What do you think?
Rate this book
Охотник Гракх
Рассказы и романы Кафки аллегоричны, но не в обычном смысле этого слова; они являются, так сказать, математическими, алгебраическими символами — столько же условными, сколько реальными. Это своеобразие творческого метода Кафки возникло не само по себе. В нем явственно ощутимы традиции романтического и даже реалистического гротеска прошлого века. Гофман, Гоголь, Достоевский, новеллы Эдгара По — вот те источники, из которых питалось воображение писателя, стремившегося раскрыть некие потаенные, невидимые простым глазом, непознаваемые здравым рассудком отношения человека с действительностью и самим собой... Такими эти отношения представлялись ему, жившему в
8 pages, Kindle Edition
First published September 13, 2011
5 people are currently reading
122 people want to read
About the author
Franz Kafka
3,118 books38.3k followersPrague-born writer Franz Kafka wrote in German, and his stories, such as "
The Metamorphosis
" (1916), and posthumously published novels, including
The Trial
(1925), concern troubled individuals in a nightmarishly impersonal world.
Jewish middle-class family of this major fiction writer of the 20th century spoke German. People consider his unique body of much incomplete writing, mainly published posthumously, among the most influential in European literature.
His stories include "The Metamorphosis" (1912) and " In the Penal Colony " (1914), whereas his posthumous novels include The Trial (1925), The Castle (1926) and Amerika (1927).
Despite first language, Kafka also spoke fluent Czech. Later, Kafka acquired some knowledge of the French language and culture from Flaubert, one of his favorite authors.
Kafka first studied chemistry at the Charles-Ferdinand University of Prague but after two weeks switched to law. This study offered a range of career possibilities, which pleased his father, and required a longer course of study that gave Kafka time to take classes in German studies and art history. At the university, he joined a student club, named Lese- und Redehalle der Deutschen Studenten, which organized literary events, readings, and other activities. In the end of his first year of studies, he met Max Brod, a close friend of his throughout his life, together with the journalist Felix Weltsch, who also studied law. Kafka obtained the degree of doctor of law on 18 June 1906 and performed an obligatory year of unpaid service as law clerk for the civil and criminal courts.
Writing of Kafka attracted little attention before his death. During his lifetime, he published only a few short stories and never finished any of his novels except the very short "The Metamorphosis." Kafka wrote to Max Brod, his friend and literary executor: "Dearest Max, my last request: Everything I leave behind me ... in the way of diaries, manuscripts, letters (my own and others'), sketches, and so on, [is] to be burned unread." Brod told Kafka that he intended not to honor these wishes, but Kafka, so knowing, nevertheless consequently gave these directions specifically to Brod, who, so reasoning, overrode these wishes. Brod in fact oversaw the publication of most of work of Kafka in his possession; these works quickly began to attract attention and high critical regard.
Max Brod encountered significant difficulty in compiling notebooks of Kafka into any chronological order as Kafka started writing in the middle of notebooks, from the last towards the first, et cetera.
Kafka wrote all his published works in German except several letters in Czech to Milena Jesenská.
Jewish middle-class family of this major fiction writer of the 20th century spoke German. People consider his unique body of much incomplete writing, mainly published posthumously, among the most influential in European literature.
His stories include "The Metamorphosis" (1912) and " In the Penal Colony " (1914), whereas his posthumous novels include The Trial (1925), The Castle (1926) and Amerika (1927).
Despite first language, Kafka also spoke fluent Czech. Later, Kafka acquired some knowledge of the French language and culture from Flaubert, one of his favorite authors.
Kafka first studied chemistry at the Charles-Ferdinand University of Prague but after two weeks switched to law. This study offered a range of career possibilities, which pleased his father, and required a longer course of study that gave Kafka time to take classes in German studies and art history. At the university, he joined a student club, named Lese- und Redehalle der Deutschen Studenten, which organized literary events, readings, and other activities. In the end of his first year of studies, he met Max Brod, a close friend of his throughout his life, together with the journalist Felix Weltsch, who also studied law. Kafka obtained the degree of doctor of law on 18 June 1906 and performed an obligatory year of unpaid service as law clerk for the civil and criminal courts.
Writing of Kafka attracted little attention before his death. During his lifetime, he published only a few short stories and never finished any of his novels except the very short "The Metamorphosis." Kafka wrote to Max Brod, his friend and literary executor: "Dearest Max, my last request: Everything I leave behind me ... in the way of diaries, manuscripts, letters (my own and others'), sketches, and so on, [is] to be burned unread." Brod told Kafka that he intended not to honor these wishes, but Kafka, so knowing, nevertheless consequently gave these directions specifically to Brod, who, so reasoning, overrode these wishes. Brod in fact oversaw the publication of most of work of Kafka in his possession; these works quickly began to attract attention and high critical regard.
Max Brod encountered significant difficulty in compiling notebooks of Kafka into any chronological order as Kafka started writing in the middle of notebooks, from the last towards the first, et cetera.
Kafka wrote all his published works in German except several letters in Czech to Milena Jesenská.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 32 reviews
June 5, 2022
In his lesser-known short story, Kafka argues the better change: how openning our eyes from the sweet blindness can be suffering yet precious.
Alienated and excluded from this world and the one beyond, the hunter Gracchus is at home everywhere and nowhere. Asked by the Burgomaster if he is not part of the "other world," he replies that he "is forever on the long staircase leading up to it." Typical of so many of Kafka's stories, this one begins with the hero's breaking away from a limited but clearly defined order. He once enjoyed living in this world, governed by a fixed set of rules, where people referred to him as "the great hunter." Now, he who wanted nothing more than to live in the mountains must travel through all the earth and find no rest, even among the dead. All he knows is that no matter how hard he strives toward oblivion, he keeps regaining consciousness; he remains still "stranded forlornly in some earthly sea or other."
Alienated and excluded from this world and the one beyond, the hunter Gracchus is at home everywhere and nowhere. Asked by the Burgomaster if he is not part of the "other world," he replies that he "is forever on the long staircase leading up to it." Typical of so many of Kafka's stories, this one begins with the hero's breaking away from a limited but clearly defined order. He once enjoyed living in this world, governed by a fixed set of rules, where people referred to him as "the great hunter." Now, he who wanted nothing more than to live in the mountains must travel through all the earth and find no rest, even among the dead. All he knows is that no matter how hard he strives toward oblivion, he keeps regaining consciousness; he remains still "stranded forlornly in some earthly sea or other."
December 10, 2019
I'm starting to see patterns, and that's never a good thing. After that, I usually start associating and connecting things that are pretty much irrelevant. That's how I failed in my academic pursuits when I said to my teachers "but don't you see it?" and they replied, "Where you're pointing there is nothing to be seen".
In my opinion, Kafka eventually constructed a system of beliefs that is based on two main pillars:
The Curse of the Father
The Two Worlds/ Realms.
"The Warden Of The Tomb", "The Great Wall of China" and "The Hunter Gracchus" are a triptych that can stand alone as a good summary of Kafka's worldview and provides all the fundamental answers to the most intriguing questions that derive from Kafka's corpus.
Αρχίζω και βλέπω μοτίβα και αυτό δεν είναι καλό. Μετά από κάτι τέτοια ξεκινάω συνήθως να κάνω συνειρμούς και να συνδέω πράγματα άσχετα μεταξύ τους. Κάπως έτσι απέτυχα και στις ακαδημαϊκές μου επιδιώξεις, όταν έλεγα στους καθηγητές μου "Μα, να! δεν το βλέπετε;" και μου απαντούσαν "Εκεί που μας δείχνεις δεν υπάρχει τίποτα να δούμε".
Λοιπόν ξεκινάω από μια υπόθεση εργασίας. Ανάμεσα στο 1916 και 1917 Ο Kafka γράφει ένα σύνολο έργων ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται το θεατρικό "Ο Φύλακας του τάφου" ( (Der Gruftwächter), "Ο κυνηγός Γράκχος" (Der Jäger Gracchus) και "Το μεγάλο τείχος της Κίνας" (Beim Bau der Chinesischen Mauer). Κανένα από αυτά τα κείμενα δεν δημοσιεύτηκε όσο ζούσε (εκτός από την μικρή παραβολή "Ένα μήνυμα από τον Αυτοκράτορα" (Eine kaiserliche Botschaft) που δημοσιεύτηκε στα 1919 στην συλλογή διηγημάτων "Ένας αγροτικός γιατρός" (Ein Landarzt).
Η εποχή αυτή αποτελεί σημείο καμπής αλλά και σημείο αναφοράς για τη ζωή του Kafka. Στην προσωπική του ζωή, στην συγγραφική του δραστηριότητα, στην ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα που τον περιβάλλει. Είναι λογικό να υποθέσουμε πως όλα αυτά αποτυπώνονται στο έργο του. Αν κάποιος εντοπίσει τα κοινά μοτίβα που διατρέχουν το έργο του, θα μπορέσει ίσως να βρει κάποια βασικά ερμηνευτικά κλειδιά.
Εδώ θα προσπαθήσω να καταπιαστώ με τον Γράκχο. Για τον οποίο πολλοί ερμηνευτές του Kafka λένε πως αποτελεί μια εκδοχή του ονόματος του συγγραφέα. Kafka σημαίνει Kavka δηλαδή Κάργια (ένα είδος μαύρου κορακιού). Στην ημερολογιακή καταγραφή της 25ης Δεκ. 1911 αναφέρει "Το εβραϊκό όνομά μου είναι Amschel, όπου του παππού της μητέρας μου, από τη μεριά της μητέρας μου". Ένα όνομα που ηχεί επίσης όπως η γερμανική λέξη Amsel που επίσης σημαίνει κότσυφας οπότε ξανά εμφανίζεται το μοτίβο του μαύρου πουλιού. Το Γράκχος (Gracchus) ακούγεται όπως η ιταλική λέξη gracchio που σημαίνει καλιακούδα, πάλι εδώ ένα είδος μαύρου κόρακα. Στα έργα του Kafka έχουμε συχνά εκδοχές ζώων που σημαίνουν κάτι άλλο, όπως πχ ποντίκια, έντομα όπως το σκαθάρι ή η πεταλούδα, άλογα, πουλιά όπως κοράκια και περιστέρια, τυφλοπόντικες, τσακάλια κτλ (Βλέπε ενδεικτικά Patrick Bridgwater, Kafka's Novels: An Interpretation, σελ. 119).
Τρεις αποσπασματικές καταγραφές της ημιτελούς ιστορίας του Γράκχου σώζονται: Οι δύο υπάρχουν στη συλλογή από την οποία διαβάζω (Franz Kafka, The complete stories εκδ. Schocken) και η τρίτη σώζεται στην ημερολογιακή καταγραφή της 6ης Απριλίου 1917 όπου ένας ανώνυμος αφηγητής βλέποντας το παράξενο, σχεδόν ερείπιο, άγνωστο καΐκι να αράζει στο λιμάνι ρωτάει έναν λιμενεργάτη:
"Τίνος είναι το πλοίο;" Ρώτησα. "Σήμερα το βλέπω για πρώτη φορά".
Έρχεται κάθε δύο τρία χρόνια", είπε ο άνθρωπος, και είναι του κυνηγού Γράκχου".
Στην εκτενέστερη εκδοχή ωστόσο, όταν το μυστηριώδες πλοίο φτάνει στο λιμάνι κανένας δεν φαίνεται να το προσέχει. Υπάρχει μια τελετουργική μεταφορά ενός φέρετρου από το πλοίο σε ένα οίκημα και μια συνάντηση ανάμεσα στον δήμαρχο (Bürgermeister) της πόλης Riva ονόματι Salvatore (σσ. το όνομα σημαίνει Σωτήρας) και στον κυνηγό Γράκχο.
Την πόλη Riva del Garda, με την εντυπωσιακή λίμνη της, στην Βόρεια Ιταλία, είχε επισκεφθεί ο Kafka κατά τον Σεπτέμβρη - Οκτώβρη του 1913. Κάποια πράγματα συμβαίνουν εκεί, που στην πορεία θα εξελιχθούν στην ιστορία του Γράκχου.
Εκείνο το Φθινόπωρο στη Riva, σε ένα σανατόριο, ο Kafka, που περνάει έναν προσωρινό χωρισμό από την αρραβωνιαστικιά του, την Felice, γνωρίζει δύο ανθρώπους:
"Η θερμότερη ευχή μου είναι να μπορούσα να βυθιστώ στη σιωπή και ποτέ να μην επιστρέψω από εκεί. Πόσο χρειάζομαι τη μοναξιά και πόσο βρώμικος νιώθω από την κάθε συζήτηση. Όπως και να έχει, δεν βγάζω μιλιά στο σανατόριο. Στο τραπέζι κάθομαι πλάι σε έναν ηλικιωμένο στρατηγό (ο οποίος επίσης δεν λέει τίποτα, αλλά όποτε το κάνει μιλάει πολύ λογικά, τουλάχιστον πολύ περισσότερο από τους άλλους) και μια μικροκαμωμένη Ελβετίδα που μοιάζει με Ιταλίδα, η οποία μιλάει χαμηλόφωνα και δεν είναι ευχαριστημένη από τους συνδαιτυμόνες της, στο τραπέζι". (Βλέπε επιστολής προς Max Brod 28 Σεπτεμβρη 1913, Σανατόριο και Ινστιτούτο Υδροθεραπείας, Riva, λίμνη Garda)
Ο ηλικιωμένος στρατηγός που φέρεται τόσο λογικά, είναι ο Ludwig von Koch, ο οποίος θα αυτοκτονήσει με όπλο, λίγες ημέρες αργότερα, στις 3 Οκτωβρίου. Και το μικροσκοπικό κορίτσι είναι η δεκαοχτάχρονη Gerti Wasner (βλέπε: Anthony Northey, Myths and realities in Kafka biography, σελ. 196, στο The Cambridge Companion to Kafka) για την οποία θα γράψει στα ημερολόγιά του (15 Οκτωβρίου 1913):
" Η διαμονή στη Riva ήταν πολύ σημαντική για μένα. Για πρώτη φορά κατανόησα μια χριστιανή κοπέλα και έζησα σχεδόν απόλυτα μέσα στον κύκλο της επίδρασής της. Είμαι ανίκανος να σημειώσω κάτι που θα είχα αποφασιστικούς λόγους να το θυμάμαι."
Στις 21 Οκτωβρίου σημειώνει κάτω από φράση "σκέφτομαι αδιάκοπα το μαύρο σκαθάρι" (σσ. τη Μεταμόρφωση) την αρχή μια ιστορίας που θα μετεξελιχθεί στη διήγηση του Γράκχου:
"Στο μικρό λιμάνι ενός ψαροχωριού, ένα καΐκι αρματωνόταν για να φύγει. Ένας νέος άνδρας με σουρωτό παντελόνι επέβλεπε τις δουλειές κτλ.".
Και την αμέσως επόμενη ημέρα:
"Το χαμόγελο που μου χάρισε στη βάρκα. Αυτό ήταν το ωραιότερο απ' όλα. Πάντα μόνο ο πόθος να πεθάνεις, και το να κρατιέσαι ακόμα, αυτό μόνο είναι έρωτας".
Έτσι φτάνουμε στα 1917, οπότε το καΐκι θα επιστρέψει στη Riva. Θα φέρει μέσα του ένα αλλόκοτο, αρχαίο, νεκροζώντανο πλάσμα. Όπου επιμένει πως ο θάνατός του ήταν από ατύχημα. Αλλά ο Κύριός του (ο βαρκάρης του) έχει προφανώς άλλη γνώμη και γι' αυτό είναι καταδικασμένος να πλέει στις θάλασσες χωρίς να μπορεί να περάσει στον Άλλο Κόσμο, αιώνια παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο κόσμους, των ζωντανών και των νεκρών.
Το πρόβλημα με τον Kafka πιστεύω πως συνίσταται στο ότι έχει την τάση να εσωτερικεύει πράγματα. Τα οποία στη συνέχεια τα εκβάλλει με δύο τρόπους: Είτε ως σωματοποιημένα συμπτώματα είτε ως σύμβολα, τόσο αλλοιωμένα από το φίλτρο του υποσυνειδήτου του, που αναδύονται σχεδόν αγνώριστα. Αλλά υπάρχουν και είναι εκεί.
Η γνώμη μου είναι πως καθώς περνούν τα χρόνια, μέσα στον Kafka κατασταλάζει μια κοσμοθεωρία και αρχίζει να ανατέλλει ένα σύστημα πεποιθήσεων με δύο πυλώνες:
Αφενός είναι αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "Η κατάρα του Πατέρα" και αφετέρου είναι "Οι δύο Κόσμοι/ Βασίλεια/ Τόποι". ΄Τους δύο κόσμους του έχει ήδη χαρακτηρίσει στο θεατρικό του (το οποίο δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι το παραβλέπουν και το απορρίπτουν ως ασήμαντο έργο) ως το "Ανθρώπινο και το Άλλο" (Menschlichen und Anderen).
Στο "Τείχος της Κίνας" θα εξηγήσει αναλυτικότατα το φαινόμενο της ύπαρξης ενός τείχους που χωρίζει τους δύο κόσμους, το πως μπορεί αυτό το τείχος να είναι συνάμα ένα θεμέλιο για έναν Πύργο της Βαβέλ (welche das Fundament zusammenscharrt, das etwa für den Babylonischen Turm λέει στον Φύλακα και διευκρινίζει "die große Mauer werde zum erstenmal in der Menschenzeit ein sicheres Fundament für einen neuen Babelturm schaffen" στο "Τείχος της Κίνας".
Στον Γράκχο ωστόσο δεν τον ενδιαφέρει τόσο το Πού, αλλά το Ποιος. Ποιος είναι αυτός ο - σαν άλλος περιπλανώμενος Ιουδαίος - τιμωρημένος χωρίς ενοχή, ο μεταξύ ζωής και θανάτου, το μαύρο κοράκι που αναγγέλλει την παρουσία του με λευκά περιστέρια, ο Doppelgestalt (όπως χαρακτηρίζεται στον Φύλακα) ο διττός και διχασμένος άνθρωπος που ακροβατεί ανάμεσα σε δύο κόσμους χωρίς να μπορεί να ανήκει σε κανέναν;
Είναι ο Kafka. Ο αιώνια διχασμένος, αναποφάσιστος, διστακτικός που από τη μια θέλει να γράψει αλλά δεν μπορεί από την άλλη θέλει να γίνει ένας καλός γιος και σύζυγος (καριέρα, οικογένεια συμβατική ζωή), αλλά αποτυγχάνει. Ούτε να ζήσει μπορεί, ούτε να πεθάνει. Ούτε την μέρα τα καταφέρνει αλλά ούτε τη νύχτα. Γιατί υπάρχει παράλληλα σε δύο καταστάσεις. Πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε δύο κόσμους. Κι από εκεί προκύπτει η Σύγχυση.
Ειλικρινά, αν η υπόθεσή μου έχει κάποιο νόημα, είναι φριχτή η ζωή ενός τέτοιου ανθρώπου. Και ο ίδιος το βιώνει όλο αυτό σαν ένα βάσανο. Για παράδειγμα διαβάζει το Ritualmord in Ungarn (Τελετουργικός φόνος στην Ουγγαρία) που είχε γραφτεί στα 1915 από τον Arnold Zweig και αφορούσε την δίκη κάποιων αθώων Εβραίων για έναν φόνο τον οποίο δεν διέπραξαν ποτέ (πραγματική ιστορία, βλέπε Υπόθεση Tiszaeszlár στα 1882) και γράφει στη Felice:
"Ωστόσο κάποιος (αναφέρεται στον εαυτό σε τρίτο πρόσωπο) δεν μπορεί να διακρίνει ανάμεσα στους δύο κόσμους (τον υπερφυσικό και τον γήινο). Ταυτίστηκε με την υπόθεση και τώρα είναι κάτω από τη μαγική της επήρεια. Δεν τον βλέπω πλέον με τον ίδιο τρόπο. Σε κάποιο σημείο έπρεπε να σταματήσω να διαβάζω, κάθισα στο καναπέ και έκλαψα. Είχα χρόνια να κλάψω. (Επιστολή προς Felice, Πράγα, 28 Οκτώβρη 1916).
Χρησιμοποιεί σύμβολα και αναζητεί σύμβολα που να τον εκφράζουν. Είναι λογικό να καταφεύγει στη γραφή ως τρόπο έκφρασης, για έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν η η γραφή του παρέχει τα απαραίτητα μέσα για να πει αυτό που θέλει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Το πρόβλημα που προκύπτει ωστόσο είναι: κατά πόσο οι άλλοι μπορούν να τον καταλάβουν;
Για παράδειγμα υπάρχει μια καταγραφή στα ημερολόγιά του όπου προφανώς αναφέρεται στους δύο πυλώνες που προανέφερα, στην κατάρα του Πατέρα και στους Δύο Κόσμους, μια σύνοψη του τρόπου που σκέφτεται, νιώθει, υπάρχει και Είναι:
"Έχασα για λίγο τις αισθήσεις μου, κουρασμένος από το έλκηθρο, υπάρχουν ακόμα όπλα, που τα χρησιμοποιώ τόσο σπάνια, είναι τόσο δύσκολη η πρόσβασή τους επειδή δεν γνωρίζω τη χαρά της χρησιμοποίησής τους, δεν την είχα μάθει όταν ήμουν παιδί. Δεν την είχα μάθει όχι μόνο "εξαιτίας του πατέρα" αλλά και επειδή ήθελα να καταστρέψω την "ηρεμία" να καταστρέψω την ισορροπία και γι' αυτό δεν μπορούσα να αφήσω κάποιον να γεννηθεί εκεί πέρα, όταν εδώ προσπαθούσα να τον θάψω. Βέβαια κι εδώ καταλήγω στην "ενοχή" γιατί για ποιο λόγο ήθελα να βγω από τον κόσμο; Επειδή "αυτός" δεν με άφηνε να ζήσω στον κόσμο, στο δικό του κόσμο. Ωστόσο δεν μου επιτρέπεται τώρα να το κρίνω τόσο ξεκάθαρα γιατί τώρα είμαι ήδη πολίτης αυτού του άλλου κόσμου, που η σχέση του με τον συνηθισμένο κόσμο είναι σαν την σχέση της ερήμου με την καλλιεργημένη γη (εγώ έχω μεταναστεύσει από τη Χαναάν εδώ και σαράντα χρόνια), κοιτάζω πίσω μου σαν ξένος, βέβαια βρίσκομαι και σ΄ εκείνον τον άλλο κόσμο- αυτό το κουβαλώ μαζί μου σαν κληρονομιά από τον πατέρα μου [...] Δεν πρέπει παρ' όλα αυτά να είμαι ευγνώμων; Δεν έπρεπε αναγκαστικά να βρω το δρόμο που οδηγεί εδώ; "Εξόριστος" από κει, απορριμένος από δω. Δεν θα μπορούσα να είχα συνθλιβεί στα σύνορα;" (καταγραφή της 28ης Ιανουαρίου 1922, για ερμηνευτικά σχόλια του χωρίου βλέπε και Walter Herbert Sokel, The Myth of Power and the Self: Essays on Franz Kafka, σελ. 183).
Όλα είναι εδώ. Και ο Κυνηγός Γράκχος είναι ένας εξόριστος που ζει κάπου στη μέση, σε μια γκρίζα ζώνη. Κι όπως λέει ο ίδιος:
"Είμαι για πάντα στη μεγάλη σκάλα που οδηγεί εκεί (σσ. Στον άλλο κόσμο, Jenseits). Σε αυτήν την ατελείωτα φαρδιά και ευρύχωρη σκάλα, σκαρφαλώνω τριγυρίζοντας, κάποτε πάνω, κάποτε κάτω, κάποτε στα δεξιά, κάποτε στα αριστερά, πάντα σε κίνηση. Ο κυνηγός μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα [....] Αλλά όταν κάνω την υπέρτατη πτήση και βλέπω την πύλη να αστράφτει μπροστά στα μάτια μου, ξυπνάω επάνω στο παλιό μου πλοίο που παραμένει σε γήινα ύδατα."
Όταν ο Salvatore αναζητάει να βρει ποιος φέρει την ευθύνη (Schuld, ενοχή) για την περιπέτεια του Γράκχου, εκείνος του απαντάει: Του βαρκάρη (Bootsmann). Είναι ο κυβερνήτης, ο καραβοκύρης που φταίει. Και στην δεύτερη εκδοχή διευκρινίζει πως δεν είναι ένας. Είναι πολλοί. Αυτοί που έχουν την εξουσία επάνω στους άλλους, αυτοί είναι και εκείνοι που πρέπει να φέρουν την ευθύνη. Ωστόσο όπως λέει ο Γράκχος "αρχικά το καΐκι δεν ανήκε σε κανέναν". Και δεν καταλαβαίνει τον τρόπο που σκέφτονται αυτοί οι Κύριοι, οι Αφέντες.
Ο τρόπος που δομείται η ιεραρχία στο καφκικό σύμπαν (κάτι που εξηγείται και αναπτύσσεται ιδιαίτερα αναλυτικά στο "Τείχος της Κίνας") επηρεάζει τους καφκικούς ήρωες, ωθώντας τους κάπου ¨εκτός", "έξω", "πέρα", "μακριά". Μια τιμωρία, μια εξορία, ένας μη τόπος, ένα μη ον.
Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρώ πως "Ο φύλακας του Τάφου", "Το Μεγάλο Τείχος της Κίνας" και "Ο κυνηγός Γράκχος" αποτελούν ένα τρίπτυχο που μπορεί από μόνο του να σταθεί ως ικανή σύνοψη της καφκικής κοσμοθεωρίας.
In my opinion, Kafka eventually constructed a system of beliefs that is based on two main pillars:
The Curse of the Father
The Two Worlds/ Realms.
"The Warden Of The Tomb", "The Great Wall of China" and "The Hunter Gracchus" are a triptych that can stand alone as a good summary of Kafka's worldview and provides all the fundamental answers to the most intriguing questions that derive from Kafka's corpus.
Αρχίζω και βλέπω μοτίβα και αυτό δεν είναι καλό. Μετά από κάτι τέτοια ξεκινάω συνήθως να κάνω συνειρμούς και να συνδέω πράγματα άσχετα μεταξύ τους. Κάπως έτσι απέτυχα και στις ακαδημαϊκές μου επιδιώξεις, όταν έλεγα στους καθηγητές μου "Μα, να! δεν το βλέπετε;" και μου απαντούσαν "Εκεί που μας δείχνεις δεν υπάρχει τίποτα να δούμε".
Λοιπόν ξεκινάω από μια υπόθεση εργασίας. Ανάμεσα στο 1916 και 1917 Ο Kafka γράφει ένα σύνολο έργων ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται το θεατρικό "Ο Φύλακας του τάφου" ( (Der Gruftwächter), "Ο κυνηγός Γράκχος" (Der Jäger Gracchus) και "Το μεγάλο τείχος της Κίνας" (Beim Bau der Chinesischen Mauer). Κανένα από αυτά τα κείμενα δεν δημοσιεύτηκε όσο ζούσε (εκτός από την μικρή παραβολή "Ένα μήνυμα από τον Αυτοκράτορα" (Eine kaiserliche Botschaft) που δημοσιεύτηκε στα 1919 στην συλλογή διηγημάτων "Ένας αγροτικός γιατρός" (Ein Landarzt).
Η εποχή αυτή αποτελεί σημείο καμπής αλλά και σημείο αναφοράς για τη ζωή του Kafka. Στην προσωπική του ζωή, στην συγγραφική του δραστηριότητα, στην ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα που τον περιβάλλει. Είναι λογικό να υποθέσουμε πως όλα αυτά αποτυπώνονται στο έργο του. Αν κάποιος εντοπίσει τα κοινά μοτίβα που διατρέχουν το έργο του, θα μπορέσει ίσως να βρει κάποια βασικά ερμηνευτικά κλειδιά.
Εδώ θα προσπαθήσω να καταπιαστώ με τον Γράκχο. Για τον οποίο πολλοί ερμηνευτές του Kafka λένε πως αποτελεί μια εκδοχή του ονόματος του συγγραφέα. Kafka σημαίνει Kavka δηλαδή Κάργια (ένα είδος μαύρου κορακιού). Στην ημερολογιακή καταγραφή της 25ης Δεκ. 1911 αναφέρει "Το εβραϊκό όνομά μου είναι Amschel, όπου του παππού της μητέρας μου, από τη μεριά της μητέρας μου". Ένα όνομα που ηχεί επίσης όπως η γερμανική λέξη Amsel που επίσης σημαίνει κότσυφας οπότε ξανά εμφανίζεται το μοτίβο του μαύρου πουλιού. Το Γράκχος (Gracchus) ακούγεται όπως η ιταλική λέξη gracchio που σημαίνει καλιακούδα, πάλι εδώ ένα είδος μαύρου κόρακα. Στα έργα του Kafka έχουμε συχνά εκδοχές ζώων που σημαίνουν κάτι άλλο, όπως πχ ποντίκια, έντομα όπως το σκαθάρι ή η πεταλούδα, άλογα, πουλιά όπως κοράκια και περιστέρια, τυφλοπόντικες, τσακάλια κτλ (Βλέπε ενδεικτικά Patrick Bridgwater, Kafka's Novels: An Interpretation, σελ. 119).
Τρεις αποσπασματικές καταγραφές της ημιτελούς ιστορίας του Γράκχου σώζονται: Οι δύο υπάρχουν στη συλλογή από την οποία διαβάζω (Franz Kafka, The complete stories εκδ. Schocken) και η τρίτη σώζεται στην ημερολογιακή καταγραφή της 6ης Απριλίου 1917 όπου ένας ανώνυμος αφηγητής βλέποντας το παράξενο, σχεδόν ερείπιο, άγνωστο καΐκι να αράζει στο λιμάνι ρωτάει έναν λιμενεργάτη:
"Τίνος είναι το πλοίο;" Ρώτησα. "Σήμερα το βλέπω για πρώτη φορά".
Έρχεται κάθε δύο τρία χρόνια", είπε ο άνθρωπος, και είναι του κυνηγού Γράκχου".
Στην εκτενέστερη εκδοχή ωστόσο, όταν το μυστηριώδες πλοίο φτάνει στο λιμάνι κανένας δεν φαίνεται να το προσέχει. Υπάρχει μια τελετουργική μεταφορά ενός φέρετρου από το πλοίο σε ένα οίκημα και μια συνάντηση ανάμεσα στον δήμαρχο (Bürgermeister) της πόλης Riva ονόματι Salvatore (σσ. το όνομα σημαίνει Σωτήρας) και στον κυνηγό Γράκχο.
Την πόλη Riva del Garda, με την εντυπωσιακή λίμνη της, στην Βόρεια Ιταλία, είχε επισκεφθεί ο Kafka κατά τον Σεπτέμβρη - Οκτώβρη του 1913. Κάποια πράγματα συμβαίνουν εκεί, που στην πορεία θα εξελιχθούν στην ιστορία του Γράκχου.
Εκείνο το Φθινόπωρο στη Riva, σε ένα σανατόριο, ο Kafka, που περνάει έναν προσωρινό χωρισμό από την αρραβωνιαστικιά του, την Felice, γνωρίζει δύο ανθρώπους:
"Η θερμότερη ευχή μου είναι να μπορούσα να βυθιστώ στη σιωπή και ποτέ να μην επιστρέψω από εκεί. Πόσο χρειάζομαι τη μοναξιά και πόσο βρώμικος νιώθω από την κάθε συζήτηση. Όπως και να έχει, δεν βγάζω μιλιά στο σανατόριο. Στο τραπέζι κάθομαι πλάι σε έναν ηλικιωμένο στρατηγό (ο οποίος επίσης δεν λέει τίποτα, αλλά όποτε το κάνει μιλάει πολύ λογικά, τουλάχιστον πολύ περισσότερο από τους άλλους) και μια μικροκαμωμένη Ελβετίδα που μοιάζει με Ιταλίδα, η οποία μιλάει χαμηλόφωνα και δεν είναι ευχαριστημένη από τους συνδαιτυμόνες της, στο τραπέζι". (Βλέπε επιστολής προς Max Brod 28 Σεπτεμβρη 1913, Σανατόριο και Ινστιτούτο Υδροθεραπείας, Riva, λίμνη Garda)
Ο ηλικιωμένος στρατηγός που φέρεται τόσο λογικά, είναι ο Ludwig von Koch, ο οποίος θα αυτοκτονήσει με όπλο, λίγες ημέρες αργότερα, στις 3 Οκτωβρίου. Και το μικροσκοπικό κορίτσι είναι η δεκαοχτάχρονη Gerti Wasner (βλέπε: Anthony Northey, Myths and realities in Kafka biography, σελ. 196, στο The Cambridge Companion to Kafka) για την οποία θα γράψει στα ημερολόγιά του (15 Οκτωβρίου 1913):
" Η διαμονή στη Riva ήταν πολύ σημαντική για μένα. Για πρώτη φορά κατανόησα μια χριστιανή κοπέλα και έζησα σχεδόν απόλυτα μέσα στον κύκλο της επίδρασής της. Είμαι ανίκανος να σημειώσω κάτι που θα είχα αποφασιστικούς λόγους να το θυμάμαι."
Στις 21 Οκτωβρίου σημειώνει κάτω από φράση "σκέφτομαι αδιάκοπα το μαύρο σκαθάρι" (σσ. τη Μεταμόρφωση) την αρχή μια ιστορίας που θα μετεξελιχθεί στη διήγηση του Γράκχου:
"Στο μικρό λιμάνι ενός ψαροχωριού, ένα καΐκι αρματωνόταν για να φύγει. Ένας νέος άνδρας με σουρωτό παντελόνι επέβλεπε τις δουλειές κτλ.".
Και την αμέσως επόμενη ημέρα:
"Το χαμόγελο που μου χάρισε στη βάρκα. Αυτό ήταν το ωραιότερο απ' όλα. Πάντα μόνο ο πόθος να πεθάνεις, και το να κρατιέσαι ακόμα, αυτό μόνο είναι έρωτας".
Έτσι φτάνουμε στα 1917, οπότε το καΐκι θα επιστρέψει στη Riva. Θα φέρει μέσα του ένα αλλόκοτο, αρχαίο, νεκροζώντανο πλάσμα. Όπου επιμένει πως ο θάνατός του ήταν από ατύχημα. Αλλά ο Κύριός του (ο βαρκάρης του) έχει προφανώς άλλη γνώμη και γι' αυτό είναι καταδικασμένος να πλέει στις θάλασσες χωρίς να μπορεί να περάσει στον Άλλο Κόσμο, αιώνια παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο κόσμους, των ζωντανών και των νεκρών.
Το πρόβλημα με τον Kafka πιστεύω πως συνίσταται στο ότι έχει την τάση να εσωτερικεύει πράγματα. Τα οποία στη συνέχεια τα εκβάλλει με δύο τρόπους: Είτε ως σωματοποιημένα συμπτώματα είτε ως σύμβολα, τόσο αλλοιωμένα από το φίλτρο του υποσυνειδήτου του, που αναδύονται σχεδόν αγνώριστα. Αλλά υπάρχουν και είναι εκεί.
Η γνώμη μου είναι πως καθώς περνούν τα χρόνια, μέσα στον Kafka κατασταλάζει μια κοσμοθεωρία και αρχίζει να ανατέλλει ένα σύστημα πεποιθήσεων με δύο πυλώνες:
Αφενός είναι αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "Η κατάρα του Πατέρα" και αφετέρου είναι "Οι δύο Κόσμοι/ Βασίλεια/ Τόποι". ΄Τους δύο κόσμους του έχει ήδη χαρακτηρίσει στο θεατρικό του (το οποίο δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι το παραβλέπουν και το απορρίπτουν ως ασήμαντο έργο) ως το "Ανθρώπινο και το Άλλο" (Menschlichen und Anderen).
Στο "Τείχος της Κίνας" θα εξηγήσει αναλυτικότατα το φαινόμενο της ύπαρξης ενός τείχους που χωρίζει τους δύο κόσμους, το πως μπορεί αυτό το τείχος να είναι συνάμα ένα θεμέλιο για έναν Πύργο της Βαβέλ (welche das Fundament zusammenscharrt, das etwa für den Babylonischen Turm λέει στον Φύλακα και διευκρινίζει "die große Mauer werde zum erstenmal in der Menschenzeit ein sicheres Fundament für einen neuen Babelturm schaffen" στο "Τείχος της Κίνας".
Στον Γράκχο ωστόσο δεν τον ενδιαφέρει τόσο το Πού, αλλά το Ποιος. Ποιος είναι αυτός ο - σαν άλλος περιπλανώμενος Ιουδαίος - τιμωρημένος χωρίς ενοχή, ο μεταξύ ζωής και θανάτου, το μαύρο κοράκι που αναγγέλλει την παρουσία του με λευκά περιστέρια, ο Doppelgestalt (όπως χαρακτηρίζεται στον Φύλακα) ο διττός και διχασμένος άνθρωπος που ακροβατεί ανάμεσα σε δύο κόσμους χωρίς να μπορεί να ανήκει σε κανέναν;
Είναι ο Kafka. Ο αιώνια διχασμένος, αναποφάσιστος, διστακτικός που από τη μια θέλει να γράψει αλλά δεν μπορεί από την άλλη θέλει να γίνει ένας καλός γιος και σύζυγος (καριέρα, οικογένεια συμβατική ζωή), αλλά αποτυγχάνει. Ούτε να ζήσει μπορεί, ούτε να πεθάνει. Ούτε την μέρα τα καταφέρνει αλλά ούτε τη νύχτα. Γιατί υπάρχει παράλληλα σε δύο καταστάσεις. Πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε δύο κόσμους. Κι από εκεί προκύπτει η Σύγχυση.
Ειλικρινά, αν η υπόθεσή μου έχει κάποιο νόημα, είναι φριχτή η ζωή ενός τέτοιου ανθρώπου. Και ο ίδιος το βιώνει όλο αυτό σαν ένα βάσανο. Για παράδειγμα διαβάζει το Ritualmord in Ungarn (Τελετουργικός φόνος στην Ουγγαρία) που είχε γραφτεί στα 1915 από τον Arnold Zweig και αφορούσε την δίκη κάποιων αθώων Εβραίων για έναν φόνο τον οποίο δεν διέπραξαν ποτέ (πραγματική ιστορία, βλέπε Υπόθεση Tiszaeszlár στα 1882) και γράφει στη Felice:
"Ωστόσο κάποιος (αναφέρεται στον εαυτό σε τρίτο πρόσωπο) δεν μπορεί να διακρίνει ανάμεσα στους δύο κόσμους (τον υπερφυσικό και τον γήινο). Ταυτίστηκε με την υπόθεση και τώρα είναι κάτω από τη μαγική της επήρεια. Δεν τον βλέπω πλέον με τον ίδιο τρόπο. Σε κάποιο σημείο έπρεπε να σταματήσω να διαβάζω, κάθισα στο καναπέ και έκλαψα. Είχα χρόνια να κλάψω. (Επιστολή προς Felice, Πράγα, 28 Οκτώβρη 1916).
Χρησιμοποιεί σύμβολα και αναζητεί σύμβολα που να τον εκφράζουν. Είναι λογικό να καταφεύγει στη γραφή ως τρόπο έκφρασης, για έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν η η γραφή του παρέχει τα απαραίτητα μέσα για να πει αυτό που θέλει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Το πρόβλημα που προκύπτει ωστόσο είναι: κατά πόσο οι άλλοι μπορούν να τον καταλάβουν;
Για παράδειγμα υπάρχει μια καταγραφή στα ημερολόγιά του όπου προφανώς αναφέρεται στους δύο πυλώνες που προανέφερα, στην κατάρα του Πατέρα και στους Δύο Κόσμους, μια σύνοψη του τρόπου που σκέφτεται, νιώθει, υπάρχει και Είναι:
"Έχασα για λίγο τις αισθήσεις μου, κουρασμένος από το έλκηθρο, υπάρχουν ακόμα όπλα, που τα χρησιμοποιώ τόσο σπάνια, είναι τόσο δύσκολη η πρόσβασή τους επειδή δεν γνωρίζω τη χαρά της χρησιμοποίησής τους, δεν την είχα μάθει όταν ήμουν παιδί. Δεν την είχα μάθει όχι μόνο "εξαιτίας του πατέρα" αλλά και επειδή ήθελα να καταστρέψω την "ηρεμία" να καταστρέψω την ισορροπία και γι' αυτό δεν μπορούσα να αφήσω κάποιον να γεννηθεί εκεί πέρα, όταν εδώ προσπαθούσα να τον θάψω. Βέβαια κι εδώ καταλήγω στην "ενοχή" γιατί για ποιο λόγο ήθελα να βγω από τον κόσμο; Επειδή "αυτός" δεν με άφηνε να ζήσω στον κόσμο, στο δικό του κόσμο. Ωστόσο δεν μου επιτρέπεται τώρα να το κρίνω τόσο ξεκάθαρα γιατί τώρα είμαι ήδη πολίτης αυτού του άλλου κόσμου, που η σχέση του με τον συνηθισμένο κόσμο είναι σαν την σχέση της ερήμου με την καλλιεργημένη γη (εγώ έχω μεταναστεύσει από τη Χαναάν εδώ και σαράντα χρόνια), κοιτάζω πίσω μου σαν ξένος, βέβαια βρίσκομαι και σ΄ εκείνον τον άλλο κόσμο- αυτό το κουβαλώ μαζί μου σαν κληρονομιά από τον πατέρα μου [...] Δεν πρέπει παρ' όλα αυτά να είμαι ευγνώμων; Δεν έπρεπε αναγκαστικά να βρω το δρόμο που οδηγεί εδώ; "Εξόριστος" από κει, απορριμένος από δω. Δεν θα μπορούσα να είχα συνθλιβεί στα σύνορα;" (καταγραφή της 28ης Ιανουαρίου 1922, για ερμηνευτικά σχόλια του χωρίου βλέπε και Walter Herbert Sokel, The Myth of Power and the Self: Essays on Franz Kafka, σελ. 183).
Όλα είναι εδώ. Και ο Κυνηγός Γράκχος είναι ένας εξόριστος που ζει κάπου στη μέση, σε μια γκρίζα ζώνη. Κι όπως λέει ο ίδιος:
"Είμαι για πάντα στη μεγάλη σκάλα που οδηγεί εκεί (σσ. Στον άλλο κόσμο, Jenseits). Σε αυτήν την ατελείωτα φαρδιά και ευρύχωρη σκάλα, σκαρφαλώνω τριγυρίζοντας, κάποτε πάνω, κάποτε κάτω, κάποτε στα δεξιά, κάποτε στα αριστερά, πάντα σε κίνηση. Ο κυνηγός μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα [....] Αλλά όταν κάνω την υπέρτατη πτήση και βλέπω την πύλη να αστράφτει μπροστά στα μάτια μου, ξυπνάω επάνω στο παλιό μου πλοίο που παραμένει σε γήινα ύδατα."
Όταν ο Salvatore αναζητάει να βρει ποιος φέρει την ευθύνη (Schuld, ενοχή) για την περιπέτεια του Γράκχου, εκείνος του απαντάει: Του βαρκάρη (Bootsmann). Είναι ο κυβερνήτης, ο καραβοκύρης που φταίει. Και στην δεύτερη εκδοχή διευκρινίζει πως δεν είναι ένας. Είναι πολλοί. Αυτοί που έχουν την εξουσία επάνω στους άλλους, αυτοί είναι και εκείνοι που πρέπει να φέρουν την ευθύνη. Ωστόσο όπως λέει ο Γράκχος "αρχικά το καΐκι δεν ανήκε σε κανέναν". Και δεν καταλαβαίνει τον τρόπο που σκέφτονται αυτοί οι Κύριοι, οι Αφέντες.
Ο τρόπος που δομείται η ιεραρχία στο καφκικό σύμπαν (κάτι που εξηγείται και αναπτύσσεται ιδιαίτερα αναλυτικά στο "Τείχος της Κίνας") επηρεάζει τους καφκικούς ήρωες, ωθώντας τους κάπου ¨εκτός", "έξω", "πέρα", "μακριά". Μια τιμωρία, μια εξορία, ένας μη τόπος, ένα μη ον.
Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρώ πως "Ο φύλακας του Τάφου", "Το Μεγάλο Τείχος της Κίνας" και "Ο κυνηγός Γράκχος" αποτελούν ένα τρίπτυχο που μπορεί από μόνο του να σταθεί ως ικανή σύνοψη της καφκικής κοσμοθεωρίας.
June 6, 2022
“I am here, more than that I do not know, further than that I cannot go. My ship has no rudder, and it is driven by the wind that blows in the undermost regions of death.”
August 6, 2023
Kafka wrote a story that can be eventually applied to every single-insignificant 'static' character, such as those two boys that were sitting on the wall by the jetty playing dice, or the man who was reading a newspaper on the steps of a monument in the shadow of a hero wielding a sabre. The young girl that was filling her tub with water at a fountain, and the fruit seller that was lying close to his produce, looking out to the sea...
Read the whole story as many times as you can, and then imagine how can you apply the epojé (authors' purpose) to each character. Each of those has a metaphor that can be imagined after reading the whole story. I think this occurs with every single one of Kafka's stories.
Loved this last part:
“No one will read what I write here, no one will come to help me. If people were assigned the task of helping me, all the doors of all the houses would remain closed, all the windows would be shut, they would all lie in bed, with sheets thrown over their heads, the entire earth would be a hostel for the night. And that makes good sense, for no one knows of me, and if he did, he would have no idea of where I was staying, and if he knew that, he would still not know how to keep me there, and so he would not know how to help me. The thought of wanting to help me is a sickness and has to be cured with bed rest."
[...]
“I know that, and so I do not cry out to summon help, even if at moments when I have no self-control, for example right now, I do think about that very seriously. But to get rid of such ideas I need only look around and recall where I am and where—and this I can assert with full confidence—I have lived for centuries."
[...]
“That’s extraordinary,” said the burgomaster, “extraordinary. And now are you intending to remain with us in Riva?”
[...]
“I have no intentions,” said the hunter with a smile and, to make up for his mocking tone, laid a hand on the burgomaster’s knee. “I am here. I don’t know any more than that. There’s nothing more I can do. My boat is without a helm—it journeys with the wind which blows in the deepest regions of death."
Read the whole story as many times as you can, and then imagine how can you apply the epojé (authors' purpose) to each character. Each of those has a metaphor that can be imagined after reading the whole story. I think this occurs with every single one of Kafka's stories.
Loved this last part:
“No one will read what I write here, no one will come to help me. If people were assigned the task of helping me, all the doors of all the houses would remain closed, all the windows would be shut, they would all lie in bed, with sheets thrown over their heads, the entire earth would be a hostel for the night. And that makes good sense, for no one knows of me, and if he did, he would have no idea of where I was staying, and if he knew that, he would still not know how to keep me there, and so he would not know how to help me. The thought of wanting to help me is a sickness and has to be cured with bed rest."
[...]
“I know that, and so I do not cry out to summon help, even if at moments when I have no self-control, for example right now, I do think about that very seriously. But to get rid of such ideas I need only look around and recall where I am and where—and this I can assert with full confidence—I have lived for centuries."
[...]
“That’s extraordinary,” said the burgomaster, “extraordinary. And now are you intending to remain with us in Riva?”
[...]
“I have no intentions,” said the hunter with a smile and, to make up for his mocking tone, laid a hand on the burgomaster’s knee. “I am here. I don’t know any more than that. There’s nothing more I can do. My boat is without a helm—it journeys with the wind which blows in the deepest regions of death."
October 18, 2021
"گراکوسِ شکارچی"
داستانی کوتاه (۵ صفحه) اما با مفهومی بینظیر...
عالی بود👌👌
داستانی کوتاه (۵ صفحه) اما با مفهومی بینظیر...
عالی بود👌👌
December 31, 2019
“I am here, more than that I do not know, further than that I cannot go. My ship has no rudder, and it is driven by the wind that blows in the undermost regions of death.”
December 31, 2024
4.75 ⭐
June 25, 2020
This story definitely takes a little pondering to get at Kafka's ideas concerning life and death in this case concerning the Hunter Gracchus from the Black Forest. Stuck between two worlds Gracchus is neither truly dead nor alive but forever doomed to sail the earthly ports and never being allowed to stay and rest anywhere nor his soul to ascend towards the light. He is truly a lost soul. When the Burgomaster of Riva asks Gracchus what evil he had done in life to deserve such a fate Gracchus tells him he has lived an honorable life and has committed no great sin. Well in true Krafka style it turns out the poor hunter got on a boat with a helmsman who had no ill intentions just a poor sense of direction when he took a wrong turn and missed the stairway to the hereafter. Hence the doom of constant wandering from port to port for poor Gracchus. Yep just good old black humor from Kafka pointing out that no matter how you plan and live your life sometimes human error occurs and BAM life throws you a curveball.
November 26, 2022
“nobody will come to help me; even if all the people were commanded to help me, every door and window would remain shut, everyone would take to bed and draw the bed clothes over his head, the whole earth would become an inn for the night. And there is sense in that, for nobody knows of me, and if anyone knew he would not know where I could be found, and if he knew where I could be found, he could not know how to deal with me, he would not know how to help me. The thought of helping me is an illness that had to be cured by taking to one’s bed. I know that, and so I do not shout to summon help, even though at moments… I think seriously of it.”
December 7, 2023
Not too sure about this one
July 20, 2017
Zora
Zagreb, 1968.
Kratka gotsko-ironična priča. Javlja se jedna duša (sablast) koja ne može pronaći vječni mir pa luta zemljom. Očigledan je izravan utjecaj toposa "Lutajućeg Židova". Kafka ukafkan do kafkanluka. Kul priča.
Respekt Kafki.
Zagreb, 1968.
Kratka gotsko-ironična priča. Javlja se jedna duša (sablast) koja ne može pronaći vječni mir pa luta zemljom. Očigledan je izravan utjecaj toposa "Lutajućeg Židova". Kafka ukafkan do kafkanluka. Kul priča.
Respekt Kafki.
July 4, 2021
″همین قدر میدانم که اینجا هستم، نمیخواهم بیش از این بدانم. کشتی من سکان ندارد، و دستخوش بادی است که در ژرفترین دیار مرگ میوزد″
December 20, 2020
A man in a top hat tied with a band of black crêpe now descended one of the very narrow and steep lanes that lead to the harbor. He glanced around vigilantly, everything seemed to distress him, his mouth twisted at the sight of some offal in a corner. Fruit skins were lying on the steps of the monument; he swept them off in passing with his stick. He wrapped at the house door, at the same time taking his top hat from his head with his black-gloved hand. The door was opened at once, and some fifty little boys appeared in the long entry hall, and bowed to him.
—excerpt from the Willa and Edwin Muir translation of "The Hunter Gracchus"
The mysterious Gracchus, is a character that is, essentially, a vagabond of stoicism. Although, this story and its sequel are very short, the serial creates the sense of a magisterial man that is boundless in his travels. It seems that on GoodReads, both the original story and the following tale ("A Fragment") are combined under the same entry, so I suppose that I will review both of them together.
Most of the continuity of the short stories are contained within the conversations between the titular character, Gracchus, and the inquisitive Burgomaster, a yokel that has never dared to venture outside the confines of his seaside town. Gracchus speaks of his travels and travails, until he finally reveals that he is no longer living, but is, in fact, a wandering spirit.
It is revealed in the last two paragraphs of "A Fragment" that Gracchus died during a hunt, in a place called "The Black Forest," and has been unable to reach a solid destination since then. It reminds me an anime film that I really like called Flying Phantom Ship (or Soratobu Yūreisen), with an undead, yet enigmatic captain. More than anything, I really enjoyed the intrigue and atmosphere, that emanated from the pages of this tale!
"Nobody will read what I say here, no one will come to help me; even if all the people were commanded to help me, every door and window would remain shut, everybody would take to bed and draw the bedclothes over his head, the whole earth would become an inn for the night. And there is sense in that, for nobody knows of me, and if anyone knew he would not know where I could be found, and if he knew where I could be found, he would not know how to deal with me, he would not know how to help me. The thought of helping me is an illness that has to be cured by taking to one's bed."
—excerpt from the Willa and Edwin Muir translation of "The Hunter Gracchus"
—excerpt from the Willa and Edwin Muir translation of "The Hunter Gracchus"
The mysterious Gracchus, is a character that is, essentially, a vagabond of stoicism. Although, this story and its sequel are very short, the serial creates the sense of a magisterial man that is boundless in his travels. It seems that on GoodReads, both the original story and the following tale ("A Fragment") are combined under the same entry, so I suppose that I will review both of them together.
Most of the continuity of the short stories are contained within the conversations between the titular character, Gracchus, and the inquisitive Burgomaster, a yokel that has never dared to venture outside the confines of his seaside town. Gracchus speaks of his travels and travails, until he finally reveals that he is no longer living, but is, in fact, a wandering spirit.
It is revealed in the last two paragraphs of "A Fragment" that Gracchus died during a hunt, in a place called "The Black Forest," and has been unable to reach a solid destination since then. It reminds me an anime film that I really like called Flying Phantom Ship (or Soratobu Yūreisen), with an undead, yet enigmatic captain. More than anything, I really enjoyed the intrigue and atmosphere, that emanated from the pages of this tale!
"Nobody will read what I say here, no one will come to help me; even if all the people were commanded to help me, every door and window would remain shut, everybody would take to bed and draw the bedclothes over his head, the whole earth would become an inn for the night. And there is sense in that, for nobody knows of me, and if anyone knew he would not know where I could be found, and if he knew where I could be found, he would not know how to deal with me, he would not know how to help me. The thought of helping me is an illness that has to be cured by taking to one's bed."
—excerpt from the Willa and Edwin Muir translation of "The Hunter Gracchus"
June 12, 2023
A enigmatic dream-like story that is profoundly Existentialist in theme-- dealing with how man is basically "condemned" into an existence in which he has no control of his fate and no conclusive answers about its meaning.
The illusive character the boatman (reminiscent of the Charon figure in Greek mythology) was responsible for transporting him from this world to the next world, but misses his destination and The Hunter Gracchus ("alive in a sense") must roam the seas for eternity. Michael Ritterson (in an essay in Master Plots, published by Salem Press) points out that many of Kafka's stories contain "guides, who show the way" or "guards, who bar it." "Often," he writes, "they appear to be both, seemingly helpful, but then again, frustratingly ineffectual or even perversely obstructive."
The illusive character the boatman (reminiscent of the Charon figure in Greek mythology) was responsible for transporting him from this world to the next world, but misses his destination and The Hunter Gracchus ("alive in a sense") must roam the seas for eternity. Michael Ritterson (in an essay in Master Plots, published by Salem Press) points out that many of Kafka's stories contain "guides, who show the way" or "guards, who bar it." "Often," he writes, "they appear to be both, seemingly helpful, but then again, frustratingly ineffectual or even perversely obstructive."
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 30, 2019
Typical Kafka
It is not to be seen or for everything to make sense. Dreams and nightmares are all bizarre and unreal and don’t make sense, but nevertheless they are part of us. It is down to the reader to see and feel for themselves, relying on their own ideas and experiences, the ephemeral threads that connect and disconnect the story. One allusion deserves mentioning, the allusion about travelling in a boat on the river of death, travelling towards the land of ‘eternity’ where being alive or dead is irrelevant (sounds familiar?).
It is not to be seen or for everything to make sense. Dreams and nightmares are all bizarre and unreal and don’t make sense, but nevertheless they are part of us. It is down to the reader to see and feel for themselves, relying on their own ideas and experiences, the ephemeral threads that connect and disconnect the story. One allusion deserves mentioning, the allusion about travelling in a boat on the river of death, travelling towards the land of ‘eternity’ where being alive or dead is irrelevant (sounds familiar?).
October 19, 2020
Blanchot's The Work of Fire (the two opening essays in particular) add substantial weight to the text.
The story's driving concept harks forward firmly to the above's Awaiting Oblivion- that is to say: I appreciate this fragment largely in terms of resonance
The story's driving concept harks forward firmly to the above's Awaiting Oblivion- that is to say: I appreciate this fragment largely in terms of resonance
May 25, 2024
Death being an imminent part of life the hunter travels aimlessly like a BUTTERFLY not being able to die or live caught in the whirlpool of his own sins where all doors will be shut to help him.Beautifully written and a bit of religion from 1935
February 28, 2019
An ordinary story
June 3, 2019
Most of Kafka's stories seem to end abruptly in the middle of a thought, but, then, after a moments consideration, the story will resolve. This one just ends abruptly.
September 16, 2019
It is a type of book which doesn't ends and the reader should make the ending by his or her own imagination.
I like this kind of Stories that doesn't ends
I like this kind of Stories that doesn't ends
April 11, 2020
Dang. This was weird.
February 23, 2021
Bio je stvarno golub, ali velik kao pijetao. Doletio mi je do uha i rekao: 'Sutra dolazi mrtvi lovac Gracchus, primi ga u ime grada'.
September 2, 2021
I love Kafka's writing style , a bit weird but I love it.
February 14, 2025
So tiefgründig und traurig
Read
October 30, 2025صرفاً که چالش اکتبرم تو گودریدز نپره، خیلی وقت پیش خوندمش.
December 22, 2025
The worst fate is not death, but arriving at a place where you were never meant to remain.
September 16, 2025
"همین قدر میدانم که این جا هستم نمی خواهم بیش از این بدانم كشتى من سكان ندارد و دستخوش بادی است که در ژرف ترین دیار مرگ میوزد"
February 1, 2015
Nur dieses Buch von Kafka scheint niemand zu mögen. Gerade darum habe ich es gelesen, weil ich sehen wollte, wie ein schlecht geschriebenes Buch von ihm sein könnte. Zu meiner bitteren Enttaeschung ist es gar nicht so schlecht.
Der Jäger Gracchus ist nicht lebendig, nicht tot, er ist un-tot, nicht die Auslöschung, sondern ein Produkt der Negation vom Leben. Den obskuren Gestalten fehlt die Klarheit auch in diesem Fragment.
Der Jäger Gracchus ist tot, jedoch bleibt er für immer unter Lebenden. Der Bürgermeister von Riva, wo Gracchus mit seinem Totenkahn ankommt, will wissen:
" 'Sind Sie tot?' 'Ja', sagte der Jäger, 'wie Sie sehn. [...]' "
Der Jäger Gracchus ist nicht lebendig, nicht tot, er ist un-tot, nicht die Auslöschung, sondern ein Produkt der Negation vom Leben. Den obskuren Gestalten fehlt die Klarheit auch in diesem Fragment.
Der Jäger Gracchus ist tot, jedoch bleibt er für immer unter Lebenden. Der Bürgermeister von Riva, wo Gracchus mit seinem Totenkahn ankommt, will wissen:
" 'Sind Sie tot?' 'Ja', sagte der Jäger, 'wie Sie sehn. [...]' "
May 19, 2016
Quite an ordinary read. Not something I am accustomed of saying about Kafka's work. A boat carrying the long-dead Hunter Gracchus as it arrives at a port. The mayor of Riva enters the boat and inside he meets Gracchus, who gives him an account of his death while hunting, and explains that he is destined to wander aimlessly and eternally over the seas.
Displaying 1 - 30 of 32 reviews