Κώστας Μεταλλίδης's Blog
December 10, 2019
κριτική της φιλολόγου Χατζηαστερίου Τασουλας
Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
μέσα σπ' τα μάτια της Αναστασια Χατζηαστεριου (Anastasia Chatziasteriou)
Ιούνιος του 1986. Μια γειτονιά στην περιφέρεια της Θεσσαλονίκης, στα σύνορα Πυλαίας-Καλαμαριάς. Μια γειτονιά- παράδεισος. Ζώα,οικόσιτα και μη, περιβόλια με φρούτα όλων των λογιών, μια στοιχειωμένη καλύβα, ο μπεκρής, ο πρόσφυγας που κρεμάστηκε, η αγαθή γυναίκα της γειτονιάς, το κανάλι που ήταν το φυσικό σύνορο ανάμεσα στη γειτονιά και την Καλαμαριά, εγκαταλελειμμένα κτήρια πρόσφορα για εξερεύνηση.
Μέσα σ’ αυτή τη γειτονιά-παράδεισο τοποθετεί τους ήρωές του. Πέντε έφηβοι καλοκαίρι του 1986, χωρίς τάμπλετς, υπολογιστές και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που έκλεβαν τα φρούτα από τις αυλές των γειτόνων, κι ας υπήρχε ο φόβος της ραδιενέργειας από το ατύχημα του Τσερνομπιλ και επιθυμούσαν να εξερευνήσουν όλα τα ανεξερεύνητα της γειτονιάς τους, κυρίως όμως τον ίδιο τους τον εαυτό, την ψυχή τους.
Αυτή η “συμμορία” των πέντε εφήβων δημιουργεί μία Λέσχη την οποία στεγάζει στην έρημη καλύβα ενός πρόσφυγα που κρεμάστηκε. Για να φτάσουν όμως στην καλύβα αυτή πρέπει να “ξεπαστρέψουν” χιλιάδες εχθρούς-Τούρκους τους ονόμαζαν κι ας ήταν γαΐδουράγκαθα ! Στήνεται λοιπόν μια φανταστική μάχη χωρίς θετικό αποτέλεσμα κι έτσι αποφασίζουν να κάψουν τους εχθρούς. Με μια εξαιρετική προσωποποίηση ο συγγραφέας αναφέρεται στη φωτιά που έβαλε ο ήρωάς του ο Ορέστης με τον αναπτήρα του . Η φωτιά όμως μαίνεται ανεξέλεγκτα και αυτό δίνει τη δυνατότητα στο συγγραφέα συνεχίζοντας τη δυνατή προσωποποίηση να εκθέσει τις σκέψεις του αυτή τη φορά σχετικά με τη φωτιά και τις συνέπειές της. Τελικά τη φωτιά τη σβήνει ένα όχημα της πυροσβεστικής, ο Ορέστης φοβάται να πάει στο σπίτι του, φοβάται να αντιμετωπίσει τον πατέρα του, κι έτσι του δίνεται η ευκαιρία να περιγράψει έναν πατέρα έτσι όπως ακριβώς τον ήθελε η “κοινωνική αντίληψη της εποχής εκείνης”. Αρχίζει την περιγραφή με ένα λογοπαίγνιο και καταλήγει με την προσωπική του αγωνία για τη δική του στάση απέναντι στα δικά του παιδιά, στην οικογένειά του τη μελλοντική.
Τελικά η παρέα των εφήβων καταφέρνει να ξεπεράσει τα απειλητικά εμπόδια που στήνονται μπροστά της και να στεγάσει τη Λέσχη στην καλύβα.
Έχοντας λοιπόν στέγη η παρέα των πέντε εφήβων συνεδριάζει ένα Σαββατιάτικο πρωινό του Ιουνίου του 1986 με σκοπό να αποφασίσουν ποια θα ήταν η σημαντική δραστηριότητά τους για εκείνο το καλοκαίρι. Ακούγονται διάφορες προτάσεις, με επικρατέστερη αυτήν του Ορέστη που προτείνει να εξερευνήσουν το εγκαταλελειμμένο κτήριο στο εργοστάσιο κεραμοποιΐας Αλλατίνι. Το εγχείρημα είναι δύσκολο, αλλά και εξαιρετικά δελεαστικό. Μια πρώτη βολιδοσκόπηση της παρέας είναι απογοητευτική. Ωστόσο είναι αποφασισμένοι να το πατήσουν το κεραμοποιείο και να φέρουν σε πέρας την “επιχείρηση Αλλατίνι”. ΄Ετσι καταστρώνουν σχέδια με ιδιαίτερη προσοχή και με κάθε λεπτομέρεια, προβαίνοντας στην κατανομή των εργασιών. Σ’ αυτό το σημείο φαίνεται πολύ ξεκάθαρα ο ηγετικός χαρακτήρας του Ορέστη, καθώς επίσης η μεθοδικότητα και η υπευθυνότητά του. ΄Ηταν αδιαμφισβήτητα ο αρχηγός της Λέσχης, ο ηγέτης της παρέας.
Το κεφάλαιο “Καλπάζοντας στον άνεμο” είναι το αγαπημένο μου, διότι σ’ αυτό ο αφηγητής μεταφέρεται από το “τώρα” της ιστορίας στο μέλλον και εκθέτει τα πράγματα που γνωρίζει ότι θα συμβούν μελλοντικά. ΄Ετσι ο Ορέστης έχοντας ως όχημα ένα όνειρο λειτουργεί ως προφήτης μεταφέροντας τον αναγνώστη στο μέλλον, πολύ μετά το 1986.
“Ο Τρύπιος λόφος’ είναι μια αναδρομή στο παρελθόν. Μια περιπέτεια- εξερεύνηση και μια απογοήτευση των παιδιών- εξερευνητών που ήρθαν αντιμέτωποι με ένα τσούρμο από παιδιά- γυφτάκια του τσιγγανομαχαλά. Ιστορικές πληροφορίες για τον Τρύπιο Λόφο δίνονται με γλαφυρότητα από το συγγραφέα, γεγονός που κάνει την εξερεύνηση αυτή μια πολύ σπουδαία αποστολή!
Μετά από μια επική μάχη με κάθε είδους όπλα που θα μπορούσαν οι μικροί πολεμιστές- εξερευνητές να χρησιμοποιήσουν το αποτέλεσμα της οποίας ήταν άδοξο και ντροπιαστικό “αποφασίζουν” να αποσυρθούν από την εξερεύνηση του Τρύπιου Λόφου. Η περιγραφή της μάχης αυτής δίνεται με χιούμορ και σαρκασμό από το συγγραφέα.
Και φτάνουμε εν τέλει στη σημαντικότερη δραστηριότητα των παιδιών για το καλοκαίρι του 1986. Την εξερεύνηση του κεραμοποιείου Αλλατίνι… Οι φήμες που κυκλοφορούσαν για το εργοστάσιο αυτό ήταν πολλές και ιδιαιτέρως δελεαστικές που ανέβαζαν την αδρεναλίνη των παιδιών στα ύψη. Αφού ξεπέρασαν όλες τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες που προέκυψαν στην προσπάθειά τους να “πατήσουν” το κεραμοποιείο, δυσκολίες που δεν τις είχαν υπολογίσει και μάλιστα τις ξεπέρασαν με μεγάλη εξυπνάδα και ευστροφία τελικά μπήκαν στο εσωτερικό του. Αυτό που βρήκαν βέβαια στο κεραμοποιείο ήταν κάτι που ούτε το φαντάζονταν . ΄Ανθρακες ο θησαυρός για τους μικρούς εξερευνητές! Είναι φυσικό ότι δεν ενθουσιάστηκαν και πολύ! Μόνο ο Ορέστης κάτι ξεχωριστό αισθάνθηκε για το αντικείμενο αυτό και αποφασίζει να το πάρει για να στολίσει την καλύβα τους. Πράγματι το μεταφέρουν στην καλύβα και δίνουν ραντεβού την επομένη το πρωΐ όλοι μαζί. Ωστόσο ο Ορέστης δεν παύει να σκέφτεται τον καθρέφτη και επιστρέφει στην καλύβα για να τον δει.
Κι εδώ βρίσκεται η ανατροπή. Ο καθρέφτης δεν είναι το παλιό έπιπλο, το αντικείμενο ρετρό που φέρνει μια νοσταλγική διάθεση στον Ορέστη κι έτσι αποφασίζει να τον κάνει δικό του. Μέσα στον καθρέφτη ο Ορέστης βλέπει τον εαυτό του, την ψυχή του, συνομιλεί μαζί της κάνει μια βουτιά στα μύχιά της, αναζητώντας να αντιληφθεί τα λάθη του, τα σωστά του, να ξεπεράσει τις φοβίες του, να γίνει εν τέλει ένας καλύτερος άνθρωπος ή καλύτερα να μάθει πώς να γίνεται συνεχώς καλύτερος άνθρωπος. Μια διεργασία επίπονη και δύσκολη που απαιτεί θάρρος και τόλμη. Απαιτεί από τον καθένα να απεκδυθεί το ένδυμα του ναρκισσισμού και με γυμνή την ψυχή του να βρει την αλήθεια του.
Πολλές οι συζητήσεις του Ορέστη με τον καθρέφτη του εκείνο το καλοκαίρι, ωστόσο λίγο πριν το τέλος του καταφέρνει να διαλογίζεται χωρίς τη βοήθεια του καθρέφτη γεγονός που του χαρίζει μια αίσθηση ελευθερίας και όταν πια αναγκάζεται να αποχωριστεί εντελώς τον καθρέφτη του είχε ήδη καταλάβει ποιος ήταν ο θησαυρός που βρήκε στην εξερεύνηση στο εργοστάσιο Αλλατίνι.
Ιδού λοιπόν “Ο καθρέφτης της ψυχής”. Αυτός που μας οδηγεί στον ουρανό, στο φως, στην αυτογνωσία.
Το κείμενο κινείται σε δύο επίπεδα. Το πρώτο αυτό των περιπετειών των πέντε φίλων και το δεύτερο της αυτογνωσίας του πρωταγωνιστή Ορέστη.
Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, οπότε το κείμενο αποκτά αμεσότητα, παραστατικότητα, ζωντάνια, αφού η αφήγηση λαμβάνει τη μορφή προσωπικής μαρτυρίας. Έτσι, ο αναγνώστης ταυτίζεται με το πρόσωπο που αφηγείται, βιώνει άμεσα τα «δρώμενα» και παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον την εξέλιξη της δράσης από κάποιον αφηγητή -τον Ορέστη στην προκειμένη περίπτωση- ένα πραγματικό πρόσωπο που μετέχει στη δράση και προσεγγίζει τα γεγονότα μέσα από μια εσωτερική οπτική.
Τα πρόσωπα του βιβλίου είναι τα πέντε παιδιά, οι πέντε έφηβοι που καθένας έχει έναν ξεχωριστό χαρακτήρα, ο Ορέστης είναι θαρραλέος, ηγετική φυσιογνωμία, τολμηρός, ο ΄Ακης γκρινιάρης, φοβιτσιάρης, ο Τάσος ασυνεπής, ο Θανάσης ντροπαλός και συνεσταλμένος, ο Μιχάλης πειραχτήρι που δε σήκωνε όμως αστεία. Είναι οι φίλοι του Ορέστη άραγε πραγματικά πρόσωπα ή είναι κομμάτια του χαρακτήρα του συγγραφέα;
Το λεξιλόγιο είναι απλό, καθημερινό, αντίστοιχο με το λεξιλόγιο κάθε εφήβου. Το ύφος είναι επίσης απλό, διανθισμένο με το ευφυές χιούμορ του συγγραφέα και τη στοχαστική του διάθεση.
Αυτός λοιπόν είναι “ Ο καθρέφτης της ψυχής” του Κώστα Μεταλλίδη. Ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδος και να επιτελέσει το έργο του να γίνει δηλαδή για όλους εμάς τους αναγνώστες του ο δικός μας καθρέφτης. Ο καθρέφτης της ψυχής μας.
μέσα σπ' τα μάτια της Αναστασια Χατζηαστεριου (Anastasia Chatziasteriou)
Ιούνιος του 1986. Μια γειτονιά στην περιφέρεια της Θεσσαλονίκης, στα σύνορα Πυλαίας-Καλαμαριάς. Μια γειτονιά- παράδεισος. Ζώα,οικόσιτα και μη, περιβόλια με φρούτα όλων των λογιών, μια στοιχειωμένη καλύβα, ο μπεκρής, ο πρόσφυγας που κρεμάστηκε, η αγαθή γυναίκα της γειτονιάς, το κανάλι που ήταν το φυσικό σύνορο ανάμεσα στη γειτονιά και την Καλαμαριά, εγκαταλελειμμένα κτήρια πρόσφορα για εξερεύνηση.
Μέσα σ’ αυτή τη γειτονιά-παράδεισο τοποθετεί τους ήρωές του. Πέντε έφηβοι καλοκαίρι του 1986, χωρίς τάμπλετς, υπολογιστές και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που έκλεβαν τα φρούτα από τις αυλές των γειτόνων, κι ας υπήρχε ο φόβος της ραδιενέργειας από το ατύχημα του Τσερνομπιλ και επιθυμούσαν να εξερευνήσουν όλα τα ανεξερεύνητα της γειτονιάς τους, κυρίως όμως τον ίδιο τους τον εαυτό, την ψυχή τους.
Αυτή η “συμμορία” των πέντε εφήβων δημιουργεί μία Λέσχη την οποία στεγάζει στην έρημη καλύβα ενός πρόσφυγα που κρεμάστηκε. Για να φτάσουν όμως στην καλύβα αυτή πρέπει να “ξεπαστρέψουν” χιλιάδες εχθρούς-Τούρκους τους ονόμαζαν κι ας ήταν γαΐδουράγκαθα ! Στήνεται λοιπόν μια φανταστική μάχη χωρίς θετικό αποτέλεσμα κι έτσι αποφασίζουν να κάψουν τους εχθρούς. Με μια εξαιρετική προσωποποίηση ο συγγραφέας αναφέρεται στη φωτιά που έβαλε ο ήρωάς του ο Ορέστης με τον αναπτήρα του . Η φωτιά όμως μαίνεται ανεξέλεγκτα και αυτό δίνει τη δυνατότητα στο συγγραφέα συνεχίζοντας τη δυνατή προσωποποίηση να εκθέσει τις σκέψεις του αυτή τη φορά σχετικά με τη φωτιά και τις συνέπειές της. Τελικά τη φωτιά τη σβήνει ένα όχημα της πυροσβεστικής, ο Ορέστης φοβάται να πάει στο σπίτι του, φοβάται να αντιμετωπίσει τον πατέρα του, κι έτσι του δίνεται η ευκαιρία να περιγράψει έναν πατέρα έτσι όπως ακριβώς τον ήθελε η “κοινωνική αντίληψη της εποχής εκείνης”. Αρχίζει την περιγραφή με ένα λογοπαίγνιο και καταλήγει με την προσωπική του αγωνία για τη δική του στάση απέναντι στα δικά του παιδιά, στην οικογένειά του τη μελλοντική.
Τελικά η παρέα των εφήβων καταφέρνει να ξεπεράσει τα απειλητικά εμπόδια που στήνονται μπροστά της και να στεγάσει τη Λέσχη στην καλύβα.
Έχοντας λοιπόν στέγη η παρέα των πέντε εφήβων συνεδριάζει ένα Σαββατιάτικο πρωινό του Ιουνίου του 1986 με σκοπό να αποφασίσουν ποια θα ήταν η σημαντική δραστηριότητά τους για εκείνο το καλοκαίρι. Ακούγονται διάφορες προτάσεις, με επικρατέστερη αυτήν του Ορέστη που προτείνει να εξερευνήσουν το εγκαταλελειμμένο κτήριο στο εργοστάσιο κεραμοποιΐας Αλλατίνι. Το εγχείρημα είναι δύσκολο, αλλά και εξαιρετικά δελεαστικό. Μια πρώτη βολιδοσκόπηση της παρέας είναι απογοητευτική. Ωστόσο είναι αποφασισμένοι να το πατήσουν το κεραμοποιείο και να φέρουν σε πέρας την “επιχείρηση Αλλατίνι”. ΄Ετσι καταστρώνουν σχέδια με ιδιαίτερη προσοχή και με κάθε λεπτομέρεια, προβαίνοντας στην κατανομή των εργασιών. Σ’ αυτό το σημείο φαίνεται πολύ ξεκάθαρα ο ηγετικός χαρακτήρας του Ορέστη, καθώς επίσης η μεθοδικότητα και η υπευθυνότητά του. ΄Ηταν αδιαμφισβήτητα ο αρχηγός της Λέσχης, ο ηγέτης της παρέας.
Το κεφάλαιο “Καλπάζοντας στον άνεμο” είναι το αγαπημένο μου, διότι σ’ αυτό ο αφηγητής μεταφέρεται από το “τώρα” της ιστορίας στο μέλλον και εκθέτει τα πράγματα που γνωρίζει ότι θα συμβούν μελλοντικά. ΄Ετσι ο Ορέστης έχοντας ως όχημα ένα όνειρο λειτουργεί ως προφήτης μεταφέροντας τον αναγνώστη στο μέλλον, πολύ μετά το 1986.
“Ο Τρύπιος λόφος’ είναι μια αναδρομή στο παρελθόν. Μια περιπέτεια- εξερεύνηση και μια απογοήτευση των παιδιών- εξερευνητών που ήρθαν αντιμέτωποι με ένα τσούρμο από παιδιά- γυφτάκια του τσιγγανομαχαλά. Ιστορικές πληροφορίες για τον Τρύπιο Λόφο δίνονται με γλαφυρότητα από το συγγραφέα, γεγονός που κάνει την εξερεύνηση αυτή μια πολύ σπουδαία αποστολή!
Μετά από μια επική μάχη με κάθε είδους όπλα που θα μπορούσαν οι μικροί πολεμιστές- εξερευνητές να χρησιμοποιήσουν το αποτέλεσμα της οποίας ήταν άδοξο και ντροπιαστικό “αποφασίζουν” να αποσυρθούν από την εξερεύνηση του Τρύπιου Λόφου. Η περιγραφή της μάχης αυτής δίνεται με χιούμορ και σαρκασμό από το συγγραφέα.
Και φτάνουμε εν τέλει στη σημαντικότερη δραστηριότητα των παιδιών για το καλοκαίρι του 1986. Την εξερεύνηση του κεραμοποιείου Αλλατίνι… Οι φήμες που κυκλοφορούσαν για το εργοστάσιο αυτό ήταν πολλές και ιδιαιτέρως δελεαστικές που ανέβαζαν την αδρεναλίνη των παιδιών στα ύψη. Αφού ξεπέρασαν όλες τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες που προέκυψαν στην προσπάθειά τους να “πατήσουν” το κεραμοποιείο, δυσκολίες που δεν τις είχαν υπολογίσει και μάλιστα τις ξεπέρασαν με μεγάλη εξυπνάδα και ευστροφία τελικά μπήκαν στο εσωτερικό του. Αυτό που βρήκαν βέβαια στο κεραμοποιείο ήταν κάτι που ούτε το φαντάζονταν . ΄Ανθρακες ο θησαυρός για τους μικρούς εξερευνητές! Είναι φυσικό ότι δεν ενθουσιάστηκαν και πολύ! Μόνο ο Ορέστης κάτι ξεχωριστό αισθάνθηκε για το αντικείμενο αυτό και αποφασίζει να το πάρει για να στολίσει την καλύβα τους. Πράγματι το μεταφέρουν στην καλύβα και δίνουν ραντεβού την επομένη το πρωΐ όλοι μαζί. Ωστόσο ο Ορέστης δεν παύει να σκέφτεται τον καθρέφτη και επιστρέφει στην καλύβα για να τον δει.
Κι εδώ βρίσκεται η ανατροπή. Ο καθρέφτης δεν είναι το παλιό έπιπλο, το αντικείμενο ρετρό που φέρνει μια νοσταλγική διάθεση στον Ορέστη κι έτσι αποφασίζει να τον κάνει δικό του. Μέσα στον καθρέφτη ο Ορέστης βλέπει τον εαυτό του, την ψυχή του, συνομιλεί μαζί της κάνει μια βουτιά στα μύχιά της, αναζητώντας να αντιληφθεί τα λάθη του, τα σωστά του, να ξεπεράσει τις φοβίες του, να γίνει εν τέλει ένας καλύτερος άνθρωπος ή καλύτερα να μάθει πώς να γίνεται συνεχώς καλύτερος άνθρωπος. Μια διεργασία επίπονη και δύσκολη που απαιτεί θάρρος και τόλμη. Απαιτεί από τον καθένα να απεκδυθεί το ένδυμα του ναρκισσισμού και με γυμνή την ψυχή του να βρει την αλήθεια του.
Πολλές οι συζητήσεις του Ορέστη με τον καθρέφτη του εκείνο το καλοκαίρι, ωστόσο λίγο πριν το τέλος του καταφέρνει να διαλογίζεται χωρίς τη βοήθεια του καθρέφτη γεγονός που του χαρίζει μια αίσθηση ελευθερίας και όταν πια αναγκάζεται να αποχωριστεί εντελώς τον καθρέφτη του είχε ήδη καταλάβει ποιος ήταν ο θησαυρός που βρήκε στην εξερεύνηση στο εργοστάσιο Αλλατίνι.
Ιδού λοιπόν “Ο καθρέφτης της ψυχής”. Αυτός που μας οδηγεί στον ουρανό, στο φως, στην αυτογνωσία.
Το κείμενο κινείται σε δύο επίπεδα. Το πρώτο αυτό των περιπετειών των πέντε φίλων και το δεύτερο της αυτογνωσίας του πρωταγωνιστή Ορέστη.
Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, οπότε το κείμενο αποκτά αμεσότητα, παραστατικότητα, ζωντάνια, αφού η αφήγηση λαμβάνει τη μορφή προσωπικής μαρτυρίας. Έτσι, ο αναγνώστης ταυτίζεται με το πρόσωπο που αφηγείται, βιώνει άμεσα τα «δρώμενα» και παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον την εξέλιξη της δράσης από κάποιον αφηγητή -τον Ορέστη στην προκειμένη περίπτωση- ένα πραγματικό πρόσωπο που μετέχει στη δράση και προσεγγίζει τα γεγονότα μέσα από μια εσωτερική οπτική.
Τα πρόσωπα του βιβλίου είναι τα πέντε παιδιά, οι πέντε έφηβοι που καθένας έχει έναν ξεχωριστό χαρακτήρα, ο Ορέστης είναι θαρραλέος, ηγετική φυσιογνωμία, τολμηρός, ο ΄Ακης γκρινιάρης, φοβιτσιάρης, ο Τάσος ασυνεπής, ο Θανάσης ντροπαλός και συνεσταλμένος, ο Μιχάλης πειραχτήρι που δε σήκωνε όμως αστεία. Είναι οι φίλοι του Ορέστη άραγε πραγματικά πρόσωπα ή είναι κομμάτια του χαρακτήρα του συγγραφέα;
Το λεξιλόγιο είναι απλό, καθημερινό, αντίστοιχο με το λεξιλόγιο κάθε εφήβου. Το ύφος είναι επίσης απλό, διανθισμένο με το ευφυές χιούμορ του συγγραφέα και τη στοχαστική του διάθεση.
Αυτός λοιπόν είναι “ Ο καθρέφτης της ψυχής” του Κώστα Μεταλλίδη. Ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδος και να επιτελέσει το έργο του να γίνει δηλαδή για όλους εμάς τους αναγνώστες του ο δικός μας καθρέφτης. Ο καθρέφτης της ψυχής μας.
November 8, 2019
Απόσπασμα του βιβλίου
ΔΕΝ ΉΤΑΝ Η ΠΡΏΤΗ ΦΟΡΆ
που παίρναμε μέρος σε μια τέτοια μάχη. Είχαμε βρεθεί πολλές φορές δίπλα-δίπλα μαζί με τον Άκη ως συμπολεμιστές.
Σκληρός και άνισος αγώνας. Δύο εμείς, ή τέσσερις το πολύ,
και εκατοντάδες, χιλιάδες πολλές φορές οι εχθροί! Και σα
να μην έφτανε η αριθμητική τους υπεροχή, ήταν συνάμα
πανούργοι, πονηροί και γεμάτοι μοχθηρία! Τούρκους τους
ονομάζαμε! Κι ας ήταν γαϊδουράγκαθα. Τούρκους, γιατί
πάντα ήταν οι πολλοί κι εμείς πάντοτε λιγότεροι. Τούρκους, γιατί τις περισσότερες φορές, για να μην πω όλες,
τους ξεπαστρεύαμε. Εκτός από ορισμένες, ελάχιστες περιπτώσεις, που ήταν τόσοι πολλοί οι άτιμοι οι Τούρκοι, που
μας νικούσαν. Όχι αυτοί, αλλά η κούραση και η εξάντληση.
Με προδοσία μάλιστα! Τούρκους τους ονομάζαμε και τους
σκοτώναμε με μεγάλη ευχαρίστηση. Πάντα με τον ίδιο τρόπο. Τον αποκεφαλισμό!
Αν αναρωτιέστε, για ποιον λόγο τρέφαμε τόσο μίσος
μέσα μας για τους κάτοικους της γειτονικής χώρας… Τι να
πω… Δεκατεσσάρων χρονών ήμασταν, σχολείο πηγαίναμε ακόμα.
Απόσπασμα από τον "ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ" επειδή το μίσος δεν είναι αυτοφυές, αλλά καλλιεργείται!
που παίρναμε μέρος σε μια τέτοια μάχη. Είχαμε βρεθεί πολλές φορές δίπλα-δίπλα μαζί με τον Άκη ως συμπολεμιστές.
Σκληρός και άνισος αγώνας. Δύο εμείς, ή τέσσερις το πολύ,
και εκατοντάδες, χιλιάδες πολλές φορές οι εχθροί! Και σα
να μην έφτανε η αριθμητική τους υπεροχή, ήταν συνάμα
πανούργοι, πονηροί και γεμάτοι μοχθηρία! Τούρκους τους
ονομάζαμε! Κι ας ήταν γαϊδουράγκαθα. Τούρκους, γιατί
πάντα ήταν οι πολλοί κι εμείς πάντοτε λιγότεροι. Τούρκους, γιατί τις περισσότερες φορές, για να μην πω όλες,
τους ξεπαστρεύαμε. Εκτός από ορισμένες, ελάχιστες περιπτώσεις, που ήταν τόσοι πολλοί οι άτιμοι οι Τούρκοι, που
μας νικούσαν. Όχι αυτοί, αλλά η κούραση και η εξάντληση.
Με προδοσία μάλιστα! Τούρκους τους ονομάζαμε και τους
σκοτώναμε με μεγάλη ευχαρίστηση. Πάντα με τον ίδιο τρόπο. Τον αποκεφαλισμό!
Αν αναρωτιέστε, για ποιον λόγο τρέφαμε τόσο μίσος
μέσα μας για τους κάτοικους της γειτονικής χώρας… Τι να
πω… Δεκατεσσάρων χρονών ήμασταν, σχολείο πηγαίναμε ακόμα.
Απόσπασμα από τον "ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ" επειδή το μίσος δεν είναι αυτοφυές, αλλά καλλιεργείται!
July 16, 2018
July 10, 2018
Συνέντευξη με την Καλλιόπη Ορφανού Γιακουμή
Από τη συνέντευξη με την Καλλιοπη Ορφανου- Γιακουμη
1) "Ο καθρέφτης της ψυχής", είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή, τι θα διαβάσουμε σε αυτό και τι σας οδήγησε στην συγγραφή του κ. Μεταλλίδη;
Το μυθιστόρημα, «ο καθρέφτης της ψυχής» είναι ένα ταξίδι της σκέψης στο παρελθόν! Αυτό το ξεκαθαρίζω στην πρώτη φράση της εισαγωγής. «Θυμάμαι πως…» Κατ’ αυτή την έννοια, το βιβλίο θα μπορούσε να γίνει ένα όχημα μαγικό, που έχει την ψυχή για οδηγό! Καλώ λοιπόν, τους φίλους που θα το κρατήσουν στα χέρια τους, να καθίσουν αναπαυτικά και να τρυπώσουν στις σελίδες του, με σκοπό να πραγματοποιήσουν κι αυτοί ένα ταξίδι της σκέψης. Αφού μεταφερθούμε στο Καλοκαίρι του 1986, σε μια όμορφη προαστιακή γειτονιά της Θεσσαλονίκης, ξεκινάει η ιδιαίτερη ξενάγηση! Οι φίλοι αναγνώστες θα παρακολουθήσουν τις περιπέτειες μιας παρέας πέντε νεαρών αγοριών με κεντρικό ήρωα και ξεναγό (αφηγητή) τον Ορέστη. Ο λόγος που κάνω εκτεταμένη χρήση στους διαλόγους, είναι για να λάβουν μέρος τα γεγονότα σε Ενεστώτα χρόνο, ούτως ώστε ο αναγνώστης να αισθανθεί πως είναι μέλος της παρέας και βιώνει τα γεγονότα με ένα ιδιαίτερο, κινηματογραφικό, βιωματικό τρόπο! Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, ο Ορέστης θέτει τους προβληματισμούς του γύρω από διάφορα θέματα και ζητήματα, αναλύει τις προσωπικότητες και τις συμπεριφορές των φίλων του, αλλά και του εαυτού του. Όπως είπα στην αρχή, στο μαγικό μας όχημα, έχουμε την ψυχή για οδηγό! Η ψυχή λοιπόν, φροντίζει με πολύ όμορφο τρόπο να απαντηθούν όλα τα ερωτήματα που τίθενται, απ’ τους ίδιους τους αναγνώστες μάλιστα! Πριν φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας, που δεν είναι άλλος απ’ την εξερεύνηση του κεραμοποιείου Αλλατίνι, θα πραγματοποιήσουμε μερικά ακόμα ταξίδια στο χρόνο –μικρότερα αυτή τη φορά- για να ζήσουμε κάποιες απ’ τις περιπέτειες των μικρών μας φίλων, αλλά και για να γνωρίσουμε καλύτερα τους χαρακτήρες τους, πάντα μέσα απ’ τη διεισδυτική ματιά του Ορέστη. Λίγο πριν το τέλος, εκεί που φαίνεται πως οι προσδοκίες που έχουμε απ’ αυτό το ταξίδι, να αποδεικνύονται τελικά ένα τίποτα… Ξαφνικά, όλα ανατρέπονται για τον Ορέστη! Κι αυτό το τίποτα, μπορεί τελικά να γίνει τα πάντα! Όσα έχει φανταστεί και όσα ποτέ δεν φαντάστηκε! Για το φινάλε, έχω αφήσει το αγαπημένο μου σημείο! Τη στιγμή που ο οδηγός του μαγικού οχήματος μας αποκαλύπτεται!
Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης… Έχω να πω ότι το ταξίδι αυτό πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά από εμένα και το μαγικό όχημα ήταν μονοθέσιο! Μου άφησε υπέροχες εντυπώσεις, με έκανε να δω τη ζωή και τον κόσμο με άλλη ματιά, με λύτρωσε από κάθε φόβο, μου απάλυνε όλους τους πόνους, έσβησε από μέσα μου τις έννοιες του μίσους και της ενοχής! Απόκτησα καινούρια αντίληψη για όλα και βρήκα την ομορφότερη προοπτική στη ζωή! Πάντα ήθελα να ξεφύγω, να βρω ένα μέρος όπου όλα τα άσχημα συναισθήματα, ο πόνος και η δυστυχία δεν θα υπάρχουν! Αυτό το ταξίδι της σκέψης, με βοήθησε να καταλάβω πως δεν χρειάζεται να πάω πουθενά! Γιατί όλα είναι εδώ! Γιατί όλα όσα αναζητούσα, βρίσκονται μέσα μου! Αυτή την εμπειρία μου θέλησα να μοιραστώ κι επειδή ήταν αδύνατο ν’ ανοίξω ταξιδιωτικό γραφείο, αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο!
2) Οι ήρωες του βιβλίου σας είναι πέντε παιδιά!! Γιατί; Ποιο είναι το βασικό μήνυμα που έχετε κρύψει στις σελίδες του βιβλίου σας;
Πράγματι, οι ήρωες του βιβλίου είναι πέντε παιδιά! Πέντε διαφορετικές προσωπικότητες, που αποτελούν μια παρέα. Πέντε προσωπικότητες που θα μπορούσαν να είναι ένας άνθρωπος! Που τελικά, είναι ένας άνθρωπος! Γιατί πρέπει να σας ομολογήσω πως τα περισσότερα χαρακτηριστικά και οι συμπεριφορές των πέντε φίλων, ήταν τελικά διαφορετικές πλευρές της δικής μου προσωπικότητας! Όλες οι διαμάχες, οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις, ήταν μια εσωτερική υπόθεση! Το βασικό μήνυμα του βιβλίου -που δεν υπάρχει λόγος να είναι κρυμμένο- είναι πως: Όταν δεν μπορούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο δεν έρχεται στη ζωή μας αυτό που θέλουμε… Θα πρέπει να ελέγξουμε αν αυτά που σκεφτόμαστε γι’ αυτό που θέλουμε να συμβεί, αυτά που λέμε κι αυτά που κάνουμε, συμφωνούν μεταξύ τους και βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία! Γιατί μόνο τότε αυτός ο μηχανισμός που λέγεται Σύμπαν, λειτουργεί προς όφελός μας! Γι’ αυτό και στον καθρέφτη της ψυχής, η λύτρωση και η αυτογνωσία μέσο της πολύτιμης συνάντησης με την ψυχή, γίνεται μόνο όταν οι τέσσερις φίλοι του Ορέστη, (οι τέσσερις διαφορετικές εσωτερικές φωνές, που τις χαρακτηρίζει η αμφιβολία και η δυσπιστία, μια – μια χάνονται!
1) "Ο καθρέφτης της ψυχής", είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή, τι θα διαβάσουμε σε αυτό και τι σας οδήγησε στην συγγραφή του κ. Μεταλλίδη;
Το μυθιστόρημα, «ο καθρέφτης της ψυχής» είναι ένα ταξίδι της σκέψης στο παρελθόν! Αυτό το ξεκαθαρίζω στην πρώτη φράση της εισαγωγής. «Θυμάμαι πως…» Κατ’ αυτή την έννοια, το βιβλίο θα μπορούσε να γίνει ένα όχημα μαγικό, που έχει την ψυχή για οδηγό! Καλώ λοιπόν, τους φίλους που θα το κρατήσουν στα χέρια τους, να καθίσουν αναπαυτικά και να τρυπώσουν στις σελίδες του, με σκοπό να πραγματοποιήσουν κι αυτοί ένα ταξίδι της σκέψης. Αφού μεταφερθούμε στο Καλοκαίρι του 1986, σε μια όμορφη προαστιακή γειτονιά της Θεσσαλονίκης, ξεκινάει η ιδιαίτερη ξενάγηση! Οι φίλοι αναγνώστες θα παρακολουθήσουν τις περιπέτειες μιας παρέας πέντε νεαρών αγοριών με κεντρικό ήρωα και ξεναγό (αφηγητή) τον Ορέστη. Ο λόγος που κάνω εκτεταμένη χρήση στους διαλόγους, είναι για να λάβουν μέρος τα γεγονότα σε Ενεστώτα χρόνο, ούτως ώστε ο αναγνώστης να αισθανθεί πως είναι μέλος της παρέας και βιώνει τα γεγονότα με ένα ιδιαίτερο, κινηματογραφικό, βιωματικό τρόπο! Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, ο Ορέστης θέτει τους προβληματισμούς του γύρω από διάφορα θέματα και ζητήματα, αναλύει τις προσωπικότητες και τις συμπεριφορές των φίλων του, αλλά και του εαυτού του. Όπως είπα στην αρχή, στο μαγικό μας όχημα, έχουμε την ψυχή για οδηγό! Η ψυχή λοιπόν, φροντίζει με πολύ όμορφο τρόπο να απαντηθούν όλα τα ερωτήματα που τίθενται, απ’ τους ίδιους τους αναγνώστες μάλιστα! Πριν φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας, που δεν είναι άλλος απ’ την εξερεύνηση του κεραμοποιείου Αλλατίνι, θα πραγματοποιήσουμε μερικά ακόμα ταξίδια στο χρόνο –μικρότερα αυτή τη φορά- για να ζήσουμε κάποιες απ’ τις περιπέτειες των μικρών μας φίλων, αλλά και για να γνωρίσουμε καλύτερα τους χαρακτήρες τους, πάντα μέσα απ’ τη διεισδυτική ματιά του Ορέστη. Λίγο πριν το τέλος, εκεί που φαίνεται πως οι προσδοκίες που έχουμε απ’ αυτό το ταξίδι, να αποδεικνύονται τελικά ένα τίποτα… Ξαφνικά, όλα ανατρέπονται για τον Ορέστη! Κι αυτό το τίποτα, μπορεί τελικά να γίνει τα πάντα! Όσα έχει φανταστεί και όσα ποτέ δεν φαντάστηκε! Για το φινάλε, έχω αφήσει το αγαπημένο μου σημείο! Τη στιγμή που ο οδηγός του μαγικού οχήματος μας αποκαλύπτεται!
Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης… Έχω να πω ότι το ταξίδι αυτό πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά από εμένα και το μαγικό όχημα ήταν μονοθέσιο! Μου άφησε υπέροχες εντυπώσεις, με έκανε να δω τη ζωή και τον κόσμο με άλλη ματιά, με λύτρωσε από κάθε φόβο, μου απάλυνε όλους τους πόνους, έσβησε από μέσα μου τις έννοιες του μίσους και της ενοχής! Απόκτησα καινούρια αντίληψη για όλα και βρήκα την ομορφότερη προοπτική στη ζωή! Πάντα ήθελα να ξεφύγω, να βρω ένα μέρος όπου όλα τα άσχημα συναισθήματα, ο πόνος και η δυστυχία δεν θα υπάρχουν! Αυτό το ταξίδι της σκέψης, με βοήθησε να καταλάβω πως δεν χρειάζεται να πάω πουθενά! Γιατί όλα είναι εδώ! Γιατί όλα όσα αναζητούσα, βρίσκονται μέσα μου! Αυτή την εμπειρία μου θέλησα να μοιραστώ κι επειδή ήταν αδύνατο ν’ ανοίξω ταξιδιωτικό γραφείο, αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο!
2) Οι ήρωες του βιβλίου σας είναι πέντε παιδιά!! Γιατί; Ποιο είναι το βασικό μήνυμα που έχετε κρύψει στις σελίδες του βιβλίου σας;
Πράγματι, οι ήρωες του βιβλίου είναι πέντε παιδιά! Πέντε διαφορετικές προσωπικότητες, που αποτελούν μια παρέα. Πέντε προσωπικότητες που θα μπορούσαν να είναι ένας άνθρωπος! Που τελικά, είναι ένας άνθρωπος! Γιατί πρέπει να σας ομολογήσω πως τα περισσότερα χαρακτηριστικά και οι συμπεριφορές των πέντε φίλων, ήταν τελικά διαφορετικές πλευρές της δικής μου προσωπικότητας! Όλες οι διαμάχες, οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις, ήταν μια εσωτερική υπόθεση! Το βασικό μήνυμα του βιβλίου -που δεν υπάρχει λόγος να είναι κρυμμένο- είναι πως: Όταν δεν μπορούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο δεν έρχεται στη ζωή μας αυτό που θέλουμε… Θα πρέπει να ελέγξουμε αν αυτά που σκεφτόμαστε γι’ αυτό που θέλουμε να συμβεί, αυτά που λέμε κι αυτά που κάνουμε, συμφωνούν μεταξύ τους και βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία! Γιατί μόνο τότε αυτός ο μηχανισμός που λέγεται Σύμπαν, λειτουργεί προς όφελός μας! Γι’ αυτό και στον καθρέφτη της ψυχής, η λύτρωση και η αυτογνωσία μέσο της πολύτιμης συνάντησης με την ψυχή, γίνεται μόνο όταν οι τέσσερις φίλοι του Ορέστη, (οι τέσσερις διαφορετικές εσωτερικές φωνές, που τις χαρακτηρίζει η αμφιβολία και η δυσπιστία, μια – μια χάνονται!
April 6, 2018
Κώστας Μεταλλίδης
ΚΩΣΤΑΣ ΜΕΤΑΛΛΙΔΗΣ
βιογραφικό σημείωμα:
O Κώστας Μεταλλίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη ένα Σάββατο Δεκέμβρη του 1973. Ζει μαζί με τη γυναίκα της ζωής του, τη Στέλλα και τους δύο υπέροχους γιους τους, τον Θοδωρή και τον Σωκράτη.
Ασχολείται με το εμπόριο, λατρεύει τα ταξίδια, τη μουσική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την ανάλυση λογοτεχνικών κειμένων και τους ανθρώπους! Οι πνευματικές αναζητήσεις του ξεκίνησαν απ’ την παιδική ηλικία.
Η δημιουργική γραφή είναι για τον Κώστα σημαντική όσο και η αναπνοή. Ασχολείται με τη συγγραφή από την εφηβεία, κυρίως γιατί νιώθει την ανάγκη να καταγράφει και να μελετάει τις σκέψεις του. Παρακολούθησε τον ετήσιο κύκλο σεμιναρίων δημιουργικής γραφής της Μαρίας Γούσιου το 2008, ενώ από το 2013, στην προσπάθειά του να έρθει σε επαφή με θεατρικά κείμενα από μέσα, έγινε μέλος της θεατρικής ομάδας «ΜΗΧΑΝΗ». Δηλώνει ευτυχισμένος κάθε στιγμή!
ΒΙΒΛΙΑ
2017: Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣτου Κώστα Μεταλλίδη
Εκδόσεις Πηγή 2017
"Κάπως έτσι προέκυψε...
---------------------------
Γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας.
Κάποια στιγμή, σαραντάρης πλέον, αρχίζω να βιώνω συνειδητά, μια ιδιαίτερη επικοινωνία με την ψυχή μου! Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα πάντα γύρω μου αλλάζει και η ζωή ολόκληρη επαναπροσδιορίζεται! Χρησιμοποιώντας τη σκέψη και τον διαλογισμό, επιχειρώ να δώσω μια καινούρια προοπτική στη ματιά μου και να δημιουργήσω με τον τρόπο αυτό μια νέα αντίληψη. Με την καινούρια μου αντίληψη λοιπόν, αρχίζω να σκαλίζω ανάμεσα στα άλλα και την παιδική μου ηλικία. Κάπως έτσι έρχεται στη ζωή μου το βιβλίο: «Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ»
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ξεκινώντας με τη φράση: Θυμάμαι πως… Επιστρέφω στο Καλοκαίρι του 1986. Εισβάλλω στο εφηβικό μου σώμα και ξαναζώ με τους τέσσερις φίλους μου, κάποιες από τις περιπέτειες εκείνης της εποχής. Η διήγηση γίνεται από εμένα ως ενήλικα, αλλά αναφέρομαι σε έναν διαφορετικό εαυτό… Αυτόν που δημιουργήθηκε απ’ τη νέα αντίληψη! Στο μεγαλύτερο μέρος της, η εξιστόρηση των γεγονότων έχει τη μορφή κινηματογραφικού σεναρίου, αφού κυριαρχούν οι διάλογοι μεταξύ των χαρακτήρων, που είναι ρεαλιστικοί και ολοζώντανοι!
Όσον αφορά την ιστορία… Ο Ορέστης, πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο χαρακτήρας που δημιούργησα προκειμένου να ζήσει τα γεγονότα και τις καταστάσεις που εγώ έζησα τότε, παρουσιάζει έναν – έναν τους τέσσερις φίλους του, αναλύοντας την προσωπικότητα του καθενός ξεχωριστά. Αναφέρεται στην γειτονιά που μεγάλωσε και που αποτέλεσε το πεδίο δράσης της παιδικής του ηλικίας. Η παρουσίαση ξεκινάει με την ίδρυση της Λέσχης τους, στην περιβόητη ξύλινη καλύβα, που η ιστορία της κεντρίζει αρχικά το ενδιαφέρων των παιδιών και φέρνει αντιμέτωπο τον Ορέστη με μια δυσάρεστη εμπειρία. Αφού στην προσπάθεια τους να καθαρίσουν τον περιβάλλοντα χώρο από τα αγκάθια, δημιουργούν μια φωτιά που ξεφεύγει απ’ τον έλεγχό τους. Χρειάζεται η επέμβαση της πυροσβεστικής τελικά, προκειμένου να γλυτώσουν τα λιγοστά σπίτια της γειτονιάς απ’ την καταστροφή! Στη συνέχεια η καλύβα θα αποτελέσει το εφαλτήριο για κάθε εξόρμησή τους. Μια από εκείνες τις εξορμήσεις, είναι και η εξερεύνηση ενός εγκαταλειμμένου κτηρίου στην κεραμοποιία Αλλατίνη, που βρίσκεται κοντά στην περιοχή. Η ιδέα αρχικά είναι του Ορέστη, που στην προσπάθεια του να πείσει και τους υπόλοιπους να την υλοποιήσουν, αναλαμβάνει το ρόλο του συντονιστή της όλης προσπάθειας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της αποστολής, ο Ορέστης παρουσιάζεται με μια ώριμη για έφηβο, κρητική σκέψη. Αναφέρει τους προβληματισμούς του, ενώ παράλληλα επιχειρεί να δώσει λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Ο φόβος και το θάρρος, το μίσος που δημιουργεί ο εθνικισμός από την παιδική ηλικία των περισσοτέρων ανθρώπων, η γοητεία που ασκεί η βία στα νεαρά αγόρια, αλλά και η ενδοοικογενειακή βία, είναι μερικά από τα προβλήματα που ταλαιπωρούν το μυαλό του μικρού Ορέστη. Ακολουθεί η πορεία των μικρών εξερευνητών, προς το κτήριο Αλλατίνη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας, γίνεται αναφορά σε μια άλλη περιπέτεια της παρέας, που έλαβε χώρα στον «Τρύπιο λόφο»! Μια μικρή θρυλική τούμπα, με μια είσοδο που οδηγούσε στο κούφιο εσωτερικό της, με τις δαιδαλώδεις στοές και τους υπόγειους θαλάμους, που συνδέονταν ιστορικά και χρονικά με την εποχή του Κάσσανδρου, επίγονου του Μ. Αλεξάνδρου και ιδρυτή της Θεσσαλονίκης! Η επιχείρηση εξερεύνησης του Τρύπιου λόφου, μετατρέπεται τελικά σε μάχη Ομηρικών διαστάσεων, με μια ομάδα μικρών αθίγγανων απ’ τον καταυλισμό που βρίσκονταν δίπλα στο λόφο. Η αναφορά στη συγκεκριμένη μάχη, γίνεται για να αναδείξει το ότι ακόμη κι όταν νομίζεις πως είσαι ο ισχυρότερος, ο πιο θαρραλέος, ακόμη και ο νικητής… Ένα αναπάντεχο περιστατικό, μια αναποδιά, μπορεί να σε κάνουν να νιώσεις τρομερά ευάλωτος και να τρέχεις κυνηγημένος από πανικό και φόβο! Έναν φόβο, που εμφανίζεται πάντα, τη στιγμή που θεωρείς πως έχεις νικήσει όλους σου τους φόβους. Ακολουθεί η εισβολή και η εξερεύνηση στο κτήριο του κεραμοποιείου Αλλατίνη, και η αναπάντεχη συνάντηση του Ορέστη με το πεπρωμένο του!
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Πέντε έφηβοι προσπαθούν να κηρύξουν πόλεμο στη ρουτίνα και την καλοκαιρινή ραστώνη. Η προσπάθεια αυτή τους οδηγεί σε ένα εγκαταλειμμένο διώροφο κτήριο της Θεσσαλονίκης. Μετά από μεγάλη προσπάθεια, καταφέρνουν τελικά να εισβάλλουν στο εσωτερικό του. Καθ' όλη τη διάρκεια του ιδιαίτερου αυτού πολέμου, ο Ορέστης σκιαγραφεί τις προσωπικότητες των φίλων του, διαπιστώνοντας πως είναι ξεχωριστές και εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους.
Όμως... Ενώ όλα δείχνουν πως η ρουτίνα είναι ανίκητη, συμβαίνει το αναπάντεχο.
Μια απρόσμενη συνάντηση!
Είναι ικανή αυτή η συνάντηση να αλλάξει τη ζωή του Ορέστη; Τη δική σου, μήπως;
βιογραφικό σημείωμα:
O Κώστας Μεταλλίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη ένα Σάββατο Δεκέμβρη του 1973. Ζει μαζί με τη γυναίκα της ζωής του, τη Στέλλα και τους δύο υπέροχους γιους τους, τον Θοδωρή και τον Σωκράτη.
Ασχολείται με το εμπόριο, λατρεύει τα ταξίδια, τη μουσική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την ανάλυση λογοτεχνικών κειμένων και τους ανθρώπους! Οι πνευματικές αναζητήσεις του ξεκίνησαν απ’ την παιδική ηλικία.
Η δημιουργική γραφή είναι για τον Κώστα σημαντική όσο και η αναπνοή. Ασχολείται με τη συγγραφή από την εφηβεία, κυρίως γιατί νιώθει την ανάγκη να καταγράφει και να μελετάει τις σκέψεις του. Παρακολούθησε τον ετήσιο κύκλο σεμιναρίων δημιουργικής γραφής της Μαρίας Γούσιου το 2008, ενώ από το 2013, στην προσπάθειά του να έρθει σε επαφή με θεατρικά κείμενα από μέσα, έγινε μέλος της θεατρικής ομάδας «ΜΗΧΑΝΗ». Δηλώνει ευτυχισμένος κάθε στιγμή!
ΒΙΒΛΙΑ
2017: Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣτου Κώστα Μεταλλίδη
Εκδόσεις Πηγή 2017
"Κάπως έτσι προέκυψε...
---------------------------
Γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας.
Κάποια στιγμή, σαραντάρης πλέον, αρχίζω να βιώνω συνειδητά, μια ιδιαίτερη επικοινωνία με την ψυχή μου! Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα πάντα γύρω μου αλλάζει και η ζωή ολόκληρη επαναπροσδιορίζεται! Χρησιμοποιώντας τη σκέψη και τον διαλογισμό, επιχειρώ να δώσω μια καινούρια προοπτική στη ματιά μου και να δημιουργήσω με τον τρόπο αυτό μια νέα αντίληψη. Με την καινούρια μου αντίληψη λοιπόν, αρχίζω να σκαλίζω ανάμεσα στα άλλα και την παιδική μου ηλικία. Κάπως έτσι έρχεται στη ζωή μου το βιβλίο: «Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ»
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ξεκινώντας με τη φράση: Θυμάμαι πως… Επιστρέφω στο Καλοκαίρι του 1986. Εισβάλλω στο εφηβικό μου σώμα και ξαναζώ με τους τέσσερις φίλους μου, κάποιες από τις περιπέτειες εκείνης της εποχής. Η διήγηση γίνεται από εμένα ως ενήλικα, αλλά αναφέρομαι σε έναν διαφορετικό εαυτό… Αυτόν που δημιουργήθηκε απ’ τη νέα αντίληψη! Στο μεγαλύτερο μέρος της, η εξιστόρηση των γεγονότων έχει τη μορφή κινηματογραφικού σεναρίου, αφού κυριαρχούν οι διάλογοι μεταξύ των χαρακτήρων, που είναι ρεαλιστικοί και ολοζώντανοι!
Όσον αφορά την ιστορία… Ο Ορέστης, πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο χαρακτήρας που δημιούργησα προκειμένου να ζήσει τα γεγονότα και τις καταστάσεις που εγώ έζησα τότε, παρουσιάζει έναν – έναν τους τέσσερις φίλους του, αναλύοντας την προσωπικότητα του καθενός ξεχωριστά. Αναφέρεται στην γειτονιά που μεγάλωσε και που αποτέλεσε το πεδίο δράσης της παιδικής του ηλικίας. Η παρουσίαση ξεκινάει με την ίδρυση της Λέσχης τους, στην περιβόητη ξύλινη καλύβα, που η ιστορία της κεντρίζει αρχικά το ενδιαφέρων των παιδιών και φέρνει αντιμέτωπο τον Ορέστη με μια δυσάρεστη εμπειρία. Αφού στην προσπάθεια τους να καθαρίσουν τον περιβάλλοντα χώρο από τα αγκάθια, δημιουργούν μια φωτιά που ξεφεύγει απ’ τον έλεγχό τους. Χρειάζεται η επέμβαση της πυροσβεστικής τελικά, προκειμένου να γλυτώσουν τα λιγοστά σπίτια της γειτονιάς απ’ την καταστροφή! Στη συνέχεια η καλύβα θα αποτελέσει το εφαλτήριο για κάθε εξόρμησή τους. Μια από εκείνες τις εξορμήσεις, είναι και η εξερεύνηση ενός εγκαταλειμμένου κτηρίου στην κεραμοποιία Αλλατίνη, που βρίσκεται κοντά στην περιοχή. Η ιδέα αρχικά είναι του Ορέστη, που στην προσπάθεια του να πείσει και τους υπόλοιπους να την υλοποιήσουν, αναλαμβάνει το ρόλο του συντονιστή της όλης προσπάθειας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της αποστολής, ο Ορέστης παρουσιάζεται με μια ώριμη για έφηβο, κρητική σκέψη. Αναφέρει τους προβληματισμούς του, ενώ παράλληλα επιχειρεί να δώσει λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Ο φόβος και το θάρρος, το μίσος που δημιουργεί ο εθνικισμός από την παιδική ηλικία των περισσοτέρων ανθρώπων, η γοητεία που ασκεί η βία στα νεαρά αγόρια, αλλά και η ενδοοικογενειακή βία, είναι μερικά από τα προβλήματα που ταλαιπωρούν το μυαλό του μικρού Ορέστη. Ακολουθεί η πορεία των μικρών εξερευνητών, προς το κτήριο Αλλατίνη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας, γίνεται αναφορά σε μια άλλη περιπέτεια της παρέας, που έλαβε χώρα στον «Τρύπιο λόφο»! Μια μικρή θρυλική τούμπα, με μια είσοδο που οδηγούσε στο κούφιο εσωτερικό της, με τις δαιδαλώδεις στοές και τους υπόγειους θαλάμους, που συνδέονταν ιστορικά και χρονικά με την εποχή του Κάσσανδρου, επίγονου του Μ. Αλεξάνδρου και ιδρυτή της Θεσσαλονίκης! Η επιχείρηση εξερεύνησης του Τρύπιου λόφου, μετατρέπεται τελικά σε μάχη Ομηρικών διαστάσεων, με μια ομάδα μικρών αθίγγανων απ’ τον καταυλισμό που βρίσκονταν δίπλα στο λόφο. Η αναφορά στη συγκεκριμένη μάχη, γίνεται για να αναδείξει το ότι ακόμη κι όταν νομίζεις πως είσαι ο ισχυρότερος, ο πιο θαρραλέος, ακόμη και ο νικητής… Ένα αναπάντεχο περιστατικό, μια αναποδιά, μπορεί να σε κάνουν να νιώσεις τρομερά ευάλωτος και να τρέχεις κυνηγημένος από πανικό και φόβο! Έναν φόβο, που εμφανίζεται πάντα, τη στιγμή που θεωρείς πως έχεις νικήσει όλους σου τους φόβους. Ακολουθεί η εισβολή και η εξερεύνηση στο κτήριο του κεραμοποιείου Αλλατίνη, και η αναπάντεχη συνάντηση του Ορέστη με το πεπρωμένο του!
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Πέντε έφηβοι προσπαθούν να κηρύξουν πόλεμο στη ρουτίνα και την καλοκαιρινή ραστώνη. Η προσπάθεια αυτή τους οδηγεί σε ένα εγκαταλειμμένο διώροφο κτήριο της Θεσσαλονίκης. Μετά από μεγάλη προσπάθεια, καταφέρνουν τελικά να εισβάλλουν στο εσωτερικό του. Καθ' όλη τη διάρκεια του ιδιαίτερου αυτού πολέμου, ο Ορέστης σκιαγραφεί τις προσωπικότητες των φίλων του, διαπιστώνοντας πως είναι ξεχωριστές και εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους.
Όμως... Ενώ όλα δείχνουν πως η ρουτίνα είναι ανίκητη, συμβαίνει το αναπάντεχο.
Μια απρόσμενη συνάντηση!
Είναι ικανή αυτή η συνάντηση να αλλάξει τη ζωή του Ορέστη; Τη δική σου, μήπως;
February 12, 2018
January 24, 2018
Απόσπασμα από ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Κάπως έτσι πέθανε ο τελευταίος υπερασπιστής της
καλύβας. Για μια στιγμή, νομίζω πως τον είχα λυπηθεί.
Μπορώ να πω ότι τον είχα θαυμάσει κιόλας. Έπεσε σαν
ήρωας! Για περισσότερα από τριάντα χρόνια έμεινε όρ-
θιος στη θέση του. Πιστός φρουρός της καλύβας! Είχε
γερές βάσεις εκείνος ο φρουρός, όμως πάνω απ’ όλα είχε
πίστη και αφοσίωση στην αποστολή του. Μπορεί να σά-
πισε απ’ τη σκουριά, μπορεί τα χρόνια που πέρασαν να
τον είχαν αδυνατίσει, μα ήταν αποφασισμένος να πεθάνει
όρθιος! Θα έλιωνε επάνω στη γερή του βάση, αλλά δε
θα εγκατέλειπε ποτέ το πόστο του. Όσο η καλύβα βρι-
σκόταν στη θέση της, θα στεκόταν κι εκείνος εκεί, για
να την προσέχει! Ποιος ξέρει για πόσο καιρό ακόμη θα
έμενε όρθιος ο τελευταίος φρουρός; Αν δεν εμφανιζόμα-
σταν εμείς εκείνη τη μέρα, επίδοξοι και βάρβαροι κατα-
κτητές… Επιστρατεύσαμε όλη μας τη δύναμη και τη βαρ-
βαρότητα και πέσαμε πάνω του σα λυσσασμένα σκυλιά!
Κι εκείνος... Παρά την ηλικία και την άθλια κατάστασή
του, δεν παραδόθηκε! Αγωνίστηκε ηρωικά μέχρι το τέ-
λος! Αντιστάθηκε στη δύναμη του Άκη, τον τραυμάτισε!
Υπέκυψε όμως τελικά στο μένος και τη σκληρότητά μας.
Όταν τον σήκωσα στα χέρια μου, ένιωσα πως ήταν αρκε-
τά βαρύς. Ένα ολότελα σκουριασμένο αντικείμενο, που
άφηνε το καφέ-κόκκινο χρώμα της σκουριάς του στις
παλάμες μου, τη στιγμή που τον βαστούσα στα δυο μου
χέρια. Λες και κρατούσα έναν λαβωμένο στρατιώτη, μετά
την τελευταία του μάχη και λίγο πριν ξεψυχήσει! Για μια
στιγμή, αισθάνθηκα πως υπήρχε ακόμη λίγη ζωή μέσα
του. Τον κοίταξα καλύτερα και είχα την εντύπωση πως
ήθελε να μου μιλήσει:
καλύβας. Για μια στιγμή, νομίζω πως τον είχα λυπηθεί.
Μπορώ να πω ότι τον είχα θαυμάσει κιόλας. Έπεσε σαν
ήρωας! Για περισσότερα από τριάντα χρόνια έμεινε όρ-
θιος στη θέση του. Πιστός φρουρός της καλύβας! Είχε
γερές βάσεις εκείνος ο φρουρός, όμως πάνω απ’ όλα είχε
πίστη και αφοσίωση στην αποστολή του. Μπορεί να σά-
πισε απ’ τη σκουριά, μπορεί τα χρόνια που πέρασαν να
τον είχαν αδυνατίσει, μα ήταν αποφασισμένος να πεθάνει
όρθιος! Θα έλιωνε επάνω στη γερή του βάση, αλλά δε
θα εγκατέλειπε ποτέ το πόστο του. Όσο η καλύβα βρι-
σκόταν στη θέση της, θα στεκόταν κι εκείνος εκεί, για
να την προσέχει! Ποιος ξέρει για πόσο καιρό ακόμη θα
έμενε όρθιος ο τελευταίος φρουρός; Αν δεν εμφανιζόμα-
σταν εμείς εκείνη τη μέρα, επίδοξοι και βάρβαροι κατα-
κτητές… Επιστρατεύσαμε όλη μας τη δύναμη και τη βαρ-
βαρότητα και πέσαμε πάνω του σα λυσσασμένα σκυλιά!
Κι εκείνος... Παρά την ηλικία και την άθλια κατάστασή
του, δεν παραδόθηκε! Αγωνίστηκε ηρωικά μέχρι το τέ-
λος! Αντιστάθηκε στη δύναμη του Άκη, τον τραυμάτισε!
Υπέκυψε όμως τελικά στο μένος και τη σκληρότητά μας.
Όταν τον σήκωσα στα χέρια μου, ένιωσα πως ήταν αρκε-
τά βαρύς. Ένα ολότελα σκουριασμένο αντικείμενο, που
άφηνε το καφέ-κόκκινο χρώμα της σκουριάς του στις
παλάμες μου, τη στιγμή που τον βαστούσα στα δυο μου
χέρια. Λες και κρατούσα έναν λαβωμένο στρατιώτη, μετά
την τελευταία του μάχη και λίγο πριν ξεψυχήσει! Για μια
στιγμή, αισθάνθηκα πως υπήρχε ακόμη λίγη ζωή μέσα
του. Τον κοίταξα καλύτερα και είχα την εντύπωση πως
ήθελε να μου μιλήσει:
January 19, 2018
Τι θα ρωτούσες;
Αν... Είχες μπροστά σου έναν καθρέφτη που θα μπορούσε να σε φέρει σε επαφή με την ψυχή σου, εκείνη την υπόσταση του εαυτού σου που γνωρίζει τα πάντα για τη ζωή και για σένα...
Τι θα ρώταγες, αλήθεια;
Τι θα ρώταγες, αλήθεια;
