ரூஹ் [Rooh]

by லக்ஷ்மி சரவணகுமார்

தோல் பொம்மை செய்வதில் விட்டல்ராவிடம் இருந்த அந்த செய்நேர்த்தி ஜோதிலிங்கத்திடமும் இருந்தது. ஆனால் அவன் அந்தத் தொழிலை செய்ய விரும்பவில்லை. சொல்லப் போனால் எந்தத் தொழிலையும் செய்ய விரும்பவில்லை. அவன் காத்திருப்பது ஒரு அற்புதம் நிகழ்வதற்காக. எல்லாக் கதைகளும் மனிதர்கள் அற்புதங்களை செய்ய வல்லவர்கள் என்பதைத்தானே அவனுக்குக் கற்றுக் கொடுத்திருந்தன. அர்ச்சுனனும், பீமனும், கிருஷ்ணனும் பாரதக் கதையில் சாத்தியமென்றால் தன் வாழ்வில் அற்புதம் நிகழக்கூடுமென எதிர்ப்பார்ப்பதும் சாத்தியம் தானே. அனுமன் வங்காள விரிகுடாவைத் தாண்டி இலங்கையிலிருந்து சீதா பிராட்டியை மீட்டு வரமுடியுமென்றால் இவனாலும் ஒரு அற்புதத்தை ஏன் செய்ய முடியாது? மற்றவர்களிடம் அவன் சொல்லாதிருந்தாலும் அவன் மனம் அவனிடம் ஒவ்வொரு நாளும் பேசியபடியே தான் இருக்கிறது. நீண்ட நேர மழையைக் கவனிக்கையில், இரவில் நட்சத்திரங்களைப் பார்க்கையில், பதினைந்து நாட்களுக்கு ஒருமுறை நிலவு தேய்ந்து மீண்டும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் வளர்ந்து முழு நிலவாகும் ஆச்சர்யத்தை எதிர் கொள்கையில் எல்லாம் அவன் அற்புதங்களை தீர்க்கமாக நம்புகிறான். மனிதனால் இயலாதவொன்றை இயற்கை நிகழ்த்திக் கொண்டேயிருக்கிறது. அதன் ஒவ்வொரு அசைவிலும் மனிதன் பொருட்படுத்த தவறும் அற்புதங்கள் இருக்கிறதென்றால் இவன் தேடும் அற்புதமும் இருக்கத்தானே செய்யும்.

1