Jemal Karchkhadze (Georgian: ჯემალ ქარჩხაძე; 1936–1998) was a Georgian writer. He is the author of six novels, some short stories and essays. His works are conceptual and gained popularity after his death. His novel Antonio and David (ანტონიო და დავითი, 1987) was published in Swedish in 2013 and in Arabic in 2014.
Jemal Karchkhadze was born in 1936 in the village of Ukhuti in Vani in western Georgia. He graduated in 1960 with a degree in Georgian language and literature at Tbilisi State University. His short story Igi (იგი) was published in 1977. This was followed by his most important novels The Caravan (ქარავანი, 1984), Antonio and David (ანტონიო და დავითი, 1987) and Zebulon (ზებულონი, 1988). He died in 1998 in Tbilisi.
Jemal Karchkhadze was granted three literary awards: 1999 – Georgian State Award for Dimension (განზომილება) and for his Contribution to the National Literature; 2007 – Award “Gala” for Complete Short Stories; 2007 – Award Librarian’s Choice for a novel Antonio and David (ანტონიო და დავითი).
იგის მთავარმა გმირმა დაღუპვამდე რამდენიმე წამით ადრე თავისი შრომის შედეგი -გადარჩენილი ადამიანები იხილა:იგრძნო რომ მის “სხეულში” დიდი სისწრაფით შემოიჭრა რიცხვმრავალი ტომი. ყველა გამართული იყო. ყველა -მხრებში გაშლილი. ცას უყურებდნენ. სხივოსანი თვალები ჰქონდათ” იგი ამავე სახელობის მოთხრობის გმირია. იგი სახელია და მესამე პირის ნაცვალსახელს მხოლოდ ბგერითი შედგენილობით ჰგავს(მოთხრობით ბრუნვაში არის “იგიმ” და არა “მან”, მიცემით ბრუნვაში “იგის” არა “მას”)მაგრამ გმირის სახელში, სიმბოლურად მესამე პირის ნაცვალსახელიც იკითხება. იგი იგია,ერთეულია, მხოლობითი რიცხვის ანცვალსახელია;კაცი რომელიც “მრავლობით რიცხვს ” გამოეყო დამოუკიდებელი მთელია და არა ზოგადი მთელის -ი ს ი ნ ი ს მეასედი ან მეათასედი ნაწილი. პერსონაჟებს, იგის გარდა, ერთმარცვლიანი სახელები ჰქვიათ. ეს მომენტიც განვითარების უმარტივეს , პირველყოფილ ეტაპზე მიუთითებს. აზროვნება გართულებული არ არის, მარცვალის კი ჯერჯერობით მარცვალს არ ებმის … მაგრამ არსებობს იგი-ორმარცვლაინი სახელი, ნაბიჯი მომავლისაკენ. არსებობს შემართება,ტკივილი, რომელიც კაცს წელსი მოხრას უშლის , და წუხილი რომელიც წელში მოხრილ კაცს გულსაა და ძვლევს უღრღნის. იგის ბელადთან შებმა რომც შეზლებოდა, მაინც არ შეებმეოდა, სულში დიდი სიმშვიდე ედგა და ვერავინ დაარღვევინედაო -წერს ავტორი. ბელადის დამარცხება ახალ ბელადს წარმოშობს, ახალი ბელადი კი გამრჯვების წუთიდანვე ძველ ბელადად იქცევა… მწერალმა ,იგის სახით,განსაკუთრებულ ფიზიკურ ზალმოსილებას მოკლებული, არააგრესიული ნატურა საგანგებოდ შექმა , რათა პიროვნებისა და საზოგადოების წინააღმდეგობა არა ფიზიკურ, არამედ სულიერ ასპარეზზე დაემკვიდრებინა და ასეთივვე სულიერ მემკვიდრეობად ექცია. თავდასაცავად გამზადებულ იქვა გატყდა და მასზე ხელოვნების ნიმუში შეიქმნა. ეს მომავალია , რაც ცვეულებრივ ქვასა და კეტზე მეტია.
ფიქრობს წარმატების შანსებს გაზრდის, რამეს გამოიყვანს არაფრიდან, მის გვამს ცივი ოფლის სუნი ასდის, იგი გადაეშვა ქარაფიდან.
"წუხილი ისეთი ყოფილა,როგორიცაა მძინარე ტკივილი. იგი წრიალებდა და ვერ ისვენებდა. თუ ფეხზე იდგა,დაჯდომა უნდოდა; თუ იჯდა,ფეხზე დგომა უნდოდა; საცა იყო,იქ ყოფნა არ უნდოდა; იქ უნდოდა,საცა არ იყო.მაგრამ როგორც კი მივიდოდა იქ,საცა არ იყო,უკვე იქ იყო,საცა იყო,და იქ ყოფნა აღარ უნდოდა. ძალიან ცუდად ექცეოდა წუხილი იგის."
"კიდევ კარგი, არავის შეუმჩნევია გამართული იგი, -უხმოდ თქვა იგიმ თავის სხეულში. - იგი ახლავე მოიხრება და ისეთი გახდება, როგორიც არიან სხვები. მაშინ აღარც მარტოობა ეტკინება და აღარ ცივი შიში აუჯაგრავს ბალანს".
გამაღიზიანებელი წერის მანერა, რომელიც შედგება სიტყვების ტკეპნვითა და ერთნაირი ტერმინოლოგიების ჯახირით. ზოგჯერ გრძნობ, როდესაც ცდილობს ზედმეტად ჩააკულულოს, სინამდვილეში სულაც ფუჭდება და გიჩნდება ასოციაცია (წარმოიდგენ), თითქოს გეხება რაღაც ფრთხილად და ბინძურად, შენ კი გამაღიზიანებლად მოიცილებ.
,,იგი" არის წიგნი, რომელიც ალბათ ყველაზე განსვავებული სტრუქტურული და სტილობრივი ფორმატით გამოირჩევა. ჩემთვის ქარჩხაძის უნიკალურიბა ისაა, რომ მისი მცირე მოცულობის საავტორო წიგნებში იმდენის გადმოცემას ახერხებს, რამდენსაც სხვა ვერ გამოხატავს ასობითგვერდიან წიგნებში. ეს კონკრეტულიც იმ ძალზე აქტუალურ საკითხებს ეხება როგორებიცაა: საზოგადოების ნეგატიური გავლენა განსხვავებულ ინდივიდზე და მის ახალ, უკეთესობისკენ მიმავალ იდეებზე, მის ინოვაციურ მსოფლმხედველობაზე და სიყვარული, ნათელი ნაპერწკალი, რომელიც ჩვენთვის არა მხოლოდ გარეგნულობაში უნდა იგრძნობოდეს, არამედ სულიერებაშიც. ნამდვილად რთულად გასაგები წიგნია და ბევრ რამეზე დაგაფიქრებს. ვიმედოვნებ, რომ, როგორც იგი ყველანი მუდამ გამართულნი ვიარსებებთ და იმას დავტოვებთ ამ ქვეყნად, რაც ჩვენში ჩვენია
იგი ყველაფერია და ყველაფერი იგია. იგი ყველაფერშია და ყველაფერი იგიშია. იგი ადამიანია, იგი მთაა, იგი ზღვაა, იგი ტყეა,.. და ადამიანიც იგია, მთაც იგია, ზღვაც იგია და ტყეც იგია...
იგი ცხოვრებაა? იგი მზის სხივია? იგი სინათლის ნაპერწკალია ბნელ გამოქვაბულში? მაგრამ იგი, ალბათ, მაინც, მთელი ცხოვრებაა... იგი იგია.
შედევრთა შედევრი, სულით ვსლუკუნებ და სითბოს სუნი ამდის. მოთხრობის ბოლო წინადადების წაკითხვისთანავე განცდილი ემოციის ჩემს წინა წინადადებაში კონსერვაციის მეტს ვერაფერს ვაკადრებ ამ საოცრებას.
Very wholesome little novella. I loved the use of language in this although the use of the word ‘anxiety’ irritated me as it felt extremely anachronistic.
When I first started reading the English translation of Igi, I honestly thought something was wrong - I felt like I was having a stroke. The language felt weird and incorrect, and many words seemed to be used in the wrong way. I’m sure the original version in Georgian makes much more sense, but I can think of two possible reasons why the English version felt so strange.
First, it might simply be a weak translation. Georgian sayings and phrases don’t always have direct equivalents in English, and translating them literally doesn’t always work. There were also incorrect word forms - like verbs used as nouns - which made the sentences sound awkward or even confusing. I could understand the overall meaning, but the sentence structure was very off.
The second possibility is that this was actually intentional. The story follows a caveman and how he experiences life - relationships, love, language, emotions - and maybe the rough language reflects that. The characters are learning how to live and speak, so maybe the book is written this way to immerse the reader in that raw, primitive world. Once I considered this as a possible reason, the reading experience made a bit more sense and became easier to follow.
I can’t comment on the original Georgian version since I don’t speak the language, so this review is based only on the English translation. And while the story idea itself is interesting, the translation definitely impacts how it's received.
Igi is a strange novella set in the prehistoric era. Igi is not like the others of his tribe, he is a thinker and he chooses to stand upright whilst his tribe are stooped to the ground. He creates images of Ni, the woman he loves and the chief in sand and on rock. He is upset when the chief doesn't allow him to go hunting with the other men. This is a poetic stream of consciousness story reflecting on the individual against the tribe and what it means to exist.
Igi is a fascinating modern novel set in the pre-historic era that touches on the role of society and its effect on the individual. It delivers many in depth philosophical ideas like “the individuals the tribe”, “thinker vs follower mentality”, “society and power struggle”, “The idea of love and companionship”, and “art in creation”.
It is a very impressive narrative and although confusing at first, delivers really well at the end one of very few 5/5 even though the translation is not perfect.
Must read!
This entire review has been hidden because of spoilers.