What do you think?
Rate this book
The Damned Yard
„Проклета авлија“ повеќе повест отколку роман по својата структура наликува на една кутија во која влегува друга, а во таа друга влегува трета, во третата четврта… „Проклета авлија“ е приказна во приказна. Колку повеќе ја читате, толку повеќе дознавате дека карактерите на луѓето се различни, но животот е еден. Мора секој да има различен лик, различна личност за да се чувствува нееднаквоста меѓу нас самите.
Андриќ прави кула (слична како вавилонската) која е градена од човековите судбини. Навидум ќе помислиме дека без секој се може, но ако една тула ја нема, тогаш се руши сè, се руши општеството и тоа не постои како цело.
Дејството во „Проклета авлија“ е прикажано преку инверзивен тек на нарацијата. 19 Век е времето на случување на заплетот во еден затвор во Цариград.
Ликот на фра-Петар е движечкиот наратор кој како во рамка ги става случувањата од затворскиот живот, навлегувајќи во поединечните судбини.
Андриќ прави кула (слична како вавилонската) која е градена од човековите судбини. Навидум ќе помислиме дека без секој се може, но ако една тула ја нема, тогаш се руши сè, се руши општеството и тоа не постои како цело.
Дејството во „Проклета авлија“ е прикажано преку инверзивен тек на нарацијата. 19 Век е времето на случување на заплетот во еден затвор во Цариград.
Ликот на фра-Петар е движечкиот наратор кој како во рамка ги става случувањата од затворскиот живот, навлегувајќи во поединечните судбини.
280 pages, Paperback
First published January 1, 1954
104 people are currently reading
3985 people want to read
About the author
Ivo Andrić
266 books1,230 followersIvo Andrić (Serbian Cyrillic: Иво Андрић; born Ivan Andrić) was a Yugoslav novelist, poet and short story writer who won the Nobel Prize in Literature in 1961. His writings dealt mainly with life in his native Bosnia under Ottoman rule.
Born in Travnik in Austria-Hungary, modern-day Bosnia and Herzegovina, Andrić attended high school in Sarajevo, where he became an active member of several South Slav national youth organizations. Following the assassination of Archduke of Austria Franz Ferdinand in June 1914, Andrić was arrested and imprisoned by the Austro-Hungarian police, who suspected his involvement in the plot. As the authorities were unable to build a strong case against him, he spent much of the war under house arrest, only being released following a general amnesty for such cases in July 1917. After the war, he studied South Slavic history and literature at universities in Zagreb and Graz, eventually attaining his PhD. in Graz in 1924. He worked in the diplomatic service of the Kingdom of Yugoslavia from 1920 to 1923 and again from 1924 to 1941. In 1939, he became Yugoslavia's ambassador to Germany, but his tenure ended in April 1941 with the German-led invasion of his country. Shortly after the invasion, Andrić returned to German-occupied Belgrade. He lived quietly in a friend's apartment for the duration of World War II, in conditions likened by some biographers to house arrest, and wrote some of his most important works, including Na Drini ćuprija (The Bridge on the Drina).
Following the war, Andrić was named to a number of ceremonial posts in Yugoslavia, which had since come under communist rule. In 1961, the Nobel Committee awarded him the Nobel Prize in Literature, selecting him over writers such as J.R.R. Tolkien, Robert Frost, John Steinbeck and E.M. Forster. The Committee cited "the epic force with which he ... traced themes and depicted human destinies drawn from his country's history". Afterwards, Andrić's works found an international audience and were translated into a number of languages. In subsequent years, he received a number of awards in his native country. Andrić's health declined substantially in late 1974 and he died in Belgrade the following March.
In the years following Andrić's death, the Belgrade apartment where he spent much of World War II was converted into a museum and a nearby street corner was named in his honour. A number of other cities in the former Yugoslavia also have streets bearing his name. In 2012, filmmaker Emir Kusturica began construction of an ethno-town in eastern Bosnia that is named after Andrić. As Yugoslavia's only Nobel Prize-winning writer, Andrić was well known and respected in his native country during his lifetime. In Bosnia and Herzegovina, beginning in the 1950s and continuing past the breakup of Yugoslavia, his works have been disparaged by Bosniak literary critics for their supposed anti-Muslim bias. In Croatia, his works had occasionally been blacklisted following Yugoslavia's dissolution in the 1990s, but were rehabilitated by the literary community. He is highly regarded in Serbia for his contributions to Serbian literature.
Born in Travnik in Austria-Hungary, modern-day Bosnia and Herzegovina, Andrić attended high school in Sarajevo, where he became an active member of several South Slav national youth organizations. Following the assassination of Archduke of Austria Franz Ferdinand in June 1914, Andrić was arrested and imprisoned by the Austro-Hungarian police, who suspected his involvement in the plot. As the authorities were unable to build a strong case against him, he spent much of the war under house arrest, only being released following a general amnesty for such cases in July 1917. After the war, he studied South Slavic history and literature at universities in Zagreb and Graz, eventually attaining his PhD. in Graz in 1924. He worked in the diplomatic service of the Kingdom of Yugoslavia from 1920 to 1923 and again from 1924 to 1941. In 1939, he became Yugoslavia's ambassador to Germany, but his tenure ended in April 1941 with the German-led invasion of his country. Shortly after the invasion, Andrić returned to German-occupied Belgrade. He lived quietly in a friend's apartment for the duration of World War II, in conditions likened by some biographers to house arrest, and wrote some of his most important works, including Na Drini ćuprija (The Bridge on the Drina).
Following the war, Andrić was named to a number of ceremonial posts in Yugoslavia, which had since come under communist rule. In 1961, the Nobel Committee awarded him the Nobel Prize in Literature, selecting him over writers such as J.R.R. Tolkien, Robert Frost, John Steinbeck and E.M. Forster. The Committee cited "the epic force with which he ... traced themes and depicted human destinies drawn from his country's history". Afterwards, Andrić's works found an international audience and were translated into a number of languages. In subsequent years, he received a number of awards in his native country. Andrić's health declined substantially in late 1974 and he died in Belgrade the following March.
In the years following Andrić's death, the Belgrade apartment where he spent much of World War II was converted into a museum and a nearby street corner was named in his honour. A number of other cities in the former Yugoslavia also have streets bearing his name. In 2012, filmmaker Emir Kusturica began construction of an ethno-town in eastern Bosnia that is named after Andrić. As Yugoslavia's only Nobel Prize-winning writer, Andrić was well known and respected in his native country during his lifetime. In Bosnia and Herzegovina, beginning in the 1950s and continuing past the breakup of Yugoslavia, his works have been disparaged by Bosniak literary critics for their supposed anti-Muslim bias. In Croatia, his works had occasionally been blacklisted following Yugoslavia's dissolution in the 1990s, but were rehabilitated by the literary community. He is highly regarded in Serbia for his contributions to Serbian literature.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 419 reviews
June 13, 2021
What is left after a man dies?
An old monk died but after his death he has left not just his poor earthly belongings but also his stories. His memories of being imprisoned in the place of detention in Istanbul, notoriously known as the Devil’s Yard. “To this place there came – and through it there passed, day by day – all who were arrested or taken into custody in this sprawling and populous city, for offenses committed or upon suspicion of offense…”
In some ways The Damned Yard by Ivo Andrić reminds of The House of the Dead by Fyodor Dostoyevsky.
Stories of misery and despair... Stories of madness... Stories within stories...
And the central is the story of a lonesome young Turk who has been falsely accused of conspiracy against the Sultan.
In all the nations, prisons are similar to one another. In all the times, methods of the secret police remain the same.
People engaged in computing the estate of a dead man who, only a couple of days ago, was as alive as they are now, have a peculiar look. They represent victorious life, which goes its own way and has its own necessities. But, victors of a pretty poor sort, their only merit consists in their having outlived the dead. They remind one of looters, but looters who are sure to go scot free and who know that the rightful owner can never return and catch them. Not that they are quite that, of course, but somehow they give you that feeling.
An old monk died but after his death he has left not just his poor earthly belongings but also his stories. His memories of being imprisoned in the place of detention in Istanbul, notoriously known as the Devil’s Yard. “To this place there came – and through it there passed, day by day – all who were arrested or taken into custody in this sprawling and populous city, for offenses committed or upon suspicion of offense…”
In some ways The Damned Yard by Ivo Andrić reminds of The House of the Dead by Fyodor Dostoyevsky.
Stories of misery and despair... Stories of madness... Stories within stories...
Here were offenders both great and small, from the lad who had lifted a bunch of grapes or a fig from a counter, to swindlers and burglars; the innocent were here, and the falsely accused, the weak-witted and the betrayed, or people brought here by mistake from Istanbul and from all over the Empire…
There were men with many murders to their account and others with records of prison escapes who were therefore already in irons here, even before their trial and conviction. They clanked their chains provocatively, with furious curses on all iron and on the man who first thought of fetters.
And the central is the story of a lonesome young Turk who has been falsely accused of conspiracy against the Sultan.
In all the nations, prisons are similar to one another. In all the times, methods of the secret police remain the same.
March 22, 2025
نه غمگین بودم و نه خوشحال، بیحس هم نبودم اما سعی داشتم بیتفاوتی آدمی رو به خودم القا کنم که به مرحله پذیرش رسیده. با دوستام درباره موضوعی که ناراحتم کرده بود چت کرده بودم و سعی میکردم همونجور که اونا میگفتن همه چیزو به تخمم بگیرم. و یک ربع بعد توی تراس رو به درخت های پرتقال نشسته بودم و عطر بارون رو نفس میکشیدم، برگهای درخت هفت آلوی پیوندی که خودم با دستهای خودم کاشتهم زیر نور ماه میدرخشیدن و من از تماشاش مثل تماشای درخشش موهای بچهام لذت میبردم، قهوه تلخ غلیظی هم که امیر برام فرستاده دم کرده بودم و کنارم بود و همزمان داشتم کتاب صوتی "حیاط شیطان" رو که عیدی گرفتهم گوش میدادم_ تقریبا آخرش بود. (چرا بین اینهمه کتاب اینو انتخاب کردم؟)
برعکس خیلی ها من با خوردن قهوه خیلی بهتر میخوابم و ذهنم آروم میشه ؛ البته به شرطی که به محض خوابآلودگی برم توی تخت و چشمام رو ببندم. اما برای من زندگی تازه از لحظه ای شروع میشه که سرم رو روی بالشت میذارم.
...........
این اولین مواجهه من با آندریچ، نویسنده حیاط شیطان، هستش. نویسنده یوگسلاو که جایزه نوبل هم برده و کلی داستان پشت داستان نوشتنش داره. من خیلی خوب این مرد و قلمش رو درک کردم. شاید بخاطر تشابه سلیقه ای که با هم در نوشیدنی محبوب داریم.
اخه آندریچ هم مثل من معتاد قهوه بوده، اونم نه هر قهوهای، قهوه ترک غلیظ که تو بوسنی مرسومه ( البته من الان اسپرسو توی دست و بالم دارم فقط ولی قهوه مورد علاقم، قهوه ترکه). جالبه که توی خاطرات دوستای ایوو نوشته شده که ساعتها کنار یه فنجون قهوه مینشسته و فکر میکرده، مخصوصاً وقتی داشته "حیاط شیطان" رو مینوشته. و جالبه اگه از دوستای منم درباره عادت های خاصم چیزی بپرسن، حتما به اعتیادم به قهوه اشاره میکنن.
یه بار آندریچ تو یه مصاحبه کوتاه گفته بوده که "قهوه، ذهنمو باز میکنه، مثل کلیدی که قفلای تاریخ رو باز کنه." جالبه چون شاید این عادت یه راز کوچیک نویسندگی باشه پشت خلق فضای سنگین و عمیق این رمان. شاید هم اعتیاد چیز بدی نباشه وقتی قراره قفل ذهن رو باز کنه.
برعکس خیلی ها من با خوردن قهوه خیلی بهتر میخوابم و ذهنم آروم میشه ؛ البته به شرطی که به محض خوابآلودگی برم توی تخت و چشمام رو ببندم. اما برای من زندگی تازه از لحظه ای شروع میشه که سرم رو روی بالشت میذارم.
...........
این اولین مواجهه من با آندریچ، نویسنده حیاط شیطان، هستش. نویسنده یوگسلاو که جایزه نوبل هم برده و کلی داستان پشت داستان نوشتنش داره. من خیلی خوب این مرد و قلمش رو درک کردم. شاید بخاطر تشابه سلیقه ای که با هم در نوشیدنی محبوب داریم.
اخه آندریچ هم مثل من معتاد قهوه بوده، اونم نه هر قهوهای، قهوه ترک غلیظ که تو بوسنی مرسومه ( البته من الان اسپرسو توی دست و بالم دارم فقط ولی قهوه مورد علاقم، قهوه ترکه). جالبه که توی خاطرات دوستای ایوو نوشته شده که ساعتها کنار یه فنجون قهوه مینشسته و فکر میکرده، مخصوصاً وقتی داشته "حیاط شیطان" رو مینوشته. و جالبه اگه از دوستای منم درباره عادت های خاصم چیزی بپرسن، حتما به اعتیادم به قهوه اشاره میکنن.
یه بار آندریچ تو یه مصاحبه کوتاه گفته بوده که "قهوه، ذهنمو باز میکنه، مثل کلیدی که قفلای تاریخ رو باز کنه." جالبه چون شاید این عادت یه راز کوچیک نویسندگی باشه پشت خلق فضای سنگین و عمیق این رمان. شاید هم اعتیاد چیز بدی نباشه وقتی قراره قفل ذهن رو باز کنه.
September 9, 2023
حیاط شیطان کتابی ایست از ایو آندریچ ، نویسنده سرشناس اهل یوگسلاوی سابق . او در این کتاب به زندگی اقلیت ها در امپراتوری عثمانی و رفتار تحقیر آمیز ترکها با آنان پرداخته .
داستان او در اواخر قرن نوزدهم، در دوران زوال امپراتوری عثمانی، می گذرد. پتار، یک راهب مسیحی، به گمان مشارکت در فعالیت های سیاسی خود در مکانی به نام حیاط شیطان که به بدنامی مشهور است ، زندانی می شود.
آندریچ در این داستان کوتاه کوشیده نشان دهد چگونه قدرت می تواند برای سرکوب و کنترل مردم استفاده شود ، به همین ترتیب او تصویری از شرایط انسانی در دوره ای از تحولات سیاسی و اجتماعی آشفته و نابسامان ارائه می دهد .
حیاط شیطان از یک سو، استفاده از زندان را به عنوان وسیله ای برای شکستن روح انسان محکوم کرده و از سوی دیگر، قدرت اراده انسان و تلاش او برای رسیدن به آزادی را ستایش می کند .
آندریچ در کتاب حیاط شیطان کوشیده مشکلات اقلیت ها و اقشار ضعیف در تقابل با اکثریت قوی و ستمگر را بیان کند . کتاب او از آن رو که روایتگر صدای توده های مردم ضعیف و ناتوان شده می توان مهم دانست .
داستان او در اواخر قرن نوزدهم، در دوران زوال امپراتوری عثمانی، می گذرد. پتار، یک راهب مسیحی، به گمان مشارکت در فعالیت های سیاسی خود در مکانی به نام حیاط شیطان که به بدنامی مشهور است ، زندانی می شود.
آندریچ در این داستان کوتاه کوشیده نشان دهد چگونه قدرت می تواند برای سرکوب و کنترل مردم استفاده شود ، به همین ترتیب او تصویری از شرایط انسانی در دوره ای از تحولات سیاسی و اجتماعی آشفته و نابسامان ارائه می دهد .
حیاط شیطان از یک سو، استفاده از زندان را به عنوان وسیله ای برای شکستن روح انسان محکوم کرده و از سوی دیگر، قدرت اراده انسان و تلاش او برای رسیدن به آزادی را ستایش می کند .
آندریچ در کتاب حیاط شیطان کوشیده مشکلات اقلیت ها و اقشار ضعیف در تقابل با اکثریت قوی و ستمگر را بیان کند . کتاب او از آن رو که روایتگر صدای توده های مردم ضعیف و ناتوان شده می توان مهم دانست .
August 1, 2017
Kad god čitam Andrića, prva misao mi je koliko je njegov tekst raskošan (svaki put mi je baš taj atribut u glavi: raskošan). Kao i da sam ubeđena da mogu da razumem koliko promišljanja, intelektualnog oblikovanja i brušenja stoji iza svake rečenice. Kao čitalac nikako ne mogu da se odlučim između njegove sposobnosti da napravi prikaz i čiste naracije. Čini mi se da uz njega sedim pred pozornicom i lutkarom koji se nadvija nad kulisama vodeći likove. Andrićeve likove recimo nikada ne vidim kao žive pred sobom, uvek je tu mastermind koji pomera figure. A onda opet ni nema potrebe za bilo kakvim igrokazom, jer mi je sasvim dovoljno da se usredsredim samo na naraciju, da pustim reči da teku. Po tome me Andrić svaki put podseti na Mana. Ili me Man podseti na Andrića, svejedno. Poenta je da je to samo vrh ledenog brega u mnoštvu onoga po čemu bi se njih dvojica mogli uporediti.
„Prokleta avlija“ mi je uvek bila omiljeni element Andrićevog opusa. Pa deset praznih mesta pa možemo dalje da razgovaramo. Valjda zbog svih slojeva skupljenih u tako malo pakovanje. Već na prvom koraku me osvoje sve te priče unutar priče, kao babuške, zupčanici uklopljeni u savršen mehanizam. Slaba sam na besprekornu formu.
Naravno da me intrigira sama fabula o otuđenom mladom intelektualcu koji dospeva u zatvor u Istanbulu, zbivanja između sultana i njegovog potisnutog brata i spona sa drugim slojevima dela. Ali me daleko više privlači koliko je u konzervativnom tonu sadržano suptilne ironije (što je doduše često kod Andrića) i koliko uzdržan izveštaj sveden na minimum potrebnih informacija prenosi teskobu i zarobljenost na svakom mogućem nivou. Jer ispod crte je svako zarobljen u onome što jeste. Identitet i pripadnost za mene su najupečatljivija tema, jer su pitanja ko su i gde pripadaju zajednička svim likovima.
Likovi su uopšte jednako maestralni. Narator ne napušta okvir onoga što je lik prvog pripovedača u delu mogao da čuje ili dozna, pa zato priče u unutrašnjim krugovima nemaju ni uvod ni razrešenje, ali u okviru toga likovi su tako živopisno oblikovani da svaki od njih zavređuje vlastitu priču. Jedan od najupečatljivijih sporednih likova je sitna duša od valije u kom knjige, pa još ako su na stranim jezicima, izazivaju bes i mržnju. But that’s just me.
Za mene je Prokleta avlija vrhunac Andrićevog stvaralaštva i jedan od vrhunaca književnosti na našem jeziku.
---
Every time when reading Andrić my first thought is how luxuriant his prose is (I always have exactly that attribute on my mind: luxuriant). As well as that I believe to be able to understand all the reflection, intellectual moulding and polishing behind every sentence. As a reader I never can quite decide between his ability to compose an image and pure narration. With him, there is a feeling that I am sitting in front of a stage with a puppet master bending over the scenery, guiding his characters. I see Andrić’s characters never as alive before me, there is always a mastermind moving the figures. But then again there is never the need for a play, since it is more then enough for me just to concentrate on the narration, to let the words flow. In that way Andrić always reminds me of Mann. Or Mann reminds me of Andrić, whatever. The point is that this is only the tip of the iceberg in the multitude of elements by which the two of them could be compared.
“Devil's Yard” has always been my favourite part of Andrić’s work. Then there is a huge gap and then we could talk further. I guess it is because of the many layers brought together in such a slim package. On the very first step I was enchanted by all the stories within the story, like Russian dolls or gears fitted into a perfect mechanism. I am a sucker for flawless form.
Of course I am intrigued by the story of the alienated young intellectual who finds himself in a prison in Istanbul, by the incidents between the sultan and his suppressed brother and the connection to other levels of the prose. Yet I find it by far more appealing how subtle an irony is contained in the conservative tone (which is quite common for Andrić) and how a restrained report with the minimum of necessary information communicates anxiety and captivity on every possible level. Because bottom line is that everyone is captivated by what he is. Identity and belonging are the most striking topics in my view, since the question of who they are and where they belong is common for all the characters.
And the characters are masterful indeed. The narrator does not leave the boundaries of what the first narrator of the story could have heard or found out, so that the tales in the inner circles have neither introduction nor closure. But within that frame the characters are so vivid that every one of them is worthy of a story of one’s own. One of the most impressive supporting characters is the petty gouverneur who feels anger and hate at the sight of books, not to mention when they are in a foreign language. But that’s just me.
To me “Devil's Yard” is the peak of Andrić’s work and one of the literary climaxes of our language.
„Prokleta avlija“ mi je uvek bila omiljeni element Andrićevog opusa. Pa deset praznih mesta pa možemo dalje da razgovaramo. Valjda zbog svih slojeva skupljenih u tako malo pakovanje. Već na prvom koraku me osvoje sve te priče unutar priče, kao babuške, zupčanici uklopljeni u savršen mehanizam. Slaba sam na besprekornu formu.
Naravno da me intrigira sama fabula o otuđenom mladom intelektualcu koji dospeva u zatvor u Istanbulu, zbivanja između sultana i njegovog potisnutog brata i spona sa drugim slojevima dela. Ali me daleko više privlači koliko je u konzervativnom tonu sadržano suptilne ironije (što je doduše često kod Andrića) i koliko uzdržan izveštaj sveden na minimum potrebnih informacija prenosi teskobu i zarobljenost na svakom mogućem nivou. Jer ispod crte je svako zarobljen u onome što jeste. Identitet i pripadnost za mene su najupečatljivija tema, jer su pitanja ko su i gde pripadaju zajednička svim likovima.
Likovi su uopšte jednako maestralni. Narator ne napušta okvir onoga što je lik prvog pripovedača u delu mogao da čuje ili dozna, pa zato priče u unutrašnjim krugovima nemaju ni uvod ni razrešenje, ali u okviru toga likovi su tako živopisno oblikovani da svaki od njih zavređuje vlastitu priču. Jedan od najupečatljivijih sporednih likova je sitna duša od valije u kom knjige, pa još ako su na stranim jezicima, izazivaju bes i mržnju. But that’s just me.
Za mene je Prokleta avlija vrhunac Andrićevog stvaralaštva i jedan od vrhunaca književnosti na našem jeziku.
---
Every time when reading Andrić my first thought is how luxuriant his prose is (I always have exactly that attribute on my mind: luxuriant). As well as that I believe to be able to understand all the reflection, intellectual moulding and polishing behind every sentence. As a reader I never can quite decide between his ability to compose an image and pure narration. With him, there is a feeling that I am sitting in front of a stage with a puppet master bending over the scenery, guiding his characters. I see Andrić’s characters never as alive before me, there is always a mastermind moving the figures. But then again there is never the need for a play, since it is more then enough for me just to concentrate on the narration, to let the words flow. In that way Andrić always reminds me of Mann. Or Mann reminds me of Andrić, whatever. The point is that this is only the tip of the iceberg in the multitude of elements by which the two of them could be compared.
“Devil's Yard” has always been my favourite part of Andrić’s work. Then there is a huge gap and then we could talk further. I guess it is because of the many layers brought together in such a slim package. On the very first step I was enchanted by all the stories within the story, like Russian dolls or gears fitted into a perfect mechanism. I am a sucker for flawless form.
Of course I am intrigued by the story of the alienated young intellectual who finds himself in a prison in Istanbul, by the incidents between the sultan and his suppressed brother and the connection to other levels of the prose. Yet I find it by far more appealing how subtle an irony is contained in the conservative tone (which is quite common for Andrić) and how a restrained report with the minimum of necessary information communicates anxiety and captivity on every possible level. Because bottom line is that everyone is captivated by what he is. Identity and belonging are the most striking topics in my view, since the question of who they are and where they belong is common for all the characters.
And the characters are masterful indeed. The narrator does not leave the boundaries of what the first narrator of the story could have heard or found out, so that the tales in the inner circles have neither introduction nor closure. But within that frame the characters are so vivid that every one of them is worthy of a story of one’s own. One of the most impressive supporting characters is the petty gouverneur who feels anger and hate at the sight of books, not to mention when they are in a foreign language. But that’s just me.
To me “Devil's Yard” is the peak of Andrić’s work and one of the literary climaxes of our language.
January 29, 2025
Първа среща с големия талант на Иво Андрич и съм очарован!
"Проклета авлија" е изключително литературно бижу, изящна словесна миниатюра, без нито един излишен ред в нея!
Полъх от атмосферата на едно отминало време, от една империя която отдавна не съществува, но с която ние българите сме неразривно свързани и днес.
Съдбата на Джем султан е все така завладяваща, вещо и живо предадена ни през личностите на Кямил, фра Петър и Хаким. Интересно е, че името на първия на сърбо-хърватски език се произнася Чамиль.
P.S. Сюжетът е нахвърлян на хотелска бланка в Лисабон през 1928 година, но излиза на бял свят едва през 1954! Имало е защо да се чака...
"Проклета авлија" е изключително литературно бижу, изящна словесна миниатюра, без нито един излишен ред в нея!
Полъх от атмосферата на едно отминало време, от една империя която отдавна не съществува, но с която ние българите сме неразривно свързани и днес.
Съдбата на Джем султан е все така завладяваща, вещо и живо предадена ни през личностите на Кямил, фра Петър и Хаким. Интересно е, че името на първия на сърбо-хърватски език се произнася Чамиль.
P.S. Сюжетът е нахвърлян на хотелска бланка в Лисабон през 1928 година, но излиза на бял свят едва през 1954! Имало е защо да се чака...
March 12, 2016
Ljubav od knjige. Kakva može biti sudbina čoveka koji je oduvek bio sam protiv svih? Za njega "nema svanuća"...
Ovo mi je jedan od najdražih citata iz "Proklete avlije". Velika istina o velikim prijateljstvima.
Ovo mi je jedan od najdražih citata iz "Proklete avlije". Velika istina o velikim prijateljstvima.
Read
February 15, 2021Pričali su mi kako je jedan stari gimnazijski profesor književnosti – u vreme kad su se lektire stvarno i cele čitale – nudio alternativu i onima koji od čitanja imaju prečih poslova, a bez dvojke kući ne smeju: prepisivanje Na Drini ćuprije, celcate. To mi je, osim jedne od najfer pogodbi za koje znam, i najbolje objašnjenje Andrića za koje sam čula, najbliže mom doživljaju, da budem precizna.
Andrić mi je uvek bio previše tačan, preterano ispravan. Verovala sam da piše držeći šestar i uglomer u ruci i nikad se nisam adekvatno zadivila ni nad jednim od njegovih gnomskih iskaza, i prečesto citiranih. Ništa se nije promenilo ni pri kasnijim pokušajima samorazuveravanja, sa minulim tinejdžerskim buntom.
Prokleta avlija mi se, međutim, uvek činila kao nešto što se napisalo samo, što nije mogao da zauzda i ukalupi. A on je to shvatio, pa tako i pustio, a to je, ako ja treba da sudim, vrednije poštovanja od svih zvanja i nagrada koje se piscu mogu dati.
Sa ovim poslednjim čitanjem utisak mi je još jači: ja sam, pogledajte, uradio sam sve što sam znao, ali je ovo veće od mojih snaga, ne usuđujem se da brusim i sve što još mogu je da vam isporučim ovoga Karađoza i Ćamila i svu avliju, pa vi, eto tražite među njima da li boga da li čoveka, da li sebe same - eto to piše na ovih stotinak strana.
Andrić mi je uvek bio previše tačan, preterano ispravan. Verovala sam da piše držeći šestar i uglomer u ruci i nikad se nisam adekvatno zadivila ni nad jednim od njegovih gnomskih iskaza, i prečesto citiranih. Ništa se nije promenilo ni pri kasnijim pokušajima samorazuveravanja, sa minulim tinejdžerskim buntom.
Prokleta avlija mi se, međutim, uvek činila kao nešto što se napisalo samo, što nije mogao da zauzda i ukalupi. A on je to shvatio, pa tako i pustio, a to je, ako ja treba da sudim, vrednije poštovanja od svih zvanja i nagrada koje se piscu mogu dati.
Sa ovim poslednjim čitanjem utisak mi je još jači: ja sam, pogledajte, uradio sam sve što sam znao, ali je ovo veće od mojih snaga, ne usuđujem se da brusim i sve što još mogu je da vam isporučim ovoga Karađoza i Ćamila i svu avliju, pa vi, eto tražite među njima da li boga da li čoveka, da li sebe same - eto to piše na ovih stotinak strana.
November 5, 2018
Žao mi je bilo što jednog dana neću moći "prvi put čitati Andrićev roman". Valjda sam zato ostavljao nepročitanu ovu pesimistički nastrojenu priču o pričanjima. Roman o našim zatvorima i kao uvek kod Andrića, o interesantnim likovima.
Iako možda upravo kompaktnost čini Prokletu avliju velikim delom, prosto ti je žao što likovi nisu iskorišćeni više. Karađoz i Ćamil zaslužuju svaki po svoj roman.
Pošto "svaku dobru knjigu treba čitati ponovo na svakih 10 godina", tako ću čitati i Andrićeve romane. Nakon odgađanog završetka prvog kruga, za mene na prvom mestu ipak ostaje Gospođica, možda upravo zbog posvećenosti jednom liku. Biće mi zanimljivo koliko ću se promeniti do narednog čitanja...
Iako možda upravo kompaktnost čini Prokletu avliju velikim delom, prosto ti je žao što likovi nisu iskorišćeni više. Karađoz i Ćamil zaslužuju svaki po svoj roman.
Pošto "svaku dobru knjigu treba čitati ponovo na svakih 10 godina", tako ću čitati i Andrićeve romane. Nakon odgađanog završetka prvog kruga, za mene na prvom mestu ipak ostaje Gospođica, možda upravo zbog posvećenosti jednom liku. Biće mi zanimljivo koliko ću se promeniti do narednog čitanja...
April 6, 2020
Ο φρα-Πετάρ, ένας Βόσνιος καλόγερος, σε ένα ταξίδι του στην Κωνσταντινούπολη σαν μεταφραστής θα βρεθεί άθελα του μπλεγμένος καταλήγοντας σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας γνωστή με το όνομα "Καταραμένη Αυλή". Εκεί θα γνωρίσει έναν νεαρό Τούρκο αξιωματούχο, τον Κιαμίλ, με ένα αρκετά περίεργο παρελθόν και μέσω αυτού θα μάθει την ιστορία του Σουλτάνου Τζιέμ και της διαμάχης του με τον αδελφό του και σφετεριστή του θρόνου Μπαγιαζίτ Β'.
Μέσα λοιπόν από τις εγκιβωτισμένες ιστορίες του Άντριτς μαθαίνουμε για ένα ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα στην Οθωμανική αυτοκρατορία κατά τον 15ο αιώνα, αλλά σε δεύτερο επίπεδο διαβάζουμε μια σπουδή του μεγάλου συγγραφέα πάνω στην εξουσία, την καταπίεση και την αδικία που υφίσταται ο άνθρωπος από την μέρα που οργανώθηκε σε κοινωνίες μέχρι και σήμερα.
Η γραφή του Άντριτς είναι απλή και ο λόγος του στρωτός. Δεν κουράζει τον αναγνώστη, αλλά τον κάνει να αδημονεί για την εξέλιξη αλλά και την τύχη των βασικών του χαρακτήρων. Σε ένα ολιγοσέλιδο διήγημα καταφέρνει ο συγγραφέας, με απόλυτη επιτυχία, να σκιαγραφήσει σωστά τους χαρακτήρες του και να μας κάνει να περιηγηθούμε έστω και για λίγο στο προαύλιο της Καταραμένης αυλής γνωρίζοντας τους κρατούμενους και μαθαίνοντας τις ιστορίες τους, που άλλοτε είναι περίεργες, άλλοτε σκληρές αλλά πάντα έχουν σαν βασικό άξονα τον άνθρωπο.
4/5
Μέσα λοιπόν από τις εγκιβωτισμένες ιστορίες του Άντριτς μαθαίνουμε για ένα ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα στην Οθωμανική αυτοκρατορία κατά τον 15ο αιώνα, αλλά σε δεύτερο επίπεδο διαβάζουμε μια σπουδή του μεγάλου συγγραφέα πάνω στην εξουσία, την καταπίεση και την αδικία που υφίσταται ο άνθρωπος από την μέρα που οργανώθηκε σε κοινωνίες μέχρι και σήμερα.
Η γραφή του Άντριτς είναι απλή και ο λόγος του στρωτός. Δεν κουράζει τον αναγνώστη, αλλά τον κάνει να αδημονεί για την εξέλιξη αλλά και την τύχη των βασικών του χαρακτήρων. Σε ένα ολιγοσέλιδο διήγημα καταφέρνει ο συγγραφέας, με απόλυτη επιτυχία, να σκιαγραφήσει σωστά τους χαρακτήρες του και να μας κάνει να περιηγηθούμε έστω και για λίγο στο προαύλιο της Καταραμένης αυλής γνωρίζοντας τους κρατούμενους και μαθαίνοντας τις ιστορίες τους, που άλλοτε είναι περίεργες, άλλοτε σκληρές αλλά πάντα έχουν σαν βασικό άξονα τον άνθρωπο.
4/5
January 6, 2020
Jedino od Andrića što mi se ikad svidelo.
February 8, 2021
Da li u "Prokletoj avliji" provejavaju čestice magijskog realizma ili je Andrić prljavu prokletu avliju posuo magijom bosanskohercrgovačkog podneblja pa realistički dočarao sve boli, kulturološka bogatstva, sudbinsko genetsko naslijeđe i karakterističan sentiment ovih krajeva. Iako su priče prepričane u romanu smještene podalje, u stambolski zatvor, teme univerzalne, filozofski egzistencijalizam bezvremen, simbolika i sva ta magija ove raskošne proze intimno pripadaju nama.
May 20, 2014
But let me come straight to the point. Bosnia is a wonderful country, fascinating, with nothing ordinary in the habitat or people. And just as there are mineral riches under the earth in Bosnia, so undoubtedly are Bosnians rich in hidden moral values, which are more rarely found in their compatriots in other Yugoslav lands. But, you see, there's one thing that the people of Bosnia, at least people of your kind, must realize and never lose sight of--Bosnia is a country of hatred and fear.
The devastating floods which smashed through Bosnia and Serbia over the weekend shadowed my reading of these stories. During the brightest of summer days these tales would depress most anyone. Factoring in the present suffering overseas made them often unbearable. I have only slept a single night in Bosnia but I did visit Andric's apartment in Belgrade last year. I doubt if any of that informs much, but it remains interesting. There are floods in this collection. There is also treachery. What reigns though is the supremacy and indifference of mortality. The stories, except for the titular one, are set in Bosnia. The Damned Yard occurs in a Turkish prison in Stamboul.
What remains strange about this collection is a single omission. There are priests and viziers, merchants and drunks. There are artists and investigators, but there is a dearth of revolutionaries. I can't help but ponder whether that mirrors or distorts any thoughts or preconditions by the masterful diplomat, Nobel Laureate and writer.
The devastating floods which smashed through Bosnia and Serbia over the weekend shadowed my reading of these stories. During the brightest of summer days these tales would depress most anyone. Factoring in the present suffering overseas made them often unbearable. I have only slept a single night in Bosnia but I did visit Andric's apartment in Belgrade last year. I doubt if any of that informs much, but it remains interesting. There are floods in this collection. There is also treachery. What reigns though is the supremacy and indifference of mortality. The stories, except for the titular one, are set in Bosnia. The Damned Yard occurs in a Turkish prison in Stamboul.
What remains strange about this collection is a single omission. There are priests and viziers, merchants and drunks. There are artists and investigators, but there is a dearth of revolutionaries. I can't help but ponder whether that mirrors or distorts any thoughts or preconditions by the masterful diplomat, Nobel Laureate and writer.
May 2, 2020
"Ponavljam sam sebi da osim ove Avlije ima i drugog i drugacijeg sveta, da ovo nije sve, i nije zauvek. I trudim se da to ne zaboravim i da ostanem kod te misli. A osecam kako Avlija kao vodeni vrtlog vuce coveka na neko tamno dno."..
April 14, 2018
Πρώτη επαφή με το έργο του Ίβο Άντριτς και δηλώνω μαγεμένος. Μπορεί σαν βιβλίο να είναι μικρό σε έκταση, όμως θα έλεγα ότι είναι μεγάλο σε μηνύματα και εικόνες. Χρονικά, η ιστορία τοποθετείται λίγο πριν την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην ξακουστή φυλακή της Κωνσταντινούπολης, την αποκαλούμενη Καταραμένη Αυλή, όπου αθώοι και ένοχοι είναι φυλακισμένοι μέσα, για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Ουσιαστικά έχουμε μια ιστορία μέσα σε άλλες ιστορίες, με τον συγγραφέα απλά και συνάμα ποιητικά και διεισδυτικά να περιγράφει τις διάφορες καταστάσεις, να παρουσιάζει κάποιους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, αλλά και να σχολιάζει την εξουσία, με την φυλακή να αποτελεί σημαντικό σύμβολό της. Η γραφή είναι πραγματικά εξαιρετική, ζωντανή και ευκολοδιάβαστη, μεταφέρει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο το κλίμα και την ατμόσφαιρα της εποχής. Ουσιαστικά για λεπτομέρειες δεν τσιμπάει το πέμπτο αστεράκι. Όπως και να'χει, πρόκειται για ένα σαφώς καταπληκτικό βιβλίο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα διαβάσω και άλλα βιβλία του συγγραφέα.
January 16, 2020
Cem Sultan'ın yaban ellerdeki ıstırap ve gurur dolu yaşamını anlatan Kâmil beyin, kendi ülkesindeki entelektüel yalnızlığının ve dışlanmışlığının, Cem Sultan'a paralelliğinin hüzünlü öyküsü.
İlk sayfalar olmasa da sonraki bölümler büyük ustanın harikulâde anlatısıyla gerçek bir edebiyat zevki.
"Tüm yeraltı dünyasının bu ahlâksız ve kanunsuz başkenti, Karagöz'ü kendinden sayardı; onların “domuzu” , “paraziti” ve “bela”sıydı, "piçi ve orospu çocuğuydu” ama hep onlara aitti."
"İstanbul'da güneşin doğumu! Anlatılmaz bir hadise. Daha önce hiç böyle bir şey görmemiştim ve göremem de (Tanrı gerçekten de her güzel seyi düşmana mı verir! ) Gökyüzü pembe bir kor gibi parlar ve sonra aşağı yeryüzüne iner, herkese yeter bu, zengine ve yoksula, Sultan'a, köleye ve mahkûma."
“Bir devleti ve yönetimi tanımak ve istikbalinin ne olduğunu bilmek istersen o ülkede kaç tane namuslu, masum insanın hapiste olduğuna ve kaç suçlu ve kötünün serbest dolaştığına bakman yeterli, en iyi gösterge budur.”
İlk sayfalar olmasa da sonraki bölümler büyük ustanın harikulâde anlatısıyla gerçek bir edebiyat zevki.
"Tüm yeraltı dünyasının bu ahlâksız ve kanunsuz başkenti, Karagöz'ü kendinden sayardı; onların “domuzu” , “paraziti” ve “bela”sıydı, "piçi ve orospu çocuğuydu” ama hep onlara aitti."
"İstanbul'da güneşin doğumu! Anlatılmaz bir hadise. Daha önce hiç böyle bir şey görmemiştim ve göremem de (Tanrı gerçekten de her güzel seyi düşmana mı verir! ) Gökyüzü pembe bir kor gibi parlar ve sonra aşağı yeryüzüne iner, herkese yeter bu, zengine ve yoksula, Sultan'a, köleye ve mahkûma."
“Bir devleti ve yönetimi tanımak ve istikbalinin ne olduğunu bilmek istersen o ülkede kaç tane namuslu, masum insanın hapiste olduğuna ve kaç suçlu ve kötünün serbest dolaştığına bakman yeterli, en iyi gösterge budur.”
September 10, 2020
Alla morte di fra Petar, mentre i confratelli fanno un accurato inventario delle sue cose, il più giovane di loro si abbandona al ricordo dei racconti pieni di fascino che il frate defunto era solito narrare. In essi il tempo si avvitava, si srotolava veloce per poi fermarsi, sospeso a un’immagine o a una frase. Una vita trascorsa con la passione degli orologi e la memoria viva di un luogo nel quale si era trovato per errore e da cui a volte aveva pensato di non poter andar via.
La Corte del diavolo è una prigione di Istanbul, un luogo in cui dimorano, più o meno a lungo, detenuti di ogni tipo, alcuni di passaggio, in attesa di essere esiliati o liberati, altri che la giustizia terrena sembra aver dimenticato. Diretto da un uomo strappato in gioventù al crimine, è un luogo da cui si vede solo il cielo “grande e spietato nella sua bellezza”, un tratto di costa in lontananza, la cima di qualche albero o la sagoma confusa di un minareto. Appare come un’isola allo straniero che vi è rinchiuso e terribilmente estraneo e lontano dalla città conosciuta a chi viene da Istanbul. È così che la Corte piega i prigionieri.
“La vita nella corte non cambia mai, ma cambia il tempo e, col tempo, anche l’aspetto della vita davanti a ciascuno di noi”.
Con l’accorciarsi delle giornate, si cominciano a temere l’autunno e l’inverno con le notti interminabili. Anche per fra Petar la vita sembra priva di mutamenti e somiglia a
“Un corridoio angusto e sempre più debolmente illuminato” che “ogni giorno che passa, come ben si sa, si restringe di un dito o due”.
Tanti gli incontri, i visi che si confondono, le voci che si sovrappongono. Una fra tutte, quella sommessa e appassionata di Camil, giovane turco appassionato di storia, a cui amore per lo studio costa la libertà.
“Ciò che non esisteva, che non poteva e non doveva essere, era più forte di ciò che esisteva e che era evidente, reale e unica cosa possibile”.
La voce di Petar ci accompagna mentre fuori la neve ha fuso tutto in un unico colore, sovrapponendosi a quella dei frati assorti nell’inventario di quel che rimane della sua vita.
“Non c’è nulla. Solo la neve e il fatto che si muore e si va sottoterra”.
La Corte del diavolo è una prigione di Istanbul, un luogo in cui dimorano, più o meno a lungo, detenuti di ogni tipo, alcuni di passaggio, in attesa di essere esiliati o liberati, altri che la giustizia terrena sembra aver dimenticato. Diretto da un uomo strappato in gioventù al crimine, è un luogo da cui si vede solo il cielo “grande e spietato nella sua bellezza”, un tratto di costa in lontananza, la cima di qualche albero o la sagoma confusa di un minareto. Appare come un’isola allo straniero che vi è rinchiuso e terribilmente estraneo e lontano dalla città conosciuta a chi viene da Istanbul. È così che la Corte piega i prigionieri.
“La vita nella corte non cambia mai, ma cambia il tempo e, col tempo, anche l’aspetto della vita davanti a ciascuno di noi”.
Con l’accorciarsi delle giornate, si cominciano a temere l’autunno e l’inverno con le notti interminabili. Anche per fra Petar la vita sembra priva di mutamenti e somiglia a
“Un corridoio angusto e sempre più debolmente illuminato” che “ogni giorno che passa, come ben si sa, si restringe di un dito o due”.
Tanti gli incontri, i visi che si confondono, le voci che si sovrappongono. Una fra tutte, quella sommessa e appassionata di Camil, giovane turco appassionato di storia, a cui amore per lo studio costa la libertà.
“Ciò che non esisteva, che non poteva e non doveva essere, era più forte di ciò che esisteva e che era evidente, reale e unica cosa possibile”.
La voce di Petar ci accompagna mentre fuori la neve ha fuso tutto in un unico colore, sovrapponendosi a quella dei frati assorti nell’inventario di quel che rimane della sua vita.
“Non c’è nulla. Solo la neve e il fatto che si muore e si va sottoterra”.
July 11, 2023
Se la notorietà dello scrittore jugoslavo contemporaneo Ivo Andric [1892-1975], premiato col Nobel per la Letteratura nel 1961, rimane legata alla trilogia della Bosnia e in particolare al primo romanzo intitolato “Il Ponte sulla Drina”, il racconto che ho appena terminato di leggere, “Il Cortile Maledetto”, pubblicato nel 1954, restringe, nel microcosmo del cortile di una prigione a Costantinopoli, le difficoltà di integrazione delle razze che fanno capo alla attuale Turchia, in un periodo a detta dello stesso scrittore, in cui “l’autorità non sapeva distinguere il vero dal falso”. In questa prigione giunge per errore fra’ Pietro giunto in missione a Costantinopoli per conto del suo convento e arrestato secondo una logica balzana per qualcosa che non ha commesso e in attesa di indagini e chiarimenti.
Il buon frate, con pia rassegnazione attende di essere scagionato e nel frattempo ha la possibilità di conoscere una serie di individui che popolano la prigione in attesa di giudizio o per scontare una condanna grazie all’ampia area recintata ma a cielo aperto dove i detenuti trascorrono la loro giornata tutti insieme, denominata da tutti “Il Cortile maledetto”: è in questo luogo che il religioso farà conoscenza con una serie di individui come Zaim, grande affabulatore e spaccone patentato, sempre pronto a raccontare la sua “immaginaria” vita piena di amori impossibili tra il divertimento degli astanti, Karagjoz il mefistofelico direttore del carcere che si aggira quatto quatto tra i detenuti pronto a carpire una ammissione, una confessione, una delazione, Haim un detenuto enigmatico e logorroico che occupa un posto d’onore nel racconto perché svela, raccontando a lungo e con dovizia di particolari, quelli che a suo dire sono i motivi che hanno spinto in prigione il giovane e sfortunato Camil, tra i detenuti quello con il quale maggiormente aveva legato il pio fra’ Pietro che vi aveva colloquiato e verso il quale provava sentimenti di grande simpatia e affetto.
Un racconto emblematico che cerca di raccontare, riuscendovi egregiamente, il crogiuolo di razze e di mentalità nel decadente impero ottomano, chiuso in sé stesso, burocratizzato e repressivo, pronto a esplodere e a disgregarsi.
Il buon frate, con pia rassegnazione attende di essere scagionato e nel frattempo ha la possibilità di conoscere una serie di individui che popolano la prigione in attesa di giudizio o per scontare una condanna grazie all’ampia area recintata ma a cielo aperto dove i detenuti trascorrono la loro giornata tutti insieme, denominata da tutti “Il Cortile maledetto”: è in questo luogo che il religioso farà conoscenza con una serie di individui come Zaim, grande affabulatore e spaccone patentato, sempre pronto a raccontare la sua “immaginaria” vita piena di amori impossibili tra il divertimento degli astanti, Karagjoz il mefistofelico direttore del carcere che si aggira quatto quatto tra i detenuti pronto a carpire una ammissione, una confessione, una delazione, Haim un detenuto enigmatico e logorroico che occupa un posto d’onore nel racconto perché svela, raccontando a lungo e con dovizia di particolari, quelli che a suo dire sono i motivi che hanno spinto in prigione il giovane e sfortunato Camil, tra i detenuti quello con il quale maggiormente aveva legato il pio fra’ Pietro che vi aveva colloquiato e verso il quale provava sentimenti di grande simpatia e affetto.
Un racconto emblematico che cerca di raccontare, riuscendovi egregiamente, il crogiuolo di razze e di mentalità nel decadente impero ottomano, chiuso in sé stesso, burocratizzato e repressivo, pronto a esplodere e a disgregarsi.
December 8, 2018
Τι όμορφη ιστορία και πόσο όμορφα δοσμένη από τον Νομπελίστα συγγραφέα. Εύας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ αδελφών γίνεται αιτία για την συγγραφή αυτού του βιβλίου όπου ο συγγραφέας με μαεστρία αναπτύσσει την ιστορία.
August 18, 2021
المرة الثانية مع قلم ايفو اندريتش.. صاغ اندريتش رواية الفناء الملعون باحترافية واختصار اكبر من سابقتها "الآنسة" ولكن تبقى سمته الاساسية فى وصف الاماكن وطبيعة الفترة الزمنية للأحداث والتوتر الحادث دائما، خصوصا فى بعض دول اوروبا وكونها تحت الحكم العثمانى، و صياغة شخصيات الرواية على اختلاف ديانتهم ، الراهب بيتر المسيحى وحاييم اليهودى وجميل التركى المسلم الذى درس وتتبع سيرة السلطان "جم" الابن الاصغر للسلطان محمد الفاتح وبدأ يشعر بأنه يماثله روحيا لما تعرض له من ظلم بعدم توليه السلطنة بعد ابيه، وقد آل حكم العثمانيين الى اخيه الاكبر بايزيد الثانى.
يحاول ايفو اندريتش عبر شخصيات الرواية ربط احداث تاريخية واخرى حدثت فى فترة الرواية ، عبر اختلاف البيئات والمذاهب ، تركيا واليونان والنمسا وقديما ماكان من حروب وصراع بين محمد الفاتح والغرب المسيحى وماذا حدث لاولاده من بعده عبر سيرة الابن الاصغر "جم" الذى هرب الى مصر ثم نابولى ثم فرنسا ودفن فى بورصة بتركيا، وكان يستخدم كورقة ضغط من البابا والكاردينالات وحتى من قايتباى والى مصر على اخيه الاكبر بايزيد الثانى، وحتى من بايزيد نفسه الذى يريد له انا يبقى فى يد الغرب بدون أذى ، فقط لكى لا ينافسه على الحكم.
طبعا الفناء بسجنه الكبير والذى يحوى بداخله المجرمين والابرياء ومديره المسيطر الذى يرمز لشرطة السلطان العثمانى ، اراد به توثيق الظلم الواقع من طرف الحكم العثمانى من وجهة نظر الروائى.
يبقى مايميز ايفو اندريتش هو تمكنه من رسم الشخصيات وتفصيل ما تمر به من بدايتها حتى تحولها.
اذا أردت ان تعرف ماهية دولة ما ، وكيفية قيادتها ، وكيف هو مستقبلها ، حاول ان ترى وتعرف كم يوجد فى سجون تلك الدولة من الرجال الشرفاء والابرياء ، وكم يوجد من مجرميها واشرارها الذين ينعمون بالحرية . سيكون هذا افضل دليل لك
December 7, 2019
Imam osećaj da bilo šta da kažem o ovom delu bi ga stavilo u okvir jedne priče ili sudbina što ovo delo sigurno nije, tako da ću samo citirati neke od meni omiljenih misli iz ovog romana :
,,Tako obično biva. Oni koje želimo da vidimo ne dolaze u časovima kad na njih mislimo i kad , ih najviše očekujemo, a pojavljuje se u nekom trenutku kad smo mislima najdalje od njih"
-,,Ako hoćeš da znaš kakva je neka država i njena uprava, i kakva im je budućnost, gledaj samo da saznaš koliko u toj zemlji ima čestitih i nevinih ljudi po zatvorima, a koliko zlikovaca i prestupnika na slobodi. To će ti najbolje kazati. "💛😉
,,Tako obično biva. Oni koje želimo da vidimo ne dolaze u časovima kad na njih mislimo i kad , ih najviše očekujemo, a pojavljuje se u nekom trenutku kad smo mislima najdalje od njih"
-,,Ako hoćeš da znaš kakva je neka država i njena uprava, i kakva im je budućnost, gledaj samo da saznaš koliko u toj zemlji ima čestitih i nevinih ljudi po zatvorima, a koliko zlikovaca i prestupnika na slobodi. To će ti najbolje kazati. "💛😉
February 6, 2023
میخواستم از اکسیری که زمین از آن ساخته شده و در دلش هست، ابزاری بسازم برای فتح و مهار فلک؛ و حال میبینم که فلک از من لعبتکی ساخته است.
این جمله شرح احوال تمام آدمهای این رمان است. و شرح احوال بیشتر آدمهای روی زمین
این جمله شرح احوال تمام آدمهای این رمان است. و شرح احوال بیشتر آدمهای روی زمین
August 5, 2015
Μαγική η πρώτη επαφή μου με τον Αντριτς. Η καταραμένη αυλή ειναι μια ιστορια μέσα σε άλλες ιστορίες που έχει σαν πλαίσιο την ομώνυμη φυλακή. Ο Αντριτς γράφει απλά κ ποιητικά,διεισδύει με άνεση στους χαρακτηρες του κ ταυτόχρονα σχολιάζει την εξουσία κ το ύψιστο σύμβολό της. Λίγο πριν καταρρεύσει η οθωμανική αυτοκρατορία στην καταραμένη αυλή φιλοξενούνται αθώοι κ ένοχοι, όσοι χρειάζονται για να συνεχίσει να λειτουργεί. Οι αρκετοί πρωταγωνιστές της νουβέλας επιβιώνουν με τελείως διαφορετικούς τρόπους, γεγονός που ο Αντριτς το διαχειρίζεται με δεξιοτεχνία μεγάλου συγγραφέα. Η πρόζα του ειναι τοςο ζωντανή που ήθελα να συνεχιστεί για πολλές σελίδες ακόμα. Ευτυχώς εχω πολλά βιβλία του που θέλω πλέον να διαβάσω άμεσα.
¨...τότε νόμιζες πως το καθετί που είχε φωνή στην καταραμένη αυλή, έσκουζε κ ούρλιαζε με όλη του τη δύναμη,με την ψεύτικη ελπίδα πως όταν ο ορυμαγδός έφτανε στο μη παρέκει, όλα θα μπορούσαν να γίνουν θρύψαλα, να σκορπίσουν και να χαθούν απο προσώπου γης μια για πάντα. Σε αυτές τις στιγμές η Καταραμένη Αυλή βροντούσε κ τρανταζοταν σαν τεράστια κουδουνίστρα που την κραδαίνε χέρι γιγάντιο...¨.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα...
¨...τότε νόμιζες πως το καθετί που είχε φωνή στην καταραμένη αυλή, έσκουζε κ ούρλιαζε με όλη του τη δύναμη,με την ψεύτικη ελπίδα πως όταν ο ορυμαγδός έφτανε στο μη παρέκει, όλα θα μπορούσαν να γίνουν θρύψαλα, να σκορπίσουν και να χαθούν απο προσώπου γης μια για πάντα. Σε αυτές τις στιγμές η Καταραμένη Αυλή βροντούσε κ τρανταζοταν σαν τεράστια κουδουνίστρα που την κραδαίνε χέρι γιγάντιο...¨.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα...
August 8, 2019
"Osmanlı İstanbul'undaki bir hapishanenin “lanetli avlusu”nda toplanan Müslüman, Yahudi, Hıristiyan mahkumlar"
Kitabı alıp okumam için sadece bu cümle bile yetti. İlk Andric ktabım. Yüksek ihtimal bu kısa romandan sonra da diğer kitaplarını okuyacağım. Muhteşem bir konu, harika tarihsel bütünlük. Cem Sultan'a değinmesi de sanki bir tarih kitabı okuyormuşuz hissi veriyor.
Kitaba karşı biraz olsun ilginiz oluştuysa hiç tereddüt etmeyin.
Kitabı alıp okumam için sadece bu cümle bile yetti. İlk Andric ktabım. Yüksek ihtimal bu kısa romandan sonra da diğer kitaplarını okuyacağım. Muhteşem bir konu, harika tarihsel bütünlük. Cem Sultan'a değinmesi de sanki bir tarih kitabı okuyormuşuz hissi veriyor.
Kitaba karşı biraz olsun ilginiz oluştuysa hiç tereddüt etmeyin.
February 28, 2016
"É uma verdadeira cidade de presos e guardas (...)
Por aqui passam e aqui encalham todos aqueles que, dia após dia, ficam presos e encarcerados nesta extensa e populosa metrópole, por terem culpa ou por serem suspeitos de a ter.
(...) aqui se junta uma colorida multidão e o pátio, sempre cheio, esvazia-se e enche-se, sem cessar.
Há pequenos e grandes delinquentes (...) há inocentes e falsamente acusados, dementes e perdidos, infelizes trazidos para aqui por engano, da cidade e de todos os cantos do país. A grande maioria dos presos vem de Constantinopla, uma verdadeira seleção dos piores do piorio que rastejam pelas docas e ruas da cidade imperial ou se escondem nas tocas da periferia."
(Páginas 11-12)
May 15, 2016
3.5*
"Apenas a violência pode servir onde reina violência..."
Bertold Brecht
Numa terra de sonho o homem criou o Inferno, nele jogou outros homens, e deixou que a maldade proliferasse e jogasse uns contra os outros.
Uma metafórica história das arábias, que ilustra de forma crua o comportamento da humanidade quando sujeita a condições de violência e repressão.
"...existem dois mundos, entre os quais não há nem pode haver um verdadeiro contacto nem possibilidade de acordo; dois mundos temíveis condenados a uma guerra eterna sob mil formas."
"Apenas a violência pode servir onde reina violência..."
Bertold Brecht
Numa terra de sonho o homem criou o Inferno, nele jogou outros homens, e deixou que a maldade proliferasse e jogasse uns contra os outros.
Uma metafórica história das arábias, que ilustra de forma crua o comportamento da humanidade quando sujeita a condições de violência e repressão.
"...existem dois mundos, entre os quais não há nem pode haver um verdadeiro contacto nem possibilidade de acordo; dois mundos temíveis condenados a uma guerra eterna sob mil formas."
January 27, 2021
Priča me je uvukla u sebe i nisam mogla da prestanem da je čitam. Mnogo mi se dopala, ali ovde dolazimo to toga da ja nisam baš neki ljubitelj Andrića, naravno sa svega 2,75 njegovih pročitanih dela (Ćupriju nikad nisam završila), ne mogu to da potvrdim, ali hajde da kažemo da nisam njegov ljubitelj. Možda se to nakon ovoga promeni.
December 25, 2015
I'm honestly angry at myself for not reading this sooner. I don't know why I avoided this book, because once I started, I finished by the end of the day (that may have also been because I really had to read it for school very quickly). Quite short, but still a fascinating read.
December 29, 2024
Ako hoćeš da znaš kakva je neka država i njena uprava, i kakva im je budućnost, gledaj samo da saznaš koliko u toj zemlji ima čestitih i nevinih ljudi po zatvorima, a koliko zlikovaca i prestupnika na slobodi. To će ti najbolje kazati.
Čuveni, politizovan Andrićev citat potiče iz ove istorijske novele. Radnja započinje u keliji nedavno sahranjenog fra Petra. Dvojica fratra popisuju pokojnikove stvari dok napolju sneg veje preko svežeg groba. Prisećaju se fra Petrove priče o danim koje je proveo u Prokletoj avliji, turskom zatvoru.
Narativ je izgrađen po principu „priča u priči“. Čujemo o Karađozu, zlom i prevrtljivom upravniku Avlije, kao i o jeverjinu Haimu kojeg je fra Petar sreo u Aviji. Sledeće čujemo Haimovu priču o naivnom, naprednom Ćamilu, momku koji je takođe zatvorenik. Potom Ćamil priča o mitskom Džem-sultanu, bratu Bajazita II. Tek tada Andrić primenjuje mali magični čin i cela struktura postaje više nego obična priča—postaje alegorija, postaje više od durbina (to jest, reflektora, kako se to onda zvalo) kroz koji smo se vraćali u prošlost. Priča postaje ogledalo svakog društva. Svi smo mi ili Karađoz ili Ćamil. Tako dolazimo do gorenavedenog citata.
Za kraj… za kraj takve priče, samo jedno ipak može da usledi.
I tu je kraj. Nema više ničeg. Samo grob među nevidljivim fratarskim grobovima, izgubljen poput pahuljice u visokom snegu što se širi kao okean i sve pretvara u hladnu pustinju bez imena i znaka. Nema više ni priče ni pričanja.
January 20, 2020
Konu özgündü ama anlatım pek sarmadı.
March 30, 2021
I dalje tvrdim da je Andrić bolji pesnik nego prozni pisac.
Ipak, ima delova koji su mi se baš dopali:
Oni su predstavnici pobedničkog života koji ide svojim putem, za svojim potrebama. Nisu to lepi pobednici. Sva im je zasluga u tom što su nadživeli pokojnika. I kad ih čovek ovako sa strane posmatra, izgledaju mu pomalo kao otimači, ali otimači kojima je osigurana nekažnjivost i koji znaju da se spostvenik ne može vratiti ni iznenaditi ih na poslu.
Ovde nevinog čoveka nema. Ali, ima ih na hiljade krivih koji nisu ovde i nikad neće ni doći, jer kad bi svi krivi dospeli ovamo, ova avlija morala bi biti od mora do mora. Ja ljude znam, krivi su svi, samo nije svakom pisano da ovde hleb jede.
Sam sebi nije umeo da objasni zašto knjige, naročito strane knjige i u ovolikom broju, izazivaju u njemu takvu mržnju i toliki gnev.
U Avliji je sve kao i uvek. Jedne puštaju, drugi dolaze na njihovo mesto, a to se i ne primećuje. Svi su sporedni i nevažni. Avlija živi sama za sebe, sa stotinu promena, i uvek ista.
Ipak, ima delova koji su mi se baš dopali:
Oni su predstavnici pobedničkog života koji ide svojim putem, za svojim potrebama. Nisu to lepi pobednici. Sva im je zasluga u tom što su nadživeli pokojnika. I kad ih čovek ovako sa strane posmatra, izgledaju mu pomalo kao otimači, ali otimači kojima je osigurana nekažnjivost i koji znaju da se spostvenik ne može vratiti ni iznenaditi ih na poslu.
Ovde nevinog čoveka nema. Ali, ima ih na hiljade krivih koji nisu ovde i nikad neće ni doći, jer kad bi svi krivi dospeli ovamo, ova avlija morala bi biti od mora do mora. Ja ljude znam, krivi su svi, samo nije svakom pisano da ovde hleb jede.
Sam sebi nije umeo da objasni zašto knjige, naročito strane knjige i u ovolikom broju, izazivaju u njemu takvu mržnju i toliki gnev.
U Avliji je sve kao i uvek. Jedne puštaju, drugi dolaze na njihovo mesto, a to se i ne primećuje. Svi su sporedni i nevažni. Avlija živi sama za sebe, sa stotinu promena, i uvek ista.
Displaying 1 - 30 of 419 reviews