தந்தை பெரியாரின் சமூகநீதிச் சிந்தனைகள் (Tamil Edition)

by கி. வீரமணி

நம் நாட்டுக்குப் பிழைக்க வந்தவன் பார்ப்பான். அவனுக்கு என்றைக்குமே நாடு கிடையாது. ஜிப்சிக்கள், லம்பாடி மக்கள் போல் இந்த ஊரிலே இருந்து அந்த ஊருக்குப் போவான். அன்றியும் அவனுக்குத் தந்திரம் தவிர அறிவே கிடையாது. அவனுக்கு மூளையே இல்லை. செத்துப் போன சமஸ்கிருதத்தை வைத்துக் கொண்டு அழுவான். காட்டுமிராண்டித்தனமான ஆபாசப் புராணங்களைக் கொண்டு நம்மை ஏய்ப்பான். இவர்கள் நம் தமிழை ஒழித்துக் கட்ட தீவிர வேலை செய்து நம் தமிழை நாசமாக்கி விட்டார்கள். இவர்கள் தமிழ் பேசுவது மிகக் கேடானது. வடமொழியைப் புகுத்தி மீதியையும் கெடுத்துவிட்டார்கள். இவர்களைத்தான் நம்மவர்களும் பின்பற்றி பார்ப்பனத் தமிழை நம்மவர்களும் பேசுகிறார்கள். மதம், கடவுள், புராண உணர்ச்சி காரணமாக, பக்தி காரணமாக பார்ப்பான் சூழ்ச்சி, இழிவு பற்றி நம்மவர்களுக்கு சிறிதும் கவலையே இல்லாமல் இருந்தது. ஏதாவது ஒரு தொழிலையே கடமையாகக் கொண்டு செய்து வயிறு பிழைத்து வருபவனுக்கு இதைப் பற்றிய கவலை எப்படி வரும்? இந்த உலகத்தைப் பற்றியும், மான - அவமானத்தைப் பற்றியும் கவலை இல்லாமல் மோட்சம் என்கின்ற பித்தலாட்டத்தில் மயங்குகிறவனுக்குக் கவலை எப்படி வரும்? இப்போது உலக அறிவு பெற்ற பின்பும், சுயமரியாதை இயக்கப் பிரசாரத்திற்குப் பின்பும் சிறிது உணர்ச்சி தோன்றி வகுப்புவாரி பிரதிநிதித்துவம் வேண்டும் என்று கேட்கிறோம்.