What do you think?
Rate this book
The Execution of Justice
A MAN IS MURDERED IN PLAIN SIGHT. BUT COULD IT BE THE PERFECT CRIME?
A respected professor is dead - shot in a crowded Zurich restaurant, in front of dozens of witnesses. The murderer calmly turned himself in to the police. So why has he now hired a lawyer to clear his name? And why has he chosen the drink-soaked, disreputable Spät to defend him?
As he investigates, Spät finds himself obsessed, drawn ever deeper into a case of baffling complexity until he reaches a deadly conclusion: justice can be restored only by a crime. This is a captivating neo-noir classic from the master of the genre.
A respected professor is dead - shot in a crowded Zurich restaurant, in front of dozens of witnesses. The murderer calmly turned himself in to the police. So why has he now hired a lawyer to clear his name? And why has he chosen the drink-soaked, disreputable Spät to defend him?
As he investigates, Spät finds himself obsessed, drawn ever deeper into a case of baffling complexity until he reaches a deadly conclusion: justice can be restored only by a crime. This is a captivating neo-noir classic from the master of the genre.
224 pages, Paperback
First published January 1, 1985
127 people are currently reading
1613 people want to read
About the author
Friedrich Dürrenmatt
408 books1,011 followersFriedrich Dürrenmatt (1921 – 1990) was a Swiss author and dramatist.
Dürrenmatt was born in the Emmental (canton of Bern), the son of a Protestant pastor. His grandfather Ulrich Dürrenmatt was a conservative politician. The family moved to Bern in 1935. Dürrenmatt began to study philosophy and German language and literature at the University of Zurich in 1941, but moved to the University of Bern after one semester. In 1943 he decided to become an author and dramatist and dropped his academic career. In 1945-46, he wrote his first play, "It is written". On October 11 1946 he married actress Lotti Geissler. She died in 1983 and Dürrenmatt was married again to another actress, Charlotte Kerr, the following year.
He was a proponent of epic theater whose plays reflected the recent experiences of World War II. The politically active author gained fame largely due to his avant-garde dramas, philosophically deep crime novels, and often macabre satire. One of his leading sentences was: "A story is not finished, until it has taken the worst turn". Dürrenmatt was a member of the Gruppe Olten.
Dürrenmatt was born in the Emmental (canton of Bern), the son of a Protestant pastor. His grandfather Ulrich Dürrenmatt was a conservative politician. The family moved to Bern in 1935. Dürrenmatt began to study philosophy and German language and literature at the University of Zurich in 1941, but moved to the University of Bern after one semester. In 1943 he decided to become an author and dramatist and dropped his academic career. In 1945-46, he wrote his first play, "It is written". On October 11 1946 he married actress Lotti Geissler. She died in 1983 and Dürrenmatt was married again to another actress, Charlotte Kerr, the following year.
He was a proponent of epic theater whose plays reflected the recent experiences of World War II. The politically active author gained fame largely due to his avant-garde dramas, philosophically deep crime novels, and often macabre satire. One of his leading sentences was: "A story is not finished, until it has taken the worst turn". Dürrenmatt was a member of the Gruppe Olten.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 150 reviews
October 9, 2024
IL MAESTRO DELLA SUSPENSE MORALE
Ho l’impressione che mai titolo sia stato più azzeccato per un’opera di Friedrich Dürrenmatt, maestro della suspense morale, grande scrittore svizzero di anti-polizieschi, tanto da dichiarare qui chi è il colpevole, tanto da aggiungere a uno dei suoi migliori romanzi, La promessa il sottotitolo di “Requiem per il romanzo poliziesco”.
Requiem perché il poliziesco cerca i colpevoli, indaga le cause, mira alla Giustizia.
Ma questa parola come dobbiamo scriverla, con la maiuscola o la minuscola? Si direbbe proprio che per Dürrenmatt quello che succede negli umani tribunali è al massimo giustizia, minuscola, mentre la maiuscola, Giustizia, va per quanto succede nelle nostre coscienze.
D’altra parte, Giustizia, che ha una genesi tormentata - cominciato a scrivere nel 1957 e completato solo nel 1985 - è antitesi del poliziesco, perché, se apre su un caso ‘giallo’ per omicidio, di cui è pur vero che il lettore conosce già il colpevole, man mano s’allontana da qualsiasi intento di costruzione ‘gialla’ o ‘poliziesca’, per così dire smarrisce la trama, per diventare una specie di summa del pensiero di Dürrenmatt sull’argomento ‘giustizia’.
Giustizia che Dürrenmatt trova sia entità astratta perché è impossibile applicarla a una realtà che ha le sue fondamenta nel caso:
Il reale è solo un caso particolare del possibile, e per questo è anche pensabile in altro modo
Caso, possibile, probabile…: come può la giustizia essere amministrata attraverso uomini che sono tutto meno che perfetti, attraverso tribunali gestiti da uomini che interrogano altri uomini (i testimoni) che forniscono testimonianze sulla base della loro personale memoria, che è sempre una visione soggettiva di qualcosa che si vuole invece ritenere oggettivo, una rielaborazione della realtà.
Quella stessa realtà che è casuale, quel caso che è una forma del possibile…
L’assassinio avviene in pubblico e, come già detto, l’assassino è noto. Dal carcere, dove trascorre giorni felici, incarica un avvocato di non chiara fama di montare un caso alternativo, una raffigurazione della realtà diversa da quella che lo ha fatto condannare. L’avvocato accetta l’incarico, ed è proprio lui il narratore nella prima parte, che tra borbottii vari pensa che solo un altro omicidio possa sistemare le cose: quello del suo committente. Al quale far seguire il suo personale suicidio.
E siccome tutto questo suona assurdo, finisce col funzionare, col diventare da realtà possibile a probabile verità.
Poi, siccome Dürrenmatt non perde un colpo, Giustizia diventa l’occasione per una robusta strigliata al suo paese natale, la Svizzera, e la sua società, dove il denaro è padrone. Anche della giustizia. Anche di dio.
L’arte della giustizia, la giustizia nell’arte.
Ho l’impressione che mai titolo sia stato più azzeccato per un’opera di Friedrich Dürrenmatt, maestro della suspense morale, grande scrittore svizzero di anti-polizieschi, tanto da dichiarare qui chi è il colpevole, tanto da aggiungere a uno dei suoi migliori romanzi, La promessa il sottotitolo di “Requiem per il romanzo poliziesco”.
Requiem perché il poliziesco cerca i colpevoli, indaga le cause, mira alla Giustizia.
Ma questa parola come dobbiamo scriverla, con la maiuscola o la minuscola? Si direbbe proprio che per Dürrenmatt quello che succede negli umani tribunali è al massimo giustizia, minuscola, mentre la maiuscola, Giustizia, va per quanto succede nelle nostre coscienze.
D’altra parte, Giustizia, che ha una genesi tormentata - cominciato a scrivere nel 1957 e completato solo nel 1985 - è antitesi del poliziesco, perché, se apre su un caso ‘giallo’ per omicidio, di cui è pur vero che il lettore conosce già il colpevole, man mano s’allontana da qualsiasi intento di costruzione ‘gialla’ o ‘poliziesca’, per così dire smarrisce la trama, per diventare una specie di summa del pensiero di Dürrenmatt sull’argomento ‘giustizia’.
Giustizia che Dürrenmatt trova sia entità astratta perché è impossibile applicarla a una realtà che ha le sue fondamenta nel caso:
Il reale è solo un caso particolare del possibile, e per questo è anche pensabile in altro modo
Caso, possibile, probabile…: come può la giustizia essere amministrata attraverso uomini che sono tutto meno che perfetti, attraverso tribunali gestiti da uomini che interrogano altri uomini (i testimoni) che forniscono testimonianze sulla base della loro personale memoria, che è sempre una visione soggettiva di qualcosa che si vuole invece ritenere oggettivo, una rielaborazione della realtà.
Quella stessa realtà che è casuale, quel caso che è una forma del possibile…
L’assassinio avviene in pubblico e, come già detto, l’assassino è noto. Dal carcere, dove trascorre giorni felici, incarica un avvocato di non chiara fama di montare un caso alternativo, una raffigurazione della realtà diversa da quella che lo ha fatto condannare. L’avvocato accetta l’incarico, ed è proprio lui il narratore nella prima parte, che tra borbottii vari pensa che solo un altro omicidio possa sistemare le cose: quello del suo committente. Al quale far seguire il suo personale suicidio.
E siccome tutto questo suona assurdo, finisce col funzionare, col diventare da realtà possibile a probabile verità.
Poi, siccome Dürrenmatt non perde un colpo, Giustizia diventa l’occasione per una robusta strigliata al suo paese natale, la Svizzera, e la sua società, dove il denaro è padrone. Anche della giustizia. Anche di dio.
L’arte della giustizia, la giustizia nell’arte.
October 6, 2023
Citesc tot mai rar romane polițiste. Autorii lor nu mai mizează pe inteligență, ci pe exotism. Cu cît armele sînt mai sofisticate, cu atît detectivii sînt mai anoști. De altfel, Justiție nu e tocmai un roman polițist, ci un „mystery” ironic, sarcastic, batjocoritor. O lovitură dată cinismului elvețian.
Friedrich Dürrenmatt a început să lucreze la acest roman prin 1957, s-a gîndit la o intrigă „polițistă” atît de ingenioasă încît el însuși a ajuns în impas. A complicat acțiunea. A încălcat toate rutinele unui „thriller”. A ocolit locurile comune. A vrut să fie original și, după ce a scris primele două părți, a constatat că nu poate găsi un sfîrșit pe măsura intrigii. Dacă un individ, „doctor honoris causa”, intră într-un restaurant și-l împușcă pe un profesor în văzul tuturor, e imposibil să arăți că, de fapt, ucigașul e florăreasa de la colțul străzii (sau Jack the Ripper). În lipsa unei soluții măcar la fel de inteligente ca problema de rezolvat, scriitorul s-a oprit din lucru și a trecut la altele.
În 1985, o editură din Zürich i-a cerut să publice textul (chiar dacă rămăsese neterminat), Dürrenmatt a răspuns că nu-și mai amintește, după atîta amar de vreme, ce a vrut să spună (te cred...), a adăugat partea finală (plină de digresiuni mai mult sau mai puțin metafizice) și a intitulat romanul cu un termen ambiguu Justiz. Întîmplarea propriu-zisă (crima, absolvirea unui ucigaș evident, eșecul „detectivului”, avocatul Felix Spät, de a dovedi că vinovatul e inocent) a rămas pe planul secund. Cartea a devenit o critică a societății elvețiene (corupție, depravare, erotism promiscuu) și a politicii virginale a acestei țări. Neutralitatea e cinismul politic de a păstra legături economice cu toate părțile aflate în conflict și de a sta deoparte (cu impresia greșită că vei rămîne imaculat).
A rezultat un roman hibrid, mai încărcat decît e nevoie: nici roman polițist, nici satiră de moravuri, nici roman politic, nici roman-roman. În limba germană, Justiz nu înseamnă (numai) dreptate, ci procesul juridic (greoi, irațional, orb) prin care se ajunge la un verdict în cazul unui suspect. (17.01.23, marți)
Friedrich Dürrenmatt a început să lucreze la acest roman prin 1957, s-a gîndit la o intrigă „polițistă” atît de ingenioasă încît el însuși a ajuns în impas. A complicat acțiunea. A încălcat toate rutinele unui „thriller”. A ocolit locurile comune. A vrut să fie original și, după ce a scris primele două părți, a constatat că nu poate găsi un sfîrșit pe măsura intrigii. Dacă un individ, „doctor honoris causa”, intră într-un restaurant și-l împușcă pe un profesor în văzul tuturor, e imposibil să arăți că, de fapt, ucigașul e florăreasa de la colțul străzii (sau Jack the Ripper). În lipsa unei soluții măcar la fel de inteligente ca problema de rezolvat, scriitorul s-a oprit din lucru și a trecut la altele.
În 1985, o editură din Zürich i-a cerut să publice textul (chiar dacă rămăsese neterminat), Dürrenmatt a răspuns că nu-și mai amintește, după atîta amar de vreme, ce a vrut să spună (te cred...), a adăugat partea finală (plină de digresiuni mai mult sau mai puțin metafizice) și a intitulat romanul cu un termen ambiguu Justiz. Întîmplarea propriu-zisă (crima, absolvirea unui ucigaș evident, eșecul „detectivului”, avocatul Felix Spät, de a dovedi că vinovatul e inocent) a rămas pe planul secund. Cartea a devenit o critică a societății elvețiene (corupție, depravare, erotism promiscuu) și a politicii virginale a acestei țări. Neutralitatea e cinismul politic de a păstra legături economice cu toate părțile aflate în conflict și de a sta deoparte (cu impresia greșită că vei rămîne imaculat).
A rezultat un roman hibrid, mai încărcat decît e nevoie: nici roman polițist, nici satiră de moravuri, nici roman politic, nici roman-roman. În limba germană, Justiz nu înseamnă (numai) dreptate, ci procesul juridic (greoi, irațional, orb) prin care se ajunge la un verdict în cazul unui suspect. (17.01.23, marți)
April 12, 2024
"Правосудие", которое писалось Дюрренматтом 28 лет, является антидетективом, где убийство некоего профессора Винтера совершается на глазах у большого числа людей и имя убийцы известно сразу -Исаак Колер. Но неизвестна причина убийства, которая и расследуется начинающим адвокатом Шпетом. Колер - увлечен бильярдом, и он одним ударом кия даёт расстановку следующих убийств.
Он прекрасный манипулятор, который как кукловод за ниточки двигает куклами в своей игре, и он успешно добивается оправдательного приговора, несмотря на множество свидетелей совершенного им убийства. Вот такая казуистика. К сожалению, случаи такого "правосудия" бывают.
Дюрренматта интересует не столько детективная составляющая, сколько недостатки и проблемы своей страны (схожесть очевидна и для других стран), которые он едко критикует, а также этические и философские вопросы, при этом, этот роман - карикатура на общество.
Дюрренматт размышляет о справедливости. "Справедливость — не чье-то личное дело. И еще она могла бы спросить меня: справедливость, а зачем? Ради нашего общества? Одним скандалом, одной темой для разговоров больше, а послезавтра новая повестка дня все равно выдвинет другие вопросы. Вывод из логического упражнения: польза от справедливости не перевешивает в глазах Елены ее папочку. Для юриста — вывод трагический."
С ехидцей обозревая историю страны, автор делает нелицеприятный вывод: "Землю, которую нация собиралась защищать до последней капли крови, скупают иностранцы, чужие руки содействуют процветанию хозяйства, свои же в лучшем случае осуществляют общее руководство, хотя едва ли правят, граждане государства образуют верхний слой, а под ним, скучившись в жилищах, сдаваемых за бешеные деньги, ютятся бедные и работящие итальянцы, греки, испанцы, португальцы и турки, нередко презираемые, зачастую неграмотные, илоты, на взгляд многих хозяев — существа низшего сорта, которые, пополнив ряды сознательного пролетариата и обладая превосходством как результатом привычки к умеренности, могут заявить о своих правах, вдруг осознав, что фирма, именующая себя нашим государством и уже наполовину перекупленная иностранным капиталом, зависит от них целиком и полностью. Как мы смутно о том догадываемся, протирая глаза в немом изумлении, наше маленькое государство на самом-то деле ушло с исторической арены, едва оно присоединилось к большому бизнесу."
Он видит в этой тенденции и глобальные риски "ошвейцариться": "...коль скоро мы деполитизировали политику — вот где мы устремлены в будущее, вот где мы вполне современны, вот где проявляется наш новаторский дух; миру суждено либо погибнуть, либо полностью «ошвейцариться»; итак, коль скоро от политики нечего больше ожидать ни чудес, ни новой жизни, разве что — да и то лишь изредка — дорог с еще лучшим покрытием, коль скоро сама страна с точки зрения биологической ведет себя вполне прилично и не слишком усердствует в деторождении (то, что мы малочисленны, составляет наше великое преимущество, а то, что благодаря иностранным рабочим наша раса мало-помалу улучшается — преимущество величайшее), любое нарушение повседневной суеты вызывает взрыв благодарности, любое разнообразие желанно, благо ежегодное торжественное шествие гильдий с его закостенелым церемониалом никак не способно возместить отсутствие карнавала."
Отмечая черты общества, такие как патриархальность, мещанское прилежание, нежелание жить настоящим, писатель ставит их причиной того, что "Наша общность по сути своей обернулась полицейским государством, которое сует свой нос решительно во все, в нравственность и в транспорт (причем и то и другое находится в хаотическом состоянии). Полицейский не является более символом защиты, скорей уж символом преследований."
Дюрренматт иронизирует над стереотипами восприятия обществом элиты "...быть политическим деятелем и предпринимателем уже само по себе подразумевает высочайшую нравственность" и лёгкость пребывания в стенах пенитенциарной системы, где Колер играет в гольф и, вообще, выглядит вполне счастливым.
Проводя повторное расследование, Шпет приходит к парадоксальному мнению, что справедливость можно восстановить только преступлением.
Делая философские отступления на темы времени и мира, всеобщей истории, автор ставит важные вопросы: "Но как этот мир, если у него вообще сыщется время, чтобы называть себя миром, как воспринимает свое время он? Останавливается ли оно в его восприятии, и если да, знает ли он, как с ним поступить? Убегает ли оно от него? А то и вовсе проносится у него над головой, как ураган, как торнадо, швыряя автомобили друг на друга, срывая поезда с рельсов, разбивая гигантские лайнеры о скалы, предавая города огню? Как объективно раскручивается время нашего сорокалетнего, доступного измерению мира, время, когда настоящая война, во имя которой идет непрерывная гонка вооружений, кажется все более немыслимой, хотя замыслы ее вынашиваются непрерывно? А наше мирное время, ради сохранения которого миллионы выходят на демонстрацию, носят транспаранты, подпевают рок-группам и молятся, не приняло ли оно уже давным-давно форму того, что мы некогда именовали войной, поскольку мы сами для собственного успокоения исправно уснащаем наш мир разными катастрофами? Всеобщая история сулит человечеству бесконечное время, для земли же, если судить объективно, оно, быть может, представляется лишь скоротечным эпизодом, даже меньше чем эпизодом — некий инцидент не дольше одной земной секунды, с точки зрения космической почти не поддающийся восприятию и оставляющий по себе едва заметный рубец. Едва поднявшись из земли, еще увязая в глине, дорийцы мнили, будто нападают на самих себя. Вот так и мы в действительности, едва уцелев после ледникового периода, нападаем на самих себя, будь то в дни мира, будь то в дни войны, мужчины на женщин, женщины на мужчин, мужчины на мужчин, женщины на женщин, руководимые не разумом, а инстинктом, имеющим за плечами на миллионы лет более длительное развитие, нежели разум, и непостижимым в своих мотивах. Вот так, грозя атомной, водородной, нейтронной бомбами, мы уберегаем себя от самого страшного, подобно гориллам, бьем себя кулаками в грудь, дабы устрашить стаи других горилл, и в то же время рискуем погибнуть от того самого мира, который мы силимся уберечь, погибнуть, чтобы ветви мертвых лесов скрыли наше издыхание. "
Мне нравится мысль Дюрренматта: "Рубить деревья очень грустно, их не рубят, их убивают." Я тоже так думаю, с грустью глядя, как в нашем городе исчезают деревья во имя невразумительных целей расширения дорог или улучшения видимости витрин и рекламных вывесок с проезжающих машин.
January 23, 2019
This is my first time reading anything by Dürrenmatt, a Swiss playwright and writer. I would say this book is the anti-crime novel. Although steeped in the ambience of noir, it's a philosophical and existential, thus absurdist, exploration of justice and human morality. I found it both fascinating and confounding and couldn't quite put it down. It's narrated by a down on his luck alcoholic lawyer tasked with "proving" the innocence of a guilty man. As such, the narrative swerves and turns and provides none of the chronological coherence and tidiness of plot that you would find in a more traditional whodunit. The author apparently started this in the 1950s and finished it in the 80s. There is a lot of criticism of Swiss society and its contradictions packed into the thirty years it took to complete this book. But much of it is a recognition of a universal malaise, distilled into sharp satire.
(TW for some typically macho/toxically masculine views on rape and ableism.)
(TW for some typically macho/toxically masculine views on rape and ableism.)
July 12, 2025
این کتاب رو میتوان در دو دسته مختلف طبقه بندی کرد یا به چشم یه رمان جنایی_ پلیسی بهش نگاه کنی یا یه رمان اجتماعی ،متاسفانه در دو صورت چنگی به دل نمیزنه .
جا به جا شدن بین این دو ژانر باعث شده به هر دو موضوع به خوبی پرداخته نشه و این ایده خوب، خیلی خام و صیغل نخورده باقی بمونه و حیف بشه.
چون اگر منصفانه نگاه کنیم ،ایده کتاب جالبه .
ما همیشه عادت کردیم در کنار پیدا کردن قاتل و نحوه انجام قتل ،دنبال انگیزه بگردیم وگرنه کل ماجرا بی معنی و غیر قابل درک میشه ،حتی برای قاتلان سریالی که قربانی ها خودشون رو تصادفی انتخاب میکنند گذشته اون فرد رو واکاوی میکنیم تا این عمل شنیع و خلاف عرف رو برای خودمون قابل فهم کنیم اما در کتاب به نظر میرسه قاتل انگیزه ای نداره ،ایا کارش صرفا یک نمایش علمیه ؟یا حوصله اش سر رفته ؟در کل نمی دونیم چی تو مغزش گذشته.
اما این ایده درست در نیومده ،نویسنده آخر کتاب انگار خیلی عجله ایی یک انگیزه پیدا کرده و به زور وارد داستان کرده اینکار باعثشده هم پیام اخلاقی که میخواست در طول کتاب منتقل کنه رو خراب کنه و هم قسمت جنایی داستان رو لوس و پیش افتاده کنه.
نکته دیگه در مورد پراکنده بودن گفته های راوی :درسته میخواست شخصیت ناپایدار راوی رو نشون بده اما از یه جای به بعد به شدت رو مخ بود در هر پاراگرافی که نوشته یک بار عبارت “وای من خیلی مستم ولی در عین حال هوشیارم” رو استفاده کرده.
من قبلا از این نویسنده” قاضی و جلادش “و “سوظن “رو خونده بودم با اینکه به نظرم اون ها هم اثر درخشانی نبودند اما ساختار منظم تر و منسجم تری داشتند .
در فصل پایانی هم ، نویسنده بهطور مستقیم با مخاطب صحبت میکنه؛ حرکتی که میتوانست پایان متفاوتی رقم بزنه، اما به نظر من کلیت ذهنی خواننده را بههم میریزه و اثر را بهشدت تضعیف میکنه.
در مجموع این کتاب باب میل من نبود و اصلا منو راضی نکرد .
جا به جا شدن بین این دو ژانر باعث شده به هر دو موضوع به خوبی پرداخته نشه و این ایده خوب، خیلی خام و صیغل نخورده باقی بمونه و حیف بشه.
چون اگر منصفانه نگاه کنیم ،ایده کتاب جالبه .
ما همیشه عادت کردیم در کنار پیدا کردن قاتل و نحوه انجام قتل ،دنبال انگیزه بگردیم وگرنه کل ماجرا بی معنی و غیر قابل درک میشه ،حتی برای قاتلان سریالی که قربانی ها خودشون رو تصادفی انتخاب میکنند گذشته اون فرد رو واکاوی میکنیم تا این عمل شنیع و خلاف عرف رو برای خودمون قابل فهم کنیم اما در کتاب به نظر میرسه قاتل انگیزه ای نداره ،ایا کارش صرفا یک نمایش علمیه ؟یا حوصله اش سر رفته ؟در کل نمی دونیم چی تو مغزش گذشته.
اما این ایده درست در نیومده ،نویسنده آخر کتاب انگار خیلی عجله ایی یک انگیزه پیدا کرده و به زور وارد داستان کرده اینکار باعثشده هم پیام اخلاقی که میخواست در طول کتاب منتقل کنه رو خراب کنه و هم قسمت جنایی داستان رو لوس و پیش افتاده کنه.
نکته دیگه در مورد پراکنده بودن گفته های راوی :درسته میخواست شخصیت ناپایدار راوی رو نشون بده اما از یه جای به بعد به شدت رو مخ بود در هر پاراگرافی که نوشته یک بار عبارت “وای من خیلی مستم ولی در عین حال هوشیارم” رو استفاده کرده.
من قبلا از این نویسنده” قاضی و جلادش “و “سوظن “رو خونده بودم با اینکه به نظرم اون ها هم اثر درخشانی نبودند اما ساختار منظم تر و منسجم تری داشتند .
در فصل پایانی هم ، نویسنده بهطور مستقیم با مخاطب صحبت میکنه؛ حرکتی که میتوانست پایان متفاوتی رقم بزنه، اما به نظر من کلیت ذهنی خواننده را بههم میریزه و اثر را بهشدت تضعیف میکنه.
در مجموع این کتاب باب میل من نبود و اصلا منو راضی نکرد .
May 7, 2014
Questo Friedrich Dürrenmatt è una strabiliante chimera un po' Sciascia, un po' Faulkner, un po' Simenon; a confondere ulteriormente le idee una sottile nota di ironia sottotesto. Mi è piaciuto: questa è sperimentazione letteraria, ma reader-oriented.
Ci si muove sulle sabbie mobili. L'indagine è apparentemente semplice, ma ci si rende conto che no, non lo è affatto. E noi la stiamo affrontando da dentro la testa di un ubriacone, scosso dagli eventi e un filo reticente. Ci si rende conto che il narratore ha omesso dei fatti e ne ha alterati altri. Un "narratore inattendibile" di prima classe. E quando lo scrittore dà spazio ad altri narratori, la vicenda un po' si chiarisce, un po' si complica ulteriormente.
Il romanzo, finché parla Felix Spät, è l'ottima resa di un flusso di coscienza scritto. Cioè: non la trascrizione di un flusso di pensieri (la roba tentata da Joyce o Faulkner; cosa secondo me impossibile: i pensieri non sono composti di parole), ma una scrittura di getto, ruvida e immediata.
Il mistero è intrigante, lo stile è intrigante, la riflessione che accompagna tutto il romanzo è importante, e riporta all'eterna disputa sugli universali, impersonata dal nominalista Spät e dal realista StüssiLeupin. Oggetto della disputa non è naturalmente la rosa ideale, ma la Giustizia.
Un grazie a Maria Francesca, per avermelo fatto scoprire.
Ci si muove sulle sabbie mobili. L'indagine è apparentemente semplice, ma ci si rende conto che no, non lo è affatto. E noi la stiamo affrontando da dentro la testa di un ubriacone, scosso dagli eventi e un filo reticente. Ci si rende conto che il narratore ha omesso dei fatti e ne ha alterati altri. Un "narratore inattendibile" di prima classe. E quando lo scrittore dà spazio ad altri narratori, la vicenda un po' si chiarisce, un po' si complica ulteriormente.
Il romanzo, finché parla Felix Spät, è l'ottima resa di un flusso di coscienza scritto. Cioè: non la trascrizione di un flusso di pensieri (la roba tentata da Joyce o Faulkner; cosa secondo me impossibile: i pensieri non sono composti di parole), ma una scrittura di getto, ruvida e immediata.
Il mistero è intrigante, lo stile è intrigante, la riflessione che accompagna tutto il romanzo è importante, e riporta all'eterna disputa sugli universali, impersonata dal nominalista Spät e dal realista StüssiLeupin. Oggetto della disputa non è naturalmente la rosa ideale, ma la Giustizia.
Un grazie a Maria Francesca, per avermelo fatto scoprire.
August 17, 2017
"Quale verità si nasconde dietro la verità?"
Per quanto, mio malgardo, sia stata costretta a frequentare i tribunali, gli uomini di legge, e gli apparati della giustizia una cosa l'ho ben capita, e di questo libro resta il cuore: "non si può scambiare la giustizia come apparato con la giustizia come affermazione". Sì, sono proprio due mondi distanti. Adoro Durrenmatt/Sciascia, specie quando scava dentro il cuore nero dell'uomo (e della Svizzera) e non fa sconti a nessuno.
Per quanto, mio malgardo, sia stata costretta a frequentare i tribunali, gli uomini di legge, e gli apparati della giustizia una cosa l'ho ben capita, e di questo libro resta il cuore: "non si può scambiare la giustizia come apparato con la giustizia come affermazione". Sì, sono proprio due mondi distanti. Adoro Durrenmatt/Sciascia, specie quando scava dentro il cuore nero dell'uomo (e della Svizzera) e non fa sconti a nessuno.
November 22, 2023
"She was forever trying to explain rationally what was in fact irrational, but her behavior was stronger than her reason" -- this sentence, from the closing pages of The Execution of Justice, offers a sort of précis for the book, which begins as a strange but rollicking tale of murder and then ascends, over the course of its 200 pages, into the loftiest regions of postmodern fiction. If you read Barth, or Barthelme, you'll be at home here, where characters are slippery to the point of total malleability, where the plot doesn't twist so much as convulse, and where philosophy (real philosophy: the stuff that doesn't give answers, just shape questions) bleeds into the text freely. It's Lynchian and Coen-like much of the time -- if you remember second half of Barton Fink fondly, you'll catch similar vibes here; Wild at Heart and even Natural Born Killers come to mind as points of comparison, though Dürrenmatt's metafiction seems more careful by the time you get the end, more in control of itself than it had seemed in the middle, and the cultural politics are considerably thornier than Oliver Stone's.
The Execution of Justice is a genuinely challenging and great postmodern novel; having read it, I'm very surprised not to have heard more talk about it. I bought it because Dürenmatt had a volume in the Godine Double Detective series, which I "collect" (there aren't many of them). That volume didn't leave a huge impression, but this one has; you can compare it a little to Robbe-Grillet's Repetition, both in being a metafiction cloaked in a sort of noir shell, and also in the way it fairly suddenly erupts in scenes of real sexual violence: only once or twice, but quite vividly, so be warned on that front.
With that said, anyone whose interests run to metafiction should get ahold of this book if they can, it's really something else.
The Execution of Justice is a genuinely challenging and great postmodern novel; having read it, I'm very surprised not to have heard more talk about it. I bought it because Dürenmatt had a volume in the Godine Double Detective series, which I "collect" (there aren't many of them). That volume didn't leave a huge impression, but this one has; you can compare it a little to Robbe-Grillet's Repetition, both in being a metafiction cloaked in a sort of noir shell, and also in the way it fairly suddenly erupts in scenes of real sexual violence: only once or twice, but quite vividly, so be warned on that front.
With that said, anyone whose interests run to metafiction should get ahold of this book if they can, it's really something else.
April 25, 2018
Un delitto apparentemente archiviabile come un caso già risolto, l’assassinio opera in pieno giorno ed è riconoscibile dai presenti perché personaggio noto nella cittadina - si tratta del consigliere cantonale Kohler -, diventa il perno di una narrazione ambiziosa e articolata. Essa si apre in forma di memoriale con narratore un ormai fallito avvocato in preda ai rimorsi, confuso dall’abuso di alcool e fermo nel suo intento di fare a breve, con un altro omicidio, la necessaria giustizia che è finora venuta a mancare. Da Spät, questo il suo nome, conosciamo il primo livello narrativo di una vicenda complessa che lentamente andrà a delinearsi attingendo a successivi e indispensabili altri livelli narrativi. Una struttura articolata e farraginosa che alla lunga stanca e fa perdere il mordente all’azione, vero è, di contro, che chi legge Dürrenmatt non deve aspettarsi il classico modulo di genere, poliziesco o giallo, ma la sua perfetta antitesi. Durante la lettura, che dunque trae in inganno anche l’esperto lettore, illuso che con quest’opera ultima si stia addentrando in un bel noir, si fanno incontro tutti i temi e gli stilemi tipici dello svizzero. Colpisce il fatto che sul finire lo scrittore inserisca anche una sorta di autocritica, sapientemente celata nella finzione narrativa, rispetto a quest’opera che iniziata nel 1957, ripresa e conclusa nel 1985 per non darle l’identità di un frammento, non riuscì mai a eguagliare quell’ispirazione creativa che l’aveva appena abbozzata, non raggiungendo dunque il fulcro contenutistico che l’aveva animata virando per altre vie e assumendo l’aspetto di una summa di pensiero. E questo è in effetti il suo aspetto più interessante, al suo interno ricorrono riflessioni sulla giustizia e sulle probabilità che essa trionfi su una realtà contraddistinta da variabili tutte dettate dall’uomo e dalla sua imperfettibilità. La riflessione si estende all’ambito del possibile e del reale e dei loro orizzonti rispettivamente infiniti e molto limitati: “il reale è solo un caso particolare del possibile, e per questo è anche pensabile in altro modo”. Si giunge poi a negare le basi del diritto processuale penale affermando per esempio che non esiste un testimone obiettivo in quanto ogni persona percepisce un fatto a suo modo e lo rielabora secondo la sua memoria rendendolo dunque un fatto già diverso da quello oggettivo. Si prosegue inoltre con una critica caustica alla società elvetica, quella che oltre a produrre orologi di precisione, psicofarmaci, segreti bancari e neutralità perenne, è capace anche di sfornare uno pseudo uomo, un uomo artificiale, un prodotto di laboratorio che poi plasmato da principi educativi e da psichiatri altro non potrà fare che immergersi nel caos della vita dove essenziale è come nel biliardo, metafora su cui gioca a tratti la narrazione, sfruttare le sponde. In virtù di quanto detto l’opera è consigliabile ma non certo piacevole.
September 19, 2025
15/02/2018 (***1/2)
Questo romanzo di Durrenmatt meritava, probabilmente, una lettura maggiormente concentrata da parte mia. Tuttavia per vari motivi, non era il periodo.
Ma...ma la prima parte è particolarmente confusa, la resa narrativa su più piani temporali diversi nelle stesse pagine non mi pare funzioni a pieno, l'idea da cui nasce il romanzo è interessante, ma fiacca nello sviluppo (un omicidio eseguito alla luce del sole, da un irreprensibile e insospettabile politico che giudicato dapprima colpevole - ovviamente - viene infine incredibilmente scagionato, riuscendo con l'aiuto volontario e involontario di altri attori del dramma (fra cui l'avvocato protagonista) a insinuarsi negli ingranaggi guasti del sistema giudiziario occidentale moderno, a fermarli e poi, con una piccola spinta nel punto giusto, a farli girare all'incontrario).
Ma nella discreta confusione, si prosegue nella lettura tutto sommato con interesse: le analisi filosofiche del narratore sanno essere, come usuale in Durrenmatt, non solo sempre attuali ma profondamente intelligenti; incuriosisce cercare di capire i meccanismi della vicenda (e devo dire che si prosegue nella lettura per inerzia, così come per inerzia si sviluppa la trama dal colpo di pistola che la comincia). I piani temporali si affastellano, non sempre con chiarezza (e ciò è male) e il romanzo richiede dunque notevole concentrazione.
Le prime due parti si leggono insomma abbastanza piacevolmente, ma arrivo alla terza parte abbastanza deluso. Non è un Durrenmatt all'altezza della sua grandezza, penso. Poi leggo la terza parte. Di una secchezza, ritmo, rapidità magistralmente resi.
La resa dei conti del romanzo avviene in poche pagine, il colpo di biliardo perfettamente eseguito dal consigliere cantonale Kohler ha motivi non del tutto chiari - ma motivi Durrenmatt ne sparge più di uno, non tutti a parer mio riuscitissimi - e grossa parte nello splendido gioco di sponda ce lo ha il caso. La fortuna cieca e sfacciata. Come sempre in Durrenmatt (e nel mondo reale, direi).
Godibile nel complesso. E' forse il romanzo più profondamente pessimista di Durrenmatt. Terribili le critiche sulla società svizzera: non sono critiche velate, ma staffilate date con lo scudiscio. E con espressione di disgusto dipinta sul volto. Inoltre qui, per la prima volta, non è soltanto la bigotta società elvetica a essere scuoiata viva, ma proprio lo stato svizzero in sé e per sé.
Scrivere che in realtà il nostro piccolo paese, ce ne accorgiamo con incredulo stupore, è uscito dalla storia nel momento in cui è entrato nel grande giro degli affari (pagg. 38-39) è come scrivere l'epitaffio di una intera nazione, disprezzata persino nella lapide.
Questo romanzo di Durrenmatt meritava, probabilmente, una lettura maggiormente concentrata da parte mia. Tuttavia per vari motivi, non era il periodo.
Ma...ma la prima parte è particolarmente confusa, la resa narrativa su più piani temporali diversi nelle stesse pagine non mi pare funzioni a pieno, l'idea da cui nasce il romanzo è interessante, ma fiacca nello sviluppo (un omicidio eseguito alla luce del sole, da un irreprensibile e insospettabile politico che giudicato dapprima colpevole - ovviamente - viene infine incredibilmente scagionato, riuscendo con l'aiuto volontario e involontario di altri attori del dramma (fra cui l'avvocato protagonista) a insinuarsi negli ingranaggi guasti del sistema giudiziario occidentale moderno, a fermarli e poi, con una piccola spinta nel punto giusto, a farli girare all'incontrario).
Ma nella discreta confusione, si prosegue nella lettura tutto sommato con interesse: le analisi filosofiche del narratore sanno essere, come usuale in Durrenmatt, non solo sempre attuali ma profondamente intelligenti; incuriosisce cercare di capire i meccanismi della vicenda (e devo dire che si prosegue nella lettura per inerzia, così come per inerzia si sviluppa la trama dal colpo di pistola che la comincia). I piani temporali si affastellano, non sempre con chiarezza (e ciò è male) e il romanzo richiede dunque notevole concentrazione.
Le prime due parti si leggono insomma abbastanza piacevolmente, ma arrivo alla terza parte abbastanza deluso. Non è un Durrenmatt all'altezza della sua grandezza, penso. Poi leggo la terza parte. Di una secchezza, ritmo, rapidità magistralmente resi.
La resa dei conti del romanzo avviene in poche pagine, il colpo di biliardo perfettamente eseguito dal consigliere cantonale Kohler ha motivi non del tutto chiari - ma motivi Durrenmatt ne sparge più di uno, non tutti a parer mio riuscitissimi - e grossa parte nello splendido gioco di sponda ce lo ha il caso. La fortuna cieca e sfacciata. Come sempre in Durrenmatt (e nel mondo reale, direi).
Godibile nel complesso. E' forse il romanzo più profondamente pessimista di Durrenmatt. Terribili le critiche sulla società svizzera: non sono critiche velate, ma staffilate date con lo scudiscio. E con espressione di disgusto dipinta sul volto. Inoltre qui, per la prima volta, non è soltanto la bigotta società elvetica a essere scuoiata viva, ma proprio lo stato svizzero in sé e per sé.
Scrivere che in realtà il nostro piccolo paese, ce ne accorgiamo con incredulo stupore, è uscito dalla storia nel momento in cui è entrato nel grande giro degli affari (pagg. 38-39) è come scrivere l'epitaffio di una intera nazione, disprezzata persino nella lapide.
October 12, 2016
Auto-retrato Friedrich Dürrenmatt (1982) - Centre Dürrenmatt Neuchâtel, Suiça
O escritor e pintor suíço Friedrich Dürrenmatt (1921 – 1990) publicou o romance ”Justiça” em 1985.
O narrador é o jovem advogado Felix Spat que avisa o leitor: ”Ao escrever esta narrativa, faço-o indubitavelmente devido a um gosto pela ordem, a um certo pedantismo, a fim de que conste no processo. Pretendo forçar-me a reexaminar os factos que causaram a absolvição de um criminoso e a morte de um inocente. Quero reavivar na memória as medidas que tomei os erros que cometi e as possibilidades que neglicenciei. Desejo, mais uma vez e conscientemente, avaliar as oportunidades à disposição da justiça.” (Pág.9)
Estamos em Zurique, Suiça, e no Restaurante Du Théâtre ocorre um crime, o doutor honoris causa Isaak Kohler, deputado, mata com um tiro de revólver o professor Adolf Winter, perante dezenas de testemunhas. Preso imediatamente, Kohler afirma peremptoriamente que matou Winter sem nenhum motivo; tal facto constitui uma total impossibilidade, provavelmente Kohler teria sido acometido de um acesso de loucura. ”Esta história de crime sem motivo que não tem pés nem cabeça” (Pág. 27) – e pelo qual é condenado a vinte anos de prisão.
Dezoito meses mais tarde, Kohler contrata o advogado Felix Spat para reabrir o processo judicial e provar que afinal ele não era culpado.
E o inesperado acontece…
”Justiça” não é de forma alguma um romance policial linear ou coerente, um pouco até como o seu narrador, Felix Spat, que vai reconstituindo os acontecimentos com o máximo de fidelidade possível, mas que por vezes se encontram toldados pela sua relação e dependência do álcool. ”Doravante tornar-se-à, assim, necessário tomar medidas de precaução. Escrever em estado de embriaguez exige um estilo cauteloso e frases curtas. As frases secundárias podem constituir um perigo. A sintaxe é a mãe de todos os problemas.” (Pág. 82)
Friedrich Dürrenmatt escreve um romance policial profundamente original, impregnado de ironia, onde predominam as dúvidas entre quem é o criminoso e quem é a vítima, confirmando-se, igualmente, a complexidade da relação entre a justiça e a moralidade, conjugando os valores da honestidade e da dignidade profissional, nem sempre numa lógica infalível que define um qualquer motivo de actuação ou de comportamento, mas regra geral os criminosos actuam por motivos perfeitamente clarificados; uma sátira ao sistema judicial, numa excepcional alegoria sobre a justiça, a culpa, a violência e a moralidade.
Route Napoléon (1960) Friedrich Dürrenmatt
”- Pode matar-se ou não – declarou. – Moralmente, o que conta é a intenção e não a execução. A sociedade obedece a determinados princípios, ou simula obedecer. Um acto que contraria estes princípios justifica-se? É esta a questão moral. A justificação não passa, no entanto, de mera dialéctica. Pode justificar-se tudo por intermédio da dialéctica, mesmo no plano moral. Este o motivo por que a justificação é desprovida de estilo e toda a moral é imoral. Não estou a exagerar.
(…)
O meu belo crime revelou-se, por conseguinte, inútil… pouco importa que seja eu ou não o autor.” (Pág. 197)
January 3, 2015
Il mio primo Dürrenmatt. Nonostante le quattro stelle, mi ha lasciato l’amaro in bocca. Vi regna una certa confusione, gli intrecci tra personaggi sono oscuri, ho fatto fatica a seguirlo. Però l’argomento trattato mi interessa. Un uomo, ricco e potente cittadino svizzero, una mattina entra in un hotel, si avvicina al tavolo in cui un altro uomo sta pranzando e, dopo averlo salutato cordialmente, lo uccide con un colpo di pistola; poi esce tranquillamente dal ristorante e si accinge a compiere le sue ordinarie attività. Si lascia docilmente arrestare, portare in carcere, dove trascorre felicissimo il suo tempo. Questo evento assurdo si compie all’inizio del libro, che è impostato come un diario scritto da uno dei protagonisti della storia, un avvocato spiantato che viene assunto dall’assassino con un compito:”riesaminare il caso partendo dall’ipotesi che l’omicida non sia lui”. Accettare quell’incarico significa suggellare la morte della giustizia quale ideale assoluto e riconoscere che essa è sottomessa ad altri poteri, per primo quello economico.
E’ di stretta attualità l’argomento trattato: il caso in cui la “verità” processuale non coincide con la “verità” storica. Chiaramente nel romanzo di Dürrenmatt le vicende narrate sono del tutto assurde ed irreali, la storia si sviluppa da un presupposto assolutamente paradossale, come ho già detto la trama è confusionaria, però una cosa è certa: fa riflettere. Ciò a cui assistiamo oggi sono i processi mediatici, in cui la pubblica opinione condanna o assolve imputati ancora prima che i tribunali abbiano studiato i fascicoli, solo sulla base di scoop giornalistici. Quanti processi seguiamo (purtroppo) tramite i mass media, che ce li propinano ad ogni ora del giorno e della notte, in cui dubitiamo della “verità” dei tribunali (vedasi caso Amanda Knox e Raffaele Sollecito, per citare il più recente), oppure quanti casi si verificano in cui la “verità” processuale viene messa in discussione e demolita, grazie a chi ha in mano il potere, facendo di condannati (non di semplici imputati, per i quali vale sempre la presunzione di non colpevolezza) per gravi reati (mi viene in mente uno a caso, Dell’Utri) uomini politici che rappresentano lo Stato e le sue istituzioni. Non siamo di fronte anche in questi casi ad una sconfitta della giustizia?
E’ di stretta attualità l’argomento trattato: il caso in cui la “verità” processuale non coincide con la “verità” storica. Chiaramente nel romanzo di Dürrenmatt le vicende narrate sono del tutto assurde ed irreali, la storia si sviluppa da un presupposto assolutamente paradossale, come ho già detto la trama è confusionaria, però una cosa è certa: fa riflettere. Ciò a cui assistiamo oggi sono i processi mediatici, in cui la pubblica opinione condanna o assolve imputati ancora prima che i tribunali abbiano studiato i fascicoli, solo sulla base di scoop giornalistici. Quanti processi seguiamo (purtroppo) tramite i mass media, che ce li propinano ad ogni ora del giorno e della notte, in cui dubitiamo della “verità” dei tribunali (vedasi caso Amanda Knox e Raffaele Sollecito, per citare il più recente), oppure quanti casi si verificano in cui la “verità” processuale viene messa in discussione e demolita, grazie a chi ha in mano il potere, facendo di condannati (non di semplici imputati, per i quali vale sempre la presunzione di non colpevolezza) per gravi reati (mi viene in mente uno a caso, Dell’Utri) uomini politici che rappresentano lo Stato e le sue istituzioni. Non siamo di fronte anche in questi casi ad una sconfitta della giustizia?
December 18, 2020
آیا این داستانی است که صرفا درخیال من واقعیت پیدا کرد و حالا که نوشته شده از من دور میشود،بیمعنیتر از تاریخ جهان و متزلزلتر از زمینی نیست که خانههایمان را برآن بنا میکنیم؟و پروردگار؟فکر میکنیم او متفاوت از دکتر کوهلر عمل میکرد؟آیا اشپتْ این آگاهی و اختیار را نداشت تا از پذیرفتن قراردادی که طبق آن باید دنبال قاتلی میگشت که وجود نداشت امتناع کند؟آیا او نباید قاتلی را پیدا میکرد که وجود نداشت،مثل انسانی که وقتی میوه درخت معرفت خیر و شر را خورد،باید دنبال شری میگشت که وجود نداشت،دنبال شیطان؟آیا شیطان زادهی پندار پروردگار نیست برای توجیه خلقتی که ناموفق از کار درآمد؟چه کسی مقصر است:کسی که قراردادی را پیشنهاد میکند،یا کسی که آن را قبول میکند؟کسی که ممنوع میکند یا کسی که ممنوعیت را زیر پا میگذارد؟کسس که قوانین را وضع میکند یا کسی که قانون شکنی میکند؟ما امکان داشتن اختیار را فراهم میکنیم،و خودمان را هم مختار میدانیم،پ همین به فنایمان میدهد.
از اتاق کارم که حالا خلوت شده میآیم بیرون،رها شده از مخلوقهایم.
چهار و نیم صبح.
در آسمان برای اولین بار صورت فلکی شکارچی را میبینم.
در پی شکارِ چه کسی است؟
فریدریش دورنمات
۱۹۸۵/۰۹/۲۲
از اتاق کارم که حالا خلوت شده میآیم بیرون،رها شده از مخلوقهایم.
چهار و نیم صبح.
در آسمان برای اولین بار صورت فلکی شکارچی را میبینم.
در پی شکارِ چه کسی است؟
فریدریش دورنمات
۱۹۸۵/۰۹/۲۲
February 28, 2021
نشر برج خواندن این رمان درخشان را به شما توصیه میکند چرا که:
دورنمات را یکی از مهمترین نمایشنامهنویسان اروپای بعد از جنگ میدانند، اما هیچکس داستانهای پلیسی او را در برابر آثار نمایشی او دستکم نمیگیرد. آنچه مسلم است اینکه او یکتنه در برابر قواعد ژانر پلیسی بهپاخاسته و به استثنا تبدیل شده است.
قدرت و هنرنمایی نویسنده در نوشتن مونولوگهایی پرشور دربارهی مضامین پیچیدهی فلسفی
خلق موقعیتهای پرتنش، رمزآلود، دراماتیک با استفاده از فضاسازی اکسپرسیونیستی
بهچالش کشیدن مضامین مهمی همچون عدالت، حقیقت و تفاوت آن با واقعیت در قالب موقعیتهای دراماتیک
بازنمایی دوران پس از جنگ دوم و نسلی از بازماندگان که هنوز با واقعیتی که زندگیهاشان را دستخوش تعییر کرده کنار نیامدهاند
شخصیتپردازی دقیق و پر از جزییات که تکبه تک شحصیتهای اصلی و فرعی را در ذهن ماندگار میکنند.
پایانبندی غیرقابل پیشبینی
دورنمات را یکی از مهمترین نمایشنامهنویسان اروپای بعد از جنگ میدانند، اما هیچکس داستانهای پلیسی او را در برابر آثار نمایشی او دستکم نمیگیرد. آنچه مسلم است اینکه او یکتنه در برابر قواعد ژانر پلیسی بهپاخاسته و به استثنا تبدیل شده است.
قدرت و هنرنمایی نویسنده در نوشتن مونولوگهایی پرشور دربارهی مضامین پیچیدهی فلسفی
خلق موقعیتهای پرتنش، رمزآلود، دراماتیک با استفاده از فضاسازی اکسپرسیونیستی
بهچالش کشیدن مضامین مهمی همچون عدالت، حقیقت و تفاوت آن با واقعیت در قالب موقعیتهای دراماتیک
بازنمایی دوران پس از جنگ دوم و نسلی از بازماندگان که هنوز با واقعیتی که زندگیهاشان را دستخوش تعییر کرده کنار نیامدهاند
شخصیتپردازی دقیق و پر از جزییات که تکبه تک شحصیتهای اصلی و فرعی را در ذهن ماندگار میکنند.
پایانبندی غیرقابل پیشبینی
October 5, 2022
Giustizia?
Durrenmatt cominciò la prima stesura di questo romanzo negli anni ’50, senza pubblicarlo ma rimettendoci mano più volte fino alla versione finale (non diciamo “definitiva” perché è un aggettivo inadatto alla penna dell’autore svizzero), pubblicata circa 30 anni dopo, che è quella che possiamo leggere oggi.
I rimaneggiamenti che questo testo ha attraversato possono aver contribuito ad accentuare e giustificare l’aura di “anti-poliziesco” che investe Giustizia, titolo che è quasi un ossimoro perché la stratificazione dei livelli di narrazione finisce per contraddire il concetto di Giustizia e mettere in campo una riflessione dove ogni certezza, a partire dalla dinamica dell’omicidio principale avvenuto sotto gli occhi di tutti, viene ripetutamente ribaltata, demolita e ricostruita, lasciandoci infine con la percezione di non aver compreso il senso o meglio di averne percepiti troppi.
Basta leggere qualche recensione per constatare che tutte descrivono con proprietà e dovizia di dettagli la parte iniziale del romanzo, ma nessuna si inoltra a fondo nei meandri del successivo racconto e men che meno nella sua conclusione, invocando l’autocensura da spoiler ma credo soprattutto per evitare di prendere e palesare solenni “cantonate” (termine che a sua volta, in terra svizzera, assume vari significati…)
In definitiva è meglio lasciarsi andare lungo la corrente del racconto, accettare l’introduzione continua di personaggi tanto minuziosamente descritti nell’aspetto fisico, nel carattere e nelle rispettive passate tappe esistenziali, quanto del tutto effimeri ai fini dell’intreccio (mi viene in mente ad esempio Schonbachler, “cittadino del Liechtenstein”, presentato in dettaglio e per diverse pagine come uno degli “uomini migliori” dello sfuggente detective Lienhard, e poi completamente sparito dalla narrazione); occorre accettare inoltre che i rapporti fra i personaggi siano a loro volta sovvertiti, rimessi in discussione, rivalutati; accettare che lo stesso io narrante si capovolga e che, con un ennesimo coup de theatre, lo stesso Durrenmatt, o una plausibile copia di sé stesso scrittore, entri in scena nel finale rimescolando l’ennesima smazzata di carte dopo averci somministrato diversi (e, va da sé, contraddittori…) significati sul concetto di Giustizia ed altro.
Fatte le debite proporzioni, nello stile del romanzo mi è sembrato affiorasse qua e là un’ombra di analogia col contemporaneo Thomas Bernhard, nella propensione alla tragicommedia, nell’evidente disprezzo verso la rispettiva cittadinanza, (senza dimenticare che la distanza geografica e culturale fra Zurigo e Salisburgo non è poi così grande…). Anche la prosa di Durrenmatt, pur senza raggiungere i vertiginosi picchi di Bernhard, in molte pagine e soprattutto nei lunghi passaggi riflessivi intercalati ai momenti d’azione o di dialogo, si fa a sua volta eccessiva, apodittica, labirintica, affannosa, in un simil-Bernhard forse accentuato dalla traduzione dal tedesco in italiano curata spesso dai medesimi traduttori (anzi traduttrici).
I concetti di Verità e di Giustizia, di colpa e innocenza, escono comunque frantumati dalla sequenza del racconto di Durrenmatt che, a differenza di Simenon, altro “giallista” (?) scarsamente interessato alle soluzioni poliziesche, sembra voler penetrare all’interno dei meccanismi dell’indagine (e delle testimonianze) al solo scopo di evidenziarne la fallacia, sovvertirne i fondamenti, smontarne i postulati.
Durrenmatt cominciò la prima stesura di questo romanzo negli anni ’50, senza pubblicarlo ma rimettendoci mano più volte fino alla versione finale (non diciamo “definitiva” perché è un aggettivo inadatto alla penna dell’autore svizzero), pubblicata circa 30 anni dopo, che è quella che possiamo leggere oggi.
I rimaneggiamenti che questo testo ha attraversato possono aver contribuito ad accentuare e giustificare l’aura di “anti-poliziesco” che investe Giustizia, titolo che è quasi un ossimoro perché la stratificazione dei livelli di narrazione finisce per contraddire il concetto di Giustizia e mettere in campo una riflessione dove ogni certezza, a partire dalla dinamica dell’omicidio principale avvenuto sotto gli occhi di tutti, viene ripetutamente ribaltata, demolita e ricostruita, lasciandoci infine con la percezione di non aver compreso il senso o meglio di averne percepiti troppi.
Basta leggere qualche recensione per constatare che tutte descrivono con proprietà e dovizia di dettagli la parte iniziale del romanzo, ma nessuna si inoltra a fondo nei meandri del successivo racconto e men che meno nella sua conclusione, invocando l’autocensura da spoiler ma credo soprattutto per evitare di prendere e palesare solenni “cantonate” (termine che a sua volta, in terra svizzera, assume vari significati…)
In definitiva è meglio lasciarsi andare lungo la corrente del racconto, accettare l’introduzione continua di personaggi tanto minuziosamente descritti nell’aspetto fisico, nel carattere e nelle rispettive passate tappe esistenziali, quanto del tutto effimeri ai fini dell’intreccio (mi viene in mente ad esempio Schonbachler, “cittadino del Liechtenstein”, presentato in dettaglio e per diverse pagine come uno degli “uomini migliori” dello sfuggente detective Lienhard, e poi completamente sparito dalla narrazione); occorre accettare inoltre che i rapporti fra i personaggi siano a loro volta sovvertiti, rimessi in discussione, rivalutati; accettare che lo stesso io narrante si capovolga e che, con un ennesimo coup de theatre, lo stesso Durrenmatt, o una plausibile copia di sé stesso scrittore, entri in scena nel finale rimescolando l’ennesima smazzata di carte dopo averci somministrato diversi (e, va da sé, contraddittori…) significati sul concetto di Giustizia ed altro.
Fatte le debite proporzioni, nello stile del romanzo mi è sembrato affiorasse qua e là un’ombra di analogia col contemporaneo Thomas Bernhard, nella propensione alla tragicommedia, nell’evidente disprezzo verso la rispettiva cittadinanza, (senza dimenticare che la distanza geografica e culturale fra Zurigo e Salisburgo non è poi così grande…). Anche la prosa di Durrenmatt, pur senza raggiungere i vertiginosi picchi di Bernhard, in molte pagine e soprattutto nei lunghi passaggi riflessivi intercalati ai momenti d’azione o di dialogo, si fa a sua volta eccessiva, apodittica, labirintica, affannosa, in un simil-Bernhard forse accentuato dalla traduzione dal tedesco in italiano curata spesso dai medesimi traduttori (anzi traduttrici).
I concetti di Verità e di Giustizia, di colpa e innocenza, escono comunque frantumati dalla sequenza del racconto di Durrenmatt che, a differenza di Simenon, altro “giallista” (?) scarsamente interessato alle soluzioni poliziesche, sembra voler penetrare all’interno dei meccanismi dell’indagine (e delle testimonianze) al solo scopo di evidenziarne la fallacia, sovvertirne i fondamenti, smontarne i postulati.
May 19, 2019
Dürrenmatts Schreibstil ist wie immer ein Segen- sarkastisch und geistreich, aber durch den Stil des Romans ist Justiz doch ein eher harter Lesebrocken. Anwalt Spät springt durch die Zeit (kein Wunder in seinem meist besoffenen Zustand) und wirft mit Namen herum, dass ohne Konzentration schnell der Faden verloren ist. Der Justizfall ist natürlich abstrus und dennoch genial, weil genauer überlegt, wenn auch tragisch, dies wohl wirklich passieren könnte?!
January 29, 2019
No, not for me, this one. Far too convoluted and pointless. Many positive reviews, so perhaps I was missing something – but I gave up trying to find it. A murder takes place in a restaurant and there are witnesses and the killer is recognised, arrested and put in prison. Where he is perfectly happy and asks a down-at-heel lawyer to take up his case nonetheless in some sort of philosophical or existential game to prove that someone else could have done it. But they couldn’t – because the man who did it is there, in the prison. That’s when it lost me. It’s all rather surreal and absurd, and if I’m the one at fault rather than the book, then so be it.
March 4, 2017
A prominent leader in a Swiss community walks into a restaurant, commits murder in front of many eyewitnesses, is convicted and then hires a young attorney to prove that he is innocent of the crime. This novel begins with promise, shows possibilities in the middle and then runs out of steam in a vain attempt to salvage the magic of the opening.
Dürrenmatt's earlier dramas are more satisfying.
Dürrenmatt's earlier dramas are more satisfying.
March 31, 2023
تحسینبرانگیز
April 5, 2021
"Justitia" is weer zo'n filosofisch detective- verhaal vol dubbele bodems en krankjorume plotwendingen zoals alleen Friedrich Dürrenmatt die schrijven kan. Een bijzonder vermakelijk verhaal bovendien, gevuld met spitsvondigheden, grappen en verrassingen waar ik vaak om moest grinniken. Ook genoot ik grijnzend van de virtuoze dialogen en de al even virtuoze paradoxale denkbeelden: swingend opgeschreven door Dürrenmatt , bruisend vertaald door Ria van Hengel, en daardoor aangenaam prikkelend voor mijn brein. Maar wat ik na het lezen van dit boek vooral voel is een duizeling, omdat ik mijn vertrouwde vaste bodems niet meer voel. Want die bodems slaat Dürrenmatt allemaal onder mijn voeten weg. Of, anders gezegd: door dit boek krijg ik het gevoel dat al mijn vaste bodems en zogenaamde begrensde werkelijkheden pure illusies zijn. En exact dat is volgens mij de voornaamste boodschap van Dürrenmatt.
De grillige plot- of liever: de vertakte wirwar aan verschillende plots- wordt onder meer in beweging gezet door een idiote moord: Kohler, een prominente burger van Zürich, loopt op klaarlichte dag een vol restaurant binnen, schiet een schransende hoogleraar dood, en loopt kalmpjes weer naar buiten. Vervolgens doet hij nauwelijks een poging om te vluchten. Allemaal hoogst ongebruikelijk, en nog ongebruikelijker is dat hij totaal geen motief of reden lijkt te hebben. Politie, rechters, advocaten en andere juristen staan voor een raadsel. Of, zoals een van hen denkt: "Een moord zonder reden was voor hem niet een vergrijp tegen de moraal maar wel tegen de logica. En dat kon niet". Precies dat met de ratio vloekende raadsel wordt nog groter door de vreemde opdracht die Kohler, na zijn veroordeling, geeft aan een intellectueel briljante, maar aan lager wal geraakte advocaat: de opdracht namelijk om uit te zoeken wie de moord zou hebben gepleegd indien Kohler niet de moordenaar zou zijn geweest. De redenering die daaronder ligt is niet minder bizar dan de opdracht: "U moet dan ook niet de werkelijkheid onderzoeken,[;...] maar een van de mogelijkheden die achter de werkelijkheid zitten. Ziet u, beste Spät, de werkelijkheid kennen we al, daarvoor zit ik hier manden te vlechten, maar het mogelijke begrijpen we nauwelijks. Begrijpelijk. Het mogelijke is bijna oneindig, het werkelijke is strak begrensd omdat immers maar één van alle mogelijkheden werkelijkheid kan worden. Het werkelijke is slechts een bijzonder geval van het mogelijke en daarom ook anders denkbaar. Daaruit volgt dat we het werkelijke moeten omdenken om het mogelijke te bereiken".
De ik- figuur van de eerste twee delen van dit verhaal, de aan lager wal geraakte advocaat Spät, accepteert uiteindelijk deze opdracht, eigenlijk zonder duidelijk te weten waarom. En komt dan in een reeks verwikkelingen terecht waarin het mogelijke uiterst veelvormig blijkt, en het werkelijke veel van zijn strakke begrensdheid verliest. Bizar bijvoorbeeld is hoe de "vast begrensde werkelijkheid" dat Kohler de dader is toch op losse schroeven komt te staan: door het ogenschijnlijk ontbreken van elk redelijk motief, door tegenspraken tussen alle getuigenissen waardoor elke getuigenis een onbetrouwbare getuigenis wordt (en dat bij een moord die door tientallen is gezien!), door het ontbreken van een moordwapen, en door allerlei grillen van het toeval. Dit alles volgen wij via het perspectief van Spät, dat echter steeds verwarder en grotesker en dus onbetrouwbaarder wordt: ook zijn getuigenis is dus een onbetrouwbare getuigenis. Een verhaal over zijn eerste ontmoeting met Kohlers beeldschone dochter blijkt bijvoorbeeld ineens het verhaal te zijn over de laatste ontmoeting, en door zijn permanente dronkenschap weet Spät zelfs dat eigenlijk niet zeker. Je weet bovendien vaak niet of hij bepaalde zaken hallucineert of dat hij inderdaad zeer vreemde dingen beleeft. En begrijpen doet hij ze in elk geval niet. Wat nog extra onderstreept wordt door het derde en afsluitende deel van "Justitia", met een andere ik- figuur, die heel andere perspectieven en interpretaties ontvouwt dan die welke Spät ons heeft laten zien. Maar ook die andere ik- figuur heeft bepaald niet de illusie dat hij heel veel begrijpt en verklaart: eerder is hij volkomen vertwijfeld over alle pogingen om via de ratio of via rechtspraak enige greep op de werkelijkheid te krijgen. Want de wereld lijkt ook hem uit niks anders te bestaan dan irrationele en blinde krachten, uit onrechtvaardige en absurde grilligheid, uit totale chaos.
Niet voor niets vraagt juist die laatste ik- figuur zich retorisch af: "Of voelt [ de aarde] de tijd als iets bliksemsnels, voelt ze zichzelf als een ongeduldige, onstuimige kracht, kookt ze, doet ze continenten uiteenspringen, duwt ze gebergten omhoog, schuift ze lagen over elkaar heen, laat ze zeeën het land overspoelen, is ons wandelen over een veilige bodem in werkelijkheid een lopend over een wankele bodem, die elk moment open kan gaan en ons kan verslinden?" Een mijmering die wel heel veel vaste bodems ondergraaft, Eerder in de roman werd bovendien een godsdienstwaanzinnige aan het woord gelaten, die helemaal leegloopt over "het binnenste van de zon, de totale duisternis die daar heerste, die één was met de verborgenheid van God, die je alleen kon zien als je je ogen liet wegbranden door de zon, pas dan kon je zien hoe God zich als een dimensieloos punt van volmaakte zwartheid in het binnenste van de zon bevond [...], alsof hij een gat zonder bodem was, de afgrond van de afgrond [...]". Alsof in elk zogenaamd Goddelijk licht een dimensieloze kern van pure zwartheid is, alsof onder elke zogenaamd vaste bodem alleen een afrond van een afgrond gaapt. Precies die illusieloze duizeling wordt ook in andere passages scherp en eloquent verwoord. Maar hij wordt door Dürrenmatt vooral pregnant voelbaar gemaakt, op elke pagina opnieuw: door de volkomen irrationele grilligheid van de plot, de volslagen onbetrouwbaarheid van elk vertelperspectief, en door de wijze waarop elke idiote plotwending weer uitmondt in een volstrekte breuk met elke notie van rechtspraak, rechtvaardigheid, ordelijkheid en rede.
Net als in b.v. "De verdenking" en "De rechter en zijn beul" schotelt Dürrenmatt ons geen detectiveverhaal voor waarin alles wordt opgelost en afgehecht, maar juist een anti- detectiveverhaal waarin de ongerijmdheid en onoplosbaarheid der dingen ons recht in het gezicht kijkt. Ik hou daar wel van. Zeker als dat zo prikkelend, humoristisch en indringend wordt opgeschreven als hier door Dürrenmatt.
De grillige plot- of liever: de vertakte wirwar aan verschillende plots- wordt onder meer in beweging gezet door een idiote moord: Kohler, een prominente burger van Zürich, loopt op klaarlichte dag een vol restaurant binnen, schiet een schransende hoogleraar dood, en loopt kalmpjes weer naar buiten. Vervolgens doet hij nauwelijks een poging om te vluchten. Allemaal hoogst ongebruikelijk, en nog ongebruikelijker is dat hij totaal geen motief of reden lijkt te hebben. Politie, rechters, advocaten en andere juristen staan voor een raadsel. Of, zoals een van hen denkt: "Een moord zonder reden was voor hem niet een vergrijp tegen de moraal maar wel tegen de logica. En dat kon niet". Precies dat met de ratio vloekende raadsel wordt nog groter door de vreemde opdracht die Kohler, na zijn veroordeling, geeft aan een intellectueel briljante, maar aan lager wal geraakte advocaat: de opdracht namelijk om uit te zoeken wie de moord zou hebben gepleegd indien Kohler niet de moordenaar zou zijn geweest. De redenering die daaronder ligt is niet minder bizar dan de opdracht: "U moet dan ook niet de werkelijkheid onderzoeken,[;...] maar een van de mogelijkheden die achter de werkelijkheid zitten. Ziet u, beste Spät, de werkelijkheid kennen we al, daarvoor zit ik hier manden te vlechten, maar het mogelijke begrijpen we nauwelijks. Begrijpelijk. Het mogelijke is bijna oneindig, het werkelijke is strak begrensd omdat immers maar één van alle mogelijkheden werkelijkheid kan worden. Het werkelijke is slechts een bijzonder geval van het mogelijke en daarom ook anders denkbaar. Daaruit volgt dat we het werkelijke moeten omdenken om het mogelijke te bereiken".
De ik- figuur van de eerste twee delen van dit verhaal, de aan lager wal geraakte advocaat Spät, accepteert uiteindelijk deze opdracht, eigenlijk zonder duidelijk te weten waarom. En komt dan in een reeks verwikkelingen terecht waarin het mogelijke uiterst veelvormig blijkt, en het werkelijke veel van zijn strakke begrensdheid verliest. Bizar bijvoorbeeld is hoe de "vast begrensde werkelijkheid" dat Kohler de dader is toch op losse schroeven komt te staan: door het ogenschijnlijk ontbreken van elk redelijk motief, door tegenspraken tussen alle getuigenissen waardoor elke getuigenis een onbetrouwbare getuigenis wordt (en dat bij een moord die door tientallen is gezien!), door het ontbreken van een moordwapen, en door allerlei grillen van het toeval. Dit alles volgen wij via het perspectief van Spät, dat echter steeds verwarder en grotesker en dus onbetrouwbaarder wordt: ook zijn getuigenis is dus een onbetrouwbare getuigenis. Een verhaal over zijn eerste ontmoeting met Kohlers beeldschone dochter blijkt bijvoorbeeld ineens het verhaal te zijn over de laatste ontmoeting, en door zijn permanente dronkenschap weet Spät zelfs dat eigenlijk niet zeker. Je weet bovendien vaak niet of hij bepaalde zaken hallucineert of dat hij inderdaad zeer vreemde dingen beleeft. En begrijpen doet hij ze in elk geval niet. Wat nog extra onderstreept wordt door het derde en afsluitende deel van "Justitia", met een andere ik- figuur, die heel andere perspectieven en interpretaties ontvouwt dan die welke Spät ons heeft laten zien. Maar ook die andere ik- figuur heeft bepaald niet de illusie dat hij heel veel begrijpt en verklaart: eerder is hij volkomen vertwijfeld over alle pogingen om via de ratio of via rechtspraak enige greep op de werkelijkheid te krijgen. Want de wereld lijkt ook hem uit niks anders te bestaan dan irrationele en blinde krachten, uit onrechtvaardige en absurde grilligheid, uit totale chaos.
Niet voor niets vraagt juist die laatste ik- figuur zich retorisch af: "Of voelt [ de aarde] de tijd als iets bliksemsnels, voelt ze zichzelf als een ongeduldige, onstuimige kracht, kookt ze, doet ze continenten uiteenspringen, duwt ze gebergten omhoog, schuift ze lagen over elkaar heen, laat ze zeeën het land overspoelen, is ons wandelen over een veilige bodem in werkelijkheid een lopend over een wankele bodem, die elk moment open kan gaan en ons kan verslinden?" Een mijmering die wel heel veel vaste bodems ondergraaft, Eerder in de roman werd bovendien een godsdienstwaanzinnige aan het woord gelaten, die helemaal leegloopt over "het binnenste van de zon, de totale duisternis die daar heerste, die één was met de verborgenheid van God, die je alleen kon zien als je je ogen liet wegbranden door de zon, pas dan kon je zien hoe God zich als een dimensieloos punt van volmaakte zwartheid in het binnenste van de zon bevond [...], alsof hij een gat zonder bodem was, de afgrond van de afgrond [...]". Alsof in elk zogenaamd Goddelijk licht een dimensieloze kern van pure zwartheid is, alsof onder elke zogenaamd vaste bodem alleen een afrond van een afgrond gaapt. Precies die illusieloze duizeling wordt ook in andere passages scherp en eloquent verwoord. Maar hij wordt door Dürrenmatt vooral pregnant voelbaar gemaakt, op elke pagina opnieuw: door de volkomen irrationele grilligheid van de plot, de volslagen onbetrouwbaarheid van elk vertelperspectief, en door de wijze waarop elke idiote plotwending weer uitmondt in een volstrekte breuk met elke notie van rechtspraak, rechtvaardigheid, ordelijkheid en rede.
Net als in b.v. "De verdenking" en "De rechter en zijn beul" schotelt Dürrenmatt ons geen detectiveverhaal voor waarin alles wordt opgelost en afgehecht, maar juist een anti- detectiveverhaal waarin de ongerijmdheid en onoplosbaarheid der dingen ons recht in het gezicht kijkt. Ik hou daar wel van. Zeker als dat zo prikkelend, humoristisch en indringend wordt opgeschreven als hier door Dürrenmatt.
January 21, 2021
i bought this book mostly because it was translated by john e woods and i didn't really have any expectations for it but it turned out to be absolutely fantastic. the basic idea is that a wealthy and well connected swiss politician goes into a restaurant, greets a friend of his, and then pulls out a revolver and shoots him, with no apparent motive. he is convicted of murder and sent to prison. he then asks a young lawyer to investigate the possibility that someone else might have been the murderer, even though everyone knows that not to be the case. the lawyer proceeds to investigate and in doing so his whole life begins to unravel and the reality of what actually happened becomes less and less clear. it comes out later on that there may have actually be a motivation for the crime, and that the whole thing might have been related to the politician's business dealings, but it's kept ambiguous and the more we find out about it the more questions are raised. then at the very end of the book there's a section with durrenmatt himself meeting some of the characters and talking about how he found the rest of the book in manuscript form which raises even more questions about the reality of the situation. cool stuff and there's also a lot of dry satire of swiss society and some funny characterisation throughout.
August 20, 2016
A respected elderly government official strolls into a crowded restaurant during the dinner hour, shoots a prominent professor dead right into his tournedos, and strolls out again. After some initial confusion and a ridiculously bungled man-hunt the man is brought before the judges, convicted, and sentenced to a lengthy jail term which strangely he seems to enjoy immensely. Months later he hires our narrator, a struggling young attorney to prove that someone else committed the crime. The subsequent twists and turns were often confusing but entertaining.
The author started this novel in the 50s and finished it in the 80s but if I didn't know that you could easily convince me that he was riffing on the Simpson case. As it turns out his plot is a lot more complex than that sordid mess but I knocked this down from four stars to three for two reasons. There is a paragraph late in the book that is, I kid you not, nineteen pages long. And I really did not like the epilogue chapter with Helene's point of view, for reasons I can't explain further without spoilers.
The author started this novel in the 50s and finished it in the 80s but if I didn't know that you could easily convince me that he was riffing on the Simpson case. As it turns out his plot is a lot more complex than that sordid mess but I knocked this down from four stars to three for two reasons. There is a paragraph late in the book that is, I kid you not, nineteen pages long. And I really did not like the epilogue chapter with Helene's point of view, for reasons I can't explain further without spoilers.
December 11, 2023
Κατ’ αρχάς, θέλω να δώσω συγχαρητήρια στον εκδοτικό οίκο για την εκτύπωση. Επιτέλους, όσον αφορά την εμφάνιση της σελίδας, το εσωτερικό περιθώριο (το οποίο είναι μεγαλύτερο από το εξωτερικό), δε σε αναγκάζει να “ξεκοιλιάσεις” το βιβλίο για να διαβάσεις τις ζυγές σελίδες . Επίσης, εκτιμούμε ότι οι υποσημειώσεις βρίσκονται στο τέλος της σελίδας και όχι στο τέλος του βιβλίου.
Πάμε στο κείμενο τώρα: αυτό, ακόμη και σε μετάφραση έχει ρυθμό, έναν γλυκό, χωρίς ασυνέχειες και διακοπές, υπνωτιστικό ρυθμό που σε απομονώνει ευχάριστα “από την αδυσώπητη επίγνωση του πραγματικού” (sic).
Ο συγγραφέας ανήκει σε μια εποχή όπου κυριαρχούσε το πνεύμα, το φλέγμα και το έξυπνο λογοπαίγνιο. Είναι με την καλή έννοια, ένας “λογάς” και όχι μόνο, ένας “αλαζόνας” συγγραφέας αλλά και ένας ταπεινός γραφιάς όπου δεν έχει και τόσο σημασία τι θέλεις να πει, αλλά πώς το λέει. Κρίμα, λοιπόν, που δεν κατέχω τη Γερμανική (μιλώ Ελληνικά, Aγγλικά και Κλίγκον), ώστε διαβάζοντας στο πρωτότυπο να εκτιμήσω το παιγνιώδες ύφος και το αστραφτερό χιούμορ των λογοπαιγνίων. Δεν υπονοούμε τίποτα αρνητικό για την ποιότητα της μετάφρασης και την αναγνωστική ανταπόκριση του Άγγελου Παρθένη κατά την ανακωδίκευσή του κειμένου σε άλλη γλώσσα. Το ίδιο το έργο σε νανουρίζει με τη μη γραμμική μυθοπλασία και σε αναγκάζει σε άκρα ενσυναίσθηση προς τον επιρρεπή σε έξεις και (χαλαρά) ήθη (αντι)ήρωα - αφηγητή. Ο τελευταίος είναι φαινομενικά κυνικός, αλλά αποδεικνύεται απρόσμενα ρομαντικός και ανέλπιστα εμμονικός με την έννοια της δικαιοσύνης. Είναι ένας πραγματικός Δον Κιχώτης χωρίς καν πανοπλία και άλογο. Η για λίγο κατοχή μιας Πόρσε και φυσικά, ενός Φολκς Βάγκεν της δεκαετίας του 50, δεν προσεγγίζουν καν το επίπεδο ενός Ροσινάντε. Μετά το θράσος και την αναίδεια που επέδειξε ο πρωταγωνιστής της μυθοπλασίας, με το να διακατέχεται από αίσθημα πραγματικής δικαιοσύνης, συντρίβεται, γελοιοποιείται και ταπεινώνεται. Αυτά, σε συνδυασμό με μια ερωτική απογοήτευση, τον οδηγούν ευλόγως στο να αυτοκτονεί συστηματικά με αλκοόλ και να αναζητεί παρηγοριά και στοργή σε αγκαλιές σπαρακτικά εφήμερες.
Ο έτερος υδραργυρικός ήρωας του μυθιστορήματος ��ζαακ Κόλερ κάθε άλλο παρά είναι θύμα περιστάσεων. Ο επίθετος ρόλος του και τα πολυώνυμα προσωπεία του δεν συνάδουν με το κοινωνικό ταξικό ήθος, την έξη - habitus ως μηχανισμού γένεσης συμπεριφορών, στάσεων και πρακτικών. Καθορίζει το δικό του μέλλον, αλλά και την προβλέψιμη μοίρα των θεωρούμενων ως ανταγωνιστών του, χωρίς θυμό και ταραχή, με χάρη και αριστοτεχνικές σπόντες ακριβείας σαν σε ένα παιχνίδι μπιλιάρδου, χλευάζοντας απόλυτα τη Δικαιοσύνη, η οποία παρακολουθεί ωχρή και ανήμπορη και συνάμα εφησυχασμένη στη μακαριότητα των κεκτημένων τύπων και αναχρονισμών της.
Είδα και την ταινία που βασίζεται στο βιβλίο. Δυστυχώς η ταινία ήταν στα Γερμανικά με γερμανικούς υπότιτλους. Ουσιαστικά, λοιπόν, έμεινα μόνο στις εικόνες για να πάρω έστω μια γεύση της «αστραπιαίας αιωνιότητας» της κινηματογραφικής αφήγησης. Εκεί ο σκηνοθέτης υπονόησε εμμέσως πλην σαφώς και αιμομικτική σχέση του επίτιμου δόκτορα Ίζαακ Κόλερ με την κόρη του Έλεν, κάτι που στο βιβλίο δεν εμφανίζεται ούτε καν ως νύξη.
Αγοράστε το αξιοδιάβαστο βιβλίο και, οι γερμανομαθείς, ας δούνε και την ταινία (έστω και μόνο για τον εκπληκτικό Maximilian Schell) και όπως λένε, “μην κρίνετε ένα βιβλίο από την ταινία του”.
Πάμε στο κείμενο τώρα: αυτό, ακόμη και σε μετάφραση έχει ρυθμό, έναν γλυκό, χωρίς ασυνέχειες και διακοπές, υπνωτιστικό ρυθμό που σε απομονώνει ευχάριστα “από την αδυσώπητη επίγνωση του πραγματικού” (sic).
Ο συγγραφέας ανήκει σε μια εποχή όπου κυριαρχούσε το πνεύμα, το φλέγμα και το έξυπνο λογοπαίγνιο. Είναι με την καλή έννοια, ένας “λογάς” και όχι μόνο, ένας “αλαζόνας” συγγραφέας αλλά και ένας ταπεινός γραφιάς όπου δεν έχει και τόσο σημασία τι θέλεις να πει, αλλά πώς το λέει. Κρίμα, λοιπόν, που δεν κατέχω τη Γερμανική (μιλώ Ελληνικά, Aγγλικά και Κλίγκον), ώστε διαβάζοντας στο πρωτότυπο να εκτιμήσω το παιγνιώδες ύφος και το αστραφτερό χιούμορ των λογοπαιγνίων. Δεν υπονοούμε τίποτα αρνητικό για την ποιότητα της μετάφρασης και την αναγνωστική ανταπόκριση του Άγγελου Παρθένη κατά την ανακωδίκευσή του κειμένου σε άλλη γλώσσα. Το ίδιο το έργο σε νανουρίζει με τη μη γραμμική μυθοπλασία και σε αναγκάζει σε άκρα ενσυναίσθηση προς τον επιρρεπή σε έξεις και (χαλαρά) ήθη (αντι)ήρωα - αφηγητή. Ο τελευταίος είναι φαινομενικά κυνικός, αλλά αποδεικνύεται απρόσμενα ρομαντικός και ανέλπιστα εμμονικός με την έννοια της δικαιοσύνης. Είναι ένας πραγματικός Δον Κιχώτης χωρίς καν πανοπλία και άλογο. Η για λίγο κατοχή μιας Πόρσε και φυσικά, ενός Φολκς Βάγκεν της δεκαετίας του 50, δεν προσεγγίζουν καν το επίπεδο ενός Ροσινάντε. Μετά το θράσος και την αναίδεια που επέδειξε ο πρωταγωνιστής της μυθοπλασίας, με το να διακατέχεται από αίσθημα πραγματικής δικαιοσύνης, συντρίβεται, γελοιοποιείται και ταπεινώνεται. Αυτά, σε συνδυασμό με μια ερωτική απογοήτευση, τον οδηγούν ευλόγως στο να αυτοκτονεί συστηματικά με αλκοόλ και να αναζητεί παρηγοριά και στοργή σε αγκαλιές σπαρακτικά εφήμερες.
Ο έτερος υδραργυρικός ήρωας του μυθιστορήματος ��ζαακ Κόλερ κάθε άλλο παρά είναι θύμα περιστάσεων. Ο επίθετος ρόλος του και τα πολυώνυμα προσωπεία του δεν συνάδουν με το κοινωνικό ταξικό ήθος, την έξη - habitus ως μηχανισμού γένεσης συμπεριφορών, στάσεων και πρακτικών. Καθορίζει το δικό του μέλλον, αλλά και την προβλέψιμη μοίρα των θεωρούμενων ως ανταγωνιστών του, χωρίς θυμό και ταραχή, με χάρη και αριστοτεχνικές σπόντες ακριβείας σαν σε ένα παιχνίδι μπιλιάρδου, χλευάζοντας απόλυτα τη Δικαιοσύνη, η οποία παρακολουθεί ωχρή και ανήμπορη και συνάμα εφησυχασμένη στη μακαριότητα των κεκτημένων τύπων και αναχρονισμών της.
Είδα και την ταινία που βασίζεται στο βιβλίο. Δυστυχώς η ταινία ήταν στα Γερμανικά με γερμανικούς υπότιτλους. Ουσιαστικά, λοιπόν, έμεινα μόνο στις εικόνες για να πάρω έστω μια γεύση της «αστραπιαίας αιωνιότητας» της κινηματογραφικής αφήγησης. Εκεί ο σκηνοθέτης υπονόησε εμμέσως πλην σαφώς και αιμομικτική σχέση του επίτιμου δόκτορα Ίζαακ Κόλερ με την κόρη του Έλεν, κάτι που στο βιβλίο δεν εμφανίζεται ούτε καν ως νύξη.
Αγοράστε το αξιοδιάβαστο βιβλίο και, οι γερμανομαθείς, ας δούνε και την ταινία (έστω και μόνο για τον εκπληκτικό Maximilian Schell) και όπως λένε, “μην κρίνετε ένα βιβλίο από την ταινία του”.
March 22, 2021
Interesting concept - a very public murder; a known killer; an unknown motive; an disorientating plot; the verdict - "justice can be restored only by a crime".
The plot is very disorientating - one never knows whether we are looking back, looking forward, or are in the moment. This may be as a result of the length of time it took to complete the novel; instead the story weaves and totters like its alcoholic narrator. The twist at the end ... clever.
The plot is very disorientating - one never knows whether we are looking back, looking forward, or are in the moment. This may be as a result of the length of time it took to complete the novel; instead the story weaves and totters like its alcoholic narrator. The twist at the end ... clever.
November 18, 2018
It doesn’t paint me a picture, not once did I see an image in mind. In that case I will always dislike the book. There’s also a too frequent mentioning of names of characters you don’t get to know throughout the book. I wanna know a thought process of the main characters, didn’t happen, so couldn’t care less what would have happen to them. Bad book. Although I liked Der Verdacht.
October 14, 2021
Δε θέλω να είμαι υπερβολικός, λόγω του παρόντα ενθουσιασμού μου, αλλά αυτό είναι ένα βιβλίο το οποίο όταν το διαβάσεις δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα να σε πυροβολήσουν ενώ απολαμβάνεις τα φιλετάκια ροσινιόν με φασολάκια σε ένα από τα εστιατόρια της Ζυρίχης καπνίζοντας.
ΥΓ. Η μετάφραση με τις υποσημειώσεις της, εξαιρετική.
ΥΓ. Η μετάφραση με τις υποσημειώσεις της, εξαιρετική.
May 7, 2014
Above all others, this book is largely responsible for my having deep rooted reservations about justice in general and truth in particular. Can't recommend it enough.
abgebrochen
August 9, 2025YouTube: https://youtu.be/iroVFNAKPcs?si=SVF7h...
Ein Mord im feinen Zürcher Restaurant – und das vor Publikum. Der Täter? Ein angesehener Kantonsrat. Das Opfer? Ein Germanistik-Professor. Die Tat? Unbestreitbar – zumindest auf den ersten Blick. Doch anstatt sich auf sein Urteil abzufinden, beauftragt der Verurteilte aus dem Gefängnis heraus einen jungen, ziemlich mittellosen Anwalt, seinen Fall unter der Annahme neu zu untersuchen, er sei unschuldig. Und das, obwohl alle Beweise eindeutig scheinen und der Täter seine Tat gar nicht bestreitet und sich im Gefängnis offenbar pudelwohl fühlz. Der Anwalt – Spät – nimmt an, beginnt zu recherchieren und gerät dabei immer tiefer in ein Netz aus philosophischen Gedankenspielen, juristischen Fallstricken und eigenen Abgründen. Dabei verschwimmen die Grenzen zwischen Wahrheit, Gerechtigkeit und Wahn – und zwischen Vergangenheit und Gegenwart sowieso.
Ich habe das Buch nach 135 Seiten abgebrochen. Justiz ist wahrscheinlich ein literarisch klug komponiertes Werk mit vielen Schichten, doppelten Böden und einem gesellschaftskritischen Unterton, wie man ihn von Dürrenmatt erwartet. Nur leider hat es mich nicht erreicht.
Die Erzählstruktur hat mich – salopp gesagt – komplett aus dem Takt gebracht. Der Ich-Erzähler, also Anwalt Spät, springt wild durch die Zeit: mal erinnern wir uns, mal phantasieren wir, mal sind wir mitten im Geschehen – oder vielleicht doch nicht? Es fällt schwer, dem roten Faden zu folgen, vor allem, wenn man nicht bei jeder Seite 100 % geistig anwesend ist. Und bei Späts alkoholisiertem Zustand fragt man sich ohnehin irgendwann: Was ist hier eigentlich real?
Dazu kommt eine Vielzahl an Namen und Andeutungen, bei denen ich schnell den Überblick verloren habe. Die ganze Erzählweise wirkte auf mich eher wie ein Nebel aus juristischen Überlegungen, persönlichen Obsessionen und moralphilosophischen Paradoxen – der sicherlich spannend sein kann, wenn man in der Stimmung dafür ist. Ich war es nicht.
Und dann ist da noch das Ende – ja, ich habe mich spoilen lassen. Der große Twist, der alles neu ordnen soll, hat mich leider nicht überrascht oder gepackt, sondern eher enttäuscht. Was schade ist, weil Dürrenmatt ja eigentlich für seine pointierten, scharfen Enden bekannt ist. Umso froher war ich über die Entscheidung abzubrechen.
Justiz ist ein Buch für Leser:innen, die Lust haben auf ein intellektuelles Spiel mit Wahrheit und Recht, auf eine verschachtelte Erzählstruktur und auf tiefgründige Gedankenspiele – und die bereit sind, sich voll und ganz darauf einzulassen. Ich war es dieses Mal nicht. Für mich war das Buch zu verkopft, zu wirr – und manchmal darf man ein Buch auch einfach abbrechen, ohne dass es ein Urteil über dessen Qualität ist.
Ein Mord im feinen Zürcher Restaurant – und das vor Publikum. Der Täter? Ein angesehener Kantonsrat. Das Opfer? Ein Germanistik-Professor. Die Tat? Unbestreitbar – zumindest auf den ersten Blick. Doch anstatt sich auf sein Urteil abzufinden, beauftragt der Verurteilte aus dem Gefängnis heraus einen jungen, ziemlich mittellosen Anwalt, seinen Fall unter der Annahme neu zu untersuchen, er sei unschuldig. Und das, obwohl alle Beweise eindeutig scheinen und der Täter seine Tat gar nicht bestreitet und sich im Gefängnis offenbar pudelwohl fühlz. Der Anwalt – Spät – nimmt an, beginnt zu recherchieren und gerät dabei immer tiefer in ein Netz aus philosophischen Gedankenspielen, juristischen Fallstricken und eigenen Abgründen. Dabei verschwimmen die Grenzen zwischen Wahrheit, Gerechtigkeit und Wahn – und zwischen Vergangenheit und Gegenwart sowieso.
Ich habe das Buch nach 135 Seiten abgebrochen. Justiz ist wahrscheinlich ein literarisch klug komponiertes Werk mit vielen Schichten, doppelten Böden und einem gesellschaftskritischen Unterton, wie man ihn von Dürrenmatt erwartet. Nur leider hat es mich nicht erreicht.
Die Erzählstruktur hat mich – salopp gesagt – komplett aus dem Takt gebracht. Der Ich-Erzähler, also Anwalt Spät, springt wild durch die Zeit: mal erinnern wir uns, mal phantasieren wir, mal sind wir mitten im Geschehen – oder vielleicht doch nicht? Es fällt schwer, dem roten Faden zu folgen, vor allem, wenn man nicht bei jeder Seite 100 % geistig anwesend ist. Und bei Späts alkoholisiertem Zustand fragt man sich ohnehin irgendwann: Was ist hier eigentlich real?
Dazu kommt eine Vielzahl an Namen und Andeutungen, bei denen ich schnell den Überblick verloren habe. Die ganze Erzählweise wirkte auf mich eher wie ein Nebel aus juristischen Überlegungen, persönlichen Obsessionen und moralphilosophischen Paradoxen – der sicherlich spannend sein kann, wenn man in der Stimmung dafür ist. Ich war es nicht.
Und dann ist da noch das Ende – ja, ich habe mich spoilen lassen. Der große Twist, der alles neu ordnen soll, hat mich leider nicht überrascht oder gepackt, sondern eher enttäuscht. Was schade ist, weil Dürrenmatt ja eigentlich für seine pointierten, scharfen Enden bekannt ist. Umso froher war ich über die Entscheidung abzubrechen.
Justiz ist ein Buch für Leser:innen, die Lust haben auf ein intellektuelles Spiel mit Wahrheit und Recht, auf eine verschachtelte Erzählstruktur und auf tiefgründige Gedankenspiele – und die bereit sind, sich voll und ganz darauf einzulassen. Ich war es dieses Mal nicht. Für mich war das Buch zu verkopft, zu wirr – und manchmal darf man ein Buch auch einfach abbrechen, ohne dass es ein Urteil über dessen Qualität ist.
June 16, 2023
نمره ی دقیقتر ۳.۵
--
از کتاب هایی که برای تجربه ی ژانرهای متفاوت تری نسبت به همیشهم خوندم
--
کتاب روایت یک ماجرای معمایی از زبان یک وکیله(بجز فصل آخر که راوی فرق میکنه)
درواقع ماجرای یک قتل رو میخونیم که اول ساده به نظر میاد اما کم کم پیچیدهتر میشه و ابعاد بزرگتری پیدا میکنه.
یک نفر خیلی خونسرد و سریع و بدون سلام و کلام میره قتلی رو انجام میده که شاهد هم براش وجود داره.اما بعد به یکنفر پول میده تا -هرچند واضحه که قاتله-احتمالات دیگه رو بررسی کنه و ببینه دیگه کی ممکنه قاتل باشه.
ضمنا درونمایه داره درباره ی مفاهیم مهمی مثل عدالت و برابری و قانون صحبت میکنه و این درونمایه در بیشتر لحظات کتاب،گلدرشت نیست و فقط خواننده رو به شکل کلی درگیر میکنه.
مثلا یکجا وکیل معروف شهر میگه(نقل به مضمون):مهم نیست که وکیل خودش به عدالت یا به دستگاه متولی عدالت باور داره یا نه.مهم اینه که به عنوان وکیل ببینه راهی هست که موکلش محکوم نشه یا نه.
--
روند داستان یکم برام خسته کننده بود.و سرشار از اسم.من واقعا اسمارو خیلی زود یادم میره و چون چشمی میخونم برام سخته به خاطر سپردنشون.بعد این کتاب تا بقال سر کوچه هم اسم داشت.مثلا میگفت امروز رفتم به مغازه ی ممدآقا.و ممداقا دیگه هیچوقت هیچکاری در داستان نداشت!این تعدد اسم ها و شخصیت ها یکم برام آزاردهنده بود.
ریتم داستان هم اون اواسط یکم کند شده بود.
ضمن اینکه یه بخشی از داستان مربوط به تنفروشها و ایناست و در داستان بحث خوابیدن ادما باهمم مهمه.بعد با توجه به سانسور و اینا یکم داستان وسطاش از ریتم افتاده و اون هیجانات و گره هاش کمرنگ یا نامفهوم شدن.
--
اما امان از فصل سوم.امان از این پایان بندی.تا صفحه های اخر منتظر بودم بیام بنویسم که این کتاب الکی معروف شده و قابل پیشبینی بود و این داستانا.ولی آخرش نویسنده همینجوری پشت سر هم چیزی رو میکنه و غافلگیرت میکنه.واقعا پایان داستان قوی بود.یه بخش زیادی از کسالت اواسط داستان رو شست برد.
--
از متن کتاب:
آیا شیطان زادهی پندارِ پروردگار نیست برای توجیه خلفتی که ناموفق از کار درآمد؟
--
از کتاب هایی که برای تجربه ی ژانرهای متفاوت تری نسبت به همیشهم خوندم
--
کتاب روایت یک ماجرای معمایی از زبان یک وکیله(بجز فصل آخر که راوی فرق میکنه)
درواقع ماجرای یک قتل رو میخونیم که اول ساده به نظر میاد اما کم کم پیچیدهتر میشه و ابعاد بزرگتری پیدا میکنه.
یک نفر خیلی خونسرد و سریع و بدون سلام و کلام میره قتلی رو انجام میده که شاهد هم براش وجود داره.اما بعد به یکنفر پول میده تا -هرچند واضحه که قاتله-احتمالات دیگه رو بررسی کنه و ببینه دیگه کی ممکنه قاتل باشه.
ضمنا درونمایه داره درباره ی مفاهیم مهمی مثل عدالت و برابری و قانون صحبت میکنه و این درونمایه در بیشتر لحظات کتاب،گلدرشت نیست و فقط خواننده رو به شکل کلی درگیر میکنه.
مثلا یکجا وکیل معروف شهر میگه(نقل به مضمون):مهم نیست که وکیل خودش به عدالت یا به دستگاه متولی عدالت باور داره یا نه.مهم اینه که به عنوان وکیل ببینه راهی هست که موکلش محکوم نشه یا نه.
--
روند داستان یکم برام خسته کننده بود.و سرشار از اسم.من واقعا اسمارو خیلی زود یادم میره و چون چشمی میخونم برام سخته به خاطر سپردنشون.بعد این کتاب تا بقال سر کوچه هم اسم داشت.مثلا میگفت امروز رفتم به مغازه ی ممدآقا.و ممداقا دیگه هیچوقت هیچکاری در داستان نداشت!این تعدد اسم ها و شخصیت ها یکم برام آزاردهنده بود.
ریتم داستان هم اون اواسط یکم کند شده بود.
ضمن اینکه یه بخشی از داستان مربوط به تنفروشها و ایناست و در داستان بحث خوابیدن ادما باهمم مهمه.بعد با توجه به سانسور و اینا یکم داستان وسطاش از ریتم افتاده و اون هیجانات و گره هاش کمرنگ یا نامفهوم شدن.
--
اما امان از فصل سوم.امان از این پایان بندی.تا صفحه های اخر منتظر بودم بیام بنویسم که این کتاب الکی معروف شده و قابل پیشبینی بود و این داستانا.ولی آخرش نویسنده همینجوری پشت سر هم چیزی رو میکنه و غافلگیرت میکنه.واقعا پایان داستان قوی بود.یه بخش زیادی از کسالت اواسط داستان رو شست برد.
--
از متن کتاب:
آیا شیطان زادهی پندارِ پروردگار نیست برای توجیه خلفتی که ناموفق از کار درآمد؟
Displaying 1 - 30 of 150 reviews