Jump to ratings and reviews
Rate this book

Rızası Var

Rate this book
«Kafesimde yıllardır dört dönüyorum. Rüyalarım cinayet ve intikam dolu. Nihayet çözümün şuracıkta, hemen gözümün önünde, apaçık belirdiği o güne kadar… Avcıyı kendi tuzağıyla avlamak, onu bir kitaba hapsetmek.»

Çocukların yalnız büyümek zorunda kaldığı acı dolu bir dünya. İyi ve kötü arasındaki sınırın silikleştiği acı dolu bir dünya. V. 14 yaşındaydı. Ona “güzel talebem” diye seslenen, okul çıkışlarında bekleyip evinin sokağında onun yolunu gözetleyen G. ise 50 yaşında.

Vanessa Springora otobiyografik kitabında bizlere kendi hikayesini, ergenliğini; onu tahakkümü altına alan, kendisinden 36 yaş büyük bir yazarla yaşadığı «toksik ilişkiyi» anlatıyor. Nasıl tuzağa düştüğünü, o dönemde asla olanları doğru değerlendiremediğini, hatta neler olup bittiğini dahi anlayamadığını ; «deneyimli» narsist bir sübyancı karşısında nasıl yapayalnız savaşmak zorunda kaldığını anlatıyor.

Yayımlanmasının hemen ardından G.’ye açılan pedofili soruşturmasıyla da gündeme gelen Rızası Var bir çırpıda okunsa da çarpıcı diliyle iz bırakıyor, düşündürüyor, sorguluyor… Kalbimiz sıkışarak dinlediğimiz V. yumuşaklığıyla duygulandırsa da, özenle seçtiği “dosdoğru” kelimelerle gözler önüne serdiği toplumsal gerçeklik, aynı zamanda insanın kanını donduruyor.

152 pages, Paperback

First published January 2, 2020

664 people are currently reading
25387 people want to read

About the author

Vanessa Springora

5 books298 followers
Vanessa Springora est une éditrice, écrivaine et réalisatrice française. Elle publie, début janvier 2020, l'ouvrage Le Consentement, témoignage de sa relation avec Gabriel Matzneff lorsqu'elle était adolescente.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
13,026 (45%)
4 stars
11,634 (41%)
3 stars
3,187 (11%)
2 stars
411 (1%)
1 star
88 (<1%)
Displaying 1 - 30 of 3,446 reviews
Profile Image for Meike.
Author 1 book4,857 followers
July 19, 2020
English: Consent
This memoir has caused a scandal in France: Celebrated writer Gabriel Matzneff sexually exploited Springora, now a successful editor and publisher, when she was 14 - and he did it rather openly. The milieu Springora grew up in and the self-declared progressive circles in which Matzneff moved didn't see that as problematic though: Matzneff, almost 35+ years Springora's senior, was framed as a free-spirited artist, a creator who did not have to adhere to the rules, who could publish pamphlets promoting sex with underage children, who could nonchalantly portray his encounters with twelve-year-old male victims of the sex trade in the Philippines as raunchy exploits, and who could show up as a member of the Paris intellectual elite with yet another 14-year-old lover in tow. Yes, the liaison was illegal, but Vanessa Springora, the 14 year old, did consent - that was the argument.

Springora's absent father didn't care, the police did get a hint and didn't properly investigate, the school counted her absences but didn't question them, and Springora's mother argued that she wanted her daughter, an unhappy child who has been groomed by a well-known ephebophile, to live out her desires. The whole system failed a fair number of children Matzneff took advantage of, and proceeded to fail them long afterwards, when Matzneff violated their rights by telling his version of their abuse in his work (and he certainly didn't describe it as abuse), thus depriving them of their own story.

With this book, Springora, who appears in Matzneff's work as "V.", writes back, she takes back control of her own narrative by sharing her story - and degrades the "great poet" to "G.M.". But the memoir does more than that: The most shocking aspect of the story is the number of bystanders and even defenders. Springora remembers Emil M. Cioran telling her back then: "C'est un immense honneur qu'il vous a fait en vous choisissant. Votre rôle est de l'accompagner sur le chemin de la création, de vous plier à ses caprices aussi." So basically the victimized child should be grateful to be raped by the great genius. The French President sends the famous writer a letter praising his literary abilites. Finally confronted by her, Matzneff, the predator, tells her cynically: "L'Église est faite pour les pécheurs."

Springora writes "contra la complaisance de toute une époque", a whole system and manner of thought that has protected criminals in the name of art. In 2013 (!), Matzneff was awarded the prestigious Renaudot Prize. Only after Springora's memoir, Gallimard removed Matzneff's works (including those that are based on his rapes of minors) from its official publishing program. This autumn, Matzneff, now 83, is due to appear in court for the glorification of pedophilia.
Profile Image for Alienor.
Author 1 book112 followers
January 13, 2022
Finalement... je l’ai lu. Je ne voulais pas, mais il est 5h du matin et je n’ai pas pu cesser de lire.

Il est difficile pour moi de séparer ma vie de ce que j’ai lu - élevée au pied du jardin du Luxembourg, enfant de divorcés, père absent, agressions répétées par des pédophiles (qui m’ont donné un dégoût total pour les hommes plus âgés que moi), amants pervers narcissiques, intelligentsia parisienne puissante et sans scrupules... les monstres sont vivants dans ses lignes et dans mes souvenirs.

Bravo, bravo Vanessa. Retourne-les tous. Forza 💪🏽🤟🏽
Profile Image for len ❀ .
391 reviews4,708 followers
January 3, 2022
If a 1985 publication of diaries are personally, voluntarily, and explicitly written and published, where the writer states, “Sometimes, I’ll have as many as four boys — from 8 to 14 years old — in my bed at the same time, and I’ll engage in the most exquisite lovemaking with them”; if said writer stated, “There is not a single fourteen-year-old girl among them; a few are two or three years older, which is absolutely the appropriate age to discover love” when accused of being a pervert and much more; if it takes up to September 2021, which was 3 months ago, for a trial on said writer to begin; if the response to all is 5 years in prison; if prosecutors are still actively looking for other victims and looking to press chargers against the writers, then we’re still fucked.

This pedophilic French writer is literally 85 years old. What are 5 years of prison gonna take away from him?

And if one were to say: “It was the past.” “That was 30 years ago.” “People change.” Etc. Etc. Etc. Right, so let’s just ignore all the trauma and PTSD inflicted on the victims and how hard it can be for them to open up and continue walking forward, how difficult it can be for them to speak up and try to bring awareness to something that is still affecting hundreds and thousands of people.

Back in the day, the age of consent was 15 in France. Has that changed? No. It still is 15. It is also now officially 2022 and people like Gabriel Matzneff and Roman Polanski are still praised, still walk around wherever they are, looked up to instead of down upon.

Cause power.
I spent a long time thinking about this breach of confidentiality, particularly in a legal area that is otherwise strictly controlled, and I could only come up with one explanation. If it is illegal for an adult to have a sexual relationship with a minor who is under the age of fifteen, why is it tolerated when it is perpetrated by a representative of the artistic elite—a photographer, writer, filmmaker, or painter? It seems that an artist is of a separate caste, a being with superior virtues granted the ultimate authorization, in return for which he is required only to create an original and subversive piece of work. A sort of aristocrat in possession of exceptional privileges before whom we, in a state of blind stupefaction, suspend all judgment. Were any other person to publish on social media a description of having sex with a child in the Philippines or brag about his collection of fourteen-year-old mistresses, he would find himself dealing with the police and be instantly considered a criminal.


Take my 3-star rating loosely. I am not rating this on “enjoyment” or how I felt about the book, and voices like Vanessa’s are important to listen to. However, for a memoir, it was too much prose, feeling too lengthy and stylistic, and sometimes it felt like I wasn’t reading an autobiography but instead an educational and academic text.

I am sorry for Vanessa Springora and anyone and everyone like her. I have no words because they would all be bullshit. I am simply disgusted.
Profile Image for Ana Cristina Lee.
761 reviews395 followers
October 14, 2021
El testimonio de Vanessa sobre cómo el escritor francés Gabriel Matzneff la sedujo cuando sólo tenía 13 años es impresionante. ¿Cómo podía él alegar que era una relación consentida cuando se trataba de una menor y él tenía 49 años? En su historial había muchas más relaciones de este tipo, rayanas en la pedofilia, habiendo escrito incluso un libro 'Los menores de 16 años' donde se explayaba sobre sus gustos sexuales.

Mucho le ha costado a Vanessa, que ahora tiene unos 50 años, poder hablar claramente del tema y de todo el daño que le ha causado, hasta que finalmente ha publicado esta memoria que era necesaria, tanto para ella como para poner en su sitio a un personaje indeseable, pero que gozaba de gran prestigio social y literario.

Una explicación del apoyo que Matzneff encontró, tanto en el entorno familiar de Vanessa, como en los medios de comunicación y la justicia, es la diferente sensibilidad de la época. En los primeros años 80, en Francia aún resonaba el lema de mayo del 68 'Prohibido prohibir' y estos abusos eran presentados como la libertad de los adolescentes de explorar su sexualidad - de la mano de un adulto... Sin comentarios. Algunos fragmentos del libro son francamente desagradables, pero es muy creíble y transmite la sinceridad y el desgarro de la narradora.

Pero lo que me ha parecido más terrible es que, una vez que ella fue capaz de salir de la relación tóxica, él la siguiera utilizando como 'materia literaria'. Vanessa siguió apareciendo en sus libros como 'V.', fácilmente identificable para sus conocidos, y sus cartas íntimas formaban parte de los libros que Matzneff publicaba compulsivamente sin que ella pudiera impedirlo. Si eso no es revictimización...

Haberme convertido en personaje de ficción cuando mi vida adulta aún no ha adquirido forma supone impedirme desplegar las alas y condenarme a quedarme congelada en una cárcel de palabras.

En conjunto, una historia terrible, en la que impresiona, como en el caso de Instrumental de James Rhodes, la pasividad del entorno y la soledad de la víctima.
Profile Image for El Librero de Valentina.
336 reviews27.2k followers
May 6, 2021
Un relato para entender y reivindicar, para encerrar al cazador en su propia jaula.
Profile Image for Caro the Helmet Lady.
828 reviews457 followers
November 21, 2020
When I finished this book I wanted to take a shower. To wash away all that was disturbing in this story. Powerlessness, shame, fault, despair. All the palette of negativity that the young girl earned in advance to live with through the years after the unfortunate affair, while the pedophile was walking around all smug and untouchable. What a rotten soul. But I'm glad the Author got to write this book and have her side of the story uncovered after the years of silence. She deserved this. The 14-teen year girl that she used to be and that was abused and manipulated deserved this.

Love the cover. Love to see the woman that regained everything that was stolen from her.
Profile Image for Rodrigo Unda.
Author 2 books6,838 followers
May 19, 2022
Que dolor. Que asco.

Un libro que nos deja ver una de las peores caras de la humanidad.

Tal vez la autora no buscaba denunciar a Gabriel Matzneff como un pedófilo, pero nos dio a conocer la impunidad y poca empatía de una sociedad que aprobaba dichas acciones.

El trayecto de Vanessa desde que conoce al abusador, hasta que se da cuenta de cómo le arruinó su vida, es ágil e impactante. La manipulación, posesión y explotación son temas constantes en esta obra.

Es satisfactorio y a la vez triste, ver a Vanessa por fin catalogarse a sí misma como la víctima y no la culpable. Tantos años creyendo que su consentimiento era suficiente para validar las acciones ilícitas de su abusador.

Todavía estoy en shock al saber que Gabriel sigue libre y ganando dinero de todas las obras que escribió donde retrata sus perversiones. Sigue habiendo privilegios para la gente con poder, a tal nivel de poder tener orgías con niños de 11 años y ser aplaudido por escribir sobre ello.

“Un libro mayúsculo”
Profile Image for Repix Pix.
2,537 reviews533 followers
October 2, 2020
"Aparte de en los artistas, solo hemos visto semejante impunidad en los curas".
Profile Image for Patricija || book.duo.
871 reviews641 followers
November 18, 2020
5/5

Simone de Beauvoir, J.P. Sartre, Andre Glucksmann. Intelektualai, prancūzų elitas ir literatūrinė, filosofinė, meninė creme de la creme. Ai, dar tie, kurie pasirašė 1977-aisiais Le Monde laikraštyje publikuotą atvirą laišką, pavadintą „Apie teismo procesą“ ir skatinantį dekriminalizuoti nepilnamečių ir suaugusiųjų seksualinius santykius. Kas laiške? Ai, nieko ypatingo, tik tokia istorija apie tris šaunuolius, įkalintus už seksualinius santykius su nepilnamečiais (13-14 m.). Santykius truputį dar pafotkinę, bet gi ei, šiaip prieš juos nesmurtavę, trijulė laukė teismo, kol Prancūzijos elitas grūmojo kumščiais ir sakė, kad nu kaip čia mes bandom nubausti nieko blogo nepadariusius???

Kai kalba pasisuka apie nepilnamečių ir, nepabijokim dalykus vadinti tikrais vardais, pedofilų santykius, pirmas impulsas rėkti: kur žiūri mamos, kur žiūri tėvai? Bet ką pasakyti mamai, kuriai jos keturiolikmetės senyvas meilužis – tarsi šiltas kompresas ant jos pačios nepilnavertiškumo žaizdų? Tų, kurias paliko skausmingos skyrybos ir emocinius bei fizinius randus palikęs santykis su vyru? Kuri beveik džiaugiasi ryšiu, kuris gali užpildyti vyriško dėmesio, meilės ir šilumos paliktas spragas keturiolikmetės gyvenime, dėl kurių mama kaltina pati save? Mama tiki – tėviškos figūros reikia kiekvienos mergaitės gyvenime. Tai jeigu jai šilumos trūksta, tegu jos ieško pas visokius senyvus intelektualus, kodėl ne? Jei jau atėmei tėvą, nesugebėdama vyro tinkamo susirasti, tai negi dar atimsi tą, kurį dukra vadina gyvenimo meile? Tik tos keturiolikmetės kaltinimui čia nėra ir neturi būti vietos. Ji visai neįpareigota nei žinoti, ko jai reikia, nei pasirinkti tinkamų figūrų, nei būti protinga ir sąmoninga. Nes vaiką pedofilas rašytojas, snobas, pseudo-intelektualas manipuliatorius, į tariamai sau lygiavertę poziciją pastato akimirksniu. Jo puolimas – apgalvotas. Nieko baisesnio nepamatytum net per Discovery kanalą, liūtui tykant gazelės ir tada plėšiant mėsą nuo kaulų. Ne, ne. Ten – viskas natūralu. Čia – sociopatiškai tikslu. „Abipusiu susitarimu“ piešiamas intelektualinės galios santykis, kuomet paauglė negailestingai iš mokyklos suolo yra nutempiama į seno, erekcijos neišlaikančio, pavydaus, snobiško pedofilo lovą, verčia skrandį suktis, o kumščius – gniaužtis. Ir vietos literatūrinei analizei čia nelieka. Nes mes – ne apie tai. Ir nusišikt ant metaforų ar pačios knygos meninio lygio, kai tai – realybė ir kasdienybė. Neapsiimu to vertinti kaip knygos. Ir dedu aukštą įvertinimą tik tam, kad galbūt tiems, kuriems žvaigždutės rūpi, knyga pasirodytų verta dėmesio. Nes ji verta. Pasikartojimui. Kokie buvome, kokie esame. Ką leidome ir ką tebeleidžiame. Keliomis šio žodžio reikšmėmis.

Ir koks milžiniškas skausmas, kokia dviguba neteisybė, kai kalba sukasi apie pedofilą, kuris tuo pat metu yra ir kūrėjas. Nes gyjančiai aukai tenka susidurti su tiesa, liūdnesne nei aplinkos, leidyklų, meno žmonių ir gerbiamų elito atstovų palaikymas. Baisesne nei tai, kad negali pasitikėti vyrais, kaltini motiną ir save, nekenti savęs ir savo kūno. Ne, baisiausia tai, kad menininkų sukurti pasauliai gali egzistuoti amžinai. Knygose. Filmuose. Muzikoje. Todėl pabėgti – dar sunkiau, kai egzistuoji ne tik savo pačios prisiminimuose ir kaltėje, bet ir kitų bendroje sąmonėje ir atmintyje. Lentynose. Scenose. Ekranuose. Raidėse, kuriose jis suteikia tau vardą ir veidą, jausmus ir emocijas, pasimėgavimą ir atsidavimą, meilę ir aistrą. Kuriose jis diktuoja kiekvieną žingsnį. JIS piešia tiesą. O gyventi su kažkieno kito sukurta tiesa apie tave yra dar sunkiau, nei gyventi su tikrąja, kurią kasdien nešiojiesi lyg demoną viduje. Nes supranti, kad niekada nesi tik akis į akį su pačia savimi ir savo tiesa, kurią tik mokaisi formuoti ir suvokti. Ir tik tikiuosi, kad ši knyga autorei suveikia kaip egzorcizmas. Nes karšto dušo nepakaktų, tiek metų praleidus pragare. Ir kaip būtų gerai, jei jo vartų nesaugotų tie, kurie iš tiesų turėtų saugoti tave.
Profile Image for Celestina1210.
573 reviews93 followers
November 5, 2023
Un livre bouleversant qui narre l’emprise d’un célèbre auteur sur une toute jeune fille ou sur plutôt une enfant. Ce qui me choque c’est la complaisance du milieu littéraire quand on voit les interviews de l’époque on voit un auteur goguenard qui se vante de séduire de très jeunes filles et les journalistes sourient d’un air complice. Le fait d’être un grand écrivain ne permet pas de tout autoriser et c’est à nous en tant que lecteurs qu’il advient de porter un regard critique sur ces textes de dénoncer l’ignominie de ces écrits.
Un livre que beaucoup de personnes devrait lire.
Profile Image for Roman Clodia.
2,874 reviews4,591 followers
January 6, 2021
Why not ensnare the hunter in his own trap, ambush him within the pages of a book?

Springora's memoir of sexual abuse from the age of 13 by a man of 50 can, on one hand, take its place in an emerging canon of necessary exposés of predatory men exploiting the vulnerability and malleability of children - what makes this additionally significant is the extent to which not just her mother but French intellectual culture colluded against Springora by continuing to laud this man because he was a prize-winning author: Gabriel Matzneff.

Not just did Matzneff abuse Springora for years but he controlled the narrative of her life by writing her into his books as a seducing nymphet - and continued to publish his diaries detailing their 'affair' long after she left him and while struggling to deal with her own trauma.

The most shocking moments, for me, come when her mother - aware of the 'affair' - invites Matzneff to dinner. And, with huge disappointment, when we read the list of French left-wing intellectuals who defended adults having sexual relationships with adolescents under a post-1968 rubric of casting off bourgeois morality: indicted are Barthes, Deleuze, de Beauvoir, Sartre amongst others (and it's worth noting that the list of opponents included Cixous and Foucault) - albeit that the first group apologised later.

It is, then, particularly fitting that Springora should use the medium of literature to process, correct and take back control over her own story. This is not - and should not be - easy reading, but it is a powerful memoir of defencelessness, of cultural failure and, ultimately, resistance.

Many thanks to 4th Estate/HarperVia for an ARC via NetGalley
Profile Image for merixien.
669 reviews654 followers
October 27, 2021
Son zamanlarda okuduğum hiçbir kitap beni bu derece sarsmadı. Yazarın 13 yaşındayken bir yemekte tanıştığı Gabriel Matzneff ile düştüğü korkunç günleri, bütün gerçekliği ile ve o dönem yanında olmayan-buna göz yuman yetişkinler ile yüzleşerek anlatıyor. Seksenlerin ortalarında Paris’te elli yaşında bir yazar, gencecik kızların -hatta daha da küçük oğlan çocuklarının- gençliklerini yok ediyor, üzerine bu ilişkilerden edindiği materyalleri (mektupları, tecrübeleri) kendisini temize çıkaracak şekilde eğip bükerek kitaplarında kullanıyor. Bu kitaplarla muazzam bir edebi saygı ve hayran kitlesi kazanıyor. Bu süreçte 70lerde yükselen entelektüel sol kesimin savunduğu cinselliğin özgürleşmesi duruşunu da kendisini gizlemek için muazzam bir paravan olarak kullanması da etkili.Yazar üzerindeki cinsel şiddeti 1-2 yıl kadar sürse de, bitmeyen tacizler ve Vanessa’nın ismini fotoğraflarını gerek belgesel gerekse web sitelerinde kullanması ve daimi olarak kendisine ulaşma yolları aramasıyla yıllar boyunca devam ediyor. Bir kadının hayatına korkunç bir el koyma durumu. Çevresindeki diğer yetişkinler, aile ilişkileri de ayrı bir travmalar zinciri. Böyle bir gerçek hikaye için “çok güzel” diyebilmek insanı zorluyor ancak 2021 de okuduğum ve en fazla etkilendiğim kitap buydu.
Profile Image for Ndeyacine Neytiri.
10 reviews4 followers
January 2, 2020
Le livre se lit d'une traite. Simplement écrit pour dénoncer l'abus au nom du statut.
Profile Image for Elyse Walters.
4,010 reviews11.9k followers
July 17, 2022
Audiobook....read by Anne-Marie Piazza
....4 hours and 32 minutes

I finished this days ago -- forgot to share anything --
Want your blood to boil? .......
This heartbreaking 'MeToo' memoir's inspiration is Vanessa's voice --

Its good!!!

"Sometimes all it takes is a single voice to shatter the silence of complicity".

Happy July 4th
Profile Image for Kristine .
985 reviews295 followers
January 20, 2023
This a probably the best book I’ve read of Sexual Abuse of a Minor. The author, Vanessa Springora is looking back at an abusive relationship between Gabriel Matzneff. He was 50 and she was 12 when it started. She was the love of his life, met her after Jr. High School daily! Yes, Jr. High! He thought he was teaching her about sexuality. She adores books and he is a renowned writer. So, yes of course can understand a child worshiping such a man. He thinks his actions are fine. To seem non-repressive many writers sign on about the need to end Consent, including Simone de Beauvoir, Satre, and Louis Aragon. Most in the literary circle do b/c otherwise they were so afaid to let repression rule the day.

So, it’s a really great book b/c the author is writing in her 40’s, not as some young teen. Gabriel thinks his actions are fine. What is pathetic is all that went along with him; either to seem cool for the time or to advance their careers. The author is pretty smart as she has this relationship notices he has many other perfect loves. She finally ends it, but certain it effected her career, life, and mental state. These men are not wonders to be worshipped, they are pedophiles who love the young b/c there is no possible way to have an honest relationship. They love this, always in charge. They are the ones acting as children.

Excellent, Vanessa for standing up and speaking up. Girls do not thrive with this abuse. They fall apart. I am happy the author does well and understands this so many years later. Shame on the rest saying it was fine.

Looking at this review again, as I saw someone reviewed it from France. The Gabriel Matzneff is finally looking at 5 years of jail time. He is 85 years old and was allowed to be looked up to his whole life, yet he was a pedophile and even wrote about his exploits, yet nothing was done until 2021. Still, this does send a strong message about a change in actually taking action about powerful men who behave in this manner. Hopefully, attitudes will continue to change and this disgraceful behavior will not be tolerated.
Profile Image for luce (cry bebè's back from hiatus).
1,555 reviews5,778 followers
June 1, 2022
blogthestorygraphletterboxd tumblrko-fi

Written in spare yet unflinching prose Consent, as the title would suggest, is a memoir that examines its author's relationship' to a renowned French author, Gabriel Matzneff. At the time Springora was 14 and Matzneff was 50. Springora looks back to that time in her life, evoking the feelings and emotions her teenage self was experiencing, and observes the way in which most of the adults around her did not bat an eye at her relationships with Matzneff. Her father no longer lived with her and her mother seemed under the delusion that her daughter was mature enough to be in love, and loved by, a man 30 years her senior. Springora describes in shuddering detail Matzneff's behavior towards her and I would not recommend this memoir to those readers who cannot stomach explicit scene (there were many instances that nauseated me). It was horrifying to read of how Matzneff preyed on Springora, alienating her from her peers, controlling the way she dressed, who could she spend time with, separating her from her own mother. Matzneff would also talk extensively to her about his many 'sexual exploits', presenting himself as a cavalier who rescues young girls like her from the rough clutches of inexperienced boys. He also wrote and talked openly about his perverse inclinations without any serious backlash. French literary circles seemed to find his pedophilia almost amusing, a sign of his being a really Casanova. Springora questions why literary men such as Matzneff were able to get away with things other men couldn't. Was it because he produced 'art'? Springora also discusses the impact of the sexual revolution on French culture and of how many French intellectuals encouraged or agreed with Matzneff belief that having sexual intercourse with a minor should not be a crime.

Springora offers snapshots from her time with Matzneff, most of which made me feel queasy. While I did appreciate the sentiment behind her narrative (before it was Matzneff who wrote about her and their relationship in his books, now she is finally able to take control of her own story) but I did find some parts of her memoir to be a bit heavy on the self-dramatization. While I understand that she wanted to evoke her teenage mind, at times this was a bit heavy-handed. The imagery too was clichèd, such as that passage in which with "blood" running down her thighs she has finally become a "woman". And I do wish that Springora could have provided some more interactions or thoughts on her mother. Her behavior in the whole 'affair' is abominable and part of me just could not wrap my head around how she could believe that her daughter was 'mature' enough to be with a man old enough to be her father.
Consent is a short but brutal read. It shines a light on sexual abuse and exploration, and a country's worrying attitude towards a pedophile.

ARC provided by NetGalley in exchange for an honest review.
Profile Image for Cláudia Azevedo.
388 reviews213 followers
December 27, 2020
Vanessa Springora quis "prender", neste livro autobiográfico, o efebófilo e pedófilo que, na "vida real", lhe roubou a adolescência, que a desviou, egoisticamente, do curso de uma sexualidade saudável e que a despejou, indefesa, numa torrente interminável de culpa, raiva e depressão.
Não sei se a autora conseguiu o seu intento. Sinceramente, não creio que vá conseguir jamais libertar-se deste trauma, sobretudo porque o ser nojento que está na sua origem ainda respira, mas também porque esta sociedade cúmplice continua a mesma.
Springora foi, ainda assim, manifestamente contida nos seus relatos. Tenho a certeza.
Profile Image for Nelson Zagalo.
Author 15 books463 followers
September 25, 2020
"O Consentimento" (2020) é um livro de memórias que teve o impacto de uma bomba na sociedade francesa aquando do seu lançamento em janeiro de 2020, e que sai na próxima semana em Portugal, pela Alfaguara. O livro de Vanessa Springora, editora literária francesa com 47 anos, dá conta de uma fase na sua vida, no início dos anos 1980, em que se viu envolvida sexualmente com o escritor francês, Gabriel Matzneff, reconhecido em Fran��a mas praticamente desconhecido no exterior, na altura ela com 14 anos, ele com 50. Matzneff não era apenas reconhecido como escritor, em surdina dizia-se também que era pedófilo, o que nunca impossibilitou a continuada publicação da sua obra pelas maiores editoras francesas, a receção de prémios de carreira e até subvenções estatais. Foi preciso esperar mais de 30 anos e por um livro de memórias para a sociedade francesa acordar.

[Publicado no VI: https://virtual-illusion.blogspot.com...]

O livro de Springora está muito bem escrito, é curto, não se perde em detalhes, vai direto ao assunto após uma breve contextualização familiar. Nota-se uma enorme atenção ao modo como tudo é dito, tanto na identificação de pessoas, como de lugares e instituições. Springora é uma editora, sabe o que faz, e aquilo que não se deve fazer. Não existem descrições gráficas, que seriam expectáveis num livro que é quase como um grito de revolta contra o seu país, tanto para exposição de raiva, como de vingança, assim como pela tentativa de trazer para junto de si as pessoas por via da tragédia. Mas ela não deixa de nos agarrar, pelo caminho contrário, expondo o seu sentir, antes, durante e depois. Questionando quem devia ter agido durante e desde então.

Springora escreve com enorme sabedoria, com enorme sensibilidade, vai ao fundo da questão que não é o pedófilo em concreto, mas o efeito do pedófilo sobre a criança que se é quando se tem 14 anos. O título fala de consentimento, mas que consentimento pode dar quem não tem direito a conduzir um carro ou a votar? E como pode a sociedade menosprezar e atacar quem por lá passou, sem se dignar a tudo fazer para defender estas pessoas e ajudá-las a sair do buraco para onde foram atiradas?

Não me apetece falar da história do escritor, a quem nada reconheço, nem sequer conhecia o seu nome antes de ler este livro. Dos 50 livros que terá escrito, só um surge amiúde referido quando se fala de si, "Les moins de seize ans" ("Os menores de 16 anos") de 1974. Um livro em que defende, de forma lasciva e atroz, o direito ao "amor" por crianças, rapazes e raparigas, mas que lhe serviria para defender, literariamente, aquilo que fazia na vida real, f@der jovens de 8 a 14 anos, em França e nas Filipinas.

Aquilo de que tenho mesmo de falar, e que foi o que me levou a ler este livro, é a razão pela qual a sociedade francesa permitiu a um personagem desta envergadura reinar — escrever crónicas em grandes jornais, ser entrevistado pelas televisões, ganhar prémios nacionais — sem nunca ser questionado. É preciso regressar a Maio de 1968, para perceber como este dissimulado conseguiu tamanho feito. Num tempo em que era "Proibido Proibir" ele soube envolver-se na luta pela liberação sexual para defender o seu fetiche, e com isso levar nomes de peso atrás. Confesso que fiquei incomodado, ao descobrir neste livro, que manifestos de Matzneff, em defesa da despenalização das relações sexuais entre menores e adultos, lançados no final dos anos 1970, receberam o apoio de monstros sagrados da elite francesa — Roland Barthes, Gilles Deleuze, Simone de Beauvoir, Jean-Paul Sartre, Louis Althusser, Jacques Derrida. Salva-se o facto de saber que entre os poucos que recusaram assinar estiveram Marguerite Duras e Michel Foucault. A influência de toda esta elite faria com que o personagem conseguisse chegar aos favores de poderosos, na política François Miterrand, no dinheiro, o riquíssimo Yves Saint Laurent.

Repare-se que isto não são histórias de 1700, ou 1850, nem sequer 1950. Estamos a falar dos anos 1980. E Springora não foi a única, como se sabe mais no final do livro, existiu também uma Nathalie, e sabe-se agora por via do NYT, que existiu antes de Springora, Francesca Gee, para não falar das crianças em Manilla. Quantas mais existirão? A polícia francesa abriu um inquérito para apurar sobre mais vítimas.

[imagens]
"Vanessa Springora Acreditamos em Ti"

O personagem tem agora 83 anos, tinha doado todos os seus manuscritos à biblioteca nacional francesa para serem preservados "para a eternidade". Nesses incluiam-se cartas escritas pelas mãos das meninas que violou, histórias pessoais e fotografias dessas que usou para escrever muitos dos seus pseudo-livros. Temos de agradecer a Springora a coragem para obrigar toda a sociedade francesa a tirar a cabeça da areia, e a rever todo mal feito, porque como ela diz:

“A longo de anos circulei dentro da minha própria jaula, cheia de sonhos de assassinato e vingança. Até ao dia em que a solução finalmente se apresentou, ali, na frente dos meus olhos, tão óbvia: agarrar o caçador na sua própria armadilha, prendê-lo num livro.”


Publicado no VI: https://virtual-illusion.blogspot.com...
Profile Image for Elze Kmitaite.
137 reviews180 followers
November 27, 2020
Nežinau, ar galiu vertinti šituos prisiminimus kaip grožinį kūrinį, apskritai žmogaus gyvenimą vertinti žvaigždutėmis, laidytis įžvalgomis apie teksto privalumus ir trūkumus. Prancūzės Vanessos Springoros prisiminimai – įtūžį ir neviltį varanti knyga. Didžiulės ir labai sėkmingos „Juliard“ leidyklos vadovė pasakoja apie savo vaikystę, kaip trylikametę ją suvedžiojo ir seksualiai išnaudojo pedofilas, snobas, viešai garbinamas pseudointelektualas rašytojas Gabrielis Matzneffas. Šis padugnė (tikras, realių realiausias žmogus, pasigūglinkit, jei nebijot apsivemt vien nuo jo veido) išnaudojo jaunas, vos bręsti pradedančias mergaites ir maždaug vienuolikos metų berniukus, o savo seksualinius nuotykius aprašydavo knygose. Už šias knygas pelnė gausybę apdovanojimų, buvo gerbiamas rašytojų, filosofų rateliuose. Apie jo ir Vanesos santykius žinojo juos supantis intelektualų ratas bei pačios Vanesos tėvai (!!!), bet palaikė tokius jų santykius ir net jais savotiškai žavėjosi. (Vienas į prosenelius tinkantis filosofas jai, keturiolikmetei, sako: „G. yra menininkas, labai talentingas rašytojas <...> Jūs jį mylite ir turite susitaikyti su tuo, koks jis yra. G. niekada nepasikeis. Jums labai didelė garbė, kad jis jus pasirinko. Jūsų vaidmuo yra lydėti jį kūrybos keliu, o tai reiškia – kartais nusileisti jo kaprizams. Žinau, kad jis jus dievina. Bet kartais moterys nesupranta, ko menininkui reikia.“ 93-94 p.)

Matzneffui Monde laikraštyje publikavus manifestą, reikalaujantį nebausti pedofilų ir leisti seksualinius santykius su vaikais, tą atsišaukimą pasirašė mūsų gerbiamieji: Roland‘as Barthes‘as, Simone de Beauvoir, Jeanas Paulis Sartre‘as, Gilles‘is Deleuze‘as, Jacques‘as Derrida ir dešimtys kitų:))))) Tai kažkaip vat taip vat.

Vanesos prisiminimai drasko širdį. Pagaliau, po kelių dešimtmečių, sugebėjus atsitraukti nuo tų įvykių ji žvelgia atgal jau su tam tikra distancija ir kritišku tonu nupasakoja, kaip buvo rašytojo suviliota, manipuliuota, prievartauta, kaip pati įtikėjo, kad jį myli ir kad yra dėl visko kalta. Kaip jos motina gynė pedofilą ir liepė jai būti gerutei ir atsiduoti jam, nes gi toks rašytojas, toks intelektualas! Garbė! Kaip jos tėvas sužinojęs supyko – bet ne ant Matzneffo, o ant jos, kam tokia kekšė. Kaip po kelių metų seksualinio išnaudojimo paniro į absoliučią savidestrukciją, ėmė vartoti, pasinėrė į nerimą ir prisivarė iki psichozės.

Nežinau, kas mane labiau liūdino ir siutino skaitant – tas šlykštynė ar jos motina. Motina, atidavusi dukrą pedofilui, leidusi jai iškristi iš mokyklos ir per dienas vartytis su juo viešbutyje, žinojusi, ką jie daro, nes tas viską publikavo savo knygose... Tik dabar, 2020 metais, senatvės sulaukęs pedofilas narcistiškas manipuliatorius patrauktas baudžiamojon atsakomybėn už nusikaltimus, apie kuriuos visa Prancūzija žinojo dešimtmečius. Ar taip būna kitur Europoj??? Ar aš naivus vasaros vaikas, kad nežinojau? Kad tokiais mastais? Ar čia tik fransai kažkokia iškrypus tauta? Brrr!!!

Skaitant sužavėjo subtiliai ironiškas autorės tonas ir išlaikyta distancija:

„Autobusas rieda visu greičiu. Važiuojant Sen Mišelio bulvaru, pro Liuksemburgo sodą, G. džiaugsmingai man šypsosi, žvelgia į mane su meile, sąmoksliškai, neatitraukia nuo manęs akių. Oras geras. Dvi stotelės ir jau stovime prie jo namų. Šito irgi nesitikėjau. Tiek galėjom ir paeiti, negi ne?“ ( 36 p.)

„Kai tau keturiolika, tavęs, išeinančios iš mokyklos, neturėtų laukti penkiasdešimtmetis vyras, neturėtum su juo gyventi viešbutyje, per priešpiečius gulinėti lovoje su jo varpa burnoje. Puikiai tai suvokiu – nors esu tik keturiolikos, turiu šiek tiek sveiko proto. Bet šis nenormalumas jau tam tikra prasme tapo mano tapatybe. Ir net jei nė vieno žmogaus mano situacija nestebina, vis tiek nujaučiu, kad čia kažkas ne taip.“ (78 p.)
Profile Image for Kimsandara.
192 reviews30 followers
Read
January 5, 2020
Je connaissais l'existence de Matzneff depuis quelques temps déjà, étant tombée par hasard sur un article qui parlait de ces années post-68 où une certaine frange intellectuelle avait fait de la dépénalisation des relations consenties entre enfant et adulte, son cheval de bataille.
Épouvantée, j'avais passée alors des heures à rechercher des informations pour comprendre comment des intellectuels, des professionnels de l'enfance même pouvaient défendre pareil postulat.

Je pense que c'est en cela que j'ai été particulièrement touchée par le Consentement. Outre l'horreur du récit, Vanessa Springora pose les questions justes. Un enfant ou jeune adolescent même s'il éprouve du désir, ne peut pas par essence consentir à une relation avec un adulte. Il y a dans ces relations souvent une prédation et toujours une emprise dont un enfant ou adolescent ne peut que rarement se départir, peu armé qu'il est face au désir et à l'expérience de l'adulte.

Elle pose également la question de l'impunité dont jouit l'artiste. Il y a en France comme une exception culturelle qui explique que certaines personnes illustres ne sont pas inquiétées vis à vis de leurs agissements illégaux. Il est certain que si Matzneff n'avait pas été un écrivain renommé, il aurait d'ors et déjà appréhendé au lieu d'être porté aux nus pour ses torchons.

C'est peut-être dû à la littérature elle-même, lieu de fantasmes et de ruptures avec les conventions s'il en est. Il n'en reste pas moins que Matzneff n'est pas Nabokov, ses récits ne sont pas de la fiction et le parti pris est inverse. Il romantisait ses penchants pervers au lieu de reconnaitre sa perversion.

J'espère en tout cas que Vanessa Springora a pu avec ce livre enfin tourner la page, elle qui est d'un immense courage.
Profile Image for Jo.
1,213 reviews224 followers
January 19, 2020
‪Un témoignage aussi percutant que magnifique sur une relation abusive qui m’a clairement enragé. Avec une écriture sobre et claire, V. Springora souligne l’hypocrisie du milieu littéraire et l’horreur de l’emprise inconsciente. ‬
‪C’est courageux et poignant. À lire. ‬
Profile Image for Elen.
9 reviews9 followers
March 1, 2020
Lu d'une traite au lendemain des Césars. J'ai envie tout péter.
Profile Image for eve.
175 reviews402 followers
March 18, 2021
saisissant et crevant de vérité, un livre qui interroge non pas seulement le consentement, ses ambivalences et sa grande absence, mais aussi le littéraire lui-même en ce qu'il a le pouvoir de métamorphoser la réalité, de la transformer et d'y enfermer des vérités aussi fausses que subjectives. contre les mémoires trop peu fictionnels de Matzneff et ses fictions bien trop réelles, Springora oppose une parole claire, où l'ambiguïté et la confusion n'est jamais que celle d'une adolescente confrontée à une solitude fatale
Profile Image for Maria Ferreira.
227 reviews49 followers
January 23, 2021
Publicado em setembro de 2020, Consentimento é um relato doloroso de uma mulher que traz cravado na memória recordações dolorosas da sua infância e adolescência, onde tudo e todos falharam, a família, o estado e a sociedade.

Concebida numa família destruturada, cedo se habituou a conviver com os problemas dos adultos, que arrastou o casamento dos pais para uma inevitável separação. A situação financeira instável e a dificuldade em manter um emprego desviaram a atenção da mãe para outras prioridades, a instabilidade emocional, a insegurança e a falta de afeto cegaram-na, olhando apenas para si e para os seus problemas, deixou a filha noutro plano, achando normal o anormal.

Vanessa cresce sem afeto paterno, é curiosa e está atenta aos homens que se cruzam com ela e com a mãe, procura neles atenção e amor que o pai nunca soube dar, os afetos que são seus por direito, pois não é órfã, mas foi privada de todo o carinho e proteção que só um pai sabe transmitir a um filho.
Escrever este retrato tão pérfido. Assumir perante a sociedade esta passagem da sua infância e adolescência traz consequências e exige muita coragem, porque não é uma história ficcional, trata-se da vida de alguém que foi abusada física e psiquicamente, que coleciona fantasmas de um passado pesado que não a deixa em paz, precisa de se libertar, de dizer as palavras certas e contar ao mundo que não é normal uma criança de 14 anos viver com um homem de 50, ser manipulada por ele, que a mantém presa em troca de afeto.

Gabriel Matzneff é um ilustre escritor, adorado por muitos, incluindo o presidente da república francesa Francois Miterrand que veem nele um homem distinto e com grandes capacidades intelectuais.

Matneff é de origem russa, mestre no ato de escrever e falar, sabe ser atencioso, cortesão.
É um predador sexual, observa as suas presas, crianças de ambos os sexos dos 11 anos em diante, em troca de uma mochila, em troca de carinho, em troca de jantares em sítios chiques, as crianças são levadas lentamente e com paciência, ao reduto que os espera.

“Aos catorze anos, não devíamos ter um homem de cinquenta anos à nossa espera à saída do liceu, não devíamos viver com ele num hotel, nem estar na sua cama, com o sexo dele dentro da boca à hora do lanche. Tenho consciência de tudo isso, apesar dos meus catorze anos, não sou completamente desprovida de senso comum.”

Matneff escreve pormenorizadamente cada encontro nos seus diários que vai publicando regularmente, são um sucesso. Neles conta a história da menina ou do menino, dos nomes dos lugares que visitaram, cada pedaço do corpo pueril que desflorou, as sensações que experimentou, como e onde as vivenciou, histórias e mais histórias que a sociedade literária imprimia e publicava sabendo que eram histórias reais, mas que preferiam ignorar, porque talvez tivesse de ser assim, escrever exigia alguns sacrifícios, para além de que, o público gosta e as receitas são boas.

A coragem da autora ao contar a sua história com este “cavalheiro” obriga a que a sociedade fale e reflita sobre o que é de facto considerado pedofilia, e sobre o seu Consentimento, as crianças com 14 anos não têm a noção dos atos praticados, consentem algo que desconhecem as implicações futuras, por outro lado a sociedade não deve proteger um ilustre canalha em detrimento do sofrimento de dezenas mulheres que tal como Springora precisam de se livrar das memórias do seu carrasco, Matneff, hoje com 83 anos, finalmente acusado, vai a julgamento ainda este ano.

Podem ler mais detalhes sobre este caso aqui:
https://www.publico.pt/2020/02/12/cul...
Profile Image for Dovilė Filmanavičiūtė.
122 reviews2,623 followers
November 9, 2020
“Kai tau keturiolika, tavęs išeinančios iš mokyklos, neturėtų laukti penkiasdešimtmetis vyras, neturėtum su juo gyventi viešbutyje, per priešpiečius gulinėti lovoje su jo varpa burnoje. Puikiai tai suvokiu - nors esu tik keturiolikos, turiu šiek tiek sveiko proto. Bet šis nenormalumas jau tam tikra prasme tapo mano tapatybe.”

Nepamenu, ar skaičiau ką nors šlykštesnio.
Visą sekmadienį žiaugčiojau.
Ir pro akis praslįdo tas blaškalas literatūrine prasme, nes kai skaitai atsiminimus, tai tiesiog peilis smaigsto tau gerklę ir tu nesupranti kaip tai gali būti realybė - pagyvenęs garsus rašytojas seksualiai išnaudoja vaiką. Su vaiko motinos leidimu. Su visuomene, kuri žino ir tiesiog lengvabūdiškai apkalba. Su tėvu, kuris dukrą tiesiog išvadina kekše ir išgaruoja kaip rūkas.

Aš nežinau, ar teisinga savo išgijimo forma pasirinkti knygą. Niekada neįsijausiu į tų žmonių, kurie išrašo savo siaubą, skausmus, net jei esu itin empatiška.

Leidyklos Julliard vadovė Vanessa Springora pasirinko šį kelią, kad susigrąžintų save ir, kad ateities kartoms tokios istorijos kuo labiau atrodytų fikcinės.

Pabaigusi knygą, visą vakarą gūglinau rašytojo Gabrielio Matzneffo biografiją, kūrybą, interviu.

Aš net nežinau, ar verta apie jį kažką apskritai sakyt - išgama ir tiek.

O mano žiaugčiojimas tik dar labiau suintensyvėjo suvokus, kokio lygio konformizmas Prancūzijoje, o ir visame pasaulyje siautėjo. Juk menininkams pedofilija gal visai nieko tokio?

Peticijas, kviečiančias dekriminalizuoti seksą su nepilnamečiais, pasirašė ir Satre’as, pavyzdžiui. Kaip jums toks heroizmas?

Nepaprastai daug minčių, liūdesio, pykčio sukėlė man ši knyga.

Dabar turiu apie ką kaip motina pagalvot.
Profile Image for Maria João (A Biblioteca da João).
1,380 reviews246 followers
December 6, 2020
9 de 10*

Há livros que se entranham debaixo da pele, provocando um incómodo e um frenesim. Este é um deles... O ser humano tem uma capacidade inenarrável de prejudicar o próximo em seu proveito, de ignorar os sentimentos alheios depois de satisfeitos os seus próprios desejos. Vanessa Springora é, hoje em dia, editora e cineasta, mas acima de tudo é uma mulher corajosa que teve a capacidade de passar para o papel o seu passado dorido e apontar o dedo ao culpado. Filha de pais negligentes, cedo deu por si livre e sem orientações que a guiassem no caminho árduo da adolescência. Vanessa tinha 14 anos quando se deixou encantar por um homem muito mais velho que ela. Um escritor na casa dos cinquenta, pedófilo, que procurava nas meninas jovens (e nos meninos pobres das Filipinas) as musas para a sua escrita.

Comentário completo em:
https://abibliotecadajoao.blogspot.co...
Profile Image for  ♡ Mercury ♡.
157 reviews47 followers
May 29, 2022
Es duro e inexplicable para algunas personas comprender que el consentimiento de un menor no es un consentimiento real.

Los menores de edad no pueden dar un consentimiento sexual a un adulto. Por más enamorados que crean estar.
Profile Image for NenaMounstro.
325 reviews1,380 followers
May 6, 2021
Una lectura por demás necesaria y casi obligatoria donde la autora cuenta su propia historia de abuso con el ¿consentimiento de ella? y de su mamá y de todos los adultos que la rodaban. Vanessa a sus 14 y Gabrielle a sus más de 50 empiezan una ¿relación amorosa? Como ha pasado en todos los siglos y siglos esos círculos de poder donde la pedofilia es algo normal, donde el abuso emocional y la manipulación a menores parece que se hace en nombre de hacer literatura.

Vanessa se enamora de un famoso y reconocido escritor donde su constante es esa, escribir desde las vivencias y relaciones que él tiene con adolescentes que no han alcanzado la mayoría de edad sexual y se ven maravilladas por ser elegidas como "musas", como diosas inspiracionales, niñas solitarias, vulnerables, abandonadas emocionalmente por padres irresponsables y donde esa relación es bien vista y aprobada por el círculo más cercano de Vanesa y su mamá.

Es un relato breve pero potente que se te incrusta en el corazón todo lo que cuenta ya que desde el inicio sabes que es una historia real. Hoy V toma SU historia y reivindica a esa niña de 14 años que fue seducida y manipulada, convencida de que en ese momento era lo correcto, que Gabrielle era lo que le tenía que pasar.

Hoy, desde su puesto de editora reflexiona sobre ese mundo literario donde pone el dedo en la llaga a esos escritores prodigiosos intocables y continuamente publicados que escriben desde la apología de la violación, el abuso sexual romantizando las relaciones entre adolescentes y adultos. Y sobre todo lanza la pregunta de ¿por qué habríamos de ser tolerantes ante eso? "A parte de en los artistas, solo hemos visto semejante impunidad en los curas. ¿La literatura lo disculpa todo?"



Displaying 1 - 30 of 3,446 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.