Spiegeljongen

Een groene bloem #3

by Floortje Zwigtman

Spiegeljongen is na Schijnbewegingen en Tegenspel het derde en laatste deel van Floortje Zwigtmans indrukwekkende Groene bloem-trilogie.

Spiegeljongen is na Schijnbewegingen en Tegenspel het derde en laatste deel van Floortje Zwigtmans indrukwekkende Groene bloem-trilogie. Deze fenomenale serie over de jonge homoseksueel Adrian Mayfield speelt zich af in victoriaans Londen. Zwigtmans Groene bloem-trilogie kan worden gerekend tot het beste wat Nederlandse young adultliteratuur te bieden heeft en is eigenlijk verplichte kost voor iedereen die zich wil verdiepen in de tijd van Oscar Wilde. Floortje Zwigtman is de Nederlandse koningin van de YA-romans. Met haar Groene bloem-trilogie en Wolfsroedel sleepte ze veel prijzen in de wacht, waaronder de Gouden Uil en Gouden Zoen.

Genres: Young Adult, Historical Fiction, LGBT, Queer, Fiction, Historical, Gay

608 pages, Paperback

First published January 1, 2010

Reviews

[Marcella · Rating 5 out of 5]

Ik heb niet eens de woorden om te omschrijven hoe mooi en fanatastisch, hoe goed, hoe emotioneel en herkenbaar ik de Een groene Bloem trilogie vind.

Ik kijk nu al uit naar het moment dat ik deze boeken ga herlezen.

[Aniya · Rating 5 out of 5]

Jeder der das Genre mag, weiß, wie schwer es ist tolle LGBT-Literatur zu finden. Es gibt viel Trash und Belangloses und natürlich auch viel Gutes und Nettes.
Was ich jedoch meine, sind Wow-Romane, die einen umhauen. So richtig gutes Zeug, mit genialer und talentierter Schreibe, das man kaum aus der Hand legen kann und welches einem noch lange nachhängt.
Danach muss man leider sehr lange und geduldig suchen. Auf hunderte joa-ganz-ok Geschichten kommt, wenn man Glück hat, eine Perle.
Und die Adrian-Mayfield-Trilogie ist genau das: eine dieser selten Perlen.

Ich habe mich dazu entschieden, die Geschichte so zu bewerten, wie man sie lesen sollte: als ein Ganzes. Es könnte also kleinere Spoiler geben.

Während wir Adrian im ersten Band kennenlernen, mit ihm gemeinsam Freundschaften schließen und an seiner sexuellen Erwachung teilhaben, und sich der Zweite auf den Versuch einer Beziehung zwischen ihm und Kunstmaler Vincent Farley fokussiert, erleben wir hier, was tiefe Zuneigung anrichten kann.

Floortje Zwigtman beschreibt den schmalen Grad zwischen Liebe und Hass so real und gut, dass man gar nicht anders kann, als mitzuleiden. Man möchte Adrian schütteln und zur Besinnung bringen, während man sich an seine eigenen Teenagertage und die Dummheiten, die man aus Liebe gemacht hat, erinnert.

Vor allem eine bestimmte Sache, die ich überall wo geschrieben wird manchmal so schmerzlich vermisse, sprang mir hier (neben Talent) auf jeder Seite entgegen:

Mühe.

Die Autorin muss wahnsinnig viel Zeit und Mühe in Recherche gesteckt haben, um eine so grandiose und glaubwürdige Geschichte zu schreiben, die nicht nur in einem anderen Land und einer anderen Zeit spielt, sondern auch noch reale Ereignisse mit Fiktion verbindet.

Die Schilderung der Wilde-Prozesse war genauso gelungen, wie die Beschreibung des Mannes selbst und Zwigtmans Version von Bosie hat mir sehr gefallen. Ja, er war der verwöhnte, egoistische Junge, mit dem regelmäßig das Temperament durchging, der viele hässliche Worte sagen konnte und der meinte, ihm müsse die Welt zu Füßen liegen. Aber eben auch ein verzweifelter, trauriger Charakter.

Generell gibt es keine Schwarz-Weiß-Malerei oder Klischees. Bitterböse oder eine reine Unschuldsseele ist hier niemand, dafür haben alle Charaktere Grautöne und viele Facetten.

Ein weiteres dickes Plus ist Adies Entwicklung und all die Erkenntnisse, die ihm während seiner schwierigen Zeit kommen.
Ich wollte am liebsten ins Buch springen und den Jungen umarmen, ihm sagen, dass alles gut wird und dass er es sich nicht so schwer machen soll.

Wer nach der ultimativen Liebe mit Happy-End sucht, wird hier nicht fündig (oder doch, nur eben nicht so, wie man denkt).
Es gibt nicht "das eine Paar", das zusammenkommt, auseinandergeht, streitet und wieder zusammenkommt - zum Glück, denn manchmal passt es eben einfach nicht.

Hier geht es schlicht und einfach um Adrian Mayfield, der uns in seiner sturen Art als Ich-Erzähler das Herz stielt.
Adie mit all seinen Macken, Ecken und Kanten (aber auch seiner Liebenswürdigkeit), der die Entdeckung macht, dass er sich vielleicht an eine völlig falsche Vorstellung von dem Mann, den er liebte, geklammert hat.
Den die Erkenntnis trifft, dass er mit diesem Mann wahrscheinlich niemals glücklich geworden wäre.
Der in seiner Neigung weder Sünde, noch Ungesundes sieht, sich dazu entschließt, er selbst zu bleiben und dafür belohnt wird. Welch schönere Message könnte man den Leserinnen und Lesern mitgeben?

Bei Vincent lagen meine Gefühle immer irgendwo zwischen Mitleid und Wut. Eigentlich war es mehr Mitleid, vor allem in einer Szene im zweiten Band, in der Adie viel zu weit geht.

Er zerstört damit das zarte Band zwischen ihm und Vincent und die Konsequenzen daraus waren für mich glaubwürdig, nachvollziehbar und tatsächlich sogar wünschenswert. An dieser Stelle stand ich ganz eindeutig auf Vincents Seite und die Autorin hat es gut hinbekommen, hier nichts zu romantisieren.


Eine meiner Lieblingsfiguren wurde Terry, der meiner Meinung nach ruhig mehr On-Screen-Zeit hätte bekommen können. Toller Junge.

Was am Ende aus Adie (und auch Vincent) wurde, hat mich vollends überzeugt: Diese Reihe ist das beste, was ich seit langem gelesen habe.

Fazit: Eine wunderbare Geschichte über einen Jungen, der sich selbst und die Liebe kennenlernt, der Dummheiten und Fehler macht, aber auch daran wächst.
Eine Geschichte über die Zeiten Oscar Wildes, die Scheinheiligkeit und Doppelmoral der Gesellschaft und die absolut irrationale Dummheit von Homophobie (die es ja leider heute noch gibt).
Eine Geschichte, die ich (gemeinsam mit ihrem wundervollen Protagonisten) in mein Herz geschlossen habe, dich ich nie vergessen und wieder lesen werde.
Leider kann ich nur fünf Sterne vergeben, ansonsten würde ich hunderte regnen lassen!

[Just · Rating 4 out of 5]

Heerlijk meegeleefd, 3 boeken lang, op het rijke leven van Adrian Mayfield. Ik ga hem missen...

[Lancelot Van Lankveld · Rating 5 out of 5]

heb er meer van genoten dan ik had verwacht. zeker een mooi einde voor deze trilogie

[Madeleine · Rating 5 out of 5]

****** Derde deel van de trilogie "Een groene bloem" (Deel 1: Schijnbewegingen, deel 2: Tegenspel.
Wat een prachtig boek.Wat treurig dat ik het uit heb. Het is werkelijk een verhaal dat alsmaar is gegroeid. Zo indrukwekkend, de geschiedenis van Adrian Mayfield, Soms werd het me bijna te machtig en had ik de neiging niet verder te lezen. Het is echter zo'n geweldig boek dat je het niet neer kunt leggen.
Al die kleurrijke personages staan je zo goed voor de geest.
Waarom is dit een jeugd/adolescenten boek?
Waarom staat het niet gewoon in de schappen bij volwassenen literatuur?
Ik moet er nog wat verder over nadenken, maar voor je het weet verklap je een stuk.
Eerst maar lezen allemaal

[Marit · Rating 4 out of 5]

De trilogie is uit...


Een half jaar heb ik deze trilogie met me mee gedragen. Niet altijd was het even makkelijk om door te blijven lezen, maar dat gold vooral voor de eerste twee delen. In het derde deel was het tijd om te oogsten. Alle matige levenskeuzes van Adrian, het kon niet goed blijven gaan en dat bleek. Gelukkig was er een aardige lesbienne die een deel van zijn problemen kon oplossen. Het enige minpunt aan dit derde deel vond ik dat er weinig aandacht was voor Oscar Wilde. Nu wil ik hiermee niet zeggen dat het altijd over de literaire popsterren hoeft te gaan, maar het contrast met deel 2 (waarin Oscar Wilde zo ongeveer het onderwerp is van het boek) was wel erg groot.

Dan rest de vraag: aan welk leesproject ga ik mij nu wagen?

[Irene · Rating 4 out of 5]

3,5 sterren

Goed slotdeel, maar mocht wat mij betreft wel iets vlotter en/of korter. Toffe trilogie en wel graag gelezen. Knap dat het over het dagelijkse leven gaat met weinig tot geen grote tijdsprongen. Het laat zien dat Floortje Zwigtman een grote is als schrijfster (dus niet alleen de omvang van deze trilogie).

[DinosaursAtWork · Rating 4 out of 5]

Review #2: increasing the start rating to 4. The plot still seems to be a bit aimless while reading. In the end, the pieces fall together but how we got there could have been improved.
I actually like Adrian in this more than in book 2, although his character and its development don't always seem fluent.


Review #1:An interesting read that feels a bit aimless at times. The characters motivations aren't always the most logical but Adrian seems more likable to me than in the previous book. A nice ending for his personal story

[Rogier · Rating 5 out of 5]

Allereerst dien ik te vermelden dat deze serie een lofzang verdient die ik haar niet kan geven. Het vervlecht de historische realiteit voor homoseksuelen rond 1890 - 1900 met universele mensenlijkheden. Fictie met non-ficitie. Geen thema wordt geschuwd en de rauwe realiteit en complexiteit van het leven staat centraal. Bovenal raakt het verhaal me persoonlijk en is het me daarom erg dierbaar. Dit derde en laatste deel is wat rommeliger en ethisch ingewikkelder maar uiteindelijk bovenal gelukkiger dan de voorgaande delen. Ik maak niet graag een hierarchie in verhalen of boeken dus daarom verwoord ik het maar zo: dit verhaal greep me toen ik kind was en heeft me eigenlijk nooit meer los gelaten.

'Lieve Eros, dat joch zal denken dat ik tachtig ben'.

'Na alles wat ik had overleefd, kwam het als een volkomen verrassing hoeveel moed ervoor nodig was om gelukkig te worden.'

'Ik wrijf een spiegel schoon en leg hem in jouw handen.'

'Probeer me niet te vinden, maar bewaar me in je hart. Ik neem je mee in het mijne.'

[Edwin · Rating 3 out of 5]

De relatie tussen Adrian en Vincent is nu echt over. Het was ook te mooi om lang te duren. Vincent is achter het geheim van Adrian gekomen, en wil niets meer met hem te maken hebben, en Adriaan is opnieuw terug in de goot. Nu wil hij alleen nog maar wraak nemen op de persoon die ooit van hem hield. Hij wordt hierin geholpen door lady Kinderly en Paul McBride. Deze blijken echter hun eigen agenda te hebben

De eerste twee delen waren wat dat betreft veel soepeler, en meeslepender. Een van de stukken in het verhaal dat me wat gekunsteld overkwam, was het café, waar Adrian Trops en de 3 kinderen naar toe had meegenomen, en Martha ongevraagd aanbood om een onderduikadres voor de kinderen te zoeken.

Het boek was te lang, en daardoor langdradig en begon te vervelen. Bepaalde stukken kwamen krampachtig over. Hoewel het boek vooral gericht was op jongeren, meed het moeilijke thema's niet.

Persoonlijk vind ik de cover-art voor de ebook versie veel minder dan die van de hardcover editie.

[Micha Meinderts · Rating 2 out of 5]

Te veel. Te lang. Te langdradig ook. Alles werd zo eindeloos lang uitgesponnen, en andere dingen werden amper genoemd. Het tempo klopte niet.

Ik vond Adrian maar een irritant stuk vreten dat het telkens weer klaarspeelde om de stomste fouten te maken. Zeer ergerlijk. Het trucje dat me in boek twee al irriteerde, dat hij met open ogen een val inloopt, werd zonder blikken of blozen opnieuw uit te kast getrokken om het plot maar vooruit te helpen. De raarste beslissingen werden gemaakt en ik had geen enkele keer het gevoel dat die beslissingen uit de personages zelf kwamen, maar alleen in dienst stonden van het plot.

Ik heb bewondering voor de schrijfster dat ze dit werk heeft kunnen afleveren en afronden, met alle research die nodig was, maar god wat een taaie kost. Als dit de vrouwelijke Charles Dickens is, ben ik blij dat ik nooit mijn tijd verspild heb aan de mannelijke.

[Andrew Kennedy · Rating 5 out of 5]

Loved this third book of the trilogy. The pace was perfect. Very intuitive and intimate. I didn’t want this book to end and will definitely miss Adrian 😔 A gem that should firmly hold a place within gay heritage/ history ❤️

[Lisanne]

Just like last time, it's very hard to say goodbye to Adrian and in the end, also to Vincent. The characters grow on you, like friends... it's been wonderful re-reading this trilogy.

[Sasha · Rating 4 out of 5]

Die Rezension bezieht sich auf alle drei Bücher der Reihe.
___________________________________________

London im 19. Jahrhundert: Adrian Mayfield ist gerade mal 16, hat im Leben aber schon viel verloren. Die Kneipe seines Vaters, seines Zeichens Alkoholiker, musste er verkaufen, die Anstellung in einem Schneidergeschäft ist er jetzt auch los. Nicht aber bevor er Augustus Trops kennenlernen konnte, einen flämischen Maler, der auch Adrian gerne als sein Modell sehen würde – und mehr. Denn Trops ist schwul, ein „Sodomit“, wie es damals hieß, und auch Adrian weiß schon lange, dass seine Interessen sich von denen seiner bisherigen Freunde unterscheiden. Über Trops lernt er endlich ein anderes Leben kennen, fernab der Londoner Arbeitsschicht: Ihm werden Blicke in die Welt der Künstler und Intellektuellen gewährt, deren König Oscar Wilde ist. Doch das Land wird von Homophobie beherrscht und auch untereinander gönnen sich manche Männer nichts. Intrigen und Erpressungen sind an der Tagesordnung für diejenigen, die sich auf die falschen Menschen einlassen – etwas, das Adrian Mayfield am eigenen Leib erfahren muss. Dabei möchte er nur eines: Ein glückliches Leben führen, seine Liebe finden … doch geht das, wenn er sie stets geheim halten müsste?


Ach Adrian.
Er hat es mir echt nie leicht gemacht, was für so ziemlich alle andere Charaktere auch gilt. Die einzigen, die ich hundertprozentig mögen konnte, kann ich an einer Hand abzählen, und ihre Szenen im Buch sind stark begrenzt. Der Rest dagegen … beginnen wir mal mit Adrian Mayfield, ein selbstsicherer und zugleich stark an sich zweifelnder Kerl, der eigentlich nett ist, manchmal aber auch ein wahres Ekel sein kann. Er kann Verantwortungsbewusstsein zeigen, benimmt sich oft aber so verantwortungslos, dass es schmerzt. Er ist jemand, der Hilfe dringend braucht und möchte, sie im richtigen Moment aber nicht annimmt. Er ist das Opfer von Intoleranz und Homophobie, zeigt sich selbst aber immer wieder intolerant, sexistisch, transphob oder auch rassistisch (das am häufigsten). Kurz: Adrian Mayfield steck voller Gegensätze, die ihn manchmal sympathisch, manchmal aber auch abstoßend wirken lassen. Ich hätte ihm am liebsten eine gescheuert, als er kurz nach dem Verlust seiner Anstellung ohne Unterkunft dasteht, sein Geld aber gleich ausgibt, statt es sinnvoll zu nutzen. Ich wollte mich als Aufpasserin daneben stellen, als er Augustus Trops, auch ein sehr widersprüchlicher Charakter, kennenlernt. Ich wollte ihm wirklich helfen, wenn er mal wieder am Boden war, weil er mir trotz allem ans Herz gewachsen ist – aber wenn er dann mal wieder das N-Wort benutzt und Schwarze als minderwertig darstellt oder zum Beispiel über Suffragetten (die ihm helfen würden, wenn er wollte) wettert, dann hätte ich ihm doch gern mal zwischen die Beine getreten. Dieses Hin und Her dauert die ganze Reihe über an und betrifft, wie gesagt, die meisten Charaktere. Da ist Trops, der Adrian helfen möchte, der dessen Abhängigkeit von sich aber auch ausnutzt, um mit Adrian Sex zu haben, nur um ihn immer und immer wieder zu vergessen, wenn es am wichtigsten wäre, dass er an ihn denkt. Oscar Wilde und seine Schar sehen auf „niedere“ Gemüter hinab, verachten Prostituierte, nehmen die Dienste männlicher aber selbst in Anspruch, wenn es ihnen beliebt. All die „Freunde“, die nur solche sind, solange Adrian tut, was sie sagen und ihren Ansprüchen genügt. Bosie, der zu seinem Liebhaber Oscar steht, aber ein grausamer Mensch ist. Adrians Vater, der seinen Sohn liebt, ihm helfen will, aus seinem Suff aber nicht rauskommt … die Liste könnte noch lange so weitergehen.

Wer das nicht möchte, braucht mit den Büchern gar nicht erst anzufangen. Was nicht heißen soll, dass all das kommentarlos akzeptiert werden muss, um die Bücher mögen zu können. Genaugenommen fiel es mir anfangs schwer, mich auf die Geschichte richtig einzulassen. Ich mochte den ersten Band, besonders die zweite Hälfte, aber eine gewisse Distanz zu Adrian blieb – vor allem aufgrund seiner eigenen Verfehlungen – bestehen. Erst mit dem zweiten Band wuchs er mir ans Herz, vielleicht auch, weil wir da mal seine verliebte und glückliche Seite zu Gesicht bekommen und dieser kann nur schwer widerstanden werden. Wer so weit kommt und Adrian mag, ist wohl auch bereit für den dritten Band – wenn es bei Band 2 noch nicht Klick gemacht hat, ist das Lesen der Fortsetzung sinnlos. Denn wie er halt so ist, nutzt Adrian sein zweifelhaftes Talent, sich auf die falschen Menschen einzulassen, um immer und immer wieder in Schwierigkeiten zu geraten, die so einiges zerstören. Manchmal ist es sein Stolz, der ihm in den Weg kommt, und seine Probleme sind zum Teil schlichtweg selbst verschuldet. Als Konsequenz gerät er in Situationen, in denen er seine dunkelsten Seiten zeigen muss oder in denen er zu einer Marionette noch zwielichtigerer Gestalten wird. Gerade der dritte Band ist sehr düster, sehr deprimierend und sehr schwierig – und das über lange Strecken hinweg.

Lichte Momente gibt es aber auch. Schon die Erzählweise ist meistens recht flopsig, mit einer ordentlichen Portion Sarkasmus, die sich direkt gegen Adrian richtet – da wird selbst sein Selbstmitleid seltsam amüsant. Schöner ist’s natürlich, wenn er wirklich ekelige Gefährten in seinem Leben auf’s Korn nimmt; mein Favorit wird auf Ewig „Prinz Penis der Erste“ sein, den ich niemals nie kennenlernen wollen würde, aber seinen „Spitznamen“ werd ich mir für unangenehme Menschen in meinem Leben sicherlich merken.
Abgesehen davon zeigt Adrian oftmals eine Menge Witz und Charme, manchmal (und nicht unbedingt selten) wird es allerdings auch poetisch; teilweise so sehr, dass ich es nur noch als Gelaber umschreiben kann und das zieht sich. Ist aber auch nicht immer seine Schuld, Trops und Wilde sind in dieser Hinsicht viel … talentierter.
Um noch für einen Moment bei der Sprache zu bleiben: Es ist schön, wenn auch genauso traurig, zu beobachten, wie Adrians Sprache genau wie er selbst im Laufe der Reihe ihre Unschuld verliert. Der anfangs noch unschuldig-amüsante „Dödel“ wird da zum vulgären „Schwanz“, Prostituierte werden irgendwann durchweg Huren genannt … es ist toll, dass sich Adrians (Leidens-)Weg auch so widerspiegelt, auch wenn ich ihm wünschen würde, es wäre nicht notwendig.

Jetzt bin ich ja doch wieder ins Deprimierende abgerutscht, aber die Bücher haben auch ihre schönen Momente, ehrlich! Ich fand es wunderbar, wie Adrian lernt, seine Homosexualität zu akzeptieren und sie auch leben zu wollen. Wenn er verliebt ist, ist er einfach herrlich und ich konnte gar nicht anders, als ihm all das Glück der Welt zu wünschen – ich war ja glatt selbst ein bisschen verliebt. In keine bestimmte Person, aber er war einfach ansteckend. Er hat schöne Momente, mit Liebhabern und Gönnern, mit Freunden und Familie und Menschen, mit denen er gar nicht gerechnet hätte. Manchmal meinen es andere wirklich nur gut mit ihm und selbst Menschen wie Trops sind nicht zwangsläufig schlecht. Diese Szenen bringen Spaß und Freude – was zwischendurch wirklich auch mal notwendig ist.
Dass Verliebtheit (und temporäre Gönner) nicht alles sind, wird dabei nicht außer Acht gelassen. Selbst Menschen, denen Adrian am Herzen liegt, können ihm schaden, sogar sehr. So zum Beispiel seine erste Liebschaft mit jemandem, der seine eigene Sexualität nicht akzeptieren kann, sich zu sehr von der Homophobie seines Umfeldes beeinflussen lässt. (Jetzt wird’s ja doch wieder deprimierend.) Das Ergebnis ist eine ungesunde, ungleich balancierte Beziehung, was nur die beiden nicht sehen wollen; und so etwas endet selten gut.

Am Ende sind vielleicht nicht alle Detailfragen geklärt, aber Floortje Zwigtman bringt Adrians Geschichte zu einem zufriedenstellenden Ende. Es hat etwas Tragisches, und wie könnte es auch nicht bei all dem, was geschehen ist? Aber ein Happy End hätte hier auch gar nicht gepasst; gegönnt hätte ich es ihnen zwar, aber für meinen Seelenfrieden mussten Dinge geschehen, die einigen Figuren wehtaten. So war ich nach der letzten Seiten traurig, Adrian nun doch gehen lassen zu müssen. Die Charaktere mögen fast alle ihre (großen) Fehler haben, viele waren dennoch eine unterhaltsame, bisweilen liebenswerte Truppe. Gäbe es irgendwann doch mal neue Bücher über Adrian, ich wäre sofort dabei.


Die Adrian-Mayfield-Reihe ist ganz bestimmt nicht für jede_n etwas, was zum einen am teilweise ausuferndem Schreibstil liegt, zum anderen an den schwierigen Charakteren. Selbst wenn ihr so etwas mögt, muss das ja nicht heißen, dass ihr mit Adrian klarkommt. Aber Band 1 ist definitiv einen Versuch wert und wenn er euch halbwegs überzeugt, dann auch die ersten Kapitel des zweiten Bandes – klappt’s bis dahin gar nicht, ist es wohl vergebene Müh. Aber gut Ding will Weile haben, und für mich hat es sich sehr gelohnt.

[Bodine · Rating 5 out of 5]

Van Tegenspel herinnerde ik me weinig, van Spiegeljongen enkel concepten: er is iets met kinderhandel, en Adie en Vince krijgen geen happily ever after. Verder niets. Goed, misschien ben ik volwassener geworden (te oordelen naar mijn vorige review, zou ik zeggen dat dat zeker het geval is), of misschien heeft de voorkennis dat Adie en Vince niet samen zouden eindigen, mijn tweede leeservaring anders gemaakt dan mijn eerste. Hoe dan ook, ik was erg blij toen Terry ten tonele verscheen en we stopten met hopeloos achter Vince aanrennen en proberen een stokje voor zijn huwelijk te steken. Het was toch wel duidelijk dat het niets uit ging halen en daarbij was het ook echt een beetje Adies eigen schuld - als hij discreter was geweest, had hij misschien nog steeds wel deel van Vincents leven kunnen uitmaken, maar daar was hij te trots en te eigenwijs voor. Waar ik tien jaar geleden blijkbaar vond dat de proloog overbodig was, vond ik die nu juist erg mooi.

Zwigtman blinkt uit in moraal grijze personages. Is Trops en goed of een slecht mens? Ach, goed, zegt mijn gevoel, maar de feiten zeggen toch iets anders: hij duwt handen van nietsvermoedende winkelbediendes in zijn kruis, hij betaalt Adie om met hem te slapen terwijl hij zich voordoet als beste vriend, om Adie weer aan zijn lot over te laten wanneer het hem uitkomt en hem uiteindelijk wel te vragen naar Parijs te halen maar dan toch met de onuitgesproken verwachting dat hij als minnaar meekomt. Maar hij redt wel Sammie, Polly en Bridget, en dat is niet zomaar iets. Is Vincent een goed of een slecht mens? Hij is minder uitgesproken kwaad, maar hij is wel laf, en hij doet Adie wel veel pijn, en ik vind mensen die hun geliefden de deur uit doen terwijl ze nog wel van hen houden, zonder álles geprobeerd te hebben om hen te helpen, toch niet helemaal goed. Maar Vince kon er weinig aan doen, hij voelde zich gevangen, zijn leven was niet van hem, hij heeft zevenentwintig jaar boete gedaan voor zijn keuzes en hij wist niet dat Stuart opdracht had gegeven om Adie te vermoorden. Is Adie, ten slotte, een goed of een slecht mens? Mijn gevoel zegt goed, maar de feiten zeggen nog meer dan bij Trops: slecht! Slecht! Slecht! In Tegenspel verkrachtte hij Vince, in Spiegeljongen steekt hij Andrew met een mes omdat hij op Vincent lijkt en Vincent hem de deur heeft gewezen, hij bezoekt het Farley bal met een mes om Vincent zelf neer te steken, het boeit hem weinig als McBride neergeschoten wordt (wat niet het geval bleek te zijn, maar dat doet er niet toe). Adie is géén goed mens, maar toch bleef ik voor hem hopen dat alles goed zou komen en was ik blij dat het dat uiteindelijk ook deed.

Was Bosie een goed mens? Oscar Wilde? Robbie sowieso, Terry, Kate, Nell en Nora. Max? Adies ma sowieso niet. Pa? Stuart en Palmtree zijn vreselijke personages maar handelen vanuit hun eigen overtuigingen, die Adie en Vince tegenwerken maar wel te begrijpen zijn. Bedlington? Lady Kinderly verhandelde kinderen maar ook zij was menselijk en geen karikatuur van een slecht personage. Ze was ook goed voor Adrian, Chris en Eliza. Het was vanaf het begin af aan duidelijk dat ze zou overlijden maar toch stemde dit me verdrietig.

Dit boek stikt van de personages die goed noch slecht zijn, want in de echte wereld is er niet zoiets als puur goede mensen of puur kwade mensen, niet als je hen goed kent en dus kunnen enkel nevenpersonages afgelijnd in één van de twee kampen vallen.

In mijn beleving zijn er weinig romantische series die, zoals deze, ons meenemen in een personage, zijn eerste ontmoeting met zijn romantische tegenspeler, het ontstaan, bestaan, en ten onder gaan van hun relatie, om daarna een nieuwe tegenspeler te introduceren en het hoofdpersonage een happily ever after te geven maar niet met de oorspronkelijke tegenspeler. Tien jaar geleden vond ik dit verschrikkelijk, nu waardeer ik het om de realiteitszin ervan. Soms kan het niet. Adie en Vince konden niet uit, want Adie was te trots en te eigenwijs en te luid om in stilte onderdeel van Vinces leven uit te maken, en Vince was te laf en te bang en te gevangen om de consequenties van een luide Adie in zijn leven te accepteren. Daar kun je heel veel van vinden, maar soms is het zo, en het leven gaat door ondanks dat het misschien niet zo lijkt. Op deze manier is dit boek meer 'echt' dan veel boeken waarin je direct weet hoe het zal eindigen: als de tegenspelers elkaar pas tegenkomen in het boek zelf, zullen ze uiteindelijk wel samen eindigen; en als ze al samen zijn en de relatie al verbitterd is als we hen leren kennen, dan zullen ze wel niet samen eindigen en zal het hoofdpersonage iemand anders vinden. In het echte leven weet je nooit of je aan het begin of aan het eind van een boek staat.

De scènes in Parijs, in het badhuis en in het dolhoof, vond ik bijzonder ontroerend. Dit is een prachtige serie en ik vind het jammer dat Zwigtman de afgelopen tien jaar enkel nog kinderboeken heeft uitgebracht. Wie weet, ooit?

Ik dacht dat dit inmiddels niet meer mijn lievelingsserie was, maar eigenlijk weet ik dat niet zo zeker. Ik ben er dol op. Ik ben er zo dol op dat ik vergeet te eten en te drinken omdat ik de hele dag aan het lezen ben. Ik ben er zo dol op dat ik de neiging moet weerstaan om direct opnieuw te beginnen nu ik het uit heb. Deze serie lijkt wel voor mij gemaakt te zijn. Daan, ik ben je eeuwig dankbaar dat je me ooit Schijnbewegingen voor mijn verjaardag hebt gegeven. En Jess, bedankt dat je me (onbedoeld) hebt geënthousiasmeerd om me opnieuw op deze serie te storten.

-----

Bij voorkeur zou ik mijn 2015-review verwijderen maar dat zou misschien nog wel kinderachtiger zijn dan de review zelf is:

nee. nee, nee, nee. ik - nee. honestly, m'n thoughts zijn gewoon helemaal, 100% leeg. geen. niks. alleen een faint 'nee, nee, nee'
God, dit boek. Dit is heel mogelijk mijn favoriete boek ooit.
Ik was er heel bang voor. Ik was zo weg van Schijnbewegingen, maar ik ben zo sceptisch ten opzichte van YA en romantiek en het kon eigenlijk alleen maar tegenvallen.
except it didn't.
holy fucking - nee, nee, nee. het hele boek las ik met in mijn achterhoofd de vraag of (en hoe) Adie het zou overleven en of het niet beter zou zijn als hij dood zou gaan. Ik heb het hele boek gelezen in de hoop dat er alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblíéft een goede afsluiting zou komen, nog één kus, nog één - idk. alles was in zo'n sfeer van - oh nee. nee, nee, nee.
EN TOEN KWAM DIE VERDOMDE "NO SPOILERS MAAR JE WEET WEL" en kwam er weer hoop en ik wilde net als Adie dat m'n hart niets meer kon voelen, maar it still did. en oké oké oké dan vind je dat je er vrede mee krijgt dat Adie eindigt in een bepaald scenario EN DAN DIE EPILOOG.
Die epiloog had ze weg moeten laten. die epiloog vertelt niets nieuws. dat is 1 van de weinige dingen die ik op dit boek aan te merken heb. die epiloog moest niet.
maar boy, verder. de personages, de thema's, de sféér. i just.
ik haat adrian. ik kan adrian niet uitstaan. ik wilde met elke pagina die ik omsloeg heel hard tegen hem schreeuwen. en vince. en iedereen. gosh, wat een bunch of misfits.
wat een boek.
ik kan gewoon niet uitleggen waarom het zo'n indruk op me maakt, maar het gaat zo door m'n ziel heen, zo - zo. jezus.
nee, nee, nee.

[Margot · Rating 4 out of 5]

Nederlandse jeugdliteratuur, volgens mij heb ik het sinds 2009 niet meer vrijwillig gelezen. Dat heb je dan met zo'n bachelor Nederlands... Maar goed, deze werd me dus hartelijk aangeraden, tijdens een Engelstalige academische workshop over 'intergenerational desire', no less! En dat in een neo-Victoriaanse roman over Oscar Wilde? Mijn interesse was gewekt.

Floortje Zwigtman vertelt gedurende drie boeken en meer dan 1500 pagina's het verhaal van zeventienjarige Adrian Mayfield, arme Oost-Londenaar, van goot tot sterren tot goot, en dan nog wat. Na wat omzwervingen ontmoet hij dé Oscar Wilde en wordt hij langzaamaan meegesleept in een wervelwind die nogal wat gevolgen zal hebben. Er is duidelijk heel wat onderzoek aan deze serie vooraf gegaan en alle historische details zijn prachtig en zorgvuldig verwerkt in de tekst, of het nu gaat om de rechtsgang, de Londense buurten of het reilen en zeilen van een bordeel.

Heel wat reviews lijken te twijfelen aan het doelpubliek van de trilogie, en hoewel het in mijn ogen ongetwijfeld jeugdromans zijn, zijn ze wel opvallend diep qua thematiek en onomwonden. Seksualiteit, prostitutie, afpersing, mensenhandel... Zwigtman schuwt de zware thema's niet, wat de romans sterker maakt. Ik stoorde me alleszins niet aan de leeftijd van het hoofdpersonage of aan zijn perspectief.

Mijn enige puntje van kritiek is dat zeker de laatste roman nogal wat neigt naar melodrama. Ben ik dan toch weer te oud voor de liefdesperikelen van zeventienjarigen? Zwigtman is naast historisch realisme ook wel fan van de romantiek zo blijkt, en hoewel het allemaal overtuigend overkomt kon ik me af en toe betrappen op wat ergernis. Wat betekent 'de liefde van je leven' als je zeventien bent? Moet je tiener zijn om daarin mee te gaan? Gelukkig is de serie te genuanceerd om enkelvoudige antwoorden te bieden, wat de zwaarmoedige romance redt uit de klauwen van de klefheid. Of toch zo goed als. Het kan ook niet allemaal perfect zijn.

Ik heb in ieder geval ontzettend genoten van Adrian en z'n wereld en had spijt toen ik de laatste pagina bereikte en afscheid moest nemen van deze intrigerende, meeslepende Dickensiaanse (dan toch maar die literaire vergelijking) trilogie. En wat die intergenerational desire betreft? Over die ideologische kwestie kan iedereen zelf maar oordelen.

[Myra · Rating 3 out of 5]

⚠️ Spoiler Review ⚠️

The first two books in the trilogy were an absolute delight to read, nothing short of 5 stars. Incredible storytelling, rich worldbuilding, and unforgettable characters. Absolutely amazing.

But the final book? Not so much (I know I’m probably in the minority here).

Why Spiegeljongen didn’t fully work for me:

- Adrian and Vincent didn’t end up together.
I was absolutely devastated. I truly believed they would overcome their class differences and find happiness together. Their bond felt so complex and real throughout the series, so not seeing that pay off left me feeling empty.

- Too many new characters.
It made the story feel bloated, and I found myself struggling to care about or even keep track of all the new faces.

- Unnecessary scenes.
Certain moments felt like filler and didn’t add much to the plot or character development.

- Adrian... my sweet disaster.
I love him, but the amount of reckless, impulsive, sometimes downright dumb decisions made me want to scream.

- Vincent... what a fall from grace.
I went from adoring him to genuinely disliking him at one point. I understand where he’s coming from emotionally, but I can’t deny how disappointed I felt. Also, the pattern of him going after much younger people (Adrian, the Webb girl, that pubescent boy in the epilogue) left a bitter taste in my mouth. I know age gaps weren’t as frowned upon 130 years ago, but still...

- Adrian’s insta-love in the final 100 pages.
It felt rushed and tacked on, like the author didn’t want to end the story on a sad note, so a last-minute romance was squeezed in. It lacked the emotional buildup the rest of the series handled so well.

Not the ending I expected from such a great trilogy. It had some good moments, but overall, it didn’t land the way the first two books did.

No 5 stars for this one. Just… ouch. I’m still feeling empty.

[Tom · Rating 4 out of 5]

Prachtig derde deel.. met de twee vorige delen erbij zit je lange tijd in de wereld van de personages.
Moeilijk om daar uit te stappen. Heel goede reeks, aanrader

[Kelvin Zomer · Rating 5 out of 5]

Perfect einde voor een trilogie.

[Rik Kiefte · Rating 3 out of 5]

Duidelijk de betere van de drie boeken. Eindelijk wordt de hoofdpersoon echt gevolgd om zijn eigen verhaal en niet voornamelijk gebruikt om het verhaal van Oscar Wilde te vertellen

[Emma · Rating 5 out of 5]

Ik ga Adrian enorm missen. Prachtig boek om de trilogie mee af te sluiten.

[Simone Gijsbers]

Incredibly well written.

[Andjolina · Rating 5 out of 5]

De trilogie is eindelijk uitgelezen. Ondanks het gelukkige einde voel ik me leeg. Ik wou dat ik verder kon lezen en nog steeds met Adrian in de straten van Londen kon lopen....

[Els van Oers · Rating 5 out of 5]

Prachtig einde

[Puck · Rating 5 out of 5]

Ik ga Adie missen

[Sergi C.C. · Rating 4 out of 5]

In heb van begin tot eind ontzettend genoten van deze 1600 pagina’s tellende trilogie. Wat een prachtig verhaal. Ik zal Adie erg missen!

[Janna · Rating 5 out of 5]

Ongelooflijke triologie. Het einde is prachtig. Ga dit lezen!!!

[Thomas Desmet · Rating 4 out of 5]

Mooi afgerond deel voor de trilogie!

[Maria · Rating 4 out of 5]

Ongelooflijk knap hoe een Nederlandse vrouw uit de 21e eeuw kan schrijven over een homoseksuele Londense jongen aan het eind van de 19 eeuw. Een tijd waarin het openlijk uitkomen voor homoseksualiteit kon leiden tot een rechtszaak en zelfs gevangenisstraf. Dat is wat Oscar Wilde overkomen is, iets wat in dit boek ook een rol speelt.
Ik moet zeggen dat in de 1e helft van dit dikke boek het me af en toe duizelde van alles wat er gebeurt en alle bijzondere, bizarre personen die er in voorkomen. Wanneer je alle delen achter elkaar kunt lezen, is dat denk ik minder. Nu moest ik er weer erg ín komen.
Na zo'n 300 bladzijdes had het verhaal me weer helemaal in z'n greep en leidt het Adrian, via toch weer Vincent, de rechtszaal, lady Kinderley, de balzaal van de Farleys, Guy's Hospital, de verloofde van MaryAnn en Terry naar Livorno.
Adrian is er dan in geslaagd om oa door het lezen van het boek 'Towards democracy' van Edward Carpenter een keuze te maken voor hoe hij de rest van zijn leven wil leven.
'Ik had te lang lijdzaam de beslissingen van het Noodlot afgewacht om zijn beslissingen nog zonder weerwoord te kunnen accepteren. Ik wilde zelf degene zijn die de beslissingen nam, om gelukkig te zijn, maar desnoods ook ongelukkig. Als ik genoeg had van tranen, zou ik lachen; wanneer het lachen pijn deed, zou ik huilen. Ik zou zelf kiezen, hoe verdomd moeilijk dat ook mocht worden. Elk woord in mijn boek zou voortaan van mij zijn.'

[Bianca · Rating 5 out of 5]

A proper climax - as a third book in a trilogy should be.
This is the kind of book that makes me forget everything else. All I could do was sit and read and read and then when I had to pee read still as I stumbled down the stairs to the loo.

There is a lot I could say about this book. How it puts me in a lyrical mood. That I'd like to write essays comparing Lady Kinderly to Ms. Havisham. The jealousy I feel when the eloquence fizzes off the pages and makes my brain spark (what did I say about me feeling lyrical?).

Truth is, though, you're just going to have to read it. It only took me three days - easy peasy. Make sure you've done all your chores before you start, however - there is no escaping this book.