The Lost Steps

by Alejo Carpentier, Harriet de Onís (Translator)

A composer, fleeing an empty existence in New York City, takes a journey with his mistress to one of the few remaining areas of the world not yet touched by civilization-the upper reaches of a great South American river. The Lost Steps describes his search, his adventures, and the remarkable decision he makes in a village that appears to be truly outside history.

Genres: Fiction, Classics, Magical Realism, Spanish Literature, Latin American, Literature, Latin American Literature

296 pages, Paperback

First published January 1, 1953

About the author

Writings of Cuban author, musicologist, and diplomat Alejo Carpentier influenced the development of magical realism; his novels include El siglo de las luces! (1962) and The Kingdom of This World (1949).

Alejo Carpentier Blagoobrasoff, an essayist, greatly influenced Latin American literature during its "boom" period.

Perhaps most important intellectual figure of the 20th century, this classically trained pianist and theorist of politics and literature produced avant-garde radio programming. Best known Carpentier also collaborated with such luminaries as Igor Stravinsky, Darius Milhaud, Georges Bataille, and Antonin Artaud. With Havana, he strongly self-identified throughout his life. People jailed and exiled him, who lived for many years in France and Venezuela but after the revolution of 1959 returned. He died in Paris, but survivors buried his body in Havana.

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

The Lost Steps is a colourful allegoric tale of an attempted escape from the routine existence on the treadmill of modern civilization.
The main hero sees himself as Sisyphus futilely rolling the huge boulder of his fruitless responsibilities from day to day and he desperately wishes to flee this fate…

…I asked myself whether, in bygone days, men had longed for bygone days as I, this summer morning, longed for certain ways of life that man had lost forever.

So at the first possibility he embarks on the journey fabulously echoing the legendary wanderings of Ulysses…

With its cargo of bellowing bulls, coops of chickens, pigs running about the deck under the hammock of the Capuchin and getting tangled up in his rosary of seeds, the song of the Negress cooks, the laughter of the Greek diamond-hunter, the prostitute in her mourning nightgown bathing in the prow, the guitar-players making music for the sailors to dance, this ship of ours made me think of Bosch’s Ship of Fools.

And he boldly travels through the symbioses of cultures, concoction of customs, beliefs and superstitions… And there are many parallels with Homer's Odyssey: Ruth is Penelope, Mouche – Circe, Rosario – Nausicaä and even the one-eyed dog is called Polyphemus.

But dates were still losing figures. In headlong flight the years emptied, ran backward, were erased, restoring calendars, moons, changing centuries numbered in three figures to those of single numbers. The gleam of the Grail has disappeared, the nails have fallen from the Cross, the moneychangers have returned to the temple, the Star of Bethlehem has faded, and it is the year 0, when the Angel of the Annunciation returned to heaven.

This journey through space is also a journey through time – the protagonist travels as if he goes through the epochs until he arrives to the fountainhead of humankind, pristine garden of Genesis. And he wants to stay in this primordial settlement of lotus-eaters for good and begins to compose threnody of Ulysses descending to the land of the dead…
But the destiny of Ulysses is to return home so the civilization tries to claim him back…
The modern times don’t suit ancient heroes – exposed to the contemporary civilization they wither.

[Guille · Rating 4 out of 5]

“La añeja prosa sigue válida.”

Y tanto sigue válida que, a pesar de algunas cositas con las que el autor y yo hemos tenido nuestros más y nuestros menos, y que sin su innegable genio quizá me habría molestado un poquito, la novela me ha gustado entre bastante y mucho. El texto, barroco, culto y hermosísimo, puede leerse gozosamente como si de una novela de aventuras se tratara, en el sentido que puede serlo “El corazón de las tinieblas”, novela a la que sin duda esta debe mucho. Pero, al igual que la novela de Conrad, la de Carpentier es mucho más que eso.

El protagonista de “Los pasos perdidos” ha dejado su vida en manos de un matrimonio al que es infiel y de un trabajo que en realidad es una traición a todo lo que había aspirado en su juventud. Una serie de circunstancias se confabularán para empujarle a un viaje al corazón de la selva del Orinoco a la búsqueda de unos instrumentos musicales primitivos que le permitirá «volver a ser hombre cuando se ha dejado de ser hombre».

“Lo sorprendente es que -ahora que nunca me preocupa la hora- percibo a mi vez los distintos valores de los lapsos, la dilatación de algunas mañanas, la parsimoniosa elaboración de un crepúsculo, atónito ante todo lo que cabe en ciertos tiempos de esta sinfonía que estamos leyendo al revés, de derecha a izquierda, contra la clave de sol, retrocediendo hacia los compases del Génesis.”

En este viaje se irán contraponiendo los valores de la llamada civilización —decadente— frente a los de la vida primitiva —simple y auténtica— en lo que me pareció una visión excesivamente idílica y algo condescendiente del hombre salvaje y de los modos y maneras primitivos, tanto más cuanto más se alejaba de la periferia y “superficialidad” que supone el hombre civilizado y se acercaba al centro del “hombre verdadero”.

Y no es que me parezca equivocada la crítica que se hace a las formas de vida más actuales, empezando por la exagerada confianza en la cultura como antídoto a la sinrazón y que tan bien queda expresada en unos párrafos bellísimos que tienen como protagonista a la novena de Beethoven:

“… una humanidad sensible y cultivada -sin hacer caso del humo abyecto de ciertas chimeneas, por las que habían brotado, un poco antes, plegarias aulladas en yiddish- seguía coleccionando sellos, estudiando las glorias de la raza, tocando pequeñas músicas nocturnas de Mozart, leyendo La Sirenita de Andersen a los niños.”

Nada que reprochar a los ataques a esas gentes, hoy mayoría, que han trocado su alma por el último dispositivo automático (realmente curiosa la leyenda de los mayas guatemaltecos en la que se cuenta cómo “los objetos y enseres inventados por el hombre, y usados con ayuda del fuego, se rebelan contra él y le dan muerte”), que han perdido la perspectiva de lo que importa, que mantienen ritos por la simple costumbre que legitima o condena actitudes, acciones y personas, que viven sometidas a las “voluntades ajenas”, que consideran graves problemas circunstancias que nada suponen, etc., etc., etc. (“los hacedores de Apocalipsis”).

Pero creo que es un poco pueril pensar que todo tiempo pasado fue mejor y mucho más a medida que nos acercamos a los orígenes del hombre, como así defiende Carpentier en este viaje en el tiempo (“de derecha a izquierda”) que es su narración.

“Un día, los hombres descubrirán un alfabeto en los ojos de las calcedonias, en los pardos terciopelos de la falena, y entonces se sabrá con asombro que cada caracol manchado era, desde siempre, un poema.”

Nada me inclina a pensar que el ser humano no sea ahora tan bueno y tan malo como lo ha sido siempre. Bien es verdad que las duras condiciones naturales de aquellos tiempos primitivos, la necesidad y la amenaza siempre presente obliga a preocuparse únicamente de lo esencial, a disfrutar de los gozos más simples y gratuitos, a un mayor respeto por mitos y ritos que se viven más profundamente, a la solidaridad con los otros. Pero también es cierto que ese apego y preocupación por los demás con mucha frecuencia se acaba abruptamente poco más allá de la propia familia y puede convertirse en una atroz brutalidad con la tribu distante un mero día de camino.

Y no es que Carpentier muestre el mundo selvático como un espacio utópico malogrado. El autor se esfuerza mucho en subrayar las penurias que implica una naturaleza siempre ávida de reconquistar sus posesiones, o los casos de Nicasio, el leproso expulsado del poblado, la barbarie con la que una tribu castiga a un misionero, el racismo (“Eramos tres hombres y doce indios”), el machismo (“La hembra sirve al varón”), la homofobia (hay una bestial paliza de una mujer a otra por el simple hecho de pretenderla) tanto o más grave que los actuales. Sin embargo, Carpentier trata todo ello con una indulgencia, incluso con una aquiescencia, que desaparece completamente cuando se trata de los males del presente.

En fin, que todo esto con lo que discrepo no ha conseguido empañar una lectura gozosa de una historia con final abierto en la que, no obstante, sí queda claro que muchos de los caminos recorridos por la humanidad no permiten ya una vuelta atrás, que algunos pasos se han perdido para siempre, algo en lo que el autor, en contra de mi parecer, no parece encontrar nada bueno.

“He tratado de enderezar un destino torcido por mi propia debilidad y de mí ha brotado un canto -ahora trunco- que me devolvió al viejo camino, con el cuerpo lleno de cenizas, incapaz de ser otra vez el que fui.”

[Dream.M · Rating 4 out of 5]

گاهی وقتها مواجهه ای کاملا اتفاقی با اموری یکسر ساده و معمولی، چنان ضربه ای به حواس آدم می‌زنند و تخیل را تحریک کرده با خودشان به سال های دور و جاهایی غیر قابل دسترسی از حافظه نیمه اگاه می برند که نه در بعد زمان و نه بعد مکان هرگز به سادگی امکان دستیابی به آنها میسر نیست، اما همین امور ساده و معمولی، در یک آن، تجربه ای همچون سفر در زمان و مکان را، انگار نگاهی به پشت سر، برای آدم رقم می‌زنند و خاطراتی شفاف از گذشته هایی خیلی دور فراموش شده و گاهی هم نه چندان دور را در ذهن حی و حاضر می کنند که احساساتی از جنس اضطراب، عشق، هیجان و لذت را توأمان در عمق جان برمی انگیزند. این امور برای یک نفر می‌توانند چشیدن طعم شیرینی مادلن باشد که در چای خیسانده شده (لحظه پروستی)، برای دیگری شنیدن بخشی از سمفونی نهم بتهوون از رادیو محلی ست و برای من استشمام بوی صابون مخصوصی که زنان روستایی از آن برای شستن لباس استفاده می کنند. اما حیف که این لحظه های غافلگیر کننده با تمام شکوه، عمق و تاثیرشان، عمری ناچیز دارند و درست در همان دم که پدید می آیند ناپدید می شوند و پس از آن که انسان را آزمندانه به سوی خود کشیدند، در قعر دره دلتنگی و حسرت تنها رها می کنند. و سپس تمام تلاش انسان برای تجدید و یا بازنمایی آن دم و آن حس، تبدیل به رنجی عبث می شود که اگر چه شاید به جنون منتهی نشود اما قطعا رگه هایی از شیدایی در خود دارد.
و این اتفاقی است که در "رد گم" هم می افتد...
.......
اسپویل داستان ، اما نه چندان اسپویل:
راوی بدون نام داستان در "رد گم"، مردی است که سال ها پیش رویای تبدیل شدن به یک آهنگساز بزرگ را به زندگی یکنواخت در جامعه ای متمدن فروخته و اکنون پس از سال ها که از ازدواج و شغلش که هردو به شدت کسل کننده و یکنواخت شده اند می گذرد، احساس پوچی عمیقی می کند که منجر به این‌ تصمیم می‌شود که به نوعی سایه ای از رویای از دست رفته اش را دنبال کند. این تصمیم او را در جستجوی کشف تعدادی ساز باستانی و بدوی، و به دنبال یافتن سرمنشا موسیقی به سرزمینی دور در آمریکای جنوبی می کشاند. او در آنجا با شنیدن زبان محلی که مردم با آن مکالمه می کنند به خاطرات کودکی اش پرتاب می شود و احساس می کند اصل خود را بازیافته و در این محیط به تعادل روحی و روانی رسیده است. پس از آن، تمام اتفاقات، برخورد ها، مکان ها و آدم ها اورا در مسیری قرار می دهند که بیش از بیش تصور می کند در مسیر تحقق رویایش قرار گرفته است...
.....
این کتاب رو با دوستان خیلی خفنم همخوانی کردم و همچنان دارم ازش لذت میبرم و استفاده می‌کنم. امیدوارم بعد از جمعبندی نهایی اونها و شنیدن حرفهاشون بتونم منم یک جمعبندی اینجا بنویسم.

[Steven Godin · Rating 4 out of 5]

Whilst this might have some elements of a good old fashion adventure story, it was anything but an adventure to read it. You can forget any exciting and tense set pieces, from say, the likes of an Indiana Jones movie right now. This was a dense, complex and uncomfortable novel that pushes into the realms of being metaphysical in nature more than often and, despite coming out in the early 1950s, felt more like its feet were firmly planted in 19th century/early 20th lit. In fact, during parts of the novel taking place on the river or trudging through the jungle, I was reminded of Joseph Conrad, as the unnamed narrator experiences his life changing journey into the heart of darkness; into the ancient culture of native tribes to recover some traditional musical instruments for a museum, as a sort of spiritual re-birth and Self-realization that western culture just might no longer be for him; too disillusioned with the modern world. Carpentier weaves a narrative that delves deep and meditates in regards to music and art, history and time, that I have to say went over my head at times. The novel is also very machismo/chauvinistic: the protagonist leaves his wife at home, travels with Mouche, his mistress, and then dumps her for a native woman after she starts to struggle with the trip and then catches malaria and now wants a divorce. Basically, women here are disrespected, and there to serve men and nothing else, so, for that alone, I can say the novel hasn't aged well. The protagonist might not be the likeable type, but his journey was still something to behold. Tough to rate and not easy to classify, but I'll say a four. More for the sensory and challenging writing, symbolism and allegory, than the plot.

[Salamon · Rating 4 out of 5]

آقا من کتابی که جلدش سبز باشه توشم سبز باشه و پر جنگل و دار و درخت دوست دارم. الان دیگه می‌دونم راحت توی تله‌ی همچین چیزی می‌افتم. از این که بگذریم، این کتاب فضاسازه و تب‌آلود و نوع وحشی‌تر و فعال‌تری از جنگل رو به نمایش میذاره. یعنی از یک طرف جنگل رو در آوردگاهی تمام‌عیار مقابل شهر قرار میده و از طرف دیگه جنگل صدا و چنگال و حضور تحمیل‌کننده داره، چیزی که مثلاً در "به هوای دزدیدن اسب‌ها" نبود. به گمانم اگر یکی دو تا کتاب دیگه با تم و فضای جنگل بخونم هوای خیره‌سرانه‌ای برم داره که باید دست به طبقه‌بندی بزنم.

     جدا از فضای روایت داستان شیوه‌ی حدیث نفس شخصیت اصلیه که با انواع کشمکش‌ها و خواسته‌های متناقضش خواننده رو به پیگیری این سیر مجاب می‌کنه. باید اعتراف کنم که خیلی این شخصیت و به‌تبع اون نویسنده رو قضاوت کردم ولی باتوجه به واقع‌نگری نهایی در به سرانجام رساندن داستان، از سر ادا و اصول نویسنده و قهرمانش میگذرم و اون رو به‌پای سرگشتگی و تلاش برای در آغوش کشیدن شاهد آرامش می‌نویسم به‌ویژه که می‌دونم گاهی در عین قلمبه‌سلمبگی که شاید از دید دیگران مبتذل بیاد چیزی جز تلاش برای پیدا کردن جواب تسکین‌دهنده توی دل خودم هم نیست.

     خلاصه‌ این‌که داستان در مورد مردیه که خودش رو خاکستری و مرده و غریبه میبینه و در کودکی و جایی دیگر و جنسی دیگر از آدم‌های کهن به دنبال خانه و اصل خودش می‌گرده. این وسط چون بین چیز ظاهراً خالصی که میخواد و تناقض‌های درون خودش و بیرون در دنیا فاصله‌ی زیادی وجود داره تنها قطره‌ای از دریایی که به دنبالشه رو به‌دست میاره. اگه از یه قهرمان با نقطه ضعف‌های استدلالی و اخلاقی که ضمناً قضاوت‌گر هم هست بدتون نمیاد و دوست دارین گشتی در جنگل‌های بارانی آمریکای جنوبی بزنید، خوندن کتاب رو بهتون پیشنهاد می‌کنم.



بریده‌هایی از کتاب


__________________________________________________________________________________


"... در یازده ماه گذشته اولین‌بار بود که خارج از ساعت خواب کاری نداشتم که باید بی‌معطلی انجام شود، که مجبور نبودم از ترسِ دیر به جایی رسیدن شتابان راه بیفتم. از هیجان و تشویش استودیوها دور بودم و در سکوتی که موسیقیِ ماشینی یا صدای بلندگوها آن را مختل نمی‌کرد. هیچ‌چیز مرا به شتاب کردن وا نمی‌داشت و دقیقاً به همین دلیل حس می‌کردم هاله‌ای مبهم از جنس تهدید بر من افتاده است.
     در اتاقی آکنده از بوی عطرهای کسی که رفته بود، از احتمال حرف زدن با خودم معذب بودم."

     "شکاف‌های چندهفته‌ای در تومارِ وجودم بود، فصل‌هایی می‌گذشت که هیچ خاطره‌ی حقیقی، حسِ خاص یا بلندمدتی از آن‌ها نداشتم: روزهایی که با هر حرکت دچار این اضطراب وسواس‌گونه می‌شدم که پیش‌تر دقیقاً در همین وضعیت همین کار را کرده‌ام، همین کنج نشسته‌ام، همین حرف‌ها را زده‌ام و به قایقِ بادبانیِ گرفتار در شیشه‌ی وزنه‌ی کاغذ نگاه کرده‌ام. روزی که جشن تولدم در حضور چهره‌های تکراری، در محلِ تکراری و با جمع‌خوانیِ آوازهای تکراری برگزار می‌شد، ناخواسته این فکر به ذهنم متبادر می‌شد که تنها فرقِ جشن تولد امسال و پارسال، اضافه شدن یک شمع به شمع‌های کیکی دقیقاً هم‌مزه‌ی کیکِ پارسال است. از تپه‌‌ی روزگار بالا می‌رفتم و پایین می‌آمدم و سنگِ همیشگی را بر دوش می‌کشیدم، مدام انگیزه‌هایی ناگهانی را تجربه می‌کردم که دیر یا زود، در تاریخی که ممکن بود در تقویم همین امسال باشد، تمام می‌شد..."

     "دستورات مردانی را به زبان موسیقی در دفترهای نُت نوشته بودند که، هر چند در قبرهای آراسته مدفون بودند یا استخوان‌هاشان در آشفتگیِ حزن‌انگیزِ گورهای دسته‌جمعی گم شده بود، حقوقِ مؤلف‌شان هنوز برقرار بود و معیاری بر حرکات و احساسات انسان آینده طرح می‌کردند. با خود گفتم این نیروی پس از مرگ، بسته به سلیقه‌ی نسل‌های مختلف، گاه دچار زوال و ادبار می‌شود و گاه قوی‌تر و بُرنده‌تر..."

"... صدای خودم را می‌شنیدم که آکنده از طنینِ دروغ‌گویی در مسِ ناقوس‌های حاضر در اتاق منعکس می‌شد. به‌کلی در گاف نابخشودنی‌ام در استفاده از واژگانِ سازشناسی گرفتار مانده بودم. در آیینه چهره‌ی رقت‌انگیزِ ورق‌بازی متقلب می‌دیدم که مچش را گرفته‌اند و ورق‌های علامت‌دار را در آستینش دیده‌اند؛ این چهره‌ی من در آن لحظه‌ها بود. چنان از تصویرِ خودم بیزار شدم که ناگهان شرمم به خشم بدل شد و سِیلی کلماتِ رکیک حواله‌ی موزه‌دار کردم، از او پرسیدم خیال کرده امروز چند نفر می‌توانند با مطالعه‌ی سازهای ابتدایی خرجِ زندگی‌شان را دربیاورند..."

"... اما فردا شب همین فکرِ ابتذالِ او یخم را آب می‌کرد و سراغ جسمش برمی‌گشتم که برای من ضرورتی شده بود، چون در اعماقِ وجودش آن حیوانیتِ آمرانه و خودخواهانه را می‌یافتم که می‌توانست ماهیتِ خستگیِ ابدی‌ام را تغییر دهد و آن را از ترازِ عصبی به ترازِ جسمی منتقل کند. می‌دانستم گاهی وقتی این اتفاق می‌افتد آن نوع خواب دست خواهد داد، آن نوعِ بسیار نادر که آرزویی بزرگ بود، که پس از گذراندن روزی بیرونِ شهر، آن انگشت‌شمار روزهای سال که بوی درختان در تمامِ وجودم نفوذ می‌کرد و چون مخدر بر من اثر می‌گذاشت، بر پلکم سنگینی می‌کرد..."

"... اکس‌تی‌ایچ هر جور شده موفق شده بود چند تمرین به ما تحمیل کند که از آساناهای یوگا استخراج کرده بود، ما را مجبور کند به روشی معین نفس بکشیم و طولِ دم و بازدم‌مان را با معیارِ《مانترا》بسنجیم. موش و دوستانش امیدوار بودند با این کارها تسلط‌شان را بر نفس‌شان بیشتر کنند و قدرت‌هایی به دست آورند که به نظرِ من دردسرساز بود، به‌خصوص اگر فرد هر روز مشروب می‌خورد تا ناامیدی، ترسِ شکست، تحقیرِ نفس، شوکِ رد شدنِ دست‌نوشته یا صرفاً سختی‌های این شهرِ گمنامیِ ابدی در جمع، این محلِ شتابِ بی‌وقفه را پس بزند که در آن چشم‌ها به‌تصادف با هم تلاقی می‌کرد و لبخندی که بر لبانِ غریبه‌ای نقش می‌بست مقدمه‌ی پیشنهادی بود..."

"... ریشه‌ها صدها سال در نبرد بودند که سنگ‌های پیاده‌رو را بلند کنند و دیوارها را بشکافند. اگر مالکی ثروت‌مند چند ماهی به پاریس می‌رفت و رتق‌و‌فتق امورِ منزل را به خدمتکارانِ تنبل می‌سپرد، ریشه‌ها ترانه‌خوانی‌ها و قیلوله‌ی ظهرانه را غنیمت می‌شمردند، خم به کمر می‌انداختند و بیست‌روزه کلکِ بهترین طراحی‌های عملکردیِ لوکوربوزیه را می‌کندند..."

"... با اين‌همه ناگهان چیزی شبیه گردی زهرآگین، گردی شبح‌گونه، فسادی ناملموس و زوالی جامع به شکلی اسرارآمیز در هوا پخش می‌شد، آن‌چه باز بود می‌بست و آن‌چه بسته بود باز می‌کرد، محاسبات را به‌هم می‌ریخت، چگالیِ نسبی را دستخوش تناقض و تضمین‌ها را بی‌فایده می‌کرد. سرِ صبحی آمپولِ سِرُم‌های بیمارستانی از قارچ پُر می‌شد و دقتِ ابزارهای دقیق از بین می‌رفت، الکل در بطری‌ها می‌جوشید، انگلی ناشناس که به سمِ سم‌پاش‌ها رویین‌تن بود به نقاشی روبنس در موزه‌ی ملی حمله می‌کرد و مردم، ترس‌خورده و متأثر از حرف‌های نهانیِ پیرزنی سیاه‌پوست که پلیس نمی‌توانست پیداش کند، شیشه‌های بانکی را فرو می‌ریختند که دخلی به ماجرا نداشت. همه‌ی آن‌ها که محرم اسرار شهر بودند در چنین وضعیتی توجیهی تکراری را می‌پذیرفتند:《کارِ کِرم است!》هیچ‌کس کرم را ندیده بود."

"... موش گفت خسته است و طلسم شکست. موش، دقیقاً لحظه‌ای که افسونِ شب مرا با خود برده بود و مفهومِ خاطراتی ازیادرفته را مثل لوحی که پاک و بازنویسی شده با خود می‌آورد، لذتِ آرامشی فراموش شده را از من گرفت که شاید سپیده‌ای پرنشاط و بدون خستگی برای من به ارمغان می‌آورد..."

"... غافلگیر و شادمان ایستادم. مدت‌ها بود حضورِ صبحگاهیِ آرد را در این حالت فراموش کرده بودم، در این حالت که خدا می‌داند خمیرِ نان را کجا و چه‌طور ورز می‌دادند، که نان را طوری شبانه در کامیون‌های دربسته می‌آوردند که گفتی مایه‌ی خجالت است و نان آن نبود که کسی به دستِ خود دو تکه کند، آن بود که پدر متبرک کند و دستِ فرزندان بدهد، که باید قدرشناسانه آن را گرفت و بعد در تغارِ عریضِ آشِ تره فرو کرد تا نرم شود، یا به روغن و نمک آغشت تا طعمی بگیرد که نه طعمِ نان و روغن و نمک، بلکه آن طعمِ باستانیِ مدیترانه‌ای است که رفقای اولیس چشیده‌اند..."

     "این‌که این‌ها در چنین کشوری به دلایلی مُرده‌اند که برای من قابل درک نیست، مرگ‌شان را کم‌اهمیت نمی‌کرد. من نیز زمانی، عاری از غرور فاتحانه، در ویرانه‌ها قدم گذاشته بودم و بارها اجساد مردانی را لگدمال کرده بودم که در دفاع از عقایدی همسنگِ عقاید این کشتگان مُرده بودند..."

     "شب که شد من و موش به اتاق‌مان رفتیم و در را بستیم. به حد افراط مشروب خوردیم تا فکرمان را از آن‌چه اطراف‌مان رخ می‌داد منحرف کنیم. سرانجام بی‌خیالیِ لازم دست داد. خودمان را به جسم‌مان سپردیم و در همان حال که دیگران در نزدیکی‌مان مشغولِ بازیِ مرگ بودند، در معاشقه‌مان نفسانیتی تند و نوظهور یافتیم. چیزی از جنس شوریدگیِ عاشقانی در رقص مرگ در تلاش‌مان برای بیشتر به‌هم نزدیک بودن و رسیدن به اعماق ناممکن بود و در همان حال گلوله‌ها نفیرکشان از برابرِ پنجره می‌گذشت یا بر گنبدِ سقفِ ساختمان می‌نشست و اندودِ روکشِ گنبد را می‌درید. عاقبت بر فرش سفیدرنگ اتاق خواب‌مان برد. پس از مدت‌ها خواب بدونِ دخالت چشم‌بند و داروی خواب‌آور سراغم آمد."

     "به چهره‌ی اطرافيانش نگاه کردم، صورت‌های اصلاح‌نشده و کثیفِ آنان که حیرتِ مرگ مستی را از سرشان پرانده بود. حشرات کماکان از تنبوشه‌های زه‌کشی وارد می‌شدند. بوی تند عرقِ تن برقرار بود. بوی گند مستراح‌ها ساختمان را برداشته بود. رقصندگان نحیف و نزار به ارواح شبیه بودند. دوتاشان که هنوز لباس توریِ چسبانِ رقصِ آداجیویی را به تن داشتند که پیش از حادثه مشغولش بودند، در سایه‌ی پلکانِ مرمرین فرو افتاده هق‌هق‌کنان گریه می‌کردند. پشه‌ها کلِ ساختمان را قرق کرده بودند، دورِ چراغ‌ها وزوز می‌کردند، از دیوارها بالا می‌کشیدند و به موی زنان فرو می‌رفتند. تعدادِ مردگانِ بیرونِ هتل به‌سرعت بیشتر و بیشتر می‌شد."

     "اما حالا که به درگاهِ پنجره تکیه داده بودم و نهرِ روان تنگه را تماشا می‌کردم، حالا که هوای تمیزِ آغشته به بوی نمناکِ یونجه را استنشاق می‌کردم، حالا که این‌قدر به جان‌دارانِ زمین نزدیک بودم که در رنگِ سبزِ سیر یونجه می‌خزیدند و مرگ را به دندان می‌کشیدند، دقیقاً در همین لحظه که شب همچون موجودی زنده مرا در بر می‌گرفت، بعضی موضوعات《مدرن》را ورای تحمل می‌یافتم. دلم می‌خواست صداهای پشت‌سرم را ساکت کنم تا صدای دیاپازونِ قورباغه‌ها، تونالیته‌ی جیغ‌مانندِ زنجره‌ها و ریتمِ زوزه‌ی محورهای چرخ گاری‌ای را بر فراز کالواریو ده لاس نی‌یبلاس (مصایب مِه) بشنوم..."

     "و چه هراس‌انگیز بود این فکر که در دنیای بیرونِ ذهن مخفی‌گاه و گریزگاهی نیست، در طبیعتی که از قرن‌ها پیش مقهور شده بود، آن‌جا که تقریباً تمامیتِ یکپارچه‌ی حیات بر تلاش به رفعِ د�� یا سه مشکلی متمرکز شده بود که به گوشت و پوست مربوط می‌شد. سخن‌رانی جای افسانه و شعار جای غیرت را گرفته بود."

"... من مردی بی‌امید بودم که به شهر بزرگ برگشته بود و خود را به اولین میخانه رسانده بود تا در برابرِ هرگونه ضعف ایده‌آلیستی مسلح شود. مردی که تقلا می‌کرد خود را با قُر زدن همسرِ همسایه قوی کند و عاقبت، وقتی آب‌ها از آسیاب افتاد، به تنهاییِ بسترِ بی‌همبستر باز گردد..."

"سکوت در دایره‌ی لغات من کلمه‌ی مهمی است. من که کارم موسیقی است بیش از دیگران به سکوت خو کرده‌ام. می‌دانم چگونه می‌شود با سکوت اندیشید و آن را تجزیه و تحلیل کرد. اما در آن لحظه، نشسته بر آن سنگ، خود تجسد سکوت بودم: سکوتی که از دوردست‌ها می‌آمد و ترکیبی از سکوت‌های بسیار بود، چنان که اگر کلمه‌ای در آن می‌افتاد صدایی چون کوسِ خلقت می‌داد..."

"... با این‌که آن‌چه این‌جا دیده بودم در سبک‌ها، توجیه‌ها و افسانه‌هایی ریشه داشت که می‌توانستم بازبشناسم، نتیجه‌ی نهایی، درختی که از این خاک سر برآورده بود، همچون درختان عظیمی که ساحل را از دید پنهان می‌کرد، گیج‌کننده و تازه بود، درختانی که همچون انجمنِ بابون‌هایِ غول‌پیکر دسته‌دسته در ورودیِ مجراها مقابلِ خورشیدِ غروب قامت برافراشته بود، شاخ‌و‌برگ‌شان مثلِ تپه‌هایی کوتاه، مدور و فربه بود و نوک‌شان به پوزه‌ی سگ می‌مانست. بی گفت‌و‌گو مؤلفه‌های این پرده‌ی نقاشی‌مانند را می‌شناختم، اما در این دنیای نمناک، ویرانه‌ها ویرانه‌تر بود و پیچک‌ها سنگ‌ها را به روشی دیگر سست می‌کردند، حیله‌های حشرات دیگرگونه بود و وقتی رقصندگانِ کلاهِ شاخ‌دار به‌سرِ سیاه‌پوست می‌نالیدند، شیاطین شیطانی‌تر بودند. فرشته و ماراکا به خودیِ خود چیزهای تازه نبود، اما حکاکیِ فرشته‌ی ماراکانواز را بر تاقِ کلیسای سوخته هیچ‌وقت هیچ کجا ندیده بودم. با خود می‌گفتم نقش این سرزمین‌ها در تاریخ این نیست که نخستین نمونه‌یِ همزیستیِ فرهنگ‌های مختلف را امکان‌پذیر کند، ..."

"... همین‌طور که روساریو حرف می‌زد به او نزدیک‌تر می‌شدم، گرمایی که از وجودش ساطع می‌شد جذبم می‌کرد، از لباس می‌گذشت و به پوستم می‌رسید. کنارِ تشتی بزرگ بر زمین نشسته بود، آرنج‌هاش را بر لبه‌ی تشت تکیه داده بود چنان که شکمِ تشت کمرش را به سوی من خم می‌کرد. بازتاب شعله‌ی اجاق بر چهره‌اش می‌درخشید و نوری غریب به چشمان محزونش می‌داد. شرم‌زده بودم از این‌که در خود میلی به او می‌یافتم که از دوره‌ی نوجوانی به بعد تجربه نکرده بودم. نمی‌دانم، شاید دست‌خوشِ همان انگیزش کریهی شده بودم که افسانه‌های بسیار از آن ساخته‌اند، که وادارمان می‌کند در حضورِ جسمی که دیگر زنده نخواهد شد، خواهان جسمی زنده باشیم..."

"..‌. به آیین اجدادیِ شبانه آتش را روشن نگه داشتن، دور آتش نشستیم. بعضی به آرنج‌شان تکیه داده بودند و برخی چانه‌شان را به دست گرفته بودند. راهب کبوشی خرقه‌اش را از تن درآورده بود، زنان بر پتویی لمیده بودند، گاویلان همنوا با پولی‌فموس، سگِ یک‌چشمِ مردان یونانی، له‌له می‌زد و همه به شعله‌های آتش نگاه می‌کردند که چون شاخه‌ها تر بود مدام جرقه می‌زد و تک‌پوک می‌کرد و رنگِ زردِ شعله، وقتی آتش به شعله‌ای خشک می‌افتاد، آبی می‌شد. کُنده‌های زیر آتش سرخ شده بود. سنگ‌های عمودی و عظیمِ لوحه‌ی رسوبیِ شیب‌داری که بر آن نشسته بودیم، در گذرِ زمان حالت عجیب و نامتعارفی گرفته بود، به لوحه‌های یادبود، سنگ‌های فرسخ‌شمارِ مونولیت و پلکانی شبیه شده بود که پله‌هاش در مهِ ارتفاعات ناپدید می‌شد. روزی سخت گذشته بود اما هیچ‌کس خیالِ خوابیدن نداشت. مسحور و مفتون دور آتش نشسته بودیم و گرماش مست‌مان می‌کرد. همه سر به تو داشتند و در فکر بودند بی‌این‌که در فکرِ چیزی باشند، حالِ خوشی، آرامشی داشتیم که حس‌و‌حالِ حیوانی داشت. کمی بعد نوری سرد بر فرازِ افقِ سنگی پدیدار شد و ماه از پسِ درختی پیچک‌بسته دمید و درخت، به صدای همه‌ی زنجره‌هاش، به آواز درآمد."

     "تصویر سراب‌گونه‌ی ال دورادو آرام‌آرام در وهمِ نورِ ماه شکل می‌گرفت. پدر پدرو به‌تحقیر لبخند می‌زد. آدلانتادو گوش می‌داد و وقتی چوب به آتش می‌انداخت، چهره‌اش به نقابی موذیانه می‌مانست. گیاه‌شناسِ مجموعه‌دار می‌گفت هر افسانه بی‌تردید بازتابِ واقعیتی است. بشر در ولایتی وسیع و خیال‌انگیز به دنبال شهرِ مانوآ می‌گردد و در گل‌و‌لای کناره‌های رودخانه‌ی این ولایت الماس و در بسترش طلا پیدا می‌کند..."

     "از دریای تهی از ماهی، ارغوانیِ صوریِ نادیده‌گرفته‌شده، زوالِ افسانه‌ها و امیدی عظیم اما ازدست‌رفته گفت. سپس از دریا، نوش‌دارویِ باستانیِ ملتش گفت، دریایی عظیم‌تر که می‌شد در آن به دوردست‌ها دریانوردی کرد. گفت وقتی چشمش به اولین کوهستانِ این سوی اقیانوس افتاد اشکش سرازیر شد، چون این کوهِ خشن و سرخ‌رنگ به کوهستان خار و گزنه‌ی خشن وطنش می‌مانست. اما بعد گرفتار شهوتِ فلزات گران‌بها شد و همان علاقه‌ای به تجارت و سفر در او شکل گرفت که موجب شده بود اجدادش پاروزنان به سفرهای طولانی بروند."

"... مدتی که از حرکت در این تونل مخفی گذشت، حسی شبیهِ حسِ کوه‌نوردانی سراغ‌مان آمد که در برف گم شده‌اند: درک عمودی از دست می‌رفت و جهت‌ها گم و چشم‌ها سرگشته می‌شد. دیگر نمی‌شد فهمید آن‌چه می‌بینیم درخت است یا تصویرِ بازتابِ درخت. نور از بالا می‌تابید یا پایین؟ آب بر زمین بود یا در آسمان؟ آیا روزنه‌های میان شاخ‌و‌برگ‌ها برکه‌های نوری در آب بود؟ درختان، شاخه‌ها و پیچک‌های استوایی به زوایایی عجیب می‌پیچید چنان که عاقبت مجراها، روزنه‌ها و کناره‌هایی خیالی به چشم می‌آمد. توالیِ این سراب‌های کوچک و پی‌در‌پی موجب شد حسِ وحشت‌زدگی و گم‌شدگی شدید و شدیدتر شود تا آن‌جا که دیگر قابل تحمل نبود. انگار مدام دور خودم می‌چرخیدم و می‌چرخیدم تا حس جهت‌یابی‌ام از بین برود و بعد به آستانه‌ی زیست‌گاهی سِری وارد شوم."

"... حس کردم آن زیباییِ ازلی را تجربه می‌کنم که هزاران نفر ساکنانِ بالادستِ رودخانه‌های بزرگ تجربه کرده‌اند، زیبایی‌ای که جسم درک می‌کند، که جسم و روح سهمی برابر از آن دارد و با هر طلوعِ خورشید از نو متولد می‌شود... رنگ‌های طلوع خورشید ابداً به زیبایی غروب نیست. طلوع، بر فراز خاکی که رطوبتِ اعصار و قرون را تنفس می‌کند، بر فراز آبی که زمین را دو تکه می‌کند، بر فراز گیاهان پوشیده در نم و شبنم، به رنگ خاکستریِ باران می‌پیوندد و شفافیتی مبهم دارد، چنان که هیچ‌وقت نمی‌توان پیش‌بینی کرد روزی آفتابی آغاز خواهد شد... با این‌حال طلوعِ جنگل همیشه وجد و خوشیِ آشنای آبا‌واجدادی را احیا می‌کند که در خون روان و میراث نیاکانی است که هزاران سال در هر طلوع پایانِ ترس‌های شبانه، آرام گرفتن غرش‌ها، پراکنده شدن سایه‌ها، گریختن اشباح و دوباره زنجیر شدن شیطان را تجربه کرده‌اند."

"... شب می‌رسید و ما هنوز در اوج نبرد با آب‌های خروشان بودیم. ناگهان صدای غرش رعدِ آسمان برخاست. زیر تازیانه‌ی بادی سرد که امواجِ بلند می‌افراشت، گردبادهایی مهلک از برگه‌های خشک به پا شد. توفانی موسمی بود و تندبادی وحشیانه بر فراز جنگلِ نالان می‌توفید. همه‌چیز جان گرفته بود. آذرخش چنان بی‌وقفه و پیامی بود که هنوز برق پیچاپیچِ اول فروننشسته دومی در می‌گرفت و به اشکالی زاویه‌دار پشتِ کوه‌هایی مدفون می‌شد که تازه می‌دیدیم‌شان..."

     "می‌دانستم پول را در کیسه به کمر می‌بستند، جوری می‌رقصیدند که حتا دستان‌شان به هم‌رقص‌شان نخورد، می‌دانستم سازهای زهی، جنگِ خروس و دسته‌جمعی سیاه‌مست کردن را بسیار دوست داشتند. کوران و شلان خیابان‌هاشان را می‌شناختم، ضمادها و پمادهای و مرهم‌هایی را می‌شناختم که بر زخم‌ها و دردهاشان می‌نهادند."

"آدلانتادو دست بلند کرد و به سوی محل معدن طلا اشاره کرد. یانس به جست‌و‌جوی گنج‌های زمین از ما جدا شد. چه تنها است آن معدن‌چی ‌که نمی‌خواهد یافته‌هاش را با کسی قسمت کند، آزمندانه معامله می‌کند، دروغ می‌گوید و همچون حیوانی که دُم بر زمین می‌کشد تا ردپایی باقی نگذارد جای قدم‌های خود را پاک می‌کند. لحظه‌ی روبوسی و خداحافظی با این مرد دهاتی که نیم‌رخی همچون آخایوس داشت، که آثار هومر را می‌خواند، که انگار وابسته‌ی ما شده بود، احساسات‌مان گل کرد. امروز ستاره‌ی راهنمای او در حرصِ آن فلز گران‌بها بود که موکنای را به شهرِ طلا تبدیل کرده بود و بنابراین در راهی پُرماجرا قدم می‌گذاشت."

"... نمی‌فهميدم چرا آدلانتادو که این فرصتِ بی‌مانند نصیبش شده که شهری دور از فضای دوران تأسیس کند، به خودش زحمتِ ساختن کلیسا می‌دهد، کلیسا که سنگینیِ ویران‌گرِ قوانین، ممنوعیت‌ها، جاه‌طلبی‌ها و سخت‌گیری‌ها را در پی خواهد داشت، به‌خصوص که ایمانش هم چندان عمیق نبود و صرفاً وقتی به عشای ربانی علاقه‌مند می‌شد که می‌خواست به مناسبت دفعِ خطر شکرگزاری کند..."

"... وانمود نمی‌کرد این‌جا آن‌طور که در نقشه‌های کهن گفته بودند باغِ عدن است. این‌جا بیماری بود، مصیبت و طاعون بود، حشرات و مارهای سمی بود، جانورانی وحشی پیدا می‌شد که حیوانات خانگی را، که با این‌همه دردسر می‌پروراندند، می‌خوردند. دوره‌های پی‌درپیِ سیلاب و گرسنگی و ناتوانی ناشی از قانقاریا بود. اما انسان با تمرین و تکرار فراوان قادر است این مصایب را پشت‌سر بگذارد و اگر هم مغلوب شود در نبردی باستانی مغلوب شده که اساسِ قوانینِ حیات است. آدلانتادو گفت《طلا به درد کسانی می‌خورد که به آن‌جا برمی‌گردند.》《آن‌جا》در حرفش رنگ‌وبویی تحقیرآمیز داشت. انگار دغدغه‌ها و آرزوهای مردم《آن‌جا》درخورِ موجوداتی پست و دون باشد. بی‌تردید طبیعتِ اطرافِ ما با وجود زیبایی بی‌رحم و مخوف بود. اما کسانی که زندگی‌شان با این طبیعت می‌گذشت آن را کمتر شرارت‌بار و ملایم‌تر از وحشت و هشدار، ظلمِ سنگ‌دلانه و تهدیدهای بی‌پایان دنیای《آن‌جا》می‌یافتند. این‌جا مصیبت‌ها، رنج‌های احتمالی و خطرات طبیعی را پدیده‌هایی معمول می‌شمردند..."

"... گفتم خودم را از سرنوشت سیزیف خلاص خواهم کرد، سرنوشتی که دنیای پیشین من به من تحمیل می‌کرد. از دعوت‌های توخالی، همچون موش خرما در قفس دویدن، زمان محدود و تجارتِ تاریکی خواهم گریخت. دیگر دوشنبه‌ها دوشنبه‌ی خاکستر نخواهد بود و اصلاً مجبور نیستم دوشنبه بودنِ دوشنبه‌ را در ذهن حفظ کنم. سنگی که بر دوشم بود ارزانیِ هر کس که میل دارد زیرِ وزنِ پوچش کمر خم کند. ترجیح می‌دادم اره بکشم و تبر دست بگیرم اما خودفروشانه موسیقی را به تجارت تبلیغات نفروشم..."

"... مرد راهب گفت《این گیاهان از آغاز از بشر گریخته‌اند، گیاهانِ یاغی که حاضر نشدند خوراک انسان باشند، هزاران هزار سال از رودخانه‌ها رد شدند، از کوهستان‌ها بالا رفتند و بر صحراها جهیدند تا در این آخرین سنگر ماقبل‌تاریخ پنهان شوند.》..."

"... صدای لاینقطع باران هر صدای دیگری را در خود غرق می‌کرد و نمی‌گذاشت خوابم ببرد، انگار چله‌ی بزرگ آغاز شده بود... اما عاقبت خوابم برد و دو دانگی مانده به صبح بیدار شدم و حسی غریب به من گفت در ذهنم اتفاقی مهم افتاده است، چیزی از جنس پختگی و وحدتِ عناصرِ آشفته و پراکنده که در پراکندگی بی‌معنا بود اما ناگهان نظم و معنایی واضح یافته بود."

     "رنج‌های باران نیز یکی از قوانینِ زندگی بود، مثل به عرصه رساندن کودکان تا ��خت کار کنند، مثل قطعِ ناگزیرِ دست چپی که ماری سمی دندان‌های خود را در آن فرو کرده، به ضربِ ساتوری در دست راست. این‌ها بخشی از زندگی بود و خیلی از خصوصیات زندگی مطبوع نیست. قانونی می‌گفت هر تولید با دفعِ مدفوع همراه است، می‌گفت اندام تولیدمثل باید با اندام ادرار یکی باشد، می‌گفت هر موجود زنده که به دنیا می‌آید پوشیده در خلط و خون و خونابه می‌آید، همان‌گونه که مارچوبه‌ی ناب و نعنای سبز از کود و پِهِن سر بر می‌آورد، بنابراین روزهای تلنبار شدن گیاخاک و پوسیدن و گندیدن برگ‌های فروافتاده بود."

"... بعد خود را در جایی می‌یابم که خانه‌ام است، هر چن�� حس می‌کنم واردِ خانه‌ی غریبه‌ای می‌شوم. هیچ‌کدامِ چیزهایی که در خانه می‌بینم معنایی را ندارد که زمانی در ذهن من داشت، ضمناً ذره‌ای مایل نیستم دوباره خود را مالک‌شان بدانم. صدها کتاب در قفسه‌های کتابخانه است که هیچ‌کدام را به چیزی نمی‌گیرم. ادبیاتی که زمانی هوشمندانه‌ترین و دقیق‌ترین ادبیاتِ عصر برمی‌شمردم، با تمام عجایبِ نادرستش فرو ریخته است. بوی خاص این آپارتمان مرا به زندگی‌ای برمی‌گرداند که نمی‌خواستم دوباره تجربه‌اش کنم..."

"... آدلانتادو به من آموخته بزرگ‌ترین خطری که انسان در زندگی به آن تن می‌دهد جعلِ تقدیرش است. اکنون این‌جا، میان توده‌ی انبوهی که دورادورِ من دیوانه‌وار و سربه‌زیر در شتاب است، صورت‌های بسیار و تقدیرهای انگشت‌شمار می‌بینم. علت این است که هر میل عمیق، هر حرکت سرکش و هر انگیزه از ترس پشتِ این چهره‌ها زنجیر می‌شود: ترسِ توبیخ، ترسِ دوران، ترسِ اخبار، ترسِ اکثریت که موجب تکثرِ انواع بردگی می‌شود. اینان از جسم خود، از تحریم و انگشت‌نمای خاص‌و‌عام شدن می‌ترسند..."

[Rosa · Rating 4 out of 5]

رد گم تعبیر جذابی از این آرزوی خوش آهنگه:
" كاش اين دنيا هم مثل يك جعبه موسيقى بود، همه ى صداها آهنگ بود و همه ى حرف ها ترانه... "
فرقی نمیکنه این ترانه غم باشه یا شادی، مهم تاثیر و تصویری ه که باقی می ذاره،...
رد گم، کتابی به شدت عمیق و قابل تامل ه که باید با حوصله و آهسته خوند، گاهی پیچیده و سنگینه،.. بین واقعیت و جادوی خیال، حال و گذشته در رفت و آمده که در هزارتوی این گذر و گم شدن ها، مفاهیمی پیدا میشه که سوالای مهمی رو تو ذهن به وجود میاره...
کارپانتیه با ظرافت خاصی، آدم رو از دنیای صفر و یک ها و پر هیاهو اما پوچ و بی معنی امروز جدا میکنه و به سفری میبره که فراموش نشدنیه تا همه ی ابعاد و فلسفه ی زندگی و هستی رو به چالش بکشه.. و برای موندگار شدن و رسیدن به این هدف، کلام سنگین و رنگین رو به نت ها پیوند میزنه و از اسطوره ها، طبیعت و هر عنصری، برای مقایسه و زیرو رو کردن انتخاب ها، باورها، چرایی باید ها و نباید های زندگی که گاهی بی دلیل و طبق عادت پذیرفتیم و هر آنچه به همدیگه تحمیل می کنیم، بهره می گیره...
فکر می کنم، رد گم ، پر از شگفتی و رازه که اگه هر از گاهی بازخوانی بشه، بهتر و کامل تر میشه درکش کرد...🥰

[Nova · Rating 5 out of 5]

چمدانت را ببند. دستت را به من بده. مقصدمان آن دور دورهاست؛ در چند فرسخی طلوع اعصار، آن‌جا که از نزدیکی الهگان رود و جنگل با ایزدان کوه و فلک، نسل تن تو بالید و جا به جا لانه کرد.
آن‌جا که هنوز از ورای مه و دود و هیاهو، کسی صدایت می‌زند. ندایت می‌دهد که از تعقیب دست برداری؛ که هر چه بدوی تا به زندگی برسی، باز از آن عقب افتاده‌ای؛ که زندگی جای دیگر است. پس بدان فرامی‌خواندت: به وطنت بازگرد. اما نه موطن تنت، که موطن جوهرت؛ که موطن آدمی را بر هیچ نقشه‌ای نشانی نیست؛ موطن آدمی تنها در قلب کسانیست که دوستش می‌دارند.*
و من دوستت می‌دارم.
مادر، همسر، عاشق، معشوقه‌، خیال؛ به هر نقشی می‌زنم تا به تو عشق ورزم.
چرا که سرشت آدمی را اینگونه بافته‌اند؛ که یکرنگی را دوام نیاورد؛ که یکنواختی بفرسایدش؛ که تکرار به جنونش بکشاند.

چمدانت را ببند
دستت را به من بده
ای گریخته از جهنم
در این برزخ
راهنمایی به انتظارت نشسته
بسمت بهشت رهسپار شو

کوه‌ها را
صخره‌ها را
سنگ‌ها را بگذار
به آب بزن
در تلالو پایکوبی برگ‌ها برقص

عنکبوت بر دار تار می‌زند، تاب بخور
از دهان شیر آب می‌چکد، بنوش
تا مسافت‌ها قطره‌ای بر ما نخواهد بارید
تا مسافت‌ها فرصت بر ما نخواهد تابید


*-*-*-*-*


تی لا لی لا لی

لحظه‌ای پیش بیدار شده‌ای اما، کمی بیشتر در آغوش بستر می‌مانی و به ارکستر صبحگاهی پرندگان گوش می‌سپاری.

تی لا لی لا لی

سمفونی نهمش منزجرت می‌کند اما به چند نوت ابتدایی باگاتل شمارهٔ ۲۵ فکر می‌کنی و به این می‌اندیشی که وقتی بتهوون این قطعه را برای الیزه‌ی زیبا می‌ساخت، به الهام از آواز پرنده‌ی محبوبش بود یا از شرمساری نیافتن آن در بازار مکاره.

تی لا لی لا لی

قطعه متشکل از یک روندوی پنج قسمتیست. با رفرنی در لا مینور آغاز می‌شود؛ جاری در یک ملودی ملایم با تمپوی پوکو موتو که در هیچیک از آثار دیگر او دیده نمی‌شود. تمپویی که مشخص نمی‌کند آیا قطعه باید کمی آرام نواخته شود یا نه چندان تند و همین غیر قابل توضیح بودن آن، کمی عنصر روباتو به اجرا وارد می‌دارد.
این باعث می شود که بسته به تفسیر نوازنده، قطعه هر بار کمی متفاوت اجرا شود؛ کمی کااوس چاشنی‌اش شود؛ منحصر به فرد و شخصی شود.

تی لا لی لا لی

برمی‌خیزی. اتاق را چشم می‌گردانی. ناگهان اکومپانیمان پرندگان به پایان می‌رسد. در فضای اتاق کمی سایه روییده. گرمای نمی بویناک از زمین بلند می‌شود.


*-*-*-*-*


Silencio, Silencio...
No hay banda
Silencio...
There is no band!
Il n'y a pas d'orquestre!
This is all... a tape-recording.
No hay banda! and yet we hear a band.
If we want to hear a clarinette... listen...
Un trombon à coulisse.
Un trombon con sordino.
It's all recorded.
No hay banda!
It's all a tape.
Il n'y a pas d'orquestre.
It is... an illusion.
Listen...
Silencio, Silencio... **

موسیقی سکوت بکر جنگل تار می‌زند
آسمان طبل می‌کوبد و باران کف می‌زند


*-*-*-*-*


زمین، تن
هوا، اندیشه
آب، ادراک
آتش، حیات

مردمک‌های شمن به پشت می‌خزند. سکونش می‌شکند. لرزه‌ای که بر تنش افتاده تا نوک تارهای موی در هم تنیده‌اش را مرتعش می‌سازد.
هر روح پلیدی که می‌زداید، تکه‌ای از جانش از حلق به در می‌آید. در تقلای بلع دوباره‌ی آن، راه نفسش بسته می‌شود. خرخر‌کنان و هاع‌هاع‌زنان، به گوش تو وردی به گویش باستانی می‌افتد.
به زمین می‌غلتد، به هوا می‌پرد، به خود می‌پیچد. کلافه و ملول، به دید تو وشتی بومی می‌آید.
در او بدویتی اصیل می‌یابی. از تماشایش لذتی غریب وجودت را درمی‌نوردد. خاک نمناک را نوک ریشه‌های پیوند خورده به کف پایت کشف می‌کنی. خنکای نسیم را لابه‌لای شاخه‌سار پر شکوفه‌ی بیرون زده از سرت می‌یابی. لمس گرم آفتاب بر پیکره‌ات را فرو می‌دهی.
انگار برای اولین بار به وجود خودت پی برده باشی. انگار برای اولین بار آگاه شده باشی که "هستی". انگار برای اولین بار...

جستی می‌زنی. از لای ‌چشم نگاهی به اطراف می‌اندازی. واقعیت کم‌کم و بعد فوج فوج در آگاهیت می‌ریزد. ملحفه از رویت کنار رفته. گردنت خشک شده. بالش کمی نمناک است.
خود را به خواب زدن پس از بیداری از رویا بیهوده است. رویا پایان یافته، حکم صادر شده.
رویا صحن دادگاهیست که محکوم می‌کند به پذیرش پایان.


*-*-*-*-*


* مارگوت بیکل
** ر.ش به فیلم مالهالند درایو به کارگردانی دیوید لینچ

[Mahla · Rating 5 out of 5]

بعد از مدتی تقریبا طولانی "رد گم" رو تموم کردم.
دروغ چرا، اوایل کمی سخت پیش رفت اما از اواسط کتاب مثل چُرتیِ بی‌حوصله‌ای شدم که یهو از خواب پریده و با چهارتا چشم دریده و ابروهای از فنر در رفته به‌کتاب زل زده و پا به پاش پیش میره.
احساس می‌کنم اِشل کتاب از قواره من بالاتره و قد دهنم نیست نقد و نصیحتی حواله نویسنده کنم؛ اما خواندن ردِ گُم باعث شد بعد از این اگر کسی از ادبیات آمریکای لاتین حرف می‌زد و دهنش رو با اسم مارکز، کورتاسار، فوئنتس یا نهایت بورخس، پُر و خالی می‌کرد؛ یه‌پشت دست بخوابونم تو دهنش و "کارپانتیه" رو بهش معرفی یا یادآوری کنم.
بزارید از احساسم بعد از تموم شدن کتاب بگم. حیرت‌زده از حجم تخیل و ذهن فراخ نویسنده در طرح چنین ایده و پیرنگی، انگشت به دهان از طراحی اون فضا و بی بَرگ و بَر از دغدغه‌‌ی اصلی کارپانتیه برای خلق این کتاب.
فقط خودش و خودش می‌تونست رنج‌ سیزیف‌وار زندگی روزمره رو با نقب زدن به‌تاریخ حیات بشری اینقدر ملموس تصویر کنه و فقط خودش می‌تونست در نهایت به‌ما بگه بشر با چه هدف و انگیزه‌ای به‌ساخت تمدن و گذار از زندگی بدوی دست زده و دستی دستی خودش رو اسیر عذاب روزمرگی پوچ و توخالی امروز کرده؛ غریزه و ولوله‌ای که تنه اصلی درخت حیات بشری، و رنگ و لعاب زندگی ماست.
نمیگم مسیر داستان چجوری و در چه پروسه‌ای به‌سمت مبدا تاریخ حرکت می‌کنه تا لذت مطالعه کتاب بمونه برای اونایی که نیمه تقریبا کِسل کننده کتاب رو پشت‌سر میزارن و با صبر و تحمل به‌گنج میرسن.
نثر کارپانتیه کمی ثقیل و شاعرانه‌ست که به‌نظرم بخاطر حرف اثرگذار و فاخری که قصد داره بزنه، کاملاً درخور و درست درمونه.
والله و بالله قول می‌دم خوندنش جزو تجربه‌های ماندگار عمرتون می‌شه و ممکن نیست به‌کسی که سخت‌پسنده و اهل وقت‌تلف کردن نیست، معرفیش کنید و دعا به جونتون نکنه.
خلاصه که؛ این شما و این یکی از بهترین رمان‌های قرن بیستم.

[Cosimo · Rating 5 out of 5]

Sono padrone dei miei passi

“Silenzio è parola del mio vocabolario. Avendo lavorato sulla musica, l'ho usata più degli uomini dediti ad altre attività. So come si può speculare col silenzio; come lo si misura e lo si inquadra. Ma ora, seduto su questa pietra, vivo il silenzio: un silenzio venuto da così lontano, denso d'altri silenzi, che vi acquisterebbe la parola un fragore cosmico”.

Passi perduti è un romanzo che ti cambia, per sempre. Mentre leggi, dentro di te, si agita un altro, il protagonista, che sono pure io, perché mi identifico, ma lui non riesce ad adattarsi a se stesso, al proprio essere personaggio. Carpentier narra l'America latina, con i suoi fiumi, le città e i villaggi, e la foresta del sud; racconta di un uomo in viaggio alla ricerca di strumenti musicali antichi, tra storie di missionari e soldati, indios, artiste e viaggiatrici, e di popoli nativi. Incontro a noia e amicizia, il musicologo naviga nelle terre vergini, tra alberi e piante, cimiteri e tormente. Tutto si accende di verde. L'uomo è un cercatore di fondazioni, cerca l'origine della musica, quando la parola da vuota si è fatta acqua e poesia. Gli uomini andavano dietro alle miniere di diamanti, tra le vene auree, in un mondo senza strade. Verità o menzogna che vi stia offrendo, tra la memoria di Shelley e il cuore di Odisseo, Carpentier non lascia andare il lettore, lo conduce tra passaggi e destini, serpenti e canti e erbe, barriere di granito e strati di suoni e cortecce inabissate. Il luogo inventato è magico perché appartiene a chi lo desidera, a chi lo vuole, con maggior intensità e autenticità. Ovunque è finzione tra queste pagine inestirpabili, melodiche, nude, come in un letterario amplesso, come in un corpo sacro perché naturale. Il teatro del mondo è abitato da attrici e indigene, e non c'è ragione per cui l'amore smetta di errare, e la storia dei vinti non continui a elevarsi, tra i fallimenti nel nominare, i giochi detestabili, gli intrighi di nuvole e le animalità libere che si muovono sopra e sotto di noi. Questo libro è una porta e una meravigliosa avventura, e insieme significa stare lontano, riprendere dal principio, ricorrere nuovamente a quell'inizio che è nascosto da qualche parte, dentro o fuori, nel mondo”.

“Le ombre si rinserravano ormai in un crepuscolo prematuro, e avevamo appena organizzato un accampamento sommario, quando fu la notte. Ognuno si isolò nella culla della sua amaca. E il gracidare di enormi rane invase la foresta. Le tenebre rabbrividivano di spaventi e sdrucciolii. Qualcuno, chissà dove, cominciò a provare l'imboccatura di un oboe. Un ottone grottesco scoppiò a ridere in fondo a un canale. Mille flauti e due note, diversamente intonati, si risposero attraverso le fronde. E furono pettini di metallo, seghe che mordevano legno, laminette di armoniche, tremolii e stridori di grilli, che sembrava coprissero la terra intera. Ci furono come grida di pavoni, borborigmi erranti, sibili che salivano e scendevano, cose che passavano sotto di noi, aderenti al suolo; cose che si tuffavano, martellavano, scricchiolavano, gemevano come bambini, nitrivano sulla cima degli alberi, agitavano sonagli in fondo a una cavità. Ero stordito, spaventato, febbricitante. Le fatiche della giornata, la tensione nervosa, mi avevano estenuato. Quando il sonno vinse il timore delle minacce che mi circondavano, ero sul punto di capitolare – di urlare la mia paura -, solo per sentire voci umane”.

[Dusty · Rating 4 out of 5]

This book, considered by many to be Alejo Carpentier's masterpiece, certainly has its problems. The foremost of these is its unabashed machismo: The story follows a European man, a failed musician, who journeys into the South American jungle on an anthropological mission in what becomes a quest for his own recovered history -- his own authenticity. Unfortunately, but unsurprisingly given the novel's 1953 date of publication, Carpentier invokes a trio of roundly-unlikeable females to exemplify his narrator's journey. The more women he penetrates, the deeper he penetrates his own, unique self. The French mistress character, Mouche, who represents more than anyone else the decadence of post-war European society, is treated particularly unfairly. When she is sick with malaria (?) and catches the narrator and another woman copulating beneath her hammock, she (understandably) throws a fit -- only to be abandoned and blamed by the narrator for her own abandonment. Doesn't she understand she's too decadently European to be of service any longer to our brave, self-exploring protagonist?

Problems aside, however, Pasos Perdidos remains an important Latin American novel -- it is cited by many "boom" authors like José Donoso and Carlos Fuentes as a foundational 20th Century literary influence -- and, perhaps more importantly, it is a consistently engaging read. Carpentier masterfully concocts the world of the South American jungle, absolutely magical in comparison to the undisclosed European city from which his character commences his quest, and -- this is what impressed me most -- the narrator's longing for self-realization and for a return to simplicity is immensely compelling. Nevermind the fact that he's a bona-fide sack of shit.

[Diana · Rating 5 out of 5]

The Lost Steps [1953/1989] – ★★★★1/2

“…we let ourselves succumb to the world of wonder, eager for still greater portents. There arose beside the hearth, conjured up by Montsalvatje, the medicine men who healed the wounds with the magic incantation of Bogotá, the Amazon Queen, Cicanocohora, the amphibious men who slept at night in the bottoms of the lakes, and those whose sole nourishment was the scent of flowers” [Carpentier/de Onis, 1954/89: 144].

Los Pasos Perdidos or The Lost Steps was translated from the Spanish by Harriet de Onis and represents what is believed to be one of the most important Latin American novels to come out in the twentieth century. In this story, our unnamed narrator (believed to be in New York) is sent on a mission to a jungle (believed to be in Venezuela) to discover and collect some ancient musical instruments for a museum. By accepting this request, the narrator has no idea that he is about to embark on one extraordinary journey of self-realisation and self-discovery, which will force him to rethink his previous inculcated beliefs. The Lost Steps is a complex literary work which sometimes slides into being rather metaphysical in nature, but without losing its conviction or power. Carpentier weaves his story in a beautiful, even though enigmatic, language, and the result is a book which puzzles, impresses and astonishes.

The book begins with one frustrated man, a composer, whose wife is an actress. He feels “trapped” living in New York City, sensing being “empty” [Carpentier/de Onis, 1953/89: 21] and equating his existence with a “prison”. His wife’s staged plays may contribute to him thinking of his life as artificially-constructed, and the increasing monotony pushes him to long for an escape: “[it] made me feel as though I were trapped in a locked room, exasperated at being unable to change anything in my life, always subject to the will of others” [Carpentier/de Onis, 1953/89: 16]. The narrator’s lover Mouche does little to dispel his existential crisis, and the narrator compares himself to Sisyphus who carries a stone on his shoulders, doomed to forever do purposeless, repeated work. He may be increasingly “longing for certain ways of life that man had lost forever” [Carpentier/de Onis, 1953/89: 36], and an opportunity to experience that presents itself to him on one rainy day. Similar to Norton Perina in Hanya Yanagihara’s The People in the Trees [2013], the narrator in Carpentier’s story is almost unwillingly thrust into the task of going to Latin America to collect ancient musical instruments. However, he also finds something else there, coming to realisations that no other person or book could have imparted to him.

Upon landing in South America, the introspective narrator’s thoughts and feelings become more unusual, and he finds himself increasingly overwhelmed by the new environment presented to him. Together with his female travel companion Mouche, he first experiences a city “under revolt”, and then is taken by Los Altos, saying that this “provincial corner…[has] a charm that the museum cities, with their over-admired, over-photographed stones, had lost” [Carpentier/de Onis, 1953/89: 65]. He then travels deeper into the jungles of a South American country, being awed by the primordial beauty around him, slowly “discovering” ancient knowledge and understanding of how life could be lived. The meaning of the narrative is not always easy to capture, and the narrator makes many cultural references as he tries to convey his sensations of the “new” land. For example, he references Homer’s Odyssey, Cervantes’s Don Quixote and Schiller’s Ode to Joy to describe his inner transformation and realisation. The language used is dreamy, poetic, evasive, enigmatic, unusual and beautiful. Sometimes, it feels as though the subconscious of the narrator is breaking out in the narrative to have a say in how the narrator really feels. “The origin of everything would have to be sought in the cloud that burst into rain that afternoon with such unexpected violence that its thunderclaps seemed those of another latitude” [Carpentier/de Onis, 1953/89: 14].

It transpires that the land the narrator arrived to was once the land of his childhood (Spanish was his mother tongue), and, once there, our narrator has his senses “assaulted” by the scents and memories of his childhood. He experiences a homecoming, and the journey feels as though he is going back “to his roots”. At that point, our narrator grows distant from his lover Mouche, who does not seem to comprehend the significance of her new environment. Our narrator’s journey becomes increasingly poetic and “historic”, as he also explores the connection between two cultures and distinct identities. Reading between the lines, there is much symbolism and allegory to be found in the novel, which makes the experience of reading The Lost Steps rather refreshing and stimulating. There is almost a theme there somewhere of “a return to native ancient lands”, meaning that the journey is both physical and symbolic, a shamanic journey to get the knowledge and receive the experience of one’s ancestors.

It is interesting the way the concept of time is incorporated into the story. The journey of the narrator almost presupposes going “beyond time” so that he is revealed deeper truth. The oddities in the perception of time start in the novel when the narrator forgets to wound the watch [1953/89: 17], and, then, as he travels deeper and deeper into the South American country, he imagines going back in time. At one point, the narrator compares himself to “conquistador who head[s] out in search of the kingdom of Manoa” [1953/89: 158], and then there is a passage: “the years are subtracted, melt away, vanish, in the dizzying backward flight of time. We have not yet come to the sixteenth century. It is much earlier. We are in the Middle Ages” [1953/89: 177].

In other respects, The Lost Steps did not age that well. For example, it has an unhealthy dosage of machismo inside. Upon arriving to the jungle, the narrator gets to think that women are there to serve men, and the descriptions of some women in the novel are rather unflattering and disrespectful (for no apparent reason as well). In this aspect, it actually again reminds of the novel The People in the Trees, a novel which is also set in a jungle and where the presentation of one female character is unfair.

Alejo Carpentier’s The Lost Steps may not be easy to read or classify. It is a journey of self-discovery and realisation filled with fanciful, highly imaginative descriptions, and meditations on the history and culture. The transformative language contributes to making the story akin to an allegory of a man who finds himself disillusioned with the modern world, searching for answers in primordial environment. The great thing about the book is that each reader may see something different and personal to them in the narrative, and despite the unusual style, the book is still rich, vivid and powerful in its expression and messages.

[Pedro · Rating 4 out of 5]

Atrapado en una vida vacía, el protagonista acepta desganadamente una oferta de viaje a un país tropical, que se transformará en un descubrimiento continuo, profundo, que le permitirá encontrarse con sí mismo. Un viaje sin retorno de quien ya nunca será igual. Ya no podrá ser quien era en la ciudad de ritos cuyo significado se ha perdido; pero los milagros no se repiten.

Con la prosa del barroco americano, por momentos asfixiante en descripciones de músicas, plantas, animales y paisajes, que crean una morosidad necesaria para la atmósfera de la historia. El Popol Vuh, el Chilam Balam, el canto ambrosiano, el Treno, son caminos para descubrir, para entender.

Libro sobre la maravilla, y sobre la tristeza de lo que no podremos ser. Excelente y recomendable, para quien ha vivido o ha tenido la intuición de los reinos vislumbrados y perdidos.

[Jimmy · Rating 5 out of 5]

These were the days for the accumulation of humus, the rotting and decay of the fallen leaves, in keeping with the law decreeing that all generation shall take place in the neighborhood of excretion, that organs of generation shall be intertwined with those of urination, and that all that is born shall come into the world enveloped in mucus, serum, and blood--just as out of manure comes the purity of the asparagus and the green of mint. p. 229

This was my first exposure to Carpentier and I was immediately struck by the quality of his sentences. He writes a dense sentence, almost wild in its serpentine way, easy to get lost in. It feels a bit like you're in a jungle and the words are vines climbing up your leg. This became especially effective in chapter four, when our protagonist actually enters the jungle... the prose achieved a sort of ultimate mirroring of its content.

One felt the presence of rampant fauna, of the primeval slime, of the green fermentation beneath the dark waters, which gave off a sour reek like a mud of vinegar and carrion, over whose oily surface moved insects made to walk on the water: chinch-bugs, white fleas, high-jointed flies, tiny mosquitoes that were hardly more than shimmering dots in the green light, for the green, shot through by an occasional ray of sun, was so intense that the light as it filtered through the leaves had the color of moss dyed the hue of the swamp-bottoms as it sought the roots of the plants. p. 161

Though his prose was thrilling, it was also a little exhausting because it never lets up. At times, when I was really tuned in to what he was saying, it was like crawling into the dense undergrowth and feeling completely at home. But other times, when my attention was flagging after a long day, I could hardly concentrate on the complex workings of what he was saying. I had to read sentences over and over, as if grasping for a downed limb.

Because here, amidst the multitude that surrounded me and rushed madly and submissively, I saw many faces and few destinies. And this was because, behind these faces, every deep desire, every act of revolt, every impulse was hobbled by fear. Fear of rebuke, of time, of the news of the collectivity that multiplied its forms of slavery. There was fear of one's own body, of the sanctions and pointing fingers of publicity; there was fear of the womb that opens to the seed, fear of the fruits and of the water; fear of the calendar, fear of the law, fear of slogans, fear of mistakes, fear of the sealed envelope, fear of what might happen.

The adventure story itself was exciting, but as you probably know by now, plot alone doesn't do it for me. So what else interested me? First: the narrator, aside from the immense prose he writes, is also psychologically a very interesting dude. To me, he lies somewhere in between the unreliable narrator and the reliable one. You can see his pitfalls miles before they come, and perhaps he can too, but he is so good at convincing himself and you, piling illusion atop illusion. But these aren't crazy illusions, they are common ones, about civilization, nature, modernity vs. primitivity, art etc.

What I really found attractive about him was that he was so... malleable, but also so strong inside. At times he seemed normal, not like a typical 'crazy' unreliable narrator with unpredictable moodswings. He is actually quite consistent and sane, but open to being changed by the world, and always struggling to reach a place of well-being, though often in vain. He can be despicable at times, and selfish and unfair, and though he doesn't see these aspects in himself, I think the author intended for them to be apparent to the reader. I don't think Carpentier was painting the narrator to be an example to be followed above judgement, but rather as an example of the futility of our condition in the world--how we can't go back to a simpler state, and how we cannot stay here either in the time of the 'galley master'.

The thought invariably struck me that the only difference between my previous birthday and this one was the extra candle on the cake, which tasted like the last one... But to evade this, in the world that was my lot, was as impossible as trying to revive today certain epics of heroes or saints. We had fallen upon the era of the Wasp-Man, the No-Man, when souls were no longer sold to the Devil, but to the Bookkeeper or the Galley Master. p. 9

The second thing about this story is that, even though it's straight forward, it is full of asides, tangents, and opportunities for our narrator to muse about this topic or that. These I found highly entertaining and often insightful, and always perfectly phrased. I wouldn't have enjoyed the direct route as much as the one provided here, with all the views and vistas of his mind.

Overhead, into the thinning mist, rose the peaks of the city: the patinaless spires of the Christian churches, the dome of the Green Orthodox church, the large hospital where White Eminences officiated beneath classical entablatures designed by those architects who, early in the century, sought to lose their way in an increase of verticality. p. 10

[Rafal · Rating 5 out of 5]

Ciężko mi się zaczynało czytać tę książkę. Przeczytałem ją wiele lat temu - jako nastolatem i wtedy byłem nią zachwycony. Nie pamiętałem niestety za bardzo dlaczego, więc wiedziony zasadą "książek, których nie warto przeczytać dwa razy, nie warto było czytać nawet raz" postanowiłem podejść od niej po raz drugi. I początek mnie zawiódł przegadaniem i egzaltacją. Pomyślałem sobie wtedy, że pewnie dla egzaltowanego dzieciaka to mogło być atrakcyjne, ale teraz już jestem na to za duży. Potem jednak z każdym rozdziałem zmieniałem zdanie. Nie tylko dlatego, że sama historia zaczynała nabierać rumieńców, ale także dlatego, że to co na początku uważałem za wadę (przegadanie, egzaltacja - szczególnie w języku) zaczęło mi się coraz bardziej podobać. To znaczy - ta książka nie jest napisana krótkimi zdaniami prostymi. Wręcz przeciwnie - zdania a nawet akapity potrafią się ciągnąć bardzo długo i wymagają skupienia. W pewnym momencie zaczęło mi się to bardzo podobać. Skończyłem książkę z poczuciem dużej satysfakcji i zgodziłem się ze sobą-dzieciakiem, że warto było.
Sama historia opowiada o muzykologu, który rusza w podróż do buszu. Im bardziej się tam zagłębia tym bardziej zachwyca go to, że żyjący tam ludzie dają sobie radę w życiu bez cywilizacyjnego wyścigu. Im głębiej w buszu, tym dalej od cywilizacji i bliżej do tytułowych źródeł czasu (skądinąd piękny tytuł). Do tego dochodzi miłość i oczywiście to, że na koniec wszystko trzeba spierniczyć. Na pewno warto przeczytać tę książkę co najmniej dwa razy.

-----------------
Po kolejnym przeczytaniu: Przeczytałem tę książkę już więcej niż co najmniej dwa razy. Ciągle sprawia mi ogromną przyjemność. Ciągle fabuła mnie zaskakuje a język zachwyca. Tę książkę można sączyć a postrzeganie wydarzeń i bohaterów za każdym razem się zmienia. Na przykład tym razem - wiedząc już co się wydarzy - zupełnie nie miałem współczucia dla narratora i głównego bohatera.

[Emmeline · Rating 4 out of 5]

4.5 stars

I discovered a new world of clouds: clouds unique, incomparable, forgotten by men, massing over immense, humid jungles... clouds of weathered marble, flattened at the base, tremendously tall, immobile, monumental, their shape like the amphora yet to be formed when the potter's wheel has just begun to spin. Those clouds...sat still in space, as though edified in the sky, selfsame since the beginning of time, the separation of the waters and the mystery of the first mergings of rivers.

In the most transparent of McGuffins, a man who is falling into a humdrum yet sinful existence in New York receives a task: to go to South America, and go into the jungle and bring back various indigenous musical instruments for the university. He sets off with his lover, who sees the job as a lark in exotic climes.

But as they pass from the exotic city to a mountain village, and then to the mouth of a great river and then upriver into the jungle itself, the trappings of civilization fall away, and the man, observing the landscape and eventually the native people, comes to see life, death, the march of time in entirely new ways. Even so, he can't quite relax into a new life as a noble savage, for giving up civilization entirely means giving up the potential to make art and to have that art reach the world back home.

This is novel of questionable or at any rate debatable ideas, but the ideas are secondary to the immersive, hypnotic feeling of reading it. Words and words and more words pile up to describe exactly what it means to leave civilization, the rocks on a mountain trail, the clouds in the sky, the insects, the hidden water-trails through a jungle river, and along with that, the discovery of a more pure form of sex and love.

There are parallels to the travels of Odysseus, to the extent that a copy of The Odyssey comes, bizarrely, to accompany the man on his journey; civilizations most iconic text trailing after him into the wilderness. In particular, the Lotus Eaters are evoked, as he wrestles with whether to remain in the jungle. A bar on the edge of the forest has the name "Memories of the Future," which doubles down on the sense of time as existing on two entirely different tracks: the march of 20th century history on the one hand (WWII is only recently over, adding to the narrator's disgust with everything civilized and European) and pre-contact tribes on the other. The narrator's lover represents all that is phony about civilization, so naturally she must be sent back at some point, and he continues with a local lover, part Spanish, part indigenous, representing somehow both a noble savage and religious ecstasy.

These are mostly my garbled recollections a month on from reading it. Largely, it's a book of descriptive prose and endless, endless words (though it is not long, it is dense). A sample description:

[The bus] was a sorry thing with a red roof, rising, wheels clinging, hugging the stones between the almost vertical slopes of a ravine; a thing shrinking in the midst of towering mountains. Because the mountains were growing. With the sun illuminating the summits, those summits multiplied, from end to end, crude, extensive, like immense black axes, their blades slicing a wind that blew through the gorges with a never-ending roar. Everything dilated in a crushing affirmation of new proportions... It was day now, and between sullen summits, like rough-hewn silex, the clouds twisted in the sky, shaped by the breath from the gullies.

Sometimes the effect is so over powering that even the narrator runs out of words, as when he describes the noises around him: "Metal combs, saws biting wood, harmonica reeds, quivering and scraping crickets... Peacocks squealed, stomachs gargled, whistles rose and fell, things crept beneath us on the ground; things dove, hammered, crackled, wailed like children, snorted in the crows of the trees, shook bells in the bottom of a pit."

And despite the supposed flight from modernity, the book is obsessed with culture, with many references not only to Greek myths but to symphonies, to Catholic traditions, to European culture in general.

It's a deeply strange, and very enjoyable experience, with one glaring issue: it is unrelievedly misogynist. I have a fairly high tolerance for such things in older books, but eventually was weary of the narrator's wife who pursues her career and leaves him bored and alone, of his lover who cannot connect with her natural self, and of his noble savage who refers to herself always as your woman, which of course makes her so much better than the other women in his life. This whole thread of the story became very tiresome.

Even so, I can't wait to have another go at the mysterious and original Carpentier.

[Teresa · Rating 3 out of 5]

Alejo Carpentier é considerado pelo crítico Harold Bloom como um dos 100 Génios da história da literatura.

Os Passos Perdidos é o diário da viagem de um músico, que sobe o rio Orinoco, com o objectivo de encontrar instrumentos musicais. Nessa missão, no interior da selva venezuelana, convive com povos primitivos e encontra as origens do Homem e da Música.

É um romance muito rico e complexo, que contrapõe a nossa civilização actual com a primitiva; a oposição entre a nossa forma de vida - que origina infelicidade e frustrações - e a simplicidade do homem pré-histórico.
A escrita é mágica; harmoniosa, quase como se a ouvíssemos e, certamente, será o deleite de um melómano. No entanto, pela sua densidade e erudição, torna-se de difícil assimilação.

Eu lamento-me por não ter conhecimento e inteligência suficientes para compreender e apreciar este livro, como julgo ele merecer.


(Exploração das Fontes do Rio Orinoco, Remedios Varo)

[Tony · Rating 3 out of 5]

A composer journeys to the South American jungle ostensibly to find some primitive but seminal musical instrument. He takes his mistress, not his wife. He finds the forest primeval, life shorn to its most elemental, and experiences something of a spiritual reawakening. He finds new love and the instrument in question and begins to compose again, finding his inspiration in the fundamental sounds of nature. Of course, he screws it all up.

The protagonist is unlikable and his chauvinism hearkens back to the 1950s which, appropriately, is when this book was written. The minor characters are never allowed to bloom.

That said, the idea of this novel is brilliant and the writing absolutely sparkles.

Carpentier writes of Death:

"Death was still at work in that house with its eight grilled windows. It was everywhere, diligent, looking after all the details, making the necessary arrangements, placing the mourners, lighting the candles, taking pains to see that the whole town should find place in the vast rooms with deep window seats and broad doorways, the better to contemplate its work. On a platform covered with old, mildewed velvets stood the coffin, still ringing with hammer blows, studded with heavy, silver-headed nails, just come from the Carpenter, who never erred in his measurements of a corpse, for his photographic memory preserved the dimensions of all the town's living inhabitants."

A lovely play on the author's name, I think.

And this, of the jungle:

"Dawn in the jungle is far less beautiful, from the point of view of color, than sunset. Above a soil that exhales an age-old moisture, above water that divides the earth, above vegetation shrouded in mist, the dawn slips in with the grayness of rain, in a vague clarity that never seems to forecast a clear day....Nevertheless, dawn in the jungle always renews the intimate, the atavic rejoicing, carried in the blood stream, of ancestors who, for thousands of years, saw in each dawn the end of their nocturnal fears, the retreat of the roars, the scattering of the shadows, the confounding of the ghosts, the confining of evil within its bounds.

He writes music.

[C. (Comment, never msg). · Rating 2 out of 5]

Advanced vocabulary overflows with existentialism and anthropological wisdom. Alejo Carpentier deserves accolades but every sentence was too heavy and lavish, to absorb as a narrative. His messages are highly worthy. However, the most fleeting thoughts I have ever seen were accepted as a novel! An educational resource might not need to entertain. Grandiose concepts can be built into enjoyable presentations but in storytelling, he failed. There were ceaseless, analogous segues in place of dialogue and no cohesive tale played out. This should be entitled “philosophical musings for 239 pages”.

I fought to find footholds of enthrallment in "The Lost Steps" and pushed onward. I can't ignore that this took two months to slog through. I’ve read cultural examinations twice as large, in two nights. Music is treated too technically to resonate with a pure lover of music and I’m not ignorant of music theory. The words are laboured. Alejo undeniably possessed astute observational gifts. Many descriptions were extraordinary. Nature, the silence, the awe of majestic or simple places; mesmerizing! Extreme verbosity of every sentence; that I could not take.

I never related to the twice-cheating protagonist. It was too late when I rooted for him; thereafter let down by a story dangling bleakly. If I had at least felt rewarded for persistence in finishing, by liking its end, I would give the three stars I’d had in mind. I acknowledge sharp wisdom and talent. Alas, one thing Alejo didn’t do well, is mould it into fiction. I'm confident enough in my education and literary taste to admit disliking this. It was a spurting of words, poetic and skilled as they were singly. None amounted to a person or a concise mission I enjoyed following, nor any satisfying thread. I feel relieved to be finished, for having survived a long task.

[Ana · Rating 4 out of 5]

Por aquilo que tinha lido anteriormente sobre este livro, foi com enorme expectativa que iniciei a sua leitura. Muito cedo, apercebi-me, que de facto estava perante um livro diferente, superior, e entendi a razão de ser denominado um livro de culto. Ao lê-lo, experienciava uma nova forma literária, a do realismo mágico, do qual este autor é considerado um dos seus criadores. E não foi difícil entender do que se tratava, antes mesmo de procurar a sua definição. Das características que definem esta corrente ou escola literária, a que mais me marcou, foi a experiência sensorial que me proporcionou. Vi-me embrenhada e totalmente absorvida pelo mundo que o autor cria. Esse mundo, é um misto de tempos, de realidades, de interioridade, exterioridade e magia. Tudo isso é distorcido e alinhado com a história central, a da viagem do protagonista, que decorre tanto no mundo físico como no seu mundo existencial. A experiência sensorial, foi para mim completa, e considerei fantástico o facto de uma obra literária poder ascender a esse nível. A leitura não é contudo imediata. A escrita barroca do autor, desafiou-me e demorou-me. Para a entender, não poucas vezes voltei atrás, parei para reflectir, até sentir que podia continuar, sem ter perdido nada. Parece-me um livro, que, numa segunda leitura, suscitará a descoberta de novos pormenores, que à primeira escaparam. Considero um privilégio ter tido a oportunidade de ler este autor.

Post completo em: http://linkedbooks.blogspot.com/2012/...

[Saracovolatte · Rating 4 out of 5]

این کتاب برای من مثل یک سفر اکتشافی غیرمنتظره و طولانی بود. هیچ پیش‌زمینه‌ای درموردش نداشتم. اوایل هر خط رو چند بار می‌خوندم و نمی‌فهمیدم داستان چیه ولی یهو سر خوردم و رسیدم به یه طبیعت و تمدن بکر. گیج شدم و بارها کلمه‌ها و ارجاعاتی که برام جدید و نامانوس بود رو گوگل کردم تا بتونم بفهمم و بهتر تجسم کنم. یه جاهایی هم خسته می‌شدم و یا جذابیت ادامه‌ دادن برام بیشتر از فهمیدن منظور کلمه‌ها بود و نصفه و نیمه خودمو می‌رسوندم به صفحه‌ی بعد. نثر و توصیفات پیچیده و تصاویر جدیدی که پشت سر هم ترسیم می‌شد برای من از خود داستان جذابتر بود.

راوی، که به نظرم خودبزرگ‌بین و زیاده‌خواه و بی‌اخلاق بود، مرد سردرگم و خسته‌ایه که زندگیش رو مثل سیزیف می‌دونه. برحسب تصادف و شاید به امید فرار، راهی سفر میشه و فضا و آدم‌های متفاوتی که فارغ از تمام دغدغه‌های زندگی روزمره‌ی خودش و اطرافیانش بودند رو می‌بینه و می‌فهمه دیگه تعلقاتش براش ارزشی نداره و هیچ چیز از زندگی مدرن و قدیمیش رو نمی‌خواد، حتی معشوقه‌اش. تصمیم می‌گیره که خودش رو از همه‌شون قطع کنه و بچسبه به زندگی ابتدایی و اولیه.

چهار ستاره برای سفر و توصیف و نثر و تصویرهای بدیع کتابه. به من این احساس رو داد که دارم یه اثر هنری رو می‌خونم. داستان هم خوب بود ولی من طرفدار غرغر زندگی مدرن و بی‌ارزش نشون دادن پیشرفت‌ها نیستم. به نظرم هدف کتابم این نبود که تو سر بشر امروزی بزنه، مشکل راوی بود که جوگیر، دراما کویین و ادایی بود. ایده‌ی نمادین بودن زن‌هایی که راوی باهاشون بود می‌تونست خوب باشه ولی نپخته و توهین‌آمیز دراومده بود. حدسی که برای ادامه‌ی داستان می‌زنم اینه که راوی چند سال تو اون طبیعت و به قول‌ خودش قرن‌های گذشته زندگی می‌کنه، بعد خسته میشه و برمی‌‌گرده و تا آخر عمرش غر زندگی مدرن و تفکرات و اداهای روشنفکری بقیه رو می‌زنه و با این و اون می‌خوابه.

[Farshadkhm · Rating 4 out of 5]

كتاب "رد گم" را پدر ادبيات مدرن آمريكاي لاتين ناميده اند و منتقدان ميگويند نمونه اوليه موضوعات محوري بسياري آثار برجسته دوره شكوفايي ادبيات آمريكاي لاتين كه پس از رد گم تحرير شد، در اين كتاب مشهود است. نثر فاخر، دلنشين و كم نظير كتاب، توصيفات و صحنه آرايي هاي حيرت انگيز آن از مناظر طبيعي و روابط انساني و روش منحصر به فرد كارپانتيه در پيش بردن روايت كتاب در امتداد يك موضوع خارجي حقيقي يا خيالي، گزارش گونه يا هنري موجب شده كتاب به يكي از مهمترين آثار كنوني ادبيات قرن بيستم تبديل شود.
به نظرم فقط و فقط خود كارپانتيه ميتوانست اينچنين زيبا رنج سيزيف وار زندگي روزمره را با نقب زدن به تاريخ حيات بشري اينقدر ملموس تصوير كند و فقط خودش ميتوانست به ما بگويد، بشر با چه هدف و انگيزه اي به ساختن تمدن و گذار از زندگي بدوي دست زده و خودش را اسير روزمرگي پوچ و توخالي امروز كرده است.
در نهايت بايد بگم خواندن "رد گم" باعث شد بعد از اين اگر كسي از ادبيات آمريكاي لاتين حرف ميزد و دهانش را تنها با اسم ماركز، كورتاسار، فوئنتس و شايد بورخس پر و خالي ميكرد يه پشت دست كوچك بر دهانش زده و "آله خو كارپانتيه" رو بهش معرفي كامل يا يادآوري كنم.
اميدوارم توانسته باشم با اين نقد كوتاه شما را به خواندن يكي از آثار "كارپانتيه" مجاب كرده باشم.

[Kathy · Rating 1 out of 5]

Ugh. I feel slightly soiled. The narrator of this novel is such a pompous, self-important, deluded idiot that I really can't begin to describe how much I despise him. First he dumps his wife, then he dumps his mistress, then he dumps a woman who is his slave and the worshipper of his manhood. Good grief, what a bellend he is. How can anybody take this self-indulgent rambling seriously? I kept thinking, 'Is this book about the self-deception of a man who admires primitivism simply for his own sexual gratification and who feels better about himself when he treats women like shit?' Well, I do wonder if this is what Carpentier intended. I mean, if this is a deeply ironic book with a completely unreliable narrator, then I might upgrade it to two stars. But, unfortunately, I think that the author actually wanted the reader to take this garbage seriously, so I'm sticking with one star.
In short, this book has no redeeming features. A tedious waste of time reading it. I can tick the box that says I've read a book by Alejo Carpentier. That's all.

[Mostafa · Rating 5 out of 5]

آخرین کتاب 1399
روایت یک موسیقیدان که برای پیدا کردن چندساز باستانی راهی سفری به سرزمین سرخپوستان میشه و طی این مسیر و اتفاقاتی که واسش میافته میفهمه که زندگیش چقدر از معنی تهی بوده و اون چیزهایی رو که ارزش میشمرده دربرابر یافته های جدیدش چقدر بی ارزش بودن.... داستان سلوک یک روشنفکر در سفر به گذشته!
خیلی کتاب خوبی بود و قلم و ترجمه هم عالی... ازون کتاباس که بهتون "لذت خواندن" میده

[Nima Kamali · Rating 4 out of 5]

کتاب «رد گم» به توصیف زندگی زن و مردی هنرمند می پردازد که به گونه ای در روزمرگی زندگی گم شده اند که فقط رگه هایی از عشق و علاقه از یکدیگر در آن باقی مانده است. زن که بازیگر تاتر است یکباره زندگی خود را رها کرده و مرد که موسیقی شناس و محقق ساز است همزمان با بیدار شدن از خواب در صبح یک روز عادی متوجه خلا وجود وی در زندگی خود میشود. مرد در جستجوی زن به مکان های مختلف رفته و در هنگام ملاقات دوست خود که کارمند یک موزه است، با پیشنهاد کاری مواجه میشود که اغازگر سفر وی از دنیای روزمره خود به دل جنگل های امریکایی و ملاقات با قبایل مختلف است. هدف از سفر تحقیق در مورد سازهای ابتدایی قبایل امریکایی است اما این سفر اغازگر هستی شناسی و دهن کجی وی به زندگی روزمره و سلطه مادیات بر زندگی است.
صفحات کتاب سرشار از توصیفات بی بدیل و اعجاب انگیز از برخورد موسیقی دان با تمدن ها و مکان های اسرار آمیزی است که با زندگی مادی و روزمره ی وی در تضاد است. لابلای صفحات کتاب جملات پر معنی و زیبایی در خصوص زندگی و فرهنگ مردم یافت می شود که به ندرت می توان بدون چندبار خواندن و تامل، از کنار آن گذشت.
۱۴۰۰/۰۵/۰۲

[Mike · Rating 5 out of 5]

Carpentier is one of the most extraordinary writers I've ever encountered, the equal of Borges, Faulkner, or Lowry. His prose is savage and elegant, the worlds he creates as convincing as they are fantastic. He needs to be Big News, a Household Word, he should enjoy a reputation commensurate with his genius.

[John Stepper · Rating 4 out of 5]

Amazing, even though I feel I understood only a third of the references. The vocabulary alone was a challenge, with a new word on almost every page. Telluric? Bucrane? Acanthus? It was like entering another world which was, I guess, part of the point. And I was happy to go along for the wild ride.

[Andrés Cabrera · Rating 5 out of 5]

Alejo Carpentier ha sabido sorprenderme: me ha deleitado con una historia que, aún hoy, no deja de ser escuchada en los laberintos de mi cabeza. Su m��sica persiste, y me tiene pensando desde hace un par de días...capaz por un buen tiempo. ¿Qué hace que una vida anodina, disfrazada de rutina, termine por desembocar en una búsqueda del sí mismo más autóctono? Con muchos problemas (no deja de ser algo peligrosa la visión del protagonista, "civilizado"-en sus palabras-, que retorna a su pasado más autóctono, a esa época en que el tiempo no puede ser proyectado más allá del quehacer y la necesidad inmediata-¿Quién dijo "colonialismo"?-), Carpentier le permite adentrarse al lector más allá de los primeros grandes árboles de la selva. A la manera de Rivera (pero no ya desde el temor de aquel que nunca entrar de lleno a ese nuevo espacio, a ese nuevo cuerpo que atrae y repele y condena y libera, como lo es la selva para Carpentier; sino desde la inmersión), el personaje de esta historia se ve sumergido en la búsqueda de sus angustias occidentales primarias (su tesis juvenil sobre la música "primitiva" como intento de posesión de animales y demás seres vivos a partir de la mímesis del sonido producido por un instrumento musical) para verse luego catapultado a su pasado remoto: a aquel momento en que, en su primera niñez, vivió en ese país, rodeado de ese idioma...viendo a sus padres (francesa y alemán) sobrevivir en un entorno que les era ajeno e, incluso, barbárico (no sobran un par de alusiones del protagonista sobre su padre al respecto).

Quedo con ganas de leer algo más de Carpentier. He sentido que aquí se respira Latinoamérica, esa tierra en la que vivo pero que, a ratos, pierdo de vista. Sin caer en el maniqueo discurso colonial, creo que aquí está una América que nunca respiré, pero que aún vive en otros parajes. De ritmo ágil (demasiadas comas y párrafos largos, apenas apartados por puntos seguidos y entradas de diario que fungen como nuevos capítulos de la obra), la prosa del cubano-venezolano es precisa y exquisita. Sin florituras innecesarias (aunque con magia en la palabra), aquí hay un escritor al que no le sobraron historias. Tal vez, por el contrario, le quedaron faltando muchas por narrar.

[Sara Jesus · Rating 4 out of 5]

A consciência de não ser ninguém. O deambular por uma cidade que já não é sua. As suas mulheres. O passado e o presente que se embrulham entre si. Um século de desencanto.

Apenas os compositores clássicos como Beethoven continuam a ser louvados. Shelly e o seu Prometeu assim como os heróis da " Odisseia". Ao longo do livro o narrador tenta se encontrar mas ao voltar ao seu país de origem todo mudou. Afinal quem somos? Somos nada ou todo?

[Trinity Gallardo · Rating 2 out of 5]

This man was insufferable.

[Dan · Rating 3 out of 5]

About halfway through this novel I came to the conclusion that the narrator (the main character) is one of those people you would have met in New York City during the 1980's and would have regaled you with their adventures into the primitive wilderness sometime during the 1960's and of which they've been spending the past 4-5 years re-acclimating themselves to 'The Modern World' for whatever excuse.

Ok, that is a very specific generalization I'm making, but it fits the stereotype of all those hippies who wandered off into the Amazon, or along the Ganges, or across the mountains of Pakistan, during the 60's and 70's and then came back in the 80's to tell everyone that their Modern Life was a lie but that they had to come back for "grumble, grumble, wave hands, make some excuse". Better yet, think of 'My Dinner With Andre" and of the people Andre is telling his stories about; about his time in the forest with the Germans, of being buried alive during a ritual - all these people searching for something because, for whatever reason, they were dissatisfied with 'The Modern World'.

And these people always fit the type, they act as if they are above the society they were born from and that only they have some magical insight into how life should be led - primitive, free, unencumbered with rules. And these people are always tiresome. They are arrogant to the point of starting a collection to raise enough money for their one-way ticket back to whatever jungle they can't stop telling everyone else should go live in.

This is what I don't get about so much modern literature; everyone hates where they live and think everything in 'the modern world' is a sham, a lie, a farce, and they have to go around all day long trying to point that out to everyone. These books (and the people in real life whom the authors have modeled their 'heroes' on) are full of half-baked juxtapositions between some modern ritual and its ancient precedent. We're beaten over the head with how ignorant we (and all Modern Society) are and that even the most educated people are just fooling themselves, that the real knowledge comes from picking up a spade and digging into some South American dirt.

Yet why is this such a trend that refuses to go away? This book was written in 1956, but it could have easily been a first draft to the novel (and film) 'Fight Club' with how dissatisfied everyone is with our modern world. Maybe it's that age-old nostalgia for a simpler time, that cognitive dissonance we all suffer from when thinking of the past and how much better we all were 'Back Then'. And maybe this book could be excused as part of a movement in post-war art that was coming to terms with a civilization that could destroy the entire planet in an afternoon. That feeling of 'we've gone too far' is a legitimate concern and perhaps this book is a reflection of that sentiment.

But it's still nonsense. In fact the book is picking some pretty low hanging fruit. 'Our Modern Society' is easy picking to find fault with and it takes very little effort to go on for a few hundred pages about how terrible everything is. And here, at least, this novel recognizes a few key things that have escaped more recent authors : our main character is a juvenile, arrogant, jerk, and he suffers for his arrogance at the hands of the very society he wanted to turn his back on. Better yet, Carpentier made the main character a nameless artist as a stand-in for all the false artists who have come after this novel claiming to have some profound new insight onto how terrible our "Modern Life" is.

Basically, Carpentier is calling bullshit on all the hippies that were to follow this book's example by saying they are all assholes who don't know a damn thing and they sure as hell won't find it in the jungle or atop a mountain or in a dirty river.

However, I'm not going to actually credit Carpentier fully here either because I don't think this was his intent. In fact I think the main character and this whole book was a vehicle for Carpentier to do some good ol-fashioned preaching about 'Getting Back To Nature".

Yet I stick on with my premise because reading this book not through the forced perspective of the narrator, but rather between the lines, from the point of view of the side characters - especially the women - is where the truth really lay.

Our narrator pays no attention to anyone but himself. He's more than self absorbed and that's the main cause of his dissatisfaction with life (not the world actually being all that terrible). He treats everyone poorly except for when he lusts after them (Rosario) and even then it's all sexual and no intimacy. And since the book is all 1st person POV, we get inside this characters limited and shallow mind and see first hand how hes filled his head with half educated ideas - he's the guy we all know who is always telling us how some situation or other reminds him of some work or art but it's always some well known thing so that everyone else can follow along, yet it sounds just smart enough as to try and sound intellectually impressive. Yet it's all smoke. This guy is a proto-hippie and proto-hipster.

But it's fascinating seeing him bring himself to his own demise. His wife gets the better of him, and Mouche, whom he detests because she spews a different fragrance of bullshit : new age mysticism, astrology, and pseudo-science, but whom he hates because she's exactly like him in every way except for her sex (no wonder he hates her so much) and how good it was to see her get the better of him too.

In all this book is a warning to everyone who read this book in the 60's and 70's but totally missed the subtext. The book is saying that if you can't be satisfied in this marvelous modern world full of paper and ink (the one thing that causes our narrator to get on that plane) then the problem is with you. And no amount of hand waving is going to change the fact that it's you who have the problem, not society.

Even the society they create in the jungle falls apart before it even begins. They have the notebook with the laws all written down and they have to acquire more notebooks for when they fill up the old notebooks with laws. Man is destined to order his world and his life and create a society and no amount of looking back to simpler times is going to change the fact that we cannot live as primitive people. The book even says point blank that the items carried out of the jungle by academics and put on display in museums are always wrongly labeled as 'barabaric' because these items are, in fact, serving the purpose they were intended for by the people who made them - they are a tribe's 'high technology'. Just because we have better tools doesn't make their stuff barbaric or ours less real.

So it's hard for me to say if Carpentier intended any of what I read in the novel. I read the book because when reading "Clandestine on Chile" this book was mentioned in that book and it sounded like another real-life "Fitzcarraldo", and in a way they are similar, especially with the focus of truth and lies and ancient and modern, but after having read it I'm wary that Carpentier meant something more in line with what all the hippies took from it.

Yet real life prevails and by the 1980's during the height of the narcissistic, me-me generation, even the most ardent proponent of hippiedom had wandered back to 'Civilization' and spent the next 10 years bitching about how we are all being lied to and that our rituals are all empty. And they are still at it and they are still juvenile because what they are saying isn't profound at all because it is they who can't navigate their own society and are always looking everywhere around them for an answer but never at themselves for one. They cause their own downfall just like the main character of this book.