What do you think?
Rate this book
Le Cycle de l'invisible #2
Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran
Französische Literatur in Reclams Roter Reihe: das ist der französische Originaltext – ungekürzt und unbearbeitet mit Worterklärungen am Fuß jeder Seite, Nachwort und Literaturhinweisen.
Paris in den 60er Jahren: Momo, gerade 13 Jahre alt, findet nach dem Tod seines Vaters in dem Ladenbesitzer Monsieur Ibrahim, dem "Araber an der Ecke", einen fürsorgenden Freund. Eine Geschichte vom Erwachsenwerden und vom Überwinden der Grenzen zwischen Kulturen und Religionen.
Paris in den 60er Jahren: Momo, gerade 13 Jahre alt, findet nach dem Tod seines Vaters in dem Ladenbesitzer Monsieur Ibrahim, dem "Araber an der Ecke", einen fürsorgenden Freund. Eine Geschichte vom Erwachsenwerden und vom Überwinden der Grenzen zwischen Kulturen und Religionen.
Paperback
First published June 13, 2001
253 people are currently reading
7327 people want to read
About the author
Éric-Emmanuel Schmitt
205 books3,936 followersEric-Emmanuel Schmitt is a Franco-Belgian playwright, short story writer and novelist, as well as a film director. His plays have been staged in over fifty countries all over the world.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,850 reviews
April 8, 2021
ربما لأنني شاهدت الفيلم في البداية
ارتبطت شخصية إبراهيم وجها وصوتا وصفات
بالرائع الراحل
عمر الشريف
وأنت لا تعرف ما الذي يفعله صوت عمر الشريف بي
وخصوصا في شيخوخته
وهكذا اكتسبت الرواية بعدا جديدا وأفضلية مسبقة
يتبنى إبراهيم المسلم الفتى مومو اليهودي اليتيم
ويرتحل وإياه في رحلة قد نعتبرها اكتشافا للذات
وأنا حقا احب هذا النوع من الحكايات
العلاقات الإنسانية بين أناس قد يختلفون في الظاهر
ولكننا جميعا تحت الجلد نفس الشخص
نفس الشخص الذي يحب ويتألم ويولد ويموت
::::::::::
هل مكان العبادة الذي يحمل رائحة الانسان والذي صنع من أجل الانسان يقرفك؟"
ان هناك بعض الأفكار الباريسية بداخلك
أما أنا فعطر الجوارب هذا يملؤني ثقة وتواضعا
انه يجعلني أقول لنفسي اني لست أفضل من جاري
"اني أشم نفسي,أشم أنفاسنا جميعا وبذلك أكون في أفضل حال
-على لسان إبراهيم في الرواية
---
الرواية لا تقلل من شأن أي دين
ولا تحض على الدخول في أي دين
بل إنها حتى لا تشجع على التصوف بمعناه المعروف
الرواية تتحدث عن حب الحياة
وحب البشر
كنا جميعا في برج بابل
جميع الأجناس والألوان
واخترعنا ألف شيء وشيء لنتفرق
ولنكره
ولنتميز
ولنتحارب
ولنتقاتل
والمؤلف يخبرك ببساطة متناهية أنه لا داعي لهذا كله
نحن في النهاية جميعا واحد
خلقنا إله واحد
ولذا اترك تعصبك وتحيزك وفكرتك المسبقة عن الأخلاق والعيب والحرام
وأحب من حولك
وارقص
الحي..اجعله ميتا:انه جسدك
الميت..اجعله حيا:انه قلبك
الحاضر..خبئه:انه الحياة الدنيا
الغائب..اجعله يحضر:انه الحياة الآخرة
الكائن..اجعله يؤؤل الي العدم
غير الكائن..اخلقه:انها النوايا
مولانا جلال الدين الرومي
October 31, 2023
LA CITTÀ DEGLI INCROCI
Omar Sharif/Ibrahim e Pierre Boulanger/Mosè nel film di François Dupeyron, 2004.
Parigi, anni ’50.
Mosè è un bambino ebreo abbandonato dalla madre alla nascita, che vive con il padre incapace di dimostrargli affetto, sempre preso dai suoi libri e dai ricordi dell’altro figlio.
L’economia domestica è magra, e Mosè si arrangia come può, qualche piccolo furto: anche nella drogheria d’angolo, bottega proprietà di un arabo, il Monsieur Ibrahim del titolo, aperta tutti i giorni dalle 8 del mattino a mezzanotte.
Monsieur Ibrahim è l’unico arabo in una via abitata da ebrei, tra Rue Bleue e Rue de Paradis.
Tra l’anziano e il ragazzo nasce un’amicizia, nonostante i furtarelli che l’arabo lascia passare: il giovane non sorride mai, il vecchio invece sorride sempre, parla poco ma usa parole giuste. Mosè viene ribattezzato Momo perché è meno impegnativo.
Quando Mosè-Momo è lasciato anche dal padre, Monsieur Ibrahim lo accoglie, gli apre la casa e la sua religione, il Corano del titolo, cultura d’accoglienza.
In estate i due partono per un viaggio, diretti in Turchia, terra d’origine di Monsieur Ibrahim. È un viaggio nello spazio, da Parigi al Medio Oriente, e nel tempo perché Mosè-Momo, in compagnia di Monsieur Ibrahim, compie una crescita, un percorso interiore ed esistenziale.
Mosè scopre che gli adulti non sono tutti come suo padre, e scopre di non essere perfetto come il fratello maggiore tanto rimpianto dal padre, ma di essere comunque una persona di valore.
Mosè scopre anche che è il sorridere che rende felici, che se si vuole imparare qualcosa, non si legge un libro, si parla con qualcuno, che la bellezza è dappertutto, che quello che tu dai, Momo, è tuo per tutta la vita; e quello che non dai è perduto per sempre!
Monsieur Ibrahim incarna il padre che Mosè avrebbe voluto e il maestro.
L’anziano non tornerà indietro dal viaggio, il giovane rientrerà a Parigi per gestire la bottega aperta ogni giorno dalle 8 a mezzanotte.
Raccontata col tono di una parabola, è un apologo di culture e religione che si incontrano, di convivenza pacifica in tempi di convivenze difficili e violente.
Schmitt, però, esagera con miele melassa e ambrosia, usa un po’ troppe massime, tira via qualche passaggio: ecco perché mi sono fermato a tre stelle.
A me Schmitt piace a teatro (“Le visiteur”, “Piccoli crimini coniugali”) e mi piace quando parla, racconta i suoi libri e aneddoti vari, come fa durante le presentazioni.
Non sono un fan dello Schmitt romanziere, che si muove con scaltrezza sul sentiero della favola, senza sforzarsi troppo di non spiattellare l’intento morale.
Come nell’adattamento cinematografico, meglio la parte ambientata a Parigi, prima che l’arabo sufi dispieghi tutto il suo misticismo in un costante whishful thinking, peggiorato dall’aspetto on the road (un genere a se stante, non semplice inserirlo a metà trama).
Questa edizione è impreziosita da una postfazione di Goffredo Fofi, con tutti i pregi e le idiosincrasie che ho imparato a riconoscergli: tanta curiosità, tanta apertura improvvisamente limitata dalle sue irremovibili rigidità e chiusure ideologiche, dai suoi odi (qui, un esempio tra gli altri, …la scarsa causa della nouvelle vague, nuova onda cinematografica alla quale siamo invece ancora tutti debitori, e magari se ne facessero ancora di film con quell’acume e quel sentimento), il rimpianto per quello che fu (Parigi era Parigi quando lui la scopriva e imparava ad amarla, ora non esiste più, è solo mito - chissà cosa direbbero gli artisti che Parigi hanno vissuto e reso mitica nei decenni precedenti alla scoperta personale di Fofi?), il messaggio del ‘filosofo di Partinico’ che spunta quando parla di religione, tolleranza, violenza.
E, con tutto questo, l’ho trovata un aiuto alla lettura e alla comprensione del testo: ascolto sempre volentieri quello che Fofi dice e scrive. Con quei suoi sandali, il bastone, l’andatura arrancante, la borsa a tracolla, regala l’impressione di aver attraversato mondi culture paesi, tutti a piedi, imparando, conoscendo.
Omar Sharif/Ibrahim e Pierre Boulanger/Mosè nel film di François Dupeyron, 2004.
Parigi, anni ’50.
Mosè è un bambino ebreo abbandonato dalla madre alla nascita, che vive con il padre incapace di dimostrargli affetto, sempre preso dai suoi libri e dai ricordi dell’altro figlio.
L’economia domestica è magra, e Mosè si arrangia come può, qualche piccolo furto: anche nella drogheria d’angolo, bottega proprietà di un arabo, il Monsieur Ibrahim del titolo, aperta tutti i giorni dalle 8 del mattino a mezzanotte.
Monsieur Ibrahim è l’unico arabo in una via abitata da ebrei, tra Rue Bleue e Rue de Paradis.
Tra l’anziano e il ragazzo nasce un’amicizia, nonostante i furtarelli che l’arabo lascia passare: il giovane non sorride mai, il vecchio invece sorride sempre, parla poco ma usa parole giuste. Mosè viene ribattezzato Momo perché è meno impegnativo.
Quando Mosè-Momo è lasciato anche dal padre, Monsieur Ibrahim lo accoglie, gli apre la casa e la sua religione, il Corano del titolo, cultura d’accoglienza.
In estate i due partono per un viaggio, diretti in Turchia, terra d’origine di Monsieur Ibrahim. È un viaggio nello spazio, da Parigi al Medio Oriente, e nel tempo perché Mosè-Momo, in compagnia di Monsieur Ibrahim, compie una crescita, un percorso interiore ed esistenziale.
Mosè scopre che gli adulti non sono tutti come suo padre, e scopre di non essere perfetto come il fratello maggiore tanto rimpianto dal padre, ma di essere comunque una persona di valore.
Mosè scopre anche che è il sorridere che rende felici, che se si vuole imparare qualcosa, non si legge un libro, si parla con qualcuno, che la bellezza è dappertutto, che quello che tu dai, Momo, è tuo per tutta la vita; e quello che non dai è perduto per sempre!
Monsieur Ibrahim incarna il padre che Mosè avrebbe voluto e il maestro.
L’anziano non tornerà indietro dal viaggio, il giovane rientrerà a Parigi per gestire la bottega aperta ogni giorno dalle 8 a mezzanotte.
Raccontata col tono di una parabola, è un apologo di culture e religione che si incontrano, di convivenza pacifica in tempi di convivenze difficili e violente.
Schmitt, però, esagera con miele melassa e ambrosia, usa un po’ troppe massime, tira via qualche passaggio: ecco perché mi sono fermato a tre stelle.
A me Schmitt piace a teatro (“Le visiteur”, “Piccoli crimini coniugali”) e mi piace quando parla, racconta i suoi libri e aneddoti vari, come fa durante le presentazioni.
Non sono un fan dello Schmitt romanziere, che si muove con scaltrezza sul sentiero della favola, senza sforzarsi troppo di non spiattellare l’intento morale.
Come nell’adattamento cinematografico, meglio la parte ambientata a Parigi, prima che l’arabo sufi dispieghi tutto il suo misticismo in un costante whishful thinking, peggiorato dall’aspetto on the road (un genere a se stante, non semplice inserirlo a metà trama).
Questa edizione è impreziosita da una postfazione di Goffredo Fofi, con tutti i pregi e le idiosincrasie che ho imparato a riconoscergli: tanta curiosità, tanta apertura improvvisamente limitata dalle sue irremovibili rigidità e chiusure ideologiche, dai suoi odi (qui, un esempio tra gli altri, …la scarsa causa della nouvelle vague, nuova onda cinematografica alla quale siamo invece ancora tutti debitori, e magari se ne facessero ancora di film con quell’acume e quel sentimento), il rimpianto per quello che fu (Parigi era Parigi quando lui la scopriva e imparava ad amarla, ora non esiste più, è solo mito - chissà cosa direbbero gli artisti che Parigi hanno vissuto e reso mitica nei decenni precedenti alla scoperta personale di Fofi?), il messaggio del ‘filosofo di Partinico’ che spunta quando parla di religione, tolleranza, violenza.
E, con tutto questo, l’ho trovata un aiuto alla lettura e alla comprensione del testo: ascolto sempre volentieri quello che Fofi dice e scrive. Con quei suoi sandali, il bastone, l’andatura arrancante, la borsa a tracolla, regala l’impressione di aver attraversato mondi culture paesi, tutti a piedi, imparando, conoscendo.
December 1, 2024
LA CITTÀ DEGLI INCROCI
Omar Sharif/Ibrahim e Pierre Boulanger/Mosè nel film di François Dupeyron, 2004.
Parigi, anni ’50. Mosè è un bambino ebreo abbandonato dalla madre alla nascita, che vive con il padre incapace di dimostrargli affetto, sempre preso dai suoi libri e dai ricordi dell’altro figlio. L’economia domestica è magra, e Mosè si arrangia come può, qualche piccolo furto, anche nella drogheria d’angolo, bottega proprietà di un arabo, il Monsieur Ibrahim del titolo, aperta tutti i giorni dalle 8 del mattino a mezzanotte.
Monsieur Ibrahim è l’unico arabo in una via abitata da ebrei, tra Rue Bleue e Rue de Paradis. Tra l’anziano e il ragazzo nasce un’amicizia, nonostante i furtarelli che l’arabo lascia passare: il giovane non sorride mai, il vecchio invece sorride sempre, parla poco ma usa parole giuste. Mosè viene ribattezzato Momo perché è meno impegnativo.
Quando Mosè-Momo è lasciato anche dal padre, Monsieur Ibrahim lo accoglie, li apre la casa e la sua religione, il Corano del titolo, cultura d’accoglienza.
In estate i due partono per un viaggio, diretti in Turchia, terra d’origine di Monsieur Ibrahim. È un viaggio nello spazio, da Parigi al Medio Oriente, e nel tempo perché Mosè-Momo, in compagnia di Monsieur Ibrahim, compie una crescita, un percorso interiore ed esistenziale.
Mosè scopre che gli adulti non sono tutti come suo padre, e scopre di non essere perfetto come il fratello maggiore tanto rimpianto dal padre, ma di essere comunque una persona di valore.
Mosè scopre anche che è il sorridere che rende felici, che se si vuole imparare qualcosa, non si legge un libro, si parla con qualcuno, che la bellezza è dappertutto, che quello che tu dai, Momo, è tuo per tutta la vita; e quello che non dai è perduto per sempre!
Monsieur Ibrahim incarna il padre che Mosè avrebbe voluto e il maestro. L’anziano non tornerà indietro dal viaggio, il giovane rientrerà a Parigi per gestire la bottega aperta ogni giorno dalle 8 a mezzanotte.
Raccontata col tono di una parabola, è una storia di culture e religione che si incontrano, di convivenza pacifica in tempi di convivenze difficili e violente. Schmitt esagera con miele melassa e ambrosia, usa un po’ troppe massime, tira via qualche passaggio: ecco perché mi sono fermato a tre stelle.
A me Schmitt piace a teatro (“Le visiteur”, “Piccoli crimini coniugali”) e mi piace quando parla, racconta i suoi libri e aneddoti vari, come fa durante le presentazioni.
Non sono un fan dello Schmitt romanziere, che si muove con scaltrezza sul sentiero della favola e dell’apologo, senza sforzarsi troppo di non spiattellare l’intento morale.
Come nell’adattamento cinematografico, preferisco la parte ambientata a Parigi, prima che l’arabo sufi dispieghi tutto il suo misticismo in un costante whishful thinking, peggiorato dall’aspetto on the road (un genere a se stante, non semplice inserirlo a metà trama).
Questa edizione è impreziosita da una postfazione di Goffredo Fofi, con tutti i pregi e le idiosincrasie che ho imparato a riconoscergli: tanta curiosità, tanta apertura improvvisamente limitata dalle sue irremovibili rigidità e chiusure ideologiche, dai suoi odi (qui, un esempio tra gli altri, …la scarsa causa della nouvelle vague, nuova onda cinematografica alla quale siamo invece ancora tutti debitori, e magari se ne facessero ancora di film con quell’acume e quel sentimento), il rimpianto per quello che fu (Parigi era Parigi quando lui la scopriva e imparava ad amarla, ora non esiste più, è solo mito - chissà cosa direbbero gli artisti che Parigi hanno vissuto e reso mitica nei decenni precedenti alla scoperta personale di Fofi?), il messaggio del ‘filosofo di Partinico’ che spunta quando parla di religione, tolleranza, violenza.
E, con tutto questo, l’ho trovata un aiuto alla lettura e alla comprensione del testo: ascolto sempre volentieri quello che Fofi dice e scrive. Con quei suoi sandali, il bastone, l’andatura arrancante, la borsa a tracolla, regala l’impressione di aver attraversato mondi culture paesi, tutti a piedi, imparando, conoscendo.
Omar Sharif/Ibrahim e Pierre Boulanger/Mosè nel film di François Dupeyron, 2004.
Parigi, anni ’50. Mosè è un bambino ebreo abbandonato dalla madre alla nascita, che vive con il padre incapace di dimostrargli affetto, sempre preso dai suoi libri e dai ricordi dell’altro figlio. L’economia domestica è magra, e Mosè si arrangia come può, qualche piccolo furto, anche nella drogheria d’angolo, bottega proprietà di un arabo, il Monsieur Ibrahim del titolo, aperta tutti i giorni dalle 8 del mattino a mezzanotte.
Monsieur Ibrahim è l’unico arabo in una via abitata da ebrei, tra Rue Bleue e Rue de Paradis. Tra l’anziano e il ragazzo nasce un’amicizia, nonostante i furtarelli che l’arabo lascia passare: il giovane non sorride mai, il vecchio invece sorride sempre, parla poco ma usa parole giuste. Mosè viene ribattezzato Momo perché è meno impegnativo.
Quando Mosè-Momo è lasciato anche dal padre, Monsieur Ibrahim lo accoglie, li apre la casa e la sua religione, il Corano del titolo, cultura d’accoglienza.
In estate i due partono per un viaggio, diretti in Turchia, terra d’origine di Monsieur Ibrahim. È un viaggio nello spazio, da Parigi al Medio Oriente, e nel tempo perché Mosè-Momo, in compagnia di Monsieur Ibrahim, compie una crescita, un percorso interiore ed esistenziale.
Mosè scopre che gli adulti non sono tutti come suo padre, e scopre di non essere perfetto come il fratello maggiore tanto rimpianto dal padre, ma di essere comunque una persona di valore.
Mosè scopre anche che è il sorridere che rende felici, che se si vuole imparare qualcosa, non si legge un libro, si parla con qualcuno, che la bellezza è dappertutto, che quello che tu dai, Momo, è tuo per tutta la vita; e quello che non dai è perduto per sempre!
Monsieur Ibrahim incarna il padre che Mosè avrebbe voluto e il maestro. L’anziano non tornerà indietro dal viaggio, il giovane rientrerà a Parigi per gestire la bottega aperta ogni giorno dalle 8 a mezzanotte.
Raccontata col tono di una parabola, è una storia di culture e religione che si incontrano, di convivenza pacifica in tempi di convivenze difficili e violente. Schmitt esagera con miele melassa e ambrosia, usa un po’ troppe massime, tira via qualche passaggio: ecco perché mi sono fermato a tre stelle.
A me Schmitt piace a teatro (“Le visiteur”, “Piccoli crimini coniugali”) e mi piace quando parla, racconta i suoi libri e aneddoti vari, come fa durante le presentazioni.
Non sono un fan dello Schmitt romanziere, che si muove con scaltrezza sul sentiero della favola e dell’apologo, senza sforzarsi troppo di non spiattellare l’intento morale.
Come nell’adattamento cinematografico, preferisco la parte ambientata a Parigi, prima che l’arabo sufi dispieghi tutto il suo misticismo in un costante whishful thinking, peggiorato dall’aspetto on the road (un genere a se stante, non semplice inserirlo a metà trama).
Questa edizione è impreziosita da una postfazione di Goffredo Fofi, con tutti i pregi e le idiosincrasie che ho imparato a riconoscergli: tanta curiosità, tanta apertura improvvisamente limitata dalle sue irremovibili rigidità e chiusure ideologiche, dai suoi odi (qui, un esempio tra gli altri, …la scarsa causa della nouvelle vague, nuova onda cinematografica alla quale siamo invece ancora tutti debitori, e magari se ne facessero ancora di film con quell’acume e quel sentimento), il rimpianto per quello che fu (Parigi era Parigi quando lui la scopriva e imparava ad amarla, ora non esiste più, è solo mito - chissà cosa direbbero gli artisti che Parigi hanno vissuto e reso mitica nei decenni precedenti alla scoperta personale di Fofi?), il messaggio del ‘filosofo di Partinico’ che spunta quando parla di religione, tolleranza, violenza.
E, con tutto questo, l’ho trovata un aiuto alla lettura e alla comprensione del testo: ascolto sempre volentieri quello che Fofi dice e scrive. Con quei suoi sandali, il bastone, l’andatura arrancante, la borsa a tracolla, regala l’impressione di aver attraversato mondi culture paesi, tutti a piedi, imparando, conoscendo.
August 26, 2025
The Art of Smiling
What a beautiful love story involving a jewish teenager and a middle aged Muslim💕
And... at this very moment... after this startling beginning, I believe a short explanation is required — long enough to avoid that menacing wave of negative thoughts that I feel coming my way:
"A love story between a middle aged guy and a teen?!"
"What does she mean by that?!"
"Gosh! What a pervert!”...
In my defense, I feel obliged to say, that I'm definitely not a pervert, and I intend to prove it in the following lines of this review:
As we all know, love is a feeling that expresses itself in a wide variety of ways. Among them, is the love between father and son, and that's the one I definitely mean: Moses, a young jewish boy, whose mother was not around and whose real father didn't know much about affection, needed someone to love him and guide him along his life path. Or, to put it clear and simple, he needed a parent substitute.
Since whenever something is truly needed, life itself finds a way to provide it, our Moses got himself a male parent in the person of Ibrahim - a quite peculiar grocer, who found great joy in the flowers of Quran. In simple words, Ibrahim was using the gem of religion, to embellish life. This musslim grocer, was standing for Moses unaffectionate father - he was his tutor and his master, and among other things, he taught him the art of smiling...
This book is passing a quite positive message - in here, we find religion as a source of harmony, instead of segregation. After all, one of religion's purposes is to guide us into better beings, although in our era, it's something frequently forgotten.
In this story, the author recovers the core of religion, and somehow, he shows us how to use it as a contribution to a better world...
I'm not religious but that's ok with me 👍
It's a brilliant idea you got there, Mr. Schmitt!
You have my 100 per cent support 🌟🌟🌟🌟🌟
What a beautiful love story involving a jewish teenager and a middle aged Muslim💕
And... at this very moment... after this startling beginning, I believe a short explanation is required — long enough to avoid that menacing wave of negative thoughts that I feel coming my way:
"A love story between a middle aged guy and a teen?!"
"What does she mean by that?!"
"Gosh! What a pervert!”...
In my defense, I feel obliged to say, that I'm definitely not a pervert, and I intend to prove it in the following lines of this review:
As we all know, love is a feeling that expresses itself in a wide variety of ways. Among them, is the love between father and son, and that's the one I definitely mean: Moses, a young jewish boy, whose mother was not around and whose real father didn't know much about affection, needed someone to love him and guide him along his life path. Or, to put it clear and simple, he needed a parent substitute.
Since whenever something is truly needed, life itself finds a way to provide it, our Moses got himself a male parent in the person of Ibrahim - a quite peculiar grocer, who found great joy in the flowers of Quran. In simple words, Ibrahim was using the gem of religion, to embellish life. This musslim grocer, was standing for Moses unaffectionate father - he was his tutor and his master, and among other things, he taught him the art of smiling...
This book is passing a quite positive message - in here, we find religion as a source of harmony, instead of segregation. After all, one of religion's purposes is to guide us into better beings, although in our era, it's something frequently forgotten.
In this story, the author recovers the core of religion, and somehow, he shows us how to use it as a contribution to a better world...
I'm not religious but that's ok with me 👍
It's a brilliant idea you got there, Mr. Schmitt!
You have my 100 per cent support 🌟🌟🌟🌟🌟
May 9, 2015
FEEL-GOOD INTERNATIONAL BESTSELLER STARTER KIT
Contents: 1 DorkyDorable™ hero, 2 emotionally unavailable parents, 1 father-figure, 3 Heart-O-Gold™ hookers, 1 road trip, 1 moving death scene, 1 bitter-sweet ending, synthetic Eastern wisdom, wry humor.
Full assembly instructions included. Guaranteed comprehensible even to Oprah fans.
Contents: 1 DorkyDorable™ hero, 2 emotionally unavailable parents, 1 father-figure, 3 Heart-O-Gold™ hookers, 1 road trip, 1 moving death scene, 1 bitter-sweet ending, synthetic Eastern wisdom, wry humor.
Full assembly instructions included. Guaranteed comprehensible even to Oprah fans.
January 3, 2022
A Pólvora da Paz
A mim, que sou uma pessoa de todo não religiosa, sucede esporadicamente ser assaltada por essa ilustre dita cuja, que dá pelo nome de religião!
Quando assim é, sinto-me arrastada por uma onda que me projecta para lá das minhas águas territoriais.
Não que tal me cause qualquer mossa, pois perder-me aqui e ali em reflexões, é o meu hobby de eleição!
E desta feita, a onda de que vos falo, trouxe-me esta pequena história que versa sobre um relacionamento perfeito entre um muçulmano e um judeu!
Relacionamento Perfeito?!
Entre um muçulmano e um judeu?!
Sim! O que à partida parece combinar que nem azeite e água, revela-se perfeito se sondarmos mais fundo:
Moses, um adolescente judeu, tem um pai pouco versado em afecto e uma mãe que não paira por perto, o que na prática, significa simplesmente, que Moses é pouco mais que órfão!
E sendo ele ainda tão jovem, carece desesperadamente de alguém que o ame e oriente -- um tutor, um preceptor... -- alguém capaz de substituir minimamente os pais ausentes...
E como a vida é generosa no que toca a providenciar o que é realmente necessário, Moses encontra um pseudo-pai, na figura do Sr. Ibrahim -- um muçulmano de meia idade, sem filhos. Um personagem peculiar e agradável, mestre na arte de sorrir, e que aprendeu a embelezar a vida, com as flores que colheu no seu Corão!
Ora digam lá se afinal, este Sr. Ibrahim-Muçulmano não combina tão bem com o jovem Moses-Judeu?!...
O judaísmo e o islamismo são ambos religiões.
E toda e qualquer religião, promove o amor incondicional e a entre-ajuda, incentivando-nos a ser melhores e uns para os outros.
Pois é isso que este livrinho adorável ilustra tão claramente!
O seu autor recupera aqui, os fundamentos religiosos genuínos:
A religião como fonte de harmonia e amor incondicional, ao invés dum culto segregacionista e motivo de discórdia intemporal.
Assim, Mr. Schmitt, mesmo não sendo religiosa, só posso apoiar e louvar esta sua brilhante iniciativa.
Quem encontrou uma receita capaz de juntar um judeu e um muçulmano, descobriu a pólvora -- não da guerra, pois essa já há muito que não é novidade, mas da paz!!! 😉👍
A mim, que sou uma pessoa de todo não religiosa, sucede esporadicamente ser assaltada por essa ilustre dita cuja, que dá pelo nome de religião!
Quando assim é, sinto-me arrastada por uma onda que me projecta para lá das minhas águas territoriais.
Não que tal me cause qualquer mossa, pois perder-me aqui e ali em reflexões, é o meu hobby de eleição!
E desta feita, a onda de que vos falo, trouxe-me esta pequena história que versa sobre um relacionamento perfeito entre um muçulmano e um judeu!
Relacionamento Perfeito?!
Entre um muçulmano e um judeu?!
Sim! O que à partida parece combinar que nem azeite e água, revela-se perfeito se sondarmos mais fundo:
Moses, um adolescente judeu, tem um pai pouco versado em afecto e uma mãe que não paira por perto, o que na prática, significa simplesmente, que Moses é pouco mais que órfão!
E sendo ele ainda tão jovem, carece desesperadamente de alguém que o ame e oriente -- um tutor, um preceptor... -- alguém capaz de substituir minimamente os pais ausentes...
E como a vida é generosa no que toca a providenciar o que é realmente necessário, Moses encontra um pseudo-pai, na figura do Sr. Ibrahim -- um muçulmano de meia idade, sem filhos. Um personagem peculiar e agradável, mestre na arte de sorrir, e que aprendeu a embelezar a vida, com as flores que colheu no seu Corão!
Ora digam lá se afinal, este Sr. Ibrahim-Muçulmano não combina tão bem com o jovem Moses-Judeu?!...
O judaísmo e o islamismo são ambos religiões.
E toda e qualquer religião, promove o amor incondicional e a entre-ajuda, incentivando-nos a ser melhores e uns para os outros.
Pois é isso que este livrinho adorável ilustra tão claramente!
O seu autor recupera aqui, os fundamentos religiosos genuínos:
A religião como fonte de harmonia e amor incondicional, ao invés dum culto segregacionista e motivo de discórdia intemporal.
Assim, Mr. Schmitt, mesmo não sendo religiosa, só posso apoiar e louvar esta sua brilhante iniciativa.
Quem encontrou uma receita capaz de juntar um judeu e um muçulmano, descobriu a pólvora -- não da guerra, pois essa já há muito que não é novidade, mas da paz!!! 😉👍
April 13, 2024
خفيفة ، بسيطة
عن علاقة العجوز ابراهيم المسلم و ميمو الصبى اليهودى ( الديانة ليست الاساس فاليهودى لا يعلم شيئا عن ديانته والمسلم لايلتزم بتعاليم دينه بالمعنى الكامل ) والرواية لاتركز على جزئية الديانة بقدر ماتهتم بتطور العلاقة والحديث بينهما رغم اختلاف الاجيال والديانة وكيف يتأثر ميمو بعلاقته بالعجوز
ملحوظة : من يرغب فى قرائتها فليترك المقدمة للنهاية
monsieur ibrahim
الفيلم المأخوذ عن الرواية بطولة عمر الشريف
١٧ / ٥ / ٢٠٢٠
عن علاقة العجوز ابراهيم المسلم و ميمو الصبى اليهودى ( الديانة ليست الاساس فاليهودى لا يعلم شيئا عن ديانته والمسلم لايلتزم بتعاليم دينه بالمعنى الكامل ) والرواية لاتركز على جزئية الديانة بقدر ماتهتم بتطور العلاقة والحديث بينهما رغم اختلاف الاجيال والديانة وكيف يتأثر ميمو بعلاقته بالعجوز
ملحوظة : من يرغب فى قرائتها فليترك المقدمة للنهاية
monsieur ibrahim
الفيلم المأخوذ عن الرواية بطولة عمر الشريف
١٧ / ٥ / ٢٠٢٠
January 1, 2018
هذه الجمال الذي أبهرني به إريك إيمانويل شميت بالسيد إبراهيم العربي الذي يبحث السكينة في ذلك الحي القابع في باريس حيث الأغلبية البلوتاريية وذلك التعايش والحب بينه وبين الصبي الذي أنتشل هذا المسن من الوقـوع في أي مأزق في صـخـب تلك الحياة البارسية فسلّمه قلبه وعندما مات سلّمه كل مايملك.
الأنضولي التركي يفيض قلبه حبًا ذلك الحب القادم من تصوفه فالمسلم هنا في الرواية ليس عربيًا ولم يقحم الروائي الفرنسي حتى العرب القريبرن منهم كشخصية المسلم الجزائري والتونسي كأحد النماذج المتوفرة بكثرة في الحياة الفرنسية لكن أستل شخصية هادئة بسيطة مسالم تؤثر السلم على كبر سنها.
تبدأ الرواية بزيارة مومس – عاهرة – أفضل كلمة عاهرة.. إلتقاء حرفي الـ(ع) و(هـ) في الجذر (عهر) أجده جرسها الموسيقي يقع في أذني ببلاغة أكثر... حسنًا تبدأ الرواية بزيارة عاهرة وتنتهي في المشاهد الأخيرة بتجليات صوفية، ومابينهما التسامح والتعايش والقدرة على التغيير. من مسن مسلم لفتى يهودي ورث خصال والده في نظرته للناس وتفسيرات خاطئة لسلوك الآخر خصوص ذلك المسن الـ(مجرد عربي) لكن ذلك العربي يتعّهد الصبي بالتغيير بداية من سلوك السرقة التي أنتهجه الفتى لأكثر من عاميين دون أن يفضحه حتى أبسط الأشياء الإبتسامة.
رسالة الرواية – بالنسبة لي – تجاوزت مسألة التعايش السلمي بين أكثر من دين، ولم أنظر في نظرة المؤلف وفهمه لبعض النقاط الإسلام وهي النظرة الأوربية المختزلة في "الإسلام الإسمي : أي مجرد هوية شكل وجسد دون روح" لكنني نظرت لها من زاوية الـ
الـ
الــــــحـــــــــب..
2012م
الأنضولي التركي يفيض قلبه حبًا ذلك الحب القادم من تصوفه فالمسلم هنا في الرواية ليس عربيًا ولم يقحم الروائي الفرنسي حتى العرب القريبرن منهم كشخصية المسلم الجزائري والتونسي كأحد النماذج المتوفرة بكثرة في الحياة الفرنسية لكن أستل شخصية هادئة بسيطة مسالم تؤثر السلم على كبر سنها.
تبدأ الرواية بزيارة مومس – عاهرة – أفضل كلمة عاهرة.. إلتقاء حرفي الـ(ع) و(هـ) في الجذر (عهر) أجده جرسها الموسيقي يقع في أذني ببلاغة أكثر... حسنًا تبدأ الرواية بزيارة عاهرة وتنتهي في المشاهد الأخيرة بتجليات صوفية، ومابينهما التسامح والتعايش والقدرة على التغيير. من مسن مسلم لفتى يهودي ورث خصال والده في نظرته للناس وتفسيرات خاطئة لسلوك الآخر خصوص ذلك المسن الـ(مجرد عربي) لكن ذلك العربي يتعّهد الصبي بالتغيير بداية من سلوك السرقة التي أنتهجه الفتى لأكثر من عاميين دون أن يفضحه حتى أبسط الأشياء الإبتسامة.
رسالة الرواية – بالنسبة لي – تجاوزت مسألة التعايش السلمي بين أكثر من دين، ولم أنظر في نظرة المؤلف وفهمه لبعض النقاط الإسلام وهي النظرة الأوربية المختزلة في "الإسلام الإسمي : أي مجرد هوية شكل وجسد دون روح" لكنني نظرت لها من زاوية الـ
الـ
الــــــحـــــــــب..
2012م
November 23, 2024
دلم میخواد دوباره شبی یه نمایشنامه بخونم :(
June 5, 2017
شیرین ، جذاب و خواندنی.چقدر لذت بردم از داستان موسیو ابراهیم و موسی.دلنشین و کوتاه، در عین حال پر از جمله های نابی که جان می دهد آنها را گوشه ی دفترت بنویسی تا هر وقت غصه داشتی سری به آنها بزنی و حال دلت تازه شود
بخش های زیبایی از کتاب
بيشتر می خنديد و کمتر حرف ميزد
----
با ادب بودن چيز خوبيه. مهربون بودن اما بهتره. يه بار سعی کن لبخند بزنی،
اون وقت می بينی چی ميشه
----
اين لبخنده که آدم رو خوشبخت می کنه
----
کسی که می خواد چيزی ياد بگيره سراغ کتاب ها نمی ره. آدم هايی رو پيدا می
کنه که می شه باهاشون حرف زد. من به کتاب ها اعتقادی ندارم
----
اون چيزی که می بخشی هميشه مال توست؛ اون چيزی که نگه می داری برای هميشه از
دستت رفته
----
دل آدم مثل يه پرنده می مونه که توی قفس تن زندونی شده. تو وقتی
می رقصی دلت مثل يه پرنده آواز می خونه، پرنده ای که آرزو می کنه با خدا يکی
بشه
----
شما مسيو ابراهيم يادتون هست که يه وقتی گياه بوديد؟
پس فکرمی کنی توی مغازه ام چه کار می کنم وقتی ساعت ها بدون حرکت روی چارپايه ام نشسته ام؟
----
زر را به سنگ محک نيازی نباشد، مس اما محتاج اوست
خود را تزکيه کن
آنچه زنده است بميران، و آن تن توست؛
و آنچه مرده است زنده کن، و آن دل توست؛
و آنچه غايب است حاضر کن، و آن آخرت است؛
و آنچه حاضر است غايب کن، و آن دنيا است؛
و آنچه هست بُود نيست کن، و آن هوا است؛
و آنچه نيست بُود هست کن، و آن نيت است
بخش های زیبایی از کتاب
بيشتر می خنديد و کمتر حرف ميزد
----
با ادب بودن چيز خوبيه. مهربون بودن اما بهتره. يه بار سعی کن لبخند بزنی،
اون وقت می بينی چی ميشه
----
اين لبخنده که آدم رو خوشبخت می کنه
----
کسی که می خواد چيزی ياد بگيره سراغ کتاب ها نمی ره. آدم هايی رو پيدا می
کنه که می شه باهاشون حرف زد. من به کتاب ها اعتقادی ندارم
----
اون چيزی که می بخشی هميشه مال توست؛ اون چيزی که نگه می داری برای هميشه از
دستت رفته
----
دل آدم مثل يه پرنده می مونه که توی قفس تن زندونی شده. تو وقتی
می رقصی دلت مثل يه پرنده آواز می خونه، پرنده ای که آرزو می کنه با خدا يکی
بشه
----
شما مسيو ابراهيم يادتون هست که يه وقتی گياه بوديد؟
پس فکرمی کنی توی مغازه ام چه کار می کنم وقتی ساعت ها بدون حرکت روی چارپايه ام نشسته ام؟
----
زر را به سنگ محک نيازی نباشد، مس اما محتاج اوست
خود را تزکيه کن
آنچه زنده است بميران، و آن تن توست؛
و آنچه مرده است زنده کن، و آن دل توست؛
و آنچه غايب است حاضر کن، و آن آخرت است؛
و آنچه حاضر است غايب کن، و آن دنيا است؛
و آنچه هست بُود نيست کن، و آن هوا است؛
و آنچه نيست بُود هست کن، و آن نيت است
December 12, 2009
I thought that Eric-Emmanuel Schmitt is like Frech Paul Coelho. But he suprised me that his books aren't so full of cheap spirituality. I loved Mister Ibrahim and flowers of Koran. No matter what religion we confess - if we get to know each other better, there can be friendship and love in propitious conditions.
February 4, 2017
خوشم وامد از کتاب...
البته خیلی من رو یاد «زندگی در پیش رو»ی رومن گاری انداخت.
خیلی کوتاه بود ولی حرفهای خوبی از موسیو ابراهیم شنیدم:
یا
که چند وقتیه همهش تو ذهنم تکرار میشه و شنیدنش این بار از زبون موسیو ابراهیم جالب بود؛ ای کاش زودتر این رو فهمیده بودم.
و
البته خیلی من رو یاد «زندگی در پیش رو»ی رومن گاری انداخت.
خیلی کوتاه بود ولی حرفهای خوبی از موسیو ابراهیم شنیدم:
«مومو، هرچه را که به دیگران بدهی، همیشه مالِ توست؛ چیزی را که نگه داری، برای همیشه از دست رفته است!»
یا
«مومو، جواب ندادن خودش یک جواب است.»
که چند وقتیه همهش تو ذهنم تکرار میشه و شنیدنش این بار از زبون موسیو ابراهیم جالب بود؛ ای کاش زودتر این رو فهمیده بودم.
و
«گرفتنِ جوابِ منفی آسان است، مومو. جواب مثبت را باید به دست آورد.»
October 25, 2022
O carte sensibilă și profundă, în stilul binecunoscut al lui Schmitt.
De data aceasta este despre curajul de a accepta adevarul si de a-ti cladi un prezent frumos pe bazele amarului. Este despre puterea exemplului și despre cât de important e să ai o mână care să te prindă atunci când nici măcar tu nu știi că vei cădea.
De data aceasta este despre curajul de a accepta adevarul si de a-ti cladi un prezent frumos pe bazele amarului. Este despre puterea exemplului și despre cât de important e să ai o mână care să te prindă atunci când nici măcar tu nu știi că vei cădea.
February 13, 2015
A charming story about forgiveness, love, humanity, religion without boundaries and at the same time, sad and funny.
March 17, 2016
تا قبل از این از اشمیت چیزی نخونده بودم
کمی فضای داستان هایی مثل "درخت زیبای من " و "زندگی در پیش رو " رو برام زنده کرد
نمی تونم بگم خیلی عالی و تاثیرگذار بود ولی تجربه ی بدی هم نبود
داستان اشنایی مسیو ابراهیم مسلمان با پسر یهودی تنهاییه که قبل تر توسط مادرش و بعدتر توسط پدرش رها شده. مسیو ابراهیم نگاه پسر رو به ��ندگی تغییر میده و به اصطلاح کمکش می کنه تا چشم به زیبایی های جهان باز کنه و مسیر زندگی اون رو برای همیشه تغییر میده. داستان خیلی باورپذیر نبود و با وجود تم اندوهناک حاکم بر داستان، وجود مسیو ابراهیم و طنز پردازیش جو رو مفرح می کرد
و این که با توجه به صوفی بودن مسیو ترغیب شدم تا بیشتر راجع به صوفی گری بدونم
از فیدیبو برای رایگان کردن این کتاب متشکرم :دی
کمی فضای داستان هایی مثل "درخت زیبای من " و "زندگی در پیش رو " رو برام زنده کرد
نمی تونم بگم خیلی عالی و تاثیرگذار بود ولی تجربه ی بدی هم نبود
داستان اشنایی مسیو ابراهیم مسلمان با پسر یهودی تنهاییه که قبل تر توسط مادرش و بعدتر توسط پدرش رها شده. مسیو ابراهیم نگاه پسر رو به ��ندگی تغییر میده و به اصطلاح کمکش می کنه تا چشم به زیبایی های جهان باز کنه و مسیر زندگی اون رو برای همیشه تغییر میده. داستان خیلی باورپذیر نبود و با وجود تم اندوهناک حاکم بر داستان، وجود مسیو ابراهیم و طنز پردازیش جو رو مفرح می کرد
و این که با توجه به صوفی بودن مسیو ترغیب شدم تا بیشتر راجع به صوفی گری بدونم
از فیدیبو برای رایگان کردن این کتاب متشکرم :دی
January 3, 2018
Translated into English as Monsieur Ibrahim and The Flowers of the Qur'an.
Moses (aka Momo) lives with his father in the Parisian Jewish quarter, lonely, sad and attempting to survive as best as he can. To supplement his "earnings", he steals from wherever he manages, often times from the store of one Mr. Ibrahim, the only Arab living in the Jewish quarter. Eventually the two form a tight friendship, and Mr. Ibrahim ends up "saving" Moses.
This was yet another highly recommended book, that just didn't do it for me. I was told it was a heart-warming story of a lonely Jewish boy saved by a Muslim, who teaches him the values of the Quran. That actually turned me off intially, because I absolutely HATE religious propaganda, especially in fiction. Luckily, it turned out that Mr. Ibrahim's ideals where more along the lines of common sense, rather than strictly religious.
But, that's where the charm of this book ends: with a nice idea. I was expecting to be touched by the story, to feel Momo's sadness and then witness his gradual transformation into a normal happy boy. I wanted to see his happy days alongside Mr. Ibrahim.
Unfortunately, all I got was an extremely superficial tale where life just went on fast-forward after the memorable experience of overcharging Brigitte Bardot for water. If someone had summarized the entire book for me, I'm not entirely certain I'd have had to read it at all.
Maybe things just got lost in translation, or perhaps I bought a shortened version. In the end, I was left thinking "that's it?".
2/5 stars for the idea, and some naive humor which made me giggle through it.
Moses (aka Momo) lives with his father in the Parisian Jewish quarter, lonely, sad and attempting to survive as best as he can. To supplement his "earnings", he steals from wherever he manages, often times from the store of one Mr. Ibrahim, the only Arab living in the Jewish quarter. Eventually the two form a tight friendship, and Mr. Ibrahim ends up "saving" Moses.
This was yet another highly recommended book, that just didn't do it for me. I was told it was a heart-warming story of a lonely Jewish boy saved by a Muslim, who teaches him the values of the Quran. That actually turned me off intially, because I absolutely HATE religious propaganda, especially in fiction. Luckily, it turned out that Mr. Ibrahim's ideals where more along the lines of common sense, rather than strictly religious.
But, that's where the charm of this book ends: with a nice idea. I was expecting to be touched by the story, to feel Momo's sadness and then witness his gradual transformation into a normal happy boy. I wanted to see his happy days alongside Mr. Ibrahim.
Unfortunately, all I got was an extremely superficial tale where life just went on fast-forward after the memorable experience of overcharging Brigitte Bardot for water. If someone had summarized the entire book for me, I'm not entirely certain I'd have had to read it at all.
Maybe things just got lost in translation, or perhaps I bought a shortened version. In the end, I was left thinking "that's it?".
2/5 stars for the idea, and some naive humor which made me giggle through it.
August 18, 2019
O nuvelă excelentă despre dragoste și iertare și cronica unei lumi privite prin ochii unui copil care reușește să supraviețuiască în ciuda abandonului. Un lucru nu am înțeles, cuvântul "roman" scris pe copertă având în vedere că textul nuvelei nu depășește 50 de pagini.
May 1, 2013
يا سلاام ؟؟ والله ؟؟ بجد يعني ؟؟ صحيح ؟؟
.
إريك شميت .. اللي حبيته في "أوسكار والسيدة وردية" بيقدِّم لي رواية تانية مختلفة خالص، تخليني ببساطة، أكرهه ..
بعد ما قريت الرواية القصيرة أيضًا بصيت على المقدمة العظيمة اللي كاتبها سلماوي، يمكن ألاقي فيها حاجة مختلفة ..
لاقيت نفسي بقول لاااا يا راجل ؟!!!
هوا ده بقى التقريب بين الأديان المزعوم ؟؟
وبعدين أنا نفسي أفهم حاجة فييين القرآن ولا زهور القرآن ف "أم" الرواية؟!!
...
دي محاولة فاشلة جدًا
عشان يقولوا إن المسلمين واليهود ممكن يتعايشوا مع بعض مثلاً ؟
..
لم أقتنع بالبطل اليهودي الطفل الصغير، ولا بالرجل الكبير "إبراهيم" .. ملاقيتوش غير إبراهيم يعني يا بعداا ... الذي زعم أنه صوفي ... حلاوتك !
..
.
.
الريفيو ده مهدى لصديكي مصطفى سليمان :)
.
إريك شميت .. اللي حبيته في "أوسكار والسيدة وردية" بيقدِّم لي رواية تانية مختلفة خالص، تخليني ببساطة، أكرهه ..
بعد ما قريت الرواية القصيرة أيضًا بصيت على المقدمة العظيمة اللي كاتبها سلماوي، يمكن ألاقي فيها حاجة مختلفة ..
لاقيت نفسي بقول لاااا يا راجل ؟!!!
هوا ده بقى التقريب بين الأديان المزعوم ؟؟
وبعدين أنا نفسي أفهم حاجة فييين القرآن ولا زهور القرآن ف "أم" الرواية؟!!
...
دي محاولة فاشلة جدًا
عشان يقولوا إن المسلمين واليهود ممكن يتعايشوا مع بعض مثلاً ؟
..
لم أقتنع بالبطل اليهودي الطفل الصغير، ولا بالرجل الكبير "إبراهيم" .. ملاقيتوش غير إبراهيم يعني يا بعداا ... الذي زعم أنه صوفي ... حلاوتك !
..
.
.
الريفيو ده مهدى لصديكي مصطفى سليمان :)
June 9, 2018
"Aquilo que dás é teu para sempre; O que guardas, perde-se para sempre."
O senhor Ibrahim é árabe e, “ser Árabe significa ter a mercearia aberta à noite e aos domingos." Não é muçulmano, ele diz que é sufi; observa o mundo com predisposição hilariante, e por isto, festeja a vida, a amizade e a lealdade com a mesma naturalidade emergente do trinar dos pássaros. No seu corpo palpita um coração de menino que ama como um menino; sem julgamentos, sem preconceitos e sem exclusões. Ele vive na rua das flores em Paris, mas, da sua bancada de humilde comerciante, observa o mundo e a sua complexidade, sabe o muito que este lugar é belo, mas também, o quanto consegue ser cruel, muito cruel…
O senhor Ibrahim compreende os motivos do pai do seu pequeno amigo Moisés, um advogado judeu, homem atormentado… Um sofrido órfão do Holocausto. Entende que os judeus que sobreviveram à madrugada obscura em que os seus iguais partiram a caminho dos campos de concentração, em filas, em silêncio, resignados, com a estrela de David ao peito; os que se sentiram perseguidos ao longo da história da humanidade, os que viram os seus amores esbulhados, queimados e dissidamos em câmaras de gás, não podem cultivar a leviandade, mas os argumentos da sua defesa ante o mundo que, desde que há memória de gentes no monte do Sinai, os perseguem e os condenam … Por tudo isto, o estudo, o rigor, a determinação herdada de uma nação milenária coesa pela tragédia comum; Uma herança descomedidamente pesada para uma criança que merece encantar-se com a alegria e o riso.
“ -- Sorrir é coisa para pessoas ricas, senhor Ibrahim. Eu não tenho dienheiro.” Diz Moisés e continua “— Senhor Ibrahim, quando eu digo que o sorriso é coisa de pessoas ricas quero dizer que é coisa de gente feliz.”
“— Pois então digo-te que é aí que tu te enganas. O sorriso é que as torna felizes.” Replica o senhor Ibrahim.
Como seria o mundo de hoje, se desde o illo tempore todas as crianças em vez de ódio tivessem recebido amor, se em vez do medo se lhes tivesse incutido a confiança?
Quando Moisés fica órfão é o coração do senhor Ibrahim e as flores do seu alcorão que podem mudar o seu destino.
E afinal, o que são estas flores?
😊🌺🌺
O senhor Ibrahim é árabe e, “ser Árabe significa ter a mercearia aberta à noite e aos domingos." Não é muçulmano, ele diz que é sufi; observa o mundo com predisposição hilariante, e por isto, festeja a vida, a amizade e a lealdade com a mesma naturalidade emergente do trinar dos pássaros. No seu corpo palpita um coração de menino que ama como um menino; sem julgamentos, sem preconceitos e sem exclusões. Ele vive na rua das flores em Paris, mas, da sua bancada de humilde comerciante, observa o mundo e a sua complexidade, sabe o muito que este lugar é belo, mas também, o quanto consegue ser cruel, muito cruel…
O senhor Ibrahim compreende os motivos do pai do seu pequeno amigo Moisés, um advogado judeu, homem atormentado… Um sofrido órfão do Holocausto. Entende que os judeus que sobreviveram à madrugada obscura em que os seus iguais partiram a caminho dos campos de concentração, em filas, em silêncio, resignados, com a estrela de David ao peito; os que se sentiram perseguidos ao longo da história da humanidade, os que viram os seus amores esbulhados, queimados e dissidamos em câmaras de gás, não podem cultivar a leviandade, mas os argumentos da sua defesa ante o mundo que, desde que há memória de gentes no monte do Sinai, os perseguem e os condenam … Por tudo isto, o estudo, o rigor, a determinação herdada de uma nação milenária coesa pela tragédia comum; Uma herança descomedidamente pesada para uma criança que merece encantar-se com a alegria e o riso.
“ -- Sorrir é coisa para pessoas ricas, senhor Ibrahim. Eu não tenho dienheiro.” Diz Moisés e continua “— Senhor Ibrahim, quando eu digo que o sorriso é coisa de pessoas ricas quero dizer que é coisa de gente feliz.”
“— Pois então digo-te que é aí que tu te enganas. O sorriso é que as torna felizes.” Replica o senhor Ibrahim.
Como seria o mundo de hoje, se desde o illo tempore todas as crianças em vez de ódio tivessem recebido amor, se em vez do medo se lhes tivesse incutido a confiança?
Quando Moisés fica órfão é o coração do senhor Ibrahim e as flores do seu alcorão que podem mudar o seu destino.
E afinal, o que são estas flores?
😊🌺🌺
October 15, 2015
دیالوگ ها و موقعیت های جذابی داشت اما داستانش خیلی خیالی و باورناپذیر بود. اصولا هر چه به پایان نزدیک تر می شدم این نقیصه بیشتر تو چشم می زد
تصویری هم که از یک صوفی ترسیم کرده بود خیلی مدرن و زیادی رومانتیک بود - صوفی ای که قرآنش رو به خاطر نامه ی دوستش و گل های خشک شده ی زنش دوست داره خیلی از تصوفی که می شناسیم دوره. اشمیت خیلی تصویر مسیحی ای از عرفان اسلامی ارائه داده: اینکه حقیقت در نهایت محبت به انسان ها است
اما به هر حال اون جنبه های مثبت باعث می شد خوندنش تجربه ی جالبی باشه
December 13, 2017
“So quello che c’è nel mio Corano”.
Sarebbe bello se ognuno potesse conoscere ciò che c’è nel suo Corano. Anche se non si è musulmani né arabi. Perché il Corano di cui parla monsieur Ibrahim in questo racconto non è propriamente il libro sacro dell’Islam, ma - credo - il cuore, il profondo dell’anima che racchiude quel che siamo e sentiamo.
L’ho atteso a lungo, questo libro, sognato, desiderato. Ed è stato infine all’altezza delle aspettative; anzi, queste sono state addirittura superate. Mi aspettavo, in verità, una storia di amicizia tra i due protagonisti, l’anziano monsieur Ibrahim e il giovanissimo Mosè, ma al di là di essa, c’è molto di più tra queste splendide pagine: il rispetto e l’accettazione dell’altro, del diverso e della cultura che egli porta, la conoscenza di sé, che non può prescindere appunto dalla conoscenza dell’altro, la tolleranza verso l’affascinante mondo delle religioni - nessuna esclusa! - che non è fatto soltanto di dogmi indiscussi e prevaricazioni intolleranti, ma pure di spiritualità autentica che abbraccia valori universalmente condivisi; tra tutto questo, non manca nemmeno la speranza, ché, se non persistesse dai tempi di Pandora, saremmo davvero perduti, senza più orizzonti di futuro.
E così il ragazzino ebreo Mosè diventa Momo, diminutivo del nome arabo Mohammed, anzitutto per se stesso e poi per gli altri; impara all’improvviso a sorridere, lui che non sorrideva mai, e a guardare alla vita con occhi nuovi, senza per forza sentirsi diverso, ma scoprendo che “diverso avrebbe potuto essere il mondo”; da figlio di un ebreo privo di identità e punti di riferimento diventa figlio di un “arabo” che in realtà arabo non è, intendendo per arabo, in quell’intreccio di strade parigine, “bottega aperta la notte e la domenica”. E, soprattutto, monsieur Ibrahim, che sorride sempre e pare legga nel pensiero, è un musulmano, ma non un semplice musulmano, sunnita o sciita, forzatamente astemio e dalle cinque preghiere quotidiane: è un sufi, un mistico dell’Islam, uno che fa i conti prima di tutto con la propria interiorità.
Con i suoi lati leggeri e drammatici insieme, è una storia semplice che si legge d’un fiato e che sprizza saggezza, entusiasmo, voglia di vivere. Neppure la morte, che sopraggiunge inattesa (o forse no) nel finale, ormai al termine del viaggio alla volta della Mezzaluna d’Oro, favolosa terra natia del vecchio bottegaio, atterrisce o sconforta poiché essa è solo il modo per ricongiungersi con l’immenso di cui siamo parte.
Già, sarebbe bello conoscere, proprio come monsiuer Ibrahim, quello che c’è nel nostro Corano. Così come sarebbe bellissimo abbandonarsi alla danza dei dervisci che girano su se stessi con le loro lunghe gonne roteanti; lasciarsi trasportare dal ritmo dei tamburi d’un Vicino Oriente magico e girare, girare intorno al nostro cuore che, a poco a poco, si alleggerisce di tutti i sentimenti negativi e della vita stessa, che spesso ci maltratta, e si unisce in preghiera con i fremiti dell’universo.
È l’immagine più bella di tutto il libro, secondo me, quella della danza sufi nel monastero, profondamente emozionante!
https://www.youtube.com/watch?time_co...
Sarebbe bello se ognuno potesse conoscere ciò che c’è nel suo Corano. Anche se non si è musulmani né arabi. Perché il Corano di cui parla monsieur Ibrahim in questo racconto non è propriamente il libro sacro dell’Islam, ma - credo - il cuore, il profondo dell’anima che racchiude quel che siamo e sentiamo.
L’ho atteso a lungo, questo libro, sognato, desiderato. Ed è stato infine all’altezza delle aspettative; anzi, queste sono state addirittura superate. Mi aspettavo, in verità, una storia di amicizia tra i due protagonisti, l’anziano monsieur Ibrahim e il giovanissimo Mosè, ma al di là di essa, c’è molto di più tra queste splendide pagine: il rispetto e l’accettazione dell’altro, del diverso e della cultura che egli porta, la conoscenza di sé, che non può prescindere appunto dalla conoscenza dell’altro, la tolleranza verso l’affascinante mondo delle religioni - nessuna esclusa! - che non è fatto soltanto di dogmi indiscussi e prevaricazioni intolleranti, ma pure di spiritualità autentica che abbraccia valori universalmente condivisi; tra tutto questo, non manca nemmeno la speranza, ché, se non persistesse dai tempi di Pandora, saremmo davvero perduti, senza più orizzonti di futuro.
E così il ragazzino ebreo Mosè diventa Momo, diminutivo del nome arabo Mohammed, anzitutto per se stesso e poi per gli altri; impara all’improvviso a sorridere, lui che non sorrideva mai, e a guardare alla vita con occhi nuovi, senza per forza sentirsi diverso, ma scoprendo che “diverso avrebbe potuto essere il mondo”; da figlio di un ebreo privo di identità e punti di riferimento diventa figlio di un “arabo” che in realtà arabo non è, intendendo per arabo, in quell’intreccio di strade parigine, “bottega aperta la notte e la domenica”. E, soprattutto, monsieur Ibrahim, che sorride sempre e pare legga nel pensiero, è un musulmano, ma non un semplice musulmano, sunnita o sciita, forzatamente astemio e dalle cinque preghiere quotidiane: è un sufi, un mistico dell’Islam, uno che fa i conti prima di tutto con la propria interiorità.
Con i suoi lati leggeri e drammatici insieme, è una storia semplice che si legge d’un fiato e che sprizza saggezza, entusiasmo, voglia di vivere. Neppure la morte, che sopraggiunge inattesa (o forse no) nel finale, ormai al termine del viaggio alla volta della Mezzaluna d’Oro, favolosa terra natia del vecchio bottegaio, atterrisce o sconforta poiché essa è solo il modo per ricongiungersi con l’immenso di cui siamo parte.
Già, sarebbe bello conoscere, proprio come monsiuer Ibrahim, quello che c’è nel nostro Corano. Così come sarebbe bellissimo abbandonarsi alla danza dei dervisci che girano su se stessi con le loro lunghe gonne roteanti; lasciarsi trasportare dal ritmo dei tamburi d’un Vicino Oriente magico e girare, girare intorno al nostro cuore che, a poco a poco, si alleggerisce di tutti i sentimenti negativi e della vita stessa, che spesso ci maltratta, e si unisce in preghiera con i fremiti dell’universo.
È l’immagine più bella di tutto il libro, secondo me, quella della danza sufi nel monastero, profondamente emozionante!
https://www.youtube.com/watch?time_co...
May 13, 2019
داستان پسربچه ای که مادرش توی بچگی رهاش کرده و داره با باباش زندگی میکنه که رابطه شون اصلا هم خوب نیست و توی 16 سالگی با یکی از کاسب های محل رفیق میشه به نام ابراهیم آقا. ابراهیم آقا جهان بینی قشنگ خودشو خیلی آروم آروم به پسر میگه و پسر بیشتر و بیشتر مجذوبش میشه. خیلی ارتباط صمیمانه بینشون قشنگه و حرفای قشنگی بینشون رد و بدل میشه و ابراهیم آقا در کل دید خیلی ساده ای به زندگی داره و سخت نمی گیره مثلا:
"ابراهیم آقا، اینکه میگم خنده مال پولداراست منظورم آدماییه که دلشون خوشه.
اشتباهت همینجاست. اگه بخندی دلت خوش میشه."
یا زمانی که پسر دچار به یک عشق یک طرفه شده و دختره دوسش نداره بهش اینو میگه:
"عیب نداره. عشق تو به او مال خودته. بگذار عشقت رو نخواد، ولی هرکاری که بکنه نمی تونه چیزی رو عوض بکنه. فقط سر خودش بی کلاه می مونه. اما چیزی رو که میخوای برای خودت نگه داری برای همیشه از دستش دادی"
احساسات زیبای بین این پسر و ابراهیم آقا خیلی لطیف و دوس داشتنی هستن ولی به نظرم میتونست قوی تر هم باشه مثل کتاب اسکار و بانوی صورتی پوش که پیوند عاطفی قوی تری رو نشون میده.
در طول کتاب به یک سری عقاید دینی و معنوی هم اشاره میشه که ارزش کتابو بالاتر بردن و می تونن ذهن آدمو به فکر وا دارن.
من این داستانو با ترجمه ی سروش حبیبی خوندم و ترجمه ی خوبی داشت و لذت بردم.
"ابراهیم آقا، اینکه میگم خنده مال پولداراست منظورم آدماییه که دلشون خوشه.
اشتباهت همینجاست. اگه بخندی دلت خوش میشه."
یا زمانی که پسر دچار به یک عشق یک طرفه شده و دختره دوسش نداره بهش اینو میگه:
"عیب نداره. عشق تو به او مال خودته. بگذار عشقت رو نخواد، ولی هرکاری که بکنه نمی تونه چیزی رو عوض بکنه. فقط سر خودش بی کلاه می مونه. اما چیزی رو که میخوای برای خودت نگه داری برای همیشه از دستش دادی"
احساسات زیبای بین این پسر و ابراهیم آقا خیلی لطیف و دوس داشتنی هستن ولی به نظرم میتونست قوی تر هم باشه مثل کتاب اسکار و بانوی صورتی پوش که پیوند عاطفی قوی تری رو نشون میده.
در طول کتاب به یک سری عقاید دینی و معنوی هم اشاره میشه که ارزش کتابو بالاتر بردن و می تونن ذهن آدمو به فکر وا دارن.
من این داستانو با ترجمه ی سروش حبیبی خوندم و ترجمه ی خوبی داشت و لذت بردم.
February 3, 2017
واقعا ضعیف بود! سیر داستانی، شخصیتپردازی، پیام داستانی. همه و همه.
اگر کوتاه نبود احتمالا نصفه رهاش میکردم!
اگر کوتاه نبود احتمالا نصفه رهاش میکردم!
July 13, 2021
“Понякога е по-добре да изоставиш едно детство и да оздравееш от него”
May 22, 2025
O carte tare scurtă dar frumoasă!
March 25, 2024
Just nice and simple without being simplistic and with a few words of deep spirit (ex: comparing the Seine river and its bridges to a woman and her beloved bracelets...) so it's always a pleasure to read Mr. Schmitt's works.
January 11, 2015
A short story, written in a relaxed & funny way, about human kindness, which overrides any mistakes and religious impediments.
It takes one hour, tops, to read it.
It takes one hour, tops, to read it.
July 7, 2024
Ben bu kitabın filmini zamanında izlemiş ve çok sevmiştim, ancak üstünden 20 yıl kadar bir zaman geçtiği için unuttum tabii, kitabını görünce okuyup hatırlayayım dedim. Valla yanılmıyorsam filmi kitabından daha iyi olan nadir eserlerden biri bu. Kitap kötü mü, değil asla ama bilinçli bir şekilde derinleşmekten kaçıyor gibi; çok saçma.
Bazı açılardan Emile Ajar'ın çok sevdiğim kitabı Onca Yoksulluk Varken'e benziyor Mösyö İbrahim ve Kuran’ın Çiçekleri - bir çocuğun kenar mahallede büyüme hikayesini anlatmaları, hele de her iki kitapta da çocukların isminin Momo olması herhalde bu benzerlik duygusunu kuvvetlendiriyor. Ama işte Onca Yoksulluk Varken ne kadar katmanlı ve derinse, bu da o kadar tek boyutlu, üstelik de bilinçli bir tercih gibi bu, tuhaf.
Çocuğun dilinden yazıldığı için dil çok naif, yumuşak ve tatlı. Bebekken annesi tarafından terk edilen ve asık suratlı babasıyla hayatta kalmaya çalışan Momo, mahallenin "Arap" bakkalı Mösyö İbrahim ile bir dostluk geliştiriyor ve hayatı değişiyor. Bu ikilinin ilişkisi, Mösyö İbrahim'in doğal bilgeliği, hayata yaklaşma biçimi de gayet güzel anlatılmış, ancak neden, neden, neden bu kadar kısa? Bir cümle bir cümle her şey, oysaki ne hikayeler var bu kitapta, nasıl güzel açılıp boyut kazanabilirmiş bu metin, bu lezzetli hikaye uzun uzun anlatılabilir, ikilinin birbirlerinden hayata dair öğrendikleri şeylerle nasıl zenginleştirilebilirmiş. Filmi belki de bunu becerdiği için sevmiştim, bu öyküye hak ettiği katmanı katabilmişti sanki.
Neyse, sonuçta tatlı, insanı gülümseten, naif, hoş bir kitap kendisi. Keşke daha çok emek verseymiş yazar, güzelim hikayesine haksızlık etmiş kanımca.
Bazı açılardan Emile Ajar'ın çok sevdiğim kitabı Onca Yoksulluk Varken'e benziyor Mösyö İbrahim ve Kuran’ın Çiçekleri - bir çocuğun kenar mahallede büyüme hikayesini anlatmaları, hele de her iki kitapta da çocukların isminin Momo olması herhalde bu benzerlik duygusunu kuvvetlendiriyor. Ama işte Onca Yoksulluk Varken ne kadar katmanlı ve derinse, bu da o kadar tek boyutlu, üstelik de bilinçli bir tercih gibi bu, tuhaf.
Çocuğun dilinden yazıldığı için dil çok naif, yumuşak ve tatlı. Bebekken annesi tarafından terk edilen ve asık suratlı babasıyla hayatta kalmaya çalışan Momo, mahallenin "Arap" bakkalı Mösyö İbrahim ile bir dostluk geliştiriyor ve hayatı değişiyor. Bu ikilinin ilişkisi, Mösyö İbrahim'in doğal bilgeliği, hayata yaklaşma biçimi de gayet güzel anlatılmış, ancak neden, neden, neden bu kadar kısa? Bir cümle bir cümle her şey, oysaki ne hikayeler var bu kitapta, nasıl güzel açılıp boyut kazanabilirmiş bu metin, bu lezzetli hikaye uzun uzun anlatılabilir, ikilinin birbirlerinden hayata dair öğrendikleri şeylerle nasıl zenginleştirilebilirmiş. Filmi belki de bunu becerdiği için sevmiştim, bu öyküye hak ettiği katmanı katabilmişti sanki.
Neyse, sonuçta tatlı, insanı gülümseten, naif, hoş bir kitap kendisi. Keşke daha çok emek verseymiş yazar, güzelim hikayesine haksızlık etmiş kanımca.
March 28, 2016
موضوع کتاب
موسی پسری دوازده ساله است که در کوچه آبی که محلی در فرانسه است با پدرش زندگی میکند.مادرش در کودکی او را رها کرده و کار های خونه و به قول خودش هرچه خرحمالی هست بر عهده موسی است.پدر او مردی کم حرف و خسیس است و به موسی نیز کم توجه است و همیشه او را با پوپول که گویا پسر دیگرش بوده است مقایسه کرده و به او سرکوفت میزند.
ابراهیم بقال سر کوچه است مردی کهنسال با ریش های سفید که مسلمان بوده و صوفی مسلک است.موسی که ابراهیم او را مومو صدا میزند به تدریج با او همصحبت میشود و رفاقت آنها آغاز میگردد.این آشنایی تغییری شگرف در زندگی موسی پدید میاورد و او تحت تاثیر اخلاق مسیو ابراهیم قرار میگیرد.
اکنون به برکت آموزش های مسیو ابراهیم دنیای بزرگتر ها ترک برداشته دیگر آن دیوار سنگی یکپارچه ای نبود که من با کله به آن میخوردم بلکه دستی به درون شکاف آن دراز میشد
بعد از مدتی پدر مومو از کار اخراج شده و سپس فرزندش را رها میکند و در نهایت خود را به زیر قطار انداخته و خودکشی میکند،مومو در ابتدا سعی میکند ماجرای رهاشدنش بوسیله پدر را پنهان کند اما در نهایت فاش میشود و مسیو ابراهیم که دیگر رابطه اش با مومو مستحکم شده و او را همچون فرزند خود میداند او را به فرزندی قبول میکند.پس از مدتی آن دو سفری طولانی را به سمت زادگاه مسیو ابراهیم که در استانبول است آغاز میکنند که بهتر است از شرح آن خودداری کنم و لذت بردن از زیبایی این سفر را به خود خواننده کتاب واگذار کنم.
از شخصیت مسیو ابراهیم در کتاب خیلی خوشم آمد.اخلاق و رفتار وی و آموزش هایی که به مومو میدهد و اخلاق صوفیانه وی تاثیر گذار است.کتاب زیباست و بی شک ارزش خواندن را دارد.
موسی پسری دوازده ساله است که در کوچه آبی که محلی در فرانسه است با پدرش زندگی میکند.مادرش در کودکی او را رها کرده و کار های خونه و به قول خودش هرچه خرحمالی هست بر عهده موسی است.پدر او مردی کم حرف و خسیس است و به موسی نیز کم توجه است و همیشه او را با پوپول که گویا پسر دیگرش بوده است مقایسه کرده و به او سرکوفت میزند.
ابراهیم بقال سر کوچه است مردی کهنسال با ریش های سفید که مسلمان بوده و صوفی مسلک است.موسی که ابراهیم او را مومو صدا میزند به تدریج با او همصحبت میشود و رفاقت آنها آغاز میگردد.این آشنایی تغییری شگرف در زندگی موسی پدید میاورد و او تحت تاثیر اخلاق مسیو ابراهیم قرار میگیرد.
اکنون به برکت آموزش های مسیو ابراهیم دنیای بزرگتر ها ترک برداشته دیگر آن دیوار سنگی یکپارچه ای نبود که من با کله به آن میخوردم بلکه دستی به درون شکاف آن دراز میشد
بعد از مدتی پدر مومو از کار اخراج شده و سپس فرزندش را رها میکند و در نهایت خود را به زیر قطار انداخته و خودکشی میکند،مومو در ابتدا سعی میکند ماجرای رهاشدنش بوسیله پدر را پنهان کند اما در نهایت فاش میشود و مسیو ابراهیم که دیگر رابطه اش با مومو مستحکم شده و او را همچون فرزند خود میداند او را به فرزندی قبول میکند.پس از مدتی آن دو سفری طولانی را به سمت زادگاه مسیو ابراهیم که در استانبول است آغاز میکنند که بهتر است از شرح آن خودداری کنم و لذت بردن از زیبایی این سفر را به خود خواننده کتاب واگذار کنم.
از شخصیت مسیو ابراهیم در کتاب خیلی خوشم آمد.اخلاق و رفتار وی و آموزش هایی که به مومو میدهد و اخلاق صوفیانه وی تاثیر گذار است.کتاب زیباست و بی شک ارزش خواندن را دارد.
Displaying 1 - 30 of 1,850 reviews