What do you think?
Rate this book
Metro #3
Metro 2035
World War Three wiped out the humankind. The planet is empty now. Huge cities became dust and ashes. Railroads are being eaten by rust. Abandoned satellites hang lonely on the orbit. Radio is mute on all the frequencies.
The only survivors of the last war were those who made it into the gates of the Metro, the subway system of Moscow city. It’s there, hundreds of feet below the ground, in the vaults of what was constructed as the world’s largest air-raids shelter that people try to outlive the end of the days. It’s there that they created a new world for themselves.
The stations of Metro became city-states, and its citizens, torn apart by religions and ideologies are fighting for the now scarce commodities: air, water, and space. This tiny underground world can only remind humans of an immense world they once were the masters of.
It’s been twenty years past Doomsday, and yet the survivors refuse to give up. The most stubborn of them keep cherishing a dream: when the radiation level from nuclear bombings subsides, they will be able to return to the surface and have the life their parents once had.
But the most stubborn of the stubborn continues to search for other survivors in this huge emptiness that once was called Earth. His name is Artyom. He would give anything to lead his own people from the underground onto the surface.
And he will.
The only survivors of the last war were those who made it into the gates of the Metro, the subway system of Moscow city. It’s there, hundreds of feet below the ground, in the vaults of what was constructed as the world’s largest air-raids shelter that people try to outlive the end of the days. It’s there that they created a new world for themselves.
The stations of Metro became city-states, and its citizens, torn apart by religions and ideologies are fighting for the now scarce commodities: air, water, and space. This tiny underground world can only remind humans of an immense world they once were the masters of.
It’s been twenty years past Doomsday, and yet the survivors refuse to give up. The most stubborn of them keep cherishing a dream: when the radiation level from nuclear bombings subsides, they will be able to return to the surface and have the life their parents once had.
But the most stubborn of the stubborn continues to search for other survivors in this huge emptiness that once was called Earth. His name is Artyom. He would give anything to lead his own people from the underground onto the surface.
And he will.
497 pages, Paperback
First published June 12, 2015
967 people are currently reading
15714 people want to read
About the author
Dmitry Glukhovsky
69 books3,552 followersDmitry Glukhovsky (Russian: Дмитрий Глуховский) is a professional Russian author and journalist. Glukhovsky started in 2002 by publishing his first novel, Metro 2033, on his own website to be viewed for free. The novel has later become an interactive experiment, drawing in many readers, and has since been made into a video game for the Xbox 360 console and PC. Glukhovsky is known in Russia for his novels Metro 2033 and "It's Getting Darker". He is also an author of a series of satirical "Stories of Motherland" criticizing today's Russia.
As a journalist, Dmitry Glukhovsky has worked for EuroNews TV in France, Deutsche Welle, and RT. In 2008-2009 he worked as a radio host of a Mayak Radio Station. He writes columns for Harper’s Bazaar, l’Officiel and Playboy.
He has lived in Israel, Germany and France and speaks English, French, German, Hebrew and Spanish as well as his native Russian.
As a journalist, Dmitry Glukhovsky has worked for EuroNews TV in France, Deutsche Welle, and RT. In 2008-2009 he worked as a radio host of a Mayak Radio Station. He writes columns for Harper’s Bazaar, l’Officiel and Playboy.
He has lived in Israel, Germany and France and speaks English, French, German, Hebrew and Spanish as well as his native Russian.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,131 reviews
December 27, 2015
Not bad. Definitely better than the mess that was Metro 2034. I started this series almost ten years ago, long before it was published in English, and I remember Metro 2033 as being one of the creepiest books I've ever read. This last one wraps up the story nicely, and gives a necessary hope spot to characters I've begun to care about, but it's missing that component that made Metro 2033 so addictive. The mystical aspect, the Lovecraftian horror aspect, was what made it different from your average post-apocalyptic book. Still, there are massive amounts of brutality and gore that kept me reading to the end.
April 16, 2021
The first thought that came to my head after finishing the last book of the Metro trilogy was "How come Dmitry Glukhovsky lives in Russia and still is not incarcerated?" I mean, everyone knows about political situation in Russia, and Metro 2035 gets VERY political. I guess his saving grace is that it is "a fantasy - nothing is real about this book". But despite being "a fantasy", Glukhovsky succeeds in creating a book with lots and lots of situations and ideas that represent the current state of life in that country, as well as conveying a genuine grumpy, rude, sour and passively aggressive nature of its citizens.
This book has lots and lots of those carefully masked comparisons and analogies to a real-life situations, and Dmitry is very critical without getting hypocritical or simply malicious. That is why he is on of my favorite Russian writers - seems imperialism, chauvinism and fake pride did not get to his head. Just read this quote:
"And how else can our man be governed? He has to be distracted all the time. Restrained. Channelled, so to speak. He needs to have some kind of idea foisted on him. Religion or ideology. He needs to have enemies invented for him all the time! He can't live without enemies! He's completely at a loss without them!"
Is it true? As a man who was born and raised, at least a few years, in a soviet union, I believe it to be true, yes. And there's a lot of similar examples, too. Just look at this very simple, yet very common line of typical public argumentation: "We don't need anything from that rotten west, we will be patient, we will manage somehow - the most important thing is that #Krymnash".
This book has some serious social and political messages hidden in it, and that is the main reason I loved it, despite some visible drawbacks. First, a minor flaw, is a very hard to follow writing style. It might be because of a poor editing, I won't argue my case fervently here. Just, in a longer dialogs, especially between three or more people, I constantly ended up at a loss, who was saying what. Another minus is a lack of pace and direction in the first 1/3 of a book. Honestly, at one moment I thought this book gonna suck and I'll rate it some 2*, no more. Luckily, it got better.
The most major flaw is that Glukhovsky overdid himself - while in Metro 2033 and 2034 events that transpired were kind of normal plotwise, in Metro 2035 storyline evolves to a point that makes these events more or less impossible, especially in a community of 40,000 people, fragmented through lots of different stations. I'm not going to spoil it here, but in my humble opinion, Metro's population should be at least 300,000 or even more to make those events work.
Despite all those cons, "Metro 2035" left a really strong impression, and, while I feel a bit generous here, a 5* rating is still well deserved.
P.s. - google some Moscow metro stations, they are beautiful!
This book has lots and lots of those carefully masked comparisons and analogies to a real-life situations, and Dmitry is very critical without getting hypocritical or simply malicious. That is why he is on of my favorite Russian writers - seems imperialism, chauvinism and fake pride did not get to his head. Just read this quote:
"And how else can our man be governed? He has to be distracted all the time. Restrained. Channelled, so to speak. He needs to have some kind of idea foisted on him. Religion or ideology. He needs to have enemies invented for him all the time! He can't live without enemies! He's completely at a loss without them!"
Is it true? As a man who was born and raised, at least a few years, in a soviet union, I believe it to be true, yes. And there's a lot of similar examples, too. Just look at this very simple, yet very common line of typical public argumentation: "We don't need anything from that rotten west, we will be patient, we will manage somehow - the most important thing is that #Krymnash".
This book has some serious social and political messages hidden in it, and that is the main reason I loved it, despite some visible drawbacks. First, a minor flaw, is a very hard to follow writing style. It might be because of a poor editing, I won't argue my case fervently here. Just, in a longer dialogs, especially between three or more people, I constantly ended up at a loss, who was saying what. Another minus is a lack of pace and direction in the first 1/3 of a book. Honestly, at one moment I thought this book gonna suck and I'll rate it some 2*, no more. Luckily, it got better.
The most major flaw is that Glukhovsky overdid himself - while in Metro 2033 and 2034 events that transpired were kind of normal plotwise, in Metro 2035 storyline evolves to a point that makes these events more or less impossible, especially in a community of 40,000 people, fragmented through lots of different stations. I'm not going to spoil it here, but in my humble opinion, Metro's population should be at least 300,000 or even more to make those events work.
Despite all those cons, "Metro 2035" left a really strong impression, and, while I feel a bit generous here, a 5* rating is still well deserved.
P.s. - google some Moscow metro stations, they are beautiful!
July 1, 2021
متأسفانه جلد دوم این سهگانه (مترو 2034) رو نخوندم و از 2033 پریدم به 2035. اولش با دید نسبتاً منفی داشتم میخوندم که آیا نویسنده تونسته چیزی اضافه کنه که تکرار جلد اول نباشه و ارزش خوندن داشته باشه. تا صد و پنجاه صفحهی اول هم این تردید یک مقداری باهام بود، ولی ادامهی رمان واقعاً نکات جدیدی داشت و وادارم کرد تقریباً یکنفس بخونمش. اصل حرف نویسنده شاید خیلی جدید نباشه (مثلاً شباهت خیلی زیادی داره به «مگسها»ی سارتر)، ولی فوقالعاده خوب و روشن و با زمینهچینیها و تمهیدات عالی بیان شده و تازه میفهمیم اون چیزی که در مترو 2033 (و احتمالاً 2034) انگار حرف اصلی بوده، اشتباه و کاذب بوده و تازه در 2035 همه چیز سر جاش قرار میگیره. ترجمه و مسائل فنی نسبت به جلد اول خیلی بهتر بود، هرچند باز هم دستهگلهایی در روند آمادهسازی دیده میشد، مثلاً همهی «به»ها با یه دستور اتوماتیک از کلمهی بعدی جدا شدن و «بهمن»ها و «بهیار» شدهن «به من» و «به یار»، ولی در مجموع خوندنش توصیه توصیه میشه
June 22, 2019
رژیمها سرنگون میشوند، امپراطوریها ضعیف میشوند و از بین میروند ولی آرمانها همچون باکتری حامل طاعون هستند. خشک میشوند و در اجسادی که کشته اند کمین میکنند و شاید حتی تا پنج قرن هم منتظر بمانند. اگر تونلی را حفر کنید و به قبرستان طاعون زدگان برسید. . استخوانهای قدیمی داخل آن را لمس کنید. . دیگر مهم نیست به چه زبانی صحبت میکنید یا به چه چیزی اعتقاد دارید. باکتری حامل طاعون هر گندمی را آرد میکند
هیچ داستان دیستوپیایی وجود نداره که ما باهاش خاطره نداشته باشیم
مترو 2033 پر از فضاسازی های هراس انگیز و تاریک بود که توی 2035 تقریبا وجود نداره ولی از طریق دیگه ای سعی میکنه آدم رو بترسونه
تغییر سبک وحشت و هراس این کتاب نسبت به 2033 برام خوشایند بود
توی 2033 با فضایی ترسناک و دنیایی پر از موجودات مخوف و بیگانه مواجه بودیم ولی توی این کتاب ما با انسان طرف هستیم. خشن ترین، بی رحم ترین و وحشتناک ترین موجودی که روی این کره ی خاکی وجود داشته و اینکه به راحتی چه بلایایی سر همنوع خودش، سایر موجودات و این سیاره میاره
تم کتاب بسیار سیاسی هست که در ظاهر انتقادی به سیاستهای حکومت روسیه اس ولی میتونیم همین سیاست ها رو توی اکثر سیستم ها ببینیم
از پایان بندی کتاب هم راضی بودم. ادامه ی این کتاب، داستان بازی مترو اکسدس رو شکل میده
یکی از دنیاهای مورد علاقه ام تو بازیهای کامپیوتری مربوط به سری مترو میشه و مهم ترین دلیلم برای خوندن این مجموعه
September 18, 2015
It feels like a little boy, that have just learned a few bad words, has written this book. No mystery anymore, no suspense or creative storytelling. It's all about political manipulation with a huge amount of brain washing. Take my advice, keep out of this shit.
July 9, 2017
აჩვენეთ ეს ნაწარმოები ყველა რუსს და ომი აღარ იქნება.
ყოჩაღ, დიმიტრი. შენ უნდა წერო.
ოღონდ მარტო პირველი და მესამე ნაწილები.
მეორეები არ გინდა. ხიხია.
ყოჩაღ, დიმიტრი. შენ უნდა წერო.
ოღონდ მარტო პირველი და მესამე ნაწილები.
მეორეები არ გინდა. ხიხია.
August 27, 2017
No more monsters, no more anomalies in the tunnels... a bleak world devoid of hope, filled with human monsters and puppet masters, with most just rats just running in a maze for no purpose and with no hope. This book really spoiled the series for me. Sorry, Artyom.
Also, the translation was abysmal.
Also, the translation was abysmal.
December 21, 2016
There came a point a little over halfway through Metro 2035 that I realized I was actually interested in what was happening...this was short lived, unfortunately. Once the heat of the moment dissolved back into the boring meanderings that comprised the first half-or-so of the book, I honestly felt that I could not continue. It probably shouldn't be considered surprising after the abomination of a book that preceded this, but it's still remarkably disappointing that this is what the series has become.
One of the reasons that Metro 2033 was so effective was the combination of factors that made it so engaging--the unique setting, the excellent Lovecraftian horror elements, a philosophical and slow pace, to name a few. The monsters weren't necessarily a huge part of the novel from what I remember, but there was always a sense of dread present as Artyom journeyed through the Metro; the darkness did a number on his mind, and there could have been innumerable dangers, both real and imaginary, lurking in the shadows at any moment. All in all, it was a smart and engaging novel that became one of my favorite books because it truly captivated me and made me want to know what would happen next better than many other authors can manage (and this is true of his standalone novel FUTU.RE as well).
Metro 2034, however, wasn't quite as good as its predecessor. In fact, it was pretty bad, all things considered. Artyom, who spent most of 2033 alone and introspective, was replaced by a trio of characters who seemed to define the plot rather than acting as a part of it. Only one of these characters was remotely likable, but not enough so that the plot was redeemed by his inclusion; the sense of danger and horror from Metro 2033 was largely downplayed if not entirely eliminated in order to pave the way for action grounded in human conflict. On its own, this wouldn't be a bad thing, and I still contend that Glukhovsky is a great writer, but 2034 was an incredibly poor sequel to a fantastic book and I hoped that Metro 2035 would be more of a return to form for the series.
It wasn't.
Metro 2035 begins about a year after the events of Metro: Last Light, with Artyom once again living at Exhibition station with his slightly-differently-named wife. His character seems to have undergone quite a dramatic shift; as I mentioned earlier, he used to be decidedly quiet and introspective, whereas in 2035 he pulls no punches when it comes to starting arguments with people or achieving such levels of crassness that it's hard to imagine him as previously being selected as "the chosen one". I understand that war changes people, but it's been 2 years--the character shift is far too dramatic for Artyom, especially given that it makes him significantly less interesting. Is he more interesting than the trio of protagonists in Metro 2034? Yeah, sure, but the bar was pretty much at ground level. Essentially, it's apparent from his mannerisms and dialogue straight from the beginning that he isn't going to be as fun to follow around as he used to be, and while it sucks it is by no means my only grievance with the novel.
The plot is...different from its predecessors. A lot of 2035 is actually spent above ground, as Artyom is now enamored of the idea of living on the surface. His entire goal is find proof that there are people still alive somewhere else so that he can save all of his fellow Muscovites from the Metro--fine, whatever, ambitious and different. So he begins to journey off with one of the characters from 2034 for this proof, and they get into a long set of adventures involving a plethora of conflicts with the Communists and Fascists in the Metro before they get anywhere; at times it seems like Glukhovsky was significantly padding out the length of the book with all of it. There are some parts later that were interesting, but they lost focus shortly thereafter.
It does pain me that I can't even bring myself to finish a book by one of my favorite authors, even though I think this is better than 2034, but life is too short to waste time drudging through stuff you don't enjoy. It's simply that it seems like Metro 2033 and its sequels are in separate universes, and the latter universe is one that is nowhere near as fascinating as the other. I do feel that perhaps he was pressured into continuing the series after the smashing success of the first book and maybe went for some more mass-market appeal fearing that another Metro 2033 wouldn't sell, and I can't hate him for that if that is the case. As much as I never dreamed I would say this, I am glad to see the series end because it hopefully means that Glukhovsky can try something new again (like FUTU.RE) without trying and failing to live up to the legacy of another book.
One of the reasons that Metro 2033 was so effective was the combination of factors that made it so engaging--the unique setting, the excellent Lovecraftian horror elements, a philosophical and slow pace, to name a few. The monsters weren't necessarily a huge part of the novel from what I remember, but there was always a sense of dread present as Artyom journeyed through the Metro; the darkness did a number on his mind, and there could have been innumerable dangers, both real and imaginary, lurking in the shadows at any moment. All in all, it was a smart and engaging novel that became one of my favorite books because it truly captivated me and made me want to know what would happen next better than many other authors can manage (and this is true of his standalone novel FUTU.RE as well).
Metro 2034, however, wasn't quite as good as its predecessor. In fact, it was pretty bad, all things considered. Artyom, who spent most of 2033 alone and introspective, was replaced by a trio of characters who seemed to define the plot rather than acting as a part of it. Only one of these characters was remotely likable, but not enough so that the plot was redeemed by his inclusion; the sense of danger and horror from Metro 2033 was largely downplayed if not entirely eliminated in order to pave the way for action grounded in human conflict. On its own, this wouldn't be a bad thing, and I still contend that Glukhovsky is a great writer, but 2034 was an incredibly poor sequel to a fantastic book and I hoped that Metro 2035 would be more of a return to form for the series.
It wasn't.
Metro 2035 begins about a year after the events of Metro: Last Light, with Artyom once again living at Exhibition station with his slightly-differently-named wife. His character seems to have undergone quite a dramatic shift; as I mentioned earlier, he used to be decidedly quiet and introspective, whereas in 2035 he pulls no punches when it comes to starting arguments with people or achieving such levels of crassness that it's hard to imagine him as previously being selected as "the chosen one". I understand that war changes people, but it's been 2 years--the character shift is far too dramatic for Artyom, especially given that it makes him significantly less interesting. Is he more interesting than the trio of protagonists in Metro 2034? Yeah, sure, but the bar was pretty much at ground level. Essentially, it's apparent from his mannerisms and dialogue straight from the beginning that he isn't going to be as fun to follow around as he used to be, and while it sucks it is by no means my only grievance with the novel.
The plot is...different from its predecessors. A lot of 2035 is actually spent above ground, as Artyom is now enamored of the idea of living on the surface. His entire goal is find proof that there are people still alive somewhere else so that he can save all of his fellow Muscovites from the Metro--fine, whatever, ambitious and different. So he begins to journey off with one of the characters from 2034 for this proof, and they get into a long set of adventures involving a plethora of conflicts with the Communists and Fascists in the Metro before they get anywhere; at times it seems like Glukhovsky was significantly padding out the length of the book with all of it. There are some parts later that were interesting, but they lost focus shortly thereafter.
It does pain me that I can't even bring myself to finish a book by one of my favorite authors, even though I think this is better than 2034, but life is too short to waste time drudging through stuff you don't enjoy. It's simply that it seems like Metro 2033 and its sequels are in separate universes, and the latter universe is one that is nowhere near as fascinating as the other. I do feel that perhaps he was pressured into continuing the series after the smashing success of the first book and maybe went for some more mass-market appeal fearing that another Metro 2033 wouldn't sell, and I can't hate him for that if that is the case. As much as I never dreamed I would say this, I am glad to see the series end because it hopefully means that Glukhovsky can try something new again (like FUTU.RE) without trying and failing to live up to the legacy of another book.
April 21, 2017
The final installment in the Metro series not only lives up to its name, but also takes it to a different level.
Hoping to read more books from Glukhovsky in the future.
Hoping to read more books from Glukhovsky in the future.
March 10, 2023
Repetitivo, incoherente, no para de contradecirse (lo que no molesta tanto como que no pare de repetirse), cansino a ratos... una decepción. En fin. Gracias a Dios ya lo terminé.
Lo que es imperdonable en un libro, más que cualquier error o incoherencia que pueda tener (que también las tiene), es que te aburra mortalmente. A partir de ahí todo es despeñarse.
Con lo que me apetecía a mí esta saga... qué decepción. GL Sagas
Lo que es imperdonable en un libro, más que cualquier error o incoherencia que pueda tener (que también las tiene), es que te aburra mortalmente. A partir de ahí todo es despeñarse.
Con lo que me apetecía a mí esta saga... qué decepción. GL Sagas
March 29, 2018
Steta.
Razocaran sam ovim zavrsetkom jer nije zadovoljio ni jednu ni drugu stranu fanova serijala.
Niti one kojima se svideo prvi deo gde preovladava drama, niti one kojima se svidela akcija u drugom
delu.
Glukhovsky nije mogao/znao da se odluci kome da udovolji te je citavu knjigu lutao tamo vamo u potrazi za
najboljim receptom i promasio na - svim poljima.
Iako je pocetak obecavao, kako se blizio kraj bilo je jasno da ni on sam nije imao jasnu ideju kako ce
zavrsiti pricu.
A zavrsio je na najgori moguci nacin.
Najgori.
A ako moze gore, svog glavnog junaka Artema je upropastio i pretvorio u nesto sasvim deseto no sto je bio u prve dve knjige. Na negativan nacin.
A ako moze jos gore, pokusao je da od ove knjige napravi neku apokalipticnu metro verziju knjige 1984.
Umesto da je uradio samo ono sto se i ocekivalo od njega.
Velika steta, i jedna darezljiva trojka od mene.
2.8/5
Razocaran sam ovim zavrsetkom jer nije zadovoljio ni jednu ni drugu stranu fanova serijala.
Niti one kojima se svideo prvi deo gde preovladava drama, niti one kojima se svidela akcija u drugom
delu.
Glukhovsky nije mogao/znao da se odluci kome da udovolji te je citavu knjigu lutao tamo vamo u potrazi za
najboljim receptom i promasio na - svim poljima.
Iako je pocetak obecavao, kako se blizio kraj bilo je jasno da ni on sam nije imao jasnu ideju kako ce
zavrsiti pricu.
A zavrsio je na najgori moguci nacin.
Najgori.
A ako moze gore, svog glavnog junaka Artema je upropastio i pretvorio u nesto sasvim deseto no sto je bio u prve dve knjige. Na negativan nacin.
A ako moze jos gore, pokusao je da od ove knjige napravi neku apokalipticnu metro verziju knjige 1984.
Umesto da je uradio samo ono sto se i ocekivalo od njega.
Velika steta, i jedna darezljiva trojka od mene.
2.8/5
July 28, 2024
خب، این همون چیزی بود که میخواستم. مرد حسابی پس چرا ۲۰۳۴ رو اینطوری نوشتی؟
January 26, 2016
Страхотна книга! Отдавна не бях чела нещо, толкова поглъщащо, страшно и добре написано. Ако първата книга беше фентъзи с елементи на екшън и ужаси, а втората - научно-фантастична романтика, това си е социално-философска фантастика, някаква смесица от "1984 " и L.O.S.T. Няма мутанти и чудовища, напротив внушава, че човекът е най-голямото чудовище-мутант, което само си създава врагове, само си измисля приказки и легенди, защото те са по-лесни за преглъщане от истината. Докато търсих книгата, попаднах на много отрицателни отзиви по руските сайтове. Явно хората си правят аналогии и изводите не им харесват, но истината е, че книгата, вероятно, може да бъде отнесена към всяка нация по света. Минусът е, че ме остави с едно чувство на безнадеждност, което не изпитах при другите две книги. Плюсът - че е много по-обмислена като структура, няма го това безкрайно лутане и нелогичен финал.
Браво на автора, с удоволствие бих прочела и други негови книги! На дневен ред ми е "Сумерки", но ще оставя впечатленията от тази книга да се поуталожат. Не мога да започна нищо друго, докато все още живея в тази книга.
Браво на автора, с удоволствие бих прочела и други негови книги! На дневен ред ми е "Сумерки", но ще оставя впечатленията от тази книга да се поуталожат. Не мога да започна нищо друго, докато все още живея в тази книга.
May 11, 2016
“Метро 2035″ най-сетне разкрива истината: http://knigolandia.info/book-review/m...
”Метро 2035″ е продължение на първата част… и не мога да ви кажа почти нищичко за сюжета, поне не много повече от това, което написах на задната корица. Артьом е пак тук, но след драмата в края на “2033″ просто не е същият. Пречупен е, обезверен, а и бракът му отдавна вече е гротеска. Единственото, което го движи, е надеждата все пак да открие други оцелели – и упорито той излиза на повърхността и претърсва радиочестотите… нищо. Някогашният герой сега е мразен от всички, които го винят, че нарушава херметичността на метрото, че внася радиация… а по гъбите има някаква странна болест, която вещае глад и смърт. Виновник е нужен.
Артьом е сам, загубил е всичко. Тук някъде Глуховски милостиво му подава надеждичката – странен старец на име Омир му казва, че знае за един човек, радист, който бил чул радиопредаване отвън. И че при комунистите от Червената линия се били появили едни хора, които май не били от московското метро… но и те, и всеки, който имал досег с тях, изчезнали. Колко му е нужно на Артьом, за да се втурне към тая крехка светлинка в мрака?
CIELA Books
http://knigolandia.info/book-review/m...
”Метро 2035″ е продължение на първата част… и не мога да ви кажа почти нищичко за сюжета, поне не много повече от това, което написах на задната корица. Артьом е пак тук, но след драмата в края на “2033″ просто не е същият. Пречупен е, обезверен, а и бракът му отдавна вече е гротеска. Единственото, което го движи, е надеждата все пак да открие други оцелели – и упорито той излиза на повърхността и претърсва радиочестотите… нищо. Някогашният герой сега е мразен от всички, които го винят, че нарушава херметичността на метрото, че внася радиация… а по гъбите има някаква странна болест, която вещае глад и смърт. Виновник е нужен.
Артьом е сам, загубил е всичко. Тук някъде Глуховски милостиво му подава надеждичката – странен старец на име Омир му казва, че знае за един човек, радист, който бил чул радиопредаване отвън. И че при комунистите от Червената линия се били появили едни хора, които май не били от московското метро… но и те, и всеки, който имал досег с тях, изчезнали. Колко му е нужно на Артьом, за да се втурне към тая крехка светлинка в мрака?
CIELA Books
http://knigolandia.info/book-review/m...
March 10, 2016
პირველ რიგში, მინდა გაგაფრთხილოთ, რომ ეს პოსტი შეიცავს “სპოილერებს”, სხვანაირად ვერაფრით გადმოვცემ სათქმელს, რომელიც უხვად დამიგროვდა.
“მეტრო 2033” და “მეტრო 2034” ვფიქრობ, მხოლოდ იმიტომ დაიწერა, რომ “მეტრო 2035”-სთვის შეემზადებინათ მკითხველი. ეს ერთგვარი დიდი შესავალია ძალიან დიდ და გამაოგნებელ წიგნამდე. მიუხედავად იმისა, რომ 2034 ძალიან დიდი იმედგაცრუება აღმოჩნდა პირადად ჩემთვის, ასე თუ ისე, საინტერესო საკითხავი იყო. 2033 კი ძალიან მაგარი სათავგადასავლო წიგნია, საინტერესო ამბებით და პერსონაჟებით, რომელიც ძალიან გართობს და რომელმაც უდავოდ დიდი საყოველთაო მოწონება დაიმსახურა. მეტრო 2035 წინა ორივე წიგნზე მეტად ჩამთრევია, უფრო დაძაბული და ჩახლართული სიუჟეტია, ძალიან ძლიერი პერსონაჟებია, ამბავი ტვინს გიდუღებს და ზუსტად ურტყამს მიზანში. საუკეთესო ანტიუტოპიური ნაწარმოებია, რაც წამიკითხავს, რომელიც პირდაპირ სახეზე აგაფარებს ადამიანურ მონურ ბუნებას. მაგრამ მისი მთავარი ღირებულება საერთოდ არაა პერსონაჟები, ან ჩახლართული ამბები, ან კვანძები, ან პოსტაპოკალიპტური სამყაროს დეტალები, რომელიც იდეალურადაა აღწერილი. ეს არის წიგნი, რომელიც აშიშვლებს ჩვენი მეზობელი სახელმწიფოს რეალობას და ზოგადად დიქტატურულ რეჟიმებს. წიგნი, რომელიც ზუსტად ასახავს პროპაგანდის საშინელ ეფექტს, დიქტატურის უღელს, მონურ სიბრმავეს, ადამიანის ბუნების უმახინჯეს გამოვლინებას – შეეგუოს ყველაფერს და იცხოვროს ნეხვში ყელამდე ჩაფლულმა, ოღონდ არ იბრძოლოს, ოღონდ არ იყოს თავისუფალი, ოღონდ ვინმე მართავდეს და იმდენ ლუკმა საჭმელს აძლევდეს, რომ შიმშილით არ მოკვდეს.. ოღონდ არ იყოს თავისუფალი!
მეტრო 2033-ის მთავარი მოქმედი გმირი, არტიომი, გაიზარდა. ის აღარაა პატარა ბიჭი, ერთ დროს რომ აღტკინებული შეჰყურებდა ორდენის წევრებსა და სტალკერებს. ის უკვე ფიქრობს, მას ბევრი შეკითხვა აწუხებს და, რაც მთავარია, ის აბსოლუტურად დარწმუნებულია, რომ ისინი მარტონი არ არიან, რომ აუცილებლად გადარჩებოდნენ სხვებიც, უბრალოდ უნდა ეცადოს და ხმა მიაწვდინოს მათ. მისი მცდელობები, რადიოსიგნალით მიწვდეს სხვა შორეულ ქალაქებს, უშედეგოდ მთავრდება. მას ყველა შეშლილად თვლის. ხალხი, რომელიც მიჩვეულია სალაფავის ჭამას, ჭამს ყველაფერს, რასაც მიუგდებენ, მათ შორის იმასაც, რომ ისინი ერთადერთი არიან ამ პლანეტაზე. ყველა სხვა, ვინც განსხვავებულად ფიქრობს, შეშლილია. არტიომი ცდილობს საკუთარი სიმართლის დამტკიცებას და ეს ბრძოლა მას დევნილად აქცევს. საკუთარი თანამებრძოლები მას სასიკვდილოდ იმეტებენ. თუმცა ის მაინც აღმოაჩენს სიმართლეს. სასწაულებრივ სიმართლეს, რომელსაც უმალავენ ყველას. ამ ბრძოლაში ყველა სახე – წითლები, რაიხი, ორდენი, ჰანზა – ყველა ერთდება, თითქოს ეს ერთი და იგივე სახეა, ერთ მასად იქცევა, ერთი ხელიდან იკვებება, ერთი პირით იღებს ბრძანებებს, ერთ მიზანს ემსახურება და ერთიანად არის სისხლში ამოსვრილი.
წიგნის სიუჟეტს ხაზად გასდევს მეტროს მიწისქვეშეთის მმართველის ელიტის მოწოდებები, რომ მეტროს გარდა სხვ��� ქვეყნებიც გადარჩა, მაგრამ სხვა გადარჩენილები ერთიანი ძალებით ცდილობენ, მოსკოვის მეტროში საწაულებრივად გადარჩენილი რუსი ხალხის საბოლოოდ გაწყვეტას და ამიტომაც ისინი ვალდებულები არიან, უფრო მაგრად ჩაიჭყლიტონ იმ ნაგავში და ყელამდე ნეხვში, უფრო დამჯერები იყვნენ, უფრო მორჩილები, უფრო მონურები.. ლამის ბოლო გვერდებამდე, ვბრაზდებოდი ავტორზე და ვფიქრობდი: “რაღა საჭიროა ისედაც პარანოიით შეპყრობილი რუსეთის მოსახლეობისათვის კიდევ მტრის ხატების შექმნა? წიგნშიც იმის პროპაგანდა, რომ რუსეთს ებრძვის მთელი სამყარო, რომ რუსეთის განადგურება უნდათ?” ვფიქრობდი და ნერვები მეშლებოდა. თუმცა ბოლოს ყველაფერი ისე შემობრუნდა, რომ ყბა ჩამომივარდა, გავცოფდი, გავნერვიულდი, ვიგინებოდი და წარმოვიდგენდი, მე რას ვიზამდი არტიომის ადგილზე.
წიგნის კითხვისას უამრავი პარალელი თავისით იწყებს ხაზების გავლებას მეტროს სამყაროსა და პარანოიით ნაკვებ რუსეთის სახელწიფოს შორის. რუსეთიც ხომ ერთადერთია, რომელსაც “მთელი სმყარო ებრძვის”, ყველა მის განადგურებას ცდილობს. ნატო, ამერიკა, დასავლეთი – “გარყვნილების ბუდეები”! რუსეთი კი “სიწმინდის სადარაჯოზეა”, ყველა დანარჩენს ამ “სიწმინდის” განადგურება სურს. ზუსტად ასევეა მეტრო 2035-ის ჯურღმულებშიც, მხოლოდ ისინი არიან სიმართლის მხარეს, ყველა სხვა დანარჩენი დედამიწაზე მათ წინააღმდეგაა, ყველას ამ გადარჩენილი ერთი მუჭა ხალხის “განადგურება” სურს – ამ სალაფავით ნაკვები ხალხი თვითონვე ამბობს უარს თავისუფლებაზე, გადარჩენაზე, სიცოცხლეზე მიწის ზემოთ და არა მიწასა და განავალში. მონები ირჩევენ სამყაროს, სადაც ღორებს ადამიანის ხორცით კვებავენ, სადაც არ არსებობს არანაირი სიმართლე, სადაც არავინ სვამს კითხვებს, სადაც არავინაა თავისუფალი და სადაც არ არსებობს მომავალი. როდესაც ხალხს მხოლოდ იმდენი საჭმელი აქვს, რომ არ მოკვდეს, ვერაფერს ხედავს, გარდა იმ ხელისა, რომელიც საკვებს აძლევს. სამყარო, სადაც ადამიანის სიცოცხლეს, არ აქვს ფასი და, სადაც სიცოცხლე ზოგადად, არანაირ ფასეულობას არ წარმოადგენს. და განა რამე სხვა ხდება უამრავი შიშით და ფობიით გაჟღენთილ რუსეთში?
წარმოვიდგენ, როგორ კითხულობს ამ წიგნს რუსეთის ხელისუფლების ტყულებით გაჯერებული ადამიანი და წიგნის ლამის ბოლომდე გულში ამბობს: “აი ხომ ხედავთ, ნამდვილად ასეა, ნამდვილად გვებრძვიან, დასავლეთი ცუდია, ყველა ჩვენ წინააღმდეგაა!” მაინტერესებს, როდესაც ბოლო გვერდებს წაიკითხავს, მიხვდება, რომ მონაა? მიხვდება, რომ მატლია და ნეხვშია ყელამდე? დაფიქრდება თავისუფლებაზე? მოუნდება არტიომის გვერდით დადგომა? თუ პირიქით, არტიომს გალანძღავს? მიხვდება, რომ ისიც ისეთივე პროპაგანდის მსხვერპლია, როგორც მოსკოვის მეტროში გადარჩენილი ბრბო?
ამ წიგნში თქვენ ნახავთ სახეებს, რომლებიც ნეხვში კეთილღეობისთვის, საკუთარი ნებით ამბობენ უარს თავისუფლებაზე.
“რატომ უნდა გავაპროტესტოთ?” “რატომ უნდა მოვხვდეთ ვინმეს თვალში ცუდად?” “ეს ჩემი საქმე არ არის!” – მე ძალიან ბევრი გარშემომყოფისგან მომისმენია მსგავსი არგუმენტები და ძალიან კარგად მახსოვს ის შეგრძნებები, რომელიც მაშინ მეუფლებოდა – გაოგნება და ზიზღი! არაფერია იმაზე საზიზღარი და საცოდავი, ვიდრე ადამიანი, რომელიც ოდნავი კეთილდღეობისთვის თავზე ნეხვს საკუთარი ხელით იყრის, თვალს ხუჭავს უსამართლობაზე, ცდილობს, რომ ვინმეს წინააღმდეგ არ წავიდეს, ვინმეს ცუდად არ გაეჩხიროს თვალში. რას იზამ, მონობაში ნაკვები ხალხი, მონობისთვის გააკეთებს ყველაფერს, ოღონდ არ უხსენო თავისუფლება. ოღონდ კრიტიკული აზრი არ გამოთქვას, ოღონდ თვითონ იყოს კარგად.
არტიომი ცდილობს, ყველას უთხრას სიმართლე, ცდილობს გადაარჩინოს სხვებიც, მაგრამ ძალიან გვიან ხვდება, რომ იმ გვირაბებში აღარავინაა გადასარჩენი, იქ ადამიანები აღარ არიან. თუ ჯორჯ ორუელის “ცხოველების ფერმაში” ღორები ნელ-ნელა იქცევიან ადამიანებად, აქ პირიქით, ადამიანები იქცევიან ღორებად და მატლებად..
და რას იზამს არტიომი? გადარჩება? ვინმე დადგება მის გვერდით? ოკეანისკენ გაქანდება გადარჩენილი სამყაროს საძებნელად თუ ხალხის მონობით გაოგნებულს აპათია შეიპყრობს და გაირიყება მეტროში. გატეხავს სისტემას თუ სისტემა გატეხავს? ეს თქვენ უნდა გაარკვიოთ!
მე კი მხოლოდ ერთი თხოვნა მექნება გამომცემლებთან: როდესაც გლუხოვსკი ჩამოვა, შემახვედრეთ, ძალიან ბევრი სალაპარაკო დამიგროვდა.
პ.ს.
მეტრო 2035-ის წიგნის ყდა – ეს გარეკანი ცალკე აპლოდისმენტებს იმსახურებს. აქ ყველაფერია.
“მეტრო 2033” და “მეტრო 2034” ვფიქრობ, მხოლოდ იმიტომ დაიწერა, რომ “მეტრო 2035”-სთვის შეემზადებინათ მკითხველი. ეს ერთგვარი დიდი შესავალია ძალიან დიდ და გამაოგნებელ წიგნამდე. მიუხედავად იმისა, რომ 2034 ძალიან დიდი იმედგაცრუება აღმოჩნდა პირადად ჩემთვის, ასე თუ ისე, საინტერესო საკითხავი იყო. 2033 კი ძალიან მაგარი სათავგადასავლო წიგნია, საინტერესო ამბებით და პერსონაჟებით, რომელიც ძალიან გართობს და რომელმაც უდავოდ დიდი საყოველთაო მოწონება დაიმსახურა. მეტრო 2035 წინა ორივე წიგნზე მეტად ჩამთრევია, უფრო დაძაბული და ჩახლართული სიუჟეტია, ძალიან ძლიერი პერსონაჟებია, ამბავი ტვინს გიდუღებს და ზუსტად ურტყამს მიზანში. საუკეთესო ანტიუტოპიური ნაწარმოებია, რაც წამიკითხავს, რომელიც პირდაპირ სახეზე აგაფარებს ადამიანურ მონურ ბუნებას. მაგრამ მისი მთავარი ღირებულება საერთოდ არაა პერსონაჟები, ან ჩახლართული ამბები, ან კვანძები, ან პოსტაპოკალიპტური სამყაროს დეტალები, რომელიც იდეალურადაა აღწერილი. ეს არის წიგნი, რომელიც აშიშვლებს ჩვენი მეზობელი სახელმწიფოს რეალობას და ზოგადად დიქტატურულ რეჟიმებს. წიგნი, რომელიც ზუსტად ასახავს პროპაგანდის საშინელ ეფექტს, დიქტატურის უღელს, მონურ სიბრმავეს, ადამიანის ბუნების უმახინჯეს გამოვლინებას – შეეგუოს ყველაფერს და იცხოვროს ნეხვში ყელამდე ჩაფლულმა, ოღონდ არ იბრძოლოს, ოღონდ არ იყოს თავისუფალი, ოღონდ ვინმე მართავდეს და იმდენ ლუკმა საჭმელს აძლევდეს, რომ შიმშილით არ მოკვდეს.. ოღონდ არ იყოს თავისუფალი!
მეტრო 2033-ის მთავარი მოქმედი გმირი, არტიომი, გაიზარდა. ის აღარაა პატარა ბიჭი, ერთ დროს რომ აღტკინებული შეჰყურებდა ორდენის წევრებსა და სტალკერებს. ის უკვე ფიქრობს, მას ბევრი შეკითხვა აწუხებს და, რაც მთავარია, ის აბსოლუტურად დარწმუნებულია, რომ ისინი მარტონი არ არიან, რომ აუცილებლად გადარჩებოდნენ სხვებიც, უბრალოდ უნდა ეცადოს და ხმა მიაწვდინოს მათ. მისი მცდელობები, რადიოსიგნალით მიწვდეს სხვა შორეულ ქალაქებს, უშედეგოდ მთავრდება. მას ყველა შეშლილად თვლის. ხალხი, რომელიც მიჩვეულია სალაფავის ჭამას, ჭამს ყველაფერს, რასაც მიუგდებენ, მათ შორის იმასაც, რომ ისინი ერთადერთი არიან ამ პლანეტაზე. ყველა სხვა, ვინც განსხვავებულად ფიქრობს, შეშლილია. არტიომი ცდილობს საკუთარი სიმართლის დამტკიცებას და ეს ბრძოლა მას დევნილად აქცევს. საკუთარი თანამებრძოლები მას სასიკვდილოდ იმეტებენ. თუმცა ის მაინც აღმოაჩენს სიმართლეს. სასწაულებრივ სიმართლეს, რომელსაც უმალავენ ყველას. ამ ბრძოლაში ყველა სახე – წითლები, რაიხი, ორდენი, ჰანზა – ყველა ერთდება, თითქოს ეს ერთი და იგივე სახეა, ერთ მასად იქცევა, ერთი ხელიდან იკვებება, ერთი პირით იღებს ბრძანებებს, ერთ მიზანს ემსახურება და ერთიანად არის სისხლში ამოსვრილი.
წიგნის სიუჟეტს ხაზად გასდევს მეტროს მიწისქვეშეთის მმართველის ელიტის მოწოდებები, რომ მეტროს გარდა სხვ��� ქვეყნებიც გადარჩა, მაგრამ სხვა გადარჩენილები ერთიანი ძალებით ცდილობენ, მოსკოვის მეტროში საწაულებრივად გადარჩენილი რუსი ხალხის საბოლოოდ გაწყვეტას და ამიტომაც ისინი ვალდებულები არიან, უფრო მაგრად ჩაიჭყლიტონ იმ ნაგავში და ყელამდე ნეხვში, უფრო დამჯერები იყვნენ, უფრო მორჩილები, უფრო მონურები.. ლამის ბოლო გვერდებამდე, ვბრაზდებოდი ავტორზე და ვფიქრობდი: “რაღა საჭიროა ისედაც პარანოიით შეპყრობილი რუსეთის მოსახლეობისათვის კიდევ მტრის ხატების შექმნა? წიგნშიც იმის პროპაგანდა, რომ რუსეთს ებრძვის მთელი სამყარო, რომ რუსეთის განადგურება უნდათ?” ვფიქრობდი და ნერვები მეშლებოდა. თუმცა ბოლოს ყველაფერი ისე შემობრუნდა, რომ ყბა ჩამომივარდა, გავცოფდი, გავნერვიულდი, ვიგინებოდი და წარმოვიდგენდი, მე რას ვიზამდი არტიომის ადგილზე.
წიგნის კითხვისას უამრავი პარალელი თავისით იწყებს ხაზების გავლებას მეტროს სამყაროსა და პარანოიით ნაკვებ რუსეთის სახელწიფოს შორის. რუსეთიც ხომ ერთადერთია, რომელსაც “მთელი სმყარო ებრძვის”, ყველა მის განადგურებას ცდილობს. ნატო, ამერიკა, დასავლეთი – “გარყვნილების ბუდეები”! რუსეთი კი “სიწმინდის სადარაჯოზეა”, ყველა დანარჩენს ამ “სიწმინდის” განადგურება სურს. ზუსტად ასევეა მეტრო 2035-ის ჯურღმულებშიც, მხოლოდ ისინი არიან სიმართლის მხარეს, ყველა სხვა დანარჩენი დედამიწაზე მათ წინააღმდეგაა, ყველას ამ გადარჩენილი ერთი მუჭა ხალხის “განადგურება” სურს – ამ სალაფავით ნაკვები ხალხი თვითონვე ამბობს უარს თავისუფლებაზე, გადარჩენაზე, სიცოცხლეზე მიწის ზემოთ და არა მიწასა და განავალში. მონები ირჩევენ სამყაროს, სადაც ღორებს ადამიანის ხორცით კვებავენ, სადაც არ არსებობს არანაირი სიმართლე, სადაც არავინ სვამს კითხვებს, სადაც არავინაა თავისუფალი და სადაც არ არსებობს მომავალი. როდესაც ხალხს მხოლოდ იმდენი საჭმელი აქვს, რომ არ მოკვდეს, ვერაფერს ხედავს, გარდა იმ ხელისა, რომელიც საკვებს აძლევს. სამყარო, სადაც ადამიანის სიცოცხლეს, არ აქვს ფასი და, სადაც სიცოცხლე ზოგადად, არანაირ ფასეულობას არ წარმოადგენს. და განა რამე სხვა ხდება უამრავი შიშით და ფობიით გაჟღენთილ რუსეთში?
წარმოვიდგენ, როგორ კითხულობს ამ წიგნს რუსეთის ხელისუფლების ტყულებით გაჯერებული ადამიანი და წიგნის ლამის ბოლომდე გულში ამბობს: “აი ხომ ხედავთ, ნამდვილად ასეა, ნამდვილად გვებრძვიან, დასავლეთი ცუდია, ყველა ჩვენ წინააღმდეგაა!” მაინტერესებს, როდესაც ბოლო გვერდებს წაიკითხავს, მიხვდება, რომ მონაა? მიხვდება, რომ მატლია და ნეხვშია ყელამდე? დაფიქრდება თავისუფლებაზე? მოუნდება არტიომის გვერდით დადგომა? თუ პირიქით, არტიომს გალანძღავს? მიხვდება, რომ ისიც ისეთივე პროპაგანდის მსხვერპლია, როგორც მოსკოვის მეტროში გადარჩენილი ბრბო?
ამ წიგნში თქვენ ნახავთ სახეებს, რომლებიც ნეხვში კეთილღეობისთვის, საკუთარი ნებით ამბობენ უარს თავისუფლებაზე.
“რატომ უნდა გავაპროტესტოთ?” “რატომ უნდა მოვხვდეთ ვინმეს თვალში ცუდად?” “ეს ჩემი საქმე არ არის!” – მე ძალიან ბევრი გარშემომყოფისგან მომისმენია მსგავსი არგუმენტები და ძალიან კარგად მახსოვს ის შეგრძნებები, რომელიც მაშინ მეუფლებოდა – გაოგნება და ზიზღი! არაფერია იმაზე საზიზღარი და საცოდავი, ვიდრე ადამიანი, რომელიც ოდნავი კეთილდღეობისთვის თავზე ნეხვს საკუთარი ხელით იყრის, თვალს ხუჭავს უსამართლობაზე, ცდილობს, რომ ვინმეს წინააღმდეგ არ წავიდეს, ვინმეს ცუდად არ გაეჩხიროს თვალში. რას იზამ, მონობაში ნაკვები ხალხი, მონობისთვის გააკეთებს ყველაფერს, ოღონდ არ უხსენო თავისუფლება. ოღონდ კრიტიკული აზრი არ გამოთქვას, ოღონდ თვითონ იყოს კარგად.
არტიომი ცდილობს, ყველას უთხრას სიმართლე, ცდილობს გადაარჩინოს სხვებიც, მაგრამ ძალიან გვიან ხვდება, რომ იმ გვირაბებში აღარავინაა გადასარჩენი, იქ ადამიანები აღარ არიან. თუ ჯორჯ ორუელის “ცხოველების ფერმაში” ღორები ნელ-ნელა იქცევიან ადამიანებად, აქ პირიქით, ადამიანები იქცევიან ღორებად და მატლებად..
და რას იზამს არტიომი? გადარჩება? ვინმე დადგება მის გვერდით? ოკეანისკენ გაქანდება გადარჩენილი სამყაროს საძებნელად თუ ხალხის მონობით გაოგნებულს აპათია შეიპყრობს და გაირიყება მეტროში. გატეხავს სისტემას თუ სისტემა გატეხავს? ეს თქვენ უნდა გაარკვიოთ!
მე კი მხოლოდ ერთი თხოვნა მექნება გამომცემლებთან: როდესაც გლუხოვსკი ჩამოვა, შემახვედრეთ, ძალიან ბევრი სალაპარაკო დამიგროვდა.
პ.ს.
მეტრო 2035-ის წიგნის ყდა – ეს გარეკანი ცალკე აპლოდისმენტებს იმსახურებს. აქ ყველაფერია.
August 16, 2020
Dear, Future Corp.,
Thank you very much for publishing the fantastic book “Metro 2035” and for giving us, readers, many pleasant moments while reading it. I enjoyed it a lot and I think it was a wise decision to publish the whole series. But please, can you get author Dmitry Glukhovsky, sit him by a computer, tie him to a chair, and force to write a sequel because I just refuse to accept the way the story ended? Please?
I am not saying this book is flawless (I would have given it a lower rating, but the radiation level filled the last star). It has its ups and downs – some chapters were really impressive while some were just meh, and sometimes it was really annoying to read Artyom’s soul-crushing whining about life and meaning, but I just never read anything like “Metro” series before. I also missed the mystery and suspense that previous books had, but series as the whole has it has its own uniqueness that many books don’t.
And Artyom is awesome (despite the fact that all possible worst things in life already happened for him). I am still not sure if I particularly enjoyed the bright and very clearly recognizable narrative of Man VS. Society, but this narrative proved to work well for Artyom as a character – he came out as a fighter and flawed, but nevertheless, a hero, who kept hope when everyone else lost their belief in him.
It was great that the plot expanded, got developed further. I could even tell that "Metro 2035" is a great example of how different genres can work in one book. The whole book not only explored the inner world of Artyom but also masterfully told us all necessary facts about the life underground with all its macabre, horror, and unpleasantness. It has a great look and analysis of different people and their behavior.
But somebody probably will hit me with a shovel, because I will repeat the quote by G.R.R.Martin for 100th time again – “The end needs to be as strong as the beginning.” And, damn, was the end as strong as the beginning, Future Corp.? I don’t think so. Instead of a BOOM, we got blah. The whole book analyzed actions, systems, people, explained everything, but the end was like a slam of the door. Just that. Noting less, nothing more. I think that was disappointing. Just let’s say what Artyom did, in the end, he could have done many pages before – and you could tell that was coming. I missed the “grand finale” aspect, something that could have made my jaw drop.
So, please, dear Future Corp., think about my idea mentioned above – about tying to a chair and forcing to write a sequel and etc. Even if it says “The final installment of the cult trilogy” on the “Metro 2035” cover, I am sure something can be done and we can make a deal.
A bit radioactive,
SadSunday.
March 26, 2018
I was really disappointed while reading this book.
I had a feeling that the author forgot everything that he wrote in his previous books, especially in the first one. Suddenly people could go out in the daytime (even though in the Metro 2033 it was highly emphasized that if someone goes out in the day light they will go blind-the eyes were not adjusted to a strong light as sunlight) and wander through the Moscow without coming across any monsters and weird creatures that were present in the first two books. In a span of a year all tunnels became hospitable and the characters were running through them as through butter. All creeps and danger disappeared and only things that were important were the politics and the big "truth".
Speaking about "revelation" in the end of the book, it was expected, nonetheless disappointing.
The characters were as bland as ever, and I didn't connect with any of them.
I have nothing good to say about this book, but I'll give it two stars only because it was rather fast paced (at least compared to the previous book).
I had a feeling that the author forgot everything that he wrote in his previous books, especially in the first one. Suddenly people could go out in the daytime (even though in the Metro 2033 it was highly emphasized that if someone goes out in the day light they will go blind-the eyes were not adjusted to a strong light as sunlight) and wander through the Moscow without coming across any monsters and weird creatures that were present in the first two books. In a span of a year all tunnels became hospitable and the characters were running through them as through butter. All creeps and danger disappeared and only things that were important were the politics and the big "truth".
Speaking about "revelation" in the end of the book, it was expected, nonetheless disappointing.
The characters were as bland as ever, and I didn't connect with any of them.
I have nothing good to say about this book, but I'll give it two stars only because it was rather fast paced (at least compared to the previous book).
January 17, 2018
Der letzte Teil gefiel mir wieder sehr gut.
Es ist erstaunlich wie unterschiedlich die einzelnen Teile der Trilogie sind, denn während den 1. noch einige Horrorelemente ausmachten, fehlt dem 3. nun jegliche Übernatürlichkeit. Er ist eher ein Politthriller mit starken dystopischen Anteilen, in dem vorallem die Grausamkeit der Menschen stark in den Fokus gerät. Ich hatte aber nicht den Eindruck, dass die Dinge im dritten Teil auch schon im 1. existierten. Es kam mir eher so vor als hätte sich Glukhovsky dazu entschieden, die Metro im 3. Teil einfach aus dieser Perspektive darzustellen.
Es ist also nicht eine dieser Reihen, die so clever konstruiert sind, dass man nach den Beenden die unzähligen Hinweise bemerkt, die schon zu Beginn der Geschichte auf das Ende hinwiesen.
Nichtsdestotrotz konnte mich das Finale gut unterhalten und mehrfach überraschen :)
Es ist erstaunlich wie unterschiedlich die einzelnen Teile der Trilogie sind, denn während den 1. noch einige Horrorelemente ausmachten, fehlt dem 3. nun jegliche Übernatürlichkeit. Er ist eher ein Politthriller mit starken dystopischen Anteilen, in dem vorallem die Grausamkeit der Menschen stark in den Fokus gerät. Ich hatte aber nicht den Eindruck, dass die Dinge im dritten Teil auch schon im 1. existierten. Es kam mir eher so vor als hätte sich Glukhovsky dazu entschieden, die Metro im 3. Teil einfach aus dieser Perspektive darzustellen.
Es ist also nicht eine dieser Reihen, die so clever konstruiert sind, dass man nach den Beenden die unzähligen Hinweise bemerkt, die schon zu Beginn der Geschichte auf das Ende hinwiesen.
Nichtsdestotrotz konnte mich das Finale gut unterhalten und mehrfach überraschen :)
May 29, 2017
DNF at around 60% - I can't even get through this with the audiobook. Literally everything declines into petty irrelevance and disgusting sexism.
April 24, 2024
داستان این جلد یک سال بعد مترو ۲۰۳۴ اتفاق میوفته.الان دو سال از زمانی که آرتیوم موجودات تاریکی رو از بین برده میگذره و الان تو ایستگاه “وادنخا” به همراه زنش “آنیا” داره زندگی میکنه.آرتیوم فکر میکنه به جز خودشون افراد دیگه ای از کشور های دیگه از جنگ هسته ای جون سالم به در بردن.ولی کسی حرفش رو باور نمیکنه و بقیه فکر میکنن که آرتیوم دیوونه شده،ولی هومر(شخصیت اول تو کتاب قبلی)میاد و به آرتیوم میگه که یک نفر تو یک ایستگاه تو مترو رو میشناسه که یه سیگنال هایی از جاهای دیگه تو روسیه دریافت کرده که نشون میده که افراد دیگه ای هم جز اونها از جنگ هسته ای جون سالم به در بردن،حالا آرتیوم و هومر راه میوفتن و سفر خودشون رو برای پیدا کردن بازمانده های دیگه و یافتن واقعیات داخل مترو شروع میکنن.من به شدت از این جلد از سری کتاب های مترو خوشم اومد.این جلد دارای۲۳ فصل هست که به نظرم بهترین فصلش مربوط میشه به فصل ۶ که فضا سازی فوقالعاده قوی ای داره که من خودم بعضی موقع ها فکر میکردم که واقعا توی اون ایستگاهی عم که نویسنده داره با جزئیات فوقالعاده بالا توصیفش میکنه.
September 8, 2018
I really wanted entire trilogy be more like the first book. The first book was great, it had everything: action, mystery, great atmosphere and most importantly a build-up and the conclusion for a single story. Second book was weird in general, but the final book surely must be better, right?
Well, not really. Firstly, what really surprised me was that there were not a single monster mentioned (not counting the humans) in the entire book. The characters freely travel trough empty Moscow even though the first book made an impression that it is full of all kinds of dangers. Maybe someone cleared them during the gap between the events in the books? It is not explained at all.
Secondly, it felt more like a collection of random events rather than a single story. Yes, it follows Artyom and his fight to change the people of the metro, but the conclusion is rather anti-climactic and leaves you with a lot of unanswered questions.
Maybe it was the whole point of the book - just to show politics side of the apocalypse and how 20 years in the metro takes a toll on human mind. But I was a bit disappointed, so my recommendation would be just read the first book and leave it at that.
Well, not really. Firstly, what really surprised me was that there were not a single monster mentioned (not counting the humans) in the entire book. The characters freely travel trough empty Moscow even though the first book made an impression that it is full of all kinds of dangers. Maybe someone cleared them during the gap between the events in the books? It is not explained at all.
Secondly, it felt more like a collection of random events rather than a single story. Yes, it follows Artyom and his fight to change the people of the metro, but the conclusion is rather anti-climactic and leaves you with a lot of unanswered questions.
Maybe it was the whole point of the book - just to show politics side of the apocalypse and how 20 years in the metro takes a toll on human mind. But I was a bit disappointed, so my recommendation would be just read the first book and leave it at that.
September 20, 2025
آزادی ... آه ای آزادی لعنتی. آزادی دلبر. آزادی عذاب آور ...
Read
August 25, 2020قبول کن که تو نمی توانی کتاب روسی نوشت بخوانی و کیف کنی! عین اینکه نمی توانی آنا گاوالدا بخوانی و کیف کنی یا ژوزه ساراماگو بخوانی و کیف کنی! یا بورخس یا مارکز یا سارتر یا بالزاک یا فاکنر! دست بردار تو را به خدا!
March 6, 2022
How can I describe this..
This book is a men cave. But not the hot-guy-next-door men cave, with cool videogame, a big sofà and a tv where he organize plenty of parties and you are just there, waiting to be noticed by this sweet guy who volunteer in the local dog shelter and would do anything for his friends.
And this isn’t even a posh men cave where the rich guy spend his afternoon reading books or watching tv surrounded by paintings and design furniture.
And this is not even the artist guy men cave with canvas, paints, or whatever he use to do his art.
And neither the poor Thief guy you met by accident and which who you end up spending your afternoon after being chased by guards or police.
And neither the hot villain men cave where he brings you because you can’t resist his darkness and his power, he want you to be his queen and you can’t resist him.
No. This book is HIS men cave.. Can you picture him?
Sitting there with a MAGA hat, a stained white shirt and the look of someone who hadn’t take a shower in weeks.
The walls are empty except for misogynist photos of half naked girls and cutted newspaper of the terrorists who assaulted the Congress in January.
A big gun is hanged on a wall and plenty of cheap empty beer cans sit on shelves.
A small table in from if the couch show what was left of the snacks our men cave guy’s mother bring him and his friends the previous days which they spent playing video games about killing sex workers and chatting about how getting a girl is every day more difficult in this “scary time for boys”.
A “only men allowed” frame is hanged on the wall and of course this is a rule always true.. well, except when his mother bring some snacks of course!
This kind of men cave.
So yes, this was an awful book. An awful misogynist book and I am glad I’ve finally finish it.
Oh, and the plot was awful too.
This book is a men cave. But not the hot-guy-next-door men cave, with cool videogame, a big sofà and a tv where he organize plenty of parties and you are just there, waiting to be noticed by this sweet guy who volunteer in the local dog shelter and would do anything for his friends.
And this isn’t even a posh men cave where the rich guy spend his afternoon reading books or watching tv surrounded by paintings and design furniture.
And this is not even the artist guy men cave with canvas, paints, or whatever he use to do his art.
And neither the poor Thief guy you met by accident and which who you end up spending your afternoon after being chased by guards or police.
And neither the hot villain men cave where he brings you because you can’t resist his darkness and his power, he want you to be his queen and you can’t resist him.
No. This book is HIS men cave.. Can you picture him?
Sitting there with a MAGA hat, a stained white shirt and the look of someone who hadn’t take a shower in weeks.
The walls are empty except for misogynist photos of half naked girls and cutted newspaper of the terrorists who assaulted the Congress in January.
A big gun is hanged on a wall and plenty of cheap empty beer cans sit on shelves.
A small table in from if the couch show what was left of the snacks our men cave guy’s mother bring him and his friends the previous days which they spent playing video games about killing sex workers and chatting about how getting a girl is every day more difficult in this “scary time for boys”.
A “only men allowed” frame is hanged on the wall and of course this is a rule always true.. well, except when his mother bring some snacks of course!
This kind of men cave.
So yes, this was an awful book. An awful misogynist book and I am glad I’ve finally finish it.
Oh, and the plot was awful too.
October 31, 2019
سال 2013 یه جنگ دیگه بین قدرت های شرق و غرب اتفاق میفته . اما اینبار یه جنگ اتمی
یه عده خیلی کم از جمعیت مسکو به متروی معروف این شهر پناه میبرن و یه زندگی جدیدو شروع میکنند...
ایده کلی سری "مترو" واقعا خیلی نابه . اونقدر ناب که اقتباسش تو صنعت گیم یکی از مهم ترین اقتباس های بازی های ویدیویی از کتابه
ولی من همچنان معتقدم شاید اگه این اثر تو غرب نوشته میشد شاید خیلی فراتر میرفت
این سومین و احتمالا اخرین کتابه سری مترو هستش
یه سری که باهاش خاطره خوبی دارم و منو وارد دنیای جدیدی کرد
کتابی که خیلی زود و به راحتی باهاش ارتباط برقرار کردم
مترو برای من یادآور فضای بی نظیر اخر الزمانیه که دیمیتری گلوخوسکی به زیبایی توصیفش میکنه
شخصیت پردازی و فضاسازی اصلی ترین نقطه قوت کتابای مترو هستند
و اونقدر روان و هیجان انگیزه که حجم زیادش رو عملا تو یه زمان کم قورت میدید
اما به طور مشخص اگه بخوام در مورد مترو 2035 حرف بزنم
باید بگم که
نویسنده به کمال رسیده
سیر صعودی اثر کاملا مشخصه
این کتاب سیاسی ترین . اجتماعی ترین و روانشناسانه ترین کتاب بین سری مترو هستش
ایده های فانتزی توش کمتر شدن
دیالوگ ها زیاد شدن و صرفا داره به فصل نتیجه گیری میرسه
مترو 2035 تاریکه
ناامیدی و سیاهی به حد اعلا رسیدن
درسته داستان اونطوری پیش نمیره ک میخواین ولی بازم قشنگه
مترو 2035 حقیقت مترو و دنیا رو بدون پرده بهتون نشون میده واصلا براش مهم نیست شما چقدر این تصویرو دوس دارین
مترو پر از خیانته پر از ایدئولوژی
پر از همه خودخواهی ها و کثیفی های دنیا
گلوخوسکی داره حس حالی آرتیوم رو به بهترین شکل توی این دنیای تاریک به ما نشون میده
شخصیت های مترو همه خاکستری اند
هیچکس خوب یا بد مطلق نیست . عواطف و احساسات به مردم حکمرانی میکنند
هر چی که باشه اونا روسن و فک کنم روس بودن یعنی همین
من این کتابو واقعا دوس داشتم
تشکر میکنم از دوستم اقای فربد اذسن بخاطر ترجمه خوبش
یه عده خیلی کم از جمعیت مسکو به متروی معروف این شهر پناه میبرن و یه زندگی جدیدو شروع میکنند...
ایده کلی سری "مترو" واقعا خیلی نابه . اونقدر ناب که اقتباسش تو صنعت گیم یکی از مهم ترین اقتباس های بازی های ویدیویی از کتابه
ولی من همچنان معتقدم شاید اگه این اثر تو غرب نوشته میشد شاید خیلی فراتر میرفت
این سومین و احتمالا اخرین کتابه سری مترو هستش
یه سری که باهاش خاطره خوبی دارم و منو وارد دنیای جدیدی کرد
کتابی که خیلی زود و به راحتی باهاش ارتباط برقرار کردم
مترو برای من یادآور فضای بی نظیر اخر الزمانیه که دیمیتری گلوخوسکی به زیبایی توصیفش میکنه
شخصیت پردازی و فضاسازی اصلی ترین نقطه قوت کتابای مترو هستند
و اونقدر روان و هیجان انگیزه که حجم زیادش رو عملا تو یه زمان کم قورت میدید
اما به طور مشخص اگه بخوام در مورد مترو 2035 حرف بزنم
باید بگم که
نویسنده به کمال رسیده
سیر صعودی اثر کاملا مشخصه
این کتاب سیاسی ترین . اجتماعی ترین و روانشناسانه ترین کتاب بین سری مترو هستش
ایده های فانتزی توش کمتر شدن
دیالوگ ها زیاد شدن و صرفا داره به فصل نتیجه گیری میرسه
مترو 2035 تاریکه
ناامیدی و سیاهی به حد اعلا رسیدن
درسته داستان اونطوری پیش نمیره ک میخواین ولی بازم قشنگه
مترو 2035 حقیقت مترو و دنیا رو بدون پرده بهتون نشون میده واصلا براش مهم نیست شما چقدر این تصویرو دوس دارین
مترو پر از خیانته پر از ایدئولوژی
پر از همه خودخواهی ها و کثیفی های دنیا
گلوخوسکی داره حس حالی آرتیوم رو به بهترین شکل توی این دنیای تاریک به ما نشون میده
شخصیت های مترو همه خاکستری اند
هیچکس خوب یا بد مطلق نیست . عواطف و احساسات به مردم حکمرانی میکنند
هر چی که باشه اونا روسن و فک کنم روس بودن یعنی همین
من این کتابو واقعا دوس داشتم
تشکر میکنم از دوستم اقای فربد اذسن بخاطر ترجمه خوبش
August 8, 2021
If you enjoyed Metro 2033, don't bother reading this. Everything likeable about the first book is gone; no monsters, no mystery, no sense of danger coming from the metro or the surface. Everyone is able to travel anywhere easily without breaking a sweat.
February 14, 2019
به نظرم با اینکه کتاب خیلی خوب بود و خیلی راضی بودم گلوخوفسکی یه جورایی فقط میخواسته ۲۰۳۵ رو بنویسه و موضوع کم داشته.
کتاب به شدت سیاسی بوده و اشاره های خیلی زیادی میکرده و این به نظرم خیلی خوب بود.
جو کتاب به شدت Dark بود و به خوبی به خواننده احساس رو منتقل میکرد و از این قضیه لذت بردم.
شخصیت پردازی ها هم خوب بود و خیلی خوب شخصیت های جدید معرفی شدن.
اما پایان کتاب به نظرم به اندازه دو نسخه قبلی خوب نبود و میتونست بهتر تموم بشه.
به شدت منتظر Metro Exodus هستم و دوست دارم بدونم چه اتفاق هایی بعد ۲۰۳۵ میوفته.
در ضمن کتاب مشکلات ویراستاری به شدت زیادی داشت و صحافی کتاب هم اصلا قابل قبول نبود و همچنین قیمت بسیار بالایی داشت.
کتاب به شدت سیاسی بوده و اشاره های خیلی زیادی میکرده و این به نظرم خیلی خوب بود.
جو کتاب به شدت Dark بود و به خوبی به خواننده احساس رو منتقل میکرد و از این قضیه لذت بردم.
شخصیت پردازی ها هم خوب بود و خیلی خوب شخصیت های جدید معرفی شدن.
اما پایان کتاب به نظرم به اندازه دو نسخه قبلی خوب نبود و میتونست بهتر تموم بشه.
به شدت منتظر Metro Exodus هستم و دوست دارم بدونم چه اتفاق هایی بعد ۲۰۳۵ میوفته.
در ضمن کتاب مشکلات ویراستاری به شدت زیادی داشت و صحافی کتاب هم اصلا قابل قبول نبود و همچنین قیمت بسیار بالایی داشت.
February 4, 2016
Odczytałam tę książkę jako metaforę naszej rzeczywistości. Widziałam polityków, dla których nie ma znaczenia partia, ideologia, ważne jest dla nich wyłącznie to, by być u władzy. By mieć rząd dusz. Kilka przepisów na to jak rządzić: zastraszyć, zagłodzić, uzależnić od ochłapów, wyzwolić w ludziach poczucie zagrożenia. To wszystko tu jest.
Jest poza tym wiele więcej - dobra fabuła, świetne dialogi, intrygujące zawirowania. Czyta się fenomenalnie.
Jest poza tym wiele więcej - dobra fabuła, świetne dialogi, intrygujące zawirowania. Czyta się fenomenalnie.
June 27, 2025
Z jednej strony rozwleczony ten finał, z drugiej zabrakło w nim kropki nad "i". Można, ale nie trzeba - uznajmy, że Metro 2033 to standalone i tego się trzymajmy :)
June 19, 2021
Metro 2035, Metro #3
D. Glukhovsky, 2015
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
Metro 2033: ★★★★★
Metro 2034: ★★★☆☆
Metro 2035: ★★★★★
❀ Cover ❀
Compared with the covers of the other two books, this one isn't that good. The other two books have a "stalker" on the frontpage and in their glasses you can see the "blacks". While they are gloomier, this one has some kind of a copy of the Moscow Metro. Anyway, I like the others better.
♤ Story ♤
Finally, Artyom is our hero again! After the story of the second book disappointed me, I was sooo happy to see that it's about Artyom again! He often goes on the surface as one of the so called Stalkers, especially he visits a former radio tower and tries to get in conntact with other survivors - because he is the only one who really believes that there are others who survived the big war.
After Artyom discovers a big conspiracy of the metro's government, instead of taking his shit and running away, he returns to the metro but still, NO ONE believes him. Instead, they treat him as if he was mad! Even people I thought would believe and help him.
Without writing down any spoilers, I have to admit, I didn't like the end of the book. I was, seen literary, a good ending, because the story is some kind of closed, but it was a bit ... weak?
Besides the plot, there were a lot of information, also political ones, about the past and the present. Although I had some problems to understand everything completely and put the information together, in the end I got everything and I learned a lot.
♢ Characters ♢
Artyom! I love him! And I hate it that no one believes him - Only his useless wife Anna. I hate her soooo much! I hate her even more in the game, but why Anna -.- Artyom, please! She is a b*****, just leave her alone! Go, take someone else.
♧ Setting ♧
The description and the setting in those books are amazin! It's a bit "problematic" that I know the video games and therefore I imagine the Metro and Moscow like it's shown in the game. But still, it's so great. I love the way the author describes everything.
♡ Overall ♡
Besides the few things I don't like about the book, it was a good ending for the series and I'm sad that it's the last book. I'm glad there are more books about the Metro-universe, but they are without Artyom my hero. Seriously, there are only a few book characters I like so much.
D. Glukhovsky, 2015
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
“It’s not allowed Artyom. Open it. Open up, I tell you.” “The station master told us … He said not to let anyone out.” “Do you take me for some kind of idiot? Anyone – who’s that? Who is this anyone?” “I have my orders! For the protection of the station … Against the radiation. I have my orders. Got that?”
Metro 2033: ★★★★★
Metro 2034: ★★★☆☆
Metro 2035: ★★★★★
❀ Cover ❀
Compared with the covers of the other two books, this one isn't that good. The other two books have a "stalker" on the frontpage and in their glasses you can see the "blacks". While they are gloomier, this one has some kind of a copy of the Moscow Metro. Anyway, I like the others better.
♤ Story ♤
Finally, Artyom is our hero again! After the story of the second book disappointed me, I was sooo happy to see that it's about Artyom again! He often goes on the surface as one of the so called Stalkers, especially he visits a former radio tower and tries to get in conntact with other survivors - because he is the only one who really believes that there are others who survived the big war.
After Artyom discovers a big conspiracy of the metro's government, instead of taking his shit and running away, he returns to the metro but still, NO ONE believes him. Instead, they treat him as if he was mad! Even people I thought would believe and help him.
Without writing down any spoilers, I have to admit, I didn't like the end of the book. I was, seen literary, a good ending, because the story is some kind of closed, but it was a bit ... weak?
Besides the plot, there were a lot of information, also political ones, about the past and the present. Although I had some problems to understand everything completely and put the information together, in the end I got everything and I learned a lot.
♢ Characters ♢
Artyom! I love him! And I hate it that no one believes him - Only his useless wife Anna. I hate her soooo much! I hate her even more in the game, but why Anna -.- Artyom, please! She is a b*****, just leave her alone! Go, take someone else.
♧ Setting ♧
The description and the setting in those books are amazin! It's a bit "problematic" that I know the video games and therefore I imagine the Metro and Moscow like it's shown in the game. But still, it's so great. I love the way the author describes everything.
♡ Overall ♡
Besides the few things I don't like about the book, it was a good ending for the series and I'm sad that it's the last book. I'm glad there are more books about the Metro-universe, but they are without Artyom my hero. Seriously, there are only a few book characters I like so much.
Displaying 1 - 30 of 1,131 reviews