The Black Swan

by Thomas Mann, Willard R. Trask (Translator)

Thomas Mann's bold and disturbing novella, written in 1952, is the feminine counterpart of his masterpiece Death in Venice . Written from the point of view of a woman in what we might now call mid-life crisis, The Black Swan evinces Mann's mastery of psychological analysis and his compelling interest in the intersection of the physical and the spiritual in human behavior. It is startlingly relevant to current discussions of the politics of the body, male inscriptions of the feminine, and discourse about and of women. The new introduction places this dramatic novella in the context of contemporary feminist and literary concerns, bringing it to the attention of a new generation of readers.

Genres: Fiction, Classics, German Literature, Germany, Novella, Short Stories, Literature

155 pages, Hardcover

First published January 1, 1953

About the author

Librarian Note: There is more than one author in the GoodReads database with this name. See this thread for more information.

See also:
Serbian: Tomas Man

Thomas Mann was a German novelist, short story writer, social critic, philanthropist, essayist, and Nobel Prize laureate in 1929, known for his series of highly symbolic and ironic epic novels and novellas, noted for their insight into the psychology of the artist and the intellectual. His analysis and critique of the European and German soul used modernized German and Biblical stories, as well as the ideas of Goethe, Nietzsche, and Schopenhauer. His older brother was the radical writer Heinrich Mann, and three of his six children, Erika Mann, Klaus Mann and Golo Mann, also became important German writers. When Hitler came to power in 1933, Mann fled to Switzerland. When World War II broke out in 1939, he emigrated to the United States, from where he returned to Switzerland in 1952. Thomas Mann is one of the best-known exponents of the so-called Exilliteratur.

Reviews

[George Ilsley · Rating 4 out of 5]

The Rod of Life
The broad-shouldered American tutor, lingering in Germany after World War I, is fascinated by the depth of local history and customs; the United States doesn't have history, he laments over dinner at the widow's house, not real history, and lacks the rich multitude of folk customs overflowing in Europe. For example, the "rod of life", a spring festivity, where boisterous young men run around with willow or alder switches, chasing young women.

The widow Frau von Tümmler has imagined the swipe of the rod of life, and found it invigorating, even rejuvenating. Frau von Tümmler is much taken with her son's tutor, who is in his twenties, and resists her daughter's attempt to characterize the feelings as maternal.

Male critics were shocked, apparently, by the "stark gynecological descriptions" in this novella, but modern readers will marvel at the fuss over so very little. There is an acknowledgement that women have periods, and that sometimes the experience is far from pleasant. Equally shocking perhaps is the revelation that women stop having periods, after about 35 years (we are told).

Probably most distressing to male critics in the 1950s is the notion that a 50 year old women could have sexual desires, and that she could view a younger man as an object of attraction. We often see the broad-shouldered, slim-hipped, pleasant and accommodating young man through her lingering appreciative gaze. To her eyes, he is perfect—is that not love?

[Cem · Rating 5 out of 5]

Genel ahlaki kanı ile doğanın insana vermiş olduğu içgüdüsel arzunun çarpışması, Anna ile annesi arasında geçen zekice ve düşündürücü diyaloglarla irdelenmiş. O diyalogları tekrar tekrar okuyabilirim. Ama keşke Rosalie’yle Ken o şatoda hazır fırsat varken birlikte olsalarmış da, hiç ertesi güne bırakmasalarmış diye de üzüldüm kendi çapımda...

[A. Raca · Rating 4 out of 5]

"Bu doğanın nefesi, işte bu o, onun hayat veren tatlı soluğu, güneşten ısınmış ve neme doymuş, bizi sonsuz bir sevinçle kucağında taşıyor. Ne şeref ki biz de doğanın sevgili çocuklarıyız; bunun tadını çıkaralım."

[Ebru · Rating 5 out of 5]

“Kişinin kendini onu hissedenin yerine koyamadığı bir duyguyu akıl almaz diyerek ayıplaması son derece ucuz ve aptalca.”

“Ulu Tanrım, onu seviyorum, daha önce hiç kimseyi sevmediğim kadar seviyorum, olacak şey mi bu? Ben artık elimi eteğimi çektim, doğa beni sakin, vakur bir yaşlı kadın konumuna getirdi.”

“Sevgi neleri içermez ki, adının altında ne çok çeşitli şeyler vardır ve buna rağmen bir yandan da daima tektir!”

“Ölüm, hayatın önemli bir aracı ve eğer benim için yeniden diriliş ve aşk hevesi kılığına girdiyse bu bir kandırmaca değil, iyilik ve lütuftur.”

Kitapta aşk ve ayrıca doğa-kadın ilişkisi ağır basmakta. İlk olarak şunu belirtmek isterim mensturayon dönemini bu kadar doğallıkla anlatan bir kitabı okumamıştım. Genellikle hiç bahsedilmeyen bu dönemi Thomas Mann o kadar güzel açıklamış ki defalarca okudum o paragrafı sanırım. Kitapta olgun bir kadının genç bir erkeğe olan aşkı değil doğa-kadın ilişkisi ve anne-kız diyalogları benim için daha önemliydi. Anlatımın sade ve akıcı olması ayrı bir güzellik. Çok sevdim bu kitabı, okumanızı öneririm.

[Eylül Görmüş · Rating 4 out of 5]

Thomas Mann'ın ölmeden önce tamamladığı son uzun öyküsü Aldanan Kadın, bence Mann'ın pek çok eseri gibi zamanının epey ötesinde bir metin. Yaşlı ve dul bir kadının genç bir adama duyduğu aşk üzerinden arzunun dinamiklerini sorguluyor - hem bireysel, hem toplumsal, hem de ahlaksal boyutta. (Bir anlamda Venedik'te Ölüm'de gördüğümüz izleğin bir izdüşümü diyebiliriz bence.)

O dönem için oldukça cesur bir konu bu ve ana karakterimiz Rosalie'nin kendiyle kavga edişleri, duyduğu bedensel tutkuyu meşrulaştırmaya çabalaması ve sonra ona teslim oluşunun anlatılışı çok başarılıydı. Kızı Anna'ya açılmasından sonra daha genç olmasına rağmen Anna'nın annesine sunduğu tek çözümün -şefkatle de olsa- annesini bu tutkudan uzaklaştırmaya, onu unutmaya yönlendirmek olması epey hüzünlüydü. Kadınların kendi gerçekliklerini yaşayabilmek için zaman zaman bizzat kadınlara karşı da mücadele etmek zorunda kaldıklarını hatırlattı. Oysaki ne diyor Rosalie? "Kişinin kendini onu hissedenin yerine koyamadığı bir duyguyu akıl almaz diyerek ayıplaması son derece ucuz ve aptalca." Ne kadar doğru ve hâlâ ne kadar geçerli!

Ölüm, yaşlılık, doğayla ilişkimiz, kendimize mecbur olduğumuz dürüstlükle imtihanımız... Özellikle anne-kızın bu hisleri anlamlandırmaya ve yerine yerleştirmeye çalışırkenki derinlikli diyalogları bence çok güzel ve düşündürücüydü. Yazıldığı dönemi ve o çağın kadına bakışını düşününce Mann'ın yargılamaz pozisyonunun da ayrıca kıymetli olduğu kanaatindeyim.

Ezcümle ben epey sevdim.

[Frederick · Rating 5 out of 5]

Toward the tail-end of Thomas Mann's long life, he wrote this novella, and it was published as a stand-alone book.
It's a modern spin on the biblical story of Sarah (see Genesis 18:12-15) and is then, thematically, well-suited to a man who'd written the multi-volume biblical epic, JOSEPH AND HIS BROTHERS. Given that it was set in the 1920s, of course, it's setting is appropriate to an author who'd written many profound books about German society.
A reader familiar with Mann will probably have a good idea of how the story will unfold. Someone reading Thomas Mann for the first time may find it off-putting. But almost every scene in the book bears a resemblance to scenes in Mann's earlier works, when he was more energetic. This is not to dismiss this work. But as an introduction to an author whose dedication, wit and purpose generally reward a reader, THE BLACK SWAN may mystify more than not.
But if you are patient, I think you will find, whether you've read anything by Thomas Mann before, that, as you think about this book, its essential humanity will make itself known to you.

[Aydan Aliyeva · Rating 5 out of 5]

Bu əsəri, bəli məhz bu əsəri böyük bir kitabsevər qrupla saatlarla müzakirə etmək istərdim, çünki ədəbiyyatın o qədər nəhəng mahiyyətli kiçik həcmli əsərlərdən biridir ki, düşünürəm ki, belə xüsusi diqqətə ən azından layiqdir.

Lakin burada qeyd düşəcəyim tək rəy
“Qırxında öyrənən gorunda çalar” olacaq.

[Carmo · Rating 2 out of 5]

Desta vez Mr. Mann torrou-me a paciência. Não o detestei mas andei lá perto.
O excesso de formalismo da linguagem - sobretudo se tivermos em conta que a maioria dos diálogos são entre mãe e filha - cansa rapidamente. São demasiados salamaleques e um sentimentalismo exagerado que tornou os diálogos forçados e inverossiméis.
Depois, a própria temática do livro. Os amores impossíveis já recorrentes no autor, que desta vez escolheu uma mulher de cinquenta anos e um jovem de vinte e quatro. Nada demais nos dias de hoje, mas que na época seria a ruína da reputação de qualquer mulher, já que: "aos cinquenta estamos gastas e a nossa capacidade de procriar extinta; perante a natureza, não somos mais do que ruína". Contrariamente aos homens cuja "vida amorosa é rigorosamente menos limitada" logo podem dar-se "às extravagancias habituais e normais no sexo masculino"E esta, hem?!
Mulherzinha que se arriscasse a um "romance sem compromisso oficial seria pura libertinagem e suicídio social, por ignorar as convicções morais recebidas no berço".
Ora, para um livro escrito em 1954 é demasiada intolerância. Atrevo-me a dizer que o seria em qualquer época.
Esta paixão que não passou do imaginário, acabou abruptamente, já que - à boa maneira de Mann - matou a personagem! Pronto, há remédio para tudo menos para a morte.
Pesou também de forma bastante negativa o preconceito sobre a filha - Ana - que por ter pé boto e coxear, ter-se-ia resignado a viver sem amor, afastando-se dos homens por se sentir repudiada e digna de piedade. Ideia essa, partilhada pela própria mãe!
O mais interessante do livro foi a relação mãe/filha e uma certa rivalidade/inveja por parte da última. A frustração pela sua condição de mulher solitária tê-la-a levado a contrariar a paixão da mãe. Mas nem isso foi devidamente aprofundado.

[Guillermo Castro · Rating 4 out of 5]

El título de este libro pareciera remitirnos a una telenovela o una serie de tercera categoría, pero no debemos confundirnos. En realidad se trata de literatura de altos vuelos; para ser más precisos de una novela corta escrita por el Nobel alemán Thomas Mann dos años antes de su muerte (es decir en 1953), y el "engaño" al que se refiere el título no tiene en absoluto nada que ver con lo que estamos imaginando.

Nuestro escritor tiene dos novelas muy apreciadas por los entendidos: "La muerte en Venecia" y "La montaña mágica". Ambas ofrecen al lector una indiscutible calidad literaria, pero también una prosa holgada y por momentos densa; la primera de ellas se basa en un tema bastante controversial y la segunda posee una extensión considerable por lo que no se recomiendan para iniciarse con el autor. Si nosotros como lectores primerizos deseamos introducirnos a la fascinante literatura de Thomas Mann, habremos de empezar con historias más cortas y menos rebuscadas como la extraordinaria "Mario y el mago" o en su defecto, la que hoy nos ocupa: "La engañada".

La literatura de Mann no es precisamente compleja; sino más bien demasiado pulida. Al escritor le gusta mucho "estirar" la prosa detallando lo mejor posible las posturas psicológicas de sus personajes. De igual manera los diálogos ensalzan un lenguaje tan sofisticado que difícilmente podría ser expresado de manera oral.

Para nuestra fortuna, esta novela consta tan sólo de ciento treinta páginas y puede leerse con bastante rapidez. El único obstáculo que habremos de sortear es el concienzudo planteamiento que se empeña en escudriñar el mundo interior de los personajes antes de que entren en acción. A pesar de ello ese extenso segmento inicial (en donde no encontramos demasiadas incidencias por narrar) me ha parecido muy interesante, y además la narración se tornará más convencional y asequible con el avance ede las páginas, lo que fortalece el interés del lector.

El autor tiene la cualidad de proponer dilemas de gran trascendencia incluso cuando sus personajes son seres sencillos y ajenos a las clases aristocráticas. En este caso tenemos a la señora Rosalie, una viuda con claros rasgos hedonistas que se manifiestan en su amor por la naturaleza y su gusto por el vino. La antagonista será su propia hija de nombre Anna, joven que al sufrir una leve discapacidad física evita el sentimentalismo refugiándose en las cuestiones intelectuales.

Con esta amable y filial oposición, el autor desarrolla lo que más le gusta; la confrontación de ideas, y para ello genera debates entre los personajes, con el buen tino de que no existe una posición que aplaste a la otra. A mi forma de ver Mann inventó una forma de novela que va más allá de la tesis o la novela filosófica; un subgénero que podríamos llamar "novela dialéctica".

Curiosamente el asunto se centra en temas tan femeninos que muchos autores dudarían en abordar: la menstruación, el alumbramiento y la menopausia. Obviamente se necesita mucha delicadeza para salir avante de este desafío literario sin lastimar la sensibilidad de la mujer. Llama la atención la sabiduría y el amplio conocimiento del alma femenina tan difícil de encontrar en un escritor del sexo opuesto (sin pensarlo mucho, Henry James nos viene a la mente pero ¿quién más?). Cuando descubro este tipo de pericias es cuando me congratulo de haber escogido leer clásicos en lugar de los best-sellers del momento.

El punto culminante de la obra es aquel monólogo en el que la señora Rosalie expresa su drama interior, donde más que albergar un amor imposible expresa un deseo sexual improbable de ser satisfecho. Para desarrollar tal conflicto el autor se apoya en un punto de vista secular (para la protagonista la deidad no es otra sino la naturaleza; un ente dador de vida a quien hay que venerar y pedir perdón), esto significa que el dilema recae entre la pasión y la razón, no entre el deseo y la moralidad como generalmente se propone.

Lo trágico (o bien lo optimista) que pueda resultar un relato no debe ser el parámetro para decidir si nos gusta o no. Aún así debo advertir que el desenlace de esta novela es bastante duro y probablemente el lector sienta que no hace justicia a los personajes; no obstante, la dignidad que ellos nos ofrecen jamás queda en entredicho. Creo que "La engañada" (a pesar del anodino título) representa una excelente opción para empezar a leer a Thomas Mann, especialmente si el lector masculino carece de prejuicios machistas y posee la suficiente sensibilidad para adentrarse en el mundo de lo femenino.

[Rita · Rating 2 out of 5]

Thomas Mann - Prémio Nobel da Literatura, 1929
"principalmente por seu grande romance, Buddenbrooks, que ganhou reconhecimento cada vez maior como uma das obras clássicas da literatura contemporânea"

Este livro estava na prateleira há uns 20 anos, e bem que podia por lá ter ficado esquecido.

É uma edição (1989) muito má da Relógio d’Água, limitou-se a aproveitar uma tradução antiga (talvez ainda feita com outros (des)acordos ortográficos), e nem se deu ao trabalho de fazer a revisão da mesma, assim encontramos palavras como:
“terrìvelmente, amìgavelmente, nitìdamente, fisìcamente, miùdinho, contìnuamente e maçagens.”

Outra coisa que me enervou é a incoerência na tradução de nomes próprios e locais, umas vezes estão no original noutras são traduzidos.

Publicado em 1954, O Cisne Negro, foi o último trabalho de Mann, e a sua fama não é favorecida por esta pequena e insignificante novela com 160 páginas sobre a paixão de uma mulher (pós menopausa) pelo professor do seu filho, um rapaz americano de 24 anos.

Em oposição à filha, uma artista com uma visão racional da vida, Rosália von Tümmler é uma romântica, devota da natureza em todas as suas formas. A sua paixão por Ken não é mais do que um renascimento, um regresso, da sua feminilidade, que ela vê expressa como uma recorrência do que ela acredita ser um período menstrual.
Num mundo em que a visão da mulher era apenas sexual e reprodutivo, Rosália luta contra o sentimento de ter sido descartada, ou melhor, despromovida para uma existência sem valor.

“- Vitória, Ana, vitória! Isto voltou-me, voltou-me depois duma longa interrupção, o mais naturalmente do mundo, e precisamente como acontece a uma mulher madura, cheia de vida! (…) Que milagre opera em mim a grande e boa Natureza,(…)”

No entanto, tanto ela como a sua filha sabem que essa paixão, embora muitas vezes descrita como amor, é explicitamente sexual e não romântica.
Rosália não conhece bem Ken, a maioria das suas conversas e encontros têm lugar na presença de outros. A relação mais importante nesta novela não é a de Rosália e Ken, mas sim a relação entre mãe e filha, e acima de tudo as conversas que têm durante todo o livro.

Há uma crítica à sociedade e aos seus preconceitos, e uma mensagem feminista, pena que não seja mais clara.

[Emre · Rating 4 out of 5]

Topallamanın, karşı cinsin bir genç kıza olan cinsel ilgisini nasıl baltaladığını Fraulein von Tümmler erken öğrenmiş ve buna karşı silahı, gururu olmuştu; sakatlığına rağmen genç bir erkeğin kendisine ilgi gösterdiği durumlarda bile o gurur, söz konusu ilgiyi soğuk bir inançsızlıkla kırar ve daha filizlenirken yok ederdi. Sadece bir kere, taşındıktan hemen sonra aşık olmuş ve tutkusundan acı çekecek kadar utanmıştı; çünkü bu tutku, genç adamın fiziksel güzelliğine yönelikti; adam, eğitimli bir kimyagerdi ve bilimin bir an evvel paraya dönüştürülmesi gerektiğini düşünüyordu, o nedenle de doktora sınavını verdikten sonra hemen Düsseldorf'taki bir kimya fabrikasında önemli-avantajlı bir pozisyona gelmişti. Erkeklerin de kalbini kazanan samimi kişiliğine ve bunca becerisine eklenen esmer yakışıklılığı çevredeki bütün genç kızların ve kadınların heyecan kaynağıydı, tüm kazlar ve hindiler ona tapıyordu; yani Anna'nın korkunç acısı, aslında herkesin özlemini çektiği şeyin özlemini çekmekten ve kendini, duyuları yüzünden kapılıp derinliği karşısında boş yere onuru için mücadele ettiği bir aşağılık duygusuna mahkum hissetmekten ibaretti. Sf:13

"Ulu Tanrım, onu seviyorum, daha önce hiç kimseyi sevmediğim kadar seviyorum, olacak şey mi bu? Ben artık elimi eteğimi çektim, doğa beni sakin, vakur bir yaşlı kadın konumuna getirdi. Onun görünüşünün, beni sarmasını çılgınca arzuladığım muhteşem kollarının ve trikonun altında belirginleştiğini acı ve heyecan içinde gördüğüm, tanrılarınkini andıran göğsünün görüntüsünün kafamda yarattığı ürkek haz hayalleriyle one şehvet beslemem gülünç değil mi? Yoksa utanmaz bir ihtiyar mıyım ben? Hayır, utanmaz değilim; çünkü onun karşısında utanıyorum, gençliğinden utanıyorum ve onun karşısında ne yapacağımı, onun gözlerine, benden en ufak bir ateşli duygu ummayan o saf, cana yakın delikanlı gözlerine nasıl bakacağım bilmiyorum." Sf:37

İşte bu akşamlardan birinde topluluk dağıldıktan sonra Rosalie kalbinin sırrını, ruhunun bu gayri meşru ve acı dolu ama göz kamaştırıcı mucizesini tamamen kendine saklama ve arkadaşı olan kızına bile açmama konusundaki kararına sadık kalamadı. Karşı konulmaz bir paylaşma ihtiyacı, onu kendi kendine verdiği sözü bozmaya ve zeki Anna'ya içini dökmeye itti; bunun sebebi yalnızca onu sevgiyle anlayan birinin göstereceği alakaya duyduğu özlem değil, aynı zamanda doğanın onda yarattığı durumu insani bir tuhaflık olarak -ki öyleydi- aklın önünde temize çıkarma arzusuydu. Sf:46

"Neden varsayımsal konuşuyorsun anne? Belli ki sen aynen bu söylediğin durumdasın. Aşık mısın?"

"Aynen öyle canım evladım! Sen bu keilmeyi ne kadar da rahat, cesurca ve açık açık söylüyorsun, oysa ben dilimin ucuna getirmekte bile zorlanıyorum; onu uzun süre, utanç verici bir mutluluk ve acı anlamına gelen her şeyle birlikte içimin ta derinlerinde kilitli tuttum, bütün dünyadan ve senden gizledim, öyle sıkı sıkıya gizledim ki aslında bulutların, annenin yaşlı kadın vakarına duyduğun inanç bulutunun üzerinden inmen lazım! Evet, aşığım, deli gibi, arzuyla, mutluluk ve acıyla seviyorum; tıpkı senin vaktiyle, gençliğinde sevdiğin gibi. Duygularım, tıpkı bir zamanlar senin duyguların gibi mantığın karşısında pek az direnebiliyor ve ruhumun doğa tarafından bana şaşırtıcı bir biçimde armağan edilen ilkbaharıyla gurur duysam da, senin vaktiyle çektiğin gibi acı çekiyorum ve bu beni karşı konulmaz bir biçimde sana her şeyi anlatmaya itti." Sf:49

[Renklikalem · Rating 4 out of 5]

Thomas Mann okumak hep bir zenginlik, hep bir şenlik gibi hissettiriyor. Yine yanıltmadı. İnsanın iç dünyasına hakimiyeti elbette beni çok etkiledi yine ama bir kadının -özellikle dönemin kadınının- iç dünyasına bu kadar hakim olması, hislerini böyle net ve sade bir biçimde ifade edebilmesine ayrıca hayran oldum.

Rosalie, ölen eşinin ardından iki çocuğuna tek başına bakmakta olan ellili yaşlarda doğa aşığı bir kadın. Ya bu kadınların din ve doğa ile ilişkilerini böyle doğal ve abartısız ele almasından da ayrı etkileniyorum Thomas Mann’ın. Buddenbrooklardaki kadınları da hiç unutamıyorum, nitekim Rosalie de unutulmaz kadın karakterler arasına girdi.

Oğlunun öğretmenine, kendinin yarı yaşlarındaki genç bir Amerikalıya umutsuz biçimde aşık olur Rosalie. Başta doğanın kadınlığını elinden aldığını ve bu yaşta artık aşık olamayacağını, eksiksiz bir kadın bile olmadığını düşünür.

Rosalie’nin doğayla ilişkisi zaman zaman sinir bozucu ve çok ilginç seviyelere ulaşıyor. Fakat kitabın sonunda doğanın işleyişinin Rosalie’nin anladığı, anlayacağı, bilebileceği gibi değil kendi bildiği gibi olduğunu görüyoruz. (Bu spoiler sayılmaz okuyun siz:))

Burada kızı Anna ile Rosalie arasındaki nefis diyaloglar ve Rosalie’nin kendi iç monologları özellikle tekrar tekrar okuma isteği uyandırıyor insanda.

Ben çok severek okudum. Thomas Mann’ın ölümünden önce tamamladığı son uzun öyküsü olan Aldanan Kadın’ı okumanızı isterim.

“Sevgi neleri içermez ki, adının altında ne çok çeşitli şey vardır ve buna rağmen bir yandan da daima tektir.”


“Gençlikle yaşlılık arasında bir çekingenliğin hüküm sürmesi, hayatın tuhaf ve adeta acı verici yanlarından biriydi. Gençlik, yaşlılıktan çekiniyordu; çünkü onun vakarından kendi taptaze yaşam tarzına herhangi bir anlayış beklemiyordu; yaşlılıksa gençlikten çekiniyordu, çünkü ona ruhunun en derinliklerinden hayranlık besliyor ama bu hayranlığı istihza ve sahte bir tenezzülün arkasına saklamayı kendi vakarına borç biliyordu.”

[Entre Libros (Rocío) · Rating 4 out of 5]

Una novelita valiente aunque sus personajes han envejecido mal….

[aslı · Rating 4 out of 5]

Kişinin kendi benliğini değerlendirebilme halinden meydana geldiğinden özbiliş duygusu olarak adlandırılan utanç hali kitapta incelikle yansıtılmış.
Anna'nın hem annesine hem de kendisine sorduğu sorulardan ötürü onu takdir ettim, çünkü soru sorabilmenin değerli olduğunu düşünüyorum, bazen cevaplar bulunamasa da...

"Sebeple sonucun yerlerini değiştirip onları doğru sıralamayı deneyelim mi?"

[Regina Andreassen · Rating 4 out of 5]

A very engaging novella which explores womanhood, romance, sexuality, ageing, and posits some acute questions about morality. I don’t want to elaborate my review because I believe that, in this particular case, a long summary/review may ruin the experience of reading the book.

[Nicté Reyes · Rating 4 out of 5]

Que osadía la de Thomas Mann al hablar del placer femenino de las "maduritas", parece haberlas/nos azuzado desde aquellos tiempos: ¡mujer...vive y goza que sobre todo a ti, se te hace tarde!. Mientras que en la muerte en Venecia EL protagonista hace un análisis muy profundo e intelectual de la belleza, en esta; LA protagonista hace una delicada reverencia a la naturaleza, a las flores; que son como espejos y con su efímera belleza nos recuerdan a nosotras que hay un tiempo para crecer, un tiempo para brillar y luego todo será bajada... "La juventud es femenina y masculina la relación de la edad madura con ella; pero la vejez no es feliz ni puede confiar su deseo, se siente llena de vergüenza y temor frente a la juventud y frente a toda la naturaleza, a causa de su ineptitud."

Solo quisiera saber si el título "la engañada" es un error de traducción, o en realidad fue intención del autor ponerle así.... engañada me siento yo que me acerqué esperando una historia muy diferente ...un cliché, y que bueno que no fué así.

[Gözde Benli · Rating 4 out of 5]

Okuduğum kadarıyla Thomas Mann’ın son eseri, benimse Mann ile ilk tanışmam oldu. Son okuduğum kitaptan sonra ilaç etkisi yaptı. Mann’ın kalemine bayıldım ve en kısa sürede diğer eserlerini de okumayı planlıyorum.

Keşke yazar ile daha önce tanışsaydım, ne çok şey kaçırmışım!

[sterk sterk · Rating 2 out of 5]

Mann seven biri olarak bu kitabını pek beğendiğimi söyleyemem daha çok Tuna Kiremitçi yazmış gibi.

[Anthony · Rating 4 out of 5]

Overall the gist of this short story by Thomas Mann was one on a similar road as "Death in Venice" which I've also read. Instead of it being a homosexual relationship the same type of old-young relationship is reflected in a heterosexual relationship instead.

Like "Death in Venice" there is a good amount of foreshadowing used and even similar characters, the man who is their tour guide resembles the ominous gondolier that repeatedly appears in "Death in Venice". Disease also runs rampant in this story and offers a great twist just like in "Death in Venice", however it is paired with some elements of dark humor and irony as the ovarian tumor that leads to Rosalie's demise is interpreted by her to be a gift from "Nature" to be restoring her woman-hood.

The book deals with some complicated issues such as mother-daughter relationships and portrays older-younger relationships in a mixed light. On one hand the relationship with between Ken and Rosalie destroys her relationship between her and her children Anna and Eduard yet it revitalizes her and she seems genuinely happier though it could be interpreted that Rosalie's "love" is nothing but simple infatuation due to Ken's callous nature being shown near the end of the story when he suggests to elope.

In terms of disturbing content Mann definitely toned "The Black Swan" down from "Death in Venice" and the most disturbing part of the book is when Rosalie eats stale bread warmed by Ken Keaton's body heat, wanting his warmth to be a part of her. In some twisted ways this could be seen as a little romantic if it wasn't being portrayed in such a negative light by Mann. Even until the end I find it unclear whether Mann wants these relationships to be seen in a more postisive or negative way.

Finally would be the generational differences between the two female characters, Rosalie and her daughter Anna. The dynamic between the two is very interesting as Anna is a somewhat cynical person yet she truly believes she knows whats best for her mother and I found myself agreeing with Anna in most cases. She seemed to symbolize not only a different generation of thought but also a different generation of women, women that were not so much defined by their woman-hood but more by their intellect and spirit. Anna is immediately portrayed as a non-stereotypical woman simply because of her physical deformity of her foot which rendered her unable to do many of the tasks that women could normally do such as dance and etc. Where Rosalie is overjoyed by the return of her period as it meant the return of her woman-hood, Anna is much more skeptical and believes that there is more to a woman than what Nature intended. Overall a pretty good read, Thomas Mann has impressed me~!

[Devrim Güven · Rating 5 out of 5]

“Aldatılmış Kadın” Tanrı’nın bir mucizesi sayesinde yeniden adet gördüğüne ve gençliğe döndüğüne inanan orta yaşlı Rosalie’nin aslında rahim kanseri olduğunu keşfetmesi ve kaçınılmaz ölümüne kadar olan süreci tasvir eder. Rosalie, gerçekçi, akılcı ve modern kızının aksine, modern zamanlara ayak uyduramayan romantik bir kadındır. Thomas Mann’ın bu eserinde kanser yanıltıcı, sinsi bir ölüm meleği olarak kurgulanmıştır.

Kesit şu makaleden alınmıştır: Devrim Çetin Güven (2016) (PDF) Dünya Edebiyatında "Amansız Hastalık" Söylemi -Sontag, Karatani Ve Dumas Fils Örneklerinde. Available from: https://www.researchgate.net/publicat... [accessed May 24 2020].

[Msmurphybylaw]

I was neither peppered nor slashed and didn't get my Easter properly smacked by the rod of life. I believe all this was lost in translation and I do wish I could find a copy of this book that was translated by one of Mann's more fluid translators that understood his prose. This one was clunky and rudimentary which is so unlike Mann's other works. It was hysterical and even silly given that it was written in 1952 by an eighty-year-old who had breached much deeper taboo subjects.
Unable to rate

[Yenta Knows · Rating 4 out of 5]

A subtle psychological novel. No wars no duels no explicit sex. But the most common, most forgettable events --such as the hiss of a swan -- become freighted with meaning.

[Rafa Izquierdo · Rating 4 out of 5]

4,5 ⭐

[Illiterate · Rating 4 out of 5]

On female sexuality and aging. Romantic sentimentalism (Rosalie) and modernist abstractions (Anna) fail to grasp nature and to recognize the disjunction of body and soul.

[James Henderson · Rating 4 out of 5]

In the early 1950s, near the end of his life, Thomas Mann wrote a novella about a widow, Frau Rosalie von Tummler, and her two children, Anna and Eduard. This story, The Black Swan, was based, like many of Mann's stories, on his observations and experiences of his own life. In a way the story mirrors Death in Venice written four decades earlier. That story told of the love of an older man, Gustav von Aschenbach, for a young boy. In the Black Swan we have an older woman, Rosalie, falling in love with young twenty-four year old American.

The story describes the American, Ken Keaton, as having 'nothing in particular to offer except his fine physique". In one of her lengthy discussions with her daughter Anna, Rosalie idealistically describes Ken as "an absolutely exceptional human being, with a life that touches one's heart." Her daughter tries to counter this idealism with her own voice of realism to no avail. Just as in the earlier novel Eros has overtaken Rosalie to such a degree that she believes her body is defying nature by becoming more youthful. The tragedy in this story is the reality that Eros is accompanied by disease and, ultimately, death. This is signaled not only by the title of the story, The Black Swan, but from the first page when the death of her husband a decade earlier is highlighted with the poignant detail that it was due to a senseless accident while he was experiencing "superabundant vitality".

Throughout the novella Mann uses nature to provide a contrast with the artificial nature of Rosalie's idealistic aspirations. His depiction of two women who both have strong views is effective although rare in his fiction. In this story they know each other well, yet continue to approach the events from opposite views that seemed to allow no compromise. However Rosalie does think about what Anna has said "about 'living in contradiction to herself,' she remembered and pondered over, and she strove in her soul to associate the idea of renunciation with the idea of happiness. Yes, could not renunciation itself be happiness, if it were not a miserable necessity but were practiced in freedom and in conscious equality? Rosalie reached the conclusion that it could be."(p 105) Even here Rosalie is still idealistic and not ready for the denouement that will involve changes to her body that she can neither ignore nor control.

This is an unusual story, but if considered as I suggested above, in light of Mann's portrayal of Aschenbach in Death in Venice, it is consistent with Mann's concern with life and death in light of classic themes of reason and passion. Even at the end of his brilliant career Thomas Mann was powerful and insightful in his exploration of the nature of humanity.

[Taha · Rating 4 out of 5]

Daha önce Venedik'te Ölüm kitabını okuduğum Thomas Mann bu novellasıyla yine kendine hayran bıraktırıyor. Konu kısaca Elli yaşlarında Rosalie kocasını kaybetmiştir. Dostu niteliğinde olan kızı Anna ve oğlu Eduard ile birlikte yaşar. Rosalie, Eduard'a İngilizce dersi veren, yaşça kendisinden çok küçük olan Amerikalı Ken'e aşık olur ve olayın seyri değişmeye başlar.

Anna yaşadığı olumsuz aşkın sonucunda yaşama mantığıyla bakar. Rosalie ise doğayla bütünleşmiş yaşamına duygularıyla yön verir. Kız ile anne arasında fark Anna'nın resim çalışmalarında ortaya koyulmuş. Rosalie resimlerde daha estetik çalışma fikirleri önerse de kızı bu fikirlerin artık geçmişte kaldığı günümüzde kullanılmadığını dile getiriyor.

Kitap kısa olmasına rağmen içinde tartışılacak birçok öğe barındırıyor. Ruh mu bedeni yönlendirir yoksa beden mi ruhu? Doğa gibi bedenimiz bir süre sonra tekrar filizlenip o yaşadığı güzelliği hücrelerinde yaşar mı? Toplumsal ahlak anlayışı bireyin önünde engel midir? Dini mitler gündelik yaşamımızda da yaşayabilir miyiz? Kitabı okurken birçok soru arasında kalıyoruz. Daha anlatmadığım birçok minik detaylar var. Diyaloglar ustaca yazılmış. Mutlaka bu kitabı okuyunuz.

[Perihan · Rating 5 out of 5]

“Kalp, bir duygusal baş dönmesidir. Çok başka olan bir şeye kalp dememek lazım. Kalbimiz ancak muhakememizin ve mantığımızın onayı altında doğruyu söyler”(alıntı)

Kitabı çok beğenerek okudum. Bir sürü söz not aldım. Özellikle anne&kız ın konuşmaları ve konuşmalarına yansıyan doğanın o eşsiz ışıkları çok etkiledi beni. Kitabı kapattığımda uzun uzun düşüncelere dalmış yakaladım kendimi... şöyle bir yirmi yıl sonramı düşündüm ve hüzünlendim.

Doğa'yı taparcasına seven bir kadının, yine doğa tarafından aldatılması okunmaya değer kesinlikle...

“Bir erkek için elli yaş nedir ki? Biraz çaptan düşmek, onların genç görünümüne engel değildir, hatta bazıları kırlaşmış şakaklarıyla gencecik kızları tavlarlar. Oysa biz kadınların kan ve dişilik sisteminde her şey için sınır otuz beş yaştır, yani eksiksiz insanlığımız için; ve elli yaşına geldiğimizde miadımızı doldurmuş, doğurma yetimizi kaybetmiş oluruz, artık doğa karşısında bir süprüntüden başka bir şey değilizdir.”
(Alıntı)

[Alia S · Rating 3 out of 5]

Youth is feminine, and age's relationship to it is is masculine, but age is not happy and confident in its desire, it is full of shame and fear before youth and before all Nature, because of its unfitness.

Picked this up mostly because it was short and I wanted to read Mann at a sampler-size ... after attempting "The Magic Mountain" and abandoning it out of sheer laziness. Also I thought this was the "Black Swan" of the ballerina movie. Basically I'm a complete plebe.

Fortunately for me the book read like a play and surprisingly quickly, given the stilted language. If Mann's female characters are exaggerated or implausible I think it's beside the point: which is a precocious, progressive acknowledgment that it can really suck to be a woman. That can't have been easy to notice, at the time, much less write and publish. Respect.

[Esma T · Rating 2 out of 5]

Kocasını kaybetmiş, çocukları ile yaşaya kırk yaşlarındaki bir kadının kendinden küçük bir adama aşık olması ve toplumsal kurallar ile duyguları arasına sıkışıp kalmasını anlatan kitap uzun öykü türünde. Buddenbrooklar, Mann okumak için bana iyi bir referans olmuştu ancak Aldanan Kadın'ı çok sevdiğimi söyleyemeyeceğim. Buddenbrooklar'da da hissettiğim şeyi burada hissettim, doğru mudur bilmiyorum ama Mann kadınlara karşı önyargılı ve onları yeterince tanımayan bir yazar gibi geliyor bana. Bu kitabın konusu tamamen kadın eksenli ancak yazarın bu konuda yetersiz kaldığını ve kadınlara kısır bir bakış açısı ile baktığını düşündürdü sık sık. Bu yüzden kitabı sevemedim ne yazık ki.

[Hande Kılıçoğlu · Rating 4 out of 5]

Aldanan Kadın, Thomas Mann ile tanışma kitabım oldu. Yazarın yaşamının son yıllarında kaleme aldığı bu uzun öykünün ana temasını oluşturan kavramlar ise yaşlılık, ölüm, gençlik ve de aşk. Genç bir Amerikalıya aşık olan, gençliğinin baharını çoktan geride bırakmış iki çocuk annesi Rosalie ve onun kişilik bakımından tam zıddı olan kızı Anna arasındaki aşka, kadınlığa ve yaşlılığa dair derin diyaloglar kitabın en ilgi çeken yerleriydi benim için. Alman edebiyatının usta yazarlarından olan Mann'ı okumaya, bu kitabın temalarını barındırdığını öğrendiğim 'Venedikte Ölüm' isimli uzun öyküsüyle devam edeceğim.