Niétotchka Niezvânova

by Fyodor Dostoevsky, Boris Schnaiderman (translator)

Niétotchka Niezvânova (1849) é um romance único dentro da obra de Dostoiévski e inovador em sua época por prenunciar algumas descobertas da psicanálise. Como observou André Gide, o autor russo buscava mostrar a "gênese dos sentimentos" no momento da eclosão de seus aspectos mais contraditórios.
O projeto inicial de Dostoiévski era escrever um grande romance que descrevesse a evolução de uma personagem desde a infância até a maturidade. Contudo, após dez anos de prisão na Sibéria, o autor acabou antecipando a finalização da obra. Niétotchka representa o drama ético da adolescência: a ambiguidade de sentimentos em relação aos pais, o desamparo, as escolhas afetivas que definirão seu destino e a sublimação dos desejos impossíveis. Nesta tradução direta do russo, acompanhada de posfácio, toda a exuberância do universo dostoievskiano está preservada pelo rigoroso trabalho de Boris Schnaiderman.

Genres: Classics, Russian Literature, Russia, Fiction, Literature, 19th Century, Novels

224 pages, Paperback

First published January 1, 1849

About the author

Фёдор Михайлович Достоевский (Russian)

Works, such as the novels Crime and Punishment (1866), The Idiot (1869), and The Brothers Karamazov (1880), of Russian writer Feodor Mikhailovich Dostoyevsky or Dostoevski combine religious mysticism with profound psychological insight.

Very influential writings of Mikhail Mikhailovich Bakhtin included Problems of Dostoyevsky's Works (1929),

Fyodor Mikhailovich Dostoevsky composed short stories, essays, and journals. His literature explores humans in the troubled political, social, and spiritual atmospheres of 19th-century and engages with a variety of philosophies and themes. People most acclaimed his Demons(1872) .

Many literary critics rate him among the greatest authors of world literature and consider multiple books written by him to be highly influential masterpieces. They consider his Notes from Underground of the first existentialist literature. He is also well regarded as a philosopher and theologian.

(Russian: Фёдор Михайлович Достоевский) (see also Fiodor Dostoïevski)

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

Netochka Nezvanova is an apparent charactonym – the surname Nezvanova is derived from the Russian adjective ‘uninvited’ and the Netochka is a diminutive of Anneta and simultaneously it is a diminutive of the word ‘naught’ – a kind of a pun. So the heroine name can be understood as ‘An Uninvited Naught’. And indeed the novelette is about uninvited guests of the world… Superfluous persons…
Her stepfather considered himself to be a genius… An unsurpassable violinist…

His enthusiasm was somehow spasmodic, jaundiced, and came by fits and starts, as though he were trying to deceive himself by this enthusiasm, and to persuade himself that his vigour, his first fervour, his first inspiration, had not yet disappeared. His incessant ecstasies impressed the cool and methodical B.; he was dazzled, and hailed my stepfather as the coming musical genius.

Netochka adored her stepfather madly… But in fact he only lived parasitizing on others… He could neither live nor let live – a human louse… He’s driven his wife to death, has gone insane and died as well.
Orphaned Netochka was taken into their family by the aristocratic foster parents… But as a result of her ordeal she was in the state of mental exhaustion and asthenia… She was recuperating for a long time… And she became a very susceptible and vulnerable girl… And she fervently dreamt to befriend her foster sister…

But she did not come near me, and evidently avoided talking with me. On the other hand, I had the honour of exciting her curiosity to the utmost. More and more frequently she sat down opposite in order to scrutinise me the more conveniently. Her observation of me became even more naive; the fact was that the spoilt and self-willed child, whom everyone in the house petted and cherished as a treasure, could not understand how it was that I had several times crossed her path when she had no wish at all to find me on it. But she had a noble, good little heart, which could always find the right path, if only by instinct.

The meek aren’t born to inherit the earth, they are born to suffer.

[BookHunter M ُH َM َD · Rating 4 out of 5]

بالرغم من أنه عمل غير مكتمل و جاءت نهايته مبتورة إلا أنه كان من الجمال و الروعة و العمق و كأنه ثلاث قصص منفصلة لا رواية واحدة حال القدر دون أن تكتمل لاعتقال دستويفسكي أثناء كتابتها و ترحيله إلى سيبريا و عدم رغبته في إتممها بعد عودته.
طفلة تلاعبت بها أقدارها فتنقلت بين عدة أسر لتعيش من مأساة إلى مأساة.

كما يقول الدروبي في مقدمة الأعمال الكاملة لدستويفسكي الجزء الثاني فإن الكاتب الكبير هنا قد سبق فرويد في الإشارة لعقدة أوديب بل و في تحليل العقد النفسية لشخصيات رواياته جميعا سيما هذه الرواية.

عاشت الفتاة مأستة زوج أمها التي كانت تحبه كثيرا و لم تعرف أنه ليس أباها إلا بعد موته كما عاشت قصة كاتيا ابنة الأمير الشقية المدللة و تاهت بحبها إلى درجة العشق ثم تماهت مع شخصية ألكسندرا ربيبتها الجديدة و كأنها مثل حبوبة تشيكوف لا تستطيع أن تعيش إلا متعلقة بحبال الود و لا تطيب لها الحياة بغير الحب.

[Araz Goran · Rating 5 out of 5]

نوع جديد من البؤس يصنعه دوستويفسكي في هذه الرواية، بؤس الأعماق البشرية، بؤس الصدمة، بؤس اللحظات المُرة ، بؤس التقلبات الإنسانية المتوحشة، بؤس الشقاء الذاتي, بؤس السعادة الضائعة, بؤس العدم , وبؤس الوجود المحتضر ..

نيتوتشكا حالة إنسانية شقية كما ينبغي لكلمة الشقاء أن تكون, رقيقية وشفافة , محبوكة هي بنسيج من القهر والخذلان والتلاشي والفناء في سجون النفس المظلمة ، والوجود في حالته العدمية..

نيتوتشكا تلك الطفلة الهادئة، البريئة، الحالمة التي نالت السنين والخيبات واللحظات المرة من قلبها وذابت روحها كشمعة في ليلة شتائية مُثلجة ..


من روائع دوستويفسكي ومن أكثر ما قرأت في مقارعة النفس لذاتها وشقوتها.. حصلت على جرعة ألم مضاعفة من هذه الرواية

[فايز غازي Fayez Ghazi · Rating 3 out of 5]

- رواية غير مكتملة، وذلك طبيعي، لأن نيتوتشاكا نفسها غير مكتملة، فلا شيئ يميزها بشكل صارخ رغم بعض الإضافات من هنا وهناك (صوت جميل، سحاقية)..

- القصة تنقسم لثلاثة اقسام متفاوتة: القسم الأول كان ممتازاً، وقد انقسم بدوره الى مسارين: ففي المسار الأول تعلق الطفلة بزوج امها وعقدة الكترا والجنوح نحوه بعيداً عن الأم. اما المسار الثاني فقد كان الإمتياز بشرح اهمية التدريب لصقل الموهبة والسعي الحثيث قبل ان تموت هذه الملكة بداخلنا، وهنا ابدع دوستوفسكي في الوصف.

القسم الثاني هو انتقال الطفلة للعيش مع اسرة الأمير، وفي هذا القسم امضت الطفلة طوال الوقت اما مريضة او ساكتة او تقبّل ابنة الأمير (كاتيا)، لم نعرف لما كل هذه السودوية؟! ولما التقلب المفاجئ في مزاج كاتيا! حتى العلاقة السحاقية التي وصفها كانت تتأرجح بين حاجة طفولية لملئ النقص وبين الرغبة الخالصة، وانتهى هذا القسم دون ان نعرف ذلك!

بدأ القسم الثالث بإنتقالها الى اسرة الكسندرين ميخائيلوفنا.. كان هناك بتر عظيم ما بين القسم الثاني والثالث فلم نحس بأثر غياب كاتيا عنها! فكان كل ما كتب في الجزء الثاني بلا معنى!.. في هذه الاسرة وجدت نيتوتشاكا الحب والسلام لكنها وجدت الغموض والخوف والنفور ايضاً: التصوير الثنائي لتضاد الزوج-الزوجة واحساس نيتوتشاكا الموزع بينهما كان جيداً، كان هناك غموضاً كبيراً حتى لكأن الكسندرين تحضرها لتكون الزوجة المقبلة بعد موتها، والرسالة الغامضة تركتنا بحيرة اكبر فهل حب اخ لأخته (الحب المحرم) ام هو حب شحص تعتبره كأخيها؟! ورغم ان الأحداث ترجح الأول الا انه بقي غامضاً!

- لكل ذلك القصة اتت جيدة لكنها باهتة!

[StefanP · Rating 5 out of 5]

Ima takvih trenutaka, kada sve umne i duševne snage, bolno napregnute, odjednom zaplamsaju jasnim plamenom spoznaje, i u tom trenu neko proročko snoviđenje potrese nam dušu, mučenu predosjećanjem budućnosti, i unaprijed uživajući u njoj. I tako želiš da živiš, takav život traži cijelo tvoje biće i, bukteći najusplamtelijom slijepom nadom, srce kao da doziva budućnost i sve njene tajne, sve neizvjesnosti, sa burama, olujama, ali uvijek sa željom da živi.

I pored toga što je nedovršen i obimom skroman, roman Njetočka Njezvanova sačinjava punoću onog lijepog, čistog i plemenitog, kao i svijet u kome se izvire tračak samilosti. Prvi dio romana prati jednu tragičnu ličnost po imenu Jegor Jefimov. On je strastven umjetnik, i talenat koji mu polako postaje sopstvena omča. Dostojevski se toliko unjeo u ovog junaka da postoji sumnja kako je on zapravo pisao iz ličnog iskustva, samo što se ovdje radi o kontekstu muzičke umjetnosti. Pisac nam kroz Jefimova ukazuje kako talenat sputava jedinku, moralno je guši i može da bude poguban. Kako od čovjeka načinjavaja letargičnu tvarcu, doprinoseći joj na gordsti i lenjosti. Jefimovljeva krilatica je glasila: aut Ceasar, aut nihil - Ili Cezar, ili ništa - smatrajući da se nešto veliko postiže tek tako, pukim talentom. Talentu je potrebno razumijavenje, potpora bližnjih, veliko zalaganje. Dostojevski ovdje govori kako ljude žedne slave, vrlo brzo pogađa apatičnost, pakost i utučenost. Počinju da budu ogorčeni na druge i okrivljuju ih za sopstveni neuspijeh. Na neki način pisac ovdje stavlja na tas karakterne crne rusa i njemca. Za razliku od Jefimova (Rus), njegov prijatelj B (Nijemac) je neko ko je sistematičan, koji svijesno stremi svojim ciljevima, tako unaprijed procjenjujući svoj pravac. Tragedija Jefimova nije tragedija izgnanika, već tragedija unutrašnjih nemira koji nikako da postignu saglasje sa okolinom. Čitava ta perspektiva lika Jefimova je fascinantna i ostavlja prostora za mnoga promišljanja.

Iako se za trenutak može zateći umjetničko opredeljenje, ne treba zaobići ni društveni aspekt ove knjige. Drugi dio priče koji je, razumije se, nedovršen, prati život Njetočke. On je ujedno i senzibilniji i dinamičnijji. Kako odrasta, Njetočka će morati da pravi balans između sjećanja na svoje ne tako bajno djetinjstvo i novog života unutar porodica u kojima biva usvojena. Dostojevski ovdje osvjetljava njena iskustva kada je bila dijete, i kako takva iskustva utiču i oblikuju njen karakter tokom odrastanja. Od svog očuha, Njetočka je poprimila nadarenost za muziku, njenom glasu će mnogi da se oduševljavaju. Ali za razliku od očuha, ona je imala spokojstvo, vedrinu i ljubav. Ostaje da se vidi kako će Njetočka pronaći mjesto u svijetu, za razliku od očuha, koji je se spoticao o najdublje obezvrijeđivanje. Ovo je među prvim romanima Dostojevskog, pa nije na odmet da se odavde pronikne u piščeve književne skrupule.

[Ahmed Ibrahim · Rating 4 out of 5]

لماذا لم تُكمل هذه الرواية يا فيسكي العزيز؟! آهٍ لو اكتملت، لكانت من أعظم ما كتبت بالتأكيد! وبالرغم من وجودها على حالتها الحالية فهي رائعة أيضًا.

كان اعتقال دوستويفسكي هو السبب في انقطاعه عن تكملة هذه الرواية، وبعد خروجه لم يُكمل كتابة الأعمال التي انقطع عنها.
كان مُقدرًا لهذه الرواية أن تكون في ستة أجزاء، لكن فيودر لم يكتب منها إلا ثلاثة، والجزء الثالث مبتور.

الجزء الأول من الرواية التي تحكي فيه نيتوتشكا بطلة الرواية والراوية عن طفولتها وزوج أمها الموسيقار التي كانت تحبه أكثر من أمها بالرغم من عدم اتزانه، في هذا الجزء نرى "عقدة أودييب" الذي يرسمها لنا فيسكي في حب الطفلة لزوج أمها وكره أمها.

الجزء الثاني بعد أن تموت أمها ويُجن أبيها ثم يموت بعدها بأيام في المستشفى يعطف عليها أمير ويجعلها تعيش في قصره، وكان للأمير بنت وهي كاتيا التي في مثل سن نيتوتشكا.
في هذا الجزء يتحدث فيسكي عن العلاقة المثلية التي جمعت بين البنتين، فبالرغم من صغر سنهما إلا أنهما كانا يحبان بعضهما حد تناول القبل بكثرة والعواطف المتبادلة بينهما أصدق ما يكون. وينتهي هذا الجزء بأن يفصل بينهما سفر الأمير وزوجته وكاتيا إلى موسكو.

الجزء الثالث يبدأ مع تبني أخت كاتيا الكبرى وزوجها لنيتوتشكا، وستعاملها هذه كأم وتهتم بها وسيحبوا بعضهم. لكن تكتشف البنت أن هناك سرًا في هذه العائلة، فإن الرجل لا يتحدث مع زوجته وهي تخجل حين تراه ولا تراهم مجتمعين والكآبة تعتري الاثنين.
وفي أحد الايام ستكتشف رسالة عاطفية من رجل إلى أخت كاتيا يعترف لها بأنه أحبها وسبب لها المتاعب بالرغم من أنها لم تحبه إلا كأخ لها، ففهمت لماذا هي منبوذة من عائلتها، وفهمت أن زوجها خبأ هذه الرسالة ولم يريها لها كي يجعلها تحت رحمته وإمعانًا في التحكم بها وذلها، لكن هذا الجزء لم يكتمل.
هنا يرسم فيودر تسلط الزوج وعقدة النقص التي جعلته يمعن في أن تراه زوجته ملاك لأنه دافع عنها ضد أهلها وهي خاطئة، وأنه يحق له أن يعيرها بهذا عندما يحدث بينهما مشاكل.

مُحق فرويد حينما قال بأن فيسكي هو رائد علم النفس؛ فما توصل له إدلر وفرويد رسمه فيودر في شخصيات رواياته قبلها بأكثر من سبعين عامًا.

[Dream.M · Rating 3 out of 5]

نیه‌توچکا
یا
ای خوانندگان وفادار من، همتون سرکارید...

«نیه‌توچکا»رمانی ناتمام از فئودور داستایوفسکی ست که در اوایل دوران نویسندگی او بین سال‌های ۱۸۴۶ تا ۱۸۴۹ نوشته شده. این رمان به زندگی دختر بچه ای به نام آنا ( نیه توچکا ) با کودکی‌ای تراژیک می‌پردازد که با فقر، بی‌توجهی و در شرایط خانوادگی آشفته‌ای شکل گرفته است. کاوش های دقیق و موشکافانه داستایوفسکی در عمق روانشناختی شخصیت های داستانی و تصویر گری رنج انسانی حتی در این اثر اولیه او، همچون سایر شاهکار هایش، مشهود می باشد.
این رمان ناتمام فریادی ست از اعماق تاریکی و افسردگی، جایی که روح انسان در میان رنج و پوچی دست‌وپا می‌زند، بی‌آنکه دستاویزی برای نجات بیابد. داستایوفسکی اینجا با دقتی تیزبینانه، روح شخصیت‌ها را می‌شکافد و لایه‌های پنهان روان آنها را عریان می‌کند؛ گویی که هر واژه‌ زخمی تازه بر دل می‌زند و هر جمله‌ای تنشی عمیق را به خواننده تحمیل می‌کند.

در این داستان میبینیم که تمام زندگی نیه توچکا را دو شخصیت اصلی دیگر کتاب تحت تاثیر قرار داده اند: ناپدری‌اش، یفیموف، که یک ویولونیست شکست‌خورده و توهم‌زده است ولی خود را نابغه موسیقی می‌داند، و مادر بی اراده و منفعل اش که گرفتار در یک ازدواج ناراضی از فرزندنش غافل شده و در اوایل داستان در فلاکت می‌میرد.
نیه‌توچکا دخترکی ست که زندگی‌اش از همان آغاز در گورستان رنج و بدبختی دفن شده زیرا در دنیایی متولد شده است که عشق در آن معنایی ندارد؛ خانه ای که در آن، مادرش در سکوتی سنگین می‌میرد و ناپدری‌اش در جنون و توهم از واقعیت فرار می‌کند. این خانه، جایی ست که در آن انسانیت به فراموشی سپرده شده، جایی که روح این طفل معصوم زیر بار بی‌رحمی‌های زندگی له می‌شود، بی‌آنکه از دل آن بتواند راهی به سوی نجات پیدا کند.
داستایوفسکی در این داستان با قلمی زهرآلود، خواننده را در جریان رنجی همیشگی، همراه با شخصیت های مخلوقش غوطه‌ور می‌سازد و او را مجبور می‌کند تا به عمیق‌ترین زوایای وجود انسانی نظر بیندازد، جایی که شکست‌ها و آرزوهای از دست رفته، هر لحظه معنای زندگی را به چالش می‌کشند. ناپدری نیه‌توچکا، یفیموف (که اگر رمان تکمیل و ویرایش میشد میتوانست از جذاب ترین کاراکتر های داستانی داستایوفسکی باشد)، مردی که در توهماتش خود را نابغه‌ای بی‌همتا می‌پندارد، تصویری است از انسان اسیر در چنگال غرور و ناامیدی. او نماد انسانی ست که در مواجهه با حقیقت، چنان از خود بیگانه می‌شود که در نهایت در باتلاقی از خیالات خودساخته غرق می‌شود.
اما در میان این تاریکی افسرده کننده و دهشت زا، داستایوفسکی نوری ضعیف می‌تاباند. پس از مرگ مادر، نیه‌توچکا توسط یک خانواده ثروتمند به سرپرستی گرفته می‌شود و رمان تمرکز خود را به رشد عاطفی او و مشاهداتش از دنیای طبقه بالای جامعه که اکنون بخشی از آن شده، معطوف می‌سازد. او به دنیای جدیدی وارد می‌شود، دنیای اشراف و ثروت، اما این دنیای پر زرق و برق نیز چیزی جز سراب نیست؛ نوری کاذب که از پشت آن، همان تاریکی و سردی همیشگی نمایان می‌شود.
داستایوفسکی با قدرتی عجیب این تضادها را به تصویر می‌کشد؛دنیایی که در آن رنج و عشق، امید و ناامیدی، به شکلی گریزناپذیر در هم تنیده شده‌اند.
این رمان، هرچند ناتمام، تصویری ست از بی‌پناهی انسان در جهانی که در آن هیچ چیز قطعی نیست. داستایوفسکی با بی‌رحمی اما با درکی عمیق، نشان می‌دهد که چگونه انسان در برابر نیروهای ناشناخته درونی و بیرونی‌اش شکننده و ناتوان است. این رمان، همچون آینه‌ای است که در آن هر یک از انسان ها بازتابی از رنج‌های خود را می‌بینند؛ رنج‌هایی که همچون سایه‌ای همیشگی همراه روح او هستند و هرگز به طور کامل از آنها گریزی نیست.
در نهایت، نیه‌توچکا همانند زخم عمیقی ست که درمان‌پذیر نمیباشد، اما خواننده را وادار می‌کند تا به ژرف‌ترین، تاریک ترین و آسیب پذیر ترین سطوح وجود انسانی نگاهی دوباره بیندازد. داستایوفسکی با این اثر، به ما یادآوری می‌کند که زندگی انسان چیزی جز کشاکش همیشگی میان تاریکی و نور، امید و ناامیدی نیست؛ کشاکشی که هیچ‌گاه پایان نمی‌یابد، اما در همین مبارزه ست که معنای زندگی نهفته است.
.....
فایل کتاب و ریویوو صوتی در چنل موجود
t.me/Dreamssecretgarden

[Ayman Gomaa · Rating 3 out of 5]

كلمات دوستويفسكي تمزق النفس , تعذب الروح و لكنها ايضا مدمنة لا تستطيع ان تتوقف عن قراتها بل انك تستمتع بها ايضا .
نيتوتشكا نيزفانوفا رواية مبتورة بسبب سجن دوستويفسكي ف قد اتم كتابة 3 اجزاء من 6 اجزاء و توقف ف اصبحت رواية لا نهاية لها و للاسف اعمال دوستويفسكي لا تستطيع ان تتخيل الى اين كانت ستؤول الامور بالنسبة ل نيتشوكا و هذا اكثر ما يعيبها و يسبب الارق لى .

رواية تنقسم الى 3 اجزاء :
- الجزء الاول كان الافضل خاص ب بطفولة نيتوتشكا فى بيتها مع امها و زوج امها " يافيموف " هذا المويسقى البائس المدمن عل الخمر الموهوب لكنه من العند و عدم المسؤولية و عذاب النفس يجعله يهملها و يهمل نفسه و بيته ف كان شعاره كما قال صديقه ب " اما ان اكون قيصر , و اما ان لا اكون شيئا ! " و عذاب الطفلة نيتوتشكا المتعلقة به ف اصبحت تستدجى حبه و تكره امها و كان الجزء الاول الاكثر براعة فى رسم خاصة صراع بافيموف مع نفسه و صراع ابنته البائسة الحساسة التى تعيش عل الحب ف اصبح عذابها و سر شقائها .

- الجزء الثانى بعد فاجعة ابيها و امها تنتقل لتعيش فى قصر الامير لتبدا مرحلة اخرى من حياتها ف تتعلق بابنته كاتيا لكنها من الحزن و الشقاء ف اصبحت صامتة حزينة لا تتكلم و لا تلعب و لكنها تنجذب ل كاتيا ف تتعلق بها و تبدا قصة حب " مثلية " و تبدا فى الابتهاج و لكن يتم تفريقهم عن طريق الاميرة و كان الجزء الثانى يتعلق اكثر ب الشعور بالنقص و الذنب الذى ياكل نيتوتشكا حية و تجد فى كاتيا الحب الذى يحيى قلبها من جديد .

- الجزء الثالث تنتقل نيتوتشكا مرة اخرى و لكن الى بيت اخت كاتيا الكبرى التى تتبناها و تشرف عل تربيتها و تتعلق بها تعلق الام ب ابنتها و لكن مع وجود سر غامض فى البيت واضح يجعل الحياة فاترة بين كاتيا و زوجها و كآبة منتشرة فى البيت و لكن بعد 10 اعوام تكتشف نيتوتشكا السر فى رسالة عاطفية ل تهدم اسرار كانت سبب فى تعاسة اخت كاتيا و تحكم بطرس زوجها فيها .

لكن عند هذة النقطة ينتهى الجزء الثالث ناقص مبتور ف لا نعرف الى اين سوف تتجه الاحداث بعد ذلك لنفقد رواية كانت سوف تكون لها شانها فى افضل روايات دوستويفسكي.
عقدة اوديب \ عقدة نقص \ حب مفرط و صراع نفسى كبير فى كل شخصيات الرواية يرسمها ببراعة دوستويفسكي و يبدعنا بها و يشقينا معهم .

نهايتها افقدتها روعتها و افقدت التقييم نجمة .

[Basia Bocian · Rating 2 out of 5]

The most popular words in this book are: pale, blush and despair. I even performed some statistics on my kindle, the word "pale" appears 35 times, "blush" - 26 times and "despair" - 24 times while the word "girl" appears only 23 times (and it's a book about a girl who meets another girl at one point). Basically, what people do in this story is constant blushing and turning pale in turns. In the beginning the book was really promising, there was a great character of Netochka's stepfather, whose complexity reminded me of Dostoevsky we know from Crime and Punishment and to this point I would say it was at least a 4 star book but in the second half of the book we have to deal with highly annoying, emotionally unstable female characters who blush just to turn pale the next second and faint in the end... for no actual reason, which in my opinion shows us only that they all suffered from some sort of strange cardiovascular disease.
At least it gives you hope if you want to become a writer - even Dostoevsky had his weak moments. So don't give in to despair.

[Loretta · Rating 3 out of 5]

This was a strange little book. The story was very chopped up and quite bizarre for the time period. Some parts actually made my skin crawl. After doing some research I found out that Dostoyevsky started writing this book before his arrest and when he was released he never resumed work on this book. It shows. Not his best work, at all.

[Tahani Shihab · Rating 3 out of 5]

رواية جميلة عن ذكريات طفلة مترعة بالحزن والألم والصراع النفسي .. تقلب صفحات الرواية بكل شغف .. أنفاسك مشدودة لمعرفة نهاية المذكرات .. لكن للأسف تكتشف في آخر صفحة أن الرواية مبتورة فتُصاب بالإحباط.

[₊ ˚ ale ࿓ ♡ ⋆｡˚ · Rating 5 out of 5]

Gods, I'm so broken.

Rtc.

[ατζινάβωτο φέγι. · Rating 4 out of 5]

And with one kiss
You inspired a fire of devotion
That lasted for twenty years
What kind of man loves like this?

Η Νιέτοσκα Νεζβάνοβα αποτελεί έργο ημιτελές του Ντοστογιέφσκι καθώς διακόπτεται από την εξορία του σε κάτεργο της Σιβηρίας (για την οποία έχει γράψει στο μυθιστόρημα του Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων, εξίσου εξαιρετικό έργο). Στα όσα έργα του έχω διαβάσει μέχρι στιγμής ο συγγραφέας γράφει για πρώτη φορά παρακολουθώντας τα πάντα μέσα από τα μάτια της νεαρής ηρωίδας του,ενός κοριτσιού και το κάνει πολύ σωστά και συγκινητικά ενίοτε. Όμως παρ’ολο που το έργο φέρει το ονομά της θα έλεγε κανείς ότι δρά περισσότερο στο περιθώριο και απλά συμμετέχει για ��α δώσει την απαραίτητη ώθηση στην εξέλιξη της ιστορίας. Το βάρος δίνεται στην εκτενή παρουσίαση των προσώπων της ζωής της. Του μουσικού Γιεφίμωβ ο οποιός είναι ο πατριός της οπου μεταξύ τους αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη και τρυφερή σχέση, της απόμακρης και κυκλοθυμικής μητέρας, της συνομήλικης της Κάτιας, της Αλεξάντρας Μιχαήλοβνας που αναλαμβάνει την φροντίδα της και επίσης αναπτύσσεται μια δυνατή σχέση μεταξύ τους, κόρης-μητέρας. Παρα τις δυσκολίες ίσως οτι πιο κοντινό στην ιδανική αυτή σχέση, στοπως θα πρέπει να είναι.
Τα πρόσωπα αυτά για τους δικούς του λόγους το καθένα, θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε αλλοπρόσαλλα και ασταθή ψυχικά έτσι όπως ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας και φαίνεται να διαμορφώνουν τον σκεφτικό, μελαγχολικό, συγκρατημένο και ευαίσθητο χαρακτήρα της Νιέτοσκα. Είναι πραγματική απόλαυση να σε παίρνει ο Ντόστο από το χέρι και να σου παρουσιάζει όλους αυτούς τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες με τρόπο πυρετικό και εύστοχο. Και ειλικρινά έλιωσα λίγο όταν στα μισά του βιβλίου μας περιγράφεται η δύσκολη και ιδιότροπη σχέση ανάμεσα στην Κάτια και την Νιέτοσκα για να εξελιχθεί σταδιακά σε μια έντονη ερωτική επιθυμία(και από τις δύο πλευρές), το πρώτο σκίρτημα το οποίο μπορεί να την έκανε μετέπειτα (αν είχε συνεχιστεί το έργο) να συνειδητοποιήσει την σεξουαλική της ταυτότητα. Ίσως να ήταν και τυχαίο το ότι ερωτεύτηκε ένα κορίτσι όμως πιστεύω ότι αφου μένει ορφανή η νεαρή Νιέτοσκα αναζητά να υποκαταστήσει τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής της (και δή την μητέρα που η σχέση τους ήταν επίσης δύσκολη) και να συμπληρώσει το κενό. Kαι πράγματι δίνεται ψυχή τε και σώματι σε αυτή την σχέση και ας είναι πολύ μικρή σε ηλικία, την αγαπάει βαθιά και ολοκληρωτικά. Πράγματι ποιός μπορεί να αγαπάει τοσο δυνατά όπως αναρωτιέται και η Florence.

Aυτό που κάνει καλά η νεαρή ηρωίδα είναι να παρατηρεί σωστά και να αναλύει και οσο περνούν τα χρόνια να εμβαθύνει περισσότερο στις εντυπώσεις της (και δε θα πώ ψέματα πολλές φορές με φωτογράφησε η άτιμη ως προς τα συναισθήματα και τον τρόπο που έχει ζήσει). Λίγο εως πολύ σε όλους τους χαρακτήρες βρήκα κομμάτια μου κι αυτό συμβαίνει πάντοτε σε όλα τα έργα του που έχω διαβάσει. Αξίζει να διαβαστεί. Αν μπορούμε άλλωστε να προσάψουμε κάποια αδυναμία στο έργο αυτή θα είναι ότι δεν βλέπουμε πολλές πτυχές του χαρακτήρα της Νιέτοσκα και των δυνατότητων της και είναι λογικό αφου την παρακολουθούμε στα πρώτα χρόνια της ζωής της μεχρι την εφηβεία της. Όμως ο συγγραφέας έχει θέσει σωστές βάσεις. Έχει σπείρει σωστά και η συνέχεια θα ήταν μάλλον συγκλονιστική. Με λεπτότητα και βαθιά κατανόηση σε μαγνητίζει για άλλη μια φορά. Ο Ντόστογιέφσκι γράφει πολύ ποιητικά και φλογερά στο συγκεκριμένο του έργο και τα δάκρυα τρέχουν.

Λόγια της πληγωμένης Αλεξάντρας στην Νιέτοσκα που παίρνουν την μορφή ενός πολύτιμου μαθήματος ζωής. καθισμένη στο πιάνο της λεει

Ακούς Νιέτοσκα, ακούς ?? Τεντώσανε πολύ, παρα πολύ αυτή την χορδή, δεν μπόρσε άλλο να βαστάξει και πέθανε. Ακούς τι λυπητερά που πεθαίνουνε οι ήχοι.

Συνεχίζω ακάθεκτη την αποστολή μου ώστε να διαβάσω ότι έγραψε ποτέ ο Ντοστογιέφσκι.

[Vanitha Narayan · Rating 4 out of 5]

There you go!. My last time experiencing a Dostoevsky's work for the first time. God!,that makes me so sad :(.
I am excited too,to re-read all of his work :)
An unfinished novel, it has all the markings of great writing .He was born with an ability to understand the human mind with great clarity , precision and depth.He had my absolute attention from the word go!. And of course kept it throughout.I was deeply invested in Netochka's life. I am really sad it ended so abruptly !.
Let me say it again,Dostoevsky's ability to have absolute command over my attention is unparalleled. I am grateful for all that he has taught me( there is an ocean ahead to learn by re-reading all of his work :) ). The man has greatly improved my simple mind!!!.
Well,now I can boast about reading complete works of Dostoevsky : ). I wouldn't miss a chance to do that!.

[Kinga · Rating 3 out of 5]

There was a time when I would have never dared to criticize Dostoyevsky. But that was a long time ago; nothing is sacred to me anymore.
Dostoyevsky started off strong talking about genius, tormented artists and how talent needs hard work otherwise it will only lead you to ruin. This part that dealt with Netochka’s stepfather was really good but then he died and we were left with Netochka.
From then on, all the characters concentrate mostly on blushing, going pale, fainting, swooning, and taking to bed due to emotional distress. I mean it, that’s all they do, especially Netochka. Sometimes I didn’t even get what they were upset about, I thought: “Oh my God, Netochka, stop being such a drama queen! What are you fainting about now?”.
This book is only about 175 pages but it is unfinished. You can tell Fyodor meant it to be a proper doorstopper but he must’ve realized he was losing the plot a bit and he couldn’t go on about people fainting for another 400 pages.
That said, I will give him a few bonus points for some proto-lesbianism you will find in the book.


My sister's review here: http://www.goodreads.com/review/show/...

[Carmo · Rating 4 out of 5]

Este foi o melhor de todos os livros lidos de Dostoyevsky escritos antes deste ser preso. Pela primeira vez deu protagonismo a uma personagem feminina e a história caminhava a bom passo. Netotchka teve uma vida miserável desde criança e desenvolveu um estranho comportamento submissivo face às pessoas que a rodeavam. É já na adolescência que a rapariga tem um primeiro contacto com a literatura e o mundo dos livros a coloca perante novas perspectivas; transforma-a numa jovem mais segura de si, mais autónoma e com uma mente mais aberta, curiosa e reacionária.
E é ai que nos tiram o tapete; quando a narrativa está no seu melhor Dostoyevsky é preso, passa 9/10 anos afastado e quando regressa é um homem diferente. Não retoma a escrita de Netochka Nezvanova e a história fica inacabada. Confesso que me custou a engolir!
Apesar deste percalço é uma boa história e tem sido muito satisfatório ir seguindo os passos do autor na sua trajetória literária.

Projeto Lido Lendo - Dostô esse lindo .

https://www.facebook.com/groups/lidol...

[MJ Nicholls · Rating 5 out of 5]

Linda Perhacs: An Anecdote in Sequence. 1) My father bought me the one album in existence by folk singer Linda Perhacs, Parallelograms, in 2004. 2) As a kid I was a whizz speller, but ‘parallel’ was one of those blind spot words, along with ‘bureau’ and ‘diarrhoea,’ so my father thought it would be witty to get me this album. 3) I call my father ‘dad’ in real life, but prefer the more formal ‘father’ for public usage. 4) My father, unknowingly, had bought one of the most delicious folk albums in history—beautiful, ethereal songs with psychedelic space-outs and sunny Californian melancholy. 5) Something can be sunny and melancholic at the same time. Don’t ask me how. 6) So, since I loved Parallelograms, I evolved a new CD gift system with my father. We’d only buy each other albums related to words we couldn’t spell on the first try. 7) Album titles only, not artists. 8) My father, like so many, can’t do ‘weird’ on the first try, he always mixes up his I’s and E’s. So I bought him an EP by Hanson (of ‘MMMBop’ fame). 9) Much hilarity, and simmering resentment, since he’d got me a humdinger. 10) And I’d got him Hansen. 11) But balance was restored the following year when he bought me ‘Millennium’ by Robbie Williams. Ever since, we’ve never traded in semi-decent albums. 12) Something tells me this system is flawed. 13) All this happened around the time I read this book.

[ليلى |レイラ · Rating 4 out of 5]

"هناك أناس يحبون أن يعتقدوا أنهم مضطهدون مهانون، حتى يستطيعوا أن يتفجعوا جهارًا، وأن يتأسوا في سرهم بعبادة عبقريتهم المجهولة.."

"لا شيء أفظع من التحرر من فكرة ثابتة، وخاصةً حين يكون المرء قد وقف عليها حياته كلها، في إيمان خطير عميق.."

أعظم عمل غير مكتمل فيك يا تاريخ💙🌿

[Parmyc Grimm-pitch · Rating 5 out of 5]

فئودور بعد از گذروندن دوران تبعید در سیبری و بازگشت به خانه، ۴ اثر خلق کرد که امروزه علل اصلی شهرتش محسوب میشن: جنایات و مکافات، برادران کارامازوف، شیاطین و ابله.
به عقیده من، نیه توچکا نزوانووا میتونست خواهر اون ۴ اثر باشه، اگر که فئودور به سیبری تبعید نمیشد. (یا وقتی برگشت خونه ادامش رو مینوشت چون مرتیکه چی با خودت فکر کر-)
تا جایی که من فهمیدم، گویا نیه توچکا نزوانووا، که لقب شخصیت اصلی بود، در فارسی ترجمه‌ای مشابه «مهمان ناخوانده کم ارزش» یا «هیچ کسِ بی نام» رو داره. که میشه گفت خلاصه کل داستانه؛ دختربچه ای که از این خونه به اون خونه منتقل میشه ولی به هیچ کدوم تعلق نداره. اصلی ترین تفاوت این کتاب با بقیه آثاری که از فئودور خوندم این بود که راوی این داستان یک دختربچه است! مدل روایت و سیر داستان به این واسطه خیلی متفاوت از داستایفسکی‌ای که من بهش عادت دارم بود.
نکته‌ای که برای من داستان رو جالب تر می کرد اشاره مستقیم داستایفسکی به عشق بین نیه توچکا و دختر سرپرستش بود! اینکه در اون قرن و با اون تفکرات تونست اینقدر خوب با روحیات یک دختربچه ۸ ساله عشقی که به یک دختر دیگه داره رو بنویسه و اینقدر صریح بهش اشاره کنه از نکات پررنگ داستان بود. (چون کلاً اثار کلاسیک اینطوری ان که “داداش تو بخوای من زنمم برات ول میکنم ولی گی نیستم چون این کاریه که داداشا برا هم میکنن.”
و همه تو یه کمد شیشه‌ای قرار دارن و ابداً کسی گی نیست.)

این کتاب درواقع قرار بوده یک اثر طولانی باشه طوری که خود داستایفسکی محتوایی که ما امروز از این کتاب داریم رو «مقدمه» داستان معرفی کرده بود. درنهایت سوالات زیادی هم بی جواب موند و داستان عملاً تو نقطه حساس تموم شد و من الان نمیدونم سرنوشت این آدم‌ها چی میشه! با این حال انقدر تو همین ۳۰۰ صفحه شخصیت ها به دل من نشستن و تنوع اتفاقاتی که برای نیه توچکا میوفتاد رو دوست داشتم که دلم نیومد ۵ ستاره رو بهش ندم. فقط کاش میشد یه جوری فهمید قرار بوده بعدش چی بشه :)) روح فئودور الان که باید منو haunt کنه کجاست؟

[Micah Cummins · Rating 4 out of 5]

23rd book of 2022

Quite a moving read. Dostoevsky has a way of truly making his character's emotions palpable, and within these pages, there is much emotion. Longing, heartbreak, grief, and misery are very tangible here. Four stars.

[Melika Gohari · Rating 4 out of 5]

هی دارم فکر میکنم که از کجا شروع کنم و‌ چجوری ریویو رو جمع کنم ولی دقیقا عین خود داستان (چراااا ناقصههههه) میخوام یه چیز نصفه و نیمه بنویسم که لاقل خالی کنم خودمو.

این کتاب از نظر من دو بخش داره. بخش اول شاهکاره. دقیقا چیزیه که از داستایفسکی توقع دارم. رنجی درونشه که در اثری مثل جنایت و مکافات و یادداشت های زیرزمینی دیدم و شاید اولین بارقه های تغییر در سبک نوشتاری داستایفسکی بوده.
بخش دوم اما نه، متفاوته و میشه اون تفاوت آثار داستایفسکی در قبل و بعد زندان رفتنش رو داخلش حس کرد. نوع نوشتن و حتی داستان سراییش متفاوته (نمیگم بده ولی به اون حد اعلا هم نیست.) و شاید همین باعث شد که این کتاب برای من ۵/۵ نباشه.
(اما همچنان دوسش دارم.)
یکی از تفاوت های واضح انسجام مطالبه و فراموشی ای که قرار نبود وجود داشته باشه اما یهو سر و کلش پیدا میشه. نمیدونم چطور توصیفش کنم خودتون باید بخونینش.
ولی بعد خوندن کتابی مثل جنایت و مکافات قطعا پیشنهادش میکنم.
«نیه توچکا! طفلک یتیم و عزیز من.»
رنجی که بر تو متحمل شد برای من حس آشنایی غریبی داشت. کاش داستایفسکی بیشتر از تو مینوشت. (کاش داستان رو توی یه پلات توییست لعنتی تموم نمیکرد حداقل یچیزایی رو لو میداد اه.)
یک نامه عاشقانه در اواخر کتاب وجود داره که خیلی خیلی به دلم نشست. یک عشق آشفته و نیمه تمام. دقیقا مثل همین کتاب. اصلا ولم کنین خیلی ناراحتم از ناقص بودن کتاب دیگه نمیتونم ریویو بنویسم. تا ریویوی دری‌وری دیگر بدرود.

[Niyousha · Rating 3 out of 5]

جز کتابهایی که توی جنگ ایران و اسراییل تموم کردم.

حالم خیلی بده نمیتونم ریویو بنویسم. همه صورتم پر از جوش شده، یه چیزی درونم پر از استرسه. حالم از اسراییل و همه وایتها بهم میخوره. فقط مرگ بر اسراییل.

پی نوشت: خیلی حالم بد بود اینو دیدم حالم‌ خیلی بهتر شد گفتم اینجا بذارم بمونه.
اول اینکه من اصلا آدم مذهبی نیستم و حتی مطمئن نیستم که خدارو قبول دارم ولی این:
حضرت علی : شجاع باشید، مرگ یکبار به سراغتان می آید.

پی نوشت ۲: گفتی مرا فراموش نمیکنی من حرفت را باور میکنم و از این به بعد تمام زندگی ام بسته به این حرف توست.
.قشنگ ترین جمله کتاب اینی بود که بالا نوشتم. کتاب با اینکه خوب بود اما به خوبی کتابهای دیگه داستایوسکی نبود و آخرشم پایان باز بود.
من کتاب ترجمه نشر چشمه رو خوندم.

[Aleksandar Janjic · Rating 3 out of 5]

Саћу да вам испричам фасцинантну причу о томе како сам узео ову књигу у библиотеци, има да вас изује из ципела. Значи сурфујем ја по полицама библиотеке и набасам на ову књигу и двоумим се дал да је узмем или не, пошто ми је на прелиставање дјеловала некако... шта ја знам, препатетично. И онда одлучим ипак да је узмем, пошто је врло кратка, а то се управо и тражи, јер иде европско првенство у фудбалу и нема се много времена за читање. А и контам, ипак је то брате Достојевски. И тако узмем ја ову књигу. Импресивно, зар не?

Шта, разочарани сте? А замислите како је тек мени било кад сам коначно успио ово да прочитам до краја и схватио да први утисак не да ми није био варљив, него ми још ни пола није рекао! Али оставићемо то за касније, него да прво опишем о чему се овде ради.

Главни лик ове књиге, титуларна Неточка Незванова, којој је право име Ана или тако нешто, млада је дјевојчица која се након силних породичних трагедија (смрт оца, живот с очухом будалетином, смрт очуха будалетине, смрт мајке,...) смјести код некаквог кнеза, који је ђаво ће га знат из којег разлога припоји свом домаћинству. Ту се "спријатељи" (да не кажем неку тежу ријеч) са кнегињицом (то вам је, наиме, кнежева кћерка) и тако оне "другују" (да не формулишем то мало другачије) у тајности све док их не провали кнегиња (то вам је кнежева жена) и начисто се изнервира и онда се комплетна фамилија одсели у Москву, а Неточку пребаце код кнежеве друге кћерке која је у то вријеме већ овелико матора бабускера од своје дваес двије године, удата за неког мрљавог кретена с наочалама, једног од оних иритантних уштогљених ликова што би их човјек радо млатио тољагом по леђима сваки дан ето чисто онако. Однос између Александре (то је та друга кнежева кћерка) и њеног мужа Петра, коме је фасцинантном коинциденцијом средње име Александрович (јесте ли примијетили како се то поклапа са именом његове жене? Нису ту чиста посла) натегнут је скоро до пуцања и јасно је да ту постоји некаква мрачна тајна. Знате како оно у бајкама увијек кад се главни херој налази у неком огромном замку, кажу му "Иди свугдје, али нипошто не иди у ту-и-ту собу" и он ко за инат забаса управо тамо, е па нешто слично се десило и овде, кад је Неточка здипила кључ од библиотеке и тамо почела да чита разну забрањену литературу, као што су нпр. романи Валтера Скота. У једној од књига она нађе некакво писмо и схвати у ком грму лежи зец. Онда слиједи мучан и болан конфликт између њих троје и шта се даље десило нисмо сазнали, јер је Достојевски мудро одлучио да ово дјело остави недовршеним. Искрено речено, захвалан сам му на томе. Он је иначе почео ово да пише са великим ентузијазмом и сматрао је да је то најбољи роман свих времена, али онда су га стрпали у апс и кад се вратио никад се није наканио да тај "најбољи роман" доврши, већ га је само мало преправио и претворио у обичну новелу (која је, узгред буди речено, једнако недовршена као и то оригинално замишљено веће дјело). Овакав потпуно неаргументован став према овој књизи (и потпуно мистериозно отписивање генијалног Двојника) говори нам да велики писци не морају обавезно да буду и велики критичари, чак ни кад су њихова дјела у питању (можда поготово тад).

Да сад образложим шта ми се овде није свидјело. Знамо да велика већина писаца има склоност ка повременој претјераној патетици и то не мимоилази ни оне највеће. Рецимо Ана Карењина - пола те књиге је генијално, а друга половина је љубавни викенд роман. Слично важи рецимо, да се опет врнемо на Достојевског, за Понижене и увређене. Никако нисам могао да сварим билмеза од главног лика који се сатире од бриге оће ли се цура која му се свиђа смувати са неким анонимусом. Оно "ако је волиш, мораш да је пустиш" и сл. будалаштине, које је лијепо деконструисао отац Патрика Демпсеја у оном иначе потпуно кретенском филму кад он оде у Шкотску и отме своју љубљену жемску из канџи злог Луцијуса Воренуса. Није то наравно карактеристика само Руса. Има је доста на примјер и у Буденброковима. Или би требало да је има. Нисам сигуран, пошто сам срећом тај монструозни ужас одавно избрисао из памћења. Хех, примијетимо да сам исписао читав пасус само да бих вријеђао Томаса Мана. Шта ћу му ја кад је гњаватор, да не кажем неку тежу ријеч. Него, да завршим ову причу, колико је мени познато, једино је Гогољ успио херојски да избјегне све ово у свим својим дјелима и зато је Гогољ највећи међу највећима.

Ако узмемо и саберемо на једно мјесто све патетике из свих умјетничких дјела, укључујући ранија дјела Достојевског (међу које спада и ово) и јужнокорејске филмове (!!!!), апсолутни и недодирљиви шампион међу свим тим дјелима је управо Неточка Незванова. Ово је, једноставно речено, прича (срећом не и роман) о плакању. Буквално на свакој проклетој страни неко (најчешће главна јунакиња) цмиздри, на сваких пет страна неко неком љуби руке и облива их сузама, стално неко неком изјављује љубав, стално је неко болестан, сачувај ме Боже и саклони. Ја мислим кад би се Народно позориште Републике Српске организовало и направило адаптацију ове приче, да би дошло до имплозије Универзума. У сваком случају би био неки катаклизмични догађај. Разумијем ја потпуно и тужну судбину главне јунакиње и све те околности, али брате драги, улагани мало. На крају, дозволићете, ако занемаримо појаву зомбија на крају, ко има тужнију судбину од Акакија Акакијевича? Неточка Незванова? Бич, плиз! Ни близу. Па опет, нити је Акакије Акакијевич стално кукумавчио и плакао, нити га је писац обасипао сузама у сваком параграфу. Једноставно, ова књига је у одређеним тренуцима помало непријатна за читање, а количина проливених суза свих ликова заједно сасвим је довољна да након десалинизације и других неопходних операција ријеши проблем питке воде у Африци на неколико година.

Захваљујући недовршености књиге постоје неке ствари које нису објашњене и ликови који нису довољно разрађени, што је штета, јер би то ипак заокружило причу и донекле је унаприједило. Однос између Александре Михајловне и њеног мужа није баш сасвим најјаснији (њихова прича се прекида са крајем књиге), али то и није толико битно, много већа је штета што се Достојевски није мало више посветио неким ликовима у другом (од три) дијелу књиге, кад Ана борави код реченог кнеза. Тамо наиме има нека кнежева тетка која из неког разлога живи с њима и рулује комплетном кућом, а поред тога ту је и некакав кер који мрзи све, а нарочито ту тетку. То двоје су и најбољи ликови у књизи.

Оно што је велика штета је што ова књига заправо почиње прилично добро. Прва трећина (отприлике) посвећена је мање гл��вној јунакињи а много више њеном очуху, махнитом неталентованом виолинисти са манијом величине, чији је живот (фигуративно и буквално) завршен онда када је коначно спознао своју ништавност. Видјећете и у другим ривјуима да ривјуери веома хвале овај дио и то је заиста много лијепо написано и потпуно оправдава оно што је моја покојна баба Грозда давно говорила, а то је да нико није проникао у човјекову душу тако као Достојевски. Авај, све послије тога лети низбрдо. За разлику од недовршених ремек-дјела као што је рецимо Кафкин Замак (гдје сам много времена након завршетка читања утрошио на мозгање о ликовима и размишљање шта би даље могло да се дешава), овде ми је лијепо било потпуно свеједно шта ће бити са главном јунакињом и осталима, хоће ли се поново видјети са својом Катјом, да ли ће кер да поједе кнежеву тетку и томе слично. У ствари, повлачим овај посљедњи дио, прича о керу и кнежевој тетки је вриједна закључивања.

Срећом, пут Достојевског након овог мање него спектакуларног дебија сличан је путу Веса Крејвна, који је као што нам је познато дебитовао једним од најгорих филмова свих времена, да би кас��ије снимио неке чисте класике хорор жанра. Чиста је срећа да сам неке од тих класика Достојевског (нпр. већ поменутог феноменалног Двојника) већ прочитао, иначе да ми је којим случајем ово био први сусрет са Достојевским, вјероватно би завршио у истој канти за отпатке гдје и данас почива Томас Ман.

[erigibbi · Rating 4 out of 5]

4.5

Netočka Nezvanova è stata pubblicato nel 1849 e, ahimè, è rimasto incompiuto a causa dell’arresto dell’autore.

La nostra protagonista a inizio libro è una bambina che sfortunatamente è nata in una famiglia molto povera. Netočka avrà alti e bassi, riuscirà a vivere agiatamente per un periodo, lo stesso periodo in cui si legherà a una ragazzina, Katja.

Ed è qui che iniziano i problemi per Dostoevskij. La sua incarcerazione non ha nulla a che vedere con questo risvolto della storia, ma questa parte del romanzo dette scandalo: considerate infatti che a un certo punto l’autore scrive chiaramente che le due passano le nottate nello stesso letto, a parlare, a baciarsi, a dormire insieme. Purtroppo l’autore per questo è stato addirittura accusato in alcuni casi di avere tendenze, in altri casi di avere latenti fantasie, pedofile.

Netočka Nezvanova è stato un libro che mi è piaciuto davvero molto. Si nota già una differenza nello stile e nella narrazione dell’autore rispetto ai due libri precedenti ed è chiaro che anche per questo motivo il romanzo segna il confine tra il Dostoevskij precedente l’arresto e il Dostoevskij successivo all’arresto.

L’uomo, arrestato per motivi politici, ha passato dieci anni in un incubo. Fu processato e condannato a morte. Condanna che evitò all’ultimo momento per la grazia che gli fu concessa. Ma non evitò la deportazione, i lavori forzati e il confino. Dopo dieci anni passati in questo modo, è ovvio pensare che la persona tornata a casa fosse profondamente mutata, così come le sue idee creative, e il suo modo di scrivere.

Tornando a Netočka Nezvanova, nella prima parte riveste un certo ruolo Efimov, il patrigno della bambina. Con Efimov Dostoevskij rivive alcuni temi a lui cari come il destino dell’artista maledetto. Artista maledetto a causa della società ostile in cui vive, ma anche a causa di sé stesso, uomo che si rovina con le sue stesse mani. Il genio che si trasforma, poco alla volta, in pura follia.

Voleva sfuggire al giudizio su di sé, ma non c’era dove correre: l’ultima speranza era scomparsa, l’ultima scusa era svanita. Colei, la cui vita aveva gravato su di lui per tanti anni, colei che non gli permetteva di vivere, costei, la cui morte avrebbe dovuto, secondo la sua cieca credenza, all’improvviso, di colpo farlo risorgere, era morta. Finalmente era solo, non c’era nulla a ostacolarlo: finalmente era libero! Per l’ultima volta, in preda a una convulsa disperazione, voleva giudicarsi da solo, esprimere un giudizio impietoso e severo, come un giudice imparziale, disinteressato; ma il suo archetto indebolito poteva solo vagamente ripetere l’ultima frase musicale del genio… In quell’istante la follia, che gli era stata accanto ormai da dieci anni, l’aveva colpito ineluttabile.

Anche Netočka non è l’eroina femminile a cui potremo pensare in un primo momento, è una figura ambigua. Si dispera per la madre, non vuole sperperare i soldi che la donna le affida, ma non riesce a dire di no al patrigno, che ama di più della donna che l’ha messa al mondo, e lo protegge, mentendo. Ruba la chiave che le dà accesso alla biblioteca, mentendo a tutti. E sostanzialmente queste sono le due caratteristiche che ritornano nella sua storia: è bugiarda e si comporta come una ladra. Non lo fa con cattiveria, il fine non è negativo, ma ciò non cambia il mezzo da lei utilizzato.

Mi è terribilmente dispiaciuto il finale troncato che il libro ha subito, mi sarebbe piaciuto leggere la conclusione di questa storia. Cosa sarebbe successo a Netočka Nezvanova? Si sarebbe rivista con Katja? E tra le due come sarebbe andata? Netočka sarebbe diventata una famosa cantante, a differenza del padre che è stato un violinista fallito? Tutte domande che purtroppo non troveranno risposta.

Resta comunque il piacere di aver letto una storia che mi ha appassionata fin dall’inizio. Ho conosciuto un Dostoevskij diverso, che ho sentito più vicino, che ho amato molto di più; resto quindi con la voglia di proseguire con la lettura delle sue opere, che spero sappiano trasmettermi tanto quanto – se non di più – mi ha trasmesso Netočka Nezvanova con la sua storia travagliata.

“[…] Convincetelo di non essere un artista, e vi assicuro che morirebbe sul posto come se l’avesse colpito un fulmine, perché è spaventoso separarsi da un’idea fissa, alla quale si è data in sacrificio l’intera vita e le cui basi sono comunque profonde e serie, poiché la sua vocazione all’inizio era autentica.”

[Eylül Görmüş · Rating 4 out of 5]

Netoçka Nezvanova, Dostoyevski'nin hapis ve sürgün nedeniyle yarım bırakmak zorunda kaldığı, sonra da geri dönmediği bir romanı. Joseph Frank önsözde "Netoçka Nezvanova, Dostoyesvki'nin bir yazar olarak geçirdiği içsel evrime ışık tuttuğu için önemlidir. Bu eserinde Dostoyevski, natüralist ekolün sınırlarının ötesine kesin bir biçimde geçmiştir ve yazacağı büyük romanların dünyasına adım atmak üzeredir" diyor - o kadar haklı ki.

Dostoyesvki'yi bu yılın başından beri kronolojik sıralamayla okuyorum; derdim zaten tam da bu dönüşümü izlemek. Bu kitaptan hemen önceki eseri Beyaz Geceler için şöyle yazmıştım: "Anladım ki benim Dostoyesvki’de sevdiğim şey aslında zaman zaman çok katı ve acımasız olan gerçekçiliğiymiş, buradaki hayalperest ve romantik hâli pek sevemedim." İşte bu kitapta o çok sevdiğim Dostoyevski'nin nüvelerini gördüm, heyecanlandım.

Netoçka Nezvanova adlı bir kızın çocukluk ve ilk gençlik yıllarını okuduğumuz eserde, yazarın daha sonra kaleme alacağı kitaplarında göreceğimiz müthiş psikolojik analizlerin, derinlikli karakterlerin ayak sesleri var. İleride büyük bir başarıyla çözümleyeceği aşk-nefret diyalektiği başta olmak üzere insan hayatındaki temel çatışmaları didiklemeye ufaktan giriyor bu eserde Dostoyevski - erken dönem eserlerinden (bu çizgide olmamasına rağmen sevdiğim İnsancıklar da dahil olmak üzere) çok daha sert, ayakları yere basan, çok boyutlu bir hikaye anlatıyor.

Yarım kaldığı için kurguya dair çok yorum yapmayı doğru bulmuyorum, "mutlaka okuyun" filan da demiyorum kesinlikle, ama benim gibi Dostoyevski'nin yolunu ve dönüşümünü anlamak derdinde olanlar için yine Joseph Frank'ın deyişiyle "yazarın edebi kariyerindeki bu merkezî sapma anı"na tanık olmak ilginç ve heyecan verici olabilir, bu açıdan benim için çok faydalı bir okuma oldu.

[Ehsan'Shokraie' · Rating 4 out of 5]

یفیموف یکی از برجسته ترین شخصیت های اغازین داستایفسکی ست..در نیه توچکا می توان نخستین حرکات قلمی را دید که بعد ها یکی از بزرگترین نویسندگان جهان شد.

اوج استیصال و بدبختی در بی عملی همگام با رویا پردازی ست ترکیبی مرگبار که شهد زندگی را می نوشد..و خاکستری از انچه روزی می توانست‌منظره ای سرسبز و زیبا باشد به جا میگذارد..
نیمه نخست و نیمه انتهایی نیه توچکا برای من نخستین شاهکار داستایفسکیست،اثری که بر خلاف سایر اثار اولیه ش تنها بارقه ای از نبوغش نیست بلکه  از اولین تجسم های حقیقی  نبوغ و قلم  نویسنده نابغه روس است..افسوس که نا‌تمام ماند
این کتاب برای من داستان دیگری هم دارد..ده سال قبل  این کتاب را در قفسه کتابخانه ای که بخشی از نوحوانی ام در آن گذشت، در قسمت کتاب های روسی یافتم و خواندم..از ان زمان احساس کردم داستایفسکی نویسنده ای برای من است‌..و در پایان امسال که پروژه داستایفسکی را به اخر میبرم..حسی همانند ده سال قبل دارم..گویی که در ان روز تابستانی در کتابخانه گوشه ای از اینده ام و آنچه اکنون حس می کنم را دیده ام..
زندگی حرکت دایره واری ست که ما را همواره به مبدا باز‌میگرداند..مایی که برمیگردیم اما آن خود پیشین نیستیم..انسانی که سفر پر فراز و نشیبی را بر محیط دایره طی کرده..اکنون دگر سان باز به مبدا خویش می رسد..

[Özgür Atmaca · Rating 4 out of 5]

Bir öykü ve üç farklı evrilme süreci. Netoçka, Dosto külliyatında yarım kalmışlığıyla ön plana çıkıyor fakat benim için daha önemli olan Dostoyevski'nin bu romanıyla değişik fikirler denemiş olmasıdır. Sanatsal bakış açısının temel alındığı, klasik üslubun terkedildiği ve sürekli evrilen garip bir öykü.
Keşke dosto tutuklanmasıymış da öykünün sonunu görebilseymişiz. Gerçekten yarımcana kalıyorsunuz ortada.
Dostoyevski şaşırtmaya devam ediyordu...

[Cemre · Rating 3 out of 5]

Hafta içi sunumum olması demek günde on beş - yirmi sayfadan fazla kitap okuyamam anlamına geliyor ne yazık ki. Bu hafta da maalesef böyle oldu, bu sebeple de aslında çok daha çabuk bitirebileceğim bir kitabı ancak bitirebiliyorum. Lafı fazla uzattım, kitaba geleyim ben en iyisi.

11 Kasım bilindiği üzere Dostoyevski'nin doğum günü. Ben de günün anlam ve önemine uygun olması bakımından bir Dostoyevski kitabı okumak istedim. Netoçka Nezvanova da evde bulunan ve okunmamış olan Dostoyevski kitabımdı. Kitaba ön bilgim olmadan başladım yani. Meğer bu kitap Dostoyevski'nin başlayıp da tamamlamadığı bir kitapmış. Niye tamamlamadı merak ettim doğrusu.

İlk bölümler oldukça etkileyici ve heyecan vericiydi. Özellikle Efimov tam "Dostoyevskilik" bir karakter, yazarını bilmeden Efimov'a dair kısımları okusanız kitabın kime ait olduğunu anlarsınız. Bunun haricinde kitapta dikkatimi çeken diğer bir nokta -böyle tanımlamam doğru mu ben de emin değilim ama- "eşcinsel bir aşk"a dair kısımlardı. Ergenliklerinin baharında, birbirinden ayrı kalamayan öpüşüp koklaşmadan duramayan iki genç kız okuyorsunuz ilk yarıda. Bence aile sevgisi, arkadaşlık diye yorumlayamayacağınız hisler mevcut. O dönemde böyle bir ilişkiye yer vermek gerçekten cesaret ister bence. Bir de ikili arasındaki sevgi o kadar doğal bir şekilde anlatılmış ki bunu da belirtmeden geçmeyeyim. İkinci yarı ise -Katya'dan sonraki kısım- diğer yarıya oranla daha sönüktü benim için. Sonunun da maalesef havada kaldığını söylemeliyim.

Yine de tamamlanmamış olsa da, diğer Dostoyevskilere göre biraz daha sönük olsa da keyifle okudum. Gerçi ben Dostoyevski be yazdıysa hep keyifle okuyorum; ama olsun. :)

[Yumiko · Rating 5 out of 5]

this hit home

[Bryn Hammond · Rating 4 out of 5]

Early work, interrupted by prison in Siberia.

Child’s-eye-view is hard to do well, and now I read this again, I wonder why D. decided to write as a young girl, which he never did later on (unless there is a story I haven’t read). He likes to write children later on, but these are boys – although they always have sisters. He writes women who stand for me with George Eliot’s Dorothea and Turgenev’s several women mains, as actual 19th-century-written women who were real and significant to me. Maybe, post-Siberia, he thought he’d better pull his head in and write what he knows. But this is one of the rare few books that talk to me about my childhood. Uncomfortably so, in the child’s favouritism between her parents (she took her father’s side, quite unfairly); strangely so, in his rendition of a girls’ romance. Because romances happen before sexuality or aside from it. The child’s passions for her father and then her friend were true to childhood as I knew it, if over-written by the lights of a 20th-century style. Childhood friendships, how important they were to me as a girl – more intense than adult friendships – are the part of my life I feel underrepresented in fiction, so I grabbed onto this. The child’s moral quandaries seem unusual in fiction too – I thought of Little Dorrit, this time around, but am tempted to maintain Netochka is given more moral agency, at a very young age. I think this is right; at least, the novel mattered to me for it.

I haven’t talked about Efimov, the frustrated musician with a self-defeating personality; but then others do. He was striking, and has an afterlife in later work – not the musicianship so much, and I enjoyed D. hanging out with artists; I can wish he had done more of that too.

From Joseph Frank, Dostoevsky: The Seeds of Revolt, 1821-1849, I learn: most speculate that Netochka was to become a great singer (not the sort of plot D. ever did later); he was heavily influenced by George Sand at the time. Frank has a good few pages on Netochka, context and what his aims might have been; anyway, this to me, pre-Siberia, was the most interesting volume of Frank’s five, told me most about him.