More than twenty years ago, a little-known Swiss psychoanalyst wrote a book that changed the way many people viewed themselves and their world. In simple but powerful prose, the deeply moving Drama of the Gifted Child showed how parents unconsciously form and deform the emotional lives of their children. Alice Miller's stories about the roots of suffering in childhood resonated with readers, and her book soon became a backlist best seller.In The Truth Will Set You Free Miller returns to the intensely personal tone and themes of her best-loved work. Only by embracing the truth of our past histories can any of us hope to be free of pain in the present, she argues. Miller uses vivid true stories to reveal the perils of early-childhood mistreatment and the dangers of mindless obedience to parental will. Drawing on the latest research on brain development, she shows how spanking and humiliation produce dangerous levels of denial, which leads in turn to emotional blindness and to mental barriers that cut off awareness and the ability to learn new ways of acting. If this cycle repeats itself, the grown child will perpetrate the same abuse on later generations--a message vitally important, especially given the increasing popularity of programs like Tough Love and of "child disciplinarians" like James Dobson. The Truth Will Set You Free will provoke and inform all readers who want to know Alice Miller's latest thinking on this important subject.
Alice Miller was a Polish-Swiss psychologist, psychoanalyst and philosopher of Jewish origin, who is noted for her books on parental child abuse, translated into several languages. She was also a noted public intellectual. Her book The Drama of the Gifted Child caused a sensation and became an international bestseller upon the English publication in 1981. Her views on the consequences of child abuse became highly influential. In her books she departed from psychoanalysis, charging it with being similar to the poisonous pedagogies.
I'd recommend reading The Drama of the Gifted Child first, if you want something like this title suggests (practical ways of thinking to help overcome childhood injuries, becoming fully "adult"). This book is more a very theoretical supplement to that book and I honestly just think the titles should be switched. Miller applies micro psychological theories to macro historical events, and vise versa, which is hard for many to swallow. I see where she's going and must say I'm inclined to agree on most points, but this book is far from proving itself as scientifically sound (quite intentionally it seems), and I still see some areas of the human experience where it's obvious that Miller's own history is standing in the way of her seeing the truth.
"Eğer tanrı iyilik ve kötülüğün bilgisini içeren ağacın meyvelerini yine kendisinin yarattığı insanların yemesini istemiyor idiyse, niye getirip cennetin ortasına dikti o ağacı? Kendi yarattıklarını neden baştan çıkarmaya çalıştı? Eğer o tüm dünyayı yaratan, her şeye kadir bir tanrı ise buna ihtiyacı var mıydı? Her şeye kadirse insanları itaate zorlamasına ne gerek vardı? İnsanları yaratırken meraklı bir yaratık dünyaya getirdiğini ve onu kendi doğasına ihanete zorladığını bilmiyor muydu? Eğer Havva'yı ve Adem'i birbirlerini cinsel açıdan tamamlayacak bir çift olarak yarattıysa, onların cinselliklerini yadsımalarını nasıl bekleyebilirdi? Bunu neden yapsınlar ki? O zaman cinsel olarak birleşmez ve dünyaya yeni kuşaklar getirmezlerdi. O zaman dünya insansız mı kalacaktı? Adem ve Havva sonsuza kadar çocuksuz mu kalacaklardı? Neden çocuk doğurmak günahla, çocuğu dünyaya getirmek ise acılarla bağlantılı? Tanrının bir yandan insanları kısır olarak planlayıp, diğer yandan yaratılış hikayesinde kuşların üremesinden söz etmesi nasıl anlaşılır? O zaman tanrının aklında da gelecek kuşaklar diye bir kavram var mıydı? Ayrıca Kabil'in evlenip çocuk yaptığından söz ediliyor. Eğer dünyada Adem ve Havva ile Kabil ve Habil dışında insan yoksa o evleneceği kadını nereden buldu? Peki Kabil kıskançlık gösterdiğinde tanrı onu neden kabul etmedi? Tanrı, Habil'i yeğleyerek Kabil'in yüreğine kıskançlık tohumlarını kendisi ekmemiş miydi?"
Gönül isterdi tüm kitabı yazayım buraya. Alice Miller'ı zaten çok severim, bu kitapla sevgim katlanarak arttı. Kesinlikle herkesin -özellikle ebeveyn ya da ebeveyn olmayı düşününlerin- okuması gereken bir kitap.
"...the main purpose of my book is to stimulate reflection-reflection on our own lives and those important stories and histories hidden away in our families."
Mission accomplished Dr. Miller.
"...our bodies store information about what we have experienced in our lives, it is frequently at a loss to decipher those experiences."
"Of course I needed someone to say they understood me because I couldn't understand myself."
"I spent years tormenting my own body, destroying my zest for life, spoiling every pleasure I might have had, and insisted on clinging to the idea that my parents loved me. Therapy exploded those illusions, and now I know what price I paid."
This book had a lot of nuggets of insight & wisdom but was too heavy-handed on biblical references for me, and also I didn’t think it was well-organized or balanced; it jumped around & at times seemed to summarize her other books which I found unnecessary. Also, it’s not too much of a manual for becoming an adult... it’s more about child abuse and how grown people should examine any of their own trauma so as not to pass it on to the next generation. A worthwhile cause, for sure, but the title I found a bit misleading.
Unfocused, rambling and prone to some outrageous generalisations and assumptions about the childhoods of world leaders like Gorbachev and Hitler, and also Jesus. (?!).
An example generalisation: "today there are over 100 million women [who have had FGM] and most of them actively endorse this practice" (p.78). No sources cited by Miller, though she does often cite her other works.
Αυτη πιστευω πως ειναι η πρωτη φορα που διαβαζω ενα βιβλιο ψυχολογιας,απο την αρχη μεχρι το τελος,και το λατρεψα.Μπορω να σου πω με ελαχιστα λογια τι θελει να σου πει το βιβλιο:ΜΗΝ ΧΤΥΠΑΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Η Alice Miller ειναι κατα της σωματικης τιμωριας,αλλα και του εξευτελισμου του παιδιου και αυτο που ειναι ακρετα τρομαχτικο ειναι οτι δεν αναφερεται στην μορφη βιας που ειναι κατακριτεα απο ολους,αλλα σε αυτη που χρησιμοποιουν ολοι οι γονεις.Ελαφρια μπατσακια για να μην κλαιει ή μια σφαλιαρα αν αρχισει και κανει σκηνη στο μαγαζι με τα παιχνιδια.Σου εξηγει πως αυτες οι μορφες βιες δημιουργουν τραυματα στα παιδια και πως αυτα τους εμποδιζουν απο το να γινουν και αυτοι καλοι γονεις,μιας και γιατι δικαιολογουν τους γονεις τους για τουτη τους την βια επειδη τους αγαπουν.Αλλα η αληθεια ειναι οτι πολλοι ανθρωποι εχουν μεινει για παντα μεσα τους εκεινο το πληγωμενο παιδι και δεν μπορουν να μεγαλωσουν.
Μεσα απο τα εργα της προσπαθησε να ξυπνησει τον κοσμο γυρω της,αναμεσα σε αυτον και η εκκλησια,για τις βλαβερες συνεπειας αυτης της παιδαγωγικης που εκεινη ονομαζει "μαυρη" αλλα ειδε οτι ο κοσμος εχει βαθεια μεσα του ριζωμενη την αποψη πως λιγο ξυλο "στρωνει χαρακτηρα".Σου εξηγει πολυ ομορφα γιατι ενας καλος ψυχοθεραπευτης μπορει να βοηθησει οποιονδηποτε να βγει απο την φυλακη που τον εχουν καταδικασει τα παιδικα του τραυματα,μονο αν το θελησει πραγματικα.Και πως το σωμα θυμαται τα τραυματα,ασχετα εαν το μυαλο προσπαθει να τα κρυψει hence ψυχοσωματικες ασθενειες!
Η γραφη του βιβλιου ειναι εξαιρετικη,η συγγραφεας σου δινει πολυ σαφες περιγραφες των συναισθηματων και στα δινει ολα με τετοιο τροπο που σε βαζει σε σκεψεις.Σου ξυπναει μεσα σου την επιθυμια να κοιταξεις και εσυ εκεινο το παιδι μεσα σου στα ματια.
Το συστηνω σε οσους ενδιαφερονται για την ψυχολογια και σε οσους ειναι γονεις.A definite must read.
I think the theories presented here have some merit, but it wasn't as applicable as I would have liked. The key to overcoming emotional blindness and finding your true adult self is getting in touch with your infancy through really good therapy? Really?
Um livro que traz muitos aspectos interessantes sobre os traumas de infância na formação da personalidade do adulto. Fica em destaque no livro a critica da autora àqueles (especialmente psicólogos) que insistem em não mencionar ou até mesmo memosprezar as problemáticas associdas aos maus tratos e abusos à criança. A autora é enfática ao afirmar a importância de se olhar para os métodos de criação adotados até hoje e como mudá-los poderia refletir em um mundo muito melhor.
Passagens que considerei importantes:
- Pedagogia negra é uma educação que visa dobrar a vontade da criança, transformando-a num ser submisso e obediente, por meio do emprego explícito ou velado do poder, da manipulação e da repressão. Prefácio.
- Atualmente a medicina já não nega que nosso corpo armazena todas as informações sobre as experiências da nossa vida, mas frequentemente não sabe como decifrar essa história; mesmo assim constatamos que sintomas de doenças graves podem desaparecer quando conseguimos realizar essa decifração.
Quando o sistema cognitivo afirma o contrário daquilo que está infalivelmente armazenado nas células, a pessoa permanece numa guerra constante consigo mesma. Tão logo se permite que ambas as instâncias saibam a mesma coisa, as funções normais do corpo podem ser recuperadas. Prólogo.
- Naturalmente, a pessoa já chega ao mundo com uma história, a dos nove meses entre a concepção e o parto, e também com uma marca genética herdado de seus pais e das respectivas famílias. Ambos em conjunto determinam seu temperamento, suas tendências, seus talentos e suas aptidões. Mas a formação de seu caráter depende da possibilidade de ela receber já no início da sua vida, ainda no útero da mãe, afeto, proteção, carinho e compreensão ou então rejeição, frieza, incompreensão, indiferença, quando não crueldade.
Neurobiólogos descobriram que crianças traumatizadas e tratadas com extrema negligência apresentam lesões evidentes nas regiões do cérebro que comandam as emoções, e que até um terço do cérebro pode ficar prejudicado. A ciência explica essa descoberta com o fato de que os traumas graves em bebês provocam uma grande descarga de hormônios do estresse, que destroem tanto os neurônios já existentes como também os recém-formados e suas interligações. Pg 4.
- A crueldade sofrida faz com que a pessoa não consiga desenvolver sentimentos de empatia pelo sofrimento alheio. Ao memso tempo, com uma bomba-relógio dentro de si, essas pessoas aguardam insconscientemente a oportunidade adequada de descarregar nos outros a raiva armazenada e nunca extravassada. Pg 5.
- Precisamos de uma porta aberta a nosso próprio passado para perceber que só se pode entender uma vida quando se consegue levar a sério o seu começo. Pg 10.
- O Psicólogo James W. Pennebaker constatou em seu experimento que o estado de saúde melhora quando a pessoa tem a possibilidade de comunicar as suas vivências dolorosas a alguém, com cujo interesse e compreensão ela pode contar. Pg 13.
- Só a descoberta da verdade e das consequências lógicas das estratégias infantis torna possível a libertação delas e das suas repetições quase automáticas no momento presente. E isso só pode ocorrer na segurança de um companheiro íntegro. O processo de cura requer as duas coisas, a confrontação com a infância traumática e também a revelação dos inúmeros mecanismos de defesa, cuja criação foi necessária para proteger a criança das dores insurportáveis. Mas o adulto pode fazer ambos. Pg 23.
- Muitos terapeutas acham o trabalho com a infância prejudicial, porque o paciente se sente uma vítima, em vez da pessoa adulta e responsável que é no presente. Também estou convencida de que a pessoa adulta é responsável pelo seu comportamento, e só foi uma vítima indefesa quando ainda era criança. Mas, na minha opnião, justamente o fato de conhecer a própria história pode ajudá-la a entender por que continua se sentindo uma vítima indefesa. Na psicoterapia ela pode aprender a entender isso e abandonar a postura de vítima. Pg 25.
- O cardiologista Dean Ornish escreveu em seu livro "Love&Survival", que os doentes cardíacos que viviam relacionamentos estáveis teriam maiores possibilidades de sobrevivência do que os solitários, e prova essa afirmação com dados estatísticos. Pg 27.
- As marcas produzidas pela realidade traumática da infãncia, leva o paciente a uma programação para o medo, submissão, a moldagem, a autonegação e a cegueira. Sem o reconhecimento dessa origem, a suposta liberação, por exmplo, através da PNL, da terapia comportamental e muitos outros métodos no contexto de técnicas de automanipulação, permanece temporária. O efeito positivo pode eventualmente durar algum tempo, e sob condições externas favoráveis até bastante tempo, mas a compulsão de repetir a experiência traumática da infância, em si mesmo, nos filhos ou em outras pessoas não pode ser eliminada dessa forma. Quando as condições externas pioram, esse impulso repetitivo pode ser reativado, sem que a automanipulação aprendida seja suficiente para eliminá-lo.
E nem pode ser diferente, pois afinal nosso corpo conhece toda nossa história, e nossa alma abriga aquilo que quer nos dominar e nos dirigir totalmente, como o que a criança aprendeu de seus pais nos primeiros meses e anos de vida. Por isso o corpo não pode fazer outra coisa senão ceder, submeter-se e obedecer. Porém, de vez em quando ele sinaliza sua aflição por meio de sintomas (como doenças).
Não conseguimos ir muito longe quando tentamos fugir da verdade contida em nós. Ela sempre nos acompanha nessa fuga, provoca dores, empurra-nos às ações das quais nos arrependemos depois, fortalece nossa confusão e enfraquece nossa autoconsciência. Mas, quando a enfrentamos, temos finalmente a oportunidade de saber o que ocorreu, o que faltou e o que nos conduziu a uma vida emocionalmente vazia. Pg 29.
- Quando se convence uma criança de que ela está sendo humilhada e maltratada para o seu próprio bem, eventualmente essa crença permanece durante a sua vida toda. No futuro, essa pessoa vai maltratar seus filhos da mesma forma, convencida de que está realizando uma boa ação. Mas o que acontece com a raiva, com a ira e com a dor que ela teve de reprimir quando criança, ao apanhar dos pais e além disso ainda ser obrigada a aceitar esse tratamento como uma boa ação?
Todas essas questões se aproximam da resposta a minha pergunta: como surgiu o mal no mundo? Para mim, fica cada vez mais claro: o mal é recriado a cada geração. O recém-nascido é inocente. Qualquer que seja sua constituição genética, o recém-nascido não capta o impulso de destruir vidas, mas quer ser bem tratado, protegido e amado, e também amar. Quando essas necessidades não são satisfeitas, quando em vez disso ele é maltratado, dá-se um encaminhamento inadequado à sua vida. Uma pessoa só se sente compelida à destruição quando sua alma, no começo da sua vida, foi torturada. Uma criança criada com amor e atenção não se sente motivada para a guerra. O mal não pertence necessariamente à natureza humana. Pg 35.
- Todas as más experiências podem ser impunemente descarregadas no próprio filho, porque o assassinato da sua alma pode ser camuflado com palavras como educação e disciplina.
Descobri que em todos os casos nos quais a vítima não se transformou mais tarde em algoz havia uma pessoa afeiçoada à criança que lhe possibilitou perceber os maus-tratos sofridos como injustiça. Essa pessoa é chamado por mim de testemunha auxiliadora. Nos casos em que ela esteve presente, a criança teve a possibilidade de comparar as atitudes, perceber que foi maltratada e então identificar-se com aquela pessoa amiga.
Nos casos em que essa pessoa amiga não esteve presente, em que inexistia qualquer alternativa à crueldade, em que nenhuma testemunha auxiliadora pôde confirmar a percepção da criança de que estava recebendo maus-tratos, ela corre o grande risco de encarar as torturas sofridas como um tratamento benéfico para ela, e mais tarde, sem nenhum peso na consciência, aplicá-lo em outras pessoas. Seria a ideologização da hipocrisia. Adolf Hitler aprendeu na casa dos pais a considerar necessários e corretos os espancamentos e humilhações a que era submetido, e mais tarde, como adulto, passou a agir desse modo quando afirmou ter de salvar a Alemanha eliminando os judeus. Outros ditadores ideologizaram, de forma semelhante, seus atos de vingança. Pg 37.
- Uma criança espancada não aprende o erro cometido, e sim a ter medo dos pais. Ela também aprende a menosprezar suas dores, a não senti-las e a se sentir culpada. Como era indefesa quando foi agredida, ela aprende a acreditar que uma criança não merece proteção nem respeito.
Essas mensagens distorcidas são armazenadas no seu corpo como informações, determinando sua visão de mundo, e mais tarde sua postura em relação aos outros e a si mesma. Essa criança entenderá a linguagem da violência como o único meio eficaz de comunicação e fará uso dela, pois geralmente o adulto prefere que o seu antigo sentimento de impotência permaneça reprimido. Pg 39.
- É compreensível que adultos não queiram saber das suas dores e mantenham-se atrelados a esse sistema para não se confrontarem com o sofrimento, tão cedo reprimido. Porém, a raiva armazenada no corpo da criança espancada tem sede de vingança e de extravassão. Pg 40.
- Quanto mais cedo é aplicada a violência, mais permanente é o efeito do que foi aprendido e menos ele consegue ser controlado pela mente consciente. Basta surgir uma oportunidade para liberar a brutalidade contra os outros ou contra sí mesmo (suicídio). Pg 41.
- Estamos acostumados a não falar das angústias da nossa infância, e é disso que muitas vezes provém o ato cego de ódio. Pg 43.
- Quando crianças, as pessoas constroem um ego falso e não sabem que possuem outro, em que as necessidades e os sentimentos reprimidos permanecem confinados, porque essas pessoas nunca encontraram alguém que as tivesse ajudado a entender a sua angústia e a expressarem os seus verdadeiros sentimentos e necessidades.
O objetivo é sempre a manutenção da vida mentirosa, para que a pessoa finalmente consiga obter a atenção ou a admiração que lhe foi tão dolorosamente subtraída na infância. Pg 46.
- Uma criança pequena não poderia sobreviver à verdade, ela precisa reprimi-la por razões puramente biológicas. Mas essa repressão, esse desconhecimento da própria origem têm um efeito destrutivo. Pg 62.
- As piores privações materiais não chegam a prejudicar o caráter da criança, enquanto sua integridade não é violada com hipocrisia, os maus-tratos, os castigos e as humilhações emocionais.
- Uma criança não nasce com o cérebro totalmente desenvolvido, ele vai se estruturando gradualmente ao longo dos três primeiros anos de vida. As mensagens que o cérebro assimila nesses primeiros anos às vezes ficam gravadas com muito mais força do que as informações posteriores.
Mães, não fiquem aflitas se as suas mãos de repente escorregarem; vocês passaram muito cedo por essas experiências dolorosas, isso acontece quase automaticamente. Mas nunca digam aos seus filhos que o fizeram para o bem deles, porque assim estarão contribuindo para a estupidificação e o sadismo velado. Pg 76.
- Quando uma criança pequena é espancada ou maltratada de algum modo, isso pode provovar danos, porque numa situação de estresse os neurônios recém-formados e suas ligações podem ser destruídos. Aliás, isso também pode ocorrer quando se transmite um estímulo intenso ao cérebro do feto, por exmplo, tocar música horas a fio para que nasça um Mozart. Para poder ter seu cérebro livremente desenvolvido, a criança precisa do seu ritmo próprio de estimulação, e não de uma situação externa, forçada e artificial. Há um consenso de que as primeiras emoções deixam vestígios no corpo, quando então as informações são codificadas e vão influenciar, na idade adulta, nossa forma de pensar e de agir, mas permanecem inacessíveis ao entendimento consciente e lógico. Pg 77.
- Quando crianças, aprendemos a reprimir e as negar sentimentos naturais. Aprendemos a achar que as humilhações e as surras são para o nosso bem e não nos provocam dores. É porque nosso cérebro está equipado com essa falsa informação que educamos nossos filhos com os mesmos métodos, e convencemo-los de que para eles também é bom o que supostamente foi bom para nós.
Por isso milhões de pessoas podem afirmar, com toda seriedade, que as crianças só se tornam boas e comportadas com o emprego da violência. Essas pessoas não se importam com o medo que provocam nos seus filhos, e recusam-se a entender que com as surras elas praticamente ensinam as crianças a utilizar, no futuro, a violência contra os outros ou contra si mesmas. Pg 80.
- A criança espancada só consegue mesmo lembrar-se do medo que sentiu, das expressões dos pais raivosos, mas quase nunca do motivo. A criança vai achar que foi má e que mereceu o castigo. Qual o efeito pedagógico positivo disso? Pg 81.
- Mas os vestígios dessas dores não se extinguiram. Se eles estivessem extintos, não precisaríamos repetir sempre o que nos infligiram. As partículas de lembranças, que consideramos apagadas, continuam ativas em nós. Só reconhecemos isso quando tomamos consciência das nossas formas de comportamento. Assim, o esquecimento dos antigos traumas e negligências não nos traz nenhuma solução, pois o passado domina os relacionamentos com os nossos semelhantes, e sobretudo com os nossos filhos.
Por um lado, os bloqueios de pensamentos são nossos "amigos" porque nos protegem da dor e permitem-nos abafar os medos do passado. Mas por outro lado, justamente por isso, eles podem revelar-se como inimigos, porque nos presenteiam com a cegueira emocional. Para não precisar sentir o medo e a dor da criança surrada, renunciamos ao conhecimento da afirmação da vida, deixamo-nos seduzir por seitas, não enxergamos as mentiras, achamos que as crianças precisam apanhar, etc. Pg 82.
- Já foi provado cientifica e estatisticamente que as crianças espancadas e castigadas são mais obedientes a curto prazo, mas a longo prazo tornam-se mais agressivas e destrutivas.
Só as pessoas que apanharam sentam a compulsão (o que não quer dizer que todas cedam a ela) de bater no seus filhos. Pessoas que não foram castigadas simplesmente não têm esse problema, porque seu corpo não armazenou as lembranças correspondentes. Pg 86.
- O corpo sabe de tudo o que lhe aconteceu, mas não consegue expressá-lo com palavras. Ele é como a criança que fomos um dia, a criança que tudo vê, mas que é indefesa e impotente sem a ajuda dos adultos. Portanto, quando as emoções do passado vêm à tona, elas são acompanhadas pelo medo da criança que se sente vulnerável, que depende da compreensão ou pelo menos da serenidade dos adultos.
Contrariamente ao corpo, o sistema cognitivo não sabe muita coisa sobre acontecimentos passados; as lembranças conscientes são sempre fragmentadas e não confiáveis. Em compensação ele dispõe de um conhecimento abrangente, uma razão desenvolvida e uma experiência de vida que ainda falta à criança. Como o adulto não é mais impotente, ele pode oferecer à sua criança interior (o corpo) proteção e um ouvido atento, para que ele possa se expressar a seu modo e contar a sua história. À luz dessa história, os medos e as emoções incompreensíveis do adulto que vão aflorando adquirem os seus significados. Finalmente eles se encaixam num contexto e não são mais ameaçadores. Pg 90.
- Uma ferida não consegue cicatrizar enquanto continua sendo encoberta e negada. Pg 97.
- Etiquetas são distribuídas pelos pais, de acordo com o que não suportam nos filhos (você é má, boba, um peso...). Mas a criança não precisa permanecer prisioneira dessa receita. Basta um professor que a ajude a questioná-las. Isso nem é tão difícil, mas raramente é realizado. Pg 99.
- Jovens ainda não afirmam que: "Apesar das surras eu me tornei grande forte". Eles ainda não conseguiram captar o alcance disso, pois as lembranças das surras ainda são recentes. Pg 98.
- Uma criança, por meio do medo, não consegue aprender nada além de sentir medo. Pg 101.
- A criança obtém da testemunha conhecedora o que os pais lhe negaram: a prova de que as suas percepções estão corretas, de que crueldade e manipulação são o que são, de que a criança nao precisa ser obrigada a ver amor nelas, de que esse conhecimento é necessário para sermos autênticos e podemros amar. Pg 104.
- Se no passado não fomos castigados pelos nossos erros, se nos explicaram com amor o que era inadequado, ou até perigoso em nosso comportamento, podíamos nos arrepender espontaneamente e assimilar a experiência de que, como seres humanos, não somos infalíveis. Mas, se formos castigados pelos nosso pais por causa de qualquer deslize, então captamos a mensagem de que é arriscado reconhecermos os próprios erros, porque isso nos subtrai o amor dos pais. Essa experiência pode provocar os futuros sentimentos de culpa e medo. Pg 116.
- Por outro lado, existem pessoas que foram duramente castigadas pelos pais por qualquer deslize, e no presente se culpam e se deixam culpar por tudo p que acontece. Comportam-se como crianças pequenas que querem sempre ser boazinhas para receber amor e não ficar sozinhas. Pg 117.
- Considero ilusão que os sentimentos desparecem quando se perdoam os pais e se substituem os sentimentos negativos por positivos. A longo prazos os sentimentos não se deixam manipular. Muitas vezes eles se fazem notar em perturbações somáticas. Pg 125.
- O castigo produz o medo e geralmente coloca a criança num estado de estupor, de paralisia, no qual não há mais possibilidade de uma reflexão tranquila, porque o pavor preenche toda a sua consciência. E as novas experiências e informações não têm influência sobre esses medos tão cedo armazenados no corpo e sobre os bloqueios de pensamento daí resultantes. Pg 132.
- Ainda que o corpoda criança registre a falta de uma afeição autêntica, a criança não consegue ordenar tudo isso. Ela se refugia na compaixão pelos pais, e o amor que sente por eles a ajuda a manter a sua dignidade, apesar de tudo. Pg 133.
Indicações trazidas pelo livro: - Livro: "No princípio era a educação". Mesma autora. - Livro: "Não deverás perceber". Mesma autora. - Livro: "O drama da criança dotada". Mesma autora. - Livro: Plain talk about spanking. Mesma autora. - Livro: "Abrindo-se". James W. Pennebaker. - Livro: "As máscaras da infâmia". Marie-France Hirigoyen - Site: The-forbidden-issue-alicemiller.org. - Site: Nospank.org. - Organisation Parenting without Punishing. - Livro Molecules of Emotion. Candace B Pert. - Livro A rede das emoções. Joseph LeDoux. - Pessoas: Donald Capps, Daniel L Stern, John Bowlby, Frédérick Leboyer, Michel Odent, Bassel Van der Kolk.
It promised much but in actual fact the majority of the book was made up of unsubstantiated claims and sweeping personal statements about the correctness of her view over everybody else. While there might be some grains of truth in her arguments it is mostly emotionally based and little true scientific evidence is provided. This is a shame as if this had been written in a different way it could have been a powerful statement rather than the slightly awkward and self focused book that is it.
While nobody would argue of the wrongness of smacking a child, the cases offered were extreme and it is little wonder that the individuals turned out strange. There was little advice on how to deal with strong willed children or children at all because the assumption made is that they are all naturally good. After a while this became increasingly irritating as you wanted to scream what are the alternatives that you are offering us that work.
The historical examples really did leave a lot to be desired. When questioned with historical data Alice responded with 'they did not know anything but I do' and then gives no evidence to base her claims on. In fact there are no foot notes in the entire book, everything is based on her interpretation. She is not interested in explaining what she is basing her arguments on because it gets in the way of her theory.
Only in the final chapter did things start to come together and make sense but this was too little too late. A disappointing book and not an author I will look out for.
This book by Alice Miller has really opened my eyes to many aspects of the effects of parenting that I had not considered, and it has changed my life immensely for the better.
Μια συνέχεια από τις Φυλακές της παιδικής μας ηλικίας της ίδιας, η Μίλλερ ασχολείται με το πως οι ταπεινωτικές, αυταρχικές, απορριπτικές συμπεριφορές των γονέων, αλλά και το ξύλο, η σωματική κακοποίηση, όχι μόνο μπορεί να οδηγήσουν το παιδί να αναπαράγει τα ίδια στην ενήλικη ζωή του, αλλά μπορεί να είναι και η πηγή πολλών (ψυχο)σωματικών του συμπτωμάτων.
Υπογραμμίζει την σημασία του να θυμηθεί και καταλάβει κάποιος τις τραυματικές εμπειρίες του ως παιδί (κι όχι απαραίτητα να συγχωρέσει όποιον τον πλήγωσε, αντιθέτως, να αποδώσει τις ευθύνες εκεί που πρέπει ώστε να μπορέσει να προχωρήσει) και να τις διαχειριστεί όχι σαν τον ανυπεράσπιστο ανήλικο του τότε, αλλά ως υπεύθυνος ενήλικας για να σπάσει τον φαύλο κύκλο.
This is the third book I read by Alice Miller. First one was the infamous “The Drama of the Gifted Child” and it probably might have set the bar too high. This one also has strong opinions and even some applicable recommendations regarding childhood reflections and openning up dialogue with one’s elders for emotional archeology. Still though, the book seemed a little unstructured, repetitive, and it is sort of a compilation of vague stories of unknown poeple. Might be a mediocre introduction into Alice Miller’s relatively revolutionary perspective to pedagogy for first timers but please be aware there are better books (at least I am aware of one, again by her)
An amazing book which shows the trauma from our childhood that we keep with us for the rest of our lives until we find the courage to confront it and deal with it. It is a difficult process but worth doing.
"Bilincimiz inkar etse de, bedenimiz bütün çocukluk anılarını olduğu gibi saklar" "Beden kayıt tutar" "örneğin günümüz cinayet işleyenlerin çoğu, çocuk yaşta doğum yapan ve uyuşturucu bağımlısı olan annelerin çocukları" "Norobiyologlar, travma görmüş ve ciddi ölçüde ihmal edilmiş çocukların beyinlerinin duyguları yöneten bölgelerinde belirgin doku bozukluğu saptamış, kimilerinde beynin üçte biri hasar görmüş" iyi haber şu ki; her şeye rağmen eğer çocukluk dönemi ilgili anılarını farkedersen ve kendindeki yansımasını görürsen özgürleşebiliyorsun. Aksi halde kendine yapılanı öncelikle çocuğuna benzer şekillerde yansıtıyorsun ve çocuğun da 5enin hatalarını farketmezse kendi çocuğuna yansıtır ve bu böyle devam eder. ve hatta beden isyan eder hasta olur. bağışıklık sistemi etkilenir ceşitli hastalıklar ortaya çıkar. Özellikle eğer yanında yakınında bir "bilen tanık" olur ve çocuklukta yaşadıklarının doğal ve doğru şeyler olmadığını sana gösterir ve farketmeni sağlarsa çok daha erken özgürleşebiliiyorsun.
tek hoşuma gitmeyen çok fazla dinle bağlantılı bölümlerdi Havva Adem bölümü hariç..
Alice Miller' in bir kitabını daha okuma niyetindeyim. insanın öncelikle kendini tanıması yolunda müthiş yardımcı kitaplar. iyi ki yazmış, iyi ki Türkçeye de çevrilmiş.
I reflected as I read. I thought of the physical and emotional abuse, as well as the humiliation I experienced as a child, how much that hurt me, then compared it with the extensive damage done to children throughout the world in the cultures where these things happen on a larger scale. I thought of the terror children experience as a result of war. This book solicited many thoughts and reactions. Although I found it useful, I am not tempted to read any of the other books Alice Miller wrote.
Intriguing, sometimes disturbing, frequently thought-provoking. A book for the layman about the effects of childhood traumas and neglect, the denial that can result, and the continual cycle of repeated violence. One or two inconsitencies and illogical leaps, but very readable; should be read by anyone who is a parent!
Although I agree with the principles and ideals set forth in this book, the tone is noxious. It spews forth like the diatribe of a zealot and leaves casual readers like myself feeling like if you are not with her you are against her. I would not recommend as an introductory book into the ramifications of corporal punishment.
This book was recommended to me as I was looking for research materials for an upcoming project. Got me thinking about stuff I didn’t really want to be thinking about. It was an excellent read.
One of the latest entries in Miller's writing career.
An all encompassing summary of Miller's foundational works. Some may find it hard to follow because of its brevity and the messiness of the argumentation. Some may be taken aback by the candor with which she integrates her own perspective on christian values. Some may feel offended by the lack of academic conformity a highly educated audience needs to feel secure about what they are reading.
But I hope anyone reading Miller for the first time will see past these flaws and embrace what I see as a foundation for a new perspective on applied therapy. Do not seek scientific theories backed by hard research. Do not seek validation of the way you are used to rationalize your own upbriging or that of anyone around you. Do not seek a solid and socially acceptable alternative to what you have learned in school and college.
Miller's ideas are aimed at reframing all that is known about childhood trauma and adult pathologies. It is an attempt at establishing new axioms and asking more productive questions; it is not a grandiose theory about the mind. Of course, currently accepted theories of the mind will be challenged, and conflict will ensue in the reader's mind between what was taken for granted before, and what this new way of inquiring about our own childhood and parenting practices has to offer.
For those who are already acquainted with Miller's opuses such as For Your Own Good, I would not insist on you read this one. While Miller fills in some blanks in the general picture, and provides insightful new testimonies that attest to the fruitfulness of her intuitions, this is mostly a repetition of what has been stated before.
I hope this review will set your expectations in the right place before reading it. For those who are open to seeing things differently, it will be a difficult read. For those who are coming from a critial standpoint, be prepared to be fully disappointed by the lack of scientific rigor displayed by most revolutionary thinkers. This is an introductory book for the layperson who is starting their journey into self-discovery, no less, no more.
Η Alice Miller, συγγραφέας του πονήματος "Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας" το οποίο αποτελεί ένα σημαντικό βιβλίο εκλαίκευμένης ψυχανάλυσης, συνεχίζει με το Ξύπνημα της Εύας αναλύοντας περισσότερο και εστιάζοντας το ζήτημα της παιδικής κακοποίησης. Και ως κακοποίηση εμπεριέχει όχι μόνο την σωματική βία στα πλαίσια της "μαύρης παιδαγωγικής" αλλά και κάθε μορφής ταπείνωσης που μπορεί να υποστεί ένα παιδί από τους γονείς, τους δασκάλους και άλλα πρόσωπα και επειδή ακριβώς εκείνη τη στιγμή λόγω ηλικίας νιώθει ανίσχυρο να βρει διέξοδο, αποκρύπτει στον εαυτό του το τραύμα, το απωθεί όμως όπως υποστηρίζει η ψυχαναλύτρια το σώμα του το "θυμάται". Το ενδιαφέρον σε αυτό το βιβλίο είναι οι προεκτάσεις που έχει η αποδοχή της τιμωρίας των παιδιών από μεγάλο μέρος γονιών, θρησκειών, ηγετών. Το ένα αστεράκι το έκοψα γιατί θεωρώ ότι μετά από ένα σημείο και πέρα επαναλαμβάνεται. Σαφώς δεν είναι τόσο μεστό κείμενο όπως οι φυλακές ή για να το θέσω κομψότερα, αν έχεις διαβάσεις το πρώτο δεν είναι απόλυτα απαραίτητο να διαβάσεις το δεύτερο.
I'm unsure if this is the best book, to begin with when it comes to Alice Miller, but it sure gives a glimpse into some of her brilliance. She is fond of referring her earlier works and that may be the best reason for reading them in order, not that it changes much of the qualities of this book. Because she can refer to her earlier books it also means that the topics discussed are similar, and in Alice Miller's case it is all about childhood abuse by parents and how those traits and habits are passed from parents to child, unless you confront them, talk about it and figure a way through and out. I like Miller best when she goes into theory and least when she goes into the case material - and I would say this contains both about the same. The book was not as much help as it was informative, but still, a solid read on researching childhood trauma that is focused on physical violence and punishments(or chastisement) by parents.
In this book, Alice Miller names and expands the premise that, in order to reach mature adulthood, we need to recognise the impact on our childhood selves of a parenting style that taught us to hide our own feelings and needs to meet parental expectations. She gives many examples to illustrate this premise and I find plenty to explore here.
There is a "but". As well as quoting other authors, she quotes and recycles material from previous books and I did find this rather unhelpful. It didn't put me off her work altogether. Instead, it made me want to go back to previous books and read more. I'm not entirely sure I know what this book brings over and above what she has already written.
What I would say is that I find merit in her premise that certain parenting styles, presented as good for children, are actually violent and that we need to recognise the violence in order to heal and move fully into adulthood.
Get ready for your paradigms to be challenged by well researched information upon best ways to interact and manage people, parent your children and just be living life in general.
Teachers, counselors, other professionals, parents… all would do well to read this well-researched plus anecdotal accounts of managing trauma within the body. The truth, when discovered through courageous reflection and quality mentoring WILL SET YOU FREE.
Much more than this, Miller gives her comprehensive reasons for parenting advice that DOES NOT include corporal punishment. It’s a rethink upon discipline!
This is a book that I will read again, and happily share with others!
I libri di Alice Miller sono sempre un balsamo per l’anima. La verità, cruda e nuda, della nostra società inizia tra le mura domestiche, durante i primi anni di vita. In questo breve saggio la dottoressa mette in luce le conseguenze che l’educazione ricevuta nell’infanzia ha nel corso dell’esistenza, analizzando ambiti tra i più svariati: la religione, la politica, la psicoterapia. Dà voce a coloro ai quali la libertà di parola è stata tolta fin dalla genesi, rappresentati dal personaggio biblico di Eva. La lucidità e la consapevolezza che distinguono questa autrice accompagnano l’intera opera.
Pesante, doloroso, triggerante. Da leggere solo se siete pronti ad affrontare i mostri della vostra infanzia. Interessante la parte in cui si fa riferimento a dittatori spiegando l'influenza dannosa che la pedagogia nera ha sulla società. Molto interessante l'intoduzione al concetto di testimoni consapevoli e inconsapevoli. Un libro molto intenso, che non credo rileggerò. Avevo iniziato un approfondimento sull'opera di Alice Miller all'inizio di questo 2022, ma mi è toccato rallentare fino ad interromperlo, perchè è tutto davvero troppo triggerante e difficile da processare per me.
Çokça alan okuması yapan biri olarak yazarın da belirttiği gibi bu kitapta uzmanlar için pek bir şey olduğunu düşünmüyorum. Herhangi bir katkı sağlamadı. Ancak alan dışı okur için farkındalık sağlayacaktır. Özellikle çocukluğunda fiziksel şiddet ya da başka yollarla cezalandırılmış ve cezayı meşru gören, anlayamadığı fizyolojik yakınmaları/ruhsal sıkıntıları olan okur için. Profesyonel puanım 3, alan dışı okur puanım 4.
Alice Miller was an authority on how cruelty — intentional and unintentional— experienced early in life can stay with people and damage relationships later.
In this book, the author emphasizes the importance of understanding the impact of trauma before the trauma can be put into perspective and resolved.
The book has no numbered source notes, but there is a bibliography.