What do you think?
Rate this book
Los Versos del Capitán
Cuando estos versos aparecieron hace más de tres lustros, Pablo Neruda prefirió callar su nombre, pero muchos fueron los lectores que reconocieron en ellos la inconfundible voz del gran poeta latinoamericano, hombre de lucha y de pasión, en quien lo poético y lo vital se suman armoniosamente. Solo a partir de la tercera edición, el nombre de Neruda presidió estos poemas que funden en su pasión vital el impulso revolucionario con el más tierno y ardiente amor. La vasta admiración que ha suscitado confirma el vaticinio con que acompañamos su primera edición: Los versos del capitán cuentan ya entre los más famosos y leídos libros amorosos de nuestro tiempo. Al ocupar su lugar natural, han enriquecido con su belleza la obra del gran poeta chileno Pablo Neruda.
126 pages, Paperback
First published January 1, 1952
270 people are currently reading
5123 people want to read
About the author
Pablo Neruda
1,082 books9,622 followersPablo Neruda, born Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto in 1904 in Parral, Chile, was a poet, diplomat, and politician, widely considered one of the most influential literary figures of the 20th century. From an early age, he showed a deep passion for poetry, publishing his first works as a teenager. He adopted the pen name Pablo Neruda to avoid disapproval from his father, who discouraged his literary ambitions. His breakthrough came with Veinte poemas de amor y una canción desesperada (Twenty Love Poems and a Song of Despair, 1924), a collection of deeply emotional and sensual poetry that gained international recognition and remains one of his most celebrated works.
Neruda’s career took him beyond literature into diplomacy, a path that allowed him to travel extensively and engage with political movements around the world. Beginning in 1927, he served in various consular posts in Asia and later in Spain, where he witnessed the Spanish Civil War and became an outspoken advocate for the Republican cause. His experiences led him to embrace communism, a commitment that would shape much of his later poetry and political activism. His collection España en el corazón (Spain in Our Hearts, 1937) reflected his deep sorrow over the war and marked a shift toward politically engaged writing.
Returning to Chile, he was elected to the Senate in 1945 as a member of the Communist Party. However, his vocal opposition to the repressive policies of President Gabriel Gonzalez Videla led to his exile. During this period, he traveled through various countries, including Argentina, Mexico, and the Soviet Union, further cementing his status as a global literary and political figure. It was during these years that he wrote Canto General (1950), an epic work chronicling Latin American history and the struggles of its people.
Neruda’s return to Chile in 1952 marked a new phase in his life, balancing political activity with a prolific literary output. He remained a staunch supporter of socialist ideals and later developed a close relationship with Salvador Allende, who appointed him as Chile’s ambassador to France in 1970. The following year, he was awarded the Nobel Prize in Literature, recognized for the scope and impact of his poetry. His later years were marked by illness, and he died in 1973, just days after the military coup that overthrew Allende. His legacy endures, not only in his vast body of work but also in his influence on literature, political thought, and the cultural identity of Latin America.
Neruda’s career took him beyond literature into diplomacy, a path that allowed him to travel extensively and engage with political movements around the world. Beginning in 1927, he served in various consular posts in Asia and later in Spain, where he witnessed the Spanish Civil War and became an outspoken advocate for the Republican cause. His experiences led him to embrace communism, a commitment that would shape much of his later poetry and political activism. His collection España en el corazón (Spain in Our Hearts, 1937) reflected his deep sorrow over the war and marked a shift toward politically engaged writing.
Returning to Chile, he was elected to the Senate in 1945 as a member of the Communist Party. However, his vocal opposition to the repressive policies of President Gabriel Gonzalez Videla led to his exile. During this period, he traveled through various countries, including Argentina, Mexico, and the Soviet Union, further cementing his status as a global literary and political figure. It was during these years that he wrote Canto General (1950), an epic work chronicling Latin American history and the struggles of its people.
Neruda’s return to Chile in 1952 marked a new phase in his life, balancing political activity with a prolific literary output. He remained a staunch supporter of socialist ideals and later developed a close relationship with Salvador Allende, who appointed him as Chile’s ambassador to France in 1970. The following year, he was awarded the Nobel Prize in Literature, recognized for the scope and impact of his poetry. His later years were marked by illness, and he died in 1973, just days after the military coup that overthrew Allende. His legacy endures, not only in his vast body of work but also in his influence on literature, political thought, and the cultural identity of Latin America.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 613 reviews
July 26, 2015
Love, a question
has destroyed you.
Love, Desire, Furies, – it is in these elemental emotions Pablo Neruda has cast in verse his and the life of his beloved. They met at the beginning of Time when Big Bang was taking shape in their souls and when those various elements came together, guided by violent forces, in a restive arrangement to from their bodies out which arose a desire of self-preservation in perpetual conflict with the vein of self-abnegation. In a way these poems represent the struggle of emotions - emotions that are not conflicting but complementing, but when they overstep their sphere of influence, they disturb that of others. A veritable struggle then ensues in the cosmos of heart. Imagine, what it would feel like if love took on the destructive force of fury? Or if love turned out to be no more than the nom de guerre of a transient desire? Neruda will let you find the answer for yourself.
Neruda had written these poems for his wife Matilde Urrutia at a time when sublime love was feeling the first pains of domestic disquiet. He published the collection anonymously and did not take ownership for over a decade, perhaps because he considered them confessional poems. He wrote: “To reveal its source was to strip bare the intimacy of its birth.” But his close friends, seeing the success of the poems, persuaded him to let the personal become the public – and universal. This is what good art is: it is personal at heart but in its scope it is universal, so that it becomes intimately personal to whoever lays eyes on it.
I have read this collection twice and on both occasions I could not detect anything that makes these poems confessional. Allusions to people and events are completely missing, if that was the fear. There is also no trace of Neruda the man distinguishable from Neruda the poet whom we do not already know from his other collections, in style and form, and in the use of language and metaphor. One may see this collection as an afterword of Twenty Love Poems and a Song of Despair. My suspicion is that since, unlike the rest of his poetry, these express his difficulties with love and loving, leading on to a visible conflict that may be seen as an unsuitable topic for love poetry, Neruda did not like what he was writing and hid himself.
Be that as it may, amid the pleasures and bounties of boundless love expressed in a colossal voice of nature, of which I will write further down, here Neruda writes freely of the nooks of shadow darkening the path which he wants as straight as road or a sword; his imagination struggles with each wound that has the shape of your mouth, which has injured him in his slumber of love; he complains openly, You have not made me suffer / merely wait and I vainly sought you in the depths of my arms; but he’s also repentant for his own part, Shake off my word that came to wound you / and let it fly through the open window / It will return to wound me / without your guiding it. In the end he affirms, It is not only the fire that burns between us / but all of life; Then comes the final warning, when love is pushed against the wall, it resorts to masculine violence:
"I shall end up by attacking
those who between my breast and your fragrance
try to interpose their dark foot."
Because
"Ah let them tell me how
I could abolish you
and let my hands without your form
tear the fire from my words."
This is then love at a loss, passion circumventing the trappings of stillness, vow fighting the pangs of doubt, affection scratching off the rust of weariness; this is, to use Milan Kundera’s phrase, Neruda’s attempt to understand the unbearable lightness of love. He does this in a manner which is his forte: by transforming his beloved into Nature pure and unsullied, made up of earth, water, fire and wind, mountains, rivers, seas and skies, and all that emerges from those. In short, he traverses every corner of the body of earth to sow it and cultivate it, to sow and cultivate again and again, to save it from the barrenness that threatens its primordial fecundity. Neruda, as he does elsewhere, employs a stunning and all-encompassing telluric metaphor to the soul and body of his beloved. Take a look at this:
In You the Earth
Little
rose,
roselet,
at times,
tiny and naked,
it seems
as though you would fit
in one of my hands,
as though I’ll clasp you like this
and carry you to my mouth,
but
suddenly
my feet touch your feet and my mouth your lips:
you have grown,
your shoulders rise like two hills,
your breasts wander over my breast,
my arm scarcely manages to encircle the thin
new-moon line of your waist:
in love you have loosened yourself like sea water:
I can scarcely measure the sky’s most spacious eyes
and I lean down to your mouth to kiss the earth.
A beautiful, delightful poem loaded with creative eros whose most pleasing aspect is the shift of perspective that gradually expands from a 'rose, roselet’ to ‘loosened sea water’ and ‘spacious sky.’
One may object to his unabashed masculinity, the latent violence of his possessive charms, the overpowering candour of his physical superiority, the machismo he infuses his confessions of love with – his manliness tightens, without a qualm, its insistent arms against the tender flesh of the lover’s body lying in surrender. His poems are written for the elemental female form, testing her patience with the flood and volcano of emotions that he pours into it. But he is not unaware of this. He understands it thus:
From Absence
"I have scarcely left you
when you go in me, crystalline
or trembling,
or uneasy, wounded by me
or overwhelmed with love, as when your eyes
close upon the gift of life
that without cease I give you.
Yet, he pays homage to the female form of his lover with a lightness of expression that dilutes his aggressive beginnings. Take a look at this one by way of example. Here, again, the perspective transform the lover from the 'little one' to 'the earth at vintage time', vast and pristine, naked and without limits.
The Infinite One
“Do you see these hands? They have measured
the earth, they have separated
minerals and cereals,
they have made peace and war,
they have demolished the distances
of all the seas and rivers,
and yet,
when they move over you,
little one,
grain of wheat, swallow,
they cannot encompass you,
they are weary seeking
the twin doves
that rest or fly in your breast,
they travel the distance of your legs,
they coil in the light of your waist.
For me you are a treasure more laden
with immensity than the sea and its branches
and you are white and blue and spacious like
the earth at vintage time.
In that territory,
from your feet to your brow,
walking, walking, walking,
I shall spend my life."
Pablo writes, Jibran rates, but how come a star goes missing? As noted, Neruda had written these poems as anonymous specimens soon to be forgotten for good. In that some poems are doubtless written in haste. In some lines poetry is difficult to detect; in others there is repetitive enumeration of emotions and elements that smacks of poetic juvenilia. I can easily overlook it for the journey has been full of brilliant scenery, fresh metaphor and uninhibited expression of love and fidelity that ends in these words:
"And so this letter ends
with no sadness
my feet are firm upon the earth,
my hand writes this letter on the road,
and in the midst of life I shall be
always
beside the friend, facing the enemy,
with your name on my mouth
and a kiss that never
broke away from yours."
has destroyed you.
Love, Desire, Furies, – it is in these elemental emotions Pablo Neruda has cast in verse his and the life of his beloved. They met at the beginning of Time when Big Bang was taking shape in their souls and when those various elements came together, guided by violent forces, in a restive arrangement to from their bodies out which arose a desire of self-preservation in perpetual conflict with the vein of self-abnegation. In a way these poems represent the struggle of emotions - emotions that are not conflicting but complementing, but when they overstep their sphere of influence, they disturb that of others. A veritable struggle then ensues in the cosmos of heart. Imagine, what it would feel like if love took on the destructive force of fury? Or if love turned out to be no more than the nom de guerre of a transient desire? Neruda will let you find the answer for yourself.
Neruda had written these poems for his wife Matilde Urrutia at a time when sublime love was feeling the first pains of domestic disquiet. He published the collection anonymously and did not take ownership for over a decade, perhaps because he considered them confessional poems. He wrote: “To reveal its source was to strip bare the intimacy of its birth.” But his close friends, seeing the success of the poems, persuaded him to let the personal become the public – and universal. This is what good art is: it is personal at heart but in its scope it is universal, so that it becomes intimately personal to whoever lays eyes on it.
I have read this collection twice and on both occasions I could not detect anything that makes these poems confessional. Allusions to people and events are completely missing, if that was the fear. There is also no trace of Neruda the man distinguishable from Neruda the poet whom we do not already know from his other collections, in style and form, and in the use of language and metaphor. One may see this collection as an afterword of Twenty Love Poems and a Song of Despair. My suspicion is that since, unlike the rest of his poetry, these express his difficulties with love and loving, leading on to a visible conflict that may be seen as an unsuitable topic for love poetry, Neruda did not like what he was writing and hid himself.
Be that as it may, amid the pleasures and bounties of boundless love expressed in a colossal voice of nature, of which I will write further down, here Neruda writes freely of the nooks of shadow darkening the path which he wants as straight as road or a sword; his imagination struggles with each wound that has the shape of your mouth, which has injured him in his slumber of love; he complains openly, You have not made me suffer / merely wait and I vainly sought you in the depths of my arms; but he’s also repentant for his own part, Shake off my word that came to wound you / and let it fly through the open window / It will return to wound me / without your guiding it. In the end he affirms, It is not only the fire that burns between us / but all of life; Then comes the final warning, when love is pushed against the wall, it resorts to masculine violence:
"I shall end up by attacking
those who between my breast and your fragrance
try to interpose their dark foot."
Because
"Ah let them tell me how
I could abolish you
and let my hands without your form
tear the fire from my words."
This is then love at a loss, passion circumventing the trappings of stillness, vow fighting the pangs of doubt, affection scratching off the rust of weariness; this is, to use Milan Kundera’s phrase, Neruda’s attempt to understand the unbearable lightness of love. He does this in a manner which is his forte: by transforming his beloved into Nature pure and unsullied, made up of earth, water, fire and wind, mountains, rivers, seas and skies, and all that emerges from those. In short, he traverses every corner of the body of earth to sow it and cultivate it, to sow and cultivate again and again, to save it from the barrenness that threatens its primordial fecundity. Neruda, as he does elsewhere, employs a stunning and all-encompassing telluric metaphor to the soul and body of his beloved. Take a look at this:
In You the Earth
Little
rose,
roselet,
at times,
tiny and naked,
it seems
as though you would fit
in one of my hands,
as though I’ll clasp you like this
and carry you to my mouth,
but
suddenly
my feet touch your feet and my mouth your lips:
you have grown,
your shoulders rise like two hills,
your breasts wander over my breast,
my arm scarcely manages to encircle the thin
new-moon line of your waist:
in love you have loosened yourself like sea water:
I can scarcely measure the sky’s most spacious eyes
and I lean down to your mouth to kiss the earth.
A beautiful, delightful poem loaded with creative eros whose most pleasing aspect is the shift of perspective that gradually expands from a 'rose, roselet’ to ‘loosened sea water’ and ‘spacious sky.’
One may object to his unabashed masculinity, the latent violence of his possessive charms, the overpowering candour of his physical superiority, the machismo he infuses his confessions of love with – his manliness tightens, without a qualm, its insistent arms against the tender flesh of the lover’s body lying in surrender. His poems are written for the elemental female form, testing her patience with the flood and volcano of emotions that he pours into it. But he is not unaware of this. He understands it thus:
From Absence
"I have scarcely left you
when you go in me, crystalline
or trembling,
or uneasy, wounded by me
or overwhelmed with love, as when your eyes
close upon the gift of life
that without cease I give you.
Yet, he pays homage to the female form of his lover with a lightness of expression that dilutes his aggressive beginnings. Take a look at this one by way of example. Here, again, the perspective transform the lover from the 'little one' to 'the earth at vintage time', vast and pristine, naked and without limits.
The Infinite One
“Do you see these hands? They have measured
the earth, they have separated
minerals and cereals,
they have made peace and war,
they have demolished the distances
of all the seas and rivers,
and yet,
when they move over you,
little one,
grain of wheat, swallow,
they cannot encompass you,
they are weary seeking
the twin doves
that rest or fly in your breast,
they travel the distance of your legs,
they coil in the light of your waist.
For me you are a treasure more laden
with immensity than the sea and its branches
and you are white and blue and spacious like
the earth at vintage time.
In that territory,
from your feet to your brow,
walking, walking, walking,
I shall spend my life."
Pablo writes, Jibran rates, but how come a star goes missing? As noted, Neruda had written these poems as anonymous specimens soon to be forgotten for good. In that some poems are doubtless written in haste. In some lines poetry is difficult to detect; in others there is repetitive enumeration of emotions and elements that smacks of poetic juvenilia. I can easily overlook it for the journey has been full of brilliant scenery, fresh metaphor and uninhibited expression of love and fidelity that ends in these words:
"And so this letter ends
with no sadness
my feet are firm upon the earth,
my hand writes this letter on the road,
and in the midst of life I shall be
always
beside the friend, facing the enemy,
with your name on my mouth
and a kiss that never
broke away from yours."
December 18, 2015
یک ستاره، به احترام آن شعرهای مقدسی، که تیغ سانسور چی، بی رحمانه بر پیکر هایشان تاخته...
“آنان که رنج میبرند کیانند؟
نمیدانم اما مردم من اند
با من بیا
به من میگویند مردم تو
مردم شوربخت تو
میان کوه و دریا
با اندوه و خستگی
نمیخواهند تنها پیکار کنند
آنان در انتظار تو اند... “
“آنان که رنج میبرند کیانند؟
نمیدانم اما مردم من اند
با من بیا
به من میگویند مردم تو
مردم شوربخت تو
میان کوه و دریا
با اندوه و خستگی
نمیخواهند تنها پیکار کنند
آنان در انتظار تو اند... “
June 25, 2020
In the night we shall go in
to steal
a flowering branch.
We shall climb over the wall
in the darkness of the alien garden,
two shadows in the shadow.
Winter is not yet gone,
and the apple tree appears
suddenly changed
into a cascade of fragrant stars.
In the night we shall go in
up to its trembling firmament,
and your little hands and mine
will steal the stars.
And silently,
to our house,
in the night and the shadow,
with your steps will enter
perfume's silent step
and with starry feet
the clear body of spring.
to steal
a flowering branch.
We shall climb over the wall
in the darkness of the alien garden,
two shadows in the shadow.
Winter is not yet gone,
and the apple tree appears
suddenly changed
into a cascade of fragrant stars.
In the night we shall go in
up to its trembling firmament,
and your little hands and mine
will steal the stars.
And silently,
to our house,
in the night and the shadow,
with your steps will enter
perfume's silent step
and with starry feet
the clear body of spring.
Read
May 9, 2009تورا بانو ناميدهام
بسيارند از تو بلندتر، بلندتر
بسيارند از تو زلالتر، زلال تر
بسيارند از تو زيباتر، زيباتر
اما بانو تويي
از خيابان که ميگذري
نگاه کسي را دنبال نميکشاني
کسي تاج بلورينت را نميبيند
کسي بر فرش سرخ زرين زير پايت
نگاهي نميافکند
و زماني که پديدار ميشوي
تمامي رودخانهها به نغمه در ميآيند
در تن من
رنگها آسمان را ميلرزانند
و سرودي جهان را پر ميکند
تنها تو و من
به آن گوش ميسپريم
بسيارند از تو بلندتر، بلندتر
بسيارند از تو زلالتر، زلال تر
بسيارند از تو زيباتر، زيباتر
اما بانو تويي
از خيابان که ميگذري
نگاه کسي را دنبال نميکشاني
کسي تاج بلورينت را نميبيند
کسي بر فرش سرخ زرين زير پايت
نگاهي نميافکند
و زماني که پديدار ميشوي
تمامي رودخانهها به نغمه در ميآيند
در تن من
رنگها آسمان را ميلرزانند
و سرودي جهان را پر ميکند
تنها تو و من
به آن گوش ميسپريم
July 12, 2020
نرودا خیلی خوب میتواند موتیفهای تنانه را در شعر عاشقانه به عناصر طبیعی و ملی پیوند بزند
این مجموعه را خیلی سال پیش خوانده بودم و این بار هم خواندنش خالی از لطف نبود
فکر کنم این شعر را بیش از همه دوست داشتم:
آری، به خاطر دارم، چشمان بسته ات را
انباشته از روشنی سیاه،
تن ات را چون دستی گشاده،
چون خوشه ئی سفید از ماه،
و لذت راه آنگاه که آذرخشی می کشدمان،
آنگاه که تبری زخم بر ریشه مان می زند،
و برقی آتش بر مویمان می افکند،
و آنگاه که
آرام به زندگی باز می گردیم
با زخم هائی بر تن،
گویی از اقیانوسی بیرون آمده ایم،
از کشتی غرق شده ای در میان صخره ها و خزه های سرخ
بادهای دیگری نیز هست، نه تنها گل هائی برخاسته از آتش
بل جوانه های خردی
که به ناگاه سر می زنند زمانی که در قطارم با در خیابانها.
تو را می بینم دستمال های مرا می شوئی
جوراب های مندرس مرا، از پنجره می آویزی،
و قامت تو که سراسر لهيب لذت بر آن می افتد بی اینکه ویرانت کند،
بار دیگر، همسر کوچک هر روز من
بار دیگر انسان،
انسانی فروتن، با فقری پر غرور،
آن گونه که باید باشی نه سرخ گل ظریفی که به خاکستر عشقی بیفسرد،
بلکه تمامی زندگی تمامی زندگی با صابون و سوزن
با بوی آشپزخانه که دوستش دارم و شاید هرگز آن را نداشته باشم
و در آن دستان تو در میان سیب زمینی سرخ کرده
و دهان سرودخوان ات در زمستان
تا گوشت سرخ کرده برایم مهیا کنی
برای من سعادتی جاودانه بر زمین خواهد بود.
آه زندگی من، این تنها آتش نیست که در میان ما می سوزد
این تمامی زندگی است، داستانی است ساده،
عشقی است ساده از یک زن و یک مرد مثل همه.
همیشه با خودم فکر کرده م زندگی هر زن خانه دار یک حماسه سروده نشده است. ممنون نرودا جان به خاطر این شعر. تولدت مبارک
این مجموعه را خیلی سال پیش خوانده بودم و این بار هم خواندنش خالی از لطف نبود
فکر کنم این شعر را بیش از همه دوست داشتم:
آری، به خاطر دارم، چشمان بسته ات را
انباشته از روشنی سیاه،
تن ات را چون دستی گشاده،
چون خوشه ئی سفید از ماه،
و لذت راه آنگاه که آذرخشی می کشدمان،
آنگاه که تبری زخم بر ریشه مان می زند،
و برقی آتش بر مویمان می افکند،
و آنگاه که
آرام به زندگی باز می گردیم
با زخم هائی بر تن،
گویی از اقیانوسی بیرون آمده ایم،
از کشتی غرق شده ای در میان صخره ها و خزه های سرخ
بادهای دیگری نیز هست، نه تنها گل هائی برخاسته از آتش
بل جوانه های خردی
که به ناگاه سر می زنند زمانی که در قطارم با در خیابانها.
تو را می بینم دستمال های مرا می شوئی
جوراب های مندرس مرا، از پنجره می آویزی،
و قامت تو که سراسر لهيب لذت بر آن می افتد بی اینکه ویرانت کند،
بار دیگر، همسر کوچک هر روز من
بار دیگر انسان،
انسانی فروتن، با فقری پر غرور،
آن گونه که باید باشی نه سرخ گل ظریفی که به خاکستر عشقی بیفسرد،
بلکه تمامی زندگی تمامی زندگی با صابون و سوزن
با بوی آشپزخانه که دوستش دارم و شاید هرگز آن را نداشته باشم
و در آن دستان تو در میان سیب زمینی سرخ کرده
و دهان سرودخوان ات در زمستان
تا گوشت سرخ کرده برایم مهیا کنی
برای من سعادتی جاودانه بر زمین خواهد بود.
آه زندگی من، این تنها آتش نیست که در میان ما می سوزد
این تمامی زندگی است، داستانی است ساده،
عشقی است ساده از یک زن و یک مرد مثل همه.
همیشه با خودم فکر کرده م زندگی هر زن خانه دار یک حماسه سروده نشده است. ممنون نرودا جان به خاطر این شعر. تولدت مبارک
April 20, 2022
A collection of sensuous poems, divided into four sections of Love, Desire, The Furies, and Lives and addressed to his future wife, Matilde Urrutia.
I wish i could have read these beautiful and heartfelt poems in their original language.
THE DEAD WOMAN
If suddenly you do not exist,
if suddenly you are not living,
I shall go on living.
I do not dare,
I do not dare to write it,
if you die.
I shall go on living.
Because where a man has no voice,
there, my voice.
Where blacks are beaten,
I can not be dead.
When my brothers go to jail
I shall go with them.
When victory,
not my victory
but the great victory
arrives,
even though I am mute I must speak:
I shall see it come even though I am blind.
No, forgive me.
If you are not living,
if you, beloved, my love,
if you
have died,
all the leaves will fall on my breast,
it will rain upon my soul night and day,
the snow will burn my heart,
I shall walk with cold and fire and death and snow,
my feet will want to march toward where you sleep,
but
I shall go on living,
because you wanted me to be, above all things,
untamable,
and, love, because you know that I am not just one man
but all men.
I wish i could have read these beautiful and heartfelt poems in their original language.
THE DEAD WOMAN
If suddenly you do not exist,
if suddenly you are not living,
I shall go on living.
I do not dare,
I do not dare to write it,
if you die.
I shall go on living.
Because where a man has no voice,
there, my voice.
Where blacks are beaten,
I can not be dead.
When my brothers go to jail
I shall go with them.
When victory,
not my victory
but the great victory
arrives,
even though I am mute I must speak:
I shall see it come even though I am blind.
No, forgive me.
If you are not living,
if you, beloved, my love,
if you
have died,
all the leaves will fall on my breast,
it will rain upon my soul night and day,
the snow will burn my heart,
I shall walk with cold and fire and death and snow,
my feet will want to march toward where you sleep,
but
I shall go on living,
because you wanted me to be, above all things,
untamable,
and, love, because you know that I am not just one man
but all men.
June 25, 2017
One word for this book,
'Sensuous'
Love, a question
has destroyed you.
LIVES
Ah how ill at ease sometimes
I feel you are
with me, victor among men!
Because you do not know
that with me were victorious
thousands of faces that you can not see,
thousands of feet and hearts that marched with me,
that I am not,
that I do not exist,
that I am only the front of those who go with me,
that I am stronger
because I bear in me
not my little life
but all the lives,
and I walk steadily forward
because I have a thousand eyes,
I strike with the weight of a rock
because I have a thousand hands
and my voice is heard on the shores
of all the lands
because it is the voice of all
those who did not speak,
of those who did not sing
and who sing today with this mouth
that kisses you.
'Sensuous'
Love, a question
has destroyed you.
LIVES
Ah how ill at ease sometimes
I feel you are
with me, victor among men!
Because you do not know
that with me were victorious
thousands of faces that you can not see,
thousands of feet and hearts that marched with me,
that I am not,
that I do not exist,
that I am only the front of those who go with me,
that I am stronger
because I bear in me
not my little life
but all the lives,
and I walk steadily forward
because I have a thousand eyes,
I strike with the weight of a rock
because I have a thousand hands
and my voice is heard on the shores
of all the lands
because it is the voice of all
those who did not speak,
of those who did not sing
and who sing today with this mouth
that kisses you.
May 2, 2020
زمین :
و هر زخمی
شکل دهان تو را دارد.
__________________________________
چاه :
زیبای من در چاهی که هستی
آن چه را که در بلندی برایت کنار گذاشته ام
نخواهی دید.
______________________________
لغزش :
اگر زندگی ات را از من بگیری
خواهی مرد
حتی اگر زنده باشی
________________________________________
خنده تو: *
نان را از من بگیر٫اگر میخواهی.
هوا را از من بگیر٫اما
خنده ات را نه
*
{ «تانگو» نام قطعه شماره 7 از آلبوم بوسههای بیهودهی محسن نامجوست...
شعر این قطعه تلفیقیست از نامجو و شعر خندهٔ تو پابلو نرودا
امیدوارم قطعه را گوش کنید و لذت ببرید }
*
و هر زخمی
شکل دهان تو را دارد.
__________________________________
چاه :
زیبای من در چاهی که هستی
آن چه را که در بلندی برایت کنار گذاشته ام
نخواهی دید.
______________________________
لغزش :
اگر زندگی ات را از من بگیری
خواهی مرد
حتی اگر زنده باشی
________________________________________
خنده تو: *
نان را از من بگیر٫اگر میخواهی.
هوا را از من بگیر٫اما
خنده ات را نه
*
{ «تانگو» نام قطعه شماره 7 از آلبوم بوسههای بیهودهی محسن نامجوست...
شعر این قطعه تلفیقیست از نامجو و شعر خندهٔ تو پابلو نرودا
امیدوارم قطعه را گوش کنید و لذت ببرید }
*
February 3, 2023
ما برای زمستان،
چیزی را عوض نکردیم،
آنگاه که باد به زمزمهی نام تو پرداخت
هم آنگونه که امروز در تمامی ساعتها آن را تکرار میکند-
از آن نیز بیشتر،در آن هنگام که دراز کشیدهای
در پوست تو،در رنگ بلوطی آن
شور و عشق به میهنم را میبینم.
چیزی را عوض نکردیم،
آنگاه که باد به زمزمهی نام تو پرداخت
هم آنگونه که امروز در تمامی ساعتها آن را تکرار میکند-
از آن نیز بیشتر،در آن هنگام که دراز کشیدهای
در پوست تو،در رنگ بلوطی آن
شور و عشق به میهنم را میبینم.
April 15, 2017
تمامی عشقم را
در جامی به فراخی زمین
تمامی عشقم را
با خارها و ستارهها
نثار تو کردم
اما تو با پاهای کوچک ، پاشنههایی چرکین
بر آتش آن گام نهادی
و آن را خاموش کردی
آه عشق سترگ ، معشوق خُرد من
در پیکارم از پای ننشستم
در ره سپردن به سوی زندگی
به سوی صلح ، به سوی نان برای همه
لحظهئی درنگ نکردم
اما تو را در بازوانم بلند کردم
و بر بوسههایم دوختم
و چنان در تو نگریستم
که دیگر هیچ انسانی در دیگری نخواهد نگریست
آه عشق سترگ ، معشوق خُرد من
تو توان مرا نسنجیدی
توان مردی را که برای تو
خون ، گندم و آب را کنار گذاشت
تو ، او را اشتباه کردی
با پشه خردی که بر دامنت افتاد
آه عشق سترگ ، معشوق خُرد من
گمان مبر
که چشمانم در پی تو خواهند بود
آنگاه که در دوردستهایم
بمان ، با آنچه برایت جا گذاشتم
بگذر ، با عکس اندوهزده من در دستانت
من همچنان پیش خواهم رفت
در دل تاریکیها جادههای فراخ خواهم ساخت
زمین را نرم خواهم کرد
و ستاره را نثار گام آنهائی خواهم کرد
که از راه میرسند
در جاده بمان
شب برای تو فرا رسیده است
شاید در سپیده دم
همدیگر را باز یابیم...
آه عشق سترگ ، معشوق خرد من
در جامی به فراخی زمین
تمامی عشقم را
با خارها و ستارهها
نثار تو کردم
اما تو با پاهای کوچک ، پاشنههایی چرکین
بر آتش آن گام نهادی
و آن را خاموش کردی
آه عشق سترگ ، معشوق خُرد من
در پیکارم از پای ننشستم
در ره سپردن به سوی زندگی
به سوی صلح ، به سوی نان برای همه
لحظهئی درنگ نکردم
اما تو را در بازوانم بلند کردم
و بر بوسههایم دوختم
و چنان در تو نگریستم
که دیگر هیچ انسانی در دیگری نخواهد نگریست
آه عشق سترگ ، معشوق خُرد من
تو توان مرا نسنجیدی
توان مردی را که برای تو
خون ، گندم و آب را کنار گذاشت
تو ، او را اشتباه کردی
با پشه خردی که بر دامنت افتاد
آه عشق سترگ ، معشوق خُرد من
گمان مبر
که چشمانم در پی تو خواهند بود
آنگاه که در دوردستهایم
بمان ، با آنچه برایت جا گذاشتم
بگذر ، با عکس اندوهزده من در دستانت
من همچنان پیش خواهم رفت
در دل تاریکیها جادههای فراخ خواهم ساخت
زمین را نرم خواهم کرد
و ستاره را نثار گام آنهائی خواهم کرد
که از راه میرسند
در جاده بمان
شب برای تو فرا رسیده است
شاید در سپیده دم
همدیگر را باز یابیم...
آه عشق سترگ ، معشوق خرد من
March 13, 2020
در این سرزمین،
از پاها تا پیشانیت،
پیاده، پیاده، پیاده،
زندگیم را سپری خواهم کرد.
از پاها تا پیشانیت،
پیاده، پیاده، پیاده،
زندگیم را سپری خواهم کرد.
February 16, 2016
میشه گفت خوب بود. من میخواستم با شعرهای نرودا آشنا بشم و فکر می کنم این بهترین گزینه ای بود که وجود داشت.شعرها اکثرا عاشقانه بودند و تعدادیشون هم رنگ و بوی سیاسی داشتن که طبیعی هم هست، نرودا بخشی از شهرتش رو از همین راه بدست آورده
...به جز شعر "خنده تو" که یقیناً زیباترین شعره کتابه، شعری با عنوان "دختران" رو دوست داشتم
دخترانی که در جستجوی
،عشق بزرگ، عشق وحشتناک اید
چه بر سرتان آمده؟
شاید
!زمان، زمان
زیرا اینک
،همین جاست زمان
،ببینید، ببینید چگونه می گذرد
،سنگ های آسمان را با خود می برد
،گل ها و برگ ها را نابود می کند
با فریاد موجی که
،بر صخره دنیای شما می شکند
با عطر یاس
!در کنار ماه خون آلود
و اکنون
،شما سر انگشت پا بر آب می زنید
با دل های کوچک تان
!و نمی دانید چه می خواهید بکنید
،گاه
،برخی سفرهای شبانه
،برخی کوپه های قطار
،برخی پرسه های شادی بخش
برخی رقص های حتی نه چندان بزرگ
!بهتر است از ادامه سفر
،بمیرید از وحشت، از سرما
،یا از تردید
زیرا با گام هائی غول آسا
،او را خواهم یافت
،در میان شما
،دور از شما
،و او مرا خواهد یافت
،اوئی که در رویارویی با عشق نخواهد لرزید
اوئی که در من گره خواهد خورد
!در زندگی و مرگ
...به جز شعر "خنده تو" که یقیناً زیباترین شعره کتابه، شعری با عنوان "دختران" رو دوست داشتم
دخترانی که در جستجوی
،عشق بزرگ، عشق وحشتناک اید
چه بر سرتان آمده؟
شاید
!زمان، زمان
زیرا اینک
،همین جاست زمان
،ببینید، ببینید چگونه می گذرد
،سنگ های آسمان را با خود می برد
،گل ها و برگ ها را نابود می کند
با فریاد موجی که
،بر صخره دنیای شما می شکند
با عطر یاس
!در کنار ماه خون آلود
و اکنون
،شما سر انگشت پا بر آب می زنید
با دل های کوچک تان
!و نمی دانید چه می خواهید بکنید
،گاه
،برخی سفرهای شبانه
،برخی کوپه های قطار
،برخی پرسه های شادی بخش
برخی رقص های حتی نه چندان بزرگ
!بهتر است از ادامه سفر
،بمیرید از وحشت، از سرما
،یا از تردید
زیرا با گام هائی غول آسا
،او را خواهم یافت
،در میان شما
،دور از شما
،و او مرا خواهد یافت
،اوئی که در رویارویی با عشق نخواهد لرزید
اوئی که در من گره خواهد خورد
!در زندگی و مرگ
June 9, 2024
2024 reread
2018
" If You Forget Me "
Poezija buvo ta sritis į kurią visą laiką norėjau įmerkti kojas, bet niekada nežinojau nuo ko pradėti. Neruda buvo puikus pasirinkimas pirmai pažinčiai ir sunkiai randu, kas jį galėtų pralenkti. Šis rinkinys yra antrasis mano kolekcijoje ir dar labiau patikęs už pirmąjį (20 love poems and a song of despair). Taip pat šis leidimas nuostabus tuo, kad šalia angliško vertimo yra ir originalus tekstas ispanų kalba. Man labai sunku aprašinėti poeziją ar išreikšti kas joje patiko. Tiesiog jo darbai priverčia mane jausti. Perskaičius knygą nuo pradžios iki pabaigos, galima pajusti kaip keitėsi rašančiojo emocijos, nuotaikos. Viskas galvoje susieina į vieną istoriją.
2018
" If You Forget Me "
Poezija buvo ta sritis į kurią visą laiką norėjau įmerkti kojas, bet niekada nežinojau nuo ko pradėti. Neruda buvo puikus pasirinkimas pirmai pažinčiai ir sunkiai randu, kas jį galėtų pralenkti. Šis rinkinys yra antrasis mano kolekcijoje ir dar labiau patikęs už pirmąjį (20 love poems and a song of despair). Taip pat šis leidimas nuostabus tuo, kad šalia angliško vertimo yra ir originalus tekstas ispanų kalba. Man labai sunku aprašinėti poeziją ar išreikšti kas joje patiko. Tiesiog jo darbai priverčia mane jausti. Perskaičius knygą nuo pradžios iki pabaigos, galima pajusti kaip keitėsi rašančiojo emocijos, nuotaikos. Viskas galvoje susieina į vieną istoriją.
June 15, 2019
کتاب "هوا را از من بگیر خنده ات را نه"، مجموعه اشعار عاشقانه ی "پابلو نرودا"است. وی این اشعار را در جزیره ی کاپری سرود، جزیره ای زیبا و بهشت گونه که فیلم برنده ی اسکار"ایل پوستینو:پستچی"در آن جا فیلم برداری شد.
اشعار این مجموعه به شدت رمانتیک، پر احساس و پر سوز و گداز است.نرودا این اشعار را به معشوقه ی خود، ماتیلدا اروشا، تقدیم کرد.
این مجموعه به گونه ای یادآور "یک عاشقانه ی آرام"نادر ابراهیمی نیز می تواند باشد با این تفاوت که نوشته ی ابراهیمی برای من ایرانی ملموس تر و عینی تر بود!
از نکات منفی کتاب شاید بتوان به بحث سانسور و گاهی ترجمه های نه چندان دلچسب بعضی قسمت ها اشاره کرد.احمد پوری، در بعضی قسمت ها خیلی آزاد ترجمه می کند و همین باعث خلق یک اثر عامه پسند اما کم وفا به متن اصلی می شود.
اشعار این مجموعه به شدت رمانتیک، پر احساس و پر سوز و گداز است.نرودا این اشعار را به معشوقه ی خود، ماتیلدا اروشا، تقدیم کرد.
این مجموعه به گونه ای یادآور "یک عاشقانه ی آرام"نادر ابراهیمی نیز می تواند باشد با این تفاوت که نوشته ی ابراهیمی برای من ایرانی ملموس تر و عینی تر بود!
از نکات منفی کتاب شاید بتوان به بحث سانسور و گاهی ترجمه های نه چندان دلچسب بعضی قسمت ها اشاره کرد.احمد پوری، در بعضی قسمت ها خیلی آزاد ترجمه می کند و همین باعث خلق یک اثر عامه پسند اما کم وفا به متن اصلی می شود.
October 28, 2020
When I can not look at your face
I look at your feet.
Your feet of arched bone,
your hard little feet.
I know that they support you,
and that your gentle weight
rises upon them.
Your waist and your breasts,
the double purple
of your nipples,
the sockets of your eyes
that have just flown away,
your wide fruit mouth,
your red tresses,
my little tower.
But I love your feet
only because they walked
upon the earth and upon
the wind and upon the waters,
until they found me.
August 22, 2009
نان را از من بگیر ،
اگر میخواهی
هوا را از من بگیر
اما خنده ات رانه
روشنی را ، بهار را
از من بگیر
اما خنده ات را هرگز ...
تا چشم از دنیا نبندم .....
********************************************
( Pablo Neruda) عاشقانه های پابلو نرودا
این مجموعه که در زمان تبعید نرودا به ایتالیا سروده شده است.
نسخه ترجمه شده این اثر در اینترنت با عنوانه ابدیت یک بوسه با ترجمه به حق قوی شاهکار بینش پژوه و نسخه موجود در بازار با ترجمه احمد پوری با وجود تغییراتی چند برای کسب رضایت وزارت ارشاد باز هم قابل قبول است .
********************************************
سالشمار زندانی پابلو نرودا
نام واقعی :نفتالی ريكاردو ره يس باسوآلتو
تاريخ و محل تولد : 12 جولای 1904 -پارال
1920 :انتخاب نام مستعار پابلو نرودا
1921 :سفر به سانتياگو برای تحصيل در رشته زبان فرانسه
1922 :انتشار كتاب "گرگ و ميش در سپيده دم "
1924 :انتشار كتاب "بيست شعر عاشقانه و يك ترانه نوميد "
1925 :مديريت مجله كابالو د باستوس
1927 :احراز سمت كنسول شيلی در برمه
1928 :احراز سمت كنسول شيلی در سريلانكا
1930 :ازدواج با ماريا آنتونيتا آگنار وگلزانس
1931 :كنسول شيلی در سنگاپور
1934 :كنسول شيلی در بارسلونا
1935 :كنسول شيلی در مادريد
1936 :شروع جنگ های داخلی اسپانيا و كناره گيری از مقام كنسولی
1937 :انتشار كتاب "اسپانيا در قلب من "
1939 :سفر به فرانسه
1940 :بازگشت به شيلی و سرودن "آواز همگانی "
1941 :اعطای مدرك دكتری افتخاری از دانشگاه ميشيگان
1942 :مرگ دخترش در اروپا
1944 :اخذ جايزه شعر شهرداری
1945 :اخذ جايزه ملی ادبيات شيلی و گرايش به حزب كمونيست و راهيابی به مجلس سنای شيلی
1946 :اخذ نشان افتخار دولت مكزيك
1947 :مخالفت با گنزالس بيده لا رئيس جمهور وقت شيلی و جلای وطن
1948 :بركناری از مقام سناتوری جمهوری و صدور حكم بازداشت
1949 :سفر به اتحاد جماهير شوروی
1950 :ملاقات با جواهر لعل نهرو
1952 :انتشار كتاب "شعر های ناخدا "و بازگشت به وطن
1953 :جشن پنجاه سالگی با حضور نويسندگان بزرگ جهان
1957 :��نتشار كتاب "دفتر سوم چكامه ها "
1959 :انتشار كتاب "سفرهای دريايی و بازگشتن ها "و انتشار كتاب "صد شعر عاشقانه "و تقديم آن به
همسر سومش ماتيلده اروتيا
1960 :اخذ مدرك دكتری افتخاری فلسفه و علم از دانشگاه آكسفورد
1961 :انتشار كتاب "سنگ های شيلی "
1962 :انتشار كتاب "قدرت های ناب "
1964 :انتشار كتاب "يادداشت های ايسلانگرا "
1965 :انتشار كتاب "خوردن در مجارستان "
1966 :انتشار كتاب "هنر پرندگان "
1967 :انتشار كتاب "آواز كرجی بان "
1969 :انتشار كتاب "آخر دنيا "
1970 :سفير شيلی در فرانسه در دوره رياست جمهوری سالوادور آلنده و انتشار كتاب "شمشير پنهان "
1971 :اخذ جايزه نوبل ادبيات
1972 :انتشار كتاب "گل سرخ مهجور "و "جغرافيای بی ثمر "
108
1973 :انتشار كتاب "دريا و ناقوس ها "و "باغ زمستان "و كودتای آگوستو پينوشه و مرگ نرودا در
ايسلانگرا
***********************************************
اگر میخواهی
هوا را از من بگیر
اما خنده ات رانه
روشنی را ، بهار را
از من بگیر
اما خنده ات را هرگز ...
تا چشم از دنیا نبندم .....
********************************************
( Pablo Neruda) عاشقانه های پابلو نرودا
این مجموعه که در زمان تبعید نرودا به ایتالیا سروده شده است.
نسخه ترجمه شده این اثر در اینترنت با عنوانه ابدیت یک بوسه با ترجمه به حق قوی شاهکار بینش پژوه و نسخه موجود در بازار با ترجمه احمد پوری با وجود تغییراتی چند برای کسب رضایت وزارت ارشاد باز هم قابل قبول است .
********************************************
سالشمار زندانی پابلو نرودا
نام واقعی :نفتالی ريكاردو ره يس باسوآلتو
تاريخ و محل تولد : 12 جولای 1904 -پارال
1920 :انتخاب نام مستعار پابلو نرودا
1921 :سفر به سانتياگو برای تحصيل در رشته زبان فرانسه
1922 :انتشار كتاب "گرگ و ميش در سپيده دم "
1924 :انتشار كتاب "بيست شعر عاشقانه و يك ترانه نوميد "
1925 :مديريت مجله كابالو د باستوس
1927 :احراز سمت كنسول شيلی در برمه
1928 :احراز سمت كنسول شيلی در سريلانكا
1930 :ازدواج با ماريا آنتونيتا آگنار وگلزانس
1931 :كنسول شيلی در سنگاپور
1934 :كنسول شيلی در بارسلونا
1935 :كنسول شيلی در مادريد
1936 :شروع جنگ های داخلی اسپانيا و كناره گيری از مقام كنسولی
1937 :انتشار كتاب "اسپانيا در قلب من "
1939 :سفر به فرانسه
1940 :بازگشت به شيلی و سرودن "آواز همگانی "
1941 :اعطای مدرك دكتری افتخاری از دانشگاه ميشيگان
1942 :مرگ دخترش در اروپا
1944 :اخذ جايزه شعر شهرداری
1945 :اخذ جايزه ملی ادبيات شيلی و گرايش به حزب كمونيست و راهيابی به مجلس سنای شيلی
1946 :اخذ نشان افتخار دولت مكزيك
1947 :مخالفت با گنزالس بيده لا رئيس جمهور وقت شيلی و جلای وطن
1948 :بركناری از مقام سناتوری جمهوری و صدور حكم بازداشت
1949 :سفر به اتحاد جماهير شوروی
1950 :ملاقات با جواهر لعل نهرو
1952 :انتشار كتاب "شعر های ناخدا "و بازگشت به وطن
1953 :جشن پنجاه سالگی با حضور نويسندگان بزرگ جهان
1957 :��نتشار كتاب "دفتر سوم چكامه ها "
1959 :انتشار كتاب "سفرهای دريايی و بازگشتن ها "و انتشار كتاب "صد شعر عاشقانه "و تقديم آن به
همسر سومش ماتيلده اروتيا
1960 :اخذ مدرك دكتری افتخاری فلسفه و علم از دانشگاه آكسفورد
1961 :انتشار كتاب "سنگ های شيلی "
1962 :انتشار كتاب "قدرت های ناب "
1964 :انتشار كتاب "يادداشت های ايسلانگرا "
1965 :انتشار كتاب "خوردن در مجارستان "
1966 :انتشار كتاب "هنر پرندگان "
1967 :انتشار كتاب "آواز كرجی بان "
1969 :انتشار كتاب "آخر دنيا "
1970 :سفير شيلی در فرانسه در دوره رياست جمهوری سالوادور آلنده و انتشار كتاب "شمشير پنهان "
1971 :اخذ جايزه نوبل ادبيات
1972 :انتشار كتاب "گل سرخ مهجور "و "جغرافيای بی ثمر "
108
1973 :انتشار كتاب "دريا و ناقوس ها "و "باغ زمستان "و كودتای آگوستو پينوشه و مرگ نرودا در
ايسلانگرا
***********************************************
May 28, 2020
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε στο Κάπρι της Ιταλίας, όπου ο Νερούδα και η αγαπημένη του Ματίλδη ήταν φιλοξενούμενοι από πολιτικό πρόσωπο.
Το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε αρχικά ανώνυμα. Μερικοί καχύποπτοι κριτικοί υποδήλωναν πολιτικούς λόγους για αυτό. Ωστόσο, η πραγματική αλήθεια είναι ότι δεν ήθελε αυτά τα ερωτικά ποιήματα να πληγώσουν την επί 18 χρόνια σύζυγό του Ντελία ντελ Καρίλ.
Αργότερα, όταν το βιβλίο έφτασε στην ενηλικίωση, τράβηξε το δικό του δρόμο στη ζωή κι έπρεπε πια να το αναγνωρίσει.
Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.
Μα τ'αγαπώ τα πόδια σου
μόνο γιατί βάδισαν
πάνω στη στεριά και πάνω
στον άνεμο και πάνω στο νερό,
μέχρις να μ'ανταμώσουν.
Είναι χώρες, είν' ποτάμια,
μέσ' τα μάτια σου,
είν' η πατρίδα μου στα μάτια σου,
βαδίζω μέσα τους
και φέγγουνε τον κόσμο
όπου διαβαίνω,
όμορφη.
Αχ ο έρωτάς μας είναι μια γερή χορδή
που δένοντάς μας μας πληγώνει
κι αν πάμε
να ξεφύγουμε το πλήγωμα,
να χωριστούμε
σε νέα θηλιά μας δένει και μας τιμωρεί
να αιμορραγούμε και να καιγόμαστε αντάμα.
Το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε αρχικά ανώνυμα. Μερικοί καχύποπτοι κριτικοί υποδήλωναν πολιτικούς λόγους για αυτό. Ωστόσο, η πραγματική αλήθεια είναι ότι δεν ήθελε αυτά τα ερωτικά ποιήματα να πληγώσουν την επί 18 χρόνια σύζυγό του Ντελία ντελ Καρίλ.
Αργότερα, όταν το βιβλίο έφτασε στην ενηλικίωση, τράβηξε το δικό του δρόμο στη ζωή κι έπρεπε πια να το αναγνωρίσει.
Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.
Μα τ'αγαπώ τα πόδια σου
μόνο γιατί βάδισαν
πάνω στη στεριά και πάνω
στον άνεμο και πάνω στο νερό,
μέχρις να μ'ανταμώσουν.
Είναι χώρες, είν' ποτάμια,
μέσ' τα μάτια σου,
είν' η πατρίδα μου στα μάτια σου,
βαδίζω μέσα τους
και φέγγουνε τον κόσμο
όπου διαβαίνω,
όμορφη.
Αχ ο έρωτάς μας είναι μια γερή χορδή
που δένοντάς μας μας πληγώνει
κι αν πάμε
να ξεφύγουμε το πλήγωμα,
να χωριστούμε
σε νέα θηλιά μας δένει και μας τιμωρεί
να αιμορραγούμε και να καιγόμαστε αντάμα.
September 3, 2009
Undoubtedly some of the finest love poems ever written and probably Neruda’s masterpiece (my opinion).
"I want you to know
one thing.
You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists:
aromas, light, metals,
were little boats that sail
toward those isles of yours that wait for me.
Well, now,
if little by little you stop loveing me
I shall stop loving you little by little.
If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.
If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.
But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine."
"I want you to know
one thing.
You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists:
aromas, light, metals,
were little boats that sail
toward those isles of yours that wait for me.
Well, now,
if little by little you stop loveing me
I shall stop loving you little by little.
If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.
If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.
But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine."
October 26, 2021
...من در تفته ترین بیابان ها
و در کنار درختان لیموی به شکوفه نشسته،
در هر گوشه ای که زندگی در آن است،
جایی که بهار در آن شکوفه می زند،
عشق من، در انتظار تو خواهم بود...
و در کنار درختان لیموی به شکوفه نشسته،
در هر گوشه ای که زندگی در آن است،
جایی که بهار در آن شکوفه می زند،
عشق من، در انتظار تو خواهم بود...
February 28, 2021
خیلی شبیه به اشعار شاملو بود حس میکنم.
اشعاری که در عین عاشقانه بودن میشد درونمایه سیاسی-اجتماعی رو توشون احساس کرد.
لذت بردم و یکنفس خواندمش
" فراموشی "
تمامی عشقم را
در جامی به فراخی زمین
تمامی عشقم را
با خارها و ستارهها
نثار تو کردم
اما تو با پاهای کوچک ، پاشنههایی چرکین
بر آتش آن گام نهادی
و آن را خاموش کردی
آه عشق سترگ ، معشوق خُرد من
در پیکارم از پای ننشستم
در ره سپردن به سوی زندگی
به سوی صلح ، به سوی نان برای همه
لحظهئی درنگ نکردم
اما تو را در بازوانم بلند کردم
و بر بوسههایم دوختم
و چنان در تو نگریستم
که دیگر هیچ انسانی در دیگری نخواهد نگریست
آه عشق سترگ ، معشوق خُرد من
تو توان مرا نسنجیدی
توان مردی را که برای تو
خون ، گندم و آب را کنار گذاشت
تو ، او را اشتباه کردی
با پشه خردی که بر دامنت افتاد
آه عشق سترگ ، معشوق خُرد من
گمان مبر
که چشمانم در پی تو خواهند بود
آنگاه که در دوردستهایم
بمان ، با آنچه برایت جا گذاشتم
بگذر ، با عکس اندوهزده من در دستانت
من همچنان پیش خواهم رفت
در دل تاریکیها جادههای فراخ خواهم ساخت
زمین را نرم خواهم کرد
و ستاره را نثار گام آنهائی خواهم کرد
که از راه میرسند
در جاده بمان
شب برای تو فرا رسیده است
شاید در سپیده دم
همدیگر را باز یابیم
آه عشق سترگ ، معشوق خرد من
اشعاری که در عین عاشقانه بودن میشد درونمایه سیاسی-اجتماعی رو توشون احساس کرد.
لذت بردم و یکنفس خواندمش
" فراموشی "
تمامی عشقم را
در جامی به فراخی زمین
تمامی عشقم را
با خارها و ستارهها
نثار تو کردم
اما تو با پاهای کوچک ، پاشنههایی چرکین
بر آتش آن گام نهادی
و آن را خاموش کردی
آه عشق سترگ ، معشوق خُرد من
در پیکارم از پای ننشستم
در ره سپردن به سوی زندگی
به سوی صلح ، به سوی نان برای همه
لحظهئی درنگ نکردم
اما تو را در بازوانم بلند کردم
و بر بوسههایم دوختم
و چنان در تو نگریستم
که دیگر هیچ انسانی در دیگری نخواهد نگریست
آه عشق سترگ ، معشوق خُرد من
تو توان مرا نسنجیدی
توان مردی را که برای تو
خون ، گندم و آب را کنار گذاشت
تو ، او را اشتباه کردی
با پشه خردی که بر دامنت افتاد
آه عشق سترگ ، معشوق خُرد من
گمان مبر
که چشمانم در پی تو خواهند بود
آنگاه که در دوردستهایم
بمان ، با آنچه برایت جا گذاشتم
بگذر ، با عکس اندوهزده من در دستانت
من همچنان پیش خواهم رفت
در دل تاریکیها جادههای فراخ خواهم ساخت
زمین را نرم خواهم کرد
و ستاره را نثار گام آنهائی خواهم کرد
که از راه میرسند
در جاده بمان
شب برای تو فرا رسیده است
شاید در سپیده دم
همدیگر را باز یابیم
آه عشق سترگ ، معشوق خرد من
April 22, 2015
"...
بخند بر شب
،بر روز، بر ماه
بخند بر پیچاپیچِ
خیابان های جزیره، بر این پسربچه ی کمرو
،که دوستت دارد
،اما آن گاه که چشم می گشایم و می بندم
،آن گاه که پاهایم می روند و باز می گردند
،نان را، هوا را
،روشنی را، بهار را
از من بگیر
اما خنده ات را هرگز
.تا چشم از دنیا نبندم"
بخند بر شب
،بر روز، بر ماه
بخند بر پیچاپیچِ
خیابان های جزیره، بر این پسربچه ی کمرو
،که دوستت دارد
،اما آن گاه که چشم می گشایم و می بندم
،آن گاه که پاهایم می روند و باز می گردند
،نان را، هوا را
،روشنی را، بهار را
از من بگیر
اما خنده ات را هرگز
.تا چشم از دنیا نبندم"
April 2, 2022
اون بخش خشن و قهر و ایناش قشنگتر بود از عاشقانهها به نظرم:))
بعد خوب حیفم اومد گفت چندتا از شعراشو ترجمه نکردیم. ممیزی.
بعد خوب حیفم اومد گفت چندتا از شعراشو ترجمه نکردیم. ممیزی.
September 9, 2021
“Leí” este libro en formato audiolibro, por tanto recitado, y lo disfrute mucho. Los poemas son muy evocadores y transmiten esa fuerza de la pasión, el deseo y el amor.
También me gustó bastante el prólogo de la versión original, la historia real en torno a ello es más que interesante. Para el que no sabe, Neruda escribió estos versos inspirado en su amante y por ello mismo no lo quiso publicar con su nombre e inventó toda una ficción para publicarlo de manera anónima que figura en el prólogo que es una historia ficcional. Eso lo admite en una charla que da luego de separarse de su esposa y casarse con su amante, admitiendo recién entonces ser el autor del libro.
También me gustó bastante el prólogo de la versión original, la historia real en torno a ello es más que interesante. Para el que no sabe, Neruda escribió estos versos inspirado en su amante y por ello mismo no lo quiso publicar con su nombre e inventó toda una ficción para publicarlo de manera anónima que figura en el prólogo que es una historia ficcional. Eso lo admite en una charla que da luego de separarse de su esposa y casarse con su amante, admitiendo recién entonces ser el autor del libro.
June 29, 2018
آه عشق سترگ، معشوق خرد من.
August 6, 2017
علي رغم همه سانسور هاي اعمال شده زيبا بود و فاخر. و از ترتيب خاصي پيروي ميكرد كه توصيه ميكنم موقع خوندن كتاب، ترتيبش رو بهم نزنيد :)
February 10, 2019
و هر زخمی
شکل دهان تو را دارد.
شکل دهان تو را دارد.
May 25, 2025
چند بار تو ریویوهای دفترهای شعر نوشتم که حتی در این حد نبود که یه بیت ازش رو جدا کنم و بنویسم! در مورد این اثر اگه میخواستم قسمتهای خوبش رو بیارم، مجبور میشدم کلش رو بنویسم... و واقعا مدتها بود اشعاری به این کیفیت نخونده بودم؛
دوست دارم چند خطی اضافه کنم به این شاهکار نرودا
گاهی دلم برای لحظههایی تنگ میشود که هنوز نیامدهاند.
برای نگاههایی که قرار است روزی نگاهم کنند،
برای صدایی که هنوز نشنیدهام اما میدانم آرامم خواهد کرد.
دلبستگی عجیبی دارم به آیندهای که تو در آنی؛
به روزهایی که کنار تو،
آفتاب گرمتر میتابد و شبها از عطر نفسهایت مهتابیتر میشوند.
من به بودنِ تو ایمان دارم،
حتی اگر امروز نباشی،
حتی اگر هنوز نامت را ندانم...
قلبم جای خالیات را بلد است،
و هر تپشش، زمزمهای است برای رسیدنت...
دوست دارم چند خطی اضافه کنم به این شاهکار نرودا
گاهی دلم برای لحظههایی تنگ میشود که هنوز نیامدهاند.
برای نگاههایی که قرار است روزی نگاهم کنند،
برای صدایی که هنوز نشنیدهام اما میدانم آرامم خواهد کرد.
دلبستگی عجیبی دارم به آیندهای که تو در آنی؛
به روزهایی که کنار تو،
آفتاب گرمتر میتابد و شبها از عطر نفسهایت مهتابیتر میشوند.
من به بودنِ تو ایمان دارم،
حتی اگر امروز نباشی،
حتی اگر هنوز نامت را ندانم...
قلبم جای خالیات را بلد است،
و هر تپشش، زمزمهای است برای رسیدنت...
October 30, 2019
Mi primer acercamiento a la poesía ha sido de una manera muy agradable gracias a este texto, poemas que en su sencillez radica su excelencia, palabras colocadas en el lugar exacto para transmitir toda una idea y sentimiento, que si bien no todos los poemas me encantaron, todos me gustaron y algunos me parecieron inefables.
Me quedo con esa sensación de dulzura que provoco en mi leer estos poemas y con varias enseñanzas sobre el amor que puedo aplicar en mi vida diaria.
Igual me agrado mucho esa mezcla entre amor y tristeza, miedo y alegría, felicidad y desdicha, me resulto muy gratificante que hubiera toda esta mezcla para no hacer muy empalagosa la lectura ni muy deprimente.
Me quedo con esa sensación de dulzura que provoco en mi leer estos poemas y con varias enseñanzas sobre el amor que puedo aplicar en mi vida diaria.
Igual me agrado mucho esa mezcla entre amor y tristeza, miedo y alegría, felicidad y desdicha, me resulto muy gratificante que hubiera toda esta mezcla para no hacer muy empalagosa la lectura ni muy deprimente.
October 17, 2021
Sueños, espejismos y recuerdos de amor
FRAGMENTOS PREFERIDOS
✵ EN TI LA TIERRA ✵
'a veces,
diminuta y desnuda,
parece que en una mano mía
cabes,
que así voy a cerrarte
y a llevarte a mi boca,
pero
de pronto
mis pies tocan tus pies y mi boca tus labios,
has crecido,
suben tus hombros como dos colinas,
tus pechos se pasean por mi pecho,
mi brazo alcanza apenas a rodear la delgada
linea de luna nueva que tiene tu cintura
en el amor como agua de mar te has desatado [...].'
✵ LA BANDERA ✵
'Levántate conmigo.
Nadie quisiera
Como yo quedarse
Sobre la almohada en que tus párpados
Quieren cerrar el mundo para mí.
Allí también quisiera
Dejar dormir mi sangre
Rodeando tu dulzura.
Pero levántate,
Tú, levántate,
Pero conmigo levántate
Y salgamos reunidos
A luchar cuerpo a cuerpo
Contra las telarañas del malvado,
Contra el sistema que reparte el hambre,
Contra la organización de la miseria.'
✵ EL AMOR DEL SOLDADO ✵
'En plena guerra te llevó la vida
a ser el amor del soldado.
Con tu pobre vestido de seda,
tus uñas de piedra falsa
te tocó caminar por el fuego.
Ven acá, vagabunda,
ven a beber sobre mi pecho
rojo rocío.
No querías saber dónde andabas,
eras la compañera de baile,
no tenías partido ni patria.
Y ahora a mi lado caminando
ves que conmigo va la vida
y que detrás está la muerte.
[...]'
✵ LA MUERTA ✵
'[...] si tú
te has muerto,
todas las hojas caerán en mi pecho,
lloverá sobre mi alma noche y día,
la nieve quemará mi corazón,
andaré con frío y fuego y muerte y nieve,
mis pies querrán marchar hacia donde tú duermes,
pero
seguiré vivo,
porque tú me quisiste sobre todas las cosas
indomable,
y, amor, porque tú sabes que soy no sólo un hombre
sino todos los hombres.'
✵ EPITALAMIO ✵
'Tú eras también una pequeña hoja
que temblaba en mi pecho.
El viento de la vida allí te puso.
En un principio no te vi: no supe
que ibas andando conmigo,
hasta que tus raíces
horadaron mi pecho,
se unieron a los hilos de mi sangre,
hablaron por mi boca,
florecieron conmigo.
Así fue tu presencia inadvertida,
hoja o rama invisible
y se pobló de pronto
mi corazón de frutos y sonidos.
Habitaste la casa
que te esperaba oscura
y encendiste las lámparas entonces.
Recuerdas, amor mío,
nuestros primeros pasos en la isla?'
Libros parecidos:
Citadelle
Les Chants de Maldoror
La Montagne morte de la vie
Essais
L’été
Noces
Discours de Suède
Lectura de Epitalamio por Jaime Sabines
FRAGMENTOS PREFERIDOS
✵ EN TI LA TIERRA ✵
'a veces,
diminuta y desnuda,
parece que en una mano mía
cabes,
que así voy a cerrarte
y a llevarte a mi boca,
pero
de pronto
mis pies tocan tus pies y mi boca tus labios,
has crecido,
suben tus hombros como dos colinas,
tus pechos se pasean por mi pecho,
mi brazo alcanza apenas a rodear la delgada
linea de luna nueva que tiene tu cintura
en el amor como agua de mar te has desatado [...].'
✵ LA BANDERA ✵
'Levántate conmigo.
Nadie quisiera
Como yo quedarse
Sobre la almohada en que tus párpados
Quieren cerrar el mundo para mí.
Allí también quisiera
Dejar dormir mi sangre
Rodeando tu dulzura.
Pero levántate,
Tú, levántate,
Pero conmigo levántate
Y salgamos reunidos
A luchar cuerpo a cuerpo
Contra las telarañas del malvado,
Contra el sistema que reparte el hambre,
Contra la organización de la miseria.'
✵ EL AMOR DEL SOLDADO ✵
'En plena guerra te llevó la vida
a ser el amor del soldado.
Con tu pobre vestido de seda,
tus uñas de piedra falsa
te tocó caminar por el fuego.
Ven acá, vagabunda,
ven a beber sobre mi pecho
rojo rocío.
No querías saber dónde andabas,
eras la compañera de baile,
no tenías partido ni patria.
Y ahora a mi lado caminando
ves que conmigo va la vida
y que detrás está la muerte.
[...]'
✵ LA MUERTA ✵
'[...] si tú
te has muerto,
todas las hojas caerán en mi pecho,
lloverá sobre mi alma noche y día,
la nieve quemará mi corazón,
andaré con frío y fuego y muerte y nieve,
mis pies querrán marchar hacia donde tú duermes,
pero
seguiré vivo,
porque tú me quisiste sobre todas las cosas
indomable,
y, amor, porque tú sabes que soy no sólo un hombre
sino todos los hombres.'
✵ EPITALAMIO ✵
'Tú eras también una pequeña hoja
que temblaba en mi pecho.
El viento de la vida allí te puso.
En un principio no te vi: no supe
que ibas andando conmigo,
hasta que tus raíces
horadaron mi pecho,
se unieron a los hilos de mi sangre,
hablaron por mi boca,
florecieron conmigo.
Así fue tu presencia inadvertida,
hoja o rama invisible
y se pobló de pronto
mi corazón de frutos y sonidos.
Habitaste la casa
que te esperaba oscura
y encendiste las lámparas entonces.
Recuerdas, amor mío,
nuestros primeros pasos en la isla?'
Libros parecidos:
Citadelle
Les Chants de Maldoror
La Montagne morte de la vie
Essais
L’été
Noces
Discours de Suède
Lectura de Epitalamio por Jaime Sabines
December 19, 2017
Final: 5.00
Pocas personas pueden hablar del amor como lo hace Pablo, pocas personas pueden decir tanto con tan poco como lo hace Pablo, y pocas personas pueden hacer que te cagues con tanta elegancia como lo hace Pablo. Hablar del amor de tantas maneras diferentes, que la palabra "abstracto" queda diminuta para describir el sentimiento que te deja Pablo con sus razonamientos, y tras de eso te hace replantearte...¿Qué MIERDA ES EL AMOR? y para acabar siempre te deja sus criticas sociales que desmoronan a cualquiera, más a menos así...
El Monte Y El Río
En mi patria hay un monte.
En mi patria hay un río.
Ven conmigo.
La noche al monte sube.
El hambre baja al río.
Ven conmigo.
Quiénes son los que sufren?
No sé, pero son míos.
Ven conmigo.
No sé, pero me llaman
y me dicen "Sufrimos".
Ven conmigo.
Y me dicen: "Tu pueblo,
tu pueblo desdichado,
entre el monte y el río,
con hambre y con dolores,
no quiere luchar solo,
te está esperando, amigo".
Oh tú, la que yo amo,
pequeña, grano rojo
de trigo,
será dura la lucha,
la vida será dura,
pero vendrás conmigo.
Pocas personas pueden hablar del amor como lo hace Pablo, pocas personas pueden decir tanto con tan poco como lo hace Pablo, y pocas personas pueden hacer que te cagues con tanta elegancia como lo hace Pablo. Hablar del amor de tantas maneras diferentes, que la palabra "abstracto" queda diminuta para describir el sentimiento que te deja Pablo con sus razonamientos, y tras de eso te hace replantearte...¿Qué MIERDA ES EL AMOR? y para acabar siempre te deja sus criticas sociales que desmoronan a cualquiera, más a menos así...
El Monte Y El Río
En mi patria hay un monte.
En mi patria hay un río.
Ven conmigo.
La noche al monte sube.
El hambre baja al río.
Ven conmigo.
Quiénes son los que sufren?
No sé, pero son míos.
Ven conmigo.
No sé, pero me llaman
y me dicen "Sufrimos".
Ven conmigo.
Y me dicen: "Tu pueblo,
tu pueblo desdichado,
entre el monte y el río,
con hambre y con dolores,
no quiere luchar solo,
te está esperando, amigo".
Oh tú, la que yo amo,
pequeña, grano rojo
de trigo,
será dura la lucha,
la vida será dura,
pero vendrás conmigo.
Displaying 1 - 30 of 613 reviews