What do you think?
Rate this book
Une sortie honorable
La guerre d'Indochine est l'une des plus longues guerres modernes. Pourtant, dans nos manuels scolaires, elle existe à peine. Avec un sens redoutable de la narration, "Une sortie honorable" raconte comment, par un prodigieux renversement de l histoire, deux des premières puissances du monde ont perdu contre un tout petit peuple, les Vietnamiens, et nous plonge au cœur de l'enchevêtrement d'intérêts qui conduira à la débâcle.
208 pages
First published January 1, 2022
75 people are currently reading
1245 people want to read
About the author
Éric Vuillard
24 books327 followersBorn in Lyons in 1968, Éric Vuillard is a French author and film director. His books include Conquistadors (winner of the Ignatius J. Reilly prize 2010), and La Bataille de l'occident and Congo, for both of which he was awarded the 2012 Franz-Hessel prize and the 2013 Valery-Larbaud prize. Sorrow of the Earth is the first of his titles to be translated into English.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 191 reviews
May 17, 2023
The author takes on, in scenic, quick scenes, the colonial exploitation of Vietnam by France and the interwovenness between finance, capitalism and violence.
Out of respect for exactitude, we should rebaptize The Battle of Cao Bang, over which the parliament was tearing itself apart, as: The Battle for the Pewter Mining Company of Cao Bang, which would confer on it its true importance.
An Honourable Exit is an interesting blend of fiction and documentary, working quite synergistically with Wandering Souls, which I also read this month. Fortunately it is much better than the International Bookerprize nominated The War of the Poor in my view.
The book starts of with labour inspectors in French Indo-China. They visit latex plantations, where over 1.800 trees need to be serviced every day by the Vietnamese workers.
Over seven suicides on a plantation of Michelin per week in 1948
There is unrest brewing, with over a billion francs spend in 1950 on the war in Indo-China.
Octogenarians debating a war thousands of kilometers from Baron Hausman his boulevards, sometimes doubling as majors of cities in France for over half a century.
Éric Vuillard zooms into the incestuous relationship between capital and power in France. Pewter mines, coal deposits, gold ore, being the prime reason to wage war over Indo-China.
His tale is told in a scenic, seemingly effortless documentary like manner, with people who voted Petain and the Vichy regime in being honourable chairs to multiple colonial banks in the 1950s.
The colony already being bled dry economically when the war started
As often noted, over 4 million tons of bombs where dropped on Vietnam over thirty years, more than all allied bombs in the Second World War.
Despite the short size this is a grim book, with in the end 400.000 dead at French and American side and a minimum of 3.600.0000 Vietnamese perishing, all to maintain a financial elite.
A sobering and interesting read.
Out of respect for exactitude, we should rebaptize The Battle of Cao Bang, over which the parliament was tearing itself apart, as: The Battle for the Pewter Mining Company of Cao Bang, which would confer on it its true importance.
An Honourable Exit is an interesting blend of fiction and documentary, working quite synergistically with Wandering Souls, which I also read this month. Fortunately it is much better than the International Bookerprize nominated The War of the Poor in my view.
The book starts of with labour inspectors in French Indo-China. They visit latex plantations, where over 1.800 trees need to be serviced every day by the Vietnamese workers.
Over seven suicides on a plantation of Michelin per week in 1948
There is unrest brewing, with over a billion francs spend in 1950 on the war in Indo-China.
Octogenarians debating a war thousands of kilometers from Baron Hausman his boulevards, sometimes doubling as majors of cities in France for over half a century.
Éric Vuillard zooms into the incestuous relationship between capital and power in France. Pewter mines, coal deposits, gold ore, being the prime reason to wage war over Indo-China.
His tale is told in a scenic, seemingly effortless documentary like manner, with people who voted Petain and the Vichy regime in being honourable chairs to multiple colonial banks in the 1950s.
The colony already being bled dry economically when the war started
As often noted, over 4 million tons of bombs where dropped on Vietnam over thirty years, more than all allied bombs in the Second World War.
Despite the short size this is a grim book, with in the end 400.000 dead at French and American side and a minimum of 3.600.0000 Vietnamese perishing, all to maintain a financial elite.
A sobering and interesting read.
May 8, 2023
The last lines speak to the heart of this powerful semi-nonfictional novel.
The pathetic hope of an honorable exit had consumed thirty years and millions of dead, and this is how it all ends! Thirty years for such a farewell. Maybe dishonor would have been preferable.
The connection between politics and big business in war was already explored in Vuillard's The Order of the Day, and now transposed into the Indochina colonial milieu.
And that is how our heroic battles are transformed one by one into faceless corporations.
Some might find this theme repetitive in Vuillard's works, but his intelligent dissection of this connection never tires me as a reader. While many histories were written about the last days of French colonialism in Indochina, the factual accounts can never have an emotional impact as Vuillard succeeds in his genre-bending writing. The arrogance of power, greed, and brutality of colonialism come out very vividly. Honor in defeat has a too high human price that it is not worth defending. A lesson worth remembering for all wars. I would highly recommend this book to both those already familiar with Vuillard's previous works and especially others who come to him anew.
My thanks to Other Press and Edelweiss for an ARC.
The pathetic hope of an honorable exit had consumed thirty years and millions of dead, and this is how it all ends! Thirty years for such a farewell. Maybe dishonor would have been preferable.
The connection between politics and big business in war was already explored in Vuillard's The Order of the Day, and now transposed into the Indochina colonial milieu.
And that is how our heroic battles are transformed one by one into faceless corporations.
Some might find this theme repetitive in Vuillard's works, but his intelligent dissection of this connection never tires me as a reader. While many histories were written about the last days of French colonialism in Indochina, the factual accounts can never have an emotional impact as Vuillard succeeds in his genre-bending writing. The arrogance of power, greed, and brutality of colonialism come out very vividly. Honor in defeat has a too high human price that it is not worth defending. A lesson worth remembering for all wars. I would highly recommend this book to both those already familiar with Vuillard's previous works and especially others who come to him anew.
My thanks to Other Press and Edelweiss for an ARC.
January 31, 2022
La question posée par l'esprit critique et inépuisable de Roland Barthes est au cœur de l'œuvre littéraire d'Éric Vuillard : que cherche à représenter la littérature ? Car vu sous ce même angle, l'auteur se plonge dans la recherche historique pour ensuite produire des pages d'une étonnante lucidité animée par un sens aigu de la prose, qui reflète à son tour sa très noble notion de bonne littérature. C'est exact, car s'il y a bien une chose dont nous parlons ici, c'est de la composition. Pour l'essentiel, l'écriture est condensée, faisant appel à un admirable sens de l'économie des mots dans un style élégant et raffiné.
La phrase qui donne son titre au livre est attribuée au général Henri Navarre pour décrire sa frustration face à la défaite imminente de l'armée française au Vietnam. Dans une des nombreuses sections superbement narrées, le général erre dans les jardins de sa somptueuse demeure, possédé par un flot d'idées qui lui font oublier, s’il ne l’a jamais connu, l'art de la guerre. Il est le dernier maillon d'une série de revers dans ce qui allait devenir le fiasco de la guerre d'Indochine. Ainsi, l'idée d'une sortie honorable, après la défaite de Dien Bien Phu, se traduirait par une négociation avec le Viet Minh, masquant le sentiment anticommuniste de l'époque.
L'idée d'écrire ce livre est née, selon Vuillard, lorsqu'il a mis la main sur un guide de voyage de 1923 et a été frappé par le choix des mots qu'il contenait. À partir de là, l'auteur a entamé des longues recherches, consultant les archives et accumulant un grand nombre de documents importants, tels que ceux relatifs à la banque d'Indochine, partiellement transférée à Paris entre 1954 et 1956 et qui, malgré la situation, « promouvait une santé insolente ». Le livre commence par une épidémie de suicides dans une usine de la société Michelin, ce qui provoque une inspection qui révèle des conditions de travail déplorables.
Dans l'ensemble, il s'agit d'un merveilleux travail de recherche qui rend le livre intéressant sans tomber dans l'érudition. Mais surtout, un écrit bien construit, concis et correctement exécuté, animé par une méthode de démonstration claire, persuasive et solidement formulée.
La phrase qui donne son titre au livre est attribuée au général Henri Navarre pour décrire sa frustration face à la défaite imminente de l'armée française au Vietnam. Dans une des nombreuses sections superbement narrées, le général erre dans les jardins de sa somptueuse demeure, possédé par un flot d'idées qui lui font oublier, s’il ne l’a jamais connu, l'art de la guerre. Il est le dernier maillon d'une série de revers dans ce qui allait devenir le fiasco de la guerre d'Indochine. Ainsi, l'idée d'une sortie honorable, après la défaite de Dien Bien Phu, se traduirait par une négociation avec le Viet Minh, masquant le sentiment anticommuniste de l'époque.
L'idée d'écrire ce livre est née, selon Vuillard, lorsqu'il a mis la main sur un guide de voyage de 1923 et a été frappé par le choix des mots qu'il contenait. À partir de là, l'auteur a entamé des longues recherches, consultant les archives et accumulant un grand nombre de documents importants, tels que ceux relatifs à la banque d'Indochine, partiellement transférée à Paris entre 1954 et 1956 et qui, malgré la situation, « promouvait une santé insolente ». Le livre commence par une épidémie de suicides dans une usine de la société Michelin, ce qui provoque une inspection qui révèle des conditions de travail déplorables.
Dans l'ensemble, il s'agit d'un merveilleux travail de recherche qui rend le livre intéressant sans tomber dans l'érudition. Mais surtout, un écrit bien construit, concis et correctement exécuté, animé par une méthode de démonstration claire, persuasive et solidement formulée.
May 1, 2023
This is Eric Vuillard's sarcastic take on France's Indochina debacle. It sounds fascinating but it wasn't.
In his typical scornful style, which after three of his books I can finally say I do not appreciate, he criticises the politicians of the Fourth Republic for their business entanglement and revolving door politics.
Vuillard's books are often described as Wikipedia entries, but I disagree: there is actually very little factual about them. It is precisely his strong political opinions that permeate everything and make it very hard to understand what really happened, and that ultimately make you distrust Vuillard as a reliable narrator rather than hammering home his views. For example: wars being fought over economic and business interests aren't exactly a new phenomenon, but Vuillard is pretending to be deeply offended by it and goes on ranting for the entire second half of the book.
I would have much preferred either a historical fiction (something like Robert Harris) or a real historical account of this in theory interesting episode, rather than this pamphlet where people are being ridiculed for pages because they are short or because they are fat or because they are bald, but where ultimately very little becomes clear.
Ultimately the result is a confused and shouty little book that leaves lots of questions as to the French errors in Indochina.
In his typical scornful style, which after three of his books I can finally say I do not appreciate, he criticises the politicians of the Fourth Republic for their business entanglement and revolving door politics.
Vuillard's books are often described as Wikipedia entries, but I disagree: there is actually very little factual about them. It is precisely his strong political opinions that permeate everything and make it very hard to understand what really happened, and that ultimately make you distrust Vuillard as a reliable narrator rather than hammering home his views. For example: wars being fought over economic and business interests aren't exactly a new phenomenon, but Vuillard is pretending to be deeply offended by it and goes on ranting for the entire second half of the book.
I would have much preferred either a historical fiction (something like Robert Harris) or a real historical account of this in theory interesting episode, rather than this pamphlet where people are being ridiculed for pages because they are short or because they are fat or because they are bald, but where ultimately very little becomes clear.
Ultimately the result is a confused and shouty little book that leaves lots of questions as to the French errors in Indochina.
July 13, 2022
La situation en Indochine est tout simplement désastreuse, admit-il. La guerre est pour ainsi dire perdue. Tout au plus peut-on espérer lui trouver une sortie honorable.
J’avais adoré L’Ordre du jour, mais cette Sortie honorable est peut-être un cran au-dessus. C’est bien simple, j’ai eu envie de tout citer, tout noter – ça a d’ailleurs été la principale gène de ma lecture – tellement certaines phrases sont à la fois belles, percutantes et vraies.
Un commandant en chef [à propos d’Henri Navarre] est un mélange d’honneur mal placé, de petits chagrins, de grandes fiertés, comme nous tous au fond, mais tout cela fichu dans un uniforme et repétri, dissimulé, foutu de valeurs surannées dont on a du mal à savoir aujourd’hui ce qu’elles pouvaient être.
Le sujet ici est la France coloniale et plus particulièrement celle de l’Indochine. Éric Vuillard n’aime rien mieux que d’épingler les entreprises et leur collusion avec la sphère politique.
Les politiciens sont experts en toutes sortes de roublardises, ils jouent, le plus souvent fort mal, toujours le même rôle, mais la sincérité impressionne, elle les laisse démunis.
C’était déjà le cas dans L’Ordre du jour et c’est encore le cas ici. Michelin et son besoin en caoutchouc est sa première victime.
Et voilà comment nos héroïques batailles se transforment les unes après les autres en sociétés anonymes.
Éric Vuillard nous pousse à nous demander à qui profite la guerre, combien faut-il de morts pour rassasier les actionnaires ? Il peut continuer à exploiter le filon, il ne semble pas prêt de s’épuiser. Il y a un côté de gauche, mais de la gauche des grands combats, des humanistes qui fait du bien à lire. Comme dans ses ouvrages précédents, il va à l’essentiel, il s’intéresse à un moment charnière de l’histoire et le décortique pour nous donner sa vision en seulement quelques dizaines de pages très soignées. Comme je le disais, ce ne sont pas les sujets qui manquent, j’espère avoir l’occasion de lire prochainement d’autres livres de ce niveau.
Alors, descendant l’escalier, il se rappela comment, dès le début de la guerre, la banque avait discrètement arrêté d’investir, elle s’était très vite débarrassée de ses positions indochinoises, faisant transiter ses fonds vers des cieux plus cléments, et il se dit, malgré la petite aigreur qu’il ne pouvait s’empêcher de ressentir, qu’ils avaient décidément eu du nez, et qu’ils avaient bien fait de se retirer aussitôt à pas de loup.
Également publié sur mon blog.
January 18, 2022
A muchos, la materia de lo narrado aquí por Vuillard puede parecernos lejana y hasta cierto punto ajena; se trata, sin embargo, de una de las mayores catástrofes del siglo XX: treinta años de guerra, un país más pequeño que Alemania y más bombas que todas las que arrojaron los Aliados sobre todos los frentes. Aunque lo fundamental es el prisma adoptado por Vuillard: su «guerra de Vietnam» se halla condensada en los últimos días de la ocupación francesa, en los consejos de administración, en la bolsa, en los pasillos de la alta comandancia. La mayor virtud literaria —y ética— de Vuillard consiste en no presentarnos la guerra mediante grandes batallas ni encarnada en personajes heroicos, sino condensada en los gestos banales de quienes se lucran con ella.
June 13, 2024
Vuillard é só alegria. Adoro esse novo selo da Mundaréu para não ficção.
June 12, 2022
Je suis sidérée par le propos de ce livre. Évidemment la plume de Vuillard est toujours aussi impressionnante d'intelligence et de maîtrise, mais le sujet! La guerre d'Indochine vue par la lorgnette d'un écrivain qui expose la VÉRITÉ (hautement documentée), celle qu'on ne trouve pas dans les livres d'histoire. On connaît la position d'Éric Vuillard et sa volonté de mettre à nu les magouilles des systèmes, quels qu'ils soient (capitaliste, dictature, etc.). Ici, on entre dans la très sélect et incestueuse famille des Français biens nantis, dont les membres forment le pouvoir, à savoir les élus, les banquiers et les militaires de haut niveau. Il a ce talent de créer les soliloques de ses personnages qui permettent de mettre en forme romanesque ce qui relève du récit historique. Du grand art! Beaucoup d'écrivains tentent de dénoncer le colonialisme. J'en ai lu plusieurs mais personne n'arrive à rendre compte, sous la forme romanesque s'entend, des dégâts épouvantables de cette forme de gouvernance et avec autant de panache.
September 12, 2023
Tiene sin duda todos esos golpes habituales en la literatura de Vuillard: las precisas genealogías del poder de las altas esferas, el humor mordaz, la precisión y condensación de hechos muy embrollados, de forma que sus novelas hacen honor a su carácter histórico. Novelas históricas o novelas entorno a la Historia, más histéricas, en este caso el hundimiento de la Conchinchina, de Indochina o el futuro Vietnam, como se quiera llamar.
Sí, tenemos un manejo brillante de los nombres propios, pero quizá ya estoy un poco acostumbrado a los procedimientos de Vuillard y no me parece que hayan elementos refrescantes que eviten esa sensación de a ver cuando te suelta algo sobre la desfachatez de tal gerifalte o a ver cuando aparece la cadena de abusos y mezquindades del poder.
Por lo tanto no se puede hablar en absoluto de mal libro, pero el efecto ya no es el mismo.
June 22, 2024
A quick but very informative read about France's exploitation of, and their anything but honourable exit from Indochina.
Vuillard has a right old go at the French ruling classes.
Vuillard has a right old go at the French ruling classes.
July 12, 2025
Ο Vuillard δεν αφηγείται, παίρνει θέση. Δεν παραθέτει γεγονότα, χρησιμοποιεί τη λογοτεχνία και το συναίσθημα για να προκαλέσει αντίδραση. Φιλοτεχνεί μικρά πορτραίτα, καρικατούρες στην περίπτωση των Γάλλων “πρωταγωνιστών” που έχουν καούρες, αϋπνίες, ιδρώνουν, ψεύδονται αλλά που τελικά δεν έχουν σημασία ως πρόσωπα, αστεία ή τραγικά.
Ο μηχανισμός που τα θέτει σε κίνηση έχει σημασία.
Leviathan by Gustave Dore
Ο μηχανισμός που τα θέτει σε κίνηση έχει σημασία.
Leviathan by Gustave Dore
June 19, 2024
Μια αυτοκρατορία που πνέει τα λοίσθια και κατακρημνίζεται ψάχνοντας «μια αξιοπρεπή έξοδο» για την υποχώρησή από τις αποικιοκρατικές κτήσεις της, τυφλωμένη από την υπεροψία και ανίκανη να προβλέψει την επικείμενη συντριβή. Ένας καταπιεσμένος λαός που τολμά να αντισταθεί σε μια υπερδύναμη και να αποτινάξει τον ζυγό ως άλλος Δαυίδ απέναντι σε έναν παρηκμασμένο Γολιάθ που αρνείται να δει ότι έχει πλέον πήλινα πόδια. Το τέλος μιας εποχής και η απαρχή μιας νέας ή ακόμα μια επανάληψη στον αέναο κύκλο της βίας, της καταστολής και της επανάστασης;
Κάθε βιβλίο του Eric Vuillard (το τρίτο του που διαβάζω) σε κάνει να βλέπεις την Ιστορία με άλλο μάτι. Μέσα από ολιγοσέλιδες αφηγήσεις που είναι προϊόν μακροχρόνιας έρευνας και απόσταξης ρίχνει φως σε άγνωστες πτυχές του παρελθόντος με χειρουργική ακρίβεια, αιχμηρή ειρωνεία και μια γλώσσα άλλοτε ποιητική, άλλοτε αδυσώπητη, πάντα όμως απρόβλεπτη. Μια γλώσσα που καταργεί τα λογοτεχνικά είδη και πετυχαίνει το οξύμωρο μιας ευσύνοπτης, αλλά ταυτόχρονα εμβριθούς ανάλυσης, με βάθος και οξύνοια αντιστρόφως ανάλογα του αριθμού των σελίδων της.
Το χρονικό του τέλους της γαλλικής αποικιοκρατίας και η ντροπιαστική ήττα στον πόλεμο της Ινδοκίνας παρουσιάζονται σε μια σειρά από μικρά κεφάλαια-επιθανάτιους ρόγχους, τα οποία άλλοτε ξεχειλίζουν από έναν σαρκασμό που θυμίζει opera buffa, ειδικά στις περιγραφές των πολυάριθμων και πλέον ξεχασμένων υπέργηρων πολιτικών της μητρόπολης που αδυνατούν να διαχειριστούν την κρίση, άλλοτε όμως παγώνουν τον αναγνώστη με τον στυγνό κυνισμό των αριθμών και της συνειδητοποίησης του κέρδους που αποκόμισε η αποικιακή Τράπεζα της Ινδοκίνας από μια ήττα που είχε ήδη προβλέψει.
Κι αν ο σκοπός της Ιστορίας είναι να ερμηνεύεις το παρόν και να προβλέπεις το μέλλον, βιβλία όπως το «Μια Αξιοπρεπής Έξοδος» σε κάνουν κάπως αναπόφευκτα να αναλογίζεσαι τις σύγχρονες και «αόρατες» μορφές οικονομικής υποδούλωσης και εξάρτησης και το πόσο διαχρονικά τραγικωμικός παραμένει ο κόσμος μας.
Κάθε βιβλίο του Eric Vuillard (το τρίτο του που διαβάζω) σε κάνει να βλέπεις την Ιστορία με άλλο μάτι. Μέσα από ολιγοσέλιδες αφηγήσεις που είναι προϊόν μακροχρόνιας έρευνας και απόσταξης ρίχνει φως σε άγνωστες πτυχές του παρελθόντος με χειρουργική ακρίβεια, αιχμηρή ειρωνεία και μια γλώσσα άλλοτε ποιητική, άλλοτε αδυσώπητη, πάντα όμως απρόβλεπτη. Μια γλώσσα που καταργεί τα λογοτεχνικά είδη και πετυχαίνει το οξύμωρο μιας ευσύνοπτης, αλλά ταυτόχρονα εμβριθούς ανάλυσης, με βάθος και οξύνοια αντιστρόφως ανάλογα του αριθμού των σελίδων της.
Το χρονικό του τέλους της γαλλικής αποικιοκρατίας και η ντροπιαστική ήττα στον πόλεμο της Ινδοκίνας παρουσιάζονται σε μια σειρά από μικρά κεφάλαια-επιθανάτιους ρόγχους, τα οποία άλλοτε ξεχειλίζουν από έναν σαρκασμό που θυμίζει opera buffa, ειδικά στις περιγραφές των πολυάριθμων και πλέον ξεχασμένων υπέργηρων πολιτικών της μητρόπολης που αδυνατούν να διαχειριστούν την κρίση, άλλοτε όμως παγώνουν τον αναγνώστη με τον στυγνό κυνισμό των αριθμών και της συνειδητοποίησης του κέρδους που αποκόμισε η αποικιακή Τράπεζα της Ινδοκίνας από μια ήττα που είχε ήδη προβλέψει.
Κι αν ο σκοπός της Ιστορίας είναι να ερμηνεύεις το παρόν και να προβλέπεις το μέλλον, βιβλία όπως το «Μια Αξιοπρεπής Έξοδος» σε κάνουν κάπως αναπόφευκτα να αναλογίζεσαι τις σύγχρονες και «αόρατες» μορφές οικονομικής υποδούλωσης και εξάρτησης και το πόσο διαχρονικά τραγικωμικός παραμένει ο κόσμος μας.
May 18, 2023
A powerful, yet disappointing book. The genre Vuillard is creating, the mixture, melting of facts and fiction is a thin line which needs a fine balance of report and literary skills. And as much as I am an admirer of Vuillard‘s craft („The Order of the Day“ was an impressive piece of work), this book left me sort of angry. For my taste, it was too judgmental, too patronizing towards the reader, too obvious, too bitter, too cynical. As much as I can understand that, it is no benefit for showing what abominable behaviour, patterns, corruption and entitlement was at the roots of this conflict. The whole book was so full of rage that it defeated the object, unfortunately. And that is a pity, because this phase in history needs a clear and merciless sight on the events.
February 2, 2022
Avec la même efficacité que dans son précédent roman "l'ordre du jour", Eric Vuillard nous propose une version cynique et sarcastique de la guerre d'Indochine, du point de vue de la France.
La guerre a ses gagnants et ses perdants, mais l'objectif du gouvernement après des pertes considérables et des combats interminables qui durent depuis bien trop longtemps, c'est de trouver une "sortie honorable" de ce fourbi.
Les hommes en charges se succèdent au front, tentant tant bien que mal de trouver une solution à cette situation, qui leur échappe de plus en plus.
Une écriture incisive, une façon de montrer la guerre sous un autre angle, Eric Vuillard réussi son retour avec brio.
La guerre a ses gagnants et ses perdants, mais l'objectif du gouvernement après des pertes considérables et des combats interminables qui durent depuis bien trop longtemps, c'est de trouver une "sortie honorable" de ce fourbi.
Les hommes en charges se succèdent au front, tentant tant bien que mal de trouver une solution à cette situation, qui leur échappe de plus en plus.
Une écriture incisive, une façon de montrer la guerre sous un autre angle, Eric Vuillard réussi son retour avec brio.
June 23, 2024
'Αν δώσουμε ίσα δικαιώματα στους υποτελείς των αποικιών μας, θα γίνουμε αποικία των αποικιών μας'
Αυτό φαίνεται πως είπε σε μια συνεδρίαση της Εθνοσυνέλευσης ο πρόεδρος της Εντουάρ Χερριό, το 1950, όπως μας μεταφέρει ο Έρικ Βιγιάρ. Νομίζω πως είναι η πλέον χαρακτηριστική φράση του βιβλίου και αυτή που καταφέρνει συμπυκνώνει τον αντίκτυπο της αποαποικιοποίησης στην Γαλλία, μια περίοδο κλυδωνισμών και συγκρούσεων για την επανοηματοδότηση της ίδιας της έννοιας 'Γαλλία'.
Όπως μας συνηθίζει ο Βιγιάρ με το γνωστό ύφος που κρατάει σε εγρηγορση τον αναγνώστη, η αναζήτηση αυτής της νέας ταυτότητας είναι μια πολύ επώδυνη υπόθεση. Η άρχουσα τάξη της Γαλλίας πανικοβάλλεται ακόμη και στην ιδέα να χάσουν την Ινδοκίνα απο απλούς χωριάτες, οι οποίοι χωριάτες βέβαια έχουν βαρεθεί να πεθαίνουν σωρηδόν για τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα των Γάλλων. Ωστόσο η καταστροφική ήττα, (μεταμφιεσμένη σε 'αξιοπρεπής έξοδος') είναι αναπόφευκτη.
Και εδώ είναι που ο Βιγιάρ έρχεται να αποδόσει αφηγηματικά και κριτικά αυτό το συναίσθημα απέναντι σε μια αυτοκρατορία που έχανε σταδιακά το έδαφος κάτω απο τα πόδια της σε έναν ταχύτατα μεταβαλλόμενο κόσμο. Ο Βιγιάρ ακολουθώντας το μοτίβο της '14ης Ιουλίου' και του 'Πολέμου των Φτωχών' θα μιλήσει για άλλη μια φορά για τον αγώνα των υποτελών, αλλά μέσα απο τους φόβους και τις ανησυχίες των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων που κερδίζουν απο την αποικιοκρατία. Ο Βιγιάρ ως συνήθως μπορεί να αναδεικνύει πολύ άνετα αυτά τα συναισθήματα μέσα απο την γραφή του και για άλλη μια φορά δεν απογοητεύει. Αυτός ο συγγραφέας καταφέρνει πάντα να μου τραβάει το ενδιαφέρον και δεν φοβάται να ασχοληθεί με στιγμές της γαλλικής ιστορίας που δεν είναι πάντα εύπεπτες. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κανείς και άλλους λόγους για να τον διαβάσει.
Αυτό φαίνεται πως είπε σε μια συνεδρίαση της Εθνοσυνέλευσης ο πρόεδρος της Εντουάρ Χερριό, το 1950, όπως μας μεταφέρει ο Έρικ Βιγιάρ. Νομίζω πως είναι η πλέον χαρακτηριστική φράση του βιβλίου και αυτή που καταφέρνει συμπυκνώνει τον αντίκτυπο της αποαποικιοποίησης στην Γαλλία, μια περίοδο κλυδωνισμών και συγκρούσεων για την επανοηματοδότηση της ίδιας της έννοιας 'Γαλλία'.
Όπως μας συνηθίζει ο Βιγιάρ με το γνωστό ύφος που κρατάει σε εγρηγορση τον αναγνώστη, η αναζήτηση αυτής της νέας ταυτότητας είναι μια πολύ επώδυνη υπόθεση. Η άρχουσα τάξη της Γαλλίας πανικοβάλλεται ακόμη και στην ιδέα να χάσουν την Ινδοκίνα απο απλούς χωριάτες, οι οποίοι χωριάτες βέβαια έχουν βαρεθεί να πεθαίνουν σωρηδόν για τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα των Γάλλων. Ωστόσο η καταστροφική ήττα, (μεταμφιεσμένη σε 'αξιοπρεπής έξοδος') είναι αναπόφευκτη.
Και εδώ είναι που ο Βιγιάρ έρχεται να αποδόσει αφηγηματικά και κριτικά αυτό το συναίσθημα απέναντι σε μια αυτοκρατορία που έχανε σταδιακά το έδαφος κάτω απο τα πόδια της σε έναν ταχύτατα μεταβαλλόμενο κόσμο. Ο Βιγιάρ ακολουθώντας το μοτίβο της '14ης Ιουλίου' και του 'Πολέμου των Φτωχών' θα μιλήσει για άλλη μια φορά για τον αγώνα των υποτελών, αλλά μέσα απο τους φόβους και τις ανησυχίες των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων που κερδίζουν απο την αποικιοκρατία. Ο Βιγιάρ ως συνήθως μπορεί να αναδεικνύει πολύ άνετα αυτά τα συναισθήματα μέσα απο την γραφή του και για άλλη μια φορά δεν απογοητεύει. Αυτός ο συγγραφέας καταφέρνει πάντα να μου τραβάει το ενδιαφέρον και δεν φοβάται να ασχοληθεί με στιγμές της γαλλικής ιστορίας που δεν είναι πάντα εύπεπτες. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κανείς και άλλους λόγους για να τον διαβάσει.
August 21, 2024
Πρώτος Eric Vuillard που πέφτει στα χέρια μου και ήδη έχω παραγγείλει όλα τα βιβλία του.
Προσωπικά δεν έχω ξαναδιαβάσει ιστορία με αυτόν τον τρόπο. Μέσα σε λίγες σελίδες διαβάζεις για ιστορικά πρόσωπα γνωρίζοντας από που έρχονται άρα και εξηγώντας γιατί είναι αυτοί που είναι. Έτσι ο Vuillard βγαίνει πίσω από τα γεγονότα και στα κάνει πενηνταρακια χρησιμοποιώντας όμως τις λογοτεχνικές του αρετές.
Εξαιρετικό βιβλίο, σκληρή κριτική στη γαλλική αποικιοκρατία και άφθονο παρασκήνιο για το πώς οι Γάλλοι πήραν των ομματιών τους κι έφυγαν απ'το Βιετνάμ.
Προσωπικά δεν έχω ξαναδιαβάσει ιστορία με αυτόν τον τρόπο. Μέσα σε λίγες σελίδες διαβάζεις για ιστορικά πρόσωπα γνωρίζοντας από που έρχονται άρα και εξηγώντας γιατί είναι αυτοί που είναι. Έτσι ο Vuillard βγαίνει πίσω από τα γεγονότα και στα κάνει πενηνταρακια χρησιμοποιώντας όμως τις λογοτεχνικές του αρετές.
Εξαιρετικό βιβλίο, σκληρή κριτική στη γαλλική αποικιοκρατία και άφθονο παρασκήνιο για το πώς οι Γάλλοι πήραν των ομματιών τους κι έφυγαν απ'το Βιετνάμ.
June 8, 2024
«Ένα πρόσωπο αποτελεί πάντα μια δυσμορφία. Οι ιδέες μας παραμορφώνουν. Δείχνουμε αυτό που είμαστε (…) και όταν κάποιος λέει την αλήθεια, δηλαδή ψηλαφεί στο σκοτάδι, αυτό φαίνεται.»
Το πέμπτο και ίσως το πιο πολιτικά αιχμηρό έργο του Vuillard κυκλοφορεί στα νέα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις σε εξαιρετική μτφ. του Μανώλη Πιμπλή. Ο βραβευμένος με Goncourt συγγραφέας για μια ακόμη φορά κάνοντας χρήση της ιδιαίτερης φόρμας «a récit», παρουσιάζει στο κοινό ένα ολιγοσέλιδο, αλλά πυκνογραμμένο αφήγημα. Xρησιμοποιώντας τη σκηνοθετική ζωντανή ματιά ενός ντοκιμαντέρ, η οποία με τη σειρά της είναι προσαρμοσμένη σε ένα εκλεπτυσμένο λογοτεχνικό στυλ, μας μιλάει για κάποιες άγνωστες εκφάνσεις ενός ιστορικού γεγονότος της Γαλλικής Ιστορίας.
Το ζήτημα της αποικιοκρατίας και του 30ετή πολέμου στην Ινδοκίνα απασχολεί αυτή τη φορά τον Vuillard κατακρίνοντας σε κάθε του σελίδα αποφάσεις και καταστάσεις που άλλαξαν και καθόρισαν αρκετές αθώες ζωές. Άραγε ποιος ήταν ο πραγματικός ένοχος; Ενώ σε όλα του τα προηγούμενα έργα βλέπουμε ως πρωταγωνιστή το λαό, τους «από κάτω» και τη δύναμή τους, αυτή τη φορά ο συγγραφέας θα εστιάσει στους «ισχυρούς» και στη μικρότητα τους μπροστά στο σκληρό πρόσωπο της καπιταλιστικής οικονομίας και του κέρδους. Μας παρουσιάζει έναν πόλεμο-φενάκη, που ενώ οι κυβερνήσεις έρχονταν και έφευγαν, οι πολιτικοί συνέχιζαν να αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σε μια μεγαλύτερη στρατιωτική εμπλοκή και σε μια περίοδο μεταπολεμικής λιτότητας ή ταχείας απομάκρυνσης ξεκινώντας διαπραγματεύσεις, ενώ στην πραγματικότητα αυτοί που κινούσαν τα νήματα και είχαν τον τελευταίο λόγο ήταν οι καπιταλιστές αποικιακοί επενδυτές και οι πονηροί τραπεζίτες, οι οποίοι αποκόμιζαν τεράστια κέρδη από έναν παρατεταμένο πόλεμο, ως οι μόνοι νικητές σε αυτό το σκληρό «παιχνίδι».
Πρέπει να γράφουμε γι’ αυτά που αγνοούμε αναφέρει χαρακτηριστικά στο εξίσου συγκλονιστικό του έργο «14η Ιουλίου». Η Ιστορία πρέπει να περάσει στις αποκαλύψεις, τονίζει ο Vuillard, υιοθετώντας την άποψη του Βίκτωρος Ουγκώ. Έτσι με αυτό το έργο δημιουργεί ένα άτυπο ειρωνικό υπόμνημα στις σελίδες της Δ’ Γαλλικής Δημοκρατίας, οι οποίες δεν λευκές.
Κάθε έργο του Vuillard είναι και ένα πολιτικό σχόλιο στη σύγχρονη ιστορία της Γαλλίας, καθώς ο ίδιος προσπαθεί να αφυπνίσει και να ευαισθητοποιήσει τις συνειδήσεις των αναγνωστών-πολιτών, τους οποίους τους διαφεύγει ότι η Ιστορία διδάσκει και δυστυχώς τα λάθη επαναλαμβάνονται. Η ανθρωποκεντρικότητα των έργων του είναι χαρακτηριστική, καθώς οι άνθρωποι γράφουν αλλά και δημιουργούν την Ιστορία. Το θέμα είναι κατά πόσο το συνειδητοποιούμε όλοι μας ότι είμαστε γρανάζια μιας ιστορίας.
Το πέμπτο και ίσως το πιο πολιτικά αιχμηρό έργο του Vuillard κυκλοφορεί στα νέα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις σε εξαιρετική μτφ. του Μανώλη Πιμπλή. Ο βραβευμένος με Goncourt συγγραφέας για μια ακόμη φορά κάνοντας χρήση της ιδιαίτερης φόρμας «a récit», παρουσιάζει στο κοινό ένα ολιγοσέλιδο, αλλά πυκνογραμμένο αφήγημα. Xρησιμοποιώντας τη σκηνοθετική ζωντανή ματιά ενός ντοκιμαντέρ, η οποία με τη σειρά της είναι προσαρμοσμένη σε ένα εκλεπτυσμένο λογοτεχνικό στυλ, μας μιλάει για κάποιες άγνωστες εκφάνσεις ενός ιστορικού γεγονότος της Γαλλικής Ιστορίας.
Το ζήτημα της αποικιοκρατίας και του 30ετή πολέμου στην Ινδοκίνα απασχολεί αυτή τη φορά τον Vuillard κατακρίνοντας σε κάθε του σελίδα αποφάσεις και καταστάσεις που άλλαξαν και καθόρισαν αρκετές αθώες ζωές. Άραγε ποιος ήταν ο πραγματικός ένοχος; Ενώ σε όλα του τα προηγούμενα έργα βλέπουμε ως πρωταγωνιστή το λαό, τους «από κάτω» και τη δύναμή τους, αυτή τη φορά ο συγγραφέας θα εστιάσει στους «ισχυρούς» και στη μικρότητα τους μπροστά στο σκληρό πρόσωπο της καπιταλιστικής οικονομίας και του κέρδους. Μας παρουσιάζει έναν πόλεμο-φενάκη, που ενώ οι κυβερνήσεις έρχονταν και έφευγαν, οι πολιτικοί συνέχιζαν να αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σε μια μεγαλύτερη στρατιωτική εμπλοκή και σε μια περίοδο μεταπολεμικής λιτότητας ή ταχείας απομάκρυνσης ξεκινώντας διαπραγματεύσεις, ενώ στην πραγματικότητα αυτοί που κινούσαν τα νήματα και είχαν τον τελευταίο λόγο ήταν οι καπιταλιστές αποικιακοί επενδυτές και οι πονηροί τραπεζίτες, οι οποίοι αποκόμιζαν τεράστια κέρδη από έναν παρατεταμένο πόλεμο, ως οι μόνοι νικητές σε αυτό το σκληρό «παιχνίδι».
Πρέπει να γράφουμε γι’ αυτά που αγνοούμε αναφέρει χαρακτηριστικά στο εξίσου συγκλονιστικό του έργο «14η Ιουλίου». Η Ιστορία πρέπει να περάσει στις αποκαλύψεις, τονίζει ο Vuillard, υιοθετώντας την άποψη του Βίκτωρος Ουγκώ. Έτσι με αυτό το έργο δημιουργεί ένα άτυπο ειρωνικό υπόμνημα στις σελίδες της Δ’ Γαλλικής Δημοκρατίας, οι οποίες δεν λευκές.
Κάθε έργο του Vuillard είναι και ένα πολιτικό σχόλιο στη σύγχρονη ιστορία της Γαλλίας, καθώς ο ίδιος προσπαθεί να αφυπνίσει και να ευαισθητοποιήσει τις συνειδήσεις των αναγνωστών-πολιτών, τους οποίους τους διαφεύγει ότι η Ιστορία διδάσκει και δυστυχώς τα λάθη επαναλαμβάνονται. Η ανθρωποκεντρικότητα των έργων του είναι χαρακτηριστική, καθώς οι άνθρωποι γράφουν αλλά και δημιουργούν την Ιστορία. Το θέμα είναι κατά πόσο το συνειδητοποιούμε όλοι μας ότι είμαστε γρανάζια μιας ιστορίας.
January 24, 2023
Tutustuin Éric Vuillardiin viime vuonna Kongo / Köyhien sota -teoksen myötä. Tähän niteeseen oli yhdistetty kaksi Vuillardin historiallista teosta, joista toinen käsitteli Kongon siirtomaavallan syntyä Berliinin konferenssissa ja toinen 1520-luvun Saksasta ja saarnaaja Thomas Müntzeristä. Nyt käsillä oleva Kunniallinen vetäytyminen on Kongon sukua, sillä siirtomaavaltaa tässäkin käsitellään. Tämäkin kirja on suomentaja Lotta Toivasen oivallista käsialaa.
Kunniallisen vetäytymisen aiheena on ensimmäinen Indokiinan sota, jota Ranska kävi vuosina 1946–1954, siis alkusoittona paremmin tunnetulle Yhdysvaltojen käymälle Vietnamin sodalle. Romaanissaan Vuillard piirtää kuvia Ranskan hallinnosta, liike-elämästä ja sodanjohdosta ja näyttää siten sodankäynnin kaiken mielettömyyden terävässä valossa. Sodan ja siirtomaavallan mielipuolinen logiikka yhdistetään suurten holding-yhtiöiden ja niitä hallitsevien sukurutsaisten piirien voitontavoitteluun armottomalla tavalla.
Vuillard pakkaa pieneen kirjaan hämmentävän paljon asiaa. En oikein tiedä, miten hän sen tekee. Tässäkin pienikokoisessa kirjassa on 157 sivua, ei siis erityisen paljon tekstiä, mutta niin vain tarinasta ehtii luikerrella kiemuroita moneen suuntaan ja Vuillard ehtii esittelemään monenlaisia kelmejä niin Ranskasta kuin Yhdysvalloistakin. Tarina kytkeytyy luonnollisesti Vietnamin sotaan.
Kunniallinen vetäytyminen on kiehtova kirja. Se vetäytyminen on totta kai kaikkea muuta kuin kunniallinen. Vaikea Vietnamin ja koko Indokiinan kohtelussa on nähdä mitään kunniallista. Tätä kamaluutta ja kaiken taustalla olevien taloudellisten motiivien alhaisuutta Vuillard onnistuu kuvaamaan hyvin.
Kunniallisen vetäytymisen aiheena on ensimmäinen Indokiinan sota, jota Ranska kävi vuosina 1946–1954, siis alkusoittona paremmin tunnetulle Yhdysvaltojen käymälle Vietnamin sodalle. Romaanissaan Vuillard piirtää kuvia Ranskan hallinnosta, liike-elämästä ja sodanjohdosta ja näyttää siten sodankäynnin kaiken mielettömyyden terävässä valossa. Sodan ja siirtomaavallan mielipuolinen logiikka yhdistetään suurten holding-yhtiöiden ja niitä hallitsevien sukurutsaisten piirien voitontavoitteluun armottomalla tavalla.
Vuillard pakkaa pieneen kirjaan hämmentävän paljon asiaa. En oikein tiedä, miten hän sen tekee. Tässäkin pienikokoisessa kirjassa on 157 sivua, ei siis erityisen paljon tekstiä, mutta niin vain tarinasta ehtii luikerrella kiemuroita moneen suuntaan ja Vuillard ehtii esittelemään monenlaisia kelmejä niin Ranskasta kuin Yhdysvalloistakin. Tarina kytkeytyy luonnollisesti Vietnamin sotaan.
Kunniallinen vetäytyminen on kiehtova kirja. Se vetäytyminen on totta kai kaikkea muuta kuin kunniallinen. Vaikea Vietnamin ja koko Indokiinan kohtelussa on nähdä mitään kunniallista. Tätä kamaluutta ja kaiken taustalla olevien taloudellisten motiivien alhaisuutta Vuillard onnistuu kuvaamaan hyvin.
Melkoinen määrä pommeja niin pieneen maahan. Vuonna 1945 Ho Chi Minh ei ollut tehnyt muuta kuin julistanut maan itsenäiseksi ja perustellut itsenäisyyttä meidän ihmisoikeusjulistuksella. Hän ei julistanut sotaa ketään vastaan.
February 7, 2022
Roman historique formidablement écrit avec ce qu’il faut d’acidité, d’humour, de distance, de dérision et tellement sarcastique. Tous ces grands hommes qui croient faire le monde alors qu’ils ne font que mettre leur incompétence au service de sa dissolution. Une vrai talent littéraire au bénéfice d’une histoire peu honorable. Ah si tous les cours d’histoire pouvaient être rédigés par Éric Vuillard !
August 1, 2023
“In thirty years, Vietnam received four million tons of bombs, more than all the bombs dropped by the allied forces during the Second World War, on all fronts. And yet, Vietnam is small, and that’s a lot of bombs for such a small country. In 1945, Ho Chi Minh had merely proclaimed its independence, even basing it on the French Declaration of the Rights of Man; he hadn’t declared war on anybody.”
As he did so brilliantly in ORDER OF THE DAY, Vuillard maps out the viciousness of capitalism and imperialism - in this case it is the French bankers and aristocracy, aided and abetted by U.S. profiteers and politicians, whose war against the Vietnamese people caused such horrors. All in the name of profit.
As he did so brilliantly in ORDER OF THE DAY, Vuillard maps out the viciousness of capitalism and imperialism - in this case it is the French bankers and aristocracy, aided and abetted by U.S. profiteers and politicians, whose war against the Vietnamese people caused such horrors. All in the name of profit.
December 7, 2023
En "Una salida honorable", Éric Vuillard se sumerge con cortos capítulos y con meticulosidad en las circunstancias que rodearon la retirada de Francia de Indochina. Explora las sombras de la historia colonial francesa, desde las condiciones laborales desfavorables en las plantaciones de caucho de Michelin en 1928 hasta los últimos occidentales evacuados durante la caída de Saigón. El escritor desentraña los mecanismos del poder en sus formas más triviales, exponiendo compromisos, censura y abuso del lenguaje, mientras desgarra la imagen de la vieja burguesía francesa, compuesta por individuos ricos, satisfechos y políticos títeres.
Vuillard va más allá de simplemente relatar un episodio vergonzoso de la historia; invita a una mirada sin concesiones al poder y a sus interconexiones. A través de una narrativa que examina archivos y eventos cruciales, revela la estructura del mundo según su perspectiva. Critica la amalgama de intereses, hilos que conectan a individuos, formando una masa inmensa de títulos, propiedades y números. En el trasfondo de treinta años de conflictos, el autor destaca la monstruosa verdad de las cifras de muertos: cuatrocientos mil del lado francés y estadounidense, comparados con tres millones seiscientas mil del lado vietnamita, una cifra diez veces mayor y equiparable a las pérdidas de franceses y alemanes en la Primera Guerra Mundial.
En última instancia, "Una salida honorable" se presenta como una obra que no solo desentraña los eventos históricos sino que también busca mostrar las complejidades del poder y las consecuencias humanas de las decisiones políticas y militares. Vuillard confronta al lector con una cruda realidad, incitando a mirar directamente a la cara la masa de intereses que dan forma al mundo y las impactantes cifras de vidas perdidas en el conflicto de Indochina.
Vuillard va más allá de simplemente relatar un episodio vergonzoso de la historia; invita a una mirada sin concesiones al poder y a sus interconexiones. A través de una narrativa que examina archivos y eventos cruciales, revela la estructura del mundo según su perspectiva. Critica la amalgama de intereses, hilos que conectan a individuos, formando una masa inmensa de títulos, propiedades y números. En el trasfondo de treinta años de conflictos, el autor destaca la monstruosa verdad de las cifras de muertos: cuatrocientos mil del lado francés y estadounidense, comparados con tres millones seiscientas mil del lado vietnamita, una cifra diez veces mayor y equiparable a las pérdidas de franceses y alemanes en la Primera Guerra Mundial.
En última instancia, "Una salida honorable" se presenta como una obra que no solo desentraña los eventos históricos sino que también busca mostrar las complejidades del poder y las consecuencias humanas de las decisiones políticas y militares. Vuillard confronta al lector con una cruda realidad, incitando a mirar directamente a la cara la masa de intereses que dan forma al mundo y las impactantes cifras de vidas perdidas en el conflicto de Indochina.
June 27, 2024
Το τρίτο βιβλίο του Vuillard που διαβάζω, το πέμπτο στη σειρά που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις, είναι προϊόν κοπιαστικής έρευνας, όπως όλα τα έργα του συγγραφέα, και εστιάζει στον πόλεμο της Ινδοκίνας, ένα ιστορικό γεγονός που σχεδόν το προσπερνούν κατά τη διδασκαλία της ιστορίας στα γαλλικά σχολεία και για το οποίο προσωπικά γνώριζα ελάχιστα πράγματα. Αυτό που μας προσφέρει εδώ ο Vuillard είναι μια κυνική και σαρκαστική εκδοχή του πολέμου της Ινδοκίνας, από τη σκοπιά της Γαλλίας.
Ο πόλεμος έχει τους νικητές και τους ηττημένους του, αλλά ο στόχος της κυβέρνησης μετά από σημαντικές απώλειες και ατελείωτες μάχες, που διήρκησαν πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, είναι να βρει μια «αξιοπρεπή έξοδο» από αυτό το χάος και οι υπεύθυνοι καλούνται να βρουν μια όσο το δυνατόν λιγότερο ντροπιαστική λύση για μια κατάσταση που είναι προφανές πως έχει ξεφύγει από τον έλεγχό τους.
Η πένα του Vuillard για ακόμη μια φορά κεντάει, παρότι το βιβλίο δεν είναι μυθοπλασία αλλά τοποθετείται όπως και τα άλλα του στο μεταίχμιο λογοτεχνίας και μαρτυρίας. Επιπλέον, έχει το μοναδικό ταλέντο να συντάσσει τους λόγους των χαρακτήρων του με τρόπο που μας κάνει να νιώθουμε παρόντες στις συζητήσεις - ανακοινώσεις τους. Ο πόλεμος της Ινδοκίνας, ιδωμένος από τον φακό ενός συγγραφέα που εκθέτει την τεκμηριωμένη αλήθεια και αποτελεί καταγγελία για την αποικιοκρατία και την σωρεία εγκλημάτων που διαπράχθηκαν και αποσιωπήθηκαν, αποδεικνύεται συγκλονιστικό ιστορικό γεγονός και πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί τα περισσότερα άτομα της ηλικίας μου ελάχιστα έχουν ακούσει γι'αυτόν.
Ο πόλεμος έχει τους νικητές και τους ηττημένους του, αλλά ο στόχος της κυβέρνησης μετά από σημαντικές απώλειες και ατελείωτες μάχες, που διήρκησαν πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, είναι να βρει μια «αξιοπρεπή έξοδο» από αυτό το χάος και οι υπεύθυνοι καλούνται να βρουν μια όσο το δυνατόν λιγότερο ντροπιαστική λύση για μια κατάσταση που είναι προφανές πως έχει ξεφύγει από τον έλεγχό τους.
Η πένα του Vuillard για ακόμη μια φορά κεντάει, παρότι το βιβλίο δεν είναι μυθοπλασία αλλά τοποθετείται όπως και τα άλλα του στο μεταίχμιο λογοτεχνίας και μαρτυρίας. Επιπλέον, έχει το μοναδικό ταλέντο να συντάσσει τους λόγους των χαρακτήρων του με τρόπο που μας κάνει να νιώθουμε παρόντες στις συζητήσεις - ανακοινώσεις τους. Ο πόλεμος της Ινδοκίνας, ιδωμένος από τον φακό ενός συγγραφέα που εκθέτει την τεκμηριωμένη αλήθεια και αποτελεί καταγγελία για την αποικιοκρατία και την σωρεία εγκλημάτων που διαπράχθηκαν και αποσιωπήθηκαν, αποδεικνύεται συγκλονιστικό ιστορικό γεγονός και πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί τα περισσότερα άτομα της ηλικίας μου ελάχιστα έχουν ακούσει γι'αυτόν.
January 21, 2025
Éric Vuillard jatkaa Kunniallisessa vetäytymisessä erikoista ja ilahduttavaa tapaa kirjoittaa historiallisia romaaneja.
Päähenkilöitä ei varsin ole vaan teeman antava tarina etenee hetkittäin vaihtuvien ja varsin lukuisten hahmojen avulla. Nyt ollaan Vietnamissa, Indokiinan sodan aikaan. Ranskan asema siirtomaassa on käynyt hankalaksi mutta vetäytyminen, luovuttaminen - siinähän menee kunnia, joka suurvallan asemaan tottuneella siirtomaaisännällä on jo muutenkin kupruilla toisen maailmansodan jälkeen.
Sota pitkittyy ja mutkistuu ja hirveästi väkeä kuolee. Lopulta kunniattoman vetäytymisen suorittaa USA, 30 vuoden päästä. Välissä yksilöt järkeilevät oman roolinsa pienemmäksi tai suuremmaksi, yleensä niin että vastuu oli jonkun toisen. Sikareilta ja brandyltä tuoksuvissa salongeissa todetaan osinkojen kuitenkin kolminkertaistuneen. Toki harmillista, että niin moni on kuollut mutta varantoja on selvästi hallinnoitu erittäin pätevästi, jotta tulokset on voitu pitää tällä tasolla.
Vuillard kirjoittaa jälleen kauniisti, terävästi ja hienostuneella vireellä. Kuten Päiväkäskyssä, kukaan ei ole sarjakuvan pahis mutta eipä ole paljoa sankareitakaan. Ihan tavallisia ihmisiä, just meitä jotka tehdään valintoja sen mukaan, mihin oma kasvatus, ympäristö ja oma mukavuus meitä ohjaa. Tyyppejä, joista historian epäoikeudenmukaisuus rakentuu.
Hirvittävän surullista.
Päähenkilöitä ei varsin ole vaan teeman antava tarina etenee hetkittäin vaihtuvien ja varsin lukuisten hahmojen avulla. Nyt ollaan Vietnamissa, Indokiinan sodan aikaan. Ranskan asema siirtomaassa on käynyt hankalaksi mutta vetäytyminen, luovuttaminen - siinähän menee kunnia, joka suurvallan asemaan tottuneella siirtomaaisännällä on jo muutenkin kupruilla toisen maailmansodan jälkeen.
Sota pitkittyy ja mutkistuu ja hirveästi väkeä kuolee. Lopulta kunniattoman vetäytymisen suorittaa USA, 30 vuoden päästä. Välissä yksilöt järkeilevät oman roolinsa pienemmäksi tai suuremmaksi, yleensä niin että vastuu oli jonkun toisen. Sikareilta ja brandyltä tuoksuvissa salongeissa todetaan osinkojen kuitenkin kolminkertaistuneen. Toki harmillista, että niin moni on kuollut mutta varantoja on selvästi hallinnoitu erittäin pätevästi, jotta tulokset on voitu pitää tällä tasolla.
Vuillard kirjoittaa jälleen kauniisti, terävästi ja hienostuneella vireellä. Kuten Päiväkäskyssä, kukaan ei ole sarjakuvan pahis mutta eipä ole paljoa sankareitakaan. Ihan tavallisia ihmisiä, just meitä jotka tehdään valintoja sen mukaan, mihin oma kasvatus, ympäristö ja oma mukavuus meitä ohjaa. Tyyppejä, joista historian epäoikeudenmukaisuus rakentuu.
Hirvittävän surullista.
October 28, 2023
Eric Vuillard insiste de nuevo, como lo hizo en El Orden del Día, en el papel que el capital y el poder económico juegan en las guerras y empresas supuestamente patrióticas. "Y así es como nuestras heroicas batallas se transformaron una tras otra en sociedades anónimas", dice. Esta vez elige la Guerra de Indochina, la antesala de la Guerra de Vietnam, para mostrarnos como la irracionalidad se apodera de toda Francia, llevándose consiguo la vida de decenas de miles de jóvenes galos y de cientos de miles de vietnamitas. Dien Bien Phu es sólo la muestra más terrorífica de como, aún cuando ya se había asumido la derrota, la locura que es el nacionalismo lleva a unos bien alimentados políticos parisinos a derrochar la vida de 2.000 franceses para buscar "una salida honrosa" para el país.
A pesar de que el tema es bueno, no consigo reconocer la narrativa que tanto me atrajo de Vuillard en El Orden del Día y que bien le hizo valedor del premio Gouncourt. Se me ha hecho lenta, repetitiva y aburrida.
En cualquier caso, leer esta historia le hace recordar a uno lo que es el nacionalismo, el invento más nocivo de la historia de la humanidad, segador de vidas y excusa y refugio de poderosos.
A pesar de que el tema es bueno, no consigo reconocer la narrativa que tanto me atrajo de Vuillard en El Orden del Día y que bien le hizo valedor del premio Gouncourt. Se me ha hecho lenta, repetitiva y aburrida.
En cualquier caso, leer esta historia le hace recordar a uno lo que es el nacionalismo, el invento más nocivo de la historia de la humanidad, segador de vidas y excusa y refugio de poderosos.
April 19, 2023
Vuillard tiene un estilo muy característico y en este libro lo afila mas que nunca contando de una de las mayores atrocidades, que fue la guerra de Indochina, con un sarcasmo que roza lo irrisorio sino fuera la cruda realidad
June 20, 2023
Sehr interessantes Buch. Kenntnisse über den Indochinakrieg sind von Vorteil.
March 7, 2023
Otra buena miniatura histórica de Vuillard, en este caso sobre la guerra de la península de Indochina de la mitad del siglo XX, por Francia y Estados Unidos, y sobre los verdaderos intereses tras ella, con la habitual intensidad y épica del autor en la narración.
July 4, 2023
En quant al llibre, m’ha costat el català, es possible que a l’haver tants noms per mi desconeguts no ajudesin. En quant al plantajament de la narració m’ha agradat molt. En quant a la historia de la guerra d’indoxina, impectant!
Molt desconeguda per mi. Quin mal hem fet les societats occidentals a totes les colonies. Em trenc al barret pels vietnamites, perque tot i les guerres tant cruels que han sofert al llarg dels anys, i pel que m’han explicat, el nivell d’escolaritzacio es molt alt, bona formacio que els permet tirar endavant al pais.
Molt desconeguda per mi. Quin mal hem fet les societats occidentals a totes les colonies. Em trenc al barret pels vietnamites, perque tot i les guerres tant cruels que han sofert al llarg dels anys, i pel que m’han explicat, el nivell d’escolaritzacio es molt alt, bona formacio que els permet tirar endavant al pais.
January 16, 2023
Luin ranskaksi. Vuillard jatkaa aiempien kirjojensa viitoittamalla tiellä. Kirja kertoo Ranskan sodasta silloisessa Indokiinassa säälimättämästi, riisuen ranskalaisten motiivit kaikesta näennäisestä oikeutuksesta. Samalla Vuillard kuvaa kylmän sodan läntistä imperialismia myös laajemmin. Taas kerran Vuillardilta historiallisesti uskottava ja teräväkatseinen kuvaus kaunokirjallisella otteella.
July 15, 2024
E no Vietnã, caíram em trinta anos 4 milhões de toneladas de bombas.
Displaying 1 - 30 of 191 reviews