What do you think?
Rate this book
Le Comte de Monte-Cristo #1 of 2
The Count of Monte Cristo, Vol. 1 of 2
The Count of Monte Cristo ( Le Comte de Monte-Cristo) is an adventure novel by Alexandre Dumas. It is often considered, along with The Three Musketeers, as Dumas' most popular work. It is also among the highest selling books of all time. The writing of the work was completed in 1844. Like many of his novels, it is expanded from the plot outlines suggested by his collaborating ghostwriter Auguste Maquet.
The story takes place in France, Italy, islands in the Mediterranean and the Levant during the historical events of 1815-1838 (from just before the Hundred Days through the reign of Louis-Philippe of France). The historical setting is a fundamental element of the book. It is primarily concerned with themes of hope, justice, vengeance, mercy, and forgiveness, and is told in the style of an adventure story. (Quote from wikipedia.org)
About the Author
Alexander Dumas (1802 - 1870)
Alexandre Dumas, pere (French for "father", akin to Senior in English), born Dumas Davy de la Pailleterie (July 24, 1802-December 5, 1870) was a French writer, best known for his numerous historical novels of high adventure which have made him one of the most widely read French authors in the world. Many of his novels, including The Count of Monte Cristo, The Three Musketeers, and The Vicomte de Bragelonne were serialized, and he also wrote plays and magazine articles and was a prolific correspondent.
Alexandre Dumas' paternal grandparents were Marquis Alexandre-Antoine Davy de la Pailleterie, a French nobleman and General commissaire in the Artillery in the colony of Saint Domingue (now Haiti), and Marie-Cesette Dumas, an Afro-Caribbean former slave. Their son, Thomas-Alexandre Dumas, married Marie-Louise Elisabeth Labouret, the daughter of an innkeeper. Thomas-Alexa
The story takes place in France, Italy, islands in the Mediterranean and the Levant during the historical events of 1815-1838 (from just before the Hundred Days through the reign of Louis-Philippe of France). The historical setting is a fundamental element of the book. It is primarily concerned with themes of hope, justice, vengeance, mercy, and forgiveness, and is told in the style of an adventure story. (Quote from wikipedia.org)
About the Author
Alexander Dumas (1802 - 1870)
Alexandre Dumas, pere (French for "father", akin to Senior in English), born Dumas Davy de la Pailleterie (July 24, 1802-December 5, 1870) was a French writer, best known for his numerous historical novels of high adventure which have made him one of the most widely read French authors in the world. Many of his novels, including The Count of Monte Cristo, The Three Musketeers, and The Vicomte de Bragelonne were serialized, and he also wrote plays and magazine articles and was a prolific correspondent.
Alexandre Dumas' paternal grandparents were Marquis Alexandre-Antoine Davy de la Pailleterie, a French nobleman and General commissaire in the Artillery in the colony of Saint Domingue (now Haiti), and Marie-Cesette Dumas, an Afro-Caribbean former slave. Their son, Thomas-Alexandre Dumas, married Marie-Louise Elisabeth Labouret, the daughter of an innkeeper. Thomas-Alexa
706 pages, Paperback
First published August 1, 1844
2073 people are currently reading
15583 people want to read
About the author
Alexandre Dumas
8,423 books12.1k followersThis note regards Alexandre Dumas, père, the father of Alexandre Dumas, fils (son). For the son, see Alexandre Dumas fils.
Alexandre Dumas père, born Alexandre Dumas Davy de la Pailleterie, was a towering figure of 19th-century French literature whose historical novels and adventure tales earned global renown. Best known for The Three Musketeers, The Count of Monte Cristo, and other swashbuckling epics, Dumas crafted stories filled with daring heroes, dramatic twists, and vivid historical backdrops. His works, often serialized and immensely popular with the public, helped shape the modern adventure genre and remain enduring staples of world literature.
Dumas was the son of Thomas-Alexandre Dumas, a celebrated general in Revolutionary France and the highest-ranking man of African descent in a European army at the time. His father’s early death left the family in poverty, but Dumas’s upbringing was nonetheless marked by strong personal ambition and a deep admiration for his father’s achievements. He moved to Paris as a young man and began his literary career writing for the theatre, quickly rising to prominence in the Romantic movement with successful plays like Henri III et sa cour and Antony.
In the 1840s, Dumas turned increasingly toward prose fiction, particularly serialized novels, which reached vast audiences through French newspapers. His collaboration with Auguste Maquet, a skilled plotter and historian, proved fruitful. While Maquet drafted outlines and conducted research, Dumas infused the narratives with flair, dialogue, and color. The result was a string of literary triumphs, including The Three Musketeers and The Count of Monte Cristo, both published in 1844. These novels exemplified Dumas’s flair for suspenseful pacing, memorable characters, and grand themes of justice, loyalty, and revenge.
The D’Artagnan Romances—The Three Musketeers, Twenty Years After, and The Vicomte of Bragelonne—cemented his fame. They follow the adventures of the titular Gascon hero and his comrades Athos, Porthos, and Aramis, blending historical fact and fiction into richly imagined narratives. The Count of Monte Cristo offered a darker, more introspective tale of betrayal and retribution, with intricate plotting and a deeply philosophical core.
Dumas was also active in journalism and theater. He founded the Théâtre Historique in Paris, which staged dramatizations of his own novels. A prolific and energetic writer, he is estimated to have written or co-written over 100,000 pages of fiction, plays, memoirs, travel books, and essays. He also had a strong interest in food and published a massive culinary encyclopedia, Le Grand Dictionnaire de cuisine, filled with recipes, anecdotes, and reflections on gastronomy.
Despite his enormous success, Dumas was frequently plagued by financial troubles. He led a lavish lifestyle, building the ornate Château de Monte-Cristo near Paris, employing large staffs, and supporting many friends and relatives. His generosity and appetite for life often outpaced his income, leading to mounting debts. Still, his creative drive rarely waned.
Dumas’s mixed-race background was a source of both pride and tension in his life. He was outspoken about his heritage and used his platform to address race and injustice. In his novel Georges, he explored issues of colonialism and identity through a Creole protagonist. Though he encountered racism, he refused to be silenced, famously replying to a racial insult by pointing to his ancestry and achievements with dignity and wit.
Later in life, Dumas continued writing and traveling, spending time in Belgium, Italy, and Russia. He supported nationalist causes, particularly Italian unification, and even founded a newspaper to advocate for Giuseppe Garibaldi. Though his popularity waned somewhat in his final years, his literary legacy grew steadily. He wrote in a style that was accessible, entertaining, and emotionally reso
Alexandre Dumas père, born Alexandre Dumas Davy de la Pailleterie, was a towering figure of 19th-century French literature whose historical novels and adventure tales earned global renown. Best known for The Three Musketeers, The Count of Monte Cristo, and other swashbuckling epics, Dumas crafted stories filled with daring heroes, dramatic twists, and vivid historical backdrops. His works, often serialized and immensely popular with the public, helped shape the modern adventure genre and remain enduring staples of world literature.
Dumas was the son of Thomas-Alexandre Dumas, a celebrated general in Revolutionary France and the highest-ranking man of African descent in a European army at the time. His father’s early death left the family in poverty, but Dumas’s upbringing was nonetheless marked by strong personal ambition and a deep admiration for his father’s achievements. He moved to Paris as a young man and began his literary career writing for the theatre, quickly rising to prominence in the Romantic movement with successful plays like Henri III et sa cour and Antony.
In the 1840s, Dumas turned increasingly toward prose fiction, particularly serialized novels, which reached vast audiences through French newspapers. His collaboration with Auguste Maquet, a skilled plotter and historian, proved fruitful. While Maquet drafted outlines and conducted research, Dumas infused the narratives with flair, dialogue, and color. The result was a string of literary triumphs, including The Three Musketeers and The Count of Monte Cristo, both published in 1844. These novels exemplified Dumas’s flair for suspenseful pacing, memorable characters, and grand themes of justice, loyalty, and revenge.
The D’Artagnan Romances—The Three Musketeers, Twenty Years After, and The Vicomte of Bragelonne—cemented his fame. They follow the adventures of the titular Gascon hero and his comrades Athos, Porthos, and Aramis, blending historical fact and fiction into richly imagined narratives. The Count of Monte Cristo offered a darker, more introspective tale of betrayal and retribution, with intricate plotting and a deeply philosophical core.
Dumas was also active in journalism and theater. He founded the Théâtre Historique in Paris, which staged dramatizations of his own novels. A prolific and energetic writer, he is estimated to have written or co-written over 100,000 pages of fiction, plays, memoirs, travel books, and essays. He also had a strong interest in food and published a massive culinary encyclopedia, Le Grand Dictionnaire de cuisine, filled with recipes, anecdotes, and reflections on gastronomy.
Despite his enormous success, Dumas was frequently plagued by financial troubles. He led a lavish lifestyle, building the ornate Château de Monte-Cristo near Paris, employing large staffs, and supporting many friends and relatives. His generosity and appetite for life often outpaced his income, leading to mounting debts. Still, his creative drive rarely waned.
Dumas’s mixed-race background was a source of both pride and tension in his life. He was outspoken about his heritage and used his platform to address race and injustice. In his novel Georges, he explored issues of colonialism and identity through a Creole protagonist. Though he encountered racism, he refused to be silenced, famously replying to a racial insult by pointing to his ancestry and achievements with dignity and wit.
Later in life, Dumas continued writing and traveling, spending time in Belgium, Italy, and Russia. He supported nationalist causes, particularly Italian unification, and even founded a newspaper to advocate for Giuseppe Garibaldi. Though his popularity waned somewhat in his final years, his literary legacy grew steadily. He wrote in a style that was accessible, entertaining, and emotionally reso
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,316 reviews
August 31, 2018
Holy shit I did it! lol
This was really great and I need to read part 2!
This was really great and I need to read part 2!
February 4, 2023
Nie spodziewałam się, że ta książka da mi tyle satysfakcji i emocji - DAMN. Niedługo zabieram się za drugą cześć 🫶🏻
Read
August 10, 2021Pierwsza część książki o wiele bardziej mi się podobała.
Ocenę wystawię po II tomie.
Ocenę wystawię po II tomie.
May 1, 2023
Dacă vom citi Contele de Monte-Cristo ca pe o epopee a răzbunării minuțioase (ceea ce și este, îndeosebi în partea a doua), vom fi obligați să vedem în Edmond Dantès un personaj stăpînit de o obsesie maladivă. El crede cu putere că este instrumentul justiției divine: „În numele lui Dumnezeu acționez eu. Amintește-ți de acest lucru, mizerabile, și, dacă te cruț în momentul acesta, este tot din pricină că îndeplinesc voia Domnului (vol.2, p.351). Cînd un om crede că îndeplinește voia Domnului, că a primit o „misiune” (2, p.664), ceva nu-i în regulă cu mintea lui.
Sigur, și noi, cititorii, dorim nespus ca vinovații să fie pedepsiți exemplar, iar inocenții să triumfe. Dumas & comp. au mizat pe setea noastră de dreptate. Pe măsură ce odioșii Fernand Mondego (devenit conte de Morcerf), Danglars (turnătorul de pe vas) și Gérard de Villefort (procurorul care l-a trimis pe Dantès în temnița castelului If), își primesc pedeapsa meritată, ceva din satisfacția amară a protagonistului ni se transmite și nouă. O lege nescrisă și adeseori încălcată de realitate pretinde că pînă la urmă Binele învinge răul. E posibil să învingă. Dar prețul este exagerat. Justiția s-a transformat în carnagiu.
Am două probleme cu povestea asta. Înainte de orice, nu cred că setea de răzbunare este o trăire foarte nobilă. Un om care își calculează răzbunarea nu poate fi un erou. Știu, Dantès stă în temniță 14 ani, ajunge în pragul deznădejdii și se gîndește să-și pună capăt vieții. Doar abatele Faria îl salvează. Și, în al doilea rînd, nu cred că un om care susține că prin el se exprimă voința lui Dumnezeu este în toate mințile. O astfel de justificare nu e nicicînd valabilă. Am mai văzut „eroi providențiali”. Nu uit că în final, Dantès se întreabă dacă a procedat corect și dacă omul se poate substitui justiției divine. Nu cred.
Mai poate fi salvat acest roman verbios, plin de poncife stilistice și de grandilocvență? Cred că da. Contele de Monte-Cristo poate fi privit și ca un roman despre puterea învățăturii și a exemplului de a-l ajuta pe om în situațiile cele mai sumbre. În discuțiile cu abatele Faria, Dantès își recapătă seninătatea și liniștea sufletească. Iubirea și admirația îi vindecă deznădejdea. Să mai spun că abatele nu e de acord cu planul tînărului de a-i pedepsi (de unul singur) pe vinovați?
Recitiți măcar capitolele despre întîlnirea și prietenia dintre cel doi nefericiți și apoi paginile despre găsirea comorii într-o grotă de pe insula Monte-Cristo. Ele dovedesc că omul poate fi om și în întuneric...
Sigur, și noi, cititorii, dorim nespus ca vinovații să fie pedepsiți exemplar, iar inocenții să triumfe. Dumas & comp. au mizat pe setea noastră de dreptate. Pe măsură ce odioșii Fernand Mondego (devenit conte de Morcerf), Danglars (turnătorul de pe vas) și Gérard de Villefort (procurorul care l-a trimis pe Dantès în temnița castelului If), își primesc pedeapsa meritată, ceva din satisfacția amară a protagonistului ni se transmite și nouă. O lege nescrisă și adeseori încălcată de realitate pretinde că pînă la urmă Binele învinge răul. E posibil să învingă. Dar prețul este exagerat. Justiția s-a transformat în carnagiu.
Am două probleme cu povestea asta. Înainte de orice, nu cred că setea de răzbunare este o trăire foarte nobilă. Un om care își calculează răzbunarea nu poate fi un erou. Știu, Dantès stă în temniță 14 ani, ajunge în pragul deznădejdii și se gîndește să-și pună capăt vieții. Doar abatele Faria îl salvează. Și, în al doilea rînd, nu cred că un om care susține că prin el se exprimă voința lui Dumnezeu este în toate mințile. O astfel de justificare nu e nicicînd valabilă. Am mai văzut „eroi providențiali”. Nu uit că în final, Dantès se întreabă dacă a procedat corect și dacă omul se poate substitui justiției divine. Nu cred.
Mai poate fi salvat acest roman verbios, plin de poncife stilistice și de grandilocvență? Cred că da. Contele de Monte-Cristo poate fi privit și ca un roman despre puterea învățăturii și a exemplului de a-l ajuta pe om în situațiile cele mai sumbre. În discuțiile cu abatele Faria, Dantès își recapătă seninătatea și liniștea sufletească. Iubirea și admirația îi vindecă deznădejdea. Să mai spun că abatele nu e de acord cu planul tînărului de a-i pedepsi (de unul singur) pe vinovați?
Recitiți măcar capitolele despre întîlnirea și prietenia dintre cel doi nefericiți și apoi paginile despre găsirea comorii într-o grotă de pe insula Monte-Cristo. Ele dovedesc că omul poate fi om și în întuneric...
Read
September 25, 2024ten jeden ziomo co jak zapuści wąsa wygląda jak totalnie inny człowiek i nikt go nie poznaje (Edmund rage queen ✨💅🏼)
ocenę wystawię po drugim tomie
UPDATE:
✨masterpiece✨
ocenę wystawię po drugim tomie
UPDATE:
✨masterpiece✨
November 21, 2016
In the annals of revenge stories, The Count of Monte Cristo has to be at the very top. The betrayal, imprisonment, reappropriation of identity and the final stroke of revenge are so perfectly depicted here that it is breathtaking. Dumas' finest work (besides the d'Artagnan cycle in my humble opinion), there is ne'er a dull moment in this classic of epic proportions.
July 7, 2020
One down, one to go!
August 22, 2020
Υπέροχο! Εξαιρετικό! Μοναδικό! Διαβάστε το!
January 16, 2021
«Οταν τα ναζιστικά στρατεύματα εισέβαλαν στο Παρίσι στις 14 Ιουνίου 1940 μία από τις πρώτες τους ενέργειες ήταν να ξηλώσουν το άγαλμα ενός θρυλικού στρατηγού, του Τομάς Αλεξάντρ Ντυμά (1762-1806). Οχι επειδή ανήκε στα επιφανέστερα τέκνα της Γαλλίας, αλλά επειδή ήταν μιγάς. Το άγαλμα αυτό, που είχε στηθεί το 1906, στην επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση του στρατηγού (το όνομά του είναι χαραγμένο στη νότια πλευρά της Αψίδας του Θριάμβου), δεν ξαναστήθηκε έκτοτε».
Ο Κόμης Μόντε Κρίστο ήταν, είναι και θα παραμείνει στον πάνθεον των πιο εντυπωσιακών συγκλονιστικών, λογοτεχνικών μυθιστορημάτων των τελευταίων διακοσίων χρόνων που αποτίουν φόρο τιμής στην τέχνη, στην παράδοση, στον πολιτισμό, στα γράμματα, στην γραμματειακή κληρονομιά του πλανήτη, σαν επιτομή στην διακειμενικότητα που χαρακτηρίζεται από τα έργα των αληθινών μυθιστοριογράφων.
Αυτών που ανήκουν σε μια ονειρογραφία γεμάτη ονειροπαγίδες, σε μια φαντασιογραφία γεμάτη ενοχές και αλήθειες, σε μια θεατρική συγγραφή παραλληρηματικών λόγων που σκορπάνε μαγικά και μαγευτικά πλήθη απο λέξεις οι οποίες γίνονται απίθανες, ανιστόρητες, απαγορευμένες ιστορίες για τη ζωή και το θάνατο ,για την αγάπη και τον έρωτα, για την φιλία και την προδοτική γλύκα του ατομικού συμφέροντος, για τις ζήλειες, τα ψέματα, τα πάθη, τα λάθη που φοριούνται καινούργια ή μεταχειρισμένα γραμμένα απο Μπαλζάκ, Ντίκενς, Φλομπέρ, Γουίλκι Κόλινς, Ζολά και μαζί τους ο Δουμάς. Δεν χρειάστηκε να χτίσει κάποια φήμη ή να εξιλεώσει τα φαντάσματα της υστεροφημίας του. Εξ αρχής η αξία του και η μεταθανάτια εκστρατεία πολιτιστικών και λογοτεχνικών επιχρισμάτων συγγραφικής δεινότητας τράφηκαν χωρίς αμφιβολία με ιδέες που δεν ανήκαν σε μεσαίους πεζογράφους.
Ένα έργο σαν πραγματικό παραμύθι, σαν παιχνίδι σκακιού όπου οι παίχτες και τα πιόνια αλλάζουν θέσεις, σκέψεις, κινήσεις, συναισθήματα. Σκευωρούν, δολοπλόκουν, ατιμάζουν και υπηρετούν πιστά κάθε ρόλο που θα τους χαρίσει το χρυσό χειροκρότημα, αυτό που ανοίγει τις μαγικές πόρτες για άλλες περιπέτειες, για πολυπόθητες κατακτήσεις, για ταξίδια του μυαλού και της φαντασιογραφίας σε Δύση και Ανατολή. Σε φτωχικές καλύβες παρισινού μεγαλείου όπου πέθαιναν απο ασιτία μέχρι το ιερό φως των ελληνικών νησιών και την μεθυστική μυρωδιά απο τα τελετουργικά όργια του Σεβάχ του θαλασσινού. Οι χίλιες και μία νύχτες ξημερώνουν σε βικτωριανά κρεβάτια απιστίας, το παιχνίδι του ηδονικού έρωτα εξυφαίνει παγίδες μυαλού και παραισθησιογόνου δόλου ανακατεύοντας τις φυλετικές χροιές των Άγγλων, των Γάλλων, των Ελλήνων των Τούρκων, των Ιταλών και όλων των μη προνομιούχων τόπων που πατούσε η μπότα του κατακτητή, αυτοί οι τόποι ανάβλυζαν αρώματα απο ιδρωμένα κορμιά αποικιοκρατικατικών θυτών και θυμάτων. Απο την Ανατολή, την Κίνα, την Ρωσία, την Αφρική και την Λατινική Αμερική, εκεί στήνονταν κάθε σελίδα και ένα θεατρικό κομμάτι, κάθε κεφάλαιο και μια αναπάντεχη εξέλιξη. Μη χάσεις λέξη, αν για λίγο παραδόσεις στην αναγνωστική αμέλεια χάνεις αυτομάτως κάποια λεπτομέρεια που αργότερα θα αποδειχθεί μοιραία για την εξέλιξη, την πλοκή, και τις αποκαλύψεις.
Θεωρώ πως δεν χρειάζεται να μιλήσω εκτενώς για την πλοκή του βιβλίου δεν χρειάζεται να αναλωθούν λέξεις και σκέψεις για ένα τόσο γνώριμο παιχνίδι της τύχης και της ατυχίας που μπορεί να συμβεί σε κάθε ύπαρξη.
Ο Έντμοντ Ντάντες κατηγορείται λανθασμένα για έγκλημα προδοσίας με πολιτικές βοναπαρτικές - ένα λεπτομερές προσάρτημα παρέχει πολύτιμο ιστορικό και πολιτιστικό πλαίσιο που βοηθά τον αναγνώστη να κατανοήσει το αριστούργημα του Δουμά και περιλαμβάνει έναν γαλαξία για την άνοδο, την πτώση, την επιστροφή και την τελική πτώση του Ναπολέοντα Βοναπάρτη που είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της πολιτικής που οδηγεί την πλοκή του μυθιστορήματος . - και φιλοβασιλικες διαστάσεις.
Είναι ένας νεαρός υποπλοίαρχος είκοσι ενός ετών που μετά απο μια σκευωρία «φίλων και γνωστών» ρίχνεται στη φυλακή χωρίς δίκη για να ξεχαστεί απο ζωντανούς και νεκρούς, αυτό γίνεται την ημέρα του γάμου του με την γυναίκα που θα αγαπάει για όλη του τη ζωή. Οι κατοπινές συνθήκες, οι παράπλευρες απώλειες, οι αδίστακτοι άνθρωποι με πλήρη ασυνειδησία και τα μεγάλα συμφέροντα για θέσεις και αξιώματα βυσσοδομούν την αιώνια καταδίκη του.
Αφού ξεπέρασε τόσο την ψυχική όσο και τη σωματική του αγωνία μετά απο βασανιστήρια και μαρτυρικές μέρες και νύχτες, γνωρίζει έναν αβά, συμπατριώτη,
και συγκρατούμενο του που του αλλάζει άρδην την ζωή και το θάνατο. Τελικά μπορεί να δραπετεύσει. Χάρη στη φιλία του, με τον φυλακισμένο αβά ο Dantes γνωρίζει πού βρίσκεται ένας πιθανός , κρυμμένος θησαυρός, τον βρίσκει, και χρησιμοποιώντας τον αρχίζει να ανακαλύπτει γιατί ρίχτηκε στη φυλακή, απο ποιους και με ποια ετυμηγορία και το γράφημα είναι ο δρόμος για εκδίκηση επιφανειακά. Στην ουσία, δεν να γκρεμίσει αυτούς που τον έσπρωξαν άτυπτα, θέλει να τους αποδείξει πως δεν έπεσε, και επιστρέφοντας απο την άβυσσο θα τους μάθει πως νικιέται το θράσος, η παραδόπιστη ιδιοτητα των ανθρώπων, η αναίδεια των ψευτοισχυρών και ο ίδιος ο θανατος. Μέσω της τύχης και των κρυφών ταυτοτήτων. Ωστόσο, αυτό που παραλείπει είναι η βαρετή αφήγηση και η τραβηγμένη απο τα μαλλιά πλοκή. Κάθε του λέξη υψώνει και μια ταπετσαρία εξέλιξης και λογοτεχνικής ομορφιάς.
Ο δεύτερος τόμος γκαζώνει και μπαίνει στον αγώνα με ολα τα στοιχήματα υπέρ του.
Οι πολιτιστικές αναφορές φυσικά και αφορούν κοινωνικά δρώμενα πριν 200 χρόνια, παρόλα αυτά, οι σεξουαλικές φαντασιώσεις του Franz με χασίς και η έντονα υπονοούμενη σχέση ομοφυλοφιλίας μεταξύ της Eugenie και της Louise παραμένουν άθικτα και χωρίς λογοκρισία.
Εμείς όμως το ονομάζουμε ιστορική μυθοπλασία στο πέρασμα του χρόνου και το αγαπάμε κι αυτό όπως κι όλο το έπος του Αλεξάνδρου Δουμά.
Καλη ανάγνωση.
Πολλούς και σεμνούς ασπασμούς.
Ο Κόμης Μόντε Κρίστο ήταν, είναι και θα παραμείνει στον πάνθεον των πιο εντυπωσιακών συγκλονιστικών, λογοτεχνικών μυθιστορημάτων των τελευταίων διακοσίων χρόνων που αποτίουν φόρο τιμής στην τέχνη, στην παράδοση, στον πολιτισμό, στα γράμματα, στην γραμματειακή κληρονομιά του πλανήτη, σαν επιτομή στην διακειμενικότητα που χαρακτηρίζεται από τα έργα των αληθινών μυθιστοριογράφων.
Αυτών που ανήκουν σε μια ονειρογραφία γεμάτη ονειροπαγίδες, σε μια φαντασιογραφία γεμάτη ενοχές και αλήθειες, σε μια θεατρική συγγραφή παραλληρηματικών λόγων που σκορπάνε μαγικά και μαγευτικά πλήθη απο λέξεις οι οποίες γίνονται απίθανες, ανιστόρητες, απαγορευμένες ιστορίες για τη ζωή και το θάνατο ,για την αγάπη και τον έρωτα, για την φιλία και την προδοτική γλύκα του ατομικού συμφέροντος, για τις ζήλειες, τα ψέματα, τα πάθη, τα λάθη που φοριούνται καινούργια ή μεταχειρισμένα γραμμένα απο Μπαλζάκ, Ντίκενς, Φλομπέρ, Γουίλκι Κόλινς, Ζολά και μαζί τους ο Δουμάς. Δεν χρειάστηκε να χτίσει κάποια φήμη ή να εξιλεώσει τα φαντάσματα της υστεροφημίας του. Εξ αρχής η αξία του και η μεταθανάτια εκστρατεία πολιτιστικών και λογοτεχνικών επιχρισμάτων συγγραφικής δεινότητας τράφηκαν χωρίς αμφιβολία με ιδέες που δεν ανήκαν σε μεσαίους πεζογράφους.
Ένα έργο σαν πραγματικό παραμύθι, σαν παιχνίδι σκακιού όπου οι παίχτες και τα πιόνια αλλάζουν θέσεις, σκέψεις, κινήσεις, συναισθήματα. Σκευωρούν, δολοπλόκουν, ατιμάζουν και υπηρετούν πιστά κάθε ρόλο που θα τους χαρίσει το χρυσό χειροκρότημα, αυτό που ανοίγει τις μαγικές πόρτες για άλλες περιπέτειες, για πολυπόθητες κατακτήσεις, για ταξίδια του μυαλού και της φαντασιογραφίας σε Δύση και Ανατολή. Σε φτωχικές καλύβες παρισινού μεγαλείου όπου πέθαιναν απο ασιτία μέχρι το ιερό φως των ελληνικών νησιών και την μεθυστική μυρωδιά απο τα τελετουργικά όργια του Σεβάχ του θαλασσινού. Οι χίλιες και μία νύχτες ξημερώνουν σε βικτωριανά κρεβάτια απιστίας, το παιχνίδι του ηδονικού έρωτα εξυφαίνει παγίδες μυαλού και παραισθησιογόνου δόλου ανακατεύοντας τις φυλετικές χροιές των Άγγλων, των Γάλλων, των Ελλήνων των Τούρκων, των Ιταλών και όλων των μη προνομιούχων τόπων που πατούσε η μπότα του κατακτητή, αυτοί οι τόποι ανάβλυζαν αρώματα απο ιδρωμένα κορμιά αποικιοκρατικατικών θυτών και θυμάτων. Απο την Ανατολή, την Κίνα, την Ρωσία, την Αφρική και την Λατινική Αμερική, εκεί στήνονταν κάθε σελίδα και ένα θεατρικό κομμάτι, κάθε κεφάλαιο και μια αναπάντεχη εξέλιξη. Μη χάσεις λέξη, αν για λίγο παραδόσεις στην αναγνωστική αμέλεια χάνεις αυτομάτως κάποια λεπτομέρεια που αργότερα θα αποδειχθεί μοιραία για την εξέλιξη, την πλοκή, και τις αποκαλύψεις.
Θεωρώ πως δεν χρειάζεται να μιλήσω εκτενώς για την πλοκή του βιβλίου δεν χρειάζεται να αναλωθούν λέξεις και σκέψεις για ένα τόσο γνώριμο παιχνίδι της τύχης και της ατυχίας που μπορεί να συμβεί σε κάθε ύπαρξη.
Ο Έντμοντ Ντάντες κατηγορείται λανθασμένα για έγκλημα προδοσίας με πολιτικές βοναπαρτικές - ένα λεπτομερές προσάρτημα παρέχει πολύτιμο ιστορικό και πολιτιστικό πλαίσιο που βοηθά τον αναγνώστη να κατανοήσει το αριστούργημα του Δουμά και περιλαμβάνει έναν γαλαξία για την άνοδο, την πτώση, την επιστροφή και την τελική πτώση του Ναπολέοντα Βοναπάρτη που είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της πολιτικής που οδηγεί την πλοκή του μυθιστορήματος . - και φιλοβασιλικες διαστάσεις.
Είναι ένας νεαρός υποπλοίαρχος είκοσι ενός ετών που μετά απο μια σκευωρία «φίλων και γνωστών» ρίχνεται στη φυλακή χωρίς δίκη για να ξεχαστεί απο ζωντανούς και νεκρούς, αυτό γίνεται την ημέρα του γάμου του με την γυναίκα που θα αγαπάει για όλη του τη ζωή. Οι κατοπινές συνθήκες, οι παράπλευρες απώλειες, οι αδίστακτοι άνθρωποι με πλήρη ασυνειδησία και τα μεγάλα συμφέροντα για θέσεις και αξιώματα βυσσοδομούν την αιώνια καταδίκη του.
Αφού ξεπέρασε τόσο την ψυχική όσο και τη σωματική του αγωνία μετά απο βασανιστήρια και μαρτυρικές μέρες και νύχτες, γνωρίζει έναν αβά, συμπατριώτη,
και συγκρατούμενο του που του αλλάζει άρδην την ζωή και το θάνατο. Τελικά μπορεί να δραπετεύσει. Χάρη στη φιλία του, με τον φυλακισμένο αβά ο Dantes γνωρίζει πού βρίσκεται ένας πιθανός , κρυμμένος θησαυρός, τον βρίσκει, και χρησιμοποιώντας τον αρχίζει να ανακαλύπτει γιατί ρίχτηκε στη φυλακή, απο ποιους και με ποια ετυμηγορία και το γράφημα είναι ο δρόμος για εκδίκηση επιφανειακά. Στην ουσία, δεν να γκρεμίσει αυτούς που τον έσπρωξαν άτυπτα, θέλει να τους αποδείξει πως δεν έπεσε, και επιστρέφοντας απο την άβυσσο θα τους μάθει πως νικιέται το θράσος, η παραδόπιστη ιδιοτητα των ανθρώπων, η αναίδεια των ψευτοισχυρών και ο ίδιος ο θανατος. Μέσω της τύχης και των κρυφών ταυτοτήτων. Ωστόσο, αυτό που παραλείπει είναι η βαρετή αφήγηση και η τραβηγμένη απο τα μαλλιά πλοκή. Κάθε του λέξη υψώνει και μια ταπετσαρία εξέλιξης και λογοτεχνικής ομορφιάς.
Ο δεύτερος τόμος γκαζώνει και μπαίνει στον αγώνα με ολα τα στοιχήματα υπέρ του.
Οι πολιτιστικές αναφορές φυσικά και αφορούν κοινωνικά δρώμενα πριν 200 χρόνια, παρόλα αυτά, οι σεξουαλικές φαντασιώσεις του Franz με χασίς και η έντονα υπονοούμενη σχέση ομοφυλοφιλίας μεταξύ της Eugenie και της Louise παραμένουν άθικτα και χωρίς λογοκρισία.
Εμείς όμως το ονομάζουμε ιστορική μυθοπλασία στο πέρασμα του χρόνου και το αγαπάμε κι αυτό όπως κι όλο το έπος του Αλεξάνδρου Δουμά.
Καλη ανάγνωση.
Πολλούς και σεμνούς ασπασμούς.
July 2, 2024
Waouh! juste..waouh! Quelle lecture, quelle aventure, quel voyage! Ça fait un moment qu'un livre ne m'a pas autant transcendée, fascinée, impressionnée, privée de mes mots. C'est l'histoire d'un amour, c'est l'histoire d'une vengeance, c'est l'histoire d'une innocence bafouée, d'un pays capricieux, de politiciens sans scrupules, de jalousie aveugle, c'est l'histoire d'une amitié et d'un projet pas comme les autres!
This book is........this book is life, greater than life, so much more!
This book is........this book is life, greater than life, so much more!
June 16, 2020
Ένα ατόφιο και πολύτιμο διαμάντι σαν αυτά που μοίραζε δεξιά και αριστερά ο Κόμης, είναι αυτό το μυθιστόρημα. Μια χορταστική περιπέτεια, ένα αφήγημα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα συγκεκριμένα στον βίο του γενναίου μιγά πατέρα του συγγραφέα που αντιτάχθηκε στις πρακτικές του Ναπολέοντα και φυλακίστηκε (!!!), ιστορίες μέσα σε ιστορίες και αναζητήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις, έντονη κριτική των ηθών και χιούμορ που τσακίζει κόκαλα. Ένα ψηφιδωτό της εποχής, σωστό κομψοτέχνημα που καταπιάνεται με τις έννοιες της εκδίκησης, της δικαιοσύνης, της συγχώρεσης και της αγάπης. Κέντρο όλων αυτών ο αγαπημένος μου πια Νταντές, ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα που επιστρέφει απο την προσωπική του κόλαση(ναί ήταν λογοπαίγνιο) για να τιμωρήσει και να ευεργετήσει όσους το αξίζουν. Είναι ο πρώτος μυθιστορηματικός ήρωας πολιτικός κρατούμενος που συνθλίβεται απο την απληστία και τις φιλοδοξίες των ανθρώπων στην εξουσία που έχουν να κρύψουν ένα παρελθόν που τους ατιμάζει και θέτει σε κίνδυνο την θέση και την μελλοντική τους ευμάρεια. Αποτελεί αρχέτυπο τεράστιας ψυχικής δύναμης και επιμονής, είναι ένας φιλόσοφος, ένας πολυπράγμων άνθρωπος,γνώστης της ανθρώπινης φύσης και των δυνατοτήτων της αλλα και μυημένος δια της προσωπικής του εμπειρίας...Είναι ένας Υπεράνθρωπος στον οποίο θα βασίσει μετέπειτα το θεωρητικό του μοντέλο ο Νίτσε.
Ολοταχώς προς τον δεύτερο τόμο.
Ολοταχώς προς τον δεύτερο τόμο.
February 22, 2020
Τέλος πρώτου τόμου.
Τι να πω, τι να σχολιάσω για αυτό το βιβλίο.
Αναρωτιέμαι στα αλήθεια, τι.
Πάμε στον δεύτερο.
Τι να πω, τι να σχολιάσω για αυτό το βιβλίο.
Αναρωτιέμαι στα αλήθεια, τι.
Πάμε στον δεύτερο.
February 12, 2023
O final do primeiro volume deixa muito espaço para o desenvolvimento desta história sombria de crime e vingança.
Há quem defenda ter sido inspirado num caso encontrado nos arquivos da Polícia. Dumas terá tido conhecimento e investigado. Verdade ou pura invenção, Dumas desenvolveu este enredo tenebroso que é um desafio para o leitor seguir sem se sentir perdido uma ou outra vez. É que Dumas, para ir do ponto A ao ponto B faz desvios labirínticos, e neste zig zag aparentemente isento de sentido, o autor tem a seu favor não deixar pontas soltas e ainda rematar com objetividade unindo peças e dando forma ao magistral puzzle nascido do desejo de vingança de Edmond Dantès.
Novamente pouco feliz com a edição da Relógio D'Água que, além das notas no final do calhamaço, coisa nada prática sobretudo em livros com este volume, apresenta falhas de revisão nada aceitáveis para o preço destas edições.
Há quem defenda ter sido inspirado num caso encontrado nos arquivos da Polícia. Dumas terá tido conhecimento e investigado. Verdade ou pura invenção, Dumas desenvolveu este enredo tenebroso que é um desafio para o leitor seguir sem se sentir perdido uma ou outra vez. É que Dumas, para ir do ponto A ao ponto B faz desvios labirínticos, e neste zig zag aparentemente isento de sentido, o autor tem a seu favor não deixar pontas soltas e ainda rematar com objetividade unindo peças e dando forma ao magistral puzzle nascido do desejo de vingança de Edmond Dantès.
Novamente pouco feliz com a edição da Relógio D'Água que, além das notas no final do calhamaço, coisa nada prática sobretudo em livros com este volume, apresenta falhas de revisão nada aceitáveis para o preço destas edições.
October 25, 2020
Acabei agora mesmo de papar o volume I.
Estou a adorar este regresso aos clássicos, com esta magistral história de vingança.
Darei pontuação/estrelas quando papar o volume II
#classicosemdia
Estou a adorar este regresso aos clássicos, com esta magistral história de vingança.
Darei pontuação/estrelas quando papar o volume II
#classicosemdia
September 16, 2022
Ο Εδμόνδος Νταντές, ένας νεαρός κι ερωτευένος ναυτικός, επιστρέφει μετά το μπάρκο του και κερδίζει την εκτίμηση και το θαυμασμό του πλοιοκτήτη. Όμως αυτός ακριβώς ο θαυμασμός, γίνεται αφορμή να βρεθεί στη φυλακή μέσω μιας καλοστημένης παγίδας. Δυστυχώς, τα χρόνια που περνά στη φυλακή μοιάζουν ατελείωτα, μέχρι που γνωρίζει τον Αβά Φαρία, τον μέντορα του και αυτόν που θα του αλλάξει τη ζωή. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν βρίσκεται επιτέλους εκτός φυλακής, καταστρώνει ένα μεγαλοφυές σχέδιο, ώστε να πάρει την εκδίκησή του από όσους τον αδίκησαν , χωρίς όμως να ξεχνά και όσους του συμπαραστάθηκαν.
Ο Αλέξανδρος Δουμάς, γράφει μια ιστορία που τα έχει όλα: λάθη, πάθη, μίση, έρωτες, δολοπλοκίες, παιχνίδια εξουσίας, καιροσκόπους και απατεώνες.
Θα μου πείτε, μια ιστορία εκδίκησης? Θα σας πω λοιπόν, ότι δεν είναι μόνο αυτό.
Ο συγγραφέας, μέσω του ήρωά του, δείχνει την πτώση της υψηλής κοινωνίας, την απληστία και τις συνέπειές της, μα και τη θέληση για μάθηση και γνώση, την εμπιστοσύνη και τη φιλία. Όλοι οι χαρακτήρες του Δουμά, είναι αριστοτεχνικά γραμμένοι και ειλικρινά, προσπαθούσα να μαντέψω τα σχέδια του Κόμη, αλλά δεν το κατάφερα.
Ένα βιβλίο γραμμένο, τόσα χρόνια πριν, αλλά με μια σύγχρονη γραφή, που δεν κουράζει καθόλου...
Κυριολεκτικά, δεν ήθελα να τελειώσει.....
Αν έπρεπε να διαβάσσετε μόνο ΕΝΑ κλασσικό βιβλίο στη ζωή σας, τότε Ο Κόμης Μοντεχρίστος είναι αυτό το βιβλίο!!
Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α
Ο Αλέξανδρος Δουμάς, γράφει μια ιστορία που τα έχει όλα: λάθη, πάθη, μίση, έρωτες, δολοπλοκίες, παιχνίδια εξουσίας, καιροσκόπους και απατεώνες.
Θα μου πείτε, μια ιστορία εκδίκησης? Θα σας πω λοιπόν, ότι δεν είναι μόνο αυτό.
Ο συγγραφέας, μέσω του ήρωά του, δείχνει την πτώση της υψηλής κοινωνίας, την απληστία και τις συνέπειές της, μα και τη θέληση για μάθηση και γνώση, την εμπιστοσύνη και τη φιλία. Όλοι οι χαρακτήρες του Δουμά, είναι αριστοτεχνικά γραμμένοι και ειλικρινά, προσπαθούσα να μαντέψω τα σχέδια του Κόμη, αλλά δεν το κατάφερα.
Ένα βιβλίο γραμμένο, τόσα χρόνια πριν, αλλά με μια σύγχρονη γραφή, που δεν κουράζει καθόλου...
Κυριολεκτικά, δεν ήθελα να τελειώσει.....
Αν έπρεπε να διαβάσσετε μόνο ΕΝΑ κλασσικό βιβλίο στη ζωή σας, τότε Ο Κόμης Μοντεχρίστος είναι αυτό το βιβλίο!!
Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α
August 25, 2022
Ο Εδμόντος Νταντές ένας ηθικός και εργατικός νέος, βρίσκεται την ημέρα του γάμου του στην φυλακή. Εντελώς ξαφνικά χωρίς ούτε μία δίκη για μια κατηγορία που επ' ουδενί έχει διαπράξει. Φυλακίζεται και περνάει πολλά χρόνια και άδικα κλεισμένος σε αυτήν, σ’ ένα νησί που δεν υπάρχει τρόπος απόδρασης. Κλεισμένος στο διπλανό κελί βρίσκεται ο έξυπνος και τρελός όπως τον φωνάζουν, αβά Φαρία που εξαιτίας του, θα ‘’ξυπνήσει’’ και θα αλλάξει όλη τη ζωή του Νταντές…
Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο! Πραγματικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να σας φοβίζει ο όγκος του, οι σελίδες κυλούν γρήγορα χωρίς να κουράζει ή να κάνει στιγμή ‘’κοιλιά’’. Ένα βιβλίο χορταστικό και γεμάτο που δημιουργεί πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Δεν θέλω να λέω μεγάλο λόγια πριν τελειώσω και τον Β΄ τόμο αλλά αυτό το βιβλίο θα μπει στα καλύτερα βιβλία που θα διαβάσω ποτέ!
Παρέα σε αυτό το ταξίδι με την αγαπημένη μου Βάσω που οι συζητήσεις μας το κάνουν ακόμα καλύτερο ❤️
Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο! Πραγματικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να σας φοβίζει ο όγκος του, οι σελίδες κυλούν γρήγορα χωρίς να κουράζει ή να κάνει στιγμή ‘’κοιλιά’’. Ένα βιβλίο χορταστικό και γεμάτο που δημιουργεί πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Δεν θέλω να λέω μεγάλο λόγια πριν τελειώσω και τον Β΄ τόμο αλλά αυτό το βιβλίο θα μπει στα καλύτερα βιβλία που θα διαβάσω ποτέ!
Παρέα σε αυτό το ταξίδι με την αγαπημένη μου Βάσω που οι συζητήσεις μας το κάνουν ακόμα καλύτερο ❤️
February 2, 2025
Το έργο αυτό που έχει υποφέρει στα χέρια διασκευαστών και σκηνοθετών, αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο, χωρίς περικοπές, χωρίς συντομεύσεις. Αν στην εποχή των 280 χαρακτήρων του τουίτερ, ιδρώνετε για να διαβάσετε ένα από τα ομορφότερα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ, καλά να πάθετε.
Ο Εδμόνδος Νταντές, είναι ένας ταλαντούχος νέος που οδεύει προς την απόλυτη ευτυχία. Σε πολύ μικρή ηλικία θα καπετανεύσει για τον εξαιρετικό εφοπλιστικό οίκο Μορέλ, είναι έτοιμος να παντρευτεί την όμορφη αγαπημένη του Μερσέντες (όχι Μπενζ) και έχει ξεχρεώσει το φουκαρά πατέρα του που είναι ίδιος ο Λαυρέντης Διανέλλος σε μελόδραμα του 1960.
Όμως η μοίρα τα έχει κανονίσει αλλιώς.
Τρεις άνθρωποι, χυδαίοι, ανήθικοι και υστερόβουλοι, κλέβουν όλη την ευτυχία μέσα από τα χέρια του και με στημένο κατηγορητήριο πετυχαίνουν τον χωρίς ελπίδα αποφυλάκισης εγκλεισμό του στο Φρούριο του Ιφ, που περιβάλλεται από θάλασσα.
Στη συνέχεια, ο Δουμάς πατήρ, με την εκπληκτική πένα του μας δίνει μια ανεπανάλληπτη ιστορία καρμικής εξισορρόπησης και πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία της ευρωπαϊκής ιστορίας του 19ου αιώνα.
Ολοζώντανοι χαρακτήρες, λίγο μανιχαϊστικοί οι περισσότεροι (με ροπή προς το καλό ή το κακό, χωρίς πολλές ενδιάμεσες στάσεις, κάτι όμως που δεν απο��ελεί πρόβλημα, ούτε ξενίζει) σε ένα περίπλοκο χορό γνωριμιών, εξαπατήσεων, συμμαχιών και προδοσίας περνάνε μπροστά από τα μάτια μας και παίρνουν τις θέσεις τους στην εξέλιξη του δράματος.
Η γραφή εκτός από εξαιρετική ως προς την πλοκή και την αφηγηματική ικανότητα, αφήνει να διαφανεί η ευφυία, η επιστημοσύνη και οι τεράστιος πλούτος γνώσεων του συγγραφέα, που όμως δεν στις κοπανάει στη μάπα, αλλά τις αξιοποιεί προς όφελος της δραματουργίας.
Ο Εδμόνδος Νταντές, θάβεται ζωντανός στο φρούριο του Ιφ και ξεχνιέται από σχεδόν όλους.
Ο Σεβάχ ο Θαλασσινός αναδύεται στη Μασσαλία και ευεργετεί τους δίκαιους και όσους σεβάστηκαν τη μνήμη.
Ο Κόμης Μοντεχρήστος, με τα φτερά των αγγέλων της εκδίκησης στην πλάτη, εμφανίζεται στο Παρίσι με το το πιο π��ήρες, εξεζητημένο, καλοσχεδιασμένο σχέδιο απονομής δικαιοσύνης.
Και καθώς ο χορός αυξάνει ρυθμό, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται μπλεγμένοι στο γαϊτανάκι που εν αγνοία τους έχει στηθεί από το μυστηριώδη Κόμη, περιδινίζονται χωρίς να το ξέρουν κάνοντας φιγούρες γύρω από το αόρατο πτώμα του Εδμόνδου Νταντές, ξεφρενα και χωρίς συναίσθηση της επικείμενης καταστροφής. Και η θηλιά, σιγά σιγά, με προσεκτικούς χειρισμούς, αρχίζει να κλείνει.
Το έργο είναι μοναδικό και σε έκταση και σε ποιότητα. Αν (νομίζετε ότι) το έχετε ήδη διαβάσει σε κάποια άλλη έκδοση, επίτομη των 400 σελίδων, κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και διαβάστε το ολόκληρο, όπως το γέννησε η μάνα του, δηλαδή η εξαιρετική φαντασία του Αλέξανδρου Δουμά (πατρός).
Παραφράζοντας ένα προβληματικό παιδάκι που έφτασε να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδος, θα ρωτήσω:
HAVE YOU READ ΚΟΜΗΣ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΣ;
Σχεδόν ό,τι κι αν απαντήσετε, θα σας ανταπαντήσω:
NO, YOU HAVE NOT READ ΚΟΜΗΣ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΣ
και μετά θα σας συστήσω τη συγκεκριμένη έκδοση, η οποία έχει τύχει και εξαιρετικής μετάφρασης και επιμέλειας, με υποδειγματικές σημειώσεις.
Ο Εδμόνδος Νταντές, είναι ένας ταλαντούχος νέος που οδεύει προς την απόλυτη ευτυχία. Σε πολύ μικρή ηλικία θα καπετανεύσει για τον εξαιρετικό εφοπλιστικό οίκο Μορέλ, είναι έτοιμος να παντρευτεί την όμορφη αγαπημένη του Μερσέντες (όχι Μπενζ) και έχει ξεχρεώσει το φουκαρά πατέρα του που είναι ίδιος ο Λαυρέντης Διανέλλος σε μελόδραμα του 1960.
Όμως η μοίρα τα έχει κανονίσει αλλιώς.
Τρεις άνθρωποι, χυδαίοι, ανήθικοι και υστερόβουλοι, κλέβουν όλη την ευτυχία μέσα από τα χέρια του και με στημένο κατηγορητήριο πετυχαίνουν τον χωρίς ελπίδα αποφυλάκισης εγκλεισμό του στο Φρούριο του Ιφ, που περιβάλλεται από θάλασσα.
Στη συνέχεια, ο Δουμάς πατήρ, με την εκπληκτική πένα του μας δίνει μια ανεπανάλληπτη ιστορία καρμικής εξισορρόπησης και πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία της ευρωπαϊκής ιστορίας του 19ου αιώνα.
Ολοζώντανοι χαρακτήρες, λίγο μανιχαϊστικοί οι περισσότεροι (με ροπή προς το καλό ή το κακό, χωρίς πολλές ενδιάμεσες στάσεις, κάτι όμως που δεν απο��ελεί πρόβλημα, ούτε ξενίζει) σε ένα περίπλοκο χορό γνωριμιών, εξαπατήσεων, συμμαχιών και προδοσίας περνάνε μπροστά από τα μάτια μας και παίρνουν τις θέσεις τους στην εξέλιξη του δράματος.
Η γραφή εκτός από εξαιρετική ως προς την πλοκή και την αφηγηματική ικανότητα, αφήνει να διαφανεί η ευφυία, η επιστημοσύνη και οι τεράστιος πλούτος γνώσεων του συγγραφέα, που όμως δεν στις κοπανάει στη μάπα, αλλά τις αξιοποιεί προς όφελος της δραματουργίας.
Ο Εδμόνδος Νταντές, θάβεται ζωντανός στο φρούριο του Ιφ και ξεχνιέται από σχεδόν όλους.
Ο Σεβάχ ο Θαλασσινός αναδύεται στη Μασσαλία και ευεργετεί τους δίκαιους και όσους σεβάστηκαν τη μνήμη.
Ο Κόμης Μοντεχρήστος, με τα φτερά των αγγέλων της εκδίκησης στην πλάτη, εμφανίζεται στο Παρίσι με το το πιο π��ήρες, εξεζητημένο, καλοσχεδιασμένο σχέδιο απονομής δικαιοσύνης.
Και καθώς ο χορός αυξάνει ρυθμό, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται μπλεγμένοι στο γαϊτανάκι που εν αγνοία τους έχει στηθεί από το μυστηριώδη Κόμη, περιδινίζονται χωρίς να το ξέρουν κάνοντας φιγούρες γύρω από το αόρατο πτώμα του Εδμόνδου Νταντές, ξεφρενα και χωρίς συναίσθηση της επικείμενης καταστροφής. Και η θηλιά, σιγά σιγά, με προσεκτικούς χειρισμούς, αρχίζει να κλείνει.
Το έργο είναι μοναδικό και σε έκταση και σε ποιότητα. Αν (νομίζετε ότι) το έχετε ήδη διαβάσει σε κάποια άλλη έκδοση, επίτομη των 400 σελίδων, κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και διαβάστε το ολόκληρο, όπως το γέννησε η μάνα του, δηλαδή η εξαιρετική φαντασία του Αλέξανδρου Δουμά (πατρός).
Παραφράζοντας ένα προβληματικό παιδάκι που έφτασε να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδος, θα ρωτήσω:
HAVE YOU READ ΚΟΜΗΣ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΣ;
Σχεδόν ό,τι κι αν απαντήσετε, θα σας ανταπαντήσω:
NO, YOU HAVE NOT READ ΚΟΜΗΣ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΣ
και μετά θα σας συστήσω τη συγκεκριμένη έκδοση, η οποία έχει τύχει και εξαιρετικής μετάφρασης και επιμέλειας, με υποδειγματικές σημειώσεις.
Read
October 7, 2024I read a review of this masterpiece today, and I remembered my own vision when I read the book in my childhood, which, in a normal way, I think, differs from the one I have now, when I see Dumas' book as a philosophical exploration of what it means to be truly content and whether such a state is attainable in a world riddled with imperfections. Actually, Dumas challenges the reader to question the morality of revenge. Is the Count's quest for vengeance justified ? 90% of readers would shout a deafening Yes. But, as the Count orchestrates the downfall of his enemies, he also becomes a victim of his own schemes, showing that the pursuit of vengeance can be a doubled-edge sword. His vast wealth and influence allow him to manipulate the fates of those around him, positioning him as an almost good-like figure, yet - his omnipotence is questioned as the past comes back to haunt him, suggesting that no amount of power can erase the scars of history. Edmond Dantés initially believes that contentment will come from exacting revenge on those who wronged him. However, Dumas masterfully illustrates that such contentment is illusory, his elaborate schemes bring him no closer to true happiness, instead, they entangle him further in a web of moral ambiguity and personal turmoil. In fact, the portrayal of human imperfection serves as a backdrop against which the Count's own imperfections are highlighted. So, while he may not be entirely " happy " in the traditional sense, he does find a deeper sense of fulfillment, and that forgiveness hold greater power for inner peace, beginning to see his life as having a higher purpose beyond revenge. Dantés ' transformation from a naive sailor to the sophisticated Count and to a man seeking redemption brilliantly underscores the potential for personal growth and change.
But all these, I guess, can only be the revelation of a second or even third reading of the book, over time.
All in all, my vision is far from turning the other cheek- regarding the revenge - but rather looking at things also from a different angle.
But all these, I guess, can only be the revelation of a second or even third reading of the book, over time.
All in all, my vision is far from turning the other cheek- regarding the revenge - but rather looking at things also from a different angle.
June 26, 2020
Don't get me wrong, i loved it. But there is still half of it and it's been so long already
September 19, 2020
Βαθμολογια, οταν τελειωσω και τον δευτερο τομο. Δυσκολα να μην παρει 5/5 παντως.
January 11, 2021
Εμβληματικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Από τα πλέον διάσημα του οποίου η πρώτη μου γνωριμία έγινε από τα Κλασικά Εικονογραφημένα, την περίφημη αυτή σειρά που δυστυχώς δεν κατάφερα να κρατήσω τα περιοδικά αυτά ως παρακαταθήκη στα παιδιά μου. Μετά οι ταινίες και κάποιες διασκευές του έργου. Μπορεί να διασκευασθεί ένα αριστούργημα; Ποιά τα στοιχεία που κόβονται και ποιό το πνεύμα του διασκευαστή; Αρα μόνο όταν διαβάσεις την πλήρη έκδοση ενός τέτοιους έργου μπορείς να πεις ότι το διάβασες.
Και η ευκαιρία δόθηκε μέσα από τις εκδόσεις Γκούτεμπεργ και από τη σειρά Orbis Literae, μια σειρά που ομολογώ ότι φιλοδοξώ σταδιακά να την εμπλουτίσω. Ολοκληρώνοντας το πρώτο τόμο το συμπέρασμα είναι ότι δικαιώνει απόλυτα την έννοια του αριστουργήματος. Η δομή, η ροή, οι χαρακτήρες που λες και πάλλονται, οι συναισθηματικές φορτίσεις που ενίοτε φέρνουν δάκρυα στον αναγνώστη αλλά και το σασπένς που δημιουργεί η ιστορία, καθηλώνουν τον αναγνώστη. Και δημιουργούν απορίες. Είναι δυνατόν πολλοί να αγνοούν τέτοια κλασικά έργα ως παλαιομοδίτικα; Είναι δυνατόν να... εκπαιδευτείς όχι μόνο ως αναγνώστης αλλά και ως συγγραφέας εάν δεν διαβάσεις τέτοια εμβληματικά βιβλία;
Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου κάθε φορά που διαβάζω τέτοια μεγάλα έργα, έστω κι αν έχω περάσει την λεγόμενη γόνιμη ηλικία. Η ροή των σύγχρονων εκδόσεων με το σύγχρονο μάνατζμετ, ενδεχομένως να απορροφούν όλη την αναγνωστική σου ικμάδα. Όμως καταφεύγοντας στα κλασικά αυτά έργα και διαβάζοντας δικαιώνει την ύπαρξη σου έστω ως αναγνώστης. Και (εκ)παιδεύεσαι και ως συγγραφέας.....
Και η ευκαιρία δόθηκε μέσα από τις εκδόσεις Γκούτεμπεργ και από τη σειρά Orbis Literae, μια σειρά που ομολογώ ότι φιλοδοξώ σταδιακά να την εμπλουτίσω. Ολοκληρώνοντας το πρώτο τόμο το συμπέρασμα είναι ότι δικαιώνει απόλυτα την έννοια του αριστουργήματος. Η δομή, η ροή, οι χαρακτήρες που λες και πάλλονται, οι συναισθηματικές φορτίσεις που ενίοτε φέρνουν δάκρυα στον αναγνώστη αλλά και το σασπένς που δημιουργεί η ιστορία, καθηλώνουν τον αναγνώστη. Και δημιουργούν απορίες. Είναι δυνατόν πολλοί να αγνοούν τέτοια κλασικά έργα ως παλαιομοδίτικα; Είναι δυνατόν να... εκπαιδευτείς όχι μόνο ως αναγνώστης αλλά και ως συγγραφέας εάν δεν διαβάσεις τέτοια εμβληματικά βιβλία;
Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου κάθε φορά που διαβάζω τέτοια μεγάλα έργα, έστω κι αν έχω περάσει την λεγόμενη γόνιμη ηλικία. Η ροή των σύγχρονων εκδόσεων με το σύγχρονο μάνατζμετ, ενδεχομένως να απορροφούν όλη την αναγνωστική σου ικμάδα. Όμως καταφεύγοντας στα κλασικά αυτά έργα και διαβάζοντας δικαιώνει την ύπαρξη σου έστω ως αναγνώστης. Και (εκ)παιδεύεσαι και ως συγγραφέας.....
November 8, 2019
Ne diyebilirim ki. Muhteşem.
November 20, 2019
İlk cilt bitti dostlar, tam sıkıldığımız yerde Kont devreye girdi, ikinci kitapla yola devam...
August 15, 2019
Bir klassik əsər olmasına rəğmən olduqca axıcıdır. Üstəlik bu romana uşaqlıqdan bəri bəslədiyim bir rəğbət var. Belə ki, o dönəm bu əsərin 200 səhifəlik bir qısaldılmış mətnini oxumuşdum sadəcə. Yəni əsas süjetin nədən ibarət olduğunu bilirdim bu cildə başlamazdan öncə. Yenə də hələ o dönəmlərdən bəri içimdə bu əsərə qarşı bəslədiyim rəğbət və sevgi nəinki azaldı, əksinə daha da artdı. Bildiyim şeyləri oxuyarkən belə eyni həyəcanı yenidən və daha qüvvətlə yaşadım. Amma etiraf etməklazımdır ki, o qısaldılmış mətndə olmayan çox ama çox hissə oxumuş oldum hələ 1ci cildin özündə.
Yazarı alqışlayıram. Onun fəlsəfə; tarix, hətta kimya və digər başqa elm sahələri ilə bağlı məlumatlı olduğu olduqca açıq hiss olunur əsərdə. Üstəlik tez-tez şərq və qərb mədəniyyətini qarşılaşdıraraq onlar arasındakı oxşar və fərqli məqamlara toxunur, müxtəlif ölkələrin insanlarının müxtəlif yaşam tərzlərini, adətlərini əks etdirir. O dövrü bu qədər incə şəkildə əks etdirməsi sayəsində oxunması olduqca maraqlı olur kitabdakı həmin hissələrin. Hətta əsərin əsas ana xətti də tarixi bir hadisə ətrafında cərəyan edir.
Həyatımda görüb gördüyüm ən möhtəşəm roman qəhrəmanlarının başında gedir Edmond Dantes. Hər kəs bilir ki, bu əsər bir intiqam hekayəsidir. Mən realda intiqam tərəfdarı biri deyiləm. Amma Dantes'in yaşadığı şeylər buna baxış acımı dəyişdirir. 19 yaşında hələ bir uşaq qədər məsum və saf olan bir insana edilən amansızlıqları ürəyim qaldırmır. Onun həyatı büsbütün məhv olur, sevdiyi hər kəsi, sevdiyi işini, xoşbəxt gələcəyini itirir. Üstəlik buna səbəb olan o amansızlar daha yaxşı bir həyat yaşamağa başlayırlar. Bu, əlbəttə, olduqca ədalətsizdir. Amma bir növ düşünsək, intiqamı alan əslində Dantes deyil, Dantes'in timsalında həyatın, taleyin özüdür...
1ci cildin sonu çox qəribə bir yerdə bitdi, daha doğrusu anlaşılmaz. Bilirəm ki, Monte Kristo'nun addığı addım səbəbsiz deyil və öncədən hesablanmışdır mütləq şəkildə. Odur ki, sonda olanların əsas səbəbini bilmək üçün həyəcanlandıram. Növbəti kitabı oxumaq istəyilə aşıb daşsam da, bu möhtəşəm dünyanı tezliklə tərk etmək də istəmirəm. Növbəti ayacan oxumağı düşünmürəm, dərin bir boşluğa düşmək istəmirəm çünki 😕😕
Əsərdə olmasaydı dediyim bir məqam var əslində. Amma bundan bəlkə 2ci cildin sonunda bəhs etdim. Çünki əmin deyiləm. Bəlkə də hadisələr elə şəkildə əlaqələnəcək ki, bunsuz qətiyyən olmazdı deyə düşünəcəm. Nəticədə hələ əsəri tamamlamamışam.
Tək elə bu kitab haqqa danışacaq çox söz olsa da, 2ci kitabacan bu barədə danışmaq erkən olar. Mütləq amma mütləq hər birinizin bu kitabı oxumağınızı tövsiyə edirəm!😍👍📚❤
Yazarı alqışlayıram. Onun fəlsəfə; tarix, hətta kimya və digər başqa elm sahələri ilə bağlı məlumatlı olduğu olduqca açıq hiss olunur əsərdə. Üstəlik tez-tez şərq və qərb mədəniyyətini qarşılaşdıraraq onlar arasındakı oxşar və fərqli məqamlara toxunur, müxtəlif ölkələrin insanlarının müxtəlif yaşam tərzlərini, adətlərini əks etdirir. O dövrü bu qədər incə şəkildə əks etdirməsi sayəsində oxunması olduqca maraqlı olur kitabdakı həmin hissələrin. Hətta əsərin əsas ana xətti də tarixi bir hadisə ətrafında cərəyan edir.
Həyatımda görüb gördüyüm ən möhtəşəm roman qəhrəmanlarının başında gedir Edmond Dantes. Hər kəs bilir ki, bu əsər bir intiqam hekayəsidir. Mən realda intiqam tərəfdarı biri deyiləm. Amma Dantes'in yaşadığı şeylər buna baxış acımı dəyişdirir. 19 yaşında hələ bir uşaq qədər məsum və saf olan bir insana edilən amansızlıqları ürəyim qaldırmır. Onun həyatı büsbütün məhv olur, sevdiyi hər kəsi, sevdiyi işini, xoşbəxt gələcəyini itirir. Üstəlik buna səbəb olan o amansızlar daha yaxşı bir həyat yaşamağa başlayırlar. Bu, əlbəttə, olduqca ədalətsizdir. Amma bir növ düşünsək, intiqamı alan əslində Dantes deyil, Dantes'in timsalında həyatın, taleyin özüdür...
1ci cildin sonu çox qəribə bir yerdə bitdi, daha doğrusu anlaşılmaz. Bilirəm ki, Monte Kristo'nun addığı addım səbəbsiz deyil və öncədən hesablanmışdır mütləq şəkildə. Odur ki, sonda olanların əsas səbəbini bilmək üçün həyəcanlandıram. Növbəti kitabı oxumaq istəyilə aşıb daşsam da, bu möhtəşəm dünyanı tezliklə tərk etmək də istəmirəm. Növbəti ayacan oxumağı düşünmürəm, dərin bir boşluğa düşmək istəmirəm çünki 😕😕
Əsərdə olmasaydı dediyim bir məqam var əslində. Amma bundan bəlkə 2ci cildin sonunda bəhs etdim. Çünki əmin deyiləm. Bəlkə də hadisələr elə şəkildə əlaqələnəcək ki, bunsuz qətiyyən olmazdı deyə düşünəcəm. Nəticədə hələ əsəri tamamlamamışam.
Tək elə bu kitab haqqa danışacaq çox söz olsa da, 2ci kitabacan bu barədə danışmaq erkən olar. Mütləq amma mütləq hər birinizin bu kitabı oxumağınızı tövsiyə edirəm!😍👍📚❤
September 17, 2024
(Scroll down for the English review!)
L'histoire classique de la vengeance, de la dévotion, de l'amour perdu et trouvé, de la liberté et de la loyauté, à la fois vraie et fausse. Le roman d'aventures de 1400 pages de Dumas a vraiment tout : de rebondissements, de déguisements, de bandits, de secrets, d'affaires, d'évasions audacieuses, de meurtres vicieux, et bien plus encore. Même si cela n’a pas pris la couronne comme mon roman classique préféré, je suis toujours extrêmement fier de moi pour finalement le lire (dans ma langue seconde, rien de moins) et je me suis trouvé très amusé!
Vous me connaissez, cependant - je ne suis rien sinon critique des livres que je lis. J’ai quelques réserves à l’égard de celui-ci, mais je vais commencer par souligner quelques-uns de mes aspects préférés:
Les caractères - Dumas est incroyablement capable de créer des personnages en trois dimensions, complexes, intéressants et certainement pas parfaits. J’ai plusieurs favoris, mais peut-être celui que j’ai le plus aimé était Eugénie - amplifié par le fait qu’elle a trouvé sa fin heureuse, même en tant que lesbienne- pas de trope « Bury your gays » ici (ce qui est sérieusement impressionnant pour une histoire publiée il y a plus d’un siècle et demi!) Également, Franz - je demande justice pour mon ami Franz!
L’écriture — la prose ici était tout simplement magnifique. Il y a une multitude de belles descriptions, de dialogues divertissants et mélodramatiques et de morceaux de sagesse à savourer. Dumas interroge également des thèmes fascinants, tels que la distinction entre justice et vengeance, la nature de l'amour et de la dévotion, et qui nous devenons lorsque nous laissons nos instincts les plus sombres s’enraciner et s’envenimer.
Sur une note moins positive:
Ce n'était pas mon truc de voir les femmes être victimes de violence et d'objectivation, encore et encore, pour le développement du caractère des hommes. La misogynie dans un roman publié au milieu du XIXe siècle est à prévoir, mais plusieurs personnages (Rita et Haydee, je vous regarde) ont été sacrifiés pour l'intrigue, ce qui m'a poussé à divaguer dans les marges.
De plus, peu importe ce que l'on dit, ce livre est facilement 500 pages trop long. Certaines des apartés ont fini par être pertinentes, mais beaucoup étaient des quêtes secondaires utilisées simplement pour augmenter le nombre total de mots (compréhensible quand c’est ainsi que vous êtes payé), et ces histoires ont arrêté le rythme dans ses traces.
Enfin, pour un livre ostensiblement sur le Comte de Monte-Cristo, non seulement nous avons très peu d’informations sur son état d’esprit, ses émotions, ses plans ou ses hésitations, mais nous avons aussi très peu à aimer. C’est un humain assez horrible, et j’ai passé beaucoup des 800 pages du milieu à me demander comment il s’en est sorti et à avoir mes propres fantasmes de vengeance dans lesquels un de mes personnages préférés le battait à son propre jeu.
Est-ce que j’ai aimé ce livre? Oui. Ai-je des critiques? Oh oui. Est-ce que je le recommanderais? Indubitablement. Est-ce que je pense que The Count est l’un des pires personnages de tout ce livre? Enfer oui!
*avertissements de contenu en bas (en anglais)*
———————————————————————————————
The classic story of vengence, devotion, love lost and found, freedom, and loyalty, both true and false. Dumas' 1400 page adventure melodrama truly has it all: twists and turns, disguises, bandits, secrets, affairs, daring escapes, vicious murders, and so much more. Even though this has not taken the crown as my favourite classic novel, I am still so extremely proud of myself for finally reading it (in my second language, no less) and found myself greatly entertained!
You know me, though - I am nothing if not critical of the books I read. I have some qualms with this one, but I'll start by calling out a few of my favourite aspects:
The characters: Dumas is incredibly capable of creating three-dimensional characters, complex, interesting and certainly not perfect. I have several favourites, but perhaps one I loved the most was Eugenie - amplified by the fact that she found her happy ending, even as a lesbian- no «Bury your gays» trope here (which is seriously impressive for a story first published over a century and a half ago!) Also Franz - I demand justice for my boy Franz!
The writing—the prose here was just gorgeous. There are many beautiful descriptions, entertaining and melodramatic dialogue, and nuggets of wisdom to chew on. Dumas also explores fascinating themes, such as the distinction between justice and revenge, the nature of true love and devotion, and who we become when we let our darkest instincts take root and fester.
On a less positive note:
I did not enjoy watching women become casualties of violence and objectification over and over again for the character development of men. Misogyny in a novel published in the mid-19th century is to be expected, but several characters (Rita and Haydee, I'm looking at you) were sacrificed for the plot in a way that drove me to rant in the margins.
Also, no matter what anyone says, this book is easily 500 pages too long. Some of the asides ended up being relevant, but many were side quests for being paid by the word's sake, and these chapter-long tales interrupted the pacing jarringly.
Lastly, for a book ostensibly about the Count of Monte Cristo, not only do we get very little insight into his state of mind, emotions, plans, or hesitancies, we also get very little to like. He is a pretty awful human, and I spent many of the middle 800 pages wondering how he turned out this way and having revenge fantasies of my own in which one of my favourite characters beat him at his own game.
Did I like this book? Yes. Do I have criticisms? Oh yes. Would I recommend it? Indubitably. Do I think The Count is one of the worst characters in this entire book? Hell yes!
Trigger/Content Warnings: slavery, mutilation, sexual assault, murder, suicide, kidnapping, attempted murder of an infant, death, suicidal ideation, loss of parents, racism, infidelity, misogyny, animal cruelty
You can find me on...
Youtube | Instagram | TikTok
You can join our book club over on Patreon...
PBB Book Club
L'histoire classique de la vengeance, de la dévotion, de l'amour perdu et trouvé, de la liberté et de la loyauté, à la fois vraie et fausse. Le roman d'aventures de 1400 pages de Dumas a vraiment tout : de rebondissements, de déguisements, de bandits, de secrets, d'affaires, d'évasions audacieuses, de meurtres vicieux, et bien plus encore. Même si cela n’a pas pris la couronne comme mon roman classique préféré, je suis toujours extrêmement fier de moi pour finalement le lire (dans ma langue seconde, rien de moins) et je me suis trouvé très amusé!
Vous me connaissez, cependant - je ne suis rien sinon critique des livres que je lis. J’ai quelques réserves à l’égard de celui-ci, mais je vais commencer par souligner quelques-uns de mes aspects préférés:
Les caractères - Dumas est incroyablement capable de créer des personnages en trois dimensions, complexes, intéressants et certainement pas parfaits. J’ai plusieurs favoris, mais peut-être celui que j’ai le plus aimé était Eugénie - amplifié par le fait qu’elle a trouvé sa fin heureuse, même en tant que lesbienne- pas de trope « Bury your gays » ici (ce qui est sérieusement impressionnant pour une histoire publiée il y a plus d’un siècle et demi!) Également, Franz - je demande justice pour mon ami Franz!
L’écriture — la prose ici était tout simplement magnifique. Il y a une multitude de belles descriptions, de dialogues divertissants et mélodramatiques et de morceaux de sagesse à savourer. Dumas interroge également des thèmes fascinants, tels que la distinction entre justice et vengeance, la nature de l'amour et de la dévotion, et qui nous devenons lorsque nous laissons nos instincts les plus sombres s’enraciner et s’envenimer.
Sur une note moins positive:
Ce n'était pas mon truc de voir les femmes être victimes de violence et d'objectivation, encore et encore, pour le développement du caractère des hommes. La misogynie dans un roman publié au milieu du XIXe siècle est à prévoir, mais plusieurs personnages (Rita et Haydee, je vous regarde) ont été sacrifiés pour l'intrigue, ce qui m'a poussé à divaguer dans les marges.
De plus, peu importe ce que l'on dit, ce livre est facilement 500 pages trop long. Certaines des apartés ont fini par être pertinentes, mais beaucoup étaient des quêtes secondaires utilisées simplement pour augmenter le nombre total de mots (compréhensible quand c’est ainsi que vous êtes payé), et ces histoires ont arrêté le rythme dans ses traces.
Enfin, pour un livre ostensiblement sur le Comte de Monte-Cristo, non seulement nous avons très peu d’informations sur son état d’esprit, ses émotions, ses plans ou ses hésitations, mais nous avons aussi très peu à aimer. C’est un humain assez horrible, et j’ai passé beaucoup des 800 pages du milieu à me demander comment il s’en est sorti et à avoir mes propres fantasmes de vengeance dans lesquels un de mes personnages préférés le battait à son propre jeu.
Est-ce que j’ai aimé ce livre? Oui. Ai-je des critiques? Oh oui. Est-ce que je le recommanderais? Indubitablement. Est-ce que je pense que The Count est l’un des pires personnages de tout ce livre? Enfer oui!
*avertissements de contenu en bas (en anglais)*
———————————————————————————————
The classic story of vengence, devotion, love lost and found, freedom, and loyalty, both true and false. Dumas' 1400 page adventure melodrama truly has it all: twists and turns, disguises, bandits, secrets, affairs, daring escapes, vicious murders, and so much more. Even though this has not taken the crown as my favourite classic novel, I am still so extremely proud of myself for finally reading it (in my second language, no less) and found myself greatly entertained!
You know me, though - I am nothing if not critical of the books I read. I have some qualms with this one, but I'll start by calling out a few of my favourite aspects:
The characters: Dumas is incredibly capable of creating three-dimensional characters, complex, interesting and certainly not perfect. I have several favourites, but perhaps one I loved the most was Eugenie - amplified by the fact that she found her happy ending, even as a lesbian- no «Bury your gays» trope here (which is seriously impressive for a story first published over a century and a half ago!) Also Franz - I demand justice for my boy Franz!
The writing—the prose here was just gorgeous. There are many beautiful descriptions, entertaining and melodramatic dialogue, and nuggets of wisdom to chew on. Dumas also explores fascinating themes, such as the distinction between justice and revenge, the nature of true love and devotion, and who we become when we let our darkest instincts take root and fester.
On a less positive note:
I did not enjoy watching women become casualties of violence and objectification over and over again for the character development of men. Misogyny in a novel published in the mid-19th century is to be expected, but several characters (Rita and Haydee, I'm looking at you) were sacrificed for the plot in a way that drove me to rant in the margins.
Also, no matter what anyone says, this book is easily 500 pages too long. Some of the asides ended up being relevant, but many were side quests for being paid by the word's sake, and these chapter-long tales interrupted the pacing jarringly.
Lastly, for a book ostensibly about the Count of Monte Cristo, not only do we get very little insight into his state of mind, emotions, plans, or hesitancies, we also get very little to like. He is a pretty awful human, and I spent many of the middle 800 pages wondering how he turned out this way and having revenge fantasies of my own in which one of my favourite characters beat him at his own game.
Did I like this book? Yes. Do I have criticisms? Oh yes. Would I recommend it? Indubitably. Do I think The Count is one of the worst characters in this entire book? Hell yes!
Trigger/Content Warnings: slavery, mutilation, sexual assault, murder, suicide, kidnapping, attempted murder of an infant, death, suicidal ideation, loss of parents, racism, infidelity, misogyny, animal cruelty
You can find me on...
Youtube | Instagram | TikTok
You can join our book club over on Patreon...
PBB Book Club
March 11, 2025
Metade de um Clássico que me prendeu e correu seriamente o risco de se tornar um favorito! (Mais sobre isto no final do segundo volume)
April 25, 2025
"Não há felicidade nem infelicidade no mundo; há apenas a comparação de um estado com o outro, nada mais. Aquele que sentiu a dor mais profunda é quem melhor pode apreciar a suprema felicidade. É preciso ter querido morrer para saber quanto é bom viver."
Comecei a ler "O Conde de Monte Cristo" sem saber o que me esperava, com um pouco de receio até de não gostar. Confesso que não estava à espera de amar tanto, de ficar tão viciada, de ter uma experiência de leitura tão tão boa. Acabei de ler e já estava com vontade de reler. Que livraço!
Há muito muito tempo que um livro já não me prendia assim, há muito tempo que não mergulhava numa história destas, não ficava tão absorvida por um livro.
Na minha opinião, o segundo volume é de leitura mais fluída do que o primeiro, de tal forma que este segundo volume li em 15 dias, enquanto no primeiro precisei de um mês inteiro.
Toda a construção do drama, a escrita de Dumas, muitas reviravoltas, muita novela mexicana. "O Conde de Monte Cristo" é um livro impossível de largar.
A construção da personagem do Conde é das melhores construções de personagem que já li. Mas para além de il Condezito, amei conhecer a Mercédès, o Albert, a Haydée, o Maximilien (e toda a família Morrel) e a Valentine, o senhor Noirtier. E o Abade Faria, que transmitiu todo o seu conhecimento ao Conde. Estas personagens são inesquecíveis, e sei que vão ficar comigo para a vida.
Edmond Dantés vai deixar saudades. Que personagem tão bem escrita, que desenvolvimento, que TUDOOOO. Este livro é tudo!!
É um livro bastante acessível e de leitura fácil, um daqueles clássicos de leitura tão fluída que não tem o peso do nome "livro clássico".
Que história extraordinária, que personagem absolutamente magnífica... estou rendida a "O Conde de Monte Cristo" 😍
"Aguardar e ter esperança." ❤️
Comecei a ler "O Conde de Monte Cristo" sem saber o que me esperava, com um pouco de receio até de não gostar. Confesso que não estava à espera de amar tanto, de ficar tão viciada, de ter uma experiência de leitura tão tão boa. Acabei de ler e já estava com vontade de reler. Que livraço!
Há muito muito tempo que um livro já não me prendia assim, há muito tempo que não mergulhava numa história destas, não ficava tão absorvida por um livro.
Na minha opinião, o segundo volume é de leitura mais fluída do que o primeiro, de tal forma que este segundo volume li em 15 dias, enquanto no primeiro precisei de um mês inteiro.
Toda a construção do drama, a escrita de Dumas, muitas reviravoltas, muita novela mexicana. "O Conde de Monte Cristo" é um livro impossível de largar.
A construção da personagem do Conde é das melhores construções de personagem que já li. Mas para além de il Condezito, amei conhecer a Mercédès, o Albert, a Haydée, o Maximilien (e toda a família Morrel) e a Valentine, o senhor Noirtier. E o Abade Faria, que transmitiu todo o seu conhecimento ao Conde. Estas personagens são inesquecíveis, e sei que vão ficar comigo para a vida.
Edmond Dantés vai deixar saudades. Que personagem tão bem escrita, que desenvolvimento, que TUDOOOO. Este livro é tudo!!
É um livro bastante acessível e de leitura fácil, um daqueles clássicos de leitura tão fluída que não tem o peso do nome "livro clássico".
Que história extraordinária, que personagem absolutamente magnífica... estou rendida a "O Conde de Monte Cristo" 😍
"Aguardar e ter esperança." ❤️
September 8, 2022
Mi primera novela de Dumas no podía ser otra que “El conde de Montecristo”, considerada una de las obras magnas de la literatura francesa. Se terminó de escribir en 1844 y fue publicada en entregas durante los años posteriores. Mi edición, en el idioma original consta de largos anexos, datos y curiosidades de la obra y del autor, yo, os la recomiendo encarecidamente si leéis en francés por ser tan completa. Con referencias a “Simbad, el marino” o “Las mil y una noches” dejadme hablaros de este asombroso y deleitable relato.
La historia nos presenta a Edmond Dantès, un joven ingenuo poseedor de toda la mayor felicidad que un hombre de su corta edad puede desear: se va a casar con el amor de su vida y está a punto de ser nombrado capitán. Todo se entorpece cuando a causa de la envidia que despierta a su alrededor es saboteado, cae en una trampa y es injustamente encarcelado en el castillo de If. Allí pasara largos años lamentándose, sufriendo y padeciendo sin contacto con el exterior, ni ver a nadie aparte de su carcelero que le trae a diario su comida y su cena. Poco a poco cambiará e ideará una terrible venganza.
Estamos ante un libro de aventuras, dotada de una compleja trama, con grandes cambios de ambientación, numerosos personajes relevantes que me ha resultado sumamente entretenido y, puedo aventurarme a decir que probablemente sea el clásico del siglo XIX más fácil y distendido que haya leído. También viajaremos, pues la acción sucede entre Francia (Marsella y Paris), Italia y varias islas del Meditarráneo aunque también son muchas las menciones a países de Oriente.
Alexandre creó un escrito emocionante y ambicioso basándose en una supuesta historia real que llegó a sus oídos, en ella, el autor mantiene los hechos históricos acontecidos dentro del marco temporal en el que se sitúa la historia (entre 1814 y 1838), respetando personajes de la época, datos y lugares. Pero lo que más he disfrutado de esta singular novela es la dualidad del personaje de Edmond, sus circunstancias le hacen ser o mostrarse de tan diversas maneras ante otras personas que resulta indescifrable y sumamente imprevisible. Tenemos dos caras de la moneda, el bien y el mal, la inocencia y la madurez, la inconsciencia y la sabiduría en un mismo personaje.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Personalmente, esta es una de aquellas obras que recordaré, que seguramente pasados los años vuelva a tomar de mis estanterías pues siempre estaré dispuesta a revivir el aprendizaje, la justicia, el amor, el perdón, el honor y la lealtad que se muestran en ella. 1400 páginas inolvidables, con planes intrincados, amores apasionados, traiciones dolorosas y un sin fin de emociones que concluyen en un final inesperado. Lo único con lo que no he conectado es con una relación que era totalmente evitable.
La historia nos presenta a Edmond Dantès, un joven ingenuo poseedor de toda la mayor felicidad que un hombre de su corta edad puede desear: se va a casar con el amor de su vida y está a punto de ser nombrado capitán. Todo se entorpece cuando a causa de la envidia que despierta a su alrededor es saboteado, cae en una trampa y es injustamente encarcelado en el castillo de If. Allí pasara largos años lamentándose, sufriendo y padeciendo sin contacto con el exterior, ni ver a nadie aparte de su carcelero que le trae a diario su comida y su cena. Poco a poco cambiará e ideará una terrible venganza.
Estamos ante un libro de aventuras, dotada de una compleja trama, con grandes cambios de ambientación, numerosos personajes relevantes que me ha resultado sumamente entretenido y, puedo aventurarme a decir que probablemente sea el clásico del siglo XIX más fácil y distendido que haya leído. También viajaremos, pues la acción sucede entre Francia (Marsella y Paris), Italia y varias islas del Meditarráneo aunque también son muchas las menciones a países de Oriente.
Alexandre creó un escrito emocionante y ambicioso basándose en una supuesta historia real que llegó a sus oídos, en ella, el autor mantiene los hechos históricos acontecidos dentro del marco temporal en el que se sitúa la historia (entre 1814 y 1838), respetando personajes de la época, datos y lugares. Pero lo que más he disfrutado de esta singular novela es la dualidad del personaje de Edmond, sus circunstancias le hacen ser o mostrarse de tan diversas maneras ante otras personas que resulta indescifrable y sumamente imprevisible. Tenemos dos caras de la moneda, el bien y el mal, la inocencia y la madurez, la inconsciencia y la sabiduría en un mismo personaje.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Personalmente, esta es una de aquellas obras que recordaré, que seguramente pasados los años vuelva a tomar de mis estanterías pues siempre estaré dispuesta a revivir el aprendizaje, la justicia, el amor, el perdón, el honor y la lealtad que se muestran en ella. 1400 páginas inolvidables, con planes intrincados, amores apasionados, traiciones dolorosas y un sin fin de emociones que concluyen en un final inesperado. Lo único con lo que no he conectado es con una relación que era totalmente evitable.
November 23, 2024
Och jak mi się podobała ta klasyka! MIŁOŚĆ! 🫶🏼
4.5 tylko dlatego, że były momenty, które trochę mi się dłużyły
4.5 tylko dlatego, że były momenty, które trochę mi się dłużyły
Displaying 1 - 30 of 1,316 reviews