کتاب صوتی حسد: هفت گناه کبیره

Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα #4

by Joseph Epstein, دامون آذری (Producer), نسترن ظهیری (Translator)

هفت گناه کبیره در سنت مسیحی (غرور، طمع، بی‌بندوباری، حسد، شکمبارگی، غضب و تن‌پروری) فهرست تعدیل‌شده همان هشت عمل شیطانی (تکبر، حرص و آز، بی‌بندوباری، خودستایی، شکمبارگی، غضب، غم و یأس) است که راهبی یونانی به نام اِواگریوس پونتیکوس (Evagrius Ponticus) به دست داده بود، فهرستی که پاپ گرگوری در قرن شانزدهم با جایگزینی تن‌پروری به جای غم و یأس آن را به هفت گناه مهلک یا کبیره تقلیل داد. در سنت مسیحی ارتکاب این گناهان مستوجب دوزخ است و راه بخشایش این گناهان نیز دست‌کم با یکی از دو طریق ذیل میسر می‌شود: ۱. برگزاری مراسم مذهبی اعتراف، ۲. توبه و پرهیز همیشگی. در مجموعه پیش رو در باب این هفت گناه کبیره که به همت کتابخانه‌ عمومی نیویورک و انتشارات دانشگاه آکسفورد انتشار یافته است سعی شده تا در قالب مجلدهای مجزا و از چشم‌انداز جهان امروز، به‌ویژه سنت فرهنگی مغرب‌زمین، به استفسار از هر یک از این گناهان در گذشته و امروز و به‌ویژه در سنت مسیحی پرداخته شود. در این راه سعی شده تا با به کارگیری زبان‌های مختلف (جِد و طنز)، وضعیت اسفبار، انسدادها و وضعیت متناقض حاصل از ارتکاب این گناهان در جهان امروز به تصویر کشیده شود. کتاب حاضر سومین کتاب از مجموعه هفت گناه کبیره است. حسد در میان هفت گناه کبیره مسیحیت تنها گناهی است که به هیچ وجه لذت بخش نیست. حسد از آن دست احساسات درونی و قلبی انسان است که به سبب ماهیتش تاکنون چندان بررسی نشده است چون کسی از ته دل دوست ندارد به دیگران بفهماند که نسبت به چه اموری حسادت می ورزد. از این رو خاستگاه آن و مواردی که باعث برانگیختنش می شوند کمابیش ناشناخته باقی مانده اند. نویسنده در این کتاب بر آن است تا عوامل و دلایل این گناه کمابیش ناشناخته را تا حد ممکن واکاوی کند.

این کتاب صوتی را می توانید از سایت های آوانامه و آدیولیب دریافت کنید:
AvaNameh.com
AudioLib.ir

.

Genres: Philosophy, Nonfiction, Psychology, Essays, Religion, History, Spirituality

Audiobook

First published July 31, 2003

About the author

Joseph Epstein is the author of, among other books, Snobbery, Friendship, and Fabulous Small Jews. He has been editor of American Scholar and has written for the New Yorker, the Atlantic, Commentary, Town and Country, and other magazines.

Reviews

[Ian · Rating 4 out of 5]

This book was published as part of a series on the Seven Deadly Sins, and to me this one was the most interesting. As the author himself says, envy is the Sin that dare not speak its name. Most people will admit that they sometimes fall prey to pride, anger, indolence, and so on, but not many of us admit to feelings of envy, even to ourselves.

This is a very short book that can easily be read in a couple of hours. It’s so short that trying to describe it risks repeating large chunks of the text. One theme worth picking out was around the destructiveness of envy. The author quotes the philosopher John Rawls as saying, “Envy is collectively disadvantageous; the individual who envies another is prepared to do things that make them both worse off, if only the discrepancy between them is sufficiently reduced.”

The book also considers the relationship between political opinions and envy. The envious believe themselves to be the victims of injustice, so how can we tell the difference between those campaigning against genuine injustice, and those motivated by envy? Since people invariably deny the latter, it’s very difficult to disentangle. The book touches on the role of envy in events such as the Holocaust, and the 9/11 attacks.

There’s not much that can said in favour of envy, unless you argue that it can be a motivating factor for ambition and achievement. The author poses some interesting and at times uncomfortable questions.

[Kianoush Mokhtarpour · Rating 4 out of 5]

حسودی چراغ جادو پیدا کرد. غول چراغ بیرون آمد و گفت: آرزو کن. هرچه باشد برآورده می‌کنم. فقط بدون که هر آرزویی بکنی دوبرابرش را هم برای همسایه‌ات برآورده می‌کنم. حسود فرصت خواست. یک روز تمام فکر کرد. و دو روز. و سه روز. و گفت: یک چشمم را کور کن

حسادت چیه؟ چه شکلیه؟
احساس ما وقتی دیگری چیز باارزشی داره که ما نداریم، ولی دلمان می‌خواهد داشته باشیم، و این باعث تنفر و بدخواهی می‌شه. اینجا تنفر کلمه‌ی مهمیه. در حسادت، برتری دیگری نه تنها باعث علاقه‌مندی ما نمی‌شه، که ما رو از اون متنفر و بیزار می‌کنه. کی‌یرکه‌گور می‌گه حسادت تحسین در لفافه است. بله؛ تحسین در لباس مبدل؛ تحسین به عتاب آلوده؛ تحسینی که در خم رنگ‌رزی ذهن ما رنگ تحقیر و تنفر گرفته.
کلمه‌ی مهم دیگه بدخواهیه. حسادت باعث می‌شه تو سرمون نقشه آسیب رسوندن به اون شخص رو بکشیم، حتی اگه برای خودمون نفعی نداشته باشه. از این نظر حسادت کردن نقطه‌ی مقابل الگو گرفتنه. تو الگوبرداری میل به بالا کشیدن خودمان داریم، تو حسادت میل به پائین کشیدن رغیب.
حسادت همیشه پنهانیه. ما از نشون دادن خشم، شادی، ناراحتی و شرم پرهیز نمی‌کنیم، ولی حسادت رو همیشه پنهان می‌کنیم. شاید چون حسادت علامت دو احساس منفیه: ضعف و بدخواهی؛ اینکه خودمون رو حقیر می‌دونیم در قیاس با دیگری، و اینکه خیال آسیب رسوندن به اون رو داریم. دو احساس که هیچ کدوم از الحاظ اجتماعی برازنده نیست. اما حسادت همیشه پنهون نمی‌مونه. به شکل‌های پوشیده‌تری خودش رو نشون می‌ده. مثلا ما از سقوط افراد موفق لذت می‌بریم؛ از اینکه فلان بازیگر طلاق گرفته، یا فلان سرمایه‌دار ورشکست شده. مجله‌های زرد از همین میل ما کلی پول در می‌آرن: از میل ما به تماشای سقوط بالادستی‌ها

حسادت علت خیلی اتفاق‌های سیاسی هم هست. مثلاً می‌گن اون همه ظلمی که بر یهودی‌ها رفته شاید یک علتش حسادت مردم به موفقیت یهودی‌ها بوده. مثلاً تو وین قبل جنگ دوم، فقط نه درصد جمعیت یهودی بودن، اما شصت درصد وکیل‌ها و نصف دکترهای شهر رو تشکیل می‌دادن. چه بسا ضدیت با آمریکا هم تاحدودی از سر حسادته. جنبش‌های برابری‌طلبانه بخشی از موفقیتشون رو مدیون حسادت ما به بالادستی‌ها و میل‌مون به پایین کشیدن اونها هستن. یا یه علت درجا زدن کشورهای توسعه نیافته دیوار حسادته که سد راه نخبه‌ها می‌شه و ...ء

به چه کسانی بیشتر حسادت می‌کنیم؟
به کسانی که با ما نسبتاً هم‌تراز‌اند؛ کسانی که جایگاه اجتماعی‌شون تنها یک پله از ما بالاتره؛ کسانی که موفقیتشان باعث می‌شه بگیم: «من می‌تونستم جای اون باشم.» ثروت بیل گیتس آنقدر حسادت‌آور نیست که حقوق همکار بالادستی. کسانی که هم‌جنس و هم‌سنخ و همسال ما هستند (پییر) بیشتر حسادت ما رو تحریک می‌کنن. پسرها بیش‌تر به پسرها حسادت می‌کنند، و دخترها بیش‌تر به دخترها. اولین حسادت تاریخ، بین دو برادره، هابیل و قابیل. حسادت مرد به زن و برعکس کمتره. شاید یک دلیل اینکه گاهی با همکارهای جنس مخالف راحت‌تریم همین باشه. به طور خلاصه، تفاوت‌های کوچیک، حسادت‌های بزرگ به وجود میارن. پس جای تعجب نیست که تو مهمانی تجدید دیدار با بچه‌های دانشگاه‌ حسادت موج می‌زنه، چون یه وقتی همه نسبتاً هم‌تراز بودیم.
شاید تیره‌ترین وجه حسادت همینه که به آدم‌هایی که بیش از همه به ما نزدیکن، بیش از همه حسادت می‌کنیم، به برادرمون، باجناقمون، دوستمون. برخلاف اون گفته معروف که دوست واقعی رو باید تو سختی‌ها و بدبختی‌ها شناخت، اتفاقاً دوست واقعی کسیه که سعادت تورو ببینه و حسادت نکنه. و این سخته. گفتن: «هر بار که دوستی به موفقیتی می‌رسید، چیزکی در من می‌میرد». و وقتی دست دوستمون از یه موفقیتی کوتاه می‌مونه، ته دلمون اگر نگیم خوشحال می‌شیم، دستکم احساس آسودگی می‌کنیم. انگاری خطر از بیخ گوشمون گذشته باشه.
و شاید به همین دلیله که دوباتن می‌گه اون چیزی که عشق رو بر می‌انگیزه نه نقاط قوت ما، که ضعف‌های ماست. غلو کرده، ولی حقیقتی هم توش هست. آدم بی‌نقص حسادت‌برانگیزه. اما وقتی بیشتر باهاش آشنا شدیم و یکی دوتا نقطه ضعفش رو هم دیدیم، اونوقت حسادت از بین می‌ره، و عشق می‌تونه جاش رو بگیره.

چه عواملی به حسادت دامن می‌زنند؟
یک) رقابت. رقابت بر سر منابع محدود باعث حسادت می‌شه؛ چون موفقیت دیگری یعنی شکست من. شاگرد اول کلاس همیشه منفوره. دختر خوشگلی که بهترین پسرها رو از چنگ باقی دخترها در میاره، منفوره. تو جوامع عقب‌مونده‌تر موفقیت و حتی شادی دیگری هم حسادت‌آوره، انگاری شادی ما رو دزیده. (اون هم ممکنه بگه مگه مال باباتو بالا کشیدم؟ و ما تو دلمون احساس می‌کنیم که بله). اما تو جوامع پیشرفته‌تر که همه می‌تونن برنده باشند، یعنی موقعیت‌های برد-برد جای موقعیت‌های برد-باخت رو گرفته، حسادت کمتره. همون قضیه‌ی معروف دو شکل صندلی‌بازی

ب) بی‌عدالتی. برتری دیگری وقتی آزاردهنده‌تره که ناعادلانه باشه. خصوصاً نابرابری‌های ذاتی مثل زیبایی، استعداد، قدوبالا، صدای خوب، طبع شاد. یا مثلاً ثروت موروثی. چرا اون؟ چرا من نه؟ طرف برای به دست آوردن این برتری‌ها تلاشی نکرده. اکتسابی نیستن. از بدو تولد اونها رو داشته. حسادت‌آورده دیدن اینکه خودت به زحمت یه پراید سواری، ولی پسرخاله‌ی بالاشهری‌ت هنوز گواهینامه‌نگرفته بابائه شاسی رو براش خریده. حسادت‌آوره اینکه زاده‌ی آسیایی، نه اروپا: بی‌عدالتی بدو تولد.
و حسادت برانگیزتر وقتیه که همین پسرخاله‌ی بچه‌پولدار که خورده و خوابیده عزت و احترام بیشتری از جامعه می‌گیره تا شما که مدام زحمت کشیدی و کارکردی، صرفاً چون اون شیک‌تره، چون تو مراسم پاپیون می‌بنده. مستحق این اندازه احترام نیست. مازندرانی‌ها می‌گن بپته خربزه نصیب شاله، یعنی خربزه‌ی رسیده نصیب شغاله. بهترین‌ها سهم نالایق‌ترین‌هاست. (کاربرد این ضرب المثل برای پسر لندهوریه که به دختر خوشگلی رسیده).

حالا تصور کنید که شمای پرایدسوار، عشق فرمون هستید، راننده‌ی فوق‌العاده‌ای هستین، و فرهنگ سیار اتومبیل. خوره‌ی مجله ماشین. اونوقت این پسرخاله‌ی شاسی‌سوارتون حتی نمی‌دونه موتور ماشین زیر کاپوته یا تو صندوق. با خودتون می‌گین: «حیف این ماشین نیست دست اون باشه؟ و من که قدر و ارزشش رو می‌دونم، بی‌نصیب بمونم؟» همین حس رو سالمندان به جوون‌ها دارن: «حیف نیست این همه انرژی و نیرو و وقت نصیب این جوونها بشه که همه‌ش رو تلف کنن، و من که قدرش رو می‌دونم بی‌نصیب بمونم.» اینکه مواهب دنیا به دست «اهلش» نیفتاده انگاری یک نوع بی‌عدالتیه و حسادت‌آور.
در مقابل، برتری‌های اکتسابی کم‌تر حسادت‌آورن، چون عادلانه‌تران. اما نه همیشه. مثلاً شما مدرسه دولتی درس خوندی، پسرخاله بهترین مدرسه غیرانتفاعی با کلی کلاس کنکور خصوصی. اونوقت رتبه‌ی پسرخاله یخورده بهتر از شما شده. این موفقیت پسرخاله اگرچه اکتسابی ولی حسادت برانگیزه: رقابت ناعادلانه.
خوش‌اقبالی دیگران هم حسادت برانگیزه. مثلاً بین هنرمندها گویا حسادت زیاده، چون موفقیتشون تا حد زیادی در گرو شانسه؛ در گرو اینکه کارت «دیده» بشه، یه منتقد گردن‌کلفت بی‌خود و بی‌جهت عاشق تابلوهات بشه، یا یه نقش عالی بهت پیشنهاد بشه. یا مثلاً منفور بودن منچستر شاید یه دلیلش اینه که یه مدت خیلی خوش‌شانس بود؛ دقیقه نودوپنج با گل‌به‌خودی حریف برنده می‌شد. «خرشانس» کلمه‌ایه که عموماً برای بیان نفرت به این گروه از آدم‌های موفق به کار می‌ره.
جدای از خود بی‌عدالتی، «احساس» بی‌عدالتی هم حسادت میاره. مثلاً نسل نوجوونِ این روزها، به نظر من نسل حسودی خواهد شد، چون حس «استحقاق» توشون زیاده؛ خودشون رو مستحق بهترین چیزهای عالم می‌دونن، و اگر بهشون نرسن احساس می‌کنن حقشون خورده شده. مهم نیست که واقعاً بی‌عدالتی شده یا نه؛ صرف احساس حق‌خوری باعث حسادت می‌شه. (شاید هم این نظر من نشونه‌ی حسادت من بهشون باشه.)ء

ج) بلندپروازی. تو اون حوزه‌ای که بیشتر بلندپروازی داریم، بیشتر به دیگران حسادت می‌کنیم. عشق ِ‌قلم به قلم نویسنده‌ها حسادت می‌کنه، عشق ِ‌فوتبال به تکنیک فوتبالیست‌ها. عشق قلم به موفقیت ورزشی آدم‌ها حسادت نمی‌کنه. و کلاً آدم‌ بلندپرواز بیشتر از آدم‌ زنده‌ایم‌شکر دچار حسادت می‌شه. آدم زنده‌ایم‌شکر چون تو هیچ رقابتی شرکت نمی‌کنه، دیگه ترس از اول نشدن و آخر شدن و اینها نداره. شاید به همین دلیل بود که تو دانشگاه ما، بچه‌های برق که شدیداً بلندپرواز بودن، بینشون حسادت موج می‌زد، ولی مثلاً بچه‌های نساجی که دغدغه درسی چندانی نداشتن به هم کمتر حسادت می‌کردن

د) درهای بسته. وقتی احساس کنیم هیچ‌جوره نمی‌تونیم به چیزی برسیم، یعنی درهای رسیدن به اون به روی ما بسته شده، بیشتر به دارندگانش حسادت می‌کنیم. اما «امید» حسادت رو از بین می‌بره. اگر امیدوار باشم که خودم هم چهارسال دیگه شاسی می‌خرم، دیگه به شاسی‌سوارها حسادت نمی‌کنم. ناامیدها حسودتران.


واکنش ما به احساس حسادت چیه؟
یک) اجتناب: از موقعیت‌ها و آدم‌های حسادت برانگیز اجتناب می‌کنیم: استوری‌های اینستاشون رو نگاه نمی‌کنیم، از دوست‌های بهتر از خودمون، خویشاوندارن پولدارتر فاصله می‌گیریم؛ اگه به مهمونی‌های مجلل دعوت بشیم، نمی‌ریم

ب) انکار و واکنش وارونه: تظاهر می‌کنیم هیچ میلی به اون داشته‌های حسادت برا��گیز نداریم: «پول که خوشبختی نمیاره». فروید به این مکانیزم دفاعی می‌گه انکار. گاهی حتی تظاهر می‌کنیم که نداشتنشون بهتره: «درسته که پولدارن، ولی آرامش ما رو ندارن». فروید به این می‌گه واکنش وارونه، یا ریکشن فرمیشن که یه پله از انکار بالاتره. یعنی چیزهایی رو که درواقع آرزوی داشتنشون رو داریم، تحقیر می‌کنیم: «این جوون‌های امروز، هر روز با یکی‌ان. آخه این چه لذتی داره؟». حالا از خدامونه که خودمون تو جوونی همچین زندگی‌ای می‌داشتیم. گربه دستش به گوش نمی‌رسه، می‌گه پیف پیف بو می‌ده

ج) سرزنش اخلاقی: تظاهر می‌کنیم داشتن اون چیز حتی اگه لذت‌بخش هم باشه غیراخلاقیه. پس ما که اون رو نداریم، با اخلاق‌تریم. در واقع چون از هرلحاظ دیگه احساس حقارت می‌کنیم، به یک معیاراخلاقی من‌درآوری چنگ می‌ندازیم بلکه از یک منظر برتری پیدا کنیم. همون اخلاق بندگان که نیچه می‌گه (در تقابل با اخلاق سروران). مثلاً تو همون گیر دادن به آزادی روابط جوون‌ها این هم معمولاً پشت‌بندش میاد که «بدجوری بی‌بندوبار شدن». کلاً سرزنش اخلاقی خیلی اوقات نشونه‌ی حسادته. مثلاً جوون‌ها که بیش از همه نقد و سرزنش و نصحیت می‌شن، یک دلیلش اینه که بیش از همه حسادت ما رو بر می‌انگیزن. چیزهایی دارن که ما دیگه نداریم: سرزندگی، انرژی، آینده‌، جسارت روحی متفاوت زیستن، بی دغدغگی.
سرزنش اخلاقی گاهی تو تک کلماتی که به کار می‌بریم هم خودش رو نشون می‌ده: کلماتی که به عنوان توهین استفاده می‌کنیم، ولی اساساً معنای مثبتی باید داشته باشن: «مرفه بی‌درد»، «ازخودراضی»، «الکی خوش»، «اتو کشیده». مگه بده آدم بی درد باشه، از خودش رضایت داشته باشه، شاد باشه، مرتب باشه؟ چه‌بسا برای هر صفت خوب، یه معادل توهین‌آمیز هم داشته باشیم. اگر هم نداشته باشیم یه فحشی به جمله می‌چسبونیم: لعنتی چه ماشینی داره؛ فلان‌فلان شده چه قیافه‌ای داره! (میل آدم حسود به آسیب رسوندن به دیگری تو این ناسازاها خودش رو نشون می‌ده

د) بهترین پاسخ به حسادت همون سرمشق‌گرفتنه. فروید با این می‌گه والایش. یعنی یک میل که اساساً منفی هست رو تبدیل کنیم به انگیزه‌ای برای چیز مثبت. مثلاً تایسون بوکسور معروف، که خشم درونی‌ش رو به جای اینکه صرف دعوای خیابونی کنه، انداخت تو کانال ورزش. تبدیل به یک چیز والا کرد. ما هم می‌تونیم حسادت رو تبدیل کنیم به انگیزه‌ای برای پیشرفت. البته که گفتنش آسونه.

اگر حسادت چیز بدیه، پس چرا در مسیر تکامل از بین نرفته؟ کارکرد حسادت چیه؟ گفتیم که حسادت نیروی مخربیه. میل به آسیب‌رسوندن به دیگری رو به همراه داره. و احساس شیرینی هم نیست. تلخ و زجرآوره. یعنی نه خود آدم حسود، و نه کسی که مورد حسادت قرار گرفته، هیچ کدوم ظاهراً سودی نمی‌برن. پس چرا تکامل به ما حسادت داده؟ اصطلاحاً مزیت تکاملی‌ش چیه؟
دو نظریه‌ی معتبرتر اینهاست

نظریه اول می‌گه حسادت یادگار کودکی‌ـه. یه نوع پرنده هست که وقتی مادره می‌ره غذا بیاره، جوجه‌ی قوی‌تر ضعیف‌تره رو هل می‌ده از لونه می‌ندازه پایین که بمیره، و همه‌ی غذا سهم خودش بشه. بچه‌های ما از این کارها نمی‌کنن، ولی حسادت بینشون زیاده. کودک انسان بیش‌تر و طولانی‌تر از هر موجود دیگه‌ای محتاج به مراقبت والدینه. واسه همین رقابت شدیدی هست بین بچه‌ها برای کسب حمایت والدین. مسئله‌ی مرگ و زندگیه واقعاً. فراموش نکنید که نرخ مرگ کودکان تا همین چند وقت پیش بسیار بالا بود. پس طبیعیه که کودک نسبت به برادرخواهرهاش حسود باشه. تو بزرگسالی هم این حسادت کودکی با ما می‌مونه.
پس این باور که آسیب رسوندن به دیگری دردی از من دوا نمی‌کنه، اشتباهه

نظریه دوم اینه که حسادت عامل یکپارچگی جامعه‌ست. قوی‌ترها برای خوابوندن آتش حسادت ضعفا، و در امان ماندن از بدخواهی اونها، سعی می‌کنن هوای ضعیف‌ترها رو داشته باشن. یک نمونه‌ی جالبش همین اواخر قضیه‌ی ایلان ماسک بود. کلی غلغله شد که با ثروت ایان ماسک می‌شه چندین میلیون گرسنه رو سیر کرد، و ایان ماسک باید خجالت بکشه که اینقدر پولداره. نمی‌دونم ایلان ماسک چطور واکنش نشون داده، ولی خیلی‌های دیگه اگه جای اون بود سر کیسه رو شل می‌کردن که منفور نباشن. بنابراین حسادت مانع از نابرابری شدید می‌شه. و نابرابری کمتر می‌دهد اتحاد بیشتر، می‌دهد جامعه‌ی موفق‌تر

یخورده حاشیه بریم. می‌گن خیلی از رفتارهای اجتماعی ما برای اینه که از برانگیختن حسادت دیگران پرهیز کنیم. مثلاً از بچه‌گی یاد می‌گیریم که بلندبلند نخندیم که باعث حسادت دیگران نشه، یا تو فوتبال اجازه نداری رو به تماشاچی‌های حریف شادی کنی. یا مثلاً تو روستای ما یه پیرمردی بچه‌هاش رو نصیحت می‌کرد که سرمایه‌تون رو تو یک حیطه جمع نکنین، نه برای اینکه ریسک رو پایین بیاره، بلکه برای اینکه فهمیده بود قلنبه شدن ثروت تو یکجا، بیشتر به چشم میاد و بیشتر حسادت برانگیزه. (مرحوم اگه امروز زنده بود می‌گفت اینقدر از تفریحات‌تون استوری نذارین). یا مثلاً تو یونان باستان، وقتی کسی قهرمان مسابقات ورزشی می‌شد بین مردم هدیه پخش می‌کرد، تا آتش حسادت اونها رو بخوابونه

این پرهیز از برانگیختن حسادت چنان مهمه که طبیعت به ما یه حسادت‌سنج درونی داده. هر وقت موفقیتی به دست میاریم یا بخت به ما رو می‌کنه، فوراً به طور غریزی احساس گناه و ترس می‌کنیم. انگاری در ناخودآگاهمون باخبریم که حسودان تنگ‌نظر و عنودان بدگوهر الانه که سر برسن. «بزنم به تخته» و «چشم بد کور» هم از اینجا میاد. حتی تو باور یونانیان و تو اساطیرشون هست که موفقیت زیاد خشم خدایان رو به دنبال داره. مثلاً پرومته که آتش رو به انسان‌ها داد و باعث پیشرفت‌شون شد، خدایان مجازاتش کردن. خلاصه اینکه مورد حسادت بودن وضع خوبی نیست: بهترین وضعیف زندگی اینه که نه اینقدر فقیر باشی که گرسنه بمونی، نه اونقدر پولدار که بهت حسادت کنن.

[Craig · Rating 4 out of 5]

That son of bitch, Epstein, has written the book I should have. I could have, too. Easily. Mine would have been better.

[Annabelle · Rating 4 out of 5]

This is Joseph Epstein's smallest, slimmest book yet, part of a series called Seven Deadly Sins, and like all books Epstein, Envy was a delight to read! Envy in history, envy in literature, envy in pop culture, envy among friends, envy in oneself. Narrated in typical dry, Epstein wit, peppered with intellectual catch phrases. A rereading certainly beckons.

Three and a half stars.

[Sylvester (Taking a break in 2023) · Rating 3 out of 5]

Epstein writes about the difference between jealousy and envy, the slight shades between an instinct for justice and a slip into envy, and whether we humans can feel admiration without also a tinge of, you guessed it, envy. He goes on to ask whether envy is part of human nature -can it be controlled, or fully rooted out? Why do some people seethe with it, when others only experience brief flare-ups?

I enjoyed his forays into history and literature for examples, and was surprised to learn how Marxism is founded in the spirit of envy, and how capitalism feeds it. Epstein examines a heavy and sometimes repugnant topic with a light and expert touch. I laughed, and shook my head, recognizing myself in every second paragraph. This is a great one to be listed on Goodreads, of all places, considering all the book envy I've got going on. Enjoyed this book.

[Megan · Rating 5 out of 5]

Wow. This guy is smart and envy is nasty.

[Aliya · Rating 4 out of 5]

I bought this book a few hours ago and finished reading it a few minutes ago. Most reviews were not Amazon Verified Purchases, so I was wary, but I still bought it.

In terms of the sin of envy, the book tends to disappoint, because it does not reach a thesis statement through research, rather the author quotes authors and philosophers to validate his preconceived notions about envy. We never learn WHY envy is so potent a force, as the author states; the question is left in the air. We are told that wealth and power is envied universally and this is the reason 9/11 and Jewish persecution happened. Non-western non-materialistic cultures do not conform to this worldview. Till recently Hindu India was a saving oriented culture of simplicity, and so was China 30 years ago, till western corporations made inroads in both ancient lands. The author repeatedly tells us that a simplistic lifestyle and the pursuit of non-materialistic values is simply not possible. Hence the author falls short in explaining the nature of envy.

His identification of the envying kind is also vague.

However, there is merit in his words when he outlines the manifestations of envy, and of the differing nature of male and female envy. I am however, surprised that no one objected to the politically incorrect nature of male and female envy, which he states.

What the book really conveys is the Jewish worldview, which not surprisingly conforms to the Qur'anic statements about them. The author makes no bones about the privileged status he feels as a Jew, which makes him different from everyone else, while being a part of the great nation of the U.S. He disparages the Muslims (Arabs) for hating Jews prior to the holocaust, even as Muslims have historically been the sole benefactors of the Jews. He attributes Jewish persecution to envy alone, whether stemming from religious origins or material success; he goes on to state that Jews are despised if the assimilate or if they don't.

The second chapter of the Qur'an, surah Baqarah, states the exact same beliefs of the Jews; the verse was revealed circa 622 AD, and yet they call it a text which a camel riding Muhammad (pbuh) authored in seventh century Arabia!

[Jane De vries · Rating 4 out of 5]

Discusses differences between envy, resentment and jealously. Lots of literary and historical references to back up his argument.

I'm beginning to like Professeur Epstein. This is the third book of his I've read and he is spot on in his understanding of contemporary, American life.

[Ziqi · Rating 4 out of 5]

A little book bursting with Epstein's wit and humor. Drawing from multiple sources across human history (Ian Fleming's 7 Deadly Sins, Freud, and a band of other philosophers), Epstein crafts a set of anecdotes about envy, from the emulative sort to the hateful, deathly sort (as cited in his book, Horace wrote that the envious grow thin). This book isn't very difficult to get through, and it features many funny cartoons throughout. One interesting revelation made (credit goes to Envy by Yury Oleysha) is that when envy, an essential character of human nature (as you will come to discover when you read this book and then observe the others around you), is "eliminated" from a place, those living in that place will still feel envy directed at those who live outside of it. Thus, the quest to "rid" envy fails (and so does, as subliminally stated in the book, communism). Another way to think of envy? It's essentially a leveler of justice. A quest to balance things out, to make situations fair. Envy stems from injustice, and from a strong desire to level out the playing field. After all, it is terribly unfair how he/she has good lucks, charm, that great job, car, house, etc. Why not I? The central nature of this book aims to dissect the origins of that question, and its many iterations.

[Pumsish · Rating 4 out of 5]

อิจฉา.. บาปประการเดียวที่ไม่สร้างความสุขให้ผู้กระทำ (ต่อให้โกรธก็ต้องมีความสะใจบ้าง)
บทความวิเคราะห์ความอิจฉาในแง่มุมต่างๆ ตั้งแต่ความรู้สึกที่เป็นส่วนตัว จนถึงการเมือง
และคุณความดีของความอิจฉาที่ก่อให้เกิดความทะเยอทะยานอันนำไปสู่การพัฒนา

[Madelyn Robillard · Rating 4 out of 5]

I came across this book while working on a research paper for my English class and I couldn't stop reading it! It's brutally honest, but fascinating! I think everyone should read it if they get the chance.

[Jay Rain · Rating 1 out of 5]

Rating - 4

Other than the conversation on the definitive difference between envy and jealousy this book does nothing for me. If it was not so short, I really doubt that I would have finished it; Schadenfuede - taking delight in other's pain

[Sven · Rating 1 out of 5]

Antiamerikanismus mit Neid zu erklären simplifiziert zu stark. Und zu behaupten, dass die Sowjetunion das Land gewesen ist, in welchem Neid am weitesten verbreitet gewesen sei, ohne ein einziges Argument für die These zu nennen, ist eines Akademikers nicht würdig.

[Nevîd · Rating 3 out of 5]

I liked the book in general and the author is very talented in writing and after all there were many nice things about this book. However, there were several things I didn't like. I thought the author was very biased at times. Even if Epstein is a hardcore American capitalist writing for American audience, I think he should have done a fairer and better job in the chapter on envy in economic systems as an author. That chapter was frankly nonsense.

I will write some quotes in the book that I liked: (the ones without a name are by the author, Joseph Epstein.)

"Those who are most distrustful of themselves are the most envious of others: as the most weak and cowardly are the most revengeful." --William Hazlitt

"Envy I believe begins in dreams, often in daydreams."

"One is ready to believe [envy] is the sin for which the best argument can be made that it is part of human nature."

"We are more angry at undeserved than at deserved good fortune."

"Those who envy others, themselves grow thin." --Horace

"Envy doesn't tend to remind you of the dignity of human kind, let alone of your own dignity. If envy leads you to any fresh self knowledge, your opinion of yourself is likely to suffer because of it. The object of envy, it needs to be emphasized, has to know certain bounds."

"Malice may be sometimes out of breath, envy never." --Lord Halifox

And finally the concluding two paragraphs:

"Whatever else it is, Envy is above all a great waste of mental energy. While it cannot be proved whether or not envy is part of human nature, what can be proven, I believe, is that, unleashed, envy tends to diminish all in whom it takes possession. Wherever envy comes into play, judgment is coarsened and cheapened. However the mind works, envy, we know, is one of its excesses, and as such it must be identified and fought against by the only means at our disposal: self-honesty, self-analysis, and balanced judgment."

"consider envy less as a sin than as very poor mental hygiene. It blocks out clarity, both about oneself and the people one envies, and it ends by giving one a poor opinion of oneself. No one can see clearly anything he or she envies. Envy clouds thought, clobbers generosity, precludes any hope of serenity, and ends in shriveling the heart—reasons enough to fight free of it with all one’s mental strength."

[Eswar · Rating 5 out of 5]

I was introduced to Jospeh Epstein’s Envy by Gurcharan Das in The Difficulty of Being Good: On the Subtle Art of Dharma.

In about hundred pages, Joseph Epstein paints Envy in broad strokes. The book starts off slowly, unassumingly, by distinguishing ‘Envy’ from ‘Jealousy’, gathers momentum when prodding ‘if men or women feel envy more strongly’ and is at full throttle when it reaches the chapter titled ‘Under Capitalism Man Envies Man; Under Socialism Vice Versa’.

The book is not prescriptive in nature, so expect no solutions. What Epstein does well is to hold a mirror long enough, with its short but deep enough content, to view one’s own envies, of the past and the present.

[Miss Scarlett · Rating 3 out of 5]

This, like the other short books in the Seven Deadly Sins series, is an easy and quick read. But, unlike the other books in the series, Epstein seems to really hate Envy. Curious why he chose to write about it.

He does seem self aware of his own envious nature, and questions whether or not envy is a natural human trait (I believe that it is.) He does recommend "self-honesty, self-analysis, and balanced judgement", but he is terribly off balance. During the entire 100 pages, he never says one good thing about Envy. And if someone is that one sided, it causes me to pause and question his motives. What a missed opportunity to never argue any benefits of this sin.

[Simone Del Mondo · Rating 4 out of 5]

Un libro che fa parte di una collana sui 7 vizi capitali, collana che mi auguro venga riproposta. Si parla dell'invidia, che non è gelosia e non è risentimento. L'autore lo fa tirando in ballo filosofi e scrittori, pensatori e figure di spicco, ma mette in gioco anche la sua capacità di osservazione. "Il mio libro è solo parzialmente costruito su altri testi: gran parte dei suoi contenuti scaturiscono semplicemente dal vivere e dal guardarsi intorno nel mondo. Ma ancora di più nasce dal guardarmi nel cuore, che, ahimè, non è mai stato a lungo completamente scevro dall'Invidia".

[Douglas Singer · Rating 5 out of 5]

Epstein writes in a wise voice tinted with humor about the Deadly Sin of Envy. Envy being a personal sin, and also I suspect, one committed against me, this book helped identify many of my own bad attitudes and understand the ill will that can drive the engine of the world. Not that it's a therapeutic book, or even a paranoid one as it demonstrates the depth of the problem. Whether you struggle with envy or not, it's simply a delight to read.

[Kyle · Rating 3 out of 5]

Essays about how the deadly sin of Envy can interact with many of Epstein's normal talking points -- admiration for Greek history, reflections on snobbery, Jewish identity, literary allusions. A pretty good "survey" of the deadly sin throughout Western culture from a great essayist, though I would have liked more personal/lived reflections (such as in the final 2 chapters).

[Rebecca · Rating 2 out of 5]

Inventory of Envy

I enjoyed reading this book in an afternoon, but in the end Epstein views envy as a waste of energy and harmful poison to the self. I found his inventory of his own envies, towards the end of the book, perhaps the most helpful thing in inspiring me to make my own inventory! It showed me actually the things I wanted and wished for myself, and didn’t feel poisonous at all, but instead like a good exercise in centering and refocusing my energies towards aspiration and self-improvement. Envy in its most useful form, or something else?

[Baglan · Rating 4 out of 5]

A highly enjoyable short book on a subject/deadly sin/feeling (really?) that I am obsessed with (for over 5 years now). Great subtitles such as "The Young, God Damn Them" and "Under Capitalism, Man Envies Man; Under Socialism, Vice Versa" lol

[Stephan Naro]

A mixed bag - bearing some gifts. One issue I have with it is that he differentiates between envy and wishing, yet talks about wishing as if it were envy... Still - a fairly worthwhile read, eg Nozick's observations on the envy experienced by teachers - that could explain certain issues.

[Lucas · Rating 1 out of 5]

Achei muito bobo. O tema é super interessante, mas foi mal explorado. Espero que os outros livros da série sejam melhores.

[Sherron Wahrheit]

He’s probably an expert here.

[Anand Nair · Rating 5 out of 5]

The greatest living essayist in English language

[Manish · Rating 2 out of 5]

Too shallow for my liking. His take on 'feminist' envy was also problematic.

[Gerganini]

I envy people who don't. Yes, the sinister sin deemed unredeemable ?!!

[Matthew Richey · Rating 4 out of 5]

First book of the series I enjoyed. I wish I could write like this guy. He's probably a jerk.

(The last sentence is meant in jest)

[Donakrap Dokrappom · Rating 1 out of 5]

ก็หวังว่าจะได้มุมมองใหม่ๆ แต่ปรากฏว่าไม่ แถมดันมาตายตอนจบด้วยบทสรุปที่แสนดักดาน

[Jesse Mac Dougall · Rating 1 out of 5]

Boring to me, I read this to understand others who cause harm to me due to their lack of.personal growth and development. Envy is energetically draining to the person who has envy