What do you think?
Rate this book
Packing My Library: An Elegy and Ten Digressions
A best-selling author and world-renowned bibliophile meditates on his vast personal library and champions the vital role of all libraries
In June 2015 Alberto Manguel prepared to leave his centuries-old village home in France’s Loire Valley and reestablish himself in a one-bedroom apartment on Manhattan’s Upper West Side. Packing up his enormous, 35,000‑volume personal library, choosing which books to keep, store, or cast out, Manguel found himself in deep reverie on the nature of relationships between books and readers, books and collectors, order and disorder, memory and reading. In this poignant and personal reevaluation of his life as a reader, the author illuminates the highly personal art of reading and affirms the vital role of public libraries.
Manguel’s musings range widely, from delightful reflections on the idiosyncrasies of book lovers to deeper analyses of historic and catastrophic book events, including the burning of ancient Alexandria’s library and contemporary library lootings at the hands of ISIS. With insight and passion, the author underscores the universal centrality of books and their unique importance to a democratic, civilized, and engaged society.
In June 2015 Alberto Manguel prepared to leave his centuries-old village home in France’s Loire Valley and reestablish himself in a one-bedroom apartment on Manhattan’s Upper West Side. Packing up his enormous, 35,000‑volume personal library, choosing which books to keep, store, or cast out, Manguel found himself in deep reverie on the nature of relationships between books and readers, books and collectors, order and disorder, memory and reading. In this poignant and personal reevaluation of his life as a reader, the author illuminates the highly personal art of reading and affirms the vital role of public libraries.
Manguel’s musings range widely, from delightful reflections on the idiosyncrasies of book lovers to deeper analyses of historic and catastrophic book events, including the burning of ancient Alexandria’s library and contemporary library lootings at the hands of ISIS. With insight and passion, the author underscores the universal centrality of books and their unique importance to a democratic, civilized, and engaged society.
146 pages, Hardcover
First published March 20, 2018
146 people are currently reading
4370 people want to read
About the author
Alberto Manguel
243 books1,790 followersAlberto Manguel (born 1948 in Buenos Aires) is an Argentine-born writer, translator, and editor. He is the author of numerous non-fiction books such as The Dictionary of Imaginary Places (co-written with Gianni Guadalupi in 1980) and A History of Reading (1996) The Library at Night (2007) and Homer's Iliad and Odyssey: A Biography (2008), and novels such as News From a Foreign Country Came (1991).
Manguel believes in the central importance of the book in societies of the written word where, in recent times, the intellectual act has lost most of its prestige. Libraries (the reservoirs of collective memory) should be our essential symbol, not banks. Humans can be defined as reading animals, come into the world to decipher it and themselves.
Manguel believes in the central importance of the book in societies of the written word where, in recent times, the intellectual act has lost most of its prestige. Libraries (the reservoirs of collective memory) should be our essential symbol, not banks. Humans can be defined as reading animals, come into the world to decipher it and themselves.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 447 reviews
August 12, 2024
O carte compusă doar din digresiuni și din digresiuni la digresiuni. N-am reușit să-i găsesc un fir călăuzitor. Rezultă, totuși, că Manguel era amărît cînd a scris-o. Discursul lui are, firește, un ton elegiac.
Dar faptul că în 2014 a trebuit să-și mute biblioteca (de 40.000 de volume) din Franța în New York nu mi se pare un motiv serios de a-ți smulge părul din cap. Titlul original nici nu se referă la sfîrșitul vreunei biblioteci (Packing my Library: An Elegy and Ten Digressions), e în realitate rescrierea unui titlu cunoscut (Walter Benjamin, „Ich packe meine Bibliothek aus, Unpaching my Library”). Prin urmare, în lipsa unui fir călăuzitor (neted spus: a unei logici a expunerii), m-am mulțumit să culeg cîteva informații. Iată:
1. Oful lui Petrarca: „Mă tem că nu am destule cărți”. Noi ne plîngem că avem prea multe, Poetul se lamenta că are prea puține. Tînărul Werther al lui Goethe își dorea doar o carte: Odiseea lui Homer.
2. Deși a fost numit în 1955 directorul Bibliotecii Naționale din Buenos Aires, Borges nu a avut niciodată acasă o bibliotecă propriu-zisă. Păstra cîteva sute de cărți. Niciodată cărțile proprii. Aspectul material al cărții nu-l interesa prea mult. Nici nu prea avea cum. Dăruia cărți cu plăcere. Lui Alberto Manguel i-a dăruit un roman de Kipling, Stalky and Co. Pentru Jorge Luis Borges conta ceea ce păstrase în memorie: pasajele pe care le recita prietenilor, ideile, opiniile. Din aceste opinii s-au născut, adeseori ca ripostă polemică, eseurile lui. Noi păstrăm cărțile în biblioteci exhaustive, dar ignorăm - uneori în totalitate - cuprinsul lor. Nu-i cel mai înțelept lucru. Decît să nu știi nimic dintr-o carte, mai bine înveți pe dinafară două-trei propoziții din cuprinsul ei și meditezi la ele, așa cum îi recomanda Seneca lui Lucilius într-o epistolă vestită.
3. Cînd portretul Giocondei a fost furat, în 21 august 1911, mulțimea a continuat să viziteze muzeul Louvre, pentru a privi locul în care se aflase portretul lucrat de Leonardo. Cînd atîrna pe perete, admiratorii îl priveau cu un ochi probabil distrat. Acum îi fascina absența lui, zidul alb. Portretul a fost recuperat de poliția italiană, în 13 decembrie 1913. În chip firesc, tabloul ajunsese în Florența. Hoțul era un italian, Vincenzo Peruggia. Se înțelege că presa din peninsulă i-a omagiat în cuvinte vibrante patriotismul. Peruggia a stat în închisoare doar 18 luni. A scăpat ieftin.
4. După ce bărbierul și preotul îi confiscă o parte din bibliotecă și pun restul pe foc, Don Quijote nu mai citește nimic-nimic. Nici o carte... E interesat doar de aventurile cavalerești. Și, nu mai trebuie s-o spun, de Dulcinea del Toboso, stăpîna inimii lui. Teoria e urmată de practică. Probabil că-și știa cărțile pe de rost, presupune Manguel. Astfel, Don Quijote a devenit cititorul perfect. Își păstra biblioteca în cap. Abia aceasta este „lectura desăvîrșită”. Cum am văzut, Borges i-a urmat exemplul.
5. Cum a luat ființă Biblioteca din Alexandria. Spre sfîrșitul vieții, Aristotel i-a încredințat cărțile de care se folosise (și pe care le citase) în prelegerile sale (biblioteca sa, cum ar veni) unuia dintre elevi, Demetrios din Phaleron. Cărțile au ajuns la Alexandria și au fost adăpostite în Mouseion. A fost prima „donație”. Cu vremea, biblioteca a ajuns - după unele estimări- la 500.000 de volume, după altele, la 700.000. Cărțile erau pe atunci în formă de sul = rotulus. O carte nu încăpea neapărat într-un singur rotulus. De exemplu, Odiseea se întindea pe 12 suluri. Despre destinul tragic al Bibliotecii din Alexandria Alberto Manguel scrisese deja în Biblioteca nopții (The Library at Night, 2006).
6. Oare ce cărți cuprindea Biblioteca din Alexandria? Exact cele care ne lipsesc astăzi. Toate cărțile pe care le regretăm. Alberto Manguel oferă cîteva supoziții: Margites, o epopee comică (sic!) atribuită lui Homer, partea a doua a Poeticii lui Aristotel - cea despre comedie, care l-a inspirat pe Umberto Eco în Numele trandafirului, tragediile dramaturgilor greci. Biblioteca din Alexandria deținea 90 de piese de Euripide (mai avem 18), 70 de Eschil (mai avem 7) și 123 de Sofocle (s-au păstrat tot 7). Plus cîteva fragmente răzlețe. Pierderea tragediilor a fost un dezastru înfăptuit chiar de om și ar merita cu adevărat o imprecație și o elegie.
7. Nu sînt sigur că înmormîntarea mai ține de biografia unui om, oricare ar fi el. Ține, probabil, de o tanatografie. Borges a murit la Geneva în dimineața zilei de 14 iunie 1986, la ora 7: 47. În 17 iunie, slujba înmormîntării a fost oficiată de preotul catolic Pierre Jaquet și de pastorul protestant Édouard de Montmollin. Amîndoi au dovedit cu strălucire că-i străbătuseră cu atenție opera și au propus comentarii pertinente (Manguel oferă un fragment convingător). Borges odihnește, așadar, în Cimitirul Regilor (Plainpalais), rezervat de obicei notabilităților elvețiene și nu în mausoleul familiei din Cementerio de la Recoleta, Buenos Aires, unde repausează tatăl, mama și sora scriitorului, Norah. Opțiunea lui Borges a stîrnit un mic scandal în familie, ca să vorbesc gingaș.
8. Rolul salvator al dicționarelor. Noah Webster (1758 - 1843) a fost un lexicograf eminent. Cînd a fost descoperit de soție în brațele slujnicei, consoarta a exclamat mînioasă: „Doctor Webster, sînt surprinsă!”. Savantul nu și-a pierdut sîngele rece și i-a corectat prompt exclamația: „Nu, doamnă, eu sînt surprins. Dumneata ești doar uimită...”.
9. În infern, călătorul Dante nu visează niciodată. Dar în purgatoriu are trei vise.
10. O capodoperă literară nu este decît un dicționar în dezordine (Jean Cocteau).
Dar faptul că în 2014 a trebuit să-și mute biblioteca (de 40.000 de volume) din Franța în New York nu mi se pare un motiv serios de a-ți smulge părul din cap. Titlul original nici nu se referă la sfîrșitul vreunei biblioteci (Packing my Library: An Elegy and Ten Digressions), e în realitate rescrierea unui titlu cunoscut (Walter Benjamin, „Ich packe meine Bibliothek aus, Unpaching my Library”). Prin urmare, în lipsa unui fir călăuzitor (neted spus: a unei logici a expunerii), m-am mulțumit să culeg cîteva informații. Iată:
1. Oful lui Petrarca: „Mă tem că nu am destule cărți”. Noi ne plîngem că avem prea multe, Poetul se lamenta că are prea puține. Tînărul Werther al lui Goethe își dorea doar o carte: Odiseea lui Homer.
2. Deși a fost numit în 1955 directorul Bibliotecii Naționale din Buenos Aires, Borges nu a avut niciodată acasă o bibliotecă propriu-zisă. Păstra cîteva sute de cărți. Niciodată cărțile proprii. Aspectul material al cărții nu-l interesa prea mult. Nici nu prea avea cum. Dăruia cărți cu plăcere. Lui Alberto Manguel i-a dăruit un roman de Kipling, Stalky and Co. Pentru Jorge Luis Borges conta ceea ce păstrase în memorie: pasajele pe care le recita prietenilor, ideile, opiniile. Din aceste opinii s-au născut, adeseori ca ripostă polemică, eseurile lui. Noi păstrăm cărțile în biblioteci exhaustive, dar ignorăm - uneori în totalitate - cuprinsul lor. Nu-i cel mai înțelept lucru. Decît să nu știi nimic dintr-o carte, mai bine înveți pe dinafară două-trei propoziții din cuprinsul ei și meditezi la ele, așa cum îi recomanda Seneca lui Lucilius într-o epistolă vestită.
3. Cînd portretul Giocondei a fost furat, în 21 august 1911, mulțimea a continuat să viziteze muzeul Louvre, pentru a privi locul în care se aflase portretul lucrat de Leonardo. Cînd atîrna pe perete, admiratorii îl priveau cu un ochi probabil distrat. Acum îi fascina absența lui, zidul alb. Portretul a fost recuperat de poliția italiană, în 13 decembrie 1913. În chip firesc, tabloul ajunsese în Florența. Hoțul era un italian, Vincenzo Peruggia. Se înțelege că presa din peninsulă i-a omagiat în cuvinte vibrante patriotismul. Peruggia a stat în închisoare doar 18 luni. A scăpat ieftin.
4. După ce bărbierul și preotul îi confiscă o parte din bibliotecă și pun restul pe foc, Don Quijote nu mai citește nimic-nimic. Nici o carte... E interesat doar de aventurile cavalerești. Și, nu mai trebuie s-o spun, de Dulcinea del Toboso, stăpîna inimii lui. Teoria e urmată de practică. Probabil că-și știa cărțile pe de rost, presupune Manguel. Astfel, Don Quijote a devenit cititorul perfect. Își păstra biblioteca în cap. Abia aceasta este „lectura desăvîrșită”. Cum am văzut, Borges i-a urmat exemplul.
5. Cum a luat ființă Biblioteca din Alexandria. Spre sfîrșitul vieții, Aristotel i-a încredințat cărțile de care se folosise (și pe care le citase) în prelegerile sale (biblioteca sa, cum ar veni) unuia dintre elevi, Demetrios din Phaleron. Cărțile au ajuns la Alexandria și au fost adăpostite în Mouseion. A fost prima „donație”. Cu vremea, biblioteca a ajuns - după unele estimări- la 500.000 de volume, după altele, la 700.000. Cărțile erau pe atunci în formă de sul = rotulus. O carte nu încăpea neapărat într-un singur rotulus. De exemplu, Odiseea se întindea pe 12 suluri. Despre destinul tragic al Bibliotecii din Alexandria Alberto Manguel scrisese deja în Biblioteca nopții (The Library at Night, 2006).
6. Oare ce cărți cuprindea Biblioteca din Alexandria? Exact cele care ne lipsesc astăzi. Toate cărțile pe care le regretăm. Alberto Manguel oferă cîteva supoziții: Margites, o epopee comică (sic!) atribuită lui Homer, partea a doua a Poeticii lui Aristotel - cea despre comedie, care l-a inspirat pe Umberto Eco în Numele trandafirului, tragediile dramaturgilor greci. Biblioteca din Alexandria deținea 90 de piese de Euripide (mai avem 18), 70 de Eschil (mai avem 7) și 123 de Sofocle (s-au păstrat tot 7). Plus cîteva fragmente răzlețe. Pierderea tragediilor a fost un dezastru înfăptuit chiar de om și ar merita cu adevărat o imprecație și o elegie.
7. Nu sînt sigur că înmormîntarea mai ține de biografia unui om, oricare ar fi el. Ține, probabil, de o tanatografie. Borges a murit la Geneva în dimineața zilei de 14 iunie 1986, la ora 7: 47. În 17 iunie, slujba înmormîntării a fost oficiată de preotul catolic Pierre Jaquet și de pastorul protestant Édouard de Montmollin. Amîndoi au dovedit cu strălucire că-i străbătuseră cu atenție opera și au propus comentarii pertinente (Manguel oferă un fragment convingător). Borges odihnește, așadar, în Cimitirul Regilor (Plainpalais), rezervat de obicei notabilităților elvețiene și nu în mausoleul familiei din Cementerio de la Recoleta, Buenos Aires, unde repausează tatăl, mama și sora scriitorului, Norah. Opțiunea lui Borges a stîrnit un mic scandal în familie, ca să vorbesc gingaș.
8. Rolul salvator al dicționarelor. Noah Webster (1758 - 1843) a fost un lexicograf eminent. Cînd a fost descoperit de soție în brațele slujnicei, consoarta a exclamat mînioasă: „Doctor Webster, sînt surprinsă!”. Savantul nu și-a pierdut sîngele rece și i-a corectat prompt exclamația: „Nu, doamnă, eu sînt surprins. Dumneata ești doar uimită...”.
9. În infern, călătorul Dante nu visează niciodată. Dar în purgatoriu are trei vise.
10. O capodoperă literară nu este decît un dicționar în dezordine (Jean Cocteau).
May 1, 2020
”The discovery of the art of reading is intimate, obscure, secret, almost impossible to explain, akin to falling in love, if you will forgive the maudlin comparison. It is acquired by oneself alone, like a sort of epiphany, or perhaps by contagion, confronted by other readers. I don’t know of many more ways. The happiness procured by reading, like any happiness, cannot be enforced.”
I’ve often wished that I could infect other people with my passion or enthusiasm about reading. A book begins talking to me the moment I touch it. The language of books is not just the words on the pages, but the shape of the book, the heft of the book, the braille to be interpreted from rubbing my fingers over the scars of its passage through life, and the cornucopia of scents, whether it is that fresh new book smell or the aromas accumulated over time of pipe smoke, aging paper, or the hint of dampness from a New England winter. My enjoyment of the book commences before I even read the first word.
Alberto Manguel has 35,000 volumes of books. This is a staggering number of books. I’ve accumulated just over 4,300 books. I’m considered by many to be obsessively insane about books. I counter with Nicholas Basbanes term, that I’m “gently mad”. The problem, of course, is, if I am considered insane, how do you establish a word that is definably different for someone who is approximately eight times worse?
I have a feeling that we would just end up in the same padded cell or, with any luck, two voluminous cells with books on the walls instead of padding. We can meet for a light lunch, split a bottle of wine, and exchange volumes, although neither one of us is very good about lending books because there is no such thing as lending—books rarely return to the lender. Of course, if this is a prison, the best way to torture a bibliophile is to take away what he obsesses about. Yes, I will miss having books, but you see, the damage has already been done. I have all these wonderful stories embedding in the framework of my mind. They will have to open up my brain and extract them with tweezers, one by one, and they will never, ever get them all.
Something Wicked this Way Comes
The Odyssey
Anna Karenina
The Portrait of a Lady
Macbeth
Tinker, Tailor, Soldier, Spy
Dr. Jekyll and Mr. Hyde
Beowulf
David Copperfield
Crime and Punishment
Mrs. Dalloway
The Great Gatsby
Moby Dick
Good luck yanking Mr. Hyde out of my mind. The surgeon may lose a finger or maybe an arm trying to extract Beowulf, who will cling to the dragon masthead of his ship like a barnacle. How about chasing down that white whale who plows the seas of my literary memory? Call me Ishmael, or whatever you want to call me, as long as you give me a book. Separating me from my literary memories will be a dangerous and fruitless task. Lock me up in a cubicle during the day, and let me roam the stacks of the Library of Congress at night. Like the Count from The Gentleman in Moscow, I will accept my punishment, and I will promise to never leave.
But I digress.
Manguel has found the perfect place for his library in France. ”The walled garden was an extraordinarily quiet place. Every morning at about six, I would come downstairs, still half-asleep, make myself a pot of tea in the dark rafted kitchen, and sit with our dog on the stone bench outside to watch the morning light creep along the back wall. Then I would go with her into my tower, which was attached to the barn, and read. Only the song of birds (and in summer, the drone of honeybees) broke the silence.” This ancient fifteenth century barn houses his books. Birds and bats fly about, but then beggars can’t be choosers when one has 35,000 volumes seeking shelter.
So the basis of the book is the fact that he is moving to New York City (this is baffling because someone would have to knock me unconscious, roll me up in a rug like Cleopatra, and throw me on a steamship to Istanbul to extract me from this place in France) to a small apartment, and 35,000 volumes will not fit, even if he is willing to sleep standing up. He then moves from NY to Buenos Aires to take up a post that his mentor Jorge Luis Borges once held overseeing the library system. It is interesting how reading works. I read Ficciones just before starting this book. It is like having lingering scenes from the dreams the night before spilling over into my current musings.
Like this review, Manguel has a series of digressions while working out the inherent problems with moving a ginormous library. One story he shares is oddly comforting. ”My Latin teacher would say, ‘We must be grateful that we don’t know what the great books were that perished in Alexandria, because if we knew what they were, we’d be inconsolable.’”
Good advice, but of course, Manguel can’t help but obsess about the losses anyway.”Almost certainly among those lost was Homer’s comic epic the Margites, which for Aristotle was the predecessor of all comedies. Also gone are most of the works by the major Greek dramatists. According to ancient sources, the library held 90 plays by Euripides, 70 by Aeschylus and 13 by Sophocles. Of this vast collection, other than scattered fragments, only 18 plays by Euripides, 7 by Aeschylus, and 7 by Sophocles have come down to us in their entirety.”
*Sigh*
Think of the impact that what we do have from these erudite writers has had on literature, but also how we view ourselves. In the millions of books that have been published since, have we found their wisdom through the thoughts of our writers? Who can say?
I will leave you with one last thought, which might very well apply to this review. ”In the nineteenth book of the Odyssey, Penelope speaks of dreams and says that they come forth through two gates: one made of burnished ivory, for the dreams that deceive us, and one of glistening horn, for the dreams that tell us the truth. Perhaps writers must content themselves with using only the ivory gate to chronicle their dreams, truly dreamt or invented, and yet knowing that their craft consists in telling lies. Except that the lies told by writers are not untruths; they are merely not real. In Dante’s words, ‘Not false errors.’ The distinction is important.”
If you wish to see more of my most recent book and movie reviews, visit http://www.jeffreykeeten.com
I also have a Facebook blogger page at:https://www.facebook.com/JeffreyKeeten
I’ve often wished that I could infect other people with my passion or enthusiasm about reading. A book begins talking to me the moment I touch it. The language of books is not just the words on the pages, but the shape of the book, the heft of the book, the braille to be interpreted from rubbing my fingers over the scars of its passage through life, and the cornucopia of scents, whether it is that fresh new book smell or the aromas accumulated over time of pipe smoke, aging paper, or the hint of dampness from a New England winter. My enjoyment of the book commences before I even read the first word.
Alberto Manguel has 35,000 volumes of books. This is a staggering number of books. I’ve accumulated just over 4,300 books. I’m considered by many to be obsessively insane about books. I counter with Nicholas Basbanes term, that I’m “gently mad”. The problem, of course, is, if I am considered insane, how do you establish a word that is definably different for someone who is approximately eight times worse?
I have a feeling that we would just end up in the same padded cell or, with any luck, two voluminous cells with books on the walls instead of padding. We can meet for a light lunch, split a bottle of wine, and exchange volumes, although neither one of us is very good about lending books because there is no such thing as lending—books rarely return to the lender. Of course, if this is a prison, the best way to torture a bibliophile is to take away what he obsesses about. Yes, I will miss having books, but you see, the damage has already been done. I have all these wonderful stories embedding in the framework of my mind. They will have to open up my brain and extract them with tweezers, one by one, and they will never, ever get them all.
Something Wicked this Way Comes
The Odyssey
Anna Karenina
The Portrait of a Lady
Macbeth
Tinker, Tailor, Soldier, Spy
Dr. Jekyll and Mr. Hyde
Beowulf
David Copperfield
Crime and Punishment
Mrs. Dalloway
The Great Gatsby
Moby Dick
Good luck yanking Mr. Hyde out of my mind. The surgeon may lose a finger or maybe an arm trying to extract Beowulf, who will cling to the dragon masthead of his ship like a barnacle. How about chasing down that white whale who plows the seas of my literary memory? Call me Ishmael, or whatever you want to call me, as long as you give me a book. Separating me from my literary memories will be a dangerous and fruitless task. Lock me up in a cubicle during the day, and let me roam the stacks of the Library of Congress at night. Like the Count from The Gentleman in Moscow, I will accept my punishment, and I will promise to never leave.
But I digress.
Manguel has found the perfect place for his library in France. ”The walled garden was an extraordinarily quiet place. Every morning at about six, I would come downstairs, still half-asleep, make myself a pot of tea in the dark rafted kitchen, and sit with our dog on the stone bench outside to watch the morning light creep along the back wall. Then I would go with her into my tower, which was attached to the barn, and read. Only the song of birds (and in summer, the drone of honeybees) broke the silence.” This ancient fifteenth century barn houses his books. Birds and bats fly about, but then beggars can’t be choosers when one has 35,000 volumes seeking shelter.
So the basis of the book is the fact that he is moving to New York City (this is baffling because someone would have to knock me unconscious, roll me up in a rug like Cleopatra, and throw me on a steamship to Istanbul to extract me from this place in France) to a small apartment, and 35,000 volumes will not fit, even if he is willing to sleep standing up. He then moves from NY to Buenos Aires to take up a post that his mentor Jorge Luis Borges once held overseeing the library system. It is interesting how reading works. I read Ficciones just before starting this book. It is like having lingering scenes from the dreams the night before spilling over into my current musings.
Like this review, Manguel has a series of digressions while working out the inherent problems with moving a ginormous library. One story he shares is oddly comforting. ”My Latin teacher would say, ‘We must be grateful that we don’t know what the great books were that perished in Alexandria, because if we knew what they were, we’d be inconsolable.’”
Good advice, but of course, Manguel can’t help but obsess about the losses anyway.”Almost certainly among those lost was Homer’s comic epic the Margites, which for Aristotle was the predecessor of all comedies. Also gone are most of the works by the major Greek dramatists. According to ancient sources, the library held 90 plays by Euripides, 70 by Aeschylus and 13 by Sophocles. Of this vast collection, other than scattered fragments, only 18 plays by Euripides, 7 by Aeschylus, and 7 by Sophocles have come down to us in their entirety.”
*Sigh*
Think of the impact that what we do have from these erudite writers has had on literature, but also how we view ourselves. In the millions of books that have been published since, have we found their wisdom through the thoughts of our writers? Who can say?
I will leave you with one last thought, which might very well apply to this review. ”In the nineteenth book of the Odyssey, Penelope speaks of dreams and says that they come forth through two gates: one made of burnished ivory, for the dreams that deceive us, and one of glistening horn, for the dreams that tell us the truth. Perhaps writers must content themselves with using only the ivory gate to chronicle their dreams, truly dreamt or invented, and yet knowing that their craft consists in telling lies. Except that the lies told by writers are not untruths; they are merely not real. In Dante’s words, ‘Not false errors.’ The distinction is important.”
If you wish to see more of my most recent book and movie reviews, visit http://www.jeffreykeeten.com
I also have a Facebook blogger page at:https://www.facebook.com/JeffreyKeeten
October 5, 2024
کتابی با هزار و یک عنوان!
1- سریع میروم سرِ اصل مطلب. نویسندهی 70سالهای که بالغ بر 35هزار جلد کتاب در کتابخانهی شخصی خود دارد، سعی کرده است به تبعیت از متفکرِ مکتب فرانکفورتیِ معروف، والتر بنیامین، گریزهای کتابی ماحصل از جمعآوری، برچیدن، کتابخانهی شخصیاش را با ما به اشتراک بگذارد. فقدانِ بزرگ، کار بزرگ؛ از عشقِ این بشر به کتاب همین بس که با برچیدنِ کتابخانهاش غمی بزرگ را تجربه کرد که نتیجهی آن این نوشتهی مجذوبکننده بوده است.
گریزهای متکثر و نامنسجمِ کتاب، عوضِ سردرگمی، خیال و تمرکزِ خواننده را تحریک میکند. باید متمرکز بود تا بتوان از میان این گریزهای جهنده، ایدهها و لطایفِ متن را درک کرد. واقعا برای کسی که کتابخوانی و کتابخانهاش چیزی فراتر از تجربهای و مکانی عادی باشد و بتواند لحظاتِ کتابیاش را جزوِ ذاتیاتش! برشمارد یا بتواند با خواندن، معنای واژه-مفهومِ غرقگی را درک کند، خواندن این گریزهای نابهنگام قندِ مکرر است.(این وسط یه چیزی برای خودم بنویسم. از لحاظِ لغوی به پیسی خوردهام. شاید ضروری باشد اندکی متنِ تالیفیِ ادبیِ فارسی بخوانم. از چوبک گرفته تا بیهقی، هرکدام که شد؛ حتی دولتآبادی.)
از این کتاب زیاد میتوان نوشت، چون از هر دری سخن گفته است، و خوب هم سخن گفته است؛ کتابی با هزار و یک عنوان.
در ضمن، ترجمۀ کتاب هم خوب بود واقعا.
2- البته مطالعهی این کتاب زمان دارد. یعنی به هرکسی نمیتوان آن را معرفی کرد. البته هرکسی میتواند این کتاب را بخواند و قطعا فرازهای مختصِ خود را یافت میخواهد کرد، اما اگر با ادبیات دمخور باشی، و بتوانی تلمیحهای بیشمار کتاب و ��نایههایش را بفهمی، عِیشات کوک خواهد شد. برای خودِ من شاید زود بود خواندن این کتاب. البته بعید است در آینده هم با چیزی فراتر از 50درصد ارجاعاتِ کتاب رابطهی پیشینی داشته باشم، اما لااقل بیشتر در جهانِ ادبیات غرقه خواهم بود و این فقره باعث میشود بهتر بتوانم جهانِ ناپیوسته کتاب را دوست بدارم. چند فقره از ارجاعهای کتاب، مثلِ داستانِ کتابخانهی بابل بورخس و... را که از پیش از مطالعه میشناختم برایم بسیار عزیزتر بود تا مابقی گوشۀ چشمهای کتاب.
باید کلاسیک خواند. ما محکوم به کلاسیکخوانی ایم.
3- نویسنده به نوعی، اجرِ عشقِ خود را در دنیا دید و حَسبِ ظاهر، خسر الدنیا نشد و به مرادِ مطلوبِ خود رسید؛ ریاست کتابخانۀ ملیِ آرژانتین با چیزی «مابینِ سه تا پنج میلیون» کتاب. برای من، شعارهای مانگل باور پذیر بود. شعارهایی که برای کتابخانهها وظایفِ مدنی بر میشمارد. شعارهایی که ردِ شخصیتِ کتابخوانِ نویسنده در آن پرواضح است. مثلا، برای ترویجِ کتابخوانی شاید «جوایز نقدی» چندان راهگشا نباشد، بلکه همانطور که تجربه کردهایم معرفیهای سینه به سینه یا مرورهای مشفقانه و از تهدل است که میتواند موثر و واقعی، جهانِ کتابخوانها را گسترش دهد. برای همین بود که کتابباز گرفت؛ دیوانههای کتاب میدانند چگونه این ویروس را منتشر کنند. (البته عاقبتِ این ریاست را نمیدانم، شاید آلبرتوِ قصهی ما چندان هم توفیق نیابد در پستِ ریاستیِ خود، چون لزوما هر کتابخوانِ حرفهای کتابدارِ متخصص یا رئیسی کاربلد نمیشود.)
البته یافتنِ شخصیِ کتابها، پیگیری کارهای یک نویسندۀ بخصوص و «کتابهای ناگهانی» هم از دیگر مسیرهای مشهور است که توسط عدهای لیست شده است! (نیازمندِ تکمیل منابع)
شاید کمی بیربط باشد اما جا دارد اینجا از چند نفر که میشناسم که تلاش کرده اند برخی مخازنِ کتابیِ ایران، سروسامان بگیرند، نام ببرم. یکی ایرج افشار که اصلا در حکمِ پدرِ مخزنها و کتابخانهها در ایران است. هرگاه به کتابخانۀ مرکزی دانشگاه تهران میروم یادی از این بزرگمرد در ذهنم پیدا میشود. نفر دوم رسول جعفریان که تلاشهای او در نوسازیِ کتابخانۀ مجلس را در حدیثِ دیگران شنیدهام. نفر سوم هم سید کاظم موسوی بجنوردی که دایرة المعارف بزرگ اسلامی را از صدقه سرِ سماجتِ او داریم. خلاصه این سه نفر پاسبانِ حافظۀ مکتوب این سرزمین بوده اند؛ به قولی پاسبانِ مرزهای فرهنگی این کهنبوم. البته این سیاههی سه نفری کسانی اند که من خوب میشناسمشان و بانیانِ حفظِ آثارِ مکتوبِ فارسی قطعا منحصر در این لیست نیست. اگه تا اینجای متن خوانده اید و حال داشتید تو کامنتها میتونیم در مورد دیگر این حافظهبانان حرف بزنیم. فقط معرفیاش بر گردۀ شما.
4- متاسفانۀ این کتاب من را وسوسه کرد یک دور کتابخانهام را بر هم بزنم و اندکی «گریز بنویسم». البته اصلا زمانش نشده است. هنوز نرسیده؛ خلاصه کوتاه قد ام. پس نمینویسم. اگر یادم بماند شاید سالها بعدتر. شاید باید به کشف و شهود، حالِ نوشتنِ این نوع متون هویدا شوند، پس صرفا میتوانم منتظر بمانم؛ شاید هیچوقت نشد، حیف!
در ضمن امان از حافظهی فراموشکار، قول داده بودم یک نقل قولِ جذاب از کتاب را بنویسم که کلا یادم رفت چی بود و کجای کتاب بود.
بر اساس سنت، یادداشتهای حینِ مطالعه:
{تا صفحۀ 30}
انقدر شروعِ کتاب روان و دلچسب بود که اگر خودداری نکنم به طرفةالعینی تمام میشود.
باید بر نفس اماره قدم بگذارم تا جرعه جرعه بنوشم این نوشته را.
حریص شدم اون یکی کتابِ این نویسنده که ترجمان منتشر کرده است را نیز بخوانم. اصلا اولِ کار، آن کتاب را دیده بودم و مجذوب ایده و تکگزارههایش شده بودم؛ تا اینکه کرمِ فراموشی در ذهنم پیچید و دیگه سراغش نرفتم تا امروز که توی کتابفروشیِ انتشارات مولی، دستم به ناگهان این کتاب(برچیدن کتابخانهام) را گرفت و خریدمش.
{تا صفحۀ 73}
[...]
گریزِ پنجم، مربوط به کتابخانهی افسانهای اسکندریه بود و حسرتِ کتابهای سوخته و نابود شده در آن کتابخانه. این برای منی که به صورت دستِ دوم و مختصری تاریخ کتابخانهسوزیهای ایران و اسلام، به همراه لیستِ نسخ موجود در آنها را خواندهام این روایت بسیار تلخ و قابلدرک بود.وا حسرتا!
یک نقاشیاز هست بنام "کتابخانۀ اسکندریه در آتش/The Burning of the Library of Alexandria (1876) که به نحو عجیبی غم داره. یه سرچی کنید یافت میکنید.
1- سریع میروم سرِ اصل مطلب. نویسندهی 70سالهای که بالغ بر 35هزار جلد کتاب در کتابخانهی شخصی خود دارد، سعی کرده است به تبعیت از متفکرِ مکتب فرانکفورتیِ معروف، والتر بنیامین، گریزهای کتابی ماحصل از جمعآوری، برچیدن، کتابخانهی شخصیاش را با ما به اشتراک بگذارد. فقدانِ بزرگ، کار بزرگ؛ از عشقِ این بشر به کتاب همین بس که با برچیدنِ کتابخانهاش غمی بزرگ را تجربه کرد که نتیجهی آن این نوشتهی مجذوبکننده بوده است.
گریزهای متکثر و نامنسجمِ کتاب، عوضِ سردرگمی، خیال و تمرکزِ خواننده را تحریک میکند. باید متمرکز بود تا بتوان از میان این گریزهای جهنده، ایدهها و لطایفِ متن را درک کرد. واقعا برای کسی که کتابخوانی و کتابخانهاش چیزی فراتر از تجربهای و مکانی عادی باشد و بتواند لحظاتِ کتابیاش را جزوِ ذاتیاتش! برشمارد یا بتواند با خواندن، معنای واژه-مفهومِ غرقگی را درک کند، خواندن این گریزهای نابهنگام قندِ مکرر است.(این وسط یه چیزی برای خودم بنویسم. از لحاظِ لغوی به پیسی خوردهام. شاید ضروری باشد اندکی متنِ تالیفیِ ادبیِ فارسی بخوانم. از چوبک گرفته تا بیهقی، هرکدام که شد؛ حتی دولتآبادی.)
از این کتاب زیاد میتوان نوشت، چون از هر دری سخن گفته است، و خوب هم سخن گفته است؛ کتابی با هزار و یک عنوان.
در ضمن، ترجمۀ کتاب هم خوب بود واقعا.
2- البته مطالعهی این کتاب زمان دارد. یعنی به هرکسی نمیتوان آن را معرفی کرد. البته هرکسی میتواند این کتاب را بخواند و قطعا فرازهای مختصِ خود را یافت میخواهد کرد، اما اگر با ادبیات دمخور باشی، و بتوانی تلمیحهای بیشمار کتاب و ��نایههایش را بفهمی، عِیشات کوک خواهد شد. برای خودِ من شاید زود بود خواندن این کتاب. البته بعید است در آینده هم با چیزی فراتر از 50درصد ارجاعاتِ کتاب رابطهی پیشینی داشته باشم، اما لااقل بیشتر در جهانِ ادبیات غرقه خواهم بود و این فقره باعث میشود بهتر بتوانم جهانِ ناپیوسته کتاب را دوست بدارم. چند فقره از ارجاعهای کتاب، مثلِ داستانِ کتابخانهی بابل بورخس و... را که از پیش از مطالعه میشناختم برایم بسیار عزیزتر بود تا مابقی گوشۀ چشمهای کتاب.
باید کلاسیک خواند. ما محکوم به کلاسیکخوانی ایم.
3- نویسنده به نوعی، اجرِ عشقِ خود را در دنیا دید و حَسبِ ظاهر، خسر الدنیا نشد و به مرادِ مطلوبِ خود رسید؛ ریاست کتابخانۀ ملیِ آرژانتین با چیزی «مابینِ سه تا پنج میلیون» کتاب. برای من، شعارهای مانگل باور پذیر بود. شعارهایی که برای کتابخانهها وظایفِ مدنی بر میشمارد. شعارهایی که ردِ شخصیتِ کتابخوانِ نویسنده در آن پرواضح است. مثلا، برای ترویجِ کتابخوانی شاید «جوایز نقدی» چندان راهگشا نباشد، بلکه همانطور که تجربه کردهایم معرفیهای سینه به سینه یا مرورهای مشفقانه و از تهدل است که میتواند موثر و واقعی، جهانِ کتابخوانها را گسترش دهد. برای همین بود که کتابباز گرفت؛ دیوانههای کتاب میدانند چگونه این ویروس را منتشر کنند. (البته عاقبتِ این ریاست را نمیدانم، شاید آلبرتوِ قصهی ما چندان هم توفیق نیابد در پستِ ریاستیِ خود، چون لزوما هر کتابخوانِ حرفهای کتابدارِ متخصص یا رئیسی کاربلد نمیشود.)
البته یافتنِ شخصیِ کتابها، پیگیری کارهای یک نویسندۀ بخصوص و «کتابهای ناگهانی» هم از دیگر مسیرهای مشهور است که توسط عدهای لیست شده است! (نیازمندِ تکمیل منابع)
شاید کمی بیربط باشد اما جا دارد اینجا از چند نفر که میشناسم که تلاش کرده اند برخی مخازنِ کتابیِ ایران، سروسامان بگیرند، نام ببرم. یکی ایرج افشار که اصلا در حکمِ پدرِ مخزنها و کتابخانهها در ایران است. هرگاه به کتابخانۀ مرکزی دانشگاه تهران میروم یادی از این بزرگمرد در ذهنم پیدا میشود. نفر دوم رسول جعفریان که تلاشهای او در نوسازیِ کتابخانۀ مجلس را در حدیثِ دیگران شنیدهام. نفر سوم هم سید کاظم موسوی بجنوردی که دایرة المعارف بزرگ اسلامی را از صدقه سرِ سماجتِ او داریم. خلاصه این سه نفر پاسبانِ حافظۀ مکتوب این سرزمین بوده اند؛ به قولی پاسبانِ مرزهای فرهنگی این کهنبوم. البته این سیاههی سه نفری کسانی اند که من خوب میشناسمشان و بانیانِ حفظِ آثارِ مکتوبِ فارسی قطعا منحصر در این لیست نیست. اگه تا اینجای متن خوانده اید و حال داشتید تو کامنتها میتونیم در مورد دیگر این حافظهبانان حرف بزنیم. فقط معرفیاش بر گردۀ شما.
4- متاسفانۀ این کتاب من را وسوسه کرد یک دور کتابخانهام را بر هم بزنم و اندکی «گریز بنویسم». البته اصلا زمانش نشده است. هنوز نرسیده؛ خلاصه کوتاه قد ام. پس نمینویسم. اگر یادم بماند شاید سالها بعدتر. شاید باید به کشف و شهود، حالِ نوشتنِ این نوع متون هویدا شوند، پس صرفا میتوانم منتظر بمانم؛ شاید هیچوقت نشد، حیف!
در ضمن امان از حافظهی فراموشکار، قول داده بودم یک نقل قولِ جذاب از کتاب را بنویسم که کلا یادم رفت چی بود و کجای کتاب بود.
بر اساس سنت، یادداشتهای حینِ مطالعه:
{تا صفحۀ 30}
انقدر شروعِ کتاب روان و دلچسب بود که اگر خودداری نکنم به طرفةالعینی تمام میشود.
باید بر نفس اماره قدم بگذارم تا جرعه جرعه بنوشم این نوشته را.
حریص شدم اون یکی کتابِ این نویسنده که ترجمان منتشر کرده است را نیز بخوانم. اصلا اولِ کار، آن کتاب را دیده بودم و مجذوب ایده و تکگزارههایش شده بودم؛ تا اینکه کرمِ فراموشی در ذهنم پیچید و دیگه سراغش نرفتم تا امروز که توی کتابفروشیِ انتشارات مولی، دستم به ناگهان این کتاب(برچیدن کتابخانهام) را گرفت و خریدمش.
{تا صفحۀ 73}
[...]
گریزِ پنجم، مربوط به کتابخانهی افسانهای اسکندریه بود و حسرتِ کتابهای سوخته و نابود شده در آن کتابخانه. این برای منی که به صورت دستِ دوم و مختصری تاریخ کتابخانهسوزیهای ایران و اسلام، به همراه لیستِ نسخ موجود در آنها را خواندهام این روایت بسیار تلخ و قابلدرک بود.وا حسرتا!
یک نقاشیاز هست بنام "کتابخانۀ اسکندریه در آتش/The Burning of the Library of Alexandria (1876) که به نحو عجیبی غم داره. یه سرچی کنید یافت میکنید.
February 14, 2019
قد لا يقوى الأدب على إنقاذ أحدٍ من الظلم أو مغريات الطمع أو مصائب السلطة. ولكنه ناجعٌ ومخيف من غير بدّ، ما دام كل دكتاتور، وكل نظام حكم شمولي، وكل ضابط مهدّد، يحاولون التخلص من الأدب بإحراق الكتب، بمنعِ الكتب، بالرقابة على الكتب، بفرض الضرائب على الكتب، بقلة إيلاء قضية محو الأمية أيّ اهتمامٍ يُذكر إلا رفعًا للعتب، بالتلميح إلى أن المطالعة نشاطٌ نخبويّ.
كل يوم، في مكانٍ ما من هذا العالم، يحاول أحدهم (ويفلح أحيانًا) أن يخنق كتابًا يبادرُ تصريحًا أو تلميحًا إلى التحذير من مغبّة ذلك. ومرةً تلو أخرى، تتهاوى الأمبراطوريات ويبقى الأدب.
- ألبرتو مانغويل.
كل يوم، في مكانٍ ما من هذا العالم، يحاول أحدهم (ويفلح أحيانًا) أن يخنق كتابًا يبادرُ تصريحًا أو تلميحًا إلى التحذير من مغبّة ذلك. ومرةً تلو أخرى، تتهاوى الأمبراطوريات ويبقى الأدب.
- ألبرتو مانغويل.
May 17, 2025
به یاد بورخس، چشم کتابخانه های جهان:
کتابخانه را نمیشود جابهجا کرد، همانطور که حافظه را، همانطور که یک نام را، همانطور که رؤیا را.
قفسهها را شاید بشود باز کرد، کتابها را در کارتنها چید، لیبل زد، شماره گذاشت، ولی کتابخانه فقط انباشتی از جلد و کاغذ نیست. کتابخانه طرحیست از ذهن، کالبدیست برای زبان، چیزیست میان موزه و معبد، میان حافظه و امید.
آلبرتو مانگوئل این را میدانست، و با اینهمه، ناگزیر بود آن را برچیند. «برچیدن کتابخانهام» اعترافنامهایست که کسی با قلب ویرانشدهاش مینویسد؛ کسی که دیگر نه مکانی برای قرار دارد، نه واژهای که در آن آسایش یابد.
چیزی بورخسی در سراسر این کتاب هست. نه فقط در ارجاعات، نه فقط در خاطره پررنگی که مانگوئل از کتابخواندن برای بورخس نقل میکند، بلکه در نگاه هستیشناسانهای که به کتابها دارد؛ در اینکه چگونه کتابخانه نه ابزاری برای دانستن، بلکه سرزمینیست برای گمشدن است. بورخس میگفت: «من همواره تصور میکردم بهشت باید به شکل کتابخانهای باشد.» حال مانگوئل، به دلایلی بسیار زمینیتر، آن بهشت را ترک میکند. اما آنچه رخ میدهد، سقوط از بهشت نیست؛ بلکه نوعی تبعید درونیست، ترک یک بدن کاغذی که سالها در آن زیستهای و حالا ناچار به بیرونرفتن از آنی، که دیگر برایش جایی در جهان وجود ندارد.
مانگوئل کتابها را از قفسهها بیرون میآوَرَد، اما در واقع دارد قطعاتی از گذشتهاش را ورق میزند. هر کتاب نه فقط نشانی از یک دوره یا اندیشه، بلکه بخشی از خود اوست؛ بخشی از مردی که در چندین زبان زندگی کرده، در چندین کشور ریشه دوانده و در هیچکدام نمانده است. برچیدن کتابخانهام در سطح ظاهر، تأملی است بر کتابها و نقش آنها در زندگی انسان، اما در عمق، بازخوانیای ست از واژه بیقرار خانه.
کتابخانه برای مانگوئل چیزیست میان وطن و تن، و حالا که باید آن را ترک کند، نوعی پوستاندازی دردناک را تجربه میکند؛ یک خودکشی معنوی که در آن، چیزی از او میمیرد تا باقی بتواند در جهانی نامهربان دوام بیاورد.
و آیا بورخس، آن نابینای بیناتر از همه، پیشبینی نکرده بود که کتابخانهها ما را هم خواهند بلعید؟ که واژهها، سرانجام، با ما همان خواهند کرد که ما با آنها میکنیم؟
مانگوئل در این کتاب نه همچون یک روشنفکر، بلکه همچون یک سوگوار سخن میگوید. سوگوار عشق و تعادلی که دیگر وجود ندارد. سوگوار درختی که شاخههایش جلد کتاب بود و ریشههایش حافظه و عاطفه.
«برچیدن کتابخانهام» کتابی نیست برای آموختن، بلکه کتابیست برای از دست دادن. کتابی که به ما میآموزد چگونه از دست بدهیم، بیآنکه فراموش کنیم. چگونه از جایی که نبودنش را تاب نمیآوریم، دل بکنیم و در عین حال در آن بمانیم؛ در ذهن، در کلمه، در خراشهایی که بر دل میمانند.
شاید مانگوئل هم، مثل بورخس، میداند که جهان چیزی جز شبکهای از استعارهها نیست؛ و کتابخانه، پیچیدهترین و انسانیترینِ آنهاست.
کتابخانه را نمیشود جابهجا کرد، همانطور که حافظه را، همانطور که یک نام را، همانطور که رؤیا را.
قفسهها را شاید بشود باز کرد، کتابها را در کارتنها چید، لیبل زد، شماره گذاشت، ولی کتابخانه فقط انباشتی از جلد و کاغذ نیست. کتابخانه طرحیست از ذهن، کالبدیست برای زبان، چیزیست میان موزه و معبد، میان حافظه و امید.
آلبرتو مانگوئل این را میدانست، و با اینهمه، ناگزیر بود آن را برچیند. «برچیدن کتابخانهام» اعترافنامهایست که کسی با قلب ویرانشدهاش مینویسد؛ کسی که دیگر نه مکانی برای قرار دارد، نه واژهای که در آن آسایش یابد.
چیزی بورخسی در سراسر این کتاب هست. نه فقط در ارجاعات، نه فقط در خاطره پررنگی که مانگوئل از کتابخواندن برای بورخس نقل میکند، بلکه در نگاه هستیشناسانهای که به کتابها دارد؛ در اینکه چگونه کتابخانه نه ابزاری برای دانستن، بلکه سرزمینیست برای گمشدن است. بورخس میگفت: «من همواره تصور میکردم بهشت باید به شکل کتابخانهای باشد.» حال مانگوئل، به دلایلی بسیار زمینیتر، آن بهشت را ترک میکند. اما آنچه رخ میدهد، سقوط از بهشت نیست؛ بلکه نوعی تبعید درونیست، ترک یک بدن کاغذی که سالها در آن زیستهای و حالا ناچار به بیرونرفتن از آنی، که دیگر برایش جایی در جهان وجود ندارد.
مانگوئل کتابها را از قفسهها بیرون میآوَرَد، اما در واقع دارد قطعاتی از گذشتهاش را ورق میزند. هر کتاب نه فقط نشانی از یک دوره یا اندیشه، بلکه بخشی از خود اوست؛ بخشی از مردی که در چندین زبان زندگی کرده، در چندین کشور ریشه دوانده و در هیچکدام نمانده است. برچیدن کتابخانهام در سطح ظاهر، تأملی است بر کتابها و نقش آنها در زندگی انسان، اما در عمق، بازخوانیای ست از واژه بیقرار خانه.
کتابخانه برای مانگوئل چیزیست میان وطن و تن، و حالا که باید آن را ترک کند، نوعی پوستاندازی دردناک را تجربه میکند؛ یک خودکشی معنوی که در آن، چیزی از او میمیرد تا باقی بتواند در جهانی نامهربان دوام بیاورد.
و آیا بورخس، آن نابینای بیناتر از همه، پیشبینی نکرده بود که کتابخانهها ما را هم خواهند بلعید؟ که واژهها، سرانجام، با ما همان خواهند کرد که ما با آنها میکنیم؟
مانگوئل در این کتاب نه همچون یک روشنفکر، بلکه همچون یک سوگوار سخن میگوید. سوگوار عشق و تعادلی که دیگر وجود ندارد. سوگوار درختی که شاخههایش جلد کتاب بود و ریشههایش حافظه و عاطفه.
«برچیدن کتابخانهام» کتابی نیست برای آموختن، بلکه کتابیست برای از دست دادن. کتابی که به ما میآموزد چگونه از دست بدهیم، بیآنکه فراموش کنیم. چگونه از جایی که نبودنش را تاب نمیآوریم، دل بکنیم و در عین حال در آن بمانیم؛ در ذهن، در کلمه، در خراشهایی که بر دل میمانند.
شاید مانگوئل هم، مثل بورخس، میداند که جهان چیزی جز شبکهای از استعارهها نیست؛ و کتابخانه، پیچیدهترین و انسانیترینِ آنهاست.
May 10, 2024
The event we do not know the details of is the trigger of a reflection on these books, what they evoke, literature, reading, and writing experiences. In a short text, Alberto Manguel never tires of his digressions, where he refers to his experience with Borges and puts his scholarship to good use. He recounts his relationship with libraries and narrates the library's history, "which had reached the status of model for all libraries, that of Alexandria," where he stages his relationship to dictionaries and words.
It is a book of passions delivered here by a master of powers.
It is a book of passions delivered here by a master of powers.
April 27, 2018
A brilliant set of essays on the importance of books, reading, and libraries.
"It is true that, confronted with the blind imbecility with which we try to destroy our planet, the relentlessness with which we inflict pain on ourselves and others, the extent of our greed and cowardice and envy, the arrogance with which we strut among our fellow living creatures, it is hard to believe that writing—literature or any other art, for that matter—teaches us anything. If after reading lines such as Larkin’s “The trees are coming into leaf, / Like something almost being said,” we are still capable of all such atrocities, then perhaps literature does make nothing happen."
"Like the Greeks, we allow ourselves to be governed by sick and greedy individuals for whom death is unimportant because it happens to others, and in book after book we attempt to put into words our profound conviction that it should not be so."
"Of course, literature may not be able to save anyone from injustice, or from the temptations of greed or the miseries of power. But something about it must be perilously effective if every dictator, every totalitarian government, every threatened official tries to do away with it, by burning books, by banning books, by censoring books, by taxing books, by paying mere lip-service to the cause of literacy, by insinuating that reading is an elitist activity. William Blake, speaking about Napoleon in a public address, had this to say: “Let us teach Buonaparte, and whosoever else it may concern, that it is not Arts that follow and attend upon Empire, but Empire that attends and follows the Arts.”
There are too many wonderful passages to quote, but I thought these three had some relevance in today's world. I just wish everyone could understand the importance of reading.
"It is true that, confronted with the blind imbecility with which we try to destroy our planet, the relentlessness with which we inflict pain on ourselves and others, the extent of our greed and cowardice and envy, the arrogance with which we strut among our fellow living creatures, it is hard to believe that writing—literature or any other art, for that matter—teaches us anything. If after reading lines such as Larkin’s “The trees are coming into leaf, / Like something almost being said,” we are still capable of all such atrocities, then perhaps literature does make nothing happen."
"Like the Greeks, we allow ourselves to be governed by sick and greedy individuals for whom death is unimportant because it happens to others, and in book after book we attempt to put into words our profound conviction that it should not be so."
"Of course, literature may not be able to save anyone from injustice, or from the temptations of greed or the miseries of power. But something about it must be perilously effective if every dictator, every totalitarian government, every threatened official tries to do away with it, by burning books, by banning books, by censoring books, by taxing books, by paying mere lip-service to the cause of literacy, by insinuating that reading is an elitist activity. William Blake, speaking about Napoleon in a public address, had this to say: “Let us teach Buonaparte, and whosoever else it may concern, that it is not Arts that follow and attend upon Empire, but Empire that attends and follows the Arts.”
There are too many wonderful passages to quote, but I thought these three had some relevance in today's world. I just wish everyone could understand the importance of reading.
January 20, 2025
3.5
آلبرتو مانگال آرژانتینی که روزگاری در خدمت بورخس بوده و به علت ضعف بینایی بورخس، برای او کتاب میخوانده در این کتاب شرح عاشقانه ای از تجربیات خودش در حوزه کتاب و کتابداری و کتاب خوانی رو به مخاطب ارائه میده. او صاحب یک کتابخانه 35000 جلدی بوده و ضمن گفتن از زمانی که این کتابها رو جمع و بسته بندی میکنه، گریزهای متفاوتی به موضوعات گوناگون میزنه. کتاب پرحرفی است.از موضوعات مختلفی سخن به میان آمده و نویسنده اونها رو شیرین روایت کرده. متن خشکی نیست و دافعه ایجاد نمیکنه و موضوعات زیادش هم به نظرم مشکلی برای خواننده به وجود نمیاره. از کتاب ها و مسائل گوناگونی در کتاب صحبت میشه. هر گریز از کتاب از دو بخش تشکیل میشه.یکی موضوعی که در اون گریز نویسنده میخواد در موردش حرف بزنه و در قسمت دوم جستار، به کتابخانه عظیمش رجوع میکنه و بحث رو ادامه میده...جستارهایی ابتدایی رو بیشتر دوست داشتم.گفتن از این کتاب خیلی سخته، چون به نظرم با توجه به تعدد مسائلی که در موردشون حرف زده شده، صرفا باید تجربه کرد و خوند. هر مخاطبی با توجه به فراخور تجربیات و دانش و سابقه مطالعاتی که داره میتونه سهم و اندوخته خودش رو از این کتاب برداره.
آلبرتو مانگال آرژانتینی که روزگاری در خدمت بورخس بوده و به علت ضعف بینایی بورخس، برای او کتاب میخوانده در این کتاب شرح عاشقانه ای از تجربیات خودش در حوزه کتاب و کتابداری و کتاب خوانی رو به مخاطب ارائه میده. او صاحب یک کتابخانه 35000 جلدی بوده و ضمن گفتن از زمانی که این کتابها رو جمع و بسته بندی میکنه، گریزهای متفاوتی به موضوعات گوناگون میزنه. کتاب پرحرفی است.از موضوعات مختلفی سخن به میان آمده و نویسنده اونها رو شیرین روایت کرده. متن خشکی نیست و دافعه ایجاد نمیکنه و موضوعات زیادش هم به نظرم مشکلی برای خواننده به وجود نمیاره. از کتاب ها و مسائل گوناگونی در کتاب صحبت میشه. هر گریز از کتاب از دو بخش تشکیل میشه.یکی موضوعی که در اون گریز نویسنده میخواد در موردش حرف بزنه و در قسمت دوم جستار، به کتابخانه عظیمش رجوع میکنه و بحث رو ادامه میده...جستارهایی ابتدایی رو بیشتر دوست داشتم.گفتن از این کتاب خیلی سخته، چون به نظرم با توجه به تعدد مسائلی که در موردشون حرف زده شده، صرفا باید تجربه کرد و خوند. هر مخاطبی با توجه به فراخور تجربیات و دانش و سابقه مطالعاتی که داره میتونه سهم و اندوخته خودش رو از این کتاب برداره.
December 11, 2024
Волим књиге о књигама, о библиотекама, књиге о туђем читалачком искуству и односу према књижевности и писаној речи уопште.
Овај Мангелов спис/есеј, ипак, није само о томе. Ово је заиста једна елегија у којој се, потакнут паковањем своје огромне библиотеке, због пресељења, Мангел осврће и на историју писма и писања, значај библиотека, али и на различите друге друштвене и друштвено-историјске околности. Огромна ерудиција исијава из свега тога, али нипошто она сувопарна, енциклопедијска.
Баш, онако, један драгуљчић од књиге.
Овај Мангелов спис/есеј, ипак, није само о томе. Ово је заиста једна елегија у којој се, потакнут паковањем своје огромне библиотеке, због пресељења, Мангел осврће и на историју писма и писања, значај библиотека, али и на различите друге друштвене и друштвено-историјске околности. Огромна ерудиција исијава из свега тога, али нипошто она сувопарна, енциклопедијска.
Баш, онако, један драгуљчић од књиге.
June 20, 2021
4,5*
Porque, se toda a biblioteca é autobiográfica, então o acto de a embalar parece uma espécie de um auto-obituário.
Mais uma vez, a ideia que eu fazia da escrita de um autor caiu por terra. Já tinha ouvido muitos elogios a Alberto Manguel, mas nenhum me convenceu e só pelo facto de ter um audiobook disponível me decidi a dar uma oportunidade a “Embalando a Minha Biblioteca”. Bastaram-me os primeiros minutos para perceber que este era um livro que eu queria ter em formato físico e marcar, marcar até à exaustão, e assim continuar a aumentar a minha biblioteca pessoal, para talvez um dia ter tantos como o autor!
Quero a materialidade das coisas verbais, a presença sólida do livro, a forma, o tamanho, a textura. Compreendo a conveniência dos livros imateriais e a importância que têm numa sociedade do século XXI, mas, para mim, têm a qualidade das relações platónicas. Talvez por isso sinta tão profundamente a perda de livros que as minhas mãos conheciam tão bem. Sou como Tomás, preciso de tocar para acreditar.
Faço apenas uma vaga ideia do que seja possuir 35 mil livros como Manguel, e, um dia, ter de embalá-los todos e levá-los para o outro lado do mundo, numa tarefa tão gigantesca que necessitou da ajuda de vários amigos para os envolver em papel, rotular caixotes e fazer mapas dos locais onde eles costumavam estar.
O que pomos em palavras são sombras das sombras, e todos os livros confessam a impossibilidade de apreender inteiramente seja lá o que for que a nossa experiência agarra. Todas as nossas bibliotecas são o glorioso registo desse fracasso.
A esta elegia à sua biblioteca pessoal e às bibliotecas públicas em geral, seguem-se dez divagações sobre livros, dicionários, leitores e escritores (apesar de serem sobretudo "dead white dudes", o que é pena), onde a erudição brota com toda a naturalidade, sempre a propósito, sem me parecer que o autor se estivesse a exibir.
Em termos práticos, os dicionários coligem as nossas palavras tanto para as preservar como para no-las devolverem, para nos permitirem saber que nomes demos às nossas experiências ao longo das eras, e também para descartar alguns desses nomes e os renovar, num ritual de contínuo baptismo.
Neste meu primeiro contacto com Alberto Manguel, senti que ele é um sábio que, pelo seu percurso e pelas pessoas com quem privou, quase ascende ao estatuto de mito, mas é também o mais humilde dos leitores que quer partilhar o seu conhecimento e o seu entusiasmo com os outros amantes de livros, sendo um dos seus desejos que mais gente se junte às hostes dos que lêem e frequentam bibliotecas.
Sei bem que o anseio de ser dono dos livros que levo emprestados parece mesquinho e egoísta. Acredito que o furto é repreensível e, porém, fui obrigado inúmeras vezes a reunir toda a minha energia moral para não enfiar no bolso um volume desejado.
Porque, se toda a biblioteca é autobiográfica, então o acto de a embalar parece uma espécie de um auto-obituário.
Mais uma vez, a ideia que eu fazia da escrita de um autor caiu por terra. Já tinha ouvido muitos elogios a Alberto Manguel, mas nenhum me convenceu e só pelo facto de ter um audiobook disponível me decidi a dar uma oportunidade a “Embalando a Minha Biblioteca”. Bastaram-me os primeiros minutos para perceber que este era um livro que eu queria ter em formato físico e marcar, marcar até à exaustão, e assim continuar a aumentar a minha biblioteca pessoal, para talvez um dia ter tantos como o autor!
Quero a materialidade das coisas verbais, a presença sólida do livro, a forma, o tamanho, a textura. Compreendo a conveniência dos livros imateriais e a importância que têm numa sociedade do século XXI, mas, para mim, têm a qualidade das relações platónicas. Talvez por isso sinta tão profundamente a perda de livros que as minhas mãos conheciam tão bem. Sou como Tomás, preciso de tocar para acreditar.
Faço apenas uma vaga ideia do que seja possuir 35 mil livros como Manguel, e, um dia, ter de embalá-los todos e levá-los para o outro lado do mundo, numa tarefa tão gigantesca que necessitou da ajuda de vários amigos para os envolver em papel, rotular caixotes e fazer mapas dos locais onde eles costumavam estar.
O que pomos em palavras são sombras das sombras, e todos os livros confessam a impossibilidade de apreender inteiramente seja lá o que for que a nossa experiência agarra. Todas as nossas bibliotecas são o glorioso registo desse fracasso.
A esta elegia à sua biblioteca pessoal e às bibliotecas públicas em geral, seguem-se dez divagações sobre livros, dicionários, leitores e escritores (apesar de serem sobretudo "dead white dudes", o que é pena), onde a erudição brota com toda a naturalidade, sempre a propósito, sem me parecer que o autor se estivesse a exibir.
Em termos práticos, os dicionários coligem as nossas palavras tanto para as preservar como para no-las devolverem, para nos permitirem saber que nomes demos às nossas experiências ao longo das eras, e também para descartar alguns desses nomes e os renovar, num ritual de contínuo baptismo.
Neste meu primeiro contacto com Alberto Manguel, senti que ele é um sábio que, pelo seu percurso e pelas pessoas com quem privou, quase ascende ao estatuto de mito, mas é também o mais humilde dos leitores que quer partilhar o seu conhecimento e o seu entusiasmo com os outros amantes de livros, sendo um dos seus desejos que mais gente se junte às hostes dos que lêem e frequentam bibliotecas.
Sei bem que o anseio de ser dono dos livros que levo emprestados parece mesquinho e egoísta. Acredito que o furto é repreensível e, porém, fui obrigado inúmeras vezes a reunir toda a minha energia moral para não enfiar no bolso um volume desejado.
June 26, 2025
خاطرات کتابی آدمها رو دوست دارم.
هیچوقت به کلکسیونرهای کتاب فکر نکرده بودم. درک این آدمها برام سخت و عجیبه. اینکه کتابهایی بخری که حتی زبانشون رو بلد نباشی عادی نیست.
نمیدانم.
"تمام جمعهای ما در نهایت مفردند. پس چه چیزیست که ما را از قلعهی خویشتنمان به جستجوی همنشینی و همکلامی با موجودات دیگری سوق میدهد که بیوقفه ما را در این منزلگاه عجیب بازمیتابانند؟
آن افسانهی افلاطونی درباره سرشت دوگانه انسان نخستینی که خدایان دو پارهش کردند تا حدی این جستجو را تبیین میکند: ما مشتاقانه در جستجوی پاره تنمان، نیمه گمشدهمان، هستیم. ولی دست دادنها و در آغوش کشیدنها، جدالهای آکادمیک و ورزشهای تنانه هیچگاه برای غلبه بر محکومیتمان به تفرد کافی نبودهاند.
بدنهایمان به برقعهایی میمانند که حائل بین ما و باقی بنیبشرند و لازم نیست شمعان منارنشین به بالای مناری در صحرا برود تا متوجه شود از همکیشانش جداست. ما محکومیم به تکبودگی."
هیچوقت به کلکسیونرهای کتاب فکر نکرده بودم. درک این آدمها برام سخت و عجیبه. اینکه کتابهایی بخری که حتی زبانشون رو بلد نباشی عادی نیست.
نمیدانم.
"تمام جمعهای ما در نهایت مفردند. پس چه چیزیست که ما را از قلعهی خویشتنمان به جستجوی همنشینی و همکلامی با موجودات دیگری سوق میدهد که بیوقفه ما را در این منزلگاه عجیب بازمیتابانند؟
آن افسانهی افلاطونی درباره سرشت دوگانه انسان نخستینی که خدایان دو پارهش کردند تا حدی این جستجو را تبیین میکند: ما مشتاقانه در جستجوی پاره تنمان، نیمه گمشدهمان، هستیم. ولی دست دادنها و در آغوش کشیدنها، جدالهای آکادمیک و ورزشهای تنانه هیچگاه برای غلبه بر محکومیتمان به تفرد کافی نبودهاند.
بدنهایمان به برقعهایی میمانند که حائل بین ما و باقی بنیبشرند و لازم نیست شمعان منارنشین به بالای مناری در صحرا برود تا متوجه شود از همکیشانش جداست. ما محکومیم به تکبودگی."
April 13, 2018
https://www.bbc.co.uk/programmes/b09y...Description: Alberto Manguel has had consistent 5-star ratings for his books on reading, books and libraries. With regret, he packs up his library of 35,000 volumes and prepares to move from a vast property in rural France to a small apartment on Manhattan's West Side.
Choosing which books to keep, store, or cast out, Manguel finds himself in deep reverie on the nature of relationships between books and readers, books and collectors, order and disorder, memory and reading.
In this poignant re-evaluation of his life as a reader, he illuminates the highly personal art of reading and affirms the vital role of public libraries. Manguel's musings range widely - from delightful reflections on the idiosyncrasies of book lovers to deeper analyses of historic and catastrophic book events, including the burning of ancient Alexandria's library and contemporary library lootings at the hands of ISIS.
With insight and passion, the author underscores the universal centrality of books and their unique importance to a democratic, civilised, and engaged society.⭐⭐⭐⭐
We should be grateful that we do not know what was destroyed in the fire at Alexandria, because we would be inconsolable"
Numinous is an English adjective, derived in the 17th century from the Latin numen, that is (especially in ancient Roman religion) a "deity or spirit presiding over a thing or space". Meaning "denoting or relating to a numen", it describes the power or presence or realisation of a divinity.
WL The Library at Night
MB Stevenson Under the Palm Trees
4 Packing My Library
October 27, 2018
"In June 2015 Alberto Manguel prepared to leave his centuries-old village home in France’s Loire Valley and reestablish himself in a one-bedroom apartment on Manhattan’s Upper West Side. Packing up his enormous, 35,000‑volume personal library, choosing which books to keep, store, or cast out," begins the book description. That was the book I wanted to read - the book I thought I was going to be reading, titled Packing My Library. Because this would be my personal nightmare, having to move all my books and get rid of enormous numbers of them, I wanted to read about how someone else went through the process. What books did they keep? What did they sell on ebay? What went right into the dumpster? This hope turned out to be delusional. Only on the penultimate page, in the Acknowledgements (!), did Manguel address the "packing my library" part. And he didn't even do the packing! "And then in the final months, when it came time to close down, several [of my friends] came to catalogue the library as it had been in its prime, and organized themselves into teams to take the books off the shelves, wrap them in protective paper, place them in boxes with the appropriate labels, and make maps of where they had stood..."
I have to wean myself off this self-indulgent genre - bookish people Talking About Their Books, and all the supraliterary digressions Their Books conjure up. Already in the first chapter - the "elegy" - I felt resentful of the author luxuriating in a deep tub of his albertomanguelness. It takes a unique writer to pull off this genre. Manguel isn't.
September 8, 2018
وصفتُ ذات مرّة "ألبرتو مانغويل" بالمثقّف الثرثار. يبدأ في موضوعٍ ثمّ ينتقل إلى آخر، ثمّ ثالث ورابع في استطرادات متتالية. فتحلّق معه من كتاب إلى كتاب ومن اقتباسٍ إلى آخر، وتتنقّل معه في زيارةٍ إلى كتّابٍ تعرفُ بعضهم وتجهل آخرين. كلّ ذلك في رحلةٍ ممتعة لا تُملّ، يُسمّيها "مانغويل" لاحقًا ويُصدرها في كتاب.
في هذا الكتاب يعترف "مانغويل" بهذا صراحةً، ويقدّم بين يدي كتابًا على هامش "استطرادات" عشرة!
فقد تقرّر أن ينتقل "مانغويل" من فرنسا إلى الولايات المتحدة، ثمّ عُرض عليه مكانة ثقافية مرموقة في بلده الأرجنتين، لا يجد مفرًّا منها. يُلملم "مانغويل" كتبه ويجمعها في صناديق ليفرغها لاحقًا ويعيد ترتيبها في مقرّه الجديد.
يقول "مانغويل" القارئ الشهير أنّه (حيثما استقرّ به المقام راحت مكتبةٌ تكبر وكأنها تشبّ من تلقاء نفسها) ويرى في المكتبة (صورة عن ذات صاحبها وسيرته وتقلّباته؛ سيرةً من طبقات).
تثير هذه التجربة المتكرّرة في حياته وحياة كثيرٍ من القرّاء في داخله تداعيات كثيرة، وتستدعي كمًّا هائلاً من الاستطرادات. يكتب عن المكتبة (عيادة الروح) كما يقتبس، و عن ترتيبها كتنظيم لفوضى العالم. وعن فضّ نظامها كفرصةٍ جديدةٍ لإعادة النظر. عن علاقة القرّاء بكتبهم من الاقتناء إلى التخلّص والإهداء. عن لحظة الكتابة المبدعة. وعن الفنّ وقيمته وتقييمه. عن اللغة وممكناتها وتحدّياتها، وفشلها الذريع المزمن... ويختم بحديثٍ عن المهمة التي تقوم بها "المكتبة العامّة" ا��تماعيًا وثقافيًا.
لا يمكن لقارئ أن لا يحبّ كتب "مانغويل" هذه التي تتحدّث عن الكتب والمكتبات و عوالم القراءة والقرّاء.
في هذا الكتاب يعترف "مانغويل" بهذا صراحةً، ويقدّم بين يدي كتابًا على هامش "استطرادات" عشرة!
فقد تقرّر أن ينتقل "مانغويل" من فرنسا إلى الولايات المتحدة، ثمّ عُرض عليه مكانة ثقافية مرموقة في بلده الأرجنتين، لا يجد مفرًّا منها. يُلملم "مانغويل" كتبه ويجمعها في صناديق ليفرغها لاحقًا ويعيد ترتيبها في مقرّه الجديد.
يقول "مانغويل" القارئ الشهير أنّه (حيثما استقرّ به المقام راحت مكتبةٌ تكبر وكأنها تشبّ من تلقاء نفسها) ويرى في المكتبة (صورة عن ذات صاحبها وسيرته وتقلّباته؛ سيرةً من طبقات).
تثير هذه التجربة المتكرّرة في حياته وحياة كثيرٍ من القرّاء في داخله تداعيات كثيرة، وتستدعي كمًّا هائلاً من الاستطرادات. يكتب عن المكتبة (عيادة الروح) كما يقتبس، و عن ترتيبها كتنظيم لفوضى العالم. وعن فضّ نظامها كفرصةٍ جديدةٍ لإعادة النظر. عن علاقة القرّاء بكتبهم من الاقتناء إلى التخلّص والإهداء. عن لحظة الكتابة المبدعة. وعن الفنّ وقيمته وتقييمه. عن اللغة وممكناتها وتحدّياتها، وفشلها الذريع المزمن... ويختم بحديثٍ عن المهمة التي تقوم بها "المكتبة العامّة" ا��تماعيًا وثقافيًا.
لا يمكن لقارئ أن لا يحبّ كتب "مانغويل" هذه التي تتحدّث عن الكتب والمكتبات و عوالم القراءة والقرّاء.
November 19, 2021
"إن اكتشاف فن القراءة حميم وغامض وسري، ويكاد يكون شرحه مستحيلا كالوقوع في الحب، واغفروا لي هذه المقارنة العاطفية. فالإنسان يكتسب هذا الفنوحده كضرب من التجلي الروحي، أو ربما بالعدوى عند الاحتكاك بقرّاء آخرين. لا أعرف مزيداً من الطرق. السعادة التي نجنيها من القراءة شأنها شأن أي سعادة أخرى لا تأتي بالإكراه."
أول قراءاتي لألبرتو مانغويل، أسرني بكلامه عن الكتب والمكتبات والقراءة والقرّاء. جميل لأبعد الحدود.
...
أول قراءاتي لألبرتو مانغويل، أسرني بكلامه عن الكتب والمكتبات والقراءة والقرّاء. جميل لأبعد الحدود.
...
July 7, 2019
"Muitas vezes senti que a minha biblioteca explicava quem eu era, me conferia um eu sempre em mudança, que se transformava constantemente ao longo dos anos."
(página 15)
"Os livros na minha biblioteca prometiam-me conforto e também a possibilidade de conversas enriquecedoras. Concediam-me, sempre que pegava num, a memória de amizades que não requeriam apresentações, nenhuma delicadeza convencional, nenhuma emoção falsa nem dissimulada."
(página 55)
"Chuang Tsu sonhou que era uma borboleta e, quando acordou, não sabia se era um homem que sonhara ser uma borboleta ou uma borboleta que agora sonhava ser um homem."
(página 91)
(página 15)
"Os livros na minha biblioteca prometiam-me conforto e também a possibilidade de conversas enriquecedoras. Concediam-me, sempre que pegava num, a memória de amizades que não requeriam apresentações, nenhuma delicadeza convencional, nenhuma emoção falsa nem dissimulada."
(página 55)
"Chuang Tsu sonhou que era uma borboleta e, quando acordou, não sabia se era um homem que sonhara ser uma borboleta ou uma borboleta que agora sonhava ser um homem."
(página 91)
October 27, 2023
نحن موجودون أو نصبح موجودين لأن هناك من يعترف بحضورنا.
⭐️⭐️⭐️⭐️
نقرأ لنطرح الأسئلة
⭐️⭐️⭐️⭐️
كانت الكتب تمنحني ذكرى صداقات لا تتطلب أي مقدمات. و لا لباقة تقليدية. و لا ادعاءات أو كتمانا للعواطف.
⭐️⭐️⭐️⭐️
ليس فقدان الأشياء على هذه الدرجة من السوء. لأنه يعلمك الاستمتاع بما تتذكره لا بما تمتلكه. عليك أن تعتاد الفقدان.
⭐️⭐️⭐️⭐️
إن اكتشاف فن القراءة حميم و غامض و سري. و يكاد يكون شرحه مستحيلا كالوقوع في الحب. و اغفروا لي هذه المقارنة العاطفية. فالإنسان يكتسب هذا الفن وحده كضرب من التجلي الروحي. أو ربما بالعدوى عند الاحتكاك بقراء آخرين.
December 21, 2023
"Bir okurun doğmasını sağlayan yegane yöntem benim bildiğim kadarıyla henüz keşfedilmiş değildir. Deneyimlerime göre (her zaman olmasa da) arada bir işe yarayan yöntem tutkulu bir okur örneği sunmaktır. Kimi zaman belirli bir sayfayı okuyarak duyguları bariz şekilde harekete geçen bir dostun, bir ebeveynin, bir kütüphanecinin tecrübesi anlık bir taklit davranışının yolunu açmasa da, en azından merak uyandırıyor olması mümkündür. Ve bu da bana kalırsa iyi bir başlangıçtır. Okuma sanatının keşfi mahrem, müphem, gizli ve neredeyse açıklanması imkansız bir olaydır -yaptığım aşırı duygusal karşılaştırmayı mazur görebilirseniz eğer, bir yönüyle âşık olmayı andırır. Bir nevi aydınlanma misali yahut belki de öbür okurlarla karşı karşıya gelindiğinde başkalarından geçmesi sonucunda kişinin kendisi tarafından tek başına edinilen bir şeydir. Bununla ilgili olarak benim bildiğim başka bir yol yordam yoktur. Kitap okuyarak elde edilen mutluluk, diğer her türlü mutluluk gibi, zorla kabul ettirilemez."
Bu uzun alıntıyı buraya aktarmak istedim çünkü kitaplarla kurduğum ilişkiyi anlattıkça, onlara dair duyduğum heyecanı, tutkuyu paylaştıkça hepsinin ne kadar bulaşıcı olduğunu uzunca bir süredir deneyimliyorum. Hayatta duymayı en sevdiğim cümlelerden biri; "sizi gördükçe daha çok okuyorum" cümlesi, Alberto Manguel bunun ardındaki mekanizmayı öyle güzel anlatmış ki!
Kütüphanemi Toplarken, Manguel'in türlü bürokratik sebeplerle Fransa'daki evini boşaltması gerektiği için devasa kütüphanesini kutulara koyup kaldırmak zorunda kalması üzerine yazdığı bir metin. Kütüphanesini toplar ve kitaplarıyla vedalaşırken her zamanki gibi okumak ve okur olmak üzerine akıl yürütüyor. Fakat işte hayat öyle bir şey ki - kendi kütüphanesini kaybeden Manguel çok kısa zaman sonra kendisini 3 milyondan fazla kitabı olan Arjantin Ulusal Kütüphanesi'nin başında buluyor. Kitaptaki denemeler her zamanki gibi nefis, sonu ise aşırı tatlı. Meğerse Manguel'in kütüphanesi birkaç senedir Lizbon'daymış, kendileri için "Okumanın Tarihi Çalışmaları Merkezi" adlı bir kurum oluşturulmuş ve ziyarete açıkmış.
Böylelikle nurtopu gibi bir yeni yıl hedefim oldu: Lizbon'a, Manguel'in kütüphanesine gitmek. ❤️
Bu uzun alıntıyı buraya aktarmak istedim çünkü kitaplarla kurduğum ilişkiyi anlattıkça, onlara dair duyduğum heyecanı, tutkuyu paylaştıkça hepsinin ne kadar bulaşıcı olduğunu uzunca bir süredir deneyimliyorum. Hayatta duymayı en sevdiğim cümlelerden biri; "sizi gördükçe daha çok okuyorum" cümlesi, Alberto Manguel bunun ardındaki mekanizmayı öyle güzel anlatmış ki!
Kütüphanemi Toplarken, Manguel'in türlü bürokratik sebeplerle Fransa'daki evini boşaltması gerektiği için devasa kütüphanesini kutulara koyup kaldırmak zorunda kalması üzerine yazdığı bir metin. Kütüphanesini toplar ve kitaplarıyla vedalaşırken her zamanki gibi okumak ve okur olmak üzerine akıl yürütüyor. Fakat işte hayat öyle bir şey ki - kendi kütüphanesini kaybeden Manguel çok kısa zaman sonra kendisini 3 milyondan fazla kitabı olan Arjantin Ulusal Kütüphanesi'nin başında buluyor. Kitaptaki denemeler her zamanki gibi nefis, sonu ise aşırı tatlı. Meğerse Manguel'in kütüphanesi birkaç senedir Lizbon'daymış, kendileri için "Okumanın Tarihi Çalışmaları Merkezi" adlı bir kurum oluşturulmuş ve ziyarete açıkmış.
Böylelikle nurtopu gibi bir yeni yıl hedefim oldu: Lizbon'a, Manguel'in kütüphanesine gitmek. ❤️
June 25, 2023
من این کتاب رو در دو روز خوندم، دو روز چون نمیخواستم تموم بشه از بس که خوب بود.
این کتاب درباره کتاب، کتابخانه، زبان، فرهنگنامه و... است و برای کرمهای کتاب و عاشقان کتاب بهشدت پیشنهاد میشه.
انقدر با صفحات اولش مخصوصا همزاد پنداری کردم که میخواستم جیغ بزنمممم. با خودکار رنگی کنار اونجاهایی که دوست داشتم نوشتم ارههه، trueee, این منم، my rules, و چیزهایی از این قبیل.
آقای مانگل تو بچگیش با بورخس ملاقات داشته و حدود 4 سال میرفته تو کتابخونه و برای نویسنده نابینا، کتاب میخوانده. و نثرش کاملا از بورخس تاثیر گرفته.
ترجمه خیلی خوبی داشت و به نظرم همچین سنگین رنگین و با اصالت بود ترجمهاش😅👌.
هر چند ایرادهای نگارشی و ویراستاری زیاد دیدم ازش...
در کل که کتاب خیلی خیلی خوبی بود.
کتاب رو با بلوکلاب خوندم و منتظرم که نشست حضوریاش رو داشته باشیم😍🎈
این کتاب درباره کتاب، کتابخانه، زبان، فرهنگنامه و... است و برای کرمهای کتاب و عاشقان کتاب بهشدت پیشنهاد میشه.
انقدر با صفحات اولش مخصوصا همزاد پنداری کردم که میخواستم جیغ بزنمممم. با خودکار رنگی کنار اونجاهایی که دوست داشتم نوشتم ارههه، trueee, این منم، my rules, و چیزهایی از این قبیل.
آقای مانگل تو بچگیش با بورخس ملاقات داشته و حدود 4 سال میرفته تو کتابخونه و برای نویسنده نابینا، کتاب میخوانده. و نثرش کاملا از بورخس تاثیر گرفته.
ترجمه خیلی خوبی داشت و به نظرم همچین سنگین رنگین و با اصالت بود ترجمهاش😅👌.
هر چند ایرادهای نگارشی و ویراستاری زیاد دیدم ازش...
در کل که کتاب خیلی خیلی خوبی بود.
کتاب رو با بلوکلاب خوندم و منتظرم که نشست حضوریاش رو داشته باشیم😍🎈
November 12, 2023
Re-read on Audible. Soothing, nourishing and rejuvenating for the soul.
—-
One more unplanned serendipitous encounter...And what a delight!
A glorious ode to books, libraries, reading, and the power of written word. Utterly enchanting from the first page. A perfect gift for a bibliophile (if you are in search of one😉)
5 ⭐️
—-
One more unplanned serendipitous encounter...And what a delight!
A glorious ode to books, libraries, reading, and the power of written word. Utterly enchanting from the first page. A perfect gift for a bibliophile (if you are in search of one😉)
5 ⭐️
September 22, 2019
prije nego elegija i digresije, ovo je oda knjigama i knjižnicama - bilo javnim, bilo privatnim. alberto manguel, pakirajući svoju bogatu i raznoliku biblioteku, razmišlja o ulozi knjiga u svom životu, od najranijeg djetinjstva do aktualnih dana i znalački te vodi kroz povijest knjige i riječi, od homera i ovidija, do kafke i borgesa... od alice u zemlji čudesa, preko don quijotea do dorothy iz oza i nenametljivo i suptilno pokazuje svu raskoš svoje erudicije i literarne vještine.
prava mala poslastica za svakoga tko ima svoju biblioteku, ma koliko velika/mala bila.. za polako čitanje i promišljanje o tome što ti tvoje knjige u životu znače.
prava mala poslastica za svakoga tko ima svoju biblioteku, ma koliko velika/mala bila.. za polako čitanje i promišljanje o tome što ti tvoje knjige u životu znače.
August 29, 2020
Fondare biblioteche è come costruire granai pubblici, ammassare riserve contro un inverno dello spirito che da molti indizi, mio malgrado, vedo venire.
(Marguerite Yourcenar).
Alberto Manguel nasce nel 1948 a Buenos Aires, ma subito dopo la famiglia si trasferisce a Tel Aviv, dove il padre è ambasciatore. A sette anni ritorna in Argentina e a sedici anni, in una libreria di Buenos Aires dove lavora, incontra Jorge Luis Borges. Alberto diventerà uno dei lettori ad alta voce per Borges, ormai quasi cieco. Nel 1969, prima che l’ESMA vari il suo programma di voli gratuiti sull’Oceano, lascia l’Argentina e si stabilisce in Francia, nella valle della Loira. Insieme al suo compagno ristruttura una vecchia canonica ed il granaio adiacente. Per quindici anni, il granaio ospiterà i circa 35.000 volumi dell’allora biblioteca di Manguel.
Questa biblioteca, e soprattutto gli echi e gli esiti del suo ‘impacchettamento’, costituiscono il fil rouge che lega le digressioni di Manguel. “Packing My Library. An Elegy and Ten Digressions”, questo infatti il titolo originale (e forse più appropriato) del libro.
Manguel riflette su sogni, dizionari, Immaginazione, Giustizia, arte, scrittura, Libertà, spedizioni e naturalmente biblioteche, da quella di Alessandria alla Library of Congress di Washington, per finire con quella del... Capitano Nemo a bordo del Nautilus.
Ogni digressione è intessuta da fatti, storie, citazioni, luoghi, avventure appartenenti a tutte le epoche storiche. Riferimenti, citazioni, autori costituiscono una trama articolata nella quale ci si perde affascinati.
Inutile, e forse dannoso, riportare qui autori, opere, citazioni, riflessioni. Ma non posso che consigliarne la lettura. Porterà con sé conferme e spunti di approfondimento davvero preziosi.
Dal giugno 2016 all’agosto 2018 Manguel è stato anche direttore della Biblioteca Nacional de Argentina. Dal 1955, e per circa vent’anni, la Biblioteca era stata diretta da un certo Jorge Luis Borges. E Borges, ormai cieco, aveva commentato la sua nomina affermando che Dio, con magnifica ironia, gli aveva dato insieme “i volumi e la notte”.
Per dire ...
Alberto Manguel nasce nel 1948 a Buenos Aires, ma subito dopo la famiglia si trasferisce a Tel Aviv, dove il padre è ambasciatore. A sette anni ritorna in Argentina e a sedici anni, in una libreria di Buenos Aires dove lavora, incontra Jorge Luis Borges. Alberto diventerà uno dei lettori ad alta voce per Borges, ormai quasi cieco. Nel 1969, prima che l’ESMA vari il suo programma di voli gratuiti sull’Oceano, lascia l’Argentina e si stabilisce in Francia, nella valle della Loira. Insieme al suo compagno ristruttura una vecchia canonica ed il granaio adiacente. Per quindici anni, il granaio ospiterà i circa 35.000 volumi dell’allora biblioteca di Manguel.
Questa biblioteca, e soprattutto gli echi e gli esiti del suo ‘impacchettamento’, costituiscono il fil rouge che lega le digressioni di Manguel. “Packing My Library. An Elegy and Ten Digressions”, questo infatti il titolo originale (e forse più appropriato) del libro.
Manguel riflette su sogni, dizionari, Immaginazione, Giustizia, arte, scrittura, Libertà, spedizioni e naturalmente biblioteche, da quella di Alessandria alla Library of Congress di Washington, per finire con quella del... Capitano Nemo a bordo del Nautilus.
Ogni digressione è intessuta da fatti, storie, citazioni, luoghi, avventure appartenenti a tutte le epoche storiche. Riferimenti, citazioni, autori costituiscono una trama articolata nella quale ci si perde affascinati.
Inutile, e forse dannoso, riportare qui autori, opere, citazioni, riflessioni. Ma non posso che consigliarne la lettura. Porterà con sé conferme e spunti di approfondimento davvero preziosi.
Dal giugno 2016 all’agosto 2018 Manguel è stato anche direttore della Biblioteca Nacional de Argentina. Dal 1955, e per circa vent’anni, la Biblioteca era stata diretta da un certo Jorge Luis Borges. E Borges, ormai cieco, aveva commentato la sua nomina affermando che Dio, con magnifica ironia, gli aveva dato insieme “i volumi e la notte”.
Per dire ...
Read
July 31, 2018I was drawn to this article: http://www.abc.net.au/news/2018-07-30...,
both the words, and unusually for me since I'm more print than picture motivated, the shots of his library. It's exactly what I want. I've never had a library, I've only ever had books everywhere, which isn't the same thing at all. Right now we have a 6m x 3m garage we are planning to turn into this thing, a library. A place which has no purpose at all other than to be with books.
And I'm hoping to add this book to the shelves once I get my hands on a copy.
both the words, and unusually for me since I'm more print than picture motivated, the shots of his library. It's exactly what I want. I've never had a library, I've only ever had books everywhere, which isn't the same thing at all. Right now we have a 6m x 3m garage we are planning to turn into this thing, a library. A place which has no purpose at all other than to be with books.
And I'm hoping to add this book to the shelves once I get my hands on a copy.
April 3, 2019
Oh, ovo je zaista jedna elegija. Alberto Mangel napušta svoj seoski dom u Francuskoj, što ga prisiljava da spakuje kućnu biblioteku od 35 000 knjiga u skladište jer mu je novi stan suviše mali za nju. Ovu elegiju mogu da razumeju samo drugi vlasnici ličnih biblioteka, a veličina Mangelove zbirke, koja ga čini nezvaničnim papom kućnih biblioteka, obavezuje nas da se kao dobri vernici knjige saosećamo sa njegovim bolom.
Izraženo kroz katalog, biblioteka je po Mangelu:
A) višeslojna autobiografija
B) prostor sećanja
C) kolekcionarstvo dijalektički razapeto između polova reda i nereda
D) kolekcionarstvo dijalektički razapeto između pakovanja i raspakivanja
E) nekrolog samom sebi
F) nije vrt jer se vrt ne može posedovati, može se samo biti čuvar vrta
G) itd.
H) Katalog pravičnih i nepravičnih dela čija je svrha da podsete, poduče i usmere čitaoca
I) Odjek Aleksandrijske biblioteke
J) Ono što je Mangelu palo na pamet da je biblioteka tek kada je knjiga već bila odštampana.
Kroz esej i deset digresija se pored biblioteka govori i o Golemu, rečnicima, sećanju, Kafki, jeziku, Alisi i Jajčiću Ovalčiću, osnivanju Buenos Ajresa i naravno Borhesu. Borhesa nikad dosta.
Izraženo kroz katalog, biblioteka je po Mangelu:
A) višeslojna autobiografija
B) prostor sećanja
C) kolekcionarstvo dijalektički razapeto između polova reda i nereda
D) kolekcionarstvo dijalektički razapeto između pakovanja i raspakivanja
E) nekrolog samom sebi
F) nije vrt jer se vrt ne može posedovati, može se samo biti čuvar vrta
G) itd.
H) Katalog pravičnih i nepravičnih dela čija je svrha da podsete, poduče i usmere čitaoca
I) Odjek Aleksandrijske biblioteke
J) Ono što je Mangelu palo na pamet da je biblioteka tek kada je knjiga već bila odštampana.
Kroz esej i deset digresija se pored biblioteka govori i o Golemu, rečnicima, sećanju, Kafki, jeziku, Alisi i Jajčiću Ovalčiću, osnivanju Buenos Ajresa i naravno Borhesu. Borhesa nikad dosta.
February 13, 2021
A. Manguel Fransa’da bir köyde bulunan 35 bin kitaptan oluşan kütüphanesini de alarak Fransa’dan ayrılmak zorunda kalır. Kanada vatandaşı olduğundan vergi nedeniyle bürokrasi ile başı derde girmiştir. Bu taşınma sırasında içine düştüğü olumsuz ruh halini yansıtan, bu arada kütüphane ve kitap tarihi ile aklına gelen bazı bilgileri, anektodları paylaşan Manguel bir iç dökme ihtiyacı ile böyle bir kitap yazmış.
Kitabın çok bir özelliği yok, sadece yaşı aldıkça metafiziği daha önemsediğini, teolojik konulara daha çok yer verdiği gözlemimi doğrular nitelikte bir kitap olduğunu söyleyebilirim. 3.5’tan 4 .
Kitabın çok bir özelliği yok, sadece yaşı aldıkça metafiziği daha önemsediğini, teolojik konulara daha çok yer verdiği gözlemimi doğrular nitelikte bir kitap olduğunu söyleyebilirim. 3.5’tan 4 .
November 1, 2023
هر کدام از کتابخانه هایم نوعی خود زندگی نامه چند لایهاند، هر کتاب لحظهای را در خود جای داده که اولین بار خواندمش. حاشیه نویسی های درهم، تاریخ های گاه و بیگاه روی آستر بدرقه، بلیط اتوبوس رنگ و رو رفتهای که به دلایلی که امروز نامعلوم است نشان صفحهای شده؛ همه این ها تلاش میکنند کیستی آن زمانم را بخاطرم بیاورند. اغل�� هم در این تلاش ناکاماند. حافظه من بیشتر مجذوب کتاب هایم است تا خودم، و به خاطر آوردن داستانی که از گذشته دور خوانده ام برایم راحت تر است تا مرد جوانی که آن را خوانده.
September 8, 2023
برای معرفی اولیه کتاب از « یادداشت مترجم » کمک میگیرم ؛《 مانگل در این کتاب _که عنوانش تلمیح بازیگوشانهای دارد از مقالهی مشهور والتر بنیامین، با نام «چیدن کتابخانهام: گفتاری در باب گردآوری»_ ضمن روایت مختصر ماجرای جمعکردن کتابخانهی عظیمش و بستهبندی کتابها، گویی با دیدن هر کتاب نقبی میزند به تاملی ادبی، تاریخی، فلسفی، زبانشناختی یا الهیاتی، ضمن «گریز»هایش، در متون گوناگون کنکاش میکند، چنانکه بنیامین در آن مقاله کمابیش چنین کرد. در میان موضوعات مورد بحث گریزهای مکرری میزند به ادبیات، به جزئیات لغتشناسی، خیال و رویا، قصههای هزار و یکشب، دنکیشوت و...
به این ترتیب، جستارهای او به خشکی و زمختیِ متون آکادمیک آلوده نیست. اینجا کسی دارد «ناداستان» مینویسد که بر داستانگویی مسلط است.》
به گمانم هرآنکس که به کتابخانهاش و کتابهایی که در طول سالیان متمادی در آن جمع کرده و گردهم آورده، مینازد [ نازیدن از وجه مثبتش ] و تعلقخاطری نسبت به کتابها و کتابخانهاش احساس میکند، نهتنها این کتاب را دوست خواهد داشت که با خواندن عبارات و پاراگرافی از این کتاب، خود نیز گریزی خواهد زد به خاطرات کتابیاش، و تمام آنچه که لابهلای صفحات کتابهایش جا گذاشته یا از کتابهایش کَنده و در ذهنش محبوس کرده را به تدریج مرور خواهد کرد. به زعم من این تداعی خاطرات، گریزناپذیر است چنانکه میدانم زین پس من نیز هربار روبروی کتابخانهام بایستم یا به هنگام برچیدنش _برای نقلمکان یا از برای نظمی دیگرگون بخشیدن به کتابهایش_، ناخودآگاه نام این کتاب و جملاتش در ذهنم مرور خواهد شد.
پ.ن ۱ _ کتاب متشکل از ۱۱ جستار است، جستار اول به عنوان مرثیهای برای برچیدن کتابخانهی نویسنده؛ که در آن شرح چگونگی گردآوری کتابها و کتابخانههایی که در طول زندگانی داشته رو بازگو میکنه و جستارهای بعدی با عنوان «گریز» که در هرکدام به موضوعاتی راجع به کتابها، ادبیات و ... میپردازه.
پ.ن ۲_ این دومین بار بود که با خواندن یک کتاب، به نویسندهاش بابت تعداد کتابهایی که خوانده، و در طولِ نوشتنِ کتابِ خودش _برحسب موضوع مورد بحث_، گریزهای متمادی نیز به آن کتابهای خوانده شدهاش میزند، رشک بردم.
پ.ن ۳_ گریز دهم را بینهایت دوست داشتم چرا که انگار نتیجه و یا به نوعی عصارهی کتاب در این فصل، گردآوری شده بود و حاکی از جملاتی بود که خواندن تکتکشان را در جایجایِ کتاب به انتظار نشسته بودم، گویی اینک نویسنده آنچه که عمری در ذهنم به باور قلبی رسیده بود را با کلمات و جملاتی وزینتر برایم بازگو میکرد.
به این ترتیب، جستارهای او به خشکی و زمختیِ متون آکادمیک آلوده نیست. اینجا کسی دارد «ناداستان» مینویسد که بر داستانگویی مسلط است.》
به گمانم هرآنکس که به کتابخانهاش و کتابهایی که در طول سالیان متمادی در آن جمع کرده و گردهم آورده، مینازد [ نازیدن از وجه مثبتش ] و تعلقخاطری نسبت به کتابها و کتابخانهاش احساس میکند، نهتنها این کتاب را دوست خواهد داشت که با خواندن عبارات و پاراگرافی از این کتاب، خود نیز گریزی خواهد زد به خاطرات کتابیاش، و تمام آنچه که لابهلای صفحات کتابهایش جا گذاشته یا از کتابهایش کَنده و در ذهنش محبوس کرده را به تدریج مرور خواهد کرد. به زعم من این تداعی خاطرات، گریزناپذیر است چنانکه میدانم زین پس من نیز هربار روبروی کتابخانهام بایستم یا به هنگام برچیدنش _برای نقلمکان یا از برای نظمی دیگرگون بخشیدن به کتابهایش_، ناخودآگاه نام این کتاب و جملاتش در ذهنم مرور خواهد شد.
پ.ن ۱ _ کتاب متشکل از ۱۱ جستار است، جستار اول به عنوان مرثیهای برای برچیدن کتابخانهی نویسنده؛ که در آن شرح چگونگی گردآوری کتابها و کتابخانههایی که در طول زندگانی داشته رو بازگو میکنه و جستارهای بعدی با عنوان «گریز» که در هرکدام به موضوعاتی راجع به کتابها، ادبیات و ... میپردازه.
پ.ن ۲_ این دومین بار بود که با خواندن یک کتاب، به نویسندهاش بابت تعداد کتابهایی که خوانده، و در طولِ نوشتنِ کتابِ خودش _برحسب موضوع مورد بحث_، گریزهای متمادی نیز به آن کتابهای خوانده شدهاش میزند، رشک بردم.
پ.ن ۳_ گریز دهم را بینهایت دوست داشتم چرا که انگار نتیجه و یا به نوعی عصارهی کتاب در این فصل، گردآوری شده بود و حاکی از جملاتی بود که خواندن تکتکشان را در جایجایِ کتاب به انتظار نشسته بودم، گویی اینک نویسنده آنچه که عمری در ذهنم به باور قلبی رسیده بود را با کلمات و جملاتی وزینتر برایم بازگو میکرد.
May 19, 2020
"In my library, I felt surrounded by this "silent majority" (as Homer called the dead), a vast flock of pages that helps they keys to my past and instructions for my present..."
From PACKING MY LIBRARY: An Elegy and Ten Digressions by Alberto Manguel / 2018, Yale University Press
The meta delight of bibliophiles - reading a book about books! Manguel, who has written widely on the history of reading, literary criticism, and the art of translation tells slices of his own life through the books in his libraries with this slim collection of essays. Argentine by birth, Manguel primarily writes in English.
The "Elegy" in the title refers to the loss of books and libraries - his own through time and space, but also those of our civilization. The fires, wars, and floods - the Library of Alexandria amongst other examples - the loss of knowledge, how we don't even know what we've lost.
The "Digressions" range from memoir to musings:
▫️his own youth in Buenos Aires, a reading assistant to Jorge Luis Borges, who hired him to read to him as his blindness developed
▫️his schooling in Canada and interest in Quebequois language and culture
▫️Jewish folklore of the golem and the power of word creation
▫️ Love letter to dictionaries
▫️ His appointment and work as the Director of the National Library in Buenos Aires in 2015, and continued work in literacy, collection development, and preservation
I read some of Manguel's work when in library school over a decade ago. Happy to be reacquainted, and really interested to pick up his long-form essay that discusses his years reading to Borges, *With Borges*.
A fascinating and contemplative book on the power of the word, the power of the book, and a clarion call to keep reading widely, deeply, and with purpose.
Alright Alberto, mission accepted.
From PACKING MY LIBRARY: An Elegy and Ten Digressions by Alberto Manguel / 2018, Yale University Press
The meta delight of bibliophiles - reading a book about books! Manguel, who has written widely on the history of reading, literary criticism, and the art of translation tells slices of his own life through the books in his libraries with this slim collection of essays. Argentine by birth, Manguel primarily writes in English.
The "Elegy" in the title refers to the loss of books and libraries - his own through time and space, but also those of our civilization. The fires, wars, and floods - the Library of Alexandria amongst other examples - the loss of knowledge, how we don't even know what we've lost.
The "Digressions" range from memoir to musings:
▫️his own youth in Buenos Aires, a reading assistant to Jorge Luis Borges, who hired him to read to him as his blindness developed
▫️his schooling in Canada and interest in Quebequois language and culture
▫️Jewish folklore of the golem and the power of word creation
▫️ Love letter to dictionaries
▫️ His appointment and work as the Director of the National Library in Buenos Aires in 2015, and continued work in literacy, collection development, and preservation
I read some of Manguel's work when in library school over a decade ago. Happy to be reacquainted, and really interested to pick up his long-form essay that discusses his years reading to Borges, *With Borges*.
A fascinating and contemplative book on the power of the word, the power of the book, and a clarion call to keep reading widely, deeply, and with purpose.
Alright Alberto, mission accepted.
March 6, 2019
My first reading of this author, a man who knows and loves books. The intro to the book covers a lovely description of where he lived in France for 15 years and maintained his substantial library in a barn. The digressions are various and rich with the history of books and libraries. Dante and Kafka figure into the thoughts shared in a rambling discourse covering time before creation from the Word of God to his grandmother's words of comfort.
Displaying 1 - 30 of 447 reviews