பின்தொடரும் நிழலின் குரல் [Pinthodarum Nizhalin Kural]

by Jeyamohan

அடுத்தவன் முதுகில் சாட்டை விழும் வலியை உணர முடியாதவன் நாகரிகமில்லாதவன் என்றார் தல்ஸ்தோய் (‘நடனத்திற்குப் பின்’ சிறுகதை). அடுத்தவன் வலி என் வலியாவது எப்போது? நான் அவனையும் நானாக உணரும்போது என் சுயஎல்லையை விரித்து அவனையும் இணைத்துக் கொள்ளும்போது. நம்மில் பலர் உதிர உறவுகளையும் குடும்பங்களையும் மட்டும் அப்படி இணைத்துக் கொள்கிறோம். பழங்குடிகள் தங்கள் இனத்துடன் அப்படிக் கரைந்து விடுகிறார்கள், தேசியவாதிகள் தங்கள் தேசங்களுடன். மனிதாபிகள் மனித குலத்தை ஞானிகள் உயிர்களையும் பிரபஞ்சத்தையும் முழுக்க. சரிதான். ஆனால் அவ்வாறு சுயம் விரியும் போது கூடவே விரியும் அகந்தையை என்னவென்பது? அந்த அகந்தையல்லவா அதிகாரமாக மாறுகிறது? நான் மனிதாபிமானி! நான் ஞானி! அந்த அதிகாரத்தின் உச்சியில் ஆரோகணித்து மனிதன் கூறுகிறான், நான் உலகிடம் கருணையோடிருக்கிறேன். மன்னிக்க வேண்டும் தல்ஸ்தோய், அந்த மன எழுச்சியின் அடுத்த கட்டமே நான் உலகை சீர்திருத்தி அமைப்பேன் என்பது. அது லெனின் குரல், ஸ்டாலின் குரல், மார்க்ஸின் குரலும்கூட உலகின் எல்லா ஞானிகளும், அறிஞர்களும், அதிகாரமேந்திய வீரர்களும் எழுப்பிய குரல். அதுதானே