Els Boot's Blog, page 2
February 10, 2019
robert anker
10-02-2019
door Els Boot.
Iedereen kent, als hij terugkijkt in de tijd, wel iemand die veel voor hem betekend heeft. Ik dus ook. Bij mij waren het er eigenlijk twee.
Op school kreeg ik Geschiedenis van Henk van Galen Last. Hij schreef ook voor het NRC en was een uitstekend leraar. Door hem ben ik geschiedenis gaan studeren. Maar er was er nog één: Robert
Anker. Rob, zoals wij hem noemden, was mijn leraar Nederlands. Hij leerde mij liefde voor de literatuur. Dankzij hem ging ik echt lezen. Op mijn literatuurlijst voor mijn eindexamen had ik tien
boeken meer dan nodig was. Ik kreeg voor mijn mondeling van hem een negen. Gedurende de jaren daarna ving ik af en toe iets over hem op in de pers. Hij was gaan schrijven. Niet alleen proza maar
ook poëzie. Vaak dacht ik eraan eens contact met hem op te nemen maar het kwam er nooit van. Op een dag las ik in de krant dat hij was overleden. Een week later kwam ik op een boekenmarkt een
boek van hem tegen: Hajar en Daan. Ik kocht het voor één euro. Dat boek vertelt over onze tijd, de reis naar Praag, de tijd waarin alles kon en was toegestaan. Wat heb ik een spijt hem nooit meer
benaderd te hebben. Hij had mij nu vast weer kunnen helpen met mijn schrijf activiteiten. Ik zet mijn recensie, die ik vorig jaar schreef van Hajar en Daan, nu ook op Hebban.
April 22, 2018
oorlogsmisdadiger of slachtoffer
Dat wil zeggen dat zij zich persoonlijk schuldig gemaakt zouden hebben aan ernstige mensenrechtenschendingen in Afghanistan. Vader Naibzay was als onderofficier in Afghanistan werkzaam geweest
bij de Khad-WAD een militaire- en inlichtingenorganisatie tijdens de Russische overheersing. Hij heeft altijd ontkend iets van doen te hebben gehad met verhoren en martelingen. Het gezin
ontvluchtte Afghanistan nadat vader door de Taliban in hechtenis was genomen en in de gevangenis voor zijn leven moest vrezen. Onder verantwoordelijkheid van Jozias van Aartsen (VVD min
Buitenlandse zaken tijdens Kok 2) en Job Cohen (PvdA staatssecretaris Justitie tijdens Kok 2) verscheen er een ambtsbericht in 1999 waarin werd gesteld dat alle (onder)officieren gevlucht uit
Afghanistan, die werkzaam waren geweest voor de Khad-WAD, collectief de 1F status zou moeten worden tegengeworpen. Dat betekende dat zij nooit een verblijfsvergunning zouden kunnen krijgen in
Nederland.
Toen ik kennismaakte met de familie Naibzay woonden zij al zo’n tien jaar in Nederland. Ik was op mijn hoede. Als gezonde Hollandse meid kon ik mij werkelijk niet voorstellen dat mijn Overheid
het zo verkeerd kon zien als mijn Gemeenteraad mij wilde laten geloven. De Gemeenteraad vroeg mij alles in het werk te stellen om uitzetting van deze mensen te voorkomen. Het kwam mij al direct
bespottelijk voor dat zelfs de kinderen van Naibzay de status van ‘oorlogsmisdadiger’ conform art. 1F hadden ( de jongste was in Nederland geboren). Dankzij de inzet van Tweede Kamerleden (Sharon
Gesthuizen SP, Gerard Schouw D66, Tofik Dibi GroenLinks en Hans Spekman PvdA) werd de 1F status van familieleden beëindigd. Moeder en kinderen kregen hierdoor een verblijfstatus en op termijn het
Nederlands Staatsburgerschap. Over de kwestie van vader Naibzay heb ik alles in het werk gesteld het onder de aandacht van bewindspersonen te brengen. Ze gaven niet thuis.
Het is mij bijvoorbeeld nooit gelukt met Nebahad Albayrak overleg te voeren terwijl dat toch een partijgenoot van mij is. Ook de fracties in de Tweede Kamer gaven slechts mondjesmaat respons. Bij
het CDA (Raymond Knops toenmalig woordvoeder) PvdA (achtereenvolgens Job Cohen toen fractievoorzitter, Kadiya Arib woordvoerder) kreeg ik nul op het rekest. En dat was vreemd omdat in jaren na
mijn kennismaking met de familie Naibzay steeds meer kritiek kwam op het ambtsbericht van 1999. Vooraanstaande experts (nationaal en internationaal) kwamen met fundamentele en steekhoudende
kritiek. De advocaat van Naibzay, Pieter Bogaerts, schreef een boek over de misleidingen die zouden zijn gepleegd door de opstellers van het ambtsbericht. Ik begon mij steeds meer te realiseren
dat er hier sprake was van absoluut en overheids gestuurd onrecht. Ik verloor mijn naïviteit. Toen het kabinet Rutte 1 aantrad (VVD CDA en PVV) wist ik dat het gedaan was met vader Naibzay. Hij
was volledig uitgeprocedeerd. Hij was niets en niemand. Geen verzekering, geen werk, geen recht op scholing, niks. Zijn vrouw zou haar uitkering verliezen als vader ingeschreven bleef staan
op haar adres (!?) en dus meldde zich een dorpsgenoot die hem voorstelde zich bij hem in te schrijven. Hij had geen uitkeringen en toeslagen waarmee de overheid kon dreigen. Met lotgenoten
bezochten we commissievergaderingen in Den Haag, boden we een petitie aan in Den Haag, zochten de media op. Ik sprak met de Afghaanse ambassadeur…er was iets geks aan de hand. Ik wist het zeker.
Met goedkeuring van Raad en College van Giessenlanden ging ik in 2012 over tot de actie die nog velen zich kunnen herinneren; ik verbood uitzetting. Met een delegatie van de 43 burgemeesters die
zich achter mijn actie hadden geschaard bezocht ik de toenmalig minister voor Immigratie, Integratie en Asiel, Gerd Leers. Hij zat er wat sneu bij, zo ingeklemd tussen zes topambtenaren. Maar hij
deed een belangrijke toezegging! Het werd echter een deceptie of zoals een toenmalig collega van mij en partijgenoot van Gerd Leers zei: ‘het is goed afspraken maken met Gerd, hij komt ze alleen
nooit na’.
In het Nederlands Juristenblad van afgelopen week is een uitstekend stuk gepubliceerd over het ambtsbericht van 1999. Er is grondig onderzoek gedaan naar de juistheid van het ambtsbericht zowel
inhoudelijk als formeel. Op zaterdag 21/4 werd er op Radio 1 in het programma Argos van de VPRO aandacht aan besteed. De conclusies (mede op basis van een onderzoek van Joost Brouwer) zijn, dat;
1. Er bij het opstellen stelselmatig informatie is achtergehouden
2. Een bevooroordeelde keuze is gemaakt bij het horen van bronnen
3. Feiten onjuist zijn weergegeven
4. Er zelfs mogelijke fraude aan de orde is.
Mede dankzij de geheimzinnigheid van de ministeries van Buza en Justitie is niet meer na te gaan waar het mis is gegaan in de keten; op de ambassade in Islamabad (Pakistan), ambassade
medewerkers, bronnen of ambtenaren van onze eigen ministeries? Feit is dat al jaren gewerkt wordt met foutieve informatie. En dat onderzoeken die dat aantoonden terzijde werden gelegd. Ik weet
nog steeds niet wie de hand boven het hoofd gehouden moest worden.
Het doet er niet toe dat ik op social media voor rotte vis of erger werd uitgemaakt, of dat een officier van Justitie uit Rotterdam het een goed idee leek mij op mijn vakantieadres telefonisch de
volle lading te geven.
Het is niet fatsoenlijk om 43 burgemeesters te behandelen als goedgelovige sukkels, of de bijdragen van experts naast je neer te leggen.
Het is echter een gotspe dat onze eigen overheid oost-indisch doof is geweest voor argumenten waardoor onze eigen overheid de levens van ca 1000 gezinnen heeft verwoest, en nu verwacht dat de
kinderen van die mensen zich als goede burgers zullen gedragen, bijdragen aan de samenleving en trouw zijn aan onze vlag. Terwijl hun vaders en moeders op valse gronden werden uitgezet, verdwenen
en/of vermoord werden in Afghanistan.
Op 4 mei houden we ons gehoor voor vooral waakzaam te zijn. Dat wil zeggen ook waakzaam naar de Overheid. Wat ben ik blij met de juristen die dit onderzoek deden en onze onderzoeksjournalisten.
Ik stel voor dat de Overheid grootmoedig zijn fout toegeeft, het ambtsbericht intrekt, de gezinnen schadeloos stelt en de uitgezette Afghaanse 1Fers die nog niet vermoord zijn, terughaalt.
http://www.njb.nl/blog/waarom-het-khad-wad-ambtsbericht-van-29-februari.28577.lynkx
February 13, 2018
De Vrije Kwestie
Ik krijg soms vragen over onze democratie die mij verwonderen; "hoezo is Mark Rutte geen lid van de Tweede Kamer?" of als iemand zelf gekozen of gedwongen, zijn fractie verlaat en gewoon in de
Eerst- Tweede Kamer, de Provinciale Staten of een Gemeenteraad blijft zitten; "zetelroof, aftreden!"
Dan zeg ik, een beetje confronterend; "het is geen zetelroof en het is een zegen voor onze democratie."
Verbaasde gezichten. Ik heb geen oordeel in dit artikel over de ethische kant van jezelf prolongeren als de partij waarvoor je volksvertegenwoordiger bent, die jou op een verkiesbare plek gezet
heeft, geen behoefte meer aan je heeft. Dat is een persoonlijke afweging. Daar staat tegenover dat elke volksvertegenwoordiger in Raden Staten en Kamers op persoonlijke titel gekozen wordt en een
persoonlijke eed of gelofte aflegt dat hij/zij o.a. zonder last en ruggenspraak zitting neemt in het betreffende orgaan. Daardoor is de zetel die hij/zij bezet van hem of haar. Stel je voor wat
het zou betekenen voor onze democratie als een zetel van een politieke partij is. Dan zou een partijbestuur of een ledenvergadering je kunnen dwingen standpunten in te nemen die je niet in wilt
nemen op straffe van ontslag.
Dat is niet de bedoeling van onze democratie.
Net als de persoonlijke titel waarop je gekozen en geïnstalleerd bent bestaat er dus ook geen wet die een volksvertegenwoordiger kan dwingen een standpunt in te nemen waar hij/zij niks voor
voelt. De laatste dagen erger ik mij aan Kamerleden die voor TV verklaren dat de nieuwe donorwet een 'Vrije Kwestie' is alsof dat iets is dat iemand of iets bepaalt heeft, zodat iedereen over dat
onderwerp mag stemmen wat hij wil; voor of tegen.
De Vrije Kwestie bestaat niet voor de wet. Dat zou in strijd zijn met de persoonlijke titel en de eed of gelofte die volksvertegenwoordigers afleggen bij hun installatie. De Vrije Kwestie is
gewoon een afspraak tussen partijen. In dit geval de coalitiepartijen in de Tweede Kamer. Het tegenovergestelde van de 'Vrije Kwestie' is de 'Fractie Discipline' wat betekent dat je verplicht
bent te stemmen zoals de meerderheid van fractie waarvan je deel uitmaakt, besluit. Dat is dus ook geen wet maar een afspraak. Als iemand zich niet houdt aan de fractiediscipline dan
kan hij eruit geknikkerd worden. Maar...dan heb je altijd nog de mogelijkheid om op persoonlijke titel verder te gaan in Kamer, Provinciale Staten of Raad. Want in ons land zijn
volksvertegenwoordigers onafhankelijk. Volksvertegenwoordigers worden door 'het volk' gekozen en leggen aan 'het volk' verantwoording af.
January 9, 2018
Arme mensen
Mijn dochter in Zuid Soedan. Zij werkt voor 'Funding' en is verantwoordelijk voor de projectgelden en verslaglegging. Een intermediair tussen de VN, EU en landsregeringen enerzijds en Oxfam in
Zuid Soedan anderzijds. Soms vliegen ze naar elkaar toe en hebben samen vakantie. Een wat armetierig huwelijks leven. Maar goed...zij vinden het okay en gaan voorlopig nog een jaartje door. Het
vervelende is dat er werk genoeg is, personeelskosten gelimiteerd zijn per project en ze zich altijd een slag in de rondte moeten werken.
Mijn dochter vertelde dat Zuid Soedan een van de slechtste plekken ter wereld is om geboren te worden. Nul kansen, en als je een meisje bent min-nul. De kampen waar ontheemden verblijven
zijn groot. Twintig duizend - dertig duizend mensen of meer. Geen scholen, geen werk en in de regentijd onbereikbaar over de weg. Veel van de kinderen die je boven op die foto ziet zijn geboren
in het kamp en zullen er ook sterven. Wij, hier in Nederland, noemen dat opvang in de regio.
Ik moest hieraan denken toen ik naar de Kamerdebatten over de regeringsverklaring zat te luisteren. Het ging over de 'tsunami van vluchtelingen'. Onze gerespecteerde (zeker door
mij!)volksvertegenwoordigers en bewindslieden kwamen niet verder dan dingen roepen over het stoppen van de stroom mensen die zich in beweging hebben gezet naar het rijke westen. Iedereen had wel
een idee van simpelweg de grens dicht gooien tot afspraken maken met Noord Afrikaanse landen en mensensmokkelaars en desnoods geld schuiven om de stroom in te dammen.
Er was maar één kamerlid dat de spijker op de kop sloeg; Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren. Ik weet niet meer letterlijk te citeren wat ze zei. Het kwam er op neer dat het niet zo
zinvol was volgens haar, zoveel tijd te besteden aan de vraag hoe de mensen tegen te houden maar dat het zinvoller zou zijn je af te vragen
waarom zoveel mensen vluchten.
Nu zult u denken; ja zeg, duidelijk toch. Oorlog! Oorlogen ontstaan door conflicten en conflicten ontstaan door schaarste van het een of ander. Een beetje kort door de bocht, ik ben geen
deskundige maar denk toch dat ik met deze stelling een eind kom in een discussie. Trouwens, als ik het moet onderbouwen wordt het verhaal te lang.
Mijn dochter zit niet in Zuid Soedan vanwege de oorlog. Mijn dochter zit daar vanwege de honger! Er is zich een ecologische ramp aan het voltrekken in Afrika. De voortschrijdende verwoestijning
maakt dat dit continent nooit meer zonder honger zal zijn. Grote arealen grond worden opgekocht door het westerse en aziatische ondernemers om hun veevoeder op te verbouwen om te kunnen
voorzien in de grote vlees behoefte van het rijke wereld. Monocultuur, erosie, klimaatverandering al deze zaken maken dat er steeds minder vruchtbare grond overblijft voor de mensen die er wonen.
Ik denk dat Marianne Thieme dit bedoelde toen zij haar interruptie in de Tweede Kamer pleegde.
Kleine groepen idealistische mensen proberen daarin verandering te brengen zoals het initiatief 'Just Dig It' en Permacultuur groepen overal ter wereld. Zolang echter de machtigen
der aarde niet geloven in klimaatverandering en niet zien hoe de kloof tussen arm en rijk bijna onoverbrugbaar wordt, zolang zullen er tsunami's van mensen zijn die bij ons aankloppen omdat ze
honger hebben en geen toekomst. En zolang is er geen hoop voor de kindertjes op de foto hierboven en zullen mijn dochter en schoonzoon 'waterdragers naar de zee' blijven.
Naam
Bericht
De Privacyverklaring is van toepassing.
Opmerking:
De met * gemarkeerde velden zijn verplicht.
Met Twitter verbinden
