How to Travel With a Salmon & Other Essays

Diario minimo #2

by Umberto Eco, William Weaver (Translator)

Once a columnist for an Italian literary magazine, Eco now shares his acute and highly entertaining sense of the absurd in modern life in these essays about militarism, computerese, cowboy and Indian movies, art criticism, librarians, semiotics, and much more--including himself.

Genres: Essays, Nonfiction, Philosophy, Humor, Italian Literature, Italy, Short Stories

248 pages, Hardcover

First published January 1, 1992

About the author

Umberto Eco was an Italian medievalist, philosopher, semiotician, novelist, cultural critic, and political and social commentator. In English, he is best known for his popular 1980 novel The Name of the Rose, a historical mystery combining semiotics in fiction with biblical analysis, medieval studies and literary theory, as well as Foucault's Pendulum, his 1988 novel which touches on similar themes.

Eco wrote prolifically throughout his life, with his output including children's books, translations from French and English, in addition to a twice-monthly newspaper column "La Bustina di Minerva" (Minerva's Matchbook) in the magazine L'Espresso beginning in 1985, with his last column (a critical appraisal of the Romantic paintings of Francesco Hayez) appearing 27 January 2016. At the time of his death, he was an Emeritus professor at the University of Bologna, where he taught for much of his life. In the 21st century, he has continued to gain recognition for his 1995 essay "Ur-Fascism", where Eco lists fourteen general properties he believes comprise fascist ideologies.

Reviews

[Pam · Rating 3 out of 5]

Sometimes I think Professore Eco (of The Name of the Rose fame) can be very professorial indeed. Humor here can be very academic. In general this book deals with the many frustrations of modern life, the sort of thing that is for everybody—nonsensical minutiae of government, life with computer technology, and consumer craziness. He is often playful but sometimes it was all too much for me. Interesting but not always at a controlled level. Chapter to chapter frustration level as described by Eco always remained at level 10, no matter the subject. That wore me out.

Eco was a semiotics professor which may explain my head scratching. Because these essays were collected in the early 90s some chapters are dated. No one worries about fax machines anymore. Just as well.

[Mariℓina · Rating 3 out of 5]

It's a pretty hard task to speak out your mind -truthfully- about important people's writings.
Umberto Eco is a well known and highly celebrated for his works, philosopher, writer, anthropologist, sociologist and so on, but that doesn't exclude him from critics, ratings and reviews and it shouldn't either.


This particular collection is filled with articles targeting mundane vexations of modern life -that he radically hates- and what enables us to face them. Whilst the reader can identify a great mind, a very educated and interesting individual behind those essays, the elitism is too obvious and a very alienating factor in my opinion.


Although i'm not a big fan and i find his books mostly overrated, i can not but acknowledge the subtly cynical and quite humorous attacks in things and situations that even now 30 years or so after he wrote most of those pieces, are still relevant. He lambastes bureaucracy, technology, the political scene in general, in his very distinguish way, but he surely misses the mark on some levels sounding more like an overly dramatic broken record.


The academic pieces were stronger, very influential and provided food for thought and those were definitely my favorite along with the first one, while the rest were sub-par. All in all 2,5 stars for this interesting and versatile collection of essays.

[Dream.M · Rating 3 out of 5]

به شوخی ها نخندیدم چون خیلی برام قدیمی بودن، اما در کل مقاله_داستان ها بانمک بودن

[Nercs · Rating 3 out of 5]

موقع خوندن این کتاب احساسم به شدت مبهم و پیچیده‌ بود. بعضی‌وقتا نمی‌تونستم کلمه‌ای پیدا کنم که حجم عشق و علاقه‌م به کتاب رو توصیف کنه، بعضی‌وقتا هم چند ده صفحه رو یهو با هم اسکیپ می‌کردم.
داستان اینه که شما برای اینکه این مقاله‌ها رو بفهمید، باید توی هر زمینه‌ای که فکرش رو بکنید اطلاعات کافی داشته باشید؛ از ادبیات و سینما گرفته تا نشانه‌شناسی و زبان‌شناسی، از اونورم تا نجوم و آداب و رسوم مردم ایتالیا و حتی تاریخ سلحشوری!
اینطوری شد که در عین لذت بردن از قلم اِکوی‌ بزرگوار و رشک بردن به نبوغش، چیز چندان خاصی هم از این کتاب دستگیرم نشد. 🥲

[Steven Godin · Rating 4 out of 5]

Much prefer Eco's non-fiction to his fiction, and these essays, which had so much variety in them, were mostly intelligent and fun to read, with only three or four that weren't as impressive as the others, and considering there is forty-one essays are on offer here (the longest being about 30 pages and my least favourite), I felt a four star rating was overall what the book deserved. Although amusing there were a few that were really quite affecting, including a mini-memoir of his home town.
Some of my faves were - 'How to Eat in Flight', 'How to Use the Taxi Driver', 'How to Use the Coffeepot from Hell','Conversation in Babylon', 'How to Eat Ice Cream', 'Three Owls on a Chest of Drawers', 'How to Set the Record Straight'.

[amin akbari · Rating 4 out of 5]

به نام او

چگونه مانند فیلسوفان فکر کنیم و به زبان مردم سخن بگوییم؟

🔹 بعد از کتاب «سرگذشت جامعه سیال» این دومین کتابی است که در این روزها از امبرتو اکو می‌خواندم. «چگونه با ماهی قزل‌آلا سفر کنیم؟» هم مانند کتاب پیشین دربردارنده یادداشت‌هایی از اکو است که پیش از انتشار در قالب کتاب در مجله «اسپرسو» ایتالیا به صورت هفتگی منتشر شده است، با این تفاوت که این کتاب در زمان زندگی نویسنده توسط خود او به شکل کتاب درآمده است ولی آن دیگری نه. اکو در این کتاب چهل و پنج یادداشت خود را که اغلب لحنی طنزگونه دارد، با عناوینی شبیه به هم گرد آورده است. روحیه شوخ طبعانه اکو ازهمان عناوین یادداشت‌ها خود را نشان می‌دهد عناوینی که پرسشهایی طنزآلود و درعین حال بی‌ربط هستند مثلا: چگونه از قهوه‌جوش لعنتی استفاده بکنیم؟ چگونه با قطارهای امریکایی سفر بکنیم؟ چگونه درباره فوتبال حرف نزنیم؟ چگونه از به کار بردن «کاملا» پرهیز کنیم؟ و ...

🔸 در واقع «چگونه با ماهی قزل‌آلا سفر کنیم؟» نخبه و برگزیده یادداشتهای ژورنالیستی اکو است اگر در کتاب «سرگذشت جامعه سیال» تنها بخشی از نوشته‌ها خوب بود در این کتاب تمام یادداشت‌ها خوب و خواندنی‌ست. اکو به‌مانند بیشترهم‌ولایتی‌هایش طناز است، (همینجا بگویم همانطور که من اصفهانی بی‌نمک ندیده‌ام ایتالیایی بی‌نمک هم وجود ندارد و یا شاید من با آنها مواجه نشده‌ام) به هر رو طنز این متفکر ایتالیایی سخت بر دل می نشیند او با موشکافی و نکته‌سنجی مطالبی را طرح می‌کند که در زندگی مردم تمام دنیا در روزگار مدرن مصداق دارد. مثلا در یادداشت «چگونه گواهینامه رانندگی المثنی بگیریم» که بلندترین یادداشت این کتاب هم هست، اکو از مصایب خود برای دریافت المثنی گواهینامه رانندگی در سیستم بروکراتیک ایتالیا سخن می‌گوید. یادداشتی که به شدت برای ما ایرانی‌ها ملموس است. دیگر مواردی هم که او مطرح می کند چنین عمومیتی دارد. درواقع اکو متفکری نکته سنج است که تلاش می‌کند دریافتهای خود را به ساده‌ترین شکل و با زبانی طنازانه بیان کند.

🔸 متاسفانه علی رغم اینکه مترجمی زبردست و نام‌آشنا این کتاب را ترجمه کرده است این کتاب چنان‌ که باید مورد توجه قرار نگرفته است. گواه این سخنم اینکه در گودریدز علی‌رغم ریویوهای بسیار زیادی که درباره این کتاب نوشته شده است ریویو یا مروری فارسی وجود ندارد و همچنین کتاب بعد از دو سال همچنان در چاپ دوم آن هم با تیراژ ۵۰۰ نسخه مانده است. به نظر می‌رسد گمنام بودن ناشر (نشر کتاب کوچه) و توزیع نامناسب کتاب مهمترین دلیل در معرفی نشدن آن به مخاطبان فارسی‌زبان است. خلاصه اگر یک کتاب خواندنی از اکوی بزرگ می خواهید این کتاب را از دست ندهید

🔹 در آخر بخشهایی از کتاب را با شما به اشتراک می گذارم:

«به دندانپزشکم زنگ می‌زنم تا نوبت بگیرم و او می‌گوید تا هفته آینده حتی یک وقت آزاد هم ندارد، من هم کاملا باور می‌کنم. او بسیار حرفه‌ای است و با کسی هم شوخی ندارد. اما وقتی کسی مرا به میزگرد یا سمیناری دعوت می‌کند یا می‌خواهد یادنامه‌ای را ویرایش کنم، یا مقاله‌ای بنویسم یا در میزگرد کارشناسان شرکت کنم و من می‌گویم وقت ندارم، باور نمی کند. می‌گویند: "بی‌خیال پروفسور. افرادی مثل شما همیش می‌توانند وقت آزاد داشته باشند."
بدیهی است ما اصحاب علوم انسانی را در زمره متخصصان حرفه‌ای قرار نمی‌دهند، ما یک مشت علاف بیکار هستیم.»

«یک نویسنده حرفه‌ای برای نویسنده‌ها می‌نویسد، و یک نانویسنده برای همسایه بغلی یا رئیس بانک محله‌شان»

«وقتی مرگ سر برسد اولین خطر این است که چیزهای منتشرنشده منتشر شوند و آن وقت معلوم می‌شود که شما یک احمق به تمام معنا بوده‌اید»

«من از طرفدار فوتبال خوشم نمی‌آید، چون نقص عجیبی دارد و نمی‌تواند بفهمد که چرا شما طرفدار فوتبال نیستید و اصرار دارد طوری با شما حرف بزند که انگار طرفدار فوتبالید»

«راننده‌های تاکسی ایتالیایی را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد: آن‌هایی که در تمام مسیر در حال غرزدن و ابراز عقاید و نظراتشان هستند.
دسته دوم آن‌هایی هستند که عصبی‌اند، سکوت می‌کنند و مردم‌گریزی‌شان را در خلال رانندگی‌شان عیان می‌سازند.
دسته سوم آن‌هایی که با بیان داستان‌های ناب از تنش‌هایشان خلاص می‌شوند و تعریف می‌کنند که چه ماجراهایی با مسافرانشان داشته‌اند. این برش از روایت‌های زندگی کوچکترین ارزش سمبولیکی ندارند و اگر در میخانه گفته شوند، متصدی بار مجبور می‌شود فرد راوی را به خانه بفرستد و بگوید که وقت رفتن به رختخواب است.
...
در هرجای دنیا یک روش مطمئن برای شناخت راننده تاکسی وجود دارد: او همان کسی است که هیچ وقت پول خرد ندارد.»

[Mohammad · Rating 3 out of 5]

از میان سه چهرۀ بیشتر شناخته شدۀ اومبرتو اکو- یعنی اکوی رمان‌نویس و اکوی نشانه‌شناس و اکوی طنزنویسِ مطبوعات- اکوی رمان‌نویس را بیشتر از بقیۀ اکوها دوست دارم. در مورد اکوی نشانه‌شناس نمی‌توانم نظری بدهم چون که چیز زیادی از نشانه‌شناسی نمی‌فهمم. و اما اکوی طنز نویس؛ اکوی طنزنویس برای من یادآور مونتنی بود اما با چاشنی طنز. این کتاب بهترین کتاب برای ملاقات اکوی طنزنویس است

[Londi · Rating 4 out of 5]

Eco can be really funny :)

[Ashley · Rating 2 out of 5]

Not as boring as On Literature, which isn’t saying much.

[Fedra · Rating 5 out of 5]

Πολύ μου άρεσε!!
Πρώτη μου επαφή με τον κύριο Ουμπέρτο Έκο και δηλώνω ενθουσιασμένη. Το βιβλίο έχει μικρές ιστορίες που δημοσιεύτηκαν στη στήλη μιας εφημερίδας περί το 1990 και να σας πω... γελούσα συχνά και δυνατά! Και ταυτόχρονα με έβαλε σε σκέψεις. O ιδανικός συνδυασμός.
Κάθε ιστορία ήταν σαν ένα επεισόδιο μιας εύστοχης κωμικής σειράς με αυτοτελή επεισόδια. Διαβάζεις 2-3 σελίδες, γελάς, αναρωτιέσαι και προχωράς γιατί θέλεις περισσότερο.

4.5 γιατί εντάξει δεν ήταν όλες τέλειες. Σίγουρα αξίζει να το διαβάσετε.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πρώτα μας έπεισαν ότι το φανταστικό είναι πραγματικό και τώρα παν να μας πείσουν ότι το πραγματικό είναι φανταστικό και ότι όση περισσότερη πραγματικότητα μας δείχνουν οι τηλεοπτικές μας οθόνες, τόσο πιο κινηματογραφικός γίνεται ο καθημερινός μας κόσμος...

[Ebtihal Salman · Rating 4 out of 5]

أعجبني في هذا الكتاب الإنتقاد الساخر، الذكي، والمضحك لأمور واقعية، بعيداً عن الهزل أو التجريح.. في مقاله (كيفية السفر مع سلمون) ينتقد كيف أن الانظمة المعلوماتية التي يفترض ان تجعل حياتنا اسهل هي ذاته يمكنها ان تجعل حياتنا اكثر تعقيدا وتجعل السفر مع سلمون صعباً!

فقط لمت نفسي على اختيار نسخة مترجمة مرتين! (نسخة المركز الثقافي العربي): من الايطالية إلى الفرنسية ومن ثم إلى العربية. ثمة كلمات فشلت الترجمة في نقلها الى العربية وأبقتها كما هي، وفي مواضع اخرى وجدتني قادرة على تصور ترجمات أفضل للعبارات!

الترجمة الانكليزية ليست صعبة، لمن يقرأون الانكليزية. ثمة نصوص قصيرة في موقع أمازون يمكنكم الإطلاع عليها!

[Ken · Rating 5 out of 5]

It is funny to me now how forward thinking Eco was in terms of the mobile phone, the subject of my favorite essay in this book. In 1992, when the devices were still a rarity, he likened a mobile phone not to a luxury item for the important, but as a dog collar for the servants. I don't remember the exact words anymore, but his main point seemed to be, "If you are really important, you have someone else take care of that stuff for you; you are not at anyone's beck and call." It changed my view then and holds true now more than ever.

[Mira123 · Rating 4 out of 5]

Solltet ihr je planen, Literaturwissenschaft oder ein ähnliches Fach zu studieren, dann bereitet euch schonmal darauf vor, dass euch jeder in eurem Bekanntenkreis plötzlich kistenweise Klassiker vorbeibringen wird, denn ihr braucht die ja sicher dringender. Und dann habt ihr plötzlich vier Ausgaben von Goethes "Faust" als Reclamhefte herumliegen und wisst nicht so richtig, was man denn jetzt damit anfangen soll. Gott sei Dank sind da manchmal aber auch kleine Schätze dabei! Zum Beispiel hat mein Vater mir unter anderem dieses Buch vererbt - was bedeutet, dass ich nicht nur dieses Buch lesen durfte, sondern auch die Anmerkungen, die er in dieses Buch gekritzelt hat als er in meinem Alter war, was ebenfalls spannend ist.

Ich muss zugeben, dass ich bisher von Umberto Eco weniger Bücher gelesen habe, als ich wahrscheinlich gelesen haben sollte. Bei so großen Autor:innen gibt es da immer einen ziemlich ordentlichen Druck, dass ich das kennen muss, verstehen muss und jedem Menschen, den ich ganz zufällig im Bus treffe, erklären können muss. Und natürlich muss mir jede Notiz dieser Autoren gefallen, denn die sind Klassiker und haben damit eigentlich fast Heiligenstatus und nicht sofort vor ihren Werken auf die Knie zu gehen, grenzt fast schon als Ketzerei. Kein Wunder also, dass nicht immer unbedingt Lust darauf habe, die großen Werke zu lesen, denn so eine Art von Druck kann ich in meinem Leben nicht brauchen.

In diesem Büchlein findet ihr verschiedene Kurztexte von Umberto Eco. Größtenteils handelt es sich dabei um satirische Ratschläge und Gebrauchsanweisungen: Wie funktionieren öffentliche Bibliotheken? Wie rechtfertige ich meine Büchersammlung vor Fremden? Wie zitiere ich eigentlich richtig in wissenschaftlichen Texten? Wie überlebe ich den Zoll, wenn ich ins Ausland reise? Oder auch: Wie verreise ich mit einem Lachs? Diese Gebrauchsanweisungen fand ich super spannend und lustig. Es handelt sich dabei natürlich größtenteils um Satire und es war für mich sehr interessant, zu sehen, was denn zum Zeitpunkt des Entstehens gerade Themen gewesen sein müssen, die Umberto Eco beschäftigt haben.

Danach folgt ein Nachrichtenaustausch, der in der Zukunft zwischen verschiedenen Arten von Aliens stattfindet. Ich hatte ehrlich keine Ahnung, dass Umberto Eco je Science Fiction geschrieben hat. Spannend fand ich, dass die Kommunikation hier so stark durch Vorurteile der verschiedenen "Rassen" und durch Misskommunikation geprägt wird, sowie durch die Unfähigkeit, seinen eigenen Standpunkt zu verlassen. Das erinnerte mich stark an den Umgang, den wir Menschen auch untereinander haben, wenn es darum geht, mit dem "Fremden", dem "Anderen" umzugehen. Und wir sind ja alle nur Menschen! Keine unterschiedlichen Spezies, die von anderen Planeten abstammen.

Trotz der Tatsache, dass mich dieser Nachrichtenaustausch so offensichtlich zum Nachdenken anregte, muss ich gestehen, dass ich gegen Ende das Interesse an dieser Kommunikation verlor. Ich hatte einfach das Gefühl, dass mir Vorwissen zu dieser Welt fehlt, die Umberto Eco uns hier zeigt. Es würde mich interessieren, ob zu dieser Welt wirklich nur diese paar Nachrichten existieren, die hier abgedruckt wurden, oder ob diese Nachrichten eine Art "Zusatzmaterial" zu einem längeren Text sind, von dem ich einfach bisher nichts gewusst habe.

Dieses Buch schließt dann mit ein paar Kurzgeschichten, die mich aber ehrlich gesagt nicht so ganz fesseln konnten. Ich glaube das liegt vor allem daran, dass der Ton meiner Meinung nach nicht wirklich zu den vorhergehenden Texten passte.

Mein Fazit? Alles in allem ein cooles Buch, das ich über weite Teile spannend fand. Wie es aber mit Sammlungen dieser Art immer ist, war für mich nicht jeder Text gleich interessant und mit ein paar konnte ich leider auch gar nichts anfangen. Aber alles in allem eine lesenswerte Sammlung.

[Nhischarnun Nunthadsirisorn · Rating 4 out of 5]

แสบดีมาก อ่านแล้วรู้เลยว่า Umberto Eco ต้องเป็นพวกปากร้ายพอพอกับ นมส
ว่าแล้วก็อยากไปหา "ผสมผสาน" ทั้ง 3 เล่ม ของ นมส มาอ่านเลย.

ถ้าใครอยากได้หนังสืออ่านเล่นระหว่างเดินทางท่องเที่ยวทริปสั้น ๆ หรือหนังสือที่ใช้อ่านคลายปมที่เขม็งเกลียวระหว่างคิ้วขณะที่รอคอยคนมาสาย .. ก็ขอแนะนำเล่มนี้เลย ..

ถ้าอ่านแล้วไม่หลุดขำออกมาบ้าง .. มาตบหัวเราเลย

เราเอง

[Tatjana Bordukalo Nikšić · Rating 3 out of 5]

Zbirka tridesetak kraćih eseja koje je Umberto Eco 80-tih godina prošlog stoljeća pisao za tjednik L'Espresso. Prvi tekst, po kojem je naslovljeno i hrvatsko izdanje, ujedno je i najbolji i najzabavniji. Slijede tekstovi o raznim životnim situacijama, pisani uglavnom ironičnim tonom, mjestimice čak i dosta duhoviti (Kako predstaviti izložbeni katalog; Kako napisati UVOD; Kako prepoznati pornić). Neki su tekstovi zanimljivi zbog vremenskog odmaka s kojim možemo danas promatrati tadašnja tehnološka dostignuća (Kako ne koristiti fax; Kako ne koristiti mobitel). Ipak, većinom tekstova dominira određena doza elitizma koji, u tolikim količinama, nakon određenog broja stranica ne može djelovati drukčije nego iritantno. I to je glavni nedostatak ove knjižice.

[billyskye · Rating 3 out of 5]

While making my way through this collection I couldn’t help but be reminded of the classic scene from Fight Club in which the narrator introduces Tyler Durden to the concept of a “single-serving friend.” Umberto Eco is very clever, but with the wit washed away I’ve almost become convinced that the contents of this book could be summarized in a series of tweet-length statements.

To be sure, the essays are mostly amusing. “How to Replace a Driver’s License” and “How to Play Indians” were two of my favorites. Occasionally, they were intellectually delightful and betrayed a dash of Mr. Eco’s background in semiotics. “How to Be a TV Host” and “How to Justify a Private Library” come to mind in this regard. “Stars and Stripes” was a bizarre science fiction gem. And “Three Owls on a Chest of Drawers” will always have a place in dinner table conversation as the most convincing case against esoteric academic writing I have read.

That said, the humor became a little grating and repetitive as time went on. Simply put, it was too much of the same trick performed on repeat. Observations began melding together in my mind and I began to question why I was subjecting myself to what amounted to a book’s worth of Woody Allen monologues. Could have been worse. I guess. What’s six months if we still love each other?

Three stars. Ambarabà ciccì coccò.

[Stacey (Egger) Eising · Rating 4 out of 5]

These essays are perfect to read in starts while traveling, and in general a delicious treat for a fractured attention span, at about 2-3 pages each. Eco lets you in on the jokes, even the ones way over your head. One delight of reading this book was when I accidentally spilled a hearty slosh of airplane wine down its spine just a few minutes after finishing the “How to Eat in Flight” essay. I couldn’t have been happier. There is one joke halfway through the book that he makes in the form of a 30-page fever dream of space alien government officials writing telegrams back and forth. If anyone has ever made it through this entire essay, I’d love to hear if the joke was good enough.

[Mook Woramon · Rating 3 out of 5]

จากเนื้อหาแล้วก็ขอสรุปว่าน่าจะชื่อ “วิธีมองโลกแบบอุมแบร์โต้”
หนังสือรวบรวมข้อเขียนวิพากษ์วิจารณ์เรื่องราวต่างๆแทบทุกอย่างในชีวิตประจำวัน เช่น การนั่งแทกซี่และบอกว่าคนขับแทกซี่ตัวจริงคือคนที่ไม่เคยมีเงินทอนเลย หม้อกาแฟตามโรงแรมที่เทแล้วต้องหกเลอะเทอะเสมอ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับวงการสิ่งพิมพ์และทีวีซะเยอะ

อ่านแล้วบางอันก็ตลก จิกๆแสบๆคันๆดี บางอันก็ไม่ค่อยเข้าใจ คือถ้ามีพื้นฐานเรื่องสังคมยุโรป อิตาลีและรู้จักวรรณกรรมเด่นๆของโลกซักหน่อยคงเข้าใจมากขึ้น

[Caterina · Rating 5 out of 5]

Okumaya gec kalmisim dedigim kitaplardan. Ozellikle icinde bulundugumuz pandemi gunlerinde evde farkli bakis acilarini gorebilmek adina yaptigim calismalarda keyifli zaman gecirmeme, basit bulup uzerinde hic dusunmedigim seyleri sorgulamama sebep oldu.

Kisa yazilardan olusan eserde Eco'nun nuktedan yanini da kesfettim.

Olmeden once mutlaka okuyun!

[Марија Андреева · Rating 5 out of 5]

I loved this book so much. I found it accidentally in my library, I actually did not know that I have it, but I am so happy that I did. It is so charming, fully with wit and humor. I highly recommend it!

[Stela · Rating 3 out of 5]

En quittant Roumanie il y a plus de huit ans, je laissais là-bas non seulement une partie de ma famille et des amis, mais aussi d’une grande bibliothèque dont j’ai apporté au Canada peu de livres (surtout des écrivains roumains) en me disant que j’allais la refaire ici. Ce que j’ai fait, en rachetant peu à peu les titres que j’avais et aimais. Le problème est que j’ai tendance à oublier si j’ai acheté ou non un livre et me voici déjà avec une belle pile de doubles à donner à des amis.

C’est ce qui m’est arrivé avec Comment voyager avec un saumon que j’ai acheté chez un bouquiniste le mois passé, j’ai lu et annoté et quand j’ai voulu le placer sur l’étagère à côté des autres Umberto Eco j’ai eu la surprise de trouver un deuxième exemplaire brand new acheté à la librairie Renaud-Bray que j’avais rangé par erreur avant de le lire. Bon, et maintenant je fais quoi? Je vais garder l’usagé et annoté, évidemment, et faire cadeau le neuf, en me consolant avec l’idée qu’au moins moi, j’achète un même livre deux fois, pas une même blouse, comme une amie à moi ☺.
Ma petite histoire, que je pourrais nommer, en pastichant (ou postichant!) l’auteur, Comment se refaire une bibliothèque, même si est peut-être moins amusante et certainement pas si bien écrite que celles du volume, pourrait vous donner une idée de la thématique et des sujets de ce petit livre drôle sans être ‘’challenging’’, c’est-à-dire sans profondeurs insoupçonnées.

En effet, le ton légèrement ironique et indulgemment polémique se sent dès la première partie, « Galons et galaxies », parodie des récits de science-fiction qui suggère que même si la science évolue, la mentalité reste inchangée, comme le révèle cette vision stéréotype sur l’intelligence militaire : « Il est inadmissible que les attachés au centre militaire passent leur journée entière à penser. »

La plus intéressante m’a semblé la deuxième partie, « Modes d’emploi », bâtie autour du thème de l’aliénation de l’homme face à la technologie de plus en plus sophistiquée, thème traité non en registre ‘’sérieux’’ mais satirique, en employant plusieurs tonalités, de l’ironie douce jusqu’au sarcasme féroce pour illustrer cette « dynamique de l’emmerdement » dans laquelle est entrainé l’homme moderne dont le symbole devient, quoi d’autre, le suppositoire chargé soudainement d'un profond (hi, hi!) sens philosophique : « Le suppositoire contient l’idée d’un trajet forcé qui, du dehors – le monde de l’apparence – le conduit vers le dedans – le monde de l’intériorité. »

Il a été également amusant d’apprendre comment les gens célèbres répondraient à la question ‘’Comment ça va’’ :
« Priape : ‘Je fais la queue’. Socrate : ‘Je ne sais pas’. Onan : ‘Je me contente de peu.’ Moïse : ‘Oh! La barbe!’ Nostradamus : ‘Quand?’ Descartes : ‘Bien, je pense.’ Marat : ‘Ça baigne!’ Darwin : ‘On s’adapte.’ Nietzsche : ‘Au-delà de bien, merci.’ Proust : ‘Donnons du temps au temps.’ Kafka : ‘J’ai le cafard.’ Marie Curie : ‘Je suis radieuse!’ Dracula : ‘J’ai de la veine.’ Camus : ‘Question absurde.’ Jésus : ‘Je revis.’ Judas : ‘Un baiser?’ Daguerre : ‘Je suis en plein développement.’»

En ce qui concerne la Cacopédie (sujet de la troisième partie du volume) elle m’a semblé un exercice intellectuel style Borges moins la spontanéité du dernier, bien que çà et là on trouve des passages rigolos, comme l’idée de fonder une critique ‘’quantique’’, à savoir «une endosocioéconomie du texte narratif. Pour chaque roman, on doit pouvoir calculer les frais des fournitures engagés par l’auteur dans l’élaboration des expériences qu’il évoque… »

En résumé, le volume m’a semblé jaillir d’un moment de relaxation, une pause cigarette avant de retourner aux choses plus sérieuses. Un passe-temps amusant, mais pas du tout mémorable. Néanmoins, si vous avez envie d'un Eco ludique et insouciant, ça vaut absolument la peine de le lire.

[รพีพัฒน์ อิงคสิทธิ์ · Rating 3 out of 5]

เขียนสนุกดี อ่านเพลินๆ ขำๆ แต่ปัญหาใหญ่ของหนังสือในลักษณะการวิพากษ์วิจารณ์เสียดเย้ยคือคุณค่าในเชิงสากล เพราะหากไม่ทราบบริบททางการเมือง วัฒนธรรม และสังคม ของผู้เขียน ในช่วงเวลาที่บทความตีพิมพ์ ก็จะทำให้อ่านแทบไม่รู้เรื่อง (คล้ายๆ กับเพื่อนเล่าเรื่องตลกให้ฟัง แล้วเราสงสัยว่าขำตรงไหนวะ)

ไม่ค่อยแนะนำเท่าไหร่สำหรับนักอ่านมือใหม่ที่ไม่อินกับบริบทโลกในช่วงต้นทศวรรษที่ 90 หรืออินกับหนังสือคลาสสิคแนะนำให้ข้ามเถอะครับ

[Wendi · Rating 1 out of 5]

Glorified diary of complaints that you'd probably hear from your grandparents. Uninteresting.

[Gergana · Rating 2 out of 5]

Some of these were really good. Others, however, made me skim through the book and I'm usually not a skimmer.

[Nantiny · Rating 4 out of 5]

ช่วงแรกๆอาจจะยังไม่ขำอะไรมาก บางเรื่องอาจจะเข้าใจได้ไม่ทั้งหมดเพราะเป็นมุกที่เจอในชีวิตประจำวันของชาวยุโรปเขา
ในช่วง 1980's ซึ่งมาอ่านตอนนี้อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้วในบางเรื่อง
แต่ช่วงเรื่องกลางๆ มาถึงท้าย สนุกมากขึ้น ยิ่งช่วงบทความปีท้ายๆ ค.ศ.2000 มา จะเป็นการวิพากษ์เกี่ยวกับสังคมออนไลน์อินเทอร์เน็ตต่างๆ ลุงเอโคแกเฉียบจริงอะไรจริง บางเรื่องมันมากกว่าแค่ขำขันดาดๆ แต่ขำแบบปรัชญา ขำลึกๆ ซึ่งบางที ก็ขำไม่ออก เพราะมุกลุงล้ำเกินไป ฉลาดเกินไป ตามไม่ทัน 55 แต่ละเรื่องเราอ่านจบไป ผ่านไปสัก 10 กว่านาที มาอ่านเรื่องต่อไป ถึงรู้สึกได้ว่า เอ๊ะ... เมื่อกี้แกด่าเรา(คนทั่วไป)ไปนี่หว่า ซึ่งแกหลอกด่าคนอ่านนี่เยอะพอประมาณเลย หรือบางทีลุงแกก็เล่นตัวเองก่อนก็มี

สำหรับเรา ขำก๊ากหน่อย เรื่อง วิธีเดินทางโดยรถไฟในอเมริกา, วิธีจัดระบบห้องสมุดประชาชน, วิธีซื้ออุปกรณ์เสริม, วิธีผ่านด่านศุลกากร ฯลฯ

แถมเรื่องสุดท้ายลุงแกยังจะทิ้งท้ายรายชื่อหนังสือปรัชญาต่างๆไว้ให้ตามไปอ่านอีก ขำแบบปรัชญาจริงๆ (ถ้าคนอ่านจะอุตริตามไปอ่านบ้าง555)

ปล.เพิ่งเคยอ่านผลงานของเอโคเล่มนี้เป็นเล่มแรก เลยพอจะเค้าลางได้เลยว่าเล่มสมัญญาแห่งดอกกุหลาบของแกนี่มีของแน่นอน
ปล.2 ลุงแกแอบเป็นห่วงยุคอินเทอร์เน็ตและพวกสื่อ ด้วยนะ วิเคราะห์ไว้ดีมาก ดูเป็นห่วงเป็นใยคนอ่านจริงๆ (ถึงแม้ว่าเรื่องส่วนใหญ่ในเล่มจะจิกหนักกัดแซะดอกใหญ่บ้างก็เถอะนะ)

[Natalia Trionfetti · Rating 4 out of 5]

Recopilación de textos diversos que cuestionan el mundo y las cosas, describiendo una realidad siempre compleja. Relatos desopilantes e insólitos, a modo de instrucciones de uso: Cómo viajar con un salmón, Cómo hacer un inventario, Cómo hablar de los animales. Historias verdaderas, me encantó Carta a mi hijo, en dónde el autor plantea una inobjetable defensa de los juguetes bélicos, belleza y ternura. Me pareció un buen recreo, humor irónico, crítico, muy divertido. Aunque siento que se me escapa mucho, porque el bagaje cultural del autor es inmenso, ha sido un deleite

[Aggeliki · Rating 4 out of 5]

Ο Eco βάζει στην πρώτη γραμμή το ελαφρώς ειρωνικό, καυστικό του χιούμορ (τον συμπάθησα κάπως παραπάνω γι'αυτό) και μας δίνει αρκετές ιστορίες, δημοσιευμένες στον Τύπο κάμποσες δεκαετίες πριν. Πολλές από αυτές, παραμένουν επίκαιρες έως και σήμερα, δίνοντας έξτρα πόντους στην ευφυΐα του Eco.
Ευχάριστο βιβλίο, διαβάζεται εύκολα και σίγουρα δημιουργεί χαμόγελα/γέλια κάθε που ο συγγραφέας αφήνει ελεύθερο το χιούμορ του να πάρει τα ηνία.
Εντάξει, δεν ήταν όλες οι ιστορίες τόσο καλές αλλά γέλασα οπότε 4 αστέρια ιτ ιζ.

[Elena Balabanova · Rating 3 out of 5]

Първи сблъсък с Умберто Еко, недотам формален, но много забавен. Някои от статиите действително предоставят храна за размисъл, други - не толкова. Въпреки това съм нетърпелива и любопитна, в най-скоро време ще се ориентирам към други негови книги.

[my name is corey irl · Rating 3 out of 5]

half of the essays are about eco spilling food on himself like a slob. the sign of an intellectual titan if there ever was one

[Andrzej Nowakowski · Rating 4 out of 5]

Nie kupujcie łososia w podróży.