ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ: ΑΠΑΝΤΑ (ΟΓΔΟΟΣ ΤΟΜΟΣ) ΙΠΠΗΣ

by Aristophanes, Αριστοφάνης

The play is a satire on the social and political life of classical Athens during the Peloponnesian War and in this respect it is typical of all the dramatist's early plays. It is unique however in the relatively small number of its characters and this was due to its scurrilous preoccupation with one man, the pro-war populist Cleon.

Genres: Plays, Classics, Fiction, Drama, Theatre, Humor, Greece

Hardcover

First published January 1, 425

About the author

Aristophanes (Greek: Αριστοφάνης; c. 446 – c. 386 BC) was an Ancient Greek comic playwright from Athens and a poet of Old Attic Comedy. He wrote in total forty plays, of which eleven survive virtually complete today. These provide the most valuable examples of a genre of comic drama known as Old Comedy and are used to define it, along with fragments from dozens of lost plays by Aristophanes and his contemporaries.
Also known as "The Father of Comedy" and "the Prince of Ancient Comedy", Aristophanes has been said to recreate the life of ancient Athens more convincingly than any other author. His powers of ridicule were feared and acknowledged by influential contemporaries; Plato singled out Aristophanes' play The Clouds as slander that contributed to the trial and subsequent condemning to death of Socrates, although other satirical playwrights had also caricatured the philosopher.
Aristophanes' second play, The Babylonians (now lost), was denounced by Cleon as a slander against the Athenian polis. It is possible that the case was argued in court, but details of the trial are not recorded and Aristophanes caricatured Cleon mercilessly in his subsequent plays, especially The Knights, the first of many plays that he directed himself. "In my opinion," he says through that play's Chorus, "the author-director of comedies has the hardest job of all."

Reviews

[Το Άθχημο γατί του θενιόρ Γκουαναμίρου · Rating 5 out of 5]

Εναλλακτικοί τίτλοι γι' αυτήν την κωμωδία: Κλέωνα μ@λ@κ@ σε τάραξα στη φάπα. Το μπουγαδοκόφινο (με τους χρησμούς) της θείας του Κλέωνα. Κλεώ και ξύλο και δεν ξεχνώ την Πύλο. Κλέωνα κ@λ@χανείο που δειπνείς στο Πρυτανείο. Πολεμόχαρε Κλεώ, χίλια χρόνια θα σε κράζω με Ειρήνη σε ψεκάζω. Με απλά λόγια το συγκεκριμένο έργο, γράφτηκε για να μπορέσει ο Αριστοφάνης να κατεβάσει καντήλια και πολυελαίους στον φιλοπόλεμο στρατηγό Κλέωνα.



Οι Ιππείς διδάχτηκαν στα Λήναια του 424 πΧ. Από το 430 έως το 426 η Αθήνα έχει αποδεκατιστεί από μια θανατηφόρα επιδημία. Ο πόλεμος ανάμεσα στους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες (431-404) έχει ήδη κλείσει μια επταετία και συνεχίζεται. Ένα χρόνο πριν γραφτούν οι Ιππείς, στα 425, οι Αθηναίοι είχαν μια μοναδική ευκαιρία να συνάψουν ειρήνη με την Σπάρτη, καθώς είχαν νικήσει στη μάχη της Πύλου και της Σφακτηρίας. Ωστόσο αυτή η ευκαιρία θα χαθεί εξαιτίας του φιλοπόλεμου στρατηγού Κλέωνα.

Αυτό είναι κάτι που ο Αριστοφάνης δεν μπόρεσε να το ανεχτεί. Όλη του η οργή, η απελπισία, η κούραση και η απογοήτευση θα τον οδηγήσει στη συγγραφή της κωμωδίας των Ιππέων η οποία αποτελεί ένα ανελέητο υβρεολόγια ενάντια στον Κλέωνα, τον οποίο κάνει φύλλο και φτερό κατηγορώντας τον για όλα όσα έχει κάνει αλλά για εκείνα τα οποία δεν έχει κάνει. Δεν υπάρχει όριο, δεν υπάρχει φίλτρο. Η επίθεση προς τον Κλέωνα είναι τυφλή, αδυσώπητη και εν μέρει άδικη. Είναι ωστόσο απολύτως δικαιολογημένη από την πλευρά του Αριστοφάνη. Από την πλευρά δηλαδή των ειρηνόφιλων που θέλουν να σταματήσουν επιτέλους τα θανατικά και οι αιματοχυσίες.

Μάλιστα ο ίδιος ο Αριστοφάνης είναι απολύτως ειλικρινής ως προς τις πολιτικές του προθέσεις. Ο Παφλαγόνας δούλος που αποτελεί το λογοτεχνικό προσωπείο του Κλέωνα είναι αισχρός. Αλλά και ο πολιτικός του αντίπαλος, ο αλλαντοπώλης Αγοράκριτος είναι ένα εξίσου χυδαίο υποκείμενο. Η διαμάχη τους δεν γίνεται προκειμένου να επικρατήσει ο καλός ενάντια στον κακό, αλλά πρόκειται για έναν διαγωνισμό κακίας, κλεψιάς, ψευτιάς, ατιμίας, συκοφαντίας και απατεωνιάς, από τον οποίο ο Παφλαγόνας βγαίνει ηττημένος.

"Παφλαγόνας: Ε όχι, μα τον Ποσειδώνα, δε θα με ξεπεράσετε εσείς στην αδιαντροπιά, αλλιώς ας μη μου δοθεί πια ποτέ να παραβρεθώ στα σπλάχνα του Αγοραίου Δία! (σσ. πριν από τις συνελεύσεις του λαού, γινόταν θυσία στην οποία οι παρευρισκόμενοι μοιράζονταν τα κρέατα).

Αλλαντοπώλης: Κι εγώ, μα τις τόσες και τόσες γροθιές και μαχαιριές που από παιδί έχω φάει, λέω πως θα σε ξεπεράσω σ' αυτή. Διαφορετικά άδικα έγινα αυτός που βλέπεις, τρώγοντας τους βόλους του ψωμιού. (σσ. αντί για πετσέτες, χρησιμοποιούσαν βόλους ψωμιού για να καθαρίζουν τα χέρια τους κι έπειτα τους έριχναν στα σκυλιά για να τους φάνε).

Παφλαγόνας: Με σβώλους ψωμιού σαν τα σκυλιά; Ω παναχρείε, πώς θες τότε αφού τράφηκες σαν σκυλί να τα βάλεις με έναν σκυλομούρη;

Αλλαντοπώλης: Ε, από τα παιδικά μου χρόνια, μα τον Δία, έχω στο ενεργητικό μου κι άλλες κατεργαριές ακόμα: Ξεγελούσα τους μαγείρους, λέγοντάς τους: "Κοιτάχτε παιδιά, δεν βλέπετε ήρθε η άνοιξη, να ένα χελιδόνι!" Κοιτούσαν κι εγώ στο αναμεταξύ έκλεβα το κρέας".

Έτσι ο Αριστοφάνης αφενός αποδέχεται πως έγραψε αυτό το έργο για βγάλει το άχτι του απέναντι στον Κλέωνα αφετέρου για να τονίσει την κακία του Κλέωνα καθώς ακόμα και ο, σε όλα αισχρότερός του, Αγοράκριτος είναι ωστόσο σε κάτι άξιος: Στο να σταματήσει τον πόλεμο και να φέρει την Ειρήνη. Η πίστη του στη Δημοκρατία εκφράζεται στη βεβαιότητα του Δήμου, μια προσωποποίηση της Αθηναϊκής δημοκρατίας, ο οποίος αποφασίζει για τον νικητή και δεν έχει να φοβηθεί από την φαυλότητα αυτών των δύο καθώς όπως αναφέρει:

"Θεληματικά παρασταίνω τον κουτό. Μ΄ ευχαριστεί να βυζαίνω το καθημερινό μου, τρέφοντας έναν κλέφτη, μα προστάτη μου. Έπειτα σαν παχύνει, αφού τον σηκώσω ψηλά, τον χτυπώ καταγής!"

Ο Αριστοφάνης δεν τρέφει αυταπάτες. Κατανοεί την ανάγκη των συμπολιτών του η οποία τους οδηγεί στο να υποστηρίξουν πολιτικούς όπως ο Κλέωνας. Αυτό που τους λέει και που ισχύει και για τις δύο παρατάξεις είναι πως ο λαός μπορεί και έχει τη δύναμη να συντρίψει εκείνους που τον εκμεταλλεύονται πετώντας του μερικά ψίχουλα και πως η πραγματική ευημερία θα έρθει μόνο με το τέλος του πολέμου, όταν οι άνθρωποι θα μπορέσουν να επιστρέψουν στις ειρηνικές τους δραστηριότητες.

Στην ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα παράβαση των Ιππέων, όπου μιλάει ο χορός των νεαρών πολεμιστών στο μέσο της παράστασης, ο Αριστοφάνης ψέγει τους Αθηναίους για τον τρόπο που φέρονται στους κωμικούς ποιητές που γέρασαν και πλέον τα αστεία τους δεν έχουν πέραση στις νέες γενιές και εξηγεί την αιτία που ο ίδιος περίμενε τόσο καιρό προκειμένου να διδάξει ένα έργο με το όνομά του, καθώς προηγουμένως δεν αισθανόταν ακόμα έτοιμος για κάτι τέτοιο:

"Να ποιοι λόγοι αναγκάζαν λοιπόν τον ποιητή
ν᾽ αναβάλλει· σκεφτότανε κιόλας
λαμνοκόπος να γίνει πως ταίριαζε, πριν
στο τιμόνι να βάλει το χέρι,
κι αφού μάθει τιμόνι, στην πλώρη να πάει,
τους καιρούς από κει ν᾽ αγναντεύει,
κυβερνήτης να γίνει αυτεξούσιος στερνά".

Δεν ήταν μικρό τόλμημα η παράσταση αυτή του Αριστοφάνη. Όπως αναφέρει σε σημείο του έργου:

"Από το φόβο που του έχουν (σσ. εννοείς φόβο για τον Παφλαγόνα - Κλέωνα) κανείς τεχνίτης, από όσους φτιάχνουν προσωπεία, δεν θέλησε να τον αναπαραστήσει! Όμως οι θεατές, καθώς είναι έξυπνοι, θα τον αναγνωρίσουν".

Και όχι μόνο κανένας τεχνίτης δεν δέχτηκε να φτιάξει το προσωπείο του Κλέωνα αλλά επίσης και κανένας ηθοποιός δεν δέχτηκε να παίξει τον ρόλο αυτό. Έτσι υποχρεώθηκε ο ίδιος ο Αριστοφάνης να τον υποδυθεί. Ωστόσο φαίνεται πως το έργο σημείωσε μεγάλη επιτυχία και άρεσε στους Αθηναίους οι οποίοι έδωσαν το πρώτο βραβείο στον Αριστοφάνη, στα Λήναια του 424 πΧ. Άλλωστε όποια γνώμη κι αν έχει κάποιος για ετούτη την κωμωδία, οφείλει να παραδεχτεί πως επιβεβαιώνει το γνωμικό: Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.

Από μεταφράσεις διάβασα και χρησιμοποίησα του Δημήτρη Φωτιάδη και του Θρασύβουλου Σταύρου.

[Luís · Rating 3 out of 5]

I continue my exploration of Aristophanes' work with this deeply political play, which examines demagoguery as a means of seizing power.
Of course, the form is that of ancient Greek theater, but one can't help but be amazed by the modernity of the theme and the boldness of its approach.
I close the book with a profound respect for Athenian democracy. It's remarkable.

[Artemis Slipknot · Rating 5 out of 5]

Πιο επίκαιρο από ποτέ, ειδικά με όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην χώρα μας.

[Daniel Granville · Rating 4 out of 5]

The Knights is a farce of verbal energies ricocheting in binaries that, asymptotic, mean the characters’ approach one another as if they would merge. The reversal of fortune is fine, though the play’s strongest part is is opening repartee, rather than its end.

[Ben · Rating 3 out of 5]

Cleon is essentially Donald Trump, which made for an interesting parallel story in my mind as I read through this imprudent work.

[Shawn Miller · Rating 4 out of 5]

The Knights is best read in the farcical and satirical tones of Monty Python’s Flying Circus. Often hilarious, often scathing, it’s a no holds barred critique of a leader despised by the author.

[Reza · Rating 3 out of 5]

مکان: تئاتر لنایون، فستیوال سالانه لنایا، رقابت نمایش های کمدی، سال 424 قبل از میلاد
پس زمینه تاریخی: کلئون، ژنرال آتنی به دلیل سیاست های جنگ طلبانه اش در سالهای جنگ اسپارتا و آتن شهرت زیادی کسب کرده است. هزینه زیادی برای سرکوب شورش ها علیه امپریالیسم آتنی صرف میشود و بعضی از این سرکوب ها نتایجی ابزورد دارد: نطق کلئون در مجلس، علیه شورش متجدان میتلوسی آتن، موجب آن میشود که کشتی جنگی به سمت میتلوس به قصد کشتار همه مردان این شهر گسیل شود. نطق دیگری در مجلس، در روایت مصائب جنگ زدگان، دل اعضای مجلس را به درد می آورد و کشتی دیگری به منظور نجات میتلوسی ها گسیل میشود. کشتی اول که به قصد کشتار میرود، عجله ای ندارد، با فراغت و آسودگی دریانوردی میکنند. کشتی دوم که به قصد نجات میرود، با عجله بر دریا میرانند. در نهایت کشتی دوم لحظاتی زودتر میرسد و از کشتار جلوگیری میشود.
وقایع فستیوال: کلئون به دلیل دلاوری ها و پیروزی هایی که کسب کرده، در ردیف اول صندلی های فستیوال های آتن جای دارد. آریستوفانس که دو سال قبل از این، به دلیل اجرای نمایشی در انتقاد از آتن و متحدانش توسط کلئون مجازات شده بود، سال پیش در نمایشنامه آخارنیایی ها عهد میکند که از کلئون زهرچشم بگیرد و او را رسوا کند. نمایش شوالیه ها شروع میشود و اولین صحنه نمایش، با افشا کردن یکی از رسوایی های کلئون آغاز میشود. بزرگ ترین افتخار کلئون، یعنی دستگیر کردن چندین سردار اسپارت در پیلوس، توسط دو سردار دیگر آتنی انجام شده و کلئون این افتخار را به نام خود ثبت کرده است.
دو سردار آتنی به دنیال ناجی ای میگردند که کلئون را برکنار کند و انتقام دزدی ها و فساد مالی و افتخارات دروغین را از او بگیرد. آنها سوسیس فروشی بی سواد را پیدا میکنند و او را رقیب کلئون معرفی میکنند و در حواب شگفتی سوسیس فروش که بی سوادی و بی اطلاعی خود را به آنها یادآوری میکند، میگویند که: سیاست به درد آدمهای مطلع و باهوش نیمخوره، توی این کار هر چی بی سوادتر و احمق تر باشی موفق تری. و با این مقدمه سویس فروش که در ادامه سخنوری زیرک و حقه باز از آب در می آید در رقابت با کلئون در هزار و دویست خط نمایشنامه تا حد ممکن او را به تسمخر میگیرد و پوچی افتخاراتش را افشا میکند و حتی، طبق سنت کمدی در شکستن دیوار چهارم، او و هم گروه همسرایان به او در بین جماعت بیننده اشاره میکنند و مستقیما کلئون را مورد خطاب قرار میدهند.
(کافیه فرض کنید که دو هزار و پونصد سال بعد، در کشور خودمون، اگه کسی در انتقاد از یکی از سردار های سپاه چنین عملی رو انجام بده، چه اتفاقی براش میفته)

[Manuel Alfonseca · Rating 2 out of 5]

ENGLISH: Aristophanes, as foul-spoken as usually. I thought that, this play being a political satire, it would have more substance, but it falls in unnecessary lewdness. I also don't like that the characters are real people, who appear with their own name (Demosthenes, Nicias and Cleon), crossing the boundary between political satire and defamatory pamphlet. The clearest example of this, however, is in The Clouds, where he attacks Socrates.

ESPAÑOL: Aristófanes, tan deslenguado como siempre. Pensé que al ser una sátira política, esta obra tendría más meollo, pero se pierde en procacidades innecesarias. Tampoco me gusta que los personajes sean personas reales, que aparecen con su propio nombre (Demóstenes, Nicias y Cleón), por lo que a menudo traspasa el límite entre la sátira política y el panfleto difamatorio. El ejemplo más claro de esto, sin embargo, está en Las Nubes, donde arremete contra Sócrates.

[Jim Leckband · Rating 3 out of 5]

"The Knights" tells the allegorical story of a corrupt, braggart, and stupid businessman (Cleon) who is in charge of the people (Demos) but brought down to size by a Sausage Seller who out-thieves him, out-brags him and definitely out-thinks him.

Again, one of those ancient Greek classics so divorced from our modern day concerns that it is hard to find relevancy. I mean, Cleon wasn't even orange fer chrissakes.

[Jairo Fraga · Rating 2 out of 5]

Aristophanes puts here a not so good comedy.

The theme is, once again, criticize warmongers, and specially bashes against Cleon, a demagogic politician.

Demos, which represents Athens, has a steward, named Paphlagon, which represents Cleon, but Demos servants wants to get rid of that steward. The story unfolds from some non-sense prediction that a sausageman (probably Aristophanes) will supplant Paphlagon.

The sense of humour on this play is very bad, I didn't found any amusement at all. After some bad dialogues between Paphlagon and Sausageman, finally Sausageman wins and Demos is restored to a happy status.

Estimated reading time: 2 hours.

[An Te · Rating 3 out of 5]

A downright irreverent play defaming the Greek Athenian general, statesmen and demagogue, Cleon (died 422BCE). The whole affair is very tongue in cheek. Witty and full of wit. It is evidently deeply immersed in Greek custom and culture with many references to Greece's local places and people of the day.

[Sebastián · Rating 4 out of 5]

Llama la atención la habilidad del autor para seleccionar personajes del diario vivir y sumarlos a hechos históricos que merecen ser recordados. La vituperación es elegante, a pesar de chistes pasados de tono.

[Illiterate · Rating 5 out of 5]

Greedy vain demos. Corrupt fawning politicians. So true.

[Doug · Rating 2 out of 5]

I have to say that I didn't really like this play. There's not much substance to it beyond a political commentary. The play was written and performed in 424 BC, right after Cleon scored a major victory against the Spartans by capturing hundreds of Spartan soldiers after he personally tanked the peace talks with them and then stormed Sphacteria, where Spartans had held out after they lost at Pylos to the Athenians. These Spartan hostages gave the Athenians a huge amount of leverage in their war against Sparta, since Sparta had been annually invading Attica since the start of the Peloponnesian War. Needless to say, Athens was in Cleon's debt -- and Aristophanes hated it. So, Aristophanes wrote a play where two Greek generals, Nicias and Demosthenes, try to get rid of Cleon (who is here called 'the Paphlagonian') and replace him as leader with a character called the Sausage-seller. The Paphlagonian and the Sausage-seller then try to convince The People, who is here imagined as a single person, how evil the other is. The result is that the reader is treated to a laundry-list of terrible things that Cleon has done and is. It doesn't make for that great a play. Although I am sure it was a poignant performance back in 424 BC, Cleon died at Amphipolis a few years later, and the play just seems to lose much of its force except as a glimpse at Athenian political life at what was probably their strongest moment in the war.

[fragola · Rating 3 out of 5]

non ho capito ma le parolacce fanno ridere

[Gabrielle Harris · Rating 3 out of 5]

If i’m actually going to read these damn plays for my module then god damn it ill take them towards my goal 🤣


as ancient plays go though it was good!

[Mathilde]

Om Athen og linsesuppe, om spartanerne, og om de friskeste makrel, og om hvordan der snydes vildt med vægt og pris på vores torv, om dig og mig. Og dig, fuck af og sut dig selv!

[Edward Cheer · Rating 3 out of 5]

Another standard Aristophanes play filled with political issues being argued by two representative characters and lots of humorous exaggerations thrown in. The more I read Aristophanes' plays, the more I've noticed how unique his views are on the world of Greece, as opposed to Aeschylus and Sophocles. I've also noticed how by-the-numbers a lot of his plays are (similarly to a certain famous English Bard's comedies). While it certainly has it's stronger moments in both humor and political ideals, it also has some very dull, dragging moments. Such as a chorus droning on for FIVE pages. I'm used the Chorus having a page or two, but five is absolutely ridiculous. Again, this play is still enjoyable, and if you're a die-hard Aristophanes fan (which I'm assuming is some fat Grecian nerd at home, that can put down a book for five seconds without having a nervous breakdown), then this is the play for you. It just didn't really entertain me as much as Frogs or Archarnians.

[Sarah · Rating 5 out of 5]

If there's one thing I can glean from reading the works of Aristophanes, it's this: Aristophanes really hated politicians. This play is essentially mocking the ridiculousness of some individual politicians and bureaucrats by having one named Creon argue with a mere sausage-seller. What a ridiculous way to get a point across!

I feel that there is not much to say about this play other than that I really, really enjoyed this one in particular. I love works that attack hypocrisy (ex. Tartuffe), so this is right up my alley. I can only hope that my good impression of Aristophanes stays as I read more of his works.

"DEMOSTHENES: Why is a trireme called a hound-fox?
SAUSAGE-SELLER: Why?
A trireme's fleet: a hound is also fleet.
DEM: But for what reason adds he "fox" to "hound"?
S-S: The troops, he means, resemble little foxes,
Because they scour the farms and eat the grapes."

[CivilWar · Rating 3 out of 5]

In the context of today's "Clown Politics", this is as amusing and as relevant as ever. In particular, Cleon outlawing sodomy (since all the politicians that are good orators are sodomites) immediately brings to mind all the homophobic Conservative congressmen in the States that were found to pay male prostitutes a lot.

You [demagogues] are like the fishers for eels; in still waters they catch nothing, but if they thoroughly stir up the slime, their fishing is good; in the same way it's only in troublous times that you line your pockets. indeed: Muddy the waters, until your politics are so nonsensical that nobody can tell what you actually support.

[Dmk · Rating 3 out of 5]

It was much better than his first* play, less crazy and less confusing. It felt like scenes were logialy following each other and it had main plot through whole play. One could see how Aristophanes evolves and grows (and gets veen better with Clouds).
It's very important to have some background knowledge. Reading short introduction is sufficient but I guess I would enjoyed it more if I had deeper knowledge.

Pleasurable reading but certainly not must-read.


*I mean oldest among surviving plays

[Elle]

Absolutely ridiculous. I read a colloquial version of this and it was just plain crude and horrid to read. Not funny in the slightest, although that is personal taste. Jokes about rape and too many phallus mentions. Quite frankly a waste of time.

[Mike Briggs · Rating 2 out of 5]

A crude play with some humor involving leadership of Athens.

A play that begins with one man telling another to say a particular set of phrases in the same rhythm as a man masturbating. As I said, crude.

[Kat Kryisk · Rating 4 out of 5]

It's amazing to me how funny this play still is, more than 2000 years after it was first produced.

[Charity · Rating 4 out of 5]

Aristophanes is obviously the most timeless comedian ever. His writing is still relevant, and his jokes are still funny.

[Tinquerbelle]

Aristophanes
The Complete Plays of Aristophanes

In compilation only.

[reoccurrence · Rating 4 out of 5]

I read the Alan H. Sommerstein translation. It was very easy to read and very funny! Knights includes a damning criticism of democracy that gave me something to think about. Is democracy the best course a society can take when choosing a leader?

SAUSAGE-SELLER: So long as wot doesn't let wot - never mind. I like that oracle. But I still don't know how you expect me ter manage all the People's business.

DEMOSTHENES: Dead easy. Just carry on doing what you've always done, Mix all the City's policies into a complete hash, butter the People up a bit, throw in a pinch of rhetoric as a sweetener, and there you are. All the other essentials of a good politician you've got already. You've a voice to scare a Gorgon, you were brought up in the Market Square, oh yes and born in the gutter - what more do you need? And all the oracles and Pythian Apollo himself point the way to greatness. Here, put on this wreath and pour libation to Stupidity.

[Stone · Rating 3 out of 5]

One of the more simplistic play of Aristophanes, the Knights serves its sole purpose of mocking and making jokes of Cleon, then the leading political figure of Athens. While a thorough understanding of contemporaneous background isn't necessarily required, readers are expected to do their lessons on the history and political structure of classical Athens. Nevertheless, besides the political components which the play primarily focuses upon, one can still get a pretty comprehensive image of what daily life was like in ancient Athens.

Theatrically speaking the Knights isn't as spectacular as Aristophanes' other more famous works such as Lysistrata and Clouds; nonetheless, its satirical style brings to us rare insight into the politics of Athens and the paradoxical character of Cleon.

[Trystan W · Rating 5 out of 5]

Never have I laughed so hard at a book, let alone an Ancient Greek play. Even with a plot as ridiculous as two ordinary citizens of Athens trying to oust the close manservant of one of the top politicians in Athens to replace him with an ordinary sausage seller by using the sausage seller’s superior rhetoric and intellect to woo the politician into changing his mind about the loyalty of his previously deeply admired servant, Aristophanes manages, through the use of scatalogical and smutty humour, the frequency of which would make Shakespeare blush, to make a narrative so filled with twists, turns, and total reverses that it is impossible not to stay completely immersed for as long as one can keep the tears of laughter out of one’s eyes. A true pioneering masterpiece of comedy, topping even Shakespeare and Wilde’s most tantalising works for the title of my favourite comedic play.

[Federico Gerar · Rating 2 out of 5]

Escrito de manera alegórica, cuando entendemos quién representa a quién (o a qué), algo indispensable para apreciarla, vemos que es una comedia bastante directa y simplona.

Por una parte, la descripción que Aristófanes hace de Cleón lo pinta al político como un terrible demagogo; a su vez, la insistencia con la que se menciona que el personaje que en la obra simboliza a Cleón avergüenza a la ciudad frente a los extranjeros (frase que el susodicho le habría dirigido al autor), pinta a Aristófanes como un terrible resentido.

Es interesante leer una comedia política escrita en contra de un hombre tan poderoso que, en ese momento, estaba en el apogeo de su popularidad e influencia, pero más allá de esto no hay mucho que encuentre interesante en cómo está escrita la misma.