What do you think?
Rate this book
Trylogia Progresu #1
Perfekcyjna niedoskonałość
Pierwszy tom trylogii Jacka Dukaja.
To książka, którą po odwróceniu ostatniej kartki ma się ochotę natychmiast przeczytać jeszcze raz. A potem jeszcze raz.
Jest XXIX wiek. Adam Zamoyski, tajemniczy zmartwychwstaniec, tkwi w środku rozgrywki między cywilizacjami, ludźmi, nieludźmi i istotami postludzkimi. Konkurencja stanowi motor ewolucji – konkurują ze sobą rośliny, zwierzęta, ludzie, kultury, gospodarki. Zwycięża, kto lepiej wykorzystuje naturalne środowisko, zasoby planety, ostatecznie – prawa fizyki.
Zamoyski nie wie, jakim cudem znalazł się w świecie późniejszym od jego czasów o kilkaset lat, ma problemy z pamięcią i tożsamością – lecz najwyraźniej stanowi klucz do zwycięstwa w owej ewolucji. Kim tak naprawdę jest? Kim są ci, którzy go otaczają? Jaką tajemnicę kryje Narwa, gdzie rozbił się statek Adama?
Dukaj jak demiurg powołuje światy do istnienia, nadając im przy tym cywilizacyjną pełnię. Wymyśla edukację, stosunki rodzinne, modę, a nawet język. Przede wszystkim jednak pokazuje skutki genetycznego udoskonalania człowieka – nową hierarchię społeczną i nowe kłopoty z płcią. Z tych względów książkę czyta się świetnie – im dalej, tym lepiej. Kto wie, może będzie to powieść kultowa?
To książka, którą po odwróceniu ostatniej kartki ma się ochotę natychmiast przeczytać jeszcze raz. A potem jeszcze raz.
Jest XXIX wiek. Adam Zamoyski, tajemniczy zmartwychwstaniec, tkwi w środku rozgrywki między cywilizacjami, ludźmi, nieludźmi i istotami postludzkimi. Konkurencja stanowi motor ewolucji – konkurują ze sobą rośliny, zwierzęta, ludzie, kultury, gospodarki. Zwycięża, kto lepiej wykorzystuje naturalne środowisko, zasoby planety, ostatecznie – prawa fizyki.
Zamoyski nie wie, jakim cudem znalazł się w świecie późniejszym od jego czasów o kilkaset lat, ma problemy z pamięcią i tożsamością – lecz najwyraźniej stanowi klucz do zwycięstwa w owej ewolucji. Kim tak naprawdę jest? Kim są ci, którzy go otaczają? Jaką tajemnicę kryje Narwa, gdzie rozbił się statek Adama?
Dukaj jak demiurg powołuje światy do istnienia, nadając im przy tym cywilizacyjną pełnię. Wymyśla edukację, stosunki rodzinne, modę, a nawet język. Przede wszystkim jednak pokazuje skutki genetycznego udoskonalania człowieka – nową hierarchię społeczną i nowe kłopoty z płcią. Z tych względów książkę czyta się świetnie – im dalej, tym lepiej. Kto wie, może będzie to powieść kultowa?
450 pages, Paperback
First published November 8, 2004
78 people are currently reading
1985 people want to read
About the author
Jacek Dukaj
89 books737 followersJacek Dukaj is one of Poland’s most interesting contemporary prose writers, whose books are always eagerly anticipated events. Dukaj studied philosophy at the Jagiellonian University. He successfully debuted at the age of 16 with a short story Złota Galera (Golden Galley). He is known for the complexity of his books, and it is often said that a single short story of Dukaj contains more ideas than many other writers put into their books in their lifetime. Popular themes in his works include the technological singularity, nanotechnology and virtual reality, and because of this his books often can be classified as hard science fiction.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 104 reviews
Read
June 23, 2025Jeśli ktoś pisał magisterkę o tej książce, to chętnie ją przyjmę i przeczytam.
Prawdopodobnie najtrudniejsza książka jaką przeczytałem.
Recenzja: https://www.youtube.com/watch?v=cosxf...
Prawdopodobnie najtrudniejsza książka jaką przeczytałem.
Recenzja: https://www.youtube.com/watch?v=cosxf...
Read
January 12, 2025Nie znajduje się wystarczająco wysoko na krzywej progresu, żeby móc rzetelnie ocenić tę lekturę.
Jest to jednak bardzo ciekawa wizja post humanum i życia post inteligentnego oparta o nowe prawa fizyki.
A tymczasem idę popatrzeć sobie na swoją manifestację i zarchwizować frena, żeby nie stracić ostatniego zapisu w razie utraty tego pustaka.
Jest to jednak bardzo ciekawa wizja post humanum i życia post inteligentnego oparta o nowe prawa fizyki.
A tymczasem idę popatrzeć sobie na swoją manifestację i zarchwizować frena, żeby nie stracić ostatniego zapisu w razie utraty tego pustaka.
May 22, 2018
Świetne i gęsto upakowane pomysły, ale ciężka forma utrudniała przyswajalność.
Pozostałe tomy zapowiadanej trylogii dostępne są chyba tylko na wyższych poziomach Krzywej.
Pozostałe tomy zapowiadanej trylogii dostępne są chyba tylko na wyższych poziomach Krzywej.
Read
August 9, 2011Po dwóch pierwszych stronach chciałem odłożyć, ale potem okazała się być jedną z najlepszych książek z działu fantastyka jakie czytałem. Uwaga: czasem boli głowa podczas prób zrozumienia fizyki z XXIX wieku. Łatwo też się pogubić we fragmentach kiedy dwa różne ciała kontrolowane są przez tę samą świadomość. Bomba. Czekam na kolejne tomy!
March 21, 2019
Начинала я читать книгу, воображая, что это новый роман пана Яцека Дукая.
Дочитав, увидела дату завершения работы над текстом – 2004 год.
Выходит, что роман новый только для русскоязычного читателя. А так он вышел после "Иных песен", но до "Льда".
Возможно, зря я придаю такое значение хронологии написании текстов, а возможно, и нет. Мне показалось, что есть преемственность в механике сюжета, в том, как автор разворачивает рассказ о пути героя. И сходство между "Иными песнями" и "Идеальным несовершенством" именно в форме. Родовая травма, что ли.
А вот "Лёд" совсем другой и совсем любимый.
Читала, конечно, эту последнюю-не последнюю книгу с превеликим удовольствием.
Признаюсь, смогла осознать не всю физику и мета-физику, на которой стоят Цивилизации в романе. Я говорю именно о качестве понимания. Так-то наскоком одолеть удалось, пройти, проползти, проскакать, пролететь по кривой Прогресса.
Но для качественного усвоения буду подступать к тексту снова. Это будет позже.
Мне нравится, как Дукай заворачивает сложнейшие идеи об устройстве миропорядка, о возможном и вероятном, в героику – рост потенции, где субъект обретает свою субъектность и для себя, и для всей среды. Кто был никем, тот непременно станет.
Но "Лёд" лучше. Наверно, потому что языковые игры мне ближе. Именно мне, именно для меня.
Дочитав, увидела дату завершения работы над текстом – 2004 год.
Выходит, что роман новый только для русскоязычного читателя. А так он вышел после "Иных песен", но до "Льда".
Возможно, зря я придаю такое значение хронологии написании текстов, а возможно, и нет. Мне показалось, что есть преемственность в механике сюжета, в том, как автор разворачивает рассказ о пути героя. И сходство между "Иными песнями" и "Идеальным несовершенством" именно в форме. Родовая травма, что ли.
А вот "Лёд" совсем другой и совсем любимый.
Читала, конечно, эту последнюю-не последнюю книгу с превеликим удовольствием.
Признаюсь, смогла осознать не всю физику и мета-физику, на которой стоят Цивилизации в романе. Я говорю именно о качестве понимания. Так-то наскоком одолеть удалось, пройти, проползти, проскакать, пролететь по кривой Прогресса.
Но для качественного усвоения буду подступать к тексту снова. Это будет позже.
Мне нравится, как Дукай заворачивает сложнейшие идеи об устройстве миропорядка, о возможном и вероятном, в героику – рост потенции, где субъект обретает свою субъектность и для себя, и для всей среды. Кто был никем, тот непременно станет.
Но "Лёд" лучше. Наверно, потому что языковые игры мне ближе. Именно мне, именно для меня.
October 25, 2013
Już dawno żadna książka nie wymęczyła mnie do tego stopnia, co "Perfekcyjna niedoskonałość". Ale nie mam żalu, doskonale wiedziałam, w co się pakuję. Już pierwsze strony mówiły wyraźnie, że jest to powieść z gatunku tych, które mnie męczą i wciągają niczym podręcznik do fizyki ciała stałego. A jednak nie przerwałam, więc moja wina, moja wina i tak dalej.
I cóż mogę powiedzieć, jakie się zapowiadało, takie było. Nie trawię książek, w których świat opisany, a zwłaszcza jego technikalia, przeważają nad historią samą w sobie. Lubię z kolei zabawy językiem, ale dukajowe są dla mnie kompletnie niezrozumiałe w zamyśle.
Jednocześnie wiem, widzę, że to jest kawał dobrej literatury. Tylko że literatury, która jest kompletnie nie dla mnie.
February 25, 2018
Żeby książkę zrozumieć, trzeba ją przeczytać dwa razy. Za pierwszym - powoli się wgłębiać w uniwersum i przesuwać się myślami chociaż trochę w górę Krzywej, a za drugim czytać ją będąc zawsze na pozycji n+1 do wydarzeń w powieści.
January 5, 2021
Gera knyga, jei turi kantrybės iškęsti autoriaus beceremoniškumą ir vidutinio svorio nusispjovimą į skaitytojus, užverčiant juos nutrūktgalviškomis kosmo-technologinėmis idėjomis, vaizduojant tolimą XXIX-ojo amžiaus pasaulį. Iki tiek, kad nuo pirmų romano puslapių imamasi pasakoti postžmogiškos skaitmeninės esybės akimis ir gramatika, į kurią reikia "įsikirsti".
Siužetas...Ką gi, tolimos ateities pasaulyje ūmai prabunda sąlyginių mūsų laikų astronauto, kadaise su visu ekipažu pradingusiu, sąmonė, patalpinta į "tuštutę" - taip vadinami išauginti kūnai-sąmonės talpyklos. Dalis pasaulio gyventojų būtent tokie - su "tuštučių" sandėliais ir serverinėmis, į kurias laikas nuo laiko išsaugojama veikiančios asmenybės potyriai ir patirtis. Būna, kad po belaikės žūties dukra prieštarauja tėvui, kad šis neišsaugojo jos sąmonės gerus tris mėnesius, tad ji juos negrįžtamai praradusi.
Galingiausios jų sutelkusios išties įspūdingą valdžią, nes "Kodėl ilgaamžiai tiokie stiprūs? Nes turėjo laiko beveik visus padaryti priklausomus nuo savęs. Mirtis nukerta šių kontaktų, paslaugų, įtakos voratinklį, jo negali paveldėti, jis neišauga daugiau tam tikros ribos - bet va, jeigu tu nenumiršti, tinklas gali augti į begalybę. Tu pastebėjai, kad pirmasis senių instinktas yra nepriimti naujovių, kurios ateina iš už jiems žinomų pasaulio ribų? Jei jos nepriklauso tinklai - vadinasi slepia savyje pavojų."
Čia tik menkas siužeto košės fragmentas - pasaulis seniausiai postsinguliarinis, jame verda ir pukši tiek žmonių, tiek svetimųjų skaitmeniniai protai (prisirišę prie fizinių kūnų laikomi truputį retrogradais), dirbtiniai intelektai, intrigos ir sąmokslai į kuriuos Adamas Zamoiskis - tasai minėtas prabudęs astronautas žvelgia ką tik gimusio veršelio akimis - ir be specialaus filtro (pakoreguojančio aplinką ir pašnekovus, kad šie būtų jam suprantami) net nesuvokia kas ir apie ką su juo šneka.
Kita vertus - visi tik ir sukasi apie šį "puszombį"- nes nors šis ir nepamena beveik nieko, kas su juo nutiko - slepia savyje kažkokią didžiulę galią ir paslaptį. kokią - nežino niekas, bet iš ateities informacijos fragmentų (sužvejojamų berods juodosiose skylėse), sprendžia, kad ateityje šis asmuo lems visatos likimą.
Knygos kalba sudėtinga, autoriaus aiškiai užsižaidęs savo proto žaidimais ir tik truputį juos adaptavęs kitiems. Bet idėjos išdėstytos labai įdomiai. Nors pabaiga kiek nuvilia.
Siužetas...Ką gi, tolimos ateities pasaulyje ūmai prabunda sąlyginių mūsų laikų astronauto, kadaise su visu ekipažu pradingusiu, sąmonė, patalpinta į "tuštutę" - taip vadinami išauginti kūnai-sąmonės talpyklos. Dalis pasaulio gyventojų būtent tokie - su "tuštučių" sandėliais ir serverinėmis, į kurias laikas nuo laiko išsaugojama veikiančios asmenybės potyriai ir patirtis. Būna, kad po belaikės žūties dukra prieštarauja tėvui, kad šis neišsaugojo jos sąmonės gerus tris mėnesius, tad ji juos negrįžtamai praradusi.
Galingiausios jų sutelkusios išties įspūdingą valdžią, nes "Kodėl ilgaamžiai tiokie stiprūs? Nes turėjo laiko beveik visus padaryti priklausomus nuo savęs. Mirtis nukerta šių kontaktų, paslaugų, įtakos voratinklį, jo negali paveldėti, jis neišauga daugiau tam tikros ribos - bet va, jeigu tu nenumiršti, tinklas gali augti į begalybę. Tu pastebėjai, kad pirmasis senių instinktas yra nepriimti naujovių, kurios ateina iš už jiems žinomų pasaulio ribų? Jei jos nepriklauso tinklai - vadinasi slepia savyje pavojų."
Čia tik menkas siužeto košės fragmentas - pasaulis seniausiai postsinguliarinis, jame verda ir pukši tiek žmonių, tiek svetimųjų skaitmeniniai protai (prisirišę prie fizinių kūnų laikomi truputį retrogradais), dirbtiniai intelektai, intrigos ir sąmokslai į kuriuos Adamas Zamoiskis - tasai minėtas prabudęs astronautas žvelgia ką tik gimusio veršelio akimis - ir be specialaus filtro (pakoreguojančio aplinką ir pašnekovus, kad šie būtų jam suprantami) net nesuvokia kas ir apie ką su juo šneka.
Kita vertus - visi tik ir sukasi apie šį "puszombį"- nes nors šis ir nepamena beveik nieko, kas su juo nutiko - slepia savyje kažkokią didžiulę galią ir paslaptį. kokią - nežino niekas, bet iš ateities informacijos fragmentų (sužvejojamų berods juodosiose skylėse), sprendžia, kad ateityje šis asmuo lems visatos likimą.
Knygos kalba sudėtinga, autoriaus aiškiai užsižaidęs savo proto žaidimais ir tik truputį juos adaptavęs kitiems. Bet idėjos išdėstytos labai įdomiai. Nors pabaiga kiek nuvilia.
Read
November 23, 2022czy ta książka mi się podobała? tak
czy wolałabym mieć obok poradnik jak zrozumieć to, co czytam, podczas czytania? również tak
czy kinuję adama zamoyskiego bo jest debilem który nie rozumie co się dzieje, a jak juz wydaje mu się, że rozumie, to przychodzi ktoś do niego i mu wykłada jakim jest debilem i jak tak naprawdę chuja rozumie? trzy razy tak
czy wolałabym mieć obok poradnik jak zrozumieć to, co czytam, podczas czytania? również tak
czy kinuję adama zamoyskiego bo jest debilem który nie rozumie co się dzieje, a jak juz wydaje mu się, że rozumie, to przychodzi ktoś do niego i mu wykłada jakim jest debilem i jak tak naprawdę chuja rozumie? trzy razy tak
December 31, 2023
Wszystko fajnie, niezle zbudowany świat i dużo ciekawych wątków i zabiegów, ale dukaj coś nie lubi tłumaczyć własnych światów, bo wciąż kurwa nie wiem o co chodzi z infem, cesarzem, pandemonium itd, główny bohater nagle z dupy staje się wszechwiedzący więc nikt nigdzie tego nie wyjaśnia 😭 nie wiem czy ta ksiazka jest zbyt tępa na mnie czy ja zbyt tępy na nią
August 1, 2025
Zacznijmy od tego, że nienawidzę fizyki. Może dlatego przez większość książki nie miałam pojęcia, co się właściwie dzieje? Ale Dukaj jest chyba jedynym autorem zdolnym sprawić, bym mimo tak istotnej przeszkody zdołała jednak tę książkę skończyć. Cały czas bowiem fascynowała mnie nieznana historia Zamoyskiego i miałam nadzieję na jakieś fajne rozwiązanie jego wątku. Co ciekawe, naprawdę się tego doczekałam (co jest o tyle godne podziwu, że naprawdę niewiele z tej powieści rozumiałam), więc ostatecznie jestem usatysfakcjonowana, i to mimo tego, że na następne części trylogii pewnie już nie ma co za bardzo liczyć. Stąd też te cztery gwiazdki - za naprawdę zgrabne i dające do myślenia zakończenie.
Bo nawet jeśli czytelnik całkiem pogubił się w tym fizycznym bełkocie (bełkocie dla mnie, bo domyślam się, że to było w gruncie rzeczy świetnie przemyślane - ja jednak zatrzymałam się w fizyce na wzorze na pracę, więc nie potrafię docenić) to książka wciąż stawiała wiele niezwykle ważnych pytań, które dało się wyłuskać spośród dukaizmów. Pytań o przyszłość ludzkości i samo człowieczeństwo, a nawet pytań dotyczących manipulacji w ucyfryzowanym świecie. Daleko nam co prawda do świata XXIX wieku stworzonego przez Dukaja, ale pewne problemy dotykające Adama Zamoyskiego pod koniec powieści świetnie przekładają się i na nasze realia.
Trudno mi powiedzieć coś więcej o tej lekturze. Spodziewałam się chyba czegoś bardziej podobnego do wspaniałych, niezwykłych Innych pieśni. Perfekcyjna niedoskonałość chyba trochę mnie przerosła, ale sądząc po opiniach nie tylko mnie. Jak ktoś napisał w swojej recenzji, chyba trzeba przesunąć się trochę wyżej po krzywej progresu, żeby nie męczyć się z każdą stroną, ale czytać z przyjemnością i pełnym zrozumieniem. Ja najwyraźniej jestem ledwie stahsem, ale choć niewiele rozumiałam, i tak mi się podobało. Nie zmienia to jednak faktu, że czas na kolejną roczną przerwę od Dukaja.
Bo nawet jeśli czytelnik całkiem pogubił się w tym fizycznym bełkocie (bełkocie dla mnie, bo domyślam się, że to było w gruncie rzeczy świetnie przemyślane - ja jednak zatrzymałam się w fizyce na wzorze na pracę, więc nie potrafię docenić) to książka wciąż stawiała wiele niezwykle ważnych pytań, które dało się wyłuskać spośród dukaizmów. Pytań o przyszłość ludzkości i samo człowieczeństwo, a nawet pytań dotyczących manipulacji w ucyfryzowanym świecie. Daleko nam co prawda do świata XXIX wieku stworzonego przez Dukaja, ale pewne problemy dotykające Adama Zamoyskiego pod koniec powieści świetnie przekładają się i na nasze realia.
Trudno mi powiedzieć coś więcej o tej lekturze. Spodziewałam się chyba czegoś bardziej podobnego do wspaniałych, niezwykłych Innych pieśni. Perfekcyjna niedoskonałość chyba trochę mnie przerosła, ale sądząc po opiniach nie tylko mnie. Jak ktoś napisał w swojej recenzji, chyba trzeba przesunąć się trochę wyżej po krzywej progresu, żeby nie męczyć się z każdą stroną, ale czytać z przyjemnością i pełnym zrozumieniem. Ja najwyraźniej jestem ledwie stahsem, ale choć niewiele rozumiałam, i tak mi się podobało. Nie zmienia to jednak faktu, że czas na kolejną roczną przerwę od Dukaja.
October 6, 2025
Ciągnie wzwyż krzywej
February 28, 2024
Podtrzymuję recenzję Tomasza Bagińskiego: Perfekcyjna Niedoskonałość jest perfekcyjnie niedoskonała 😉
June 2, 2024
XXIX век, люди давно научились покорять пространство-время до такой степени, что все привычные категории потеряли смысл, и само всеобщее существование переехало на Плато (что-то вроде глобальной VR). Аристократы бессмертны и меняют тела как перчатки, а есть и полностью цифровые существа, и промежуточные формы; все они ведут причудливые политические игрища. На жизнь бессмертного, разумеется, тут же происходит покушение, одним из случайных пострадавших которого оказывается чудная зверушка — воскрешённый астронавт XXI века, практически неандерталец в мире непостижимого будущего.
Обычно фантастика пишется одними декорациями — современные автору люди живут как бы в далёком будущем и общаются с комическими креветками, но мыслят при этом зашоренными категориями прошлого. Особенно это заметно по фантастике старой, где авторы не могли и подумать о всемирных сетях и виртуальности, а женщины нужны были в сюжете только чтобы вешаться на шею и кормить борщом отважных астронавтов. Но и в нынешнем сай-фае всё обстоит примерно так же. А вот Дукай, как обычно, решает отбросить условности и максимально воссоздать для читателя вот это ощущение полнейшей чуждости всего — и бытовых особенностей, и принципов общения и отношений, и мотиваций героев.
Похвальный подход, но как несложно догадаться, на выходе получается совершенно невразумительная каша, в которой не понятно примерно ничего. Да, скорее всего это сделано нарочно, и даже главный герой вначале меняется дважды, пока автор не останавливается главным образом на потерянном астронавте, который, как и читатель, судорожно пытается понять хоть что-то в этой катавасии. Быть может, книга рассчитана на повторное прочтение. Или, может, надо сначала поднатаскаться в космологических теориях.
В общем, мне понравились некоторые идеи (рандомизатор мимики и эмоций, скрывающий язык тела от нечеловечески проницательных высокоразвитых существ; размышления о том, что представляют собой войны в мире, где можно создавать по сути вложенные вселенные), понравилось, как ловко автор вывернул одну спойлерную деталь, прямо следующую из польского языка и потому совершенно для читателя не заметную, спрятанную на виду. Не понравилось, что несмотря на вычурный слом всех шаблонов в итоге всё свелось к традиционной power fantasy.
Короче, в целом я скорее жалею потраченное на книгу время (тем более, в финале оказалось, что это первая часть трилогии, которую автор продолжать не стал). В своё время я был в восторге от "Иных песен", но с тех пор Дукай меня больше разочаровывает. "Лёд" был раздутой псевдоисторической графоманией, а здесь такое чувство что обрывок фанфика на тему космологии и космоопер. Посмотрю, что выкатит автор в следующий раз (для начала со стороны).
Обычно фантастика пишется одними декорациями — современные автору люди живут как бы в далёком будущем и общаются с комическими креветками, но мыслят при этом зашоренными категориями прошлого. Особенно это заметно по фантастике старой, где авторы не могли и подумать о всемирных сетях и виртуальности, а женщины нужны были в сюжете только чтобы вешаться на шею и кормить борщом отважных астронавтов. Но и в нынешнем сай-фае всё обстоит примерно так же. А вот Дукай, как обычно, решает отбросить условности и максимально воссоздать для читателя вот это ощущение полнейшей чуждости всего — и бытовых особенностей, и принципов общения и отношений, и мотиваций героев.
Похвальный подход, но как несложно догадаться, на выходе получается совершенно невразумительная каша, в которой не понятно примерно ничего. Да, скорее всего это сделано нарочно, и даже главный герой вначале меняется дважды, пока автор не останавливается главным образом на потерянном астронавте, который, как и читатель, судорожно пытается понять хоть что-то в этой катавасии. Быть может, книга рассчитана на повторное прочтение. Или, может, надо сначала поднатаскаться в космологических теориях.
В общем, мне понравились некоторые идеи (рандомизатор мимики и эмоций, скрывающий язык тела от нечеловечески проницательных высокоразвитых существ; размышления о том, что представляют собой войны в мире, где можно создавать по сути вложенные вселенные), понравилось, как ловко автор вывернул одну спойлерную деталь, прямо следующую из польского языка и потому совершенно для читателя не заметную, спрятанную на виду. Не понравилось, что несмотря на вычурный слом всех шаблонов в итоге всё свелось к традиционной power fantasy.
Короче, в целом я скорее жалею потраченное на книгу время (тем более, в финале оказалось, что это первая часть трилогии, которую автор продолжать не стал). В своё время я был в восторге от "Иных песен", но с тех пор Дукай меня больше разочаровывает. "Лёд" был раздутой псевдоисторической графоманией, а здесь такое чувство что обрывок фанфика на тему космологии и космоопер. Посмотрю, что выкатит автор в следующий раз (для начала со стороны).
March 27, 2024
4.5
No i to sie nazywa dobrze zbudowany świat!
Absolutnie Dukaj rozjebał system. To w jaki sposób on opisuje i wprowadza czytelnika w totalnie nieznane prawa fizyki i robi to perfekcyjnie i szczegółowo.
Ja jako kognitywista ogarniam mniej więcej o czym mowil ale te wszystkie mat-fiz rzeczy to juz nie ogarniam
Polecam mega ale nie wiem co sie działo xDD
Utopia/dystopia z nano softwarem kopiami umysłów i w tym wszystkim Zamoyski który lubi sie najebać nic nie pamięta a później okazuje się ze jest w nim coś więcej niz tylko gatunek homo sapiens
No i to sie nazywa dobrze zbudowany świat!
Absolutnie Dukaj rozjebał system. To w jaki sposób on opisuje i wprowadza czytelnika w totalnie nieznane prawa fizyki i robi to perfekcyjnie i szczegółowo.
Ja jako kognitywista ogarniam mniej więcej o czym mowil ale te wszystkie mat-fiz rzeczy to juz nie ogarniam
Polecam mega ale nie wiem co sie działo xDD
Utopia/dystopia z nano softwarem kopiami umysłów i w tym wszystkim Zamoyski który lubi sie najebać nic nie pamięta a później okazuje się ze jest w nim coś więcej niz tylko gatunek homo sapiens
January 13, 2018
"Po odłożeniu tej książki chce się ją przeczytać od nowa" - potwierdzam. Przez pierwsze strony odkrywa się świat Dukaja z wielkim niezrozumieniem i kiedy już mamy nadzieję, że wiemy wszystko, autor znowu wprowadza nas w nieznane. W nieznane, które warto poznać.
November 30, 2022
Нулевое исполнение слишком претенциозной задумки.
Лично я потерялась где-то после второго абзаца первой части и, увы, так и не нашлась.
Такое ощущение, что автор и сам до конца не был уверен, пишет он художественную книгу или учебную статью. В итоге получилась какая-то невнятная муть, которую невозможно читать.
Не помогает восприятию и то, что автор решил не перечитывать текст, который уже был написан, поэтому события и темп повествования скакали, словно писали два разных человека (или один с шизой), и не соответствовали предыдущим настолько, что создавалось впечатление, что я пропустила десяток страниц между ними
Наверное, понравится тем, кто шарит в физике и математики, но не уверена, потому что годного сюжета так и не завезли: очередная стандартная интерпретация истории о нестандартном герое и практически Мессии, но героя выбрали случайно, и он ничего из себя не представляет (иронично, что
об этом говорится в самой книге прямым текстом)
И в конце автор словно говорит: всем спасибо, все свободны, не планируя объяснять, что происходит на последних сорока страницах (да и во всей книге в целом)
В начале вопросов к локациям и местной терминологии было много. К середине их стало ещё больше. К финалу единственный вопрос, который меня волновал, зачем я это вообще читала.
Лично я потерялась где-то после второго абзаца первой части и, увы, так и не нашлась.
Такое ощущение, что автор и сам до конца не был уверен, пишет он художественную книгу или учебную статью. В итоге получилась какая-то невнятная муть, которую невозможно читать.
Не помогает восприятию и то, что автор решил не перечитывать текст, который уже был написан, поэтому события и темп повествования скакали, словно писали два разных человека (или один с шизой), и не соответствовали предыдущим настолько, что создавалось впечатление, что я пропустила десяток страниц между ними
Наверное, понравится тем, кто шарит в физике и математики, но не уверена, потому что годного сюжета так и не завезли: очередная стандартная интерпретация истории о нестандартном герое и практически Мессии, но героя выбрали случайно, и он ничего из себя не представляет (иронично, что
об этом говорится в самой книге прямым текстом)
И в конце автор словно говорит: всем спасибо, все свободны, не планируя объяснять, что происходит на последних сорока страницах (да и во всей книге в целом)
В начале вопросов к локациям и местной терминологии было много. К середине их стало ещё больше. К финалу единственный вопрос, который меня волновал, зачем я это вообще читала.
July 18, 2022
Jacek Dukaj is already practically a living classic. "Perfect Imperfection" is a futurological tract on post-humanity, camouflaged as a detective story.
The action of the novel takes place half in the African savannah, and half not in the physical world, but in the interdimensional "mind games."
Jacek Ducaj even invented a new grammar, because the action takes place in the distant future and during this time a lot has changed.
Overall, "'Perfect Imperfection' is a hardcore read, but very dense and rich in the number of awesome ideas.
The action of the novel takes place half in the African savannah, and half not in the physical world, but in the interdimensional "mind games."
Jacek Ducaj even invented a new grammar, because the action takes place in the distant future and during this time a lot has changed.
Overall, "'Perfect Imperfection' is a hardcore read, but very dense and rich in the number of awesome ideas.
February 2, 2025
To zdecydowanie było nowe doświadczenie czytanie książki, byly momenty że leżała nieczytana przez tygodnie, bo mózg nie miał siły na przetwarzanie skomplikowanych terminologii.
Zawzięłam się jednak i po czasie zaczęło mnie wciągać i tak naprawdę zauważyłam że więcej wyobraźni się uruchamia i kretywnosci żeby spróbować wyobrazić sobie opisane zdarzenia. Trochę czułam się przy tym jak dziecko.
Nie wiem jednak czy za kolejną część się zabiorę i czy polecę innym. Na pewno za to zapamiętam unikalność książki I sposobu pisania.
Zawzięłam się jednak i po czasie zaczęło mnie wciągać i tak naprawdę zauważyłam że więcej wyobraźni się uruchamia i kretywnosci żeby spróbować wyobrazić sobie opisane zdarzenia. Trochę czułam się przy tym jak dziecko.
Nie wiem jednak czy za kolejną część się zabiorę i czy polecę innym. Na pewno za to zapamiętam unikalność książki I sposobu pisania.
November 20, 2019
Czyli wychodzi na to, że jednak jestem w stanie fizycznie skończyć książkę Dukaja. Tutaj pomogły sprzyjające okoliczności (dłuższy urlop), ale także ciekawa historia, wizja przedstawionego świata i interesująca forma językowa, do której dość szybko można się przyzwyczaić.
July 14, 2024
Mieszane uczucia. Fascynujące pomysły światotwórcze, nudny główny wątek fabularny, średnie kreacje bohaterów, słaba końcówka. Czuć, że to powieść z początku lat 2000.
January 31, 2025
Gdzie następne tomy?
July 12, 2025
Trudna, bardzo trudna, ale fascynująca lektura. Koncepty w głowie Dukaja przerastają rzeczywistość o cały rząd wartości :)
October 25, 2024
O dziwo zrozumiałem o co chodzi, ciekawe przemyślenia nad człowieczeństwem i ludzką wolą
February 9, 2023
Cóż, 5 lat temu nie przetrwałem przez pierwszy rozdział. Teraz przeczytałem kilka pierwszych. Pierwszy rozdział spokojnie 5/5, drugi 4/5.
Odpadłem, jak wiele osób, przy smoku. Nie dlatego że element fantastyczny to za dużo w sci-fi (nie takie rzeczy widzieliśmy w poprzednich rozdziałach). Odpadłem dlatego że za dużo tu swobody autora przy niemal zerowej fizyce, zerowej kazuistyce i zerowych ograniczeniach.
Jakieś te istnieją w imaginacji Dukaja, ale poczucie że autor może sypać Deus ex Machina z rękawa nie wzmaga poczucia że to sci-fi, nawet bardzo hard — wręcz przeciwnie.
Ogólnie sytuację ratują relacje międzyludzkie i stany emocjonalne bohaterów — ale te z kolei są dziwnie tradycjonalistyczne.
PS: dodatkowe wyrazy uznania za nieświadomy, acz obecnie przez Dukaja aprobowany przyczynek do gramatyki polszczyzny w temacie neutratywów. W mej ocenie dukaizmy to jedna z lepszych wersji neutratywów dostępnych w języku polskim.
Odpadłem, jak wiele osób, przy smoku. Nie dlatego że element fantastyczny to za dużo w sci-fi (nie takie rzeczy widzieliśmy w poprzednich rozdziałach). Odpadłem dlatego że za dużo tu swobody autora przy niemal zerowej fizyce, zerowej kazuistyce i zerowych ograniczeniach.
Jakieś te istnieją w imaginacji Dukaja, ale poczucie że autor może sypać Deus ex Machina z rękawa nie wzmaga poczucia że to sci-fi, nawet bardzo hard — wręcz przeciwnie.
Ogólnie sytuację ratują relacje międzyludzkie i stany emocjonalne bohaterów — ale te z kolei są dziwnie tradycjonalistyczne.
PS: dodatkowe wyrazy uznania za nieświadomy, acz obecnie przez Dukaja aprobowany przyczynek do gramatyki polszczyzny w temacie neutratywów. W mej ocenie dukaizmy to jedna z lepszych wersji neutratywów dostępnych w języku polskim.
January 29, 2021
Typowo "dukajowa" książka (w sensie - w tekście pojawia się tyle autorskich słów i terminów (których wyjaśnienie pojawia się dużo później... albo i nie) że dopiero gdzieś w okolicy jednej trzeciej zaczyna się ją czytać (a nie walczyć z oporem materii).
Odległa przyszłość i cywilizacje w ramach których dzieje się akcja są ciekawe, niestety (piszę to jako ktoś kto nie jest fanem zabiegów literackich świadomie utrudniających zrozumienie używanych pojęć) trudno się ją odbiera - do tego stopnia że po skończeniu całości przeczytałem początek jeszcze raz aby go zrozumieć).
Samą fabułę można zawęzić do bohatera (biologicznie odtworzonego astronautę sprzed 600 lat) który szuka odpowiedzi na pytanie kim jest... i to w sumie tyle. Planowana jako pierwszy tom trylogii daje nadzieję na lepsze wykorzystanie (bardzo dobrze) stworzonego świata - tu niestety jest to jedynie przystawka.
Odległa przyszłość i cywilizacje w ramach których dzieje się akcja są ciekawe, niestety (piszę to jako ktoś kto nie jest fanem zabiegów literackich świadomie utrudniających zrozumienie używanych pojęć) trudno się ją odbiera - do tego stopnia że po skończeniu całości przeczytałem początek jeszcze raz aby go zrozumieć).
Samą fabułę można zawęzić do bohatera (biologicznie odtworzonego astronautę sprzed 600 lat) który szuka odpowiedzi na pytanie kim jest... i to w sumie tyle. Planowana jako pierwszy tom trylogii daje nadzieję na lepsze wykorzystanie (bardzo dobrze) stworzonego świata - tu niestety jest to jedynie przystawka.
April 8, 2013
Z twórczością Dukaja postanowiłem zapoznać się już dość dawno temu, lecz mimo jego pięciu stojących na mojej półce książek, nie mogłem się przemóc. W końcu, zupełnie przypadkowo, w podróż do pociągu zabrałem właśnie Perfekcyjną niedoskonałość. I choć pierwsze strony zdawały się starać ze wszystkich sił, by mnie zniechęcić, wytrwałem. I nie żałuję. Krótko - książka jest genialna. Zagmatwana, specyficzna, lecz niesamowicie wciągająca. Ma jednak jeden ogromny minus - na jej kontynuację autor każe nam niestety czekać już dziewięć lat, a wciąż nie wiadomo o niej właściwie nic.
February 21, 2020
Очень уважаю автора, за то что описывает настолько далекое будущее, но у "научной" составляющей нет вообще никакой базы, автор просто придумывает собственные термины и законы что мне не кажется таким интересным как использовать реальную науку.
Сам детективный сюжет мне показался meh, из-за стиля трудно следить за происходящим постоянно перечитывал чтобы понять в какой реальности находятся герои. (С каким-нибудь Филипом Диком такой проблемы не было даже в оригинале)
И общий посыл что для пост-человечество все равно будет самым важным это самоотождествление мне кажется немного наивным.
Сам детективный сюжет мне показался meh, из-за стиля трудно следить за происходящим постоянно перечитывал чтобы понять в какой реальности находятся герои. (С каким-нибудь Филипом Диком такой проблемы не было даже в оригинале)
И общий посыл что для пост-человечество все равно будет самым важным это самоотождествление мне кажется немного наивным.
October 11, 2020
Po drugim przeczytaniu zmieniam ocenę na pięć gwiazdek, w pełni ustatysfakcjonowanam, poza jednym szczegółem - gdzie kolejne tomy trylogii?
Ach, ściska w sercu z żalu, bo świat wykreowany przez J. D. jak zwykle wspaniały i oszałamiająco inny od wizji innych pisarzy s-f/hard s-f. Zabieg z wyciągiem z "encyklopedii" przed rozdziałem, który dodatkowo swoją kolejnością popycha do kolejnego czytania, jest po prostu mistrzowski.
Na linii Progresu Pisarzy pan Jacek plasuje się niewatpliwie nie na poziomie stahsa, a wyższym może niż phoebe. ;)
Ach, ściska w sercu z żalu, bo świat wykreowany przez J. D. jak zwykle wspaniały i oszałamiająco inny od wizji innych pisarzy s-f/hard s-f. Zabieg z wyciągiem z "encyklopedii" przed rozdziałem, który dodatkowo swoją kolejnością popycha do kolejnego czytania, jest po prostu mistrzowski.
Na linii Progresu Pisarzy pan Jacek plasuje się niewatpliwie nie na poziomie stahsa, a wyższym może niż phoebe. ;)
Displaying 1 - 30 of 104 reviews