What do you think?
Rate this book
Мравките
Les onze récits de ce recueil ont été rassemblés par Boris Vian lui-méme ; leurs nombreuses rééditions ont apporté la preuve de l'importance de cet ouvrage dans son oeuvre.
Onze récits où se conjuguent l'émotion, la verve, la fantaisie, la tendresse et la saine insolence de Vian.
Table
- Les fourmis
- Les bons élèves
- Le voyage à Khonostrov
- L'ecrevisse
- Le plombier
- La route déserte
- Les poissons morts
- Blues pour un chat noir
- Le brouillard
- L'oie bleue
- Le figurant
Onze récits où se conjuguent l'émotion, la verve, la fantaisie, la tendresse et la saine insolence de Vian.
Table
- Les fourmis
- Les bons élèves
- Le voyage à Khonostrov
- L'ecrevisse
- Le plombier
- La route déserte
- Les poissons morts
- Blues pour un chat noir
- Le brouillard
- L'oie bleue
- Le figurant
159 pages, Paperback
First published January 1, 1949
32 people are currently reading
611 people want to read
About the author
Boris Vian
297 books1,741 followersBoris Vian was a French polymath: writer, poet, musician, singer, translator, critic, actor, inventor and engineer. He is best remembered for novels such as L’Écume des jours and L'Arrache-cœur (translated into English as Froth on the Daydream and Heartsnatcher, respectively). He is also known for highly controversial "criminal" fiction released under the pseudonym Vernon Sullivan and some of his songs (particularly the anti-war Le Déserteur). Vian was also fascinated with jazz: he served as liaison for, among others, Duke Ellington and Miles Davis in Paris, wrote for several French jazz-reviews (Le Jazz Hot, Paris Jazz) and published numerous articles dealing with jazz both in the United States and in France.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 61 reviews
July 10, 2023
"The ants." A collection of early texts written between 1944 and 1947, eleven texts of relatively unequal interest and strength...
A collection of texts best known by the man who gave its title to the work: "The Ants."
Why "The ants," you will say to me? It's effortless: a patrol progresses in this universe of an apocalypse, and the last member of this patrol, the narrator, realizes that he has just set foot on a mine; he heard it click under his foot. He knows that if he withdraws his foot to move forward, she will jump, and he will… So he delays the moment to remove his foot. He ends up having ants on his leg...
The collection is worth reading for this short story of about thirty pages, even if we do not reach the heights of "The foam of the days." This inventive and offbeat writing remains, peopled with neologisms and supported by solid humor… black, which often makes people laugh... yellow...
The other texts: "The good pupils," "the trip to Kohnostrov," "The Crayfish," "the plumber," "The deserted road," "The dead fish," "Blues for a black cat," "The fog," "The Blue Goose," "the extra. "
A collection of texts best known by the man who gave its title to the work: "The Ants."
Why "The ants," you will say to me? It's effortless: a patrol progresses in this universe of an apocalypse, and the last member of this patrol, the narrator, realizes that he has just set foot on a mine; he heard it click under his foot. He knows that if he withdraws his foot to move forward, she will jump, and he will… So he delays the moment to remove his foot. He ends up having ants on his leg...
The collection is worth reading for this short story of about thirty pages, even if we do not reach the heights of "The foam of the days." This inventive and offbeat writing remains, peopled with neologisms and supported by solid humor… black, which often makes people laugh... yellow...
The other texts: "The good pupils," "the trip to Kohnostrov," "The Crayfish," "the plumber," "The deserted road," "The dead fish," "Blues for a black cat," "The fog," "The Blue Goose," "the extra. "
Read
September 4, 2019Este livro não é para mim. Perdi o pé e derrapei nesta viagem ao surrealismo de Boris Vian. Vou tentar ler outra obra do autor.
April 8, 2017
Boris Vian. Onunla ozdeslesmis bir uslubu var.
Bu kitapta kisa kisa 11 tane hikaye var. Hepside birbirinden iyi. Cokta degisik hikayeler. Vian'in enteresan uslubuyla beraber tadindan yenmez hale geliyor.
Vian'in uslubunu anlatmak cok zor. Aslinda anlatilir kolaylikla ama bilmeyen "bu ne sacma seymis yaff" diyecektir. O yuzden ben deneyeyim ama Vian okumak lazim.
Ozetle Vian cisimlere can ve otesinde karakter veriyor. Ornegin calinmak istemeyen trombon kacip piyanonun altina saklaniyor ya da ( her ne kadar cisim olmasada) bir kedi oturup bir grup insanla sohbet edip icki icebiliyor. Migferler, mayinlar, kalemler, kagitlar hep konusuyor ve ozgurce hareket edebiliyorlar. Boylece hikayeler hic beklenmedik yonlere kolaylikla sapiveriyor.
Ikinci olarakta hikayenin sonunda mutlaka bir ölüm ve genelde de bir intihar var. Bu da Vian'in hikayelerini depresif hale getiren bir ozellik. Hikaye boyunca kimsenin anlamadigi karakterimiz gidip birden bire boynunu kesebiliyor kendi kendine.
Okudugum 3. Boris Vian kitabi. Günlerin Köpügü ve Mezarlariniza Tükürecegim ile beraber. Ücündende cok keyif aldim. Tavsiye edilir.
Bu kitapta kisa kisa 11 tane hikaye var. Hepside birbirinden iyi. Cokta degisik hikayeler. Vian'in enteresan uslubuyla beraber tadindan yenmez hale geliyor.
Vian'in uslubunu anlatmak cok zor. Aslinda anlatilir kolaylikla ama bilmeyen "bu ne sacma seymis yaff" diyecektir. O yuzden ben deneyeyim ama Vian okumak lazim.
Ozetle Vian cisimlere can ve otesinde karakter veriyor. Ornegin calinmak istemeyen trombon kacip piyanonun altina saklaniyor ya da ( her ne kadar cisim olmasada) bir kedi oturup bir grup insanla sohbet edip icki icebiliyor. Migferler, mayinlar, kalemler, kagitlar hep konusuyor ve ozgurce hareket edebiliyorlar. Boylece hikayeler hic beklenmedik yonlere kolaylikla sapiveriyor.
Ikinci olarakta hikayenin sonunda mutlaka bir ölüm ve genelde de bir intihar var. Bu da Vian'in hikayelerini depresif hale getiren bir ozellik. Hikaye boyunca kimsenin anlamadigi karakterimiz gidip birden bire boynunu kesebiliyor kendi kendine.
Okudugum 3. Boris Vian kitabi. Günlerin Köpügü ve Mezarlariniza Tükürecegim ile beraber. Ücündende cok keyif aldim. Tavsiye edilir.
April 29, 2021
Relatos de excelsitud surrealista.
May 19, 2018
Ако някой пита за книги за войната, вече ще казвам само: разказът „Мравките“ на Борис Виан. Само едно случайно „невинно“ изречение.
„ … Тази война се отразява зле на зъбите.“
За останалите изречения – препоръчвам целия разказ. Може би със съответната подготовка. Но кой ли не е готов за крайностите на „нашия“ Виан, ако го познава вече.
Другите разкази също ми бяха познати, все така без излишни задръжки, и обичайните разговарящи кучета, масички, чешми и т.н. И герои като Фаетон Корназ :)), вечният Майор, мериносова чапла и др. Не Любов по време на холера, а Музика по време и след война.
Един-два разказа ми бяха скучни, но сборникът е достатъчно добър дори само заради разкази като „Мравките“, „Отличниците“, „На път за Хоностров“, „Ракът“, „Водопроводчикът“, „Умрелите риби“, „Блус за един черен котарак“.
„Щеше да отмине групичката, когато някакъв тромбон успя да се изплъзне и хукна покрай облицованите с бели плочки стени, като бързо-бързо извиваше снага. Помогна за въдворяването му обратно в кутията и реши, че денят започва добре.“
„Супата беше от нашивки, отгоре плуваше мазнина.“
„Пееше тъжовен блус и се опитваше да пресметне наум колко време може да изкара в Каркасон с двайсет и два франка.
Накрая стигна дотам, че трябваше да раздели двайсет и две на четиристотин и шейсет, от което получи главоболие и загуби интерес към резултата. Реши просто да остане един месец в най-добрия хотел.“
„От двете страни на шосето дърветата, здраво вбити в почвата посредством предвидени за целта корени, не участваха в увиването.“
„Леко смутен от внушителната обстановка, той отстъпи назад, прекоси участъка при входа, засипан с преструващи се на пясък стърготини, заплете се в някакъв кабел, строполи се, но миг по-късно се съвзе, седнал край клатеща се маса, на която не ѝ беше там мястото, ала тя невъзмутимо го заемаше. Омотан беше от кабела и се боричкаше със сетни сили, но същото правеше и кабелът, който имаше преимущество откъм дължина.“
„Изправяйки се с мисълта, че е схванал положението, той излезе от коридора заднишком, но с движения на вървеж напред, подари което постигна значителен добив на пот.“
„Оркестърът засвири за петдесет и трети път, най-сетне вярно, темата на „Откъм слънчевата страна на улицата“. НО мелодията избликваше от очите им, та тромбонът използва случая за поредното си бягство от лапите на своя собственик, и се шмугна под пианото, откъдето успяха да го измъкнат само чрез удари с чук.“
(И преводачката Мария Коева е „Бог“ както винаги.)
„ … Тази война се отразява зле на зъбите.“
За останалите изречения – препоръчвам целия разказ. Може би със съответната подготовка. Но кой ли не е готов за крайностите на „нашия“ Виан, ако го познава вече.
Другите разкази също ми бяха познати, все така без излишни задръжки, и обичайните разговарящи кучета, масички, чешми и т.н. И герои като Фаетон Корназ :)), вечният Майор, мериносова чапла и др. Не Любов по време на холера, а Музика по време и след война.
Един-два разказа ми бяха скучни, но сборникът е достатъчно добър дори само заради разкази като „Мравките“, „Отличниците“, „На път за Хоностров“, „Ракът“, „Водопроводчикът“, „Умрелите риби“, „Блус за един черен котарак“.
„Щеше да отмине групичката, когато някакъв тромбон успя да се изплъзне и хукна покрай облицованите с бели плочки стени, като бързо-бързо извиваше снага. Помогна за въдворяването му обратно в кутията и реши, че денят започва добре.“
„Супата беше от нашивки, отгоре плуваше мазнина.“
„Пееше тъжовен блус и се опитваше да пресметне наум колко време може да изкара в Каркасон с двайсет и два франка.
Накрая стигна дотам, че трябваше да раздели двайсет и две на четиристотин и шейсет, от което получи главоболие и загуби интерес към резултата. Реши просто да остане един месец в най-добрия хотел.“
„От двете страни на шосето дърветата, здраво вбити в почвата посредством предвидени за целта корени, не участваха в увиването.“
„Леко смутен от внушителната обстановка, той отстъпи назад, прекоси участъка при входа, засипан с преструващи се на пясък стърготини, заплете се в някакъв кабел, строполи се, но миг по-късно се съвзе, седнал край клатеща се маса, на която не ѝ беше там мястото, ала тя невъзмутимо го заемаше. Омотан беше от кабела и се боричкаше със сетни сили, но същото правеше и кабелът, който имаше преимущество откъм дължина.“
„Изправяйки се с мисълта, че е схванал положението, той излезе от коридора заднишком, но с движения на вървеж напред, подари което постигна значителен добив на пот.“
„Оркестърът засвири за петдесет и трети път, най-сетне вярно, темата на „Откъм слънчевата страна на улицата“. НО мелодията избликваше от очите им, та тромбонът използва случая за поредното си бягство от лапите на своя собственик, и се шмугна под пианото, откъдето успяха да го измъкнат само чрез удари с чук.“
(И преводачката Мария Коева е „Бог“ както винаги.)
October 1, 2025
Tudo o que Não queremos Ser
Este livrinho obriga-me a uma segunda review pois considero que a primeira foi algo precipitada. Confesso que inicialmente me deixei inebriar pelos aromas da loucura surrealista emanados pelos seus contos , o que me levou a pairar em vez de me entregar a voos de maior altitude. Só mais tarde, após um olhar mais aguçado , é que vi alargados os meus horizontes!
E que vi eu, então ?
Vi o Homem Comum retratado da pior forma possível :
Vil, Mesquinho, Falso, Degradado, etc, etc,...
E se por acaso surgia nalgum Quadro algum exemplar um pouco mais bem formado, era o "Bonzinho" da Fita. Aquele a quem os "Vilões" levavam sempre a melhor!
É evidente que estamos perante uma Caricatura da Sociedade. E as pinceladas surrealistas são os tons claros que equilibram a negridão do que nos é transmitido.
Acima de tudo, estas pequenas estórias constituem um Alerta para Tudo o que Podemos mas Não Queremos Ser!
Este livrinho obriga-me a uma segunda review pois considero que a primeira foi algo precipitada. Confesso que inicialmente me deixei inebriar pelos aromas da loucura surrealista emanados pelos seus contos , o que me levou a pairar em vez de me entregar a voos de maior altitude. Só mais tarde, após um olhar mais aguçado , é que vi alargados os meus horizontes!
E que vi eu, então ?
Vi o Homem Comum retratado da pior forma possível :
Vil, Mesquinho, Falso, Degradado, etc, etc,...
E se por acaso surgia nalgum Quadro algum exemplar um pouco mais bem formado, era o "Bonzinho" da Fita. Aquele a quem os "Vilões" levavam sempre a melhor!
É evidente que estamos perante uma Caricatura da Sociedade. E as pinceladas surrealistas são os tons claros que equilibram a negridão do que nos é transmitido.
Acima de tudo, estas pequenas estórias constituem um Alerta para Tudo o que Podemos mas Não Queremos Ser!
November 6, 2018
I still think, and now even more, that the author is more capable of delivering a better, concise and even fantastic writing in the form novel. Short tales do not inspire me whatsoever. I almost painfully read this somewhat inconsistent book.
June 15, 2018
“Hâlâ mayının üstünde ayakta duruyorum. Bu sabah devriyeye çıkmıştık, her zamanki gibi en sonda yürüyordum. Hepsi yanından geçti. Ayağımın altında mekanizmanın çıkardığı sesi işitince olduğum yerde kalakaldım. Ayağı kaldırınca patlıyor bu meret. Cebimde ne var ne yoksa hepsini diğerlerine fırlatıp onlara gitmelerini söyledim. Tek başımayım. Geri gelmelerini beklemem gerek ama gelmemelerini söyledim. Yüzükoyun atlamayı deneyebilirdim ama bacaksız yaşamak hiç hoşuma gitmeyecek… Sadece not defterimle kalemim kaldı. Bacak değiştirmeden önce onları da atacağım. Bunu kesinlikle yapmam lazım, çünkü artık savaştan bıktım, çünkü karıncalanmaya başlıyorum.”(s.20)
December 9, 2019
Les Fourmis est un recueil de nouvelles de jeunesse de Vian, publié en 1949, soit après L'Ecume Des Jours ou J'irai Cracher Sur Vos Tombes.
Comme Le Loup-Garou, autre recueil de nouvelles du bonhomme lu par mes yeux un peu plus tôt cette année, j'ai beaucoup apprécié ces Fourmis:)
On y trouve une fois de plus tout ce qui fait que Vian est Vian. Et c'est là la force, mais aussi la petite faiblesse du recueil: il y apparaît que tout Vian était déjà posé dès sa jeunesse et qu'il n'a donc pas "évolué", ou changé radicalement durant sa courte "carrière" littéraire...C'est grave ? Non, pas pour moi, mais ça mérite d'être souligné je crois:)
Ce qui transparaît ici de façon évidente, et qui ancre de fait ces récits dans leur époque, à savoir le milieu des années 40, c'est une certaine angoisse face à la guerre et à la mort... ou en tout cas, la volonté de tourner en ridicule cette entreprise de boucherie à l'échelle mondiale qu'est la première, et de comprendre un tant soit peu l'absurdité de la seconde.
C'est dans la nouvelle qui donne son titre au recueil que cela saute aux yeux, mais aussi un peu dans Blues Pour Un Chat Noir, cette dernière étant la nouvelle la plus fantaisiste et pour moi l'une des plus réussies du recueil:)
Une autre chose marquante à la lecture de ces nouvelles, c'est l'obsession du jeune Vian pour le corps, le corps blessé, malade, en proie aux dérèglements: en ce sens, la nouvelle intitulée L'Ecrevisse, est exemplaire. Il y a là, entre autres choses, une description courte mais néanmoins détaillée d'une sorte de maladie mentale et/ou physique, on ne sait plus très bien, c'est très étrange et ça met bien mal à l'aise...:)
Le corps martyrisé est aussi au cœur de la nouvelle Le Voyage à Khonostrov, dans laquelle un groupe de voyageurs qui s'ennuient dans un train va se livrer à un jeu cruel sur l'un des leurs...on peut aussi faire de cette nouvelle une lecture dirons-nous... "politique" et morale:)
Car dans ces histoires courtes, comme toujours chez Vian, on croise des personnages qui font preuve de cruauté et de violence envers leurs semblables, le tout étant décrit comme si c'était banal, ou en tout cas comme si une telle débauche de méchanceté, mais aussi une certaine concupiscence, parfois gratuite pour l'une et dangereuse pour l'autre, n'étonnait déjà plus le jeune auteur qu'était Vian à l'époque...C'est un ensemble de nouvelles très pessimistes à cet égard malgré des passages très beaux et franchement poétiques.
Le goût de l'invention langagière est bien sûr déjà en place, ça fait mouche pratiquement à chaque fois pour moi, c'est inventif, fou, souvent drôle, bien que sombre et grinçant.
On rencontre tout en vrac un chat qui parle et qui boit du whisky, un homme servile qui pêche des timbres dans une mare aux timbres pour un patron odieux, un homme obsédé par une pendule, un plombier qui travaille sans produire d'effet, des flics qui tuent pour le plaisir depuis un trou creusé dans la chaussée, un Major (à œil de verre) polisson et qui "vole" la femme promise à un autre...un figurant qui voie l'envers scabreux du monde du cinéma...
Bref, une galerie de personnages en proie au non-sens de la vie, aux passions tristes, et à la violence de leurs instincts et envies.
En filigrane de tout cela, se lit une critique au vitriol de l'armée, de la police, du monde du show-business, du patronat, de la servitude volontaire ou non, des formes de pouvoir que l'on exerce sans aucun droit sur autrui, en clair de la part sombre et absurde de l'Homme...
Mes nouvelles préférées sont la nouvelle éponyme, Les Bons Élèves, Le Voyage à Khonostrov, Les Poissons Morts, Blues Pour un Chat Noir, et Le Figurant...toutes ont quelque chose à apporter mais ce sont là mes préférées:)
Pour aller plus loin:
Lire Le Loup-Garou (1970) du même Boris Vian:)
Écouter Phenomenal Cat(1968) des Kinks, Butcher's Tale, Western Front 1914( 1968) des Zombies/ Underground(1983) de Tom Waits.
Comme Le Loup-Garou, autre recueil de nouvelles du bonhomme lu par mes yeux un peu plus tôt cette année, j'ai beaucoup apprécié ces Fourmis:)
On y trouve une fois de plus tout ce qui fait que Vian est Vian. Et c'est là la force, mais aussi la petite faiblesse du recueil: il y apparaît que tout Vian était déjà posé dès sa jeunesse et qu'il n'a donc pas "évolué", ou changé radicalement durant sa courte "carrière" littéraire...C'est grave ? Non, pas pour moi, mais ça mérite d'être souligné je crois:)
Ce qui transparaît ici de façon évidente, et qui ancre de fait ces récits dans leur époque, à savoir le milieu des années 40, c'est une certaine angoisse face à la guerre et à la mort... ou en tout cas, la volonté de tourner en ridicule cette entreprise de boucherie à l'échelle mondiale qu'est la première, et de comprendre un tant soit peu l'absurdité de la seconde.
C'est dans la nouvelle qui donne son titre au recueil que cela saute aux yeux, mais aussi un peu dans Blues Pour Un Chat Noir, cette dernière étant la nouvelle la plus fantaisiste et pour moi l'une des plus réussies du recueil:)
Une autre chose marquante à la lecture de ces nouvelles, c'est l'obsession du jeune Vian pour le corps, le corps blessé, malade, en proie aux dérèglements: en ce sens, la nouvelle intitulée L'Ecrevisse, est exemplaire. Il y a là, entre autres choses, une description courte mais néanmoins détaillée d'une sorte de maladie mentale et/ou physique, on ne sait plus très bien, c'est très étrange et ça met bien mal à l'aise...:)
Le corps martyrisé est aussi au cœur de la nouvelle Le Voyage à Khonostrov, dans laquelle un groupe de voyageurs qui s'ennuient dans un train va se livrer à un jeu cruel sur l'un des leurs...on peut aussi faire de cette nouvelle une lecture dirons-nous... "politique" et morale:)
Car dans ces histoires courtes, comme toujours chez Vian, on croise des personnages qui font preuve de cruauté et de violence envers leurs semblables, le tout étant décrit comme si c'était banal, ou en tout cas comme si une telle débauche de méchanceté, mais aussi une certaine concupiscence, parfois gratuite pour l'une et dangereuse pour l'autre, n'étonnait déjà plus le jeune auteur qu'était Vian à l'époque...C'est un ensemble de nouvelles très pessimistes à cet égard malgré des passages très beaux et franchement poétiques.
Le goût de l'invention langagière est bien sûr déjà en place, ça fait mouche pratiquement à chaque fois pour moi, c'est inventif, fou, souvent drôle, bien que sombre et grinçant.
On rencontre tout en vrac un chat qui parle et qui boit du whisky, un homme servile qui pêche des timbres dans une mare aux timbres pour un patron odieux, un homme obsédé par une pendule, un plombier qui travaille sans produire d'effet, des flics qui tuent pour le plaisir depuis un trou creusé dans la chaussée, un Major (à œil de verre) polisson et qui "vole" la femme promise à un autre...un figurant qui voie l'envers scabreux du monde du cinéma...
Bref, une galerie de personnages en proie au non-sens de la vie, aux passions tristes, et à la violence de leurs instincts et envies.
En filigrane de tout cela, se lit une critique au vitriol de l'armée, de la police, du monde du show-business, du patronat, de la servitude volontaire ou non, des formes de pouvoir que l'on exerce sans aucun droit sur autrui, en clair de la part sombre et absurde de l'Homme...
Mes nouvelles préférées sont la nouvelle éponyme, Les Bons Élèves, Le Voyage à Khonostrov, Les Poissons Morts, Blues Pour un Chat Noir, et Le Figurant...toutes ont quelque chose à apporter mais ce sont là mes préférées:)
Pour aller plus loin:
Lire Le Loup-Garou (1970) du même Boris Vian:)
Écouter Phenomenal Cat(1968) des Kinks, Butcher's Tale, Western Front 1914( 1968) des Zombies/ Underground(1983) de Tom Waits.
August 19, 2023
"Küçük kare delikten süzülen ışık Andre'nin tavanında, örümceğin yanında tembelce yok oluyordu. Örümcek lekenin kenarını kemirerek yavaş yavaş kadran şekli verdi, sonra rakamlar çizmeye koyulunca, Andre alt katta ondan bahsettiklerini anladı.
Kulağını deliğe dayadı, ışık kulağının içine girdi ve gayet doğal olarak, sözlerin gözlerinde berrak harfler halinde yankılandığını işitti.
Avukat akşam yemeğine bir arkadaşını çağırmıştı. "Bu sarkaçlı saati satacağım" dedi ona."
#borisvian öykülerinin toplandığı #karıncalar #gunlerinkopugu nu okumuş ve beğenmiş herkesi mutlu edebilecek bir kitap. Zaten hemen hemen aynı dönem ürünleri. Dün bitirdim, biraz düşünme ihtiyacı duydum üstüne. Elbette vianin saçma ile derdi kitabın her yerine işlemiş. Camus, Sartre ve Beauvoir çemberine girdiğini biliyoruz. Gerçeği, yalanı, şiddeti, savaşı ve aşkı yine absürt olanla açıklamış ki bunu gerçekten muazzam yaptığına dair şüphemiz yok ancak beni bu kitapta daha çok etkileyen yukarıda örneklediğim gibi mukemmel söz dizimleriydi. O kimsenin görmediğini görme ve anlatma biçimiydi.
Bazı #borisvian kitaplarının çevirilerine eleştiriler yapılıyor ancak ben bu eleştirilerin vianin yapmak istediği şeyi yapabildiğinin göstergesi olduğunu düşünüyorum. Bu zarif bir saçmalama hatta hayatı saçma ile açıklama durumu varoluşçu pencereden bakarsak. Saçmalamasında bir bütünlük, bir güzellik, romantizm ve ton var. Dikkate değer olan benim için daha çok bu.
Kitap sevdiğimiz #lovedeathandrobots
ve hatta #blackmirror gibi ince düşünülmüş katastrofik bazı alternatif geçmiş veya gelecekler -artık adına ne derseniz- yaratıyor. Belki onların atasıdır. Bu hem iyi hem kötü. #kitap la ilgili tek eleştirim ise bu tarzın öyküleştirilmesinin zorluğuna ilişkin. Yazar her öyküde yeni bir evren yaratıyor ve bunu günlük hayata, mutfağa, odaya, sokağa veya cepheye yerleştiriyor. Dolayısıyla o evrene öykünün tanıdığı kısıtlı alanda adapte olmak çok kolay değil/değildi.
Karıncalar, Ölü Balıklar ve Su tesisatçısı bu üç öykü saçma düzeyde güzeller :)
🐙 @ahtapotokur eylul programında #gunlerinkopugu ve daha fazlasını @pinar_ipeks ile konuşacağız
#okumaklazim @selyayincilik #ahtapotokurklasik
Kulağını deliğe dayadı, ışık kulağının içine girdi ve gayet doğal olarak, sözlerin gözlerinde berrak harfler halinde yankılandığını işitti.
Avukat akşam yemeğine bir arkadaşını çağırmıştı. "Bu sarkaçlı saati satacağım" dedi ona."
#borisvian öykülerinin toplandığı #karıncalar #gunlerinkopugu nu okumuş ve beğenmiş herkesi mutlu edebilecek bir kitap. Zaten hemen hemen aynı dönem ürünleri. Dün bitirdim, biraz düşünme ihtiyacı duydum üstüne. Elbette vianin saçma ile derdi kitabın her yerine işlemiş. Camus, Sartre ve Beauvoir çemberine girdiğini biliyoruz. Gerçeği, yalanı, şiddeti, savaşı ve aşkı yine absürt olanla açıklamış ki bunu gerçekten muazzam yaptığına dair şüphemiz yok ancak beni bu kitapta daha çok etkileyen yukarıda örneklediğim gibi mukemmel söz dizimleriydi. O kimsenin görmediğini görme ve anlatma biçimiydi.
Bazı #borisvian kitaplarının çevirilerine eleştiriler yapılıyor ancak ben bu eleştirilerin vianin yapmak istediği şeyi yapabildiğinin göstergesi olduğunu düşünüyorum. Bu zarif bir saçmalama hatta hayatı saçma ile açıklama durumu varoluşçu pencereden bakarsak. Saçmalamasında bir bütünlük, bir güzellik, romantizm ve ton var. Dikkate değer olan benim için daha çok bu.
Kitap sevdiğimiz #lovedeathandrobots
ve hatta #blackmirror gibi ince düşünülmüş katastrofik bazı alternatif geçmiş veya gelecekler -artık adına ne derseniz- yaratıyor. Belki onların atasıdır. Bu hem iyi hem kötü. #kitap la ilgili tek eleştirim ise bu tarzın öyküleştirilmesinin zorluğuna ilişkin. Yazar her öyküde yeni bir evren yaratıyor ve bunu günlük hayata, mutfağa, odaya, sokağa veya cepheye yerleştiriyor. Dolayısıyla o evrene öykünün tanıdığı kısıtlı alanda adapte olmak çok kolay değil/değildi.
Karıncalar, Ölü Balıklar ve Su tesisatçısı bu üç öykü saçma düzeyde güzeller :)
🐙 @ahtapotokur eylul programında #gunlerinkopugu ve daha fazlasını @pinar_ipeks ile konuşacağız
#okumaklazim @selyayincilik #ahtapotokurklasik
April 4, 2023
Boris Vian kitabında mizahın hangi işlevinden yararlandı, anlamam mümkün değil. Bir şeylerle ilişkilendirmek de istedim o anlayışı ama ne güldüm, ne düşündüm, ne de keyifli vakit geçirdim. Bende bir duygu hali yaratamadı. Üstelik ciddiyetsiz yapılan mizahın üslubu nasıl bayağılaştırarak yazıyı da çekilmez hale getirebileceğini görmüş olmak ayrıca can sıkıcı.
July 13, 2018
Há um conjunto de três obras de Vian pelas quais tenho uma enorme paixão: O arranca-corações, O Outono em Pequim e A Espuma dos Dias. Talvez os tenha lido em momentos mais oportunos com o espírito da obra, mas são trabalhos admiráveis.
As formigas, tal como já me tinha acontecido com os trabalhos assinados Arthur Sullivan (Irei cuspir-vos nos túmulos ou Morte aos Feios), todos por motivos distintos, não me cativam. Há uma originalidade que é apenas nonsense e que não é certamente o que procuro numa história, sobretudo quando é só isso que tem. Além de que há sempre uma violência latente que tanto pode enebriar como desgostar, o que acontece comigo.
As formigas, tal como já me tinha acontecido com os trabalhos assinados Arthur Sullivan (Irei cuspir-vos nos túmulos ou Morte aos Feios), todos por motivos distintos, não me cativam. Há uma originalidade que é apenas nonsense e que não é certamente o que procuro numa história, sobretudo quando é só isso que tem. Além de que há sempre uma violência latente que tanto pode enebriar como desgostar, o que acontece comigo.
July 5, 2025
Досить класна збірка оповідань, настільки ж химерна як і кожен повноцінний твір пана Віана.
November 25, 2022
Мурахи!
А також Гарні учні, Безлюдний шлях, Блюз для чорного кота... і взагалі практично все. І персонаж на ім'я Майор. Всі оповідання українською є у Вибраних творах (Харків: Фоліо, 1998). Люблю Віана, за його тотальний чорнуватий гумор і абсурдність.
А також Гарні учні, Безлюдний шлях, Блюз для чорного кота... і взагалі практично все. І персонаж на ім'я Майор. Всі оповідання українською є у Вибраних творах (Харків: Фоліо, 1998). Люблю Віана, за його тотальний чорнуватий гумор і абсурдність.
November 25, 2025
MA QUANTO SEI FASTIDIOSO, BORIS VIAN?
I racconti di Vian sono pillole di surrealismo intrise di umorismo nero, capaci di divertire e disturbare allo stesso tempo. Il primo e l’ultimo (quello sulla guerra e quello sulla comparsa) a mio avviso i più riusciti. In mezzo, però, non mancano passaggi che risultano ripetitivi o troppo volutamente insensati, dove la voglia di stupire prende il sopravvento sulla coerenza. Ne resta un libro affascinante ma discontinuo, dove la genialità convive con l’irritazione e forse è proprio in questo contrasto che vive la vera essenza di Boris Vian.
I racconti di Vian sono pillole di surrealismo intrise di umorismo nero, capaci di divertire e disturbare allo stesso tempo. Il primo e l’ultimo (quello sulla guerra e quello sulla comparsa) a mio avviso i più riusciti. In mezzo, però, non mancano passaggi che risultano ripetitivi o troppo volutamente insensati, dove la voglia di stupire prende il sopravvento sulla coerenza. Ne resta un libro affascinante ma discontinuo, dove la genialità convive con l’irritazione e forse è proprio in questo contrasto che vive la vera essenza di Boris Vian.
May 3, 2017
Rahatsız edici bir mizah anlayışı var, hatta absürd kaçan örneklerle dolu bir kitap. Mizah çok güçlü bir silah aslında, direnişte, kavgada, başkaldırıda çok etkili. Gezi direnişinde yaşadık birlikte. Ancak savaş için mizah, eşyanın tabiatına aykırı. Ölen, parçalanan insanlar için mizah yapmak akıllı işi değil. Kitaptan bir örnek " yüzüne kurşunu yiyen asker parçalanan suratını topladı miğferinin altına sıkıştırdığı denize doğru yürüdü, çok uzağa gittiğini sanmam..."
Sevmedim, itici ve rahatsız edici buldum yazarın yazma anlayışını ve üslubunu.
Sevmedim, itici ve rahatsız edici buldum yazarın yazma anlayışını ve üslubunu.
December 24, 2011
Trying too hard to be original rarely ends well.
It didn't end well.
After reading first story, which was an interesting experience, not great, but acceptable, a bit funny and a bit weird, rest became repetitive and as such painfully tiring. I got feeling that author isn't even trying to write well, but is all of his energy directing to be different. It just leaves taste of forced failure.
Don't even try reading this.
It didn't end well.
After reading first story, which was an interesting experience, not great, but acceptable, a bit funny and a bit weird, rest became repetitive and as such painfully tiring. I got feeling that author isn't even trying to write well, but is all of his energy directing to be different. It just leaves taste of forced failure.
Don't even try reading this.
October 10, 2024
Od Viana jsem četla Pěnu dní, která je skvělá a povídky Mravenci mi doporučila kamarádka. Bavilo mě to, některé více, některé méňe, ale obecně povídky nejsou moc pro mě. Jsem zvyklá číst delší útvary a nesnadno se mi pak povídky rozdělují od sebe. Každopádně mělo to ten surrealistický šmrnc typický pro Viana a zároveň trochu vtipu jako má Queneau, takže špatné to nebylo!
July 9, 2024
Le Major, ou le diable ???
August 23, 2021
Sublime recueil de nouvelles aux chutes impressionnantes.
August 26, 2023
Yazarın mizah anlayışı ve üslubu oldukça farklı. Herkese hitap ettiğini söyleyemem bu nedenle yorumlarda çok beğenenler olduğu gibi tek yıldız verenler de olmuş. Ben oldukça beğendim hatta en beğendiğim öyküsü kitaba da ismini veren 'karıncalar' oldu.
Daha ilk paragrafta savaşın anlamsızlığına olan vurguyu çok sade ve basitçe anlatıyor:
"Bu sabah vardığımızda pek hoş karşılanmadık, çünkü sahilde ölü insan yığınlarından, daha doğrusu ölü insan, harap olmuş tank ve kamyon parçalarından başka ne kimse ne de bir şey vardı. Neredeyse her yandan mermi yağıyordu. Ben böyle zevk için çıkarılan kargaşalardan hoşlanmam."
"Ardından ben doğru tarafa koştum. Tam varmıştım ki suratımın ortasına bir bacak çarptı. Herife bağırmaya çalıştım, ama mayın geriye işe yaramaz birkaç parça bıraktığından, yaptığını umursamadan yoluma devam ettim."
Yazar, savaş anında ölen iki arkadaşından bahsederken, olayın vahametinden oldukça uzak bir şekilde sadece "bu durum hiç hoşuma gitmedi" yorumunu yapıyor. Bence üslubun güzelliği asıl burada başlıyor. Çünkü yaşanılan çatışmanın ne derece vahim olduğunu anlatmak için yapılabilecek klasik tanımlamalardan ziyade aşağıdaki gibi daha basit bir tanımlama yapıyor ve olay sanki arkadaşlarının ölmesi değil de geminin görünüşüymüş gibi çok farklı bir yerden bakıyor:
"Buradan bakınca, karaya oturmuş gemimiz ilk başta tamamen aptalca görünmüştü, ama sonra iki top mermisi üzerine düşünce artık gemiye benzer bir hali bile kalmadı. Bu durum hiç hoşuma gitmedi, çünkü tam atlamaya hazırlandıkları sırada vurulan iki arkadaşım içinde kalmıştı. "
"Şu an için iki dişim daha eksildi. Bu savaş dişlere hiç değer vermiyor"
"Zaten geriye kalanlar da tuhaf bir gözle bakıyor bizlere; tabii eğer kafaları gözleri kalmışsa"
Öykünün en can alıcı kısmı son bölümüydü galiba:
"Hâlâ mayının üstünde ayakta duruyorum. Bu sabah devriyeye çıkmıştık, her zamanki gibi en sonda yürüyordum. Hepsi yanından geçti. Ayağımın altında mekanizmanın çıkardığı sesi işitince olduğum yerde kalakaldım. Ayağı kaldırınca patlıyor bu meret. Cebimde ne var ne yoksa hepsini diğerlerine fırlatıp onlara gitmelerini söyledim. Tek başımayım. Geri gelmelerini beklemem gerek ama gelmemelerini söyledim. Yüzükoyun atlamayı deneyebilirdim ama bacaksız yaşamak hiç hoşuma gitmeyecek…"
Daha ilk paragrafta savaşın anlamsızlığına olan vurguyu çok sade ve basitçe anlatıyor:
"Bu sabah vardığımızda pek hoş karşılanmadık, çünkü sahilde ölü insan yığınlarından, daha doğrusu ölü insan, harap olmuş tank ve kamyon parçalarından başka ne kimse ne de bir şey vardı. Neredeyse her yandan mermi yağıyordu. Ben böyle zevk için çıkarılan kargaşalardan hoşlanmam."
"Ardından ben doğru tarafa koştum. Tam varmıştım ki suratımın ortasına bir bacak çarptı. Herife bağırmaya çalıştım, ama mayın geriye işe yaramaz birkaç parça bıraktığından, yaptığını umursamadan yoluma devam ettim."
Yazar, savaş anında ölen iki arkadaşından bahsederken, olayın vahametinden oldukça uzak bir şekilde sadece "bu durum hiç hoşuma gitmedi" yorumunu yapıyor. Bence üslubun güzelliği asıl burada başlıyor. Çünkü yaşanılan çatışmanın ne derece vahim olduğunu anlatmak için yapılabilecek klasik tanımlamalardan ziyade aşağıdaki gibi daha basit bir tanımlama yapıyor ve olay sanki arkadaşlarının ölmesi değil de geminin görünüşüymüş gibi çok farklı bir yerden bakıyor:
"Buradan bakınca, karaya oturmuş gemimiz ilk başta tamamen aptalca görünmüştü, ama sonra iki top mermisi üzerine düşünce artık gemiye benzer bir hali bile kalmadı. Bu durum hiç hoşuma gitmedi, çünkü tam atlamaya hazırlandıkları sırada vurulan iki arkadaşım içinde kalmıştı. "
"Şu an için iki dişim daha eksildi. Bu savaş dişlere hiç değer vermiyor"
"Zaten geriye kalanlar da tuhaf bir gözle bakıyor bizlere; tabii eğer kafaları gözleri kalmışsa"
Öykünün en can alıcı kısmı son bölümüydü galiba:
"Hâlâ mayının üstünde ayakta duruyorum. Bu sabah devriyeye çıkmıştık, her zamanki gibi en sonda yürüyordum. Hepsi yanından geçti. Ayağımın altında mekanizmanın çıkardığı sesi işitince olduğum yerde kalakaldım. Ayağı kaldırınca patlıyor bu meret. Cebimde ne var ne yoksa hepsini diğerlerine fırlatıp onlara gitmelerini söyledim. Tek başımayım. Geri gelmelerini beklemem gerek ama gelmemelerini söyledim. Yüzükoyun atlamayı deneyebilirdim ama bacaksız yaşamak hiç hoşuma gitmeyecek…"
September 3, 2025
Je trouve que le monde de Vian marche vraiment mieux dans les romans longs formats que dans des nouvelles. Beaucoup aimé la première et la dernière nouvelle du recueil. Les personnages récurrents aussi sont bien drôles.
April 7, 2012
Moje první setkání s Borisem Vianem, které mě nalákalo k dalšímu čtení. Sada nesouvisejících, spíše více než méně absurdních povídek. Unášející práce s jazykem, představivostí a asociacemi, jejíž síla je zprostředkovaná skvělým překladem. Vlastně ani nedokážu říct, čím přesně mě Vian baví. Nejspíš tím, že číst Viana je dobrodružství jazyka a představivosti, kdy ani v půlce věty nelze odhadnout, jak daná věta skončí a jakým zvláštním, často humorným směrem děj posune a kdo na konci povídky zemře. Zároveň přesto, že se v textu dějí podivné věci, je celkový dojem z povídek krajně realistický. Jsem zvědav na Vianovy další texty.
December 19, 2020
bu kitabı sevmeyen insanların neden sevmediğini anlayabilirim ama ben aşşşırı sevdim. herkese hitap etmeyebilir ama bence şans vermekte fayda var, çünkü kırk yıl düşünsem aklıma gelmeyecek betimlemelerle dolu hikayeler.
örneğin: Mutluluktan göğsü sıkışan Olivier'nin nefesi kesildi ve boğazlanan biri gibi nefes alıp vermeye başladı. Bir tek celladın kahkahası eksikti.
bir de Boris Vian okumak bana kendimi biraz Oğuz Atay okuyormuşum gibi hissettirdi. çok kelime oyunu kullanıyor çünkü. sadece Oğuz Atay'ın daha sert ve kaba hali belki.
Boris Vian'ın zekası karşısında eğilip bu yorumu sonlandırıyorum.
örneğin: Mutluluktan göğsü sıkışan Olivier'nin nefesi kesildi ve boğazlanan biri gibi nefes alıp vermeye başladı. Bir tek celladın kahkahası eksikti.
bir de Boris Vian okumak bana kendimi biraz Oğuz Atay okuyormuşum gibi hissettirdi. çok kelime oyunu kullanıyor çünkü. sadece Oğuz Atay'ın daha sert ve kaba hali belki.
Boris Vian'ın zekası karşısında eğilip bu yorumu sonlandırıyorum.
Read
January 14, 2020Enteresan bir okuma oldu. Beğendiğim, eğlendiğim öyküler oldu ama bazı öykülerde anlatılmak isteneni anladığımı sanmıyorum. Kitaba ve yazara dair biraz araştırma yapmam lazım. Öyle bodoslama dalmak her kitapta ve yazarda tutmuyor 😀
July 6, 2019
Boris is one of my favorite writers and I have zero objectivity commenting on him. read his complete works, do a favor to yourself.
January 1, 2021
Karıncalar |4/5|
Uzun zamandır okumak istediğim bir yazardı Boris Vian. İnsanların onun yazdıkları hakkında söylediklerinden yola çıkarak yazarın yazın tarzını beğeneceğimi düşünüyordum. Karıncalar isimli öykü kitabını okudum ve yanılmadığımı anladım. Sevdiğim yazarlar klasörüne bir isim daha eklemiş oldum diyebilirim henüz yalnızca tek bir eserini okumuş olsam da.
Karıncalar, içerisinde on bir öykünün bulunduğu bir öykü kitabı ve birbirinden farklı ama bir noktada da birbirine yakın öykülerin buluştuğu bir eser. Şiddet ve savaş gibi ciddi ve karanlık denilebilecek kavramları alaycı bir üslup ile ele almış yazar ve ortaya olağandan farklı öyküler çıkıvermiş. Okuyan herkese hitap etmeyecek ama hitap edebilmesi muhtemel okurların da büyük bir olasılıkla beğenecekleri öyküler.
On bir öykünün on birini birden beğenebilmiş olmasam da beğenmiş olduğum öyküler beni tutan, etkileyen ve aklımda yer etmeyi başaran öyküler oldu.
Negatif olarak söylenebilecek bir yön mu bu bilmiyorum ama kitaptaki öyküler ardı ardına okunması güç olan öyküler. Eğer aynı anda birkaç kitap birden okuma yapan biriyseniz bu kitabı tüketmeniz daha kolay olabilir. Ben bir seferde yalnızca bir kitap okuyan bir okur olarak bu kitabı beklediğimden daha uzun sürede bitirdim. Bunun sebebi sıkıcı ya da sürükleyicilikten uzak olması değildi. Sizden dikkatinizi ve odağınızı sürekli kitapta tutmanızı isteyen ve açıklama yapmaya pek yanaşmayan öykülerdi, benim düşündüğüm kadarıyla.
Yine de ölümün ve şiddetin kol gezdiği sayfalarda beni güldürebilmeyi başaran bir yazar oldu Boris Vian ve ben bu yeteneği değerli bulan biri olarak yazarın diğer kitaplarını okumayı da iple çekiyorum.
Savaşın ve şiddetin bizi tüketmeyeceği güzel günler dileğiyle. Kendinize iyi bakın.
Uzun zamandır okumak istediğim bir yazardı Boris Vian. İnsanların onun yazdıkları hakkında söylediklerinden yola çıkarak yazarın yazın tarzını beğeneceğimi düşünüyordum. Karıncalar isimli öykü kitabını okudum ve yanılmadığımı anladım. Sevdiğim yazarlar klasörüne bir isim daha eklemiş oldum diyebilirim henüz yalnızca tek bir eserini okumuş olsam da.
Karıncalar, içerisinde on bir öykünün bulunduğu bir öykü kitabı ve birbirinden farklı ama bir noktada da birbirine yakın öykülerin buluştuğu bir eser. Şiddet ve savaş gibi ciddi ve karanlık denilebilecek kavramları alaycı bir üslup ile ele almış yazar ve ortaya olağandan farklı öyküler çıkıvermiş. Okuyan herkese hitap etmeyecek ama hitap edebilmesi muhtemel okurların da büyük bir olasılıkla beğenecekleri öyküler.
On bir öykünün on birini birden beğenebilmiş olmasam da beğenmiş olduğum öyküler beni tutan, etkileyen ve aklımda yer etmeyi başaran öyküler oldu.
Negatif olarak söylenebilecek bir yön mu bu bilmiyorum ama kitaptaki öyküler ardı ardına okunması güç olan öyküler. Eğer aynı anda birkaç kitap birden okuma yapan biriyseniz bu kitabı tüketmeniz daha kolay olabilir. Ben bir seferde yalnızca bir kitap okuyan bir okur olarak bu kitabı beklediğimden daha uzun sürede bitirdim. Bunun sebebi sıkıcı ya da sürükleyicilikten uzak olması değildi. Sizden dikkatinizi ve odağınızı sürekli kitapta tutmanızı isteyen ve açıklama yapmaya pek yanaşmayan öykülerdi, benim düşündüğüm kadarıyla.
Yine de ölümün ve şiddetin kol gezdiği sayfalarda beni güldürebilmeyi başaran bir yazar oldu Boris Vian ve ben bu yeteneği değerli bulan biri olarak yazarın diğer kitaplarını okumayı da iple çekiyorum.
Savaşın ve şiddetin bizi tüketmeyeceği güzel günler dileğiyle. Kendinize iyi bakın.
August 1, 2025
Ho faticato non poco con Formiche, una raccolta stupefacente, edita Marcos y Marcos in Italia, e per il caldo poiché soffro di bassa pressione e, vorrei dire soprattutto, perché Boris Vian altera il lessico, disregola la morale, sovverte la logica.
Tutto è nuovo, è assurdo, è spaventosamente vivido; lui geniale e inarrivabile. Allora seguirlo, anzi rincorrerlo dietro la follia della sua penna è impossibile: si rischia dii perdersi, letteralmente, in casa propria.
Eppure non sono riuscito a smettere, neppure leggendo di comparse, finti musicisti, e descrizioni interminabili. Mi sono solo fermato per prendere fiato, comprendere per quanto possibile e assimilare un racconto, ma fremendo per iniziarne subito un altro.
Sto forse "spingendo" Formiche? Beh, no, in realtà proprio no. Almeno non come prima lettura di Vian, se non sei pazza¹. Diversamente, prego.
Se invece hai ancora la testa attacca al corpo tu, mi sento di suggerire La schiuma dei giorni, sempre edito Marcos y Marcos, che nella versione italiana è arricchito da una postfazione di Daniel Pennac - anche questo disponibile sia nella versione cartacea che in formato #ebook.
Del resto, La schiuma dei giorni è soltanto un racconto d'amore surreale, dolce, doloroso e crudele. Una storia "strappacuore" incantevole, con toni fiabeschi e al contempo crudi, solidi. Una poesia in forma prosaica. Una tragedia narrativa. Una melodia astrumentale.
Un gioiello della letteratura francese, europea, mondiale, universale.
Un capolavoro.
¹femminile generico, forma non corretta in Italiano ma che io ho deciso di adottare nei miei post.
Tutto è nuovo, è assurdo, è spaventosamente vivido; lui geniale e inarrivabile. Allora seguirlo, anzi rincorrerlo dietro la follia della sua penna è impossibile: si rischia dii perdersi, letteralmente, in casa propria.
Eppure non sono riuscito a smettere, neppure leggendo di comparse, finti musicisti, e descrizioni interminabili. Mi sono solo fermato per prendere fiato, comprendere per quanto possibile e assimilare un racconto, ma fremendo per iniziarne subito un altro.
Sto forse "spingendo" Formiche? Beh, no, in realtà proprio no. Almeno non come prima lettura di Vian, se non sei pazza¹. Diversamente, prego.
Se invece hai ancora la testa attacca al corpo tu, mi sento di suggerire La schiuma dei giorni, sempre edito Marcos y Marcos, che nella versione italiana è arricchito da una postfazione di Daniel Pennac - anche questo disponibile sia nella versione cartacea che in formato #ebook.
Del resto, La schiuma dei giorni è soltanto un racconto d'amore surreale, dolce, doloroso e crudele. Una storia "strappacuore" incantevole, con toni fiabeschi e al contempo crudi, solidi. Una poesia in forma prosaica. Una tragedia narrativa. Una melodia astrumentale.
Un gioiello della letteratura francese, europea, mondiale, universale.
Un capolavoro.
¹femminile generico, forma non corretta in Italiano ma che io ho deciso di adottare nei miei post.
April 1, 2023
Hace muchos años leí "Que se mueran los feos". Un poco sin contexto. No me gustó pero tampoco lo entendí ni traté de entenderlo. No recuerdo de él más que el título, evocador de todo lo bizarro que rodea a Boris Vian.
El año pasado encontré en una librería de segunda mano una edición bastante quemada (y fea, en todos los sentidos, por qué no decirlo) de "Escupiré sobre vuestra tumba". Fue una lectura violenta y desagradable, en general; no lo digo necesariamente como algo malo.
Esta colección de relatos habita en un mundo distinto, una suerte de universo paralelo surrealista. Nada tiene relación con nada, pero todo está embebido en una lógica distinta. "Las hormigas" es el mejor. Crudo, impactante y absurdo (como la guerra, nada sesudo). Los demás son variopintos ("Los peces muertos", mi fav; "El extra" es muy incómodo) pero hay algo ahí. La necesidad de que haya más historias, más personajes patéticos y más dramas inútiles que desvelen más de ese mundo incoherente.
El año pasado encontré en una librería de segunda mano una edición bastante quemada (y fea, en todos los sentidos, por qué no decirlo) de "Escupiré sobre vuestra tumba". Fue una lectura violenta y desagradable, en general; no lo digo necesariamente como algo malo.
Esta colección de relatos habita en un mundo distinto, una suerte de universo paralelo surrealista. Nada tiene relación con nada, pero todo está embebido en una lógica distinta. "Las hormigas" es el mejor. Crudo, impactante y absurdo (como la guerra, nada sesudo). Los demás son variopintos ("Los peces muertos", mi fav; "El extra" es muy incómodo) pero hay algo ahí. La necesidad de que haya más historias, más personajes patéticos y más dramas inútiles que desvelen más de ese mundo incoherente.
October 11, 2019
3-3.5 stars
Très très bizarre. C'est comme un trip sous champi ou LSD.
11 nouvelles, où la réalité n'est pas forcément celle que l'on côtoie. Un élément complètement déjanté est calé entre deux lignes, sans explication aucune, et tout ce qu'il y a à faire, c'est l'accepter sans poser de question. J'ai beaucoup aimé cette écriture qui sort de l'ordinaire.
Sur les 11 nouvelles, 3 ou 4 n'ont absolument aucun sens selon moi; pas de morale, pas d'intérêt ou alors juste rien compris. Le reste est très bon, et la meilleure est "Le plombier". Terrible et hallucinante.
Une solide collection, et un bon moyen de découvrir Vian.
Très très bizarre. C'est comme un trip sous champi ou LSD.
11 nouvelles, où la réalité n'est pas forcément celle que l'on côtoie. Un élément complètement déjanté est calé entre deux lignes, sans explication aucune, et tout ce qu'il y a à faire, c'est l'accepter sans poser de question. J'ai beaucoup aimé cette écriture qui sort de l'ordinaire.
Sur les 11 nouvelles, 3 ou 4 n'ont absolument aucun sens selon moi; pas de morale, pas d'intérêt ou alors juste rien compris. Le reste est très bon, et la meilleure est "Le plombier". Terrible et hallucinante.
Une solide collection, et un bon moyen de découvrir Vian.
Displaying 1 - 30 of 61 reviews