What do you think?
Rate this book
El arte de la vida: De la vida como obra de arte
En nuestra sociedad individualizada todos somos artistas de la vida, ya sea por propia elección o por imperativo social. Y esto es así lo creamos o no, nos guste o no. Esta sociedad espera de nosotros que dediquemos nuestros recursos y capacidades a dar sentido y dirección a nuestras vidas, aunque para ello no tengamos las herramientas y materiales de los que sí disponen los artistas en sus estudios para concebir y ejecutar su obra. Y somos alabados o censurados en función de los resultados que obtenemos, por lo que hemos conseguido o no, por aquello que alcanzamos y perdimos. En esta nueva obra, Zygmunt Bauman realiza una brillante descripción de las condiciones en las que elegimos cómo queremos vivir y de las limitaciones que pueden imponerse a dicha elección. Por último, pero no por eso menos importante, nos ofrece un estudio sobre las maneras en que nuestra sociedad, la sociedad líquida e individualizada de consumidores, influye (aunque no determina) la manera en que construimos y narramos nuestras trayectorias vitales.
176 pages, Hardcover
First published January 1, 2008
147 people are currently reading
1612 people want to read
About the author
Zygmunt Bauman
262 books2,346 followersZygmunt Bauman was a world-renowned Polish sociologist and philosopher, and Emeritus Professor of Sociology at the University of Leeds. He was one of the world's most eminent social theorists, writing on issues as diverse as modernity and the Holocaust, postmodern consumerism and liquid modernity and one of the creators of the concept of “postmodernism”.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 70 reviews
November 13, 2016
The thing about any book by Bauman is that he crams more ideas per page than just about any other writer I can think of. And many of these ideas stop you reading so that you can mull over them for a while. Which, therefore, makes even a relatively short book like this one something that can take a while to read. It also means any review can only really skim across the surface in the hope you might read the original for the wealth available there.
In many ways I could sum up the point of this book by saying that life in what Bauman refers to as the ‘liquid modern’ phase of history we are currently living through is something we need to take on as a project, and that this something that we cannot put off or ‘not do’. All of the choices we make are choices that impact on our life and life’s course. We might as well approach life as if we were constructing a work of art. If this were all Bauman was saying this book would hardly be worth reading – rather you would be better off reading one of the ‘how to’ books he refers to as having a best before date somewhat between milk and yoghurt. His point is that this idea of ‘life as project’, ‘life as performance’ or ‘life as work of art’ is a remarkably recent one in human history and one that only makes sense given other things we probably take for granted about our world.
For instance, prior to capitalism people were much more likely to be born into whatever it was they were going to be – if you were born a peasant or a prince that was great, but you certainly didn’t get to choose to stop being one and become the other – no matter what your ‘personal attributes’ were. Social mobility, as such, simply did not exist. And this is important, since it meant that the degrees of freedom you had in making your own life a ‘work of art’ – in constructing your own pathway through life –were similarly non-existent.
This is not likely to have been much of a problem to people, not just for the obvious reason that you can’t mourn what you never had (in fact, we live in a world where the vast majority of people are encouraged most of the time mourn what they have never had – it is the only thing that keeps capitalism going) but more because being constrained by the life paths we were born into meant that a well-lived life was one in which that path was pursued with honour, grace and attention. None of those words are necessarily the right word, by the way (which is part of the reason you got all three) – the idea is that in the universe of that now bygone society each individual had, at birth, a fixed position and path to pursue, and their worth was measured in their dedication to pursuing that path.
Now, this isn’t as ancient an idea as it might sound. As Bauman says, in many ways this kind of meta-choice was the focus of Sartre’s philosophy and something Bauman himself followed while he was a young man – and although Bauman is now about as old as the world allows you to get, while I’m writing this he is still alive – he is still referring to a time that wasn’t all that long ago. As he says, once-upon-a-time the general path was what you chose (I’m going to become a poet, I’m going to become a doctor, etc) and then there were signposts along the way to direct your footsteps. There were clear things you would need to learn (different in either case, but still relevant for ALL poets or ALL doctors) according to pathways selected. That is, people could choose various destinations, however, the pathways to those destinations stayed pretty much the same and well-trodden. That isn’t the case today – increasingly, what you know and can rely on to ‘work’ today, you can more or less assume will cause you problems tomorrow.
This also implies a relationship to ‘art’ that is somewhat different to how we think of art today – something Bauman spends quite a bit of time discussing. You see, in this bygone world the life paths available to be chosen were essentially permanent, and so to create one’s life in such an environment – to create one’s life as a work of art in such an environment – implied constructing a ‘work of art’, or a ‘life project’ that would be also basically ‘permanent’. The attraction is similar to the work of architects of public buildings in the 18th or 19th centuries – these buildings were designed to last and to reflect a kind of perfect harmony in classical proportions (think columns and balance – sturdy persistence). Rather than the decidedly temporary public buildings of today. No one really expects even celebrated buildings of today to last for centuries, and certainly not for millennia. The destruction of the World Trade Centre was shocking – but none of us would have expected those buildings to outlast the pyramids. That really wasn’t their point.
And this is a theme that Bauman returns to time and time again. For instance, he talks about a young woman delighted that the shorts she bought at Top Shop are shown in Vogue and therefore this goes to justify her taste. His point is that this means she is likely to continue shopping at Top Shop, to use this label as a way to construct her identity – the difference is that she certainly won’t be shopping at Top Shop for the same sort of shorts the next time she goes there – even if her old pair have, by that time, been worn threadbare. Not only will that style of shorts no longer be available, but she wouldn’t even want them even if they were. The point today is that everything is in flux all of the time – the constants are in finding the ‘good taste’ to create one’s own identity and to constantly engage in the creative act of identity creation – and this is a kind of work of art.
Except, of course, the example given here is one of the problems we are confounded with in this ‘project’ – that is, since capitalism exists by, as he says somewhere else, constantly reducing the distance between the showroom and the rubbish bin, consumerism is a kind of cheap version of identity formation – but just as cheap as it is, it is also ubiquitous, unavoidable and inevitable. We are what we buy and what we buy is structured by the kinds of people we believe ourselves to be.
Much of the start of this book considers the contradictory aspects of ‘happiness’. Aristotle says in his Ethics that the good life is a happy life (well, sort of – what is translated as ‘happiness’ really says something closer to ‘good spirited’). Anyway, happiness seems like an obvious thing for us to pursue – in fact, the pursuit of happiness is one of those things Americans can be heard to mumble under their breaths while holding their hands over their hearts and voting for Trump. Happiness is a pretty good thing, it is not hard to see why people might be fond of it, but it might be even better if we could define it. Shakespeare’s sonnet 129 – The expense of spirit in a waste of shame – shows that even the greatest of happinesses are short lived and anything but ‘obviously good’. As a very dear friend said to me once, some people inject heroin because they say it feels like having seven orgasms all at once – and I avoid it for much the same reason.
The problem with happiness is we are so terrible at having the least idea about what will help us be happy. What is interesting is that our current social organisation is such that it stresses individual happiness and this is very much ‘inner’ directed. The metaphors Bauman uses to discuss this are those of centripetal and centrifugal forces – both are forces that from the ‘centre’, but one draws toward and one away from that centre. Here he provides a sustained critique of Nietzsche – always a good thing – and by implication also Foucault, at least to the extent that Foucault can be read as a follower of Nietzsche’s ‘will to power’ – only ever a partial reading.
But even here the complications do not stop. How are we to be moral? For Nietzsche this question is basically ‘who deserves to be treated morally?’ and by this he says that the vast majority of humanity are simply unworthy of anything but contempt – freedom is wasted on the masses of humanity because they lack the nobility that would allow them to make a real difference to the world – the weak, the botched and the bungled created morality as a way to constrain the great and the worthy. I’ve always hated Nietzsche’s work, so, I find Bauman’s critique of it here well worth reading. But I have to stress my own prejudice.
We are left wondering if morality is even possible. One of the points Bauman makes is that we generally would not consider something to be a moral act if it came with a calculation of the costs and benefits associated with doing the act. You know, if I save a child from drowning as a spontaneous act then that is moral – but if I do it while anticipating some reward I might receive from the child’s parents, that is not so good.
And the most powerful thing here is his discussion of those people in Poland who during the Nazi occupation hid Jews, knowing that if they were caught it meant death. Sociologists studied the standard characteristics of these people – religion, class, level of education, that sort of thing – and found that none of these predicted who would and who would not act morally to the extent of risking their own lives to save the lives of others. As he says, what court of law would convict you for not risking your own life to save the lives of others? Except, there is a court that will convict you of that, even completely unreasonably – your own conscience. Perhaps that is why Nietzsche is so popular today – who better to justify the accidents of birth that privilege some while punishing others while making these accidents appear as expressions of merit?
Now, don’t get me wrong here – I think a lot of the choices we think we make as an expression of our free will are not nearly as free as we like to imagine. In fact, a lot of this book stresses allowing such choices to be left to our natural inclinations, and these, as Bourdieu would stress, are formed by our socialisation. But what I said in the last paragraph – as contradictory to this paragraph as it is possible to be – still holds. There is no simple equation that links cause and effect here – there are butterfly effects that make causation appear as random accidents. And it is in this confusion amidst the impossibility of calculation that ‘free will’ appears to us. Ultimately, our choices might well be a reflection of our pre-knowledge and experience – but if it still feels like a free choice, then that is where the art of life resides – within the choices we make, however constrained. The problem is that so much of what we are presented with in life is a kind of three card trick that makes us feel like individuals while purchasing the latest style of hot pants from Top Shop…
In many ways I could sum up the point of this book by saying that life in what Bauman refers to as the ‘liquid modern’ phase of history we are currently living through is something we need to take on as a project, and that this something that we cannot put off or ‘not do’. All of the choices we make are choices that impact on our life and life’s course. We might as well approach life as if we were constructing a work of art. If this were all Bauman was saying this book would hardly be worth reading – rather you would be better off reading one of the ‘how to’ books he refers to as having a best before date somewhat between milk and yoghurt. His point is that this idea of ‘life as project’, ‘life as performance’ or ‘life as work of art’ is a remarkably recent one in human history and one that only makes sense given other things we probably take for granted about our world.
For instance, prior to capitalism people were much more likely to be born into whatever it was they were going to be – if you were born a peasant or a prince that was great, but you certainly didn’t get to choose to stop being one and become the other – no matter what your ‘personal attributes’ were. Social mobility, as such, simply did not exist. And this is important, since it meant that the degrees of freedom you had in making your own life a ‘work of art’ – in constructing your own pathway through life –were similarly non-existent.
This is not likely to have been much of a problem to people, not just for the obvious reason that you can’t mourn what you never had (in fact, we live in a world where the vast majority of people are encouraged most of the time mourn what they have never had – it is the only thing that keeps capitalism going) but more because being constrained by the life paths we were born into meant that a well-lived life was one in which that path was pursued with honour, grace and attention. None of those words are necessarily the right word, by the way (which is part of the reason you got all three) – the idea is that in the universe of that now bygone society each individual had, at birth, a fixed position and path to pursue, and their worth was measured in their dedication to pursuing that path.
Now, this isn’t as ancient an idea as it might sound. As Bauman says, in many ways this kind of meta-choice was the focus of Sartre’s philosophy and something Bauman himself followed while he was a young man – and although Bauman is now about as old as the world allows you to get, while I’m writing this he is still alive – he is still referring to a time that wasn’t all that long ago. As he says, once-upon-a-time the general path was what you chose (I’m going to become a poet, I’m going to become a doctor, etc) and then there were signposts along the way to direct your footsteps. There were clear things you would need to learn (different in either case, but still relevant for ALL poets or ALL doctors) according to pathways selected. That is, people could choose various destinations, however, the pathways to those destinations stayed pretty much the same and well-trodden. That isn’t the case today – increasingly, what you know and can rely on to ‘work’ today, you can more or less assume will cause you problems tomorrow.
This also implies a relationship to ‘art’ that is somewhat different to how we think of art today – something Bauman spends quite a bit of time discussing. You see, in this bygone world the life paths available to be chosen were essentially permanent, and so to create one’s life in such an environment – to create one’s life as a work of art in such an environment – implied constructing a ‘work of art’, or a ‘life project’ that would be also basically ‘permanent’. The attraction is similar to the work of architects of public buildings in the 18th or 19th centuries – these buildings were designed to last and to reflect a kind of perfect harmony in classical proportions (think columns and balance – sturdy persistence). Rather than the decidedly temporary public buildings of today. No one really expects even celebrated buildings of today to last for centuries, and certainly not for millennia. The destruction of the World Trade Centre was shocking – but none of us would have expected those buildings to outlast the pyramids. That really wasn’t their point.
And this is a theme that Bauman returns to time and time again. For instance, he talks about a young woman delighted that the shorts she bought at Top Shop are shown in Vogue and therefore this goes to justify her taste. His point is that this means she is likely to continue shopping at Top Shop, to use this label as a way to construct her identity – the difference is that she certainly won’t be shopping at Top Shop for the same sort of shorts the next time she goes there – even if her old pair have, by that time, been worn threadbare. Not only will that style of shorts no longer be available, but she wouldn’t even want them even if they were. The point today is that everything is in flux all of the time – the constants are in finding the ‘good taste’ to create one’s own identity and to constantly engage in the creative act of identity creation – and this is a kind of work of art.
Except, of course, the example given here is one of the problems we are confounded with in this ‘project’ – that is, since capitalism exists by, as he says somewhere else, constantly reducing the distance between the showroom and the rubbish bin, consumerism is a kind of cheap version of identity formation – but just as cheap as it is, it is also ubiquitous, unavoidable and inevitable. We are what we buy and what we buy is structured by the kinds of people we believe ourselves to be.
Much of the start of this book considers the contradictory aspects of ‘happiness’. Aristotle says in his Ethics that the good life is a happy life (well, sort of – what is translated as ‘happiness’ really says something closer to ‘good spirited’). Anyway, happiness seems like an obvious thing for us to pursue – in fact, the pursuit of happiness is one of those things Americans can be heard to mumble under their breaths while holding their hands over their hearts and voting for Trump. Happiness is a pretty good thing, it is not hard to see why people might be fond of it, but it might be even better if we could define it. Shakespeare’s sonnet 129 – The expense of spirit in a waste of shame – shows that even the greatest of happinesses are short lived and anything but ‘obviously good’. As a very dear friend said to me once, some people inject heroin because they say it feels like having seven orgasms all at once – and I avoid it for much the same reason.
The problem with happiness is we are so terrible at having the least idea about what will help us be happy. What is interesting is that our current social organisation is such that it stresses individual happiness and this is very much ‘inner’ directed. The metaphors Bauman uses to discuss this are those of centripetal and centrifugal forces – both are forces that from the ‘centre’, but one draws toward and one away from that centre. Here he provides a sustained critique of Nietzsche – always a good thing – and by implication also Foucault, at least to the extent that Foucault can be read as a follower of Nietzsche’s ‘will to power’ – only ever a partial reading.
But even here the complications do not stop. How are we to be moral? For Nietzsche this question is basically ‘who deserves to be treated morally?’ and by this he says that the vast majority of humanity are simply unworthy of anything but contempt – freedom is wasted on the masses of humanity because they lack the nobility that would allow them to make a real difference to the world – the weak, the botched and the bungled created morality as a way to constrain the great and the worthy. I’ve always hated Nietzsche’s work, so, I find Bauman’s critique of it here well worth reading. But I have to stress my own prejudice.
We are left wondering if morality is even possible. One of the points Bauman makes is that we generally would not consider something to be a moral act if it came with a calculation of the costs and benefits associated with doing the act. You know, if I save a child from drowning as a spontaneous act then that is moral – but if I do it while anticipating some reward I might receive from the child’s parents, that is not so good.
And the most powerful thing here is his discussion of those people in Poland who during the Nazi occupation hid Jews, knowing that if they were caught it meant death. Sociologists studied the standard characteristics of these people – religion, class, level of education, that sort of thing – and found that none of these predicted who would and who would not act morally to the extent of risking their own lives to save the lives of others. As he says, what court of law would convict you for not risking your own life to save the lives of others? Except, there is a court that will convict you of that, even completely unreasonably – your own conscience. Perhaps that is why Nietzsche is so popular today – who better to justify the accidents of birth that privilege some while punishing others while making these accidents appear as expressions of merit?
Now, don’t get me wrong here – I think a lot of the choices we think we make as an expression of our free will are not nearly as free as we like to imagine. In fact, a lot of this book stresses allowing such choices to be left to our natural inclinations, and these, as Bourdieu would stress, are formed by our socialisation. But what I said in the last paragraph – as contradictory to this paragraph as it is possible to be – still holds. There is no simple equation that links cause and effect here – there are butterfly effects that make causation appear as random accidents. And it is in this confusion amidst the impossibility of calculation that ‘free will’ appears to us. Ultimately, our choices might well be a reflection of our pre-knowledge and experience – but if it still feels like a free choice, then that is where the art of life resides – within the choices we make, however constrained. The problem is that so much of what we are presented with in life is a kind of three card trick that makes us feel like individuals while purchasing the latest style of hot pants from Top Shop…
September 7, 2017
-"Mutluluk" yanlışın bulunmayışının eşanlamlısı değil midir? Yanlışın mevcudiyetinin imkânsızlığı değil midir? Her türlü yanlışın imkânsızlığı değil midir?
Bu mümkün müdür?
İnsanın mutluluk arayışı pekâlâ kendi kendini baltalamanın nedeni olabiliyor.
-Bilimsel alışmalar, inanılan zenginlik artışı ile mutluluk artışı arasında hiçbir bağlantının olmadığını ortaya koyuyor; "temel yaşamsal" ihtiyaçların doyumuna imkân sağladıktan sonra (yıllık kişi başı 10000$) ekonomi mutluluk üzerinde etkili olamıyor. Aksine, gelirlerin yükselmesi katlanması bile güç olan huzursuz ve tedirgin edici bir can sıkıntısı ve belirsizliği, çileden çıkarıcı bir belirsizliği getiriyor.
-Eldeki nakit paranız ve krediniz ne olursa olsun, bir AVM'de, sevgi ve dostluğu, aile hayatının zevklerini, sevdiklerinizle ilgilenmekten ya da sıkıntıdaki bir tanıdığa yardım etmekten gelen tatmini, iyi yapılan bir işten elde edilen özsaygıyı, hepimizde ortak olan "zanaatkarlık yeteneğini" tatmin etmeyi, iş arkadaşları ve ilişkide olduğunuz diğer insanların takdir, sempati ve saygısını bulamazsınız.
-Birlikte geçirilecek zamanın eksikliğini ve birbiriyle konuşmanın nadirliğini telafi etmek için sevilen kişilere alınan pahalı armağanlar, prestijli markalar, birlikte pişirilen yemeklerle donatılmış bir masa etrafında toplanmanın ya da insanın derin düşüncelerini, duygularını, umutlarını ve korkularını dikkate alan bir kişi tarafından dikkatle, uzun süre dinlenmenin ve şefkatli bir ilgiye, bağlılığa ve özenin değerine erişemeyecektir.
-Yaşamlarımız sanat yapıtıdır. Yaşamlarımızı yaşama sanatının gerektirdiği gibi sürdürmek için, tıpkı herhangi bir sanatın ustası gibi kendimize mükemmellik standartları seçmeli, bunu bazen beceremesek de umudumuzu yitirmeden ÖZEN ve ÇABAMIZI sürdürmeliyiz (malum ufuk gibi, yaklaştıkça uzaklaşacağı da unutulmamalı).
MUTLULUK, AKLIN DEĞİL HAYAL GÜCÜNÜN BİR İDEALİDİR (Kant).
Bu mümkün müdür?
İnsanın mutluluk arayışı pekâlâ kendi kendini baltalamanın nedeni olabiliyor.
-Bilimsel alışmalar, inanılan zenginlik artışı ile mutluluk artışı arasında hiçbir bağlantının olmadığını ortaya koyuyor; "temel yaşamsal" ihtiyaçların doyumuna imkân sağladıktan sonra (yıllık kişi başı 10000$) ekonomi mutluluk üzerinde etkili olamıyor. Aksine, gelirlerin yükselmesi katlanması bile güç olan huzursuz ve tedirgin edici bir can sıkıntısı ve belirsizliği, çileden çıkarıcı bir belirsizliği getiriyor.
-Eldeki nakit paranız ve krediniz ne olursa olsun, bir AVM'de, sevgi ve dostluğu, aile hayatının zevklerini, sevdiklerinizle ilgilenmekten ya da sıkıntıdaki bir tanıdığa yardım etmekten gelen tatmini, iyi yapılan bir işten elde edilen özsaygıyı, hepimizde ortak olan "zanaatkarlık yeteneğini" tatmin etmeyi, iş arkadaşları ve ilişkide olduğunuz diğer insanların takdir, sempati ve saygısını bulamazsınız.
-Birlikte geçirilecek zamanın eksikliğini ve birbiriyle konuşmanın nadirliğini telafi etmek için sevilen kişilere alınan pahalı armağanlar, prestijli markalar, birlikte pişirilen yemeklerle donatılmış bir masa etrafında toplanmanın ya da insanın derin düşüncelerini, duygularını, umutlarını ve korkularını dikkate alan bir kişi tarafından dikkatle, uzun süre dinlenmenin ve şefkatli bir ilgiye, bağlılığa ve özenin değerine erişemeyecektir.
-Yaşamlarımız sanat yapıtıdır. Yaşamlarımızı yaşama sanatının gerektirdiği gibi sürdürmek için, tıpkı herhangi bir sanatın ustası gibi kendimize mükemmellik standartları seçmeli, bunu bazen beceremesek de umudumuzu yitirmeden ÖZEN ve ÇABAMIZI sürdürmeliyiz (malum ufuk gibi, yaklaştıkça uzaklaşacağı da unutulmamalı).
MUTLULUK, AKLIN DEĞİL HAYAL GÜCÜNÜN BİR İDEALİDİR (Kant).
February 21, 2021
Apesar do tom pedagógico da obra, a superficialidade das reflexões de Bauman não satisfazem o leitor mais exigente; as análises de Bauman à modernidade líquida são interessantes e o autor socorre-se de uma variada bibliografia, mas, ainda assim, sinto que ficou muito por dizer.
A obra centra a sua análise na felicidade enquanto sonho, enquanto mito e enquanto possibilidade. O homem não é feliz quando alcança, mas apenas enquanto deseja alcançar. Pelo meio existem estudos estatísticos e sociológicos ao consumismo e a outras distrações contemporâneas que nos afastam daquele que será o verdadeiro propósito do ser humano: bastar-se a si próprio.
É interessante, não aborrece, mas é demasiado sucinto. Peca pela leveza excessiva; o tema pedia mais.
A obra centra a sua análise na felicidade enquanto sonho, enquanto mito e enquanto possibilidade. O homem não é feliz quando alcança, mas apenas enquanto deseja alcançar. Pelo meio existem estudos estatísticos e sociológicos ao consumismo e a outras distrações contemporâneas que nos afastam daquele que será o verdadeiro propósito do ser humano: bastar-se a si próprio.
É interessante, não aborrece, mas é demasiado sucinto. Peca pela leveza excessiva; o tema pedia mais.
February 11, 2012
The first part of the book address the pursuit of happiness. How, obviously, shopping isn't going to bring us happiness, but how we are going to fail to be happy anyway and maybe trivial pursuits at least temporarily distract us in our unfulfilled lives. He drops in an interesting idea about questioning the importance of hapiness as a target in our lives, but didn't develop any discussion in this direction which I would have liked to have seen.
The second part begins with the main theme of the book, living your life is like creating a work of art, but he quickly goes off on a tangent of examining the concept of generation with a dialectic of enlightenment and world war one and the increasing banality of the term revolution.
Returning to the theme of life as a work of art in part three he ploughs through Sartre and Nietzsche.
I read the german translation which was hard work for me. At stages I stuggled with a few pages over a week. At times I raced through pages in an hour.
What I got from the book: You can chase happiness and you have to work hard to get there, but the chasing may shift the nature of the chased. You can cast aside the dream of happiness and realise that what is all around you is happiness, but this can imply leaving comfort zones and societal "norms". Love doesn't just happen, you need to constantly work to renew and invigorate it.
This book was a present, if I borrowed or bought it myself I would go for the english language edition.
The second part begins with the main theme of the book, living your life is like creating a work of art, but he quickly goes off on a tangent of examining the concept of generation with a dialectic of enlightenment and world war one and the increasing banality of the term revolution.
Returning to the theme of life as a work of art in part three he ploughs through Sartre and Nietzsche.
I read the german translation which was hard work for me. At stages I stuggled with a few pages over a week. At times I raced through pages in an hour.
What I got from the book: You can chase happiness and you have to work hard to get there, but the chasing may shift the nature of the chased. You can cast aside the dream of happiness and realise that what is all around you is happiness, but this can imply leaving comfort zones and societal "norms". Love doesn't just happen, you need to constantly work to renew and invigorate it.
This book was a present, if I borrowed or bought it myself I would go for the english language edition.
February 26, 2017
No me ha convencido esta obra "menor" del gran sociólogo polaco. Centrado en el humano occidental y rico, su descripción es economicista y llora las desgracias del postmodernismo que según él nos aboca a consumir sin freno y a intercambiar fachadas siguiendo las modas, con la inconsistencia del "yo" como destino irrevocable.
En una imagen que me recuerda a Tiempos Modernos de Chaplin, la modernidad liquida de Bauman nos devora a base de libertad mal administrada y sobre todo de insolidaridad.
Los 2 filósofos más citados son Hobbes y Nietzsche, lo que da idea de su pesimismo en referencia al hombre, con el egoísmo intrínseco como máxima.
Citando a John Stuart Mill "en cuanto te preguntas si eres feliz, dejas de serlo" y creo que Bauman se ha lanzado a describir su percepción de la sociedad actual en conjunto sin tener en cuenta que los individuos no siempre(casi nunca, me atrevería a decir) se ajustan al patrón estadístico.
En una imagen que me recuerda a Tiempos Modernos de Chaplin, la modernidad liquida de Bauman nos devora a base de libertad mal administrada y sobre todo de insolidaridad.
Los 2 filósofos más citados son Hobbes y Nietzsche, lo que da idea de su pesimismo en referencia al hombre, con el egoísmo intrínseco como máxima.
Citando a John Stuart Mill "en cuanto te preguntas si eres feliz, dejas de serlo" y creo que Bauman se ha lanzado a describir su percepción de la sociedad actual en conjunto sin tener en cuenta que los individuos no siempre(casi nunca, me atrevería a decir) se ajustan al patrón estadístico.
June 5, 2021
Mi primera aproximación con el libro (y su título) fue un tanto escéptica por el uso de una palabra tan abarcante como lo es «arte».
Sin embargo,conforme leía la obra, parecía que las ideas de Bauman eran un eco de muchas dudas que venía masticando últimamente. Llegó en el momento que parecía que esas dudas no podían estirarse más, como si el destino deseara que tuviera en encuentro con las propuestas planteadas.
No encontré respuestas concretas a la preguntas que tenía y estuvo bien, porque puso en duda el terreno de dónde surgían esas dudas.
La gran pregunta que atañe al hombre desde siempre: ¿Qué es la felicidad?, es desmenuzada desde una perspectiva contemporánea, consumista, globalista que pareciera que corroe con su dinámica transaccional cada aspecto de nuestras vidas; pero, al mismo tiempo, evidenciando la permanente lucha que se fragua en el fondo de nosotros y que ha permanecido en disputa, política y socialmente, en los últimos siglos. La batalla entre lo individual y lo social.
El libro se siente, por momentos, caótico, sin orden, pasando de lo particular a lo específico a voluntad del escritor.
Sin embargo,conforme leía la obra, parecía que las ideas de Bauman eran un eco de muchas dudas que venía masticando últimamente. Llegó en el momento que parecía que esas dudas no podían estirarse más, como si el destino deseara que tuviera en encuentro con las propuestas planteadas.
No encontré respuestas concretas a la preguntas que tenía y estuvo bien, porque puso en duda el terreno de dónde surgían esas dudas.
La gran pregunta que atañe al hombre desde siempre: ¿Qué es la felicidad?, es desmenuzada desde una perspectiva contemporánea, consumista, globalista que pareciera que corroe con su dinámica transaccional cada aspecto de nuestras vidas; pero, al mismo tiempo, evidenciando la permanente lucha que se fragua en el fondo de nosotros y que ha permanecido en disputa, política y socialmente, en los últimos siglos. La batalla entre lo individual y lo social.
El libro se siente, por momentos, caótico, sin orden, pasando de lo particular a lo específico a voluntad del escritor.
July 17, 2022
مَن اطلع على سلسلة السيولة (الحب السائل الثقافة السائلة..) لنفس المؤلف سيسهل عليه تلقّي الرميات في هذا الكتاب.
يصف المؤلف حياة الإنسان الحديث بتنقل عجيب بين المواضيع والسعادة هي ما يربط كل الفقرات ببعضها، مفهوم السعادة عند الإنسان الغربي الحديث ويقارنها بأقوال بعض الفلاسفة..
يتردد من موضوع إلى آخر ودون أن يكتمل الأوّل تمامًا وكثيرًا ما تُترك ليكملها القارئ بنفسه؛ لم تكن قراءة مريحة ولو أنها أضافت لي الكثير.
الكتاب غزير بالاصطلاحات والأوصاف الحديثة وتصنيف المجتمعات.. التي لو شُرِحت لكان خيرًا (مع أني استفدت جدًا بالبحث عنها!)
وشعرت أن الترجمة تحتاج لكثير من السبك والمراجعة وإعادة صياغة..
وبالمجمل، فإنك لن تُجبر الناس على اتباع نفس طريق الحياة؛ لأن كلًا منا يشق طريقه في الحياة بتفرّد ولو لم ينتبه لذلك.. فكل منا له صوت داخله؛ يرشده أي طريق يختار.
"في المجتمع الحديث السائل للمستهلكين تُربح الصفقة الكاملة وتُكره الآثار الجانبية"صـ214
يأكلون ما يشاؤون ثم يبحثون عن حميات ونوادي رياضية
"تدعو كل خطوة مأخوذة إلى ترياق ينهي آثارها الجانبية المرضية" صـ213
"أصرّ فوكوياما على أن الأحلام التوتاليتارية قد فشلت بمفردها لأنه حُلِم بها قبل وقتها تحت ظروف غير جاهزة بعد لإدراكها"
192 صـ
"إن أن الميزة التي يبارك بها البشر أو يُلعنون بسببها والتي لن تُصادر او تُبعد أو تُقمع هي الإرادة الحرة" صـ194
August 21, 2021
Zygmunt Bauman pone in epigrafe al suo saggio, L’arte della vita, una frase , tratta dal De vita beata di Seneca: "tutti vogliono vivere felici, ma hanno l’occhio confuso quando devono discernere ciò che rende felice la vita". Seneca sapeva che rendere felice l’esistenza umana è un’impresa difficile. E oggi non sembra che le cose siano molto cambiate: questo è il senso del libro di Bauman.
"Quale che sia il contante e il credito di cui disponiamo, non troveremo in un centro commerciale l'amore e l'amicizia, i piaceri della vita familiare, la soddisfazione di prenderci cura dei nostri cari o di aiutare un vicino in difficoltà, l'autostima per un lavoro ben fatto, la gratificazione dell'«istinto di operosità» che chiunque possiede, la simpatia e il rispetto dei colleghi di lavoro e delle altre persone con cui abbiamo a che fare; e non potremo ottenere la libertà dalle minacce dell'indifferenza, del disprezzo, delle offese e dell'umiliazione."
Il denaro non dà la felicità; quello che compriamo nei negozi non dà la felicità; la libertà è sempre un atto di responsabilità, una costrizione a operare una scelta e scegliere significa sempre rinunciare a qualcosa: questo non dà la felicità; l’amore e il desiderio si concentrano sempre su qualcosa che ancora non è, i loro oggetti sono tutti nel futuro … inaccessibile ai sensi e non indagabile da parte della ragione.
Uno dei principali effetti dell'equiparare la felicità all'acquisto di prodotti da cui ci si attende felicità è di rendere più remota la possibilità che la ricerca della felicità si conclusa. Quella ricerca non può finire: la sua fine equivarrebbe alla fine della felicità stessa.
… Quelli che sono apparentemente i mezzi si trasformano in fini: di fronte all'elusività dello "stato di felicità" sognato e bramato l'unica consolazione offerta è quella di rimanere in pista; la speranza della vittoria finale sopravvive finché si resta in gara senza cadere sfiniti o essere espulsi con cartellino rosso.
… Impercettibilmente, la visione della felicità si sposta dalla gioia prevista, successiva all'acquisto, all'atto, precedente, di fare acquisti, che trabocca di gioiose aspettative perché colmo di una speranza ancora intatta, immacolata e non ancora delusa.
... Questo è ciò che possono fare per i loro clienti l'etichetta, il marchio e la "location": guidarli nel cammino - confuso, tortuoso e insidioso - verso la felicità: la felicità di presentarsi in pubblico con tanto di certificato pubblicamente riconosciuto e apprezzato che confermi (autorevolmente) che si è sulla strada giusta, che si è ancora in pista e che c'è ancora speranza.
"Viviamo in un'epoca in cui "attendere" è diventata una parola oscena. Abbiamo gradualmente sradicato, per quanto possibile, la necessità dell'attesa; la parola che preferiamo è ormai l'aggettivo "istantaneo".
Ciò che compriamo è già pronto a essere messo al bando, etichettato come vecchio, vivendo nella prospettiva del futuro in un mondo pieno di rifiuti. La società nichilista, dove la fine delle cose è il fine per cui le cose sono prodotte.
"Trattare il mondo come un mondo da buttare via, finiremo per trattare anche l'umanità come un'umanità da buttar via" - Anders
Il nichilismo non è solamente una teoria filosofica, è diventata una pratica comune che illude l'uomo alla felicità.
Siamo felici finché non perdiamo la speranza di essere felici in futuro: finché esiste un po' di quella speranza ci sentiamo al riparo dall'infelicità. … Ma tale speranza può rimanere viva solo a condizione di avere davanti a sé una serie di "nuove occasioni" e "nuovi inizi" in rapida successione, la prospettiva di una catena infinita di partenze.
"La condizione sociale non significa nulla se non è socialmente riconosciuta; ossia, se l'interessato non ottiene l'approvazione da parte del giusto tipo di "società" (ogni tipo di condizione sociale ha codici normativi e giudici appropriati), in quanto suo membro legittimo e meritevole: "uno di noi".
Etichette, marchi e loghi sono i termini del linguaggio del riconoscimento. Il "riconoscimento" che si spera di ottenere - e di solito si ottiene - servendosi di marchi e loghi è stato recentemente analizzato sotto il tema dell'identità.
… L'identità, pur essendo fin dall'inizio della modernità un tema centrale e un compito impegnativo, nel passaggio dall'"assegnazione" alla "conquista" (ossia da una società in cui si "nasceva" dentro la propria identità a una società in cui costruire tale identità è compito e responsabilità individuale), ha condiviso il destino di altri equipaggiamenti della vita: essendo ormai priva di una direzione definitiva una volta per tutte, e non essendo più tenuta a lasciarsi dietro di sé tracce solide e indistruttibili, ci si attende (e si preferisce) che si presti ad essere fusa e rimodellata in stampi di diversa forma. L'identità è diventata, da progetto di "tutta la vita", un attributo del momento."
Non è da sottovalutare l'umano bisogno di affermazione dell'individuo contemporaneo: stato d'animo estremamente diffuso, elemento che invece di "dare le ali" blocca a terra come un macigno. Ma allora come si può apprendere l'arte della vita, suggestivo titolo di questo libro? Dobbiamo tentare l'impossibile, dice Bauman.
Perché la felicità richiede di essere sempre un gradino sopra gli altri, ma la stima degli altri è fondamentale per dare basi all'autostima... Sempre delusi procediamo nella ricerca spasmodica della felicità. "Lascio ai lettori, sottolinea Bauman, di decidere se la coercizione a cercare la felicità nella forma praticata nella nostra società dei consumatori liquido-moderna, renda felice chi vi è costretto." Forse no, sembra volerci suggerire l'autore.
La nostra vita è un'opera d'arte - che lo sappiamo o no, che ci piaccio o no. Per viverla come esige l'arte della vita, dobbiamo - come ogni artista, quale che sia la sua arte - porci delle sfide difficili ( almeno nel momento in cui ce le poniamo) da contrastare a distanza ravvicinata; dobbiamo scegliere obiettivi che siano (almeno nel momento in cui li scegliamo) ben oltre la nostra portata, e standard di eccellenza irritanti per il loro modo ostinato di stare ( almeno per quanto si è visto fino allora) ben al di à di ciò che abbiamo saputo fare o che avremmo la capacità di fare. Dobbiamo tentare l'impossibile. E possiamo solo sperare - senza poterci basare su previsioni affidabili e tanto meno certe - di riuscire prima o poi, con uno sforzo lungo e lancinante, a eguagliare quegli standard e a raggiungere quegli obiettivi, dimostrandoci così all'altezza della sfida.
"Quale che sia il contante e il credito di cui disponiamo, non troveremo in un centro commerciale l'amore e l'amicizia, i piaceri della vita familiare, la soddisfazione di prenderci cura dei nostri cari o di aiutare un vicino in difficoltà, l'autostima per un lavoro ben fatto, la gratificazione dell'«istinto di operosità» che chiunque possiede, la simpatia e il rispetto dei colleghi di lavoro e delle altre persone con cui abbiamo a che fare; e non potremo ottenere la libertà dalle minacce dell'indifferenza, del disprezzo, delle offese e dell'umiliazione."
Il denaro non dà la felicità; quello che compriamo nei negozi non dà la felicità; la libertà è sempre un atto di responsabilità, una costrizione a operare una scelta e scegliere significa sempre rinunciare a qualcosa: questo non dà la felicità; l’amore e il desiderio si concentrano sempre su qualcosa che ancora non è, i loro oggetti sono tutti nel futuro … inaccessibile ai sensi e non indagabile da parte della ragione.
Uno dei principali effetti dell'equiparare la felicità all'acquisto di prodotti da cui ci si attende felicità è di rendere più remota la possibilità che la ricerca della felicità si conclusa. Quella ricerca non può finire: la sua fine equivarrebbe alla fine della felicità stessa.
… Quelli che sono apparentemente i mezzi si trasformano in fini: di fronte all'elusività dello "stato di felicità" sognato e bramato l'unica consolazione offerta è quella di rimanere in pista; la speranza della vittoria finale sopravvive finché si resta in gara senza cadere sfiniti o essere espulsi con cartellino rosso.
… Impercettibilmente, la visione della felicità si sposta dalla gioia prevista, successiva all'acquisto, all'atto, precedente, di fare acquisti, che trabocca di gioiose aspettative perché colmo di una speranza ancora intatta, immacolata e non ancora delusa.
... Questo è ciò che possono fare per i loro clienti l'etichetta, il marchio e la "location": guidarli nel cammino - confuso, tortuoso e insidioso - verso la felicità: la felicità di presentarsi in pubblico con tanto di certificato pubblicamente riconosciuto e apprezzato che confermi (autorevolmente) che si è sulla strada giusta, che si è ancora in pista e che c'è ancora speranza.
"Viviamo in un'epoca in cui "attendere" è diventata una parola oscena. Abbiamo gradualmente sradicato, per quanto possibile, la necessità dell'attesa; la parola che preferiamo è ormai l'aggettivo "istantaneo".
Ciò che compriamo è già pronto a essere messo al bando, etichettato come vecchio, vivendo nella prospettiva del futuro in un mondo pieno di rifiuti. La società nichilista, dove la fine delle cose è il fine per cui le cose sono prodotte.
"Trattare il mondo come un mondo da buttare via, finiremo per trattare anche l'umanità come un'umanità da buttar via" - Anders
Il nichilismo non è solamente una teoria filosofica, è diventata una pratica comune che illude l'uomo alla felicità.
Siamo felici finché non perdiamo la speranza di essere felici in futuro: finché esiste un po' di quella speranza ci sentiamo al riparo dall'infelicità. … Ma tale speranza può rimanere viva solo a condizione di avere davanti a sé una serie di "nuove occasioni" e "nuovi inizi" in rapida successione, la prospettiva di una catena infinita di partenze.
"La condizione sociale non significa nulla se non è socialmente riconosciuta; ossia, se l'interessato non ottiene l'approvazione da parte del giusto tipo di "società" (ogni tipo di condizione sociale ha codici normativi e giudici appropriati), in quanto suo membro legittimo e meritevole: "uno di noi".
Etichette, marchi e loghi sono i termini del linguaggio del riconoscimento. Il "riconoscimento" che si spera di ottenere - e di solito si ottiene - servendosi di marchi e loghi è stato recentemente analizzato sotto il tema dell'identità.
… L'identità, pur essendo fin dall'inizio della modernità un tema centrale e un compito impegnativo, nel passaggio dall'"assegnazione" alla "conquista" (ossia da una società in cui si "nasceva" dentro la propria identità a una società in cui costruire tale identità è compito e responsabilità individuale), ha condiviso il destino di altri equipaggiamenti della vita: essendo ormai priva di una direzione definitiva una volta per tutte, e non essendo più tenuta a lasciarsi dietro di sé tracce solide e indistruttibili, ci si attende (e si preferisce) che si presti ad essere fusa e rimodellata in stampi di diversa forma. L'identità è diventata, da progetto di "tutta la vita", un attributo del momento."
Non è da sottovalutare l'umano bisogno di affermazione dell'individuo contemporaneo: stato d'animo estremamente diffuso, elemento che invece di "dare le ali" blocca a terra come un macigno. Ma allora come si può apprendere l'arte della vita, suggestivo titolo di questo libro? Dobbiamo tentare l'impossibile, dice Bauman.
Perché la felicità richiede di essere sempre un gradino sopra gli altri, ma la stima degli altri è fondamentale per dare basi all'autostima... Sempre delusi procediamo nella ricerca spasmodica della felicità. "Lascio ai lettori, sottolinea Bauman, di decidere se la coercizione a cercare la felicità nella forma praticata nella nostra società dei consumatori liquido-moderna, renda felice chi vi è costretto." Forse no, sembra volerci suggerire l'autore.
La nostra vita è un'opera d'arte - che lo sappiamo o no, che ci piaccio o no. Per viverla come esige l'arte della vita, dobbiamo - come ogni artista, quale che sia la sua arte - porci delle sfide difficili ( almeno nel momento in cui ce le poniamo) da contrastare a distanza ravvicinata; dobbiamo scegliere obiettivi che siano (almeno nel momento in cui li scegliamo) ben oltre la nostra portata, e standard di eccellenza irritanti per il loro modo ostinato di stare ( almeno per quanto si è visto fino allora) ben al di à di ciò che abbiamo saputo fare o che avremmo la capacità di fare. Dobbiamo tentare l'impossibile. E possiamo solo sperare - senza poterci basare su previsioni affidabili e tanto meno certe - di riuscire prima o poi, con uno sforzo lungo e lancinante, a eguagliare quegli standard e a raggiungere quegli obiettivi, dimostrandoci così all'altezza della sfida.
November 30, 2023
Bauman Bireyselleşmenin bir amaca dönüştüğü neoliberal politikaları yine yerden yere vurmuş ama bu sefer bireyselleşmenin karşısına aslında kendini yaşama cesareti ile birlikte anlamlı bir yaşamı nasıl inşa ederiz sorusunu koyuyor. Cevaplarını arıyor.
Beni oldukça etkiledi, bu seneki en sevdiğim inceleme kitabı oldu.
Beni oldukça etkiledi, bu seneki en sevdiğim inceleme kitabı oldu.
May 3, 2021
‘Il calcolo del nostro Pnl mette in conto i programmi televisivi che glorificano la violenza allo scopo di vendere i giocattoli corrispondenti ai nostri bambini. In compenso il Pnl non tiene conto della salute dei nostri figli, della qualità della loro istruzione né dell’allegria dei loro giochi.
Non misura la bellezza della nostra poesia o la solidità dei nostri matrimoni. Non pensa a valutare la qualità dei nostri dibattiti politici o l’integrità dei nostri rappresentanti. Non tiene conto del nostro coraggio, della nostra saggezza o della nostra cultura. Non dice nulla della nostra pietà o dell’attaccamento al nostro paese.
In breve, il Pnl misura tutto, tranne quello che rende la vita degna di essere vissuta’.
Non misura la bellezza della nostra poesia o la solidità dei nostri matrimoni. Non pensa a valutare la qualità dei nostri dibattiti politici o l’integrità dei nostri rappresentanti. Non tiene conto del nostro coraggio, della nostra saggezza o della nostra cultura. Non dice nulla della nostra pietà o dell’attaccamento al nostro paese.
In breve, il Pnl misura tutto, tranne quello che rende la vita degna di essere vissuta’.
March 9, 2017
So in an extremely coincidental turn of events (for me) Bauman died the day after I finished this book. It was the first of his I've read and although this review isn't the most positive I still feel it's necessary to add my condolences. RIP to a great man.
---
Interesting in parts but on the whole fairly uneventful. The key theme of the book is that in order to come to terms with our 'liquid modern' world, we must view ourselves as 'artists of life':
The way he forms these ideas from a variety of philosophical and modern sociological sources was definitely interesting but I felt there was a little lack of focus on the whole. The idea of a 'liquid modernity' - a modernity that is constantly shifting; where values, relationships, and commitments are no longer fixed for more than a short period of time - is hardly a revolutionary one. Nevertheless there were definitely some gems of insight here and some extremely pretty passages. For example:
I particularly liked the introduction in which we get a brief overview of different conceptions of happiness through the history of philosophy, and later the anecdote of replacing the 'uprooting' of identity with a 'reanchoring' of identity:
Definitely some post-modern influence here. (I'm sure the Deleuzians would be happy to see people getting away from those pesky arborescent roots!)
Overall I would say it was a fairly enjoyable read, but it lacked that lacked that spark of profundity that any good work of philosophy hits you with. Maybe I'm being slightly harsh but I think 3* is fair. In general I don't think I'll be coming back to Bauman's work any time soon.
---
Interesting in parts but on the whole fairly uneventful. The key theme of the book is that in order to come to terms with our 'liquid modern' world, we must view ourselves as 'artists of life':
So we are all artists of our lives - knowingly or not, willingly or not, like it or not. To be an artist means to give form and shape to what otherwise would be shapeless or formless. To manipulate probabilities. To impose an 'order' on what other would be 'chaos': to 'organize' an otherwise chaotic - random, haphazard and so unpredictable - collection of things and events by making certain events more likely to happen than all the others
The way he forms these ideas from a variety of philosophical and modern sociological sources was definitely interesting but I felt there was a little lack of focus on the whole. The idea of a 'liquid modernity' - a modernity that is constantly shifting; where values, relationships, and commitments are no longer fixed for more than a short period of time - is hardly a revolutionary one. Nevertheless there were definitely some gems of insight here and some extremely pretty passages. For example:
All things of the body stream away like a river, all things of the mind are dreams and delusions... What then can escort us on our way? One thing, one thing only: philosophy.
I particularly liked the introduction in which we get a brief overview of different conceptions of happiness through the history of philosophy, and later the anecdote of replacing the 'uprooting' of identity with a 'reanchoring' of identity:
Indeed, unlike in the case of 'uprooting' and 'disembedding', there is nothing irrevocable, let alone ultimate, in drawing up an anchor. When they are torn out of the soul in which they drew, roots are likely desiccate, killing the plant they nourished and making its revival border on the miraculous - anchors are drawn up only to be cast out again, and they can be cast out with a similar ease at many different, near or distant ports of all.
Definitely some post-modern influence here. (I'm sure the Deleuzians would be happy to see people getting away from those pesky arborescent roots!)
Overall I would say it was a fairly enjoyable read, but it lacked that lacked that spark of profundity that any good work of philosophy hits you with. Maybe I'm being slightly harsh but I think 3* is fair. In general I don't think I'll be coming back to Bauman's work any time soon.
July 14, 2018
Advertencia: esto no es una reseña, es un desvarío más apropiado para una diario intimo que para un repaso público del libro.
Intente leer este libro tiempo atrás y me pareció conservador, el soliloquio de un viejito diagnosticando los males de la sociedad moderna. Aunque comparto la caracterización de la "modernidad liquida" y sus diagnósticos sociales, esta vez al leerlo me sonó que su ética personal al no ajustarse a los "tiempos que corren" buscaba explicar filosóficamente más que sociológicamente cómo y dónde cambio el ethos contemporáneo.
Lo abandoné y años más tarde vuelvo al libro pero esta vez venía masticando la pregunta sobre el cuidado de uno mismo, el buen vivir y la felicidad y lo poco que había leído del libro resurgió y me obligó a leerlo.
Sigo pensando que el libro expresa una visión que ante todo es de oposición al presente y afición a un pasado no solo más sólido sino "moralmente superior". No es una afirmación que el viejo ZB haga a la ligera como un panfleto vulgar en contra de esta "decadente juventud consumista y estúpida" como un podría escuchar en algún blog conservador sino una disección y repaso de lo que hoy tomamos como correcto, como camino a la felicidad, como moral.
Me gusta que en los cuatro capítulos más el epilogo, que podría haber sido todo un capítulo en sí mismo pero que por razones que desconozco ZB prefirió dejar en un par de páginas y cerrar de una vez por todas la andanza medio zigzagueante del libro, hay momentos donde pone en evidencia su punto de vista con argumentos que redimen cualquier problema que lo vacilante de la argumentación pudiera tener hasta ese momento. Porque, al menos yo, tuve dificultades en entender hacia dónde quería ir, más allá de la crítica ubicua aunque nunca virulenta a los valores actuales, a pesar que la introducción -a la que consideró un capítulo más- deja claro como el título que la cuestión de fondo es vivir entendido como un arte igual que hacer una escultura o pintar al oleo.
Me costó encontrar la conexión entre la crítica subyacente y su concepto de la vida como arte porque nunca deja en claro, o yo no lo entendí cosa que tampoco me sorprendería, qué cuerno significa para él eso. Es claro que el ve cierta oposición entre el ethos predominante, la felicidad individualista y egocéntrica y el éxito de esta empresa que es hacer de nuestras vidas una obra de arte pero creo que al libro le faltaba maduración aunque no por ello no enciende algunas mechas como dije antes.
El libro termino con unos 20 señaladores y el triple de párrafos marcados así que amerita que vuelva a ver si en una re lectura lo entiendo mejor.
Intente leer este libro tiempo atrás y me pareció conservador, el soliloquio de un viejito diagnosticando los males de la sociedad moderna. Aunque comparto la caracterización de la "modernidad liquida" y sus diagnósticos sociales, esta vez al leerlo me sonó que su ética personal al no ajustarse a los "tiempos que corren" buscaba explicar filosóficamente más que sociológicamente cómo y dónde cambio el ethos contemporáneo.
Lo abandoné y años más tarde vuelvo al libro pero esta vez venía masticando la pregunta sobre el cuidado de uno mismo, el buen vivir y la felicidad y lo poco que había leído del libro resurgió y me obligó a leerlo.
Sigo pensando que el libro expresa una visión que ante todo es de oposición al presente y afición a un pasado no solo más sólido sino "moralmente superior". No es una afirmación que el viejo ZB haga a la ligera como un panfleto vulgar en contra de esta "decadente juventud consumista y estúpida" como un podría escuchar en algún blog conservador sino una disección y repaso de lo que hoy tomamos como correcto, como camino a la felicidad, como moral.
Me gusta que en los cuatro capítulos más el epilogo, que podría haber sido todo un capítulo en sí mismo pero que por razones que desconozco ZB prefirió dejar en un par de páginas y cerrar de una vez por todas la andanza medio zigzagueante del libro, hay momentos donde pone en evidencia su punto de vista con argumentos que redimen cualquier problema que lo vacilante de la argumentación pudiera tener hasta ese momento. Porque, al menos yo, tuve dificultades en entender hacia dónde quería ir, más allá de la crítica ubicua aunque nunca virulenta a los valores actuales, a pesar que la introducción -a la que consideró un capítulo más- deja claro como el título que la cuestión de fondo es vivir entendido como un arte igual que hacer una escultura o pintar al oleo.
Me costó encontrar la conexión entre la crítica subyacente y su concepto de la vida como arte porque nunca deja en claro, o yo no lo entendí cosa que tampoco me sorprendería, qué cuerno significa para él eso. Es claro que el ve cierta oposición entre el ethos predominante, la felicidad individualista y egocéntrica y el éxito de esta empresa que es hacer de nuestras vidas una obra de arte pero creo que al libro le faltaba maduración aunque no por ello no enciende algunas mechas como dije antes.
El libro termino con unos 20 señaladores y el triple de párrafos marcados así que amerita que vuelva a ver si en una re lectura lo entiendo mejor.
September 20, 2024
"O que é felicidade? É possível alcançá-la definitivamente? A sociedade líquida moderna espera que cuidemos de dar sentido e forma às nossas vidas, nos julga pelos resultados e também nos faz pensar que a arte da vida tem por objetivo a felicidade."
O sociólogo polonês aborda a questão de que mais renda pessoal não significa na realidade maior felicidade. É uma ilusão criada para nos enganar. O consumo não traz a saciedade e a certeza. Nunca vai ser o bastante. Nessa era de liquidez, sempre estaremos correndo atrás dessa felicidade sem nunca chegar perto dela.
Para o autor, nós somos artistas, já que a vida não pode deixar de ser uma obra de arte porque é a vida de um ser dotado de vontade e liberdade de escolha. Disso resulta em sempre estarmos na companhia da incerteza. Praticar a arte da vida em nosso mundo líquido-moderno é viver em um estado de transformação permanente.
Ele finaliza o livro com a ideia de que todos somos confrontados com uma escolha entre a busca da felicidade se concentrar em nosso próprio bem-estar ou na preocupação com o bem-estar dos outros. E essa é a escolha fundamental que enfrentamos na procura desta tão desejada felicidade.
Livro muito inspirador. Deve ser apreciado aos poucos com pausas para reflexão, até porque não é um livro de fácil leitura. Ótimo para repensar nossa visão da vida.
O sociólogo polonês aborda a questão de que mais renda pessoal não significa na realidade maior felicidade. É uma ilusão criada para nos enganar. O consumo não traz a saciedade e a certeza. Nunca vai ser o bastante. Nessa era de liquidez, sempre estaremos correndo atrás dessa felicidade sem nunca chegar perto dela.
Para o autor, nós somos artistas, já que a vida não pode deixar de ser uma obra de arte porque é a vida de um ser dotado de vontade e liberdade de escolha. Disso resulta em sempre estarmos na companhia da incerteza. Praticar a arte da vida em nosso mundo líquido-moderno é viver em um estado de transformação permanente.
Ele finaliza o livro com a ideia de que todos somos confrontados com uma escolha entre a busca da felicidade se concentrar em nosso próprio bem-estar ou na preocupação com o bem-estar dos outros. E essa é a escolha fundamental que enfrentamos na procura desta tão desejada felicidade.
Livro muito inspirador. Deve ser apreciado aos poucos com pausas para reflexão, até porque não é um livro de fácil leitura. Ótimo para repensar nossa visão da vida.
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 2, 2020
1925 Polonya doğumlu sosyolog Bauman’dan mutluluk etrafında dönen sorunlar, teşhis ve genellemeler dolu bir eser..
“Hepimiz kendi yaşamlarımızın sanatçılarıyız” diyen Batman’ın eserinden bazı alıntılar paylaşıyorum.
Neden analiz/yorum değil de alıntı? Çünkü yazarın da tespit ettiği gibi “beklemenin kirli bir kelime haline geldiği bir çağda yaşıyoruz. Favori sıfatımız hemen oldu.”
Hemen öteki kitabına geçmeliyim ben de...
Kitaptan alıntılar:
Bizim GSMH hesaplamaları, çocuklarımızın sağlığından, eğitimimizin kalitesinden ya da oyunlarımızın neşesinden söz etmez. Şiirimizin güzelliğini ve evliliklerimizin kudretini ölçmez. Cesaretimizi aklımızı ve kültürümüzü dikkate alınmaz. Ülkemize duyduğumuz şefkat ve adanmışlık hakkında tek bir söz söylemez. Kısacası GSMH, yaşama cefasını değerli kılan şeyler dışında her şeyi ölçer. [JC Michea]
İnsanları gelirlerini artırarak daha mutlu etmesi stratejisi işe yaramamaktadır.
Bütün amaçsız gezilerinizdeki deneyimlerinizden biliyorsunuz ki iyi yaşamı hiçbiryerde, ne mantıkta, ne zenginlikte, ne şöhrette, ne de sefahatte bulamadınız. O zaman nerede bulacaksınız? İnsan doğasının gerektirdiği şeyi yaparak. Dürtülerinizi eylemlerinizi yönetecek ilkeler edinerek bulacaksınız. [M. Aurelius]
Mutlu bir yaşamın sırrı tutkularınızı dizginlemek, aklınızıysa dörtnala koşturmaktır.
February 16, 2022
read this for an ethics class in uni.
it was good. a lot of ideas are crammed into the page, and thus it became kind of a tiring read at times, but it was good nonetheless.
it was good. a lot of ideas are crammed into the page, and thus it became kind of a tiring read at times, but it was good nonetheless.
March 11, 2019
"Ütopyalar yolun sonundaki ülkeyi, bir uyum ve düzen alanı olarak, dört gözle beklenen ve mümkünse daha da yakınlaştırılacak bir varış yeri olarak sunar. Buna karşılık distopyalar söz konusu ülkeyi, en iyi ihtimalle bir açık hava hapishanesi, korkulacak, mümkün olduğunca uzak tutulacak ve ideal durumda sonsuza dek yasak bölge yapılacak bir yer olarak betimler.
Böylesi radikal biçimde karşıt görüşler olmalarına rağmen, her ikisi de tarihin koşu pistinde sanki bir bitiş çizgisi varmış ve bu çizgi de önceden çizilebilir ya da tahmin edilebilirmiş gibi davranırlar. Bu gösteriş, modern akım bu iki zihinsel ürününün sözlüklerde, boş hayallere kapılmak, hayali ve acayip düşler (ya da kabuslar), kuruntular, hayal mahsulü şeyler ve yanılsamalar gibi yerici sözcüklerle yan yana kullanılmasının ana sebebidir muhtemelen. İster başlangıçta (iyi bir şeyi gösteren) "ü" önekiyle, ister (kötü blr şeye işaret eden) "dis" önekiyle donatılmış olsun, her iki yorum da hiç bir yer anlamına gelen "ya" önekiyle sonlanır."
Mutluluğa giden yolda bitiş çizgisi yoktur der ve hem kitabın başında hem de sonunda Seneca'dan alıntılanan şu sözleri tekrarlar ;" sıra yaşamı mutlu kılanın ne olduğunu açıkça görmeye geldiğinde, ışık el yordamıyla aranır... "
Böylesi radikal biçimde karşıt görüşler olmalarına rağmen, her ikisi de tarihin koşu pistinde sanki bir bitiş çizgisi varmış ve bu çizgi de önceden çizilebilir ya da tahmin edilebilirmiş gibi davranırlar. Bu gösteriş, modern akım bu iki zihinsel ürününün sözlüklerde, boş hayallere kapılmak, hayali ve acayip düşler (ya da kabuslar), kuruntular, hayal mahsulü şeyler ve yanılsamalar gibi yerici sözcüklerle yan yana kullanılmasının ana sebebidir muhtemelen. İster başlangıçta (iyi bir şeyi gösteren) "ü" önekiyle, ister (kötü blr şeye işaret eden) "dis" önekiyle donatılmış olsun, her iki yorum da hiç bir yer anlamına gelen "ya" önekiyle sonlanır."
Mutluluğa giden yolda bitiş çizgisi yoktur der ve hem kitabın başında hem de sonunda Seneca'dan alıntılanan şu sözleri tekrarlar ;" sıra yaşamı mutlu kılanın ne olduğunu açıkça görmeye geldiğinde, ışık el yordamıyla aranır... "
March 12, 2023
"No hay «obligación» en la moralidad: ninguna orden, ninguna coerción; los actos morales son intrínsecamente opciones libres, expresiones de la libertad del ego para actuar (los seres humanos no libres —si esta contradicción de términos fuera verosímil— no serían «seres morales»). Paradójicamente (o en absoluto paradójicamente), seguir la exigencia ética significa olvidar su poder coercitivo. Seguir la exigencia ética significa guiarse únicamente por el bien del otro."
December 17, 2022
Çeviriden midir bilmiyorum da çok ağır bir dil ve anlatım var. Parantezsiz paragrafı bırakın, cümle bile yok nerdeyse. Bu yıl okuduğum en zor kitaplardan biri oldu maalesef.
April 25, 2023
3,5'tan 4, ikinci okuyuşumda 4ten 4 olma ihtimali var. full review can'la yapıldı, özetle kaleminiz kılıçtan keskin olmak zorunda değil arada kör bıçak cümleleri de kurabilirsiniz abartmaya gerek yok insan okuyacak.
August 3, 2022
Bauman offers a critique of the individualisation inherent in the contemporary narrative of happiness. He argues that the current ideal of a ‘pursuit’ of happiness has shifted from a teleological consideration, where happiness is a desired end state, to an ongoing process that can only be supported by continued consumption. He considers this change a ‘powerful destabilizing force’ that may be the ‘prime psychological factor responsible for… the “liquid” phase of modernity’ (30). Briefly, for Bauman, ‘liquid modernity’ is the latest stage of modernity where social life is experienced individualistically and where uncertainty is foundational. In response to the ongoing problematisation of happiness, Bauman offers what is almost a sociological self-help book. He rekindles existentialist ideas of individuality and suggests that we have a choice between a consumerist happiness and an artistic one. As a result, Bauman’s work is more prescriptive than analytical and lacks a consideration of social inequalities in its reliance on a now unpopular approach to individual action.
November 3, 2018
" l'attesa è stato un piacere (...) Attendere sembra essere diventato un lusso.
Nella cultura dell'adesso, chi attende vede la sala d'attesa come un rifugio, forse quel luogo ci ricorda l'arte di rilassarci.. cit Laura Potter
" Non essendo raggiungibile uno stato di felicità sicura, solo l'inseguimento di quell'obiettivo ostinatamente sfuggente è in grado di mantenere i corridori (moderatamente) felici "
" Se vivrai secondo natura, non sarai mai povero; se vivrai secondo le opinioni, non sarai mai ricco" Epicuro
" L' << Assoluto>> non nasce con un atto di creazione una tantum,ma va creato e esige ilsoffio della vita esso può esistere solo in uno stato di creazione permanente, dev'essere ricreato costantemente, giorno per giorno e ora per ora. gli assoluti non si trovano, si fanno. esistono solamente nella modalità dell'essere fatti. il valore e la forza d'attrazione dell'assoluto sognato da chi cerca l'identità sta, che lo sappiano o no, nella fatica dell'autocreazione
la moralità è una mistificazione, un segno di decadenza, il prodotto di una cospirazione dei deboli e degli indolenti, dei vigliacchi degli inetti contro tutto ciò che è grande, nobile, sublime,potente, ispirato e fonte di orgoglio (la compassione è chiamata virtù solo dai decadenti)N. scelse il termine "immoralista" per definire se stesso...cit Ecco Home
Questo concetto di moralità è il vero plus del libro, definire finalmente la moralità come un peccato, una vanità un segno di debolezza. Oggi viene a più riprese declamata, da chi vuole propinare la debolezza, indurci a concedere lasciapassari in nome della moralità, termine ampolloso che per me come per N. rappresenta solo un sinonimo di debolezza.
ed ancora sulla moralità: "l'incertezza è il terreno proprio della persona morale, l'unico suolo in cui la moralità può germogliare" Trovo che ci siano poche virtù, così oscenamente fasulle come la moralità, in taluni casi può essere il risultato di una culturale ancestrale legata ad un forte ancoramente alla religione che punisce e salva dai peccati.
Secondo Levinas l'assenza di moralità è iniziata con la domanda di Caino: " Sono forse io il custode di mio fratello?
"Etichette, marchi e loghi sono i termini del linguaggio del riconoscimento"
Marco Aurelio dice: "la mente libera da passioni è un baluardo: l'uomo non ha niente di più forte dove rifugiarsi ed essere per sempre inespugnabile (Pensieri)
Lipovetsky: all'individualismo disciplinare e militante, eroico e moraleggiante è stato il cambio da un individualismo alla carte, edonista e psicologico, che fa della realizzazione il fine principale dell'esistenza.. trovo che questa definizione sia perfetta per descrivere tanti cultori dell'urlo social che si proclamano numi tutelari della civiltà, della moralità, della giustizia e che mi danno un senso di fastidio che non riuscivo a descrivere, perchè dietro questa loro ideologia, strillata io non credo ci sia una sostanza, delle azioni che coerentemente sostengono i loro strilli.. Le loro urla hanno lo scopo di nutrire l'ego e la coscienza ma la verità è che sono un vacuo nutrimento, una flebo di placebo.
" il destino dell'uomo è il suo carattere. Il fato e le sue unità di guerriglia - gli incidenti- determinano il quadro delle scelte che si pongono agli artisti della vita. ma è il carattere a decidere le scelte di questi ultimi. hardy
Nella cultura dell'adesso, chi attende vede la sala d'attesa come un rifugio, forse quel luogo ci ricorda l'arte di rilassarci.. cit Laura Potter
" Non essendo raggiungibile uno stato di felicità sicura, solo l'inseguimento di quell'obiettivo ostinatamente sfuggente è in grado di mantenere i corridori (moderatamente) felici "
" Se vivrai secondo natura, non sarai mai povero; se vivrai secondo le opinioni, non sarai mai ricco" Epicuro
" L' << Assoluto>> non nasce con un atto di creazione una tantum,ma va creato e esige ilsoffio della vita esso può esistere solo in uno stato di creazione permanente, dev'essere ricreato costantemente, giorno per giorno e ora per ora. gli assoluti non si trovano, si fanno. esistono solamente nella modalità dell'essere fatti. il valore e la forza d'attrazione dell'assoluto sognato da chi cerca l'identità sta, che lo sappiano o no, nella fatica dell'autocreazione
la moralità è una mistificazione, un segno di decadenza, il prodotto di una cospirazione dei deboli e degli indolenti, dei vigliacchi degli inetti contro tutto ciò che è grande, nobile, sublime,potente, ispirato e fonte di orgoglio (la compassione è chiamata virtù solo dai decadenti)N. scelse il termine "immoralista" per definire se stesso...cit Ecco Home
Questo concetto di moralità è il vero plus del libro, definire finalmente la moralità come un peccato, una vanità un segno di debolezza. Oggi viene a più riprese declamata, da chi vuole propinare la debolezza, indurci a concedere lasciapassari in nome della moralità, termine ampolloso che per me come per N. rappresenta solo un sinonimo di debolezza.
ed ancora sulla moralità: "l'incertezza è il terreno proprio della persona morale, l'unico suolo in cui la moralità può germogliare" Trovo che ci siano poche virtù, così oscenamente fasulle come la moralità, in taluni casi può essere il risultato di una culturale ancestrale legata ad un forte ancoramente alla religione che punisce e salva dai peccati.
Secondo Levinas l'assenza di moralità è iniziata con la domanda di Caino: " Sono forse io il custode di mio fratello?
"Etichette, marchi e loghi sono i termini del linguaggio del riconoscimento"
Marco Aurelio dice: "la mente libera da passioni è un baluardo: l'uomo non ha niente di più forte dove rifugiarsi ed essere per sempre inespugnabile (Pensieri)
Lipovetsky: all'individualismo disciplinare e militante, eroico e moraleggiante è stato il cambio da un individualismo alla carte, edonista e psicologico, che fa della realizzazione il fine principale dell'esistenza.. trovo che questa definizione sia perfetta per descrivere tanti cultori dell'urlo social che si proclamano numi tutelari della civiltà, della moralità, della giustizia e che mi danno un senso di fastidio che non riuscivo a descrivere, perchè dietro questa loro ideologia, strillata io non credo ci sia una sostanza, delle azioni che coerentemente sostengono i loro strilli.. Le loro urla hanno lo scopo di nutrire l'ego e la coscienza ma la verità è che sono un vacuo nutrimento, una flebo di placebo.
" il destino dell'uomo è il suo carattere. Il fato e le sue unità di guerriglia - gli incidenti- determinano il quadro delle scelte che si pongono agli artisti della vita. ma è il carattere a decidere le scelte di questi ultimi. hardy
February 2, 2023
4.5 ⭐️
'وبغض النظر عن الطريقة التي تنظر بها للحياة، فإن التفكير في فن الحياة يؤدي في النهاية الى فكرة تقرير المصير وتأكيد الذات، والى الارادة القوية التي تتطلبها بالضرورة مواجهة هذه المهمة الشاقة'
'ذلك أن العزاء الوحيد المتاح لمراوغة الحياة السعيدة المرغوب فيها والمطلوبة هو البقاء على المسار الصحيح و طالما بقي الانسان في السباق، لا يسقط من الإرهاق ولايمنح بطاقة حمراء فإن الامل في النصر يبقى قائمًا وهكذا تتأكد الاسواق ان السعي خلف حلم السعادة لا يمكن آن ينتهي أبدًا وذلك بتحويل لهذا الحلم من رؤية لحياة كاملة ومرضية تمام الرضا الى بحث عن وسائل يعتقد بأنها ضرورية للوصول الى هذه الحياة'
كتاب لطيف وشيق واسلوب باومان بالتنقل بين المواضيع رائع.
من اهم نقاط هذا الكتاب:
٠زيادة دخل الناس لا تؤدي الى زيادة السعادة.
٠الناس فقدت هواية الانتظار واصبحت تبحث عن انجاز كل شيء بضغطة زر.
٠قيام الشركات الاستهلاكية وايدليوجية المجتمع الجديدة انه كلما زاد الاستهلاك زادت السعادة.
٠استعراض أشياء تحمل اللوغو مسألة كسب المكانة الاجتماعية.
٠اصبحت الهوية سائلة تتغير بتغير الرائج و بتغير ماهو مطلوب من الفرد.
٠حتى العلاقات اصبحت انا معك مادمت تفيدني ، علاقات خفيفة محسنة بلا التزام.
٠عدم اليقين هو الموطن الطبيعي لحياة الإنسان، يجب ان نضع لانفسنا تحديات يصعب مواجهتها، يجب أن نختار أهدافًا بعيدا عن ايدينا.
٠اصبح الناس يتهافتون لتحصيل الامتيازات ليشعروا بالقيمة، الرسالة الجديدة الطريق الى السعادة يمر عبر المتاجر وكلما كانت المتاجر اكثر خصوصية زادت السعادة، شعور التفوق.
٠فإن السعي الى السعادة هو أكثر مضادات التجمد فعالية
يكمن سر السعادة في عقلك وفي داخلك
٠اصبح الناس في زمن الحداثة السائلة هو مجتمع الفردانية والعمل من اجل الانا والفرد والجميع شخصيات ثانوية في حياتي.
٠المعنى الوحيد لفكرة السعادة بالنسبة لهم هو غياب التعاسة ودلت التعاسة على معنى تعطل الروتين وإحباط التوقع. الناس في الوسط هم الاكثر عرضة للتعاسة لانهم قلقون ع مكانتهم باستمرار.
٠واتضح ان البشر لكي يتمتعوا بالرضا عن حياتهم، يحتاجون الى العطاء والحب والمشاركة بقدر ما يحتاجون الى الاخذ والدفاع عن خصوصيتهم وحماية أنفسهم.
٠يجب أن تثق في قدرتك على إحداث فارق: فارق في مجرى حياتك بل وكذلك في العالم الذي تعيش فيه تلك الحياة.
٠مهما حاولت جاهدًا عكس ذلك، فإن الحياة تُعاش في صحبة عدم اليقين. ويجب أن يظل كل قرار تعسفيًا، ما من أحد بعيد عن المخاطر وآمن من الفشل والندم المتأخر.
٠في الحداثة السائلة اصبح فن الحياة هو بناء الهوية ومن ثم هدمها و بناءها، أي ان الذات في تحول دائم في حين يجب ان نتقدي بسقراط بتكوين الذات والشخصية والهوية بحرية واستقلالية وعدم تقليد الشخصية التي بناها سقراط لنفسه آو لأية شخصية آخرى، أي كان من قام ببنائها والعيش بها.
٠اصبح المجتمع فرداني يطالب الرجال والنساء بالبحث عن حلول فردية لمشكلات اجتماعية. تعلن هذه الايديولوجية عدم جدوى التضامن.
٠إن الاهتمام برفاهية الاخر يعد جزءًا من الشعور بالسعادة والاخلاق لا يجب ان تكون نابعة عن رد الدين او خوفًا من العقاب او رغبة بمصالح ذاتية لانها ستكون مدفوعة دفعًا، فلا يمكن تصنيفها أفعال أخلاقية.
'وبغض النظر عن الطريقة التي تنظر بها للحياة، فإن التفكير في فن الحياة يؤدي في النهاية الى فكرة تقرير المصير وتأكيد الذات، والى الارادة القوية التي تتطلبها بالضرورة مواجهة هذه المهمة الشاقة'
'ذلك أن العزاء الوحيد المتاح لمراوغة الحياة السعيدة المرغوب فيها والمطلوبة هو البقاء على المسار الصحيح و طالما بقي الانسان في السباق، لا يسقط من الإرهاق ولايمنح بطاقة حمراء فإن الامل في النصر يبقى قائمًا وهكذا تتأكد الاسواق ان السعي خلف حلم السعادة لا يمكن آن ينتهي أبدًا وذلك بتحويل لهذا الحلم من رؤية لحياة كاملة ومرضية تمام الرضا الى بحث عن وسائل يعتقد بأنها ضرورية للوصول الى هذه الحياة'
كتاب لطيف وشيق واسلوب باومان بالتنقل بين المواضيع رائع.
من اهم نقاط هذا الكتاب:
٠زيادة دخل الناس لا تؤدي الى زيادة السعادة.
٠الناس فقدت هواية الانتظار واصبحت تبحث عن انجاز كل شيء بضغطة زر.
٠قيام الشركات الاستهلاكية وايدليوجية المجتمع الجديدة انه كلما زاد الاستهلاك زادت السعادة.
٠استعراض أشياء تحمل اللوغو مسألة كسب المكانة الاجتماعية.
٠اصبحت الهوية سائلة تتغير بتغير الرائج و بتغير ماهو مطلوب من الفرد.
٠حتى العلاقات اصبحت انا معك مادمت تفيدني ، علاقات خفيفة محسنة بلا التزام.
٠عدم اليقين هو الموطن الطبيعي لحياة الإنسان، يجب ان نضع لانفسنا تحديات يصعب مواجهتها، يجب أن نختار أهدافًا بعيدا عن ايدينا.
٠اصبح الناس يتهافتون لتحصيل الامتيازات ليشعروا بالقيمة، الرسالة الجديدة الطريق الى السعادة يمر عبر المتاجر وكلما كانت المتاجر اكثر خصوصية زادت السعادة، شعور التفوق.
٠فإن السعي الى السعادة هو أكثر مضادات التجمد فعالية
يكمن سر السعادة في عقلك وفي داخلك
٠اصبح الناس في زمن الحداثة السائلة هو مجتمع الفردانية والعمل من اجل الانا والفرد والجميع شخصيات ثانوية في حياتي.
٠المعنى الوحيد لفكرة السعادة بالنسبة لهم هو غياب التعاسة ودلت التعاسة على معنى تعطل الروتين وإحباط التوقع. الناس في الوسط هم الاكثر عرضة للتعاسة لانهم قلقون ع مكانتهم باستمرار.
٠واتضح ان البشر لكي يتمتعوا بالرضا عن حياتهم، يحتاجون الى العطاء والحب والمشاركة بقدر ما يحتاجون الى الاخذ والدفاع عن خصوصيتهم وحماية أنفسهم.
٠يجب أن تثق في قدرتك على إحداث فارق: فارق في مجرى حياتك بل وكذلك في العالم الذي تعيش فيه تلك الحياة.
٠مهما حاولت جاهدًا عكس ذلك، فإن الحياة تُعاش في صحبة عدم اليقين. ويجب أن يظل كل قرار تعسفيًا، ما من أحد بعيد عن المخاطر وآمن من الفشل والندم المتأخر.
٠في الحداثة السائلة اصبح فن الحياة هو بناء الهوية ومن ثم هدمها و بناءها، أي ان الذات في تحول دائم في حين يجب ان نتقدي بسقراط بتكوين الذات والشخصية والهوية بحرية واستقلالية وعدم تقليد الشخصية التي بناها سقراط لنفسه آو لأية شخصية آخرى، أي كان من قام ببنائها والعيش بها.
٠اصبح المجتمع فرداني يطالب الرجال والنساء بالبحث عن حلول فردية لمشكلات اجتماعية. تعلن هذه الايديولوجية عدم جدوى التضامن.
٠إن الاهتمام برفاهية الاخر يعد جزءًا من الشعور بالسعادة والاخلاق لا يجب ان تكون نابعة عن رد الدين او خوفًا من العقاب او رغبة بمصالح ذاتية لانها ستكون مدفوعة دفعًا، فلا يمكن تصنيفها أفعال أخلاقية.
April 5, 2020
Tengo 31 años, soy soltera y no tengo planes de casarme ni de tener hijos. Mi más preciado tesoro es una pequeña biblioteca de libros que he coleccionado desde que percibo un salario. Me encanta la soledad y me agobian las multitudes. Mi vida laboral comenzó a los 23 y en este lapso he tenido seis trabajos, dos de ellos relacionados a mi carrera, el resto no.
Soy producto de mi tiempo histórico, de un tiempo moderno líquido en el que la norma es el cambio, la fluidez y la inestabilidad. En el que que huimos del compromiso; en el que compramos, no por necesidad sino para experimentar cosas nuevas; en el que nos inclinamos hacia individualidad; en el que los trabajos y las relaciones humanas son pasajeras.
El mundo se ha convertido en una enorme masa fluida, carente de una estructura fija, en el que la única certidumbre es la incertidumbre.
Bauman sostiene que en este mundo líquido, "somos felices mientras no perdamos la esperanza de ser felices".
Quiero aclarar que este libro no contiene una receta para la felicidad, es más, ni siquiera tiene una definición fija de lo que es la felicidad, ya que como Bauman dijo en una de sus tantas entrevistas: “No hay una sola forma de ser feliz, sino muchas, y estas están determinadas por el destino -todas aquellas cosas que nos suceden pero sobre las cuales no tenemos ninguna influencia-, y nuestro carácter [...]. El destino nos presenta la pluralidad de opciones que tenemos para obtener la felicidad y nuestro carácter elige entre estas opciones".
Más bien lo que ofrece es una explicación de cómo nuestro tiempo histórico está moldeando nuestros valores y por lo tanto, nuestra idea sobre la felicidad.
Soy producto de mi tiempo histórico, de un tiempo moderno líquido en el que la norma es el cambio, la fluidez y la inestabilidad. En el que que huimos del compromiso; en el que compramos, no por necesidad sino para experimentar cosas nuevas; en el que nos inclinamos hacia individualidad; en el que los trabajos y las relaciones humanas son pasajeras.
El mundo se ha convertido en una enorme masa fluida, carente de una estructura fija, en el que la única certidumbre es la incertidumbre.
Bauman sostiene que en este mundo líquido, "somos felices mientras no perdamos la esperanza de ser felices".
Quiero aclarar que este libro no contiene una receta para la felicidad, es más, ni siquiera tiene una definición fija de lo que es la felicidad, ya que como Bauman dijo en una de sus tantas entrevistas: “No hay una sola forma de ser feliz, sino muchas, y estas están determinadas por el destino -todas aquellas cosas que nos suceden pero sobre las cuales no tenemos ninguna influencia-, y nuestro carácter [...]. El destino nos presenta la pluralidad de opciones que tenemos para obtener la felicidad y nuestro carácter elige entre estas opciones".
Más bien lo que ofrece es una explicación de cómo nuestro tiempo histórico está moldeando nuestros valores y por lo tanto, nuestra idea sobre la felicidad.
January 14, 2018
Cuando empecé este libro creí que encontraría respuestas sobre la felicidad, pero encontré algo más interesante: mejores preguntas.
Leer a Zygmunt Bauman resultó una experiencia mucho más fascinante de lo que esperaba. Indiscutiblemente carezco de algunos conocimientos para poder asimilar el libro en su totalidad, pero el libro es bastante digerible si se le dedica tiempo y atención.
Leer a Zygmunt Bauman resultó una experiencia mucho más fascinante de lo que esperaba. Indiscutiblemente carezco de algunos conocimientos para poder asimilar el libro en su totalidad, pero el libro es bastante digerible si se le dedica tiempo y atención.
May 5, 2021
انتهيت من كتاب (فن الحياة) للفيلسوف البولندي زيجمونت بومان، صاحب سلسلة السيولة والتي تتضمن كتاب (الحداثة السائلة) والاخير كتاب ضروري لفهم أفق وفلسفة بومان.
في عمق الكتاب سنكتشف أن محرض التفكير في (فن الحياة)
سؤال لميشيل فوكو يقول:
اذا كان المصباح والمنزل عملاً فنياً فلماذا لاتكون حياة الفرد عملا فنيا؟
الكتاب رحلة فيلسوف مهموم بطرح الأسئلة.
في عمق الكتاب سنكتشف أن محرض التفكير في (فن الحياة)
سؤال لميشيل فوكو يقول:
اذا كان المصباح والمنزل عملاً فنياً فلماذا لاتكون حياة الفرد عملا فنيا؟
الكتاب رحلة فيلسوف مهموم بطرح الأسئلة.
August 14, 2022
ولأن الحياة خليط من العبث و المعنى، أصبح أجادة عيشها فنًا. "زيجمونت" يستطيع ببراعة تأملاته و قوة حجته خلق تصور واضح يصف بدقة الزمن الذي نعيش فيه، و من الناذر أن أرى شخص يستطيع شرح هذه الفوضى التي نعوم فيها جميعًا.
September 25, 2011
Il solito Bauman. Semplice ed efficace. Solo che la sua analisi si limita quasi sempre al presente. Non propone reali soluzioni
December 16, 2016
profondo e complesso come l argomento richiede. non è un libro easy reading e richiede applicazione. ed è proprio questo il senso.
January 7, 2019
"Yitirilenler, kazanılanları çoğu zaman geçer ve mutluluk yaratmak üzere artan gelir kapasitesinin yerini, 'paranın satın alamayacağı' şeylere erişimin azalmasının neden olduğu mutsuzluk alır."
"Beklemenin kirli bir kelime haline geldiği bir çağda yaşıyoruz. Giderek herhangi bir şey için bekleme zorunluluğunu (olabildiğince) yitirdik ve yeni, favori sıfatımız 'hemen' oldu."
"Eldeki bir şeyin nicelik olarak artışı hiçbir şekilde başka bir nitelikteki ve değerdeki şeyin yokluğunu tam anlamıyla telafi etmez."
"Düşlenen ve gıpta edilen 'mutluluk durumu'nun belirsizliği için tek teselli, amaçlanan yolda ilerlemektir; bitkinlikten yere yığılmayıp ya da kırmızı kart görmeyip yarışta kalındığı müddetçe nihai zafer umudu canlı kalır."
"Karakter sahibi olma ve kimliğin tanınmasının yanı sıra birbiriyle ilişkili bu amaçları gerçekleştirme araçlarını bulup elde etmek, mutlu bir yaşam arayışında temel kaygılar haline gelir."
"Mutluluğa ulaşmak başka insanların edinme şansı veya olasılığının bulunmadığı şeyleri elde etmek demektir. Mutluluk bir adım ileride olmayı gerektirir..."
"Yaşamınızın zarif bir şekilde davranabileceğiniz bir şölen gibi olduğunu düşünün. Yemekler size ikram edildiğinde elinizi uzatın ve makul bir parça alın. Eğer yemek yanınızdan geçip giderse tabağınızda olanla yetinin. Veya yemek henüz size ikram edilmediyse, sabırla sıranızı bekleyin.
Aynı kibar ölçülülük ve minnettarlık tutumunu çocuklarınız, eşleriniz, meslek yaşamınız ve mali işleriniz için de taının. Arzunun, hasedin ve açgözlülüğün hiç gereği yok. Vakti geldiğinde hak ettiğiniz payı alacaksınız."
"Mutluluk, arzulanacak ve değer verilecek, iyi bir şeydir. Ya da mutlu olmak, mutsuz olmaktan daha iyidir. Ancak bu iki gevezelik, mutluluk hakkında sağlam bir temele dayalı olarak özgüvenle söylenebilecek tek şeydir. 'Mutluluk' kelimesini içeren bütün diğer cümelerin münakaşa çıkaracağı kesindir."
"Mutluluk kavramı o kadar belirsizdir ki, herkes mutluluğu elde etmek istese bile, gerçekte istediği ve arzuladığı şeyin ne olduğunu kesin ve tutarlı bir şekilde asla söyleyemez. Mesele mutluluk olduğunda insan hem kesin hem de tutarlı olamaz. Kişi ne kadar kesin olursa, tutarlı kalma şansı da o kadar azalır."
"Mutluluk gözden kaybolmaksızın insanlardan uzaklaşan bir özelliktir ve uzaklaştıkça insanların peşinden sürüklemek için el eder. Onu yakalayacaklarını düşündükleri her an, parmaklarının arasından kayıp gider."
"Eğer yaşamızını doğaya göre şekillendirirseniz, asla fakir olamayacaksınız; eğer insanların görüşlerine göre şekillendirirseniz, asla zengin olamayacaksınız."
"Unutma ki seni yönlendiren zihnin kendi kendine yetebildiğinde yenilmez olur... Tutkulardan kurtulmuş bir zihin kale gibidir. İnsanların sığınabileceği daha güçlü bir yer yoktur."
"Hatalı yolları bilip onlardan sakını, doğanın dayattığı ve kaçışın olmadığı sınırlar kabul edin. Değişken olup hiçbir sınır tanımasalar da tutkular sizi yoldan çıkaracaktır, ama neyse ki tutkuları etkisiz ve güçsüz kılacak güçlü bir silah olan akla da sahipsiniz. Mutlu bir yaşamın sırrı tutkularınızı dizginlemek, aklınızıysa dörtnala koşturmaktır."
"Mutsuzluğun tek nedeni, insanın odasında sessizce nasıl oturacağını bilmemesidir."
"Sahip olduğumuzu hepimizin bir şekilde bildiği ancak ne kadar uzun yaşarsak yaşayalım neye benzediğinden asla emin olamadığınız şeye, yani kişinin karakterine indirgenir mesele. Bir bireyin kaderi onun talihi değildir."
"Öfkemizin itici gücü daha üstün, daha güvenli ve daha risksiz bir tüketim arzusudur."
"Üst sınıflar kendi üst konumlarını korumak için neredeyse hiçbir şey yapmaya gerek duymaz, altsınıflar da kötü talihlerinden kurtulmak için neredeyse hiçbir şey yapamaz. Oysa orta sınıflar için, imrendikleri ancak sahip olamadıkları şeyler ele geçirebilecekleri şeyler gibi görünürken, sahip oldukları ve keyfini sürdürdükleri şeyler, en ufak bir dikkatsizlikte, kayıp gidecekmiş gibidir. Diğer insan kategorilerine kıyasla, onlar sürekli kayfı halinde yaşamak zorundadır ve mutsuzluk korkusu ile görünürde güven dolu olan keyifli fasılalar arasında salınır dururlar."
"İnsanlar yedi gün yirmi dost doğru olduğunu düşündükleri yolları terk etmek, el üstünde tuttukları ve kendilerini mutlu ettiğini düşündükleri şeylere sırtlarını dönmek ve gerçekte olduklarından farklı olmak için çekidüzen verilmeye, eğitilmeye, öğüt almaya, kandırılmaya ve ayartılmaya eğilimlidirler. İnsanlar yaşamlarının geri kalanını rekabetçi girişim ya da girişimci rekabet uğruna kurban etmeye hazır işçilere, sonsuz şekilde çoğaltılabilecek arzu ve isteklere sahip tüketicilere, günümüz 'siyaseten doğruculuğu'nun 'başka alternatif yok' sürümünü kayıtsız şartsız kabullenen yurttaşlara dönüştürülmeye çalışılıyor; bu da insanları, başka şeylerin yanı sıra, çıkara dayalı olmayan cömertliğe karşı kör olmaya ve kendi egolarını şişirmek için kullanılamaması ihtimaliyle ortak refaha kayıtsız kalmaya teşvik ediyor."
"Beklemenin kirli bir kelime haline geldiği bir çağda yaşıyoruz. Giderek herhangi bir şey için bekleme zorunluluğunu (olabildiğince) yitirdik ve yeni, favori sıfatımız 'hemen' oldu."
"Eldeki bir şeyin nicelik olarak artışı hiçbir şekilde başka bir nitelikteki ve değerdeki şeyin yokluğunu tam anlamıyla telafi etmez."
"Düşlenen ve gıpta edilen 'mutluluk durumu'nun belirsizliği için tek teselli, amaçlanan yolda ilerlemektir; bitkinlikten yere yığılmayıp ya da kırmızı kart görmeyip yarışta kalındığı müddetçe nihai zafer umudu canlı kalır."
"Karakter sahibi olma ve kimliğin tanınmasının yanı sıra birbiriyle ilişkili bu amaçları gerçekleştirme araçlarını bulup elde etmek, mutlu bir yaşam arayışında temel kaygılar haline gelir."
"Mutluluğa ulaşmak başka insanların edinme şansı veya olasılığının bulunmadığı şeyleri elde etmek demektir. Mutluluk bir adım ileride olmayı gerektirir..."
"Yaşamınızın zarif bir şekilde davranabileceğiniz bir şölen gibi olduğunu düşünün. Yemekler size ikram edildiğinde elinizi uzatın ve makul bir parça alın. Eğer yemek yanınızdan geçip giderse tabağınızda olanla yetinin. Veya yemek henüz size ikram edilmediyse, sabırla sıranızı bekleyin.
Aynı kibar ölçülülük ve minnettarlık tutumunu çocuklarınız, eşleriniz, meslek yaşamınız ve mali işleriniz için de taının. Arzunun, hasedin ve açgözlülüğün hiç gereği yok. Vakti geldiğinde hak ettiğiniz payı alacaksınız."
"Mutluluk, arzulanacak ve değer verilecek, iyi bir şeydir. Ya da mutlu olmak, mutsuz olmaktan daha iyidir. Ancak bu iki gevezelik, mutluluk hakkında sağlam bir temele dayalı olarak özgüvenle söylenebilecek tek şeydir. 'Mutluluk' kelimesini içeren bütün diğer cümelerin münakaşa çıkaracağı kesindir."
"Mutluluk kavramı o kadar belirsizdir ki, herkes mutluluğu elde etmek istese bile, gerçekte istediği ve arzuladığı şeyin ne olduğunu kesin ve tutarlı bir şekilde asla söyleyemez. Mesele mutluluk olduğunda insan hem kesin hem de tutarlı olamaz. Kişi ne kadar kesin olursa, tutarlı kalma şansı da o kadar azalır."
"Mutluluk gözden kaybolmaksızın insanlardan uzaklaşan bir özelliktir ve uzaklaştıkça insanların peşinden sürüklemek için el eder. Onu yakalayacaklarını düşündükleri her an, parmaklarının arasından kayıp gider."
"Eğer yaşamızını doğaya göre şekillendirirseniz, asla fakir olamayacaksınız; eğer insanların görüşlerine göre şekillendirirseniz, asla zengin olamayacaksınız."
"Unutma ki seni yönlendiren zihnin kendi kendine yetebildiğinde yenilmez olur... Tutkulardan kurtulmuş bir zihin kale gibidir. İnsanların sığınabileceği daha güçlü bir yer yoktur."
"Hatalı yolları bilip onlardan sakını, doğanın dayattığı ve kaçışın olmadığı sınırlar kabul edin. Değişken olup hiçbir sınır tanımasalar da tutkular sizi yoldan çıkaracaktır, ama neyse ki tutkuları etkisiz ve güçsüz kılacak güçlü bir silah olan akla da sahipsiniz. Mutlu bir yaşamın sırrı tutkularınızı dizginlemek, aklınızıysa dörtnala koşturmaktır."
"Mutsuzluğun tek nedeni, insanın odasında sessizce nasıl oturacağını bilmemesidir."
"Sahip olduğumuzu hepimizin bir şekilde bildiği ancak ne kadar uzun yaşarsak yaşayalım neye benzediğinden asla emin olamadığınız şeye, yani kişinin karakterine indirgenir mesele. Bir bireyin kaderi onun talihi değildir."
"Öfkemizin itici gücü daha üstün, daha güvenli ve daha risksiz bir tüketim arzusudur."
"Üst sınıflar kendi üst konumlarını korumak için neredeyse hiçbir şey yapmaya gerek duymaz, altsınıflar da kötü talihlerinden kurtulmak için neredeyse hiçbir şey yapamaz. Oysa orta sınıflar için, imrendikleri ancak sahip olamadıkları şeyler ele geçirebilecekleri şeyler gibi görünürken, sahip oldukları ve keyfini sürdürdükleri şeyler, en ufak bir dikkatsizlikte, kayıp gidecekmiş gibidir. Diğer insan kategorilerine kıyasla, onlar sürekli kayfı halinde yaşamak zorundadır ve mutsuzluk korkusu ile görünürde güven dolu olan keyifli fasılalar arasında salınır dururlar."
"İnsanlar yedi gün yirmi dost doğru olduğunu düşündükleri yolları terk etmek, el üstünde tuttukları ve kendilerini mutlu ettiğini düşündükleri şeylere sırtlarını dönmek ve gerçekte olduklarından farklı olmak için çekidüzen verilmeye, eğitilmeye, öğüt almaya, kandırılmaya ve ayartılmaya eğilimlidirler. İnsanlar yaşamlarının geri kalanını rekabetçi girişim ya da girişimci rekabet uğruna kurban etmeye hazır işçilere, sonsuz şekilde çoğaltılabilecek arzu ve isteklere sahip tüketicilere, günümüz 'siyaseten doğruculuğu'nun 'başka alternatif yok' sürümünü kayıtsız şartsız kabullenen yurttaşlara dönüştürülmeye çalışılıyor; bu da insanları, başka şeylerin yanı sıra, çıkara dayalı olmayan cömertliğe karşı kör olmaya ve kendi egolarını şişirmek için kullanılamaması ihtimaliyle ortak refaha kayıtsız kalmaya teşvik ediyor."
Displaying 1 - 30 of 70 reviews