Hunger: A Memoir of (My) Body in Intellectual Curiosity Book Shelf

Jan 10, 2022 Settare rated it really liked it

Shelves: feminism, women-writers

I tremendously appreciate Gay's frank, raw and vulnerable writing. The amount of courage it must have taken her to be so vulnerably honest for a global audience is admirable. This book made me sad. It also made me think. And it taught me new things, and it reassured me that it's not just me who sometimes has no control over their lives. That being "miserable" is very human. That humans have vulnerabilities and woes. It was so refreshing and realistic to see a book that doesn't offer a "happy end ...more

15 likes · Like · see review

Dec 06, 2019 Raheleh Abbasinejad rated it really liked it

کتاب "گرسنگی؛ سرگذشت بدن (من)" رو راکسان گی در سال ۲۰۱۷ راجع‌ به خودش و زندگیش به عنوان یک زن سیاه‌پوست (اهل هائیتی) و دوجنس‌گرا که دارای چاقی مفرط هست مینویسه و در اون به طور خاص درباره‌ی بدنش حرف میزنه. کتاب نثر خیلی روونی داره، زبانش به نسبت ساده است و سطح انگلیسیش کاملا قابل‌فهمه و جون میده برای شروع خوندن به انگلیسی. به فارسی هم ترجمه شده ( دو تا ترجمه) ولی اولا من یه بخش‌هاییش رو خوندم و به نظرم لحن دوستانه و دلنشین کتاب اصلا در نیومده بود و دوم اینکه مطمئن نیستم چقدر سانسور شده. مثلا یک ف
کتاب "گرسنگی؛ سرگذشت بدن (من)" رو راکسان گی در سال ۲۰۱۷ راجع‌ به خودش و زندگیش به عنوان یک زن سیاه‌پوست (اهل هائیتی) و دوجنس‌گرا که دارای چاقی مفرط هست مینویسه و در اون به طور خاص درباره‌ی بدنش حرف میزنه. کتاب نثر خیلی روونی داره، زبانش به نسبت ساده است و سطح انگلیسیش کاملا قابل‌فهمه و جون میده برای شروع خوندن به انگلیسی. به فارسی هم ترجمه شده ( دو تا ترجمه) ولی اولا من یه بخش‌هاییش رو خوندم و به نظرم لحن دوستانه و دلنشین کتاب اصلا در نیومده بود و دوم اینکه مطمئن نیستم چقدر سانسور شده. مثلا یک فصل کامل راجع روابط همجنسگرایانه‌ی نویسنده‌است (که خیلی هم خوب توصیف شده). لذا توصیه میکنم همین بچسبین به انگلیسیش.

کتاب همون‌جور که گفتم راجع به زندگی شخصی نویسنده است، تجاوزی که در نوجوونی بهش میشه، پیامدهاش، پناه بردنش به خوردن و در نتیجه اون به مرور چاق شدن افراطی که روی تعامل خودش با دنیای اطراف و دنیای اطراف با خودش تاثیر مستقیم و غیرمستقیم میذاره. به نظرم عنوان کتاب خیلی خوب انتخاب شده، گرسنگی که به مباحث چاقی، خوردن، نقد توصیه‌های مکرر سلامتی و پزشکی و ورزش توی کتاب اشاره داره، و "سرگذشت بدن (من)" که نقش فیزیکی بدن در زندگی روزمره رو پررنگ کرده. من میخوام بیش از همه روی این تیکه دوم و نقش بدن تاکید کنم. بدنی که خواستگاه و منبع بسیاری از تناقضات، تعارضات و تفاوت‌های ما (و دیگران) با دنیای اطرافه، بدنی که نه تنها هویت ما رو در طول سالیان زیادی شکل داده و شکل میده که گاه حتی باعث میشه هویت ما در تعریفی مشخص برای همیشه گیر کنه و ثابت بمونه (چاقی، معلولیت، جنسیت، و غیره)، و نه در حوزه خصوصی (مثلا سقط جنین برای زنان، روابط جنسی یا چیز ساده‌ای مثل خوردن) و نه در حوزه عمومی (مثلا فرهنگ، محیط کار و خانواده)‌ هیچ جای گریزی از اون نیست. کتاب خیلی خوب هر دو این حوزه‌ها رو پوشش داده.

“Regardless of what you do, your body is the subject of public discourse with family, friends, and strangers alike. Your body is subject to commentary when you gain weight, lose weight, or maintain your unacceptable weight” (Chapter 31).

یک بار یکی از استادهامون یه چیز جالبی گفت تو این مایه‌ها که "بدن" اختراع فمنیست‌هاست. اختراع نه به معنی مفهومی که از هیچ ساخته شده، بلکه به این معنی که این جنبش‌های فمنیسیتی بودن که موفق شدن توجه‌ها رو به بدن، نه به عنوان مفهومی استعاری و انتزاعی، که دقیقا به همون مفهوم فیزیکیش معطوف کنن. بدن، تجربه‌های برآمده از بدن (bodily experiences)، ارتباط بدن با اطرف، هوس‌های متفاوتش،‌لذت‌های متغیرش، خواسته‌ها، نیازها و مشکلاتش که از فردی به فرد دیگه میتونه صد و هشتاد درجه فرق بکنه، خاطرات، احساسات و تصوراتی که ضبط، ثبت و ایجاد میکنه و بسیاری چیزهای دیگه.بدنی که حدود و کیفیت تمامی روابط ما با جهان اطرافمون، با آدم‌ها، با فضاها، با اشیا و با هر آنچه که در این دنیا وجود داره تعیین،‌تعریف و معین میکنه. این بدن ماست که در طول سالیان خاص ترین و خصوصی‌ترین تجربه ها رو در خودش جای میده، در حالی که خیلی مواقع کمترین توجه به خودش و نقشش در زندگی اشخاص میشه. آیا ما با بدنمون (و بدن دیگران) با خواسته هاش با نیازهاش با حضورش به اون شکلی که باید راحتیم؟‌ آیا بهش گوش میدیم و حواسمون بهش هست؟ این حواسمون بهش هست نه از این جنس که آیا ورزش میکنیم؟‌ آیا غذای سالم میخوریم؟‌ آیا مراقبشیم؟

نه اتفاقا کاملا برعکس

آیا حواسمون هست که رابطه خودمون با بدنمون و در نتیجه اون هویتمون چه جوریه؟ آیا ما بر این رابطه سواریم یا این دنیای اطرافمون،‌ جامعه و مردم هستن که برای رابطه ما با بدنمون تعیین و تکلیف میکنن؟ اینو بخور، اونو نخور. بچه بیار بچه نیار. این لباس رو بپوش اون لباس رو نپوش. اینقدر ورزش کن اینقدر ورزش نکن. با این رابطه جنسی داشته باش با اون رابطه جنسی نداشته باش. جایی از کتاب (فصل ۶۹ام) توضیح خوبی راجع به رابطه خودش و حسش به بدن خودش میگه که چطور توی رابطه اش با دیگران و به خصوص روابط عاطفی و جنسی‌اش تاثیرگذار بوده. اینکه فکر میکرده بدنش به درد نخوره، دوست نداشتنیه، و بی ارزش و در نتیجه‌اش به راحتی اجازه میداده تا از بدنش سواستفاده بشه،‌ بهش توهین بشه و یا کلا به چشم نیاد و چطور این بدن بی‌ارزش، کم و کیف وجود، حضور و ظهور خودش رو در روابطش و در دنیا تعیین میکرده.

“My body and the experience of moving through the world in this body has informed my feminism in unexpected ways. Living in my body has expanded my empathy for other people and the truths of their bodies. Certainly, it has shown me the importance of inclusivity and acceptance (not merely tolerance) for diverse body types. It has shown me that being a woman of size, the phrase I use to discreetly inform others of my body in a way that offers a semblance of dignity, is as much a part of my identity, and has been for at least twenty years, as any other part of my identity.” (Chapter 86)

یه جایی مثلا به اپرا وینفری به عنوان یکی از موفق‌ترین، پولدارترین، اثرگذارترین و خلاصه خفن‌ترین زنان دهه‌های اخیر اشاره میکنه و توضیح میده که چطور حتی زنی به این خفنی همواره درگیر مساله بدن و چاقی بوده و مثلا چطور وزن کم کردنش رو، که یعنی تبدیل شدن به اون استانداردی که جامعه از زنان انتظار داره، با اراده آهنین گره زده بوده:

“It is startling to realize that even Oprah, a woman in her early sixties, a billionaire and one of the most famous women in the world, isn’t happy with herself, her body. That is how pervasive damaging cultural messages about unruly bodies are—that even as we age, no matter what material successes we achieve, we cannot be satisfied or happy unless we are also thin.” (Chapter 37)

این کتاب شاید بهترین کتابی نبوده که در زندگیم خوندم، اما به نظرم بهترین کتابی بود که میشد به عنوان مقدمه خوند و به بدن که تجسم تمام گذشته و حال و آینده ماست فکر کرد. کتاب ساده است، روونه و روایتی از دل برآمده است که به قول بچه ها گفتنی به دل هم میشینه. میشه باهاش خندید، حرص خورد گریه کرد و شوک شد و در نهایتش به بدن خودمون و به خصوص بدن دیگران و تصویر و واکنش ما به اون‌ها بیشتر فکر کرد. اینکه آیا ما و دیگران تسلطی بر بدن‌هامون داریم؟ آیا این بدن‌ها به همون شکلی که هستن در جامعه پذیرفته میشن؟‌و آیا جامعه (به خصوص جامعه و فرهنگ خودمون) برای پذیرش و شنیدن این بدن‌های سرکش اقدامی کرده یا میکنه؟ ...more

12 likes · Like · see review

Sep 28, 2020 Sara B rated it really liked it · review of another edition

Shelves: audiobooks, kindle

This book was way more impressive than I imagined. Roxane Gay talks about the cause and effects of her "unruly body" (as she describes it) in a courageously honest memoir.

Before reading this book, I didn't consider my body as an essential part of my identity. After a few hours of thinking about it, I was shocked by how ignorant I have been. How easily and frequently I have compromised my body's needs, limitations, and boundaries, just because I thought it is not as important as my relationships This book was way more impressive than I imagined. Roxane Gay talks about the cause and effects of her "unruly body" (as she describes it) in a courageously honest memoir.

Before reading this book, I didn't consider my body as an essential part of my identity. After a few hours of thinking about it, I was shocked by how ignorant I have been. How easily and frequently I have compromised my body's needs, limitations, and boundaries, just because I thought it is not as important as my relationships, ego, or other people's needs!

I didn't experience a tragic incident, but I have always been different, and this difference has made me try to become invisible and insignificant. I gave much credit to my introverted personality regarding this, but now I think I might have unconsciously ignored other reasons.
When I was a teenager, I was taller than the average, and thought of it as an undesirable factor! So I always tried to minimize the difference by bending a little in my stance. As if I was responsible for other people's uneasiness around a taller person! (I continued this until a trip to Amsterdam, where I found myself being of average height! and I was like " huh! I've just been misplaced!")
For most of my adult life, I have had an acceptable BMI (mostly around 20). In the past two years, I suffered a period of depression and gained some weight. Nobody acknowledged my fitness before, and I didn't even consider myself fit. Now, no one hesitates to express his/her shock of the weight I have gained—saying what a pity!
I have always pretended to myself that it doesn't matter, that only my intellectual growth is essential (the idea that is encouraged by my culture), and my body doesn't affect my personality. But it does. I could see my buried thoughts written in this book. I have turned a blind eye on my growing urge for being unnoticed. Maybe it is time to look at it in the eye!

There are more aspects to this, and I'm sure everyone can find some hidden issues of this kind in their lives. I hope this helps us to see through the usually biased presumptions about other peoples' bodies, appearance, beliefs, etc. and stop categorizing people. Putting people in certain frames and adding tags to them is just the lazy way of understanding them, not the correct one. Everyone is unique in many ways!

P.s: I cannot thank her enough for expressing her thoughts about hugging. Most people don't seem to understand how frustrating it can be not to react when they're hugging you and saying, "see it isn't that bad" :| ...more

1 like · Like · see review