Силата на миналото

by Sandro Veronesi, Сандро Веронези, Neva Micheva (Translator)

Един случаен летен ден Джани Орцан, обичан детски писател, който живее спокойно с жена си и сина си в Рим, чува невероятна история за истинската самоличност на наскоро починалия си баща. Докато Джани се опитва да разнищи новата версия на общото им минало, в тази книга се случват още ред интересни неща: Орсън Уелс чете Пиер Паоло Пазолини; Клинт Истуд се бори за живота на Кевин Костнър; руският шахматист Баланда излиза от затруднителна партия с ъперкът; лансира се теория за връзката между ризите с къси ръкави и почтеността на мъжете, които ги носят; става ясно какви са опасностите от това, да подслушаш гостите си, докато напускат дома ти. Увлекателно и необичайно четиво за ценителите на добрия роман, приложната политика, Италия, киното и свежото чувство за хумор.

Първият роман на Сандро Веронези (Флоренция, 1959) "Закъде отпътува този весел влак?" излиза през 1988 г., а последният засега, "Троя в пламъци" - през 2007-а. През 2000 г. "Силата на миналото" го поставя във фокуса на всеобщото внимание, като печели две от най-престижните национални литературни награди: "Кампиело" и "Виареджо". Шест години по-късно "Кротък хаос" е отличен с най-важния приз за белетристика в Италия - "Стрега". Освен че по образование е архитект и от десетилетия се изявява като публицист, Веронези е и преводач на "Страх и омраза в Лас Вегас" на Хънтър С. Томпсън на италиански и е автор на театралната адаптация на филма "Ничия земя" на Данис Танович.

Genres: Fiction, Italian Literature, Italy, Literature, Literary Fiction, Contemporary

224 pages, Paperback

First published January 1, 2000

About the author

Sandro Veronesi, born in Florence, Tuscany in 1959, is an Italian novelist, essayist, and journalist. After earning a degree in architecture at the University of Florence, he opted for a writing career in his mid to late twenties. Veronesi published his first book at the age of 25, a collection of poetry (Il resto del cielo, 1984) that has remained his only venture into verse writing. What has followed since includes five novels, three books of essays, one theatrical piece, numerous introductions to novels and collections of essays, interviews, screenplay, and television programs.

Reviews

[Jim Fonseca · Rating 4 out of 5]

The main character is a typical young married liberal man who writes children’s books. His father, who died two weeks ago, was a table-thumping old-school fascist. They never got along. Now under mysterious circumstances a threatening stranger, essentially a stalker, appears and tries to tell the young man that his father was a die-hard spy for the communists for years. All the fascist stuff was a life-long act. The resolution of all this even threatens his marriage.

The story is interspersed with vignettes about chess matches, soccer games, Italian politics and the narrator’s battle to quit smoking. There are a lot of references to American movies (specific scenes), TV Shows and cartoons. There is good writing. Some examples:



“…in some mysterious way his face reflected that over the years a number of people must have felt in his presence…”

“Like when you meet an old lady you have never seen before, and in the way she smiles or withdraws her hand after a greeting you feel as if you can see the beauty of a half century before…”

“I almost never drink but when I do I want to see results as soon as possible…”

“The man burst out laughing, heartily, complete with respiratory congestion, ever more acute pulmonary whistling, and a braying, catarrhal cough.”

“…the memory of that deed never ceased to torment him, because killing once if far worse than killing many times.”

“…he didn’t seem to notice my sarcasm in the slightest. He was invulnerable. (Or maybe I’m just no good at sarcasm?)”

“…a real rotisserie, one of those that is still the way it was forty years ago, with feeble lighting and the smell of frying that impregnates your clothes…those burly men with dirty aprons and perennially greasy hands, those washed-out looking women who have spent a lifetime at the cash register, the brusque way they give you the change…”



“…oh, the unbearable sadness of luggage abandoned in airports, still going around and around on the conveyor belt after the owners have committed suicide, been arrested, or been stricken by a heart attack…”

Translated from the Italian, the story has a lot of local color of Rome. This book was the winner of two of Italy's book awards, the Viareggio-Repaci Prize and the Premio Campiello, and a finalist for the Zerilli-Marimo prize.

photo of the author from ilcartello.eu
bottom photo from globeater.com

[Nood-Lesse · Rating 5 out of 5]

Che ognuno faccia quel che si deve

Ho voluto rileggerlo per capire se le 5 stelle che gli avevo attribuito dieci anni dopo, inserendolo su anobii, erano meritate. Nelle recensioni ci sono i delusi dalla storia inverosimile e quelli dai punti lasciati in sospeso. A me piace lo stile di Veronesi, le digressioni su arte cinema e letteratura, la caratterizzazione dei personaggi. In questa opera c’è un filo logico e ci sono molti dei conflitti interiori che buona parte dei quarantenni occidentali si trovano ad affrontare. Nelle parole di un imperatore realmente esistito e in quelle della favola finale di cui quell'imperatore è protagonista, va ricercata la chiave di lettura. Quella favola che inizia con “Però posso raccontarvi un’ultima storia prima di lasciarvi, e sono sicuro che non vi deluderà...” è la risposta a tutti i punti in sospeso e riscatta anche ciò che può esser sembrato poco credibile. Confermo le 5 stelle. E' il miglior romanzo italiano che ho letto in questi 10 anni

[Grazia · Rating 3 out of 5]

"Quello che siamo veramente non lo sa nessuno"

Improbabile. Artificioso. Indigesto.
Questo il mio pensiero fino a circa metà libro.
E questo sentire così costruiti i personaggi e le situazioni, provocava quel distacco che rende impossibile l'instaurarsi della sospensione di incredulità del lettore.

Poi.
Succede quella cosa così rara e preziosa. Una scena mi strappa una risata incontenibile.

Non dico che questa sia stata la chiave di volta di lettura del romanzo, ma da quel momento in poi l'occhio torvo che mi accompagnava nella lettura, si è un po' raddrizzato.
Veronesi, tra il serio e il faceto, fa osservazioni ineccepibili, anche se non proprio originalissime.
In sintesi. Non è dato conoscere chi ci stia a fianco, fatichiamo a comprendere intimamente anche chi dovrebbe esserci più vicino. Spesse volte non comprendiamo neppure noi stessi.
E sai che c'è, dice il saggio, per non finire col "culo per terra", che "ciascuno continui a fare ciò che deve" senza andare tanto a ravanare. Che il ravanare in eccesso non porti a scoprire cose di cui sarebbe stato meglio rimanere all'oscuro.

Diciamo che il primo Veronesi, scena comica da antologia a parte, non mi ha impressionato.
Non so come, magari son l'unica, ma questo romanzo mi ha fortemente richiamato "Il senso di una fine" di Barnes.[Passato diverso da quello che ci ricordiamo, artificiositá dell'intreccio]

[Neva · Rating 5 out of 5]

Преди седем години съм я превеждала. Помня удоволствието от работата по нея и неочакваното откритие (при всяка добра книга е така, но всеки път е някак си неочаквано), че докато за четене е безкрайно лека, за превод никак не е (куп проверки на куп малки специфични детайли плюс щедро количество нюанси на езика и настроенията, които трябва да се модулират прецизно)...

Преди малко попаднах на един цитат от романа тук, в Гудрийдс и не можах да го позная. Нито собствения си "почерк" можах да позная и се учудих кой тогава е превеждал цит��рания текст. Отворих ръкописа си и открих парчето - мое било. Зачетох се - нищо от "текстурата" не помнех. И ми стана страшно интересно. Едвам се спрях четири глави по-нататък - трябва нещо съвсем друго да правя, на път съм, за какъв дявол съм седнала да препрочитам "Силата на миналото" точно сега?

Прищя ми се да го напиша вместо ревю тук. Страхотно увлекателна и богата книга за мен. Вещ автор с култура и страст. Обичам я, обичам го.

[Roberto · Rating 3 out of 5]

Questione di tempo

Sembra che i libri sui bilanci di vita nell'età di mezzo mi inseguano; o forse sono io che inseguo loro?

"La forza del passato" è un romanzo interessante basato sul crollo delle certezze del protagonista.

"Sono il figlio che non è andato d'accordo col padre e che non si è mai domandato chi fosse veramente il padre. Sono il marito che si è sforzato di non tradire la moglie e non si è accorto che la moglie lo tradiva. Sono il fratello che ha criticato la sorella e ora non fa una vita tanto diversa dalla sorella. Sono lo zio di tre nipotini che hanno soggezione di lui. Sono l'uomo che alle cene racconta sempre le stesse cose. Io sono l'uomo che smette di fumare e poi ricomincia. Sono lo scacchista che promette mirabilia e poi smette di giocare perché non riesce a sopportare le sconfitte. Sono l'uomo dalla memoria formidabile che sta perdendo la memoria. Sono lo scrittore per ragazzi che ruba le idee a destra e a sinistra, e che sostiene di non voler essere nulla più di questo, ma mente, perché lo vorrebbe eccome..."

Un fallimento, sembra. Eppure no, c'è quasi sempre tempo per rimediare.

Durante la lettura è impossibile non farsi tante domande, comparando la propria vita con quella del protagonista, anche se quest'ultima è un po' strampalata e mooolto improbabile. Un focus particolare è posto nel rapporto padre-figlio, analizzato (come quasi sempre) a posteriori, visto che è difficile che padri e figli si parlino, si intendano, si capiscano. O meglio, direi che è quasi impossibile che i figli capiscano, comunichino, si intendano con i propri padri, se non quando è ormai troppo tardi. La mia esperienza diretta sia di figlio che di padre mi ha fatto capire che forse l'intesa avviene solo con trenta/quarant'anni di sfasamento; troppo, per volersi bene reciprocamente ma perfetto per avere un'ottima dose di rimpianti.

Il libro è scritto in modo semplice, diretto e ironico. Ecco, per i miei gusti troppo ironico. Molte divagazioni sarcastiche che mi sono sembrate fuori luogo nel contesto specifico e che mi hanno fatto venire voglia spesso di saltare pagine (per me) inutili.

Un libro piacevole, in ogni caso, per il tema che tratta. Meno piacevole, per me, la scrittura di Veronesi, che evidentemente non mi è particolarmente confacente.

[Marc · Rating 3 out of 5]

Veronesi clearly is the man of the great opening scenes: just like in ‘Quiet Chaos’ and in ‘Xy’ he starts with a dazzling first chapter. In this novel, we get to know Gianni Orzan, 37 years old, and a writer of children's books; he’s a very introspective and self-reflexive man, struggling with himself and especially with the death of his father a few weeks earlier, with whom he always had a very conflicting relationship.

We constantly see Gianni in self-doubt; we constantly see him think this way, but do the other thing, indulging into what others want. And he is also constantly confronted with things he had completely misinterpreted or memories that proved completely wrong. Veronesi cleverly depicts this grinding self-doubt, mixed with observations, and short but incisive dialogues.

It is impossible to convey the intrigue without taking away the suspense of the story, and I will not do that. But the book contains several dramatic twists that have been worked out very cleverly and vividly (especially the 10-page, one-sentence-scene without punctuation, is perhaps not original, but beautifully done). These twists have to do with Gianni's father, but also with his wife Anna, and with Gianni as a person himself. He is always confronted with situations that he did not see coming, that he had misunderstood, or remembered wrongly.

The core theme is that you can never really know anyone else, maybe even the people close to you: your father, your husband or wife, and especially yourself. It is a theme that is also addressed in ‘Quiet Chaos’: nothing is what it seems, and even what we think we can perceive or remember is really blatantly wrong.

This is an early work by Veronesi, but his writing talent is already in full swing. And although there are some weaker elements (especially at the end there are some rather unlikely turns), I think this is as good as ‘Quiet Chaos’ and ‘Xy’.

[Dagio_maya · Rating 4 out of 5]

“(…) si tratta della mia idea di me stesso, che negli ultimi tempi si è fatta vaga e traballante. Non sono più sicuro di essere quello che credevo di essere, ecco; e questo mi spiazza parecchio, specialmente nelle situazioni che richiedono una certa prontezza nelle decisioni.”

Più passano gli anni e più mi rendo conto come il tema della memoria e dei ricordi sia un topos molto sfruttato in letteratura. No, anzi, sfruttato mi dà l’idea di un saccheggio da vandali che non tiene conto di nulla quello sta attorno. Qualcosa che svuota e non è così perché mi pare ci sia sempre qualcosa da aggiungere su quella strana sensazione che può nascere dal falso ricordo. Quali operazioni compie la nostra mente quando preferisce trattenere un’immagine piuttosto dell’altra e perché?
Primo libro che leggo di Sandro Veronesi e già ne leggerei un altro.
Il primo aggettivo che mi viene in mente in merito alla sua scrittura è frizzante.
Ci racconta una storia che doppiamente si muove sul binario della scena politica italiana e su quella privata del protagonista Gianni Orzan, scrittore di libri per bambini.

” E se crescere non significasse affatto conoscere se stessi, e il dono portato dall’esperienza consistesse solo nel doverci mettere un bel “non”, davanti a “so chi sono”? “

Per Gianni, all’improvviso, arriva quel giorno.
Il primo segnale è tutto condensato in una fulminea e secca domanda che fa una giornalista alla premiazione di un suo libro:
«Lei è un uomo triste?».
Qualcosa scricchiola: è solo l’inizio di un lento ma inesorabile crollo.

”In un soffio la rassicurante, sofferta illusione di sapere cosa aspettarti dalla vita viene spazzata via, e a sostituirla spunta il sospetto che d’ora in poi tu, ignoto a te stesso”

Ci si scopre all'improvviso fragili e con una maschera tanto inadeguata da diventare ridicola.
E allora è lì la doppiezza del ricordo, della memoria che da falsa pista si può trasformare in strumento con cui sollevarsi.
Tolto il velo il passato può scoprire la ferita ma può essere anche la forza con cui affrontare il futuro.
Bello, intenso e leggero al tempo stesso. La soddisfazione di leggere un bel libro italiano.


"ci sono cose che si trovano fuori dalla portata della naturalezza: adesso tra noi c’è un’urgenza del tutto nuova, e va affrontata subito, prima che si depositi in profondità, dove comincerebbe immediatamente a crescerci sopra l’alga della consuetudine – che tutto nasconde, nelle famiglie, tutto soffoca, tutto compatta in quel grumo di urgenze trascurate che viene chiamato affetto"

[Mirela · Rating 5 out of 5]

„– Vă mulţumesc încă o dată, bălmăjeşte femeia. N-o să mă pot revanşa niciodată, ştiu, dar...
Şi iată că am făcut-o să tacă. I-am pus mâna pe gură, asta am făcut. Mi-am ridicat mâna asupra ei, da, şi i-am atins buzele alea ale ei de spumă roşie, cu neruşinare, cu degetele, eu. Şi ştiu de ce am făcut-o.
– Rezistă, îi şoptesc.
Şi ştiu şi de ce, imediat după ce i-am spus asta, tutuind-o atât de afectuos, atât de bine, şi dând naştere avântului cu care ea se aruncă pe mine, într-o îmbrăţişare adevărată, carnală, astfel încât mâinile ei mi s-au încleştat pe spinare, îşi striveşte sânii de pieptul meu, parfumul ei de centre comerciale pierdute în amintire îmi invadează nările, iar chipul ei, brusc scuturat de suspine, se cufundă în scobitura gâtului meu. Da, ştiu exact de ce am provocat reacţia asta.
Ideea e ca noaptea trecută
Am făcut-o pentru că aşa, camuflat în îmbrăţişarea asta, pot să ridic mâna care strânge foaia
când eram în maşină
în spatele ei
şi tu m-ai întrebat
şi pot să citesc în continuare
dacă am avut vreodată
strângând-o cu mâna cealaltă,
o relaţie,
dar în realitate sprijinindu-mă de ea
iar eu ţi-am
ca să nu mă prăbuşesc
spus că nu
fiindcă am înţeles
te-am minţit.
– sunt un om terminat.”

[Aprile · Rating 5 out of 5]

Mi è piaciuto, moltissimo. Di Sandro Veronesi avevo già letto nel 2006, per caso, Caos calmo e mi era piaciuto anche quello - molto più della versione cinematografica con Isabella Ferrari e Nanni Moretti - e un fatto mi aveva colpito su tutti: la moglie del protagonista è una traduttrice come me, nata esattamente il mio stesso giorno/mese/anno e con una figlia nata lo stesso giorno/mese della mia! (c'è una cosa che ci differenzia sostanzialmente, almeno per adesso, ma evito lo spoiler). Curiosità: il protagonista de La forza del passato avrà un ruolo in Caos calmo.
Bene, La forza del passato mi è piaciuto ancora di più, la scrittura è scorrevole, non particolarmente ricercata ma corretta e spontanea, si legge velocemente, con piacere, c'è anche una certa suspense, interessanti tutti i riferimenti letterari e cinematografici, evocano il passato, le emozioni collegate e questo, e per darne maggiore consapevolezza (che di stratificazione stiamo parlando) riferendosi ai soldi parla ancora di lire, non di euro, nel 2000 avrebbe potuto farlo, ma non ha voluto, all'inizio del racconto le lire erano più indicate, avrebbe potuto farlo solo alla fine, a indicare il cambiamento.
Qui, il fatto che mi colpisce su tutti non è una coincidenza o circostanze uguali, ma il fatto che ho provato una rara identificazione con i pensieri del protagonista - sicura proiezione dell'autore -, con i meccanismi con cui questi pensieri, ragionamenti, sensazioni prendono forma, con i processi di valutazione e analisi messi in atto continuamente nella quotidianità, con le riflessioni sul senso della vita, con la diversità tra ciò che si vorrebbe esprimere a parole e ciò che invece si riesce miseramente a dire, con la naturalezza con cui si spostano i nostri limiti di tolleranza per poter inglobare nella nostra vita un'altra esperienza. Trovo sia un racconto sulla maturità, sul passaggio da giovane uomo ad adulto, sulla differenza tra gli occhi chiusi e gli occhi aperti, sul fatto che accettare qualcosa che si allontana da ciò che si voleva o credeva essere, a volte fa sì che il culo non cada per terra.

[NeDa · Rating 5 out of 5]

Обичам книги, в които сякаш нищо не се случва, и ей така, в едно спокойно и забавно дъра-бъра се стига до разпиляването на един свят на хиляда парчета несглобяем пъзел...

[Mihail Victus · Rating 4 out of 5]

Ca și în "Colibri", Veronesi dă dovadă de-o scriitură excelentă. Povestea, redată din perspectiva unui scriitor de cărți de copii, curge foarte bine, îți menține curiozitatea, datorită personajului secundar Gianni, și oricum e o plăcere să citești o carte așa bine scrisă. Dar apoi se întâmplă capitolul 18, în care autorul schimbă deodată stilul, punând personajul și povestea pe locul doi. Experimetează așa vreo patru capitole, motiv pentru care nu voiam să acord mai mult de trei stele. Din fericire, finalul salvează cât de cât eroarea asta.

[Natasja · Rating 5 out of 5]

Na 'Kalme chaos' was ik al serieus onder de indruk van Sandro Veronesi, en na het lezen van 'In de ban van mijn vader' ben ik helemaal verkocht.
Alles klopt in dit boek, er staat geen zin te veel of te weinig, het verhaal blijft in je hoofd zitten, en de schoonheid van de zinnen zorgt ervoor dat je stopt met lezen om er langer van te kunnen genieten...

Veronesi kent zijn karakters door en door, hij IS zijn personages, en hij brengt dat ongelooflijk goed over op papier en in mij. Word er zelfs een beetje lyrisch van...

[Vygandas Ostrauskis · Rating 3 out of 5]

3,5/5

Skaičiau šią knygą prieš 10 metų ir ji paliko keistą įspūdį – lyg ir gerą, bet su nepasitenkinimo prieskoniu. Tad, progai pasitaikius, ryžausi dar kartą perskaityti (turiu savo bibliotekoje) ir pabandyti objektyviai įvertinti.

Pasikartojo tas pat kaip ir skaitant pirmą kartą: nuo antro iki dvylikto skyriaus knyga neįtraukė, neįtikino veiksmu ir veikėjo psichologiniu paveikslu. Toliau – įdomiau, nes atsiranda detektyvo elementai, tačiau siužeto posūkis į tai, kad pagrindinio veikėjo miręs tėvas visą gyvenimą buvo rusų agentas Italijoje, daug kuo privertė suabejoti. Gal todėl, kad esu nemažai skaitęs apie KGB ir kitas analogiškas tarnybas (ne romanus, o dokumentiką, prisiminimus – to prireikė rašant romaną „Pasroviui“) ir šiek tiek žinant apie žvalgybos tarnybų specifiką, autoriaus pateikta istorija neįstengiau patikėti: netikslumai badė akis (žvalgybininkai patys nežudo savo prototipų, kurių biografija naudosis – autorius teisingai pabrėžia, kad toks įvykis – nekalto žmogaus nužudymas – kankina visą gyvenimą, tad juodiems darbams atlikti randami kiti asmenys; nelengva patikėti ir tuo, kad II pasaulinio karo laikotarpio rusas jaunuolis galėjo mokėti būtent italų kalbą, tuo labiau dar suspėti baigti du universitetus; ir t.t. ir t.t.). Tėvo draugo (irgi rusų agento) paveikslas – gana paviršutiniškas – taip pat gan blankus ir logine, ir vaizdine, ir realumo (įtikinamumo) prasme.

Pagirti galima už tai, kad autorius puikiai valdo stilių, kalba gyva, vaizdinga, todėl knyga – nekreipiant dėmesio į mano paminėtus ir nepaminėtus netikslumus – daugeliui skaitytojų gali būti visai įdomi.

P.S. Panaši istorija apie amerikiečių jaunuolius, sužinojusius, kad jų tėvai yra ne tik rusai, bet ir profesionalūs agentai-nelegalai, buvo viešai atskleista prieš porą metų, kai minėti agentai, netrumpai iškalėję JAV kalėjime, buvo iškeisti į tokio pat likimo amerikiečius. Šie jaunuoliai, sužinoję tikrąją savo tėvų istoriją, nepanoro su jais gyventi Rusijoje ir grįžo į JAV. Jokiu būdu neteigiu, kad autorius galėjo pasinaudoti šia istorija, nes knyga parašyta kur kas anksčiau (2000 m.), tik noriu pabrėžti, kad teoriškai panaši istorija galėjo nutikti ir Italijoje.

[dete · Rating 4 out of 5]

детски писател, странни случки и изведнъж на 166-тата страница книгата избухва.

Значи бракът ми загива в обятията на една жена точно както винаги дъм се старал да не загине ден след ден с години съм се борил и мъчилл и учил как с педантична вещина да не придавам значение и съм усвоил умението нехайно да обелвам като лучени люспи всички чарове на другите жени и сляпо да вярвам в невероятната догма според която те не може да имат никакви чарове и точка всички чарове и точка и нищо тяхно което блести не е злато и точка и по принцип трябва да се забравя на секундата и точка и най-добре изобщо да не се забелязва нищо че това е агресивно и крайно аз тая несправедливост вече си я върша по инерция и дори сега я извърших спрямо тая жена която ме подпира в безконечната си прегръдка сластна мека властна нажежена непристойна защото изпепелява плата на дрехите и се стреми право към плътта

[Lita · Rating 3 out of 5]

Pēc grāmatas anotācijas izlasīšanas biju gaidījusi kaut ko spraigāku, bet tā vietā pavadīju vairāk kā 200 lpp. galvenā varoņa galvā laikā, kad tam tiek atklāti divi lieli noslēpumi - viens par tēvu, bet otrs par sievu. Tā nu sanāca sekot līdz Džanni iekšējam dialogam un notikumu atstāstījumam no viņa skatu punkta (jo grāmata ir sarakstīta pirmajā personā), kas, kā jau ar cilvēka domām notiek, brīžiem bija sakārtotas, bet brīžiem nedaudz haotiskas. Kopumā grāmata ir lasāma, bet (atšķirībā no Džanni) es īsti visam līdz galam nenoticēju. Man pietrūka sasaistes starp abiem noslēpumiem, un radās sajūta, ka grāmatai varēja būt divas atsevišķas daļas (vienīgi Džanni turpināja mocīties un analizēt savas bijušās 'idilliskās' dzīves patiesīgumu, mēģinot izlemt, kam ticēt un kam nē). Nobeigumā gan jāpiebilst, ka nav bieži sanāci lasīt grāmatu, kas sarakstīta pirmajā personā, līdz ar to šī bija interesanta lasītāja pieredze.

[D · Rating 3 out of 5]

In the first part of the book, a number of surprising and intriguing story lines, all having to do with the main character but otherwise unconnected, are introduced. In the second part, some more story lines are created and then all but one of them are abandoned without a satisfactory ending. When I finished thus book, I realized that it has the same "architecture" as
Chaos calme by the same author. However, I preferred that book over this one.

[Dimitar Pizhev · Rating 5 out of 5]

Невероятна книга - от онези, които те разхвърлят и преподреждат и накрая сякаш не си себе си или може би си повече себе си, някаква по-добра или поне по-осъзнаваща версия на себе си... кой знае. Рядко се влюбвам в нечий стил на писане толкова тотално. Криволинеен и само/ироничен, адски съвременен.

[Кремена Михайлова · Rating 4 out of 5]

„… аз присъствах, така да се каже, на завръщането си в мен самия: буквално почувствах как паметта се плъзна обратно в мен, сегмент по сегмент, от отвъдното, в което упойката я беше изпратила. Това свестяване беше много по-различно от обикновеното сутрешно събуждане, когато очите се отварят и – бам! – този, който си, влиза в кожата ти на секундата. Сега процесът беше много по-бавен и постепенен, както когато рестартираш компютър и той започва да зарежда всичко, което му е необходимо, за да функционира – програми, информация, памет, - като го вади от диска в определен ред. Все едно да видиш самосъзнанието си не като монолитно цяло (гранично, масивно цяло), а като верижно единство от множество отделни съзнания. Все едно да наблюдаваш как хамалите разполагат по местата им всичките ти принадлежности, това е, една след друга, в дома, където винаги си живял и който е трябвало да напуснеш за известно време – накрая всичко си е както винаги, но операцията, благодарение на която това става възможно, ти отнема известно време и през него забелязваш за първи път разликата между стената и етажерката с книги, която обикновено е залепена за нея.“

„… бъде принуден да пропусне да речем два поредни уикенда в които е имал право да бъде със сина си и заради това го вижда чак след шест седмици не се напъвай ти да смяташ а ми повярвай ако прескочи два уикенда а неговият ред е да взима малкия на всеки втори се събират общо шест седмици без виждаме е междувременно синът на този баща ще е пораснал с около 0,799 сантиметра разбираш ли тоест с почти сантиметър което за човек с ръст около метър и трийсет сам се сещаш че е бая много толкова ужасно много е че се забелязва и с невъоръжено око слушай бе не реви не съм свършил и този баща който до определен момент изобщо не е забелязал че детето му расте защото винаги му е било под око изведнъж го вижда избуяло с почти цял сантиметър и не знам на теб това как ти се струва но на мен не ми хареса ама никак не ми харесва…“

„Веднъж направихме обратното: Ана отиде за вестници и топла пица, а аз застанах на терасата с Франческино на ръце. Помахахме си с разменени роли. Беше чудесно.“

„Аз съм съпругът, който се стараеше да не изневерява на жена си, сякаш това е единствената опасност за неговия брак…“

„Аз съм детският писател, който краде идеи от всичко живо и твърди, че не държи да бъде нищо повече от това, което е, само дето държи и още как…“

„Удивително нещо, играя си на истина-неистина със собствената си майка, казваме си дори онова, което не изговаряме…“

„Спомените всъщност невинаги те правят по-силен и въпреки това човек някак си все ги асоциира със силата.“

[Sarah · Rating 4 out of 5]

i was immediately struck by the freshness of this author's voice - i wonder how much of unique word choice and phrasing was veronesi vs. the translator. (the latter is supposed to be invisible, but how is that really possible?). it starts off with a very gripping, almost 24-like plot buildup. it doesn't maintain that pace of action, though; it goes internal rather quickly. but rather than being boring, i was really fascinated by several passages of the narrator's self-exploration. especially page 28, describing the twisted of arc of aging and knowing oneself, ending up not knowing yourself at all. i am 28 now, so that this super resonant section was on the same page was a little eerie.
i was pretty confused at the end - but that might be partly because i finished it last last night in a bit of a hurry. but even if i don't go back and figure out what was actually happening there at the end, i still will have loved this read.

[Sve · Rating 3 out of 5]

I am sorry to say, but this book is a torture for me. From the very beginning, the author is occupying us with his dramas, doubts, fears and paranoyas. He is so meticulous in accounting about his inner life that instead of achieving the effect of making the story catchy, he bored me to death. And the drama seems so well made to look like a drama.
I rarely leave a book unread when started, but - sorry to say - this one will be such a case.

Update: After meeting the translator in Bulgarian I am going to give the book another chance :)

[Chris · Rating 4 out of 5]

Heerlijk boek, weeral. Die schrijver laat me toch niet los. Weer soms hilarisch, treurig maar ook intens. Hoe hij iets wat enkele seconden duurt, haarfijn kan beschrijven, in slow motion bijna. Bijvoorbeeld hoe je de vettige Italiaanse meeneemmaaltijden in de vuilbak moet gooien. Je voelt de restjes bijna langs je handen druipen. Of hoe hij één secondelange blik van een vrouw over enkele pagina's kan uitsmeren, vol uitweidingen die nooit vervelen.
Maar het boek gaat eigenlijk over hoe we denken te zijn en hoe we werkelijk zijn, hoe we leven in onze eigen illusie en dit weigeren te zien. Maar het gaat ook over hoe we zelf beslissen om met de werkelijkheid om te gaan en hoe we die illusie vorm geven.

[Delphine · Rating 4 out of 5]

Je viens de lire un excellent roman policier, La Force du passé de Sandro Veronesi. Gianni, un écrivain pour la jeunesse, vit à Rome. Peu après le décès de son père qu'il considérait au mieux comme un Démocrate Chrétien bon teint, au pire comme un fasciste, Gianni est approché par un inconnu qui tente de l'enlever, puis le retrouve, lui présente des excuses et lui annonce de but en blanc que son père était en fait un agent du KGB.

La vie de Gianni va dès lors être bouleversée. Il va découvrir que sa famille est bien différente de ce qu'il croyait, que sa femme a peut-être été infidèle et que le héros de ses romans pour enfants, Pizzano Pizza, prend son indépendance.

La Force du passé de Sandro Veronesi est un roman drôle, que l'on dévore en deux heures sans s'arrêter. Son narrateur est attachant et la fin du roman particulièrement réussie.

Ce roman a été couronné du Prix Campiello et du Prix Viareggio Repaci en 2000.

[Françoise · Rating 3 out of 5]

Quelle déception! L'idée de départ était pourtant excellente: le père du narrateur, un ponte de la Démocratie Chrétienne, était en réalité un espion du KGB! Mais l'intrigue ne débouche sur rien de particulier. Ou bien est-ce moi qui lit trop de romans américains, parfaitement ficelés, dont les auteurs appliquent à la lettre de cours de "créative writing"? Est-ce l'apannage des auteurs européens (?) de faire comme bon leur semble, d'accrocher l'attention du lecteur au début du roman pour ensuite "trahir" ses attentes? Je persiste à penser que gâcher ainsi une telle idée est une espèce de crime littéraire...

[Marijn Roos · Rating 4 out of 5]

Zo, dit is wel een tip, zeg maar. Grote vragen komen aan bod. Als je vader misschien niet helemaal is wie jij dacht dat hij was, en ook je moeder niet en ook je vrouw niet, ben jij dan zelf wel degene die jij denkt die je bent? Als je het uit gelezen hebt, ga je pas echt over dat figuur in de spiegel nadenken. Tijdens het lezen vraag je je voornamelijk af of die dikke vriend van zijn vader wel echt een vriend van hem was. En natuurlijk is het weer zo'n boek dat op zulke vragen geen antwoord geeft. GRRRRRR.

[Sve · Rating 3 out of 5]

Веднъж се опитах да прочета книгата на английски, но не ми потръгна. Сигурно заради чуждия език и дългите изречения. Има една глава дето е само едно изречение. 8 страници едно изречение! По принцип мразя дълги изречения, ама точно тази глава единственото изречение е използвано много хитро.
Книгата е странна...не знам какво да кажа. Прилича ми по-скоро на филм, всъщност и това вероято е търсен ефект.

[Robert Wechsler · Rating 4 out of 5]

The narrator is pitiful. He overreacts, he thinks everything through too much, his marriage is a mess, he can’t write anymore (although he turns the story of his father into an absurdist tale of his hero, Pizzano Pizza), he can’t decide what to believe, he can’t deal with his wife’s unfaithfulness (or how she lets him know). But the narration works well in this appropriately short novel.(Read in Alistair McEwen's English translation.)

[Maria Beltrami · Rating 4 out of 5]

Qual'è la verità? Ma soprattutto, cos'è la verità, e che cosa è davvero importante nella vita? L'apparenza o la sostanza, il passato o il presente?
E' vero, il passato ritorna, che sia un padre che ha avuto una doppia identità o una moglie che ha tradito, ma è nel presente che si svolge la vita di ogni giorno, e solo quello merita di essere vissuto.
L'inizio stenta un po', con un protagonista leggermente troppo morettiano, ma poi ci si cala nella narrazione, fino al suo finale quasi salvifico.

[Kaplumbağa Felsefecisi · Rating 3 out of 5]

Çocuk kitabı yazarı Gianni ödül aldığı günün akşamına kadar sakin ve kaygılardan uzak bir hayatı vardır. Bir taksi şoförüyle esrarengiz bir şekilde karşılaştıktan sonra, geçmişinin sırlarıyla, kimliğiyle, var oluşuyla, korkularıyla yüzleşmeye başlar.
Babasının bir Casus ajan olduğunu, karısının onu aldattığını, annesinin ondan her şeyi sakladığını, kendisiyle yüzleşmesine fırsat verecek her şeyi sırayla öğrenir.

[John · Rating 3 out of 5]

An Italian novel that's a bit of a meditation on identity, memory, appearance v. reality -- all cloaked in a sort of film-noir detective story. Much of it, I admired -- the author dovetails from one chapter to the next with great skill. But other parts tried my patience -- the extended, run-on sentences for example. On the whole, I'd recommend it for its inventiveness. Ciao!

[Steven Felicelli · Rating 5 out of 5]

Was lured by the comparisons to Eco and Calvino, but Veronesi reminds me much more of Thomas Bernhard. The protagonist is by turns banal and bat shit crazy and his maniacally mundane tangents recall the introspective hero of Bernhard's Correction. Mulling minutiae goes from puzzling, to intriguing to sublime by the final gesture of this story.