Νατάσσα Καραμανλή's Blog, page 3

Τρέξε

  Τρέξε. Γρήγορα, πιο γρήγορα. Άνοιξε κι άλλο το βήμα σου. Εμπόδιο στα δεξιά και διερχόμενο ποδήλατο από αριστερά σου. Κόκκινο  φανάρι. Σταμάτα. Ξεκίνα, πιο γρήγορα ακόμα. Έχεις κερδίσει τέσσερα λεπτά ως τώρα, προσπάθησε να τα κάνεις έξι. Βιάσου. Ίδρωσες. Θα αλλάξεις ρούχα στο γραφείο. Θα φορέσεις τη στολή σου και κάτω από το λαχανιασμένο … Συνέχεια ανάγνωσης →

Μην πλησιάζεις

  Μην πλησιάζεις άλλο. Δεν είμαι φύλλο, μα στην ανάσα σου θα σπάσω. Μην προσπαθήσεις να διακρίνεις μέσα από τα δάκρυα την ψυχή μου. Ερείπια θα αντικρίσεις. Μονάχα τα σημάδια της δικής σου σήψης. Δεν είμαι χνούδι που στροβιλίζεται στον άνεμο, μήτε και κόκκος άμμου. Άνθρωπος είμαι και με πονάς. Γι’ αυτό μην πλησιάζεις. Μπορώ … Συνέχεια ανάγνωσης →

Η θάλασσα που κατοικεί μέσα μου

  Ξέρεις τι θέλω απόψε; Μη φοβηθείς, ποτέ δεν ζήτησα πολλά από κανέναν Να μου κρατήσεις μόνο σφιχτά το χέρι, Μήπως  στο άγγιγμα  σου ανακαλύψω την αγάπη να κοιμάται Μέσα στα μάτια μου ν’ αφήσεις τα δικά σου να ξεκουραστούν Εκείνη την πανσέληνο που μου χρωστάς, έτσι να μου χαρίσεις Δεν θα σου μιλήσω Η … Συνέχεια ανάγνωσης →

Στον γνώριμο βράχο..

  Καταμεσήμερο μπροστά στη θάλασσα. Αγνοώντας τις φωνές των παιδιών, τις φορτωμένες φιγούρες των μαμάδων και την άμμο που τρυπώνει στα μαλλιά μου, στέκομαι ακίνητη κι αγναντεύω τον ορίζοντα. Ακολουθώντας το κάλεσμα των γλάρων, σηκώνω τα μάτια μου ψηλά και το βλέμμα μου φυλακίζεται στη θέα του γνώριμου βράχου. Μια χαραμάδα χωμένη στη θάλασσα, μια … Συνέχεια ανάγνωσης →

Ανήκεστος βλάβη…

  Έφυγες, δίχως να ρωτήσεις. Αναίτια και βιαστικά, αποφάσισες να  στερήσεις τη μορφή σου από όλους · κλείδωσες τον πόνο σου μακριά από τα  μάτια μας, καθώς στα δικά σου βάραινε η σκιά του θανάτου. Απομείναμε  ασάλευτοι, να κοιτάζουμε το χρόνο που ξεμάκραινε στο ρολόι της ζωής σου.Σε κάθε του χτύπο, έχανες και μιαν ανάσα. … Συνέχεια ανάγνωσης →

Μόνο ζωή για φέτος

  Παραμονή Πρωτοχρονιάς και συ ξύπνησες νωρίς. Σε ξύπνησαν μάλλον, τα κάλαντα των παιδιών στο κατώφλι σου. Νυστάζεις ακόμα, μα είναι η τελευταία μέρα του χρόνου και θέλεις να προλάβεις κάθε της λεπτό. Κοιτάζεις τα πρόσωπα των πιτσιρικάδων και μέσα στη ματιά τους  διακρίνεις την βιασύνη για το αύριο που δεν θα αργήσει να ξημερώσει. … Συνέχεια ανάγνωσης →

Όσο θα μετράς στιγμές

Μπήκε Νοέμβρης και το σώμα σου κρυώνει. Έλα να σε ζεστάνω. Θα σου φτιάξω μια φωλιά από κουβέρτες, ένα φρούριο να σε προστατεύει από το κρύο. Είναι υγρό το σπίτι δίχως θέρμανση και φοβάμαι μην αρρωστήσεις. Στο τσάι σου θα στάξω λίγες σταγόνες μέλι, να σου γλυκάνει το λαιμό. Μη σε νοιάζει για τα ρούχα … Συνέχεια ανάγνωσης →

Το δέντρο που μεγαλώνει στην πλάτη μου

Έχω μια τρύπα στην καρδιά  κι ένα δέντρο που μεγαλώνει στην πλάτη μου. Τις νύχτες  με αέρα, το δέντρο κρυώνει και μαζεύει  τις ρίζες του μακριά από την καρδιά μου. Τρυπώνει κάτω από τα πλευρά μου, για να φωλιάσει μακριά από το κρύο που κάνει στο μέρος της καρδιάς. Ο φόβος του με πονά. Ποτίζει … Συνέχεια ανάγνωσης →

Δεν χωρούν άλλα παιδιά εδώ πάνω

Εγώ δεν ήθελα να έρθω εδώ, αλήθεια σας λέω. Κανείς μας δεν ήθελε ουσιαστικά, ούτε  ο μπαμπάς μου, που πλήρωσε ακριβά για να μας πάρει μακριά από τη χώρα μας που έσταζε αίμα,  ούτε καν  η μαμά, που μας έκρυβε, εμένα και τον αδελφό μου, βαθιά  μέσα στον κοκκαλιάρικο κόρφο της. Έτσι μας γλύτωνε από … Συνέχεια ανάγνωσης →

Μικρή φυγή

      Και κάπως έτσι ξεκίνησα. Όπως το παιδί, που ξενυχτά προσμένοντας τη σχολική εκδρομή. Σαν την έφηβη που το σκάει τις νύχτες κρυφά από το παράθυρο. Έβαλα απόσταση ανάμεσα σε μένα και τον κόσμο και έφυγα για ένα ταξίδι δίχως χάρτη. Τί ψάχνω άραγε, αναρωτιέμαι. Εκείνο που αναζητά ο ποιητής, που ελπίζει πως … Συνέχεια ανάγνωσης →