ساعت ۱۰ صبح بود

by احمدرضا احمدی

Genres: Poetry

186 pages, Paperback

First published January 1, 2006

About the author

احمدرضا احمدی در ساعت ۱۲ ظهر روز دوشنبه ۳۰ اردیبشهت ماه ۱۳۱۹ در کرمان متولد شد. پدر وی کارمند وزارت دارایی بود و ۵ فرزند داشت که احمدرضا کوچکترین آنها بود. جد پدری وی ثقةالاسلام کرمانی، و جد مادری‌اش آقا شیخ محمود کرمانی است. سال اول دبستان را در مدرسه کاویانی کرمان گذراند و در سال ۱۳۲۶ با خانواده به تهران کوچ کرد. در دبستان ادب و صفوی تهران دوران ابتدایی را به پایان برد و دورهٔ دبیرستان را در دارالفنون تهران به پایان رساند. در سال ۱۳۴۵ دورهٔ خدمت سربازی را به عنوان سپاهی دانش در روستای ماهونک کرمان آموزگاری کرد.

Reviews

[ZaRi]

يک روز سرانجام با تو
وداعي آبي مي‌کنم
مي‌دانم
روزي از من خواهي پرسيد
مگر وداع هم رنگ دارد
آن هم به رنگ آبي
من در جواب تو
فقط چشمانم را مي‌بندم
سالي که بر من و تو گذشت
فقط 365 روز نبود
جمعه‌ها را بايد دو روز حساب کرد
بايد تقويم‌ها را در آفتاب نهاد
تا رنگ ببازد
آسمان آويخته به من و تو است
باد مي‌آمد
تو بطري‌ها را
از آب پر کرده بودي
ما تا غروب خيال مي‌کرديم
درون بطري‌ها شراب است
سفره را پهن کردي
من دلواپس باران بودم که نبارد
باران نباريد
تو زود به خواب رفتي
هنگام خواب تو
باران باريد
صفحات پاييز را از تقويم کندم
به جوي آب انداختم
در ازدحام برگ‌هاي پاييز
گُم شد
تو از خواب بيدار شدي
صبحانه آماده بود

[Dream.M · Rating 2 out of 5]

اگر به خانه من بیایی
برایت سوپ خواهم پخت
من غذاهای زیادی می توانم بپزم
دست‌پخت خیلی خوبی هم دارم
اما آنقدر سوپ پخته ام
که دیگر استاد شده ام
میخواهم برایت بهترین غذایی که بلدم را بپزم
اگر به خانه من بیایی
برایت خوشمزه ترین سوپ جهان را خواهم پخت
و شعر خواهم خواند
سوپی از جو، قارچ، شیر ، ذرت و آب مرغ
طبق دستورالعمل مادر خدابیامرزم
اما نه کاملا
من قبل هرچیزی پیاز را نگینی خرد می کنم
و با کره تفت می دهم تا سبک شود
سپس یک قاشق آرد افزوده و با شیر هم می زنم
من در سوپم تکه های مرغ و نخود فرنگی می ریزم
کاری که مادرم از آن نفرت داشت
و در آخر آن را با خامه رقیق شده تزئین میکنم
اگر به خانه من بیایی
سوپ را در بشقاب های گود گلسرخی میریزیم
شعری از احمدرضا احمدی می خوانیم
و بخار گرم برخاسته از بشقاب را تماشا می کنیم
......
من واقعا شعر نمیفهمم. به ستاره هام اعتنا نکنید

[ZaRi]

به دنبال لبخند ناب تو هستم
چنین عمرم را می گذرانم
مرا نه شکوه است نه گلایه
قلبم اگر یاری کند برگ های زرد پاییزی را
شماره می کنم که دارند از پاییز جدا می شوند و
به زمستان متصل می شوند
برای زیستن هنوز بهانه دارم
من هنوز می توانم به قلبم که فرسوده است
فرمان بدهم که تو را دوست داشته باشد
به قلبم فرمان می دهم
میوه های زمستانی را برای تابستان
ذخیره کنند
تا تو در تابستان از راه برسی
سبدهای میوه را که وصیتنامه ی من است
از زمین بی برکت و فرسوده برداری
از قلب بیمارم
می خواهم تا آمدن تو بتپد...

[Amirsaman · Rating 3 out of 5]

من البته کی باشم که در مورد احمدرضا احمدی حرف بزنم. جذابیت کتاب به اینه که از شعرهای اول که با کلمات و دایره‌ی استعاری احمدی آشنا می‌شیم، تا آخرین شعرهای کتاب توی همین «دنیا» باقی می‌مونیم؛ و با خوندنِ هر شعرِ بعدیْ بیشتر به معنی شعر قبلی پی می‌بریم.
میوه‌هایی که یا کال‌اند یا پوسیده و مکان امنی‌اند برای رویاها، پرنده‌های آماده‌ی پروازی که نشانه‌ی درگیری شاعرند با از دست دادن جوانی و گذر ناپیدای عمر، چای، ابر، بخشیدن تکه نانی به مردم خیابان، زمستان و کلماتِ منجمد.

[Sama · Rating 5 out of 5]

اتوبوس ها از مسافران خالي مي شد و پر مي شد
ما در ازدحام مسافران
پريشان و حيران ساعت هاي مان را
به مسافران فروختيم
که زمان را گم کنيم

[Miss Ravi · Rating 4 out of 5]

‌
بر شاخه‌ها هیجان بود و نور را
شاخه‌ها انکار می‌کردند
ما سهم نان و خوشبختی خویش را
از ابتدای هفته می‌دانستیم
نه زوال مرگ را باور داشتیم
نه آن عروسی که در حجم شاخه‌ها
گم می‌شد
زمان
غرابه‌ای شراب می‌شد
بر زمین می‌ریخت
ستون‌های اندوه
شگفت دوام داشتند
شگفت مقاوم بودند
نه زلزله و نه باد
در آن ستون‌ها نمی‌مرد.

[Zi · Rating 4 out of 5]

انبوهي از اين بعدازظهرهاي جمعه را
بياد دارم كه در غروب آنها
در خيابان
از تنهايي گريستيم
ما نه آواره بوديم ، نه غريب
اما
اين بعدازظهر هاي جمعه پايان و تمامي نداشت
مي گفتند از كودكي به ما
كه زمان باز نمي گردد
اما نمي دانم چرا
اين بعد از ظهر هاي جمعه باز مي گشتند
....

[Saman]

خاندان من از البسه‌ی سیاه وحشت داشتند
بر طناب رخت ما همیشه البسه‌ی سفید
آویخته بود
اما تو را هنگامی که با لباس سياه به خانه‌ی ما آمدی پذیرفتند
مادرم حتی به تو گیلاس‌های سرخ تعارف کرد

گفته بودی: بگذار کبوتران بخرامند
گیلاس‌های سرخ پیر شوند
اسبان سیاه در آفتاب پاییزی
سفید شوند
که خاندان من تو را بپذیرند

کبوتران سفید به خانه‌ی ما آمدند
گیلاس‌های سفید، پیر شدند
سفید شدند
اسبان سیاه سفید شدند
خاندان من یکی پس از دیگری مردند

در آستانه‌ی در
چمدان‌های فرسوده را که انبوه از
لباس‌های سیاه بود
به من سپردی و
گفتی: من مسافرم

[Mahtab · Rating 4 out of 5]

تعدادی از زیباترین شعرهایی که در زندگی‌م خونده‌م، متعلق به این دفتره که هدیه‌ی ژاله‌ست.
مرگ، نزدیکی مرگ، لابلای سطرهای این شعرها حس می‌شه. البته نه مرگی از جنس مغلوب شدن، مرگ تپنده که روی دیگر زندگیه. می‌خواستم بعد از تموم‌شدنش لیست شعرهای محبوبم رو بذارم ولی بیش‌تر از اونی شد که بشه اینجا نوشت و از طرفی به‌نظرم باید شعرها رو نه منفک از هم که در مقام یک شعر بلند خوند و در کنار هم فهمید.

[Shabnam]

چه زود باید عینکم را عوض کنم
زمستان بود
ما دو تن بودیم
تو رنجور از فقر
ما مانده از گم شدن رویا
زود دانستیم که باید فقط
به هم پناه ببریم
آمد- دستانش را
به من سپرد که من فقط
دستانش را مداوا کنم
دستانش ابر بود- حریر بود
گاهی هم چشم بود
دستانش را با تسلی مداوا کردم
چه قدیم بود این حادثه که بر ما رخ داد
حادثه قدیم نبود
ما قدیم بودیم

[Roya · Rating 3 out of 5]

فقط یکی از شعرهای کتاب را دوست داشتم، و آن شعری را که دوست داشتم خیلی دوست داشتم.

[bookgalsad · Rating 2 out of 5]

من از انتخاب لغات شاعر برای استعاره هاش زیاد لذت نبردم…به نظرم لغات خیلی عمیق تر و شاعرانه تری برای مفهومایی مثل زندگی و سلامتی هست تا کوچه و سیب و…🚶🏻‍♀️چنتا از شعراشو دوست داشتم ولی در کل نتونستم زیاد باهاش ارتباط بگیرم.

[HM · Rating 3 out of 5]

ايجاد فرم هاي بديع و پرش هاي ذهني فراوان و پيچيده با زباني بسيار ساده كه به نثر مي ماند خصلت منحصر به فرد اشعار احمد رضا احمدي است و شايد به قولي يكي از پايه هاي اصلي شعر مدرن فارسي در بحث زبان كارهاي احمد رضا احمدي باشد

زبان او را ببينيد

...
صبح تو بخیر که ساعت حرکت قطار را به من غلط گفتی که من بتوانم یک روز دیگر در کنار تو باشم
...

چرا مرا
با ظرف هاي شكسته مقايسه مي كني
من كه هنوز مي توانم تو را صدا كنم
من كه هنوز برگ زرد را نشانه ي پاييز مي دانم
تنها گاهي از نا اميدي
با افسوس آهي مي كشم
سپس پنجره را در سرما مي بندم
هنوز تفاوت ميوه ��اي تابستاني و زمستاني را
مي دانم
همان طور كه ميان اتاق ايستاده بودم
سال تحويل شد
دو سه پرنده به سرعت پر زدند
سپس در افق گم شدند
سپس پيري من و تو آغاز شد
ماهيان قرمز سفره ي هفت سين
با دهان باز
با تعجب ابدي ما را نگاه مي كردند
بر جامه هاي نو روح افسرده ي ما
دوخته شده بود
تو را سه بار خواندم
نمي شنيدي
پنجره را گشودي
گفتم: هياهو نيست، شهر خلوت است
ما تنها در اين شهر هستيم
تا غروب فردا فقط يكديگر را
نگاه كرديم و گريستيم
گفته بودي: شايد معجزه اي رخ دهد
تا ما اين خانه را ترك گوييم.

[Pardis · Rating 2 out of 5]

احمدرضا احمدی را با " وقت خوب مصائب " بیشتر شناختم. بیشتر از هر چیز دیگه ای میتونم بگم که صدای این شاعر رو دوست دارم. اولین بار صداش رو در آلبوم " در گلستانه " شنیده بودم. الان فرصتی دست داده که بعضی از کتابهای شعرش رو بخوانم. با اینکه ترجیح میدادم این شعرها رو با صدای خودش، با همون مکث ها و فراز و فرودهای خاص بشنوم. از نظر خود شاعر، شعر چند صد سال پیش به اعتلای روح آدمها کمک میکرد ولی الان نمیتونه چنین کاری رو انجام بده. ولی این شاعر هنوز هم برای به فکر فرو بردن مخاطبش چیزهای زیادی میتونه بیآفرینه.

به خواب گردان ها به حاشیه نشینان خیابان ها

که سیگارهای نیمه ی دیگران را دود میکنند

به پرتقال فروش هایی که رنگ پرتقال را فراموش کرده اند

و میخواهند پرتقال ها را از شدت سرما

ارزان بفروشند

حسد دارم

[Poorya · Rating 5 out of 5]

دفتر شعر دومی بود که از احمدی میخوندم، بسیار لذت بردم. میشه باهاش تا مدتها زندگی کرد،

» ... میدانستم
به مرگ جرعه ای چای گرم تعارف کرده است
نه آنکه بخواهد مرگ را بفریبد
می خواست با مرگ رفاقت کند ... «

[sohrab mohajer · Rating 2 out of 5]

با اینکه از این دفتر شعر احمدی بیشتر از بقیه خوشم آمد اما هنوز احمدرضا احمدی برای من شاعری دوست داشتنی نیست

[Elika Shakeri · Rating 3 out of 5]

از هر لیوانی که آب نوشیدم
طعم لبان تو و پاییزی
که تو در آن به جا ماندی به یادم بود
فراموشی پس از فراموشی
اما
چرا طعم لبان تو و پاییزی که تو در آن
گم شدی در خانه مانده بود
ما سرانجام توانستیم
پاییز را از تقویم جدا کنیم
اما
طعم لبان تو بر همه ی لیوان ها و بشقاب ها
حک شده بود
لیوان ها و بشقاب ها را از خانه بیرون بردم
کنار گندم ها دفن کردم
زود به خانه آمدم
تو در آستانه در ایستاده بودی
تو در محاصره ی لیوان ها و بشقاب ها مانده بودی
گیسوان تو سفید
اما لبان تو هنوز جوان بود.

[Nastaran · Rating 3 out of 5]

تا همۀ ما در پاییز
در گل‌های داوودی غرق نشده‌ایم
تند پارو بزن
درد می‌آید و می‌رود
اما
پاییز پشت پنجره
استوار ایستاده است
تند پارو بزن
تا عمر به پایان نرسیده است
به خانه برویم، سرد است
...

دی هزار و چهارصد

[Koiras · Rating 1 out of 5]

من با اشعار آقای احمدی زیاد ارتباط برقرار نمیکنم
احساس میکنم پر میگه

[Arezoo Banooei · Rating 3 out of 5]

از ناچاری به سربازان مفرغی
که اسباب‌بازی کودکان محله‌مان بود
پناه بردیم
تا ظهر حدس می‌زدیم
در انتهای کوچه معجزه‌ای رخ خواهد داد
دریغ از رسیدن حتی یک میوه
و تعارف یک خوشه‌ی انگور
سال‌های عمر را می‌شمردیم
سپس خسته می‌شدیم
پسرک روزنامه‌فروش را صدا می‌کردیم
که اخبار امروز را برای ما بگوید
هیچ‌وقت فکر نکردیم
که چرا دریا از ما آن‌قدر دور است
پس دریا را در محاسبات روزانه یاد نمی‌کردیم
درختان و دختران در پاییز با عطرهای اغواگر
سراغ ما را از پسرک روزنامه‌فروش می‌گرفتند.
پسرک سکوت می‌کرد و به آنان
تکه نانی و شاخه‌ای میخک تعارف می‌کرد
شهرها بزرگ می‌شدند
ما کوچک می‌شدیم
در کیف پول زنانه جای می‌گرفتیم.

[Borus · Rating 3 out of 5]

از هر لیوانی که آب نوشیدم
طعم لبان تو و پاییزی
که تو در آن به جا ماندی به یادم بود
فراموشی پس از فراموشی
اما
چرا طعم لبان تو و پاییزی که تو در آن
گم شدی در خانه مانده بود

[Hamideh Parsaeian · Rating 4 out of 5]

عاشقانه با مرگ