What do you think?
Rate this book
Szosza
«Un relato en que se presentan unos cuantos singulares personajes en circunstancias singulares», así es como el propio autor describe su novela. La acción se desarrolla en Varsovia durante la década de los treinta, los años del ascenso de Hitler al poder. El protagonista, Aaron Greidinger, conocido familiarmente como Tsutsik, se encuentra sentimentalmente relacionado con cuatro Betty, que admira su talento; Celia, mujer casada, mayor que él; Tekla, muchacha campesina, que trabaja como criada en su nuevo piso, y Dora, la marxista una antigua pasión, con quien se reconcilia la víspera de su marcha a la Unión Soviética. Un día de primavera redescubre su pasado en la persona de su compañera de juegos de infancia, Shosha, que aún es una joven inocente... El posterior destino de Tsutsik y Shosha, revelado en un epílogo en Israel, corona esta maravillosa saga de imprevisibilidad humana, autoengaño y humor en medio de la tragedia.
Paperback
First published January 1, 1978
128 people are currently reading
2903 people want to read
About the author
Isaac Bashevis Singer
554 books1,100 followersIsaac Bashevis Singer was a Polish American author of Jewish descent, noted for his short stories. He was one of the leading figures in the Yiddish literary movement, and received the Nobel Prize in Literature in 1978.
His memoir, "A Day Of Pleasure: Stories of a Boy Growing Up in Warsaw", won the U.S. National Book Award in Children's Literature in 1970, while his collection "A Crown of Feathers and Other Stories" won the U.S. National Book Award in Fiction in 1974.
His memoir, "A Day Of Pleasure: Stories of a Boy Growing Up in Warsaw", won the U.S. National Book Award in Children's Literature in 1970, while his collection "A Crown of Feathers and Other Stories" won the U.S. National Book Award in Fiction in 1974.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 275 reviews
January 31, 2021
Πρώτη επαφή με την γραφή του Ισαάκ Μπάσεβιτς Σίνγκερ. Πρόσημο κάτι παραπάνω από θετικό. Τη λάτρεψα τη γραφή του. Έχει ένα ύφος και στυλ τόσο παραμυθένιο που νομίζεις ότι περισσότερο ακούς τις λέξεις με τη μορφή ενός παραμυθιού από το στόμα κάποιου παρά τη διαβάζεις.
Η Σώσα έχει όλα εκείνα τα στοιχεία ενός σπουδαίου μυθιστορήματος. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Κεντρικός ήρωας της ιστορίας που άνετα θα μπορούσε να έχει και την ταυτότητα ενός αντιήρωα, ο Άρελε, γιος ραβίνου. Ο Άρελε μεγαλώνει σε μια φτωχογειτονιά της Βαρσοβίας. Προς απογοήτευση της οικογένειας του, αρνείται ν’ ακολουθήσει τις επιταγές τους να γίνει ραβίνος όπως ο αδερφός του και φιλοδοξεί να γίνει γίντις συγγραφέας. Οι δικές του επιθυμίες και όνειρα συνήθως δεν εναρμονίζονται με τις Εβραϊκές απαιτήσεις. Ο Άρελε πολύ σύντομα θ’ αναπτύξει μια τρυφερή φιλία με την κόρη των γειτόνων του, την εννιάχρονη Σώσα. Μαζί της θα μοιραστεί όνειρα, σκέψεις, ιδέες. Λίγο καιρό αργότερα ο Άρελε θα εγκαταλείψει τη Βαρσοβία με αποτέλεσμα να χάσει τα ίχνη της αγαπημένης του Σώσα με την οποία όσο ζούσαν στην ίδια γειτονιά κατάφερνε να είναι αυτό που ονειρευόταν για τον εαυτό του. Ενας ελεύθερος άνθρωπος και λογοτέχνης.
Φεύγοντας από την Βαρσοβία ο Άρελε θα αφοσιωθεί στη λογοτεχνία, θ’ αναπτύξει κύκλους γύρω από αυτήν και θα γευτεί τον έρωτα με διάφορες γυναίκες. Παράλληλα ο Άρελε αναπτύσσει μεταφυσικές απορίες σχετικά με την παρουσία του Θεού και αναρωτιέται πως μπορεί ο Θεός να μένει σιωπηλός όταν γύρω κυριαρχεί το κακό.
Όταν λοιπόν μετά από χρόνια θα του δοθεί η ευκαιρία να συναντήσει ξανά την αγαπημένη των παιδικών του χρόνων τη Σώσα επιστρέφοντας στην Βαρσοβία θ’ αρνηθεί να φύγει ξανά από την πατρίδα ενώ είναι από τους τυχερούς που θα μπορούσε να το κάνει. Επιλέγει να μείνει και με αυτόν τον τρόπο να υπερασπιστεί την αγνότητα και καθαρότητα αυτού του κοριτσιού που μοιάζει να έμεινε ίδιο με τότε. Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος πάνω σε εκείνη την παιδική φιγούρα που ο Άρελε αφηγούνταν τις ιστορίες του και εκείνη τον παρακολουθούσε με προσοχή και λατρεία. Στα μάτια αυτού του κοριτσιού ο Άρελε ένας άντρας μαλλον χαμηλής αυτοεκτίμησης βρίσκει ξανά τον παιδικό του ενθουσιασμό, ένα νόημα στη ζωή του, ίσως και έναν τρόπο για να καταφέρει κάποια στιγμή να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του.
Η Σώσα είναι ένα πλάσμα πολύ ιδιαίτερο και εύθραυστο . Σύντομα ο Άρελε αποφασίζει να μείνει μαζί της και όταν όλοι τον ρωτούν γιατί επέλεξε να μείνει με ένα πλάσμα που για όλο τον υπόλοιπο κόσμο ήταν αμόρφωτο, χαζό, εκείνος τους απαντά ότι κοντά της βρίσκει τον εαυτό του. Ιστορικά βρισκόμαστε στα τέλης της δεκαετίας του 30 με τον Χίτλερ να βρίσκεται στο κατώφλι της χώρας. Η Βαρσωβία έχει πάψει να είναι ένα ασφαλές μέρος. Έτσι ο Άρελε παίρνει τη γενναία απόφαση να μη φύγει και να μην μείνει με τη Σώσα που έχει γίνει πλέον γυναίκα του, σε μια κοινωνία που είχε τη θεωρία ότι είναι προτιμότερο να φεύγουν από τη ζωή παραμένοντας πιστοί παρά να τρέξουν για να κρυφτούν και να σωθούν. Κατά κάποιο τρόπο ο Άρελε δε θα μπορέσει να σώσει την χώρα του αλλά συνειδητοποιεί ότι αν μείνει ίσως καταφέρει να σώσει την αγαπημένη του και κατ’ επέκταση τον ίδιο τον εαυτό. Θα μείνει να υπερασπιστεί την αθωότητα αυτού του κοριτσιού, μια αθωότητα που δε συνάδει με το κακό που φαίνεται έτοιμο να κυριαρχήσει τον κόσμο. Το αν το κατάφερε θ’ αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας.
Αν όμως πρέπει να βρω έναν λόγο να σας πω για τον οποίο αγάπησα αυτό το βιβλίο είναι υποθέτω η ελπίδα. Η ελπίδα που μου δημιούργησε η εικόνα ενός κατά βάση αδύναμου χαρακτήρα όπως ήταν ο Άρελε, να καταφέρει να διεκδικήσει το δικαίωμα της έκφρασης και της ύπαρξης όπως εκείνος την έχει ονειρευτεί και όχι όπως του επιβάλλουν οι άγραφοι νόμοι. Ίσως μια μέρα μάθουμε να το κάνουμε και εμείς. Εξαιρετικά τρυφερή μέσα στην απλότητας της ιστορία. Απίθανη δουλειά στην μετάφραση από το Μιχάλη Πάγκαλο. Να το διαβάσετε.
Μια μικρή μόνο ένσταση ότι το τέλος με άφησε με μια ανικανοποίητη γεύση. Ήθελα κάτι περισσότερο.
Η Σώσα έχει όλα εκείνα τα στοιχεία ενός σπουδαίου μυθιστορήματος. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Κεντρικός ήρωας της ιστορίας που άνετα θα μπορούσε να έχει και την ταυτότητα ενός αντιήρωα, ο Άρελε, γιος ραβίνου. Ο Άρελε μεγαλώνει σε μια φτωχογειτονιά της Βαρσοβίας. Προς απογοήτευση της οικογένειας του, αρνείται ν’ ακολουθήσει τις επιταγές τους να γίνει ραβίνος όπως ο αδερφός του και φιλοδοξεί να γίνει γίντις συγγραφέας. Οι δικές του επιθυμίες και όνειρα συνήθως δεν εναρμονίζονται με τις Εβραϊκές απαιτήσεις. Ο Άρελε πολύ σύντομα θ’ αναπτύξει μια τρυφερή φιλία με την κόρη των γειτόνων του, την εννιάχρονη Σώσα. Μαζί της θα μοιραστεί όνειρα, σκέψεις, ιδέες. Λίγο καιρό αργότερα ο Άρελε θα εγκαταλείψει τη Βαρσοβία με αποτέλεσμα να χάσει τα ίχνη της αγαπημένης του Σώσα με την οποία όσο ζούσαν στην ίδια γειτονιά κατάφερνε να είναι αυτό που ονειρευόταν για τον εαυτό του. Ενας ελεύθερος άνθρωπος και λογοτέχνης.
Φεύγοντας από την Βαρσοβία ο Άρελε θα αφοσιωθεί στη λογοτεχνία, θ’ αναπτύξει κύκλους γύρω από αυτήν και θα γευτεί τον έρωτα με διάφορες γυναίκες. Παράλληλα ο Άρελε αναπτύσσει μεταφυσικές απορίες σχετικά με την παρουσία του Θεού και αναρωτιέται πως μπορεί ο Θεός να μένει σιωπηλός όταν γύρω κυριαρχεί το κακό.
Όταν λοιπόν μετά από χρόνια θα του δοθεί η ευκαιρία να συναντήσει ξανά την αγαπημένη των παιδικών του χρόνων τη Σώσα επιστρέφοντας στην Βαρσοβία θ’ αρνηθεί να φύγει ξανά από την πατρίδα ενώ είναι από τους τυχερούς που θα μπορούσε να το κάνει. Επιλέγει να μείνει και με αυτόν τον τρόπο να υπερασπιστεί την αγνότητα και καθαρότητα αυτού του κοριτσιού που μοιάζει να έμεινε ίδιο με τότε. Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος πάνω σε εκείνη την παιδική φιγούρα που ο Άρελε αφηγούνταν τις ιστορίες του και εκείνη τον παρακολουθούσε με προσοχή και λατρεία. Στα μάτια αυτού του κοριτσιού ο Άρελε ένας άντρας μαλλον χαμηλής αυτοεκτίμησης βρίσκει ξανά τον παιδικό του ενθουσιασμό, ένα νόημα στη ζωή του, ίσως και έναν τρόπο για να καταφέρει κάποια στιγμή να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του.
Η Σώσα είναι ένα πλάσμα πολύ ιδιαίτερο και εύθραυστο . Σύντομα ο Άρελε αποφασίζει να μείνει μαζί της και όταν όλοι τον ρωτούν γιατί επέλεξε να μείνει με ένα πλάσμα που για όλο τον υπόλοιπο κόσμο ήταν αμόρφωτο, χαζό, εκείνος τους απαντά ότι κοντά της βρίσκει τον εαυτό του. Ιστορικά βρισκόμαστε στα τέλης της δεκαετίας του 30 με τον Χίτλερ να βρίσκεται στο κατώφλι της χώρας. Η Βαρσωβία έχει πάψει να είναι ένα ασφαλές μέρος. Έτσι ο Άρελε παίρνει τη γενναία απόφαση να μη φύγει και να μην μείνει με τη Σώσα που έχει γίνει πλέον γυναίκα του, σε μια κοινωνία που είχε τη θεωρία ότι είναι προτιμότερο να φεύγουν από τη ζωή παραμένοντας πιστοί παρά να τρέξουν για να κρυφτούν και να σωθούν. Κατά κάποιο τρόπο ο Άρελε δε θα μπορέσει να σώσει την χώρα του αλλά συνειδητοποιεί ότι αν μείνει ίσως καταφέρει να σώσει την αγαπημένη του και κατ’ επέκταση τον ίδιο τον εαυτό. Θα μείνει να υπερασπιστεί την αθωότητα αυτού του κοριτσιού, μια αθωότητα που δε συνάδει με το κακό που φαίνεται έτοιμο να κυριαρχήσει τον κόσμο. Το αν το κατάφερε θ’ αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας.
Αν όμως πρέπει να βρω έναν λόγο να σας πω για τον οποίο αγάπησα αυτό το βιβλίο είναι υποθέτω η ελπίδα. Η ελπίδα που μου δημιούργησε η εικόνα ενός κατά βάση αδύναμου χαρακτήρα όπως ήταν ο Άρελε, να καταφέρει να διεκδικήσει το δικαίωμα της έκφρασης και της ύπαρξης όπως εκείνος την έχει ονειρευτεί και όχι όπως του επιβάλλουν οι άγραφοι νόμοι. Ίσως μια μέρα μάθουμε να το κάνουμε και εμείς. Εξαιρετικά τρυφερή μέσα στην απλότητας της ιστορία. Απίθανη δουλειά στην μετάφραση από το Μιχάλη Πάγκαλο. Να το διαβάσετε.
Μια μικρή μόνο ένσταση ότι το τέλος με άφησε με μια ανικανοποίητη γεύση. Ήθελα κάτι περισσότερο.
November 20, 2014
المجتمع اليهودي مجتمع مثير , تحب تسمع حكاياته , تقرأ تاريخه , تشاهد الأفلام الى تتخذه موضوع لها , ليس شرط أن تحب هذا المجتمع , بل إن إثارته هى من ضمنت له نجاح تلك الأعمال .
فتاريخ تلك الأمة (اليهودية) بأحداثه وشتى ما تعرضوا له من ظلم وكثرة ما اقترفوه من جرائم (الفرع الصهيونى بالذات) والغرابة التى تخص تلك الأمة ضمنت له البقاء مقاوماً كافة الظروف المضادة له.
المهم أننا لن نكثر القول فتاريخ تلك الأمة اكثر تعقيداً من أن نحتويه حتى لو فى مجلدات , فنحن هنا نتحدث عن رواية من الطراز الرفيع , رواية أعتقد من الجائز لنا أن نسميها (رواية يهودية) فالكاتب اليهودى اعتمد على ما يعرفه من طقوس وعادات وتقاليد فى محاولة ناجحة منه فى تقوية العمل .
شوشا : حلم الطفولة البرئ و(بنت الجيران الجميلة) التى تبقى فى مخيلتك وذاكرتك إلى الأبد , ولكن المميز هنا أن بطل العمل عندما رجع بعد سنين لمعقل طفولته وجد هذا الحلم (وتلك الفتاة) على حالهم منذ تركهم من سنين .
كاتب , أديب يهودى بولندى يسرد بطريقة مميزة تفاصيل تخص حياته إبان الحربين الكبيرتين وما بينهما من حقبة زمنية .
أعتقد أن الصدق الذى تحسه فى العمل لا يدل إلا على أن العمل يخص تفاصيل حقيقية فى حياة الكاتب نفسه .
عمل مذهل بتفاصيل جذابة ومميزة جدا , نجح الكاتب باقتدار فى أن يُدخلك إلى عالمه المثير وينسج فى ذهنك ما مرّ بأشخاص الرواية من أحداث.
من حيث اللغة : فالترجمة ممتازة , وهوامش المترجم كانت مفيدة جدا .
الأشخاص : شخوص العمل ساحرة , بها من العمق ما يضمن لك كامل المعرفة بها.
الاحداث والتفاصيل مثيرة , وتفاصيل المجتمع اليهودى البولندى استطاع الكاتب أن يقدمها لك بكل أريحية .
فى المجمل عمل ممتاز .
فتاريخ تلك الأمة (اليهودية) بأحداثه وشتى ما تعرضوا له من ظلم وكثرة ما اقترفوه من جرائم (الفرع الصهيونى بالذات) والغرابة التى تخص تلك الأمة ضمنت له البقاء مقاوماً كافة الظروف المضادة له.
المهم أننا لن نكثر القول فتاريخ تلك الأمة اكثر تعقيداً من أن نحتويه حتى لو فى مجلدات , فنحن هنا نتحدث عن رواية من الطراز الرفيع , رواية أعتقد من الجائز لنا أن نسميها (رواية يهودية) فالكاتب اليهودى اعتمد على ما يعرفه من طقوس وعادات وتقاليد فى محاولة ناجحة منه فى تقوية العمل .
شوشا : حلم الطفولة البرئ و(بنت الجيران الجميلة) التى تبقى فى مخيلتك وذاكرتك إلى الأبد , ولكن المميز هنا أن بطل العمل عندما رجع بعد سنين لمعقل طفولته وجد هذا الحلم (وتلك الفتاة) على حالهم منذ تركهم من سنين .
كاتب , أديب يهودى بولندى يسرد بطريقة مميزة تفاصيل تخص حياته إبان الحربين الكبيرتين وما بينهما من حقبة زمنية .
أعتقد أن الصدق الذى تحسه فى العمل لا يدل إلا على أن العمل يخص تفاصيل حقيقية فى حياة الكاتب نفسه .
عمل مذهل بتفاصيل جذابة ومميزة جدا , نجح الكاتب باقتدار فى أن يُدخلك إلى عالمه المثير وينسج فى ذهنك ما مرّ بأشخاص الرواية من أحداث.
من حيث اللغة : فالترجمة ممتازة , وهوامش المترجم كانت مفيدة جدا .
الأشخاص : شخوص العمل ساحرة , بها من العمق ما يضمن لك كامل المعرفة بها.
الاحداث والتفاصيل مثيرة , وتفاصيل المجتمع اليهودى البولندى استطاع الكاتب أن يقدمها لك بكل أريحية .
فى المجمل عمل ممتاز .
July 14, 2021
Enemies: A Love Story is one of the unsung masterpieces of 1980s cinema, and I will mud wrestle any woman who says any different. The novel was written by Isaac B. Singer, and that novel is something marvellous too. This one is from 1978 following Isaac’s winning of the Nobel Prize (not always a worthy indicator of talent) and concerns a man besotted by a cretinous young woman whose name is in the title. His various romantic shenanigans with actresses and Bolshevistesses are lightly limned as he tries to write an interesting play for the Hasidic Theatre, set against the backdrop of the rise of Nazi fascism. Singer is an exceedingly pleasant writer with whom to spend three days recumbent reading and although this novel is meandering and the heroine is deeply unsexy, the quality of prose from page to page is simply top-drawer, even Nobel-worthy.
January 27, 2025
Rings at times with a rich, almost Bellovian humor. Though set between the wars, those conflagrations aren’t given a lot of emphasis. It’s more about people in the Yiddish theater of Warsaw. It focuses on one young man, Aaron Greidinger, who is surprised by the arrival in Warsaw of two Americans, a Yiddish stage actress, and a millionaire. It’s highly amusing. Over dinner the newly arrived Americans set Aaron to writing a new play so that the woman actor may triumph in the Warsaw Yiddish theater.
He’s given a lot of money to write the play which does not yet exist. With the money he had becomes embroiled in sexual relations with at least three women. In this amorous way Shosha reminds me the author’s earlier novel, Enemies: A Love Story. There is a lot of libidinousness and various peccadillos are revealed. What’s more a lot of the old neighborhoods of Warsaw, now destroyed, are vividly described. The layout of streets, where gardens used to be, what house was where and who lived in it. Here Aaron goes with Betty, the American actress, back to his old neighborhood.
“No. 4 was a huge bazaar, Yanash's Court, which had two gates—one leading into Krochmalna and the other into Mirowska Street. They sold everything here—fruit, vegetables, dairy, geese, fish. There were stores selling secondhand shoes and old clothes of all kinds.
“We came to the Place. It always swarmed with prostitutes, pimps, and petty thieves in torn jackets and caps with visors pulled down over their eyes. In my time, the Boss here had been Blind Itche, chief of the pickpockets, proprietor of brothels, a swaggerer and a knife carrier. Somewhere in No. 11 or 13 lived fat Reitzele, a woman who weighed three hundred pounds. Reitzele was supposed to conduct business with white slavers from Buenos Aires. She was also a procurer of servant girls. Many games were played in the Place. You drew numbers from a bag and you could win a police whistle, a chocolate cake, a pen with a view of Cracow, a doll that sat up and cried ‘Mama.’
“I stopped with Betty to gape. The same louts, the same flat pronunciation, the same games. I was afraid that all this would disgust her, but she had become infected by my nostalgia. . . .” (p. 71)
When Aaron finds Shosha again, after 20 years, living near him in Warsaw, the narrative bloats with sentimentality. Like Little Dorrit, these bits are cloying. Fortunately, they are also brief. I.B. Singers’s novels are unique. For anyone with even a passing interest in Jewish life, they are a revelation — and let’s not forget to mention the enormous narrative pleasure they provide!
He’s given a lot of money to write the play which does not yet exist. With the money he had becomes embroiled in sexual relations with at least three women. In this amorous way Shosha reminds me the author’s earlier novel, Enemies: A Love Story. There is a lot of libidinousness and various peccadillos are revealed. What’s more a lot of the old neighborhoods of Warsaw, now destroyed, are vividly described. The layout of streets, where gardens used to be, what house was where and who lived in it. Here Aaron goes with Betty, the American actress, back to his old neighborhood.
“No. 4 was a huge bazaar, Yanash's Court, which had two gates—one leading into Krochmalna and the other into Mirowska Street. They sold everything here—fruit, vegetables, dairy, geese, fish. There were stores selling secondhand shoes and old clothes of all kinds.
“We came to the Place. It always swarmed with prostitutes, pimps, and petty thieves in torn jackets and caps with visors pulled down over their eyes. In my time, the Boss here had been Blind Itche, chief of the pickpockets, proprietor of brothels, a swaggerer and a knife carrier. Somewhere in No. 11 or 13 lived fat Reitzele, a woman who weighed three hundred pounds. Reitzele was supposed to conduct business with white slavers from Buenos Aires. She was also a procurer of servant girls. Many games were played in the Place. You drew numbers from a bag and you could win a police whistle, a chocolate cake, a pen with a view of Cracow, a doll that sat up and cried ‘Mama.’
“I stopped with Betty to gape. The same louts, the same flat pronunciation, the same games. I was afraid that all this would disgust her, but she had become infected by my nostalgia. . . .” (p. 71)
When Aaron finds Shosha again, after 20 years, living near him in Warsaw, the narrative bloats with sentimentality. Like Little Dorrit, these bits are cloying. Fortunately, they are also brief. I.B. Singers’s novels are unique. For anyone with even a passing interest in Jewish life, they are a revelation — and let’s not forget to mention the enormous narrative pleasure they provide!
August 21, 2023
Друге повноформатне жила-була-й-переклала, здане цього року! І перший нобелівський лауреат у моєму послужному списку.
Їдишистський літературний модернізм безумний на всю голову, за що і любимо)). От, наприклад, сюжет “Шоші”: їдишистський письменник вибирає між глобальним модернізмом (втілюється в романі з американською акторкою, яка, parenthetically, з великою долею ��мовірності транс) і питомою домашньою традицією (втілюється в романі з ментально і фізично недорозвиненою подругою дитинства, яка “на свій своєрідний спосіб долала смерть. У Шоші у голові Ілля і Зельделе й далі порядкували у бакалії, Давид і Міреле торгували маслом, сирим і кип’яченим молоком, а також сметаною і сільським сиром, а Естер досі тримала цукерню, де продавали шоколад, сирну запіканку, содову і морозиво, хоча насправді вони всі давно вже померли”). На тлі їдишистські письменники сперечаються на всякі відірвані від життя філософські теми й перемивають один одному кісточки. Відбувається все наприкінці 30-х у Варшаві, себто ми розуміємо, що хай би чим закінчилися літературні дискусії, для фігурантів прогнози поганенькі.
Є дуже зворушливі роздуми про співіснування з мертвими – традицією до тебе, що живе в тобі, як одержимість, і з незапам’ятною тьмою нових померлих, і що з цим робити письменнику і порядній людині.
Цитата для затравки: Якось, коли не могла заснути, я собі думала: колись була Кам’яна доба, а тепер настала Паперова. Від Кам’яної доби хоч знаряддя праці лишилися, а від Паперової не залишиться і сліду. Вночі що тільки не надумаєш. Якось я прокинулася й почала розмірковувати про свою генеалогію. Я навіть про своїх дідусів і бабусь знаю небагато, що вже казати про прадідів і прабабусь. А що ж прапрадіди? Якщо подумати, то кожен із нас — витвір тисяч предків, і від кожного із них бодай щось та й успадкував. Удень така думка промайне і зникне, а вночі починає видаватися жахливо актуальною і навіть жаскою. Цуцику, ти ось про дибуків пишеш. Минулі покоління — це і є наші дибуки. Вони сидять всередині і зазвичай мовчать, аж доки один із них раптом не почне кричати. ... Кожен із нас — це цвинтар, на якому поховано тьму живих мерців.
Є знайоме нам обурення яловістю західного світу перед злом: Всі певні, що Гітлер розв’яже війну не сьогодні-завтра, а ось я сумніваюся. Нащо воювати, коли йому і так все приносять на срібному блюдці? Америка й цілий демократичний світ втратили найдорожче — характер. Існує така форма толерантності, що гірша за сифіліс, гірша за вбивство, гірша за безумство.
І т.д., і т.і., дуже симпатична книжечка, люблю ніжно. Вийде у “Дух і літера”.
(In b4 anybody asks: я знаю їдиш, але це переклад з англійської, бо у Зінгера складна видавнича історія. Їдишистська версія романів Зінгера виходила в газетах по розділах, щось навіть не перевидавалося окремою книжкою. Натомість у авторизованих перекладах на англійську Зінгер вносив зміни, пристосовуючи текст до аудиторії з-поза свого кола, з тим, щоб наступні перекладачі працювали далі вже з цією версією. Себто у даному випадку переклад з англійської – не волюнтаризм перекладача, а воля автора.)
(Попередження для вразливих читачів: Хмельницький і Петлюра згадані побіжно, але так, як вони виглядають у єврейській історичній пам’яті, а не в українській.)
Їдишистський літературний модернізм безумний на всю голову, за що і любимо)). От, наприклад, сюжет “Шоші”: їдишистський письменник вибирає між глобальним модернізмом (втілюється в романі з американською акторкою, яка, parenthetically, з великою долею ��мовірності транс) і питомою домашньою традицією (втілюється в романі з ментально і фізично недорозвиненою подругою дитинства, яка “на свій своєрідний спосіб долала смерть. У Шоші у голові Ілля і Зельделе й далі порядкували у бакалії, Давид і Міреле торгували маслом, сирим і кип’яченим молоком, а також сметаною і сільським сиром, а Естер досі тримала цукерню, де продавали шоколад, сирну запіканку, содову і морозиво, хоча насправді вони всі давно вже померли”). На тлі їдишистські письменники сперечаються на всякі відірвані від життя філософські теми й перемивають один одному кісточки. Відбувається все наприкінці 30-х у Варшаві, себто ми розуміємо, що хай би чим закінчилися літературні дискусії, для фігурантів прогнози поганенькі.
Є дуже зворушливі роздуми про співіснування з мертвими – традицією до тебе, що живе в тобі, як одержимість, і з незапам’ятною тьмою нових померлих, і що з цим робити письменнику і порядній людині.
Цитата для затравки: Якось, коли не могла заснути, я собі думала: колись була Кам’яна доба, а тепер настала Паперова. Від Кам’яної доби хоч знаряддя праці лишилися, а від Паперової не залишиться і сліду. Вночі що тільки не надумаєш. Якось я прокинулася й почала розмірковувати про свою генеалогію. Я навіть про своїх дідусів і бабусь знаю небагато, що вже казати про прадідів і прабабусь. А що ж прапрадіди? Якщо подумати, то кожен із нас — витвір тисяч предків, і від кожного із них бодай щось та й успадкував. Удень така думка промайне і зникне, а вночі починає видаватися жахливо актуальною і навіть жаскою. Цуцику, ти ось про дибуків пишеш. Минулі покоління — це і є наші дибуки. Вони сидять всередині і зазвичай мовчать, аж доки один із них раптом не почне кричати. ... Кожен із нас — це цвинтар, на якому поховано тьму живих мерців.
Є знайоме нам обурення яловістю західного світу перед злом: Всі певні, що Гітлер розв’яже війну не сьогодні-завтра, а ось я сумніваюся. Нащо воювати, коли йому і так все приносять на срібному блюдці? Америка й цілий демократичний світ втратили найдорожче — характер. Існує така форма толерантності, що гірша за сифіліс, гірша за вбивство, гірша за безумство.
І т.д., і т.і., дуже симпатична книжечка, люблю ніжно. Вийде у “Дух і літера”.
(In b4 anybody asks: я знаю їдиш, але це переклад з англійської, бо у Зінгера складна видавнича історія. Їдишистська версія романів Зінгера виходила в газетах по розділах, щось навіть не перевидавалося окремою книжкою. Натомість у авторизованих перекладах на англійську Зінгер вносив зміни, пристосовуючи текст до аудиторії з-поза свого кола, з тим, щоб наступні перекладачі працювали далі вже з цією версією. Себто у даному випадку переклад з англійської – не волюнтаризм перекладача, а воля автора.)
(Попередження для вразливих читачів: Хмельницький і Петлюра згадані побіжно, але так, як вони виглядають у єврейській історичній пам’яті, а не в українській.)
November 16, 2020
Η ιστορία μας τοποθετείται χρονικά στην Βαρσοβία της Πολωνίας λίγο πριν την επέλαση των Ναζί.
Ο Ααρών, γιος ενός Εβραίου ραβίνου της κάστας των χασιδιδων, ανατρέπει την πορεία που ήταν προδιαγεγραμμένη για εκείνον.
Όμως δεν εγκαταλείπει την παιδική του αγάπη.
Παρόλο που όλοι του λένε ότι δεν του αξίζει, εκείνος επιμένει.
Ένας ήρωας περίεργος, αντισυμβατικός για την εποχή του και τα πιστεύω του, με προοδευτική σκέψη και γραφή.
Με εξέπληξε αυτός ο ήρωας με τις αντιλήψεις, τα πιστεύω και τις πράξεις του.
Ένα βιβλίο με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία που εκπλήσσουν ευχάριστα.
Πολλά μπράβο στην εξαιρετική μετάφραση του κ.Μιχάλη Πάγκαλου.
Ο Ααρών, γιος ενός Εβραίου ραβίνου της κάστας των χασιδιδων, ανατρέπει την πορεία που ήταν προδιαγεγραμμένη για εκείνον.
Όμως δεν εγκαταλείπει την παιδική του αγάπη.
Παρόλο που όλοι του λένε ότι δεν του αξίζει, εκείνος επιμένει.
Ένας ήρωας περίεργος, αντισυμβατικός για την εποχή του και τα πιστεύω του, με προοδευτική σκέψη και γραφή.
Με εξέπληξε αυτός ο ήρωας με τις αντιλήψεις, τα πιστεύω και τις πράξεις του.
Ένα βιβλίο με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία που εκπλήσσουν ευχάριστα.
Πολλά μπράβο στην εξαιρετική μετάφραση του κ.Μιχάλη Πάγκαλου.
April 22, 2020
http://diavazontas.blogspot.com/2020/...
Αγαπώ την απλότητα και τη γοητεία της γραφής του Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ. Έχει την ικανότητα να κρατά μαγεμένο τον αναγνώστη, ενώ χτίζει πολύπλοκους και βαθείς χαρακτήρες. Ο Σίνγκερ δεν απομακρύνεται ποτέ πολύ από τις εμμονές του: την Εβραϊκότητα, τα γίντις, την Τορά, τον Έρωτα, την ταυτότητα. Η «Σώσα» είναι ένα μυθιστόρημα με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, έχεις συνέχεια την αίσθηση πως κρυφοβλέπεις τον ίδιο τον συγγραφέα. Πρωταγωνιστής και πρωτοπρόσωπος αφηγητής ο Άρελε, ένας νεαρός γιος Ραβίνου, μεγαλωμένος ως Ορθόδοξος Εβραίος σε μια φτωχογειτονιά της Βαρσοβίας, στην οδό Κροχμάλνα. Ο Άρελε, ενάντια στη θέληση της οικογένειάς του, δεν γίνεται ραβίνος, μα προσπαθεί να εδραιωθεί ως γίντις συγγραφέας. Περισσότερο κινείται στους λογοτεχνικούς κύκλους, παρά γράφει, βέβαια. Και ποτέ δεν απομακρύνεται από την Κοινότητα πραγματικά, ποτέ δεν παύει να αναρωτιέται για την ύπαρξη του θεού, κι ας μην έχει πια βοστρύχους.
Κομβική φιγούρα είναι ο μέντορας του, ο δρ Φάιτελτσον, ένας άθεος Εβραίος, γυναικάς και φαφλατάς συγγραφέας και φιλόσοφος, που μοιάζει σχεδόν ονειρικός. Και φυσικά οι πολυάριθμες ερωμένες. Η επίσημη κοπέλα του, η Ντόρα, μια κοντούλα κάπως παχουλή επαναστάτρια κομμουνίστρια, η παντρεμένη με τον Χάιμλ, Τσέλια, μια αξιόλογη γυναίκα που αρχικά είναι ερωμένη του Φάιτελτσον, η Μπέτυ Σλόνιμ, μια ηθοποιός που τον ερωτεύεται παλαβά, ενώ έχει έρθει στη Βαρσοβία με τον πολύ μεγαλύτερό της παντρεμένο εραστή της, η Τέκλα, η χωριατοπούλα υπηρέτρια. Όμως όλες αυτές οι γυναίκες, με τις οποίες ο Άρελε κοιμάται ταυτόχρονα και περιστασιακά, ωχριούν μπροστά στην αινιγματική φιγούρα της Σώσα.
Τη Σώσα ο Άρελε τη γνώρισε όταν ήταν εννέα χρονών, και ήδη τότε φαινόταν λίγο «αργή», τα γίντις της ήταν γεμάτα λάθη, δεν τα κατάφερνε στο σχολείο. Όταν την ξανασυναντά ενήλικος, η κοπέλα φαίνεται ολόιδια, δεν έχει πάρει καθόλου ύψος και η διανοητική της ηλικία μοιάζει παιδιού. Θα προσκολληθεί σε αυτήν, αρνούμενος να φύγει από την πατρίδα του, παρ’ όλο που βλέπει πως σύντομα ο Χίτλερ θα καταλάβει την Πολωνία και οι Εβραίοι θα έχουν κακή τύχη. Με κάποιον τρόπο θα θυσιαστεί για χάρη της, ή για χάρη του εαυτού του. Η Σώσα σηματοδοτεί την αγνότητα, είναι πλήρως αφοσιωμένη στον Άρελε, μόνο τον περιμένει, δεν έχει καμία άλλη ασχολία παρά να τον λατρεύει. Μερικές φορές κάνει και ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, όπως αν υπάρχει Θεός. Ανάμεσα στις κομψές, έξυπνες και μορφωμένες ερωμένες του, μοιάζει σαν ένα άφυλο παιδί. Κι όμως αυτή είναι η πατρίδα του φέρελπι συγγραφέα, αυτήν παντρεύεται και σε αυτήν αφοσιώνεται, ακόμα και σωματικά.
Με την ίδια εμμονή, τόσο ο Άρελε, όσο και ο ίδιος ο Σίνγκερ επιμένουν στα γίντις. Τα γίντις τα μιλούσαν μια χούφτα άνθρωποι. Ο Σίνγκερ ακόμα και στην Αμερική, πρώτα έγραφε στα γίντις κι έπειτα βοηθούσε να μεταφραστούν τα βιβλία του στα πιο «σφιχτά» και αυστηρά Αγγλικά. Τα γίντις είναι μια γλώσσα υβρίδιο, μέσα της ενυπάρχουν παλαιότερες εκδοχές των Γερμανικών, και τον Ρωσικών, μοιάζουν να περικλείουν την ίδια την ταυτότητα ενός Εβραίου λίγο πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Το Ολοκαύτωμα, ο Άρελε το προσπερνά. Βλέπουμε μόνο λίγο τις συνέπειες του, έντεκα χρόνια μετά. Όμως η καυτή ανάσα του Χίτλερ καίει συνεχώς το σβέρκο των ηρώων της «Σώσα». Κι ο καθένας καλείται τότε να πάρει θέση, μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή, να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του, θα φύγει ή θα μείνει; Ο Άρελε έμεινε στην Βαρσοβία, ο Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ έφυγε για Αμερική.
Η «Σώσα» βάζει θέματα πολιτικά και φιλοσοφικά, θρησκευτικά και ταυτότητας, και πατρίδας, και γλώσσας. Όλα όμως φιλτράρονται από την αχόρταγη ματιά του συγγραφέα για τον έρωτα. Αυτό το μοτίβο, ενός άντρα που περιβάλλεται από πολύ αξιόλογες γυναίκες, όλες ερωμένες του, επανέρχεται στα βιβλία του. Κι αν και ενέχει αρκετά στοιχεία πατριαρχίας, είναι τόσο οργανικά δεμένο με την πλοκή, που σχεδόν το περιμένεις και το δέχεσαι. Εξάλλου οι ηρωιδές είναι μακράν πιο ενδιαφέρουσες στα κείμενά του, από ό,τι οι άντρες. Το μυθιστόρημα είναι καθηλωτικό, από εκείνα που δεν ξεχνάς πως κάποτε τα διάβασες. Η ίδια η μορφή της ομώνυμης ηρωίδας —που φαντάζομαι πως κανένας δεν κατάφερε ποτέ πλήρως να αποκρυπτογραφήσει— όπως και οι προβληματισμοί του Άρελε, ο τρόπος που συμπεριφέρεται προσωπικά σε μια επερχόμενη πολιτική καταστροφή, θέτουν πολλά ερωτήματα και δίνουν λίγες απαντήσεις. Στην πορεία όμως, όσο βυθίζεσαι στον κόσμο του Σίνγκερ, συνειδητοποιείς πως αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Αγαπώ την απλότητα και τη γοητεία της γραφής του Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ. Έχει την ικανότητα να κρατά μαγεμένο τον αναγνώστη, ενώ χτίζει πολύπλοκους και βαθείς χαρακτήρες. Ο Σίνγκερ δεν απομακρύνεται ποτέ πολύ από τις εμμονές του: την Εβραϊκότητα, τα γίντις, την Τορά, τον Έρωτα, την ταυτότητα. Η «Σώσα» είναι ένα μυθιστόρημα με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, έχεις συνέχεια την αίσθηση πως κρυφοβλέπεις τον ίδιο τον συγγραφέα. Πρωταγωνιστής και πρωτοπρόσωπος αφηγητής ο Άρελε, ένας νεαρός γιος Ραβίνου, μεγαλωμένος ως Ορθόδοξος Εβραίος σε μια φτωχογειτονιά της Βαρσοβίας, στην οδό Κροχμάλνα. Ο Άρελε, ενάντια στη θέληση της οικογένειάς του, δεν γίνεται ραβίνος, μα προσπαθεί να εδραιωθεί ως γίντις συγγραφέας. Περισσότερο κινείται στους λογοτεχνικούς κύκλους, παρά γράφει, βέβαια. Και ποτέ δεν απομακρύνεται από την Κοινότητα πραγματικά, ποτέ δεν παύει να αναρωτιέται για την ύπαρξη του θεού, κι ας μην έχει πια βοστρύχους.
Κομβική φιγούρα είναι ο μέντορας του, ο δρ Φάιτελτσον, ένας άθεος Εβραίος, γυναικάς και φαφλατάς συγγραφέας και φιλόσοφος, που μοιάζει σχεδόν ονειρικός. Και φυσικά οι πολυάριθμες ερωμένες. Η επίσημη κοπέλα του, η Ντόρα, μια κοντούλα κάπως παχουλή επαναστάτρια κομμουνίστρια, η παντρεμένη με τον Χάιμλ, Τσέλια, μια αξιόλογη γυναίκα που αρχικά είναι ερωμένη του Φάιτελτσον, η Μπέτυ Σλόνιμ, μια ηθοποιός που τον ερωτεύεται παλαβά, ενώ έχει έρθει στη Βαρσοβία με τον πολύ μεγαλύτερό της παντρεμένο εραστή της, η Τέκλα, η χωριατοπούλα υπηρέτρια. Όμως όλες αυτές οι γυναίκες, με τις οποίες ο Άρελε κοιμάται ταυτόχρονα και περιστασιακά, ωχριούν μπροστά στην αινιγματική φιγούρα της Σώσα.
Τη Σώσα ο Άρελε τη γνώρισε όταν ήταν εννέα χρονών, και ήδη τότε φαινόταν λίγο «αργή», τα γίντις της ήταν γεμάτα λάθη, δεν τα κατάφερνε στο σχολείο. Όταν την ξανασυναντά ενήλικος, η κοπέλα φαίνεται ολόιδια, δεν έχει πάρει καθόλου ύψος και η διανοητική της ηλικία μοιάζει παιδιού. Θα προσκολληθεί σε αυτήν, αρνούμενος να φύγει από την πατρίδα του, παρ’ όλο που βλέπει πως σύντομα ο Χίτλερ θα καταλάβει την Πολωνία και οι Εβραίοι θα έχουν κακή τύχη. Με κάποιον τρόπο θα θυσιαστεί για χάρη της, ή για χάρη του εαυτού του. Η Σώσα σηματοδοτεί την αγνότητα, είναι πλήρως αφοσιωμένη στον Άρελε, μόνο τον περιμένει, δεν έχει καμία άλλη ασχολία παρά να τον λατρεύει. Μερικές φορές κάνει και ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, όπως αν υπάρχει Θεός. Ανάμεσα στις κομψές, έξυπνες και μορφωμένες ερωμένες του, μοιάζει σαν ένα άφυλο παιδί. Κι όμως αυτή είναι η πατρίδα του φέρελπι συγγραφέα, αυτήν παντρεύεται και σε αυτήν αφοσιώνεται, ακόμα και σωματικά.
Με την ίδια εμμονή, τόσο ο Άρελε, όσο και ο ίδιος ο Σίνγκερ επιμένουν στα γίντις. Τα γίντις τα μιλούσαν μια χούφτα άνθρωποι. Ο Σίνγκερ ακόμα και στην Αμερική, πρώτα έγραφε στα γίντις κι έπειτα βοηθούσε να μεταφραστούν τα βιβλία του στα πιο «σφιχτά» και αυστηρά Αγγλικά. Τα γίντις είναι μια γλώσσα υβρίδιο, μέσα της ενυπάρχουν παλαιότερες εκδοχές των Γερμανικών, και τον Ρωσικών, μοιάζουν να περικλείουν την ίδια την ταυτότητα ενός Εβραίου λίγο πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Το Ολοκαύτωμα, ο Άρελε το προσπερνά. Βλέπουμε μόνο λίγο τις συνέπειες του, έντεκα χρόνια μετά. Όμως η καυτή ανάσα του Χίτλερ καίει συνεχώς το σβέρκο των ηρώων της «Σώσα». Κι ο καθένας καλείται τότε να πάρει θέση, μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή, να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του, θα φύγει ή θα μείνει; Ο Άρελε έμεινε στην Βαρσοβία, ο Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ έφυγε για Αμερική.
Η «Σώσα» βάζει θέματα πολιτικά και φιλοσοφικά, θρησκευτικά και ταυτότητας, και πατρίδας, και γλώσσας. Όλα όμως φιλτράρονται από την αχόρταγη ματιά του συγγραφέα για τον έρωτα. Αυτό το μοτίβο, ενός άντρα που περιβάλλεται από πολύ αξιόλογες γυναίκες, όλες ερωμένες του, επανέρχεται στα βιβλία του. Κι αν και ενέχει αρκετά στοιχεία πατριαρχίας, είναι τόσο οργανικά δεμένο με την πλοκή, που σχεδόν το περιμένεις και το δέχεσαι. Εξάλλου οι ηρωιδές είναι μακράν πιο ενδιαφέρουσες στα κείμενά του, από ό,τι οι άντρες. Το μυθιστόρημα είναι καθηλωτικό, από εκείνα που δεν ξεχνάς πως κάποτε τα διάβασες. Η ίδια η μορφή της ομώνυμης ηρωίδας —που φαντάζομαι πως κανένας δεν κατάφερε ποτέ πλήρως να αποκρυπτογραφήσει— όπως και οι προβληματισμοί του Άρελε, ο τρόπος που συμπεριφέρεται προσωπικά σε μια επερχόμενη πολιτική καταστροφή, θέτουν πολλά ερωτήματα και δίνουν λίγες απαντήσεις. Στην πορεία όμως, όσο βυθίζεσαι στον κόσμο του Σίνγκερ, συνειδητοποιείς πως αυτό δεν έχει καμία σημασία.
March 9, 2020
Δυσκολεύτηκα να μπω στην ατμόσφαιρα της ιστορίας, άπαξ και το κατάφερα όμως, σχεδόν βίωσα τη yiddishkeit. Από τα βιβλία που, αν τους δώσεις χρόνο και χώρο, ριζώ��ουν μέσα σου.
Read
January 1, 2024*** Mysteriously consoling.
This book offers a long contemplation about life. Most of the characters feel very similar to one another, perhaps because all human beings are fundamentally the same deep down. We all desire the same things; we hope for the same. So, why war? That's the question. Where is God? If there ever was an almighty, it wouldn't make any sense looking back at countless dark and bloody days in the history of mankind.
It presents a sad yet very interesting perspective from a few intellectual Jews from Poland just before Hitler's arrival. They wonder every day why they are not escaping for their lives, yet they don't leave until there is almost no chance of survival. It almost feels like they want to believe there was some power, something more to life.
People always look for their other half or someone like themselves in others, hoping loneliness would go away once we have our soulmates by our side. But...
It reminds me once more that life is brutal. Hmm.
This book offers a long contemplation about life. Most of the characters feel very similar to one another, perhaps because all human beings are fundamentally the same deep down. We all desire the same things; we hope for the same. So, why war? That's the question. Where is God? If there ever was an almighty, it wouldn't make any sense looking back at countless dark and bloody days in the history of mankind.
It presents a sad yet very interesting perspective from a few intellectual Jews from Poland just before Hitler's arrival. They wonder every day why they are not escaping for their lives, yet they don't leave until there is almost no chance of survival. It almost feels like they want to believe there was some power, something more to life.
People always look for their other half or someone like themselves in others, hoping loneliness would go away once we have our soulmates by our side. But...
It reminds me once more that life is brutal. Hmm.
September 25, 2025
Un bel romanzo, che contiene molto di autobiografico dello scrittore. A partire dal protagonista, Aaron Greidinger figlio del rabbino della via Krochmalna a Varsavia.
Aaron è un animo inquieto, la cui esistenza è in bilico tra le tradizioni religiose ebraiche familiari -che però non segue- ed il mondo degli anticonvenzionali intellettuali ebrei che si riuniscono al Circolo degli Scrittori. Questo suo essere diviso provoca in lui un immobilismo che lo avvicina a quei personaggi letterari dell'inizio del novecento caratterizzati dall'incapacità di prendere decisioni, alla fine di vivere pienamente.
Il suo antidoto per il "mal di vivere" è Shosha, una ragazza sua compagna di giochi dell'infanzia nella via Krochmalna. Dapprima persa di vista, poi ritrovata per caso, Shosha, un'anima pura e ingenua, rimasta bambina per sempre nel corpo e nell'animo, di una sensibilità estrema, diviene il suo punto di riferimento, l'unica persona di cui si fida -dice-, simbolo dell'innocenza e della purezza del cuore, che danno senso all'esistenza, in un'epoca in cui, alla vigilia dell'invasione della Polonia da parte di Hitler, essere ebreo significa essere destinato a morire.
Aaron è un animo inquieto, la cui esistenza è in bilico tra le tradizioni religiose ebraiche familiari -che però non segue- ed il mondo degli anticonvenzionali intellettuali ebrei che si riuniscono al Circolo degli Scrittori. Questo suo essere diviso provoca in lui un immobilismo che lo avvicina a quei personaggi letterari dell'inizio del novecento caratterizzati dall'incapacità di prendere decisioni, alla fine di vivere pienamente.
Il suo antidoto per il "mal di vivere" è Shosha, una ragazza sua compagna di giochi dell'infanzia nella via Krochmalna. Dapprima persa di vista, poi ritrovata per caso, Shosha, un'anima pura e ingenua, rimasta bambina per sempre nel corpo e nell'animo, di una sensibilità estrema, diviene il suo punto di riferimento, l'unica persona di cui si fida -dice-, simbolo dell'innocenza e della purezza del cuore, che danno senso all'esistenza, in un'epoca in cui, alla vigilia dell'invasione della Polonia da parte di Hitler, essere ebreo significa essere destinato a morire.
August 26, 2020
[...] η παγκόσμια ιστορία είναι ένα βιβλίο που δεν μπορούμε να το διαβάσουμε παρά μόνο προχωρώντας προς τα εμπρός. Κανείς δεν μπορεί να γυρίσει τις σελίδες αυτού του παγκόσμιου βιβλίου προς τα πίσω. Όμως ό,τι υπήρξε κάποτε ζει ακόμα. [...]
Η Σώσα κράτησε την αναπνοή της.
"Θα μένουμε στο νούμερο 10;"
"Ναι, Σώσελε, στις υπόλοιπες σελίδες του βιβλίου θα μένουμε ακόμα στο νούμερο 10".
"Αλλά εκεί έχουν μετακομίσει τώρα κάποιοι άλλοι".
"Ναι, μένουν εκεί στις ανοιχτές σελίδες, όχι στις κλειστές ".
"Η μαμά μού είχε πει κάποτε ότι πριν μετακομίσουμε εμείς έμενε εκεί ένας ράφτης".
"Και ο ράφτης επίσης ζει ακόμα εκεί".
"Όλοι μαζί;"
"Ο καθένας σε άλλον χρόνο."
***
Ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στην εβραϊκή κοινότητα της Βαρσοβίας παραμονές της επέλασης των ναζί. Ένας νεαρός εβραίος, γόνος ραββίνων, αποφασίζει να τραβήξει το δικό του δρόμο στη ζωή αφήνοντας πίσω του την στενή εβραϊκή παράδοση. Δοκιμάζει και δοκιμάζεται. Και καλείται να πάρει ζωτικές αποφάσεις.
Διαβάζοντάς το δεν μπορείς παρά να αρχίσεις κι εσύ να αναρωτιέσαι για το δικό σου σύστημα αξιών, τη δική σου θέση και στάση στον κόσμο, την ορθότητα ή μη της σκέψης σου, το νόημα της ζωής, το φόβο, την αγάπη έως αυτοθυσίας, το επέκεινα. Γιατί αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτει αυτό το πολυεπίπεδο βιβλίο.
Η γραφή καθηλωτική γιατί ο Σίνγκερ- αν μη τι άλλο - κατέχει απόλυτα την τέχνη της διήγησης και του πως να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος.
Εν ολίγοις, από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος - και διάβασα πολύ δυνατά βιβλία.
υγ Στα συν η εξαιρετική μετάφραση, το επεξηγηματικό γλωσσάρι στις πίσω σελίδες καθώς και τα δύο επίμετρα που αξίζει τον κόπο να διαβαστούν.
Η Σώσα κράτησε την αναπνοή της.
"Θα μένουμε στο νούμερο 10;"
"Ναι, Σώσελε, στις υπόλοιπες σελίδες του βιβλίου θα μένουμε ακόμα στο νούμερο 10".
"Αλλά εκεί έχουν μετακομίσει τώρα κάποιοι άλλοι".
"Ναι, μένουν εκεί στις ανοιχτές σελίδες, όχι στις κλειστές ".
"Η μαμά μού είχε πει κάποτε ότι πριν μετακομίσουμε εμείς έμενε εκεί ένας ράφτης".
"Και ο ράφτης επίσης ζει ακόμα εκεί".
"Όλοι μαζί;"
"Ο καθένας σε άλλον χρόνο."
***
Ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στην εβραϊκή κοινότητα της Βαρσοβίας παραμονές της επέλασης των ναζί. Ένας νεαρός εβραίος, γόνος ραββίνων, αποφασίζει να τραβήξει το δικό του δρόμο στη ζωή αφήνοντας πίσω του την στενή εβραϊκή παράδοση. Δοκιμάζει και δοκιμάζεται. Και καλείται να πάρει ζωτικές αποφάσεις.
Διαβάζοντάς το δεν μπορείς παρά να αρχίσεις κι εσύ να αναρωτιέσαι για το δικό σου σύστημα αξιών, τη δική σου θέση και στάση στον κόσμο, την ορθότητα ή μη της σκέψης σου, το νόημα της ζωής, το φόβο, την αγάπη έως αυτοθυσίας, το επέκεινα. Γιατί αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτει αυτό το πολυεπίπεδο βιβλίο.
Η γραφή καθηλωτική γιατί ο Σίνγκερ- αν μη τι άλλο - κατέχει απόλυτα την τέχνη της διήγησης και του πως να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος.
Εν ολίγοις, από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος - και διάβασα πολύ δυνατά βιβλία.
υγ Στα συν η εξαιρετική μετάφραση, το επεξηγηματικό γλωσσάρι στις πίσω σελίδες καθώς και τα δύο επίμετρα που αξίζει τον κόπο να διαβαστούν.
April 22, 2022
Chủ đề về người Do Thái lưu vong luôn đem lại những suy ngẫm sâu sắc về thân phận của con người. Issac Bashevis Singer - một nhà văn Mỹ gốc Do Thái (Ba Lan) được trao giải Nobel văn học năm 1978 đã viết nên một tác phẩm rất đẹp về cộng đồng Do Thái Ba Lan vào thời kỳ trước Hitler. Ở tác phẩm này, ta được đi sâu vào khu phố Krochmalna ở Vacsava (Warszawa) những năm 1930 để thấy một cộng đồng Do Thái đủ các thành phần với cuộc sống và những con đường khác nhau: kẻ yêu cộng sản, người chỉ ủng hộ chủ nghĩa cổ điển như các nhà báo già, người say mê tư bản và văn hoá của họ nên dấn thân vào giải trí, kịch nghệ, người vì hoàn cảnh khốn cùng không thể tháo gỡ phải náu mình trong những góc tối tăm, nhơ bẩn của khu phố. Trong số những thành phần ấy có một nhân vật trọng tâm của tác phẩm là Aaron Greidinger hay còn được gọi với cái tên thân mật là Tsutsik.
Tsutsik là một nhà văn trẻ có nhiều tố chất để thành công nhưng phải chật vật trong con đường sự nghiệp và trải qua một tuổi thơ khó khăn nhưng lại nhiều kỷ niệm khó quên với cô bé hàng xóm tên là Shosha. Lang thang phiêu bạt qua nhiều nơi chốn, gặp gỡ và phiêu lưu tình ái với rất nhiều phụ nữ xinh đẹp và thành đạt, Tsutsik chưa bao giờ quên Shosha. Trong một lần vô tình trở lại Krochmalna sau 20 năm, ký ức về Shosha ùa về và anh đã gặp lại cô và chuyện tình lạ lùng bắt đầu từ đây. Shosha là một cô gái dường như chưa bao giờ lớn lên cả về thể chất đến trí tuệ, cơ thể cô như một bé gái đang dậy thì còn nhận thức được xét là suy giảm trí tuệ. Thế nhưng tình yêu Tsutsik dành cho Shosha mang nhiều mối thương cảm sâu xa, những cảm xúc không thể gọi tên và những trân trọng cho quá khứ đã trở thành một hành động khó hiểu trong mắt mọi người và không ai có thể lý giải nó một cách thấu đáo. Ngưỡng mộ người mẹ của mình nên Tsutsik luôn tự nhủ bản thân sẽ phải lấy một cô gái giống mẹ, một phụ nữ Do Thái trung thực và thuần khiết. Phải chăng hai điều giản dị ấy đều có ở Shosha và khiến anh tin tưởng cô. Betty là một diễn viên kịch xinh đẹp, là tuýp phụ nữ không thích là thứ hai của bất cứ thứ gì, cô luôn muốn là thứ nhất hoặc chẳng là gì hết nhưng cô lại yêu Tsutsik. Dường như giữa hai người không gì là không thể tâm sự, dù bao lần đến rồi lại ra đi và đem đến cho Tsutsik những cơ hội cho anh và sự nghiệp của anh thì Betty cũng chỉ thành công được một nửa. Tsutsik vẫn chọn ở lại cùng Shosha như một kẻ “ưa thích những đáy sâu bần cùng”. Sam Dreiman, một lão “giàu xổi” người Mỹ thoạt nhìn như một kẻ chỉ kiếm lợi và đàn đúm phụ nữ lại trở nên cao thượng nhân văn lúc trên giường bệnh với những lời hứa chắc nịch cho Betty và cả Tsutsik.
Tsutsik có cho mình một số ngày tháng phấn chấn và tươi vui với ước mộng về tương lai trong một căn hộ tiện nghi, sau đó lại lầm lũi trở về khu chợ bẩn thỉu tối tăm cùng một cô gái bệnh tật là Shosha. Thì ra, người ta luôn từng phung phí sức lực để chơi bời, phung phí tiền bạc để thoả mãn những ham muốn vật chất, hồn nhiên hứa hẹn với những người mình yêu bằng lời có cánh rồi cuối cùng nhận ra, khi khó khăn ập đến, người ta sẽ bớt tốt đẹp đi. Chủ nghĩa phát xít của Hitler đã bắt đầu nhen nhúm, người ta hoang mang chuẩn bị cho những cuộc lưu tán nhưng trong lòng Vacsava ấy cũng có cả thứ chủ nghĩa tư bản với tính thực dụng của nó. Tính thực dụng đó làm người ta đánh mất toàn bộ sự tôn trọng với mọi thứ, chỉ tôn thờ tiền như lão già triết gia Feitelzohn trong tác phẩm đã nói đùa “Nếu có ngày chúng ta quay trở lại trò sùng bái thần tượng, ngôi đền của tôi sẽ là một ngân hàng.” Thời cuộc khiến dòng đời đổi thay theo chiều hướng khắc nghiệt. Như bao người lưu vong khác , cảnh ly tán buộc Tsutsik phải chọn lối thoát thay cho lối mòn, đó mới chính là con đường. Đó là con đường rũ bỏ cái tôi của dân tộc nhưng đổi lại sự sống và yên bình trên đất Mỹ. Dù sao, Tsutsik đã giữ cho mình một tình yêu vẹn nguyên dành cho Shosha và mang cô theo suốt hành trình viết của mình.
“Những năm ấy đã đi đâu nhỉ? Ai sẽ còn nhớ đến chúng chừng nào chúng ta không còn ở đây nữa. Các nhà văn chắc chắn sẽ nhắc đến, nhưng họ sẽ trộn nháo nhào hết vào với nhau. Ở đâu đó phải có một nơi lưu giữ mọi thứ, mọi thứ đều được chép lại ở từng chi tiết nhỏ nhất. Cứ cho là có một con ruồi rơi vào một mạng nhện và con nhện ăn thịt nó. Đó là sự kiện có tầm vóc vũ trụ và một sự kiện như vậy thì không được phép lãng quên. Nếu bị quên, thì sẽ hình thành một vết, cả nó cũng có tầm vóc vũ trụ.”
Tsutsik có lẽ nào là một phần hồi tưởng của chính Issac Bashevis Singer không nhỉ! Những cảm khái về thân phận bé mọn của người Do Thái (dẫu không hẳn là tất cả) từ tầng lớp trí thức đến bần hàn đã tuôn chảy trên các trang viết. Ngay từ những buổi đầu của sự nghiệp sáng tác, Tsutsik đã trăn trở rằng: “Tôi hình dung mình viết một tác phẩm khiến cả thế giới phải sửng sốt, nhưng cái gì khiến cả thế giới phải sửng sốt đây? Không phải tội ác, cũng chẳng phải nỗi bất hạnh hay sự biến thái tình dục, chứng điên. Hai mươi triệu người đã toi đời trong cuộc đại chiến, và giờ đây dường như thế giới lại sẵn sàng tự thiêu đốt. Tôi có thể viết cái gì mà người ta còn chưa biết đây?” và sau này khi cuộc tha hương trên đất Mỹ mở rộng cửa với anh, cảm nghĩ về thứ ngôn ngữ chẳng được chào đón lại ùa đến “Tôi đã vứt bỏ 4000 năm đạo Do Thái để đổi lấy thứ văn chương chẳng nghĩa lý gì, đó là Yiddish”. Không chỉ là Tsutsik, không chỉ là tác giả mà có lẽ một quãng lịch sử của dân tộc Do Thái đã từng bị kẹt lại giữa Hitler và Stalin. Có lẽ vậy!
Tsutsik là một nhà văn trẻ có nhiều tố chất để thành công nhưng phải chật vật trong con đường sự nghiệp và trải qua một tuổi thơ khó khăn nhưng lại nhiều kỷ niệm khó quên với cô bé hàng xóm tên là Shosha. Lang thang phiêu bạt qua nhiều nơi chốn, gặp gỡ và phiêu lưu tình ái với rất nhiều phụ nữ xinh đẹp và thành đạt, Tsutsik chưa bao giờ quên Shosha. Trong một lần vô tình trở lại Krochmalna sau 20 năm, ký ức về Shosha ùa về và anh đã gặp lại cô và chuyện tình lạ lùng bắt đầu từ đây. Shosha là một cô gái dường như chưa bao giờ lớn lên cả về thể chất đến trí tuệ, cơ thể cô như một bé gái đang dậy thì còn nhận thức được xét là suy giảm trí tuệ. Thế nhưng tình yêu Tsutsik dành cho Shosha mang nhiều mối thương cảm sâu xa, những cảm xúc không thể gọi tên và những trân trọng cho quá khứ đã trở thành một hành động khó hiểu trong mắt mọi người và không ai có thể lý giải nó một cách thấu đáo. Ngưỡng mộ người mẹ của mình nên Tsutsik luôn tự nhủ bản thân sẽ phải lấy một cô gái giống mẹ, một phụ nữ Do Thái trung thực và thuần khiết. Phải chăng hai điều giản dị ấy đều có ở Shosha và khiến anh tin tưởng cô. Betty là một diễn viên kịch xinh đẹp, là tuýp phụ nữ không thích là thứ hai của bất cứ thứ gì, cô luôn muốn là thứ nhất hoặc chẳng là gì hết nhưng cô lại yêu Tsutsik. Dường như giữa hai người không gì là không thể tâm sự, dù bao lần đến rồi lại ra đi và đem đến cho Tsutsik những cơ hội cho anh và sự nghiệp của anh thì Betty cũng chỉ thành công được một nửa. Tsutsik vẫn chọn ở lại cùng Shosha như một kẻ “ưa thích những đáy sâu bần cùng”. Sam Dreiman, một lão “giàu xổi” người Mỹ thoạt nhìn như một kẻ chỉ kiếm lợi và đàn đúm phụ nữ lại trở nên cao thượng nhân văn lúc trên giường bệnh với những lời hứa chắc nịch cho Betty và cả Tsutsik.
Tsutsik có cho mình một số ngày tháng phấn chấn và tươi vui với ước mộng về tương lai trong một căn hộ tiện nghi, sau đó lại lầm lũi trở về khu chợ bẩn thỉu tối tăm cùng một cô gái bệnh tật là Shosha. Thì ra, người ta luôn từng phung phí sức lực để chơi bời, phung phí tiền bạc để thoả mãn những ham muốn vật chất, hồn nhiên hứa hẹn với những người mình yêu bằng lời có cánh rồi cuối cùng nhận ra, khi khó khăn ập đến, người ta sẽ bớt tốt đẹp đi. Chủ nghĩa phát xít của Hitler đã bắt đầu nhen nhúm, người ta hoang mang chuẩn bị cho những cuộc lưu tán nhưng trong lòng Vacsava ấy cũng có cả thứ chủ nghĩa tư bản với tính thực dụng của nó. Tính thực dụng đó làm người ta đánh mất toàn bộ sự tôn trọng với mọi thứ, chỉ tôn thờ tiền như lão già triết gia Feitelzohn trong tác phẩm đã nói đùa “Nếu có ngày chúng ta quay trở lại trò sùng bái thần tượng, ngôi đền của tôi sẽ là một ngân hàng.” Thời cuộc khiến dòng đời đổi thay theo chiều hướng khắc nghiệt. Như bao người lưu vong khác , cảnh ly tán buộc Tsutsik phải chọn lối thoát thay cho lối mòn, đó mới chính là con đường. Đó là con đường rũ bỏ cái tôi của dân tộc nhưng đổi lại sự sống và yên bình trên đất Mỹ. Dù sao, Tsutsik đã giữ cho mình một tình yêu vẹn nguyên dành cho Shosha và mang cô theo suốt hành trình viết của mình.
“Những năm ấy đã đi đâu nhỉ? Ai sẽ còn nhớ đến chúng chừng nào chúng ta không còn ở đây nữa. Các nhà văn chắc chắn sẽ nhắc đến, nhưng họ sẽ trộn nháo nhào hết vào với nhau. Ở đâu đó phải có một nơi lưu giữ mọi thứ, mọi thứ đều được chép lại ở từng chi tiết nhỏ nhất. Cứ cho là có một con ruồi rơi vào một mạng nhện và con nhện ăn thịt nó. Đó là sự kiện có tầm vóc vũ trụ và một sự kiện như vậy thì không được phép lãng quên. Nếu bị quên, thì sẽ hình thành một vết, cả nó cũng có tầm vóc vũ trụ.”
Tsutsik có lẽ nào là một phần hồi tưởng của chính Issac Bashevis Singer không nhỉ! Những cảm khái về thân phận bé mọn của người Do Thái (dẫu không hẳn là tất cả) từ tầng lớp trí thức đến bần hàn đã tuôn chảy trên các trang viết. Ngay từ những buổi đầu của sự nghiệp sáng tác, Tsutsik đã trăn trở rằng: “Tôi hình dung mình viết một tác phẩm khiến cả thế giới phải sửng sốt, nhưng cái gì khiến cả thế giới phải sửng sốt đây? Không phải tội ác, cũng chẳng phải nỗi bất hạnh hay sự biến thái tình dục, chứng điên. Hai mươi triệu người đã toi đời trong cuộc đại chiến, và giờ đây dường như thế giới lại sẵn sàng tự thiêu đốt. Tôi có thể viết cái gì mà người ta còn chưa biết đây?” và sau này khi cuộc tha hương trên đất Mỹ mở rộng cửa với anh, cảm nghĩ về thứ ngôn ngữ chẳng được chào đón lại ùa đến “Tôi đã vứt bỏ 4000 năm đạo Do Thái để đổi lấy thứ văn chương chẳng nghĩa lý gì, đó là Yiddish”. Không chỉ là Tsutsik, không chỉ là tác giả mà có lẽ một quãng lịch sử của dân tộc Do Thái đã từng bị kẹt lại giữa Hitler và Stalin. Có lẽ vậy!
July 2, 2017
3.5 stars, rounded up for the novelty of the experience.
This book has very little plot. In short, the son of a rabbi grows up during WW1 and loses faith (not in God, but in organised religion, humanity, the future). He drifts aimlessly through 1930s Warsaw, wanting to be a writer, but spending most of his time pursuing and being pursued by women (the Russian-American actress with the sugar daddy, the Gentile maid, the Stalinist who is sure she will be arrested any day now, the married intellectual whose husband encourages her affairs). Exactly why the book is called Shosha, I'm not sure. Shosha is the childhood friend, whose physical and mental development has stagnated at a (pre-)pubital level, but whom the main character chooses to marry. I found it somewhat disturbing how many characters in this book are married to someone who is "childlike" in mind and sometimes body. (No, these aren't really spoilers. This book is not about plot.)
So far this doesn't sound like I enjoyed the book much, does it? But I did. I don't mind a lack of plot and somewhat unlikable characters. I was fascinated by the descriptions of Warsaw as WW2 was looming. By the many political and religious factions all arguing with each other. By the quirky, flawed, excessively chatty and despondent characters, all awaiting war and persecution, utterly preoccupied with death and unwilling to consider a future. Some of them ran to stereotypes, sure, but I have met people who were living stereotypes. I found the conversations rather fantastic, and I've googled Yiddish terms and names from Jewish and Polish history. As such it was a bit of a treasure chest. Or maybe more like a lucky dip bag. It could have gone either way with this book. I could have found the whole thing too pretentious and misogynistic, but I found it hilariously informative in its gallows humour and religious and political discussions.
This book has very little plot. In short, the son of a rabbi grows up during WW1 and loses faith (not in God, but in organised religion, humanity, the future). He drifts aimlessly through 1930s Warsaw, wanting to be a writer, but spending most of his time pursuing and being pursued by women (the Russian-American actress with the sugar daddy, the Gentile maid, the Stalinist who is sure she will be arrested any day now, the married intellectual whose husband encourages her affairs). Exactly why the book is called Shosha, I'm not sure. Shosha is the childhood friend, whose physical and mental development has stagnated at a (pre-)pubital level, but whom the main character chooses to marry. I found it somewhat disturbing how many characters in this book are married to someone who is "childlike" in mind and sometimes body. (No, these aren't really spoilers. This book is not about plot.)
So far this doesn't sound like I enjoyed the book much, does it? But I did. I don't mind a lack of plot and somewhat unlikable characters. I was fascinated by the descriptions of Warsaw as WW2 was looming. By the many political and religious factions all arguing with each other. By the quirky, flawed, excessively chatty and despondent characters, all awaiting war and persecution, utterly preoccupied with death and unwilling to consider a future. Some of them ran to stereotypes, sure, but I have met people who were living stereotypes. I found the conversations rather fantastic, and I've googled Yiddish terms and names from Jewish and Polish history. As such it was a bit of a treasure chest. Or maybe more like a lucky dip bag. It could have gone either way with this book. I could have found the whole thing too pretentious and misogynistic, but I found it hilariously informative in its gallows humour and religious and political discussions.
January 3, 2022
Чудњикаво.
August 9, 2012
First off, thanks to my wonderful sister-in-law, Jo Jackson, for my fathers' day present of Isaac Bashevis Singer. I said once that I like the feeling of finishing an author's first (to me) book, and feeling like we've just started on a long, probably lifetime relationship. That's how I feel about this amazing book. Unbelievably beautiful and poignant and the tiniest bit triumphant (kaynahora) and resilient. My favorite quote:
For a long time Shosha didn’t speak. Then she said, “Arele, I miss Yppe.”
“I would bring Yppe back to life.”
“How is this possible?”
I elaborated to Shosha the theory that world history was a book man could read only forward. He could never turn the pages of this world book backward. But everything that had ever been still existed. Yppe lived somewhere. The hens, geese, and ducks the butchers
in Yanash’s Court slaughtered each day still lived, clucked, quacked, and crowed on the other pages of the world book—the right-hand pages, since the world book was written in Yiddish, which reads from left to right.
Shosha caught her breath. “Will we live in No. 10?”
“Yes, Shoshele, on the other pages of the book we still live in No. 10.”
“But different people have moved in.”
“They live there on the open pages, not the closed ones.”
“Mommy once said that before we moved in, a tailor used to live there.”
“The tailor lives there, too.”
“Everyone together?”
“Each in another time.”
For a long time Shosha didn’t speak. Then she said, “Arele, I miss Yppe.”
“I would bring Yppe back to life.”
“How is this possible?”
I elaborated to Shosha the theory that world history was a book man could read only forward. He could never turn the pages of this world book backward. But everything that had ever been still existed. Yppe lived somewhere. The hens, geese, and ducks the butchers
in Yanash’s Court slaughtered each day still lived, clucked, quacked, and crowed on the other pages of the world book—the right-hand pages, since the world book was written in Yiddish, which reads from left to right.
Shosha caught her breath. “Will we live in No. 10?”
“Yes, Shoshele, on the other pages of the book we still live in No. 10.”
“But different people have moved in.”
“They live there on the open pages, not the closed ones.”
“Mommy once said that before we moved in, a tailor used to live there.”
“The tailor lives there, too.”
“Everyone together?”
“Each in another time.”
May 1, 2018
إسحق سنجر هنا طرح الاسئلة، ولم يطرح الإجابات، على عكس رواية العبد، فقد طرح الأسئلة بالإجابات.
أعتقد الرواية بها كثير من الأسئلة، التي تؤرق كل إنسان سواء يهودي أو على ديانة اخرى، وهي تدور في محور الأسئلة الوجودية.
الرواية بتتحدث عن المجتمع اليهودي في بولندا قبل الحرب العالمية، وانتظاهرهم لهجوم هتلرعليهم، ولكنها انتهت إلى حيث يعيش اليهود الآن "فلسطين المحتلة".
الرواية هتكون مميزة جدًّا لمحبي الفلسفة.
وفي العموم إسحق كاتب يستحق التقدير والمتابعة والقراءة له.
حبيت معظم الحوارات الداخلية بين شخصيات الرواية، كل حوار ممكن تعيش فيه لحظات من المتعة والخيال.
في النهاية أنا بحب كتابات إسحق سنجر، وبحب طريقة سرده للأحداث.
وكما قال الكاتب في مقدمة روايته: هي قصة بضع شخصيات متفردة في ظروف متفردة، وقد نُشرت هذه الرواية أو القصص المختلفة في جريدة تحت عنوان: رحلات نفس.
وما أدراك ما بالنفس من تقلبات وأفكار، ومشاعر مختلظة.
أو ما أدراك ما الإنسان؟!
أعتقد الرواية بها كثير من الأسئلة، التي تؤرق كل إنسان سواء يهودي أو على ديانة اخرى، وهي تدور في محور الأسئلة الوجودية.
الرواية بتتحدث عن المجتمع اليهودي في بولندا قبل الحرب العالمية، وانتظاهرهم لهجوم هتلرعليهم، ولكنها انتهت إلى حيث يعيش اليهود الآن "فلسطين المحتلة".
الرواية هتكون مميزة جدًّا لمحبي الفلسفة.
وفي العموم إسحق كاتب يستحق التقدير والمتابعة والقراءة له.
حبيت معظم الحوارات الداخلية بين شخصيات الرواية، كل حوار ممكن تعيش فيه لحظات من المتعة والخيال.
في النهاية أنا بحب كتابات إسحق سنجر، وبحب طريقة سرده للأحداث.
وكما قال الكاتب في مقدمة روايته: هي قصة بضع شخصيات متفردة في ظروف متفردة، وقد نُشرت هذه الرواية أو القصص المختلفة في جريدة تحت عنوان: رحلات نفس.
وما أدراك ما بالنفس من تقلبات وأفكار، ومشاعر مختلظة.
أو ما أدراك ما الإنسان؟!
December 25, 2020
Οι Εβραίοι ήξεραν τί ερχόταν με τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Χίτλερ ήταν ένα μέγεθος που δεν μπορούσες να αγνοήσεις ακόμα και χωρίς να γνωρίζεις τα γεγονότα εκ των υστέρων.
Ευτυχώς το βιβλίο δεν περιγράφει την περίοδο του πολέμου αναλυτικά, γιατί αν και μου αρέσει να διαβάζω γι' αυτήν την περίοδο της ιστορίας, δε θα το άντεχα. Υπήρχε ήδη αρκετός αντισημιτισμός στην Πολωνία κι όχι μόνο, ακόμα και πριν εισβάλει ο Χίτλερ.
Ευτυχώς το βιβλίο δεν περιγράφει την περίοδο του πολέμου αναλυτικά, γιατί αν και μου αρέσει να διαβάζω γι' αυτήν την περίοδο της ιστορίας, δε θα το άντεχα. Υπήρχε ήδη αρκετός αντισημιτισμός στην Πολωνία κι όχι μόνο, ακόμα και πριν εισβάλει ο Χίτλερ.
Read
September 16, 2022Atzīšos, es kapitulēju.
Kapitulēju ebreju pasaules un jidiša priekšā. Neizlasīju.
Man tā ir tik sveša pasaule. Iespējams, jāsāk kaut ko vienkāršāku.
Kapitulēju ebreju pasaules un jidiša priekšā. Neizlasīju.
Man tā ir tik sveša pasaule. Iespējams, jāsāk kaut ko vienkāršāku.
June 29, 2020
4,5* !
December 1, 2018
đang đọc thomas mann thì để đâu mất sách tìm không ra bèn nhảy qua cuốn này =)))
March 25, 2025
As always, I love Singer and want to read everything he ever wrote, and as always, it’s hard to gauge how non-Jewish readers would take to most of his work. Shosha deals with his common themes of fate, choice and free will and I was often reminded of his quote, “We must believe in free will. We have no choice.” The ‘manic pixie dream girl’ trope is strong in this one. Four stars compared to his best work.
January 10, 2022
Ήθελα εδώ και πολλά χρόνια να διαβάσω κάτι από τον Σίνγκερ, γιατί είναι ο συγγραφέας που κέρδισε το Νόμπελ τη χρονιά που γεννήθηκα, αλλά μόλις φέτος έγινε η πρώτη επαφή με το λογοτεχνικό του σύμπαν.
Βρήκα συναρπαστική τη γνωριμία με έναν μικρόκοσμο που δεν ήξερα, την εβραϊκή μειονότητα στην Πολωνία ανάμεσα στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, όταν όλοι παρακολουθούσαν μουδιασμένοι και πανικόβλητοι τη νομοτελειακή επέλαση του Χίτλερ, αλλά (σχεδόν) κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι’ αυτό.
Οι πληροφορίες για τη ζωή, τις καθημερινές συνήθειες και τις θρησκευτικές τελετουργίες των Εβραίων είναι τόσο πλούσιες και λεπτομερείς που στο τέλος αισθάνεσαι έτοιμος να πας σε συναγωγή ή να το γυρίσεις στην κοσέρ διατροφή, ενώ ο συγγραφέας αποτυπώνει αριστοτεχνικά το δίλημμα του κεντρικού ήρωα (που μπορεί να θεωρηθεί και alter ego του Σίνγκερ) ανάμεσα σε μια προαιώνια παράδοση περιορισμών και απαγορεύσεων και στην ελευθερία της καλλιτεχνικής δημιουργίας που ανοίγει ωστόσο διάπλατα μια πόρτα στο χάος και στην αμφιβολία.
Ο έρωτας του Άρελε με τη Σώσα, όσο κι αν φαίνεται παράλογος ή ενδεχομένως προκαλεί κάποιες σημερινές ευαισθησίες μας αναφορικά με τη διανοητική κατάσταση και την παιδικότητά της νεαρής γυναίκας, δεν είναι παρά η προσπάθεια του φερέλπιδος συγγραφέα να συμφιλιώσει τις αντίρροπες δυνάμεις της ψυχής του, αλλά και να επανέλθει ο ίδιος (ανεπιτυχώς μάλλον) στην ασφάλεια και την ανεμελιά των παιδικών του χρόνων, τότε που οι απεριόριστες δυνατότητες δεν ήταν βάσανο, αλλά ευλογία.
Η πολύ καλή μετάφραση και τα αναλυτικά επίμετρα καθιστούν την έκδοση μια πολύ καλή πρώτη επαφή και αφετηρία για το έργο του συγγραφέα.
Βρήκα συναρπαστική τη γνωριμία με έναν μικρόκοσμο που δεν ήξερα, την εβραϊκή μειονότητα στην Πολωνία ανάμεσα στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, όταν όλοι παρακολουθούσαν μουδιασμένοι και πανικόβλητοι τη νομοτελειακή επέλαση του Χίτλερ, αλλά (σχεδόν) κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι’ αυτό.
Οι πληροφορίες για τη ζωή, τις καθημερινές συνήθειες και τις θρησκευτικές τελετουργίες των Εβραίων είναι τόσο πλούσιες και λεπτομερείς που στο τέλος αισθάνεσαι έτοιμος να πας σε συναγωγή ή να το γυρίσεις στην κοσέρ διατροφή, ενώ ο συγγραφέας αποτυπώνει αριστοτεχνικά το δίλημμα του κεντρικού ήρωα (που μπορεί να θεωρηθεί και alter ego του Σίνγκερ) ανάμεσα σε μια προαιώνια παράδοση περιορισμών και απαγορεύσεων και στην ελευθερία της καλλιτεχνικής δημιουργίας που ανοίγει ωστόσο διάπλατα μια πόρτα στο χάος και στην αμφιβολία.
Ο έρωτας του Άρελε με τη Σώσα, όσο κι αν φαίνεται παράλογος ή ενδεχομένως προκαλεί κάποιες σημερινές ευαισθησίες μας αναφορικά με τη διανοητική κατάσταση και την παιδικότητά της νεαρής γυναίκας, δεν είναι παρά η προσπάθεια του φερέλπιδος συγγραφέα να συμφιλιώσει τις αντίρροπες δυνάμεις της ψυχής του, αλλά και να επανέλθει ο ίδιος (ανεπιτυχώς μάλλον) στην ασφάλεια και την ανεμελιά των παιδικών του χρόνων, τότε που οι απεριόριστες δυνατότητες δεν ήταν βάσανο, αλλά ευλογία.
Η πολύ καλή μετάφραση και τα αναλυτικά επίμετρα καθιστούν την έκδοση μια πολύ καλή πρώτη επαφή και αφετηρία για το έργο του συγγραφέα.
December 2, 2018
Encanto-ийн "Super-size coffee" шопын номын тавцан дээр санаандгүй учирсан энэ номоо тал орхичоод 2 өдөр тэмүүлэн байж яаран очиж, амтархан уншиж дуусгалаа. Сайхан зантай газар хүн бүр зочилдог шиг Сайхан номтой газрын татах хүч их юм байна. Баярлалаа.
"Зуун жилийн ганцаардал"-тай дүйцэн цоллогддог энэ ном шашин, нийгэм-улс төрийн тухай бодомж, эсрэгцлийг гол дүрийн баатар Арелийн амьдралыг хамтран зуралцагч ойр дотны эмэгтэйчүүдийнх нь дүрээр илэрхийлээ юу гэлтэй. Ээж нь цэвэр еврейн ном номлолоор хүмүүжигч, анхны амраг Дора-улаан коммунист, саятны гэргий Бетти-шинэ цагийн мөнгөнд шүтсэн капиталист үзэлтэн, үйлчлэгч Текла-ажилтан ангийн төлөөлөл, Силия-шинжлэх ухаанч, хамт тоглож өссөн ШОША нь ариун гэгээний туйл, жижигхээн юмны ч учрыг олж сонгож чаддаггүй, сурах чадваргүй учраас сургуулиас хөөгдсөн, нийгмээс харьцангуй тусгаарлагдаж өсөлт нь зогссон зожиг охин. Энэ олон эмэгтэйчүүдээс зохиогч ШОША-аар номоо яагаад нэрлээн бол? Худал үгүй үнэн оршиж, бүгдэд итгэх тэр гэнэн охины дүрээр Ариун сайхан бүхнийг дүрслээд, энэ ариун бүхэн нь Арелийг худал хуурмаг Мойсейн амьдралаас аварч чадсан хүчтэй болоод тэр байх. "Нүгэлт үйл нүгэлт үйлээ дагуулдаг" гэдгээр самуун амьдрал нь улам самууран тэр бүртээ өөрийгөө үзэн ядаж, амиа хорлохын тухай бодож явсан түүнийг ядуу тарчигхан амьдралтай ч, түүнийг насан туршид нь яг л унаган багын зангаараа БОЛЗОЛГҮЙ ХАЙРЛАЖ хэлсэн бүхэнд нь итгэж, эр хүн гэдэг омогшлыг нь төрүүлж чадсан тэр бүсгүй ҮНЭНИЙ замд нь эргүүлэн оруулж, ҮХЭХИЙН ЦАГТ эрлэгтэй ичгүүрийн шаналангүй уулзах хувь заяаг өгч байна. Гайхалтай. Эгэл үнэн бүхний цаана агуу хүч нуугддаг болтой.
Аль ч шашин, улс төрийн үзэл бол хэтийдэл бөгөөд гагцхүү БОЛЗОЛГҮЙ ХАЙР НЬ АВРАЛ юм гэж хэлэх гээ юм бол уу?
"Зуун жилийн ганцаардал"-тай дүйцэн цоллогддог энэ ном шашин, нийгэм-улс төрийн тухай бодомж, эсрэгцлийг гол дүрийн баатар Арелийн амьдралыг хамтран зуралцагч ойр дотны эмэгтэйчүүдийнх нь дүрээр илэрхийлээ юу гэлтэй. Ээж нь цэвэр еврейн ном номлолоор хүмүүжигч, анхны амраг Дора-улаан коммунист, саятны гэргий Бетти-шинэ цагийн мөнгөнд шүтсэн капиталист үзэлтэн, үйлчлэгч Текла-ажилтан ангийн төлөөлөл, Силия-шинжлэх ухаанч, хамт тоглож өссөн ШОША нь ариун гэгээний туйл, жижигхээн юмны ч учрыг олж сонгож чаддаггүй, сурах чадваргүй учраас сургуулиас хөөгдсөн, нийгмээс харьцангуй тусгаарлагдаж өсөлт нь зогссон зожиг охин. Энэ олон эмэгтэйчүүдээс зохиогч ШОША-аар номоо яагаад нэрлээн бол? Худал үгүй үнэн оршиж, бүгдэд итгэх тэр гэнэн охины дүрээр Ариун сайхан бүхнийг дүрслээд, энэ ариун бүхэн нь Арелийг худал хуурмаг Мойсейн амьдралаас аварч чадсан хүчтэй болоод тэр байх. "Нүгэлт үйл нүгэлт үйлээ дагуулдаг" гэдгээр самуун амьдрал нь улам самууран тэр бүртээ өөрийгөө үзэн ядаж, амиа хорлохын тухай бодож явсан түүнийг ядуу тарчигхан амьдралтай ч, түүнийг насан туршид нь яг л унаган багын зангаараа БОЛЗОЛГҮЙ ХАЙРЛАЖ хэлсэн бүхэнд нь итгэж, эр хүн гэдэг омогшлыг нь төрүүлж чадсан тэр бүсгүй ҮНЭНИЙ замд нь эргүүлэн оруулж, ҮХЭХИЙН ЦАГТ эрлэгтэй ичгүүрийн шаналангүй уулзах хувь заяаг өгч байна. Гайхалтай. Эгэл үнэн бүхний цаана агуу хүч нуугддаг болтой.
Аль ч шашин, улс төрийн үзэл бол хэтийдэл бөгөөд гагцхүү БОЛЗОЛГҮЙ ХАЙР НЬ АВРАЛ юм гэж хэлэх гээ юм бол уу?
April 25, 2015
UPDATE 4/16/15 ...
I'm going to read this again, trying to capture the mid-1930s Poland that my characters (in my new novel) are currently living in.
***
Singer, writing in 1978, presents many poignant details of Jewish life in Warsaw in 1939, just before Hitler came.
There is a pervading sense of the imminent destruction of an entire way of life ... in the Yeshivas they studied the Talmud ... so long as Hitler - his name should be blotted out - did not attack, each day was a gift from God ... No one knows what God wants … if God wanted the Jews to live he wouldn't have created Hitler ... The bitter truth is that many Jews don't want to be Jews anymore … But it's too late for total assimilation … Judging by the way Hitler occupied one territory after another and the Allies sat back and did nothing … there was no hope for the Jews of Poland ... At the Radzymin and Novominsk prayer houses, afternoon services were already in progress
Polish antisemitism is starkly presented ... The Jews have taken over Poland … the cities are lousy with them … once they only stank up the Nalewki, Grzybowska and Krochmaln streets, but lately they swarm like vermin everywhere … there is one consolation - Hitler will smoke them out like bedbugs ... It's too bad that Hitler will attack our country … but since we haven't had the guts to sweep away this Jewish filth ourselves we have to let the enemy do it for us ... Hitler is on his way but a large part of the Polish press keeps attacking the Jewish minority as if it were the nation's greatest danger
I'm going to read this again, trying to capture the mid-1930s Poland that my characters (in my new novel) are currently living in.
***
Singer, writing in 1978, presents many poignant details of Jewish life in Warsaw in 1939, just before Hitler came.
There is a pervading sense of the imminent destruction of an entire way of life ... in the Yeshivas they studied the Talmud ... so long as Hitler - his name should be blotted out - did not attack, each day was a gift from God ... No one knows what God wants … if God wanted the Jews to live he wouldn't have created Hitler ... The bitter truth is that many Jews don't want to be Jews anymore … But it's too late for total assimilation … Judging by the way Hitler occupied one territory after another and the Allies sat back and did nothing … there was no hope for the Jews of Poland ... At the Radzymin and Novominsk prayer houses, afternoon services were already in progress
Polish antisemitism is starkly presented ... The Jews have taken over Poland … the cities are lousy with them … once they only stank up the Nalewki, Grzybowska and Krochmaln streets, but lately they swarm like vermin everywhere … there is one consolation - Hitler will smoke them out like bedbugs ... It's too bad that Hitler will attack our country … but since we haven't had the guts to sweep away this Jewish filth ourselves we have to let the enemy do it for us ... Hitler is on his way but a large part of the Polish press keeps attacking the Jewish minority as if it were the nation's greatest danger
November 13, 2020
Πέντε λόγοι για να διαβάσετε το "Σώσα"
1. Γνωρίζατε ότι η πρωτότυπη γλώσσα γραφής του μυθιστορήματος είναι τα γίντις; Μια γλώσσα που μιλούσαν οι Εβραίοι της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης. Το βιβλίο μεταφράστηκε στα αγγλικά και ο κ. Πάγκαλος ανέλαβε την μετάφρασή του όπου και εκδόθηκε από τις εκδόσεις Κίχλη.
2. Η υπόθεση του μυθιστορήματος: ο Άαρον, νεαρός Εβραίος μένει πιστός στη παιδική του αγάπη. Επιστρέφει μετά από 20 χρόνια για να την παντρευτεί, έχοντας απορρίψει επιλογές που θα άλλαζαν την ζωή του.
3. Οι ήρωες του βιβλίου είναι αντισυμβατικοί σύμφωνα με το κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο που εκτυλίσσονται τα γεγονότα. Ο Άαρον είναι ένας ήρωας που θα χαρακτηρίζαμε γυναικά, προσπαθεί να γίνει συγγραφέας. Η Σώσα είναι ένα πλάσμα ιδιαίτερο. Δεν διαθέτει καλή εξωτερική εμφάνιση, αλλά ούτε και εξυπνάδα. Μια γυναίκα που υπομένει την συμπεριφορά του Άαρον.
4. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Άαρον, και τα διαλογικά μέρη προσφέρουν ζωντάνια, παραστατικότητα ξεσηκώνουν κάποιες φορές τον αναγνώστη συναισθηματικά.
5. Αν είστε λάτρης της ιστορικής περιόδου από τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο μέχρι και τις παραμονές του Β΄ τότε το Σώσα είναι μια καλή επιλογή, καθώς περιγράφονται με έμμεσο τρόπο οι δυσκολίες που βιώνουν οι Εβραίοι και κυρίως από την περίοδο της ανόδου του Χίτλερ στη Γερμανία και την αύξηση του αντισημιτισμού.
1. Γνωρίζατε ότι η πρωτότυπη γλώσσα γραφής του μυθιστορήματος είναι τα γίντις; Μια γλώσσα που μιλούσαν οι Εβραίοι της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης. Το βιβλίο μεταφράστηκε στα αγγλικά και ο κ. Πάγκαλος ανέλαβε την μετάφρασή του όπου και εκδόθηκε από τις εκδόσεις Κίχλη.
2. Η υπόθεση του μυθιστορήματος: ο Άαρον, νεαρός Εβραίος μένει πιστός στη παιδική του αγάπη. Επιστρέφει μετά από 20 χρόνια για να την παντρευτεί, έχοντας απορρίψει επιλογές που θα άλλαζαν την ζωή του.
3. Οι ήρωες του βιβλίου είναι αντισυμβατικοί σύμφωνα με το κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο που εκτυλίσσονται τα γεγονότα. Ο Άαρον είναι ένας ήρωας που θα χαρακτηρίζαμε γυναικά, προσπαθεί να γίνει συγγραφέας. Η Σώσα είναι ένα πλάσμα ιδιαίτερο. Δεν διαθέτει καλή εξωτερική εμφάνιση, αλλά ούτε και εξυπνάδα. Μια γυναίκα που υπομένει την συμπεριφορά του Άαρον.
4. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Άαρον, και τα διαλογικά μέρη προσφέρουν ζωντάνια, παραστατικότητα ξεσηκώνουν κάποιες φορές τον αναγνώστη συναισθηματικά.
5. Αν είστε λάτρης της ιστορικής περιόδου από τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο μέχρι και τις παραμονές του Β΄ τότε το Σώσα είναι μια καλή επιλογή, καθώς περιγράφονται με έμμεσο τρόπο οι δυσκολίες που βιώνουν οι Εβραίοι και κυρίως από την περίοδο της ανόδου του Χίτλερ στη Γερμανία και την αύξηση του αντισημιτισμού.
March 30, 2018
,ورأيت أيضاً تحت الشمس الظلم حيث كان يجب أن يكون العدل
..
حينما تقرأ لإسحاق سنجر ، فإنك تقع تحت سحر المجتمع اليهودي بعلمانيه ومتزمتيه وحاخامته وإزدواجيته
لن تقرأ عن معاناه اليهود في الحرب العالمية الثانية ولكن أنت امام رواية مليئة بالفلسفة والتساؤلات الوجودية أنت تجيب فهم يسألون ثم يقول هارون لا أعرف تاركاً لك أن تغرق في التفكير ، شعرت أنها إمتداد لرواية العبد التي تحدثت عن حياة يهودي إبان ثورة القوزاق ولكنها لم تتحدث عن المعاناه ، وأيضاً هنا بطلنا يعيش أثناء إندلاع الحرب العالمية ولكن دون الحديث عن المعاناة ، فإسحاق يستهدف شخصياته بأن يضعهم تحت المجهر ليري إلي ماذا ستسيرهم الظروف وكيف
ستغير فيهم ، رواية مليئة بالحب والبغض ، الحيرة واليقين
إيمان الملحدين ، وشك المؤمنين
وكيف للضعفاء أن يعيشوا في ذلك المجتمع المتوحش ، لذلك كلام هارون لم يفارقني وهو يقول عن شوشا ربما أنها لم ترد أن تستمر في العيش أكثر من ذلك
رواية تبدأ بسؤال وتنتهي بلا جواب ، رواية تبدأ بإيمان وتنتهي بشك
،
رواية تتجلي فيها عظمة هذا الكاتب ولا ريب أنه أستحق جائزة نوبل
..
وفتحت جينا الباب وقالت :
- لماذا تجلسان أنتما الاثنان في الظلام ، إيه ؟
فضحك هايمل :
- نحن في إنتظار جواب
..
حينما تقرأ لإسحاق سنجر ، فإنك تقع تحت سحر المجتمع اليهودي بعلمانيه ومتزمتيه وحاخامته وإزدواجيته
لن تقرأ عن معاناه اليهود في الحرب العالمية الثانية ولكن أنت امام رواية مليئة بالفلسفة والتساؤلات الوجودية أنت تجيب فهم يسألون ثم يقول هارون لا أعرف تاركاً لك أن تغرق في التفكير ، شعرت أنها إمتداد لرواية العبد التي تحدثت عن حياة يهودي إبان ثورة القوزاق ولكنها لم تتحدث عن المعاناه ، وأيضاً هنا بطلنا يعيش أثناء إندلاع الحرب العالمية ولكن دون الحديث عن المعاناة ، فإسحاق يستهدف شخصياته بأن يضعهم تحت المجهر ليري إلي ماذا ستسيرهم الظروف وكيف
ستغير فيهم ، رواية مليئة بالحب والبغض ، الحيرة واليقين
إيمان الملحدين ، وشك المؤمنين
وكيف للضعفاء أن يعيشوا في ذلك المجتمع المتوحش ، لذلك كلام هارون لم يفارقني وهو يقول عن شوشا ربما أنها لم ترد أن تستمر في العيش أكثر من ذلك
رواية تبدأ بسؤال وتنتهي بلا جواب ، رواية تبدأ بإيمان وتنتهي بشك
،
رواية تتجلي فيها عظمة هذا الكاتب ولا ريب أنه أستحق جائزة نوبل
..
وفتحت جينا الباب وقالت :
- لماذا تجلسان أنتما الاثنان في الظلام ، إيه ؟
فضحك هايمل :
- نحن في إنتظار جواب
June 15, 2015
Una storia d'amore
Leggo nella "descrizione del libro": "Shosha" può essere letto in molti modi: come la parabola dell'ebreo sradicato, come la storia di un'educazione sentimentale, come il viaggio iniziatico di un artista, ma forse il modo più giusto è proposto dallo stesso autore. Alla domanda "Che storia è quella narrata in Shosha?" Singer rispose: "Una storia d'amore".
Non ricordo con precisione in quale dei modi indicati io l’abbia letto (più di trent’anni fa), ma, per il ricordo dolce e amaro che me ne è rimasto, probabilmente in quello proposto dall’autore: "una storia d'amore", che è poi la sintesi di tutti gli altri.
Leggo nella "descrizione del libro": "Shosha" può essere letto in molti modi: come la parabola dell'ebreo sradicato, come la storia di un'educazione sentimentale, come il viaggio iniziatico di un artista, ma forse il modo più giusto è proposto dallo stesso autore. Alla domanda "Che storia è quella narrata in Shosha?" Singer rispose: "Una storia d'amore".
Non ricordo con precisione in quale dei modi indicati io l’abbia letto (più di trent’anni fa), ma, per il ricordo dolce e amaro che me ne è rimasto, probabilmente in quello proposto dall’autore: "una storia d'amore", che è poi la sintesi di tutti gli altri.
September 1, 2015
This book has personal relevance to me. My grandfather was a Polish Jew who fled to Cuba, but his siblings and parents perished in Poland. My favorite aspects of this book where the descriptions of Jewish life in Polish cities and small towns leading up to WWII. I found the descriptions of the various bickering political organizations humorous, and they reminded me of why my grandfather was wary of politics. This book tells a hard story but not one without the magical realism of everyday life.
October 8, 2019
Grande. Como todo lo que hizo Isaac Bashevis Singer.
Displaying 1 - 30 of 275 reviews