Alphonse Muambi's Blog, page 2

Pourquoi la démographie africaine fait peur à l' occident?

Je vais faire de Kindu une plantation de café

Je ferai de Kindu une plantation du café, je m’appelle Thambwe MwambaExtraits de mon livre: La Democratie ne se mange pas. 

Nul ne sait d’où le danger peut venir. Pendant des années, Kindu a été le théâtre d’une guerre sanglante. A l’époque, des Rwandais et des rebelles de la RCD avaient pris la ville. Alexis Thambwe, l’un des principaux chefs de la RCD, figure aujourd’hui au numéro 9 de la liste, des candidats aux élections parlementaires de la ville de Kindu. Les gens d’ici disent qu’il a été le premier à entrer dans Kindu quand la ville a été conquise par les rebelles. Il est directement allé à l’entreprise minière dont il avait été le directeur. Il a emporté toutes les réserves d’or et de minerais et les a cachées chez lui. Depuis lors, ce butin est devenu sa propriété privée. C’est une situation insoutenable pour un homme qui a les plus grandes chances d’être élu. Mais dans quelle mesure ces rumeurs sont-elles vraies ?
A la question de savoir pourquoi les gens de Kindu votent tout de même pour Alexis Thambwe, beaucoup répondent qu’il vit dans cette ville parce qu’il y a une maison. Il dépense beaucoup d’argent pour la campagne. Et surtout, il bat campagne pour Kabila…

En route vers la CEI, nous rencontrons un cortège d’Alexis Thambwe. Armés de mégaphone, les membres du personnel de propagande expliquent les élections au public : « Des élections sont organisées le 30 juillet 2006 et vous devez aller voter. Pour voter, vous prenez d’abord la liste des candidats à l’élection présidentielles. Vous faites une croix sur le numéro 7, celui de notre président Kabila. Ensuite, vous prenez la liste des candidats parlementaires. Vous faites une autre croix – sur le numéro 9. Si les autres candidats vous donnent des T-shirts, n’hésitez pas à les accepter. Mais vous savez pour qui vous devez voter. »




Nous passons en revue ensemble l’ordre du jour qui porte sur la situation politique, sociale et économique de la région. Les routes sont très mauvaises dans la province du Maniema et Marie-France nous enjoint de rouler avec précaution pour éviter un accident d’auto. Lorsqu’elle entend que Frank va tout seul à Kailo pour observer les élections, elle fronce les sourcils et le lui déconseille. Il n’y a personne de la MONUC là-bas et aucune aide ne pourrait être apportée si quelque chose lui arrivait. Concernant la situation politique à Kindu, Marie-France prévoit des problèmes entre les candidats parlementaires Raphaël Luhulu et Alexis Thambwe Mwamba. Dans le quartier de Mikelenge – où se trouvent de nombreux partisans d’Alexis Thambwe et de Luhulu – des émeutes ont déjà éclaté. Cette nouvelle éveille tout de suite mon attention et je décide de prendre ce quartier comme point d’observation pendant les élections.

Nous retournons dans le quartier de Mikelenge. Au stade de football, un grand meeting est organisé par le candidat parlementaire Alexis Thambwe Mwamba. Il est déjà présent lorsque nous arrivons au stade. Environ deux mille personnes sont là pour l’écouter. Pour les enfants, c’est un peu la fête. Ils jouent entre les jambes des adultes.
Alexis ne prend pas la parole lui-même. Un homme parle à sa place en utilisant la même argumentation que celle que j’ai entendue partout à Kindu : « Votez pour Alexis, parce qu’il est un fils de cette ville. Il ne vous a jamais oublié. Votez surtout pour Kabila ... »

Pour moi, le discours de cet homme n’a vraiment rien d’intéressant. Mon attention est plutôt éveillée par une femme vêtue d’un T-shirt jaune avec la mention « Médiatrice ». Je me dirige vers elle pour lui parler. Elle me dit que son rôle consiste à assurer la médiation dans les conflits qui surviennent. La seule arme de cette femme est un parapluie – pour se protéger contre la pluie et non contre les hommes mal intentionnés.




Je lui demande si elle pense en son for intérieur qu’elle pourra pratiquer la médiation avec les fomenteurs de troubles. Elle me répond qu’elle collabore avec la police. Sa méthode consiste à commencer par parler avec les intéressés eux-mêmes et tenter de les aider en recourant à son bon sens personnel. Si son intervention ne suffit pas, elle avertit la police. Elle tient ces propos à moitié en riant, à moitié en ayant peur. Peur, parce qu’elle devra passer à l’action, alors qu’elle est une femme. Les fomenteurs de troubles pourraient bien la frapper et la police n’est pas toujours dans les parages. J’éprouve du respect pour cette Maman congolaise.

Pendant que je suis en train de parler avec la médiatrice, un cortège de Luanga passe. Candidat en tête dans une jeep, le cortège est suivi par une masse de personnes. Lorsque le cortège se rapproche du stade, le public du côté d’Alexis Thambwe devient beaucoup plus frémissant. Je m’aperçois que je redoute qu’un incident éclate.
Le cortège ralentit. Les gens de Luangwa lancent des slogans après l’arrivée d’Alexis Thambwe : « Tu viens planter du café, qu’est-ce que tu attends ? Où est-elle, ta plantation de café ? »

Comme je ne comprends rien à cette histoire de plantation de café, je me renseigne auprès de la médiatrice. Elle m’explique que quand Alexis Thambwe appartenait encore au mouvement rebelle de Ruberwa, il avait enjoint aux gens de ne pas opposer de résistance aux troupes rwandaises qui venaient conquérir le pays. Sinon, lui, Alexis Thambwe, allait – selon ses propres termes – lâcher une bombe sur Kindu. Tout le monde serait tué et remplacé par une plantation de café. Kindu serait alors une plantation de café, avec comme seul propriétaire et patron : Alexis Thambwe Mwamba. 

Ergens in een ziekenhuis ligt een vrouw

Ergens in een ziekenhuis ligt een vrouw. Een vrouw met een tumor in haar lichaam. Een Afrikaanse vrouw, van een middelbare leeftijd. Een gedwongen opname, want de vrouw wil eerst haar kinderen zien voor zij akkoord gaat met de operatie.

De kinderen zijn uit huisgeplaatst. Al een tijdje. De operatie kan alle kanten op leiden. Vijftig procent kans van genezing. Het team van medici staat klaar om de uitdaging aan te gaan. De vrouw zou graag, heel graag, haar kinderen willen zien, rekening houdend met de resterende hopeloze vijftig procent. Dit kan dus niet. Instanties die daarover gaan hebben een andere lezing van de zaak. Zij bepalen de volgorde. Mevrouw moet eerst aan zichzelf denken, aan haar gezondheid. Maar bij haar is denken aan zichzelf gelijk aan denken aan haar kinderen. Gedwongen opname is gelijk aan vrijheidsbeneming. Een rechter moest eraan te pas komen. Die kwam ook. Die besliste. Gedwongen opname, voor de beste wil van de vrouw.

Soms is kinderen uit huis plaatsen gebaseerd op een verkeerde probleemanalyse. Zo was een kind uithuisgeplaatst omdat zij op school heeft gezegd dat haar moeder haar met de dood bedreigde. De school sloeg alarm, de instanties namen maatregelen.

De bedreiging zat besloten in de boze zin van moeder: ‘Ik maak je dood’, een vloek, zoiets als godverdomme, in haar cultuur. Toch…toch was de moeder een potentiele moordenaar voor haar eigen kind.

In een andere situatie zorgde een vechtpartij tussen man en vrouw voor het uit huisplaatsen van een kind. Toen de moeder een nieuwe baby kreeg, werd de baby, een paar dagen na de geboorte, door instanties gepakt, in het ziekenhuis. De moeder ging even naar de wc, toen ze terug kwam, was de baby weg. Alles in het belang van kind. Daar stond de moeder, vol tranen, vol emotie. Daar stonden ze, man en vrouw, tegenover de bureaucratie. Nog meer situaties van deze orde zijn mij bekend. In een andere situatie was ging een vrouw die hoog zwanger was waarvan de kinderen, alle drie, door instanties ontnomen waren. Het echtpaar besloot een kind te maken en te houden. Zij bedachten een strategie. De vrouw ging in België bevallen. België valt niet onder Nederlandse justitieel grondgebied. Toch moesten instanties er zeker van zijn dat de vrouw daadwerkelijk in België zit en bevallen is. Eenmaal geweten, stopte de zaak.

Nog meer van dit soort zaken? Ik zeg het niet. Namen van mensen en instanties? Ik zeg het ook niet. Ik heb wel een vraag.  Nee, twee vragen. Hoe ga je om met dit soort wezenlijke culturele verschillen? Ben je niet gebaat bij een culturele expertise in dit soort zaken?

De drang!

Soms, zoals nu, op dit moment, voel ik in me de drang om achter de computer te gaan zitten en te schrijven. Alleen ik weet niet wat en waarover. Het voelt als een stem in je hoofd die tegen je zegt 'ga zitten en schijf'. Ik ga zitten, ik word in beslag genomen maar er komt niets uit behalve de drang.
Mijn oma, mijn vadersmoeder, had ook die drang. De drang, niet om te schrijven, want ze kon noch schrijven noch lezen, maar de drang om te vertellen, te zeggen of beter gezegd waar te zeggen. Ik heb haar meegemaakt in Lubumbashi, mijn geboortestad, ergens in het zuiden van wat men tegenwoordig de Democratische Republiek Congo noemt. Mijn oma woonde niet met ons. Zij kwam van haar dorp dat zo'n duizend kilometer verwijderd was van onze stad. Ze kwam bij ons met vakantie. Ze kwam van het dorp in de stad. Wij, kinderen, moesten van haar niets hebben. Zij was een klein vrouwtje uit een minder ontwikkeld dorpje waar auto zien te vergelijken was met landen op de maan. Wij voelde de schande om haar aan onze vriendjes voor te stellen. Wij hadden haar liever thuis voor ons zelf.
Maar de kleine vrouw was niet klein. Zij was groot. Zij had een drang. Een systematische drang. Een magische drang. Als zij die drang voelde, ging ze praten. Het was niet zij die pratte maar stemmen die via haar tot ons pratten. Stemmen, herkenbare stemmen van opa's, oma's, achteropa's en achteroma's van mijn ouders. Stemmen van hen die heen waren gegaan. Iedere ochtend, voordat we naar school gingen, zette ze ons in een hoekje. Zij ging controleren of onze geest in orde was. Zij ging onze geest reinigen. Als wij van school terug kwamen, kregen we dezelfde controle en dezelfde behandeling. Wij geloofden haar niet. Wij vonden haar belachelijk. Wij wisten het beter.


In een van die controlesessies ontdekte ze dat een van mijn zussen een ernstig probleem had. Mijn zus was ziek maar geen arts kon vaststellen wat er precies aan de hand was. Mijn oma ging in trans, zij werd bezeten door haar eigenaren, de geesten, zij kwam met een bittere diagnose: mijn zus had een schuld van een vriendennetje. Zij heeft die schuld nooit betaald en nooit willen betalen. Dat vriendinnetje kwam te overlijden. Ik weet niet waar aan. Oma, de kleine vrouw uit het verre onontwikkeld dorpje, met haar gekke geesten, ontdekte dat het vriendennetje ondanks het feit dat ze dood was, toch haar geld betaald wilde krijgen. Ze bleef haar schuld bij mijn zus eisen. Ze bleef mijn zus overal achtervolgen. Ze bleef haar lastig vallen, zonder dat mijn zus dat wist. Zonder dat iemand het wist.Maar hoe weet je zo iets? Mijn oma wist het. Zij betaalde de schuld voor mijn zus met het echte geld, zij reinigde mijn zus, zij genas mijn zus. Hoe? Dat is interne aangelegenheid.
Dit verhaal doet me denken aan mijn vriend Musah die onlangs overleed. Toen ik een bijeenkomst organiseerde om hem te gedenken, kwam ik erachter hoe de Ghanese cultuur in elkaar zit. Een aantal dagen na de dood van iemand, komen mensen bij elkaar. Er wordt op dat moment onder andere aan iedereen de gelegenheid gegeven om of, schuld te eisen, of schuld te betalen. De nabestanden regelen dit.
De drang van mijn oma is niet mijn drang. Ik kreeg de drang om achter de computer te gaan zitten en te schrijven maar er kwam niets uit. Toch wens ik jullie een fijn weekend.

Pas goed op jezelf. Betaal ook je schulden. Ik heb het niet over belastingen en banken en zo. De onderlinge schulden. Ook de liefde behoort tot de schuld. Doei!

Een gesprek met je ziel, omdat je onbereikbaar bent!

Gisterenavond was ik in gesprek met de medemensen, de kiezers van de #PVV van Geert Wilders, op mijn andere Facebook-pagina. Het gesprek ging over de komende verkiezingen in Nederland. Al snel ging het over Zwarte Piet. Ik ga niet hier herhalen wat de beste meneer zei en als je per sé dat wil lezen, voel je je vrij om die pagina te liken en verder te lezen. Wat mij fascineert in dit soort gesprekken is wat in de ziel van mijn medemensen, ongeacht kleur en politieke voorkeur, leeft. Ik heb geprobeerd het gesprek zodanig te voeren dat een echt gesprek op gang komt. Er kwam geen normaal gesprek uit. Wel kreten zoals 'pak je koffers en ga terug naar het land waar je vandaan komt'. 
Weet u, dit soort leuzen zijn voor mij een symptoom, ik zou niet zeggen van racisme hoewel het daarop lijkt, maar van een schroefje dat in de ziel van zo iemand los is gesprongen. Een diepe wond in de ziel. Eigenlijk een wond die je jezelf bezorgt, want ik kan mij niet voorstellen dat een oude persoon, vader of moeder, een persoon die de belichaming van normen en waarden zou moeten zijn, een persoon die de normen en waarden van generatie op generatie zou moeten overbrengen, dat zo'n persoon anderen beledigt. Zonder aanleiding. Dat dat de zin is van je leven? Soit!Voor mij zijn normen en waarden universeel. Eigenlijk de tien geboden van de mensheid. Vanaf je eerste dag op deze aarde ,of je nou uit Azië, Afrika, Amerika, Europa komt, of je nou analfabeet of geletterde bent, of je nou geel, zwart, wit, blauw bent, of je nou klein, groot, dik of dun bent, krijg je dat in de borstvoeding, in je opvoeding. Ik word niet boos op iemand die zo maar anderen beledigt, maar ik krijg zelfs medelijden met degene. Je verziekt je ziel. Je verwondt je ziel. Je draagt een ziel die van alle kanten lekt. Verzwaar je ziel en je hart niet met negatieve energie. Ik kon niet tot jou spreken want er kwam geen gesprek op gang. Je was onbereikbaar. Nu spreek ik tot je ziel.
Pas goed op jezelf en op je ziel en wees een voorbeeld voor de jongere generatie. Dat kost niks.

Sorry!

Sorry! Vandaag, een paar jaar geleden, om precies te zijn, op 16 februari 1992, was ik een strijder.
Een strijder van de democratie. De leider van de democratie was Etienne Tshisekedi, hij is een paar weken geleden in Brussel overleden.
Ik was de leerling van de democratie. Met mij, gingen velen, oud, jong, vrouw, man, de straat op om op een vriendelijke en vreedzame manier de democratie te vragen. Tegenover ons, was de luipaard, de koning van Kawele Mobutu Sese Seko Kuku Ngbendu Wazabanga. In plaats van de democratie in vrede te krijgen, kregen we wreedheid. Er werd geschoten van voren, van achteren, van boven...als de aarde er niet was, dan was er ook van onder geschoten.Vandaag, een paar jaar geleden, op 16 februari 1992, verloor ik de strijd. Ik verloor vrienden. Ik verloor buren. Ik verloor dierbaren. Ik verloor de strijd. Ik vluchtte. Ik kwam naar Nederland. Ik werd een migrant. Ik werd een probleem. Een bedreiging voor de mens en voor de natuur. Een bedreiging voor het klimaat. Alle zonden van de wereld, dat ben ik. Dat de zorg niet goed is, dat ben ik. Dat de huizen in Groningen kapot gaan aan aardbeving, dat ben ik. Dat de politie overuren moet draaien, dat ben ik. Dat je dak lekt, dat ben ik. Dat je geen baan kunt krijgen, dat ben ik. Dat je naar de voedselbank moet gaan, dat ben ik. Ik ben het.
Ik zeg sorry. Sorry dat ik ben. Sorry dat ik hier kwam. Sorry. Ik zal tegen de 2 miljard Afrikanen die onderweg zijn naar Nederland om hier ons leven kapot te maken zeggen dat ze terug moeten gaan strijden in hun eigen landen. Dat ze hun Marine Le Pen, Gert Wilders, Donald Trump kunnen fabriceren, want dat is de mode. Dat is het voorbeeld van hoe het moet. Dat is het voorbeeld van dé beschaving. Sorry. Sorry dat ik je lastig heb moeten vallen. Sorry dat je dit leest. Sorry!

Van positief naar positiever!

I love you back!

Je kunt dus op mij stemmen als lijstduwer.
Dat kan je overal in Nederland doen. Jouw stem is belangrijk om dit land, jouw land en mijn land, weer wat positiever te maken; dat ieder kind, zonder onderscheid, kan dromen op een betere toekomst, dat je als migrant niet als een probleem wordt gezien maar als toegevoegde waarde, dat je een universitaire opleiding kan volgen ook al zijn je ouders analfabeten, dat je als Nederlander van Hollandse bodem niet wordt gezien als een zielloze racist...
Van positief naar positiever!Delen van deze flyer wordt zeer op prijs gesteld!!!

Tu sais…tu te rappelles de moi ?

Bonjour!

Tu sais…tu te rappelles de moi ? Tu te rappelles de ce jour là où je suis entré dans ton bureau du Boulevard du 30 juin pour changer la date de mon voyage vers Kananga ?  Tu m’avais bien accueilli. Tu m’avais bien traité, comme un client particulier, je ne l’étais pas mais je t’en suis reconnaissant. Tu te rappelles de la question que tu m’as posée ? Moi, je me rappelle de toute la conversation. Je me rappelle  de tous les détails de notre conversation. Je vois encore cet accent grave sur ton visage quand tu me posais la question de savoir :

‘ Ba mindele na bino bakoya kozua mutu na bango mokolo nini ?’

Je t’ai posé la question de savoir qui est cet homme de blancs que les blancs de chez nous allaient venir récupérer. Tu avais du mal à citer le nom de la personne en question. Seulement tu avais peur des murs aux oreilles longues comme le nez de Sha Mazulu. Tu as oublié que je pouvais être l’un ses murs ! Je t’en félicite.

Tu sais… Tu te rappelles, quelque part dans notre conversation, je te disais que Moto ezo pela mais tozo zika te. Là tu n’a pas caché ton émotion. Tu m’a tout de suite arrêté et tu m’a dit ceci: ‘c’est faux. Le feu brûle et nous brulons avec’.

Tu m’a demandé d’aller dans des écoles de Kin pour voir les conditions dans lesquelles les enfants étudient ; pas des craies, pas des bancs, pas des cahiers, pas de livres, de professeurs non qualifiés, le directeur sans salaire.  Tozo zika !

Tu m’as ensuite demandé d’aller frapper aux portes des Kinois pour voir ce qu’ils mangent le matin, à midi et le soir. Tozo zika !

Tu m’as demandé d’aller faire un tour à la Fonction publique. Des fonctionnaires avec 360 mois de salaires non payés ! Tozo zika !

Tu m’as demandé de regarder sur le Boulevard du 30 juin comment les gens se bousculaient pour avoir un taxi, comme la Deuxième guerre Mondiale ! Tozo zika. Oui, moto eza kopela batu baza ko zika. Tozo zika !

Oui, nous sommes dans l’enfer.  Le feu brûle et nous brulons avec.

Tu sais...tu…tu te rappelles que je t’ai dit : prenez-vous en charge ?

Merci pour la conversation. Merci pour ton accueil chaleureux. Merci pour ton engagement. Je ne t’oublierai jamais.