La presente edición incluye una magnífica introducción de Ignacio Echevarría que nos acerca a la intimidad histórica con la que Stendhal dibuja el retrato de Napoleón. El texto ha sido vertido al español por Consuelo Bergés, reconocida experta en Stendhal y traductora de la obra completa.
Marie-Henri Beyle, better known by his pen name Stendhal, was a 19th-century French writer. Known for his acute analysis of his characters' psychology, he is considered one of the earliest and foremost practitioners of realism in his two novels Le Rouge et le Noir (The Red and the Black, 1830) and La Chartreuse de Parme (The Charterhouse of Parma, 1839).
ناپلئون از زبان استاندال,نویسنده ی کتاب سرخ و سیاه استاندال در ستاد ارتش ناپلئون راه یافت و بسیاری از صحنه های تاریخ را به چشم دید..و چه تجربه ای بهتر از این برای فردی که دوستدار ناپلئون باشد.. طبیعتا کتابی که استندال بر ناپلئون نوشته بی طرفانه نیست و کتاب امیخته با عشق و احترام برای امپراتور نوشته شده..که البته هر ناپلئون دوستی از خواندن ان لذت میبرد..چرا که به جزییات وقایع بزرگ و کوچک زندگی ناپلئون پرداخته..انها را بار دیگر با دفاع از ناپلئون روایت کرده است. و البته در هر مسئله از ارائه ی قضاوت بی پروای خود هم خودداری نکرده,در واقع هدف انتشار این کتاب در سال 1817 پاسخی بر منتقدان و کوبندگان ناپلئون,از جمله اشتال، بوده است زندگی خود استندال نیز فوق العاده است..مالامال از فراز و نشیب..از شب نشینی های پاریس و رم و مارسی و میلان,تعاتر های فرانسوی و اپرا های ایتالیایی و محافل اشرافی این شهرها گرفته تا همراهی ستاد ارتش ناپلئون در پیروزی شکوهمندانه برلین و شکست مسکو و سقوط ناپلئون در موغاتر...یک زندگی بورژوایی واقعی قرن نوزدهمی..پاریس,میلان..تاریخ,هنر و عشق های متعدد.. و در نهایت
Very engaging, second only to La Vie privée de Napoléon, par Bourrienne, son secrétaire intime--which is much longer, and detailed in a monthly, even daily way. Stendahl's--one of two lives of the First Consul he wrote, the later more skeptical--I purchased in Montreal, in '06 when there were still great bookstores in the old city. (This gem illustrated by Raffet, I got for $16 Can.) It set me to reading more Stendahl, whose Le Rouge et le noir is breathless, almost tossed off. This apparent speed of writing and perceiving never comes off in English translation. Too bad, since it makes Stendahl closer to L Sterne than his austere English prose contemporaries. Introduction and editing by Henri Martineau (any relation to Harriet the great?). Many plots against the artillery general from Corsica, descended from a Tuscan family, an early plot when he was 25. (Duc de Enghien). Throughout the book Stendhal prudently calls the Bourbons the Barmécides. Napoleon refutes his English critics, "Tuer pour touer...n'est jamais entré dans mes maximes"(102), he never killed for the sake of killing. But one maxim he did believe, you can find the murderer (as Barnaby does on Midsommer Murders) this way, "Celui-là qui fait le crime à qui le crime sert"(103). Who benefits? Stendhal values commoners more than the upper ranks, as in Le rouge et le noir, where Julien Sorel makes his way upward, though unlike the provincials, Sorel is not content as he is. In Napoleon, the writer observes "La nation française .. est formée de petits propriétaires à vingt louis de rent." (104) But such small owners are the only ones now "en possession de l'énergie, que la politesse a détruite dans les rangs les plus élevés." They have the energy that breeding has destroyed among their betters. Nor have they forgotten the blows they've endured. Napoleon like the commoners had enormous energy, would sign stacks of documents he sent off daily, what we might call "executive orders" which tired his secretary (for a time Bourienne, his intimat biographer). These masses of documents became the Napoleonic Codes. (One thing the little Italian artillery genius had in common with the fat General Bone-spurs: explosive energy. But the little Italian general was literate, whereas the US president cannot read, must be told.
Many of the battles here are in north Italy, very familiar to me through my Milanese daughter and my study in Venice. Stendhal uses his novelist skills in describing Napoleon’s generals: one had been Lieutenant Berthier in the the American war of Independence, but would contribute to the decline of the army in 1805, had more egotism than desire for battle. “Nous aurons souvent occasion de dire du mal de lui”(482). Entirely opposite, General Massena, who could not write or speak with good grammar, whose conversation was not interesting, until the first shot of the cannon, in the middle of danger, “sa pensée acquérait de la force et de la clarté”(483). He was audacious, always with a mistress—his soldiers had to hunt him down in Rome—but his spirit made him loved by his troops.
I read Stendhal* after I read Bourienne, the three volumes. Of course, the level of intimacy of Napoleon's private secretary does not exist here, but it is replaced by a great writer's insights: the Corsican suffered from his education being "fort incomplète." Excepting math, artillery, military art, and Plutarch, "Napoleon ne savait rien"(326). Napoleon had not read Montesquieu's thirty volumes of L'Esprit des lois, nor Dictionaire of Bayle, nor l'Esprit of Helvetius. Stendahl observes, "When Napoleon needed wise ideas on governing France, he had to invent them"(328). Also, Napoleon despised delay in action, so all retarding discussion seemed to him bad. M. Joly went to interview Napoleon for his history of Corsica, and he found Bonaparte in his tent almost completely bare, his only furniture an uncurtained bed, two chairs and a table by the window covered with papers and books. His brother Louis had a mattress on the ground in an adjoining room (332).
Stendhal describes Napoleon returning from Corsica at age twenty-four, having found his family in poverty. His personal qualities included: Knowledge of his own strengths; habits incapable of distraction; the capacity of being profoundly moved by a touching word, or an intimation, a presage; and, hatred of foreigners. Napoleon denied the English accusation, his love of killing. He gives for example, the Bourbons, killing only a few by necessity (Stendahl prudently avoids naming the Bourbons, calling them the "Famille des Barmécides"(102).
The English surgeon Warden reports that Napoleon recalled with animation the death of the Duc d'Enghien. N said that period of his life was full, "A great people had put me at their head. Remember that I did not arrive at the throne as your Cromwell or Richard III. Rien de pareil. J'ai trouvé une couronne dans le ruisseau, j'ai essuyé la boue qui la recouvrait et je l'ai mise sur ma tête."(93). He found a crown in a muddy stream, cleaned it, picked it up and put it on his head--though as I recall, he handed it to the Archbishop of Milan to place it on his head, to become King of Italy in il duomo di Milano, where my daughter has lived 30 years.
* In a hardcover edition with illustrations by Raffet, intro and text by Henri Martineau, from Le Livre Club du Libraire
Esta edición en español es muy buena. Incluye dos obras de Stendhal, la primera Vida de Napoleon empezada en plena restauración borbónica y la segunda llamada Memorias de Napoleon, escrita mucho después de las revoluciones liberales de 1830. Stendhal ensaya en estas dos obras numerosas veces escribir una biografía de Napoleon Bonaparte, al cual el admiraba muchísimo. En la primera se trata de un compendio de recuerdos y de muchos datos copiados de obras contemporáneas cuando va a narrar hechos que le son desconocidos. Abarca casi toda su vida hasta su caída. En la segunda obra en cambio el recuento es casi exclusivamente sobre la campaña de Italia, la primera gran campaña del futuro emperador francés, donde Stendhal fue testigo presencial, por lo que está parte está aún más repleta de anécdotas, estados sentimentales, juicios e incluso aspectos militares. Consideró que es una obra interesante, a pesar de los múltiples errores más que todo cronológicos y uno que otro histórico, pues hay que ver sobre todo el análisis que hace Stendhal de la conducta de Napoleon, tratando de explicarla por ejemplo a partir de su rigurosa educación militar, o del carácter de su madre. Pinta así mismo los motivos que le hacen creer a él que Napoleon fue realmente un hombre extraordinario y apasionado, pero también pinta sus defectos sobre todo en su falta de republicanismo final que según el lo llevará a olvidarse de todo lo bueno que trajo la revolución y que al final fue la causa de su caída. La campaña de Italia está llena de sugestiones en cuanto a las relaciones amorosas, anhelos y costumbres de la época en las diferentes ciudades de Milán, Verona, Venecia y un largo etcétera. En resumen una versión muy stendhaliana de la vida de Napoleon.
Accurate predictions about Spain and Russia. This entertaining work presents us with a deep analysis of the life and work of Napoleon, seen from the perspective of the great writer Stendhal, who, despite the affection he professes for the hero, extols his virtues and criticizes the weaknesses he observes. I emphasize here mainly the greatness that stands out, the descriptions of the battles, the psychological depth that he glimpses, the purification and demystification that he carries out of the hero, the descriptions of military customs, the plots that he tries to reveal, the deep and clear sentences, even about military art, and more than anything the predictions about Spain, North America and Russia. I invite you to read the work and leave your comments.
Predicciones sobre España y Rusia certeras. Esta entretenida obra nos presenta un análisis profundo de la vida y obra de Napoleón, visto desde la perspectiva del gran escritor Stendhal, quien a pesar del cariño que profesa al héroe, ensalza sus virtudes y critica las debilidades que observa. Destaco acá principalmente la grandeza que destaca, las descripciones de las batallas, la profundidad psicológica que entrevé, la depuración y desmitificación que realiza del héroe, las descripciones de las costumbres militares, los complots que trata de desvelar, las sentencias profundas y claras, incluso sobre el arte militar, y más que nada las predicciones sobre España, Norteamérica y Rusia. Los invito a leer la obra y dejar sus comentarios.
While incomplete, Stendahl offers some great insight into Napoleon's fall from power, blaming it in on his embracing monarchical values. This is interesting since many bad British historians see Napoleon as a proto-dictator. Stendahl, simply by living through the era, turns this idea on its head because he didn't even know about 20th century dictatorships.
Como Stendhal dice al inicio, se enfrentaba a la complicada misión de escribir un libro en el que “defender” la figura del hombre odiado en toda Europa en su tiempo.
Y, desde luego, lo logra. Aunque quizá sea demasiado el elogio y poca la crítica, consigue que se empatice con ese enano cabezón y se ponga en valor todo lo que consiguió a nivel militar, mucho más que a nivel político.
Y este punto se nota en la narración. La descripción de campañas como la de España o Rusia son mucho más entretenidas y didácticas que los momentos dónde desarrolla como se organizaba la administración del imperio napoleónico, que se hacen tediosas por el gran número de nombres que cita.
En fin, que el libro es necesario leerlo si quieres conocer un poco mejor la época de Napoleón y su gobierno (no tanto su figura y personalidad) y para comprobar como hemos dado de mamar siempre a los gabachos los españoles. Próximamente lo haremos en el mundial.
Не можу сказати, що твори Стендаля мені дуже подобаються, але його оцінка діяльності Наполеона Бонапарта, як військового та державного діяча, дуже цікава, бо письменник і сам брав участь у деяких військових діях під керівництвом генерала, а потім імператора Франції. Стендаль високо оцінює Наполеона як полководця, але критикує його як правителя, котрий не зміг належно організувати роботу державного апарату та оточив себе нездарами та нікчемами.
Henri-Marie Beyle, mejor conocido como Stendhal, escribió dos estudios sobre Napoleón Bonaparte en diferentes etapas de su vida: "La Vie de Napoléon" y "Mémoires de Napoléon". El primero está basado principalmente en dos autores: Destutt de Tracy y en el libro de Hobshause. En el se narran las hazañas de las primeras campañas que le dieron la fama en su país, la forma de administración que implementó, y la repudiable actuación del general durante el Imperio. En las Mémoires se refiere únicamente a la campaña de Italia, a las victorias obtenidas en los pueblos de Arcole, Lodi, Castiglione y Marengo, con un ejército de desharrapados. Es a esta parte que le corresponde la pintura que adorna la portada de este libro, "Napoleón cruzando los Alpes", de su otro gran admirador el pintor Jacques-Louis David. El próximo 15 de agosto se cumplirán 248 años del nacimiento del gran General. Si yo fuera Macron, el nuevo preciso francés ,o conmemoraría en Los Inválidos junto al grandioso monumento de pórfido donde reposa Bonaparte.
Very interesting account of how Napoleon rose to power and his downfall. The book has more of a novel feel about it rather than a historical account. Much of what is written however is debatable, but there are times where it is quite frank.
One of the first biography about Napoleon. Writing at the time of the Restauration that is, an era that could have greatly done without his memory, Stendhal has the guts -albeit cautiously- to defend the Emperor, by then in exile in St Helena!
Dictator? Traitor to the ideals of a Revolution of which he was the product? That's what many are claiming, for instance the famous Madame de Staël, feminist and liberal those sharp criticism used to seriously annoys him. Stendhal, on the contrary, goes against the grain to offer an ambiguous picture, contradictory at times, of a man he hails as 'one of the greatest genius that has ever lived'.
Although he served all across Europe under his various regimes, he doesn't bother much about his military conquests (here just a background picture) but, focuses instead on the changing personality of a character who, he admits it himself, is difficult to understand.
Presenting him as a genius, an extraordinary man, he knows how to take a step back though. We don't really know what he thinks by the way. Too sensitive, his political naivety is said to have led him to blunders costing him the Empire while, on the other hand, his unstable temper, unable to accept criticism, just helped to serve the establishment of sycophants, some having supposedly destroyed him 'more than the battle of Waterloo'. A great man and a genius yet labeled as 'mad', dictator for sure but those dictatorship is explained (excused?) ... You guess it: the style, engaged and passionate, serves a very personal and contradictory view about Napoleon.
All in all, here's a biography which, passionate, reads like a fascinating novel.
La biografia di uno dei personaggi più incisivi nella storia europea, composta da uno dei più grandi scrittori della letteratura francese: cosa chiedere di più? Bisogna subito dire che per ovvi motivi Stendhal non solo non pubblicò mai quest’opera vita natural durante, ma neppure la completò. Il lettore che la avrà fra le mani – immagino o per caso o a seguito di una ricerca apposita, dato che è fuori catalogo – non dovrà pertanto attendersi la narrazione ordinata e pulita che è marchio di fabbrica dell’autore de ‘Il rosso e il nero‘. Lo stesso lettore sarà anche spiazzato dal non trovarvi un’apologia dell’Imperatore dei francesi, data l’aura di fervente napoleonico che sempre avvolse Stendhal.
E sì, perché lo scrittore francese si è cimentato, a suo modo e con i mezzi a sua disposizione, in un lavoro storiografico serio, senza slanci sentimentali né iperboli. La figura di Napoleone viene raccontata in modo plutarcheo, in equilibrio tra i dati oggettivi dati dalla storia e quelli più fatui forniti dall’aneddotica. Il giudizio finale di Stendhal è altrettanto, e sorprendentemente, equilibrato: resta la stima per il Napoleone-uomo, cui si riconoscono doti straordinarie e il quid appartenuto ai grandi della storia; d’altro canto arrivano i rimproveri per il Napoleone-statista, corrotto dal dispotismo e inebriato dal potere. Ciò che Stendhal più rimprovera all’Imperatore è stato il fatto di aver sempre più allontanato da sé gli uomini di talento e di essersi circondato da inetti signorsì; a quanto pare, vizio comune a tutti i ‘grandi uomini‘… A tal malefatta non solo andrebbe ricondotto il fallimento dell’impresa imperiale, ma anche un tradimento dei valori più profondi della Rivoluzione.
Non bisogna comunque esagerare la portata delle accuse di Stendhal, come han fatto alcuni con superficialità. Non c’è nessun voltagabbana. Lo scrittore fa solo i conti con il fatto compiuto: il 5 maggio è avvenuto, un capitolo di storia è finito e gli déi son tornati uomini. E anche il più acceso dei fanatici, quando finisce la sbornia del successo, cerca di mettere una toppa al proprio orgoglio ferito. In questo caso, la toppa consiste nel rendere Napoleone non colpevole bensì vittima dell’hybris. È la logica tutta cattolica del ‘punire il peccato, non il peccatore‘; ed è curioso (o forse no?) che lo scettico Stendhal, fustigatore d’ogne superstizione, esprima concetti di tal fatta.
Curiosità letteraria più che opera valida a trecentosessanta gradi, ‘Vita di Napoleone‘ non ha le doti per essere definita una lettura davvero importante. Dedicata solo ai fans di Stendhal – ma ce ne sono ancora?
“Nessun generale dei tempi antichi o moderni ha vinto così tante battaglie importanti in così poco tempo, con mezzi così limitati e su nemici così potenti. Un ragazzo di ventisei anni si trova ad aver oscurato in un anno gli Alessandro, i Cesare, gli Annibale, i Federico”
«Se trata, en efecto, del hombre más grande aparecido en el mundo desde César.»
Por lo general, ese ser atrincherado al triangulo de una esquina, busca en la imaginación un refugio en lo sensible, pero siempre con la esperanza de que lo sensible pueda disipar algún aliento de proposiciones que socaven las mas estériles ideas del imaginario milagroso del ser que satisfaga la devorada hambre de ilusiones de un héroe que siempre la historia, y mas que la historia, en palabras de Stendhal: Napoleón viene a ser su Dios, su héroe. Napoleón fue una suerte de Mesías. Con este escrito dividido entre dos deseos inconclusos, no por no haberle dado el final a un andamiaje de cotidianas percepciones de la realidad que vivió Stendhal, sino más bien por ese ilusorio deseo de apuntalar de manera demostrativa que ese héroe era mas de lo que una de esas meticulosas mentes del momento detractaba o ensalzaban a Napoleón. Ambos proyectos salen a la luz tiempo después de su muerte, se podría decir que eran proyectos problematizados por las perturbaciones que se limitaba solo a reunir, resumir, a poner a punto los materiales de una historia.
La vida de Napoleón escrita por Stendhal derriba en el ensayo de dos escritos sucesivos, uno que se ubica en Milán 1817-1818 bajo el nombre Vida de Napoleón, y un segundo en Paris 1836-1837 como Memorias sobre Napoleón. El primero es un recurso de una autentica prueba de su apego de preservar su independencia de pensamiento con respecto a Napoleón, viéndolo desde el punto de vista de los acontecimientos políticos del momento, centrándose en sus hazañas militares y en su experiencia como combatiente en las guerras napoleónicas. Mientras que el segundo, la exposición que sigue, le exige un redactario mas consciente al estilo del redactario de otros escritores del pre-Stendhal, y desengañado por la mala concepción de libertad que tenia Francia, la cual había olvidado, aunque haya volcado su parecer con respecto al personaje hasta afirmar que aborrece al tirano, pero adora poéticamente su grandeza.
Estos dos ensayos que Stendhal dedicó al Emperador se unen en un testimonio que suma, sin duda, a la gloria de Stendhal y en el que sus admiradores podrán reconocer las más raras y ricas cualidades de este genio de la Literatura.
Il libro è molto veloce da leggere, sono solo 200 pagine, non è adatto per i neofiti di Napoleone perché non presenta i fatti più importanti e quindi più noti che sono dati per scontati ma racconta aneddoti e retroscena su vicende meno conosciute, Stendhal è senza peli sulla lingua, parla con il cuore e la passione di un innamorato tradito: non riesce a non amare il Napoleone del primo periodo (fino all'incoronazione a Imperatore), il figlio della rivoluzione che col suo genio militare ha salvato la patria e le ha donato la stabilità e la gloria che meritava e allo stesso tempo disprezza il Napoleone del secondo periodo, l'uomo che ha distrutto la rivoluzione, portato la Francia indietro di un secolo e ripristinato un impero in cui i migliori vengono messi da parte perché il desposta non vuole sentirsi minacciato. Le contraddizioni restano così come resta l'impronta enorme che Napoleone ha lasciato nella Storia. "Fu vera gloria? Ai posteri l'ardua sentenza"
من نمیدونم ملت چرا میگفتن این اثر تاریخیه. با چه معیاری؟ و اگر هم بشه تو اون دستهبندی حسابش کرد باید گفت استاندال همونقدر که رماننویس خوبیه، همونقدر مورخ بدیه. حتی زندگینامهی خوبی هم نیست. ترجمه واقعاً اذیت کرد. متأسفانه نشر دوستان به خودش زحمت نداد یه ویراستار استخدام کنه. در اصل باید یک ستاره میدادم، تو رودربایستی عشقم به استاندال رماننویس دوتا ستاره دادم رفت. :))
(nu înțeleg de ce o carte cu subiect, autor și conținut atât de importante, este prezentată în forma unui pdf editat sub orice critică! Fără această problemă, poate ar merita 3.5/4 din 5!