Max, Mischa & het Tet-offensief

by Johan Harstad

Ik heb aan het begin van mijn carrière de fout gemaakt dat ik mijn ziel in mijn werk legde. Dat moet je niet doen, want je krijgt hem niet terug, niet in dezelfde staat tenminste.

Het enige wat ik zeker weet na meer dan twintig jaar in dit land, is dat niemand hier thuishoort. Amerika is een land voor ontheemden.

‘Het zal de meeste mensen worst wezen. Er zullen altijd mensen zijn die een mening hebben die zo min mogelijk moeite kost, zodat ze energie overhouden om het van de daken te schreeuwen. Laat ze toch.’

‘Ha, die is niet zozeer een emancipatie maar een tijdelijk verlof van eeuwenlang onderdanig en gehoorzaam gedrag.

Het was alsof je een seksbioscoop binnensloop en weer naar buiten kwam met inzichten die maar weinig leeftijdgenoten hadden. Het was alsof je in de toekomst tuurde.

En waren helemaal ontdaan toen we ons realiseerden hoe monotoon je jeugd eigenlijk was, hoe die voornamelijk bestond uit ongedurig wachten. Je wachtte op de zomer, je wachtte op de sneeuw, op de diverse vakanties, op vrienden en op platen en op betere tijden, je wachtte tot de schooldag voorbij en het avondeten achter de rug was, tot het donker werd en tot je genoeg geld had om sigaretten te kopen, je wachtte op de dag dat je adem niet meer condenseerde als je samen op straat stond te praten, je wachtte tot je ouder werd, volwassen, je wachtte tot je je eerste vriendinnetje kreeg en je datgene zou meemaken waar iedereen het over had en je wachtte tot je hier weg kon, weg, het maakte niet uit waarnaartoe, als het maar niet hier was.

Een groot huis is een leugen, de muren liegen. Je koopt geen groot huis, geen grote flat als je bij elkaar wilt zijn. Je koopt een groot huis als je elkaar niet te veel wilt zien. De gelukkigste mensen wonen altijd in de slechtste huizen: kleine kamers, een scheve vloer, aftandse meubels; een rommelige keuken.