What do you think?
Rate this book
Η γυναίκα με το νούμερο 13
Όταν η ποίηση, προορισμένη να αντανακλά όλες τις ομορφιές του κόσμου, γίνεται το πιο λεπτό εργαλείο καταστροφής...
Ο Σαλομόν Ρούλφο, άνεργος καθηγητής λογοτεχνίας και μεγάλος λάτρης της ποίησης, βασανίζεται κάθε νύχτα από έναν ανησυχητικό και τρομακτικό εφιάλτη. Στα όνειρά του βλέπει ένα άγνωστο σπίτι, ξένα πρόσωπα και μια τριπλή αιματηρή δολοφονία, όπου μια γυναίκα τού ζητά απεγνωσμένα να τη βοηθήσει. Ο Σαλομόν τότε καταφεύγει στον δόκτορα Μπαγιεστέρος, έναν γιατρό που θα τον βοηθήσει να διαλευκάνει το μυστήριο των ονείρων και θα τον συνοδεύσει σε μια περιπέτεια που στην εξέλιξή της θα αποδειχθεί πολύ πιο τρομερή και πιο φρικιαστική από οποιαδήποτε φαντασία: η σκηνή του εγκλήματος είναι πραγματική και η γυναίκα που εκλιπαρεί για βοήθεια έχει δολοφονηθεί στην πραγματικότητα.
Με τη συμπαράσταση μιας γυναίκας με αινιγματικό παρελθόν, του γιατρού και ενός τέως πανεπιστημιακού καθηγητή, ο Σαλομόν θα εισχωρήσει σ' έναν κόσμο όπου οι λέξεις και η ποίηση είναι ένα όπλο με μεγάλη δύναμη. Σ' αυτό τον κόσμο, ενοικούν οι δώδεκα γυναίκες που διαφεντεύουν το πεπρωμένο μας μέσα από τις σκιές σαν μάγισσες... ή μήπως είναι στην πραγματικότητα δεκατρείς;
Στη "Γυναίκα με το νούμερο 13" ο Σομόθα εξυφαίνει με δεξιοτεχνία μια συναρπαστική ιστορία μυστηρίου, η οποία προκαλεί τη σκέψη και τη φαντασία του αναγνώστη σε κάθε βήμα.
Ο Σαλομόν Ρούλφο, άνεργος καθηγητής λογοτεχνίας και μεγάλος λάτρης της ποίησης, βασανίζεται κάθε νύχτα από έναν ανησυχητικό και τρομακτικό εφιάλτη. Στα όνειρά του βλέπει ένα άγνωστο σπίτι, ξένα πρόσωπα και μια τριπλή αιματηρή δολοφονία, όπου μια γυναίκα τού ζητά απεγνωσμένα να τη βοηθήσει. Ο Σαλομόν τότε καταφεύγει στον δόκτορα Μπαγιεστέρος, έναν γιατρό που θα τον βοηθήσει να διαλευκάνει το μυστήριο των ονείρων και θα τον συνοδεύσει σε μια περιπέτεια που στην εξέλιξή της θα αποδειχθεί πολύ πιο τρομερή και πιο φρικιαστική από οποιαδήποτε φαντασία: η σκηνή του εγκλήματος είναι πραγματική και η γυναίκα που εκλιπαρεί για βοήθεια έχει δολοφονηθεί στην πραγματικότητα.
Με τη συμπαράσταση μιας γυναίκας με αινιγματικό παρελθόν, του γιατρού και ενός τέως πανεπιστημιακού καθηγητή, ο Σαλομόν θα εισχωρήσει σ' έναν κόσμο όπου οι λέξεις και η ποίηση είναι ένα όπλο με μεγάλη δύναμη. Σ' αυτό τον κόσμο, ενοικούν οι δώδεκα γυναίκες που διαφεντεύουν το πεπρωμένο μας μέσα από τις σκιές σαν μάγισσες... ή μήπως είναι στην πραγματικότητα δεκατρείς;
Στη "Γυναίκα με το νούμερο 13" ο Σομόθα εξυφαίνει με δεξιοτεχνία μια συναρπαστική ιστορία μυστηρίου, η οποία προκαλεί τη σκέψη και τη φαντασία του αναγνώστη σε κάθε βήμα.
507 pages, Paperback
First published January 1, 2003
35 people are currently reading
1483 people want to read
About the author
José Carlos Somoza
43 books325 followersJosé Carlos Somoza is a Spanish author born in Havana, Cuba. In 1960 his family moved to Spain after being exiled for political reasons. He holds a Bachelor's Degree in psychiatry, but he gave up medicine in order to be a full-time writer in 1994.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 164 reviews
November 14, 2017
Παράνοια ή αυτογνωσία;
Η επιβίωση μετά την απώλεια και η ανθρώπινη επικοινωνία μέσα απο την τέχνη της ποίησης.
Η ποίηση, που εκφράζει όλα τα θαύματα του κόσμου αλλά έχει και την ικανότητα να τα καταστρέψει.
•Αλλάξτε μια λέξη και θα αλλάξετε τον κόσμο, επειδή για τα ανθρώπινα όντα ο κόσμος δεν είναι παρά μόνο λόγια...
Το μυθιστόρημα του Σομόθα μοιάζει με περιπλάνηση στα πιο σκοτεινά όνειρα, στις πιο παρανοϊκές σκέψεις και πράξεις που προκαλεί η ανθρώπινη φαντασία και διαφεντεύεται απο το πεπρωμένο.
Η ανθρώπινη μοίρα που εξαρτάται απο τη χρήση των δυνατών όπλων: των λέξεων και της ποίησης.
Η ιστορία μας ξεκινάει με μια εγκληματική προσέγγιση. Στη συνέχεια μπαίνουμε καθαρά σε πλοκή με στοιχεία υπερφυσικού τρόμου για να καταλήξουμε σε ένα αγωνιώδες αστυνομικό κυνηγητό μυσταγωγικής φύσης.
Ο Salomon Rulfo, καθηγητής λογοτεχνίας που αντιμετωπίζει μια σοβαρή προσωπική κρίση, αρχίζει να βασανίζεται απο τρομερούς εφιάλτες.
Σε αυτά τα όνειρα μια γυναίκα αποκεφαλίζεται απο έναν άγνωστο ενώ ζητάει τη βοήθεια του Salomon.
Μετά τη διαπίστωση πως το έγκλημα που τον κυνηγάει εφιαλτικά είχε συμβεί στην πραγματικότητα πριν χρόνια, ο καθηγητής αποφασίζει να διερευνήσει τις περιστάσεις.
Κατά τη διάρκεια των ερευνών συναντάει την Raquel, μια γυναίκα εξωκοσμικής ομορφιάς, με άγνωστο σκοτεινό παρελθόν, που αναγκάζεται να εκδίδεται στην πορνεία.
Όταν η παρέα συμπληρώνεται με την ονειρική συμμετοχή ενός γιατρού, αρχίζει το φρικιαστικό ταξίδι βαθιά στη σφαίρα των Δεκατριών Κυράδων.
Είναι μυστηριώδη, υπερφυσικά πλάσματα που χρησιμοποιούν στίχους μεγάλων, κλασικών ποιητών ως ισχυρά ξόρκια.
Αυτά τα ξόρκια προερχόμενα απο τους αιώνιους γητευτές της τέχνης, τους ποιητές, είναι τρομερά ισχυρά και ικανά να σβήσουν όλα τα ανθρώπινα όρια και να ορίσουν το πεπρωμένο.
Ποια είναι όμως «η γυναίκα με το νούμερο 13»;
Γινόμαστε μάρτυρες μιας καταγραφής γεγονότων που μπερδεύονται με τον μύθο, την αρχέγονη αλήθεια της ανθρώπινης υπόστασης και τις φανταστικές μάγισσες που ρυθμίζουν την ανθρώπινη μοίρα, καθοδηγούν την τύχη του κόσμου και ανατρέπουν ή συμβάλλουν στα ανθρώπινα σχέδια, στα πλάνα της πραγματικότητας.
Αποσαφηνίζουν επώδυνα και επικίνδυνα τα αινίγματα των ρεαλιστικών μαντείων που συνειρμικά γίνονται πλάνες και εφιάλτες.
Σαν ψηφιδωτό το μυθιστόρημα αυτό μας εμφανίζει πότε με απίστευτη ροή εξελίξεων και πότε αργά και βασανιστικά τα κομμάτια που συμπληρώνουν το παζλ της αφήγησης.
Παρέα με τον Όμηρο, τον Μίλτον, τον Πόε, τον Μπόρχες και πολλές άλλες τεράστιες μορφές της τέχνης, υφαίνεται ένας μύθος προαιώνιος που πρέπει να ειπωθεί με δεξιοτεχνία και ποιητική πρόζα.
Ο ποιητικός λόγος θα λύσει το μυστήριο που έχει μπερδεμένες διαστάσεις και μεγάλες παγίδες.
Βέβαια η ποίηση είναι διφορούμενη και πολλές φορές ανεξήγητη. Οι στροφές των ποιημάτων γίνονται όπλα εξόντωσης κάθε λογικής αλλά και λυτρωτές απο τα δεσμά των μαύρων συνειδήσεων.
Σκοπός μας είναι να απαλλαγούμε απο τη βαριά σκιά των δεκατριών Κυράδων. Ελιξίριο ζωής ο ποιητικός λόγος.
Τελικά ήταν όνειρο, μαγική τελετουργία φαντασίας ή απλώς ένας παρανοϊκός ψυχαναγκασμός διαταραγμένης προσωπικότητας;
Σκοτάδι...
1️⃣3️⃣🖤Ε1️⃣
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
Η επιβίωση μετά την απώλεια και η ανθρώπινη επικοινωνία μέσα απο την τέχνη της ποίησης.
Η ποίηση, που εκφράζει όλα τα θαύματα του κόσμου αλλά έχει και την ικανότητα να τα καταστρέψει.
•Αλλάξτε μια λέξη και θα αλλάξετε τον κόσμο, επειδή για τα ανθρώπινα όντα ο κόσμος δεν είναι παρά μόνο λόγια...
Το μυθιστόρημα του Σομόθα μοιάζει με περιπλάνηση στα πιο σκοτεινά όνειρα, στις πιο παρανοϊκές σκέψεις και πράξεις που προκαλεί η ανθρώπινη φαντασία και διαφεντεύεται απο το πεπρωμένο.
Η ανθρώπινη μοίρα που εξαρτάται απο τη χρήση των δυνατών όπλων: των λέξεων και της ποίησης.
Η ιστορία μας ξεκινάει με μια εγκληματική προσέγγιση. Στη συνέχεια μπαίνουμε καθαρά σε πλοκή με στοιχεία υπερφυσικού τρόμου για να καταλήξουμε σε ένα αγωνιώδες αστυνομικό κυνηγητό μυσταγωγικής φύσης.
Ο Salomon Rulfo, καθηγητής λογοτεχνίας που αντιμετωπίζει μια σοβαρή προσωπική κρίση, αρχίζει να βασανίζεται απο τρομερούς εφιάλτες.
Σε αυτά τα όνειρα μια γυναίκα αποκεφαλίζεται απο έναν άγνωστο ενώ ζητάει τη βοήθεια του Salomon.
Μετά τη διαπίστωση πως το έγκλημα που τον κυνηγάει εφιαλτικά είχε συμβεί στην πραγματικότητα πριν χρόνια, ο καθηγητής αποφασίζει να διερευνήσει τις περιστάσεις.
Κατά τη διάρκεια των ερευνών συναντάει την Raquel, μια γυναίκα εξωκοσμικής ομορφιάς, με άγνωστο σκοτεινό παρελθόν, που αναγκάζεται να εκδίδεται στην πορνεία.
Όταν η παρέα συμπληρώνεται με την ονειρική συμμετοχή ενός γιατρού, αρχίζει το φρικιαστικό ταξίδι βαθιά στη σφαίρα των Δεκατριών Κυράδων.
Είναι μυστηριώδη, υπερφυσικά πλάσματα που χρησιμοποιούν στίχους μεγάλων, κλασικών ποιητών ως ισχυρά ξόρκια.
Αυτά τα ξόρκια προερχόμενα απο τους αιώνιους γητευτές της τέχνης, τους ποιητές, είναι τρομερά ισχυρά και ικανά να σβήσουν όλα τα ανθρώπινα όρια και να ορίσουν το πεπρωμένο.
Ποια είναι όμως «η γυναίκα με το νούμερο 13»;
Γινόμαστε μάρτυρες μιας καταγραφής γεγονότων που μπερδεύονται με τον μύθο, την αρχέγονη αλήθεια της ανθρώπινης υπόστασης και τις φανταστικές μάγισσες που ρυθμίζουν την ανθρώπινη μοίρα, καθοδηγούν την τύχη του κόσμου και ανατρέπουν ή συμβάλλουν στα ανθρώπινα σχέδια, στα πλάνα της πραγματικότητας.
Αποσαφηνίζουν επώδυνα και επικίνδυνα τα αινίγματα των ρεαλιστικών μαντείων που συνειρμικά γίνονται πλάνες και εφιάλτες.
Σαν ψηφιδωτό το μυθιστόρημα αυτό μας εμφανίζει πότε με απίστευτη ροή εξελίξεων και πότε αργά και βασανιστικά τα κομμάτια που συμπληρώνουν το παζλ της αφήγησης.
Παρέα με τον Όμηρο, τον Μίλτον, τον Πόε, τον Μπόρχες και πολλές άλλες τεράστιες μορφές της τέχνης, υφαίνεται ένας μύθος προαιώνιος που πρέπει να ειπωθεί με δεξιοτεχνία και ποιητική πρόζα.
Ο ποιητικός λόγος θα λύσει το μυστήριο που έχει μπερδεμένες διαστάσεις και μεγάλες παγίδες.
Βέβαια η ποίηση είναι διφορούμενη και πολλές φορές ανεξήγητη. Οι στροφές των ποιημάτων γίνονται όπλα εξόντωσης κάθε λογικής αλλά και λυτρωτές απο τα δεσμά των μαύρων συνειδήσεων.
Σκοπός μας είναι να απαλλαγούμε απο τη βαριά σκιά των δεκατριών Κυράδων. Ελιξίριο ζωής ο ποιητικός λόγος.
Τελικά ήταν όνειρο, μαγική τελετουργία φαντασίας ή απλώς ένας παρανοϊκός ψυχαναγκασμός διαταραγμένης προσωπικότητας;
Σκοτάδι...
1️⃣3️⃣🖤Ε1️⃣
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
December 7, 2018
Ακρως ατμοσφαιρικό και ανατριχιαστικό.
Η πένα του Σομόθα με κέρδισε από την αρχή και σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα δικά του στο μέλλον.
Η πένα του Σομόθα με κέρδισε από την αρχή και σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα δικά του στο μέλλον.
April 30, 2017
Ένας επαναλαμβανόμενος εφιάλτης που όμως τελικά είναι μία δολοφονία που έχει συμβεί πραγματικά,ειναι το εναρκτήριο λάκτισμα της ιστορίας μας. Ο Ρούλφο με τη Ρακέλ, γίνονται πρωταγωνιστές μιας πολυπλοκης υπόθεσης που έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Ο José Carlos Somoza, με περίτεχνο τρόπο, συνδυάζει την ποίηση με τη μαγεία,μέσω της ιστορίας των 12 κυράδων. Όμως η αφανής ηρωίδα είναι αυτή με το νούμερο 13,η πιο δυσεύρετη. Ο συνδυασμός των μεγαλύτερων ποιητών και των έργων τους, με τις δολοπλοκίες, τη "μαγεία" και το ψυχιατρικό υπόβαθρο του συγγραφέα, κάνει ττην ανάγνψση αυτού του βιβλίου επιεικώς ατμοσφαιρική...
February 13, 2023
Miedo. Escalofríos. Inquietud. Me viene a la cabeza varios adjetivos que definan lo que experimenté al leer las páginas de esta estupenda novela de Somoza. Una espiral descendente hacia los infiernos va acompañando al lector hasta el punto en el que se plantea si, por un "poema recitado concienzudamente" ha vuelto a convertirse en un crío. Un infante que se estremece al pasar las páginas de una novela, al dejar volar su imaginación hacia pasillos oscuros, llenos de brujas y maldiciones aterradoras, que le vuelven a obligar a dormir con la luz encendida. Creía haber perdido esa sensación y ahora ha vuelto.
March 2, 2023
Άλλο ένα συναρπαστικό βιβλίο του συγγραφέα όπου πλέον με έναν οφθαλμοφανή τρόπο φαίνεται η ικανότητα και το ταλέντο που διακατέχει στη συγγραφή. Σε όλη την πορεία του βιβλίου μου έδινε την αίσθηση πως διαβάζω άλλον συγγραφέα. Αν αυτό δεν είναι ταλέντο τότε τι είναι;
Όσον αφορά την υπόθεση, μία τελείως διαφορετική ιστορία μαγισσών που δίδεται μέσα σε τόσο αληθοφανή σκηνικά και σχεδόν με έπεισε πως ναι ένα ποίημα μπορεί και να έχει εξουσία πάνω μου.
Ενέργεια - λέξεις - ατμόσφαιρα αυτές είναι οι τρεις λέξεις που κυριαρχούν σε όλο το βιβλίο.
Προτείνεται.
Όσον αφορά την υπόθεση, μία τελείως διαφορετική ιστορία μαγισσών που δίδεται μέσα σε τόσο αληθοφανή σκηνικά και σχεδόν με έπεισε πως ναι ένα ποίημα μπορεί και να έχει εξουσία πάνω μου.
Ενέργεια - λέξεις - ατμόσφαιρα αυτές είναι οι τρεις λέξεις που κυριαρχούν σε όλο το βιβλίο.
Προτείνεται.
February 22, 2018
3,5/5. Και το μισό υπέρ του. Επίσης: B.R.A.CE. 2018 4 βιβλία με έναν αριθμό στον τίτλο ή στο εξώφυλλο (Νο. 2)
Δεν είναι το στιλ μου αυτό το είδος, αλλά δεν ήξερα ότι είναι τέτοιου τύπου αυτό το βιβλίο. Το ξεκίνησα πιστεύοντας ότι θα διαβάσω ένα αστυνομικό βιβλίο, άγνωστο πώς και γιατί μου δημιουργήθηκε αυτή η εντύπωση. Τέλος πάντων, τελικά το ευχαριστήθηκα. Περιπλάνηση μέσα σε όνειρα, θολές εικόνες, αναζητήσεις μέσα στους δρόμους της ποίησης και η τρέλα που προκαλεί η χειρότερη, η πιο βάναυση κατάσταση της συνείδησης: η σιωπή.
Το βιβλίο έχει μια πολύ ωραία ιδέα: η ποίηση έχει δυνάμεις πέρα από την αισθητική απόλαυση και μπορεί να δημιουργήσει αλλά και να καταστρέψει, να γιατρέψει αλλά και να σκοτώσει με τα πιο φριχτά βασανιστήρια. Και ο Σομόθα γράφει πολύ ωραία, συνδυάζει το πραγματικό με το ονειρικό και το παραλήρημα με μεγάλη επιτυχία και κάνει τον αναγνώστη να θέλει να γυρίσει τη μια σελίδα μετά την άλλη αλλά ταυτόχρονα να βυθίζεται και στην ευχαριστηση από το παιχνίδισμα και τους συνδυασμούς των λέξεων.
Σε γενικές γραμμές, είναι ένα πρωτότυπο και ενδιαφέρον θρίλερ με πολύ καλή γραφή. Ό,τι πρέπει για μια δυσκολη μέρα μετά τη δουλειά αν δεν είσαι σε θέση να σκεφτείς πολλα-πολλα αλλά ταυτόχρονα θες και ένα καλογραμμένο βιβλίο. Το τέλος έχει κάποια κενά θεωρώ, αλλά και πάλι είναι καλοστημενο.
Δεν είναι το στιλ μου αυτό το είδος, αλλά δεν ήξερα ότι είναι τέτοιου τύπου αυτό το βιβλίο. Το ξεκίνησα πιστεύοντας ότι θα διαβάσω ένα αστυνομικό βιβλίο, άγνωστο πώς και γιατί μου δημιουργήθηκε αυτή η εντύπωση. Τέλος πάντων, τελικά το ευχαριστήθηκα. Περιπλάνηση μέσα σε όνειρα, θολές εικόνες, αναζητήσεις μέσα στους δρόμους της ποίησης και η τρέλα που προκαλεί η χειρότερη, η πιο βάναυση κατάσταση της συνείδησης: η σιωπή.
Το βιβλίο έχει μια πολύ ωραία ιδέα: η ποίηση έχει δυνάμεις πέρα από την αισθητική απόλαυση και μπορεί να δημιουργήσει αλλά και να καταστρέψει, να γιατρέψει αλλά και να σκοτώσει με τα πιο φριχτά βασανιστήρια. Και ο Σομόθα γράφει πολύ ωραία, συνδυάζει το πραγματικό με το ονειρικό και το παραλήρημα με μεγάλη επιτυχία και κάνει τον αναγνώστη να θέλει να γυρίσει τη μια σελίδα μετά την άλλη αλλά ταυτόχρονα να βυθίζεται και στην ευχαριστηση από το παιχνίδισμα και τους συνδυασμούς των λέξεων.
Σε γενικές γραμμές, είναι ένα πρωτότυπο και ενδιαφέρον θρίλερ με πολύ καλή γραφή. Ό,τι πρέπει για μια δυσκολη μέρα μετά τη δουλειά αν δεν είσαι σε θέση να σκεφτείς πολλα-πολλα αλλά ταυτόχρονα θες και ένα καλογραμμένο βιβλίο. Το τέλος έχει κάποια κενά θεωρώ, αλλά και πάλι είναι καλοστημενο.
March 19, 2018
readathon 17: 16/26 ένα βιβλίο τρόμου
ανατριχιαστικό, ψυχολογικού τρόμου που νομίζω είναι ο χειρότερος.
είχε σκηνές βίαιες και αποτροπιαστικές, φαντάζομαι για τους λάτρεις του είδους είναι στα τοπ.
ανατριχιαστικό, ψυχολογικού τρόμου που νομίζω είναι ο χειρότερος.
είχε σκηνές βίαιες και αποτροπιαστικές, φαντάζομαι για τους λάτρεις του είδους είναι στα τοπ.
September 19, 2016
λοιποοοον μολις το τελειωσα. το συγκεκριμενο ηταν ενα βιβλιο πιυ ηθελα απο τις πρωτες κιολας σελιδες να του δωσω ενα 5 καθως με συνεπηρε με το θεμα τις ιδεες κ τη γραφη του. Συγκεκριμένα δεν καταλαβαινα πως εφευγαν οι σελιδες τοσο γρηγορα. στην πορεια ομως κατι εγινε.. καπου η εφαρμογη της ωραιας ιδεας δεν πετυχε, καπου εκανε κοιλια, καπου τα ονοματα εγιναν πολλα(οι..κυραδες μονο ηταν 13 οποτε φαντασου..), καπου τελοσπαντων ειδα το 5 να ξεμακραινει...γενικα ενα πολυ καλο βιβλιο κ σιγουρα αυτη ηταν μονο η αρχη για μενα κ τον σομοθα αλλα αν ηταν ι��ως πιο συντομο τοτε να επσιρνε το 5αρι..αντ'αυτου..ενα 4 απο μενα ;))
September 15, 2016
Μπελαλίδικο βιβλίο αλλά αρκετά καλό !!!!!
3.5 αστέρια
3.5 αστέρια
January 30, 2021
Intrigante desde el principio, con pasajes que ponen los pelos de punta. Entretenido
March 21, 2017
Después de leer esta novela nunca más veré la poesía de la misma manera. Y es que este libro trata del poder de las palabras. Salomón Rulfo es un profesor de literatura que tiene unos sueños recurrentes aterradores. Sueña con unas personas asesinadas atrozmente a las que ni siquiera conoce. Pero resulta que estas personas existieron de verdad. Salomón, junto al doctor al que consulta y a una extraña joven que también sufre sueños extraños se verán envueltos en un misterio que ni se imaginan, en un mundo dominado por las damas.
El poder de estas damas es la poesía, en concreto ciertos versos de ciertos poetas de los que fueron musas. Recitando de una manera en concreto un verso o grabándoselo en el cuerpo, se puede asesinar o curar a alguien. Hay escenas de verdadera pesadilla, como la de la chica que se come las uñas y no puede parar hasta comerse todas las extremidades.
Somoza es un gran escritor que sabe dosificar la tensión y el misterio muy bien. Y además de escribir bien, ha creado una historia francamente original e imaginativa, contada de manera muy onírica.
El poder de estas damas es la poesía, en concreto ciertos versos de ciertos poetas de los que fueron musas. Recitando de una manera en concreto un verso o grabándoselo en el cuerpo, se puede asesinar o curar a alguien. Hay escenas de verdadera pesadilla, como la de la chica que se come las uñas y no puede parar hasta comerse todas las extremidades.
Somoza es un gran escritor que sabe dosificar la tensión y el misterio muy bien. Y además de escribir bien, ha creado una historia francamente original e imaginativa, contada de manera muy onírica.
December 26, 2020
Original e inquietante.
December 26, 2016
3.5 αστέρια
‘’ Οι αναμνήσεις ποτέ δε χάνονται, μονάχα βυθίζονται στο σκοτάδι και εκείνη τη στιγμή για το Ρούλφο, φωτίστηκαν πάλι τα υγρά πράσινα μάτια, οι άκακες μέδουσες των απαλών χεριών και ένα χαμόγελο σαν άρπισμα τσελέστας. Τα όμορφα μαύρα μαλλιά σου, το γλυκό πράσινο βλέμμα σου…
Η Μπεατρίθ, κοιτάζοντας τον από τη λεία αιωνιότητα της. Προσποιείτο πως την είχε ξεχάσει, όμως η παλιά οδύνη επέστρεφε ξανά και ξανά. Τι άλλο έπρεπε να κάνει; Την είχε πια κλάψει, είχε πια θυσιάσει τα πάντα για ‘κείνη. Τι άλλο; Διασθανόταν πως στην οδύνη, πολύ πιο δυνατή από το πάθος, δεν υπήρχε οργασμός, μια ύστατη κορύφωση μετά την οποία μπορούσε να επέλθει η ανακούφιση. Η ζωή μπορούσε να κορεστεί από ευχαρίστηση, όμως πάντοτε ήταν πεινασμένη για πόνο’’.
Έκρηξη νοημάτων, ιδεών νεογνών ή μη, συναισθημάτων σε δυο παραγράφους. Παραίτηση, απόλαυση, σαδισμός, αυτοτιμωρία, μαζοχισμός, όμοιος μ’ εκείνον που μας πιάνει όταν το πονεμένο δόντι σταματάει να πονάει για λίγο και τότε το τσιγκλίζουμε για να διαπιστώσουμε τον πόνο, να απολαύσουμε τον πόνο, να δώσει νόημα στη στιγμή, σάρκα και οστά στο παράπονο του μόνιμου.
Λυρισμός; Μαγνητισμός; Νομίζω αυτά ένιωσα διαβάζοντας μια περίληψη και βλέποντας το εξώφυλλο της ‘’γυναίκας με τον αριθμό 13’’ του Σομόθα δε μ’ έχει απογοητεύσει με το καλοδεχούμενο σκοτάδι της, με τη δύναμη που της παραίτησης, με την έλξη που ασκεί σε όσους πιστεύουν πως η αυτοτιμωρία και όχι η αυτοκριτική έχει πραγματική αξία και λόγο, με την αποδοχή για τη μη αποδοχή στον κολοφώνα που αργεί ακόμα, στη στιγμή που ο Ρούλφο θα κάνει το άλμα γιατί θα είναι έτοιμος να αποχαιρετίσει το παρελθόν, αλλά χωρίς να το ξεχάσει, γιατί η ιστορία παίζει πάντα στα replay χωρίς διαγραφές στις λέξεις, στις πράξεις, στα γεγονότα, γιατί μπορεί να είναι εμφανής ή κρυφή αλλά αυτά που έγιναν είχαν αποτελέσματα οριστικά, μη αναστρέψιμα κι έτσι καθένας έχει τη μια ακόμα ευκαιρία πάντα, ακόμη κι όταν αλλάζουν οι τόποι, οι συνθήκες, τα πρόσωπα, να μην επαναλάβει τα υφιστάμενα λάθη, μα να προχωρήσει σε νέα, λάθη και σωστά.
Ίσως ο Ρούλφο να το κάνει.
Ίσως ο Ρούλφο να μην το κάνει.
Ένα περιχαρακωμένο εγχειρίδιο για τις έξεις που μάς ταιριάζουν και τελικά τις βρίσκουμε ή μάς βρίσκουν και τους τρόπους μπορούμε να τις αφορίσουμε ή όχι. Αλληγορικό και γι' αυτό βαθειά τρομακτικό όχι για την ιστορία στην επιφάνεια αλλά γιατί οι κυράδες δεν είναι παρά ο τρόπος που εντοπίζουν οι εσωτερικοί μηχανισμοί ή εξωτερικοί παράγοντες τους πόθους και τις κακές μας συνήθειες και μάς τιμωρούν δίνοντας μας αυτό ακριβώς που ζητούσαμε ή που προσπαθούσαμε -υποτίθεται- ν' αποφύγουμε. Η ποίηση παρουσιάζει τη δυναμική του μαγικού ραβδιού, ή του καταλύτη. Παρόλ' αυτά δεν αποφεύγονται κάποιες κλισέ καταστάσεις παρότι με μεγάλη μου ευχαρίστηση αυτό δε στερεί το καλό λεξιλόγιο και την αποφυγή ορισμένων επαναλήψεων αρκετά κουραστικών.
‘’ Οι αναμνήσεις ποτέ δε χάνονται, μονάχα βυθίζονται στο σκοτάδι και εκείνη τη στιγμή για το Ρούλφο, φωτίστηκαν πάλι τα υγρά πράσινα μάτια, οι άκακες μέδουσες των απαλών χεριών και ένα χαμόγελο σαν άρπισμα τσελέστας. Τα όμορφα μαύρα μαλλιά σου, το γλυκό πράσινο βλέμμα σου…
Η Μπεατρίθ, κοιτάζοντας τον από τη λεία αιωνιότητα της. Προσποιείτο πως την είχε ξεχάσει, όμως η παλιά οδύνη επέστρεφε ξανά και ξανά. Τι άλλο έπρεπε να κάνει; Την είχε πια κλάψει, είχε πια θυσιάσει τα πάντα για ‘κείνη. Τι άλλο; Διασθανόταν πως στην οδύνη, πολύ πιο δυνατή από το πάθος, δεν υπήρχε οργασμός, μια ύστατη κορύφωση μετά την οποία μπορούσε να επέλθει η ανακούφιση. Η ζωή μπορούσε να κορεστεί από ευχαρίστηση, όμως πάντοτε ήταν πεινασμένη για πόνο’’.
Έκρηξη νοημάτων, ιδεών νεογνών ή μη, συναισθημάτων σε δυο παραγράφους. Παραίτηση, απόλαυση, σαδισμός, αυτοτιμωρία, μαζοχισμός, όμοιος μ’ εκείνον που μας πιάνει όταν το πονεμένο δόντι σταματάει να πονάει για λίγο και τότε το τσιγκλίζουμε για να διαπιστώσουμε τον πόνο, να απολαύσουμε τον πόνο, να δώσει νόημα στη στιγμή, σάρκα και οστά στο παράπονο του μόνιμου.
Λυρισμός; Μαγνητισμός; Νομίζω αυτά ένιωσα διαβάζοντας μια περίληψη και βλέποντας το εξώφυλλο της ‘’γυναίκας με τον αριθμό 13’’ του Σομόθα δε μ’ έχει απογοητεύσει με το καλοδεχούμενο σκοτάδι της, με τη δύναμη που της παραίτησης, με την έλξη που ασκεί σε όσους πιστεύουν πως η αυτοτιμωρία και όχι η αυτοκριτική έχει πραγματική αξία και λόγο, με την αποδοχή για τη μη αποδοχή στον κολοφώνα που αργεί ακόμα, στη στιγμή που ο Ρούλφο θα κάνει το άλμα γιατί θα είναι έτοιμος να αποχαιρετίσει το παρελθόν, αλλά χωρίς να το ξεχάσει, γιατί η ιστορία παίζει πάντα στα replay χωρίς διαγραφές στις λέξεις, στις πράξεις, στα γεγονότα, γιατί μπορεί να είναι εμφανής ή κρυφή αλλά αυτά που έγιναν είχαν αποτελέσματα οριστικά, μη αναστρέψιμα κι έτσι καθένας έχει τη μια ακόμα ευκαιρία πάντα, ακόμη κι όταν αλλάζουν οι τόποι, οι συνθήκες, τα πρόσωπα, να μην επαναλάβει τα υφιστάμενα λάθη, μα να προχωρήσει σε νέα, λάθη και σωστά.
Ίσως ο Ρούλφο να το κάνει.
Ίσως ο Ρούλφο να μην το κάνει.
Ένα περιχαρακωμένο εγχειρίδιο για τις έξεις που μάς ταιριάζουν και τελικά τις βρίσκουμε ή μάς βρίσκουν και τους τρόπους μπορούμε να τις αφορίσουμε ή όχι. Αλληγορικό και γι' αυτό βαθειά τρομακτικό όχι για την ιστορία στην επιφάνεια αλλά γιατί οι κυράδες δεν είναι παρά ο τρόπος που εντοπίζουν οι εσωτερικοί μηχανισμοί ή εξωτερικοί παράγοντες τους πόθους και τις κακές μας συνήθειες και μάς τιμωρούν δίνοντας μας αυτό ακριβώς που ζητούσαμε ή που προσπαθούσαμε -υποτίθεται- ν' αποφύγουμε. Η ποίηση παρουσιάζει τη δυναμική του μαγικού ραβδιού, ή του καταλύτη. Παρόλ' αυτά δεν αποφεύγονται κάποιες κλισέ καταστάσεις παρότι με μεγάλη μου ευχαρίστηση αυτό δε στερεί το καλό λεξιλόγιο και την αποφυγή ορισμένων επαναλήψεων αρκετά κουραστικών.
May 16, 2017
Τον Χοσέ Κάρλος Σομόθα τον γνώρισα μέσα από το βιβλίο του «Η κλάρα στο μισοσκόταδο» και μπήκε ευθύς αμέσως στην λίστα μου με τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Αγόρασα ότι βιβλίο του κατάφερα να βρω στα βιβλιοπωλεία και τα έβαλα στην άκρη για όταν θα ένιωθα πάλι την ανάγκη να τον διαβάσω.
Πριν από λίγες μέρες έπιασα στα χέρια μου την «Γυναίκα με το νούμερο 13» σκεπτόμενη πως θα μου χαρίσει την ίδια ευχάριστη ανάγνωση και μπορώ πλέον να πω με σιγουριά πως το βρήκα υποδεέστερο της «Κλάρας στο μισοσκόταδο». Αν και θα πρέπει να παραδεχτώ – και εκεί κρύβεται το ταλέντο ενός καλού συγγραφέα – πως δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Το οπισθόφυλλο μας προετοιμάζει για μια ιστορία μυστηρίου μπλεγμένη με υπερφυσικά χαρακτηριστικά. Αυτό που μας κρύβει όμως και θα ήθελα να το ξέρω εξαρχής είναι ότι η ιστορία προχωράει γερά στα μονοπάτια της λογοτεχνίας του θρίλερ με γερές δόσεις gore. Ή τουλάχιστον έτσι το αισθάνθηκα εγώ. Η ανάγνωση ήταν για έμενα ένα συναισθηματικό rollercoaster, από την μία η αγωνία να δω τι θα συμβεί από την άλλη στο γύρισμα της σελίδας με περίμενε μια ακόμα περιγραφική σκηνή που μου γύριζε βόλτες το στομάχι.. Με το κλείσιμο και της τελευταίας σελίδας αισθάνθηκα πτώμα!
Στην «Κλάρα στο μισοσκόταδο» ο Σομόθα καταπιάνεται με την ζωγραφική, στην «Γυναίκα με το νούμερο 13» ο συγγραφέας μας μιλάει για την ποίηση. Θεώρησα πως αυτό που ήθελε ο συγγραφέας να μας πει είναι ότι οι λέξεις έχουν δύναμη, ειδικά όταν βρεθούν στα κατάλληλα στόματα και όταν διαστρεβλωθούν με τον κατάλληλο τρόπο. Ότι οι λέξεις πονούν.
Είχα παρατηρήσει και από το προηγούμενο βιβλίο του ότι οι περιγραφές των γυναικών είναι πάντα στην πλευρά της ρηχότητας· οι γυναίκες του Σομόθα είναι σέξι, όμορφες και επιθυμητές και συχνά μόνο αυτό. Κατανοώ ότι στο μυθιστόρημα αυτό οι θηλυκοί χαρακτήρες πρέπει να είναι ερεθιστικοί, ερωτικοί κτλ μιας και είναι μούσες που εμπνέουν τους ποιητές απλά δε μπορώ να αρνηθώ πως με ξενίζει η τόσο ρηχή αντιμετώπιση των γυναικείων χαρακτήρων. Αλλά και οι αντρικοί χαρακτήρες μου φάνηκαν ημιτελείς σε τούτο το μυθιστόρημα. Ενώ στην αρχή με είχε κερδίσει πλήρως η ιστορία στην συνέχεια έχανε και λίγο-λίγο έδαφος μέσα μου.
Αν κάποιος έσβηνε το όνομα του Σομόθα και έβαζε στο εξώφυλλο το όνομα του Κινγκ, απλά φέρνω σαν παράδειγμα αυτόν τον συγγραφέα, δεν θα αντιμετώπιζα κανένα πρόβλημα στο να πιστέψω πως το έχει γράψει αυτός. Μην με παρεξηγήσετε αγαπώ Κινγκ απλά θεωρώ ότι το βιβλίο θα ήταν καλύτερο ένα δεν ακολουθούσε αυτόν τον δρόμο.
Εν κατακλείδι θεωρώ ότι ήταν ένα βιβλίο που δεν με κέρδισε όσο θα ήθελα. Δεν έφτασε τις προσδοκίες μου και πραγματικά λυπάμαι γιατί είχα ακούσει καλά λόγια. Παρόλα αυτά θα σας συστήσω να διαβάσετε Σομόθα γιατί είναι ένας αν μη τι άλλο καλός συγγραφέας.
https://cherrybookreviews.wordpress.c...
Πριν από λίγες μέρες έπιασα στα χέρια μου την «Γυναίκα με το νούμερο 13» σκεπτόμενη πως θα μου χαρίσει την ίδια ευχάριστη ανάγνωση και μπορώ πλέον να πω με σιγουριά πως το βρήκα υποδεέστερο της «Κλάρας στο μισοσκόταδο». Αν και θα πρέπει να παραδεχτώ – και εκεί κρύβεται το ταλέντο ενός καλού συγγραφέα – πως δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Το οπισθόφυλλο μας προετοιμάζει για μια ιστορία μυστηρίου μπλεγμένη με υπερφυσικά χαρακτηριστικά. Αυτό που μας κρύβει όμως και θα ήθελα να το ξέρω εξαρχής είναι ότι η ιστορία προχωράει γερά στα μονοπάτια της λογοτεχνίας του θρίλερ με γερές δόσεις gore. Ή τουλάχιστον έτσι το αισθάνθηκα εγώ. Η ανάγνωση ήταν για έμενα ένα συναισθηματικό rollercoaster, από την μία η αγωνία να δω τι θα συμβεί από την άλλη στο γύρισμα της σελίδας με περίμενε μια ακόμα περιγραφική σκηνή που μου γύριζε βόλτες το στομάχι.. Με το κλείσιμο και της τελευταίας σελίδας αισθάνθηκα πτώμα!
Στην «Κλάρα στο μισοσκόταδο» ο Σομόθα καταπιάνεται με την ζωγραφική, στην «Γυναίκα με το νούμερο 13» ο συγγραφέας μας μιλάει για την ποίηση. Θεώρησα πως αυτό που ήθελε ο συγγραφέας να μας πει είναι ότι οι λέξεις έχουν δύναμη, ειδικά όταν βρεθούν στα κατάλληλα στόματα και όταν διαστρεβλωθούν με τον κατάλληλο τρόπο. Ότι οι λέξεις πονούν.
Είχα παρατηρήσει και από το προηγούμενο βιβλίο του ότι οι περιγραφές των γυναικών είναι πάντα στην πλευρά της ρηχότητας· οι γυναίκες του Σομόθα είναι σέξι, όμορφες και επιθυμητές και συχνά μόνο αυτό. Κατανοώ ότι στο μυθιστόρημα αυτό οι θηλυκοί χαρακτήρες πρέπει να είναι ερεθιστικοί, ερωτικοί κτλ μιας και είναι μούσες που εμπνέουν τους ποιητές απλά δε μπορώ να αρνηθώ πως με ξενίζει η τόσο ρηχή αντιμετώπιση των γυναικείων χαρακτήρων. Αλλά και οι αντρικοί χαρακτήρες μου φάνηκαν ημιτελείς σε τούτο το μυθιστόρημα. Ενώ στην αρχή με είχε κερδίσει πλήρως η ιστορία στην συνέχεια έχανε και λίγο-λίγο έδαφος μέσα μου.
Αν κάποιος έσβηνε το όνομα του Σομόθα και έβαζε στο εξώφυλλο το όνομα του Κινγκ, απλά φέρνω σαν παράδειγμα αυτόν τον συγγραφέα, δεν θα αντιμετώπιζα κανένα πρόβλημα στο να πιστέψω πως το έχει γράψει αυτός. Μην με παρεξηγήσετε αγαπώ Κινγκ απλά θεωρώ ότι το βιβλίο θα ήταν καλύτερο ένα δεν ακολουθούσε αυτόν τον δρόμο.
Εν κατακλείδι θεωρώ ότι ήταν ένα βιβλίο που δεν με κέρδισε όσο θα ήθελα. Δεν έφτασε τις προσδοκίες μου και πραγματικά λυπάμαι γιατί είχα ακούσει καλά λόγια. Παρόλα αυτά θα σας συστήσω να διαβάσετε Σομόθα γιατί είναι ένας αν μη τι άλλο καλός συγγραφέας.
https://cherrybookreviews.wordpress.c...
August 23, 2019
Ξεκίνησε ως ένα αρκετά ενδιαφέρον μεταφυσικό θρίλερ με θέμα ένα κοινό μαγισσών που χρησιμοποιεί την τέχνη της ποίησης για να αντλεί δύναμη αλλά σταδιακά μετατράπηκε σε ένα ακόμα βαρετό θρίλερ της σειράς γεμάτο με βίαιες σκηνές που παραπέμπουν σε 80'ς Ιταλικό b-movie, επιδερμική σχέση με την ποίηση (πετάει μερικούς στίχους αριστερά δεξιά) εκλεκτισμένη πρόζα για ξεκάρφωμα και μια μεγάλη κοιλιά από την μέση και μετά. Δυσκολεύτηκα να το τελειώσω λόγω της μέτριας μετάφρασης, θα ήθελα να διαβάσω και τα υπόλοιπα του τυπά (δεν έχει κακές ιδέες) αλλά δεν κόβω φλέβα. Προσπερνώ σφυρίζοντας ένα πολυαγαπημένο μεθυστικό ποίημα που είχα διαβάσει πριν χρόνι....
Πολλές φορές μπορεί να κλαις, όμως κανένας δε βλέπει τα δάκρυα σου.
Άλλες φορές γελάς, μα κανείς δε νιώθει τη χαρά σου.
Πως γίνεται όμως άμα κλάσεις, να το παίρνουν όλοι χαμπάρι;
Πολλές φορές μπορεί να κλαις, όμως κανένας δε βλέπει τα δάκρυα σου.
Άλλες φορές γελάς, μα κανείς δε νιώθει τη χαρά σου.
Πως γίνεται όμως άμα κλάσεις, να το παίρνουν όλοι χαμπάρι;
October 24, 2016
Εξαιρετικο βιβλιο. Επιτελους Λογοτεχνια. Ο Σομοθα ειναι μαγος της πενας , η μεταφραση της Θεοδωροπουλου αψογη και η βιβλιοδεσια ποιοτικα υπεροχη. Εξ ολοκληρου ενα μικρο διαμαντι για καθε βιβλιοθηκη. Η μυστηριωδης ατμοσφαιρα που καλυπτει το παντρεμα της ποιησης με τη μαγεια σε κραταει ως την ανατροπη του τελους. Σιγουρα θα ψαξω κι αλλα βιβλια του
September 2, 2022
Non mais pourquoi j'ai attendu si longtemps avant de lire ce roman qui dormait dans ma pile depuis 15 ans? Un homme et une prostituée de l'Est qui font de mystérieux rêves, des sorcières cruelles et une machination remplie d'épouvante (je suis une petite nature). Presque 600 pages qui passent toutes seules et que j'ai adorées.
December 30, 2022
Una novela de terror y misterio que empieza muy bien pero que se me ha hecho larga.
El principio con el protagonista y una joven soñando con una misteriosa casa y las 13 damas me recordaban a Suspiria de Argento pero nada más lejos de la realidad, el autor se enrolla como una persiana en algunos tramos del libro que sigue una estructura demasiado lineal(enfrentamiento con las brujas-descanso para reponer heridad-otra vez enfrentamiento).
A parte, lo mejor del libro que para mí son esas 13 damas a penas aparecen descritas y solo algunas de ellas tienen un papel importante en la novela. El autor escribe muy bien y las referencias poéticas son interesantes pero creo que le sobran unas 100 pags.
El principio con el protagonista y una joven soñando con una misteriosa casa y las 13 damas me recordaban a Suspiria de Argento pero nada más lejos de la realidad, el autor se enrolla como una persiana en algunos tramos del libro que sigue una estructura demasiado lineal(enfrentamiento con las brujas-descanso para reponer heridad-otra vez enfrentamiento).
A parte, lo mejor del libro que para mí son esas 13 damas a penas aparecen descritas y solo algunas de ellas tienen un papel importante en la novela. El autor escribe muy bien y las referencias poéticas son interesantes pero creo que le sobran unas 100 pags.
May 5, 2022
Un hombre comienza a tener pesadillas sobre un crimen, una imagen del pasado pero no de su vida, un sueño del futuro pero no referente a el, serán sueños? O será algo más…
En mi opinión empieza muy bien tiene un tema súper bueno que me hubiese gustado que profundizaran por ahí en vez llevarlo a un tema tan soso
El suspenso estuvo presente los primeros capítulos de ahí se volvió algo un tanto predecible
Mucho texto, un libro bastante largo que bien podría ser la mitad de la escrito ya qué hay mucho relleno tiendes a perderte un poco ya que cambian continuamente de narrador y no te indica quien es quien está narrando los capítulos
En mi opinión empieza muy bien tiene un tema súper bueno que me hubiese gustado que profundizaran por ahí en vez llevarlo a un tema tan soso
El suspenso estuvo presente los primeros capítulos de ahí se volvió algo un tanto predecible
Mucho texto, un libro bastante largo que bien podría ser la mitad de la escrito ya qué hay mucho relleno tiendes a perderte un poco ya que cambian continuamente de narrador y no te indica quien es quien está narrando los capítulos
December 18, 2020
"Η γυναίκα με το νούμερο 13"
Η ποίηση εξευγενίζει την ψυχή αλλά μπορεί και να την καταστρέψει.
Ένα εξωκοσμικό παραμύθι που στους ήρωες φαντάζει πραγματική παράνοια.
Ένας ήρωας, καθηγητής της λογοτεχνίας, κατακλύζεται καθημερινά από εφιάλτες ώσπου μια μέρα ψάχνει να βρει την αλήθεια ενός εγκλήματος τραβώντας ένα νήμα που τον στέλνει αυτόματα στην κόλαση.
13 κυράδες, μάγισσες χρησιμοποιούν ποιητικούς στίχους για να θέλξουν όποιον βρεθεί μπροστά τους. Κινούν τα νήματα και καθορίζουν το παιχνίδι της ζωής και του θανάτου. Η μοίρα των ανθρώπων βρίσκεται στα χέρια τους.
Η γραφή του Σομόθα με είχε ενθουσιάσει στο " Κλάρα στο μισοσκόταδο." Έχει ένα μαγικό τρόπο να σου κεντρίζει το ενδιαφέρον λόγω των ιδιαιτερων ιστοριών του. Όμως, εδώ η σπίθα δεν ήταν η ίδια. Κάτι μου έλειψε.
Η ποίηση εξευγενίζει την ψυχή αλλά μπορεί και να την καταστρέψει.
Ένα εξωκοσμικό παραμύθι που στους ήρωες φαντάζει πραγματική παράνοια.
Ένας ήρωας, καθηγητής της λογοτεχνίας, κατακλύζεται καθημερινά από εφιάλτες ώσπου μια μέρα ψάχνει να βρει την αλήθεια ενός εγκλήματος τραβώντας ένα νήμα που τον στέλνει αυτόματα στην κόλαση.
13 κυράδες, μάγισσες χρησιμοποιούν ποιητικούς στίχους για να θέλξουν όποιον βρεθεί μπροστά τους. Κινούν τα νήματα και καθορίζουν το παιχνίδι της ζωής και του θανάτου. Η μοίρα των ανθρώπων βρίσκεται στα χέρια τους.
Η γραφή του Σομόθα με είχε ενθουσιάσει στο " Κλάρα στο μισοσκόταδο." Έχει ένα μαγικό τρόπο να σου κεντρίζει το ενδιαφέρον λόγω των ιδιαιτερων ιστοριών του. Όμως, εδώ η σπίθα δεν ήταν η ίδια. Κάτι μου έλειψε.
February 8, 2024
Άλλη μια συγκλονιστική ιστορία από την πένα του Σομόθα, ο οποίος με το τέταρτο βιβλίο του που διαβάζω μπαίνει επισήμως στο πανθέον των αγαπημένων μου συγγραφέων.
Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, μα κόκκαλα τσακίζει: αυτή είναι η θεματική και το κέντρο γύρω από το οποίο γυρίζει η υπόθεση της γυναίκας με το νούμερο 13. Τι θα συνέβαινε αν οι λέξεις είχαν δύναμη; Αν η ποίηση ήταν όπλο στα χέρια αυτών που γνώριζαν τη δύναμη της; Ποιο το απώτερο κίνητρο πίσω από την έμπνευση και την τέχνη;
Ψυχολογικό θρίλερ ή/και σύγχρονο παραμύθι των αδελφών Γκριμ, με έναν Σομόθα που γράφει α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-α δημιουργώντας επιτυχώς κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και μια σύναξη μαγισσών, το σύμπαν των οποίων θα ζήλευε και το Suspiria του Argento.
Ίσως κλείνει λίγο βιαστικά, σίγουρα όμως πρόκειται για ένα ψυχεδελικό, σκοτεινό ταξίδι αυτογνωσίας στα βάθη της ποίησης.
Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, μα κόκκαλα τσακίζει: αυτή είναι η θεματική και το κέντρο γύρω από το οποίο γυρίζει η υπόθεση της γυναίκας με το νούμερο 13. Τι θα συνέβαινε αν οι λέξεις είχαν δύναμη; Αν η ποίηση ήταν όπλο στα χέρια αυτών που γνώριζαν τη δύναμη της; Ποιο το απώτερο κίνητρο πίσω από την έμπνευση και την τέχνη;
Ψυχολογικό θρίλερ ή/και σύγχρονο παραμύθι των αδελφών Γκριμ, με έναν Σομόθα που γράφει α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-α δημιουργώντας επιτυχώς κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και μια σύναξη μαγισσών, το σύμπαν των οποίων θα ζήλευε και το Suspiria του Argento.
Ίσως κλείνει λίγο βιαστικά, σίγουρα όμως πρόκειται για ένα ψυχεδελικό, σκοτεινό ταξίδι αυτογνωσίας στα βάθη της ποίησης.
June 9, 2019
This is the second book by Jose Carlos Somoza that I've read, the first one was the fascinating "Zig Zag", and even though it was an easy read, I have to admit that it was less captivating than I expected by the Spanish psychiatrist and literary crime fiction author.
The story is engaging in its premise, it concerns the story of a young professor of literature, Salomon, and a Hungarian prostitute, Rakel, who begin to have bizarre dreams about people getting murdered in horrendous ways. They soon find out that these killings are connected to the sect of the 13 women who instill the poetic inspiration in writers around the world. There is a vast number of poetry references from John Milton and Henderlin to Paul Valery and Frederico Garcia Lorca, something that adds to the story's quality level.
The plot, on the other hand, is convoluted and sometimes confusing while the main characters, with one or two exceptions, are not so well drawn as they were in "Zig Zag". The supernatural horror element is also weak and never makes the reader feel shivers all over his body as it happens in Somoza's other novels. The pacing of the story is also a bit flawed and uneven while the finale, though not totally unsuccessful, it is as ineffective as the whole plotline. When I bought this title, I thought that, regardless of the its length (nearly 500 pages), I would devour it in one or two sittings. Unfortunately, I didn't find this book engaging enough to do something like that.
Of course the above criticism in no way is intended to claim that Jose Carlos Somoza is not an excellent writer whose work defies the strict genre classification as it borrows element from crime fiction, horror, mythology, drama etc. For those who are not familiar with the Spanish author's work, I would recommend to begin with the excellent "Zig Zag" that managed to mesmerize me. I should also add that my precise rating is closer to 3,5/5, but I am an avid supporter of one to ten scale as I believe that it offers the reviewer(s) the opportunity to be more rigorous and fair with the authors and their works.
The story is engaging in its premise, it concerns the story of a young professor of literature, Salomon, and a Hungarian prostitute, Rakel, who begin to have bizarre dreams about people getting murdered in horrendous ways. They soon find out that these killings are connected to the sect of the 13 women who instill the poetic inspiration in writers around the world. There is a vast number of poetry references from John Milton and Henderlin to Paul Valery and Frederico Garcia Lorca, something that adds to the story's quality level.
The plot, on the other hand, is convoluted and sometimes confusing while the main characters, with one or two exceptions, are not so well drawn as they were in "Zig Zag". The supernatural horror element is also weak and never makes the reader feel shivers all over his body as it happens in Somoza's other novels. The pacing of the story is also a bit flawed and uneven while the finale, though not totally unsuccessful, it is as ineffective as the whole plotline. When I bought this title, I thought that, regardless of the its length (nearly 500 pages), I would devour it in one or two sittings. Unfortunately, I didn't find this book engaging enough to do something like that.
Of course the above criticism in no way is intended to claim that Jose Carlos Somoza is not an excellent writer whose work defies the strict genre classification as it borrows element from crime fiction, horror, mythology, drama etc. For those who are not familiar with the Spanish author's work, I would recommend to begin with the excellent "Zig Zag" that managed to mesmerize me. I should also add that my precise rating is closer to 3,5/5, but I am an avid supporter of one to ten scale as I believe that it offers the reviewer(s) the opportunity to be more rigorous and fair with the authors and their works.
October 8, 2017
"La dama número trece" starts well enough: Rulfo, a literature teacher without a job, and whose girlfriend died a couple of years ago, taking with her his willing to live, is having strange nightmares about the death of a woman in a mansion. One day, on the TV, he sees the house where the woman was killed by a crazy man. He decides to go and investigate and, in front of the house, he meets a beautiful woman who is having the same dreams as him.
What follows is an absolute mess, with plot holes everywhere, a poor writing style, too much in love with using over-florid words and with so much inconsistency it is impossible to keep the suspension of disbelief.
Where to start? For starters, the women in the book are little more than objects. Oh, yes, some of them have power, but they are all beautiful and sexy and Somoza's writing lingers over their bodies way too much, and for no particular reason. On top of that, the reason behind the dreams make absolutely no sense (as neither do the twists). The motivations for the 'bad ones' of the story are ridiculous, as it is also the way Somoza explains the reasons behind their power. If that was not enough, the principal characters, our heroes (Rulfo and Raquel) have little power over their own bodies and actions. If an author takes out free will from their characters, the story loses pretty much everything. Anything goes, and there is no justification for it. How can a reader enjoy a story that does not follow any rules for internal consistency? The other ones are so powerful that the fight just makes no sense whatsoever.
A poor effort.
2/10
(Original Castilian Version)
What follows is an absolute mess, with plot holes everywhere, a poor writing style, too much in love with using over-florid words and with so much inconsistency it is impossible to keep the suspension of disbelief.
Where to start? For starters, the women in the book are little more than objects. Oh, yes, some of them have power, but they are all beautiful and sexy and Somoza's writing lingers over their bodies way too much, and for no particular reason. On top of that, the reason behind the dreams make absolutely no sense (as neither do the twists). The motivations for the 'bad ones' of the story are ridiculous, as it is also the way Somoza explains the reasons behind their power. If that was not enough, the principal characters, our heroes (Rulfo and Raquel) have little power over their own bodies and actions. If an author takes out free will from their characters, the story loses pretty much everything. Anything goes, and there is no justification for it. How can a reader enjoy a story that does not follow any rules for internal consistency? The other ones are so powerful that the fight just makes no sense whatsoever.
A poor effort.
2/10
(Original Castilian Version)
May 28, 2019
Υπέροχα παρανοϊκό(?),μαγικά ποιητικό,ένα βιβλίο που μέσα του τα έκρυβε όλα-την συμπαντική δόνηση των λέξεων,την καταστροφική δύναμη των στίχων των μεγαλύτερων ποιητών του κόσμου,μια "συνωμοσία" των μαγισσών/μουσών που εμφανίζονται και κλέβουν τους δυνατότερους στίχους των ποιημάτων για να κατευθύνουν και να ελέγχουν τις ζωές τους.Ποιες είναι αυτές οι κυράδες και γιατί η 13η δεν εμφανίζεται ποτέ?Γιατί ο Σαίξπηρ,ο Καβάφης,η Σαπφώ και ο Νερούδα έχουν υπάρξει υποχείριά τους?
Μια ιστορία προδοσίας,εξαπάτησης,εκδίκησης αλλά και απελπισμένης αγάπης,μια ιστορία για το πώς η Ποίηση κυριαρχεί διαχρονικά στον Χώρο και τον Χρόνο:ο Θεός είναι ο Λόγος.
Μετά την Κλάρα και το Σπήλαιο,δεν πίστευα πως θα μπορούσα να απορροφηθώ τόσο πολύ από τις αποτρόπαιες περιγραφές του Σομόθα,όμως διαψεύστηκα ευχάριστα,μιας και είναι από τις λίγες φορές που έχω συναντήσει στη λογοτεχνία του φανταστικού(που πιστεύω πως ανήκει η Γυναίκα) μια ιστορία με Μάγισσες τόσο υπέροχα δοσμένη.5⭐
Μια ιστορία προδοσίας,εξαπάτησης,εκδίκησης αλλά και απελπισμένης αγάπης,μια ιστορία για το πώς η Ποίηση κυριαρχεί διαχρονικά στον Χώρο και τον Χρόνο:ο Θεός είναι ο Λόγος.
Μετά την Κλάρα και το Σπήλαιο,δεν πίστευα πως θα μπορούσα να απορροφηθώ τόσο πολύ από τις αποτρόπαιες περιγραφές του Σομόθα,όμως διαψεύστηκα ευχάριστα,μιας και είναι από τις λίγες φορές που έχω συναντήσει στη λογοτεχνία του φανταστικού(που πιστεύω πως ανήκει η Γυναίκα) μια ιστορία με Μάγισσες τόσο υπέροχα δοσμένη.5⭐
March 13, 2018
Engancha desde el principio y el autor crea una atmósfera inquietante perfecta, aunque llegando a la mitad mi atención decayó un poco: puede que le sobren algunas páginas o quizás es que la cosa se vuelve demasiado fantasiosa para mi gusto, no sé. En cualquier caso es un buen libro dentro de su género.
May 25, 2016
Somoza writes captivating thrillerish novels. His background in psychiatry obviously enables his writing to speak to the reader's inner fears and traumas, so he can be scary in a subtle, precise way - almost surgical. Me likey.
October 23, 2021
Las palabras son poderosas. Las palabras pueden obligarte a hacer cosas de las que no te creerías capaz: pueden embravecer un ejercito entero y hacerlo cargar contra un enemigo desconocido, conscientes de que en esa carga magnifica ninguno regresará; pueden postrar a una persona y quitarle toda esperanza de levantarse; pueden alzar a un pueblo contra el mundo y convencerle de que están haciendo lo correcto, reclamando justicia. Las palabras son gatillos, detonadores y armas arrojadizas. Por supuesto, siempre en el plano metafórico. Pero no en esta novela, en esta novela las palabras son terribles armas de destrucción masiva. Literalmente.
Esta es la historia de Salomón Rulfo, profesor de literatura retirado y desencantado del mundo y sus semejantes al que unas terroríficas pesadillas atormentan sin descanso. En estos sueños recurrentes es testigo de un crimen brutal y sanguinario como sólo la delirante imaginación humana puede confeccionar durante la fase REM. El problema es que estos sueños no son tales, pues este asesinato ocurrió realmente, y cuando nuestro protagonista se lanza a esclarecer el misterio de este crimen descubrirá que la poesía que tanto ama es muy, muy peligrosa.
Este es el segundo libro de José Carlos Somoza que leo, y he creído reconocer algunos lugares comunes. No se si es algo anecdótico o que a este autor le gusta escribir sobre sectas y sociedades secretas -por si acaso no mencionaré la otra novela, por los spoilers-, pero en ambas novelas la trama gira en torno a un grupúsculo que ejerce un control subrepticio pero absoluto sobre la sociedad. En este caso se trata de las damas, unos seres inmortales que inflaman la creatividad de los grandes poetas para apropiarse de sus versos más hermosos, de los cuales obtienen sus dones, su munición. En efecto, en este libro los versos tienen la capacidad de retorcer y deformar la realidad -"en el principio era el verbo"-, y las damas necesitan que el caudal de versos mane constante para seguir perpetuándose en el poder. Esta conspiración, por tanto, nos adentra un submundo lleno de liturgias y misterios que los protagonistas tendrán que ir descubriendo poco a poco pagando un alto precio en el proceso al igual que ocurría en, por ejemplo, la novela de Tim Powers La fuerza de su mirada, cuya trama también gira en torno a unos catalizadores sobrenaturales que necesitan de los poetas para sobrevivir. De hecho, y a modo de curiosidad, en la novela de Powers estos seres sobrenaturales reciben el nombre de lamias, en parte como una referencia al poema de John Keats -la identidad de estos seres es más compleja-, un importante personaje en dicha novela, que es, así mismo, el nombre de una de las damas de la novela de Somoza, en particular la musa que inspiró... a Keats. Las similitudes no acaban aquí: ambas novelas consisten en una investigación sobre el origen y naturaleza de estos entes con el objetivo de poder destruirlos, en ambas los protagonistas son acosados desde el minuto uno por estos seres, ambas tienen un gusto morboso por la casquería -especialmente la de Somoza, que se recrea muchísimo en lo gore-, y ambas no me han gustado. Punto importante este último.
No se si es que no soy fan de estas novelas de sociedades secretas, pues tampoco he leído tantas para afirmarlo rotundamente, o que éstas dos tienen unas tramas que intentan ser tan retorcidas e ingeniosas que terminan por rozar el absurdo. Lo que más he disfrutado de ambas ha sido, curiosamente, esa visceralidad. Tanto Somoza como Powers saben crear momentos de gran fuerza visual, con atmosferas enfermizas y manteniendo ese onirismo alucinado que se le presupone a la poesía más decadentista y romántica, la que se hacia en fumaderos de opio y tascas inmundas. A nivel tonal, esta violencia descarnada refuerza ese poder que la poesía tiene sobre los humanos a nivel inconsciente, al principio, y a nivel absoluto una vez entran en escena las damas o las lamias: un verso de Blake te mutila de forma horrible, un soneto de Shakespeare te reduce a pulpa y un Damaso Alonso te exprime el cerebro. Este es el punto más disfrutable de la novela, el poder de las palabras.
Sin embargo, al ser estos seres sobrenaturales unas invenciones originales basadas sólo parcialmente en fuentes reales -brujería, mitología griega, etc-, las leyes que rigen su naturaleza son igualmente originales. Me explico. El imaginario popular sabe que a los hombres lobo se los combate con plata y a los vampiros con estacas. Bien, varias kriptonitas de las damas pueden rastrearse en tratados de demonología reales y mitos, pero la mayor parte, concretamente aquellas debilidades que serán importantes para la trama, deben descubrirse. Y digamos que cada descubrimiento se hace en circunstancias sospechosamente convenientes para la trama, ya sea porque alguien tiene una información útil o porque alguien conoció a no-se-quién que a su vez conocía a no-se-quién, o mi favorito, porque un sueño lo dijo. En resumen, se le ven bastantes las costuras a la novela en sus revelaciones, y no son pocas las que ocurren a lo largo de la misma.
Los personajes son más bien un esbozo, tanto el protagonista, Rulfo, como sus aliados. Todos son seres miserables y/o que han sufrido una perdida irreparable en sus vidas que aun los atormenta. Esa miseria del pasado es lo que les hermana y les obliga a sacrificar sus vidas para descubrir el secreto de las damas. Poco más se puede decir de ellos. Tiene gracia el profesor de Rulfo, César, que se presenta a si mismo como un dandi hedonista con ínfulas de Marques de Sade que gustaba de realizar orgias caseras con sus alumnos -predominantemente alumnas- al que la realidad le hace ver que no era tan "enfant terrible". Vamos, lo normal en un profesor universitario de humanidades.
Por último, el estilo de Somoza, si bien esta cuidado y es efectivo, da en inconsistente. La mayor parte de la historia esta narrada de una forma sencilla, sin grandes pretensiones y manteniendo un tono sobriamente pesimista. Sin embargo, hay momentos en que el lenguaje cambia y predominan los barroquismos y metáforas crípticas. Sobre todo en los preludios a las escenas más violentas. Entiendo que esto ocurre para sumergir al lector en esa atmosfera alucinada que envuelve a los protagonistas. El contacto con las damas es un poco como iniciarse en los misterios de los mitos de Cthulhu: a mayor conocimiento más frágil se vuelve cordura. Si bien este recurso es inteligente, siento que no está integrado orgánicamente en la narración, y el contraste que se crea consigue lo contrario a una inversión eficaz en ese submundo surrealista. Eso, y la introducción de frases inconexas en la narración que ni siquiera entiendo que pintan.
No puedo recomendar esta novela, ni ésta ni por extensión la de Tim Powers anteriormente mencionada, salvo por su planteamiento y su atmosfera. Tal vez para algunos sólo esto justifique su lectura y les permita considerar sus defectos pecadillos excusables. En mi caso, no es así, y menos para una novela de más de 700 páginas como es la de Powers. No cumple como thriller ni como novela de misterio, sí como novela de terror en algunos fragmentos, pero tampoco muchos. Ya depende de cada quien darle una oportunidad.
Sólo me resta advertir al valiente que se aventure a emprender este viaje que abandone toda esperanza. Bueno, esta última cita ha sido como tocar un cencerro al final de una sinfonía. Mejor paro ya.
Esta es la historia de Salomón Rulfo, profesor de literatura retirado y desencantado del mundo y sus semejantes al que unas terroríficas pesadillas atormentan sin descanso. En estos sueños recurrentes es testigo de un crimen brutal y sanguinario como sólo la delirante imaginación humana puede confeccionar durante la fase REM. El problema es que estos sueños no son tales, pues este asesinato ocurrió realmente, y cuando nuestro protagonista se lanza a esclarecer el misterio de este crimen descubrirá que la poesía que tanto ama es muy, muy peligrosa.
Este es el segundo libro de José Carlos Somoza que leo, y he creído reconocer algunos lugares comunes. No se si es algo anecdótico o que a este autor le gusta escribir sobre sectas y sociedades secretas -por si acaso no mencionaré la otra novela, por los spoilers-, pero en ambas novelas la trama gira en torno a un grupúsculo que ejerce un control subrepticio pero absoluto sobre la sociedad. En este caso se trata de las damas, unos seres inmortales que inflaman la creatividad de los grandes poetas para apropiarse de sus versos más hermosos, de los cuales obtienen sus dones, su munición. En efecto, en este libro los versos tienen la capacidad de retorcer y deformar la realidad -"en el principio era el verbo"-, y las damas necesitan que el caudal de versos mane constante para seguir perpetuándose en el poder. Esta conspiración, por tanto, nos adentra un submundo lleno de liturgias y misterios que los protagonistas tendrán que ir descubriendo poco a poco pagando un alto precio en el proceso al igual que ocurría en, por ejemplo, la novela de Tim Powers La fuerza de su mirada, cuya trama también gira en torno a unos catalizadores sobrenaturales que necesitan de los poetas para sobrevivir. De hecho, y a modo de curiosidad, en la novela de Powers estos seres sobrenaturales reciben el nombre de lamias, en parte como una referencia al poema de John Keats -la identidad de estos seres es más compleja-, un importante personaje en dicha novela, que es, así mismo, el nombre de una de las damas de la novela de Somoza, en particular la musa que inspiró... a Keats. Las similitudes no acaban aquí: ambas novelas consisten en una investigación sobre el origen y naturaleza de estos entes con el objetivo de poder destruirlos, en ambas los protagonistas son acosados desde el minuto uno por estos seres, ambas tienen un gusto morboso por la casquería -especialmente la de Somoza, que se recrea muchísimo en lo gore-, y ambas no me han gustado. Punto importante este último.
No se si es que no soy fan de estas novelas de sociedades secretas, pues tampoco he leído tantas para afirmarlo rotundamente, o que éstas dos tienen unas tramas que intentan ser tan retorcidas e ingeniosas que terminan por rozar el absurdo. Lo que más he disfrutado de ambas ha sido, curiosamente, esa visceralidad. Tanto Somoza como Powers saben crear momentos de gran fuerza visual, con atmosferas enfermizas y manteniendo ese onirismo alucinado que se le presupone a la poesía más decadentista y romántica, la que se hacia en fumaderos de opio y tascas inmundas. A nivel tonal, esta violencia descarnada refuerza ese poder que la poesía tiene sobre los humanos a nivel inconsciente, al principio, y a nivel absoluto una vez entran en escena las damas o las lamias: un verso de Blake te mutila de forma horrible, un soneto de Shakespeare te reduce a pulpa y un Damaso Alonso te exprime el cerebro. Este es el punto más disfrutable de la novela, el poder de las palabras.
Sin embargo, al ser estos seres sobrenaturales unas invenciones originales basadas sólo parcialmente en fuentes reales -brujería, mitología griega, etc-, las leyes que rigen su naturaleza son igualmente originales. Me explico. El imaginario popular sabe que a los hombres lobo se los combate con plata y a los vampiros con estacas. Bien, varias kriptonitas de las damas pueden rastrearse en tratados de demonología reales y mitos, pero la mayor parte, concretamente aquellas debilidades que serán importantes para la trama, deben descubrirse. Y digamos que cada descubrimiento se hace en circunstancias sospechosamente convenientes para la trama, ya sea porque alguien tiene una información útil o porque alguien conoció a no-se-quién que a su vez conocía a no-se-quién, o mi favorito, porque un sueño lo dijo. En resumen, se le ven bastantes las costuras a la novela en sus revelaciones, y no son pocas las que ocurren a lo largo de la misma.
Los personajes son más bien un esbozo, tanto el protagonista, Rulfo, como sus aliados. Todos son seres miserables y/o que han sufrido una perdida irreparable en sus vidas que aun los atormenta. Esa miseria del pasado es lo que les hermana y les obliga a sacrificar sus vidas para descubrir el secreto de las damas. Poco más se puede decir de ellos. Tiene gracia el profesor de Rulfo, César, que se presenta a si mismo como un dandi hedonista con ínfulas de Marques de Sade que gustaba de realizar orgias caseras con sus alumnos -predominantemente alumnas- al que la realidad le hace ver que no era tan "enfant terrible". Vamos, lo normal en un profesor universitario de humanidades.
Por último, el estilo de Somoza, si bien esta cuidado y es efectivo, da en inconsistente. La mayor parte de la historia esta narrada de una forma sencilla, sin grandes pretensiones y manteniendo un tono sobriamente pesimista. Sin embargo, hay momentos en que el lenguaje cambia y predominan los barroquismos y metáforas crípticas. Sobre todo en los preludios a las escenas más violentas. Entiendo que esto ocurre para sumergir al lector en esa atmosfera alucinada que envuelve a los protagonistas. El contacto con las damas es un poco como iniciarse en los misterios de los mitos de Cthulhu: a mayor conocimiento más frágil se vuelve cordura. Si bien este recurso es inteligente, siento que no está integrado orgánicamente en la narración, y el contraste que se crea consigue lo contrario a una inversión eficaz en ese submundo surrealista. Eso, y la introducción de frases inconexas en la narración que ni siquiera entiendo que pintan.
No puedo recomendar esta novela, ni ésta ni por extensión la de Tim Powers anteriormente mencionada, salvo por su planteamiento y su atmosfera. Tal vez para algunos sólo esto justifique su lectura y les permita considerar sus defectos pecadillos excusables. En mi caso, no es así, y menos para una novela de más de 700 páginas como es la de Powers. No cumple como thriller ni como novela de misterio, sí como novela de terror en algunos fragmentos, pero tampoco muchos. Ya depende de cada quien darle una oportunidad.
Sólo me resta advertir al valiente que se aventure a emprender este viaje que abandone toda esperanza. Bueno, esta última cita ha sido como tocar un cencerro al final de una sinfonía. Mejor paro ya.
January 14, 2024
Η πραγματικότητα είναι προσάναμμα, η ποίηση είναι φλόγα, κι εκείνες έχουν ανακαλύψει πώς ν’ ανάβουν φωτιά
4ο βιβλίο του Σόμοθα που διαβάζω, πάλι ενδιαφέρον ως θέμα, η ποίηση και το πως μας επηρεάζει. Ένας Σόμοθα που καταπιάνεται εδώ με το horror. Το κάνει αρκετά καλά αν και κάπου με έχανε καθώς διάβαζα, κάπου χανόμουν, σε σημεία βαριόμουν.
Μάλιστα, η λέξη ποίηση στα ελληνικά σημαίνει «δημιουργία». Δε θα μπορούσαν όλα αυτά να είναι αόριστες μεταφορές που στρέφονται γύρω από την κρυφή δύναμη της γλώσσας και τη μυστική μεταβίβασή της διαμέσου της ποίησης.
Ένας άντρας που πενθεί μα του αρέσει η ποίηση.
Ένα κορίτσι πανέμορφο που το χρησιμοποιούν μόνο για το σώμα του, το μειώνουν, το βιάζουν (ναι, είναι αρκετά έντονο το trigger warning κατά τη γνώμη μου).
Και 13 γυναίκες , 13 “κυράδες”, που εμπνέουν τους ποιητές από καταβολής κόσμου. Και μετά εκμεταλλεύονται τους στίχους που εκείνοι δημιουργούν. Μεταμορφώνουν τους στίχους σε όπλα και τους χρησιμοποιούν. Η ιδέα πραγματικά υπέροχη!
Τρόμος, γύμνια, βασανιστήρια, πόνος αλλά και η ομορφιά της τέχνης που μας προσφέρει την ελπίδα πως υπάρχει ένα όνειρο. Πως ίσως μπορούμε να δημιουργήσουμε ακόμα και την ευτυχία.
Καλλιεργούμε τον θάνατο κάθε φορά που κάνουμε ποίηση. Χαριεντιζόμαστε με τη φρίκη κάθε φορά που μιλάμε..
ΥΓ. Λυπάμαι που δίνω πρώτη φορά κάτω από 5 αστέρια στον αγαπημένο Σόμοθα, αλλά εδώ κάπου δεν τα βρήκαμε..
August 18, 2022
Ένα βιβλίο που ασχολείται με τη δύναμη της ποίησης, με τη δύναμη των λέξεων. Ψυχολογικό θρίλερ, που μοναδικό ίσως αρνητικό του στοιχείο αποτελούν οι σκληρές περιγραφές σε αρκετά σημεία.
Displaying 1 - 30 of 164 reviews