What do you think?
Rate this book
Description of a Struggle
Povídka Popis jednoho zápasu je pravděpodobně nejstarším dochovaným textem Franze byl nalezen její fragment datovaný do let 1904-1905, kdy bylo Kafkovi krátce po dvacítce. Stejně jako velká část spisovatelova díla však spatřila světlo světa až díky Kafkově příteli Maxu Brodovi, který nerespektoval přání vyjádřené v Kafkově závěti, aby byla jeho nevydaná díla spálena.Jedná se o podivuhodný příběh putování a setkávání, příběh bez velkých metafor, v němž spíše než co jiného platí logika snů. Popis jednoho zápasu bývá označován jako brána do Kafkova světa, a touto metaforou by snad bylo možné charakterizovat celé jeho dílo i jeho život, jeho osobní zápas, který svádí proti podivně uspořádanému a omezenému světu.
241 pages, Hardcover
First published January 1, 1909
50 people are currently reading
563 people want to read
About the author
Franz Kafka
3,118 books38.3k followersPrague-born writer Franz Kafka wrote in German, and his stories, such as "
The Metamorphosis
" (1916), and posthumously published novels, including
The Trial
(1925), concern troubled individuals in a nightmarishly impersonal world.
Jewish middle-class family of this major fiction writer of the 20th century spoke German. People consider his unique body of much incomplete writing, mainly published posthumously, among the most influential in European literature.
His stories include "The Metamorphosis" (1912) and " In the Penal Colony " (1914), whereas his posthumous novels include The Trial (1925), The Castle (1926) and Amerika (1927).
Despite first language, Kafka also spoke fluent Czech. Later, Kafka acquired some knowledge of the French language and culture from Flaubert, one of his favorite authors.
Kafka first studied chemistry at the Charles-Ferdinand University of Prague but after two weeks switched to law. This study offered a range of career possibilities, which pleased his father, and required a longer course of study that gave Kafka time to take classes in German studies and art history. At the university, he joined a student club, named Lese- und Redehalle der Deutschen Studenten, which organized literary events, readings, and other activities. In the end of his first year of studies, he met Max Brod, a close friend of his throughout his life, together with the journalist Felix Weltsch, who also studied law. Kafka obtained the degree of doctor of law on 18 June 1906 and performed an obligatory year of unpaid service as law clerk for the civil and criminal courts.
Writing of Kafka attracted little attention before his death. During his lifetime, he published only a few short stories and never finished any of his novels except the very short "The Metamorphosis." Kafka wrote to Max Brod, his friend and literary executor: "Dearest Max, my last request: Everything I leave behind me ... in the way of diaries, manuscripts, letters (my own and others'), sketches, and so on, [is] to be burned unread." Brod told Kafka that he intended not to honor these wishes, but Kafka, so knowing, nevertheless consequently gave these directions specifically to Brod, who, so reasoning, overrode these wishes. Brod in fact oversaw the publication of most of work of Kafka in his possession; these works quickly began to attract attention and high critical regard.
Max Brod encountered significant difficulty in compiling notebooks of Kafka into any chronological order as Kafka started writing in the middle of notebooks, from the last towards the first, et cetera.
Kafka wrote all his published works in German except several letters in Czech to Milena Jesenská.
Jewish middle-class family of this major fiction writer of the 20th century spoke German. People consider his unique body of much incomplete writing, mainly published posthumously, among the most influential in European literature.
His stories include "The Metamorphosis" (1912) and " In the Penal Colony " (1914), whereas his posthumous novels include The Trial (1925), The Castle (1926) and Amerika (1927).
Despite first language, Kafka also spoke fluent Czech. Later, Kafka acquired some knowledge of the French language and culture from Flaubert, one of his favorite authors.
Kafka first studied chemistry at the Charles-Ferdinand University of Prague but after two weeks switched to law. This study offered a range of career possibilities, which pleased his father, and required a longer course of study that gave Kafka time to take classes in German studies and art history. At the university, he joined a student club, named Lese- und Redehalle der Deutschen Studenten, which organized literary events, readings, and other activities. In the end of his first year of studies, he met Max Brod, a close friend of his throughout his life, together with the journalist Felix Weltsch, who also studied law. Kafka obtained the degree of doctor of law on 18 June 1906 and performed an obligatory year of unpaid service as law clerk for the civil and criminal courts.
Writing of Kafka attracted little attention before his death. During his lifetime, he published only a few short stories and never finished any of his novels except the very short "The Metamorphosis." Kafka wrote to Max Brod, his friend and literary executor: "Dearest Max, my last request: Everything I leave behind me ... in the way of diaries, manuscripts, letters (my own and others'), sketches, and so on, [is] to be burned unread." Brod told Kafka that he intended not to honor these wishes, but Kafka, so knowing, nevertheless consequently gave these directions specifically to Brod, who, so reasoning, overrode these wishes. Brod in fact oversaw the publication of most of work of Kafka in his possession; these works quickly began to attract attention and high critical regard.
Max Brod encountered significant difficulty in compiling notebooks of Kafka into any chronological order as Kafka started writing in the middle of notebooks, from the last towards the first, et cetera.
Kafka wrote all his published works in German except several letters in Czech to Milena Jesenská.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 119 reviews
December 15, 2019
Description of a Struggle (Beschreibung eines Kampfes) Περιγραφή μιας πάλης.
Η συγκεκριμένη διήγηση αποτελεί ένα πρώιμο έργο του Kafka γραμμένο ανάμεσα στα έτη 1904 και 1909. Την επόμενη χρονιά, το 1910, ξεκινάει η πρώτη καταγραφή στα ημερολόγιά του και αυτό θεωρώ πως είναι ένας συνδετικός κρίκος και συνάμα ένα ερμηνευτικό κλειδί για την κατανόηση αυτού του, μονάχα φαινομενικά, δυσνόητου κειμένου. Κάποια βασικά στοιχεία του κειμένου που ξεχώρισα είναι:
Οι παράλογοι και συχνά χωρίς νόημα ή ειρμό διάλογοι. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του Kafka είναι η ανθρώπινη ασυνεννοησία, το χάσμα στην επικοινωνία, μια ερώτηση που δεν βρίσκει απάντηση ή μια απάντηση σε μια ερώτηση που δεν τέθηκε ποτέ.
Ο έρωτας και οι γυναίκες. Ο Kafka, καθώς οι φίλοι του προχωρούν, παντρεύονται και κάνουν οικογένειες, αισθάνεται πως ξεμένει σε μια ενδιάμεση κατάσταση όπου δεν αντέχει να είναι εργένης αλλά του είναι αδύνατον να γίνει οικογενειάρχης. Απομένει μετέωρος μεταξύ τρόμου και επιθυμίας, μοναξιάς και κοινωνικότητας.
Το αποσυναρμολογημένο ή εύθραυστο σώμα. Ένα σώμα όπου δεν έχει τις σωστές αναλογίες ή δεν είναι κατασκευασμένο από τα σωστά υλικά. Αυτή η έμμονη ιδέα βασάνιζε τον Kafka, ο οποίος ένιωθε σε όλη του τη ζωή πως έπασχε από κάποια σωματική δυσμορφία η οποία του γεννούσε ένα αίσθημα κατωτερότητας.
Το ονειρογράφημα. Πολλές καταγραφές στα ημερολόγια του είναι ανασκευές των ονείρων του, τα οποία θυμάται και εξελίσσει σε ιστορίες. Μια ιδιότητα του ονειρευόμενου είναι πως μπορεί να παρέμβει και να αναπροσαρμόσει την ονειρική πραγματικότητα σύμφωνα με τη θέλησή του. Να φτιάξει ένα περιβάλλον όπως το επιθυμεί, να πετάξει, να ελέγξει τα στοιχεία της φύσης και να καθορίσει την πορεία του χτίζοντας έναν δρόμο, μια γέφυρα, ανοίγοντας μια πόρτα που θα του προσφέρει μια διέξοδο. Στα όνειρά του, ο Kafka, μπορεί να έχει την κυριαρχία και τον έλεγχο αλλά και τη δημιουργική ελευθερία η οποία του έλειπε στην καθημερινότητά του. Γι' αυτό συχνά παραπονείται στα ημερολόγιά του πως όποτε δεν μπορεί να κοιμηθεί δεν έχει έπειτα τη δύναμη να γράψει.
Αυτά είναι τα βάσανα του ανθρώπου Kafka που τροφοδοτούν το υλικό ώστε να προκύψει ο συγγραφέας Kafka.
Το διήγημα χωρίζεται σε τρία κεφάλαια. Αλλά το δεύτερο κεφάλαιο με τίτλο "Αντιπερισπασμοί ή απόδειξη πως είναι αδύνατο να ζεις" έχει τα εξής υποκεφάλαια:
i) Μια βόλτα (μια μεταφορά χρησιμοποιώντας κάτι ως όχημα)
ii) Μια βόλτα (περπάτημα)
iii) Ο Χοντρός Άνδρας:
a) Σχετικά με το τοπίο ή μια επίκληση στο τοπίο
b) Η αρχή της συζήτησης με έναν Iκέτη
c) Η ιστορία του Ικέτη
d) Συνέχεια της συζήτησης ανάμεσα στον Χοντρό Άνδρα και τον Ικέτη
iv)Ο πνιγμός του Χοντρού Άνδρα
Όλες οι αγωνίες και τα προβλήματα του συγγραφέα καταγράφονται μέσα σε αυτό το κείμενο. Το περπάτημα είναι στην ουσία μια ονειροβασία και ένας τρόπος διαφυγής από την ανυπόφορη καθημερινότητά του ή από την αδυναμία του να ακολουθήσει τους επιβεβλημένους κοινωνικούς κανόνες. Έτσι αρχίζει η ιστορία με τον αφηγητή όπου εγκαταλείπει μια κοινωνική συγκέντρωση και φεύγει με τον Γνωστό του, για να περπατήσουν και να περιπλανηθούν μέσα στην νυχτερινή πόλη. Έχουν κάτι να συζητήσουν αλλά φαίνεται πως δεν ξέρουν πώς να αρχίσουν την κουβέντα τους, αναζητούν έναν τρόπο να ισορροπήσουν τις ψυχικές τους διαθέσεις, ακριβώς όπως περιγράφεται στο κείμενο η δυσκολία να συγχρονίσουν τον βηματισμό τους και τα σωματικά τους μεγέθη, ακόμα και την επιθυμία να παραμείνουν μαζί ή να χωρίσουν, ώστε τελικά να συντονίσουν την κοινή τους πορεία.
Όλα τα πρόσωπα του έργου είναι στην ουσία οι αντιμαχόμενες και αλληλοσυγκρουόμενες εκδοχές του εαυτού του συγγραφέα. Είναι πάντα ζεύγη που ακατάπαυστα διχάζονται, διαφωνούν, συγκλίνουν, συμφιλιώνονται και ξανά από την αρχή.
Αυτά τα δύο κομμάτια του εαυτού του, μπορεί να γίνουν επικίνδυνα το ένα προς το άλλο. Ο αφηγητής αρχίζει να αισθάνεται πως η ζωή του απειλείται από τον άλλο:
"Συνειδητοποίησα πως είτε του επέτρεπα να με μαχαιρώσει είτε το έβαζα στα πόδια, το τέλος μου είχε φτάσει".
Είναι το σημείο όπου ο συγγραφέας αποφασίζει πως ένα από τα δύο μέρη πρέπει να πεθάνει προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει το άλλο. Αλλά αντί αυτού, ο αφηγητής, στην προσπάθειά του να ξεφύγει, σκοντάφτει και πέφτει στον πάγο. Μια στιγμή γελοιότητας, μια αστεία σκηνή με τον πεσμένο αφηγητή στον πάγο. Γιατί ο αφηγητής είναι ένας "Χιουμορίστας". Έτσι τον είχε αποκαλέσει προηγουμένως ο Γνωστός. Ένα αυτογελοιοποιούμενο υποκείμενο. Που δεν χρειάζεται να τρέξει για να ξεφύγει ή μείνει και να μαχαιρωθεί, μπορεί να " ριχτεί μέσα στον αέρα" να ονειροβατήσει και να ελέγξει το όνειρό του.
Σε αυτό το σημείο ο Αφηγητής διαισθάνεται τον φόβο του Γνωστού και τον διαβεβαιώνει πως δεν υπάρχει λόγος να φοβάται. Μάλιστα ο Αφηγητής σκέφτεται πως αν ελέγξει τον Γνωστό, αυτό μπορεί επιτέλους να του αποφέρει και κάποια ωφέλεια:
"Ποιος ξέρει, αυτός ο άνθρωπος που ξέρει μονάχα να σκέφτεται για περιπετειούλες με υπηρέτριες καθώς βαδίζει στο πλάι μου, ενώ το στόμα του αχνίζει από το κρύο, μπορεί να αποκαταστήσει την αξία μου στα μάτια του κόσμου, χωρίς εγώ να χρειαστεί να προσπαθήσω στο ελάχιστο, Ας ευχηθούμε μόνο τα κορίτσια να μην τον καταστρέψουν! Ας τον φιλάνε κι ας τον αγκαλιάζουν, αυτό είναι το καθήκον τους και το δικαίωμά του, αλλά δεν πρέπει να τον παρασύρουν. Σε τελική ανάλυση, όταν εκείνες τον φιλάνε, φιλούν κι εμένα λιγάκι, με τις άκριες των χειλιών τους, κατά κάποιον τρόπο".
Κι έτσι ξεκινάει το δεύτερο και εκτενέστερο κεφάλαιο, όπου οι εκδοχές του συγγραφέα πληθαίνουν και τα ζεύγη αυξάνονται, ο Χοντρός Άνδρας και ο Ικέτης, ο Ικέτης και ο μεθυσμένος, ο Αφηγητής και ο Χοντρός Άνδρας, όλοι είναι παραλλαγές του ενός και αυτού προσώπου. Όπου όλες οι εκδοχές αγωνίζονται να κατανοήσουν η μία την άλλη αλλά και να επιβληθούν η μία στην άλλη ή να εξοντώσουν και να καταπολεμήσουν η μία την άλλη. Όπως ακριβώς ο Αφηγητής παίρνει τον έλεγχο και καβαλάει τον Γνωστό ώστε να τον χρησιμοποιήσει ως μεταφορικό μέσο και να δραπετεύσει μέσα σε ένα τοπίο που είναι ημιτελές και υπακούει στη βούλησή του, διαμορφώνεται σύμφωνα με τις επιθυμίες του.
Κι εδώ, στο σημείο αυτό ο Αφηγητής και ο Γνωστός χωρίζονται. Το τραυματισμένο πόδι περνάει ως ιδιότητα στον Γνωστό, ο οποίος καταρρέει ως εξαντλημένο υποζύγιο και η ιδιότητα του Αφηγητή ως οχούμενου περνάει στην επόμενη εκδοχή όπου είναι ο Χοντρός Άνδρας, ένα υπέρβαρο ον που αδυνατεί να βαδίσει και τον μεταφέρουν τέσσερις βαστάζοι σε μια άμαξα σεντάν και που δεν μπορεί να ελέγξει το τοπίο το οποίο τον αποσπά από τον στοχασμό του. Πρόκειται για μια σκυταλοδρομία εκδοχών και παραλλαγών του εαυτού του συγγραφέα. Κι εδώ πλέον περνάμε στο δεύτερο ζεύγος του Χοντρού Άνδρα και του Ικέτη, και αφηγητής γίνεται ο Χοντρός Άνδρας καθώς οδηγείται στον ποταμό προκειμένου να αφεθεί εκεί και να πνιγεί.
Τα διαλογικά μέρη που ακολουθούν είναι τρόποι να καταγραφεί ένα διαφεύγον νόημα ή να αποτυπωθούν οι αποτυχίες και οι αδυναμίες που ταλανίζουν τον Kafka (τι έχει, γιατί φέρεται έτσι, γιατί νιώθει έτσι, γιατί δεν είναι "φυσιολογικός"). Οι αδέξιες κοινωνικές συναναστροφές που περιγράφονται είναι η ανάγκη του για ανθρώπινη επαφή αλλά και η αποστροφή του γι' αυτή. Η επιθυμία του να βρει έναν τόπο, μια γη της επαγγελίας, (ονειρεύεται ένα ταξίδι στο Παρίσι) προκειμένου να ξεφύγει από το μυαλό του, από το σώμα του, από τον τόπο του, από τη ζωή του για να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο ώστε να ελευθερωθεί. Ένας μέρος του πρέπει να αφανιστεί προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν τα υπόλοιπα.
Η πρώτη γνωριμία του Χοντρού Άνδρα με τον Ικέτη γίνεται σε έναν ναό, καθώς ο πρώτος πηγαίνει εκεί για να μπορεί να βλέπει μια κοπέλα η οποία αποτελεί το αντικείμενο του πόθου του. Εκεί συναντά τον Ικέτη ο οποίος επιδεικνύει μια ακατανόητη εμμονική, θρησκευτική συμπεριφορά. Αυτοί οι δύο καταλήγουν στην πορεία να αλληλοκαταδιώκονται στην προσπάθειά τους να αλληλοκατανοηθούν. Ο ένας θεωρεί πως ο άλλος έχει τις απαντήσεις στα ερωτήματα και τις απορίες που βασανίζουν και τους δύο. Ο Χοντρός Άνδρας από περιέργεια και ο Ικέτης από φόβο αλλά κυρίως από ανάγκη να βρει μια εξήγηση για την παράξενη συμπεριφορά του.
Το πρόβλημα του Ικέτη είναι πως υποφέρει από ένα σώμα που κατακερματίζεται, ξεχαρβαλώνεται ένα ασθενικό χάρτινο κορμί, πως οι άλλοι τον θεωρούν παράξενο, αξιολύπητο, εκκεντρικό και τον ανέχονται από οίκτο, ίσως μάλιστα να απολαμβάνουν την γελοιότητά του και γι' αυτό τον καλούν στις κοινωνικές συναναστροφές τους.
Εδώ παρεμβάλλεται η συνάντηση του Ικέτη με τον Μεθυσμένο. Αυτό το ζευγάρι είναι ο Kafka που αναζητά να βρει τρόπο να επιστρέψει στο σπίτι του και ο Kafka που ονειρεύεται έναν τρόπο να ξεφύγει από το σπίτι του. Να ταξιδέψει στο Παρίσι της φαντασίας και των ονείρων του (το ταξίδι αυτό πράγματι το έκανε ο Kafka τον Οκτώβριο του 1910, αλλά αρρώστησε και υποχρεώθηκε να επιστέψει στην Πράγα μετά από μια εβδομάδα).
Στο τέλος ο Χοντρός Άνδρας και ο Ικέτης καταφέρνουν να καταλήξουν σε ένα Modus vivendi. Ο ένας δίνει στον άλλο τις απαντήσεις που χρειάζονται:
" - Δεν υπάρχει τρόπος να ζήσουμε διαφορετικά; (σσ ρωτάει ο Χοντρός Άνδρας).
- Όχι, απάντησε παραξενεμένος, χ��μογελώντας.
- Γιατί λοιπόν προσεύχεσαι κάθε βράδυ στο ναό; Τον ρώτησα τότε και την ίδια στιγμή όλα όσα υπήρχαν ανάμεσά μας, τα οποία ως τότε τα κρατούσα ενωμένα, σαν να κοιμόμουν, κατέρρευσαν.
- Ω, μα γιατί να μιλάμε για όλα αυτά; Οι άνθρωποι που ζούνε μονάχοι, δεν έχουν υποχρεώσεις τα βράδια. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να φοβάται κάποιος, πως μπορεί το σώμα του να εξαφανιστεί, πως τα ανθρώπινα πλάσματα μπορεί πράγματι να είναι έτσι όπως φαίνονται να είναι στο λυκόφως, πως δεν επιτρέπεται να περπατάμε χωρίς ένα μπαστούνι, πως είναι καλό να προσευχόμαστε στο ναό κάνοντας φασαρία προκειμένου να μας βλέπουν κι έτσι να αποκτήσουμε ένα σώμα.
Επειδή μίλησε με αυτόν τον τρόπο και μετά σώπασε, έβγαλα το κόκκινο μαντήλι μου από την τσέπη μου και έκλαψα.
Σηκώθηκε με φίλησε και είπε:
- Γιατί κλαις; Είσαι ψηλός κι αυτό μου αρέσει. Έχεις μακριά χέρια που υπακούουν στη θέλησή του. Γιατί δεν χαίρεσαι γι' αυτό; Πάντα να φοράς σκούρες μανσέτες, αυτό σε συμβουλεύω. Α, μα σου κάνω κομπλιμέντα κι εσύ κλαις; Πιστεύω πως τα καταφέρνεις αρκετά καλά με τη δυσκολίες της ζωής".
Ο Χοντρός Άνδρας καταλαβαίνει πως μέσα στον παραλογισμό της ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να μην υπάρχει κανένας σκοπός, κανένα νόημα, ούτε κάποια σπουδαία αλήθεια. Μπορεί απλά να βρισκόμαστε εδώ για να κάνουμε αστεία και να περνάμε καλά.
Εδώ λοιπόν ο Kafka κάνει μια απόπειρα να ξεπεράσει τη δυσφορία για το σώμα του, την εξωτερική του εμφάνιση και την κοινωνική του εσωστρέφεια και προσπαθεί να αυτοπαρηγορηθεί και να αυτοθεραπευθεί, με το μόνο μέσο που διαθέτει: Τη συγγραφή. Γράφει την ιστορία του, ομολογεί τους φόβους τους, περιγράφει τα συμπτώματά του και επιδιώκει να τα κατανοήσει, ώστε να τα ξεπεράσει ή έστω να τα αποδεχτεί ως μέρος του εαυτού του.
Εδώ έχουμε μια από τις συγκινητικές στιγμές στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας όπου ένας ψυχικά και σωματικά βασανισμένος και ταλαιπωρημένος άνθρωπος προσπαθεί να εκφράσει αυτό που του συμβαίνει και να βρει μια διάγνωση και μια θεραπεία!
Όσο για το περιστατικό που επαναλαμβάνεται συνέχεια κατά τη συνομιλία του Χοντρού Άνδρα και του Ικέτη, μια ανάμνηση του δεύτερου από την παιδική του ηλικία όπου ξυπνάει ένα απόγευμα και ακούει την μητέρα του, η οποία στέκεται στο μπαλκόνι, να κουβεντιάζει με κάποιο άλλο πρόσωπο που πίνει το τσάι του στον κήπο, είναι ακριβώς αυτό: Μια απλή, αβίαστη καθημερινή κουβέντα, που στους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι τίποτε σπουδαίο αλλά για κάποιους άλλους είναι κάτι δύσκολο έως και αδύνατο (Το συγκεκριμένο απόσπασμα μάλιστα το έχει πάρει και το παραθέτει αυτούσιο από μια επιστολή που έστειλε στον φίλο του Max Brod στις 28 Αυγούστου 1904 και στην οποία αναφέρει σε σχέση με το περιστατικό: Θαύμασα την παλικαρίσια τεχνική του ζην που διαθέτουν κάποιοι άνθρωποι).
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που για κάποια ψυχολογική ή σωματική αιτία δεν μπορούν να είναι "νορμάλ" και πρέπει να παλέψουν μέχρι εξουθένωσης για να καταφέρουν να φέρουν σε πέρας ακόμα και τις πιο απλές δραστηριότητες. Και ο βαθμός αυτής της αδυναμίας μπορεί να ποικίλει, όπως ποικίλουν και οι αιτίες που την προκαλούν.
Καθώς ο Χοντρός Άνδρας με όλο το βάρος που κουβαλάει χάνεται στον καταρράχτη και πνίγεται, ο Αφηγητής απομένει μόνος του με τη δυσφορία που του προκαλεί η αίσθηση του δυσαρμονικού και δυσανάλογου σώματός του, να ζητάει βοήθεια από τους περαστικούς.
Και έτσι φτάνουμε στο τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο. Όπου επιστρέφουμε στη νυχτερινή περιπλάνηση στους δρόμους της πόλης, στο πρώτο ζεύγος του Αφηγητή και του Γνωστού. Ο Γνωστός, το κομμάτι εκείνο που θέλει να ερωτευτεί, να αγαπήσει και να αγαπηθεί και ο Αφηγητής το αυτοκαταστροφικό κομμάτι που εμποδίζει το άλλο να αποκτήσει μια φυσιολογική ζωή, με το να τον αποθαρρύνει, να του επιδεικνύει όλα όσα ποτέ δεν θα καταφέρει (αυτό το νόημα έχει η φράση "είμαι αρραβωνιασμένος" και η περιγραφή σε τρίτο πρόσωπο, ενός ανθρώπου που μπορεί να φερθεί με μια αποδεκτή και επιτυχημένη κοινωνική συμπεριφορά).
Και ο αυτοτραυματισμός του Γνωστού με το μαχαίρι είναι ακριβώς αυτό, ένα μέσο ανακούφισης και εκτόνωσης. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να τον βοηθήσει ή να τον κάνει χαρούμενο. Καταλαβαίνει πως ποτέ δεν πρόκειται να τα καταφέρει, πως δεν πρόκειται να αποκτήσει μια "φυσιολογική ζωή" και προφασίζεται μια δικαιολογία για να φύγει. Μια τελευταία ματιά σε έναν τοίχο, στον έρημο δρόμο με τις σκιές των δέντρων που κάνουν τα κλαδιά τους να μοιάζουν σπασμένα. Και τέλος.
Η συγκεκριμένη διήγηση αποτελεί ένα πρώιμο έργο του Kafka γραμμένο ανάμεσα στα έτη 1904 και 1909. Την επόμενη χρονιά, το 1910, ξεκινάει η πρώτη καταγραφή στα ημερολόγιά του και αυτό θεωρώ πως είναι ένας συνδετικός κρίκος και συνάμα ένα ερμηνευτικό κλειδί για την κατανόηση αυτού του, μονάχα φαινομενικά, δυσνόητου κειμένου. Κάποια βασικά στοιχεία του κειμένου που ξεχώρισα είναι:
Οι παράλογοι και συχνά χωρίς νόημα ή ειρμό διάλογοι. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του Kafka είναι η ανθρώπινη ασυνεννοησία, το χάσμα στην επικοινωνία, μια ερώτηση που δεν βρίσκει απάντηση ή μια απάντηση σε μια ερώτηση που δεν τέθηκε ποτέ.
Ο έρωτας και οι γυναίκες. Ο Kafka, καθώς οι φίλοι του προχωρούν, παντρεύονται και κάνουν οικογένειες, αισθάνεται πως ξεμένει σε μια ενδιάμεση κατάσταση όπου δεν αντέχει να είναι εργένης αλλά του είναι αδύνατον να γίνει οικογενειάρχης. Απομένει μετέωρος μεταξύ τρόμου και επιθυμίας, μοναξιάς και κοινωνικότητας.
Το αποσυναρμολογημένο ή εύθραυστο σώμα. Ένα σώμα όπου δεν έχει τις σωστές αναλογίες ή δεν είναι κατασκευασμένο από τα σωστά υλικά. Αυτή η έμμονη ιδέα βασάνιζε τον Kafka, ο οποίος ένιωθε σε όλη του τη ζωή πως έπασχε από κάποια σωματική δυσμορφία η οποία του γεννούσε ένα αίσθημα κατωτερότητας.
Το ονειρογράφημα. Πολλές καταγραφές στα ημερολόγια του είναι ανασκευές των ονείρων του, τα οποία θυμάται και εξελίσσει σε ιστορίες. Μια ιδιότητα του ονειρευόμενου είναι πως μπορεί να παρέμβει και να αναπροσαρμόσει την ονειρική πραγματικότητα σύμφωνα με τη θέλησή του. Να φτιάξει ένα περιβάλλον όπως το επιθυμεί, να πετάξει, να ελέγξει τα στοιχεία της φύσης και να καθορίσει την πορεία του χτίζοντας έναν δρόμο, μια γέφυρα, ανοίγοντας μια πόρτα που θα του προσφέρει μια διέξοδο. Στα όνειρά του, ο Kafka, μπορεί να έχει την κυριαρχία και τον έλεγχο αλλά και τη δημιουργική ελευθερία η οποία του έλειπε στην καθημερινότητά του. Γι' αυτό συχνά παραπονείται στα ημερολόγιά του πως όποτε δεν μπορεί να κοιμηθεί δεν έχει έπειτα τη δύναμη να γράψει.
Αυτά είναι τα βάσανα του ανθρώπου Kafka που τροφοδοτούν το υλικό ώστε να προκύψει ο συγγραφέας Kafka.
Το διήγημα χωρίζεται σε τρία κεφάλαια. Αλλά το δεύτερο κεφάλαιο με τίτλο "Αντιπερισπασμοί ή απόδειξη πως είναι αδύνατο να ζεις" έχει τα εξής υποκεφάλαια:
i) Μια βόλτα (μια μεταφορά χρησιμοποιώντας κάτι ως όχημα)
ii) Μια βόλτα (περπάτημα)
iii) Ο Χοντρός Άνδρας:
a) Σχετικά με το τοπίο ή μια επίκληση στο τοπίο
b) Η αρχή της συζήτησης με έναν Iκέτη
c) Η ιστορία του Ικέτη
d) Συνέχεια της συζήτησης ανάμεσα στον Χοντρό Άνδρα και τον Ικέτη
iv)Ο πνιγμός του Χοντρού Άνδρα
Όλες οι αγωνίες και τα προβλήματα του συγγραφέα καταγράφονται μέσα σε αυτό το κείμενο. Το περπάτημα είναι στην ουσία μια ονειροβασία και ένας τρόπος διαφυγής από την ανυπόφορη καθημερινότητά του ή από την αδυναμία του να ακολουθήσει τους επιβεβλημένους κοινωνικούς κανόνες. Έτσι αρχίζει η ιστορία με τον αφηγητή όπου εγκαταλείπει μια κοινωνική συγκέντρωση και φεύγει με τον Γνωστό του, για να περπατήσουν και να περιπλανηθούν μέσα στην νυχτερινή πόλη. Έχουν κάτι να συζητήσουν αλλά φαίνεται πως δεν ξέρουν πώς να αρχίσουν την κουβέντα τους, αναζητούν έναν τρόπο να ισορροπήσουν τις ψυχικές τους διαθέσεις, ακριβώς όπως περιγράφεται στο κείμενο η δυσκολία να συγχρονίσουν τον βηματισμό τους και τα σωματικά τους μεγέθη, ακόμα και την επιθυμία να παραμείνουν μαζί ή να χωρίσουν, ώστε τελικά να συντονίσουν την κοινή τους πορεία.
Όλα τα πρόσωπα του έργου είναι στην ουσία οι αντιμαχόμενες και αλληλοσυγκρουόμενες εκδοχές του εαυτού του συγγραφέα. Είναι πάντα ζεύγη που ακατάπαυστα διχάζονται, διαφωνούν, συγκλίνουν, συμφιλιώνονται και ξανά από την αρχή.
Αυτά τα δύο κομμάτια του εαυτού του, μπορεί να γίνουν επικίνδυνα το ένα προς το άλλο. Ο αφηγητής αρχίζει να αισθάνεται πως η ζωή του απειλείται από τον άλλο:
"Συνειδητοποίησα πως είτε του επέτρεπα να με μαχαιρώσει είτε το έβαζα στα πόδια, το τέλος μου είχε φτάσει".
Είναι το σημείο όπου ο συγγραφέας αποφασίζει πως ένα από τα δύο μέρη πρέπει να πεθάνει προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει το άλλο. Αλλά αντί αυτού, ο αφηγητής, στην προσπάθειά του να ξεφύγει, σκοντάφτει και πέφτει στον πάγο. Μια στιγμή γελοιότητας, μια αστεία σκηνή με τον πεσμένο αφηγητή στον πάγο. Γιατί ο αφηγητής είναι ένας "Χιουμορίστας". Έτσι τον είχε αποκαλέσει προηγουμένως ο Γνωστός. Ένα αυτογελοιοποιούμενο υποκείμενο. Που δεν χρειάζεται να τρέξει για να ξεφύγει ή μείνει και να μαχαιρωθεί, μπορεί να " ριχτεί μέσα στον αέρα" να ονειροβατήσει και να ελέγξει το όνειρό του.
Σε αυτό το σημείο ο Αφηγητής διαισθάνεται τον φόβο του Γνωστού και τον διαβεβαιώνει πως δεν υπάρχει λόγος να φοβάται. Μάλιστα ο Αφηγητής σκέφτεται πως αν ελέγξει τον Γνωστό, αυτό μπορεί επιτέλους να του αποφέρει και κάποια ωφέλεια:
"Ποιος ξέρει, αυτός ο άνθρωπος που ξέρει μονάχα να σκέφτεται για περιπετειούλες με υπηρέτριες καθώς βαδίζει στο πλάι μου, ενώ το στόμα του αχνίζει από το κρύο, μπορεί να αποκαταστήσει την αξία μου στα μάτια του κόσμου, χωρίς εγώ να χρειαστεί να προσπαθήσω στο ελάχιστο, Ας ευχηθούμε μόνο τα κορίτσια να μην τον καταστρέψουν! Ας τον φιλάνε κι ας τον αγκαλιάζουν, αυτό είναι το καθήκον τους και το δικαίωμά του, αλλά δεν πρέπει να τον παρασύρουν. Σε τελική ανάλυση, όταν εκείνες τον φιλάνε, φιλούν κι εμένα λιγάκι, με τις άκριες των χειλιών τους, κατά κάποιον τρόπο".
Κι έτσι ξεκινάει το δεύτερο και εκτενέστερο κεφάλαιο, όπου οι εκδοχές του συγγραφέα πληθαίνουν και τα ζεύγη αυξάνονται, ο Χοντρός Άνδρας και ο Ικέτης, ο Ικέτης και ο μεθυσμένος, ο Αφηγητής και ο Χοντρός Άνδρας, όλοι είναι παραλλαγές του ενός και αυτού προσώπου. Όπου όλες οι εκδοχές αγωνίζονται να κατανοήσουν η μία την άλλη αλλά και να επιβληθούν η μία στην άλλη ή να εξοντώσουν και να καταπολεμήσουν η μία την άλλη. Όπως ακριβώς ο Αφηγητής παίρνει τον έλεγχο και καβαλάει τον Γνωστό ώστε να τον χρησιμοποιήσει ως μεταφορικό μέσο και να δραπετεύσει μέσα σε ένα τοπίο που είναι ημιτελές και υπακούει στη βούλησή του, διαμορφώνεται σύμφωνα με τις επιθυμίες του.
Κι εδώ, στο σημείο αυτό ο Αφηγητής και ο Γνωστός χωρίζονται. Το τραυματισμένο πόδι περνάει ως ιδιότητα στον Γνωστό, ο οποίος καταρρέει ως εξαντλημένο υποζύγιο και η ιδιότητα του Αφηγητή ως οχούμενου περνάει στην επόμενη εκδοχή όπου είναι ο Χοντρός Άνδρας, ένα υπέρβαρο ον που αδυνατεί να βαδίσει και τον μεταφέρουν τέσσερις βαστάζοι σε μια άμαξα σεντάν και που δεν μπορεί να ελέγξει το τοπίο το οποίο τον αποσπά από τον στοχασμό του. Πρόκειται για μια σκυταλοδρομία εκδοχών και παραλλαγών του εαυτού του συγγραφέα. Κι εδώ πλέον περνάμε στο δεύτερο ζεύγος του Χοντρού Άνδρα και του Ικέτη, και αφηγητής γίνεται ο Χοντρός Άνδρας καθώς οδηγείται στον ποταμό προκειμένου να αφεθεί εκεί και να πνιγεί.
Τα διαλογικά μέρη που ακολουθούν είναι τρόποι να καταγραφεί ένα διαφεύγον νόημα ή να αποτυπωθούν οι αποτυχίες και οι αδυναμίες που ταλανίζουν τον Kafka (τι έχει, γιατί φέρεται έτσι, γιατί νιώθει έτσι, γιατί δεν είναι "φυσιολογικός"). Οι αδέξιες κοινωνικές συναναστροφές που περιγράφονται είναι η ανάγκη του για ανθρώπινη επαφή αλλά και η αποστροφή του γι' αυτή. Η επιθυμία του να βρει έναν τόπο, μια γη της επαγγελίας, (ονειρεύεται ένα ταξίδι στο Παρίσι) προκειμένου να ξεφύγει από το μυαλό του, από το σώμα του, από τον τόπο του, από τη ζωή του για να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο ώστε να ελευθερωθεί. Ένας μέρος του πρέπει να αφανιστεί προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν τα υπόλοιπα.
Η πρώτη γνωριμία του Χοντρού Άνδρα με τον Ικέτη γίνεται σε έναν ναό, καθώς ο πρώτος πηγαίνει εκεί για να μπορεί να βλέπει μια κοπέλα η οποία αποτελεί το αντικείμενο του πόθου του. Εκεί συναντά τον Ικέτη ο οποίος επιδεικνύει μια ακατανόητη εμμονική, θρησκευτική συμπεριφορά. Αυτοί οι δύο καταλήγουν στην πορεία να αλληλοκαταδιώκονται στην προσπάθειά τους να αλληλοκατανοηθούν. Ο ένας θεωρεί πως ο άλλος έχει τις απαντήσεις στα ερωτήματα και τις απορίες που βασανίζουν και τους δύο. Ο Χοντρός Άνδρας από περιέργεια και ο Ικέτης από φόβο αλλά κυρίως από ανάγκη να βρει μια εξήγηση για την παράξενη συμπεριφορά του.
Το πρόβλημα του Ικέτη είναι πως υποφέρει από ένα σώμα που κατακερματίζεται, ξεχαρβαλώνεται ένα ασθενικό χάρτινο κορμί, πως οι άλλοι τον θεωρούν παράξενο, αξιολύπητο, εκκεντρικό και τον ανέχονται από οίκτο, ίσως μάλιστα να απολαμβάνουν την γελοιότητά του και γι' αυτό τον καλούν στις κοινωνικές συναναστροφές τους.
Εδώ παρεμβάλλεται η συνάντηση του Ικέτη με τον Μεθυσμένο. Αυτό το ζευγάρι είναι ο Kafka που αναζητά να βρει τρόπο να επιστρέψει στο σπίτι του και ο Kafka που ονειρεύεται έναν τρόπο να ξεφύγει από το σπίτι του. Να ταξιδέψει στο Παρίσι της φαντασίας και των ονείρων του (το ταξίδι αυτό πράγματι το έκανε ο Kafka τον Οκτώβριο του 1910, αλλά αρρώστησε και υποχρεώθηκε να επιστέψει στην Πράγα μετά από μια εβδομάδα).
Στο τέλος ο Χοντρός Άνδρας και ο Ικέτης καταφέρνουν να καταλήξουν σε ένα Modus vivendi. Ο ένας δίνει στον άλλο τις απαντήσεις που χρειάζονται:
" - Δεν υπάρχει τρόπος να ζήσουμε διαφορετικά; (σσ ρωτάει ο Χοντρός Άνδρας).
- Όχι, απάντησε παραξενεμένος, χ��μογελώντας.
- Γιατί λοιπόν προσεύχεσαι κάθε βράδυ στο ναό; Τον ρώτησα τότε και την ίδια στιγμή όλα όσα υπήρχαν ανάμεσά μας, τα οποία ως τότε τα κρατούσα ενωμένα, σαν να κοιμόμουν, κατέρρευσαν.
- Ω, μα γιατί να μιλάμε για όλα αυτά; Οι άνθρωποι που ζούνε μονάχοι, δεν έχουν υποχρεώσεις τα βράδια. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να φοβάται κάποιος, πως μπορεί το σώμα του να εξαφανιστεί, πως τα ανθρώπινα πλάσματα μπορεί πράγματι να είναι έτσι όπως φαίνονται να είναι στο λυκόφως, πως δεν επιτρέπεται να περπατάμε χωρίς ένα μπαστούνι, πως είναι καλό να προσευχόμαστε στο ναό κάνοντας φασαρία προκειμένου να μας βλέπουν κι έτσι να αποκτήσουμε ένα σώμα.
Επειδή μίλησε με αυτόν τον τρόπο και μετά σώπασε, έβγαλα το κόκκινο μαντήλι μου από την τσέπη μου και έκλαψα.
Σηκώθηκε με φίλησε και είπε:
- Γιατί κλαις; Είσαι ψηλός κι αυτό μου αρέσει. Έχεις μακριά χέρια που υπακούουν στη θέλησή του. Γιατί δεν χαίρεσαι γι' αυτό; Πάντα να φοράς σκούρες μανσέτες, αυτό σε συμβουλεύω. Α, μα σου κάνω κομπλιμέντα κι εσύ κλαις; Πιστεύω πως τα καταφέρνεις αρκετά καλά με τη δυσκολίες της ζωής".
Ο Χοντρός Άνδρας καταλαβαίνει πως μέσα στον παραλογισμό της ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να μην υπάρχει κανένας σκοπός, κανένα νόημα, ούτε κάποια σπουδαία αλήθεια. Μπορεί απλά να βρισκόμαστε εδώ για να κάνουμε αστεία και να περνάμε καλά.
Εδώ λοιπόν ο Kafka κάνει μια απόπειρα να ξεπεράσει τη δυσφορία για το σώμα του, την εξωτερική του εμφάνιση και την κοινωνική του εσωστρέφεια και προσπαθεί να αυτοπαρηγορηθεί και να αυτοθεραπευθεί, με το μόνο μέσο που διαθέτει: Τη συγγραφή. Γράφει την ιστορία του, ομολογεί τους φόβους τους, περιγράφει τα συμπτώματά του και επιδιώκει να τα κατανοήσει, ώστε να τα ξεπεράσει ή έστω να τα αποδεχτεί ως μέρος του εαυτού του.
Εδώ έχουμε μια από τις συγκινητικές στιγμές στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας όπου ένας ψυχικά και σωματικά βασανισμένος και ταλαιπωρημένος άνθρωπος προσπαθεί να εκφράσει αυτό που του συμβαίνει και να βρει μια διάγνωση και μια θεραπεία!
Όσο για το περιστατικό που επαναλαμβάνεται συνέχεια κατά τη συνομιλία του Χοντρού Άνδρα και του Ικέτη, μια ανάμνηση του δεύτερου από την παιδική του ηλικία όπου ξυπνάει ένα απόγευμα και ακούει την μητέρα του, η οποία στέκεται στο μπαλκόνι, να κουβεντιάζει με κάποιο άλλο πρόσωπο που πίνει το τσάι του στον κήπο, είναι ακριβώς αυτό: Μια απλή, αβίαστη καθημερινή κουβέντα, που στους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι τίποτε σπουδαίο αλλά για κάποιους άλλους είναι κάτι δύσκολο έως και αδύνατο (Το συγκεκριμένο απόσπασμα μάλιστα το έχει πάρει και το παραθέτει αυτούσιο από μια επιστολή που έστειλε στον φίλο του Max Brod στις 28 Αυγούστου 1904 και στην οποία αναφέρει σε σχέση με το περιστατικό: Θαύμασα την παλικαρίσια τεχνική του ζην που διαθέτουν κάποιοι άνθρωποι).
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που για κάποια ψυχολογική ή σωματική αιτία δεν μπορούν να είναι "νορμάλ" και πρέπει να παλέψουν μέχρι εξουθένωσης για να καταφέρουν να φέρουν σε πέρας ακόμα και τις πιο απλές δραστηριότητες. Και ο βαθμός αυτής της αδυναμίας μπορεί να ποικίλει, όπως ποικίλουν και οι αιτίες που την προκαλούν.
Καθώς ο Χοντρός Άνδρας με όλο το βάρος που κουβαλάει χάνεται στον καταρράχτη και πνίγεται, ο Αφηγητής απομένει μόνος του με τη δυσφορία που του προκαλεί η αίσθηση του δυσαρμονικού και δυσανάλογου σώματός του, να ζητάει βοήθεια από τους περαστικούς.
Και έτσι φτάνουμε στο τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο. Όπου επιστρέφουμε στη νυχτερινή περιπλάνηση στους δρόμους της πόλης, στο πρώτο ζεύγος του Αφηγητή και του Γνωστού. Ο Γνωστός, το κομμάτι εκείνο που θέλει να ερωτευτεί, να αγαπήσει και να αγαπηθεί και ο Αφηγητής το αυτοκαταστροφικό κομμάτι που εμποδίζει το άλλο να αποκτήσει μια φυσιολογική ζωή, με το να τον αποθαρρύνει, να του επιδεικνύει όλα όσα ποτέ δεν θα καταφέρει (αυτό το νόημα έχει η φράση "είμαι αρραβωνιασμένος" και η περιγραφή σε τρίτο πρόσωπο, ενός ανθρώπου που μπορεί να φερθεί με μια αποδεκτή και επιτυχημένη κοινωνική συμπεριφορά).
Και ο αυτοτραυματισμός του Γνωστού με το μαχαίρι είναι ακριβώς αυτό, ένα μέσο ανακούφισης και εκτόνωσης. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να τον βοηθήσει ή να τον κάνει χαρούμενο. Καταλαβαίνει πως ποτέ δεν πρόκειται να τα καταφέρει, πως δεν πρόκειται να αποκτήσει μια "φυσιολογική ζωή" και προφασίζεται μια δικαιολογία για να φύγει. Μια τελευταία ματιά σε έναν τοίχο, στον έρημο δρόμο με τις σκιές των δέντρων που κάνουν τα κλαδιά τους να μοιάζουν σπασμένα. Και τέλος.
January 4, 2024
Πεζογράφημα που χρήζει ξεχωριστής προσοχής (και πολλαπλών, προσεκτικών αναγνώσεων, θα προσέθετε κανείς), όχι μόνο γιατί είναι το πρώτο του Κάφκα που διασώζεται, αλλά και διότι ο αλληγορικός και υποδόριος τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας μιλάει για τα πράγματα, είναι αναντίρρητα μοναδικός.
Στο πρώτο μέρος του πεζογραφήματος δύο άντρες, απλώς γνωστοί μεταξύ τους, αποφασίζουν να περπατήσουν αντάμα, περασμένες δώδεκα και καταχείμωνο, προκειμένου ο ένας να εκμυστηρευτεί στον άλλον την εκκολαπτόμενη ερωτική εμπειρία του. Κι ενώ βαδίζουν για ώρα, εκείνος που επρόκειτο να μιλήσει και που επέμενε γι’ αυτόν τον περίπατο, σωπαίνει. Ακούγεται μόνο ο ήχος των βημάτων τους, είναι δυο σιωπηλές μορφές που περιπλανιούνται στο σεληνόφως. Μέχρι που ο ένας από τους δύο αποφασίζει να πάρει τον λόγο, περισσότερο για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του που ο σκοπός του περιπάτου τους δεν ευοδώθηκε. Ό,τι άλλο συμβαίνει και διαμείβεται στη συνέχεια μεταξύ τους, ερμηνεύεται κατά το δοκούν από τον αναγνώστη του κειμένου, λαμβάνοντας πάντως υπόψη ότι τα δύο πρόσωπα του περιπάτου δεν μπορεί παρά να είναι δύο εκδοχές του εαυτού του ίδιου του συγγραφέα, η μια πιο τολμηρή και ανοιχτή στις συναναστροφές κι η άλλη λιγότερο, η μία διασκεδαστική και η άλλη καθόλου· και ότι εν τέλει, δύο αντιμαχόμενες και αλληλοσυγκρουόμενες υπάρξεις δίνουν έναν αγώνα ατέρμονο.
Το δεύτερο και εκτενέστερο μέρος τιτλοφορείται «Χωρατά ή απόδειξη πως είναι αδύνατο να ζεις» και εκκινεί με τη σουρεαλιστική εικόνα του αφηγητή να ιππεύει (!) τον συνοδοιπόρο του σ’ ένα απέραντο και ακανόνιστο καταρχάς τοπίο, που όμως διαμορφώνεται στη συνέχεια κατά τις επιθυμίες του αναβάτη. Μέχρι που το υποζύγιο καταρρέει κι ο συνοδοιπόρος του αποφασίζει να τον εγκαταλείψει εκεί, πάνω στις πέτρες και με μερικά υπάκουα όρνεα να τον προσέχουν, και να συνεχίσει πεζός, με συντροφιά τις ακατανόητες κάποιες φορές σκέψεις του κι ένα περιβάλλον γέννημα ονειροπολήματος («Μπορούσα να διακρίνω πολύ καθαρά τις λεπτές διακλαδώσεις των ψηλότερων κλαδιών και τις κινήσεις τους. Τούτο το θέαμα, όσο συνηθισμένο κι αν είναι, μ’ έκανε τόσο ευτυχισμένο, ώστε εγώ – σαν ένα μικρό πουλί πάνω σ’ ένα κλαδί αυτών των μακρινών άγριων θάμνων – ξέχασα ν’ αφήσω το φεγγάρι να βγει. Βρισκόταν πίσω απ’ το βουνό θυμωμένο, το δίχως άλλο, από την αργοπορία.»).
Κατά τη διάρκεια της οδοιπορίας του αφηγητή νέα πρόσωπα κάνουν την εμφάνισή τους, πρόκειται για τον «χοντρό» και τον «προσευχητή», που συνδιαλέγονται μεταξύ τους επί μακρόν στο ίδιο παράξενο κλίμα παραδοξότητας και παραλογισμού, που χαρακτηρίζει το ανά χείρας πεζογράφημα και το σύνολο του έργου του Φ. Κάφκα.
Στο τρίτο μέρος του πεζογραφήματος είναι οι συνοδοιπόροι του πρώτου μέρους που επιστρέφουν. Στον διάλογο που αναπτύσσεται μεταξύ τους ο άρτι ερωτευθείς διαλαλεί την ξέφρενη χαρά του, αλλά ταυτόχρονα και τις έντονες αμφιβολίες του, αφενός γιατί είναι η πρώτη φορά που ερωτεύεται πραγματικά (και, επομένως, είναι βέβαιο πως αυτή η προηγούμενη απειρία του θα του έδινε, ούτως ή άλλως κάποτε, μια μοναδική και χαρούμενη στροφή στη ζωή του), αφετέρου γιατί η ομορφιά – αν πράγματι η αγαπημένη του είναι όμορφη – υπόκειται, όπως καθετί άλλο, στους νόμους της φύσης και της συνήθειας. Σκέψεις που αν μη τι άλλο γεννούν θλίψη και, ως τέτοιες, ανασύρουν στην επιφάνεια τον αυτοκαταστροφικό εαυτό, που έχει αποφασίσει να βάλει τέλος στα πράγματα, εκτός κι αν τα αμέσως επόμενα λόγια του πεσιμιστή εαυτού σταθούν ικανά να το(ν) αποτρέψουν.
Δεν είναι Πύργος, Δίκη, Σωφρονιστική Αποικία ή Μεταμόρφωση, αλλά μιλάει τη γλώσσα τους [και καλωσορίζει τον αναγνώστη σ’ ένα σύμπαν διευρυμένου παραλογισμού που δικαιολογημένα χρόνια μετά αποκλήθηκε «καφκικό»].
Στο πρώτο μέρος του πεζογραφήματος δύο άντρες, απλώς γνωστοί μεταξύ τους, αποφασίζουν να περπατήσουν αντάμα, περασμένες δώδεκα και καταχείμωνο, προκειμένου ο ένας να εκμυστηρευτεί στον άλλον την εκκολαπτόμενη ερωτική εμπειρία του. Κι ενώ βαδίζουν για ώρα, εκείνος που επρόκειτο να μιλήσει και που επέμενε γι’ αυτόν τον περίπατο, σωπαίνει. Ακούγεται μόνο ο ήχος των βημάτων τους, είναι δυο σιωπηλές μορφές που περιπλανιούνται στο σεληνόφως. Μέχρι που ο ένας από τους δύο αποφασίζει να πάρει τον λόγο, περισσότερο για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του που ο σκοπός του περιπάτου τους δεν ευοδώθηκε. Ό,τι άλλο συμβαίνει και διαμείβεται στη συνέχεια μεταξύ τους, ερμηνεύεται κατά το δοκούν από τον αναγνώστη του κειμένου, λαμβάνοντας πάντως υπόψη ότι τα δύο πρόσωπα του περιπάτου δεν μπορεί παρά να είναι δύο εκδοχές του εαυτού του ίδιου του συγγραφέα, η μια πιο τολμηρή και ανοιχτή στις συναναστροφές κι η άλλη λιγότερο, η μία διασκεδαστική και η άλλη καθόλου· και ότι εν τέλει, δύο αντιμαχόμενες και αλληλοσυγκρουόμενες υπάρξεις δίνουν έναν αγώνα ατέρμονο.
Το δεύτερο και εκτενέστερο μέρος τιτλοφορείται «Χωρατά ή απόδειξη πως είναι αδύνατο να ζεις» και εκκινεί με τη σουρεαλιστική εικόνα του αφηγητή να ιππεύει (!) τον συνοδοιπόρο του σ’ ένα απέραντο και ακανόνιστο καταρχάς τοπίο, που όμως διαμορφώνεται στη συνέχεια κατά τις επιθυμίες του αναβάτη. Μέχρι που το υποζύγιο καταρρέει κι ο συνοδοιπόρος του αποφασίζει να τον εγκαταλείψει εκεί, πάνω στις πέτρες και με μερικά υπάκουα όρνεα να τον προσέχουν, και να συνεχίσει πεζός, με συντροφιά τις ακατανόητες κάποιες φορές σκέψεις του κι ένα περιβάλλον γέννημα ονειροπολήματος («Μπορούσα να διακρίνω πολύ καθαρά τις λεπτές διακλαδώσεις των ψηλότερων κλαδιών και τις κινήσεις τους. Τούτο το θέαμα, όσο συνηθισμένο κι αν είναι, μ’ έκανε τόσο ευτυχισμένο, ώστε εγώ – σαν ένα μικρό πουλί πάνω σ’ ένα κλαδί αυτών των μακρινών άγριων θάμνων – ξέχασα ν’ αφήσω το φεγγάρι να βγει. Βρισκόταν πίσω απ’ το βουνό θυμωμένο, το δίχως άλλο, από την αργοπορία.»).
Κατά τη διάρκεια της οδοιπορίας του αφηγητή νέα πρόσωπα κάνουν την εμφάνισή τους, πρόκειται για τον «χοντρό» και τον «προσευχητή», που συνδιαλέγονται μεταξύ τους επί μακρόν στο ίδιο παράξενο κλίμα παραδοξότητας και παραλογισμού, που χαρακτηρίζει το ανά χείρας πεζογράφημα και το σύνολο του έργου του Φ. Κάφκα.
Στο τρίτο μέρος του πεζογραφήματος είναι οι συνοδοιπόροι του πρώτου μέρους που επιστρέφουν. Στον διάλογο που αναπτύσσεται μεταξύ τους ο άρτι ερωτευθείς διαλαλεί την ξέφρενη χαρά του, αλλά ταυτόχρονα και τις έντονες αμφιβολίες του, αφενός γιατί είναι η πρώτη φορά που ερωτεύεται πραγματικά (και, επομένως, είναι βέβαιο πως αυτή η προηγούμενη απειρία του θα του έδινε, ούτως ή άλλως κάποτε, μια μοναδική και χαρούμενη στροφή στη ζωή του), αφετέρου γιατί η ομορφιά – αν πράγματι η αγαπημένη του είναι όμορφη – υπόκειται, όπως καθετί άλλο, στους νόμους της φύσης και της συνήθειας. Σκέψεις που αν μη τι άλλο γεννούν θλίψη και, ως τέτοιες, ανασύρουν στην επιφάνεια τον αυτοκαταστροφικό εαυτό, που έχει αποφασίσει να βάλει τέλος στα πράγματα, εκτός κι αν τα αμέσως επόμενα λόγια του πεσιμιστή εαυτού σταθούν ικανά να το(ν) αποτρέψουν.
Δεν είναι Πύργος, Δίκη, Σωφρονιστική Αποικία ή Μεταμόρφωση, αλλά μιλάει τη γλώσσα τους [και καλωσορίζει τον αναγνώστη σ’ ένα σύμπαν διευρυμένου παραλογισμού που δικαιολογημένα χρόνια μετά αποκλήθηκε «καφκικό»].
May 21, 2024
Ich habe keine Ahnung, was eigentlich der Punkt war und wer wann was sagte war auch nicht immer klar, aber: Ich verstehe sehr gut, warum diese Geschichte erst posthum rauskam.
September 13, 2021
Funny that one of Kafka's least praised works turned out to be one of my favourites. It read like a weird fever dream, often comically absurd. There were some surprisingly poetic passages hidden in between, though. Very unlike his other later works.
November 1, 2017
Ένας καλογραμμένος χείμαρρος χωρίς διακριτά όρια και μέρη, σε κάποια σημεία με κέρδισε, για όλες εκείνες τις φορές που λίγο από ενδιαφέρον, λίγο από βαρεμάρα, κάτι από περιέργεια ακολ��ύθησα κάποιο φίλο, κάποιο παλιόφιλο που μόλις γνώρισα, ή τον εαυτό μου μες στο κρύο και σιγά σιγά τα λόγια έχαναν κι έβρισκαν το νόημα τους ανάλογα του πόσο με απασχολούσε το κρύο εκείνη τη στιγμή, ή κάποια σκέψη προτιμότερη απ’ το συνομιλητή μου ή ακόμη και αντικρουόμενα συναισθήματα μ’ αυτά που μου ‘λεγε. Ίσως να είναι λίγο σαν αγώνας, σαν πολιορκία κάθε βόλτα με κάποιον. Σύγκρουση δυνάμεων, σύμπραξη, θυμός, χαρά, εγκατάλειψη, πλήξη, λαχτάρα. Είναι κάποιες βόλτες που νιώθεις πως δεν είστε μόνο δύο, αλλά παρελαύνουν μέσα απ’ τα λόγια σας κι άλλοι πολλοί, υπαρκτοί και πλάσματα φανταστικά, βγαλμένα απ’ τα συναισθήματα και τις εμπειρίες που τροφοδοτούν άλλες αναμνήσεις παρεμφερείς, δικές σου ή του άλλου και το παρελθόν κατά κάποιο τρόπο ξαναζεί, ή δημιουργείται απ’ την αρχή. Απ’ την άλλη μπορεί και να μην κατάλαβα τίποτα. Δε μου άρεσε ιδιαίτερα, αν και στο σημείο που περίμενα να τους καταπλήξει ο μεγάλος βιρτουόζος με το παίξιμο του και τον σήκωσαν μαζί με το σκαμπό αυτή ήταν μια ιδιαίτερη νότα, πολύ περισσότερο χαρακτηριστική απ’ άλλες σχετικά με όλες εκείνες τις συγκεντρώσεις όπου οι άλλοι σε θέλουν και δε σε θέλουν εκεί. 2+
June 10, 2025
"Description of a Struggle" is a three part early work composed of a collection of fragments. In the first part, the narrator and an acquaintance leave a tavern to walk in the cold night. The acquaintance appears to be the inner consciousness (or more confident side) of the narrator, rather than a separate person.
There are several sections to the second part such as when the narrator rides on the shoulders of the acquaintance like a horse. A walk in a magical forest fantasy world reminded me of a Manga movie fantasy.
Another fantasy section involves a fat man who was being carried on a litter by four strong men. They drown as they attempt to cross a river, but the fat man floats down the river on the litter. Then the fat man tells a story about an emaciated man who prays as he beats his head on the floor of a church. The supplicant seems to be putting on a performance instead of genuinely praying.
In the third part, the narrator returns to his walk with the acquaintance. The narrator has some social anxiety and awkwardness when talking about women in various parts of the story.
"Description of a Struggle" is a group of story fragments which combine realistic and fantasy elements in a dreamlike experience.
There are several sections to the second part such as when the narrator rides on the shoulders of the acquaintance like a horse. A walk in a magical forest fantasy world reminded me of a Manga movie fantasy.
Another fantasy section involves a fat man who was being carried on a litter by four strong men. They drown as they attempt to cross a river, but the fat man floats down the river on the litter. Then the fat man tells a story about an emaciated man who prays as he beats his head on the floor of a church. The supplicant seems to be putting on a performance instead of genuinely praying.
In the third part, the narrator returns to his walk with the acquaintance. The narrator has some social anxiety and awkwardness when talking about women in various parts of the story.
"Description of a Struggle" is a group of story fragments which combine realistic and fantasy elements in a dreamlike experience.
May 19, 2016
One of Kafka’s earliest and most surreal surviving novella length short stories. This Short story is Odd, like a bad hallucination induced by drugs, but with unforgettable imagery and strong hints of the later masterpieces Kafka would produce.
November 27, 2020
I only like the way I sound when reading Kafka out loud.
June 22, 2017
Μετά την εκπληκτική μεταμόρφωση, μου φάνηκε μέτριο.
January 18, 2023
Juvenilia of the highest order. Sketches for this disturbing story, begun when Kafka was 20, appear in his diary amongst dreams and office ennui and Prague nightlife. No surprise, of course, that its surrealism and violence are dreamlike, but “Description of a Struggle” is also laden with wisecracks and slapstick, lighter on its feet than Kafka’s more cosmically ironic mature work. Lynchian weirdness abounds. (“Without further ado, my acquaintance drew a knife from his pocket, opened it thoughtfully and then stabbed it into his left upper arm as if in play. He did not pull it out. Blood began flowing at once.”) This 2017 translation by Melody Shaw, published by Babelcube Books, appears to offer textual variants excluded from the version contained in Schocken’s The Complete Stories.
October 20, 2022
Well the book is of the sort that it would require a trained psychologist to be able to present the best picture of what the story is about, I am sure however that each mind will have a different flavor conditioned by its domain of thought. The feel through the entire story is that of a lost man (protagonist) with no particular direction of action so he goes with the flow although with some resistance internally. The resistance is that of sleep and comfort which is overcome by desire for a better image in his acquaintance 's mind and also a desire for better thoughts that the beauty of night might inspire, (he however doesn't think that highly of himself ) the story has little to do with Knowing but a lot to do with the shades and colors that inner illusions of a heart might show.
The story is engaging and beautifully written with reader have a constant awareness of the protagonist's Mind as it is written in first person.. the mind takes stranger turns than the night itself probably rooted in darker secrets than its dark. Moon Shines upon everyone who goes out into the dark of night ..that probably is the hope upon which a confused soul rests .
The story is engaging and beautifully written with reader have a constant awareness of the protagonist's Mind as it is written in first person.. the mind takes stranger turns than the night itself probably rooted in darker secrets than its dark. Moon Shines upon everyone who goes out into the dark of night ..that probably is the hope upon which a confused soul rests .
January 25, 2014
I read it translated by Tania and James Stern.
This short story had to be destroyed as Kafka had wished, it's only an example of his yet undeveloped unique style. The parts between the hero and his acquaintance are the semi-good ones, a ride, a walk and the fat man parts are the worst.
This short story had to be destroyed as Kafka had wished, it's only an example of his yet undeveloped unique style. The parts between the hero and his acquaintance are the semi-good ones, a ride, a walk and the fat man parts are the worst.
October 14, 2024
mulle vist ikkagi meeldis see
May 22, 2016
Είχα καιρό να διαβάσω Kafka, οπότε έπιασα το “Περιγραφή ενός αγώνα” με αρκετή όρεξη. Ολοκληρώνοντάς το όμως, νομίζω ότι ο ενθουσιασμός μου δεν ήταν πια αντίστοιχα πολύς. Σαφέστατα δε με κούρασε, (έτσι κι αλλιώς το μέγεθος του βιβλίου είναι πραγματικά αμελητέο), αλλά ούτε και μου έδωσε κάτι –σε σχέση φυσικά με άλλα βιβλία του ίδιου συγγραφέα. Κάπου διάβασα μάλιστα ότι και ο ίδιος δεν το είχε και στην κορυφή των προτιμήσεών του, αλλά ότι αντιθέτως έχει ζητήσει να καταστραφεί. (Αγνοώ την ορθότητα της εν λόγω πληροφορίας).
Εν κατακλείδι, συνιστώ το εν λόγω βιβλίο μόνο στους πραγματικά μυημένους με τον Kafka. Για τους υπόλοιπους, ίσως να είναι καλύτερα να ξεκινήσουν από κάποιο από τα πιο πρωτοκλασάτα του. Όσο για μένα, και μόνο που αδυνατώ να αναλύσω περαιτέρω ένα δικό του βιβλίο, μάλλον λέει αρκετά...
Εν κατακλείδι, συνιστώ το εν λόγω βιβλίο μόνο στους πραγματικά μυημένους με τον Kafka. Για τους υπόλοιπους, ίσως να είναι καλύτερα να ξεκινήσουν από κάποιο από τα πιο πρωτοκλασάτα του. Όσο για μένα, και μόνο που αδυνατώ να αναλύσω περαιτέρω ένα δικό του βιβλίο, μάλλον λέει αρκετά...
January 4, 2021
It's called the Description of a Struggle for a reason.
March 16, 2025
3,5
musela jsem si precist asi dva nemecky clanky a zucatnit se seminare ve skole, abych pochopila a mohla uctivat, co jsem to prelouskala……
musela jsem si precist asi dva nemecky clanky a zucatnit se seminare ve skole, abych pochopila a mohla uctivat, co jsem to prelouskala……
December 20, 2020
I don't think Brod should have burned all Kafka's manuscripts as Kafka requested but this one definitely should have been tossed in the fire and never shared with the world
August 16, 2020
... what I just read?
March 21, 2022
Dialogue was fun and lots of great quotes
(from The Complete Stories)
(from The Complete Stories)
Read
January 4, 2023very good title, the book i do not know
November 21, 2022
The story is like a long dream consisting of a string of shorter dreams, like a surrealist series consists of episodes which are almost disconnected. A fascinating trip into the unconscious. I don't know why but the story reminded me of some works of Paul Delvaux because they as mesmerising and incomprehensible as 'Description of a Struggle'.
'And now -- with a flourish, as though it were not the first time -- I leapt onto the shoulders of my acquaintance, and by digging my fists into his back I urged him into a trot. But since he stumped forward rather reluctantly and sometimes even stopped, I kicked him in the belly several times with my boots, to make him more lively. It worked and we came fast enough into the interior of a vast but as yet unfinished landscape.
The road on which I was riding was stony and rose considerably, but just this I liked and I let it become still stonier and steeper. As soon as my acquaintance stumbled I pulled him up by the collar and the moment he sighed I boxed his head. In doing so I felt how healthy this ride in the good air was for me, and in order to make him wilder I let a strong wind blow against us in long gusts.
Now I even began to exaggerate my jumping movements on my acquaintance's broad shoulders, and gripping his neck tight with both hands I bent my head far back and contemplated the many and various clouds which, weaker than I, sailed clumsily with the wind. I laughed and trembled with courage. My coat spread out and gave me strength. I pressed my hands hard together and in doing so happened to make my acquaintance choke. Only when the sky became gradually hidden by the branches of the trees, which I let grow along the road, did I come to myself.
"I don't know," I cried without a sound, "I really don't know. If nobody comes, then nobody comes. I have done nobody any harm, nobody has done me any harm, but nobody will help me. A pack of nobodies. But it isn't quite like that. It's just that nobody helps me, otherwise a pack of nobodies would be nice, I would rather like (what do you think?) to go on an excursion with a pack of nobodies. Into the mountains, of course, where else? Just look at these nobodies pushing each other, all these arms stretched across or hooked into one another, these feet separated by tiny
steps! Everyone in frock coats, needless to say. We walk along so happily, a fine wind is
whistling through the gaps made by us and our limbs. In the mountains our throats become free. It's a wonder we don't break into song."
Then my acquaintance collapsed, and when I examined him I discovered that he was badly wounded in the knee. Since he could no longer be of any use to me, I left him there on the stones without much regret and whistled down a few vultures which, obediently and with serious beaks, settled down on him in order to guard him.'
'And now -- with a flourish, as though it were not the first time -- I leapt onto the shoulders of my acquaintance, and by digging my fists into his back I urged him into a trot. But since he stumped forward rather reluctantly and sometimes even stopped, I kicked him in the belly several times with my boots, to make him more lively. It worked and we came fast enough into the interior of a vast but as yet unfinished landscape.
The road on which I was riding was stony and rose considerably, but just this I liked and I let it become still stonier and steeper. As soon as my acquaintance stumbled I pulled him up by the collar and the moment he sighed I boxed his head. In doing so I felt how healthy this ride in the good air was for me, and in order to make him wilder I let a strong wind blow against us in long gusts.
Now I even began to exaggerate my jumping movements on my acquaintance's broad shoulders, and gripping his neck tight with both hands I bent my head far back and contemplated the many and various clouds which, weaker than I, sailed clumsily with the wind. I laughed and trembled with courage. My coat spread out and gave me strength. I pressed my hands hard together and in doing so happened to make my acquaintance choke. Only when the sky became gradually hidden by the branches of the trees, which I let grow along the road, did I come to myself.
"I don't know," I cried without a sound, "I really don't know. If nobody comes, then nobody comes. I have done nobody any harm, nobody has done me any harm, but nobody will help me. A pack of nobodies. But it isn't quite like that. It's just that nobody helps me, otherwise a pack of nobodies would be nice, I would rather like (what do you think?) to go on an excursion with a pack of nobodies. Into the mountains, of course, where else? Just look at these nobodies pushing each other, all these arms stretched across or hooked into one another, these feet separated by tiny
steps! Everyone in frock coats, needless to say. We walk along so happily, a fine wind is
whistling through the gaps made by us and our limbs. In the mountains our throats become free. It's a wonder we don't break into song."
Then my acquaintance collapsed, and when I examined him I discovered that he was badly wounded in the knee. Since he could no longer be of any use to me, I left him there on the stones without much regret and whistled down a few vultures which, obediently and with serious beaks, settled down on him in order to guard him.'
February 6, 2024
rating: 2.5 ⭐️
i was very excited when i got kafka as a gift since i enjoyed some of his work, but this one was quite disappointing.
I would compare his work to Murakami’s since when you understand his jist it gets too repetitive and boring.
This book has a lot of random short stories that were found, diary pages, unfinished books, intros to the books that were never continued and also METAMORPHOSIS (huge fan).
Basically 2.5 stars were given bcs of metamorphosis…
So as much as i like Kafka this book was just not an entertaining read and i would not recommend it but tastes vary so might be worth giving it a shot!
i was very excited when i got kafka as a gift since i enjoyed some of his work, but this one was quite disappointing.
I would compare his work to Murakami’s since when you understand his jist it gets too repetitive and boring.
This book has a lot of random short stories that were found, diary pages, unfinished books, intros to the books that were never continued and also METAMORPHOSIS (huge fan).
Basically 2.5 stars were given bcs of metamorphosis…
So as much as i like Kafka this book was just not an entertaining read and i would not recommend it but tastes vary so might be worth giving it a shot!
May 6, 2021
"Düşünsenize bir, insan tek başına yatakta yattı mı, nice mutlu düşünceler boğulup gider yorganın altında ve nice mutsuz düşünceler yorgan altında pişirilip kotarılır."
sf.10
sf.10
June 11, 2024
I felt my mind was reading what my eyes observe in a Salvador Dali painting a surrealistic landscape with the use of powerfully emotional imagery, the kind of images that we associate with dreams or a Hitchcock movie; or else it is a story of a man who had some magic mushrooms mixed and slipped into his schnapps at the cocktail party.
October 28, 2018
'And people in their Sunday best
Stroll about, swaying over the gravel
Under this enormous sky
Which, from hills in the distance,
Stretches to distant hills.'
Franz Kafka's Description Of A Struggle is a short prose-piece. Surely one day Description Of A Struggle will be up there with the most admired of Franz Kafka's writings. It's all in place. Despite its early date, the little signatures are there in place: the figure standing at an upper window; distant music signifying what? . . .
And do some people read it as the 'wider' story within which his later writings can dwell? Description Of A Struggle can be read as the basic struggle to 'exist' within the conventions of wherever a man happens to dwell: in one sense the later writings, the famous ones, can all hearken back to this overall problem, they can be partly read as specifics within an overall - a specific emigrant trying to exist in a specific America, a specific outsider trying to exist beneath the walls of a specific Castle administration, a specific insect-like man trying to exist within a specific apartment-dwelling family.
The 'struggle' of the title can (doubtless there are other interpretations) refer to a couple of sentences half way through the story, and within the section headed Proof That It's Impossible To Live - the narrator finds a river that pleases him and lays down by its side (trying to ignore the dread sound of sobs coming from somewhere), and says 'It won't take much courage to live here. One will have to struggle here as anywhere else, but . . .' In fact what follows that word 'but' is telling, for he comforts himself that out here in the inanimate landscape there are no animate people who try to force him to 'live there' with, as he puts it, 'graceful movements', meaning perhaps 'conventional habits'?
Surely the narrator's first 'struggle to live' (if you choose to read it this way) is the one he feels as essentially a private man concerned with the privacy of savouring his pile of pastries at a gathering of acquaintances, when he is faced with the demands of dealing with an over-familiar self-centred individual intent on being loudly indiscreet? The narrator is struggling with the conventions of a world which allows this to happen. He does not have the necessary verbal tools to deal with these events in his world, and his reaction is a slightly panicky one. He urges the two of them to leave. A walk up the Laurenziberg is what is needed. Outside walking together in the snow, he is incapable of keeping step with his acquaintance. Later he is anxious that the fellow finds him too tall and he crouches bizarrely; he fears that he is annoying this acquaintance and that soon the fellow will murder him. Perhaps the last sentence in this episode alludes to the overall struggle which this narrator has with his world? '. . . but let him do the talking and enjoy yourself after your fashion, for this is the very best way (say it in a whisper) to protect yourself.'
Part two (Proof That It's Impossible To Live) flies off into the narrator's daydream (if you choose to read it this way) and after sleepily trying to control a landscape of his own imagining, he seems to try to enjoy a fantasy that he's found a way to live, free of struggle, through rest, and that he 'ought to be pleased to be already in this natural position, for otherwise many painful contortions, such as steps or words, would be required to arrive at it.'
The next part of his daydream includes another group of individuals also with their own 'struggles to live' in their own world. A monstrously fat man carried on a litter, wishes to have a life of meditation. The four naked porters of this litter have their own struggle for existence within this little world, one which they lose for they cannot keep this litter above the waves of the river they are to cross. The fat man revolves slowly down the flowing river 'like a yellow wooden idol which had become useless'.
The fat man tells the narrator of his friend, the supplicant, a man who had an extravagant way of praying, lying on the church floor and drawing lots of attention from other worshipers. The fat man eventually corners the supplicant and forces it out of him that his own struggle, a struggle with a world irritated by him, is a need to be looked-at: 'It's not fun, for me it's a need; a need to let myself be nailed down for a brief hour by those eyes . . .' And gazing up at those eyes that look at him, sometimes the supplicant has a hope, a hope that someone, the fat man for instance, can tell him 'how things really are' for the things that he looks at, somehow 'sink away'. The symptoms of his 'struggle to live' are a bending, a moving, and a fluidity of everything he stares at. Town spires, lampposts, everything. A girl addresses him and makes an accusation that perhaps does get to the heart of this particular struggle with life - she says that he does not impress her at all, because she can see that he finds life boring; that he demands more of it. And of course he has very little to contribute to life, very little to offer to the others in his community. He cannot in the least play the piano yet he fancies, perhaps, that some inspiration will come over him; and the girl looking him over contemptuously makes the comment that 'Perhaps he wants to make some contribution to the entertainment.' Of course he can't, and the community politely drags him away from the instrument and pretends that he is a very entertaining gentleman. Perhaps something of his inadequacy (is it?) dawns on him for politely invited to leave, straightaway he fancies once again that everything around him doesn't have much fixed reality at all. Is this the supplicant's 'struggle'? He turns to the fat man and compliments him - 'I flatter you and yet you cry? I think you cope quite sensibly with the difficulty of living.' The conversation ends as the fat man disappears over a waterfall.
Part three returns to the narrator and his walk with the acquaintance up the Laurenziberg. The narrator passes comment on the 'struggle with life' should a girl use only her looks to 'trade' with.
The struggle with life the acquaintance is dealing with is that of being involved in a love which is something hitherto unknown to him, and which is causing him the gravest apprehensions: '. . . I have to keep fingering a pink ribbon in my pocket all the time, I'm filled with the gravest apprehensions about myself which I cannot follow up - and I can even stand your company, sir, whereas normally I would never spend this amount of time talking to you.' The acquaintance stabs himself in the upper arm. The narrator reminds him that he will be happy, that he has well-meaning friends around him, and that he has Annie to love, and in Spring they will travel in the sun surrounded by music and people, that there will be no 'struggle'. The acquaintance cries "Oh God!" he leans on the narrator and they go on. '. . . Oh God, that won't help. That won't make me happy.'
_____
And for those who haven't yet read Description Of A Struggle - it has more of Kafka's vivid and economic sketches. Some men surely recognize themselves in the very first sight of this narrator -
'I sat at a tiny table - it had three curved, thin legs - sipping my third glass of benedictine, and while I drank I surveyed my little store of pastry which I myself had picked out and arranged in a pile.'
And Kafka has the nature of large city-squares captured in a sentence -
'But then, on having to cross a large square, I forget everything. If people must build such huge squares from sheer wantonness, why don't they build a balustrade across them as well?'
The story is a very memorable piece of writing indeed. (https://markeldersonbooks.blogspot.com)
Stroll about, swaying over the gravel
Under this enormous sky
Which, from hills in the distance,
Stretches to distant hills.'
Franz Kafka's Description Of A Struggle is a short prose-piece. Surely one day Description Of A Struggle will be up there with the most admired of Franz Kafka's writings. It's all in place. Despite its early date, the little signatures are there in place: the figure standing at an upper window; distant music signifying what? . . .
And do some people read it as the 'wider' story within which his later writings can dwell? Description Of A Struggle can be read as the basic struggle to 'exist' within the conventions of wherever a man happens to dwell: in one sense the later writings, the famous ones, can all hearken back to this overall problem, they can be partly read as specifics within an overall - a specific emigrant trying to exist in a specific America, a specific outsider trying to exist beneath the walls of a specific Castle administration, a specific insect-like man trying to exist within a specific apartment-dwelling family.
The 'struggle' of the title can (doubtless there are other interpretations) refer to a couple of sentences half way through the story, and within the section headed Proof That It's Impossible To Live - the narrator finds a river that pleases him and lays down by its side (trying to ignore the dread sound of sobs coming from somewhere), and says 'It won't take much courage to live here. One will have to struggle here as anywhere else, but . . .' In fact what follows that word 'but' is telling, for he comforts himself that out here in the inanimate landscape there are no animate people who try to force him to 'live there' with, as he puts it, 'graceful movements', meaning perhaps 'conventional habits'?
Surely the narrator's first 'struggle to live' (if you choose to read it this way) is the one he feels as essentially a private man concerned with the privacy of savouring his pile of pastries at a gathering of acquaintances, when he is faced with the demands of dealing with an over-familiar self-centred individual intent on being loudly indiscreet? The narrator is struggling with the conventions of a world which allows this to happen. He does not have the necessary verbal tools to deal with these events in his world, and his reaction is a slightly panicky one. He urges the two of them to leave. A walk up the Laurenziberg is what is needed. Outside walking together in the snow, he is incapable of keeping step with his acquaintance. Later he is anxious that the fellow finds him too tall and he crouches bizarrely; he fears that he is annoying this acquaintance and that soon the fellow will murder him. Perhaps the last sentence in this episode alludes to the overall struggle which this narrator has with his world? '. . . but let him do the talking and enjoy yourself after your fashion, for this is the very best way (say it in a whisper) to protect yourself.'
Part two (Proof That It's Impossible To Live) flies off into the narrator's daydream (if you choose to read it this way) and after sleepily trying to control a landscape of his own imagining, he seems to try to enjoy a fantasy that he's found a way to live, free of struggle, through rest, and that he 'ought to be pleased to be already in this natural position, for otherwise many painful contortions, such as steps or words, would be required to arrive at it.'
The next part of his daydream includes another group of individuals also with their own 'struggles to live' in their own world. A monstrously fat man carried on a litter, wishes to have a life of meditation. The four naked porters of this litter have their own struggle for existence within this little world, one which they lose for they cannot keep this litter above the waves of the river they are to cross. The fat man revolves slowly down the flowing river 'like a yellow wooden idol which had become useless'.
The fat man tells the narrator of his friend, the supplicant, a man who had an extravagant way of praying, lying on the church floor and drawing lots of attention from other worshipers. The fat man eventually corners the supplicant and forces it out of him that his own struggle, a struggle with a world irritated by him, is a need to be looked-at: 'It's not fun, for me it's a need; a need to let myself be nailed down for a brief hour by those eyes . . .' And gazing up at those eyes that look at him, sometimes the supplicant has a hope, a hope that someone, the fat man for instance, can tell him 'how things really are' for the things that he looks at, somehow 'sink away'. The symptoms of his 'struggle to live' are a bending, a moving, and a fluidity of everything he stares at. Town spires, lampposts, everything. A girl addresses him and makes an accusation that perhaps does get to the heart of this particular struggle with life - she says that he does not impress her at all, because she can see that he finds life boring; that he demands more of it. And of course he has very little to contribute to life, very little to offer to the others in his community. He cannot in the least play the piano yet he fancies, perhaps, that some inspiration will come over him; and the girl looking him over contemptuously makes the comment that 'Perhaps he wants to make some contribution to the entertainment.' Of course he can't, and the community politely drags him away from the instrument and pretends that he is a very entertaining gentleman. Perhaps something of his inadequacy (is it?) dawns on him for politely invited to leave, straightaway he fancies once again that everything around him doesn't have much fixed reality at all. Is this the supplicant's 'struggle'? He turns to the fat man and compliments him - 'I flatter you and yet you cry? I think you cope quite sensibly with the difficulty of living.' The conversation ends as the fat man disappears over a waterfall.
Part three returns to the narrator and his walk with the acquaintance up the Laurenziberg. The narrator passes comment on the 'struggle with life' should a girl use only her looks to 'trade' with.
The struggle with life the acquaintance is dealing with is that of being involved in a love which is something hitherto unknown to him, and which is causing him the gravest apprehensions: '. . . I have to keep fingering a pink ribbon in my pocket all the time, I'm filled with the gravest apprehensions about myself which I cannot follow up - and I can even stand your company, sir, whereas normally I would never spend this amount of time talking to you.' The acquaintance stabs himself in the upper arm. The narrator reminds him that he will be happy, that he has well-meaning friends around him, and that he has Annie to love, and in Spring they will travel in the sun surrounded by music and people, that there will be no 'struggle'. The acquaintance cries "Oh God!" he leans on the narrator and they go on. '. . . Oh God, that won't help. That won't make me happy.'
_____
And for those who haven't yet read Description Of A Struggle - it has more of Kafka's vivid and economic sketches. Some men surely recognize themselves in the very first sight of this narrator -
'I sat at a tiny table - it had three curved, thin legs - sipping my third glass of benedictine, and while I drank I surveyed my little store of pastry which I myself had picked out and arranged in a pile.'
And Kafka has the nature of large city-squares captured in a sentence -
'But then, on having to cross a large square, I forget everything. If people must build such huge squares from sheer wantonness, why don't they build a balustrade across them as well?'
The story is a very memorable piece of writing indeed. (https://markeldersonbooks.blogspot.com)
February 9, 2017
En esta obra Kafka ya se había propuesto, aunque sus primeros lectores no podían saberlo, algo que exigía un importante esfuerzo de reflexión y que probablemente nunca se le había pasado por la cabeza a Waltser: el acceso directo a lo imaginario.
Ésta es la obra más antigua que poseemos de Kafka y la última en ser publicada íntegra. Kafka dedicó a esta obra más tiempo que a ningún otro de sus planes literarios: por lo menos siete, puede que incluso ocho o nueve años.
Esta obra incluso a título póstumo obtuvo muy poca resonancia y hoy sólo atrae un interés relativo, siempre a la sombra de otros fragmentos narrativos de Kafka mucho más conocidos.
El mismo Kafka la calificó de "novela corta", apurando el concepto mucho más allá de los límites de lo plausible. Porque semejante novela corta que, según la definición de Goethe, debía contar con un "acontecimiento inaudito" no la había habido en la historia de la literatura hasta aquel momento. Aquí apenas hay trama y menos "circunstancia insólita". El mundo paralelo es lo imaginario, ese almacén interior de imágenes, figuras y palabras en las que su protagonista puede sumergirse al parecer a su voluntad, y en el que se le adjudica la facultad divina de alterar todo lo que se encuentra a su capricho: los astros, el paisaje, la condición del camino, incluso el propio cuerpo. El paso a ese más allá interior está señalado de forma tan poco llamativa que es fácil pasarlo por alto o malinterpretarlo.
Esta obra ha quedado convertirá en un asunto para los germanistas; se discuten sobre todo las diferencias entre las versiones A y B, así como la cuestión de si con su segundo esbozo Kafka se encamina visiblemente hacia la práctica de sus posteriores obras principales. Por ejemplo, la metáfora de la lucha.
Kafka también practica una forma de narrar anti psicológica, en la que las oscilaciones simplemente quedan registradas pero ni se preparan ni se discuten. El mundo en el que se mueven los personajes en esta obra vacila, ellos vacilan también como si brotaran en botes inseguros y, en consecuencia, la imagen literaria decisiva y el sentimiento predominante es el de "mareo en tierra firme".
Kafka experimentó desde el principio con una dicción completamente propia, cuya capacidad para la literatura no había sido puesta a prueba y cuyas posibilidades estéticas tenía que explorar, a falta de modelos adecuados.
(Reiner Stach, Biografía de Franz Kafka).
Ésta es la obra más antigua que poseemos de Kafka y la última en ser publicada íntegra. Kafka dedicó a esta obra más tiempo que a ningún otro de sus planes literarios: por lo menos siete, puede que incluso ocho o nueve años.
Esta obra incluso a título póstumo obtuvo muy poca resonancia y hoy sólo atrae un interés relativo, siempre a la sombra de otros fragmentos narrativos de Kafka mucho más conocidos.
El mismo Kafka la calificó de "novela corta", apurando el concepto mucho más allá de los límites de lo plausible. Porque semejante novela corta que, según la definición de Goethe, debía contar con un "acontecimiento inaudito" no la había habido en la historia de la literatura hasta aquel momento. Aquí apenas hay trama y menos "circunstancia insólita". El mundo paralelo es lo imaginario, ese almacén interior de imágenes, figuras y palabras en las que su protagonista puede sumergirse al parecer a su voluntad, y en el que se le adjudica la facultad divina de alterar todo lo que se encuentra a su capricho: los astros, el paisaje, la condición del camino, incluso el propio cuerpo. El paso a ese más allá interior está señalado de forma tan poco llamativa que es fácil pasarlo por alto o malinterpretarlo.
Esta obra ha quedado convertirá en un asunto para los germanistas; se discuten sobre todo las diferencias entre las versiones A y B, así como la cuestión de si con su segundo esbozo Kafka se encamina visiblemente hacia la práctica de sus posteriores obras principales. Por ejemplo, la metáfora de la lucha.
Kafka también practica una forma de narrar anti psicológica, en la que las oscilaciones simplemente quedan registradas pero ni se preparan ni se discuten. El mundo en el que se mueven los personajes en esta obra vacila, ellos vacilan también como si brotaran en botes inseguros y, en consecuencia, la imagen literaria decisiva y el sentimiento predominante es el de "mareo en tierra firme".
Kafka experimentó desde el principio con una dicción completamente propia, cuya capacidad para la literatura no había sido puesta a prueba y cuyas posibilidades estéticas tenía que explorar, a falta de modelos adecuados.
(Reiner Stach, Biografía de Franz Kafka).
July 8, 2025
Conversation With A Drunk from Description Of A Struggle by Franz Kafka – author of the quintessential The Castle http://realini.blogspot.com/2015/02/t... The Process and The Collected Stories, all three included on the list of 100 Greatest Books…Conversations with a Drunk is part of The Collected Stories, you can read it online (with more than seventy years of age, it is in the public domain) here https://books.google.ro/books?id=-mXl...
8 out of 10
In quite a few ways, Conversation with a Drunk sounds very familiar here, Kafkaesque is the atmosphere we live in, besides, drunkenness seemed to be a way to escape the hardships of the commie regime (adding most often to the problems, of the liver, mind, social and otherwise) and hence you could often meet drunks (not on the scale of Russia, where I have read somewhere that a diplomat vising centuries ago was saying that drink is the aim, and folks of all sexes, classes, ages fall under the table, inebriated)
Together with Conversations with a Supplicant aka Conversations with a Worshipper http://realini.blogspot.com/2023/04/o... this very short (we could call it a flash story, as it only has a few pages) is part of "Description of a Struggle" which ‘is not usually considered one of Kafka's better works and it is often dismissed by critics turned off by its fragmentary nature and lack of polish.[1] John Updike, in his foreword to an English-language collection of Kafka's stories, calls it (along with "Wedding Preparations in the Country", another early story) "repellent", containing "something of adolescent posturing" and advises new readers of Kafka to skip them…Updike encourages readers to return to these early stories once "initiated" with his other works.
It often seems bizarre to read Kafka, as mentioned before, this is the air we used to breathe, and the Kafkaesque inheritance still marks society in this part of the world, where bureaucracy and absurdity go together, private ‘enterprise’ is often managed along the lines of the dystopian, not according to the rules of the market place – take this example of a company that has entered the realm some twenty years ago (by the way, even multinationals enter the universe of Kafka, once they step into regions like this one, we have a few Americans, Dutch and other nationalities living in this gated community and they act like in The Trial http://realini.blogspot.com/2017/04/n... one of them walks his dog with the animal on one street, and the owner on another, who is taking the feces, well this is not a problem for this expat) that acts as if it is all in for the money, exclusively
When you enter the Kafkaesque premises, albeit this is a ‘Hospitality’ outfit, you see that they have taken out chairs (now they have half of what had been there some years ago) and to add insult to injury, a corner, maybe 20 percent of the places are reserved for…employees, when something does not work, they blame the clients, be they saunas, Jacuzzi, and when it is not the guests, then it is the Radisson hotel (which itself is a proof of Conversation with a Drunk, I mean how could a firm like that disregard what service or disservice their clients get in the spa which is included in their services) that has closed the outdoor Jacuzzi.
You want the employees to show respect, say hello, you better forget about that, because the Games People Play there are extracted from the same Franz Kafka, when you enter the sauna, you find…employees inside (once upon a time, some seventeen years back, the Swedish manager said ‘we have a policy to allow our employees to use the saunas during off peak hours…only they come in at peak hours, when the instructors finish their kick box class, they come in) just like they utilize the Jacuzzi, the gym, often at moments when clients do not have access to a treadmill or some other gear…
The way they communicate is they send emails with invitations to buy some new package for swimming lessons (incidentally, they had had a lane for fast swimmers, which they now use for lessons, in a reversal of policy which means that guests have to abandon the plan to swim, because you have lanes with too many inside, while the lessons have one or two, but these latter bring in new cash, so that is the priority, not some foolish utilitarian philosophy, Bentham utopia) but at the same time, they ignore clients on practical, important matters: when the pool was closed (and nothing happened to the period that was missed due to the company’s lack of service) I have received no warning (just like others) and came at six in the morning to find I have nothing to use there, and when it was reopened, no message came.
Absurd, surreal as it seems the fault was mine, the client is again held responsible, because I have taken the offer made at another outlet, part of the same chain of gyms, paying the top dollar to get access Downtown, only I did not send the cash to them, per se, and that was because they had this annoying way of ignoring messages, climbing into a silence that became insulting – when I asked about the missing period, the one when the poll was closed, the answer came without hello dear customer or anything, just the blunt and rude ‘not me, and another address, where I sent an email and three months later, no reply came, which means it will never happen- so you will only get nudges to buy more, no useful information
Relating this to the one in ‘charge’, the reply was along the same ‘Conversation with a Supplicant’ – where the role of the one asking for miracles and impossible benefits was the under signed – and then she insisted on the lack of accountability, there are many problems, no saunas, no Jacuzzis (for the inside one, she even comes up with a rather disgusting excuse, a client vomited inside, and ok, there are awful customers, but in this case, when we were taken out, there had been no vomiting, it was early in the morning and we saw that nobody had done that, it is just some terrible thing, that had taken place maybe a few years ago, but has become a mantra, credo, look what contemptible clients we have) but the culprits are always from outside the premises, customers, hotel, and…the higher hierarchy, which is stupefying and so lamentable, because the justification is that the CEO, or the owners do not approve expenses, investment and thus the saunas, the stoves are not replaced, upgraded, repaired and when I indicated the minor changes that require only some care, interest from local decision factors, such as changing the battery for the scale, the small part that is hanging in the hammam, which has been rusty for about eight years http://realini.blogspot.com/2022/02/u...
Note written by Realini, who tried to contribute to the end of the Kafkaesque system in 1989 – this is the link to a page in the Newsweek article that mentions the small contribution to the fall of Ceausescu http://realini.blogspot.com/2022/03/r...
8 out of 10
In quite a few ways, Conversation with a Drunk sounds very familiar here, Kafkaesque is the atmosphere we live in, besides, drunkenness seemed to be a way to escape the hardships of the commie regime (adding most often to the problems, of the liver, mind, social and otherwise) and hence you could often meet drunks (not on the scale of Russia, where I have read somewhere that a diplomat vising centuries ago was saying that drink is the aim, and folks of all sexes, classes, ages fall under the table, inebriated)
Together with Conversations with a Supplicant aka Conversations with a Worshipper http://realini.blogspot.com/2023/04/o... this very short (we could call it a flash story, as it only has a few pages) is part of "Description of a Struggle" which ‘is not usually considered one of Kafka's better works and it is often dismissed by critics turned off by its fragmentary nature and lack of polish.[1] John Updike, in his foreword to an English-language collection of Kafka's stories, calls it (along with "Wedding Preparations in the Country", another early story) "repellent", containing "something of adolescent posturing" and advises new readers of Kafka to skip them…Updike encourages readers to return to these early stories once "initiated" with his other works.
It often seems bizarre to read Kafka, as mentioned before, this is the air we used to breathe, and the Kafkaesque inheritance still marks society in this part of the world, where bureaucracy and absurdity go together, private ‘enterprise’ is often managed along the lines of the dystopian, not according to the rules of the market place – take this example of a company that has entered the realm some twenty years ago (by the way, even multinationals enter the universe of Kafka, once they step into regions like this one, we have a few Americans, Dutch and other nationalities living in this gated community and they act like in The Trial http://realini.blogspot.com/2017/04/n... one of them walks his dog with the animal on one street, and the owner on another, who is taking the feces, well this is not a problem for this expat) that acts as if it is all in for the money, exclusively
When you enter the Kafkaesque premises, albeit this is a ‘Hospitality’ outfit, you see that they have taken out chairs (now they have half of what had been there some years ago) and to add insult to injury, a corner, maybe 20 percent of the places are reserved for…employees, when something does not work, they blame the clients, be they saunas, Jacuzzi, and when it is not the guests, then it is the Radisson hotel (which itself is a proof of Conversation with a Drunk, I mean how could a firm like that disregard what service or disservice their clients get in the spa which is included in their services) that has closed the outdoor Jacuzzi.
You want the employees to show respect, say hello, you better forget about that, because the Games People Play there are extracted from the same Franz Kafka, when you enter the sauna, you find…employees inside (once upon a time, some seventeen years back, the Swedish manager said ‘we have a policy to allow our employees to use the saunas during off peak hours…only they come in at peak hours, when the instructors finish their kick box class, they come in) just like they utilize the Jacuzzi, the gym, often at moments when clients do not have access to a treadmill or some other gear…
The way they communicate is they send emails with invitations to buy some new package for swimming lessons (incidentally, they had had a lane for fast swimmers, which they now use for lessons, in a reversal of policy which means that guests have to abandon the plan to swim, because you have lanes with too many inside, while the lessons have one or two, but these latter bring in new cash, so that is the priority, not some foolish utilitarian philosophy, Bentham utopia) but at the same time, they ignore clients on practical, important matters: when the pool was closed (and nothing happened to the period that was missed due to the company’s lack of service) I have received no warning (just like others) and came at six in the morning to find I have nothing to use there, and when it was reopened, no message came.
Absurd, surreal as it seems the fault was mine, the client is again held responsible, because I have taken the offer made at another outlet, part of the same chain of gyms, paying the top dollar to get access Downtown, only I did not send the cash to them, per se, and that was because they had this annoying way of ignoring messages, climbing into a silence that became insulting – when I asked about the missing period, the one when the poll was closed, the answer came without hello dear customer or anything, just the blunt and rude ‘not me, and another address, where I sent an email and three months later, no reply came, which means it will never happen- so you will only get nudges to buy more, no useful information
Relating this to the one in ‘charge’, the reply was along the same ‘Conversation with a Supplicant’ – where the role of the one asking for miracles and impossible benefits was the under signed – and then she insisted on the lack of accountability, there are many problems, no saunas, no Jacuzzis (for the inside one, she even comes up with a rather disgusting excuse, a client vomited inside, and ok, there are awful customers, but in this case, when we were taken out, there had been no vomiting, it was early in the morning and we saw that nobody had done that, it is just some terrible thing, that had taken place maybe a few years ago, but has become a mantra, credo, look what contemptible clients we have) but the culprits are always from outside the premises, customers, hotel, and…the higher hierarchy, which is stupefying and so lamentable, because the justification is that the CEO, or the owners do not approve expenses, investment and thus the saunas, the stoves are not replaced, upgraded, repaired and when I indicated the minor changes that require only some care, interest from local decision factors, such as changing the battery for the scale, the small part that is hanging in the hammam, which has been rusty for about eight years http://realini.blogspot.com/2022/02/u...
Note written by Realini, who tried to contribute to the end of the Kafkaesque system in 1989 – this is the link to a page in the Newsweek article that mentions the small contribution to the fall of Ceausescu http://realini.blogspot.com/2022/03/r...
April 21, 2018
Kafka'dan çok Dostoyevski tadındaydı. Ama acemi, kafası karışık, kafasında Yeraltından Notlar'ı yaratmış ama yazıya dökme yetisi olmayan bir Dostoyevski tadında. Nadiren arada, ileride Kafka'yı kendisi yapan özellikleri parlasa da, öyküyü ve karakterleri ilginç bulmadım.
October 2, 2015
kafka'yı tanımak ve düşünce yapısını anlamak açısından okuyabileceğiniz bir kitap
Displaying 1 - 30 of 119 reviews