பின்தொடரும் நிழலின் குரல் [Pinthodarum Nizhalin Kural]

by Jeyamohan

ஒரு மேலான விஷயத்துக்காக தியாகம் பண்றது தான் லட்சியவாதம்.” “இப்ப நீங்க சொன்னதுல ரெண்டு பார்வைகள் அடங்கியிருக்கு. ஒண்ணு இப்ப இருக்கிற வாழ்க்கை சரியில்லை, அல்லது போதலை. அதை மாத்தணும்கிற கனவு முதல் அம்சம். அதுதான் லட்சியம். ரெண்டாவது விஷயம் தியாகம். என்னையும் உள்ளடக்கின இந்த வாழ்க்கையை மாத்தியமைக்க நான் முயற்சி பண்றேன். ஆனா அதன் பலன்களை நான் அனுபவிக்க முடியாது. என்னோட அடுத்த தலைமுறைக்கு அதைக் குடுத்திட்டுப் போறேன். இதான் தியாகத்துக்கு அடிப்படை மனோபாவம், இல்லையா?” “ஆமா...” “வாழ்க்கையை எதன் அடிப்படைல மாத்தியமைக்கணும்னு நினைக்கிறோம்?” “வாழ்க்கையை பரிசீலிச்சுப்பாத்து... அதுக்க போதாமைகளை உணர்ந்து.” “இருங்க தோழர், நமக்கு இப்ப இருக்கிற வாழ்க்கை ஏன் போதாம இருக்கு? ஏன் குறைபாடு உள்ளதாப்படுது?” “ஏன்னா நமக்கு கஷ்டங்கள் இருக்கு.” “வறுமை இல்லியா?” “ஆமா?” “நம்மைவிடப் பலமடங்கு வறுமை பழங்குடிகளிட்ட இருக்கு. ஆனா அவங்களுக்கு சமூக மாற்றம்கிற கனவு ஏதும் இல்லை.” அருணாசலம் மனம் தூண்டப்பட்டான். “வாழ்க்கையைப் பத்தின எதிர்பார்ப்புகள் இருக்கிற இடத்தில்தானே ஏமாற்றம் இருக்கும்? மேலான வாழ்க்கையைப் பத்தின கனவுகள் உருவான பிறகுதான் வாழ்க்கை போதாம ஆகுது. இலட்சியவாதத்துக்க அடிப்படை வாழ்க்கை பத்தின அதிருப்தி. எங்கேருந்து வருது அது?” அமைதி நிலவியது. கதிர் கூர்ந்து பார்த்தான். பிறகு மேடைப் பாணியில் “தோழர்களே, சொர்க்கம்னா என்ன?” என்று கேட்டான். புன்னகையுடன், “பூமியில மனுஷங்க உருவாக்க விரும்பின ஒரு உலகம்தானே அது? சொர்க்கம் பத்தின கனவு இல்லாம மதம் உண்டா? மார்க்ஸிய மதத்தின் சொர்க்கம் கம்யூனிச சமூகம். மதங்களுக்கு அந்தக் கனவு எங்கேருந்து வந்தது. அதுக்கான தேவை என்ன?”