Meghdoot (Marathi)

by Kālidāsa

असतिल सुजले डोळे सखिचे सदैव करितां प्रदीर्घ रोदन उष्ण दीर्घ त्या निःश्वासांनीं गेले असतिल ओठहि करपुन तळहातावर वदन विसावे मुक्त केश त्यावरीं विखुरले घनपटलीं जणुं केंविलवाणें बिंब शशीचें अर्धझांकलें!