What do you think?
Rate this book
The Life of Python
On October 5, 1969, outrageous, unorthodox comedy struck the world. It was on this fateful day that Monty Python's Flying Circus debuted. From the Dead Parrot skit to the Lumberjack Song, The Attila the Hun Show to the Cheese Shop routine, the Pythons set a standard for irreverent, obnoxious, nonsensical comedy never before seen.
The Silver Anniversary salute recounts the birth and four-year life of a Flying Circus television show, and describes the making of all the Python movies from And Now for Something Completely Different to Monty Python's The Meaning of Life. Through photographs, archival material, and exclusive interviews with John Cleese, Terry Gilliam, Eric Idle, Terry Jones, and Michael Palin, The Life of Python also traces the lives and successful solo careers of the Python members right up to the present.
Shocking, amazing, and amusing, this is a revealing look at the extraordinary group of artists who made "shrubbery" a household word.
224 pages, Hardcover
First published January 1, 1983
1 person is currently reading
75 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 12 of 12 reviews
January 4, 2021
In design and approach, this reads like an old-school fanzine. It's nostalgic in feel, but otherwise it's a straightforward, unremarkable overview of the Pythons. It may have been one of the first books to cover their legacy, but it's been long-since replaced by much more professional & in-depth volumes. It's an interesting and informative curiosity, frozen in an instant of time.
November 17, 2024
George Perry's Life of Python is a bit dated (published in 1983) but offers interesting background on each of the members of the Monty Python troupe, accompanied by copious black-and-white photos.
June 21, 2018
Perry’s first version of this biography of the Monty Python comedy team was published in 1983 and I read it in 1987. Some good friends who knew that I was python phanatic gave me this, not knowing of an earlier version–and how would they, because there is no indication on this book that it is a rewrite/reprint of anything. The indica page even states that this is a first edition and doesn’t list the earlier book as the source of any material. Strange are the ways of publishers. The subject of Perry’s writing deserves the update. The team has only grown in popularity over the intervening years and the members continue to entertain audiences with new work, from Terry Gilliam’s directing/writing career to John Cleese’s acting. The Life of Python reads like a biography of a rock band, which Python actually is more similar to than the traditional comedy group such as the Marx brothers. They are also, like the great rock groups of the sixties, now missing one member, making the chance of a true reformation impossible. Graham Chapman’s death is not preventing Eric Idle from attempting a reunion “concert,” this time to be presented in Las Vegas (the very idea of which appeals to the members’ sense of humor).
The basic material of the book is to try to track each member of the group from their comedic beginnings to the formation of the troupe and then to the work following the cancellation of the TV series, all interwoven by time. Sounds like a mess, but it works. Perry interviewed all the members, sometimes more than once, and the book is liberally sprinkled with quotes. This new version has color photos as well as black and white, which fills the book (every page has a picture on it). This is probably the definitive biography of the group, although Kim “Howard” Johnson’s The First 20X Years of Monty Python is a close second.
The basic material of the book is to try to track each member of the group from their comedic beginnings to the formation of the troupe and then to the work following the cancellation of the TV series, all interwoven by time. Sounds like a mess, but it works. Perry interviewed all the members, sometimes more than once, and the book is liberally sprinkled with quotes. This new version has color photos as well as black and white, which fills the book (every page has a picture on it). This is probably the definitive biography of the group, although Kim “Howard” Johnson’s The First 20X Years of Monty Python is a close second.
October 20, 2024
The book provided chapters on each of the Pythons' history before the show began, with some stories about how the group worked together for the television show, subsequent movies, and ancillary projects like the records and books and live shows. Interesting as a book about entertainers, it's also interesting in how the creative group came to be and how it created, which changed over time and project. Enjoyable, with plenty of black and white pictures that didn't add much to the text, unfortunately. Somewhat short, but that was a good thing here.
July 30, 2014
An interesting, if somewhat brief, look at the actors who appeared in Monty Python's Flying Circus, and their careers before and after. Somewhat out of date now I am afraid but there is a 'Pythonography' of all released material by the python team at the back which is of use.
January 21, 2024
Dry read and you really need to love them and know them. I did enjoy but I’ve read most of their other things to have points of interest.
Read
October 19, 2022Gdy odkryłam przypadkiem w mieszkaniu książkę traktującą o każdym komiku z osobna i o wszystkich razem, pełną klimatycznych czarno-białych fotosów, jak to się kiedyś mówiło, w końcu mnie biografia wspólnych losów przed i po Latającym Cyrku przyciągnęła jak magnez z rana do śniadania, żeby powieka nie latała od kawy.
Niestety biografia Perry'ego miejscami przynudzała nadmiarem szczegółów, nazw, nazwisk, dat i miejsc, odkryła przede mną pewne czasem oczywiste, czasem fascynująco plotkarskie szczegóły, o których wcześniej nie miałam pojęcia.
Na przykład fakt, że program najpierw miał się nazywać Owl-Stretching Time, potem Bunn, Wackett,Buzzard, Stubble, And Boot, wreszcie Gwen Dibbley's Flying Circus, a dopiero na koniec panowie wpadli na Monty Pythona. Czemu? Bo to jedno z bardziej nieprawdopodobnych mian dla człowieka. Monty kojarzył im się z szemranym osobnikiem, Python jest idiotycznym nazwiskiem, a Monty Python's Flying Circus tworzy osiem zgrabnych jambicznych sylab, które można z lubością wykrzykiwać wraz z Cleesem podczas fantasmagorycznych przejść w czołówkowej animacji Guiliama przy akompaniamencie żywiołowego marszu Liberty Bell w tle.
Nie wiedziałam też, że Graham Chapman miał problem alkoholowy, na dodatek studiując pilnie medycynę. Do tego stopnia, że raz omal nie otarł się o śmierć. Wiedziałam też, że któryś z Pythonów był homoseksualistą, ale nie wiedziałam który. Stawiałam na Erica, a tu się okazało, że to jednak Chapman. Ten wcielający się w fantastycznego generała, który domaga się zakończenia danego skeczu z powodu zbytniego nagromadzenia głupoty.
Nie wiedziałam, że ekipa była podzielona obozami opartymi na opozycji. Cleese i Chapman jako absolwenci Cambridge byli praktyczni i logiczni; Michael Palin, Terry Jones i Eric Idle skończyli Oksford i byli bardziej żywiołowi, absurdalni, emocjonalni. Eric był bardziej odludkiem i wolał pracować w samotności; podobnie jak Amerykanin Terry Giliam, który dniem i nocą kopiował fragmenty swoich albumów z reprodukcjami wielkich dzieł malarstwa, wycinał, nagrywał i montował animacje. Natomiast Palin i Jones oraz Cleese i Chapman tworzyli zgrane duety wspierające się nawzajem i komentujące swoje poczynania. Największa oś przeciwieństw i źródło konfliktów pojawiły się pomiędzy Terrym Jonesem i Johnem Cleesem, jako że Cleese do najłatwiejszych w obyciu nie należy i uwielbia narzekać; Jones natomiast często przejmował dowodzenie i wyznawał zasadę, że należy się trochę poświęcić dla sztuki. Dlatego część filmów, Michael Palin w roli rozbitka i kolejne sceny z Cleesem w postaci prezentera za biurkiem odbywają się w odludnych, dziwnych, nieprawdopodobnych miejscach, co często bywało uciążliwe dla ekipy.
Nie wiedziałam też, że komicy odcięli się jak mogli od pierwszej amerykańskiej wersji Latającego Cyrku, która została pocięta bez litości i ocenzurowana do nieprzyzwoitości.
Nie wiedziałam też, że gdy Pythoni dostali specjalną nagrodę jury na festiwalu w Cannes, cyknęli sobie fotkę z prowokacyjnie obnażonymi sutkami.
Jak tu ich nie kochać?
Niestety biografia Perry'ego miejscami przynudzała nadmiarem szczegółów, nazw, nazwisk, dat i miejsc, odkryła przede mną pewne czasem oczywiste, czasem fascynująco plotkarskie szczegóły, o których wcześniej nie miałam pojęcia.
Na przykład fakt, że program najpierw miał się nazywać Owl-Stretching Time, potem Bunn, Wackett,Buzzard, Stubble, And Boot, wreszcie Gwen Dibbley's Flying Circus, a dopiero na koniec panowie wpadli na Monty Pythona. Czemu? Bo to jedno z bardziej nieprawdopodobnych mian dla człowieka. Monty kojarzył im się z szemranym osobnikiem, Python jest idiotycznym nazwiskiem, a Monty Python's Flying Circus tworzy osiem zgrabnych jambicznych sylab, które można z lubością wykrzykiwać wraz z Cleesem podczas fantasmagorycznych przejść w czołówkowej animacji Guiliama przy akompaniamencie żywiołowego marszu Liberty Bell w tle.
Nie wiedziałam też, że Graham Chapman miał problem alkoholowy, na dodatek studiując pilnie medycynę. Do tego stopnia, że raz omal nie otarł się o śmierć. Wiedziałam też, że któryś z Pythonów był homoseksualistą, ale nie wiedziałam który. Stawiałam na Erica, a tu się okazało, że to jednak Chapman. Ten wcielający się w fantastycznego generała, który domaga się zakończenia danego skeczu z powodu zbytniego nagromadzenia głupoty.
Nie wiedziałam, że ekipa była podzielona obozami opartymi na opozycji. Cleese i Chapman jako absolwenci Cambridge byli praktyczni i logiczni; Michael Palin, Terry Jones i Eric Idle skończyli Oksford i byli bardziej żywiołowi, absurdalni, emocjonalni. Eric był bardziej odludkiem i wolał pracować w samotności; podobnie jak Amerykanin Terry Giliam, który dniem i nocą kopiował fragmenty swoich albumów z reprodukcjami wielkich dzieł malarstwa, wycinał, nagrywał i montował animacje. Natomiast Palin i Jones oraz Cleese i Chapman tworzyli zgrane duety wspierające się nawzajem i komentujące swoje poczynania. Największa oś przeciwieństw i źródło konfliktów pojawiły się pomiędzy Terrym Jonesem i Johnem Cleesem, jako że Cleese do najłatwiejszych w obyciu nie należy i uwielbia narzekać; Jones natomiast często przejmował dowodzenie i wyznawał zasadę, że należy się trochę poświęcić dla sztuki. Dlatego część filmów, Michael Palin w roli rozbitka i kolejne sceny z Cleesem w postaci prezentera za biurkiem odbywają się w odludnych, dziwnych, nieprawdopodobnych miejscach, co często bywało uciążliwe dla ekipy.
Nie wiedziałam też, że komicy odcięli się jak mogli od pierwszej amerykańskiej wersji Latającego Cyrku, która została pocięta bez litości i ocenzurowana do nieprzyzwoitości.
Nie wiedziałam też, że gdy Pythoni dostali specjalną nagrodę jury na festiwalu w Cannes, cyknęli sobie fotkę z prowokacyjnie obnażonymi sutkami.
Jak tu ich nie kochać?
March 18, 2025
Rather dry considering its subject matter, but a decent overview of the history of the group and each of its members. I read the 1995 edition.
Read
April 11, 2010Life of Python by George Perry (1999)
February 6, 2013
filled in some holes.
June 1, 2020
Good, detailed, history of individual Pythons, presenting each, with abilities and contributions to legendary troupe. You appreciate absurdist humor.
August 14, 2017
Per iniziati :)
Displaying 1 - 12 of 12 reviews