Một tổ quý tộc, Axya và Mối tình đầu

by Ivan Turgenev, Anh Trúc (Translator), Lê Văn Viện (Translator)

On one level the novel is about the homecoming of Lavretsky, who, broken and disillusioned by a failed marriage, returns to his estate and finds love again - only to lose it. The sense of loss and of unfulfilled promise, beautifully captured by Turgenev, reflects his underlying theme that humanity is not destined to experience happiness except as something ephemeral and inevitably doomed. On another level Turgenev is presenting the homecoming of a whole generation of young Russians who have fallen under the spell of European ideas that have uprooted them from Russia, their 'home', but have proved ultimately superfluous. In tragic bewilderment, they attempt to find reconciliation with their land.

Genres: Classics, Russia, Russian Literature, Fiction, Literature, 19th Century, Novels

497 pages, Paperback

First published January 1, 1859

About the author

Ivan Sergeyevich Turgenev (Cyrillic: Иван Сергеевич Тургенев) was a novelist, poet, and dramatist, and now ranks as one of the towering figures of Russian literature. His major works include the short-story collection A Sportsman’s Sketches (1852) and the novels Rudin (1856), Home of the Gentry (1859), On the Eve (1860), and Fathers and Sons (1862).

These works offer realistic, affectionate portrayals of the Russian peasantry and penetrating studies of the Russian intelligentsia who were attempting to move the country into a new age. His masterpiece, Fathers and Sons, is considered one of the greatest novels of the nineteenth century.

Turgenev was a contemporary with Fyodor Dostoevsky and Leo Tolstoy. While these wrote about church and religion, Turgenev was more concerned with the movement toward social reform in Russia.

Reviews

[Henry Avila · Rating 4 out of 5]

Just another sad love story...maybe. But not as written by the Russian master, author Ivan Turgenev ...a glimpse into the human mind, a dense jungle with meandering rivers flowing in different directions to who knows where, it ends someday. The plot, a wealthy , young, very inexperienced man Fyodor Ivanych Lavretsky, falls for a beautiful girl Varvara Pavlovna, the first woman he feels attractive to , marries for love, ( the father, a greedy, poor retired general, with a shady past, consents rapidly, wonder why? ) she adores... money, in mid 19th century Saint Petersburg, the capital, of the Russian Empire. An unexpected, at an early age landowner , inherited estates from cold, uncaring, miserable relatives , that showed no affection, especially his disinterested father, to busy stealing from people , couldn't be bothered , the useless brat was unimportant, the meek, peasant mother, had died a few years after his birth, the young, lonely boy suffered in silence. The restless lady, soon after the wedding gets Fyodor away from the dull (and even duller mate), life of country living, to the glamorous city of lights, Paris, the wife wants to have fun. Varvara quickly meets men that attract her, she spreads her charms around generously, the silly husband, a real dud in comparison, is always reading voraciously, no joy there. Yet even a trusting blind man will discover the truth, it wouldn't set him free, nevertheless he departs leaving his little daughter too , a reminder of his big mistake, back to mother Russia and face the quite embarrassed relatives bravely, after eight wasted years abroad, gloom and despair , are in the air his face shows, life has passed him by. UNTIL SEEING his second cousin, a kind, understanding, lovely girl of 19, Lisa, her mother , his cousin does not approve, the annoyed Marya Dmitriyevna Kalitin, has a better , more suitable candidate, Vladimir Nikolaich Panshin, 28, ( don't you love Russian names ?) . A government official in the Interior Department, on his way up, so he's a dilettante, no problem, their nasty aunt Marfa Timofeyevna Pestova, forecasts complete disaster, still the married Feyodor is only 35, visits them everyday, in the provincial town of O (Oryol) , rumors give hope, rashness has no bounds, emotions are all, but reality strikes again. Can a person have two chances for happiness, a rarity on Earth. A passionate narrative, romantic with adults acting , childish, yet love has made many in history do the same and undoubtedly will repeat this pattern in the future, gripped in the powerful strains of the heart, nothing else matters to those involved...

[Maziyar Yf · Rating 3 out of 5]

آشیانه اشراف ، مورد پسند ترین کتاب ایوان تورگنیف نویسنده مشهور روس ، یک داستان کلاسیک روسی ایست ، حکایت اشرافی ایست که در برج عاج خود ، در این کتاب در آشیانه اشرافی خود نشسته اند ، اوقات خود را با صحبت های کلی ،مهمانی هایی با شکوه ، نواختن موسیقی و اظهار فضل در مورد تقریبا همه چیز می گذرانند ، انسان هایی شاید فرهیخته اما بی مصرف و یا به فرموده سعدی عالم بی عمل .
تورگنیف عشقی هم در دل داستان گذاشته ، و قصه کتاب را حول این عشق شکل داده و از این راه به نقش پررنگ مذهب در روسیه قرن 19 پرداخته ، نویسنده بدین گونه به دغدغه های مردم روسیه نگاهی هم انداخته ، افکاری که در پیرامون مذهب ، عشق و ایده های روشن فکری شکل گرفته اند ، شمایل
روسیه قرن 19 را نشان می دهد : متجددانی بی عمل و منفعل مانده در تناقض مذهب و روشن فکری ، تصویری از یک جامعه به بن بست رسیده

در آخرین جمله کتاب ، تورگنیف از لحظات و احساساتی در زندگی می گوید که تنها باید اشاره ای به آن ها کرد و از کنارشان گذشت ، البته او مشخص نمی کند که اگر این احساسات بی اندازه قوی و لحظات هم بسیار مهم و آینده ساز باشند باز هم از کنار آن ها می توان به سادگی گذشت ؟؟

[Ken · Rating 4 out of 5]

Star rating holds from first reading in the late 70s. (Did I just say "late 70s"?) I feel like the protagonist, Lavretsky. Decidedly old.

That said, this one escapes the old "don't you dare revisit a book you liked LONG ago... you may regret it." I didn't. Old me agreed with young me. The plot may be conventional and the characters reasonable (vs. gaining attention, negative or positive matters not, via wretched excess), but that's OK.

Turgenev is a mood guy. Nice atmospheric touches. And he clearly loved nature, never failing to add descriptions of the Russian countryside -- usually in the summer -- that charm fans of nature like me. No, it's not quite as strong as his short story collection, Sketches from a Hunter's Album in that sense, but still admirable.

This is one of those return of the native stories. In this case, middle-aged Lavretsky returns to Russia from Europe with regrets -- regrets for his ill-advised marriage and regrets for his departure to begin with. Meantime, back at the ranch, there's a small cast of characters who are good at gossip, pretensions, anger, wistfulness, and gradually, love.

Thus the return-of-the-native story also serves as a can-he-find-happiness story. We all know the answer to that one. Last I knew, Thomas Jefferson was still pursuing it (as is the country he left behind).

Like all pursuits of happiness, this one is bittersweet. Turgenev may not be Tolstoy or Dostoevsky, but he certainly rates a spot in the Golden Age of Russian Lit.

[MJ Nicholls · Rating 4 out of 5]

Turgenev is your best choice if you want to tussle with Russian classics without embarking on forests of nervy insanity (Dostoevsky) or bricky pomposity (Tolstoy), for Ivan serves up stylishly concise narratives of unhappy families in a permanent tizzy at the only things the 1800s were concerned with—maintaining hereditary privilege, staying in ill-fated marriages until one spouse conveniently dies, and keeping the peasants at bay. Turgenev is a writer thoroughly involved in his deftly drawn characters, and the cast of this novel are exquisitely rendered across 200+ sublimely written pages of mellow Russian mastery.

[ع. ر. افّلا · Rating 5 out of 5]

یکی از فراوان جنبه‌هایی که شخصیت ناباکوف را برای من جذاب می‌کند، صراحتش در نظردادن راجع به ادیبان است. فهرست‌های چندگانهٔ نظرات او راجع به نویسندگان را بارها مرور کرده‌ام و خواهم کردم (که نویسندگان را به نابغه و بزرگ و بد و غیره تقسیم می‌کند و کامنت کوچکی هم راجع به اکثرشان می‌دهد).
در یکی از این بررسی‌ها که به کامنت‌های سایت هم کشیده شد، به سؤال جالبی برخوردم: نظر او راجع به برادرمان تورگینیف چه بود؟
و با توجه به جامعیت مطلب سایت، به فکرم نرسید همین را جستجو کنم و بعدها وقتی داشتم راجع به دعوای تورگینف و داستایفسکی می‌خواندم به طور تصادفی با نظر ناباکوف راجع به تورگینیف هم آشنا شدم.
از آنجا که برای این کتاب یادداشت خاصی به ذهنم نرسید، بد ندیدم به آفت شعر (کلی‌گویی) راجع به تورگینیف بپردازم، آنهم از همان منظری که اشاره کردم: نظر درخشان ناباکوف دربارهٔ او.

همانطور که در یونان باستان تثلیث هنری سوفوکلس، آیسخولوس و اوریپیدس وجود داشت، در روسیهٔ قرن نوزدهم نیز تورگینیف، تولستوی و داستایفسکی اتحاد مشابهی داشتند. تورگینیف نخستین نویسندهٔ روس بود که شهرت جهانی یافت و برای مدتی حسد داستایفسکی و تولستوی را برمی‌انگیخت، اما گذر زمان نشان دادند این‌دو جایگاه والاتری هم نزد مردم و هم نزد منتقدان دارند. در این میان اما نظر ناباکوف قدری متفاوت است. او تولستوی را چهارمین نابغهٔ بزرگ تاریخ ادبیات می‌داند (حتی جالب است که پوشکین را بالاتر از او و در مقام دوم قرار می‌دهد)، و داستایفسکی را در فهرست «کمی بهتر از ضعیف» قرار می‌دهد. گوگول در فهرست بزرگان است (مقام بعد از نوابغ)، و تورگینیف «دلنشین، اما نه بزرگ». جمع‌بندی او از روسیهٔ قرن نوزدهم این است که تورگینیف به اندازهٔ پوشکین، تولستوی و گوگول خفن نیست، اما قطعا از داستایفسکی بهتر است.

اما به طور کمی جزئی‌تر، به نظر ناباکوف نقطهٔ قوت تورگینیف نثر توصیف‌گر او ست، و توصیفات مناظر و طبیعتش را می‌ستاید، اما معتقد است سبک او فاقد تخیل کافی است و ناهمواری زیاد دارد (برخی موارد بسیار پردازش شده و از برخی دیگر زود می‌گذرد). همچنین او ادبیات تورگینیف را فاقد اصالت می‌داند. مجموعا نظر او این است: توصیفات خوب در ساختار روایی ضعیف.

از نقطهٔ قوت شروع می‌کنم، نکته‌ای که اولین‌بار نه ناباکوف، که همینگوی توجه مرا به آن جلب کرد. من رودین را چند سال قبل خوانده بودم و تجربه‌اش برایم چیزی شبیه به جذبهٔ عرفانی بود، و این دور جدید خواندن چند کار از تورگینیف با توجه ویژه‌ای به توصیفات طبیعتش همراه بود. همینگوی نیز تاحدودی با ناباکوف هم‌نظر است، اما به اندازهٔ او خشن نیست. او داستایفسکی را نویسنده‌ای توصیف می‌کند که «به شکل باورنکردنی‌ای بد می‌نویسد، و آن‌وقت کاری می‌کند که تا اعماق وجودت بلرزد»، تولستوی را خیلی بزرگ می‌داند و فکر می‌کند می‌توان تاابد جنگ‌وصلح را به پایان رساند و از نو شروع کرد، و در یک ارزیابی شتابزده می‌گوید «در آثار داستایفسکی مطالبی باورنکردنی وجود داشت که بنا نبود باور کنی، اما برخی چنان حقیقت داشتند که پس‌از خواندنشان دگرگون می‌شدی_ اینجا بی‌مایگی و جنون، خبث طینت و قداست و دیوانگی و قماربازی برای شناخت وجود داشت، همانطور که چشم‌اندازها و جاده‌ها در آثار تورگینیف، و حرکت یگان‌ها و زمین‌ها، افسرها و افراد و صحنه‌های نبرد در آثار تولستوی».
تاپیش‌از خواندن نظرات مختصر همینگوی، من از هر کدام از اینها سه رمانک خوانده بودم: از داستایفسکی همزاد، از تولستوی مرگ‌ایوان‌ایلیچ و از تورگینیف رودین. اولی و دومی خوب بودند، در مورد اولی فکر می‌کنم به اندازه‌ای که خوب است بهش پرداخته نشده، در مورد دومی، برعکس فکر می‌کنم خیلی بیشتر از آنچه هست در نظر گرفته شده و اصطلاحا اولی آندرریتد و دومی اوورریتد است، و هر دو در یک سطح‌اند. اما رودین… همانطور که گفتم، تجربهٔ خواندنش برای من شبیه به یک جذبهٔ عرفانی بود. رودین را خیلی دوست داشتم و درکش می‌کردم، و ماجراهایی که به سرش آمده بود را گویی از نزدیک لمس کرده بودم. اینکه اثر دیگری از او نخوانده بودم مثل کراشی بیان‌نشده آزارم می‌داد، و تصمیم گرفتم کارهای بیشتری ازش بخوانم، و حالا در کنار سلینجر و بورخس تثلیث عیش ادبی مرا به کمال رسانده است. همینجا از همینگوی و فرهاد غبرائی تشکر می‌کنم بابت این سفر باشکوه که هنوز هم تمام نشده است. مطمئنا پس از تورگینیف سراغ سایر نویسنده‌های روس (واج‌آرایی سین) هم خواهم رفت. خب کجا بودیم؟ نقد ناباکوف… بله. آن منتقد نابکار!

• طبیعت
وودی آلن در [به نظر من] بهترین فیلمش، عشق‌ومرگ، به اقتباسی دیوانه‌وار از فضای ادبی روسیهٔ قرن نوزدهم دست می‌یابد، گفتم «فضای ادبی»، چون تعداد زیادی اثر ادبی در آن اقتباس شده و حتی اشاراتی به زندگی ادیبان هم می‌شود. دقیق‌تر بگویم، این اثر هجوی (که مشابه موزیک‌ویدئوهای وییرد یانکوویچ در عین هجو ارادتش را هم می‌رساند) بر این‌ها ست. در آن فیلم وودی نظرش را دربارهٔ طبیعت (آنهم به عنوان یک روستانشین!) اینگونه بیان می‌کند: طبیعت مزخرف است و پر ��ز حشره (او همیشه مرا سر حال می‌آورد).
تا قبل از دور جدید تورگینیف‌خوانی، نظر من هم راجع به طبیعت همین بود. درکل هم بگویم نسبت به خیلی‌ها، کمتر سفر کرده‌ام، و به ندرت هیچکدام از این سفرها به طبیعت ربطی داشته. ��ما تورگینیف مرا از یک طبیعت‌ستیز بدل کرد به یک عاشق طبیعت. همین یک نکته برای درک قدرت یک هنرمند کافی است. یعنی اگر تورگینیف همین یک کار را با یک آدم کرده بود کافی بود که به خودش افتخار کند و بگوید: بله! من چنین قدرتی دارم!
و او واقعا قدرتمند است. توصیفات او از طبیعت، استعاره‌هایش، نگاهش که اغلب به اندازهٔ یک هایکونویس ژاپنی جزئی‌بین و شاعرانه است، دیوانه‌کننده است. همین حالا و ضمن خواندن خاطرات شکارچی واقعا این احساس بهم دست می‌دهد که اپلای کنم روسیه!
تولستوی معتقد بود استیفن کرین با نوشتن کتاب نشان‌سرخ‌دلیری ثابت کرد که اصلا جنگ را از نزدیک ندیده و به طور پراکنده در جراید آن را دنبال کرده. شاید بشود گفت عشق من به طبیعت هم یک عشق مطالعاتی باشد، اما در دفاع از خودم می‌توانم بگویم تا پیش از این به طبیعت از اکستریم‌لانگ‌شات علاقه‌مند بودم (مناظر وسیعی مانند دره‌ها یا آبشارها) و تورگینیف چشم مرا به جزئیاتش هم باز کرد. مشتاقم آن را پی بگیرم، هر چه بادا باد!

• سبک ناهموار
در فیلم فرنچ‌دیسپچ، سردبیر حین استخدام هر نویسنده، به او می‌گوید هر کاری می‌کنی بکن، فقط جوری باشه که انگار عمدی بوده (ارادت آقای وس اندرسون). من این را به عنوان قائدهٔ طلایی هنرمند قبول دارم. به نظرم اگر یک نقاش روی بوم بشاشد و زیرش بنویسد: لطفا عقب باایستید که بوی شاش آزارتان ندهد خط خودش را به عنوان یک هنرمند جدا کرده از کسی که حین مستی اشتباها روی بوم شاشیده. مانند حوزویان که می‌گویند مؤمن اگر قبل از خواب وضو بگیرد خوابیدنش عبادت است، من هم فکر می‌کنم مخاطب اگر متوجه تعمد هنرمند شود، تاحد زیادی او را می‌بخشد یا حتی متوجه نبوغش می‌شود. این نکته‌ای ست که فکر می‌کنم از چشم ناباکوف دور مانده. در دو اثر تورگینیف، یعنی «یادداشت‌های آدم زیادی» و «نخستین عشق» ما با راویانی روبرو هستیم که اعتراف می‌کنند داستان‌گوی خوبی نیستند. البته سبک به قول ناباکوف ناهموار تورگینیف در آثار دیگرش هم مشهود است، اما او سرنخ را گذاشته. مسئله این است که تورگینیف داستان آدم‌های شکست‌خورده را می‌نویسد: عشق‌های نافرجام، تئوریسین‌های ناقض خود، دست‌شوینده‌ها از آرمان و… . به عقیدهٔ من سبک ناهموار تورگینیف درواقع بازتابی فرمال از ذهنیت شخصیت‌هایش است. بله یک سخنران انگیزشی شاید تمام جزئیات زندگی منظمش را درست به خاطر بیاورد، اما شکی نیست که یک آدم زبون از عهدهٔ این برنمی‌آید. به قول دکارت: ما جهانی که می‌بینیم را توصیف نمی‌کنیم، بلکه جهانی که توصیف می‌کنیم را می‌بینیم.
به طور کلی هم، برخلاف ناباکوفِ فرمالیستِ کمالگرا، من همصدا با وابی-سابی ژاپنی می‌گویم که: زیبایی در نقص است، نه کمال.
و تورگینیف آفرینندهٔ زیباترین نقص‌ها ست.





پی‌نوشت: صمیمانه از آبتین گلکار برای انتخاب اثری به چنین زیبایی، و ترجمه‌ای به همان اندازه زیبا، متشکرم. دمتان گرم آقا.

[AiK · Rating 5 out of 5]

4,5
Как может испортить жизнь умная, эгоистичная женщина! Как невозможно было порядочному человеку, оставаясь в рамках собственных убеждений о справедливости и долге, стать счастливым! Тургенева, с одной стороны, волнует тема, как оставаться честным человеком, будучи связанным законом и церковью с женщиной, которая изменила, не любит, но продолжает пользоваться финансовыми преимуществами брака с помещиком. Его статус не совсем понятен – он уехал из Парижа, оставив ей пенсию, и говорит старому Антону: «– Я развелся с женою, – проговорил с усилием Лаврецкий, – пожалуйста, не спрашивай о ней.» Между тем, в романе не упоминается о бракоразводном процессе. До революции в России число разводов было ничтожно мало, хотя такая возможность существовала. И немного непонятно, почему Лаврецкий не искал путей воспользоваться этой возможностью. Во всяком случае, он смиренно принял свою судьбу, лишь раз попытавшись увидеть свою любимую после ухода ее в монастырь.
Но, конечно, главным интересом Тургенева является тема сильной, цельной женщины, обладающей волей и верой, - «тургеневской девушки». Тургенев также был предтечей феминизма, его интересовали независимые и сильные женщины, пусть даже не осознающие своей силы.
Лиза – идеал, поэтому роман отдает идеализмом. Она глубоко верующий человек, и все ее суждения отталкиваются с позиций веры и нравственности. Я не большой любитель идеальных героев, поэтому я не буду углубляться в образ Лизы, о ней много сказано и исследовано. Мне кажется, что гораздо более интересны герои, которые обладают недостатками.
Тургенев, сам много живший в Европе, очень точно уловил особенное преклонение русского дворянства перед всем иностранным, желание проживать за границей в сочетании с горячей и (у большинства героев) искренней любовью к родине.
«Иван Петрович вернулся в Россию англоманом. Коротко остриженные волосы, накрахмаленное жабо, долгополый гороховый сюртук со множеством воротничков, кислое выражение лица, что-то резкое и вместе равнодушное в обращении, произношение сквозь зубы, деревянный внезапный хохот, отсутствие улыбки, исключительно политический и политико-экономический разговор, страсть к кровавым ростбифам и портвейну – все в нем так и веяло Великобританией; весь он казался пропитан ее духом. Но – чудное дело! – превратившись в англомана, Иван Петрович стал в то же время патриотом, по крайней мере он называл себя патриотом, хотя Россию знал плохо, не придерживался ни одной русской привычки и по-русски изъяснялся странно: в обыкновенной беседе речь его, неповоротливая и вялая, вся пестрела галлицизмами; но чуть разговор касался предметов важных, у Ивана Петровича тотчас являлись выражения вроде: «оказать новые опыты самоусердия», «сие не согласуется с самою натурою обстоятельства» и т. д.»
«до самого вечера Лаврецкий не мог оторваться от созерцания этой уходящей, утекающей жизни; скорбь о прошедшем таяла в его душе, как весенний снег, и – странное дело! – никогда не было в нем так глубоко и сильно чувство родины.» Он искренен в своих чувствах, хоть и был воспитан отцом-англоманом и прожив несколько лет в Париже.
А вот как говорит о себе Варвара Павловна: «– Я слишком долго пробыла за границей, Марья Дмитриевна, я это знаю; но сердце у меня всегда было русское, и я не забывала своего отечества.», она «всплакнула при воспоминании о том, какое чувство она испытала, когда в первый раз услыхала русские колокола: «Так глубоко поразили они меня в самое сердце», – промолвила она.», уехав в Париж при первой представившейся возможности.
Тургенев, на мой взгляд, был предшественником Чехова в наблюдении за человеческой натурой, особенно мелких, пустых душонок, и, наверное, это было неизбежно, поскольку в отличие от образов столичной аристократии более ранних и многих современных ему писателей, он обращается к образам мелкопоместного уездного дворянства, разночинцам. Я прямо чувствую художественную перекличку между этими великими писателями в описании Паншина, Варвары Павловны, Марии Дмитриевны.
«– Так, так; это лучше всего. Федор Иваныч вас, однако, вовсе не ожидал… Да; поверьте моей опытности: la patrie avant tout. Ах, покажите, пожалуйста, что это у вас за прелестная мантилья?
– Вам она нравится? – Варвара Павловна проворно опустила ее с плеч. – Она очень простенькая, от madame Baudran.
– Это сейчас видно. От madame Baudran… Как мило и с каким вкусом! Я уверена, вы привезли с собой множество восхитительных вещей. Я бы хоть посмотрела.
– Весь мой туалет к вашим услугам, любезнейшая тетушка. Если позволите, я могу кое-что показать вашей камеристке. Со мной служанка из Парижа – удивительная швея.»
«Паншин старался понять их тайный смысл, старался сам говорить глазами, но он чувствовал, что у него ничего не выходило; он сознавал, что Варвара Павловна, в качестве настоящей, заграничной львицы, стояла выше его, а потому он и не вполне владел собою.»
Из второстепенных персонажей симпатии вызывает Лемм и Марфа Тимофеевна.
Лаврецкого, на мой взгляд, нельзя отнести в чистом виде к «лишним людям», он занят делом, хочет усовершенствовать методы земледелия, хотя в романе он об этом только говорит, но описания его занятий нет. Он помещик и этим все сказано – живет на доходы от барщины и оброка, пусть даже и с попытками осовременить методы ведения хозяйства.
Тургенев не критикует в этом романе крепостное право, здесь главной темой являются нравственные ценности и психологические портреты. В целом, роман отличает лиризм, поэтика, тонкость. Понравится он не всем, особенно если смотреть с современных точек зрения на отношения, но, когда читаешь, чувствуешь глубину и силу таланта Тургенева.

[E. G. · Rating 5 out of 5]

Introduction

--Home of the Gentry

Notes

[Fernando · Rating 2 out of 5]

Nido de nobles es una novela escrita por Iván Turgueniev en 1859. El concepto argumental gira en torno al típico triángulo amoroso que se estilaba en demasía en esa época, mediados del siglo XIX, tanto en Rusia como en Europa.
Turgueniev, es un renombrado escritor para mí un poco a la sombra de los grandes novelistas rusos con los que compartió su tiempo literario y creo que más allá de contar con títulos muy importantes como “Padres e hijos”, “Aguas Primaverales”, “Relatos de un Cazador” o “Primer amor”, no posicionaría a estas obras junto a libros de la talla de “La guerra y la paz” de Tolstoi o “Los hermanos Karamazov” de Dostoievski.
En qué me baso: en que Turgueniev orientó sus letras a Europa y esto en cierto modo tendió a ir en su contra, más precisamente luego de ese contrapunto político y cultural (más político que cultural) entre los “eslavófilos”, férreos defensores de la idiosincrasia del pueblo ruso y de los “occidentalistas”, que tendían a apoyar más abiertamente la influencia de Europa, sobre todo de Francia, Alemania e Inglaterra.
Este occidentalismo se nota claramente en “Nido de Nobles”. Voy a explayarme un poco más acerca de este conflicto porque los que me conocen saben de mi incondicional admiración por Fiódor Dostoievski, aunque debo reconocer que si bien la novela posee un argumento sólido y entretenido, sólo queda dentro de esta cuestión, dado que Turgueniev narra sólo los acontecimientos y las atribulaciones de los personajes sin ahondar suficientemente en lo psicológico dentro de ellos y esa es una cualidad que sólo poseían escritores de la talla de Tolstoi o Dostoievski.
Es sobre el personaje principal de la novela, Fiódor Ivánech Lavretsky donde gira esta historia junto con Lizabeta Mijailovna Kalitin (o Lisa) de tiernos diecinueve años y con Bárbara Pavlovna quien fuera su esposa, dado que le es infiel durante su estadía en Francia (vuelvo a recalar el occidentalismo de la novela). Se agrega a este triángulo la figura de Vladimiro Nicoláievich Panchin quien pugnará también por el amor de Lisa, inestable ante tanto amor ofrecido por ambos caballeros.
Sorprende también en esta novela el marcado interés del autor por Francia y su capital, París y, a mi modo de ver, la manera en que Rusia pasa a un segundo plano. En un momento de la novela, cuando Barbara Pavlovna vuelve a Rusia, el autor narra sobre cómo ésta mira desde su carruaje a los mujiks (campesinos), casi con asombro y desdén o cuando en otro pasaje el autor nos cuenta: ”Panchin , al quedarse solo, sacó de su bolsillo un pañuelo de batista, limpióse las uñas y se miró las manos. Las tenía muy bellas y blancas…".
Y yo me pregunto: ¿es ésta la imagen que tiene Turgueniev del hombre ruso? ¿Puede uno compararlo con el Dubrovsky de Pushkin, Tarás Bulba de Gógol o Stavroguin de Dostoievksi, por nombrar sólo algunos?
Decididamente no.
Algo de esta defensa al pueblo ruso se percibe en la respuesta de Lavretsky a Panchin al final de una acalorada discusión entre ambos en donde Turgueniev lleva estas diferencia entre eslavófilos y occidentalistas a estos dos personajes. Está claro que la defensa de lo ruso por parte de Lavretsky es tibia. El otro le recriminaba que Rusia es el país más atrasado de Europa. Más allá de las convicciones que el pueblo ruso pueda tener acerca de su propia patria, la definición es bastante desafortunada.
Volviendo a la novela, me ha resultado agradable, pero sólo eso. Como explicara en la primera parte de la reseña, es un típico triángulo amoroso con fuertes pinceladas de romanticismo alemán a lo Werther en algunos casos, que se hace carne en personajes rusos.
El final de la novela es discreto, cierra bien los vaivenes argumentales de la historia pero no ha logrado que me conecte con sus personajes. Tal vez el de Lavretsky es el más logrado, más allá de que Turgueniev incluya en este algunas características de su propia vida, pero en líneas generales dista mucho de lo que generan las novelas rusas en mí (y soy de leerlas con asiduidad). No tienen el efecto que me han dado otras que sí me shockearon.
Pienso en “La sonata a Kreutzer” que también incluye un conflicto amoroso entre tres personas, pero en ésta, Tolstoi maneja en la historia con tal maestría que luego de terminar la novela dan ganas de tomar el libro y releerlo automáticamente.
Intentaré leer las otras novelas también famosas de Turgueniev. Con esta en particular me fue imposible separar mi corazón de los otros escritores rusos que admiro.
Si fuera ruso sería un eslavófilo puro. Para qué negarlo…

[Ali Salehi · Rating 5 out of 5]

قراره راجع به یکی دیگه از آثار خوب ، کوچولو و قابل خوندن و امروزی باوجود کلاسیک بودن ادبیات روس ، «آشیانه‌ی اشراف» از خوب کمترشناخته شده «ایوان تورگنیف» صحبت کنیم.
«آشیانه اشراف» از «تورگنیف» کاریست ، مطلقا بی نظیر ، جذاب و به یاد ماندنی. از مثلث عاشقانه ای حرف می زنه که نه تنها کار میکنه ، خودش رو در ادبیات پایدار جلوه میده.
«آشیانه اشراف» برخلاف «رودین» (که اثر بی نظیر و به یاد ماندنی بود) از مباحث فلسفی وجودی حرف نمیزنه. داستان بهانه نیست تا فلسفه وجود رو بررسی کنه. داستان یک داستان عاشقانه‌ست که بر اساس تفکرات «تورگنیف» پیش میره.
در بحث شخصیت پردازی میتونم بگم ما شاهد شخصیت های زیادی نیستیم ، بیشتر تیپ هستن اما تیپ ها داستان رو جلو میبرن و شاید کمی برای ما خسته کنن اما همچنان باعث پیش روی داستان میشن و مثل آثاری (مثل کلیدر) دور داستان نمیگردن ، داستان رو جلو میبرن.
در بحث فضا میتونم بگم باوجود تیپ بودن یه تعداد از کرکتر ها ، فضا ساخته میشه و باعث نمیشه که داستان برای ما افت کنه.
داستان در اواخر کمی افت میکنه اما بخاطر پایان بندی خوبش نمیتونم بگم اثر ضعیفیه. بالعکس ، اثر بشدت هم قویه.
امیدوارم کار بعدی هم که از «تورگنیف» میخونم ، من رو در همین حد راضی نگهداره.
باتشکر از آقای دکتر «آبتین گلکار» بابت ترجمه خوبشون.

[Ali Karimnejad · Rating 3 out of 5]

"لحظات و احساساتی در زندگی هست که تنها باید اشاره‌ای به آن‌ها کرد و از کنارشان رد شد"

نمی‌دونم آیا تا حالا با اون دست از آدم‌ها که به لحاظ ظاهری خیلی اهل فضل و کمالات هستن، اهل موسیقی، اهل کتاب، تئاتر و خلاصه همه جنبه‌های یک روشنفکر و یک انسان والاتبار رو دارن، آدم‌هایی که با بذله‌گویی‌ها و خوش‌صحبتی‌هاشون می‌تونن به سادگی در دل هر کسی نفوذ کنن و خودشون رو تو هر جمعی جا کنن. اما در درون آدم‌های احمق یا بدتر از اون، آدم‌های پست و فرومایه‌ای بیش نیستن! مواجه شدین یا نه. آدم‌هایی که اگرچه به ظاهر خیلی اجتماعی هستن اما هیچ خیری به جامعه نمی‌رسونن و فقط در بند خودشون هستن. خوب، به این‌ها اضافه کنید، مهمونی‌ها و شب‌نشینی‌های روسی رو و اون وسط یک آدم صاف و ساده (لاورتسکی)، یک آدم کاردرست اما مفلس و بدبخت (لِم) و یک روح پاک (لیزا) رو قرار بدید تا شاهد نکبت زندگی اونها باشید. این میشه خلاصه "آشیانه اشراف"ا

نمره دادن به این کتاب کار سختیه چون بنظرم کتاب تا اواسطش افتضاح بود اما اواخرش خیلی خوب بود. بنظرم اساسا کتاب از جای اشتباهی شروع شد. یعنی به جای اینکه کتاب رو با معرفی "ماریا تیمافیونا" شروع کنه و از دل هزارتوی روابط فامیلی که کلی به شرح و بسط بی‌فایده اون‌ها می‌پردازه تا برسه به رابطه نَسَبی با "لاورتسکی"، می‌شد از همون اول با خود لاورتسکی شروع کنه و داستان رو جلو ببره. حقیقتا بخش زیادی از این کتاب مربوط می‌شه به سرگذشت خانوادگی و شجره نامه افراد که نه تنها در معرفی اون کاراکترها مفید نیست، بلکه خسته کننده هم هست.

در عوض، پایان کتاب، خیلی خوب بود. من برای اولین بار بود که واقعا حس کردم که خودم هم پیر شدم و وجودم از حسرت پر شده. احساس تلخ و عجیبی بود. مدتی طول کشید تا از اون حس بیام بیرون. لااقل تجربه من اینطور بود.



پ.ن: ظاهرا داستان لاورتسکی خیلی با زندگی خود تورگینف قرابت داشته و شاید هم این همه شجره‌نامه که توی این کتاب اومده بی‌حکمت نیست و شاید تورگینف بیشتر برای دل خودش این داستان رو نوشته.

[Niyousha · Rating 5 out of 5]

نمیدونم به چه دلیل ریویویی که نوشته بودم پاک شده ولی حالا بعد حدودا خوندن یک ماه که از این کتاب میگذره من هنوزم بهش فکر میکنم و بنظرم حقش پنج ستاره ست. یه قسمت اعظمش هم مدیون ترجمه عالی آقای گلکاره و همه توضیحاتی که اضافه کردند.

[Diane Barnes · Rating 3 out of 5]

Now I know why I don't read more Russian literature. However, to be fair, I can understand why the readers of 1859 would consider this their most popular novel by Turgenev. Tragic melodrama of ruined lives would have appealed at that time, in that place.

[Sara · Rating 2 out of 5]

This book was not off to a good start for me:

“Before the open window of a handsome house, in one of the streets on the outskirts of the provincial town of O, sat two ladies, one of fifty and the other an old lady of seventy.”

What? Who are you calling old? Lol.

Okay, I recovered myself and dove in with good intentions and tackled the second problem, which is just something that comes with reading Russian novels, you have to sort out all those names so that you don’t have to pause and say “who?” all the time.

But finally, I had conquered them and never blinked knowing that Fyodor Ivanych Levretsky was Fedya and Elena Mikhaylovna Kalitin was also Lenochka.

I settled into the story, and was fairly interested when we got our first glimpses of Fedya (we are on endearment terms at this point) falling for his wife. We are told the moment we meet him that he has left her in Paris, so we know there is going to be something juicy here. But alas, that part passes rather quickly and I dare say everything after that is boring.

I am going to admit to being disappointed that the choice this time for the Obscure group was a Russian novel. The last one was a Russian novel as well, so this might be turning into the Obscure Russian novels group. But, no, that is unfair, because the other Russian novel was The Brothers Karamazov, and that one isn’t even obscure.

If you want to read Turgenev, and you have not read him before, go for Fathers and Sons. Far superior. Some novels are obscure for a reason.

[Rudin · Rating 4 out of 5]

عمق داستان و رویه مثل کتابهای قبلی ایوان تورگنیف بود، بسیار زیبا و ...
با یک ترجمه ی خوب از جناب آبتین گلکار
پیشنهاد میکنم.

[Kathleen · Rating 4 out of 5]

“Woe to the heart that has not loved in youth!”

I love Turgenev’s gentle prose. His writing feels more accessible than the other Russian greats, more personal. He details the countryside--flora and fauna; weaves in religion, complete with vestments and ceremonies; illustrates household customs and traditions; and even blends specific works of literature and music into his story.

What I enjoy about Russian literature is the struggles, the recognition of beauty, the yearning for truth. This story has all that, but on a smaller, personal scale. Fyodor Ivanych Lavretsky comes from a messed-up family. We follow his strange upbringing and education, and his attempts to invent and reinvent himself. He makes a bad marriage to a wonderfully-written, love-to hate character, the enchanting, manipulative Varvara Pavlovna.

“She had much practical sense, a great deal of taste, and a very great love of comfort, together with a great faculty for obtaining it for herself.”

There are extended family members who think they know best. There is the promise of true love. There is angst, but with less wailing and gnashing of teeth than, say, Dostoevsky. It’s maybe closer to your angst or mine, softer, more relatable.

So I would call this a little, not-so-melodramatic melodrama, a soap opera that takes place in a house of gentlefolk, and I found it touching, sweet and enjoyable, from beginning to end.

[Alireza · Rating 3 out of 5]

کتاب روایت خوبی از زندگی بخشی از جامعه رو در حدود قرن نوزدهم ارائه میکنه. انواع مختلفی از اشراف (با اصل و نسب تا تازه به دوران رسیده‌ها) و آدم‌هایی که تلاش می‌کنند خودشون رو در کنار این دسته‌ها قرار بدن تا شاید اون‌ها هم به نان و نوایی برسند. سبک زندگی هم برای خودش جالب بوده و میشه گفت اکثرا به بطالت و وقت‌گذرانی‌های مختلف می‌گذشته ولی در نهایت در بحث‌ها به شدت از عقب‌ماندگی روسیه و لزوم اروپایی‌شدن مردم روسیه برای پیشرفت صحبت می‌کنند. مردمی که بین یک سبک زندگی سنتی همراه با اعتقادات مذهبی و خرافات قدیمی و شمایل‌های روس‌های قدیم و یک سبک زند��ی اروپایی با به کار بردن کلمات فرانسوی در بین صحبت‌ها و سفارش لباس و پارچه از مزون‌های پاریس گیر کردن.
با اینکه خواننده در اوایل کتاب با اسامی زیادی بمباران اطلاعاتی میشه و شخصیت‌های مختلفی رو باید بشناسه ولی از وسط‌های کتاب، به ریتم خوبی میرسه و بهتر میشه باهاش ارتباط برقرار کرد. در کل مثل بقیه آثار روسی باید با حوصله و صبر کتاب رو مطالعه کرد تا ازش لذت برد
به نظر من خوندن داستان‌های این دوره‌های زمانی در درک بهتر جامعه، تغییر نگرش‌ها و حرکت به سوی انقلاب روسیه خیلی کمک‌کننده هستش. ترجمه آقای گلکار هم که مثل همیشه خوب بود و من اگر میتونستم سه و نیم ستاره به این کتاب میدادم.

[Katayoon · Rating 3 out of 5]

در ابتدای داستان با کلی شخصیت مواجه شدم. در ادامه شخصیت پردازی تورگنیف بسیار عالی بود. تک تک آنها را از دوران کودکی چنان توصیف کرده بود که علاوه بر خصوصیات روحی و اخلاقی حتی میشد چهره‌شان را تجسم کرد.
داستانی غم انگیز که در خانواده‌ای اشرافی اتفاق می‌افتد و تصمیماتی که ریشه در شیوه تربیتی افراد از کودکی تا بزرگسالی دارد.

از متن کتاب:
لحظاتی و احساساتی در زندگی هست که... تنها باید اشاره ای به آن‌ها کرد و از کنارشان گذشت.

[Dimitri · Rating 4 out of 5]

Ci sono nella vita momenti, sentimenti a cui si può solo alludere, per poi passare oltre.

“Grazie a una particolare ‘poetica dell’accenno’, Turgenev non analizza a lungo e in modo meticoloso tutti i processi psichici ed emotivi che sono alla base del comportamento dei suoi personaggi; vi accenna appena, fugacemente, cogliendoli in un momento importante della loro esistenza, ma ritraendosi poi con discrezione di fronte ai grandi misteri del loro cuore. Come Turgenev scrisse a Konstantin Leont’ev, ‘il poeta deve essere uno psicologo, ma segreto. Egli deve conoscere e sentire le radici dei fenomeni, ma rappresentarli solo nel loro fiorire e nel loro appassire’.” (dall’introduzione di Damiano Rebecchini)

La sera era quieta e tiepida e i vetri degli sportelli erano abbassati da entrambe le parti. Lavreckij andava al trotto accanto alla vettura dalla parte di Liza, con la mano appoggiata allo sportello; aveva abbandonato le briglie sul collo del cavallo che correva leggero e scambiava, di tanto in tanto, qualche parola con la fanciulla. Il sole era tramontato, ormai era notte, ma l’aria era addirittura più calda. Mar’ja Dmitrievna presto si assopì, anche le ragazze e la cameriera si addormentarono. La vettura correva veloce e regolare; Liza si chinò in avanti; la luna appena salita le illuminava il volto, la brezza notturna e profumata le soffiava negli occhi e sulle guance. Provava benessere. La sua mano era appoggiata allo sportello della carrozza accanto alla mano di Lavreckij. Anch’egli provava un senso di benessere: cavalcava nella quiete notturna e calda senza distogliere lo sguardo da quel viso dolce e buono, ascoltando quella voce giovane, argentina anche nel sussurro, mentre diceva parole semplici e buone; non si accorse neanche di essere giunto a metà strada. Non volle svegliare Mar’ja Dmitrievna, strinse leggermente la mano di Liza e disse: “Ora siamo amici, non è vero?”. Lei annuì, egli fermò il cavallo. La carrozza proseguì oscillando lievemente e scomparve; Lavreckij si diresse a casa al passo.

[Sergio · Rating 4 out of 5]

Nessuno meglio degli scrittori russi dell'ottocento sa raccontare i moti più intimi dell'animo umano e Turgenev non fa eccezione alla regola: in questo suo romanzo riesce con bravura a penetrare nelle profondità della natura dei personaggi, tratteggiando la loro indole e gli slanci del loro cuore con l'attenzione di un grande scrutatore di anime: ma soprattutto egli posa la sua attenzione e le sue doti di scrittore sui protagonisti, Fedor Ivanyc e Liza, i giovani innamorati colti nel loro lasciarsi andare ai primi reciproci palpiti d'amore, ai sogni di una futura felicità comune fino all'amara consapevolezza dell'infrangersi del sentimento di fronte alla ineluttabile realtà che li separa per sempre. Un romanzo che mi ha "preso" fin dalle prime pagine avvolgendomi nell'atmosfera magica dell' "Antica Russia" degli Zar.

[Alan · Rating 3 out of 5]

My third Turgenev, and I would probably place it right about there in terms of ranking. Fathers and Sons was superb, and First Love was decent. This one I can’t seem to gauge well. On the one hand, it promises so much. The countryside setting is one that we have encountered in countless Russian novels, so we would be forgiven for projecting hopes and aspirations onto its estates and gardens. The characters are perhaps the predecessors to key figures in the Russian literary landscape. And the promise of romance! So intoxicating. However, while I don’t believe that this novel necessarily “fails” at anything that it attempts, I do think that the promise of the setting is evaporated, the hope for the characters is burst, and the romance… well, I am not sure. Lavretsky and Lemm seem like compelling figures. We are given two massive anchors of exposition on each. And then they sputter out.

I think that’s ultimately the issue with this book: sputtering out. I don’t hate it, I don’t love it. The prose compels me to go on, so that’s a plus. But as I go on, there is a dull buildup of muted emotion behind my eyes, one that questions my inability to put down the book and walk away. I don’t have an answer. My final impression is perhaps the most insulting one that can be said about a piece of art: I doubt I will remember it in a month.

[Matthew Ted · Rating 3 out of 5]

53rd book of 2022.

3.5. Thought this would rate higher but it sort of died out in the second half, a shame. Levretsky is a great character, reminded me a lot of Tolstoy's Levin in some ways. Some of the descriptions of loneliness and sadness were very affecting for me, the former I feel quite often though usually it is my own fault. Had the actual plot of the novel been better it would have granted a 4 or even a 5 star. I'll add some of the best passages to this review tomorrow. Turgenev writes with such beauty and simplicity; this proved to me again that he is almost the perfect middle ground between Tolstoy and Dostoyevsky. The ending was surprising though: in these 18thC novels you sort of expect most of them to finish the same way but this one was quite different for once. In the end there just wasn't 'enough' to earn more than 3-stars; but I will say again, some of the reflections and descriptions of sadness, loneliness and Levretsky's turmoil were sublime.

[Andrei Tamaş · Rating 5 out of 5]

"Un cuib de nobili" este un roman care emană melancolie. O boală contagioasă. Paginile sale descriu prima iubire a unui tânăr nobil rus, o iubire care -pentru el- începe cu capul în nori și, psihic, se termină cu capul de toți pereții.

Câteva pasaje care ar surprinde cel mai bine melancolia:

1. În inimă am noi simțăminte rare,
Din suflet soarta pruncul nu mi-a smuls,
Mi-am ars icoanele din sanctuare,
Iar azi mă-nchin la tot ce-am ars demult.

2. ...Eu și cei ca mine, bătrânii, avem o îndeletnicire pe care voi n-o cunoașteți încă și care nu poate fi înlocuită cu nicio altă distincție: amintirile...

3. În viață există asemenea clipe, asemenea simțiri... Poți doar să le pomenești-și să treci mai departe.

[Mohammad Mirzaali · Rating 4 out of 5]

قبل‌تر از تورگنیف چند داستان کوتاه عاشقانه خوانده بودم؛ اما با خواندن «آشیانه‌ی اشراف» متوجه شدم که تورگنیف هم نابغه‌ای است در رده‌ی داستایفسکی، شاید قدری مدرن‌تر و کمتر فلسفی–دینی. «آشیانه‌ی اشراف» داستان تقابل انسان‌های اصیل و عشق بی‌خلل‌شان به یک‌دیگر در برابر انسان‌های متظاهر و دغل‌کار است. تورگنیف این تقابل را با چنان تسلطی بر روان آدمی روایت می‌کند پس از پایان کتاب سنگینی عجیبی به خواننده دست می‌دهد. این سنگینی حاصلِ کیفیت احترام‌برانگیز و تا حدی تراژیک اثر نویسنده است. رمان بسیار خواندنی است. ترجمه‌ی آبتین گلکار مثل همیشه بی‌نقص است

[Malacorda · Rating 4 out of 5]

Dopo la soddisfazione ricavata dalla lettura della Austen in giugno, ho deciso che io nel XIX secolo mi ci trovo proprio bene, e così ci sono tornata subito a costo di apparire noiosa e ripetitiva.

Perfettamente a metà strada tra Tolstoj, Dostoevskij e la Austen c'è questo breve romanzo di Turgenev dall'impostazione ordinaria, direi quasi ingenua, eppure godibilissimo e freschissimo come ogni classico che si rispetti.


Il personaggio di Liza non è particolarmente memorabile (secondo il mio umile parere, e al contrario di quanto si sostiene nella spoilerosissima prefazione): è la classica figura pura e diafana, religiosa e angelica, come se ne trovano tante altre in letteratura (lì per lì mi vengono in mente tanti esempi di letteratura francese, ma poi ovviamente c'è il buon Fëdor Michajlovič, e qui dalle nostre parti non dimentichiamoci di una certa Lucia).
Molto più soddisfacente, ben caratterizzato e intenso è il personaggio di Fëdor Ivanič Lavreckij con la sua formazione, le sue sensazioni, le sue decisioni e indecisioni; altrettanto interessante come "cattiva" di turno è sua moglie Varvara Pavlovna: una perfidia e un opportunismo perfettamente naturali e plausibili e proprio per questo il personaggio di lei riesce particolarmente urticante pur senza stancare con esagerazioni.

Tema del romanzo è il "nido": il luogo dove ci sono i ricordi, dove è avvenuta la propria formazione, ma anche il luogo dove si va a nidificare cioè a sistemarsi, il luogo che un individuo elegge come adatto per sistemarcisi a dovere negli anni a venire - e non necessariamente i due esempi di nido coincidono, anzi più frequentemente sono in contrasto o in competizione tra loro.
Non mancano altri temi classici della letteratura russa del XIX secolo: il rapporto tra i nobili e il popolo, la contrapposizione tra slavofili e occidentofili.
Il tutto condensato in maniera chiara, concisa, pulita. È stato un ottimo modo per riavvicinarmi agli autori russi dopo il lungo digiuno di questa primavera. Quattro e mezza.

[Sue · Rating 4 out of 5]

A very Russian novel which I liked for its lightly satirical descriptions of several characters and situations as well as for its descriptions of the land and people themselves. The story of love in Russian novels is fraught with all types of angst and problems. This House is no different. I believe I will try another Turgenev, perhaps Fathers and Sons.
Read with The Obscure Book Group here at GR. And, somewhat fittingly, my copy was published in 1932, borrowed from a local school library, the only copy of this book in my library consortium.

[Mehrdad · Rating 5 out of 5]

یه کتاب دیگه از تورگنیف که واقعاً جزء نویسنده‌های مورد علاقه‌ام از روسیه‌ست. آشیانه اشراف رو از رودین بیشتر و از پدران و پسران کمتر دوست داشتم ولی چیزی از ارزش‌های این کتاب کم نمی‌کنه.
شخصیت‌پردازی‌های عالی که به قول یکی از دوستان، تا چهره‌ی شخصیت هم تو ذهنت به تصویر کشیده میشه و مفهوم پر تکرار آدم زیادی تو کتابای تورگنیف.
واقعا معضل بزرگی بودن این آدمای زیادی....
اهمیت زیادی هم که به موسیقی تو آثار تورگنیف داده میشن هم برام خیلی جالبه.
دیالوگ مورد علاقه‌ام هم از کتاب اون جایی بود که می‌گفت فقط مرگ درمان نداره، ( شاید چون مرگ خودش درمانه)
ترجمه‌ی آقای گلکار در یه کلام، عالی. به‌خصوص پاورقی‌هایی که به درک داستان خیلی کمک می‌کرد.
حتما پیشنهادش می‌کنم.

[Cherisa B · Rating 3 out of 5]

Character portraits in this story are the core of what makes it an interesting read, especially the women and how the people around them react to and interact with them. Liza, a pretty 19 yo, deeply Christian and sincerely pious; Glafira, unmarried, stern, hardworking, and unappreciated by her family (as daughter, sister and aunt over two generations) though her devotion makes their life of privilege possible; Varvara, a beautiful sensualist who owns her pleasures and defies convention; Marya, a social matron easily swayed by suave talkers and good dressers; Marfa, older and thoughtful, wisest of the bunch; Malanya, a pretty maid elevated to wife though relegated forever to the servants' quarters when her upper class husband grows bored with her, dying with a broken heart but no argument when she is separated from her son; and lastly, Agafya, a peasant born and married, raised to a household lady for her grace and beauty, ping ponging between the two stations at her master’ whims, then choosing in the end her own destination, a religious pilgrimage from which she doesn't return.

The men? Most all are ineffective egoists, dilettantes, lightly criminal, following their own desires and expecting the privilege of having society and the world give it to them. One exception is the musician Lemm, heartbroken that his talent and hard work and sacrifices for his music come to naught.

I haven't read Turgenev in many years, and never read into his oeuvre as deeply as I did his compatriots T & D. Does the story speak to us today? Some connections to the present can be made, the difference between true Christian faith and outward piety that fauns on the upper crust and shuns the poor or lowly; beauty and youth taking precedence over age and devotion to duty; the differences between the genders in the social construct. So yes, there remain reasons to read him, and this book gives stuff to consider still, but it didn't wow me.

[Ehsan'Shokraie' · Rating 3 out of 5]

هر چه از تورگنیف می خوانم در آن کمتر چیز جدیدی رو به رو می شوم..تمام داستان ها در یک فضا و اغلب شخصیت ها در پرسونا های معمول خود اند. هر بار همان داستان مرد جوانی غریب و فقیر اما خوش کلام که وارد خانه خانواده ای ملاک می شود..دختری جوان..مادری میانسال اما زنده دل..چند مرد حاشیه ای در سالن.. و فوقع ما وقع..آثار تورگنیف بیشتر به نمایش های متاخر تئاتر یونان در دوره زوال شباهت دارد..نمایش
هایی تکراری با شخصیت هایی که هر بار همان نقاب ها را می زنند..نقاب جوان متفکر فلسفه گرا..اما فقیر و بی تجربه..نقاب پیر سنت گرا..نقاب دختر جوان در عنفوان غلیان احساسات جوانی..نقاب شخصیت های منفعل..نقاب شخصیت های تاثیر ناپذیر..هر بار همان آش و همان کاسه در آثار تورگنیف موجود است..اگر البته این سفارشی مورد علاقه ما باشد‌چندان بد نیست اما بهترین وعده ها هم  قربانی تکرار بی حد خواهند شد..در نهایت عطش مان برای تجربه هر چه بیشتر زندگی  به ناچار به سراغ آثار دیگر خواهد رفت و درب کمد را بر دنیای ایستا و یکنواخت تورگنیف میبندیم..ابتدا آرام و سپس با سرعت هر چه بیشتر از او و آثارش دور می شویم..شاید تنها خاطره خوب مرد زیادی را در ذهن نگه داریم و  باقی را بدست فراموشی می سپاریم..

[Dafne · Rating 4 out of 5]

A volte un libro può chiamare un altro libro; il richiamo può essere molto forte e non bisogna comportarsi come Ulisse quando incontra le sirene ma anzi fare tutto il contrario: abbandonarsi al suo canto e leggere il libro "sirena".
Mi è successo proprio così mentre leggevo vari brani critici presenti nel libro di Puskin "Eugenio Onegin", uno dei quali mi ha colpita. Il brano era scritto da Dostoevskij e citava una certa Liza paragonandola al tipo di bellezza positiva russa di Tatjana. Incuriosita e sempre in cerca di nuove letture, mi sono così informata in quale libro Liza era la protagonista ed è stato in questo modo che ho incontrato "Nido di nobili".

Nido di nobili, uno dei primi romanzi scritti da Turgenev, è ambientato nella campagna russa, tra persone che appartengono alla piccola nobiltà e racconta la vicenda di Lavreckij e Liza.
Fëdor I.Lavreckij è un giovane possidente appena tornato in Russia dopo aver passato tanti anni all’estero. Quando torna nella sua patria è un uomo senza molte aspettative per l’avvenire e senza speranze di felicità.
Un lungo flashback ci permette di fare la sua conoscenza: egli ha avuto un’infanzia infelice, perde la madre ad otto anni, è allevato più a ginnastica che a letteratura e gli viene insegnato un gran disprezzo per le donne.
Il giovane Lavreckij cresce forte, impacciato, timido e sgarbato. Alla morte del padre, a ventitré anni, si reca a Mosca per iniziare gli studi; lì incontra un’incantevole e bellissima ragazza: Varvara Pavlova, di cui subito s’innamora. I due si sposano ma alla giovane moglie la tenuta di famiglia non piace. Tra vecchi ritratti di famiglia e noiose serate davanti al camino, capisce che non è una vita per lei e persuade l’ingenuo marito ad abbandonare il “nido” e a viaggiare in giro per l’Europa. La vita mondana che i coniugi Lavreckij fanno tra Parigi, la Svizzera, la Germania e San Pietroburgo permette a Fëdor di aprire gli occhi e capire che la moglie lo tradisce. Amareggiato, deluso, depresso, perplesso ed esitante, decide di tornare in Russia, di ritornare al “nido”: questo ritorno gli permette di risvegliare un legame che sembrava sopito per sempre, il legame con la terra russa, con la terra degli avi.
Il ritorno in patria gli consente, inoltre, di riallacciare i rapporti con i lontani parenti, i Kalitin. Proprio durante una visita a quest’ultimi incontra Liza, una giovane d’animo dolce e gentile, altruista e molto religiosa; una fede che le dà forza e tenerezza insieme, che le è stata insegnata dalla njanja Agaf’ja, donna più vicina a lei dell’ostentata madre.
Lavreckij, grazie al nascente sentimento per la giovane, ritrova il coraggio di amare e di credere nel futuro.
Tra i due nasce un sentimento puro e autentico. Sembra che per i due il futuro possa brillare sotto una buona stella quando Lavreckij apprende la notizia della morte della moglie. Questo è l’ultimo ostacolo che frenava i dubbi che tormentavano Liza che si abbandona, durante una scena bellissima e poetica, al sentimento che prova per Lavreckij.
A volte però il destino è beffardo e si prende gioco degli uomini, infatti, la moglie di Lavreckij, data per morta, in realtà è viva e si presenta a casa del marito insieme alla loro bambina chiedendogli perdono. Un ritorno, quest’ultimo, che porterà grandi stravolgimenti…

Con grande maestria Turgenev racconta una storia d’amore impossibile nella campagna russa dell’ottocento, che in alcune parti mi ha ricordato Ethan Frome della Wharton. Una storia d’amore di commovente autenticità, che riesce a toccare le corde più profonde del cuore e a trasmetterti una grande tristezza.
Nido di nobili non è solo una storia d’amore ma anche un romanzo sul ritorno a casa, alle proprie origini e sullo scontro tra slavofili e occidentalisti.
Il tema centrale del romanzo è quello del nido inteso come il luogo dove ci sono le proprie radici, da cui si parte per crescere e dove si torna per ritrovare la pace; una pace velata di malinconia, ma in cui si ritrova se stessi, il proprio io, la propria anima. Per Turgenev il nido è il luogo in cui ci si rifugia quando intorno sembra ormai tutto perduto. In fondo, però il nido rimane un ideale, poiché gli obblighi sociali e le circostanze della vita impediscono di goderne il conforto e il calore tranne in pochi momenti della vita. Qui sta il punto drammatico del romanzo.

Nel romanzo, come dicevo, è presente uno dei grandi temi della letteratura russa ed è quello dello scontro tra slavofili- occidentali, cioè fra l’essere russi nell'animo e una certa occidentalizzazione della classe aristocratica della Russia, molto comune nell’ottocento. Questo scontro è ben rappresentato dai personaggi di Lavreckij (russo nell’animo che ritorna in patria e che non ha mai perso il suo essere russo nonostante abbia vissuto in occidente) e il personaggio di Panšin, il superficiale, egocentrico, bellimbusto elegante che corteggia Liza. Un altro scontro tra est e ovest si può trovare benissimo dalla contrapposizione tra i personaggi di Varvara Pavlova, la superficiale e civettuola moglie del protagonista, e Liza, che incarna gli aspetti positivi delle qualità russe.


Turgenev, la cui bravura ho già avuto modo di conoscere con “Padri e figli, mi piace sempre di più man mano che leggo i suoi romanzi; ha una maniera di narrare che è pura poesia e che trovo molto coinvolgente soprattutto a livello emozionale.

Lo scrittore russo è superbo nel descrivere anzi evocare la campagna russa, nel narrare l’intreccio delle relazioni ed emozioni umane e delineare i personaggi di questa ristretta cerchia che animano il libro.

Un romanzo breve, molto bello, scritto in maniera molto scorrevole, dalla bellissima prosa, denso di dolore, rimpianto e tristezza, dove l’autore delinea perfettamente il contesto storico sociale, il vivere corrotto della nobiltà, il fermento riformista, la realtà contadina, in un’epoca di grandi cambiamenti che sconvolgono la Russia nel giro di poche generazioni.

Un romanzo dal finale struggente, amaro, indimenticabile e straziante, che narra la storia di due persone che si trovano e si capiscono l’uno con l’altra, ma vedono andare tutto in pezzi proprio quando hanno la felicità a portata di mano.


Era da molto tempo che Lavreckij non udiva nulla di simile: una melodia dolce, appassionata avvolgeva il cuore dalla prima nota, essa raggiava tutta, si struggeva di ispirazione, di felicità, di bellezza, cresceva e si scioglieva, toccava tutto ciò che di caro, misterioso, sacro vi è sulla terra, spirava una tristezza immortale e andava a morire nei cieli. Lavreckij si alzò e rimase in piedi, infreddolito e pallido dall’entusiasmo. Quelle note erano penetrate così a fondo nel suo cuore appena sconvolto dalla felicità dell’amore; quelle note stesse bruciavano d’amore.

[d · Rating 4 out of 5]

Las pocas novelas de Turgueniev que leí reúnen estructuras y recurrencias dramáticas muy similares. Siempre la naturaleza, siempre la presencia digna de los mujiks y siervos, la influencia de la cultura francesa y alemana, etc. Y sin embargo, no me canso de leerlo.

He vuelto sobre este párrafo bellísimo, la declaración de principios de Lisa, la heroína sublime...

-No, tía mía –profirió-, no hable usted así; estoy decidida; he rezado, he pedido consejo a Dios; todo ha acabado; ha acabado mi vida con vosotras. Esta lección no ha sido en vano; ya no es la primera vez que pienso en ello. La felicidad no venia a mí; aun cuando tenía esperanza en ella, sentía oprimido el corazón. Lo sé todo; conozco los pecados míos y de los demás, y de qué manera ha adquirido las riquezas mi padre; lo sé todo. Es preciso rezar, rezar por todos. Lo siento por usted, por mi madre, por Lenochka; pero ¡qué se va a hacer!; siento que no debo vivir aquí; ya me he despedido de todo, ya lo he saludado todo en la casa por última vez; algo me llama; no puedo más; quiero encerrarme para toda la vida. No me retenga usted, no me disuada usted; ayúdeme o me iré sola... (XLV)

La honestidad de Turgueniev es poner en la boca de esta adolescente todos los problemas dichos y no dichos de la obra. La dicotomía entre entre noble y mujik, entre espiritualidad y superficialidad, etc.