Un manoscritto straordinario arriva in casa editrice. La redazione rimane incantata da quelle pagine magistrali e l’editore decide di inviarlo a una fondazione svedese. Anche loro concordano: è un capolavoro e va pubblicato subito. C’è solo un particolare che rimanda il lieto fine di questa fiaba letteraria. Il romanzo non è firmato e sulla busta non c’è il mittente. L’unico indizio è il timbro apposto dall’ufficio postale di Penuria, un paesino dell’entroterra uruguaiano. Entra così in scena il protagonista di Lascia fare a me, uno scrittore squattrinato al quale l’editore affida la delicata missione di rintracciare il misterioso autore in cambio di una lauta ricompensa. Ritmo vertiginoso, situazioni kafkiane e dialoghi all’altezza del miglior Woody Allen sono gli ingredienti di Lascia fare a me, uno dei libri più divertenti di un narratore inclassificabile e “raro” come Levrero.
Jorge Mario Varlotta Levrero, más conocido como Mario Levrero fue un escritor, fotógrafo, librero, guionista de cómics, columnista, humorista, creador de crucigramas y juegos de ingenio uruguayo. En sus últimos años de vida dirigió un taller literario.
Jorge Mario Varlotta Levrero, born in Montevideo in 1940 and died there in 2004. Before becaming a cult writer and being considered as a master by many of the best writers in Latin America, Levrero first was a photographer, bookseller comics script writer, humorist, crossword author, creator of brain games. In his later years, he directed a literary workshop.
Levrero’s writing, structured around humour and unease, takes the form of a clean prose based on the psychological that has been characterized as “introspective realism”. His major work La novela luminosa was released posthumously. Another of his most remarkable novels was the involuntary trilogy, formed by the titles La ciudad, El lugar and París
Also, he authored an extensive body of literary work which includes journalistic writing (some of the best articles are to be found in Irrupciones I and Irrupciones II), short stories, novels and essays.
Levrero hated interviews and prologues, loved cinema, he was so interested in self-hypnosis, believed in telepathic phenomena, read about Zen, addicted to computers, loved science, hated being addressed in the “usted” form, could not abide solemnity in general, read detective novels even at breakfast.
Las divertidas peripecias de un escritor en la desesperada búsqueda de un anónimo colega mucho más exitoso que él. Tras un nuevo rechazo editorial el antihéroe de esta historia decide aceptar una oferta extraña: hace un tiempo la editorial recibió una novela extraordinaria firmada por un tal "Juan Pérez" (presumiblemente, un pseudónimo.) El problema es que la única pista para contactarse con el supuesto talento literario, es un matasellos del lugar donde el manuscrito fue enviado: la ciudad de Penurias. Algo herido en su ego, el neurótico narrador accede a leer la novela y concluye: "No era la novela que yo había escrito, hubiera escrito o hubiera querido escribir, pero sin duda Juan Pérez era mejor escritor y mejor persona que yo" Resignado arma su equipaje y parte, cómo no, rumbo a Penurias.
Una novela que se sostiene en el humor y en un protagonista abúlico y desorientado que causa ternura y exasperación al mismo tiempo. Si se plantea hábilmente, lo absurdo puede enfrentarnos a profundas cuestiones metafísicas y llevar a una comprensión algo más sabia de este Universo. Todos formamos, un poquito, parte de este atormentado ser que deambula por las calles de Penurias...en una solitaria búsqueda.
Un buen comienzo para quienes no estén familiarizados con el autor uruguayo. Una lectura casual que terminó gustándome mucho más de lo que pensé.
"...Era una casa cómoda, muy bien puesta. No me imaginaba cuál sería la fuente de ingresos de María, pero sospeché que esa fuente era un marido, quizá la pensión de un marido divorciado y con mucho dinero. Todo lo que veían mis ojos, excepto la propia María, era nuevo, lustroso, recién comprado. La sala estaba llena de pequeños objetos relucientes sin ninguna utilidad imaginable, práctica o estética. -Quiero mostrarle algo- dijo, pero no se abrió la blusa como yo temía. Abrió en cambio el cajón de un precioso secretaire y extrajo una carpeta y me la alcanzó..."
Arranca muy bien y me hizo reír mucho porque extrañaba leer algo de Levrero. Tiene partes muy graciosas y su forma de escribir tiene ese toque tan personal que lo vuelve muy simpático. La novela parece narrada sin demasiado esfuerzo, me recuerda un poco a Nick Carter, de hecho tiene ese toque de policial a medias con personajes femeninos que se llevan puesta la trama y el detalle kafkiano acá es más bien subterráneo, como si ML no pudiera evitarlo, pero a la vez muy débil. Creo que es un buen libro para leer en el tren, o esperando un bondi, o en la playa, si leyera libros en la playa, pero esa costumbre me parece horrible porque prefiero estar en el mar o sentado tomando cerveza y además hace mucho calor en la playa como para estar leyendo un libro.
He disfrutado tanto esta lectura. Me ha dejado mucho, aparte de las carcajadas que me provocó. Somos el propio personaje de nuestra historia. Todo un personaje Levrero.
La novela está bastante enmarcada dentro de un género, el policial. Lo que me gusta que agrega Levrero acá es el humor. Es muy graciosa. Toda la novela es graciosa. Me acuerdo todavía la intervención del narrador que dice que se imaginó una máquina que le pateara el culo. O cuando no para de decirle hijo de puta a Troncoso, el tipo que de pibe le robaba los útiles en el colegio. A veces tiene esas cosas, como absurdas, descolocadas, pero que en el universo Levrero quedan, y muy bien. No es la novela que más me gusta de él, quizás porque está atada al formato del género policial, pero igual siempre hay cosas para pensar. Me encantan los personajes de Levrero, locos, que se enojan por cualquier cosa, arrebatados. Y, en esta novelita, con pasajes muy graciosos.
ספר חביב אירוני אבל לא מספיק מושחז לטעמי. סופר שמבקש לפרסם ספר בהוצאת ספרים, נשלח ע"י המו"ל במשימה בלשית לאיתור חואן פרס, סופר מוכשר שלא הותיר את כתובתו על המעטפה ולכן לא יכל המו"ל לשלם לו מקדמה. הוא כמובן יקבל תשלום על איתור הסופר והוא באמת חפץ בו כי כיסיו ריקים.
הוא יוצא למסע לעיירה מחסוריאס לאתר את הסופר העלום ושם פוגש את חואנה פרס, זונה שכובשת את ליבו. הוא מחליט להישאר בעיירה, לאכול, לשתות, לבלות בסקס עם חואנה וגם לנסות לאתר את הסופר.
התעלומה מתברברת במרכז הספר הקצר הזה אולם בסוף היא באה על פתרונה שלא הפתיע אותי.
Sino a qualche tempo fa, complice la mia ignoranza, pensavo all'Uruguay come ad un paese caratterizzato da distese di campi agricoli su cui pascolavano greggi e mandrie in misura considerevole. Quando pensavo all'Uruguay pensavo ad una fucina di grandi calciatori quasi tutti di origine italiana, di quando noi eravamo un popolo che migrava in massa dalla fame e dall'indigenza; oggi penso all'Uruguay anche come il paese natale di Onetti, di Benedetti, di Levriero, di Galeano e di una serie di grandi narratori. Lascia fare a me è un libro forse meno divertente di come lo avevo percepito però è comunque una lettura molto interessante, scritto in modo delizioso e 'imbevuto' di quella delicata malinconia che ti porta a condividere e a sentirti, come lettore e come persona, parte integrante delle vicissitudini dei protagonisti.
לא התלהבתי בכלל מהספר. חלקים ממנו היו חביבים, אבל הוא לא היה מצחיק ולא סיפק חוויה מאושרת, כפי שהבטיחה הכריכה האחורית. להיפך, המציאות שנגלתה בספר העניקה הצצה די עגומה על החיים באותה עיירה קטנה באורגוואי אליה נקלע הגיבור. עניים, נכים, זונות. המציאות לא ורודה. בין היתר, מתאר המספר כיצד הוא הופך אובססיבי לזונה וחש צער עמוק כשהוא מגלה באחד הימים שלא קבע "תור" מספיק מוקדם ויומה התמלא לגמרי בלקוחות זריזים ממנו. באמת מצער מאד. אותי ציער יותר לחשוב על אותה אשה צעירה ועניה, שמבוקר עד ערב מוכרת את גופה ונפשה לפרנסתה, ומהווה רק כלי ושעשוע בספר הזה, מבלי שאיש מתעכב לחשוב על המציאות שלה כמצערת. "סמוך עלי הוא אחד הספרים הללו שכאילו באו לעולם במטרה בלעדית לגרום לנו אושר ולרומם את רוחנו" כותב המו"ל בכריכה האחורית, ואני מתקשה להבין האם קראנו את אותו ספר.
No es que este fácil, es que hoy terminé de leer dos libros increíbles. Levrero es el tipo más gracioso que leí en mi vida. Y en esta novela, se ve que estaba afilado, porque te cagas de risa. Al final cae un toque, pero no por eso le saco las cinco estrellas. Levrero te enseña otra forma de vida, Levrero también es un sabio.
Bom, ontem mais uma vez a máxima "desligue a tv e vá ler um livro" se provou errada. Assisti dois episódios de RuPaul Drag Race (assistam, é ótimo), uma temporada inteira de Phineas e Ferb (desenho animado SIM) e o documentário do Snoop Dogg [ou Lion, n sei mais como chamar ele] que mesmo que vc n goste dele vale a pena. Ele fala uns trechos sobre Desmond Dekker e outros caras que gosto bastante. Enfim, como já tinha visto a cota de Netflix/TV do dia peguei Dejen Todo En Mis Manos pra ler. É sem dúvida o livro bosta do ano.
O livro é sobre um autor q n consegue publicar seus livros (não me surpreende) mas consegue um contrato de que se ele achar um outro autor que escreveu sobre um pseudônimo numa cidadezinha do interior, a editora irá publicar. Até aí tudo bem. Confesso ter preguiça de livros com protagonistas escritores e supervalorização da literatura e todo aquele blablabla "a literatura salva o mundo".
A partir daí o livro vira um enredo de pornô ruim. O autor/protagonista tira conclusões sobre sexualidade baseado na letra das pessoas, define coisas como "de homem" e "deve ser lésbica" como se estivesse nos anos 50.
Sobre as personagens femininas: existe quatro. Três delas querem dar pra ele sem nenhum motivo aparentemente e a outra é velha e só serve para ser esculachada.
A trama também não ajuda muito e a única motivação pra se prosseguir é porque o livro é curto. Um prato cheio pra quem gosta de machismo e misoginia.
Dejen todo en mis manos es posiblemente la mejor de estas novelas cortitas y muy similares entre sí que pueblan la obra de Levrero.
El humor funciona en varios niveles, lo ilógico no llega a lastrar la trama como si pasa en otros obras del autor, y encima el final no parece tan precipitado como en otras ocasiones.
Ya casi no me queda nada por leer de Levrero, y se que voy a extrañar su literatura.
La verdad es que no pare de reirme desde el principio. Un protagonista lleno de ocurrencias escrito de una forma que se siente muy fluida y real. No sentí que estaba leyendo una novela si no mas bien un cuento de alguna colección de cuentos. En todo caso me quedo con las ganas de leer más de este autor.
Un libro amable y sin pretensiones, lleno de escenas ingeniosas momentos graciosamente absurdos, algunos dignos del mejor Levrero. Lamentablemente, el final es abrupto, forzado y acomodaticio, como si el autor de pronto hubiera tenido prisa por entregar la obra a la editorial para cobrar los honorarios.
Não sou um escritor de final de semana. Escrever não é se sentar para escrever; essa é a última etapa, talvez prescindível. O imprescindível, não para escrever, mas para estar realmente vivo, é o tempo de ócio. Mediante o ócio é possível harmonizar-se com o próprio espírito, ou ao menos prestar-lhe algo da atenção que merece. Eu não sou escritor profissional, não me proponho a preencher tantas laudas, e não quero nem posso escrever sem a presença do espírito, sem inspiração. Tenho aqui um texto de Raymond Chandler, na verdade uma carta de Chandler: “Leio constantemente como os autores dizem que jamais esperam que chegue a inspiração; o que eles fazem é se sentarem em seus escritórios todas as manhãs as oito, faça chuva ou sol, com os restos de uma bebedeira, um braço quebrado, ou o que seja, e vomitam sua pequena cota. Não importa quão em branco estejam suas mentes ou quão espremidos seus cérebros, nada de inspiração absurda com eles. A eles entrego minha admiração e meu cuidado de evitar os seus livros”. Veja, eu sou muito preguiçoso; me ponho a escrever quando me resulta imperioso, iniludível, do mesmo modo que me ponho a fazer qualquer outra coisa quando me resulta imperioso ou iniludível. Vivo de estresse em estresse. Meu ideal de vida é o repouso absoluto. Para que me ponha a fazer algo falta estímulo, e no caso da literatura é necessário um estímulo nas duas pontas: a necessidade de trazer algo à luz, e a necessidade de comunicá-lo a alguém. Nesses momentos, esses estímulos não estão presentes ou então são muito débeis frente a ouros, como podem ser a necessidade de sobreviver num meio muito difícil. (página 132)
Si bien el final es bastaaaaante decepcionante, lo compensa con una prosa más que excelente. Te hace reír a carcajadas por momentos y te lleva por lugares tan simples y a la vez tan bien estructurados que se hace una lectura totalmente amena.
Definitivamente no es la mejor literatura latinoamericana pero es un libro refrescante, ligero y divertido para leer en un par de horas. La historia es simpática y te saca algunas buenas risas. Contada muy personal, te relacionas con el personaje y el lugar.
Recién conocí este autor hace un par de semanas, me parece increíble. Leí el libro en dos días. La trama cautiva, leer sus histerias y su forma de narrar. Recomedado.
Un viaggio-indagine con un fine e una meta, ma che fin da subito si sfilaccia in mille diramazioni, fra pennellate di assurdo à la Ionesco e un affastellarsi di personaggi che appaiono e scompaiono in quel loop senza capo né coda che è la ricerca intrapresa dal protagonista - un "Marlowe" (oltre che scrittore) fallito.
Romanzi come "Lascia fare a me" confermano il mio amore per la letteratura sudamericana, capace di rendere il lettore un ramingo che, solo a lettura terminata (forse...), può uscire dalla centrifuga metaletteraria in cui si trova a vorticare.
"—Telas de araña —decía—. Telarañas. También la vida puede ser telaraña, ¿usted sabe? Curioso cómo asemeja dibujo de ciertos mandala. Espacio mítico. Hombre también crea espacios míticos, ¿por qué no araña? Ciudades, por ejemplo. Al principio, sueño de hombre, lugar donde poner afuera dioses y demonios, pero después ciudad física atrapa, hombre queda como insecto en telaraña."
Tengo la edición que editó Caballo de Troya. El resúmen en la contraportada califica este libro como escrito "en una clave de falsa 'novela negra'" y "un buen ejemplo de la narrativa 'leve' de Mario Levrero"... En primer lugar, no veo porque esta tenga que ser una "falsa" novela negra, aunque sí Levrero juega mucho con las convenciones de ese género y la obra no cabe completamente dentro de tal clasificación tan ordenada. Y segundo, supongo que me faltará leer más del autor (lo que haré sin duda después de disfrutar tanto este libro) para saber exactamente qué habrían querido decir con "leve". Lo cierto es que hasta para un lector medio lento como yo, este es de esos libros que se pueden terminar en un día. La trama me cautivó desde la primera página. Me dio un gusto inmenso seguir al narrador a lo largo de sus aventuras picaréscas, donde el verdadero placer son sus observaciones ácidas sobre los personajes y situaciones que le enfrentan, las cuales le prestan a la novela una profundidad mucho más allá de la lectura "ligera", y por eso dudo la calificación de "leve". Me parece que este humor es donde Levrero logra dejar su propio y muy particular sello en el libro, y es algo que merece ser investigado mucho más al fondo, con o sin tramas "leves". Mi única queja es que tengo unas reservas sobre el desenlace, lo que sí me pareció un tanto predecible o fácil (y por eso no le doy 5 estrellas), aunque es cierto que la falta de hilos sueltos también me dejó satisfecho.
Solo lo recomendaría a alguien interesado en la vida de un don muy feo con, obviamente, mucho que decir sobre el cuerpo de las mujeres, a quienes se nota que no entiende. Triste y desagradable, la prosa rápida no salva a un pueblo aburrido y el autor desperdició a sus únicos personajes frescos y divertidos: Juana, Jrrsch y hasta a Juan Pérez. Faltó anunciar el libro con "trigger warning: fantasías sexuales de un godín".
Alguna vez me recomendaron La Novela Luminosa, que es excelente, pero es como empezar leyendo a Cortazar por Rayuela. LLeva su tiempo. Empecé por Diario de un Canalla, después con el Discurso Vacío, y hace dos días terminé está delicia.
Si no te reís y no te metés en la trama, fijate si te queda sangre
Levrero escribe con inteligencia y humor. Toma velocidad en pocas páginas y no lo detiene nada hasta el final de esta novela corta. Divertida y con humor negro, para leer en un viaje o de un par de sentadas.