Virgin Soil

by Ivan Turgenev, Rochelle S. Townsend (Translator)

Large Format for easy reading. The last novel of any length from one who may be considered one of the great Victorian novelists.

Genres: Fiction, Classics, Russian Literature, Russia, Literature, Novels, 19th Century

308 pages, Paperback

First published January 1, 1877

About the author

Ivan Sergeyevich Turgenev (Cyrillic: Иван Сергеевич Тургенев) was a novelist, poet, and dramatist, and now ranks as one of the towering figures of Russian literature. His major works include the short-story collection A Sportsman’s Sketches (1852) and the novels Rudin (1856), Home of the Gentry (1859), On the Eve (1860), and Fathers and Sons (1862).

These works offer realistic, affectionate portrayals of the Russian peasantry and penetrating studies of the Russian intelligentsia who were attempting to move the country into a new age. His masterpiece, Fathers and Sons, is considered one of the greatest novels of the nineteenth century.

Turgenev was a contemporary with Fyodor Dostoevsky and Leo Tolstoy. While these wrote about church and religion, Turgenev was more concerned with the movement toward social reform in Russia.

Reviews

[Luís · Rating 4 out of 5]

Here is a lovely surprise. I took particular pleasure in reading this novel. Turgenev's precise and astute writing presents a psychological study of our heroes and paints us a vivid picture of an entire era.
In 1870, in the heart of Tsarist Russia, as the revolution loomed, a band of young militants was organized, working in secret. This uprising and revolution would not have happened without the people that our young militants must "wake up." To do this, we have to "simplify" ourselves, they say, that is to say, rub shoulders with your peasants in these "sleeping virgin lands." Turgenev portrays these heroes' realistic portraits: Nezhdanov, the natural son of a "great" pessimist, in perpetual suffering, the undecided, the dissatisfied, whose commitment will gradually decline, and his love for Marianne will follow the same path. Solomine is the serene man of action, the sage who directs and reassures. Marianne is enthusiastic, fiery, determined, and committed; she loves Nezhdanov, but rejecting him, she falls into the arms of Solomine, whom she admires. Thus, our heroes go from fun to disillusionment; failure will be bitter.
In this novel, we also rub shoulders with the greats of Tsarist society, such as Sipiagin, who has rather broad ideas and is a little progressive, and his wife, the beautiful Valentine, who desires to please and manipulate his world. In these salons where the shenanigans and pretenses reign, the high-ranking curator also prowls over Kalloméitsiev, who hates all these nihilists, but everyone sees that they tolerate each other.
Turgenev takes us to a cold and rainy Russia, to the people, to factories with a repulsive stench, to bars where vodka warms the peasants, to peasants on muddy roads. But also, in the lounges of wealthy homes, his story is lively, realistic, and pleasant to read.

[Mohammad Hrabal · Rating 4 out of 5]

قبل از شروع رمان، کتاب دارای دو بخش است که شامل مقدمه‌ی ناشر و آشنایی با تورگنیف و آثارش از مترجم می‌باشد که به نظر من بعد از اتمام رمان آنها را بخوانید بهتر است
********************************************************************************
تورگنیف در خاک بکر پیرامون انقلاب آمدنی روسیه نوشته است و اگر نگوییم ترسیم چنین آینده‌ای در سال‌های 1870 اعجازی پیامبر گونه است، بی‌تردید از شمی "زمان آگاه" و درایتی در حد کمال برخوردار است. ص10 کتاب، مقدمه ناشر
زیبایی، گیرایی، مهارت تکنیکی و سبک نگارش، همه دست به دست می‌دهد و این اثر را رمانی کلاسیک و جاودانه می‌سازد. رمان کند و آرام آغاز می‌شود و این فرصت را به خواننده می‌دهد تا بتواند درباره‌ی قهرمانان و صحنه‌های آن تصویر درستی داشته باشد. سپس حرکت داستان سریع‌تر می‌شود تا طرح هیجان‌انگیزتر شود و این حرکت و هیجان تا آخرین صفحه‌ی کتاب، خواننده را به دنبال خود می‌کشد. ص 24 کتاب، مترجم
ما هیچ کس را نمی‌شناسیم! ما می‌خواهیم کارهایی بکنیم، همه‌ی دنیا را در هم بریزیم، در صورتی که خارج از همین دنیا - بین دو یا سه دوست، زندگی می‌کنیم. در محفل کوچک تنگمان به یکدیگر تنه می‌زنیم! ص 57 کتاب
گرچه درک این امر خیلی آسان نیست، لکن این واقعیت مسلمی است که روس‌ها بزرگ‌ترین دروغ‌گویان روی زمین هستند. ص 286 کتاب
پس از سالیان دراز به میهنم باز می‌گردم
هیچ تغییر جالبی در آنجا نمی‌بینم
همان رکود، سکون مرده‌وار، با خانه‌های خراب، دیوارهای فروریخته
و همان کثافت، پلیدی، فقر و بیچارگی
...
هرگز پیش از این چنین خواب ترسناکی سرزمین ما را در بر نگرفته بود
همه هر کجا هستند در خوابند
...
تنها میخانه‌ی تزار است که هرگز چشم بی‌رحمش را نمی‌بندد
بنابراین، بطری را محکم در دست می‌گیرد
ابرویش در قطب است و پاشنه‌اش در قفقاز
روسیه‌ی مقدس، سرزمین مادری ما، در خواب ابدی غنوده است. صفحات 385 و 386 کتاب
ما مردم روسیه واقعاً مردمان عجیبی هستیم! ما راحت می‌نشینیم و منتظر می‌شویم چیزی یا کسی بیاید و بلافاصله ما را شفا بدهد، تمام زخم‌های ما را التیام بخشد، تمام امراض ما را مثل یک دندان فاسد ریشه‌کن کند. ولی چه کسی یا چیزی باید این طلسم سحرآمیز را بشکند، داروینیسم، روستا، اسقف پری‌پنتی‌یف، یک جنگ خارجی، ما نمی‌دانیم و توجه نداریم، ولی باید دندانمان را بیرون بکشیم! این چیزی نیست مگر فقط تنبلی، بطالت و بی‌فکری. ص459 کتاب

[Dalia Nourelden · Rating 3 out of 5]

"أصبح يستحيل على المرء أن يظهر أنفه في هذه المدينة اللعينة الكريهة دون أن يلتقي بشئ من السوقية والحماقة والفوضي. او لا يعثر على أدلة جديدة على ظلم شنيع وعسف لا يطاق. لا يستطيع الإنسان ان يعيش في هذا البلد بعد الآن "

حكايات ما قبل الثورة، و أمل ما قبل الثورة ، وجهل ما قبل الثورة ، والخنوع والضعف والجهل وخاصة من اكثر الفئات التي يجب لها ان تثور لكنها دُفنت حية تحت عجلة الحياة والمعيشة ولم تستطع سوى الهروب في الخمر والبحث عن اى مباهج يمكن ان تصل اليها . ومهما حاولت فئة ما حثهم على الثورة والقيام غضباً قوبلوا بعدم الفهم والتجاهل والسخرية .



ولكن بعد معاصرتنا للثورات ، ماذا أخذنا؟ وماذا أستفدنا حقا !!
استشهاد العديد من الأبرياء .
هل نسيناهم ؟
لا ، لم ننساهم .
لكن هل جئنا بحقوقهم ؟
‏هل وصلنا إلى ما جعلهم يقومون ويموتون في سبيل الثورة ؟
‏جميعنا نعلم جيدا إجابة هذا السؤال.

هل الرواية ثورية فقط عن التمهيد للثورة وقيام الحركة الطلابية ،وليس بها شئ سوى التحضير للثورة ؟
لا بالطبع ، بل بالعكس هى اجتماعية اكثر مما هى سياسية. والحديث عن الرغبة في التغير وحث الآخرين على الوقوف والمطالبة بالتغيير ورفض الأوضاع الحالية هو جزء من احاديث الشخصيات .

" إن نصف روسيا يموت جوعاً وكتاب الأدب في موسكو يريدون ان يدخلوا الطريقة القديمة المدرسية في أساليب الأدب، وأندية الطلبة قد أُوصدت، والجواسيس مبثوثون في كل مكان، والظلم قد عمّ وطّم ، والأكاذيب والخيانة بألوانها وضروبنا ، والخديعة والغش واللؤم والسفالة"

هى تتحدث اكثر عن أوضاع من يتم دعوتهم للثورة والأوضاع الاجتماعية والإقتصادية . وأوضاع الذين يدعون للثورة والتغير . مابين مؤمن حقا بالقضية ، وبين من ينتابه الفتور ، وبين من يعلم جيدا أن التغير لن يكون سهلاً ولن يحدث قريباً .
مابين من يندفع بحماس يصل الى درجة التهور وبين من يتأنى ويفكر ، وبين من يندفع مع المندفعين دون إيمان حقيقي ، وبين من يلعب مع كل الأطراف .
وبالطبع مع اى دعوة للتغير هناك الداعين للثورة و هناك الرافضين لها الذين سيشعرون بالضيق إن انضم احد منهم للثورة .
"لان البادئين بكل نهضة والطلائع يهلكون يتحطمون وإن كانوا الفائزين الموفقين .وفي خطب عظيم كالذي نحن نريد ان نزج بأنفسنا فيه لن يهلك الأوائل وحدهم، بل الذين بعدهم، والذين يجيئون بعد هؤلاء وهكذا، حتى يتحقق الرجاء ويأتي الفوز المبين.



وبها ايضا تأثير تصرفات الأهل على ابنائهم سواء من خلال تورجنيف او ماريانا . الشعور بالخزى بسبب الماضي أو الغضب من ذكر الماضي بسوء .

كما وجدت بها وخاصة من خلال تورجنيف شعور التمزق ما بين حالتين ، مابين عواطفه وشاعريته التي يريد إخفائها ورغبته في الظهور بمظهر الثورى المدافع عن القضية بحماس يماثل حماس من حوله .
ربما نوع من اضطراب الهوية ، ان لا تعلم ماذا تريد بالظبط ، أن تنجرف مع التيار حتى لو لم تكن تشعر بنفس الايمان الذي يشعر به من حولك .
‏
وبالطبع لابد من وجود قصة حب يتم نسجها مع الأحداث ليكون الحب احد الدوافع للانضمام للثورة .



"ما أعجب وما أغرب أن ندرك فجأة أننا نحب بعضنا بعضاً ، وإن لم نتبادل من قبل كلمة واحدة عن حبنا!"

الرواية جيدة في مجملها لكن لم تجذبني كثيرا وشعرت بالملل معها أحيانا ربما لعدم ارتباطي بالأبطال وعدم اهتمامي كثيرا بالأحداث والأحاديث المتبادلة . لكنها بالتأكيد بداية لقاء مع تورجنيف ولن يكون اللقاء الأخير.

تنبيه : محبي النهايات السعيدة يمتنعون 😁

بالنسبة للترجمة في المجمل جيدة لكن هناك بعض الجمل والتعبيرات كانت "بتفصلني " ربما كان المقصود ان الحديث مثلا بهذه الجملة باللغة العامية مثلا فجاء بأقرب تعبير لها ، ربما ، لكنه فى هذه الأوقات جعلني أشعر كأن الكاتب مصرى وليس روسي 😂. كنت بحس ان في نشاز فجأة في الحوار.
٦ / ٤ / ٢٠٢٢

[AiK · Rating 4 out of 5]

Роман Тургенева "Новь" можно рассматривать, как развитие темы, начатой в "Отцах и детях" - темы развития идеи освобождения народа, прошедшей свой путь от нигилизма до народовольческого движения, но уже в послереформенный период, когда народ был формально освобождён от крепостного права, но на деле так и остался порабощен, основой чего оставалась безземельность, нищета и бесправие. Тургенев чувствует слабость идеи "хождения в народ", поскольку само это понятие раскрывает "страшную далекость" народовольцев, как правило, представителей разночинцев, образованных, полных идеалистически прекрасных целей, от народа, в основном крестьян. Нежданов - внебрачный сын аристократа и гувернантки, всю жизнь страдал от своего непонятного положения в обществе. Отец дал ему образование, но сам он не чувствовал себя ни принадлежащим к высшему сословию, ни к низшему. Такой же была и Марианна, дочь несправедливо обвиненного чиновника, рано осиротевшая и взятая на воспитание к богатым родственникам. Эта "промежуточность" между классами и составляла основу образованного разночинства, поскольку образование все же не было доступно массам. Нежданова Паклин называет российским Гамлетом. Его "хождение в народ" кончилось тяжёлым опьянением, ибо пить он не умел и не любил, а иного способа сблизиться с народом он выдумать не мог. Разочаровавшись в своих способностях, он стреляется. Конечно, Нежданов - не герой, а фигура, скорее, трагикомическая. Но он хорошо характеризует всю неясность целей, нелепости самого "хождения в народ" в силу огромного разрыва между классами, оторванность разночинцев от народа. Эту нелепость крестьянка Татьяна метко назвала словом "опроститься", что означает снизойти, опуститься до уровня народа. Нежданов и его подруга Марианна, одна из наиболее ярких "тургеневских девушек", хотят немедленной борьбы, бунта, они взывают к крестьянам, раздают брошюры и разъясняют, но не находят вообще никакого понимания. Народ спит. Тургенев с ироничным скептицизмом рисует образы разных революционеров - это и Маркелов, и Машурина, и Паклин, но центральным все же является Соломин. Он не верит в необходимость немедленного бунта. Будучи практичным и деловым человеком в силу своей профессии, он сразу понял, что без народа никакая революция, бунт невозможны, что народ "долго готовить надо - да и не так и не тому, как те". Название "Новь" показывает необходимость нового типа революционера в России - не нигилистов-разночинцев, "ходящих в народ", а как Соломин - выходцев из народа.

[ع. ر. افّلا · Rating 5 out of 5]

در فیلم «اژدها وارد می‌شود» (نسخهٔ مانی حقیقی) یکی می‌گوید منتظر است بر این میت نماز بخوانند و بعد خاکش کنند، و پاسخ می‌شنود:
این بابا ما کسیست-لنینیست بود، نماز نمی‌خواد.
حالا وقتی آدم پشت کتاب را می‌بیند که نوشته «خاک بکر دربارهٔ انقلاب آمدنی روسیه نوشته شده و اگر نگوییم ترسیم چنین آینده‌ای در سال‌های ۱۸۷۰ اعجازی پیامبرانه است…»، نه بیا و بگو! برای یک انقلاب سوسیالیستی که مهمترین رسالتش نادیده‌گرفتن پیامبران است کسر شأن است که پیامبرانه پیشگویی شود، اما متافیزیسین همه‌جا زهر خودش را می‌ریزد.
ناشر، مترجم و ویراستار به نظر می‌آید از طرفداران دوآتشهٔ داستایفسکی‌اند و برای مالیدن پوزهٔ تورگنیف به خاک این کتاب را منتشر کرده‌اند. در همان مقدمهٔ کتاب ما با یک اسپویل مهم مواجهیم، بعد در ادامه می‌رسیم به اشکالات گرامری، نگارشی، لپی، علائم نگارشی و هر چیزی که می‌توانید یا نمی‌توانید تصور کنید. بارها تصمیم گرفتم کتاب را رها کنم و فقط به خاطر گل روی تورگنیف نگهش داشتم.
اینها را همین ابتدا گفتم که اگر کسی خواست تورگنیف‌خوانی را از این کتاب شروع کند، نکند. مرسی. اه.



چرا ۷سال پیش دست پس از ۹سال دست از کمونیست‌بودن برداشتم؟
در رسالهٔ گرگیاس کالیکلس به سقراط می‌گوید پیگیر-فلسفه-بودن به درد دوران جوانی می‌خورد و در پیری بی‌عقلی است، چرا؟ چون در سنین بالا باید به سیاست پرداخت، تا بتوانیم با نفوذ حاصله از خود و اطرافیانمان محافظت کنیم. فلسفه به درد این کار نمی‌خورد. سقراط (در راستای این بحث جالبش که می‌گوید ظلم‌دیدن بهتر از ظلم‌کردن است)، می‌گوید مهمتر از اینکه بتوانیم از دوستانمان در برابر ظلم محافظت کنیم، این است که بتوانیم کاری کنیم که یا به سمت ظلم‌ورزیدن نروند، یا اگر رفتند اصلاح گردند. او ظلم را یک بیماری روحی می‌داند که ظالم به آن مبتلا ست.
به طور خلاصه اگر بخواهم به سؤالی که در آغاز این بند مطرح کردم پاسخ دهم، باید بگویم: من درست هنگامی از کمونیست‌بودن دست کشیدم که فهمیدم کمونیسم چیست.
من فکر می‌کردم می‌توان داستان‌نویس و کمونیست بود. فکر می کردم این دو تضادی ندارند، حتی اگر نویسنده‌ای متعهد به قشر فرودست نباشی. که آوانگاردبودن خودش تلاشی برای تغییر ساختار یا دورزدن آن است و مسائلی انتزاعی از این قبیل. باری شجاعتم در اعتراضات خیابانی یا تحصن در برابر اوین و جاهای دیگر مرا بیش‌ازپیش به محافل کمونیستی نزدیک کرد به‌طوریکه برای مدتی مثل جوانانی که در همین رمان می‌بینیم وقت می‌گذراندم: تبلیغات، بحث، اندیشه. آن دوران حتی یک خط هم داستان ننوشتم. خودم را وقف این امور کرده بودم و حتی وقتی افکار خودکشی سراغم می‌آمدند در تلاش بودم خودکشی سیاسی کنم.
باری من همواره روح لطیفی داشتم، نویسنده بودم، عاشق‌پیشه بودم، و هرگز راضی نمی‌شدم آزاری به کسی برسد. اما دیدم رفقایم اینطوری نیستند. مثلا می‌گفتند بعد انقلاب باید از هر تیر چراغ‌برق یک آخوند آویخته شود، یا اینکه هیچکس حق نخواهد داشت حجاب به سر کند. در مورد زنان و دانشجوها می‌گفتند آنها مسئله ما نیستند، اما چون پرداختن بهشان باعث تضعیف دشمنمان می‌شود باید این کار را بکنیم. این در حالی بود که کل مسئله من زن‌ها و دانشجوها بودند. من راستش خیلی به کارگرجماعت اهمیت نمی‌دادم. یعنی از دور دلسوزشان بودم و هستم، اما من برای این به دنیا نیامده‌ام که حقوق کارگران پایمال نشود، بلکه می‌خواهم نویسنده شوم لعنتی‌ها.
می‌دانم روش‌های زیادی برای کمونیست‌بودن وجود دارد، اما معتقدم بینش سیاسی بیش از آنکه یک مسئله تئوریک باشد، یک تجربهٔ زیستی است، برای مثال من اگر در ژاپن بزرگ می‌شدم شاید خیلی کمتر از الان به سیاست اهمیت می‌دادم. من از کمونیست‌بودن دست کشیدم، چون دیدم رفقایم تفاوت زیادی با دشمنانمان ندارند، همانقدر خشن، همانقدر ماکیاولیست. آنها قرار نبود کمک کنند ظلم در وجود من ریشه‌کن شود، بلکه به آن دامن می‌زدند.
در کتاب سخت است اگر بگوییم شخصیت اصلی کیست چون راوی دانای کل تعهد زیادی به کسی ندارد و میان چند نفر در نوسان است، اما یکی از این گزینه‌ها مطمئنا نژدانف است. آنچه گفتم شاید خیلی شخصی به نظر برسد اما نژدانف دقیقا درگیری مشابهی در این رمان دارد. او شاعر است و این را در تناقض با شیوه سیاسی زندگی‌اش می‌داند و اشعارش را از دیگران مخفی می‌کند و می‌سوزاند، چون منشاء آنها طبع زیبایی‌شناسی او ست و نه تعهدش به توده. او در پایان نیز می‌فهمد اصلا آن کسی که فکر می‌کرد نیست و قلبا این چیزها به تخمش نیست. اما پایان او با پایان من متفاوت است. او آنارشیست نمی‌شود.
اما اواخر رمان دیالوگ شگفت‌انگیزی از شخصیتی گوژپشت به نام سناندولینا می‌شنویم. او وقتی می‌بیند برادرش دارد آینده را خیلی ماتریالیستی توصیف می‌کند، می‌گوید: فکر می‌کنم در نظریات خود دربارهٔ آینده مذهب و نفوذش را کاملا نادیده گرفته‌اید.
تاریخ معاصر روسیه نشان داد که حق با برادر او بود و واقعا هم مذهب از آن پس نقش محسوسی در آن کشور نداشت، اما تاریخ معاصر ایران نشان داد ما چه غفلتی کردیم و به چه گایی رفتیم.




* امنیتی
این عادت در آثار تورگنیف و روس‌ها وجود دارد که اغلب نام نواحی را کامل ذکر نمی‌کنند و مثلا می‌گویند «ایالت س». این عمل در رمانی تااین‌حد سیاسی شبیه مکالمات رمزی مبارزان سیاسی است و به تن این رمان خوب می‌نشیند.

* تورگنیف، یک عدد غیبت‌کننده
این موضوع در رمان‌های دیگر تورگنیف هم تکرار شده بود اما به‌ویژه اینجا توجهم را به خودش جلب کرد، و فکر می‌کنم یکی از ابزارهایی باشد که تورگنیف (خواسته یا ناخوسته) به وسیلهٔ آن با مخاطب صمیمی می‌شود. او (که تقریبا هرگز موفق نشد میان دو طرف مخاصم کاراکترهایش طرفداری نکند و در اینجا با جوانان و انقلابیون همدل است (درست برعکس پدران‌وپسران))، وقتی دست به توصیف شخصیت‌های بورژوا یا عقب‌افتاده می‌زند، لحن کسی را دارد که گوشت برادر دینی‌اش را می‌خورد. به چند نمونه توجه کنید:
- با آنها به زبان فوق‌العاده غیرمصطلح و نامفهوم صحبت می‌کرد که اسمش را فرانسه می‌گذاشت. شهرت اصلی‌اش عطشی بود برای مشهورشدن.
- طوری نیشش باز شد که آدم نمی‌توانست بگوید او احمق مبتذلی است یا یک شخص رذل و بی‌شرف به تمام معنی.
- حرکاتش بی‌نهایت کند بود. حداقل پنج دقیقه طول می‌کشید تا یک انگشت انفیه بردارد.

* مورسو
خیلی چیزها مرا به یاد این کاراکتر فراموش‌نشدنی کامو می‌اندازد، از جمله عملکرد مارکلوف در دادگاه که در رمان چنین توصیف شده: او از خود دفاع نکرد، تأسف آنچه را انجام داده بود نخورد، کسی را سرزنش نکرد، و نامی را به زبان نیاورد.

* عشق آزاد
[هشدار اسپویل]
در رمان نژدانف با دختری آرمان‌خواه به نام مارینا آشنا می‌شود، اما این رویداد منجر به رابطه‌ای پیچیده و امروزی می‌شود، که نشان می‌دهد چقدر آن نسل‌های جوان روسیه روشنفکر بودند. آن لاقیدانه تن به ازدواج نمی‌دهند و این به نظرشان خیلی طبیعی است، گرچه دیگران چندان موافق نیستند. همچنین از وقتی مارینا با سالومین (رفیق نژدانف) آشنا می‌شود یک مثلث عشقی مسالمت‌آمیز بین‌شان شکل می‌گیرد که در نهایت هم نژدانف از آن کنار می‌کشد.

[E. G. · Rating 5 out of 5]

Introduction, by Michael Pursglove

--Virgin Soil

Note on the Text
Notes

Ivan Turgenev's Life
Ivan Turgenev's Works
Select Bibliography

[Ola Al-Najres · Rating 4 out of 5]

هذا هو العمل الرابع الذي أقرأه لتورجينيف، ومرة بعد مرة تترسخ مكانته عندي كواحد من كُتّابي المفضلين، بأسلوبه الشاعري الكلاسيكي، و تنوّع شخصيات رواياته وجودة بنائها، و وآرائه وأفكاره الثمينة التي ساهمت في نشأة شباب ذاك الجيل وزيادة وعيه.

وفي الأرض العذراء يقدم حكاية من حكايا الثورة أو بالأصح فترة التمهيد للثورة وقيام الحركة الطلابية الاشتراكية، وما يلاقيه الناشط من عقبات في سبيل قضيته، بالأخص اصطدامه بجهل الفئة التي يناضل في سبيلها، هذا الجهل الذي هو بمثابة السوس الذي ينخر جميع الثورات ويودي بحياتها.

جوهر الرواية تقريباً هو ضرورة توافر الإيمان والقوة معاً في روح الثائر، والتشديد على تواجدهما معاً، فلا الإيمان بآراء الثورة يكفي لنجاحها، ولا القوة وحدها تكفي، وهذا ما تمثل بفشل ماركيلوف ونجدانوف، في حين ظلّ الأمل متبقي بشخصية سولومين الذي مثّل الجيل المتعلم الواعي الذي سيساهم بنهضة روسيا المنشودة والتي باعتقادي رمز لها تورجينيف بشخصية ماريانا النبيلة النشأة والاشتراكية الفكر.

ليس دخول السجن مخيفاً في نفسه، ولكن أن يُحبس الإنسان في غيابة سجن مظلم في سبيل شيء لا يؤمن به، هو الذي لا يُطاق ولا يُحتمل ...

نهايات تورجينيف دائماً ما تأخذ نفس المنحى، لكن هذه المرة وجدتُ وقعها أشدّ ألماً على نفسي، ربما لأني رأيت فيها شبابنا الضائع في غياهب الثورة والوطن.

لقد عجزت عن كل شيء، حتى عن قتل نفسي كما يجب ...


قرأتها بترجمة فخمة من قلم عباس حافظ، ولكم أنا ممتنة لمن أهدتني هذه النسخة ! ❤️

[Tahani Shihab · Rating 3 out of 5]

"لكي تقلب الأرض العذراء ينبغي لك أن تستخدم محراثا ينفذ في أعماق الأرض، لا محراثا صغيرا يمر بأديمها مرّاً”.

[Helga · Rating 4 out of 5]

“If we wait for the moment when everything, absolutely everything is ready, we shall never begin.”

It is the late 19th century in Russia.
A group of young men and women are fed up with the aristocracy and life of luxury. They want a better future for their beloved Russia than corruption and misery. Therefore, they decide to become simplified; join the “ordinary people” and live among the peasants and workers and try to convert as many as they can.

There are some major and minor characters who all play important roles in the story.

Nejdanov with his own ideas and dreams of the future, who is torn between his aristocratic past and the future he craves. He is a typical Nihilist.
Solomin who is enigmatic and cautious and you may say the cool-headed of the group.
Mariana, who would do anything for the cause. In my opinion Mariana is the strongest of them all. She is a typical future Communist, a “fighter for the cause to the death” kind of woman, a true believer.

There are moments when one must not think of oneself.

[Maryam Bahrani · Rating 5 out of 5]

Each book I read offers a new perspective. In this post, I share my thoughts on this book in Persian and English. I hope this will be enjoyable for you :)


هر کتابی که می خوانم دریچه ای به دنیایی جدید است. تو این نوشته دیدگاه و تجربه ام از مطالعه ی این کتاب رو به دو زبان فارسی و انگلیسی با شما به اشتراک می ذارم امیدوارم خوندنش براتون لذتبخش باشه :)


Persian (فارسی)


از بهار امسال که خوانش آثار تورگنیف را با «رودین» و «پدران و پسران» آغاز کردم، احساسی درونی به من نوید می‌داد که با نویسنده‌ای مواجه شده‌ام که دیر یا زود در شمار محبوب‌ترین‌هایم قرار خواهد گرفت. اکنون، در آستانه‌ی سومین تجربه‌ی خواندن از او، یعنی خاک بکر، می‌توانم با اطمینان بگویم آن پیش‌بینی به‌درستی تحقق یافته است.

زمینه تاریخی 🕰️

تورگنیف از جمله نویسندگانیست که با خوانش دقیق آثارش، گویی مخاطب با روح زمانه‌ی قرن نوزدهم روسیه به گفت‌وگو می‌نشیند. در هر سه اثر، بازتابی از تحولات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی آن دوران به چشم می‌خورد، اما در خاک بکر این بازتاب، صورتی روشن‌تر و متنوع‌تر به خود می‌گیرد. نویسنده در این رمان، به‌گونه‌ای مستقیم‌تر به فضای جنبش‌های انقلابی ورود می‌کند و نشان می‌دهد که آرمان‌گرایی نیز، در بطن خود، می‌تواند آکنده از پیچیدگی و تناقض باشد.

شخصیت‌پردازی 🎭

در ابتدا، با شخصیت‌هایی روبه‌رو می‌شویم که هرکدام نماینده‌ی بخشی از جامعه‌ی روسیه‌ی آن دوران‌اند—از روشنفکران آرمان‌گرا تا محافظه‌کاران سرخورده. اما تورگنیف هیچ‌گاه در دام قضاوت نمی‌افتد؛ او با نگاهی انسانی، پیچیدگی‌های درونی هر شخصیت را به تصویر می‌کشد، بی‌آنکه بخواهد نسخه‌ای برای اصلاح جامعه بپیچد.در قیاس با رودین و پدران و پسران، خاک بکر از حیث تنوع شخصیت‌پردازی و عمق روان‌شناختی، اثری برجسته‌تر به نظر می‌رسد. نژدانف، با روحی سرگشته و پرسش‌گر، در کنار شخصیت‌هایی چون مارینا، مارکولوف، و پاک لین، بستری فراهم می‌آورد برای تأمل در تقابل اندیشه و عمل، میل به معنا، و بحران هویت.

روان‌شناسی شخصیت‌ها 🧠

تورگنیف با نگاهی متعادل و بی‌طرف، به‌جای داوری، به مشاهده و تحلیل می‌پردازد؛ و این ویژگی، به‌ویژه در این رمان، جلوه‌ای پررنگ‌تر یافته است. آن‌چه در این رمان بیش از پیش به چشم می‌آید، توانایی تورگنیف در ترسیم فضای ذهنی شخصیت‌هاست؛ فضایی که نه‌تنها به فهم بهتر موقعیت تاریخی‌شان کمک می‌کند، بلکه مخاطب را به درک عمیق‌تری از پیچیدگی‌های انسانی می‌رساند.

تماتیک 🧵

از منظر تماتیک نیز، خاک بکر واجد لایه‌هاییست که خواننده را به تأمل وا‌می‌دارد: از انزوا و بی‌قراری فردی تا کشمکش‌های اجتماعی و ایدئولوژیک. زبان روایت، هرچند شاعرانه و لطیف، در خدمت مضمون باقی می‌ماند و از افراط در تزئینات ادبی پرهیز دارد؛ و این اعتدال، از نقاط قوت اثر به‌شمار می‌آید.

سبک نوشتار ✍️

تورگنیف در روایت خود، از زبانی بهره می‌گیرد که هم‌زمان شاعرانه و متعادل است؛ بی‌آن‌که به دام اغراق‌های ادبی بیفتد. این سبک، نه‌تنها به خوانش روان اثر کمک می‌کند، بلکه به انتقال دقیق‌تر مفاهیم نیز یاری می‌رساند.

همراهی با تورگنیف: تجربه‌ای شخصی در پایان خوانش 🌱

مسیر خوانش آثار تورگنیف برای من، سفری‌ست که با هر اثر، وسعت نگاه و ژرفای اندیشه بیشتری می‌یابد. از نخستین مواجهه‌ام با نوشته‌هایش، تا اکنون که خاک بکر را به پایان رسانده‌ام، همواره احساسی همراه من بوده است: اینکه با نویسنده‌ای روبه‌رو هستم که نه‌تنها به تاریخ و جامعه‌ی زمانه‌اش می‌نگرد، بلکه به لایه‌های پنهان روان انسان نیز دست می‌برد.

در خاک بکر، این احساس به اوج خود رسید. تورگنیف، با نگاهی متعادل و انسانی، نه‌تنها تصویری چندلایه از روسیه‌ی قرن نوزدهم ارائه می‌دهد، بلکه سفری درونی به اعماق روان انسان را نیز رقم می‌زند. او نشان می‌دهد که دغدغه‌های اجتماعی و سیاسی، در نهایت، به پرسش‌هایی شخصی و وجودی گره می‌خورند:
آیا می‌توان میان آرمان‌گرایی و زیستن روزمره تعادل برقرار کرد؟
آیا انزوا، گریز است یا پناه؟
آیا میل به معنا، نشانه‌ی بحران است یا آغاز بیداری؟
شخصیت‌های او، هر یک درگیر کشمکش‌هایی‌اند که نه فقط بازتاب زمانه‌شان، بلکه پژواک درونی‌ترین تردیدهای انسانی‌اند.

خوشحالم که این مسیر را آغاز کرده‌ام و با هر کتاب، بیشتر به ژرفای اندیشه‌ی تورگنیف نزدیک می‌شوم. بی‌تردید، این همراهی ادامه خواهد داشت؛ چرا که آثار او، همچون آینه‌ای‌ست در برابر روح، و هر بار نگاهی تازه به آن، کشفی‌ست نو از خویشتن.

در جهانی که پرسش‌ها بیش از پاسخ‌هاست، تورگنیف نویسنده‌ای‌ست که به جای پاسخ دادن، ما را به اندیشیدن دعوت می‌کند—و من، با هر صفحه، بیشتر به این دعوت پاسخ می‌دهم.

English (انگلیسی)

Since the spring of this year, when I began reading Turgenev with "Rudin" and "Fathers and Sons", I had a quiet sense that I was encountering a writer who would soon become one of my favorites. Now, standing at the end of my third experience—Virgin Soil—I can confidently say that my intuition was right.

Historical Context 🕰️

Turgenev is one of those authors whose works, when read attentively, feel like a conversation with the spirit of 19th-century Russia. All three novels reflect the social, political, and cultural transformations of that era, but in Virgin Soil, this reflection becomes more vivid and multifaceted. Here, the author engages more directly with the atmosphere of revolutionary movements, showing that idealism, at its core, can be fraught with complexity and contradiction.

Characterization 🎭

From the outset, we meet characters representing a segment of Russian society at the time—from idealistic intellectuals to disillusioned conservatives. Yet Turgenev never falls into judgment; with a deeply human gaze, he portrays the inner intricacies of each character without prescribing a cure for society. Compared to Rudin and Fathers and Sons, Virgin Soil stands out for its diversity of characters and psychological depth. Nezhdanov, with his restless and questioning soul, alongside figures like Marianna, Markelov, and Paklin, creates a space for reflection on the tension between thought and action, the longing for meaning, and the identity crisis.

Psychological Insight 🧠

Turgenev approaches his characters with balance and neutrality—he observes and analyzes rather than judges. This quality is especially prominent in Virgin Soil. What stands out most is his ability to depict the mental landscapes of his characters—spaces that not only help us understand their historical context but also lead us to a deeper grasp of human complexity.

Thematic Layers 🧵

Thematically, Virgin Soil contains layers that invite contemplation: from personal isolation and restlessness to ideological and social struggles. The narrative language, though poetic and gentle, remains in service of the subject matter and avoids excessive ornamentation. This restraint is one of the novel’s strengths.

Style ✍️

Turgenev’s prose is lyrical and measured, never slipping into literary excess. His style not only facilitates a smooth reading experience but also aids in precisely transmitting ideas and emotions.

A Personal Encounter at the End of the Journey 🌱

Reading Turgenev has been a journey that deepens with each work. From my first encounter with Rudin, then Fathers and Sons, and now Virgin Soil, I’ve carried a constant feeling: that I’m engaging with a writer who not only observes the history and society of his time but also reaches into the hidden layers of the human psyche.

In Virgin Soil, this feeling reached its peak. Turgenev, with a balanced and humane perspective, offers a multilayered portrait of 19th-century Russia—a portrait in which idealism, doubt, isolation, and the search for meaning coexist. Reading this novel was not merely a literary experience, but a confrontation with fundamental questions about humanity and our place in the world.

I’m grateful to have begun this journey, and with each book, I feel closer to the depth of Turgenev’s thought. Without a doubt, this companionship will continue—for his works are like mirrors held up to the soul, and each fresh glance into them reveals a new discovery of the self.

In a world where questions outnumber answers, Turgenev is a writer who invites us not to resolve, but to reflect—and with every page, I find myself more willing to accept that invitation.

[BAM doesn’t answer to her real name · Rating 4 out of 5]

Classics cleanup #2

[MJ Nicholls · Rating 4 out of 5]

Turgenev’s last and lengthiest novel is a riveting tale of Nordniks or Populists from the Russian intelligentsia looking to live among the peasants and teach them the wonders of revolutionary socialism. As explosive as that sounds, the bulk of the novel is contained within a country estate, where the moody tutor Nezhdanhov clashes with the pettiness of the aristo classes, foremost the snooty Sipyagins. A discursive, talky novel, presaging the far longer and far talkier ‘What is to be done?’ style of novel from Dostoevsky, Virgin Soil is a quieter, more ironically ruminative snapshot of Russia nearing the end of the century, on the cusp of social and political upheaval. The NYRB Classics edition simply reprints Constance Garnett’s very old translation, without endnotes or translations for the French dialogue, so I’d recommend reading a more recent translation.

[Joseph Pinchback · Rating 5 out of 5]

If I had to come up with a slogan for Ivan Turgenev, it would be, "Turgenev - For God's sake, would somebody read something besides Fathers and Sons?" Granted, Fathers and Sons is his best novel, but he's got some other good stuff. I dare you to read First Love and tell me that it isn't moving. It's a short story, so quit complaining and just go read it. As for this novel, Virgin Soil, those of you who have read Fathers and Sons will find a lot of similar things. It's another book about Nihilism, the protagonist is another young Nihilist who rages against the establishment, and both novels end the same way. But those of you who give Virgin Soil a chance will also find a compelling novel that gives a fascinating view into the social and generational gaps that existed in late 19th century Russia.

[Carmo · Rating 4 out of 5]

Entre 1868 e o início da década de 1870 surgiu na Rússia o movimento dos Populistas. Compunha-se de jovens bem educados de origens aristocráticas, que se acreditavam capazes de criar um melhor futuro para a Rússia, baseado numa sociedade mais igualitária, com menos corrupção e mais justiça. Para isso, havia que chegar junto da classe trabalhadora e semear as sementes da revolta, instigá-los na luta contra a opressão e na reivindicação de condições de vida mais favoráveis.
Com esse objetivo, juntam-se, literalmente, ao povo comum, numa aproximação o mais fiel possível e adotando a sua frugal forma de subsistência.
A mensagem não é bem recebida, o povo receia e não corresponde, chegando mesmo a denunciá-los. Foi um movimento de curta duração que culminou num elevado número de detenções e em julgamento, sob acusação de “propaganda revolucionária”.

Quem leu Pais e Filhos vai encontrar semelhanças entre Bázarov e Nejdanov. O protagonista de Solo Virgem também é um niilista. Dividido entre o passado aristocrático e os sonhos de um futuro radioso, acaba por sucumbir na total descrença. O papel forte deste livro cabe a uma mulher: Mariana; o rosto identitário da perseverança e das ideias sólidas.

A narrativa de Turguénev é, como sempre, brilhante.

[Moshtagh hosein · Rating 3 out of 5]

جوانان ما فقط گفته های او را تکرار می‌کنند و کاملا از خود راضی هستند.در حالی که مردم از گرسنگی میمیرند،از مالیات خرد شده آند تنها اصلاحاتی که انجام گرفته است این است که مردان استفاده از کپی را پذیرفته‌اند و زنان روسری هایشان را برداشته اند! و فقر!می‌خوارگی! رباخواری!
روسیه نزدیکترین دغدغه های مشترک رو داره نسبت به کشورهای فارسی زبان.

[Os Livros da Lena · Rating 3 out of 5]

2,7 Leitura das Sofias em voz alta

[Sergio · Rating 4 out of 5]

Questo romanzo racconta i primi passi incerti ma sinceri di giovani russi di fine ottocento che compresero la necessità di una presa di coscienza delle masse contadine ed operaie dell’immobilità statale, dell’impossibilità di una rivoluzione politica pacifica dall’interno dello stato, della necessità di uno sforzo per la nascita di una coscienza collettiva lenta ma progressiva che sfociasse nella rivoluzione. Nezdanov studente con idee rivoluzionarie e la giovane, idealista Marianna si conoscono nella casa del cognato di lei dove il giovane viene assunto come maestro, simpatizzano, si innamorano e fuggono dalla campagna verso una vicina cittadina per aderire a un movimento rivoluzionario clandestino e rendersi utili all’emancipazione e istruzione politica delle masse con l’aiuto del più esperto Solomin ma i tempi sono ancora acerbi, l’ignoranza delle masse troppo profonda, l’inesperienza e la timidezza del giovane Nezdanov troppo palese. Romanzo in cui l’autore abbandona i temi campagnoli e bucolici di “memorie di un cacciatore” e riprende le idee politiche e populiste già intraviste in “Un nido di nobili” ma nell’insieme il romanzo pur apprezzabile appare un po’ squilibrato tra la prima parte ambientata nella residenza di campagna dell’intraprendente politico Sipjagin solo apparentemente liberale e la seconda parte ambientata nella cittadina “esperimento”, caotica e oppressiva.

[Manuel Alfonseca · Rating 3 out of 5]

This book, dated 1877, was Ivan Turgenev's answer to Dostoievsky's The possessed (also titled The demons), dated 1872. His revolutionaries, however, are just naive incompetent idealists (all except Solomin, who actually never defines himself), who act prematurely until finally they lose faith in themselves and the cause.
Personally I prefer Dostoievsky's version, because it seems to me much closer to what actually were the real revolutionaries in the twentieth century.

[Sofia · Rating 4 out of 5]

"Bom..." (pág. 244)

[Ensaio Sobre o Desassossego · Rating 4 out of 5]

"Solo virgem" retrata a década de 1870 na Rússia, e retrata os Populistas, um movimento revolucionário pacifista que procurava influenciar e esclarecer os camponeses para que estes se revoltassem contra os opressores. A ideia era plantar sementes de revolta, ajudar a lutar por condições de vida mais favoráveis para os camponeses.
Normalmente, eram jovens de origens aristocratas, ricos e sem mais nada para fazer que iam "até ao povo" e que viviam durante uns tempos como se fossem do povo.

Turguéniev escreve e denuncia os problemas da Rússia da época: a abismal diferença entre pobres e ricos, oprimidos e opressores, a clara hipocrisia em que vivia a classe alta russa e a desconfiança dos camponeses. Os jovens ricos que querem viver "de forma simples" e que não percebem porque é que o povo rejeita estas ideias revolucionárias. Escusado será dizer que o movimento dos Populistas fracassou e que levou à prisão de muitos jovens.

Eu adoro a escrita de Turguéniev, adoro como consegue criar personagens que são reais, mas que ao mesmo tempo nunca perdem o efeito dramático 😅
Nejdánov fez-me muitas vezes lembrar o Bazarov (de "Pais e Filhos", uma das melhores personagens de sempre), também é um rapazinho niilista perdido da vida, que não aceita a realidade tal como ela é. Tem muitos sonhos, mas não faz nada para os concretizar. Gostei muito das personagens secundárias, Marianna, Páklin (tão engraçado), toda a família dos Spiágin e mesmo Fómuchka e Fímuchka, um casal de velhinhos que aparece na história só para enternecer o coração do leitor 🥹❤️

Foi o meu quarto livro de Turgui e continuo muito fã do autor. Não ficou como favorito da vida, mas é um óptimo retrato da hipocrisia de jovens riquinhos que querem mudar o mundo, mas sem perder os privilégios a que estão habituados. As personagens são muito dramáticas, há muita intensidade, muita novela mexicana. Como um bom livro russo deve ser 👌🏻

Não superou "Pais e Filhos" e "Diário de um homem supérfluo" (os meus favoritos do autor), mas foi uma óptima leitura. Para quem sofre de miaúfa de literatura russa, Turguéniev é uma excelente opção para começar

[Laura · Rating 4 out of 5]

Free download available at Project Gutenberg.

Opening lines:
AT one o'clock in the afternoon of a spring day in the year 1868, a young man of twenty-seven, carelessly and shabbily dressed, was toiling up the back staircase of a five-storied house on Officers Street in St. Petersburg. Noisily shuffling his down-trodden goloshes and slowly swinging his heavy, clumsy figure, the man at last reached the very top flight and stopped before a half-open door hanging off its hinges. He did not ring the bell, but gave a loud sigh and walked straight into a small, dark passage.


4* On the Eve
4* Fathers and Sons
3* Spring Torrents
2* A Lear of the Steppes
4* Virgin Soil
TR A House of Gentlefolk
TR First Love
TR The Diary of a Superfluous Man and Other Stories
TR Sketches from a Hunter's Album
TR A Tour in the Forest

[Justin Pickett · Rating 3 out of 5]

“And the great thing is: he’s not trying to cure all the social diseases all in a minute.” (p. 350)

Apparently, Turgenev’s intention with this novel, which was his last, was to show that political extremism, even that of the morally upstanding kind, was “false and untrue to life” (p. viii). Thus, in Virgin Soil, he subjects the revolutionary ideology of young populists to the acid test of love and death. What happens to the propagandists’ political beliefs, to their efforts to mobilize peasants for socialism, when they stop talking politics and get busy living—when they want to write poetry, for example, or become attached romantically to someone?

“Did he believe, then, in this cause? Did he believe in his own love? ‘Oh, damned artistic temperament!’” (p. 142)

“But, for all that, how can I unite her fate for ever to mine? A living being—to a corpse?” (p. 269)

The problem, for a modern reader like me, however, is that while it is easy to appreciate what Turgenev is doing in this novel and to recognize its merit, it is harder to be entertained by it or to care much for its characters. Perhaps this is because the “love” story that Turgenev juxtaposes against the “ideological” movement isn’t particularly lovely. Perhaps it is because the political events at the center of the novel are from a different time period and place, 19th Century Russia, and are not depicted in a way that grabs the interest of those who are unfamiliar with them.

“You’re one of them, I suppose, that want to be simplified … To be on a level with simple folks, it means—simplification. To be sure, it is a good work—to teach the peasants good sense. Only it’s a difficult job!” (p. 242)

MEMORABLE QUOTE:

“We are both alike unhappy; that’s a bond between us.” (p. 106)

“Justice satisfies but does not requite them, while injustice, which they are terribly keen in detecting, revolts them to the very depths of their being.” (p. 108)

“And as the character is, so is the fate.” (p. 164)

[Hoora · Rating 3 out of 5]

ادبیات روسیه خیلی مورد علاقه من نیست، ولی داستان خاک بکر و نثر روان و پایان غافلگیر کننده آن را دوست داشتم.

[Kusaimamekirai · Rating 4 out of 5]

“And as for losing one's life; it is not all like honey to everybody. To some it is sweet, to others bitter. His life has not been over-sweet.”

“You say you want a revolution? Well you know. We all wanna change the world”. —The Beatles

I will say this about Turgenev and particularly this novel, there are few books that are more simultaneously bleak and hilarious as this one.
The communist uprising of 1918 is still a good 30-40 years away at the start of this story but there are clear signs of dissatisfaction. Not seemingly from the poor and oppressed mind you, they seem generally indifferent to politics as they simply try to survive, but rather among what amounts to well off Russians. Within this class, idealistic young people (as they are wont to do) take it upon themselves to renounce their wealth and status and “awaken” the masses.
The main representative of this school here is the university student, Nejdanov.
Nejdanov’s head is filled with revolution and not a little guilt at his own status. Through a series of connections with a motley crew of like minded scofflaws, outcasts and others, Nejdanov places his life at the mercy of vague notions of overturning the social order.
How it is to be achieved of course, nobody seems to really know. Through a series of bumbling and inept attempts to rouse the peasants, Nejdanov is heckled, beaten, inebriated against his will, and generally ignored as the peasants get on with their life. The following exchange is a nice summation of how things go for him on these trips to incite the people:

“He began shouting out the most absurd things to the peasants he met on the way. "Why are you asleep? Rouse yourself! The time has come! Down with the taxes! Down with the landlords!" Some of the peasants stared at him in amazement, others passed on without taking any notice of him, thinking that he was drunk; one even said when he got home that he had met a Frenchman on the way who was jabbering away at something he did not understand...Besides that, a dog bit my leg, a peasant woman threatened me with a poker from the door of her hut, shouting, 'Ugh! you pig! You Moscow rascals! There's no end to you!' and then a soldier shouted after me, 'Hi, there! We'll make mince-meat of you!' and he got drunk at my expense!”

Nejdanov and his friends want to be among the poor. Dress like them, talk like them, drink like them. But as he discovers, he is not like them at all. He was not born in their world, has never lived in their world, and hence can never really understand their world. We see an example of this later in the story when Nejdanov and his love interest abandon their posh home and hide out at the home of a Russian peasant. They decide to play dress up:

“I’ll tell you what I want to ask of you, Tatiana. I want to make or buy a dress, something like yours, only a little plainer. Then I want shoes and stockings and a kerchief, everything like you have. I've got some money.”

“Left alone, Nejdanov walked up and down the room once or twice with a peculiarly shuffling gait (he imagined that all shopkeepers walked like that), then he carefully sniffed at this sleeves, the inside of his cap, made a grimace, looked at himself in the little looking-glass hanging in between the windows, and shook his head; he certainly did not look very prepossessing. ‘So much the better,’ he thought. Then he took several pamphlets, thrust them into his side pocket, and began to practice speaking like a shopkeeper. ‘That sounds like it,’ he thought, ‘but after all there is no need of acting, my get-up is convincing enough.’ "

There is little left for Tatiana (the peasant) to do here but let loose with a bemused chuckle in the presence of these well meaning but hopelessly in over their head kids. Which she does.
The realization that dressing and talking like a peasant doesn’t make you a peasant eventually dawns on Nejdanov as he grows to hate the poor for his inability to understand them, as well as their indifference to him and his ideas (why can’t you see what I can see?!). There is a healthy dose of self loathing as well.
A string of failures and disappointments in bringing about the change he envisioned eventually causes Nejdanov to reflect one night that:

“It is now a fortnight since I have been going among "the people," and really it would be impossible to imagine anything more stupid than they are.

While who is truly guilty of stupidity here remains an open ended question for the reader, Nejdanov clearly has made up his mind, and its not him.
A group decidedly unenthusiastic about the poor for different reasons however, are the aristocrats. With their luxurious palaces, fancy cars, and affected French phrases that dot their speech, the wealthy (as they are wont to do) loathe and fear the masses as uncultured and dirty threats to their power and status. The peasants are for them, barely human and hardly worth spending undue thought and effort on. (Turgenev in a brilliant turn of phrase describes their overall attitude toward the poor as a “truly ministerial sensation of haughty compassion and fastidious condescension”)
Perhaps the only group the wealthy here despise more than the peasants are the middle class “agitators” who seek to stir them up. It is for them, unthinkable that someone of means would give up the trappings of wealth and status: Anyone who does so is worthy of their contempt.
The most, shall we say “flamboyant”, of these is a young aristocrat named Kollomietzev, a man with a very Russian name who seems to hold all things Russian in contempt.
Kollomietzev is for lack of a better word, a pretentious dick.
He pontificates endlessly on his moral virtues, fashion, the necessity of keeping the poor in their place (their very presence agitates him to no end), and his ever annoying habit of inserting random French into every sentence. He is a caricature of what Turgenev no doubt considered the morally bankrupt, foppish, and hopelessly out of touch aristocrat of his day.
As the ideological war between the aristocracy and the young people trying to overthrow it rages however, the poor just keep living, barely acknowledging these two sides warring over them or its relevance to their lives.
It is among these people alone that Turgenev seems to have any sympathy for. If the rich aren’t busy oppressing or enslaving them, then they are out in the countryside shouting and handing out pamphlets that will do little to materially better their lives.
In this sense, Turgenev reflected not only the absurdity of the class system and empty idealism of his day, but also foresaw what was to come in the future with well meaning but ultimately ineffective activists the world over trying to rouse groups that have little interest in being roused. In some cases, perhaps doing more harm than good.
It is perhaps bleak to conclude that all such efforts will always be doomed to failure but it’s difficult to escape the fact that this was Turgenev’s conclusion. The rich will always have their foot on your throat. Those that don’t will tell you you are free but not provide any meaningful or tangible proof of what that means. The only solace Turgenev provides us with is that at least there may be some laughs along the way.

[George · Rating 3 out of 5]

3.5 stars. An interesting, engaging historical fiction novel set in Russia in 1868 and the early 1870s. It’s mainly about Mr. Nejdanov and Mariana, two young people in their twenties, who were well educated and lived with aristocrats. They believed they must become involved in and support the plight of the oppressed working class. The book shows that Russian educated socialists recognised that change must occur to improve the working classes living standards. The difficulty Mr Nejdanov experienced was in communicating and relating to working class people. The working class people viewed the young intellectuals with considerable suspicion.

The novel is based on the ‘1873-1874 people’s movement’, where more than one thousand people were arrested by the Government on the charge of spreading ‘revolutionary propaganda’.

A worthwhile read, particularly if the reader is interested in Russian social and political history. The novel was first published in 1877.

[Zara · Rating 5 out of 5]

Loved it. Didn’t like the translation but I don’t think it’s fair to dock points because the book is that good. Turgenev somehow still manages to shine through.

RTC.

[Bettie]

Brazilliant found the link: http://www.gutenberg.org/ebooks/2466

 "To turn over virgin soil 
it is necessary to use a deep plough 
going well into the earth, 
not a surface plough
gliding lightly over the top."

—From a Farmer's Notebook.

Opening: AT one o'clock in the afternoon of a spring day in the year 1868, a young man of twenty-seven, carelessly and shabbily dressed, was toiling up the back staircase of a five-storied house on Officers Street in St. Petersburg. Noisily shuffling his down-trodden goloshes and slowly swinging his heavy, clumsy figure, the man at last reached the very top flight and stopped before a half-open door hanging off its hinges. He did not ring the bell, but gave a loud sigh and walked straight into a small, dark passage.

[Noor Tareq · Rating 3 out of 5]

كثرة التفاصيل ، و بطء الاحداث ، منحني شعورا بالملل ، مما جعل بداية الهدف من هذه الرواية مبهما و مملا .
كان استعراضا لحياة " نجدانوف " الشاب الثوري المدافع عن روسيا الجمهورية ، لكنني لم ألمس اي افكار ثورية .
ربما لو قرأت هذه الرواية قبل أعمال ديستويفسكي كان لي رأي اخر ، لكن صدقا لا أحد يضاهي ديستويفسكي في وصف روسيا ، ووصف احداثها ، و ايضا وصف الحالة النفسيه و اختلاجاتها باسلوبه الفريد .
فعذرا تورجنيف ، كان اسلوبك مملا جدا .

[B. Morrison · Rating 3 out of 5]

Virgin Soil, Turgenev’s last novel, is about the Populist movement in Russia in the late 1860s and 1870s, a hundred years before my experiences in the social movements of the 1960s and 1970s. Turgenev's idealistic revolutionaries want to awaken the slumbering people and help them take back their country from the ruling classes. The story focuses on Alexey Nezhdanov, a young student in St. Petersburg, who wants to devote his life to the cause, condemning as elitist the poetry he cannot keep himself from writing.

So much of this is familiar! Nezhdanov and his friends go among the poor, hoping to blend in and teach them to expect more, with the result you would expect. There’s paranoia about possible infiltrators and dissension over which leaders to trust. Some advocate a violent uprising while others work within their own small sphere to create change. Some show common sense while others seem more concerned with self-aggrandizement. There are witting and unwitting betrayals. Nezhdanov falls in love with a young woman from a good family who shares his ideals and commitment to the cause.

The most interesting characters to me were two of his friends, minor characters whose loyalty is tested, and the aristocrat for whom he works, whose charming duplicity drives much of the action. This dramatic story helps me understand what happened to the movements of my youth, the disillusion and disarray they fell into.

[Deniz Torkaman · Rating 4 out of 5]

"هرگز بیش از ین چنین خواب ترسناکی سرزمین ما را در بر نگرفته است.
همه هر کجا که هستند در خوابند،
در شهر ها،روستاها،گاری ها و سورتمه ها،
روز یا شب،نشسته یا ایستاده،
بازرگان و کارمند و نگهبان در پستش.
در برف گزنده و سرمای سوزان ،همه در خوابند.
متهم چرت می زند،قاضی خرناس می کشد،
و دهقانان شخم و درو می کنند،همچون مرده ها،
پدر،مادر،بچه ها ،همه در خوابند.
تنها میخانه تزار است که هرگز چشم بیرحمش را نمی بندد.
بنابراین،بطری را محکم در دست می گیرد،
ابرویش در قطب است و پاشنه اش در قفقاز،
روسیه مقدس،سرزمین مادری ما،در خواب ابدی غنوده است."