Inside My Glass Doors

by Natsume Sōseki, Sammy I. Tsunematsu (Translator), Marvin Marcus (Introduction/Afterword)

Originally published as Garusudo no Uchi in daily serialization in the Asahi newspaper in 1915, before appearing in book form, this is the first time Inside My Glass Doors has been published in English. It is a moving literary reminiscence, a collection of thirty-nine autobiographical essays penned a year before the author's death. Written in the genre of shohin (little items), the personal vignettes provide a kaleidoscopic view of Natsume Soseki's private world and shed light on his concerns as a novelist.

Readers are at once ushered into Soseki's book-lined study, in his residence in Kikui-cho, as he muses on his present situation and reflects on the past. The story is filled with flashbacks to Soseki's youth-his classmates, his family, and his old neighborhood-as well as episodes from the more recent past, all related in considerable detail. There are his characteristic ruminations about his physical well-being, and from the quiet spaces inside the glass doors of his study, he also calmly observes the clamorous state of the world outside. The essays in this book, crafted with extraordinary subtlety and psychological depth, reflect the work of a great author at the height of his powers.

In his introduction to the work, Dr. Marvin Marcus provides a fresh perspective on Soseki the man and writer, as well as an insightful commentary on the novel itself and the place of reminiscence in Soseki's writings. A selection of photographs of Soseki and his family and friends add further interest to the book.

Genres: Japan, Japanese Literature, Nonfiction, Classics, Essays, Memoir, Literature

117 pages, Paperback

First published January 1, 1915

About the author

Natsume Sōseki (夏目 漱石), born Natsume Kinnosuke (夏目 金之助), was a Japanese novelist. He is best known for his novels Kokoro, Botchan, I Am a Cat and his unfinished work Light and Darkness. He was also a scholar of British literature and composer of haiku, kanshi, and fairy tales. From 1984 until 2004, his portrait appeared on the front of the Japanese 1000 yen note. In Japan, he is often considered the greatest writer in modern Japanese history. He has had a profound effect on almost all important Japanese writers since.

Reviews

[Meltem Sağlam · Rating 5 out of 5]

Soseki benim en sevdiğim Japon yazarlar arasında ilk sıralarda. Bu kitabı ölmeden önceki son yılında bir gazete yazı dizisi olarak yayınlandıktan sonra kitaba dönüştürülmüş makalelerinden oluşuyor.

Hayat hakkında ve kendi yaşamı hakkında yazılmış yazılar bunlar. Kendi ifadesiyle “itiraf” değil, “günahlarının masum sebeplerinin yazımı”.

Yazarın eşsiz üslûbunun tadına vararak okudum ve çok genç yaşta kaybettiğimiz bu değerli yazarın, bunları yazmak için zaman bulabildiği için kendimizi şanslı addetmemiz gerektiğini düşündüm.

“... Eğer bu dünyadaki her şeye gücü yeten ve her şeyi bilen bir tanrı varsa o tanrının önünde diz çöküp zihnimde hiçbir şüpheye yer bırakmayacak kadar berrak bir sezgi yeteneği vermesini isterdim ondan. Beni bu işkenceden kurtarması için de yalvarırdım kendisine. Ya da tüm bu maruz kaldığım aşılmaz, yenilmez, çözülmez kötü insanları birer dürüstlük abidesine dönüştürmesini isterdim. Böylece ruhum onlarla uyum içinde yaşamayı becerir de bir parça olsun huzur bulabilirim. Çünkü şu anda yürüdüğüm yol beni alıp alıp hep o aynı iki kapının önüne götürüyor. Ya insanlara önyargısız yaklaşıp, insanlarla iletişim kurup onlar tarafından kandırılan bir aptalım ya da onlara sürekli şüpheyle yaklaştığım için doğru dürüst iletişim kuramayan bir paranoyağım. endişeliyim, kararsızım, mutsuzum!… Eğer bütün bir ömür böyle sürüp gidecekse!… İnsan olmak ne kadar zormuş!...”, sf; 125, 126.

[Sümeyye Yıldız]

"Ne kadar krizantem varsa
Doldursunlar şimdi tabutlara"
...
Murakami'nin Kafka Sahilde kitabında Soseki üzerine bir diyalog geçer. Karakterlerden birinin "Soseki ne söylemeye çalışıyordu?" şeklinde bir soru sorduğunu anımsıyorum. O soru kafamda tekrarlanır durur. Bu kitap biraz sorunun da cevabı. Soseki'nin ölmeden önce günlük yazılarından oluşan bir öz-yaşam anlatısı. Ölüme yakınlığından olsa gerek çoğu hatırlamalarla dolu metinler. Üç Köşeli Dünya kitabının bıraktığı hisle kapatıyorum Soseki inzivagahının verandasında uykuya daldığında. Naif, yumuşak, zarif bir anlatı. Çevirinin bunda etkisi olduğu muhakkak ama en nihayetinde metnin özünü taşıyor. Bolca 'haiku', hatıra, ev, kediler, Hector...

[Deniz Balcı · Rating 3 out of 5]

Japon yazarlarına olan ilgime rağmen Soseki ile aramda hep bir mesafe olmuştur. Soseki'nin kişiliğinin, Japonya'nın modernleşme kavgasını anlatma uğruna kendisi tarafından biraz geriye itildiğini düşünüyorum. Karakterleri hep bir derdi ortaya koyma çabasında eylemlerde bulunuyor. Ahlaki duruşları net. Hep toplumsal kodların önemini kabul etmiş, o kodları yeniden çözümlemekten özellikle kaçınan bir yazar duruşu olduğunu düşünüyorum. Bunlardan dolayı aramız hiçbir zaman çok sıcak olmamıştır, fakat bu minik kitabı çok sevdim. Ben hikaye kitabı olduğunu sanıyordum; fakat bambaşka bir şey çıktı. Anı, günlük, deneme arasında giden minik yazılardan oluşan kitap; tam olarak da benim Soseki'yle alakalı ihtiyacını çektiğim kişiselliği sunuyor. Hem de samimi olduğunu düşündüğüm bir şekilde anlatıyor. Derinliği olmayan, çok sıradan yazılar aslında fakat okurken bir şekilde sizi içinde tutmayı başarıyor. Gücünü sadelikten alan bir düşünme şekli var yazarın. Modern Japon Edebiyatı'nın babası olarak görülen bir ismin daha cafcaflı, daha kurumlu olmasını bekliyor insan ama hiç öyle çıkmıyor.

Okumanızı tavsiye ederim ama birkaç Soseki romanından sonra tercih etmeniz daha mantıklı olabilir. Herkese iyi okumalar.

[Mayk Can Şişman · Rating 5 out of 5]

Japon yazar Natsume Soseki’yle sonunda tanıştım. Kurgu dışı bir kitap olan ‘Cam Kapının Ardı’ya bayıldım. Yazarın anlatım gücü müthiş. “İyi ki Soseki’ye bu kitabıyla başlamışım” dedim. Kitabın içinde kısa kısa metinler yer alıyor ve her bir bölümü okuyucuda tokat etkisi yaratıyor. Çok sevdim.

[Neli Krasimirova · Rating 3 out of 5]

"En nihayetinde hepimizin yaptığı şey, rüyalarımızda ken­di ellerimizle yaptığımız bombaları yüklenip ölüm denen o uzak diyara durmaksızın ilerlemek değil mi? Sadece kimse ne kendi yükünün farkında ne de başkasınınkinin ... Ne şanslıyız, değil mi?"

Kitabın ismi Cam Kapının Ardı, çünkü:
Uzun bir hastalık döneminden sonra yatağından yeni yeni kalkan yazar, çalışma odasının masasının başına geçtiğinde verandaya açılan cam kapının ardından bakar dünyaya. Gördükleri pek de iç açıcı değildir. Ekonomik kriz söylentileri, çiftçilerin giderek yoksullaşması, ülke siyasetindeki kaos ve umutsuzluk ortamı, yazarı suya sabuna dokunmaktan alıkoyar (çevirmen sunuşundan)

Ölümünden hemen önce gazetede tefrika edilen “sevgili günlük” tadındaki kısa kısa yazılardan oluşuyor kitap, başında yazarın hayatından fotoğraflarla birlikte servis edilmiş (ailesi, okulu, doğduğu/yaşadığı ev, farklı yaşlardan kendi fotoğrafları vs) Çok içten ve direkt kafasının içinden kalemin ucuna akmış gibiydi satırlar. Bu samimiyet zaman zaman mahremiyet ihlali yapmışsınız hissiyatı uyandırıyor.

[Smiley · Rating 4 out of 5]

Second Review:

I found rereading these 39-section reminiscences so inspiring that I would read him again, especially those unread titles such as The 210th Day, To the Spring Equinox and Beyond, The Heredity of Taste, etc. since I admire his writing style, sense of humor, curious ways of looking at things and daily life. Surprisingly startled by his modesty, I couldn't help wondering why; a great writer with literary stature like him has frankly conveyed his message as follows to the reader:

But at times when my mind is at work, my mood varies a little. Small though my world remains, things occur within its narrow confines and then, from time to time, on this side of the glass that separates my insignificant self from the great wide world, I receive visits. . . . (pp. 3-4)

To continue . . .


First Review:

3.5-star

This book is one of the long-awaited works by Soseki Natsume (https://en.wikipedia.org/wiki/Natsume...) for me since from its title it could be a sort of fiction but it's a wrong guess. In fact, it's a collection of 39 autobiographical essays written between January 13th to February 23rd, 1915 before his passing a year later. Taken them as episodes should be a delight to his fans since we can see how he could cope with various situations as a matter of fact/course tinged with his sense of humor and literary expertise in which he had revealed his means in managing people/things. The title Inside My Glass Doors itself tacitly denotes his literary world in which we see more light from those 17 black-and-white plates between pages 46-47; most of them being rare to me, that is, I see them for the first time here.

Moreover, this collection could be regarded as a series of his reminiscences allowing his readers to visualize his life, his plights, some glimpses of the Meiji society, etc. in the beginning of the 20th century Japan. It's a pity it would not do regarding quoting a whole essay because it's normally medium, that is, 2-3 pages and more; none covering only 1. Therefore, these three extracts should suffice as exemplary passages to allow us to know what he has said, thought, solved, etc. to posterity in Japan and the world.

To set my mind at rest I showed these photographs to the four or five people who came to visit me. They all thought, as I did myself, that it was a "manufactured" smile.
Since the day I was born I have had to smile in public several times without having the least desire to do so. Perhaps the photographer had thus taken revenge on me for my deception.
It is true that he was good enough to send me these photographs in which I exhibited a bitter and disagreeable smile. But I never received the magazine in which they were supposed to appear. (p. 8)

When one had walked around the establishment and continued for some fifty meters one could see a little farther up the door to the Seikanji temple. Behind this door, painted red, was a dense bamboo grove completely blocking the view from the street. But the sound of bell right at the back, ringing night and day, still echoes in my ears. It was particularly the sound of the bell -- ding -dong! -- continuing from the mists of autumn to the squalls of winter that brought cold to the heart of the little boy that I was, as if to fill it with an icy sadness forever. (p. 56)

Besides, what I have written is not a confession. I suppose I have disclosed only the brighter side of my sins if they can be so described. To certain readers this may be unwelcome. But now, indifferent to this mention, I look around me, view Humanity in general, and smile. It is the same look that I bestow on the trifles that I have written hitherto; with a feeling that they come from someone else, I continue smiling. (pp. 116-7)

[A. Raca · Rating 4 out of 5]

Soseki çok hakim olduğum bir yazar değil henüz. Bu kurgu dışı, anı/ günlük tarzı kitabı okumak hoşuma gitti.
Yazarın hayatından kesitler, çocukluğundan/ işinden anılar okumak iyi geldi.

⭐

[Flo · Rating 3 out of 5]

Above all, there is the introspective voice of Sōseki’s narrator as he reflects on his world. Reminders of death and dying abound. Friends and relatives are gone, yet he remains a bemused observer, a reluctant survivor. The mind itself seems incapable of retrieving anything more than scraps of the past, much less grasping the totality of things. People do strange things, hurtful things, and one can do little to improve upon the human condition.
But the world inside the glass doors is by no means one of unremitting gloom and self-pity. Rather, it is precisely inside these glass door where one can find solace, peace of mind, a safe haven.
[…]
“Now that tranquility has returned to the house and to my heart, I shall open the window wide and finish off this piece of writing, taking pleasure in my task and enfolded in the calm light of Spring. And then I intend to have a nap on the veranda, my cheek resting on my hand.”

June 27, 2021

[Aslıhan Çelik Tufan · Rating 4 out of 5]

Kitapla ilgili tek düşüncem keşke hiç Soseki okumadan okumuş olsaydım. Öyle güzel öyle dokunaklı..
Yazarı hiç okumadıysanız bunla başlayın derim.
Keyifli okumalar.

[Kuyinbii · Rating 5 out of 5]

Soseki'yi çok sevdim ben. Ne kadar naif, ne kadar mahzun... ^o^

[Oguzcan Yesilyaprak · Rating 5 out of 5]

bir hayattan tuhaf bir sahne seçkisidir. Otuz dokuz kısa makalesinde Natsume, okuyucular ve hayranlarla son karşılaşmalardan uzun zaman önceki bölümlere ve anılara kadar çeşitli anılar sunuyor. Yazarın tam bir portresini oluşturmaz (ya da çok fazla kişisel ayrıntıyı ortaya çıkarır), ancak adamın çok kısa yaşamının sonlarında (bir yıl sonra öldü) bir fikir verir.
Melankoli ve ölüm, yaygın olmasa da en azından yaygındır - gerçi çok fazla nostalji yoktur. (Sonraki parçalar arasında erken çocukluğuna dair açıklamalar var ve bu da ikincisinin neden eksik olduğunu açıklamaya yardımcı oluyor.) Natsume aynı zamanda olaylardan açıkça orada olduğundan daha fazlasını yapmaya çalışan biri değil ve ilk paragrafta okuyucularını cam kapılarından gerçek görüntünün şu şekilde olduğu konusunda uyarıyor: "olağanüstü derecede monoton - ve oldukça sınırlı."
Zihin yapısının geçmişi ve bugünü nasıl gördüğünü etkilediğinin farkındadır ve açıklaması kesinlikle okuyucuya metni nasıl alacağı konusunda bir uyarı niteliğindedir.

[Didem Gürpınar · Rating 4 out of 5]

Japon edebiyatına başlangıç olarak doğru bir isimle girdiğimi düşünüyorum. Yazarın hayatından kesitler, kendisini daha iyi anlamamı sağladı. Bu deneyimin üstüne bence yazarın diğer kitaplarını da okumak lazım.

[Melek · Rating 4 out of 5]

Natsume Soseki’nin ölümünden bir yıl önce bir gazetede 39 gün boyunca yayımlattığı yazılarını bir araya getiren bir seçki Cam Kapının Ardı. Yazılar yazarın geçmişinden ve bugününden bahsediyor. Yazardan okuduğum ilk eser olarak Cam Kapının Ardı’nı çok beğendim. Natsume Bey’in hayatından izleri bana kısa mektuplar şeklinde yazdığını hissettim okurken. Natsume Bey’in empati gücü yüksek ve olayları kendi gözlemleri ile anlatıyor. Yazıları okurken keşke kendisi ile de tanışabilseydim dedim.

Yazarla tanışma kitabı olarak güzel bir seçim olduğunu düşündüğüm Cam Kapının Ardı’nı mutlaka tavsiye ederim.

[kübra terzi · Rating 5 out of 5]

Natsume Sōseki ile tanışma kitabı kesinlikle bu olmalı!
Okuma sırasında kendimi sanki bir müzede geziyorum ve kulağımda sesli bir rehber eşlik ediyormuş gibi hissettim.

Sōseki'nin hastalıkla geçen ömrü, evlatlık verilmesi, köpeği, kedileri, karşısına çıkan insanlar, yaşadığı bazı anılar Sōseki'nin kaleminden ölümünden bir sene önce anlatılıyor.
Bence bir yazarın eserlerini okumadan evvel hakkında fikir sahibi olmak eserlerini anlamlandırmada oldukça etkili.

Otuz dokuz bölümden oluşan bağımsız metinlerin yer aldığı Cam Kapının Ardı'yı okurken en çok etkilendiğim otuz üçüncü bölümü üç kere daha okudum. Ve net bir şekilde söyleyebilirim ki esas kahraman burada yatıyor.
Sōseki şüpheci, Sōseki ön yargılı, Sōseki'nin gardı hep yüksek, Sōseki inatçı, Sōseki hassas, kibar ve saygılı, ama Sōseki genellemesi de olan biri..

"Eğer bu dünyadaki her şeye gücü yeten ve her şeyi bilen bir tanrı varsa o tanrının önünde diz çöküp zihnimde hiçbir şüpheye yer bırakmayacak kadar berrak bir sezgi yeteneği vermesini isterdim ondan. Beni bu işkenceden kurtarması için de yalvarırdım kendisine. Ya da tüm bu maruz kaldığım aşılmaz, yenilmez, çözülmez kötü insanları birer dürüstlük abidesine dönüştürmesini isterdim. Böylece ruhum onlarla uyum içinde yaşamayı becerir de bir parça huzur bulabilirim. Çünkü şu anda yürüdüğüm yol beni alıp alıp hep o aynı iki kapının önüne götürüyor. Ya insanlara ön yargısız yaklaşıp, insanlarla iletişim kurup onlar tarafından kandırılan bir aptalım ya da onlara sürekli şüpheyle yaklaştığım için doğru dürüst iletişim kuramayan bir paranoyağım. Endişeliyim, kararsızım, mutsuzum!... Eğer bütün bir ömür böyle sürüp gidecekse!.. İnsan olmak ne kadar zormuş!" syf.125,126

Muhteşem bir okuma, tanıma ve anlamlandırma deneyimi oldu.
Emeği geçen herkese teşekkür etmek istiyorum.
natsumesōseki camkapınınardı africanokitap zeynepgençerbaloğlu

[Tubi(Sera McFly) · Rating 4 out of 5]

"Yaşam ve ölüm
ilerliyor birlikte
koşar adım."

Soseki'nin denemeleri ve anıları, günlük hayat kaygıları, insanlarla ilişkileri, sinir bozucu bulduğu insanlara karşı tavırları, hastalığının da etkilediği yaşam ve ölüm sorgulamaları, 1900'lerin başındaki Japonya'ya dair aralara serpiştirilen detaylar, çocukluğa özlemi, en çok da çok tanıyamadığı annesine özlemini konu alıyor. Bu kitapta yer alan bazı yazıları sadelikle sevecenliğin birleşimiyle etkilerken, bazı konulardaki yazıları da keşke daha fazla derinleşseymiş dedirtiyor. Madenci ve Sanşiro'dan sonra yazarın bu kurgu dışı kitabını da sevdim. Soseki'nin kendi yaşamından kesitleri, düşüncelerini, küçük mutluluklarını, endişelerini anlattığı Cam Kapının Ardı'nda birkaç haiku da yer alıyor.

[Zehra'nın Kitapları · Rating 2 out of 5]

1915 yılında bir Japon gazetesinde yayımlanmış köşe yazıları.
Ordan burdan hiç bir derinliği olmayan yazılar.

Çeviri de bir o kadar keyifsiz.
Japonca kelimeler değil cümleler var cevrilmemis. Dipnotsuz.

Beğenmedim.

[aybikimben · Rating 4 out of 5]

diğer kitaplarını da okumaya yemin ettim hemen, sanırım bu kitap shot şeklinde natsume soseki idi romanlarını da ağır ağır çekmek isterim

[Jan]

Inside My Glass Doors is the first of its kind that I’ve read. As a work of literary miscellany, it is a loose and eclectic collection of personal vignettes written by Natsume Soseki throughout a period not long before his passing. The essays touch on a variety of topics, ranging from Soseki’s existential reflections on life and death, his childhood memories, and brief episodes from his life during the period of this collection’s writing. This volume, the essays of which were serialized in a newspaper, would be an equivalent to personal blog entries today.

Soseki’s prose is honest and unexaggerated, his writing easy and casual, as if he were leisurely sharing his life, past and present, in snippets to the reader. His philosophical insights on life are born of his own thoughtful personal reflections. In one chapter, perhaps my favorite, he starts to acknowledge the state of his health and wonders how he continues to survive one illness after another, while in contrast, he learns of the deaths of people he used to know, some of them healthier and even younger than him. Soseki engages the mystery of human life in a satisfyingly concise yet profound existential rumination. One never really thinks about one’s own death as if living continually was natural—and it is at this point that humans start to ever slightly forget their mortality. Humans cling strongly to life and Soseki beautifully puts it together in the line, “Everybody is alive until his death.”

Natsume Soseki opens his life in this collection of personal essays and does so in a hospitable voice, warmly inviting the reader to have a look through the glass doors.

[Aleyna · Rating 5 out of 5]

Muhteşemdi. Natsume Soseki ile Gönül kitabıyla tanışmıştım ama keşke ilk okuduğum kitabı Cam Kapının Ardı olsaymış. Yine de çok geç kalmadan okuduğum için çok mutluyum. Sakin kişiliği, geçirdiği zor yaşamı, kaleminden dökülenler beni çok etkiledi ve kendine çekti, kendime yakın hissettim Soseki'yi. Birçok bölümün sonunda tebessüm ettirdi. Özellikle on üçüncü bölümdeki çayını geri istemekte oldukça inatçı şahısla arasında geçenlere çok güldüm ahahahd. Ayrıca kitabın girişindeki Natsume Soseki'nin hayatıyla ilgili bilgiler ve fotoğraflar çok güzel bir çalışma olmuş. Japon edebiyatına girip Soseki ile tanıştığım için çok mutluyum...

'...daha önce tatmış olduğu sevinçleri sanki hepsi bir rüyaymışçasına bulanıklaştırıyor; anılarını unutmamak adına hep canlı tutmaya çalıştığı acıları, yaşayacağı güzel günlerin önüne koca bir duvar örüyordu.'
'Yani teorideki kendimle pratikteki kendim epey farklıydık. Şimdi bile hala yarı inanmış, yarı şüpheci bir gözle bakıyorum kendi yüreğimin içine.'
'Hangisine karar kıldığımın bir önemi yok, içimde hep bir huzursuzluk kalıyor. Kötü insanlara inanmak istemiyorum. Diğer yandan iyi insanların zerre kadar bile benim yüzümden kalplerinin kırılmasını istemiyorum. Ayrıca karşıma çıkan her insanın kötü niyetli olamayacağının farkında olduğum gibi hepsinin iyi insanlar olamayacağının da bilincindeyim. Bu yüzden tavırlarım, çoğu zaman karşımdaki insanın karakterine göre değişiyor.'

[Atlantisli · Rating 4 out of 5]

Her zaman ölümün yaşamaktan daha saygın olduğuna inanan ben, ne dileklerimle ne de teselli sözcüklerimle aşabilmiştim hayat dediğimiz şeyin tüm sıkıntılarına rağmen sürdürülmesi gereken bir şey olduğu fikrini. Dahası kendimi düşüncelerimden ziyade yaptıklarım üzerinden değerlendirdiğimde, vasat bir natüralist gibi düşüncelerimi haklı çıkarak bir kanıt da sunamıyordum. Yani teoride kendimle pratikteki kendim epey farklıydık. Şimdi bile hâlâ yarı inanmış, yarı şüpheci gözle bakıyorum kendi yüreğimin içine.

ben mi yazmışım bu satırları..

[Mizuki · Rating 3 out of 5]

Those short articles in the book were written during the author's final year, and it shows. Sometime Natsume Soseki's writing reminds me of Haruki Murakami (but Soseki's tone is always more serious than Murakami's), perhaps that's why I like both of their writing?

[Tsering · Rating 4 out of 5]

The best part I loved about this book is that you can read any chapter without missing the build of the rest of stories. As my second Natsume Soseki book, I have acquired some keen understanding to the kind of person he was. Here on, I would like to read more of his books.

[Chanhee Lee · Rating 4 out of 5]

담담한 필체로 재미있게 이야기하고 싶은 바를 풀어낸 수필집. 지나치게 자기 생각이 강하지 않아 좋았다. 고양이로소이다를 보고 있는데 그에 비해 훨씬 간결하고 속도감 있어 재밌게 보았다고 느꼈다.
"작가의 생활"이라는 수필은 내가 나를 소개한다면 이렇게 하고 싶다는 생각이 들게 하는 좋은 수필이었다.

[Zehra · Rating 5 out of 5]

bu yazarı okumaya (tesadüfen) çok doğru bir kitapla başlamışım sdhfajfh :') aşırı sevdim uiyy

[Piiman · Rating 5 out of 5]

daha önce okumadığım bir yazardı ve zaten bu kitap da diğer yapıtları gibi değil de daha çok anı kitabıymış gibi geldi. tarzına alışık olmamama rağmen okurken beni, önsözde de dediği gibi, yazarın evinin etrafındaki engawadan, onu yazarken seyrediyormuşum gibi hissettirdi. zorluklar yaşamış olmasına rağmen son yıllarında huzuru arayan ve zamanın akıp gidişini evinden teslimiyetle seyreden bir kişi portresi çizerken, okuduğum bir bölüm (18. bölüm) beni gülümsetti. zira orada kendisini ziyaret eden kadın gibi bende de onun dinginliğe ulaştığı, en azından buna çabaladığı izlenimi oluşmuşken; kendisinin de kafa karışıklığı yaşadığını kadına ve biz okuyucuya itiraf etmesi çok hoş geldi. bulunduğu savaş ortamı ve yaşadığı sağlık problemlerine mukabil bu anılar bende çölde vaha hissi verdi ve iç huzurun, her şeye rağmen, kişinin kendisiyle ilgili olduğunu ve yaşadıklarını kabul etmenin de bunda önemli bir etken olduğunu düşündürdü. küçük anı hikayeleri okurken kayıtsız olduğumu düşünsem de kitap bitince beni epey etkilediğimi fark ettim ve belki de aynı mevsimde olmamızdan dolayı özellikle son paragrafta adeta yazıların yazıldığı uzama ışınlandım:

“ve bahçemdeki ağaca konan bülbüller, özgürce söylüyorlar şarkılarını. ve bahar rüzgarı, saksıdaki orkidenin yapraklarını sallamayı sürdürüyor. kedim, yarı uyur yan uyanık güneşin tadını çıkarıyor, vücudundaki sokak kavgası yaralarına aldırmadan. az önce bahçede çığlık ��ığlığa top oynayan çocuklarım toplanıp sinemaya gitmişler bile. ev sessizliğe, kalbim huzura gömülüyor. cam kapıyı açıyorum ve izin veriyorum sessiz bahar güneşinin verandaya dolmasına. baharın müjdecisi ilk güneşle noktalıyorum yazımı. şimdi yanaklarımı ellerime yaslayıp şöyle rahat bir uyku çekebilirim verandamda...”

[İlke · Rating 5 out of 5]

💭Sözcükler o kadar kırılgan ki her hatırlayışımda sanki biraz daha ufalanıp gidiyor. Sadece izi kalıyor zihnimde ve adeta bir ihtilal çıkarmak için içimde çırpınıyor...Hatıralarım bundan ibaret. Gerisi, çoğunlukla hayal ürünü. Zihnimin bana oynadığı oyunlar sanki!..Yaşanmış olmasını istediğim ama bir türlü yaşayamadığım..💭
💫
💫
Modern Japon edebiyatının kurucusu kabul edilen ve malesef çok genç yaşta hayata veda eden Soseki bu kitabında bize kendisini anlatıyor💫İçinde bazen birbirinin devamı bazen de bağımsız 39 kısa yazı var. Bu yazılar ölümünden bir yıl önce gazete yayımlanmış ve hayatına/yazarlığına/kişiliğine dair detaylarla dolu✨Ben yazarı Madenci kitabı ile tanımış ve çok etkilenmiştim😊Bu kitabındaki hassas ve zarif kelimeleri bana tekrar tekrar Madenci'yi hatırlattı.
💫
💫
Soseki, kısacık yaşamını hastalıklarla mücadele ederek geçirmiş, çalışma odasından, camın ardından dünyayı izlerken, çocukluğuna, geçmişine, hatıralarına tutunuyor. İnsanları ve hayatı anlamlandırmaya çalışıyor. Deneme niteliğindeki bu yazılarında onun en hassas/insani yönlerini, çaresizlik ve pişmanlıklarını okuyoruz. Küçük yaşta evlatlık verilmesini, annesini erken yaşta kaybetmesini, kardeşleriyle ilişkilerini, yazarlık yolcuğundaki mücadelesini en samimi şekliyle yazmış👌Bu noktada çevirmen @zeynepgencerbaloglu 'nu tebrik etmek gerekiyor, öyle akıcı ve özenli bir Türkçeleştirme olmuş ki, okumak çok daha keyifli bir hale gelmiş🙏🏼👏
Bu kitabı Soseki severlere ve ya onunla tanışmak isteyenlere kesinlikle öneriyorum. Çok keyifli, yormayan bir okuma süreciydi👌🌼

[Şeyda · Rating 4 out of 5]

Natsume Soseki kitaplarını severek okuduğum bir yazar.
Bu nedenle otobiyografi özelliği gösteren "Cam Kapının Ardı" adlı kitabını da okumak istedim.
Okurken düşündüğüm tek şey "farklı zamanlar aynı hisler" oldu. İnsan ne ilginç bir varlık. Farklı bir kültür, yaşam ve deneyimden gelen bir insan, ondan farklı bir çağda yaşayan farklı kültür ve deneyimden gelen bir insanın hisleriyle benzer şeyler yaşıyor.
İnsanlık bir kısır döngü sanki. Ne kadar kendimizi farklı sansak da her şey birbirinin tekrarı.
**
Soseki daha çocukken evlatlık verilmiş, birkaç kez evine geri dönse de tekrar evlatlık verilerek çocukluğunu farklı ailelerin yanında geçirmiş biri. Annesinin yaşlı bir kadın oluşu, natsume'ye sevgisini göstermeyişi onda bir burukluk bırakmış. Çocukluğundan itibaren özlemle sınanmış. Sevgi yoksunluğu hissetmiş. Kitapta hayatına dair birçok anlatım olsa da, annesine olan özlemi her bir konuya sinmiş adeta.
Ölümden korkmadığını söylese de her bir bölümde hastalığıyla savaşmasına yer vermiş, huzursuzluğunu dile getirmiş. Biz insanlar duygularımızdan kaçmaya çalışsak da orada bir yerdeler. Çıkmak için fırsat kolluyorlar.
Kitap başından sonuna "buruktu."
Aynı evin taş duvarının üstündeki yazı gibi,
"Yaşam ve ölüm
ilerliyor birlikte
koşar adım."

[Shawn · Rating 3 out of 5]

This book's a gem for lovers of literature. Its sincere tone, its pedestrian pace of writing, its intimacy. It's my 1st experience w/Soseki, I read a small, 100-page version of the book in its original [Japanese] script. I learned many older forms of kanji and was able to follow along, for the most part. Hopefully I'll find more opportunities/hours to read more from this literary giant. I felt sad sometimes while reading, knowing that this was written in the eve of his life. And I was sobered by his frequent contemplation of death. One receives a glimpse into those twilight years prior to WWI, and can sense the differences in culture between the Orient & the Occident.

Not sure who'd actually read Soseki. This book's probably for college students who study history, language, literature & so on. Or, it's for random folks like me who speak [English] and read in [Japanese], and who are looking for something substantive to read. Soseki's a writer's writer, so I think that many a reader can find satisfaction, learning, & pleasure from reading him [in whichever translation].

[Brian Caster · Rating 4 out of 5]

I seem to end each year with Natsume Soseki, and there are certainly worse ways to bring another year to a close. This book is a small gem filled with beautiful moments and insights. The ending felt a trifle forced, as if some editor told him he needed to bring things to a close with a bit of reflection on the universe, ala Tolstoy. But the parts that work best are when he spends less time reflecting and more time on small observations that bring light to humanity. It helps that his writing is infused with great humor, particularly when a pesky fan insists that Soseki write him a short sentence or two in exchange for some green tea. Another part I greatly enjoyed about this collection is how the moments of history, such as Japan gaining parts of Russia following the war in 1905 is present and barely commented on, except when it is part an observation (the death of a Geisha, brought to Vladivostok by her lover-husband). Soseki is, simply, one of Japan's finest writers.

[Eda Nazir · Rating 5 out of 5]

Dıştan baktığınızda pek de matah olmayan anılarına rağmen bahsetme şeklinin yalınlığından olsa gerek merak ederek okudum. Japon edebiyatına çok yakın bir okur değilim asla ilk tercihim değildir ama okuduklarım arasında en çok bu yazar beni kitabın içinde tuttu ve sayfaları ne kadar hızlıca okuduğumu fark etmedim bile. Kitaptan çok bir beklentim yoktu dürüst olmak gerekirse epey önyargılıydım Japon edebiyatına da. Yine de başarılı bulduğum ve iyi ki de okumaya şans verdiğim bir kitap oldu benim için.