ناصر فیض's Blog, page 2

بچه های پاپتی

اين قصة تنهائي يه                        

بچّه‌هاي پاپتي يه

گريه ها كه هميشگي                            

خنده ها كه نوبتي يه 

آیینه ی فرات

شكست باورت اي كوه پشت خنجر را   
نشاند در تب شك غيرت تو باور را

برادري به وفا داري تو معني يافت   
كه از گلوي تو فرياد زد برادر را

غم شیرین

بگو! هر آنچه دلت خواست تا همان باشد
به شرط آنكه فقط عشق در ميان باشد

به چشم‌هاي من ايمان بياور اي دريا!
نگاه سبز تو بگذار بي‌ كر ا ن باشد

دوستت دارم

باشد نخواهم گفت ديگر، دوستت دارم
امّا، نه! خواهم گفت، آخر دوستت دارم

تا تشنه‌تر باشم براي جرعه‌اي از عشق
بغض مرا پيچيده‌اي در «دوستت دارم»

امساک

 امساک به گفتار و به کردار نکردي
حيرت زده با آينه ديدار نکردي

يک ماه نخوردي و شدي روزه به ظاهر
جز بر خود و بر جسم خود آزار نکردي

نذر حضرت ولی عصر (عج)

چه دير و دور شد اين وعده‌هاي فردايت
چه لحظه‌ها كه نمردند در تمنّايت

شبي نشد كه تو پيدا شوي و من از شوق
چو قطره گم نشوم در حضور دريايت

عاشقانه

نگفتی آسمان را بر سرم آوار خواهی کرد

مرا در هر نفس از عاشقی بیزار خواهی کرد

 

نگفتی خواهی آمد٬ هر چه غم خوابیده در جانم

به زخمی شعله ورتر٬ تازه تر٬ بیدار خواهی کرد