What do you think?
Rate this book
Clash of Civilizations Over an Elevator in Piazza Vittorio
The immigrant tenants of a building in Rome offer skewed accounts of a murder in this prize-winning satire by the Algerian-born Italian author ( Publishers Weekly ).
Piazza Vittorio is home to a polyglot community of immigrants who have come to Rome from all over the world. But when a tenant is murdered in the building’s elevator, the delicate balance is thrown into disarray. As each of the victim’s neighbors is questioned by the police, readers are offered an all-access pass into the most colorful neighborhood in contemporary Rome.
With language as colorful as the neighborhood it describes, each character takes his or her turn “giving evidence.” Their various stories reveal much about the drama of racial identity and the anxieties of a life spent on society’s margins, but also bring to life the hilarious imbroglios of this melting pot Italian culture.
“Their frequently wild testimony teases out intriguing psychological and social insight alongside a playful whodunit plot.”― Publishers Weekly
Piazza Vittorio is home to a polyglot community of immigrants who have come to Rome from all over the world. But when a tenant is murdered in the building’s elevator, the delicate balance is thrown into disarray. As each of the victim’s neighbors is questioned by the police, readers are offered an all-access pass into the most colorful neighborhood in contemporary Rome.
With language as colorful as the neighborhood it describes, each character takes his or her turn “giving evidence.” Their various stories reveal much about the drama of racial identity and the anxieties of a life spent on society’s margins, but also bring to life the hilarious imbroglios of this melting pot Italian culture.
“Their frequently wild testimony teases out intriguing psychological and social insight alongside a playful whodunit plot.”― Publishers Weekly
131 pages, Paperback
First published January 1, 2006
170 people are currently reading
2954 people want to read
About the author
Amara Lakhous
13 books131 followersعمارة لخوص روائي جزائري مقيم في إيطاليا يكتب باللغتين العربية والايطالية. من أعماله «البق والقرصان»، التي ترجمت إلى الايطالية، و»كيف ترضع من الذئبة دون أن تعضك»، التي أعاد كتابتها بالايطالية وحولت إلى فيلم سينمائي. حاز على جائزة فلايانو الأدبية الدولية وجائزة المكتبيين الجزائريين
Other profile: عمارة لخوص
Amara Lakhous was born in Algiers in 1970. He has a degree in philosophy from the University of Algiers and another in cultural anthropology from the University la Sapienza, Rome. He recently completed a Ph.D. thesis entitled “Living Islam as a Minority.” His first novel, Le cimici e il pirata (Bedbugs and the Pirate), was published in 1999. Clash of Civilizations Over an Elevator in Piazza Vittorio, winner of Italy’s prestigious Flaiano prize, is his second novel. He lives in Italy.
Other profile: عمارة لخوص
Amara Lakhous was born in Algiers in 1970. He has a degree in philosophy from the University of Algiers and another in cultural anthropology from the University la Sapienza, Rome. He recently completed a Ph.D. thesis entitled “Living Islam as a Minority.” His first novel, Le cimici e il pirata (Bedbugs and the Pirate), was published in 1999. Clash of Civilizations Over an Elevator in Piazza Vittorio, winner of Italy’s prestigious Flaiano prize, is his second novel. He lives in Italy.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 616 reviews
September 1, 2025
COME FARSI ALLATTARE DALLA LUPA SENZA CHE TI MORDA
Roberto Citran, Francesco Pannofino, Isa Danieli, Milena Vukotic, Serra Yilmaz, Kesia Elwin… alcuni degli interpreti principali del film omonimo diretto da Isotta Toso nel 2010.
Un’anziana che abita in uno di quei tipici palazzi umbertini nella zona di piazza Vittorio a Roma, il cuore della Roma multietnica, è convinta che gli abbiano rubato il cagnolino: e pensa che siano stati i cinesi, comunità molto popolosa nel quartiere, perché vogliono cucinarselo per mangiarselo.
L’ascensore del palazzo va su e giù, sale e scende, qualcuno sembra che lo usi come orinatoio, qualcuno evita di prenderlo, a qualcun altro invece è proibito usarlo.
Poi, in questo ascensore, diventato piuttosto celebre (anche se il film tratto dal romanzo è pressoché inguardabile), viene ritrovato morto uno dei condomini, un giovane prepotente e forse anche violento.
Seduti al tavolino sotto i portici di piazza Vittorio: Ninetto Davoli e Ahmed Afiene, che interpreta Amedeo, in piedi Serra Yilmaz e Francesco Pannofino.
Partono le indagini, si ascoltano i testimoni, spuntano pettegolezzi pregiudizi diverse verità, tra musulmani ferventi e musulmani tiepidi, romanisti e laziali, milanesi e romani, italiani e stranieri, tra la portiera e gli inquilini.
Il meccanismo del giallo aiuta Lakhous a raccontare una storia che sa essere tenera e romantica, anche a suo modo struggente e lirica (gli ‘ululati’ di Amedeo sono la sua manifestazione ‘lupesca’ del dolore e lo sconforto per la sua condizione di emigrato).
Ma è probabilmente il meccanismo della commedia quello che aiuta di più Lakhous: perché il suo sguardo ironico racconta una storia che sa divertire, e far ridere, mentre fa riflettere.
Altri interpreti del film: Daniele Liotti, Kasia Smutniak, Fabio Traversa.
Lakhous iniziò a scriverlo nella sua lingua, l’algerino, e il titolo provvisorio suonava abbastanza come quello che ho adottato io per questa mia riflessione sul libro.
È quasi un esordio: alle spalle c’era un tentativo un po’ pasticciato, che credo Edizioni e/o ha poi recuperato, Le cimici e il pirata.
Si è parlato molto di due illustri predecessori: l’ingegnere Carlo Emilio Gadda ed Ennio Flaiano. Se paga dazio, Lakhous lo fa verso scrittori magnifici, chapeau.
Menzione speciale per la copertina!
Il film è il primo e ultimo diretta da Isotta Toso, che ha mancato una grande occasione.
Il film è uscito quattro anni dopo il romanzo (i tempi del cinema!), si è trattato di un altro esordio: tanta buona volontà, ma risultato davvero modesto. Voto addirittura super negativo alla sceneggiatura che ha inspiegabilmente (e imperdonabilmente) banalizzato e impoverito una trama ricca e originale.
PS
Peccato che dopo questo buon romanzo breve, Lakhous abbia abbandonato Gadda e Flaiano, e abbia adottato come nume protettore Lina Wertmüller: un modello che lo ha portato a un progressivo abbassamento della qualità della sua scrittura e della sua immaginazione.
Pietro Germi, regista e protagonista, Claudia Cardinale ed Eleonora Rossi Drago in “Un maledetto imbroglio”, (1959), il bel film tratto da “Quer pasticciaccio brutto de via Merulana” il capolavoro di C.E.Gadda (1946). Via Merulana è a un passo da piazza Vittorio.
Roberto Citran, Francesco Pannofino, Isa Danieli, Milena Vukotic, Serra Yilmaz, Kesia Elwin… alcuni degli interpreti principali del film omonimo diretto da Isotta Toso nel 2010.
Un’anziana che abita in uno di quei tipici palazzi umbertini nella zona di piazza Vittorio a Roma, il cuore della Roma multietnica, è convinta che gli abbiano rubato il cagnolino: e pensa che siano stati i cinesi, comunità molto popolosa nel quartiere, perché vogliono cucinarselo per mangiarselo.
L’ascensore del palazzo va su e giù, sale e scende, qualcuno sembra che lo usi come orinatoio, qualcuno evita di prenderlo, a qualcun altro invece è proibito usarlo.
Poi, in questo ascensore, diventato piuttosto celebre (anche se il film tratto dal romanzo è pressoché inguardabile), viene ritrovato morto uno dei condomini, un giovane prepotente e forse anche violento.
Seduti al tavolino sotto i portici di piazza Vittorio: Ninetto Davoli e Ahmed Afiene, che interpreta Amedeo, in piedi Serra Yilmaz e Francesco Pannofino.
Partono le indagini, si ascoltano i testimoni, spuntano pettegolezzi pregiudizi diverse verità, tra musulmani ferventi e musulmani tiepidi, romanisti e laziali, milanesi e romani, italiani e stranieri, tra la portiera e gli inquilini.
Il meccanismo del giallo aiuta Lakhous a raccontare una storia che sa essere tenera e romantica, anche a suo modo struggente e lirica (gli ‘ululati’ di Amedeo sono la sua manifestazione ‘lupesca’ del dolore e lo sconforto per la sua condizione di emigrato).
Ma è probabilmente il meccanismo della commedia quello che aiuta di più Lakhous: perché il suo sguardo ironico racconta una storia che sa divertire, e far ridere, mentre fa riflettere.
Altri interpreti del film: Daniele Liotti, Kasia Smutniak, Fabio Traversa.
Lakhous iniziò a scriverlo nella sua lingua, l’algerino, e il titolo provvisorio suonava abbastanza come quello che ho adottato io per questa mia riflessione sul libro.
È quasi un esordio: alle spalle c’era un tentativo un po’ pasticciato, che credo Edizioni e/o ha poi recuperato, Le cimici e il pirata.
Si è parlato molto di due illustri predecessori: l’ingegnere Carlo Emilio Gadda ed Ennio Flaiano. Se paga dazio, Lakhous lo fa verso scrittori magnifici, chapeau.
Menzione speciale per la copertina!
Il film è il primo e ultimo diretta da Isotta Toso, che ha mancato una grande occasione.
Il film è uscito quattro anni dopo il romanzo (i tempi del cinema!), si è trattato di un altro esordio: tanta buona volontà, ma risultato davvero modesto. Voto addirittura super negativo alla sceneggiatura che ha inspiegabilmente (e imperdonabilmente) banalizzato e impoverito una trama ricca e originale.
PS
Peccato che dopo questo buon romanzo breve, Lakhous abbia abbandonato Gadda e Flaiano, e abbia adottato come nume protettore Lina Wertmüller: un modello che lo ha portato a un progressivo abbassamento della qualità della sua scrittura e della sua immaginazione.
Pietro Germi, regista e protagonista, Claudia Cardinale ed Eleonora Rossi Drago in “Un maledetto imbroglio”, (1959), il bel film tratto da “Quer pasticciaccio brutto de via Merulana” il capolavoro di C.E.Gadda (1946). Via Merulana è a un passo da piazza Vittorio.
January 10, 2022
آمِدِئو به همراه همسرش در یکی از ساختمانهای مسکونی در رُم که محل زندگی مردم مختلف با نژادهای مختلف است زندگی میکند. روزی یکی از مستاجرین این مجتمع به قتل میرسد و آمدئو مضنون به قتل این شخص شده است. حالا همسایهها یکی یکی روایتها و شهادتهای خود را در رابطه با این موضوع و حکایتهای جالبی از محلهشان، زندگیهایشان و رفتوآمد همسایهها تحویل پلیس میدهند تا سرنخی از ماجرای این قتل پیدا شود...
قشنگ بود، اول از همه در مورد ژانر این کتاب صحبت بکنم که با توجه به خلاصه فکر نکنید که ژانرش کاملاً جنایی و معماییه. نه، درسته که هم جز ژانر جنایی محسوب میشه و هم معمایی اما چیزی که خیلی قشنگه و خوندنش رو لذتبخش میکنه اینه که شخصیتها هرکدوم ملیتهای متفاوتی دارند و در حقیقت ساکنین مجتمع مردمانی هستند از نقاط مختلف دنیا. سوئدی، عرب، ایتالیایی، بنگلادشی و ایرانی...
برای من به عنوان یک خوانندهی ایرانی قشنگترین بخشش این بود که یکی از شخصیتهای کتاب فردی بود به نام پرویز که ملیت ایرانی داشت. نویسنده خیلی خوب تونسته بود تا حد امکان ملیتها و رفتارهای مردم کشورهای مختلف رو به خوبی نشون بده، البته صد درصد نه، اما واقعا خوب تونسته بود از پس این بخش بربیاد. به عنوان مثال با اینکه شخصیت پرویز به عنوان یک ایرانی خیلی شبیه به ما بود و اسم غذاهای ایرانی رو کاملاً درست استفاده کرده بودند و اسم شهرهای مختلف از جمله شیراز اومده بود اما یک نکتهی منفیای که داشت این بود که اسم یکی از پسرهای پروزی، عُمَر بود، که توی ایران ما اصلاً چنین اسمی رو تا جایی که میدونم استفاده نمیکنیم چون از لحاظ ملی و از لحاظ دینی و مذهبی چنین اسمی رو به کار نمیبریم.
به جز این موارد، یک طنز خیلی ریز و پنهانی هم بعضی جاها میشد دید که از نظر من شیرینی خوندن داستان رو برام بیشتر کرده بود. به نظر من کتاب خیلی خوشخوانیه چون کوتاه هم هست و سریع میتونید بخونیدش و همینطور از خوندنش واقعا لذت میبرید چون از اول تا آخرش یه ریتم خیلی قشنگی داره که خسته کننده نمیشه، و البته اون حس کنجکاویای که آروم آروم توی ذهن من به وجود میآورد مشتاقترم کرد که سریعتر بخونمش و بفهمم آخرش چی میشه.
به این نکته هم توجه کنید که این کتاب از اون دسته داستانها نیست که آخرش خیلی شوکه کننده باشه و حس و حال عجیبی بهتون بده. نه، اینطور نیست. ریتم پایانیش مثل ریتمیه که داستان شروع میشه و در حقیقت نویسنده از اول تا آخر ریتم خاصش رو حفظ کرده. به نظر من قشنگ بود و از خوندنش لذت بردم.
ترجمهی کتاب هم خیلی خوب بود. فقط من یکی دو جا ایراد ویرایشی دیدم که خیلی به چشم نمیاد اما بهتره برای چاپ های بعدی تصحیح بشه.
قشنگ بود، اول از همه در مورد ژانر این کتاب صحبت بکنم که با توجه به خلاصه فکر نکنید که ژانرش کاملاً جنایی و معماییه. نه، درسته که هم جز ژانر جنایی محسوب میشه و هم معمایی اما چیزی که خیلی قشنگه و خوندنش رو لذتبخش میکنه اینه که شخصیتها هرکدوم ملیتهای متفاوتی دارند و در حقیقت ساکنین مجتمع مردمانی هستند از نقاط مختلف دنیا. سوئدی، عرب، ایتالیایی، بنگلادشی و ایرانی...
برای من به عنوان یک خوانندهی ایرانی قشنگترین بخشش این بود که یکی از شخصیتهای کتاب فردی بود به نام پرویز که ملیت ایرانی داشت. نویسنده خیلی خوب تونسته بود تا حد امکان ملیتها و رفتارهای مردم کشورهای مختلف رو به خوبی نشون بده، البته صد درصد نه، اما واقعا خوب تونسته بود از پس این بخش بربیاد. به عنوان مثال با اینکه شخصیت پرویز به عنوان یک ایرانی خیلی شبیه به ما بود و اسم غذاهای ایرانی رو کاملاً درست استفاده کرده بودند و اسم شهرهای مختلف از جمله شیراز اومده بود اما یک نکتهی منفیای که داشت این بود که اسم یکی از پسرهای پروزی، عُمَر بود، که توی ایران ما اصلاً چنین اسمی رو تا جایی که میدونم استفاده نمیکنیم چون از لحاظ ملی و از لحاظ دینی و مذهبی چنین اسمی رو به کار نمیبریم.
به جز این موارد، یک طنز خیلی ریز و پنهانی هم بعضی جاها میشد دید که از نظر من شیرینی خوندن داستان رو برام بیشتر کرده بود. به نظر من کتاب خیلی خوشخوانیه چون کوتاه هم هست و سریع میتونید بخونیدش و همینطور از خوندنش واقعا لذت میبرید چون از اول تا آخرش یه ریتم خیلی قشنگی داره که خسته کننده نمیشه، و البته اون حس کنجکاویای که آروم آروم توی ذهن من به وجود میآورد مشتاقترم کرد که سریعتر بخونمش و بفهمم آخرش چی میشه.
به این نکته هم توجه کنید که این کتاب از اون دسته داستانها نیست که آخرش خیلی شوکه کننده باشه و حس و حال عجیبی بهتون بده. نه، اینطور نیست. ریتم پایانیش مثل ریتمیه که داستان شروع میشه و در حقیقت نویسنده از اول تا آخر ریتم خاصش رو حفظ کرده. به نظر من قشنگ بود و از خوندنش لذت بردم.
ترجمهی کتاب هم خیلی خوب بود. فقط من یکی دو جا ایراد ویرایشی دیدم که خیلی به چشم نمیاد اما بهتره برای چاپ های بعدی تصحیح بشه.
August 1, 2021
Real Rating: 3.75* of five
The Publisher Says: A compelling mix of social satire and murder mystery.
A small culturally mixed community living in an apartment building in the center of Rome is thrown into disarray when one of the neighbors is murdered. An investigation ensues and as each of the victim's neighbors is questioned, the reader is offered an all-access pass into the most colorful neighborhood in contemporary Rome. Each character takes his or her turn center-stage, giving evidence, recounting his or her story--the dramas of racial identity, the anxieties and misunderstandings born of a life spent on society's margins, the daily humiliations provoked by mainstream culture's fears and indifference, preconceptions and insensitivity. What emerges is a moving story that is common to us all, whether we live in Italy or Los Angeles.
This novel is animated by a style that is as colorful as the neighborhood it describes and is characterized by seemingly effortless equipoise that borrows from the cinematic tradition of the Commedia all'Italiana as exemplified by directors such as Federico Fellini.
At the heart of this bittersweet comedy told with affection and sensitivity is a social reality that we often tend to ignore and an anthropological analysis, refreshing in its generosity, that cannot fail to fascinate.
My Review: Reading that book description isn't necessarily helpful. Social satire plus murder mystery, to most book-readin' Murrikins, is gonna call forth the specter of Murder by Death. You are not in for a satire like that. You are in for a very sophisticated and layered short novel in which a murder is committed, but frankly no one really cares who did it because it needed doing, and the perp the police have identified is a community pillar. No one believes Amedeo committed this murder, which no one calls a crime.
Amedeo steps out of the stories of ten people who all live in a small apartment building on Rome's tatty side, on the Piazza Vittorio. All ten people are displaced, not Roman, and all are made to feel more alien than guest by Rome and its Romans. Amedeo comes to the rescue of each person here, in ways practical and spiritual. He's a fixer, a born organizer, he spends his time on this earth open to and listening for the truths under the stories his neighbors tell, the truths under the facts of Rome and Italian society, the truths that not very many people will bother to learn or, quite possibly, ever realize are there.
So how can the police suspect this wonderful, soothing, special man of MURDER?! Because he, like everyone else, fought with the shit who got murdered? No...because he has disappeared. Not for the first time in his life. He has vanished, and in police work, that's as good as a confession. The novel is told in the interviews the police take with all the residents of Amedeo's building.
Interspersed with these interviews are wails, the first-person accounts of Amedeo himself. They're called wails because Amedeo, né Ahmed Salmi in Algiers, spends a lot of time locked in his wife's bathroom with a tape recorder, setting down his impressions of the people around him, and vocalizing in that uniquely Arab way...the ululating wail, used for joy, for mourning, for any access of emotion that words can't encompass. It's a wonderful way to let us into the experience of being alive in the skin of a force of nature. We're inside Amedeo, Ahmed, we're privileged to be the unseen auditors of the story of his world.
His private world. We have no sense whatever of his work, his living...he remains in a tight little box, as do all the characters, one that focuses on someone we don't meet or hear from or, frankly, care about. The victim is not the point. The murderer didn't commit a crime so much as perform clean-up on aisle two. The more we hear about him, the less we care that he's dead. It works well as a narrative technique to emphasize the almost miraculous nature of listening, and its almost total lack in the modern world.
So why 3.75 stars, when all of the above sounds like such praise? Because the Italian reviews mention an exuberance of language, a gonzo balls-out feeling that the text gives. In Italian. The translation is like the book description above, not uninteresting but nobody's idea of gonzo or balls-out writing. It's a translation. It feels like a translation. It's never going to convey the sense that the original can, of different regional voices, of different classes and different kind of Italian, because American English isn't that kind of language and American culture doesn't, at least at the level of culture where one finds readers of translated novels, like “dialect writing” because it's not Nice.
We lose. I want to read this book in Italian now. It's bound to be more fun. The translation is a good book. The original, I will bet, is a fantastic one.
*sigh
The Publisher Says: A compelling mix of social satire and murder mystery.
A small culturally mixed community living in an apartment building in the center of Rome is thrown into disarray when one of the neighbors is murdered. An investigation ensues and as each of the victim's neighbors is questioned, the reader is offered an all-access pass into the most colorful neighborhood in contemporary Rome. Each character takes his or her turn center-stage, giving evidence, recounting his or her story--the dramas of racial identity, the anxieties and misunderstandings born of a life spent on society's margins, the daily humiliations provoked by mainstream culture's fears and indifference, preconceptions and insensitivity. What emerges is a moving story that is common to us all, whether we live in Italy or Los Angeles.
This novel is animated by a style that is as colorful as the neighborhood it describes and is characterized by seemingly effortless equipoise that borrows from the cinematic tradition of the Commedia all'Italiana as exemplified by directors such as Federico Fellini.
At the heart of this bittersweet comedy told with affection and sensitivity is a social reality that we often tend to ignore and an anthropological analysis, refreshing in its generosity, that cannot fail to fascinate.
My Review: Reading that book description isn't necessarily helpful. Social satire plus murder mystery, to most book-readin' Murrikins, is gonna call forth the specter of Murder by Death. You are not in for a satire like that. You are in for a very sophisticated and layered short novel in which a murder is committed, but frankly no one really cares who did it because it needed doing, and the perp the police have identified is a community pillar. No one believes Amedeo committed this murder, which no one calls a crime.
Amedeo steps out of the stories of ten people who all live in a small apartment building on Rome's tatty side, on the Piazza Vittorio. All ten people are displaced, not Roman, and all are made to feel more alien than guest by Rome and its Romans. Amedeo comes to the rescue of each person here, in ways practical and spiritual. He's a fixer, a born organizer, he spends his time on this earth open to and listening for the truths under the stories his neighbors tell, the truths under the facts of Rome and Italian society, the truths that not very many people will bother to learn or, quite possibly, ever realize are there.
So how can the police suspect this wonderful, soothing, special man of MURDER?! Because he, like everyone else, fought with the shit who got murdered? No...because he has disappeared. Not for the first time in his life. He has vanished, and in police work, that's as good as a confession. The novel is told in the interviews the police take with all the residents of Amedeo's building.
Interspersed with these interviews are wails, the first-person accounts of Amedeo himself. They're called wails because Amedeo, né Ahmed Salmi in Algiers, spends a lot of time locked in his wife's bathroom with a tape recorder, setting down his impressions of the people around him, and vocalizing in that uniquely Arab way...the ululating wail, used for joy, for mourning, for any access of emotion that words can't encompass. It's a wonderful way to let us into the experience of being alive in the skin of a force of nature. We're inside Amedeo, Ahmed, we're privileged to be the unseen auditors of the story of his world.
His private world. We have no sense whatever of his work, his living...he remains in a tight little box, as do all the characters, one that focuses on someone we don't meet or hear from or, frankly, care about. The victim is not the point. The murderer didn't commit a crime so much as perform clean-up on aisle two. The more we hear about him, the less we care that he's dead. It works well as a narrative technique to emphasize the almost miraculous nature of listening, and its almost total lack in the modern world.
So why 3.75 stars, when all of the above sounds like such praise? Because the Italian reviews mention an exuberance of language, a gonzo balls-out feeling that the text gives. In Italian. The translation is like the book description above, not uninteresting but nobody's idea of gonzo or balls-out writing. It's a translation. It feels like a translation. It's never going to convey the sense that the original can, of different regional voices, of different classes and different kind of Italian, because American English isn't that kind of language and American culture doesn't, at least at the level of culture where one finds readers of translated novels, like “dialect writing” because it's not Nice.
We lose. I want to read this book in Italian now. It's bound to be more fun. The translation is a good book. The original, I will bet, is a fantastic one.
*sigh
April 12, 2025
اسم کتاب ی جوریه تا میبینیش به خودت میگی باید بخونیش
ساختمان پیاتزا ویتوریو پر از آدمهای مختلف با ملیتهای مختلف که در اون یک قتل رخ داده و مظنون اصلیش محبوبترین شخص ساختنون یعنی آمدئو عه
اما قتل کمترین اهمیت رو توی داستان داره
هر فصل از زبان یکی از شخصیتهای ساختمونه که یک نفر ایرانی هم توشون هست
شخصیت پردازی خیلی خوبی داره و چیزی که خیلی کتاب و منحصر به فرد میکنه اینه شخصیتهای مختلف با فرهنگهای مختلف رویکردشون نسبت به اتفاق افتاده چیه
کتاب باحالی بود و ارزش مطالعه رو داره
ساختمان پیاتزا ویتوریو پر از آدمهای مختلف با ملیتهای مختلف که در اون یک قتل رخ داده و مظنون اصلیش محبوبترین شخص ساختنون یعنی آمدئو عه
اما قتل کمترین اهمیت رو توی داستان داره
هر فصل از زبان یکی از شخصیتهای ساختمونه که یک نفر ایرانی هم توشون هست
شخصیت پردازی خیلی خوبی داره و چیزی که خیلی کتاب و منحصر به فرد میکنه اینه شخصیتهای مختلف با فرهنگهای مختلف رویکردشون نسبت به اتفاق افتاده چیه
کتاب باحالی بود و ارزش مطالعه رو داره
August 15, 2023
داستان از جایی شروع میشود که در آسانسور آپارتمانی در مرکر رم قتلی اتفاق می افتد. جایی که مهاجرینی با از جاهای مختلف و با فرهنگ های مختلف را در دل خود جای داده است (یکی از آنها ایرانی ست!). نوبت به بازجویی از تک تک ساکنین برای پی بردن به راز این جنایت میرسد. هر فصل از کتاب مربوط به صحبت های یکی از اعضای آپارتمان است. اما محوریت اصلی داستان، پیدا کردن قاتل نیست، بلکه دیدگاه افراد مختلف از فرهنگ های مختلف نسبت به یکدیگر است که طی بازجویی ها به آن اشاره میشود. هرکس داستان خود را دارد، داستانی در مورد بقیه اعضای ساختمان، سختی های مهاجرت و ترس از زندگی در کشوری دیگر. آنچه اتفاق میافتد داستانی است که برای هرکدام از ما میتواند اتفاق بیفتد. این کتاب همه را به گفتوگویی چندزبانه و چندفرهنگی دعوت میکند و به کمک آن میتوان لایههای درونی از این اجتماع را دید.
July 28, 2022
کتاب و خیلی دوست داشتم. کتاب درباره داستان قتلی در شهر رم رخ میده در یک آپارتمانی که پلیس میاد از همه همسایه ها بازجویی میکنه که همسایه ها هر کدام از کشوری دیگر هستند و ایتالیایی هم توشون پیدا میشه . این کتاب اما درباره برخورد تمدن های مختلف و به رویکرد هر کدومشون که همسایه ها هر کدومشون از کشوری دیگر هستند میپردازه. کتاب خیلی جالب نکات اجتماعی و فرهنگی چند تا کشور رو ذیل این داستان بررسی میکنه. این کتاب رو برای کسایی که جامعه شناسی و فرهنگ های کشور های دیگه رو دوست دارند باهاش آشنا بشند پیشنهاد میدم.
October 26, 2018
Mi aspettavo qualcosa di più.
Fa parlare le diverse anime che ruotano attorno al fenomeno immigrazione: chi la fa, chi la subisce, chi è tollerante, chi deve far rispettare le regole, chi non la sopporta. Più voci spesso dissonanti, che portano alla luce gli stereotipi di cui si nutrono l'ignoranza e il pregiudizio.
Ma dopo i fatti di cronaca che ruotano attorno alle violenze che si stanno moltiplicando nelle nostre città mi sembra che parlarne così non basti più.
Che la tolleranza sia vista come il lusso di chi abita in quartieri radical chic, che l'intolleranza sia diventata l'ultima spiaggia di chi deve fare i conti con il degrado e non è ascoltato dalle istituzioni che intervengono solo dopo che ci è scappato il morto.
Non abbiamo saputo governare il fenomeno, che si è messo a galoppare e ora qualcun lo cavalca.
Raccontare le storie dei poveri cristi, delle loro difficoltà, dei loro diritti negati può essere sufficiente? Sembra di no se intorno a noi c'è chi soffia sul fuoco del "prima gli italiani". Spiegare che gli immigrati non sono tutti delinquenti, c'è chi lavora accanto a noi, si occupa dei nostri bambini e dei nostri vecchi, magari lasciando affidati ad altri i propri bambini e i propri vecchi.
Ecco, questo libro per me è stato un po' superficiale nel raccontare le storie. Troppo per il momento difficile che stiamo vivendo.
Fa parlare le diverse anime che ruotano attorno al fenomeno immigrazione: chi la fa, chi la subisce, chi è tollerante, chi deve far rispettare le regole, chi non la sopporta. Più voci spesso dissonanti, che portano alla luce gli stereotipi di cui si nutrono l'ignoranza e il pregiudizio.
Ma dopo i fatti di cronaca che ruotano attorno alle violenze che si stanno moltiplicando nelle nostre città mi sembra che parlarne così non basti più.
Che la tolleranza sia vista come il lusso di chi abita in quartieri radical chic, che l'intolleranza sia diventata l'ultima spiaggia di chi deve fare i conti con il degrado e non è ascoltato dalle istituzioni che intervengono solo dopo che ci è scappato il morto.
Non abbiamo saputo governare il fenomeno, che si è messo a galoppare e ora qualcun lo cavalca.
Raccontare le storie dei poveri cristi, delle loro difficoltà, dei loro diritti negati può essere sufficiente? Sembra di no se intorno a noi c'è chi soffia sul fuoco del "prima gli italiani". Spiegare che gli immigrati non sono tutti delinquenti, c'è chi lavora accanto a noi, si occupa dei nostri bambini e dei nostri vecchi, magari lasciando affidati ad altri i propri bambini e i propri vecchi.
Ecco, questo libro per me è stato un po' superficiale nel raccontare le storie. Troppo per il momento difficile che stiamo vivendo.
April 22, 2023
- نه..
او مثل شعری از خیام است؛ یک عمر زمان میبرد تا معنایش را بفهمی و تازه ان وقت است که قلبت به جهان باز می شود و اشک گونه های سردت را گرم میکند.
جزو قشنگ ترین توصیف هایی بود که از یک ادم خوندم.
این کتاب یه جاهایی باعث شد خیلی تو فکر فرو برم.
در مورد برخورد ادمهای این کتاب با مهاجرها؛با ادمهایی که مثل خودشون نیستن..
کسایی که خودشون رو نژاد پرست نمیدونن ولی تمام حرفاشون اینو تکذیب میکنه.
در کل کتاب خیلی خوبی بود و ارزش امتحان کردن داشت:)
او مثل شعری از خیام است؛ یک عمر زمان میبرد تا معنایش را بفهمی و تازه ان وقت است که قلبت به جهان باز می شود و اشک گونه های سردت را گرم میکند.
جزو قشنگ ترین توصیف هایی بود که از یک ادم خوندم.
این کتاب یه جاهایی باعث شد خیلی تو فکر فرو برم.
در مورد برخورد ادمهای این کتاب با مهاجرها؛با ادمهایی که مثل خودشون نیستن..
کسایی که خودشون رو نژاد پرست نمیدونن ولی تمام حرفاشون اینو تکذیب میکنه.
در کل کتاب خیلی خوبی بود و ارزش امتحان کردن داشت:)
August 30, 2025
"ما أجمل أن نتحرّر من قيود الهوية التي تقودنا إلى الهاوية! من أنا؟ من هو؟ من أنت؟ من أنتم؟ يا لها من أسئلة تافهة.."
كيف ترضع من الذئبة دون أن تعضك رواية للكاتب الجزائري عمارة لخصوص الذي يكتب باللغة العربية و الإيطالية وقد ترجمت هذه الرواية للإيطالية وتحولت إلي فيلم سينمائي...
ما المقصود بالعنوان الغريب؟
الذئبة هي رمز لروما و كيف ترضع منها بدون أن تعضك المقصود بها كيف تعيش فيها في سلام...
تلقي الرواية الضوء علي أحوال المهاجرين في إيطاليا و ذلك من خلال فصول عديدة و كل فصل تتكلم فيه شخصية عن بطل الرواية أمديو المتهم بإرتكاب جريمة قتل...
أمديو بطل الرواية كان له صوت أيضاً في الرواية وذلك من خلال فصول مميزة جداً أطلق الكاتب علي هذه الفصول إسم العواء بيتكلم فيها عن علاقته بكل الشخصيات و مش حيكون عندك صورة كاملة عن ماضيه واسمه الحقيقي إلا تقريباً في نهاية الرواية...
"العواء نوعان: عواء الألم وعواء الفرح و الكثير من المهاجرين المهمشين لا يكفون عن العواء الحزين لأن عضَّة الذئبة قاسية ومؤلمة.."
رواية مكتوبة حلوة أوي ..إسلوب سرد مميز،جديد و ممتع في نفس الوقت ...
رواية عميقة و بالتأكيد ينصح بها..
التقييم ٣.٥
كيف ترضع من الذئبة دون أن تعضك رواية للكاتب الجزائري عمارة لخصوص الذي يكتب باللغة العربية و الإيطالية وقد ترجمت هذه الرواية للإيطالية وتحولت إلي فيلم سينمائي...
ما المقصود بالعنوان الغريب؟
الذئبة هي رمز لروما و كيف ترضع منها بدون أن تعضك المقصود بها كيف تعيش فيها في سلام...
تلقي الرواية الضوء علي أحوال المهاجرين في إيطاليا و ذلك من خلال فصول عديدة و كل فصل تتكلم فيه شخصية عن بطل الرواية أمديو المتهم بإرتكاب جريمة قتل...
أمديو بطل الرواية كان له صوت أيضاً في الرواية وذلك من خلال فصول مميزة جداً أطلق الكاتب علي هذه الفصول إسم العواء بيتكلم فيها عن علاقته بكل الشخصيات و مش حيكون عندك صورة كاملة عن ماضيه واسمه الحقيقي إلا تقريباً في نهاية الرواية...
"العواء نوعان: عواء الألم وعواء الفرح و الكثير من المهاجرين المهمشين لا يكفون عن العواء الحزين لأن عضَّة الذئبة قاسية ومؤلمة.."
رواية مكتوبة حلوة أوي ..إسلوب سرد مميز،جديد و ممتع في نفس الوقت ...
رواية عميقة و بالتأكيد ينصح بها..
التقييم ٣.٥
September 27, 2010
The Gladiator has been murdered. (Alas, Russell Crowe haters, not that one) One Lorenzo Manfredini, hated bastard of the apartment building on the Piazza Vittorio. Ten people with connections to the building are interviewed on the murder, mostly on the subject of one person they all have a link to who has disappeared, the man known as Amedeo. These interviews may technically relate to murder, but they mostly have to do with the daily lives and preoccupations of this very diverse collection of people hailing from places such as Peru, Bangladesh, Algiers, Milan, Naples, and Rome-of-two-blocks-away. These testimonials are interspersed with short tape recorded moments from Amedeo, shedding a different light on what each of the totally unreliable interviewees has told us, and, slowly, and just as unreliably, on himself.
Lakhous takes on immigration and integration, racism, and national identity in the style of the great absurdist Italian comedies (a debt he acknowledges in his main character's love for movies like Divorce Italian Style). His tale could equally have been a moralistic after school tale of tolerance or a deadly serious drama, but his choice of bitter comedy ultimately allows the reader a much fuller emotional experience, one that ultimately teaches its lessons much more effectively, and packs a far more powerful punch. Each character has their own odd obsessions, loves and hates that fill up their time so they need not think about how desperately lonely they actually are, or face any bitter truth about themselves, what they were, or what life has made them become.
These characters are all exiles of one sort or another- whether that be a country thousands of miles away, a town a few hours by train, a speaker of a slightly varying dialect- each draws the boundaries of home (of 'us' and 'them') with different, but no less firm lines. Amedeo's secret is that he seems to understand what it is that is most important to each of these people, what their 'home' centers around- and all he has to do is to not violate it or, desperately more important: not to mock it. All the Roman bar owner needs to know of Amedeo, for instance is, "Amedeo are you from Naples?" "No." "Are you a fan of Lazio (football team)?" "No." Then he gives him a big hug and Amedeo is aces in his books. The Milanese professor believes him to be in sympathy with his views on the lazy South, Elizabetta the dog obsessed lady is his worshipper for life when he signs her Declaration of the Rights of Canine Kind, he invites the Iranian man with a vendetta against pizza over to his home to cook traditional Persian dishes so he can be home for a few hours. Each of these things may seem ridiculous, but they are also the center of someone else's world.
In this modern Rome, no one seems to understand each other. Misunderstandings through language, cultural differences, and religious points of honor clutter these pages. The more important part being that no one tries very hard to understand each other- when a tentative hand is held out, you can be sure it will be slapped away- most often with defensive, not offensive attentions- the exile is insecure in his new surroundings and believes each person he meets means to make a fool of them. What of course makes this worse is that the Italians themselves are as insecure as the 'foreigners' in who they are and what that means and whether they even want this thing called Italy at all. The book does periodically delve into contemporary political issues surrounding the abovementioned themes, particularly immigration policy and it's enforcement and the increasingly possible dissolution of the country (the successionist party is in the government now)- some of which those outside Italy may not understand, but which it is not hard to pick up on from context clues.
The book does have a few weaknesses. The quality of the language is very uneven. There are lovely poetic passages that lean towards magical realism and then pages of unadorned, overly direct language- there's wonderfully funny colloquial voices that are sometimes interrupted with *insert political criticism here*. I am uncertain how much of this has to do with the translation, and how much is simply the author being unable to decide what sort of story he was writing, but it did sometimes throw me out of the story. The other major weakness is an effect of this- the tendancy for these wonderful, colorful characters to momentarily turn into walking mouthpieces before being allowed to become themselves again. I wish the author had trusted his audience to understand who it was he was skewering just a little more. Come on Mr. Lakhous- if nothing else, trust the masses' excellent nose for scandal.
However, none of that kept me from enjoying what was, in the end, a beautiful story about home and memory, why people run and why people dig in their heels for dear life. Recommended for students of European politics, fans of exiles' and expat lit and those who like their comedy served in two course meal of appetizing deceptive silliness followed by an entree of dark and spirally.
Lakhous takes on immigration and integration, racism, and national identity in the style of the great absurdist Italian comedies (a debt he acknowledges in his main character's love for movies like Divorce Italian Style). His tale could equally have been a moralistic after school tale of tolerance or a deadly serious drama, but his choice of bitter comedy ultimately allows the reader a much fuller emotional experience, one that ultimately teaches its lessons much more effectively, and packs a far more powerful punch. Each character has their own odd obsessions, loves and hates that fill up their time so they need not think about how desperately lonely they actually are, or face any bitter truth about themselves, what they were, or what life has made them become.
These characters are all exiles of one sort or another- whether that be a country thousands of miles away, a town a few hours by train, a speaker of a slightly varying dialect- each draws the boundaries of home (of 'us' and 'them') with different, but no less firm lines. Amedeo's secret is that he seems to understand what it is that is most important to each of these people, what their 'home' centers around- and all he has to do is to not violate it or, desperately more important: not to mock it. All the Roman bar owner needs to know of Amedeo, for instance is, "Amedeo are you from Naples?" "No." "Are you a fan of Lazio (football team)?" "No." Then he gives him a big hug and Amedeo is aces in his books. The Milanese professor believes him to be in sympathy with his views on the lazy South, Elizabetta the dog obsessed lady is his worshipper for life when he signs her Declaration of the Rights of Canine Kind, he invites the Iranian man with a vendetta against pizza over to his home to cook traditional Persian dishes so he can be home for a few hours. Each of these things may seem ridiculous, but they are also the center of someone else's world.
In this modern Rome, no one seems to understand each other. Misunderstandings through language, cultural differences, and religious points of honor clutter these pages. The more important part being that no one tries very hard to understand each other- when a tentative hand is held out, you can be sure it will be slapped away- most often with defensive, not offensive attentions- the exile is insecure in his new surroundings and believes each person he meets means to make a fool of them. What of course makes this worse is that the Italians themselves are as insecure as the 'foreigners' in who they are and what that means and whether they even want this thing called Italy at all. The book does periodically delve into contemporary political issues surrounding the abovementioned themes, particularly immigration policy and it's enforcement and the increasingly possible dissolution of the country (the successionist party is in the government now)- some of which those outside Italy may not understand, but which it is not hard to pick up on from context clues.
The book does have a few weaknesses. The quality of the language is very uneven. There are lovely poetic passages that lean towards magical realism and then pages of unadorned, overly direct language- there's wonderfully funny colloquial voices that are sometimes interrupted with *insert political criticism here*. I am uncertain how much of this has to do with the translation, and how much is simply the author being unable to decide what sort of story he was writing, but it did sometimes throw me out of the story. The other major weakness is an effect of this- the tendancy for these wonderful, colorful characters to momentarily turn into walking mouthpieces before being allowed to become themselves again. I wish the author had trusted his audience to understand who it was he was skewering just a little more. Come on Mr. Lakhous- if nothing else, trust the masses' excellent nose for scandal.
However, none of that kept me from enjoying what was, in the end, a beautiful story about home and memory, why people run and why people dig in their heels for dear life. Recommended for students of European politics, fans of exiles' and expat lit and those who like their comedy served in two course meal of appetizing deceptive silliness followed by an entree of dark and spirally.
May 13, 2025
هیچجوره نمیتونستم بهتر از این حسم رو به کارم توصیف کنم:
«خیلی از مردم شغلشان را مثل مجازاتی روزانه میدانند. من شغلم، مترجمی، را دوست دارم. ترجمه مثل سفری دریاییست، از کرانهای به کرانهای دیگر. گاهی احساس میکنم قاچاقچیام. با محمولهٔ کلمات، فکرها، تصاویر و استعارات از مرز بین زبانها رد میشوم.»
«خیلی از مردم شغلشان را مثل مجازاتی روزانه میدانند. من شغلم، مترجمی، را دوست دارم. ترجمه مثل سفری دریاییست، از کرانهای به کرانهای دیگر. گاهی احساس میکنم قاچاقچیام. با محمولهٔ کلمات، فکرها، تصاویر و استعارات از مرز بین زبانها رد میشوم.»
July 16, 2025
من این کتاب را هدیه گرفتم و و همان اول، اسم خاص و بامزهاش نظرم را جلب کرد. فکر میکردم که قرار است یک سفرنامه بخوانم ولی در واقع رمانی بود با محوریت مهاجرین. پس یک جورهایی در همان حوزهی ادبیات سفر قرار میگیرد ولی در حقیقت قماری به قصد خوشبختی، شبیه یک تیغ دو لبه. اینجاست که رمان ما میآید و از لبهی تلخ ماجرا میبرد. این کتاب در پشت کلماتش به همین میپردازد؛ درد مهاجر بودن، غریب بودن و کسی نبودن.
من عادت ندارم در بررسیهایم چیزی از قصهی کتاب بگویم ولی اینجا مختصر ترک عادتی میکنم. قصه از زبان اهالی یک آپارتمان در محلهای مهاجرنشین روایت میشود که دربارهی قتل یکی از اعضای آپارتمان، با یک کارا��اه صحبت میکنند. در میانهی هر روایت، چند سطری از خاطرات شخصی متهم دربارهی آن راوی را میخوانیم. یک ترکیب جذاب و کششآور ایجاد شده. این کتاب یک رمان جنایی نیست ولی عنصر جنایت بهانهی صحبت ساکنین آپارتمان شده. این طرح روایت، مرا به یاد رمان مصطفی مستور، “استخوان خوک و دستهای جذامی” میاندازد که آن هم رمان خوبیست، ولی نمیدانم کدام یک از دیگری تقلید کرده چون میزان شباهتشان بالاست!
“برخورد تمدنها سر آسانسوری در پیاتزا ویتوریو” یک روان اجتماعیست که مشغول نقد و بررسی ضد اجتماع میشود. در لایههای زیرینش مسئلهی نژادپرستی را بررسی میکند و نگاهی که به عنوان یک خارجی، تا همیشه روی یک مهاجر “فقیر و معمولی” میماند. در هر روایت، که عمدتا توسط مهاجرین گفته میشود، یک درد گشوده شده و خواننده را با قضاوتهایی شخصی تنها میگذارد. در واقع خواننده است ��ه باید مشخص کند کدام حرفها، بیشتر حق دارند.
نهایتا باید بگویم که این رمان کوتاه را دوست داشتم. گرچه مشکلاتی با شخصیت نشاندادهشده و اشتباهات فرهنگی نویسنده در رابطه با مهاجر ایرانی داشتم ولی ارزش خواندن را قطعا دارد. بخوانید و نظرتان را هم به من بگویید.
۲۵ تیر ۱۴۰۴
من عادت ندارم در بررسیهایم چیزی از قصهی کتاب بگویم ولی اینجا مختصر ترک عادتی میکنم. قصه از زبان اهالی یک آپارتمان در محلهای مهاجرنشین روایت میشود که دربارهی قتل یکی از اعضای آپارتمان، با یک کارا��اه صحبت میکنند. در میانهی هر روایت، چند سطری از خاطرات شخصی متهم دربارهی آن راوی را میخوانیم. یک ترکیب جذاب و کششآور ایجاد شده. این کتاب یک رمان جنایی نیست ولی عنصر جنایت بهانهی صحبت ساکنین آپارتمان شده. این طرح روایت، مرا به یاد رمان مصطفی مستور، “استخوان خوک و دستهای جذامی” میاندازد که آن هم رمان خوبیست، ولی نمیدانم کدام یک از دیگری تقلید کرده چون میزان شباهتشان بالاست!
“برخورد تمدنها سر آسانسوری در پیاتزا ویتوریو” یک روان اجتماعیست که مشغول نقد و بررسی ضد اجتماع میشود. در لایههای زیرینش مسئلهی نژادپرستی را بررسی میکند و نگاهی که به عنوان یک خارجی، تا همیشه روی یک مهاجر “فقیر و معمولی” میماند. در هر روایت، که عمدتا توسط مهاجرین گفته میشود، یک درد گشوده شده و خواننده را با قضاوتهایی شخصی تنها میگذارد. در واقع خواننده است ��ه باید مشخص کند کدام حرفها، بیشتر حق دارند.
نهایتا باید بگویم که این رمان کوتاه را دوست داشتم. گرچه مشکلاتی با شخصیت نشاندادهشده و اشتباهات فرهنگی نویسنده در رابطه با مهاجر ایرانی داشتم ولی ارزش خواندن را قطعا دارد. بخوانید و نظرتان را هم به من بگویید.
۲۵ تیر ۱۴۰۴
July 16, 2023
جالب بود
به طور کلی ادبیات ایتالیایی جالب و گنگه🙄
به طور کلی ادبیات ایتالیایی جالب و گنگه🙄
January 7, 2016
يا الهي ، أكملت هذه الرواية صباحا وكل الأفكار التي صاحبتني خلال قرائتها تبخرت الآن
هذه الرواية التي اشتريتها طمعا في جولة مجانية لربوع ايطاليا ... ما أن تقرأ العنوان
حتى يتبادر لذهنك قصة التوأم الشهيرة ريموس ورميليوس ،
سبق وقرأت للكاتب روايته الأخرى القاهرة الصغيرة والتي تجري أحداثها في روما ،
أظن ما يحدث لأي كاتب أنه يتعلق بثيمة ما ولا تنفك تتكرر في رواياته
ما حصل ل عمارة لخوص الجزائري الذي يعيش في روما أن روايتيه السابق ذكرهما تحملان ثيمة المهاجرين في روما
عمارة كاتب عجيب يكتب بالعربية ويعيد كتابة الرواية من جديد بالايطالية وبعنوان آخر أو العكس ،
ما يجعلك تتسائل هل تحتمل الرواية وجوها عديدة لنفس الفكرة أقصد أن تكتب بطرق مختلفة
هذه الرواية التي حملت في نسختها الايطالية اسم Scontro di civiltà per un ascensore a piazza Vittorio
أظنني أظلم الكاتب غالبا في أول مصافحة له ثم أندهش في ثاني قراءة له. هذا ماحدث مع لخوص وقسيمي .
أين أنا وماذا كنت أريد ان أقول ؟ آه أنا أعشق اللغة الايطالية <= لغة جميلة جدا
"la verità é nel fondo di un pozzo , lei guarda in un pozzo e vede il sole o la luna ; ma se si butta giu nonc'è piu ne sole né luna , c'é la verità"
" الحقيقة في أعماق البئر : تنظر في بئر فترى الشمساو القمر ن لكنك إذا ألفيت نفسك فيه ، فإنك لن تجد الشمس ولا القمر ، هناك الحقيقة فحسب "
أماديو الذي يظنه الجميع ايطاليا وليس سوى أحمد الجزائري الذي هرب من ماضيه وألمه لروما ليرضع من الذئبة ، كيف يراه كل من بارويز ، بندتا ، إقبال ،الزابتا ، ماريا ، انطونيو ، يوهان ، ساندرو ،ستيفانيا ، عبد الله و ماورو ثم كيف يروون بعضهم عل يرون الشمس ، القمر حتما ليس الحقيقة حتى السلطات القانونية لا ترى الحقيقة
يا الهي رغم أني احسست احيانا ببعض المبالغة إلا أنها رواية غير نموذجية بأسلوب جديد وحبكة رائعة مع أن العنوان الايطالي أجمل أظنه : صدام الحضارات في مصعد في ساحة فيتوريو ستقولون وما دخل المصعد سأقول .. كلا لن اقول شيئا يجدر ان تقرؤوها
هذه الرواية التي اشتريتها طمعا في جولة مجانية لربوع ايطاليا ... ما أن تقرأ العنوان
حتى يتبادر لذهنك قصة التوأم الشهيرة ريموس ورميليوس ،
سبق وقرأت للكاتب روايته الأخرى القاهرة الصغيرة والتي تجري أحداثها في روما ،
أظن ما يحدث لأي كاتب أنه يتعلق بثيمة ما ولا تنفك تتكرر في رواياته
ما حصل ل عمارة لخوص الجزائري الذي يعيش في روما أن روايتيه السابق ذكرهما تحملان ثيمة المهاجرين في روما
عمارة كاتب عجيب يكتب بالعربية ويعيد كتابة الرواية من جديد بالايطالية وبعنوان آخر أو العكس ،
ما يجعلك تتسائل هل تحتمل الرواية وجوها عديدة لنفس الفكرة أقصد أن تكتب بطرق مختلفة
هذه الرواية التي حملت في نسختها الايطالية اسم Scontro di civiltà per un ascensore a piazza Vittorio
أظنني أظلم الكاتب غالبا في أول مصافحة له ثم أندهش في ثاني قراءة له. هذا ماحدث مع لخوص وقسيمي .
أين أنا وماذا كنت أريد ان أقول ؟ آه أنا أعشق اللغة الايطالية <= لغة جميلة جدا
"la verità é nel fondo di un pozzo , lei guarda in un pozzo e vede il sole o la luna ; ma se si butta giu nonc'è piu ne sole né luna , c'é la verità"
" الحقيقة في أعماق البئر : تنظر في بئر فترى الشمساو القمر ن لكنك إذا ألفيت نفسك فيه ، فإنك لن تجد الشمس ولا القمر ، هناك الحقيقة فحسب "
أماديو الذي يظنه الجميع ايطاليا وليس سوى أحمد الجزائري الذي هرب من ماضيه وألمه لروما ليرضع من الذئبة ، كيف يراه كل من بارويز ، بندتا ، إقبال ،الزابتا ، ماريا ، انطونيو ، يوهان ، ساندرو ،ستيفانيا ، عبد الله و ماورو ثم كيف يروون بعضهم عل يرون الشمس ، القمر حتما ليس الحقيقة حتى السلطات القانونية لا ترى الحقيقة
يا الهي رغم أني احسست احيانا ببعض المبالغة إلا أنها رواية غير نموذجية بأسلوب جديد وحبكة رائعة مع أن العنوان الايطالي أجمل أظنه : صدام الحضارات في مصعد في ساحة فيتوريو ستقولون وما دخل المصعد سأقول .. كلا لن اقول شيئا يجدر ان تقرؤوها
March 17, 2024
«در رم ایستگاهی هست به اسم ترمینی. ترمینی یعنی پایانه، آخر خط. این شهر خصوصیت عجیبی دارد. ترک آن خیلی دشوار است. شاید چیزی در آب فوارهها میریزند که ریشهی جادویی دارد.»
خوندن ده صفحهی اول به دلایل خیلی شخصی چند روز طول کشید. ولی بعد از اون و گذر از زجر راوی اول(هر فصل یک راوی داره)، تقریبا یک نفس کتاب رو خوندم.
طنز نسبتاً جالبی داشت، مخصوصاً برای من که کلیشهها رو دوست دارم. اما استفادهی نویسنده از این کلیشهها خیلی دمدستی بود. و تقریباً میشه گفت نویسنده با خلاقیت خودش چیز خاصی به کتاب اضافه نکرده. موقعیت، شخصیتها و ایدهی اصلی بیش از اندازه کلیشهای بودند. البته «کلیشهای» برای من اصلا کلمهی بدی نیست اما بهشرطی که نویسنده استفادهی خلاقانهای از کلیشهها بکنه که در اینجا اتفاق نیفتاده بود.
مسالهی داستان به هیچوجه مسالهی من خواننده نمیشد (که بنظرم از اول هم قرار نبود اینطور باشه) برای همین با کشش داستانی زیادی طرف نبودم و فقط موقعیت طنز جذابیت و دلیل خوندن کتاب بود.
شخصیتها در عین حال که رگههایی از تیپ بودن داشتند، اما ویژگیهای بعضاً جالب و بامزهای داشتند که لبخند ریزی روی لبم میآورد.
دلیل روایت هم برای من نامعلوم بود. اگر با اعترافات نزد پلیس سروکار داشتیم، زوائد زیاد بود و اگر نه، چرا خیلی جاها شبیه اعترافی برای پلیس بود.
پایانبندی رو هم اصـــلا دوست نداشتم.
در کل با یک اثر بامزه اما خیلی خیلی متوسط روبرو بودم که احتمالاً جز کتابهایی نیست که در حالت طبیعی بخوام به کسی پیشنهاد کنم بخونه
خوندن ده صفحهی اول به دلایل خیلی شخصی چند روز طول کشید. ولی بعد از اون و گذر از زجر راوی اول(هر فصل یک راوی داره)، تقریبا یک نفس کتاب رو خوندم.
طنز نسبتاً جالبی داشت، مخصوصاً برای من که کلیشهها رو دوست دارم. اما استفادهی نویسنده از این کلیشهها خیلی دمدستی بود. و تقریباً میشه گفت نویسنده با خلاقیت خودش چیز خاصی به کتاب اضافه نکرده. موقعیت، شخصیتها و ایدهی اصلی بیش از اندازه کلیشهای بودند. البته «کلیشهای» برای من اصلا کلمهی بدی نیست اما بهشرطی که نویسنده استفادهی خلاقانهای از کلیشهها بکنه که در اینجا اتفاق نیفتاده بود.
مسالهی داستان به هیچوجه مسالهی من خواننده نمیشد (که بنظرم از اول هم قرار نبود اینطور باشه) برای همین با کشش داستانی زیادی طرف نبودم و فقط موقعیت طنز جذابیت و دلیل خوندن کتاب بود.
شخصیتها در عین حال که رگههایی از تیپ بودن داشتند، اما ویژگیهای بعضاً جالب و بامزهای داشتند که لبخند ریزی روی لبم میآورد.
دلیل روایت هم برای من نامعلوم بود. اگر با اعترافات نزد پلیس سروکار داشتیم، زوائد زیاد بود و اگر نه، چرا خیلی جاها شبیه اعترافی برای پلیس بود.
پایانبندی رو هم اصـــلا دوست نداشتم.
در کل با یک اثر بامزه اما خیلی خیلی متوسط روبرو بودم که احتمالاً جز کتابهایی نیست که در حالت طبیعی بخوام به کسی پیشنهاد کنم بخونه
March 26, 2025
بامزه بود😁
از ملیتهای مختلف توی یه آپارتمان در ايتاليا زندگی میکنن. یه قتل رخ داده و همسایهها دارن بازجویی میشن.
از ملیتهای مختلف توی یه آپارتمان در ايتاليا زندگی میکنن. یه قتل رخ داده و همسایهها دارن بازجویی میشن.
August 4, 2018
Piccoli razzismi quotidiani.
(Un commento per due)
Quando ho finito di leggere «Scontro di civiltà per un ascensore a piazza Vittorio» ho iniziato a leggere Amiche per la pelle-, e devo dire che non è stato un caso.
I punti in comune sono molti, a partire dalla casa editrice.
Entrambi aprono una finestra sul problema dell'immigrazione, entrambi sono scritti in lingua italiana da due autori stranieri - algerino il primo, indiana la seconda - entrambi si svolgono quasi interamente in un condominio - a Roma l'uno, a Trieste l'altro - entrambi offrono uno spaccato della nostra bella Italia da un punto di vista diverso - quello di chi ha scelto (o subìto) di espatriare -, da entrambi è stato realizzato un film.
I risultati però sono differenti, opposti direi.
Il romanzo di Amara Lakhous è più politico, più sociale, quello di Laila Wadia più intimista, il primo quasi grottesco nella sua esasperazione di difetti e inciviltà tipiche italiane (anzi peggio, romane!) il secondo forse più favola e buoni sentimenti, alla volemose bene direi, se non fosse ambientato a Trieste.
'Tutti per uno', potrebbe essere il motto di «Amiche per la pelle», in cui quattro donne, una cinese, una indiana, una albanese e una bosniaca, che vivono tutte nello stesso condominio di una immaginaria Via Ungaretti nel centro storico di Trieste, si trovano unite nello studio di una lingua ostile a tutte, ma l'unica che gli consente di comunicare tra loro e di combattere contro i pregiudizi, la burocrazia, e un'improvvisa ordinanza di sfratto.
È un romanzo pieno di poesia, in tutti i sensi, dal nome dalla via dedicata a Ungaretti, dalla città di Saba, dai momenti di condivisione di usanze e abitudini che vengono da lontano tra le quattro donne e le loro famiglie, e da una bella storia nella storia che non voglio svelare. È una favola, ma alcune volte sognare è bello, e non fa male.
…'e uno per tutti!', invece, quello di «Scontro di civiltà per un ascensore a piazza Vittorio».
Che poi sarebbe Amedeo, 'quell'uno', uno degli inquilini di un palazzo di Piazza Vittorio, quartiere di Roma dove, si sa, il rapporto di abitanti tra italiani e stranieri (meglio, extra-comunitari) è di uno a tanti.
Nel condominio in questione si discute per tutto, ascensore incluso.
Anzi, è proprio all'interno dell'ascensore che viene trovato il cadavere di un tipaccio soprannominato il Gladiatore, omicidio del quale, perché di omicidio si tratta, viene accusato proprio Amedeo, che è scomparso.
Ma chi Amedeo? Anzi, Amede', come lo chiama la maggior parte dei coinquilini, quello che ha sempre una parola o un gesto di aiuto per tutti quanti? Impossibile.
Uno alla volta i suoi coinquilini, pakistani, algerini, peruviani, persino la portiera napoletana, con il loro italiano stentato e colorito, raccontano al lettore 'il loro Amedeo', e insieme al ritratto del sospetto assassino, del protagonista assente, del quale però leggiamo i pensieri in un ipotetico diario personale che mischia dati e avvenimenti costringendo il lettore a ricostruire la storia come se fosse un puzzle, l'autore ci regala anche un ritratto di Roma e, ahimè, dei romani, vista dagli extra-comunitari.
Non se ne esce tanto bene, lo dico da romana, forse c'è un po' di esasperazione, ma è come quando al semaforo ti guardi nello specchietto retrovisore e la luce del giorno ti mostra tutti i difetti. E tu non hai le pinzette con te. Ci sono, non c'è niente da fare, magari non sei proprio così becero e arrogante, magari non si vede sempre che sei così intollerante, magari la luce non è sempre così accecante, ma molto spesso sei proprio così. Intollerante, e velatamente razzista.
Insomma Roma, un altro pasticciaccio brutto, questa volta a Piazza Vittorio.
In entrambi i romanzi, infine, c'è un colpo di scena che arriva da lontano, e forse questa poesia di Ungaretti li riunisce idealmente, perché c'è una bella differenza, com'è scritto da uno dei due autori, tra espatriare per scelta e farlo perché non c'è altra via di uscita, c'è proprio una bella differenza.
E se tornassimo a leggere John Fante, tanto per ricordarci come ce la passavamo noi, emigranti d'Oltreoceano? O nelle miniere in Belgio? O nella verde Svizzera?
In Memoria
(Locvizza il 30 settembre 1916)
Si chiamava
Moammed Sceab
Discendente
di emiri di nomadi
suicida
perché non aveva più
Patria
Amò la Francia
e mutò nome
Fu Marcel
ma non era Francese
e non sapeva più
vivere
nella tenda dei suoi
dove si ascolta la cantilena
del Corano
gustando un caffè
E non sapeva
sciogliere
il canto
del suo abbandono
L’ho accompagnato
insieme alla padrona dell’albergo
dove abitavamo
a Parigi
dal numero 5 della rue des Carmes
appassito vicolo in discesa.
Riposa
nel camposanto d’Ivry
sobborgo che pare
sempre
in una giornata
di una
decomposta fiera
E forse io solo
so ancora
che visse
Quattro stelline non proprio piene per entrambi.
(Un commento per due)
Quando ho finito di leggere «Scontro di civiltà per un ascensore a piazza Vittorio» ho iniziato a leggere Amiche per la pelle-, e devo dire che non è stato un caso.
I punti in comune sono molti, a partire dalla casa editrice.
Entrambi aprono una finestra sul problema dell'immigrazione, entrambi sono scritti in lingua italiana da due autori stranieri - algerino il primo, indiana la seconda - entrambi si svolgono quasi interamente in un condominio - a Roma l'uno, a Trieste l'altro - entrambi offrono uno spaccato della nostra bella Italia da un punto di vista diverso - quello di chi ha scelto (o subìto) di espatriare -, da entrambi è stato realizzato un film.
I risultati però sono differenti, opposti direi.
Il romanzo di Amara Lakhous è più politico, più sociale, quello di Laila Wadia più intimista, il primo quasi grottesco nella sua esasperazione di difetti e inciviltà tipiche italiane (anzi peggio, romane!) il secondo forse più favola e buoni sentimenti, alla volemose bene direi, se non fosse ambientato a Trieste.
'Tutti per uno', potrebbe essere il motto di «Amiche per la pelle», in cui quattro donne, una cinese, una indiana, una albanese e una bosniaca, che vivono tutte nello stesso condominio di una immaginaria Via Ungaretti nel centro storico di Trieste, si trovano unite nello studio di una lingua ostile a tutte, ma l'unica che gli consente di comunicare tra loro e di combattere contro i pregiudizi, la burocrazia, e un'improvvisa ordinanza di sfratto.
È un romanzo pieno di poesia, in tutti i sensi, dal nome dalla via dedicata a Ungaretti, dalla città di Saba, dai momenti di condivisione di usanze e abitudini che vengono da lontano tra le quattro donne e le loro famiglie, e da una bella storia nella storia che non voglio svelare. È una favola, ma alcune volte sognare è bello, e non fa male.
…'e uno per tutti!', invece, quello di «Scontro di civiltà per un ascensore a piazza Vittorio».
Che poi sarebbe Amedeo, 'quell'uno', uno degli inquilini di un palazzo di Piazza Vittorio, quartiere di Roma dove, si sa, il rapporto di abitanti tra italiani e stranieri (meglio, extra-comunitari) è di uno a tanti.
Nel condominio in questione si discute per tutto, ascensore incluso.
Anzi, è proprio all'interno dell'ascensore che viene trovato il cadavere di un tipaccio soprannominato il Gladiatore, omicidio del quale, perché di omicidio si tratta, viene accusato proprio Amedeo, che è scomparso.
Ma chi Amedeo? Anzi, Amede', come lo chiama la maggior parte dei coinquilini, quello che ha sempre una parola o un gesto di aiuto per tutti quanti? Impossibile.
Uno alla volta i suoi coinquilini, pakistani, algerini, peruviani, persino la portiera napoletana, con il loro italiano stentato e colorito, raccontano al lettore 'il loro Amedeo', e insieme al ritratto del sospetto assassino, del protagonista assente, del quale però leggiamo i pensieri in un ipotetico diario personale che mischia dati e avvenimenti costringendo il lettore a ricostruire la storia come se fosse un puzzle, l'autore ci regala anche un ritratto di Roma e, ahimè, dei romani, vista dagli extra-comunitari.
Non se ne esce tanto bene, lo dico da romana, forse c'è un po' di esasperazione, ma è come quando al semaforo ti guardi nello specchietto retrovisore e la luce del giorno ti mostra tutti i difetti. E tu non hai le pinzette con te. Ci sono, non c'è niente da fare, magari non sei proprio così becero e arrogante, magari non si vede sempre che sei così intollerante, magari la luce non è sempre così accecante, ma molto spesso sei proprio così. Intollerante, e velatamente razzista.
Insomma Roma, un altro pasticciaccio brutto, questa volta a Piazza Vittorio.
In entrambi i romanzi, infine, c'è un colpo di scena che arriva da lontano, e forse questa poesia di Ungaretti li riunisce idealmente, perché c'è una bella differenza, com'è scritto da uno dei due autori, tra espatriare per scelta e farlo perché non c'è altra via di uscita, c'è proprio una bella differenza.
E se tornassimo a leggere John Fante, tanto per ricordarci come ce la passavamo noi, emigranti d'Oltreoceano? O nelle miniere in Belgio? O nella verde Svizzera?
In Memoria
(Locvizza il 30 settembre 1916)
Si chiamava
Moammed Sceab
Discendente
di emiri di nomadi
suicida
perché non aveva più
Patria
Amò la Francia
e mutò nome
Fu Marcel
ma non era Francese
e non sapeva più
vivere
nella tenda dei suoi
dove si ascolta la cantilena
del Corano
gustando un caffè
E non sapeva
sciogliere
il canto
del suo abbandono
L’ho accompagnato
insieme alla padrona dell’albergo
dove abitavamo
a Parigi
dal numero 5 della rue des Carmes
appassito vicolo in discesa.
Riposa
nel camposanto d’Ivry
sobborgo che pare
sempre
in una giornata
di una
decomposta fiera
E forse io solo
so ancora
che visse
Quattro stelline non proprio piene per entrambi.
August 6, 2022
An excellent Italian novella set in Rome in the early 2000s dealing with the difficult topic of immigration in a humorous way.
Each chapter contains a police interview with one of the colourful inhabitants of an apartment building on Piazza Vittorio, because one of their co-inhabitants has been killed in the elevator. The interviewees give us their perspective on the problems with the elevator, the problems between flatmates and the problems in general with Italy and immigration. And they always talk about the fantastically kind and much loved Amedeo who, incredibly, is accused of the murder and on top rumoured to not be a real Italian! We hear from Amedeo in alternating chapters.
This setup is effective in maintaining tension but the book should not be read as a murder mystery. It is first and foremost a novel about immigration. I lived in Rome during the time in which the novel is set and I recognised many of the conversations I had and many of the cultural references to film and TV and to politics. Immigration in Italy is a huge topic and, as everywhere, opinions diverge enormously. The book intelligently compares different waves of immigration (including Southern Italians to the North and to US and how they were treated there) and gives you the perspectives both of the immigrants (themselves a very diverse group from Iran, Pakistan, Netherlands, Peru, Bangladesh who are nevertheless all basically treated in the same way, namely as outsiders) and the 'real' Italians who are actually a very diverse bunch themselves. Because what are real Italians? It is still a very young country.
The book also makes broader points on identity, building a new life in a multiethnic society, how to deal with the past and what parts of your own culture to keep.
It is too short and fast paced to dive deeply into these topics, bit nevertheless a very interesting novella, very easy to read, and one that would be great as as a bookclub pick (especially for an Italian bookclub).
Each chapter contains a police interview with one of the colourful inhabitants of an apartment building on Piazza Vittorio, because one of their co-inhabitants has been killed in the elevator. The interviewees give us their perspective on the problems with the elevator, the problems between flatmates and the problems in general with Italy and immigration. And they always talk about the fantastically kind and much loved Amedeo who, incredibly, is accused of the murder and on top rumoured to not be a real Italian! We hear from Amedeo in alternating chapters.
This setup is effective in maintaining tension but the book should not be read as a murder mystery. It is first and foremost a novel about immigration. I lived in Rome during the time in which the novel is set and I recognised many of the conversations I had and many of the cultural references to film and TV and to politics. Immigration in Italy is a huge topic and, as everywhere, opinions diverge enormously. The book intelligently compares different waves of immigration (including Southern Italians to the North and to US and how they were treated there) and gives you the perspectives both of the immigrants (themselves a very diverse group from Iran, Pakistan, Netherlands, Peru, Bangladesh who are nevertheless all basically treated in the same way, namely as outsiders) and the 'real' Italians who are actually a very diverse bunch themselves. Because what are real Italians? It is still a very young country.
The book also makes broader points on identity, building a new life in a multiethnic society, how to deal with the past and what parts of your own culture to keep.
It is too short and fast paced to dive deeply into these topics, bit nevertheless a very interesting novella, very easy to read, and one that would be great as as a bookclub pick (especially for an Italian bookclub).
July 30, 2024
مطالعه ابن کتاب برام جذاب بود بخاطر مسائلی که در پشت اتفاق اصلی که یک قتل در آسانسور یک ساختمان هست، مطرح شده.
عماره لخوص از روش جالبی برای نوشتن این رمان استفاده کرده، به صورتیکه از شخصیتها و دیدگاههای مختلف برای تعریف داستان بهره برده. او به هر یک از شخصیتهای اصلی صدا و کاراکتر مخصوص به خودشو داده و به کمک اونها به داستان عمق و جذابیت بخشیده.
در این کتاب به مسائل مهمی مثل مهاجرت، هویت و تضاد فرهنگی پرداخته شده.
ایرانی بودن یکی از شخصیت های داستان برام جالب بود و اینکه کتاب با این شخصیت شروع میشه!
چیز دیگهای که تو کتاب توجهام رو جلب کرد بخشهایی بود به اسم موویه که بعد از روایت هر یک از ساکنین ساختمان درباره قتل و قاتل احتمالی، تکرار میشه و در اون احمد یا آمدئو(قاتل احتمالی) افکار و احساساتش رو شرح میده، که این قسمتها خیلی خوندنی از آب دراومده.
ترجمه هم قابل قبول و خوبه.
از متن کتاب:
*حقیقت تلخ است، آدم باید آن را ذره ذره فرو بدهد نه یکباره، چون ممکن است منجر به مرگش شود. حقیقت زخمی نمیکند بلکه به قول فرانسویها میکشد.
*مهمانها مثل ماهیاند بعد از سه روز بویشان بلند میشود.
*کابوسها مانند پنجرههایی هستند که گذشته، مانند دزدی از آنها وارد خانه میشود.
*آدمهای خوشحال نه سن دارند و نه حافظه، آدمهای خوشحال نیازی به گذشته ندارند.
*اسم انسان بکی از اجزای اساسی شخصیت اوست، حتی بخشی از روحش....تغییر اسم به زندگی شادتر منجر میشود، چون بار حافظه رو سبک تر میکند.
عماره لخوص از روش جالبی برای نوشتن این رمان استفاده کرده، به صورتیکه از شخصیتها و دیدگاههای مختلف برای تعریف داستان بهره برده. او به هر یک از شخصیتهای اصلی صدا و کاراکتر مخصوص به خودشو داده و به کمک اونها به داستان عمق و جذابیت بخشیده.
در این کتاب به مسائل مهمی مثل مهاجرت، هویت و تضاد فرهنگی پرداخته شده.
ایرانی بودن یکی از شخصیت های داستان برام جالب بود و اینکه کتاب با این شخصیت شروع میشه!
چیز دیگهای که تو کتاب توجهام رو جلب کرد بخشهایی بود به اسم موویه که بعد از روایت هر یک از ساکنین ساختمان درباره قتل و قاتل احتمالی، تکرار میشه و در اون احمد یا آمدئو(قاتل احتمالی) افکار و احساساتش رو شرح میده، که این قسمتها خیلی خوندنی از آب دراومده.
ترجمه هم قابل قبول و خوبه.
از متن کتاب:
*حقیقت تلخ است، آدم باید آن را ذره ذره فرو بدهد نه یکباره، چون ممکن است منجر به مرگش شود. حقیقت زخمی نمیکند بلکه به قول فرانسویها میکشد.
*مهمانها مثل ماهیاند بعد از سه روز بویشان بلند میشود.
*کابوسها مانند پنجرههایی هستند که گذشته، مانند دزدی از آنها وارد خانه میشود.
*آدمهای خوشحال نه سن دارند و نه حافظه، آدمهای خوشحال نیازی به گذشته ندارند.
*اسم انسان بکی از اجزای اساسی شخصیت اوست، حتی بخشی از روحش....تغییر اسم به زندگی شادتر منجر میشود، چون بار حافظه رو سبک تر میکند.
August 13, 2022
داستان در مورد قتل مستاجر یک ساختمان در شهر رم هست که بعد اهالی ساختمان که هر کدوم از یه نقطه از جهان هستن میان و روایت خودشون از حقیقت قتلی که رخ داده و اینکه قاتل کی هست پیشنهاد می کنند،راستش این کتاب رو چندتا بوک بلاگر همزمان پیشنهاد دادند و من با خودم گفتم حتما کتاب خیلی خوبی هست،ولی من خیلی دوستش نداشتم،روایت ها جذاب نبود،کشش خاصی نداشتن،نوع روایت،متن روایت ،هیچ چیز جذابی برای من نداشت 😢
May 9, 2023
این کتاب یه داستان ۱۳۰صفحهای همهچیتمومه! از فرم و شخصیتپردازی و ترجمه لذت کافی بردم. توی داستان هم یه شخصیت ایرانی هست که برای ما جالبترش میکنه.
September 24, 2024
خیلی دوستش داشتم و خیلی برام جذابە کە بە یک یا چند موضوع و شخص از دیدگاە آدمهای مختلف نگاە کنم.
October 29, 2024
این کتاب، کتابِ سوءتفاهمهاست و داستان آدمهایی که همدیگرو نمیفهمن، یعنی داستان همهی ما از فرهنگها و مکانهای متفاوت، حتی در یک شهر، در یک خیابان، در یک کوچه.
قلم نویسنده و شاید مترجم چندان مورد علاقهام نبود، بعضی بخشها رو دوست داشتم و راجعبه باقی بخشها حسی نداشتم. جالب بود، همین.
قلم نویسنده و شاید مترجم چندان مورد علاقهام نبود، بعضی بخشها رو دوست داشتم و راجعبه باقی بخشها حسی نداشتم. جالب بود، همین.
September 29, 2010
رواية ممتعة وعميقة في الوقت نفسه، شخصياتها بالغة الحماقة والبراءة، والاستسلام للأحكام النمطية عن الآخر، أي آخر، لكنك لا تملك إلا أن تحب هذه الشخصيات وتتعاطف معها.
عمارة لخوص بارع في مقاربة أعقد القضايا بروح هزلية متهكمة
عمارة لخوص بارع في مقاربة أعقد القضايا بروح هزلية متهكمة
October 11, 2018
كتاب لطيف وخفيف كأنك تضع شيئاً أمام العديد من المرايا من مختلف الزوايا فتراه بهيئات مختلفة وهذا حال الشخصيات في الرواية...بإمكاننا أن نفكر بالآخر 1000 مرة قبل أن نصدر أي حكم بحقه .
December 4, 2024
اول از همه اسم این کتاب توجهمو جلب کرد؛ بامزه نیست؟
بنظر من این کتاب در ظاهر ژانر جناییه و در واقع قضیه ی قتلی که اتفاق افتاده توی حاشیه ست! خیلی بیشتر از اینها حرف برای گفتن داره.
طرح جلد و اسمش و همینطور سبک پیش رفتن داستان رو دوست داشتم؛ خیلی ساده شروع شد و خیلی ساده هم تموم شد اما این وسط کلی جمله ها و کلمات قشنگ بهم هدیه داد.
وقتی حقیقت رو از چند زاویه دید مختلف میبینی میفهمی که درواقع هر آدمی طبق اعتقادات و تفکرات خودش تا حدودی حق داره اما سوتفاهم ها باعث میشن که اون آدم طور دیگه ای بنظر بیاد.
وقتی که شخصیت ها صحبت میکردن حس میکردم توی تاکسی ام و راننده درحال شکایتای همیشگی و عجیب غریبش از انواع مشکلات سیاسی و اقتصادی و اینهاست (البته خسته کننده نبود واقعا😂).
در کل خلاقیت نویسنده رو دوست داشتم؛ توی کتابش طنز بود، غم بود، شادی و دلتنگی و تنفر و نژاد پرستی هم بود!
در کنار اینکه با بخش کوچیکی از چند فرهنگ مختلف درکنار هم اشنا میشدی.
چیزی که اول کتاب خیلی جذبم کرد این بود که قصه از زبان پرویز شروع شد که یه مهاجر ایرانی بود و درواقع شیراز زندگی کرده بود قبلا :>
نویسنده الجزایری تا حدودی موفق بود در به تصویر کشیدنش.
خلاصه که دوستش داشتم کتابو، یک روزه هم تموم شد
شاید به اندازه ی کتابایی که بهشون ۵ ستاره میدم تاثیر گذار نبوده برام ولی دلم نمیاد ستاره کم کنم ازش؛ راستش دلیلی هم براش ندارم.
بنظر من این کتاب در ظاهر ژانر جناییه و در واقع قضیه ی قتلی که اتفاق افتاده توی حاشیه ست! خیلی بیشتر از اینها حرف برای گفتن داره.
طرح جلد و اسمش و همینطور سبک پیش رفتن داستان رو دوست داشتم؛ خیلی ساده شروع شد و خیلی ساده هم تموم شد اما این وسط کلی جمله ها و کلمات قشنگ بهم هدیه داد.
وقتی حقیقت رو از چند زاویه دید مختلف میبینی میفهمی که درواقع هر آدمی طبق اعتقادات و تفکرات خودش تا حدودی حق داره اما سوتفاهم ها باعث میشن که اون آدم طور دیگه ای بنظر بیاد.
وقتی که شخصیت ها صحبت میکردن حس میکردم توی تاکسی ام و راننده درحال شکایتای همیشگی و عجیب غریبش از انواع مشکلات سیاسی و اقتصادی و اینهاست (البته خسته کننده نبود واقعا😂).
در کل خلاقیت نویسنده رو دوست داشتم؛ توی کتابش طنز بود، غم بود، شادی و دلتنگی و تنفر و نژاد پرستی هم بود!
در کنار اینکه با بخش کوچیکی از چند فرهنگ مختلف درکنار هم اشنا میشدی.
چیزی که اول کتاب خیلی جذبم کرد این بود که قصه از زبان پرویز شروع شد که یه مهاجر ایرانی بود و درواقع شیراز زندگی کرده بود قبلا :>
نویسنده الجزایری تا حدودی موفق بود در به تصویر کشیدنش.
خلاصه که دوستش داشتم کتابو، یک روزه هم تموم شد
شاید به اندازه ی کتابایی که بهشون ۵ ستاره میدم تاثیر گذار نبوده برام ولی دلم نمیاد ستاره کم کنم ازش؛ راستش دلیلی هم براش ندارم.
March 28, 2025
هو النور
توی یکی از ویدیوهای حدیث برای اولین بار دیدمش، از این گفت که کتاب یک شخصیت شیرازی داره، همین موضوع به علاوهی اسمش کنجکاوم کردم که بدونم توی کتاب چه خبره؟
توی فکر خریدش بودم که دیدم عه نسخهی صوتیش توی نوار هست و شروع به شنیدنش کردم✨️
برخورد تمدنها داستانی دربارهی آدمها، مهاجرت و یک قتله!
فردی به قتل رسیده. جسدی توی آسانسور پیدا شده و مضنون مردیه به اسم آمِدِئو که بعد از قتل غیب شده. ما پای صحبت همهی آدمهای این ساختمون میشینیم که از زندگیشون و آمدئو میگن، از اینکه آمدئو چقدر مرد خوبی بوده و باور نمیکنن که ایتالیایی نباشه. در کنار این صحبتها ما صحبتهای خود آمدئو رو هم داریم که مثل جوابیهای به این صحبتها و روایتی از زندگی خودش هستند.
داستان پیش میره، گرهها ایجاد میشن، برخی باز میشن، دوباره گرههای جدید پا به داستان میزارن و کتاب رو عمیقتر میکنن بعد در پایان هم قاتل پیدا میشه و هم آمدئوی واقعی به ما معرفی میشه. شکل روایتش یکم من رو یاد دروغهای کوچک بزرگ انداخت.
اماااا
با اینکه صوتی خوبی داره به نظرم به ذات خیلی مناسب صوتی شدن نیست، زاویه دید مدام در حال تغییره در حالی که گوینده ثابته و اگر ذرهای حواستون پرت بشه کاملا رشتهی داستان، اینکه کی راویه، راجع به کی حرف میزنه و... از دستتون در میره.
۲۹اسفند ۴۰۳/ ۱۸ رمضان 🌙✨️
توی یکی از ویدیوهای حدیث برای اولین بار دیدمش، از این گفت که کتاب یک شخصیت شیرازی داره، همین موضوع به علاوهی اسمش کنجکاوم کردم که بدونم توی کتاب چه خبره؟
توی فکر خریدش بودم که دیدم عه نسخهی صوتیش توی نوار هست و شروع به شنیدنش کردم✨️
برخورد تمدنها داستانی دربارهی آدمها، مهاجرت و یک قتله!
فردی به قتل رسیده. جسدی توی آسانسور پیدا شده و مضنون مردیه به اسم آمِدِئو که بعد از قتل غیب شده. ما پای صحبت همهی آدمهای این ساختمون میشینیم که از زندگیشون و آمدئو میگن، از اینکه آمدئو چقدر مرد خوبی بوده و باور نمیکنن که ایتالیایی نباشه. در کنار این صحبتها ما صحبتهای خود آمدئو رو هم داریم که مثل جوابیهای به این صحبتها و روایتی از زندگی خودش هستند.
داستان پیش میره، گرهها ایجاد میشن، برخی باز میشن، دوباره گرههای جدید پا به داستان میزارن و کتاب رو عمیقتر میکنن بعد در پایان هم قاتل پیدا میشه و هم آمدئوی واقعی به ما معرفی میشه. شکل روایتش یکم من رو یاد دروغهای کوچک بزرگ انداخت.
اماااا
با اینکه صوتی خوبی داره به نظرم به ذات خیلی مناسب صوتی شدن نیست، زاویه دید مدام در حال تغییره در حالی که گوینده ثابته و اگر ذرهای حواستون پرت بشه کاملا رشتهی داستان، اینکه کی راویه، راجع به کی حرف میزنه و... از دستتون در میره.
۲۹اسفند ۴۰۳/ ۱۸ رمضان 🌙✨️
April 7, 2017
رواية نفذت إلى عمق المجتمع الإيطالي وبالخصوص المهاجر الأجنبي المقيم في إيطاليا بصفة خاصة . لو لم تكتب باللغة العربية لظننتها مترجمة لأن عمارة لخوص بحنكته وتجربته قدم لنا عملا يستحيل تخمين أن كاتبه من أصول جزائرية . فعلا رواية رائعة استعمل فيها سردا بسيطا وعبارة عن حل لجريمة قتل في عمارة تضج بالغرباء وتبدا الخيوط تظهر مع حكاية كل شخصية
رواية رائعة وأسلوب سلس منساب مع أحداث خيالية تجعلك لوهلة تظن أنك تتفرج فلما رائعا بامتياز.
كم أتمنى أن أرى هذا العمل يحول إلى فلم سينمائي سيكون أروع مع الصورة.
رواية رائعة وأسلوب سلس منساب مع أحداث خيالية تجعلك لوهلة تظن أنك تتفرج فلما رائعا بامتياز.
كم أتمنى أن أرى هذا العمل يحول إلى فلم سينمائي سيكون أروع مع الصورة.
June 11, 2021
انطونيو سكارميتا او ربما غابرييل غارسيا ماركيز .. اسماء تبادرت لذهني وانا اقرا هذا العمل... لو لم اكن على دراية بأن الكاتب جزائري مقيم بايطاليا لظننتها لأحدهما .
جاءت الرواية بصيغة "ال أنا وال هو" ... شخوص تسرد حكاياها وتدلي بآرائها عن الآخرين وعن الشخصية الرئيسة "احمد" او "اميدو".
الرواية عبارة عن عمل بوليسي يتحرى جريمة قتل لكن موضوعها الرئيسي هو ما يعيشه المهاجرون في ايطاليا من تهميش وعنصرية ...
ارى ان هذا الكاتب ذكي جدا وأأسف على معرفتي به متأخرة ... فهو في قالب رواية خفيفة تمكن من جمع الكوميديا والرومنسية والدراما والتحقيق في عمل صغير مُلفت
جاءت الرواية بصيغة "ال أنا وال هو" ... شخوص تسرد حكاياها وتدلي بآرائها عن الآخرين وعن الشخصية الرئيسة "احمد" او "اميدو".
الرواية عبارة عن عمل بوليسي يتحرى جريمة قتل لكن موضوعها الرئيسي هو ما يعيشه المهاجرون في ايطاليا من تهميش وعنصرية ...
ارى ان هذا الكاتب ذكي جدا وأأسف على معرفتي به متأخرة ... فهو في قالب رواية خفيفة تمكن من جمع الكوميديا والرومنسية والدراما والتحقيق في عمل صغير مُلفت
November 27, 2010
A really clever idea, and a worthwhile topic, but not particularly well executed. The ideas are good, but the prose is flat and the characters are mostly caricatures. A great pity.
Full Review
Full Review
Displaying 1 - 30 of 616 reviews