Jump to ratings and reviews
Rate this book

Almas grises

Rate this book
Ganadora del prestigioso Premio Renaudot y elegido Libro del Año por los libreros franceses y la revista Lire, esta novela posee una belleza sombría y seductora que emana tanto del clima misterioso que envuelve la historia como del profundo y descarnado retrato de los personajes que la componen.

Diciembre de 1917. En un pequeño pueblo del norte de Francia, el cuerpo sin vida de una hermosa niña aparece flotando en el canal. A la escena del crimen acuden, acompañados por el incesante tronar de los cañones y el acre olor a pólvora de un frente que se desgarra a escasos kilómetros, un policía, un juez instructor y un militar. En este mundo provinciano, el asesinato de Belle suscita innumerables sospechas, despierta viejos rencores y sacude un orden social que se tambalea. Todos los indicios apuntan al fiscal Destinat, un rico aristócrata ya jubilado, pero el juez designará como culpables a dos desertores apresados en las cercanías del lugar del crimen. Sin embargo, la crónica de los hechos, escrita por el policía veinte años después del suceso, invita al lector a descubrir una realidad inesperada. En su implacable relato, donde la emoción aparece retenida por el pudor del narrador, nadie es inocente, y los culpables, de una forma u otra, son también víctimas. El gris es el tono dominante, pero no el gris de la muerte, ni el del duro clima invernal, ni siquiera el de la cobardía, sino el gris en que se desenvuelve la condición humana: la ausencia de certezas absolutas, las sombras, los claroscuros, en suma, el peso rotundo de la duda.

224 pages, Paperback

First published August 20, 2003

153 people are currently reading
4096 people want to read

About the author

Philippe Claudel

83 books567 followers
Philippe Claudel is a French writer and film director.
His most famous work to date is the novel " Les Âmes Grises " - " Grey Souls ", which won the prix Renaudot award in France, was shortlisted for the American Gumshoe Award, and won Sweden's Martin Beck Award. In addition to his writing, Philippe Claudel is a Professor of Literature at the University of Nancy.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
1,389 (24%)
4 stars
2,336 (41%)
3 stars
1,399 (24%)
2 stars
439 (7%)
1 star
134 (2%)
Displaying 1 - 30 of 591 reviews
Profile Image for Ilse.
551 reviews4,435 followers
September 8, 2020
He told me you couldn’t live forever in books. One day you had to take a firm hold of life and its beauties. I was about to tell him I took the opposite view: I had had it up to here with life, and if there were books where I could live I would plunge right into them.

Coincidentally, on Armistice Day, I unintentionally found myself reading Philippe Claudel’s WW1 related novel Les Âmes grises (translated into English as Grey Souls/ By a Slow River) for a second time, because my son for the first time had to write a substantial book review and he overwhelmed me with questions on my thoughts on the novel and its characters. Last summer I had pointed both my children to Claudel’s Monsieur Linh and His Child and was delighted that both not only read it but even happened to enjoy it, so the least I could do was showing my son my appreciation for his decision to read another novel by Claudel. As some of Claudel’s work has been praised for its ‘potent simplicity’, I thought it a good choice in the transition from young adult books to adult fiction, particularly for a reluctant reader like my son.

Even if considerable parts of the plot and quite some of the vividly depicted scenes - the crime element (the ‘Case’, the murdering of a ten year old girl), the destiny of certain characters, some horrific events - had stayed with me from the first time I read this more than ten years ago, I read the novel in one sitting, breathless, not only because I had only a few hours to finish it, but because Claudel again captivated me with the magic of his lyrical sentences, his cinematic style and intricate composition of the story – which is so much more than ‘just’ a murder mystery.

We should be wary of answers – they’re never what we want them to be, don’t you think?

Like his later novels Monsieur Linh and His Child and Brodeck, Grey souls is pervaded with death, war, suffering and loss.

tumblr-mjs7sy79-Xe1qa7c5no1-500

The nameless protagonist, a policeman, looks back at the events which surrounded the investigation of the murder of a ten year old girl, Belle de Jour, twenty years ago, during World War I, in village close to the front in Northern France. [As the ten year old girl unsurprisingly personifies innocent beauty trampled, I admit having struggled with this name, as bringing to mind Catherine Deneuve in the eponymous Buñuel film based on the novel by Joseph Kessel, in which Belle de Jour is the work name of the respectable doctor's wife who has a secret afternoon life as a prostitute, which made me wonder if Claudel implies that even in a ten year old child there is no such thing as innocence]. Around this inadequately solved murder mystery revolves a community of local village characters, which Claudel portrays in vivid colours (some tending slightly to the stereotypical): the angle-like wife of the policeman, the stern and world-weary prosecutor devastated by grief, the hedonistic, haughty judge, the ruthless colonel feasting on delicacies while torturing a man, the beautiful young teacher enchanting all men in the village…Class differences and conflicts are sharp and during the flashbacks on ‘The Case’ and life in the village during those hard times some crimes are confessed – not necessarily entailing remorse nor atonement.

No doubt he knew – as I do – that you can live in regrets as in a country.

What struck me again during this second reading, apart from the poetical, flowing language which I mostly love with Claudel (in spite of his tendency to lavish – or almost drown - his prose with a flood of metaphors), is Claudel’s powerful, perceptive and disconcerting evocation of loss and loneliness. The bitterness, the excruciating pain, the ambiguity towards life, how grief leads to self-chosen isolation, Claudel doesn’t palliate the harshness of the reality of loss and how it can ruin the life of the ones who suffer it.

The world doesn’t stop turning just because some of us are suffering.

Claudel suggests that there is no redemption by suffering. Maybe the ones who didn’t experience suffering themselves might prefer to think suffering is a state of grace, because it might make them feel more comfortable looking at it (at least it they simply don’t turn away), however facing the reality of what loss does to one’s heart of mind might paint a far less edifying picture. Loss consumes life, leaving people as empty shells, merely existing, not really living.

Losing a loved one untimely, at young age, can be an overwhelmingly embittering experience. Possibly one loses one’s basic trust in life, a trust in a certain benevolence or at least a reassuring indifference of the universe. It seems not unlikely that in extreme conditions like in wartime loss threatens to deafen one’s moral compass. When life becomes unbearable, as well as the living, withdrawing from the world in seclusion and loneliness seems the only solution. A few weeks ago, discussing a collection of mourning poetry (A Scattering by Christopher Reid) a friend asked the very pertinent question if loss makes one a better person. He wondered if we are better people because of the grief we are experiencing, or if we are just a little more broken because of it. I am not so sure we become better people because of grief, in my humble opinion I believe we can become milder, but also more bitter, hardened or indifferent to others. Does suffering and grief improves us? I doubt it, and for Claudel and his widowers, the answer seems obviously no.

‘Nothing's black or white. And it's the same with souls. You're a grey soul, like the rest of us’ one of Claudel’s characters tells the narrator, clarifying the title of the novel. In Claudel’s view however, most souls are a shade of very dark grey.

monochrome-bw-noiretblanc-nb-blackandwhite-trees-arbres-fog-5600

Asking my son to indicate with which character he could identify most, he admitted he found it hard to empathise with Claudel’s cynical and depressed narrator. Instead, he marked out the austere, world-weary local prosecutor Pierre-Ange Despinat, responsible for the inflicting of many a death penalty – a man living in complete solitude in his castle after the untimely demise of his young wife. Maybe unsurprisingly, he felt more inspired by the possibility to suffer a loss in dignity and silence rather than watching someone fall into the abyss of a muddled existence for the same reason.

A magnificently told, dark and bitter story, which also at a second reading touched me to the core in its evocation of bottomless grief.
Profile Image for Orsodimondo.
2,457 reviews2,430 followers
September 2, 2021
LA MORTE DI BELLE



Ecco un libro che sarebbe piaciuto a Simenon, e anche a Dürrenmatt.
Ambientato nella provincia francese del nordest durante la Grande Guerra, in un paese dove la gente vuota i bicchieri per riempirsi il cuore, e l’innocenza è come profumo nel vento, prende spunto dal ritrovamento del cadavere di una bambina di appena dieci anni, che tutti chiamano Bella di giorno, trovata morta strangolata in un canale.
La giustizia si mette in moto, seguendo però binari prestabiliti e deviati: chi conosce la verità, perché ha visto ed è in grado di testimoniare, viene fatto tacere – un innocente paga al posto del vero colpevole.
Ma nessuno è davvero innocente, neppure il narratore, il gendarme che racconta in prima persona a distanza di venti anni dai fatti: anche lui ha la coscienza appesantita.
Non nera, e certo non bianca: in una qualche tonalità di grigio, come le anime del titolo.
Perché il mestiere di uomo non è dei più facili.

description
Il regista Yves Angelo durante le riprese del film del 2005 dallo stesso titolo. Angelo è attivo soprattutto come direttore della fotografia (anche del mitico ‘Un cuore in inverno’), le sue regie non sono memorabili, segnate dal difetto piuttosto comune ai suoi colleghi che si cimentano nella regia: scarsa capacità di racconto e di suscitare emozioni, eccessiva cura dell’immagine e della composizione, dell’atmosfera nei casi migliori. La prima eccezione che mi viene in mente, però, è Nicolas Roeg.

Il sanguinoso conflitto della Prima Guerra Mondiale non è solo sfondo e ambientazione, ma personaggio importante, e diffonde nel racconto note di pessimismo: Si uccide molto in una giornata, senza nemmeno rendersene conto, con pensieri e parole. In confronto a tutti questi delitti astratti, i veri omicidi sono assai poco numerosi, se ci si pensa bene. Soltanto nelle guerre si crea un equilibrio tra i nostri desideri insani e il reale assoluto.

description
È sempre un piacere veder recitare Jean-Pierre Marielle.

Claudel apre la mela con l’intenzione di trovare il verme, e lentamente dipana la sua matassa: sin dalle prime pagine si capisce che il nodo irrisolto del caso specifico è solo un pretesto di genere, a lui interessa cogliere l’azione distruttiva del tempo, lenire le ferite che continueranno a sanguinare, dividere la vittima dal carnefice, cosa molto difficile come diagnosticò Primo Levi.

Philippe Claudel mi aveva deliziato con un bel film da regista, Il y a longtemps que je t'aime, e adesso la sorpresa di questo libro così speciale.
D'ora in poi, me lo tengo stretto.

description
Un’altra immagine del film, tutto sommato onesta trasposizione, senza sussulti.
Profile Image for Justo Martiañez.
568 reviews241 followers
October 22, 2020
Impresionante, desolador, triste, evocador, angustioso, se me acaban los adjetivos para definir el relato que Claudel desarrolla ante nuestra mirada en este libro.

El libro se desarrolla en un pueblo de Francia en plena primera Guerra Mundial, un pueblo próximo al frente, pero a la vez muy lejano a el, donde se ven pasar los convoyes de soldados sanos y volver a muchos de ellos mutilados o muertos. Un pueblo que de alguna manera sigue viviendo de espaldas a la guerra, estancado en sus costumbres del antiguo régimen, donde el alcalde y las distintas autoridades civiles y militares siguen teniendo un poder casi absoluto sobre sus conciudadanos.

En este decorado, la muerte de una niña de diez años, da pie al autor para irnos desnudando el alma de muchos de los personajes del pueblo: avaros, solitarios, crueles, déspotas, amargados, solidarios, ricos, pobres, desgraciados. ¿Y entre todas estas almas grises, quién será el asesino? El autor nos aturde, nos guía, nos da las pistas adecuadas y cuando pensábamos que ya lo tenemos claro, cuando ya nos sentíamos conocedores de los entresijos del alma de nuestros personajes y sabemos casi con seguridad quien ha sido el desalmado que cometió tan terrible crimen, cuando incluso podemos ponernos un poco en su piel para entender sus oscuras motivaciones, rápidamente el autor nos devuelve a la tierra, demuele nuestras teorías y nos remata con un final terrible e inesperado.
Uff que dura es la soledad y cuan terrible cuando deviene de la perdida prematura de la persona amada.

Duro, pero imprescindible.

5 estrellas más que merecidas.
Profile Image for La loca de los libros .
469 reviews474 followers
August 17, 2022
Una pequeña historia para ir paladeando. Con una prosa exquisita Claudel nos sumerge en la vida cotidiana de los habitantes de un pequeño pueblo del norte de Francia.
Puede parecer que no pasa gran cosa, así lo sentí al comenzar a leer, el día a día de ese pequeño pueblo del que nunca sabremos el nombre, con la I Guerra Mundial como telón de fondo, esos personajes que van apareciendo y que están tan bien perfilados, sus penas y desgracias. Esa ambientación de época que te hace sumergirte de lleno en esta deprimente historia, porque ese es el tono general, tal y como su título indica, el gris lo llena todo. Cada página. Cada personaje.

Narrado desde la perspectiva del policía que llevó el caso de la pequeña asesinada veinte años atrás, seremos testigos de las vidas desgraciadas de esos habitantes, que ven pasar a tantos mutilados de la guerra que estalla al otro lado de la montaña, de lo mala que puede llegar a ser la soledad cuando nos sobreviene de manera repentina, cuando la persona amada sobre la que se sustentaba todo nuestro ser ya no está, cuando no es más que un fantasma que lo impregna todo.
De eso va esta historia, de recuerdos dolorosos, de pérdidas y soledad 💔
Muy duro y emotivo.

Es una novela muy pausada, detallada y reflexiva. No esperen acción a raudales ni giros constantes.
Todo el tono es muy sombrío, triste y melancólico.
Me costó hacerme con su estilo tan minucioso y delicado, pero llega un punto hacia la mitad de la novela que la narración se me hizo tan dolorosa e intrigante que me tuvo en vilo lo que quedaba hasta su sorpresivo final.
Te deja tocado, es inevitable.

❤📚 Es más narrativa que otra cosa, con un toque de novela negra y aroma a clásico que enamora. Su historia tan mundana y dolorosa a la vez, te va atrapando poco a poco hasta que ya no puedes soltarlo.
En definitiva, esta primera toma de contacto con Philippe Claudel me ha gustado, aunque me ha deprimido un poco 😅

⚪ "Para intentar comprender a la gente, hay que excavar hasta las raíces. No basta con darle un empujón al tiempo con el hombro para darle mejor aspecto; hay que arañar entre sus fisuras y obligarlo a dar el máximo. Ensuciarse las manos."

⚪ "Una vez más, remonté el curso de los años, para acabar donde siempre. Conozco bien el camino. Es como volver a tu propio país."

⚪ "Las cosas no son ni blancas ni negras, lo que reina es el gris. Los hombres, sus almas..., pasa lo mismo. Tú eres un alma gris, rematadamente gris, como todos nosotros..."

📖 Próxima lectura:
"Tú" - Zoran Drvenkar.

📚 https://www.facebook.com/LaLocadelosL...
Profile Image for Helga.
1,386 reviews479 followers
October 27, 2025
4.5

Between the innocent and the guilty there are only shades of grey.

I’m unable to decide if I should give this book five stars or a lonely one star.
Don’t get me wrong, the book is beautifully and elegantly written and the story is haunting and unforgettable.
My problem (my impatience) with the book was its slow pace and the promise of getting to the ever unreachable main plot, which ostensibly is solving a child’s murder case.

Justice is blind, they say. But more often, she simply looks the other way.

The plot has multiple sub-plots. For example our narrator’s walk towards his destination to interview a witness takes us to the life story of other minor characters. Pages and pages of descriptions and soliloquies, and the reader has already forgotten that the narrator is still on his way to interview a witness.
In a word, the author constantly teases the reader by hints and insinuations and then nonchalantly wanders off to another subject, leaving the reader mystified and anxious.

We all carry within us our share of shadows, our little deaths, our regrets and our remorse.

It’s safe to say the story is more than just a murder mystery.
It’s a digging down to the roots.
It's a meditation on war, loss, death and memory.
It is a devastatingly complex puzzle made of scattered jagged bits and pieces of grey souls.

Life is strange. It doesn’t give you warnings. It jumbles everything so you can’t pick and choose, and bloody moments follow moments of grace, just like that. It can make you wonder if man isn’t like one of those pebbles that lie on the road, lying in the same place for entire days until someone kicks it and sends it sailing through the air for no reason. And what can a pebble do?
Profile Image for Ana Cristina Lee.
765 reviews401 followers
May 31, 2021
Segunda novela que leo de este autor y, tal como me pasó con La nieta del señor Linh, si la historia me gustó la manera de narrarla simplemente me fascina.

Philip Claudel te hace entrar en el ambiente de un pueblo del norte de Francia en 1917, en plena Primera Guerra Mundial. Un pueblo aparentemente tranquilo pero al que llega el rumor de los cañones y también oleadas de heridos y mutilados. Un poco como en la obra y la película Suite francesa de Irene Némirovsky.

En medio de esta situación una niña es asesinada y el policía encargado de la investigación nos relata los hechos años después. Pero el tema de fondo es la desolación, el caos moral y el dolor, que de una manera u otra afectan a todos los habitantes del pueblo.

La descripción y caracterización de los personajes es magnífica y la prosa sobria e impecable. Una obra de gran calidad literaria que ha merecido importantes premios como el Renaudot.
Profile Image for Fuchsia  Groan.
168 reviews238 followers
June 25, 2019
Hay crímenes que sirven para describir una sociedad y una época. Claudel podría, para narrar la misma historia, haber puesto el foco en la guerra, ya que el frente de la IGM está a solo unos pasos del pueblo donde ocurren los hechos, pero ese es solo el telón de fondo, y el asesinato de Belle es en realidad la excusa para hablar sobre otras muchas cosas. Al final lo que nos define y marca a la mayoría son los sucesos más insignificantes, aunque sin darnos cuenta estos estén profundamente afectados por los grandes, por los que marcan la Historia. Todo se entrelaza, unos son consecuencia de los otros y al revés: los grandes hechos y los pequeños, los actos más bondadosos y los más miserables.

Con un tono cercano al cuento se nos hace ver que no hay buenos ni malos, que al final todos somos más o menos iguales, almas grises: Cabrones, santos..., yo no he conocido a ninguno –dijo Josephine encogiéndose de hombros–. Las cosas no son ni blancas ni negras, lo que reina es el gris. Los hombres, sus almas... pasa lo mismo. Tú eres un alma gris, rematadamente gris, como todos nosotros... Esta idea planea sobre buena parte de las páginas, aunque en el fondo creo que el autor se encarga de desmentirla en no pocas ocasiones. O quizás no, y lo que pasa es que hay un abanico tan grande de tonos de gris que algunos casi se confunden con el blanco y otros son imposibles de distinguir del negro más negro.

A mí Almas grises me ha hablado de lo que nos destroza: de nuestros miedos, Suele decirse que tememos lo que no conocemos. Yo en cambio creo que el miedo surge cuando descubrimos lo que hasta el día anterior creíamos ignorar, del pasado que nos persigue, de la culpa y la soledad, La pena mata. Y muy deprisa. El sentimiento de culpa también, al menos cuando se tiene una pizca de conciencia.
Se fue con sus pesares y me dejó a mí con los míos. Yo sabía, y sin duda él también, que se puede vivir en el pesar como en un país.
Profile Image for Franco  Santos.
482 reviews1,524 followers
August 23, 2018
«Esa es la gran estupidez del ser humano, decirse siempre que hay tiempo, que podrá hacer esto o lo otro mañana, dentro de tres días, al año que viene, dos horas más tarde... Y luego todo se muere, y nos vemos siguiendo ataúdes».

Tremendo libro. Triste, confuso y amoral. Hay que leerlo tomando aire y dejarse llevar.
Profile Image for Teresa.
1,492 reviews
April 25, 2016
Um Tesouro!
Tudo é maravilhoso neste livro.
As personagens. As histórias. As palavras.

Não é um livro para apreciadores de leituras rápidas e fluidas. É um livro para ler e saborear como uma iguaria.
Não é um livro para quem gosta de heróis e personagens perfeitas. É um livro que nos lembra que a vida não é a preto e branco e “...que todos somos almas cinzentas e atormentadas.”.
Não é um livro para quem gosta de finais felizes. É um livro que nos estilhaça o coração...

Resta-me pedir desculpa pelas pobres palavras com que me atrevi a opinar sobre esta obra magnífica, onde tudo é perfeito, mesmo o que não parece.
Profile Image for فؤاد.
1,127 reviews2,358 followers
December 10, 2019
یک داستان پلیسی، که از قواعد معهود ژانر فراتر میره و یک داستان غم‌انگیز عالی خلق می‌کنه.
وسط خوندنش یاد قول فریدریش دورنمات افتادم، که اونم قصد داشت از قواعد ژانر پلیسی فراتر بره، ولی اصلاً با این قابل قیاس نبود.
Profile Image for KamRun .
398 reviews1,620 followers
December 25, 2018
آیا هیچ کس می‌داند چرا به دنیا می‌آییم و چرا در آن می‌مانیم؟ کارهایی که من کرده‌ام بی‌شک وسیله‌ای بوده تا پرسش واقعی را از خودم نکنم، همان پرسشی که همه می‌بینیم، روی لب‌هایمان می‌نشیند، در مغزهایمان و در روح‌هایمان شکل می‌گیرد. روح‌هایی که در حقیقت نه سفیدند و نه سیاه، بلکه خاکستری، به طرز زیبایی خاکستری - برداشت آزاد از کتاب


کتاب را از کدام درخت چیدم

سال پیش یک خرید عمده‌ای انجام دادم و فروشنده پیشنهاد کرد برای رند شدن مبلغ، یک کتاب ارزان قیمت هم به عنوان اشانتیون همراه با تخفیف بردارم و انتخاب من - بدون هیچ شناختی و صرفا بخاطر عنوان و قیمت - کتاب جان‌های افسرده بود. در واقع قرار بود این کتاب حکمِ آدامس خروس بقیه‌ی پول (که زمانی رایج بود) را داشته باشد، اما در کمال ناباوری مرا در جای خود میخکوب کرد و باعث شد نتوانم امتیازی کمتر از 4 ستاره به آن بدهم
از آغاز تا میان کتاب بارها حدس و گمان مختلفی در مورد کتاب زدم که هر بار اشتباه از آب درآمد. ابتدا خیال کردم کتاب غم‌نامه‌ی شخصیتی پیکارسک است، با وقوع جنایت خیال کردم با داستانِ جناییِ سیاه روبرو هستم و در اواسط کتاب حدس زدم که کتاب باید شرح ماوقع باشد خطاب به فرزند راوی، اما هیچ کدام از این حدس‌ها راه به جایی نبرد

درباره‌ی کتاب

هشدار: نوشته از این پس حاوی مطالبی است که ممکن است باعث لو رفتن داستان شود
عنوان کتاب تا حد زیادی نمایانگر اتمسفر غالب بر داستان است و به نظر من ایهام ظریفی در آن نهفته که مخاطب تنها در پایان داستان به معنای دور آن پی می‌برد. جان‌های افسرده در وهله نخست اشاره به افسردگی جاری در بستر داستان دارد. زمان داستان جنگ جهانی دوم است و مکان آن، دهکده‌ای در فرانسه در چند مایلی خط مقدم. افراد حاضر در داستان اگرچه به‌طور مستقیم تحت تاثیر جنگ نیستند، اما از تاثیرات غیرمستقیم آن در امان نبوده و جملگی در نوعی سرگردانی، گیجی و افسردگی دست و پا می‌زنند. در واقع عنوان اصلی کتاب روح‌های خاکستری‌ست و مترجم به سلیقه و انتخاب خود آن را به جان‌های افسرده تغییر داده است: رذل‌ها و قدیس‌ها... تا به‌حال هیچ‌کدامشان را هرگز ندیده‌ام؛ چون نه همه چیز سیاه سیاه است و نه سفید سفید،ف بیشتر خاکستری است. آدم‌ها و روح‌هایشان هم همین گونه‌اند. تو هم روحی خاکستری هستی، مانند همه‌ی ما. اما معنای دور و اصلی عنوان کتاب تنها در پایان و آخر خط است که بر مخاطب آشکار می‌شود، تنها آنجا که راوی اسلحه‌ای در دهان خود گنجانده و ماشه را می‌کشد مخاطب در‌می‌یابد که کتاب روایت ماوقع برای بازماندگان نیست، بلکه دست‌نوشته‌ای است برای احضار مردگان و حتی راوی هم مدتی پیش از آنکه خواننده کتاب را بدست بگیرد در جاده‌ی مردگان قدم گذاشته است. مصداق آن جمله‌ی معروف که "اگر داری این نوشته‌ها را می‌خوانی به این معنی‌ست که من دیگر زنده نیستم".

جان‌های افسرده: احضار مردگان

ماجرای داستان، بیست سال پیش از روایت می‌گذرد. راوی در این بیست سال جز واکاوی زندگی مردگان و صحبت با زندگان آن هم به منظور رمزگشایی از چگونگی و علتِ نیستی مردگان کار دیگری انجام نداده است. در واقع اکثر شخصیت‌های کلیدی داستان در هنگام روایت مرده‌اند و جز استخوان‌هایی پوسیده و نام‌هایی محو بر روی سنگ گور، یادی از آن‌ها باقی نمانده است
اگر کسی بخواهد بداند که در طی این سال‌ها به چه کاری مشغول بوده‌ام، جوابی نمی‌توانم بدهم. هرگز متوجه گذشت زمان نشده‌ام. شعله‌ای را روشن نگاه داشت‌ام و تاریکی را کاویده‌ام، بی آن‌که هرگز جز خرده پاسخ‌خایی ناقص و نارسا چیز دیگری بدست بیاورم. همه‌ی زندگی‌ام خلاصه شده در این گفت و شنودها با یک مشت مرده، این کار کمکم کرده به زندگی ادامه بدهم و منتظر پایان بمانم. کمتر روزی بوده تا آن‌ها را احضار نکنم

زندگی راوی از مدت‌ها پیش با مرگ همسرش دچار معناباختگی شده، تا آنجا که او حتی برای نوزاد تازه بدنیا آمده‌ی خود اسمی نمی‌گذارد و در همان روزهای نخستِ تولد، او را با فشار بالشت بر دهان خلاص می‌کند. در طی این سال‌ها او ابتدا به‌عنوان افسر پلیس، با تلاش جهت حل معمای قتلی مرموز خود را مشغول می‌کند، اما او هرگز به پاسخ نمی‌رسد، قاتل هرگز رسوا نمی‌شود. بنظر می‌رسد راوی با فرد مظنون به انجام قتل به نوعی هم‌ذات‌پنداری و احساس نزدیکی می‌کند: هر دو آدم‌هایی زن‌مرده‌اند، هر دو روزگارشان را در تنهایی مطلق می‌گذرانند و هر دو از روی عشق مرتکب قتل شده‌اند

کتاب معمای خاصی برای حل شدن ندارد، نویسنده با مهارت تمام قتل دختربچه‌ی ده ساله را خیلی نامحسوس به کناری می‌زند و پیش از آنکه مخاطب به خود بیاید او را وارد پیچیدگی‌های شخصیت راوی می‌کند، تا آنجا که دیگر برای مخاطب مهم نیست چه کسی و چرا مرتکب قتل شده، بلکه می‌خواهد بداند هدف مخاطب از بیان این مطالب چیست و پایان کارش به کجا می‌کشد. شخصیت راوی و شخصیت دادستان دستینا (فرد مظنون به قتل) در عین شباهت، هرکدام پیچیدگی‌های خاص خود را دارند و بزرگترین نقطه‌ی قوت جان‌های افسرده همین شخصیت‌پردازی بسیار بسیار قوی‌ست

پی‌نوشت: فیلمی اقتباسی از این اثر ساخته شده که هنوز آن را ندیدم، اما دیدن این فیلم و خواندن باقی کتاب‌های نویسنده در لیست انجام‌دادنی‌هایم قرار گرفت. دور نیست که فلیپ کلدول در زمره‌ی نویسندگان محبوبم قرار گیرد
Profile Image for Jorge.
301 reviews457 followers
May 21, 2017
Un libro perfectamente bien construido que despierta nuestro interés de inmediato por la trama que se plantea desde el inicio y que nos engancha con fuerza por la belleza de su prosa. Casi cada frase, contiene una dosis mayor o menor de belleza. A medida que avanzaba en mi lectura mi asombro y mi fascinación crecían. El autor Philippe Claudel (1962) despliega una muy agraciada narrativa que por momentos llega a rozar las esferas de la poesía.

El escenario donde tiene lugar la novela es un pueblo francés durante la primera guerra mundial, este escenario envuelve hechos que tienen que ver con un asesinato y algunas otras muertes que se relacionan de una manera muy ingeniosa y que sirven de cimiento para construir un edificio constituido por las interioridades humanas.

Los personajes son excelentes: el aparentemente frío y seco fiscal Destinat, el desalmado juez Mierck , el malvado y cruel coronel Matziev; la bella y apacible Lysia, la inocente niña apodada Belle y algunos otros más que parece que los estamos viendo a través de las páginas del libro.

El narrador es uno de los protagonistas en los hechos que se desencadenan después del asesinato y es quien nos cuenta todo, pero también presta su voz a otros protagonistas para que de primera manos nos cuenten su versión de los hechos y así los conocemos más de cerca. Las frases que utilizan todos ellos ensamblan perfectamente en el tono y la melodía de la narración.

El trasfondo de los hechos narrados es un poco desenterrar el ser interior de cualquier ser humano o dejarlo al descubierto, quitar todas esas paletadas de tierra que ocultan nuestra alma: las convenciones sociales, los intereses materiales, las comodidades innecesarias, los deseos banales, las vanidades exacerbadas , la buena educación, las conversaciones superficiales…

Lo que el autor nos muestra a través de todo este entramado de personajes, de hechos, de dramas son las cosas de las que estamos hechos realmente por dentro, lo que somos en el fondo de nuestra, a veces, precaria humanidad: las dudas vitales, la soledad obligada, el paso del tiempo, los sentimientos encontrados, los recuerdos de nuestros seres queridos, la transformación del amor en odio, el sufrimiento, los ratos de felicidad, los temores e inseguridades.

Y sobre todo la opacidad de nuestras almas que, siempre perseverantes, desean arrancarle a la vida algunos momentos de plena armonía, paz y felicidad. Un libro sin desperdicio alguno, maravilloso que, al final, me ha dejado un resabio de tristeza, pero un inmenso rayo de luz.

“… la sensación del que el mundo no es tan feo, de que a veces hay pequeños reflejos dorados, y de que en fondo la vida no es más que la búsqueda de esas migajas de oro”.
Profile Image for Celeste   Corrêa .
381 reviews322 followers
March 25, 2020
«Nunca a conhecerei feia e velha, enrugada e gasta. Tenho vivido todos estes anos com uma mulher que nunca envelheceu. Eu vergo-me, curvo-me, dobro-me, engelho-me, mas ela continua sem falhas nem cicatrizes. A morte deixou-me pelo menos isso, que ninguém me pode tirar, embora o tempo tenha apagado as suas feições, que me obstino em redescobrir tal como eram realmente, embora por vezes, em jeito de recompensa, me seja dado vislumbrá-las, nos reflexos do vinho que bebo.»
Profile Image for Rosie.
459 reviews56 followers
June 2, 2022
QUE LIVRO!
Dolorosamente belo!
Tudo o que disser ficará aquém do seu valor.


Tenho uma irmã muito talentosa na arte culinária; costumo dizer-lhe que de umas meras salsichas e ovos consegue criar um manjar digno de um programa de "MasterChef". Pois bem, Philippe Claudel, poderia subtrair de um jornal o artigo mais singelo e faria dele um conto magistral!

Se fosse de sublinhar frases, tê-lo-ia feito quase de lés a lés. É soberbo o seu poder de penetrar até ao fundo de nós e nos arrancar a alma.
De como ficámos suspensos das suas palavras: "Aquela sórdida manhã. O instante em que pararam todos os relógios. A queda no infinito. A morte das estrelas." E nós, sucumbimos com ele, igualmente devastados.

Estamos perante um moinho de palavras que remoem os momentos da vida, numa ordem difusa, coladas umas às outras, formando uma história onde a realidade é mais sombria do que o conceito de ou é preto ou é branco.

Expõe o nosso lado obscuro. Todos o temos.

A própria destrinça do bem e do mal, que muda consoante a perspectiva, que ora é atenuada ou multiplicada, ora é absurdamente cruel ou apenas compassiva, ou, tantos outros motivos até, eventualmente, cair na tentação de justificar o injustificável.

Livro a reler certamente!

"Madame de Flers pertencia a uma antiga família de V. Da alta sociedade. O marido, o Comandante morreu logo em Setembro de 1914. Lembro-me de ter sido maldoso, de ter pensado que a viuvez lhe assentaria como um vestido de noite, e que ela aproveitaria para subir ainda mais, nos serões em casa do prefeito e nos bazares de caridade. Sou muito tolo às vezes, e bastante azedo, não sou melhor do que qualquer outro, em todo o caso. Mas ela em breve quis tornar-se útil. Abandonou V., a sua casa espaçosa como um palácio, e veio juntar-se a nós, na clínica. Houve quem dissesse: "Não ficará mais do que três dias, desmaiará quando vir sangue e merda!"
Ficou. Apesar do sangue e da merda, fazendo esquecer o nome aristocrático e a fortuna com uma bondade sem limites e gestos simples. Dormia num quarto de criada e passava as horas, os dias, as noites à cabeceira dos moribundos e dos ressuscitados. A guerra massacra, mutila, macula, suja, esventra, decepa, esmaga, tritura, mata mas por vezes também acerta o passo de muita gente."
Profile Image for Oscar.
2,235 reviews580 followers
April 20, 2009
¡No perdáis el tiempo leyendo ésto y corred a comprar este libro! Si el último libro publicado por Claudel, 'El informe de Brodeck', era perfecto, este, que es anterior, roza lo sublime. Todas las frases son perfectas, no hay ninguna mala. Parece increíble pero es cierto. La prosa de Claudel es deliciosa, todo encaja como en un reloj suizo. Se me acaban los calificativos.

Diciembre de 1917, en un pueblecito de Francia. Acaba de ser encontrada una niña flotando en el canal y a la escena del crimen acuden un juez, un militar y un policía. Y es este último el narrador de la historia, veinte años después. Como máximo sospechoso tenemos al fiscal Destinat, ya jubilado. Pero no sólo nos hablará del Caso, también de su historia personal, de su mujer, de una maestra nueva que llegó al pueblo, del juez... todos los personajes son importantes.

Es un relato implacable, en el que parece que nadie es culpable ni inocente, todos son víctimas. El gris impregna toda la historia, tanto en el clima como en las almas, que no son ni blancas ni negras, sino grises. Cuando acabé este libro, quedé tan impresionado que cogí mi chaqueta y salí a pasear un rato con mi perra para calmar mi mente. ¿Qué puedes leer después de una obra perfecta, tan bien escrita? Cualquier libro que escoja no estará a la altura. Seguro.
Profile Image for Carmo.
726 reviews566 followers
February 7, 2018
Fazer da personagem principal o anti- herói é torna-lo mais próximo das nossas próprias fragilidades, é humanizá-lo e dar-lhe contornos reais. Existe esta ideia milenar de dois grupos distintos: bons para um lado, maus para o outro. Se calhar, andamos todos equivocados e nem conhecemos as nossas próprias almas. Se calhar, nem branco nem preto, nem maldade pura nem bondade absoluta. Deambulamos todos pelo cinzento, somos todos capazes de matar ou dar a vida conforme as circunstâncias. Não tenho dúvidas que seria capaz de matar perante uma situação limite, todos nós seriamos, há sempre alguma coisa, um instinto de sobrevivência ou defesa dos nossos que se sobrepõe aos nossos conceitos de, certo e errado.

Algumas leituras são um escape à realidade, as de Claudel são um mergulho no íntimo do ser humano, destacam e desnudam um infinito de emoções e sentimentos dúbios com um realismo que choca.
Revemo-nos continuamente em simples frases; ou porque já passamos por uma situação semelhante, ou porque a intuímos hipoteticamente. São os pequenos nadas do dia-a-dia, são as grandes tragédias pessoais ou humanas que o autor transpõe para o papel. E é também a beleza da escrita pela sua simplicidade e melodia, as descrições breves e visuais, o íntimo das personagens patente nos gestos, nos hábitos, na linguagem.

As pontas soltas do enredo, as pequenas falhas da história, perdem a sua importância perante a dimensão humana com que é contada.
Profile Image for Repix Pix.
2,550 reviews539 followers
September 3, 2021
Delicioso como un clásico e intrigante como una novela negra.
Profile Image for David Carrasco.
Author 1 book146 followers
August 7, 2025
Recuerdo que, cuando yo era un chaval, mi abuelo solía decir que los crímenes de verdad nunca llegaban a los tribunales. Que los peores se cometían a plena luz del día, con todo el mundo mirando… y callando. Con el tiempo me he preguntado muchas veces si no tendría razón. Porque, al final, ¿y si el verdadero crimen no es el que aparece en los periódicos, sino el que anida en el silencio de una comunidad que ha decidido, por conveniencia o por miedo, mirar hacia otro lado? Philippe Claudel parece haberle escuchado cuando escribió Almas grises.

Porque esa es, precisamente, la clase de pregunta que te deja rumiando este libro, que se mete en el alma como un invierno húmedo que no termina de irse. Y ahí está la trampa. Porque esto no va solo de un crimen ni de una guerra. Va de una tristeza enquistada. De cómo los hombres se convierten en sombras mucho antes de morir.

La historia arranca con la muerte de una niña —Belle de Jour la llamaban—, pero no te dejes engañar: ese no es el centro. Es el detonante, sí, el pretexto para que el narrador, un policía ya viejo y corroído por la culpa, reconstruya con una lentitud deliberada los recuerdos de una época podrida por la Primera Guerra Mundial, por la hipocresía, por la mediocridad moral. No hay aquí una investigación al uso, no hay pistas ni giros detectivescos. Claudel no escribe un thriller; escribe un réquiem. Y lo hace sin prisa, porque el dolor, cuando es auténtico, nunca corre.

La prosa de Claudel tiene algo de niebla, de esa niebla espesa del norte de Francia que se cuela por las rendijas de las casas y del alma. Es un lenguaje contenido, preciso sin ser seco, emocional sin ser cursi. A veces da la sensación de que está contándotelo al oído, en una tarde de invierno, con una copa de coñac en la mano y demasiadas cosas que ya no se pueden cambiar. Y ese tono íntimo lo sostiene gracias a un narrador que no pretende quedar bien con nadie. Ni siquiera consigo mismo. Porque este narrador, que a ratos parece no querer contarlo todo y a ratos se pasa de confesión, es uno de los grandes aciertos del libro: un hombre que narra desde la culpa, no desde la verdad. Y eso lo cambia todo. La suya no es una voz fiable, y ahí está parte de la clave: los recuerdos son fragmentarios, sí, pero también sospechosos. No por maldad, sino por la podredumbre que deja el tiempo, por la forma en que la memoria se convierte en una coartada floja para no enfrentarse a lo que fuimos. Claudel convierte esa fragilidad en espejo de una sociedad entera, una donde nadie puede permitirse recordar del todo sin romperse.

Esa manera de recordar, quebrada y sospechosa, es también la que moldea la estructura del libro: discontinua, como los recuerdos cuando ya no estamos seguros de si los hemos vivido o los hemos inventado. Claudel salta en el tiempo, retrocede, avanza, se detiene en detalles insignificantes y luego suelta una bomba como si no fuera nada. No es caótico: es orgánico. Porque así es la memoria. Así es la mala conciencia.

Los personajes son de esos que no se te van. El fiscal, el juez, la maestra, los soldados, la esposa del narrador… Todos llevan una capa de barro encima, como si el mismo pantano los hubiese ido cubriendo poco a poco. Nadie es puro aquí, ni siquiera la víctima. No porque haya hecho nada malo, sino porque incluso su figura, la de la niña muerta, acaba contaminada por el silencio, el olvido y la instrumentalización de los adultos. En Claudel, ni la inocencia sobrevive del todo. Y eso es lo que duele. Claudel no reparte redenciones. No salva a nadie. En eso me recordó al Modiano más oscuro, el de Calle de las tiendas oscuras, o incluso a Faulkner, con ese aire de decadencia moral que emana de cada rincón del pueblo. Hay algo del Absalom, Absalom! en esta forma de contar desde las ruinas del pasado, sabiendo que la verdad ya no importa porque todos han pactado con la mentira.

Hay novelas en las que los personajes arrastran la historia. En esta, son los temas los que terminan por ensuciarlo todo. Aquí hay guerra, pero no en el frente, sino en los pasillos del juzgado, en las casas silenciosas, en los gestos que no se hacen. Aquí hay clases sociales y desprecio envuelto en cortesía. Hay dolor por la muerte de los inocentes, sí, pero también un desprecio por la banalidad del bien. Lo más inquietante es cómo Claudel muestra que la verdadera tragedia no es que haya monstruos, sino que haya gente corriente que se acostumbra a ellos. Esa es la tristeza del título. Porque las "almas grises" no son los culpables evidentes, sino todos los que prefirieron no saber. Y entre ellos, nosotros.

Esa obsesión por la culpa y el silencio no acaba aquí. Claudel volverá a escribir sobre la memoria, la culpa y el silencio en El informe de Brodeck, otra maravilla, aunque más alegórica, más brutal en su forma. Pero Almas grises tiene una delicadeza que desarma. Es una novela que no grita, pero que te deja sordo igual. Y si tuviera que emparentarla con algo fuera de su obra, quizás me iría a El lector de Schlink, con esa mezcla de intimidad, responsabilidad moral y zonas oscuras del alma humana. Aunque Claudel es menos condescendiente. Más áspero. Más francés, si se quiere.

Lo que más duele de Almas grises es que no hay salida. No hay justicia. Solo esa sensación de podredumbre lenta que te sigue incluso después de cerrar el libro. Y eso no es un defecto: es precisamente su grandeza. Porque hay libros que te reconfortan y libros que te despiertan a golpes. Claudel, aquí, no da abrazos. Da bofetadas. Pero necesarias. No es una historia: es un mapa emocional que huele a lodo, a miedo y a resignación. Un mapa en el que cada lector se reconoce en alguna curva.

Así que si estás buscando una lectura cómoda, olvídalo. Si, en cambio, quieres asomarte a lo que ocurre cuando el mundo se va al infierno pero la gente sigue comiendo, trabajando y durmiendo como si nada, Almas grises es tu libro. No es fácil de leer. Tampoco debería serlo. Porque hay cosas que no deberían contarse con facilidad. Y Claudel lo sabe.
”—Cabrones, santos..., yo no he conocido a ninguno —dijo Joséphine encogiéndose de hombros—. Las cosas no son ni blancas ni negras, lo que reina es el gris. Los hombres, sus almas... pasa lo mismo. Tú eres un alma gris, rematadamente gris, como todos nosotros.”
Profile Image for Pedro.
825 reviews331 followers
July 1, 2022
La novela tiene una estructura similar a la de Informe de Brodeck (o a la inversa, ya que Almas grises es anterior): un hombre inteligente y sensible, que ama a su esposa, y viven en un pequeño poblado francés, rodeado por gente muy rústica; y de pronto ocurre algo que lo cambia todo, en esta ocasión, “el Caso”. Aunque esta vez la historia transcurre en 1914, a poca distancia del frente de batalla, de donde llegan todos los días los moribundos y mutilados. Hay un tabernero con tres bellas hijas, un Juez grosero y un Fiscal enigmático, una nueva maestra que llega al pueblo, como una flor en medio de un terreno baldío.

Pero la similitud del esquema no tiene mucha importancia. Porque con estos elementos, el autor desarrolla su arte magistral en la construcción de una novela de personajes, manejando los tiempos para presentarnos una historia dramática, permitiéndonos acceder a la rica humanidad de los personajes, con algunos claroscuros y ambigüedades. Y se destaca, silenciosamente, la soledad de las almas grises, una soledad en medio de gente ruidosa, en la que, a veces, es posible un encuentro, una comunión con un semejante, simplemente a través de una mirada, una mirada de tristeza.

Una muy buena novela de Claudel, un excelente narrador.
Profile Image for Marta Silva.
298 reviews104 followers
November 4, 2023
“Poucas cartas, porquê? Falta de tempo? De espaço para as escrever? Ou de vontade? Sabemos sempre o que os outros representam para nós, mas nunca sabemos o que somos para eles.”

Que livro…
Uma história aparentemente simples mas contada com sagacidade e na cadência certa, onde as personagens são descritas com uma mestria irrefutável, quer seja no seu caráter, nos seus traços, fraquezas ou desvirtudes.
Uma leitura que recomendo!
Profile Image for Rita.
904 reviews186 followers
March 5, 2024
Todos somos almas cinzentas, susceptíveis de escurecer se as circunstâncias assim o permitirem.

Uma obra profundamente envolvente e emocionante, com uma narrativa habilmente construída, que nos mergulha num ambiente pesado, sombrio e melancólico.
Philippe Claudel desenvolve as personagens de forma complexa, explora as suas motivações, conflitos internos e dilemas morais com grande sensibilidade e subtileza.
Um livro muito forte, comovente e que me arrebatou.
Profile Image for Maral.
290 reviews70 followers
September 12, 2022
Me encuentro con muy pocos libros que lleven tonalidad propia, sin que sea mi voz responsable del ritmo. Con Claudel y por segunda vez, he vivido la experiencia de leer al ritmo que me impone el autor, con esa tristeza de fondo, esa nieve que lo envuelve todo, ese frío que cruje bajo los pies de los personajes era perfectamente audible según iba leyendo.
Dos muertes que nada tienen que ver una con la otra, o si?, un narrador que al mismo tiempo es uno de los personajes, que vive la historia que la siente, que busca respuestas, que se dirige al lector para dar explicaciones para aclarar lo que está haciendo. Una historia que vaga entre diferentes tiempos, uno de ellos durante la primera guerra mundial, en ese ambiente tórrido, dolorosa, lleno de necesidades, de tristezas, de hombres que se van y a veces no vuelven, o vuelven a medias. Tiempo que a veces es ya futuro pero han pasado muy pocos años, tiempos indefinidos que el autor no advierte y que tienes que ordenarlos mientras vas leyendo.
Esos personajes que el narrador nos va presentando, el juez cuya justicia es reprobable, el alcalde que quizás tiene demasiado poder, el fiscal tan hermético viviendo en un "palacio" que comparte con la tristeza.
Disfruto de la prosa de Claudel, lo había disfrutado en la nieta del señor Linh y este no ha sido menos.
A veces los casos no tienen solución, a veces la solución se da sin que seamos conscientes, a veces las apariencias engañan.
Me cuesta poner cinco estrellas a un libro porque siempre hay un pero en algún momento que me dice... Esto no. Y aquí casi ha sucedido. El final no es lo que yo esperaba, pero quizás es mejor, quizás hasta el alma más justiciera imparte las peores sentencias.
Profile Image for Jimena.
453 reviews197 followers
September 12, 2023
Con la primera guerra mundial rugiendo en las proximidades, Philippe Claudel nos adentra en un pequeño pueblo francés donde nos vemos inmersos en una viaje duro, estremecedor y profundamente honesto en su reflejo de la complejidad y oscuridad de las almas asoladas por la pérdida y el hastío.

Narrado en primera persona, es una suma de retazos de la memoria de un policía que se desliza entre sucesos atestiguados y otros que le confiaron para reconstruir “el caso” que devastó a la comunidad mientras, con una prosa de demoledora belleza y tristeza va hilando dos décadas de acontecimientos, sujetos, crímenes y pasiones en el marco de la cercanía con un conflicto bélico, las huellas de los mutilados, los traumatizados, la ausencia que dejan los caídos y el desmoronamiento de los que se acomodaron en una cobarde y parcial seguridad.

La cualidad fundamental de la novela es cómo mientras coquetea con el género policial exponiéndonos crímenes de una naturaleza indiscutiblemente perversa, no se esfuerza en condenar y demonizar a los culpables sino que crea un contexto en el que incluso estando lejos de ser inocentes, la vida misma se alza como víctima de un contexto atroz y el dolor de la existencia en sí misma nos es desvelado con inconmensurable autenticidad.
Profile Image for Taghreed Jamal El Deen.
706 reviews680 followers
March 18, 2023
رواية " الأرواح الرمادية " من أحب الروايات إلى قلبي والتي تركت بداخلي أثراً لا ينطفئ ولا يزول ، عنوانها يعطي فكرة نوعاً ما عن مضمونها وأجوائها .. من المؤسف أنها لم تلقَ ما تستحقه من شهرة وتقدير ، كُتبت عنها مراجعتان فقط باللغة العربية في موقع الغودريدز ، ولا تكاد تجدها متوفرة في أيّ مكتبة ! الرواية صادرة عن دار علاء الدين في دمشق وأعتقد أن السبب في خفوت اسمها بنسختها العربية يعود إلى ذلك ، فدور النشر السورية لا تُلقي بالاً للتسويق وتعريف القراء بمنشوراتها ، لو أن الرواية صادرة عن إحدى الدور العربية النشطة لكانت الآن ضمن قائمة الأكثر مبيعاً.
اقتنيت الرواية من معرض الكتاب قبل سنتين بعد أن لفت نظري عنوانها ، وبما أن معرض الكتاب على الأبواب فأنا أنصح الجمهور المحلي بها وبشدّة ، رغم ضعف وفقر حركة النشر لدينا إلا أن هناك بينها تحف نادرة بحاجة
إلى من يكتشفها.
..

تحديث:

كتبت مراجعة مختصرة، ثم كتبت مراجعة طويلة، ثم محوت أجزاء منها، ثم محوتها جميعاً.

لا يمكن الإحاطة بكل ما أود قوله، وأي نقصان سيكون مُخلّاً بالمعنى وقد يؤدي إلى فهم مُعاكس!
نعم الأمر معقّد لهذه الدرجة؛ هي رواية مخادعة جداً كما الحياة.
اقرؤوها.

احتفظت بهذه العبارة فقط مما كتبت:
" ليست محاولة لتبرير الشر، بل لتفسيره .. للفهم لا للغفران. "
لا تخلطوا بينهم رجاءً .. رجاءً، لا تنتقلوا من الجهة الخاطئة، للجهة الخاطئة الأخرى، من الجهل، إلى وهم المعرفة.

قرأت هذه الرواية من سبع سنوات، وأحببتها، ونسيت لمَ أحببتها، ونسيت كل ما يتعلق بها، لكني بقيت أذكر دوماً أنها من أكثر الروايات تأثيراً بي، لذا أعدت قراءتها اليوم.
Profile Image for Ana.
752 reviews173 followers
November 13, 2024
Philippe Claudel é mesmo brilhante!

NOTA - 09/10
Profile Image for Araceli.libros .
523 reviews105 followers
May 22, 2017
3.5*
La vida es curiosa. No avisa. Lo mezcla todo, sin dejarte elegir, de modo que a un instante de dicha le sucede otro de sangre, así, sin más. A veces pienso que somos como una piedrecilla en el camino, que permanece durante días en el mismo sitio, hasta que el pie de un paseante choca con ella y la lanza por los aires, sin razón. ¿Y qué puede hacer una piedra?

Hacía rato que quería leer este libro. Como su nombre denota, "Almas grises" es un libro deprimente, asfixiante, con personajes empapados en soledad y que vagan como almas en pena, buscando consuelo, una cura, un perdón... Nunca me sentía con ganas de empezar un libro así, por lo que decidí que este momento era igual de bueno como cualquier otro.

Tengo que remarcar que está muy bien escrito. La prosa de Claudel es muy poética y minuciosa; bellísima. Es el relato de un pequeño pueblo de Francia, rodeado del dolor y la injusticia de la guerra (y de la muerte), que van mellando lentamente a sus habitantes y dejan sólo vacío. Me encantó la ambientación, me encantó la narración, y me encantó la forma en la que está construida la historia. Al principio parece tratarse de la investigación del asesinato de una niña, pero es mucho más que eso. Es la historia de un hombre, de una comunidad, de una época.

Lo único que tengo para criticar es que: la primera mitad de la novela se me hizo algo confusa, ya que los hechos están un poco mezclados al principio, hasta que el narrador nos da algunos detalles más. Y otra cosa: Destinat y el narrador. Empecé sintiendo simpatía y compasión por ellos, y terminé odiándolos. Lo de Destinat me pareció un poco más comprensible que lo del narrador (cuyo nombre no recuerdo, si es que se menciona), porque lo que confiesa al final es... Me lo veía venir, pero no quería creerlo. La verdad es que no entiendo ese tipo de actitudes. O todos los personajes estaban desquiciados y cada vez se ponían peor, o no sé...

Lo que sucedió fue que me enojé mucho por eso último y aquel final supuestamente tan conmovedor no me conmovió nada. Me pareció excesivo y melodramático, lo que hizo que al final, la novela como un todo no me afectara tanto como era su propósito.
Profile Image for Marco.
626 reviews32 followers
May 6, 2024
Droomvol, spannend detectiveverhaal in de setting van de Grote Oorlog. “De torenklokken sneden de tijd in plakken als een dode boomstronk. Af en toe klonk er wolvengehuil door de stad” (pg 83). Innig triest ook: “Het laatste bedrijf is bloedig, hoe mooi de komedie verder ook geweest moge zijn. Uiteindelijk werpt men aarde op het hoofd en dat is het dan, voor eeuwig” (pg 205). Een schets langs de meest ongezonde en wrede kanten van de gezagsdragers, potentaten van deze wereld met als achtergrond de verschrikkingen van oorlog. De protagonist is een eenvoudige politieman die met zichzelf in het reine probeert te komen en een enorm verdriet met zich meedraagt. Dit boek is vooral een verhaal over het enorme gemis bij verlies van een geliefde en wat dat met mensen kan doen.
Profile Image for Emilio Gonzalez.
185 reviews109 followers
May 25, 2020
Una historia sencilla que Philippe Claudel, con gran mano, logra modelar y embellecer para dar forma a una novela tremendamente cautivadora.

El argumento se basa en el asesinato de una nena de 10 años en un pueblito de Francia, en 1917, muy cercano a un frente de batalla de la Primera Guerra Mundial, y la historia nos es contada 20 años después de cerrado el caso, por quien fuera el jefe de policía al momento del crimen.
Pero en el fondo la novela va mucho mas allá del caso policial sobre el asesinato de Belle de Jour, en definitiva el centro de la novela serán las personas que rodearon al caso, sus miserias, sus secretos; la novela habla sobre las apariencias, sobre pérdidas, habla sobre la dificultad que a veces tenemos para dejar atrás el dolor.

Toda la novela parece estar envuelta en una bruma melancólica, casi lúgubre, sobre la cual el autor va montando con mucha precisión la trama a través de un ritmo narrativo excelente, una prosa muy musical que fluye de maravilla y que consigue darnos la sensación que todo en este pueblo, donde los cañonazos de fondo y la llegada de soldados que vuelven tullidos de la guerra son moneda corriente, se va sucediendo como en cámara lenta.

Si tuviera que hacerle alguna crítica, podría ser que en algún pasaje sentí que era un poco exagerada tanta floritura en la prosa, pero es una novela muy recomendable.

“La locura es un país en el que no entra quien quiere. En esta vida todo hay que merecerlo. En cualquier caso él entró como un señor, largando amarras y velas con la gallardía de un capitán que da barreno a su barco y espera, de pie en la proa, a que se hunda.”
Profile Image for Maria Lago.
483 reviews140 followers
June 21, 2021
Me decepcionó un poco, lo encontré muy serio y muy seco (¿impersonal?), aunque está muy bien escrito y no carece de interés.
Profile Image for Roger Brunyate.
946 reviews740 followers
June 19, 2018
 
Four Deaths Among So Many

[NOTE: I read this in French. This review, from 2010, was posted under the English translation by Hoyt Rogers, under the title By a Slow River, which I compared online. The translator of this version is Adriana Hunter; I have not been able to compare the two, but am told that they are rather different in style: Rogers' American as opposed to Hunter's British English.]

This 2003 novel by the author of the recent Brodeck is set in a small town in Lorraine during WW1. Although the line of battle never touches it, it is close enough to the front for the fighting to be visible from a ridge near the town, and the dead and wounded from the trenches are brought to its hospital and morgue. But among so many men killed on both sides, the death that most closely affects the townsfolk is the murder of a 10-year-old girl, Belle de Jour, the pretty daughter of a neighboring innkeeper. What begins as a straightforward police story*, somewhat in the manner of Georges Simenon at his most austere, turns instead into a penetrating examination of the shadowy moral territory in which most of us lead our lives, where nothing is either all black or all white—hence the original French title: Les âmes grises.

The original is written in a difficult French, full of colloquialisms and unusual words. I would have thought it almost untranslatable, but from what I can see online, translator Hoyt Rogers makes a brave attempt here. The language and syntax are integral to the heavy and brooding atmosphere that Claudel creates. It is fascinating how he gradually reveals his information, moving backwards and forwards in time over a span of about fifty years, "calling forth shadows," in the words of the nameless narrator. Synopses may tell you (possibly incorrectly) who this person is, but Claudel waits over 100 pages before revealing it, and the facts of his own emotional life do not fully emerge until the very end of the book. We will learn, for instance, that Belle de Jour, although the sole murder victim, is only one among four women whose deaths are important to the story. We find out about the others later, much later, when they have room to resonate as feelings rather than facts, as people who have been loved and whose loss changes those who loved them.

Reading a description of this book shortly after finishing the magnificent Brodeck, I feared that Claudel might merely be recycling a few favorite themes. Both books take place in wartime (Brodeck spans WW2 and its aftermath). Both are set in isolated villages in Northern France, whose petty local hierarchies are mercilessly laid bare. Both are first-person accounts by lonely men suffering a personal loss. But they are totally different in effect. Whereas Brodeck turned outward, using the village to cast light on the mentality of the Holocaust, Grey Souls turns its back on the war to probe the innermost recesses of the soul. What it lays bare is much more than solving the murder of Belle de Jour. It poses the question of why this one death, or four, should matter among the slaughter of so many. The answers come only at the end, not as a simple whodunnit (there are at least two plausible solutions), but as a matter of understanding and even sympathy. But with those answers come other questions—moral questions, and deeply disturbing. Neither black nor white, but grey—a color that turns out not to be colorless at all, but complex and surprisingly satisfying.

+ + + + + +

*
Although this is not really the police procedural story that it appears to be at first, the legal procedures might seem strange to American eyes. I believe that the judge here, Mierck, is not merely the trial judge that he would be in the Anglo-American system, but what the French call a juge d'instruction, who actually takes part in the investigation in capital cases, going out into the field to interview witnesses and suspects. The situation is further complicated here by the fact that, in wartime and so close to the front, Mierck's legal duties are partially superseded by the local military authority, represented here by Colonel Matziev. The role of Destinat as Prosecutor may seem similarly ambiguous—as indeed is the distinction between policiers and gendarmes among the foot-soldiers of the law. I recommend Googling the French legal system (for instance under "inquisitorial system"), or just going with the flow!
Displaying 1 - 30 of 591 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.