What do you think?
Rate this book
Resa in i tomheten: En berättelse från Syrien
Hur kunde den ske - övergången från fredliga demonstrationer till väpnad konflikt? Varför förvandlas sansade människor till radikalaislamister? Vilka är de främmande krigare som så snabbt har blivit så mäktiga?
Samar Yazbek tvingades lämna Syrien 2011 men har åkt tillbaka i hemlighet flera gånger. I Resa in i tomheten får vi följa henne på tre resor under 2012 och 2013. Konfronterad med civilbefolkningens ofattbara lidande och förstörelsen av ett tidigare så rikt land hjälper hon till på många sätt: hon stödjer återuppbyggnad av skolor och de modiga kvinnor som bakom scenen smugglar medicin, koordinerar aktioner, filmar operationer, sammanställer vittnesmål och som medan bomberna faller följer sina barn till skolan.
Samar Yazbek träffar och porträtterar också de stridande från Fria Syriska Armén, ledarna för al-Nusrafronten och andra. Med sitt inifrånperspektiv diskuterar hon revolutionens förvanskning och IS ökande makt.
Resa in i tomheten har alla de ingredienser som en stark berättelse ska innehålla och även om den bygger på fakta och Samar Yazbeks egna upplevelser så använder hon romanförfattarens tillvägagångssätt för att skapa en historia som inte lämnar någon oberörd. Resa in i tomheten når därför bortom de vanliga krigsreportagen.
Samar Yazbek tvingades lämna Syrien 2011 men har åkt tillbaka i hemlighet flera gånger. I Resa in i tomheten får vi följa henne på tre resor under 2012 och 2013. Konfronterad med civilbefolkningens ofattbara lidande och förstörelsen av ett tidigare så rikt land hjälper hon till på många sätt: hon stödjer återuppbyggnad av skolor och de modiga kvinnor som bakom scenen smugglar medicin, koordinerar aktioner, filmar operationer, sammanställer vittnesmål och som medan bomberna faller följer sina barn till skolan.
Samar Yazbek träffar och porträtterar också de stridande från Fria Syriska Armén, ledarna för al-Nusrafronten och andra. Med sitt inifrånperspektiv diskuterar hon revolutionens förvanskning och IS ökande makt.
Resa in i tomheten har alla de ingredienser som en stark berättelse ska innehålla och även om den bygger på fakta och Samar Yazbeks egna upplevelser så använder hon romanförfattarens tillvägagångssätt för att skapa en historia som inte lämnar någon oberörd. Resa in i tomheten når därför bortom de vanliga krigsreportagen.
265 pages, Hardcover
First published April 21, 2015
138 people are currently reading
3055 people want to read
About the author
Samar Yazbek
24 books237 followers- Syrian writer
- born in Jableh city, 1970
- published her first stories collection in 1999
- wrote many scripts for movies and TV series while working in the Syrian state TV, and she produced and presented the show of "Library Story" in 2008
- worked in Al-Hayat newspaper for 10 years, and published in many Syrian and Arab newspapers
- published four novels, and three books
- her A Woman in The Crossfire was translated into five languages
- co-founded in 2012 "Women NOW" development organization that is concerned with educational and economical empowerment of women and children
- born in Jableh city, 1970
- published her first stories collection in 1999
- wrote many scripts for movies and TV series while working in the Syrian state TV, and she produced and presented the show of "Library Story" in 2008
- worked in Al-Hayat newspaper for 10 years, and published in many Syrian and Arab newspapers
- published four novels, and three books
- her A Woman in The Crossfire was translated into five languages
- co-founded in 2012 "Women NOW" development organization that is concerned with educational and economical empowerment of women and children
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 141 reviews
Read
April 7, 2017I’ve become very aware of queues. The queue at the ATM to withdraw money, the queue at the bakery to buy fresh bread and pastries, the queue at the supermarket check-out to pay for food and drink, the queue to get into the cinema to see the latest film, the queue to board an aeroplane to see the world.
People, me included, complain in queues, always looking around to see if there’s a faster one, or if there’s an official we can badger to open another check-in or check-out desk. We look at our watches and stress about being late for some super important moment in our lives, forgetting that the queue we are standing in is itself a privileged moment, one to be savoured instead of whinged about. We are, after all, about to eat, drink and be merry, and yet we habitually wear grim faces, our mouths turning down more often than up.
So, yes, I’ve become a little critical of my own complacency lately, and reading this book about some of what went on in Syria in 2012/2013 has increased my discomfort. 'The Crossing' tells of journalist Samar Yazbeq’s several clandestine crossings from Turkey into the war-zone of Syria after she'd been declared persona non grata by the Assad regime in 2011, and been forced into exile.
The book is not an easy read, and not only because it is about war. The early sections are fragmentary, simply a series of anecdotes related by the people Yazbeq stayed with in the towns and villages she visited, anecdotes that do however give us a picture of what life is like for those who can’t afford to pay the the price required to exit the country, or those who have decided to stay because they are part of one of the many groups opposing the Assad regime, the spouses, sisters, mothers, aunts of the fighters. The anecdotes run into each other without much pause for comment, and the book seems as ragged and chaotic as the lives the author is bearing witness to, lives constantly battered by barrel bombs and sniper fire.
Eventually, I grew accustomed to this lack of a thematic structure but by then, the author had found one, and the second half of the book is more clear-cut, composed of almost formal interviews with various battalion leaders interspersed with background information on the origin and history of their groups, and the degree of their specific religious affiliations. The author put her own life and that of her companions in danger again and again to approach the frontline and record these fighters' testimonies. I found her both brave and foolhardy by turns but incredibly lucky too as bombs exploded in her path again and again.
At the time Yazbeq is writing about, 2012/2013, many of the groups opposing the Assad regime come under the banner of the Free Army. This army is composed of the battalions and brigades which emerged in each individual rebel town when the revolution began in 2011. According to the people from the Free Army whom she interviewed, they themselves are caught between Assad’s Forces and more fundamentalist factions, composed mostly of non-Syrians, who have been sent into their country to fight against Assad, and who are both feared and resented by native Syrian fighters. Yazbeq seems to have had less opportunity to interview the representatives of the non-Syrian groups. She makes it clear that as a woman, she would not have been able to approach or interview the more fundamentalist ones such as Nusra Front, allied to al-Quaeda, or the group known as Daesh, a self proclaimed caliphate controlling areas in Syria and Iraq, and the most feared of the foreign groups. She also didn’t interview any of the Shabiha, the armed militant supporters of Assad’s regime. However towards the end of her third sojourn, she did manage to interview a Syrian commander of Ahrar al-Sham, a militant group rumoured to have ties to Muslim Brotherhood though he refused to look in her direction and spoke only to her male companion. He, like the others interviewed, had nothing encouraging to say about any peaceful outcome in the foreseeable future.
Since I finished this book, the Russians have entered the war in support of Assad, supposedly to help him fight the Daesh groups. Hearing that the Russians are also targeting the Free Army fighters in their already bombed-out towns and villages makes me despair for the Syrian women and children who can’t afford to leave their country to join the ranks of compatriots queuing endlessly at more and more borders across Europe and the Middle East.
People, me included, complain in queues, always looking around to see if there’s a faster one, or if there’s an official we can badger to open another check-in or check-out desk. We look at our watches and stress about being late for some super important moment in our lives, forgetting that the queue we are standing in is itself a privileged moment, one to be savoured instead of whinged about. We are, after all, about to eat, drink and be merry, and yet we habitually wear grim faces, our mouths turning down more often than up.
So, yes, I’ve become a little critical of my own complacency lately, and reading this book about some of what went on in Syria in 2012/2013 has increased my discomfort. 'The Crossing' tells of journalist Samar Yazbeq’s several clandestine crossings from Turkey into the war-zone of Syria after she'd been declared persona non grata by the Assad regime in 2011, and been forced into exile.
The book is not an easy read, and not only because it is about war. The early sections are fragmentary, simply a series of anecdotes related by the people Yazbeq stayed with in the towns and villages she visited, anecdotes that do however give us a picture of what life is like for those who can’t afford to pay the the price required to exit the country, or those who have decided to stay because they are part of one of the many groups opposing the Assad regime, the spouses, sisters, mothers, aunts of the fighters. The anecdotes run into each other without much pause for comment, and the book seems as ragged and chaotic as the lives the author is bearing witness to, lives constantly battered by barrel bombs and sniper fire.
Eventually, I grew accustomed to this lack of a thematic structure but by then, the author had found one, and the second half of the book is more clear-cut, composed of almost formal interviews with various battalion leaders interspersed with background information on the origin and history of their groups, and the degree of their specific religious affiliations. The author put her own life and that of her companions in danger again and again to approach the frontline and record these fighters' testimonies. I found her both brave and foolhardy by turns but incredibly lucky too as bombs exploded in her path again and again.
At the time Yazbeq is writing about, 2012/2013, many of the groups opposing the Assad regime come under the banner of the Free Army. This army is composed of the battalions and brigades which emerged in each individual rebel town when the revolution began in 2011. According to the people from the Free Army whom she interviewed, they themselves are caught between Assad’s Forces and more fundamentalist factions, composed mostly of non-Syrians, who have been sent into their country to fight against Assad, and who are both feared and resented by native Syrian fighters. Yazbeq seems to have had less opportunity to interview the representatives of the non-Syrian groups. She makes it clear that as a woman, she would not have been able to approach or interview the more fundamentalist ones such as Nusra Front, allied to al-Quaeda, or the group known as Daesh, a self proclaimed caliphate controlling areas in Syria and Iraq, and the most feared of the foreign groups. She also didn’t interview any of the Shabiha, the armed militant supporters of Assad’s regime. However towards the end of her third sojourn, she did manage to interview a Syrian commander of Ahrar al-Sham, a militant group rumoured to have ties to Muslim Brotherhood though he refused to look in her direction and spoke only to her male companion. He, like the others interviewed, had nothing encouraging to say about any peaceful outcome in the foreseeable future.
Since I finished this book, the Russians have entered the war in support of Assad, supposedly to help him fight the Daesh groups. Hearing that the Russians are also targeting the Free Army fighters in their already bombed-out towns and villages makes me despair for the Syrian women and children who can’t afford to leave their country to join the ranks of compatriots queuing endlessly at more and more borders across Europe and the Middle East.
February 6, 2024
"The most we could dream of was to wake up in the morning and discover we weren't buried beneath rubble, or that we had avoided having our heads cut off at the hands of ISIS." - Page 253
This is so powerful and heartbreaking. Makes me understand what happens in Syria. Samar Yazbek's bravery and her mission to give voice to the voiceless reminds me of Marie Colvin, a woman war journalist that died in Syria when reporting.
This is so powerful and heartbreaking. Makes me understand what happens in Syria. Samar Yazbek's bravery and her mission to give voice to the voiceless reminds me of Marie Colvin, a woman war journalist that died in Syria when reporting.
May 8, 2018
Este não é um livro de leitura fácil, não só pelo tema tratado, mas também pela forma como é apresentado e, no meu caso particular, pela minha ignorância de base relativamente ao conflito sírio.
O livro consiste numa série de relatos de visitas de Samar Yazbek, uma jornalista síria forçada ao exílio pelo regime de Bashar al-Assad, ao seu país natal. O título refere-se às três travessias clandestinas da fronteira entre a Turquia e a Síria, empreendidas pela autora entre 2012 e 2013.
São relatos dispersos, que incluem experiências de estadias com famílias que a acolheram durante a sua estadia, entrevistas com guerrilheiros (maioritariamente do Exército Livre da Síria), e experiências de cooperação com redes de ativistas, para implementar projectos educativos para crianças cujas escolas foram destruídas e para ajudar mulheres (na maior parte viúvas de guerra) a desenvolver pequenos negócios que lhes permitam sustentar-se a si e aos seus filhos.
No início tive alguma dificuldade em adaptar-me ao carácter fragmentário da narrativa. A geografia desconhecida, a profusão de diferentes grupos armados cujos nomes dava comigo a confundir constantemente, e o português pouco fluido, provavelmente resultado de dificuldades de tradução de uma língua bastante diferente da nossa, também não ajudaram. Mas a partir de cerca do primeiro terço do livro, ou porque me habituei, ou porque o texto se tornou mais acessível e os intervenientes mais familiares, comecei a apreciar melhor a leitura.
As principal ideia que retive foi o desalento da população pela transformação daquilo que começou como uma revolta pacífica contra um regime opressor, numa guerra sem precedentes. As retaliações contra manifestantes desarmados durante a Revolta Síria, levaram à criação do Exército Livre da Síria, inicialmente formado por civis e militares desertores do Exército Sírio, que se recusaram a disparar contra os manifestantes. Durante o período coberto por este livro, a zona norte da Síria, libertada do regime de Assad pelo Exército Livre, foi sendo paulatinamente invadida por guerrilheiros fundamentalistas estrangeiros, como a Frente Al-Nusra, aliada à al-Quaeda, e o Estado Islâmico.
O livro termina em 2013, antes de os russos terem entrado na guerra em apoio a Assad, sob o pretexto de prestarem auxílio contra os grupos do Estado Islâmico, e antes, claro está, dos recentes bombardeamentos americanos, franceses e ingleses, em protesto contra os ataques químicos lançados contra civis.
Na grande confusão que se encontra instalada neste país, apenas tenho uma coisa como certa – que as pobres populações civis continuam a sofrer, tanto as que conseguem fugir como refugiadas, como as que se vêm forçadas a permanecer no país.
Não foi, portanto, uma leitura fácil, mas foi uma leitura que valeu a pena.
O livro consiste numa série de relatos de visitas de Samar Yazbek, uma jornalista síria forçada ao exílio pelo regime de Bashar al-Assad, ao seu país natal. O título refere-se às três travessias clandestinas da fronteira entre a Turquia e a Síria, empreendidas pela autora entre 2012 e 2013.
São relatos dispersos, que incluem experiências de estadias com famílias que a acolheram durante a sua estadia, entrevistas com guerrilheiros (maioritariamente do Exército Livre da Síria), e experiências de cooperação com redes de ativistas, para implementar projectos educativos para crianças cujas escolas foram destruídas e para ajudar mulheres (na maior parte viúvas de guerra) a desenvolver pequenos negócios que lhes permitam sustentar-se a si e aos seus filhos.
No início tive alguma dificuldade em adaptar-me ao carácter fragmentário da narrativa. A geografia desconhecida, a profusão de diferentes grupos armados cujos nomes dava comigo a confundir constantemente, e o português pouco fluido, provavelmente resultado de dificuldades de tradução de uma língua bastante diferente da nossa, também não ajudaram. Mas a partir de cerca do primeiro terço do livro, ou porque me habituei, ou porque o texto se tornou mais acessível e os intervenientes mais familiares, comecei a apreciar melhor a leitura.
As principal ideia que retive foi o desalento da população pela transformação daquilo que começou como uma revolta pacífica contra um regime opressor, numa guerra sem precedentes. As retaliações contra manifestantes desarmados durante a Revolta Síria, levaram à criação do Exército Livre da Síria, inicialmente formado por civis e militares desertores do Exército Sírio, que se recusaram a disparar contra os manifestantes. Durante o período coberto por este livro, a zona norte da Síria, libertada do regime de Assad pelo Exército Livre, foi sendo paulatinamente invadida por guerrilheiros fundamentalistas estrangeiros, como a Frente Al-Nusra, aliada à al-Quaeda, e o Estado Islâmico.
O livro termina em 2013, antes de os russos terem entrado na guerra em apoio a Assad, sob o pretexto de prestarem auxílio contra os grupos do Estado Islâmico, e antes, claro está, dos recentes bombardeamentos americanos, franceses e ingleses, em protesto contra os ataques químicos lançados contra civis.
Na grande confusão que se encontra instalada neste país, apenas tenho uma coisa como certa – que as pobres populações civis continuam a sofrer, tanto as que conseguem fugir como refugiadas, como as que se vêm forçadas a permanecer no país.
Não foi, portanto, uma leitura fácil, mas foi uma leitura que valeu a pena.
September 30, 2017
Η συγγραφέας έφυγε ως πρόσφυγας το 2011 από τη Συρία με προορισμό το Παρίσι. Την τρίτη φορά που επέστρεψε κρυφά για να καταγράψει τα γεγονότα σκέφτηκε ότι 1.5 χρόνο δεν έμαθε γαλλικά γιατί πίστευε ότι ήταν κάτι το προσωρινό.
Μας αφηγείται συγκλονιστικές σκηνές που το μέγεθος τους το αντιλαμβάνεται καλύτερα κανείς από κοντά. Ασταμάτητοι βομβαρδισμοί, πτώματα παντού, μικρά παιδιά με κομμένα άκρα και παράλληλα κάποιες μικρές προσπάθειες να συνεχίσουν τη ζωή τους κάνοντας όνειρα για το μέλλον ή οργανώνοντας ομάδες γυναικών για τη διδασκαλία παιδιών στα σπίτια.
Ωμή η αφήγηση από τη συνεχή παράθεση γεγονότων. Κι όμως δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική.
Μας αφηγείται συγκλονιστικές σκηνές που το μέγεθος τους το αντιλαμβάνεται καλύτερα κανείς από κοντά. Ασταμάτητοι βομβαρδισμοί, πτώματα παντού, μικρά παιδιά με κομμένα άκρα και παράλληλα κάποιες μικρές προσπάθειες να συνεχίσουν τη ζωή τους κάνοντας όνειρα για το μέλλον ή οργανώνοντας ομάδες γυναικών για τη διδασκαλία παιδιών στα σπίτια.
Ωμή η αφήγηση από τη συνεχή παράθεση γεγονότων. Κι όμως δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική.
July 29, 2024
"La porțile tărâmului de nicăieri" este o carte-mărturie care ne prezintă situația dezastruoasă din Siria: revolta care ulterior s-a transformat într-un război civil sângeros și interminabil. Samar Yazbek a fost forțată să ia calea exilului din cauza regimului lui Bassar-al-Assad, însă aceasta s-a întors în țară de mai multe ori, în secret, pentru a oferi ajutor refugiaților și pentru a vorbi cu soldații de pe prima linie, cât și cu femeile, copiii și bătrânii rămași în spatele frontului dar care trăiesc de la o zi la alta printre bombe și lunetiști, totodată luptându-se cu restricțiile și cu foamea, neavând timp nici să își plângă morții. Un război crunt și nedrept, cum sunt de altfel toate războaiele astea nenorocite din întreaga lume, care le fură copiilor dreptul la o copilărie fericită, iar părinților le fură propriii copii.
De la începuturile Armatei Libere și până la instalarea fanatismului ISIS, cartea "La porțile tărâmului de nicăieri" poate fi considerată un adevărat document istoric în ceea ce privește revoluția din Siria. Pe lângă importanță istorică, Samar Yazbek oferă și frumusețe literară prin profunzimea frazelor sale. Subiectul în sine nu are nevoie de metafore prin care să impresioneze, așadar vom întâlni fraze simple, dar emoționante și cutremurătoare. De multe ori am fost nevoită să pun cartea jos pentru a trage aer în piept... O carte dureroasă, dar aș numi-o totuși necesară.
De la Samar Yazbek am mai citit în urmă cu câțiva ani cartea "Fata care nu se putea opri din mers", ficțiune desprinsă din realitatea unei fetițe prin ochii căreia vedem războiul din Siria.
De la începuturile Armatei Libere și până la instalarea fanatismului ISIS, cartea "La porțile tărâmului de nicăieri" poate fi considerată un adevărat document istoric în ceea ce privește revoluția din Siria. Pe lângă importanță istorică, Samar Yazbek oferă și frumusețe literară prin profunzimea frazelor sale. Subiectul în sine nu are nevoie de metafore prin care să impresioneze, așadar vom întâlni fraze simple, dar emoționante și cutremurătoare. De multe ori am fost nevoită să pun cartea jos pentru a trage aer în piept... O carte dureroasă, dar aș numi-o totuși necesară.
De la Samar Yazbek am mai citit în urmă cu câțiva ani cartea "Fata care nu se putea opri din mers", ficțiune desprinsă din realitatea unei fetițe prin ochii căreia vedem războiul din Siria.
February 24, 2018
This was a country in name only, sliced up into areas controlled by rival military brigades, all of them submitting to the absolute power of a murderous sky. But here we carried on with life, regardless. Families plodded on, eking out a living under the lethal sky, among the barbarisms of the extremist battalions.
Samar Yazbeck is an Alawite Syrian journalist, living in exile in France. This book details her experiences on the three separate occasions in 2012/2013 when she crosses back into her home country to bear witness to what is happening there. She stays with and interviews ordinary women and men, journalists and leaders of military brigades. She shows great courage and compassion.
As you would expect, this is not an easy read. It is eye opening, distressing, shocking and absolutely heart breaking. An important book to help understand the war in Syria, sadly still very relevant today.
Samar Yazbeck is an Alawite Syrian journalist, living in exile in France. This book details her experiences on the three separate occasions in 2012/2013 when she crosses back into her home country to bear witness to what is happening there. She stays with and interviews ordinary women and men, journalists and leaders of military brigades. She shows great courage and compassion.
As you would expect, this is not an easy read. It is eye opening, distressing, shocking and absolutely heart breaking. An important book to help understand the war in Syria, sadly still very relevant today.
March 31, 2017
Το βιβλίο αυτό χαρακτηρίζεται ως αφήγημα και θα έλεγα είναι βιωματικό, περιγράφει καταστάσεις που της έζησε η ίδια η συγγραφέας. Στην ουσία είναι όλο μια μαρτυρία για την κατάσταση στη Συρία όπως τη βιώνουν οι απλοί άνθρωποι σε τοπικό επίπεδο. Σε αυτό το βιβλίο είναι καταγραμμένη η αλήθεια τους, όπως την αντιλαμβάνονται και όπως τη ζουν. Δεν είναι απόπειρα πολιτικής ανάλυσης ή απόδοσης ευθυνών. Βέβαια παρουσιάζεται η αλήθεια των ανθρώπων στις επαναστατημένες περιοχές επομένως ανάλογη είναι και η οπτική τους αλλά όποια και αν θα είναι τελικά η ιστορική ετυμηγορία για τη Συρία, η αλήθεια του πολέμου, ειδικά για τους αμάχους, είναι μία και είναι σκληρή.
Με κούρασε λίγο η συνεχόμενη αφήγηση, το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη των εκατό περίπου σελίδων το καθένα χωρίς περαιτέρω διαχωρισμό σε κεφάλαια.
Ακούστε την άπoψή μου για το βιβλίο στο podcast 26 του Ex Libris!
Με κούρασε λίγο η συνεχόμενη αφήγηση, το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη των εκατό περίπου σελίδων το καθένα χωρίς περαιτέρω διαχωρισμό σε κεφάλαια.
Ακούστε την άπoψή μου για το βιβλίο στο podcast 26 του Ex Libris!
May 4, 2025
সিরিয়ার যুদ্ধের প্রারম্ভিক অমানবিক (উপর্যুপরি বোমা হামলা, মিসাইল ছোঁড়া, কামান-ট্যাংক আক্রমণ) ঘটনাগুলো এখানে বর্ণিত হয়েছে। প্রথমদিকে সরকার পতন লক্ষ্যে এই যুদ্ধ শুরু হলেও পরে তা আলায়ি (শিয়াপন্থী শাখা)-সুন্নি বিভেদে গৃহযুদ্ধের সূচনা করে। একইসাথে স্থানীয় যুবদল, আইসিস, সরকারপক্ষীয় সেনাবাহিনী এদের মধ্যেও যুদ্ধ চরমে। বইটা যখন লেখা হয়, তখন সিরিয়ার ভেতরকার এসব দৃশ্য ও ঘটনা প্রায় অজানাই ছিল বিশ্ববাসীর কাছে। সে হিসেবে এই বইটি এক সাহসিকতার নমুনাও বলা যায়।
বইয়ের বিষয়বস্তু খুবই করুণ, মর্মস্পর্শী। তবু যুবকদের আশাবাদী দৃঢ়তা মন ভরিয়ে দেয়।
যেটা খারাপ লেগেছে তা হলো, লেখিকার পাশ্চাত্য সংস্কৃতির সাথে ইসলামি সংস্কৃতি গুলিয়ে ফেলা। লেখিকা সেক্যুলারিজমে বিশ্বাসী; সেটা তিনি নিজেও বলেছেন– কিন্তু তা সত্ত্বেও কিছু কিছু বাড়াবাড়ি খুব চোখে পড়ার মতো। বিভিন্ন জায়গায় তিনি উল্লেখ করেছেন, নারীরা বোরকা পরে চলাচল করছেন। এটা উল্লেখ করার মতো উল্লেখযোগ্য কেন তা বুঝলাম না। তাঁর নিজেরও আবায়া পরতে খুব আপত্তি, তাতে তো আমাদের কোনো সমস্যা হচ্ছে না, কারণ আমরা জানিই তিনি ইসলাম-বিধি মানেন না। তবে যারা মানেন/মানতে ইচ্ছুক, তাদের ব্যাপারে না জেনে এটাকে 'চাপিয়ে দিয়েছে' বলা তো ভুল।
বইটার অনুবাদ আড়ষ্ট, তবে আমার ক্ষেত্রে সমস্যা হয়নি। সিরিয়ার একজন নির্বাসিত মানুষের চোখে তার ভেতরের ঘটনা জানতে বইটা প্রয়োজনীয় বলে মনে করি। পড়তে চাইলে অনুবাদ না পড়াই ভালো হবে।
বইয়ের বিষয়বস্তু খুবই করুণ, মর্মস্পর্শী। তবু যুবকদের আশাবাদী দৃঢ়তা মন ভরিয়ে দেয়।
যেটা খারাপ লেগেছে তা হলো, লেখিকার পাশ্চাত্য সংস্কৃতির সাথে ইসলামি সংস্কৃতি গুলিয়ে ফেলা। লেখিকা সেক্যুলারিজমে বিশ্বাসী; সেটা তিনি নিজেও বলেছেন– কিন্তু তা সত্ত্বেও কিছু কিছু বাড়াবাড়ি খুব চোখে পড়ার মতো। বিভিন্ন জায়গায় তিনি উল্লেখ করেছেন, নারীরা বোরকা পরে চলাচল করছেন। এটা উল্লেখ করার মতো উল্লেখযোগ্য কেন তা বুঝলাম না। তাঁর নিজেরও আবায়া পরতে খুব আপত্তি, তাতে তো আমাদের কোনো সমস্যা হচ্ছে না, কারণ আমরা জানিই তিনি ইসলাম-বিধি মানেন না। তবে যারা মানেন/মানতে ইচ্ছুক, তাদের ব্যাপারে না জেনে এটাকে 'চাপিয়ে দিয়েছে' বলা তো ভুল।
বইটার অনুবাদ আড়ষ্ট, তবে আমার ক্ষেত্রে সমস্যা হয়নি। সিরিয়ার একজন নির্বাসিত মানুষের চোখে তার ভেতরের ঘটনা জানতে বইটা প্রয়োজনীয় বলে মনে করি। পড়তে চাইলে অনুবাদ না পড়াই ভালো হবে।
June 20, 2016
I really think The Crossing is a modern political classic; a visceral reminder of what humanity can do, as well as a direct charge to all of us outside of Syria to pay attention and realise how complicit our governments are in what is happening. Heartbreaking, hard to read, beautifully written and incredibly moving, I will not forget The Crossing and Yazbek's haunting and honest prose for a long time. Essential reading.
September 1, 2024
O carte de memorii-reportaj în care, cu un talent remarcabil, Samar Yazbek vorbește despre atrocitățile războiului religios în care s-au transformat năzuințele sirienilor manifestanți pentru libertate și democrație, odată cu Primăvara arabă.
O carte foarte dură și greu de dus la capăt, dar o mărturie valoroasă despre escaladarea războiului jihadist în Orientul Mijlociu.
O carte foarte dură și greu de dus la capăt, dar o mărturie valoroasă despre escaladarea războiului jihadist în Orientul Mijlociu.
April 6, 2022
Długo przyszło nam czekać na ten głos z wnętrza piekła. Książka „Przeprawa. Moja podróż do pękniętego serca Syrii” ukazała się w pięć lat po rozpoczęciu rewolucji syryjskiej. Ale warto było czekać, bo książka wbija w fotel. Ten reportaż jest nie tylko świadectwem tego, jak na przestrzeni pięciu lat zmieniała się sytuacja na froncie. Przede wszystkim pozwala zobaczyć, co przez ten czas zmieniło się w ludzkich głowach i jak jedna rewolucyjna iskra przerodziła się w niegasnący pożar wojny.
Zanim podniosą się głosy sprzeciwu wobec piszących o wojnie w Syrii „specjalistów”, siedzących w cieplutkich domkach, w modnych pulowerkach, z kaweczką za uprzątniętymi biureczkami, kilka słów o tym kim jest autorka książki i dlaczego jej wizja sytuacji w Syrii jest dla mnie przekonująca.
Po pierwsze, Samar Yazbek to urodzona w 1970 roku obywatelka Syrii. Nie porusza się po omacku w złożonej rzeczywistości politycznej i religijnej tego kraju, ale wie czego i gdzie szukać. Wie kogo zapytać, żeby otrzymać odpowiedź na pytanie o pochodzenie, przebieg i skutki konfliktu.
Po drugie, Yazbek jest zawodową dziennikarką, zdobywczynią licznych nagród. Ma bardzo dobry warsztat, jest surowym, zdyscyplinowanym i przenikliwym narratorem dla swojej historii. Nade wszystko oddaje głos tym, których spotyka w drodze: rewolucjonistom, aktywistom, mieszkańcom bombardowanych miast, uchodźcom, dżihadystom. Nie jest jednak narratorem przeźroczystym. Jej osobiste doświadczenia sprawiają, że sama jest idealnym dopełnieniem wyżej wymienionej listy osób, którzy mają wiele do przekazania na temat Syrii. Sama jest syryjskim wygnańcem.
Po trzecie, Yazbek jest alawitką. Z każdym kolejnym ryzykownym powrotem do Syrii coraz bardziej była postrzegana jako część nepotystycznej bandy, która z tytułu przynależności do grupy religijnej uzurpowała sobie prawo do większego kawałka syryjskiego tortu. Z każdą mrożącą krew w żyłach przeprawą przez drut kolczasty na tureck0-syryjskiej granicy, Yazbek stawała się w oczach innych coraz mniej Syryjką, a coraz bardziej wrogiem. Chorobą, która toczyła kraj od środka przez tyle lat po to, żeby teraz ostatecznie go wykończyć. Ale mimo tego, że musiała ukrywać swoją tożsamość, wciąż nie przestawała zadawać pytań.
Nie ma się co oszukiwać, książka jest miejscami brutalna. Nie brak w niej historii osób, które straciły wszystko, z częściami ciała włącznie. Nie brak gruzów zasypujących całe rodziny, dziecięcych rączek wystających spod zawalonych budynków i luf karabinów wycelowanych z niewinnych. Jest to jednak taka dawka przemocy, która nie epatuje, ale pozwala zrozumieć, że to, co widzimy na ekranach telewizorów to wojna w estetycznie zapakowana, w pudełku z kokardką. Yazbek pokazuje czytelnikowi tyle, ile musi on zobaczyć, żeby uwierzyć, że ten dramat jest realny, że jest dla kogoś codziennością.
Od 2011 roku Yazeb odwiedziła Syrię trzykrotnie, obserwując jej osuwanie się w przepaść chaosu. Spod ruiny, przechowane w ludzkich głowach, zachowaniach, lokalnych tradycjach, wyłaniają się strzępki dawnej Syrii – gościnni ludzie, opowieści przy ognisku, gorąca herbata z miętą, czarna kawa z kardamonem z miedzianego imbryka. Te strzępy dawnego życia pozwalają tym, którzy nie chcą czy nie mogą uciec, zachować resztki normalności. Życie toczy się dalej, tyle, że z niecichnącym soundtrackiem spadających bomb i wystrzałów.
Przeprawa zawiera wszystko, co musisz wiedzieć, co chcesz wiedzieć i czego nie chcesz wiedzieć o Syrii. Ta książka nie da ci spać. Ale odpłaci się tym, że odpowie na wszystkie pytania: co się dzieje aktualnie w Syrii? Dlaczego ludzie stamtąd uciekają? Czego szukają uciekając za granicę? Dlaczego chcą tam wracać? Po którą jasną cholerę ktoś tam został, wciąż mieszka i nie zamierza się ruszać na krok od zgliszcz swojego domu? Książka nie zostawi bez odpowiedzi także pytań natury politycznej: kim jest organizacja Państwa Islamskiego, jak się pojawiła w Syrii i co tam robi? Jak są zorganizowane rewolucyjne armie, które rozpoczęły walki przeciw al-Asadowi? Kto jest z kim w tej układance i czy ktoś zna rozwiązanie tej łamigłówki? Czy uda się i czy ktoś w ogóle próbuje odciąć łeb tej wielogłowej hydrze wojny? Czego nie wyjaśni doskonały wstęp Piotra Balcerowicza Syryjska wojna domowa. Damasceńska Wielka Gra, to dopowiedzą bohaterowi opowieści.
W książce pojawiają się dwa polskie akcenty. Pierwszy jest tak smutny, że odechciewa się przyznawać do swojego kraju. Dotyczy sprzedaży przez rząd polski zakazanej prawem międzynarodowym amunicji kasetowej do Syrii. Polska nie jest sygnatariuszem konwencji zakazującej produkcji broni kasetowej i legalnie może sprzedawać ją jak chce i komu chce. W praktyce natomiast pociski kasetowe są jednym z tych rodzajów broni, którym dokonano najbrutalniejszych masakr na ludności cywilnej podczas pięciu lat wojny w Syrii. Jest to broń wzbudzająca paraliżujący strach wśród ludności syryjskiej. Broń, przed którą nawet się nie ucieka, nie zbiega panicznie do piwnic, bo nie da się uchronić przed jej niszczycielkim działaniem. Ale hajs musi się zgadzać.
Drugi akcent to akcent pozytywny. Yazbek wspomina w swoim reportażu postać polskiego fotografa i reportażysty, Marcina Sudera. Człowieka, który sprawia wrażenie, że dla niego strach nie istnieje. Polecam poznać tę postać bliżej.
To prawda, że reportaż Yazbek ma coś z Procesu Kafki. Schemat psychicznego uwikłania, zapadania się w obłęd, jest taki sam. Im bardziej wchodzisz w rzeczywistość wojenną Syrii, im więcej czasu tam spędzasz, im więcej osób tam poznasz i pokochasz, tym bardziej jesteś uwikłany, wessany, pochłonięty i to w sposób nieodwracalny. Z każdym kolejnym nielegalnym przekroczeniem granicy syryjskiego chaosu nabierasz pewności, że choćbyś i tymczasowo uciekł śmierci, nigdy nie będziesz taki sam. Poczucie beznadziei wyciąga do ciebie swoje lepkie, ciemne macki, a ty zupełnie obojętnie podajesz mu rękę. Wkręcasz się w błędne koło zniszczenia. Zostaje pytanie czy w ostatniej chwili uda ci się uwolnić z więzów, czy to koło cię złamie.
Zanim podniosą się głosy sprzeciwu wobec piszących o wojnie w Syrii „specjalistów”, siedzących w cieplutkich domkach, w modnych pulowerkach, z kaweczką za uprzątniętymi biureczkami, kilka słów o tym kim jest autorka książki i dlaczego jej wizja sytuacji w Syrii jest dla mnie przekonująca.
Po pierwsze, Samar Yazbek to urodzona w 1970 roku obywatelka Syrii. Nie porusza się po omacku w złożonej rzeczywistości politycznej i religijnej tego kraju, ale wie czego i gdzie szukać. Wie kogo zapytać, żeby otrzymać odpowiedź na pytanie o pochodzenie, przebieg i skutki konfliktu.
Po drugie, Yazbek jest zawodową dziennikarką, zdobywczynią licznych nagród. Ma bardzo dobry warsztat, jest surowym, zdyscyplinowanym i przenikliwym narratorem dla swojej historii. Nade wszystko oddaje głos tym, których spotyka w drodze: rewolucjonistom, aktywistom, mieszkańcom bombardowanych miast, uchodźcom, dżihadystom. Nie jest jednak narratorem przeźroczystym. Jej osobiste doświadczenia sprawiają, że sama jest idealnym dopełnieniem wyżej wymienionej listy osób, którzy mają wiele do przekazania na temat Syrii. Sama jest syryjskim wygnańcem.
Po trzecie, Yazbek jest alawitką. Z każdym kolejnym ryzykownym powrotem do Syrii coraz bardziej była postrzegana jako część nepotystycznej bandy, która z tytułu przynależności do grupy religijnej uzurpowała sobie prawo do większego kawałka syryjskiego tortu. Z każdą mrożącą krew w żyłach przeprawą przez drut kolczasty na tureck0-syryjskiej granicy, Yazbek stawała się w oczach innych coraz mniej Syryjką, a coraz bardziej wrogiem. Chorobą, która toczyła kraj od środka przez tyle lat po to, żeby teraz ostatecznie go wykończyć. Ale mimo tego, że musiała ukrywać swoją tożsamość, wciąż nie przestawała zadawać pytań.
Nie ma się co oszukiwać, książka jest miejscami brutalna. Nie brak w niej historii osób, które straciły wszystko, z częściami ciała włącznie. Nie brak gruzów zasypujących całe rodziny, dziecięcych rączek wystających spod zawalonych budynków i luf karabinów wycelowanych z niewinnych. Jest to jednak taka dawka przemocy, która nie epatuje, ale pozwala zrozumieć, że to, co widzimy na ekranach telewizorów to wojna w estetycznie zapakowana, w pudełku z kokardką. Yazbek pokazuje czytelnikowi tyle, ile musi on zobaczyć, żeby uwierzyć, że ten dramat jest realny, że jest dla kogoś codziennością.
Od 2011 roku Yazeb odwiedziła Syrię trzykrotnie, obserwując jej osuwanie się w przepaść chaosu. Spod ruiny, przechowane w ludzkich głowach, zachowaniach, lokalnych tradycjach, wyłaniają się strzępki dawnej Syrii – gościnni ludzie, opowieści przy ognisku, gorąca herbata z miętą, czarna kawa z kardamonem z miedzianego imbryka. Te strzępy dawnego życia pozwalają tym, którzy nie chcą czy nie mogą uciec, zachować resztki normalności. Życie toczy się dalej, tyle, że z niecichnącym soundtrackiem spadających bomb i wystrzałów.
Przeprawa zawiera wszystko, co musisz wiedzieć, co chcesz wiedzieć i czego nie chcesz wiedzieć o Syrii. Ta książka nie da ci spać. Ale odpłaci się tym, że odpowie na wszystkie pytania: co się dzieje aktualnie w Syrii? Dlaczego ludzie stamtąd uciekają? Czego szukają uciekając za granicę? Dlaczego chcą tam wracać? Po którą jasną cholerę ktoś tam został, wciąż mieszka i nie zamierza się ruszać na krok od zgliszcz swojego domu? Książka nie zostawi bez odpowiedzi także pytań natury politycznej: kim jest organizacja Państwa Islamskiego, jak się pojawiła w Syrii i co tam robi? Jak są zorganizowane rewolucyjne armie, które rozpoczęły walki przeciw al-Asadowi? Kto jest z kim w tej układance i czy ktoś zna rozwiązanie tej łamigłówki? Czy uda się i czy ktoś w ogóle próbuje odciąć łeb tej wielogłowej hydrze wojny? Czego nie wyjaśni doskonały wstęp Piotra Balcerowicza Syryjska wojna domowa. Damasceńska Wielka Gra, to dopowiedzą bohaterowi opowieści.
W książce pojawiają się dwa polskie akcenty. Pierwszy jest tak smutny, że odechciewa się przyznawać do swojego kraju. Dotyczy sprzedaży przez rząd polski zakazanej prawem międzynarodowym amunicji kasetowej do Syrii. Polska nie jest sygnatariuszem konwencji zakazującej produkcji broni kasetowej i legalnie może sprzedawać ją jak chce i komu chce. W praktyce natomiast pociski kasetowe są jednym z tych rodzajów broni, którym dokonano najbrutalniejszych masakr na ludności cywilnej podczas pięciu lat wojny w Syrii. Jest to broń wzbudzająca paraliżujący strach wśród ludności syryjskiej. Broń, przed którą nawet się nie ucieka, nie zbiega panicznie do piwnic, bo nie da się uchronić przed jej niszczycielkim działaniem. Ale hajs musi się zgadzać.
Drugi akcent to akcent pozytywny. Yazbek wspomina w swoim reportażu postać polskiego fotografa i reportażysty, Marcina Sudera. Człowieka, który sprawia wrażenie, że dla niego strach nie istnieje. Polecam poznać tę postać bliżej.
To prawda, że reportaż Yazbek ma coś z Procesu Kafki. Schemat psychicznego uwikłania, zapadania się w obłęd, jest taki sam. Im bardziej wchodzisz w rzeczywistość wojenną Syrii, im więcej czasu tam spędzasz, im więcej osób tam poznasz i pokochasz, tym bardziej jesteś uwikłany, wessany, pochłonięty i to w sposób nieodwracalny. Z każdym kolejnym nielegalnym przekroczeniem granicy syryjskiego chaosu nabierasz pewności, że choćbyś i tymczasowo uciekł śmierci, nigdy nie będziesz taki sam. Poczucie beznadziei wyciąga do ciebie swoje lepkie, ciemne macki, a ty zupełnie obojętnie podajesz mu rękę. Wkręcasz się w błędne koło zniszczenia. Zostaje pytanie czy w ostatniej chwili uda ci się uwolnić z więzów, czy to koło cię złamie.
August 3, 2020
É um livro terrível, e, por isso mesmo, muito interessante de ler.
January 15, 2017
Mocny tekst. Dzięki autorce i jej podróżom do Syrii w trakcie rewolucji widzimy, jak nadzieje umierają, a walkę przejmuje ktoś inny, niż ją rozpoczął, z zupełnie innymi celami. Duże poczucie beznadziei podczas czytania. Po skończeniu czuję, że konflikt w Syrii potrwa jeszcze długo.
Za książkę wziąłem się podczas podróży na Cypr. Siedząc na plaży i patrząc w stronę odległej o paręset kilometrów Syrii czułem się nieco surrealistycznie. Tutaj całkowity spokój i urlopowy klimat, niedaleko stąd działy się opisywane tam wydarzenia.
W polskim wydaniu jest bardzo dobry wstęp Piotra Balcerowicza, który przeprowadza nas przez wszystkie grupy, które walczą w tym konflikcie. Ważne i przydatne do dalszej lektury.
Za książkę wziąłem się podczas podróży na Cypr. Siedząc na plaży i patrząc w stronę odległej o paręset kilometrów Syrii czułem się nieco surrealistycznie. Tutaj całkowity spokój i urlopowy klimat, niedaleko stąd działy się opisywane tam wydarzenia.
W polskim wydaniu jest bardzo dobry wstęp Piotra Balcerowicza, który przeprowadza nas przez wszystkie grupy, które walczą w tym konflikcie. Ważne i przydatne do dalszej lektury.
September 17, 2016
الكتاب الثاني من الكاتبة سمر لشهادات من ألّسنة الشعب السوري...البطل فيه هو الموت
مهم مهم مهم للكل و المستقبل وللأجيال القادمة
مهم مهم مهم للكل و المستقبل وللأجيال القادمة
September 11, 2018
Heartbreaking.
I have no words that could do justice describing the horrors that have happened in Syria.
A beautiful country with an ancient history, it got thrown into ruins in the blink of an eye.
While I cannot claim to know the whole story or even decide who is in the right, all I can say is that I felt guilt, sadness, anger, frustration, helplessness, disgust and horror when I read Samar's descriptions of the plight of Syrians.
All they wanted was peace and to live their lives, but instead, all they know now is bloodshed and death.
I feel silly to even think reading Samar's words and shedding tears could bring me closer to the pain those embroiled in the conflict feel. My empathy if anything is shamefully temporary, as I have not experienced the wretchedness of a life like this first hand. If anything, her account has made me feel blessed for living in a safe country, free of war. At the same time, I feel helpless for having no ability to stop or change anything happening to this once glorious country.
My heart goes out to all Syrians, and while I know this won't mean much (or even anything at all), my prayers are with you, and I hope you'll know peace as I do in your homeland one day.
I have no words that could do justice describing the horrors that have happened in Syria.
A beautiful country with an ancient history, it got thrown into ruins in the blink of an eye.
While I cannot claim to know the whole story or even decide who is in the right, all I can say is that I felt guilt, sadness, anger, frustration, helplessness, disgust and horror when I read Samar's descriptions of the plight of Syrians.
All they wanted was peace and to live their lives, but instead, all they know now is bloodshed and death.
I feel silly to even think reading Samar's words and shedding tears could bring me closer to the pain those embroiled in the conflict feel. My empathy if anything is shamefully temporary, as I have not experienced the wretchedness of a life like this first hand. If anything, her account has made me feel blessed for living in a safe country, free of war. At the same time, I feel helpless for having no ability to stop or change anything happening to this once glorious country.
My heart goes out to all Syrians, and while I know this won't mean much (or even anything at all), my prayers are with you, and I hope you'll know peace as I do in your homeland one day.
November 15, 2019
كتاب يلخص معاينات سمر يزبك لواقع الصراع في سوريا و ما عاشته و شاهدته بأم عينها. كتاب مفيد جداً لكل من يحاول صبغ الصراع بسوريا في لونين؛ أسود و أبيض. حقيقة الصراع أنه يتشظى ، كما تفعل أجساد الأطفال في بلدي في كل ثانية ، إلى تدرجات لا متناهية من البياض و السواد.
لعل النجوم الثلاث هي دليل حيرتي في تصنيف نمط الكتاب الذي ليس برواية مع أنه مكتوب بلغة جميلة ، و ليس بتقرير صحفي مع أنه يحمل ذات الأسلوب ، لكنه في كل الأوقات يرصد بحيادية واقع ريف حلب و إدلب -بالأخص- حتى سنة ٢٠١٣، حيث اختلط حابل الجيش الحر و ما تفرع عنه بنابل ��لتطرف الاسلامي من جبهة نصرة و داعش و لفيفهم.
● اقتباس :
"كنت أتخيل وجه الطيار الذي يلقي البراميل. أحاول رسم شكل إنساني له!"
" انتصف آب ، و لا شي يتغير. تتغير الوضعيات التي يموت فيها الناس. و تختلف طرائق موتهم ، و ما يبقى من أشلائهم فقط. تكرار لتفاصيل العيش ، لا شيء يمكن الحديث عنه أكثر من تناسل الحكايات من الحكايات. انتقام الشر من الشر و البلاهة التي تغطي الوجوه تحت وطأة القصف اليومي و الاصفرار الدائم لحدقات العيون و مجموعات المشردين. لا شيء يزداد سوى حجم الكراهية التي تتساقط عبر سموم تلقي بها الطائرات من السماء. تتكرر اليوميات ، وجوه النساء الجميلات الأرامل تحت عين الشمس ، الملتفات حول بعضهن ، يصنعن من الموت حياة ، و يقمن بتوضيب حقائب موت آخر."
آب ٢٠١٣
لعل النجوم الثلاث هي دليل حيرتي في تصنيف نمط الكتاب الذي ليس برواية مع أنه مكتوب بلغة جميلة ، و ليس بتقرير صحفي مع أنه يحمل ذات الأسلوب ، لكنه في كل الأوقات يرصد بحيادية واقع ريف حلب و إدلب -بالأخص- حتى سنة ٢٠١٣، حيث اختلط حابل الجيش الحر و ما تفرع عنه بنابل ��لتطرف الاسلامي من جبهة نصرة و داعش و لفيفهم.
● اقتباس :
"كنت أتخيل وجه الطيار الذي يلقي البراميل. أحاول رسم شكل إنساني له!"
" انتصف آب ، و لا شي يتغير. تتغير الوضعيات التي يموت فيها الناس. و تختلف طرائق موتهم ، و ما يبقى من أشلائهم فقط. تكرار لتفاصيل العيش ، لا شيء يمكن الحديث عنه أكثر من تناسل الحكايات من الحكايات. انتقام الشر من الشر و البلاهة التي تغطي الوجوه تحت وطأة القصف اليومي و الاصفرار الدائم لحدقات العيون و مجموعات المشردين. لا شيء يزداد سوى حجم الكراهية التي تتساقط عبر سموم تلقي بها الطائرات من السماء. تتكرر اليوميات ، وجوه النساء الجميلات الأرامل تحت عين الشمس ، الملتفات حول بعضهن ، يصنعن من الموت حياة ، و يقمن بتوضيب حقائب موت آخر."
آب ٢٠١٣
October 8, 2020
Nawałnica przerażających obrazów, świadectw, perspektyw, paradoksów, bomb i emocji. Yazbek pisze na jednym oddechu, tak jak na jednym oddechu przemierza okupowane terytorium swojej ojczyzny, jest odważna i uważna, otwarta na dialog i wrażliwa. Jej polifoniczna opowieść niczego nie rozjaśnia, pogrąża w chaosie, bo ład wydaje się nieosiągalny. Przeprawa jest immersyjna i przytłaczająca, zostawia po sobie bardziej stany niż informacje. Warto.
October 8, 2015
One of the hardest and most heartbreaking books I've picked up. To have names and stories to this complicated war in Syria makes it more real. Everyone who want to know why refugees are leaving at such high risk should pick up this book. Powerful, pailful and yet there is still the hope of the human spirit.
August 17, 2022
5/5? 4,5/5?
”Syrier äter syrier, tuggar dem långsamt, föder marschen mot större öppna fält för massakrer.”
En oerhört berörande bok. Eftersom jag har relativt dålig koll på det syriska inbördeskriget var den här boken ibland lite förvirrande när det kom till att hålla koll på olika grupper i kriget. MEN det spelar inte så stor roll alls. Det författaren verkar vilja få fram med boken är istället hur folket faktiskt lever i Syrien mitt under brinnande krig. Yazbek lyckas beskriva scener ur kriget på ett väldigt fint sätt och man får som läsare en väldigt klar bild av vad som sker. Scenerna är grafiska och ocensurerade vilket jag tror bidrar till att boken berörde mig så mycket. Den är bitvis tung men det fanns stunder (framförallt i kapitlet ”Den andra porten”) då jag inte kunde slita mig från boken. Jag känner redan nu efter att nyss läst klart boken att jag borde läsa om passager av den (om inte hela) för att kunna ta in innehållet ordentligt.
”Syrier äter syrier, tuggar dem långsamt, föder marschen mot större öppna fält för massakrer.”
En oerhört berörande bok. Eftersom jag har relativt dålig koll på det syriska inbördeskriget var den här boken ibland lite förvirrande när det kom till att hålla koll på olika grupper i kriget. MEN det spelar inte så stor roll alls. Det författaren verkar vilja få fram med boken är istället hur folket faktiskt lever i Syrien mitt under brinnande krig. Yazbek lyckas beskriva scener ur kriget på ett väldigt fint sätt och man får som läsare en väldigt klar bild av vad som sker. Scenerna är grafiska och ocensurerade vilket jag tror bidrar till att boken berörde mig så mycket. Den är bitvis tung men det fanns stunder (framförallt i kapitlet ”Den andra porten”) då jag inte kunde slita mig från boken. Jag känner redan nu efter att nyss läst klart boken att jag borde läsa om passager av den (om inte hela) för att kunna ta in innehållet ordentligt.
February 9, 2025
Incredible - one of the most hard hitting, heartbreaking but also eye opening books I’ve read. So insightful into daily life under a barbaric regime and religious conflict and stylistically easy to read (finished for me in a weekend!), would really really recommend for a book that will probably change the way you think
February 21, 2024
It’s so heartbreaking. So much lived experience and personal meaning to this
August 28, 2018
شهادة واقعية مؤلمة لواقع من الشمال السوري، أشخاص حقيقيون لا يعرف عنهم العالم شيء، عالم لا يهمه سوى المادة الإعلامية عن الكتائب التكفيرية والإسلامية التي تسيطر على تلك المناطق للحصول على أكبر قدر من المشاهدة والتمويل والربح.
"عالم الصورة المتوحشة التي تصنع وحوشاً لا مبالية. الآلة الإعلامية العالمية التي تمهد لنسيان الضحايا، عبر تكثيف موتهم ونشره بوحشيّة تخلق الاعتياد، ثم ترميه كمادة مستهلكة"
بكل أسف حتى أنا كنت ابنة هذا الواقع المؤلم، مع بداية قراءة الكتاب والشواهد التي نقلتها سمر يزبك، عادت لي ذاكرة تلك السنوات، شعرت بكل تفصيل قامت بتدوينه وتوثيقه، لتعود أفكاري ومشاعري مع متابعة القراءة لخدر لازمني لسنوات الآن حتى أنه قد أصبح ما أقرأه وكأنه من خيال. هذه الحالة هي تماماً ما حصل و يحصل مع المتابعة المستمرة للأحداث السوريّة والمواد الإعلامية الخاصة بها. لكن وكما في كل مرة سمر يزبك تبهرني وتجذب دموعي وكل خلاياي بكل كلمة كتبتها ونقلتها، توقظني من خدري وتعيدني للحياة الواقعية، الحياة التي تحصل في سوريا اليوم.
المنفى يخدّر ويقتل، يغيّر الإنسان ويجرده من أحاسيسه. يجب الانتباه لعدم فقدان الذاكرة والهوية وعدم نسيان ما حصل ويحصل. سمر أوقظتني من سبات منفاي (يقظة مؤلمة لكن ضرورية)
لا أستطيع تخيّل ماذا اعتصر ويعتصر بقلب سمر ولا حتى كيف استطاعت تخطّي كل ما حصل!
"عالم الصورة المتوحشة التي تصنع وحوشاً لا مبالية. الآلة الإعلامية العالمية التي تمهد لنسيان الضحايا، عبر تكثيف موتهم ونشره بوحشيّة تخلق الاعتياد، ثم ترميه كمادة مستهلكة"
بكل أسف حتى أنا كنت ابنة هذا الواقع المؤلم، مع بداية قراءة الكتاب والشواهد التي نقلتها سمر يزبك، عادت لي ذاكرة تلك السنوات، شعرت بكل تفصيل قامت بتدوينه وتوثيقه، لتعود أفكاري ومشاعري مع متابعة القراءة لخدر لازمني لسنوات الآن حتى أنه قد أصبح ما أقرأه وكأنه من خيال. هذه الحالة هي تماماً ما حصل و يحصل مع المتابعة المستمرة للأحداث السوريّة والمواد الإعلامية الخاصة بها. لكن وكما في كل مرة سمر يزبك تبهرني وتجذب دموعي وكل خلاياي بكل كلمة كتبتها ونقلتها، توقظني من خدري وتعيدني للحياة الواقعية، الحياة التي تحصل في سوريا اليوم.
المنفى يخدّر ويقتل، يغيّر الإنسان ويجرده من أحاسيسه. يجب الانتباه لعدم فقدان الذاكرة والهوية وعدم نسيان ما حصل ويحصل. سمر أوقظتني من سبات منفاي (يقظة مؤلمة لكن ضرورية)
لا أستطيع تخيّل ماذا اعتصر ويعتصر بقلب سمر ولا حتى كيف استطاعت تخطّي كل ما حصل!
August 31, 2015
Perhaps the most depressing book I have ever read. The author details her visits to her homeland of Syria since the beginning of the revolution. She shows how the revolution with its aims for a civil society with religious tolerance has been hijacked by religious and ethnic hatreds. She has down this with great physical courage in avoiding the barrel bombs and missiles of Assad's forces and the perils facing a modern women presented by the rise of the Islamic fundamentalists. Many in the west will only consider what is happening in Syria if it fits their own established ideological prism. Syria is far to complicated for that. A book written with such physical and emotional courage needs people to have the courage to read it.
March 24, 2017
very disappointed about this book, I was hoping to understand about the reasons and beginnings of the chaos in Syria and did not get a clue what is going on, the book is as confusing as the situation in Syria. Samar Yazbek has done all those visits to her country to do what, even that is not clear, if her only aim was this book, she could have stated that at least, she mentions some woman and children projects but we don't get to learn about them The only fact that comes out is that she hates Assad even though she is an Alevite herself...I found the book totally misleading.
March 20, 2022
i am so thankful for this book. what it took to write this book was not easy and required much sacrifice. it provides insight into what has/is going on in Syria. many different perspectives and stories. it is divided into three chapters, each about the author’s crossings back into Syria. exile is discussed in this book often. for whoever reads this and becomes confused in the beginning, please continue and finish this book. it is real and heart breaking.
October 7, 2020
Death, devastation and despair permeate these pages. Having gone into exile after being targeted by the Assad regime, Samar Yazbek returned to Syria multiple times, illegally crossing the border from Turkey, to see for herself what her homeland had become and carry the horrifying and heartbreaking stories of the people she encountered out into the world. Not an easy read, but a powerful one.
September 3, 2018
Samar Yazbek, a Syrian journalist who was forced to leave her country in 2011, returned incognito in 2012 and twice her 2013 to tell the story of the democratic opposition resisting the government of Bashar al-Assad. But Assad's forces were doing all they could to crush the resisters.
This is a story of people forced to move from place to place in an attempt to survive endless bombings. Yazbek spends time in towns where ordinary civilians never know when they might be killed. Planes bomb daily. During Ramadan, they come just after dark, when people are allowed to break their fast.
Most of the people she talks with started out as peaceful protestors, then fought back after Assad started killed them and destroying their communities. She sympathizes with their decision. Some people were still trying to build community organizations in their towns. Yazbek herself was trying to organize women's centers. Often, one-time programs for children were the only substitute for schools that had long since been closed.
She was frequently the only woman among male fighters who were anxious to keep her safe. That wasn't an easy task because she is an Alawite, belonging to the Shiite group that Assad belongs to and has favored. She had to be secret about that, or risk death. Although some Alawites risked their lives to oppose him, many Sunnis hate Alawites because of him. When she went to Syria in 2013, that problem had worsened. Sunni Islamists, many of them from other countries, were trying to take over the revolution and impose their version of Islam.
The democratic rebels had to fight Assad's government on one hand and fundamentalists on the other. The rebels did have to cooperate with homegrown fundamentalists like the Nusra front.
Women who had participated in the struggle on their own and those who had followed their husbands who were fighting deeply resented the fundamentalists, who insisted that they cover themselves though that had not been the custom in much of Syria.
Yazbek is incredibly brave. I was overwhelmed by the many times she risked death so she could report what was happening to the outside world. Then I thought: This is her country. Wouldn't I do the same if it was my country?
She lives in exile in Paris, angry that other countries have either turned their back on what is happening in Syria or taken advantage of it for political gains.
This is an important first-person account by a Syrian. How many accounts of this by Syrians have you read?
This is a story of people forced to move from place to place in an attempt to survive endless bombings. Yazbek spends time in towns where ordinary civilians never know when they might be killed. Planes bomb daily. During Ramadan, they come just after dark, when people are allowed to break their fast.
Most of the people she talks with started out as peaceful protestors, then fought back after Assad started killed them and destroying their communities. She sympathizes with their decision. Some people were still trying to build community organizations in their towns. Yazbek herself was trying to organize women's centers. Often, one-time programs for children were the only substitute for schools that had long since been closed.
She was frequently the only woman among male fighters who were anxious to keep her safe. That wasn't an easy task because she is an Alawite, belonging to the Shiite group that Assad belongs to and has favored. She had to be secret about that, or risk death. Although some Alawites risked their lives to oppose him, many Sunnis hate Alawites because of him. When she went to Syria in 2013, that problem had worsened. Sunni Islamists, many of them from other countries, were trying to take over the revolution and impose their version of Islam.
The democratic rebels had to fight Assad's government on one hand and fundamentalists on the other. The rebels did have to cooperate with homegrown fundamentalists like the Nusra front.
Women who had participated in the struggle on their own and those who had followed their husbands who were fighting deeply resented the fundamentalists, who insisted that they cover themselves though that had not been the custom in much of Syria.
Yazbek is incredibly brave. I was overwhelmed by the many times she risked death so she could report what was happening to the outside world. Then I thought: This is her country. Wouldn't I do the same if it was my country?
She lives in exile in Paris, angry that other countries have either turned their back on what is happening in Syria or taken advantage of it for political gains.
This is an important first-person account by a Syrian. How many accounts of this by Syrians have you read?
July 19, 2017
Das ist die vielleicht schwierigste Rezension die ich je geschrieben habe … und normalerweise schreibe ich diese Dinger nur zum Spaß!
Wie rezensierst du ein Buch wie dieses? Es ist ein noch immer andauernder Konflikt der Millionen von Menschen vertrieben, getötet oder verstümmelt hat. Ein Konflikt der gute Chancen hat sich noch über Jahrzehnte hinweg zu ziehen. Die Autorin ist selbst Syrerin und musste zu Beginn der Revolution fliehen. Wie rezensierst und kritisierst du ein Buch wie dieses ohne den Eindruck zu vermitteln, das Thema und das Leid nicht ernst zu nehmen? Ich weiß es nicht, aber ich will es im Folgenden versuchen.
Im Sinne völliger Offenheit. Ich war während der ersten beiden Monate der Revolution in Syrien. Nein, es war nicht Absicht. Ich war dort in dem Versuch meine nicht existenten Arabischkenntnisse auf ein ‚kaum existierend‘ zu heben. Mein Wissen über das Land und die Menschen ist also ein bisschen tiefer und persönlicher als das des normalen Zeitungslesers. Ich habe außerdem Politik mit einem Schwerpunkt auf den Nahen Osten studiert, was spätere Kritikpunkte vielleicht erklären wird.
Dieses Buch ist mit Abstand am stärksten, wenn die Autorin andere sprechen lässt. Die Interviews die sie nicht nur mit Zivilisten und Aktivisten sondern auch mit Kämpfern aus den verschiedenen Bataillonen waren faszinieren, interessant und schockierend. Mehr als einmal musste ich mit den Tränen kämpfen und hätte das Buch vor Verzweiflung fast an die Wand geworfen. Auch die Beschreibung der unglaublichen Zerstörung und Armut war zutiefst eindrucksvoll. Von all dem hätte ich gerne mehr gelesen.
Die Stelle an der das Buch für mich versagt hat war der Rahmen für diese Interviews und Schicksale. Die gesamte Struktur des Buches hat nicht dazu gepasst. Wie oder warum hat die Autorin ausgerechnet diese Dörfer gewählt? Wie hat sie zum ersten Mal Kontakt zu diesen Menschen bekommen? Was für Frauenprojekte wollte sie ins Leben rufen? Wer stand dahinter? Wie wurde das alles finanziert? Das sind nur einige Fragen, die mir konstant durch den Kopf gingen auf die ich jedoch keine Antwort bekam. Stattdessen war dieses Buch eine eigentümliche Mischung aus Tagebuch, Autobiographie, Interviewsammlung, politischem Kommentar und selbst einige poetische Einflüsse sind zu sehen.
Ich kann nicht nachvollziehen an wen dieses Buch gerichtet sein soll. Einerseits erwähnt die Autorin gegenüber den Interviewten immer wieder, dass sie ein Buch schreiben will, um die Geschichten der Syrer in die Welt zu bringen, aber ein Großteil des Buches beschäftigt sich mit ihr selbst und ihrer Reaktion auf das was mit ihrem Land passiert (dabei scheint sie Streckenweise extrem unreflektiert in welche Gefahr sie nicht nur sich selbst sondern vor allem die Menschen die ihr helfen bringt). Ihre gelegentlichen Ausschweife in literarisches Schreiben voller Metaphern und Symbole, könnte einen spannenden Kontrast darstellen für die Trostlosigkeit des realen Lebens in Syrien und für viele mag das funktionieren, mich hat es dagegen aus dem Lesefluss gerissen. Sie gibt außerdem kaum Erklärungen für irgendetwas. Das lässt mich vermuten, dass jemand der weniger Wissen über Land, Kultur und den Konflikt selbst besitzt als ich, vieles nicht einordnen kann. Letztlich frage ich mich, ob die Autorin das Buch nicht vor allem für sich selbst geschrieben hat und zur persönlichen Aufarbeitung des Erlebten. Das wäre ein völlig legitimer Grund, aber es ist nicht der den sie selbst immer wieder anführt.
Ich kann dieses Buch guten Gewissens nur an Leute weiter empfehlen die ein tieferes Wissen und Verständnis der Region haben. Für alle anderen fehlen meiner Meinung nach zu viele Erklärungen und eine systematische Einordnung der verschiedenen Akteure um wirklich das Chaos und die Verzweiflung der Leute vor Ort verstehen zu können (soweit dies überhaupt möglich ist für jemanden der niemals unter solchen Umständen leben musste).
Wie rezensierst du ein Buch wie dieses? Es ist ein noch immer andauernder Konflikt der Millionen von Menschen vertrieben, getötet oder verstümmelt hat. Ein Konflikt der gute Chancen hat sich noch über Jahrzehnte hinweg zu ziehen. Die Autorin ist selbst Syrerin und musste zu Beginn der Revolution fliehen. Wie rezensierst und kritisierst du ein Buch wie dieses ohne den Eindruck zu vermitteln, das Thema und das Leid nicht ernst zu nehmen? Ich weiß es nicht, aber ich will es im Folgenden versuchen.
Im Sinne völliger Offenheit. Ich war während der ersten beiden Monate der Revolution in Syrien. Nein, es war nicht Absicht. Ich war dort in dem Versuch meine nicht existenten Arabischkenntnisse auf ein ‚kaum existierend‘ zu heben. Mein Wissen über das Land und die Menschen ist also ein bisschen tiefer und persönlicher als das des normalen Zeitungslesers. Ich habe außerdem Politik mit einem Schwerpunkt auf den Nahen Osten studiert, was spätere Kritikpunkte vielleicht erklären wird.
Dieses Buch ist mit Abstand am stärksten, wenn die Autorin andere sprechen lässt. Die Interviews die sie nicht nur mit Zivilisten und Aktivisten sondern auch mit Kämpfern aus den verschiedenen Bataillonen waren faszinieren, interessant und schockierend. Mehr als einmal musste ich mit den Tränen kämpfen und hätte das Buch vor Verzweiflung fast an die Wand geworfen. Auch die Beschreibung der unglaublichen Zerstörung und Armut war zutiefst eindrucksvoll. Von all dem hätte ich gerne mehr gelesen.
Die Stelle an der das Buch für mich versagt hat war der Rahmen für diese Interviews und Schicksale. Die gesamte Struktur des Buches hat nicht dazu gepasst. Wie oder warum hat die Autorin ausgerechnet diese Dörfer gewählt? Wie hat sie zum ersten Mal Kontakt zu diesen Menschen bekommen? Was für Frauenprojekte wollte sie ins Leben rufen? Wer stand dahinter? Wie wurde das alles finanziert? Das sind nur einige Fragen, die mir konstant durch den Kopf gingen auf die ich jedoch keine Antwort bekam. Stattdessen war dieses Buch eine eigentümliche Mischung aus Tagebuch, Autobiographie, Interviewsammlung, politischem Kommentar und selbst einige poetische Einflüsse sind zu sehen.
Ich kann nicht nachvollziehen an wen dieses Buch gerichtet sein soll. Einerseits erwähnt die Autorin gegenüber den Interviewten immer wieder, dass sie ein Buch schreiben will, um die Geschichten der Syrer in die Welt zu bringen, aber ein Großteil des Buches beschäftigt sich mit ihr selbst und ihrer Reaktion auf das was mit ihrem Land passiert (dabei scheint sie Streckenweise extrem unreflektiert in welche Gefahr sie nicht nur sich selbst sondern vor allem die Menschen die ihr helfen bringt). Ihre gelegentlichen Ausschweife in literarisches Schreiben voller Metaphern und Symbole, könnte einen spannenden Kontrast darstellen für die Trostlosigkeit des realen Lebens in Syrien und für viele mag das funktionieren, mich hat es dagegen aus dem Lesefluss gerissen. Sie gibt außerdem kaum Erklärungen für irgendetwas. Das lässt mich vermuten, dass jemand der weniger Wissen über Land, Kultur und den Konflikt selbst besitzt als ich, vieles nicht einordnen kann. Letztlich frage ich mich, ob die Autorin das Buch nicht vor allem für sich selbst geschrieben hat und zur persönlichen Aufarbeitung des Erlebten. Das wäre ein völlig legitimer Grund, aber es ist nicht der den sie selbst immer wieder anführt.
Ich kann dieses Buch guten Gewissens nur an Leute weiter empfehlen die ein tieferes Wissen und Verständnis der Region haben. Für alle anderen fehlen meiner Meinung nach zu viele Erklärungen und eine systematische Einordnung der verschiedenen Akteure um wirklich das Chaos und die Verzweiflung der Leute vor Ort verstehen zu können (soweit dies überhaupt möglich ist für jemanden der niemals unter solchen Umständen leben musste).
April 19, 2016
I struggled to finish the book.. first, because it was so depressing and heavy .. she said nothing I didn't know .. but it was still heavy and overwhelming to read her insights. Samar conveyed the image exactly as it is.. which was horrible .. seems like reality is so brutal to be described transparently !!
Well, after finishing the book, I think I understand why is the book getting more popular in the west than the arab world, or even among syrians themselves.
To be honest, and I don't know how subjective I am here .. It felt like Samar didn't feel so syrian in her trips .. probably never. I wouldn't expect a very different book if it was written by a french author for example . It felt like she was desperately trying to look for something in common between her and the peoply in Syria .. and in some occassions, I felt like she was trying so hard to hide her feeling of superiority among those people.
Sometimes, I felt like she wrote this book for the west, not for arabs or syrians .. maybe thats why she was so happy to see people who smell good and have blue eyes ?!
However, I do understand it maybe .. there is huge gaps between the social classes in Syria .. ( I myself didn't know that untill the revolution started)
I do recommend this book for people who want to know what is going on in Syria .. because I think - fact wise - she maintained a good level of subjectivity. which seems so hard these days !
Not recommended for syrians or peoply who have good background about the situation.
Well, after finishing the book, I think I understand why is the book getting more popular in the west than the arab world, or even among syrians themselves.
To be honest, and I don't know how subjective I am here .. It felt like Samar didn't feel so syrian in her trips .. probably never. I wouldn't expect a very different book if it was written by a french author for example . It felt like she was desperately trying to look for something in common between her and the peoply in Syria .. and in some occassions, I felt like she was trying so hard to hide her feeling of superiority among those people.
Sometimes, I felt like she wrote this book for the west, not for arabs or syrians .. maybe thats why she was so happy to see people who smell good and have blue eyes ?!
However, I do understand it maybe .. there is huge gaps between the social classes in Syria .. ( I myself didn't know that untill the revolution started)
I do recommend this book for people who want to know what is going on in Syria .. because I think - fact wise - she maintained a good level of subjectivity. which seems so hard these days !
Not recommended for syrians or peoply who have good background about the situation.
November 19, 2016
This was an emotional read that covers the point where things went from bad to worse for Syria.
The author crossed into Syria (her homeland) three times during 2012 and 2013 to help implement some programs in support of women and to report on what was going on.
In the first visit, the Assad regime was continuing it's mindless, spineless and senseless aerial bombing of those areas in Northern Syria where the rebels have taken control. The civilians live to suffer or to escape into Turkey. The rebels make slow progress on the ground but have no aerial support.
12 months later, the Assad regime continues it's mindless, spineless and senseless aerial bombing. The rebels are losing support and Islamic extremist groups including ISIS are now present and taking control of many areas. Their dream of an Islamic Caliphate is starting to come together.
In her three visits, Yazbek is able to summarise the destruction of people, the shift of a rebellion for a country with civil liberties and respect of the individual to a war between Islamic sects. It is a sorry story of what happens when the world allows events to spiral out of control.
The author crossed into Syria (her homeland) three times during 2012 and 2013 to help implement some programs in support of women and to report on what was going on.
In the first visit, the Assad regime was continuing it's mindless, spineless and senseless aerial bombing of those areas in Northern Syria where the rebels have taken control. The civilians live to suffer or to escape into Turkey. The rebels make slow progress on the ground but have no aerial support.
12 months later, the Assad regime continues it's mindless, spineless and senseless aerial bombing. The rebels are losing support and Islamic extremist groups including ISIS are now present and taking control of many areas. Their dream of an Islamic Caliphate is starting to come together.
In her three visits, Yazbek is able to summarise the destruction of people, the shift of a rebellion for a country with civil liberties and respect of the individual to a war between Islamic sects. It is a sorry story of what happens when the world allows events to spiral out of control.
Displaying 1 - 30 of 141 reviews