Jump to ratings and reviews
Rate this book

Jag sjunger och bergen dansar

Rate this book
I de pyreneiska bergsbyarna i norra Katalonien levs det rurala livet under de kvardröjande skuggorna från historiens krig. Här träffas bondpoeten Domènec en dag av blixten under en svamppromenad. Efter sig lämnar han hustrun Sió och deras två barn Mia och Hilari, som tillsammans har att minnas och skapa sina liv i ett mytologiskt landskap där såväl männi­skor som natur har något att säga om traktens oläkta sår. Men också om kärlekens möjligheter.

Jag sjunger och bergen dansar är en förunderlig roman som med en distinkt poetisk stil och ­omisskänne­lig berättarglädje skildrar oberättade katalanska erfarenheter och en mänsklighet helt underordnad naturens nyckfullhet.

Irene Solà (född 1990) är en katalansk författare och konstnär. Jag sjunger och bergen dansar är hennes andra roman och har inneburit ett stort genombrott både på hemmaplan och internationellt. Den låg i två år på den katalanska bästsäljarlistan och har belönats med en lång rad priser, bland annat EU:s litteraturpris. Romanen har översatts till över tjugofem språk och adapterats till såväl en teaterpjäs som en symfoni.

Ellinor Broman är översättare från katalanska, spanska och engelska. Hon har lovordats för sina översättningar av bland andra Mercè Rodoreda och Nona Fernández.

215 pages, Hardcover

First published May 8, 2019

2163 people are currently reading
45070 people want to read

About the author

Irene Solà

14 books1,489 followers
Irene Solà is a Spanish writer and an artist. She has exhibited her work at the CCCB in Barcelona and the Whitechapel Gallery in London. Her first book of poems Bèstia won the 2012 Amadeu Oller Prize and Dikes novel, the 2017 Documenta Prize.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
15,753 (46%)
4 stars
11,368 (33%)
3 stars
4,874 (14%)
2 stars
1,295 (3%)
1 star
382 (1%)
Displaying 1 - 30 of 5,828 reviews
Profile Image for Laura.
122 reviews348 followers
January 5, 2020
Qué belleza de historia, qué belleza cómo está escrito, qué belleza lo que me ha hecho sentir.
Profile Image for Ada.
504 reviews322 followers
May 27, 2019
Narrada des del punt de vista dels núvols, de les trompetes de la mort, de l'excursionista passatger, del gos, del cabirol i, sobretot, dels personatges vius i morts que habiten aquesta part de la muntanya, aquesta novel·la m'ha deixat meravellada, entendrida i plena de poesia. Perquè la manera que té la Irene Solà de crear aquesta història que transita constantment entre generacions i personatges és d'una delicadesa i d'un domini narratiu fascinant. He acabat amb llàgrimes els ulls, de debò, per la bellesa de la història i per la bellesa de les paraules que l'escriuen.

***

No vull ser jo qui li baixa la nota. La pujo a un cinc perquè dies després d'acabar-la encara em ressona per dins. I perquè l'he rellegida i repensada i regaudida. I és que em sembla rodona.
Profile Image for Elena.
124 reviews1,135 followers
March 10, 2020
Supe des del primer párrafo que sería un libro que llegaba en el momento oportuno y que tocaría todas las teclas justas.
Las voces que Irene Solà crea para contar esta historia y sentir el Pirineo son de una originalidad y crean una magia que te envuelve y que en mi caso no me ha soltado hasta que he terminado de leerlo.
Sé que es una historia que atesoraré y a la que volveré, que huele a casa y que toca temas que conozco.
"Canto jo i la muntanya balla" pasa a ser uno de mis libros refugio.
Profile Image for M.  Malmierca.
323 reviews466 followers
November 2, 2020
Lo que más llama la atención nada más comenzar Canto yo y la montaña baila (2019)(primera obra traducida de la joven autora catalana Irene Solà (1990-) es la atrayente manera como está escrita. Un lenguaje sencillo y conciso, un estilo lacónico (casi expresionista), vivo, rítmico, de frases breves y certeras, pero a la vez llenas de connotaciones, sugerencias y acertadas comparaciones que no dejan de sorprender por su ingenio y que constantemente provocan tanto sonrisas como aflicción.

Novela polifónica, donde la autora juega al escondite con la voz narrativa al principio de cada capítulo para sorprender al lector. Porque en esta novela, todo lo que conforma el lugar que Irene Solà nos quiere mostrar, ese mundo natural, aislado y casi olvidado de las montañas de la zona del Camprodon, en Gerona, se merece tener voz: los humanos, los animales, los espíritus y los elementos de la naturaleza y del mundo mágico.

Tenemos así una serie de capítulos con protagonista propio, pero que juntos irán conformando un minucioso retrato de la vida de esas tierras, de sus gentes, sus costumbres y sus leyendas. Canto yo y la montaña baila no es una novela histórica, pero habla del inevitable paso del tiempo, de las cicatrices que deja en la memoria: lo que sucede en lugares pequeños permanece más tiempo en el recuerdo. Un drama tan realista como cruda puede ser la vida en esas montañas. Un homenaje a un lugar y a su historia escrito con pulso firme y certero.

Merecido éxito de Irene Solà.

Recomendable, sin duda.
Profile Image for Charlotte Frixnet.
14 reviews36 followers
June 7, 2019
Sabeu, el més difícil de llegir-lo és explicar de què parla el llibre. Perquè parla de tot, de res, de la muntanya i dels qui hi viuen. De la mort, de viure, de cantar. Dels sons del bosc, de l’aigua, dels llamps i trons. La Irene Solà fa fotografies de l’ànima. Però no d’una ànima individual, sinó col·lectiva. I llegir-la és drenar animetes de muntanya, veure ombres dels qui les habiten i passar d’una història a l’altra amb aquesta elegància de qui sap treballar amb les paraules. És jugar i tenir ganes de llegir-la en veu alta, de ben construïda. I és també, debilitat de llibretera, llegir-li les expressions de terra endins que ressonen a casa.

No sóc capaç d’explicar-vos de què parla. Però canta a muntanya, i cal llegir-la.

Profile Image for Santiago.
366 reviews45 followers
May 15, 2020
Nunca pude conectar con la historia ni con los personajes, el texto se me hizo aburrido y repetitivo sobre todo cuando la autora le da voz a objetos y animales, la estructura de la narración siempre es la misma.
Profile Image for Emmeline.
415 reviews
May 17, 2022
The appealingly titled "I Sing and the Mountain Dances" has been something of a phenomenon in Catalonia and then Spain, has a host of translation deals in the offing, and many devoted fans.

The narrative is fragmentary, told sometimes by characters in the story, and sometimes by clouds or mushrooms or a roe deer or the mountain itself. The rural non-realism (it is set in the Pyrenees in Northern Catalonia and pulls from history, nature and myth in about equal measures) was a refreshing change from the more usual trend of urban autofiction. When I saw Solà at a reading last year, she mentioned Halldor Laxness's Independent People as an inspiration, and though this is quite different, it's fascinating to see where that inspiration has taken her. Best of all, there’s a sort of joy in the narration, as though the author wants to remind us that storytelling is a pleasure.

The poetic style, unfortunately, which seems widely loved and praised, really wasn't for me. Chapter after chapter is told in short, naïve sentences, often repeating, often building upon themselves into a kind of fragmented run-on poem. It drove me a bit mad:

La Blanca, mare teva, volia una companyia. Abans. I va anar a buscar un home. I en va trobar un. Va trobar un home fort que treballava al camp… I s’estimaven als vespres, la Blanca i el teu pare, sempre sota els arbres i sobre les herbes….

Blanca, your mother, wanted company. Before. And she went to find a man. And she found one. She found a strong man who worked in the fields… And they loved each other in the evenings, Blanca and your father, under the trees and upon the grass.


A little of this goes a long way, and then I wished the narrative would just get to the point. This is partly an issue of personal taste, but also a problem because the whole novel, which is meant to be polyphonic, is written in the same style and so different speakers don’t always have differentiated voices.

All the chapters are monologues, which allows for all these different points of view but also leads to a lot of backstory, even in the climatic scenes (unnecessary backstory by this point) and sometimes prevents you connecting with the characters – the ones who turn out to be major get their monologues late in the text, and this defuses a lot of the catharsis that's meant to be felt.

So yes, this was refreshing, in context, and I’ll be interested to see what Solà does next. But my feeling at the end was I was glad I had read it – and I was also glad I was no longer reading it.
Profile Image for Davinia Muque.
246 reviews30 followers
November 21, 2023
Mi primera decepción lectora de este año. Me moría de ganas por leerlo. Absolutamente todas las críticas que he leído eran positivas tirando a la maravilla de la vida. Lo que me he encontrado en este libro es un quiero y no puedo. Quería conocer las leyendas y las fábulas que existen alrededor de los pirineos catalanes y esperaba grandes descripciones de los paisajes. Sin embargo, se ha perdido en una prosa poética de frases cortas y muchos personajes. Todos los capítulos están hilados por los mismos personajes y eso está bien pensado pero mal ejecutado ya que llega un punto en el que no sabes quién te está hablando. A ratos me ha dado la sensación de estar leyendo una redacción de colegio. Y la parte de la montaña me ha parecido de coña. Sé que para gustos, libros. Pero no entiendo cómo puedo diferir tantísimo con el resto de opiniones. Eso sí, la portada preciosa.
734 reviews91 followers
March 29, 2025
This is something special. A polyphonic novel set high in the Pyrenees on the Spanish-French border. The mountains and everything that lives in them are in fact the real protagonist. It made me want to go out and enjoy nature, fresh air, clean streams, bumblebees, deer and funghi.

Each chapter is told by a different first person narrator. The structure reminded me of Niccolò Ammaniti, but the style is more lyrical and reminded me more of Jesus Carrasco. The narrators can be inhabitants of the village, but also the clouds, a bear, a water spirit. Ancient Pyrenean legends are intertwined with a main storyline about three generations of the families inhabiting the slopes and suffering various tragedies. Every chapter one has to re-orientate and it is always a bit of a puzzle to figure out who is talking and in what timeframe we find ourselves. In a surprisingly small number of pages it manages very successfully to instill a strong sense of history and everything that lives in the mountains.

Originally published in Catalan in 2019 it was translated into Spanish and the English translation will come out in March. The Catalan and Spanish editions by Anagrama have the beautiful Age of Mammals mural in the Yale Peabody museum on the cover and it fits very well. I had started reading it in Spanish last year but the language is too poetic for a non-native speaker to fully enjoy. I thought the translation does a very good job, and it won't have been straightforward.

4,5 stars and not 5 because I missed a bit of tension (but that is personal taste). I am very excited to continue following Irene Solà in the future, because it is one of those authors where you can be sure that more interesting work will follow.

Many thanks to Granta for the ARC via Netgalley.
Profile Image for Ariane Hoyos.
31 reviews2,909 followers
August 1, 2024
simplemente feliz de vivir en un mundo en el que he podido leer canto yo y la montaña baila
Profile Image for Elyse Walters.
4,010 reviews11.9k followers
April 13, 2022
“When I Sing, Mountains Dance”, by Irene Sola, is translated from the Catalan by Mara Faye Lethem
This book is the winner of the European Union Prize.

The writing is gorgeous….tender, dense, lyrical, poetic, and violent…..with an assortment of styles…a medley of sorts.

I had to read very slow for about the first ten percent — re-reading sentences…and I didn’t think I was going to like doing it much longer —
My inner voice got louder….”ok, ok, I can clearly see that the prose is extraordinary….but I’m not sure I’m understanding any of it”…..
But….
Given I’m serving time ‘healing’ a soleus calf muscle….on walking-punishment-time-out…I can sit around all day and read my little heart out….
So….it’s been a good time to switch from daytime Audiobook-walking listening hours to more daytime blanket snuggling reading.
And…..
my little voice kicked in again….”so what if this book is hard to comprehend….what a better time to ‘work it’…..
And….
Just when I was surrendering to the difficulty that this book was going to be, but still wanting to stay with it…
SHAZAM!…..like waving a magic wand..
the difficulty vanished…..(it got very sad instead)…

MY GOD…. Forgive me…
Nobody needs to read this review. I am selfishly writing this page to help myself remember this book six months from now.

To me..this slim book is very advance ….and of course I’m not the best person for the job of reading it….but I included my struggles… remembering I one of the little peas a part of the human race and we all have struggles…(reading this book might not be yours- but we all struggles with something)….
That said….
things started clicking in — I started to feel smarter. Haha.

I know now a few things….at least I think I do….
Our author was connecting people uniqueness with EVERYTHING ELSE uniqueness….
nature, animals, rocks, trees, mountains, singing, dancing, love, hate, ….and well, every emotion and thought under the sky….

I’m happy to share a few excerpts….
ha….for my benefit too …..I’d like to re- read these again in six months and see what I think then.

So….here goes:
“And when the spring breezes blow up the valley; when the spring sun shines on last year‘s withered grass on the river banks; and on the lake; and on the lake’s two white swans; and coaxes The new grass out of the spongy soil in the marshes—who could believe I’m such a day that this peaceful, grassy valley brooded over the story of our past; and over it’s spectres? People right along the river, along the banks wear side-by-side lie many paths— and fresh spring breeze blows through the valley in the sunshine. On such a day the sun is stronger than the past”.

“The coiled snails shuddered in their secluded homes, godless and without a prayer, knowing that if they didn’t drown, they would emerge redeemed to breathe the dampness in.
And then report water out in colossal drops like coins onto the earth and the grass and the stones, and the mighty
thunderclap re-sounded inside the chest cavity have every beast. And that was the man said damn and blast. He said it aloud, Because when a man is alone there’s no need to think in silence. Damn and Blast. You had to get yourself stuck in a storm. And we laughed, huh. huh, huh, huh, as we dampened his head, and our water slunk into his collar, and slid down his shoulder and small of his back. Our droplets were cold and made him cross”.

And my favorite:
“I will be the fertilizer in your garden,
The tomato plant, the earwig,
The endive, the ornery weeds.
My heart, Mia, it is stone.
I will dissolve slowly.
Like butter; with a hand rake,
You will comb me into the earth,
My heart, Mia, is a stone.
A smooth stone like a longing,
A small fish like love dawning.
That doesn’t camping, that doesn’t break,
My heart, Mia is a stone.
The house, women and men, our mother,
The car, the dog, the TV Sundays,
All of it sliced like a river, over my back.
My heart, Mia, it is a stone.
I have a weight on my chest, the memory of a quarry,
Hard grief, sad poem.
Sister-bonded to our own,
My heart, Mia, is a stone”.

“The mountains we’d been, the houses and the dens and the liars and the terraces and the crests we had been, shall cease to be. And our peaks will become valleys and plains, and our ruins, our remains, will become tons of rubble sinking into the sea, new mountains”.

I like this book —
I liked my quiet struggles — the feelings and thoughts I’m sitting with.
I certainly admire the the writing — the blending of power between beauty and brutality.
I also would have loved to part take in a class discussion…
( no grades please)….but hear how others might interpret this book….
But for now….
My little soul is singing and dancing with the mountains…..
I’ve come away feeling a little more loved —with less need to be so critical of the world we live in….
Remembering ….I’ve got the power and magic wand.



Profile Image for Aitor Castrillo.
Author 2 books1,366 followers
July 3, 2024
¡¡¡Ufffff!!! ¿Y ahora qué digo yo? Diga lo que diga me quedaré muy corto.

Quizá es la propuesta más diferente y arriesgada que yo he leído nunca gracias al uso de unos narradores MUY especiales. Irene Solà consigue emocionar y sorprender con una novela que desprende magia en cada comparación. La he admirado como si fuera un precioso paisaje montañoso.

Habrá quien la sienta monótona. Quien la sienta aburrida.
Yo la he sentido viva. La he sentido poéticamente bella.
Profile Image for Nuria Castaño monllor.
194 reviews65 followers
June 23, 2019
Otro fiasco. Premio Llibres de Anagrama 2019, precedido de excelentes críticas de lectores con buen criterio y bagaje, a mí me ha parecido que tiene la técnica y profundidad de una redacción de colegio.
Profile Image for mariang maturana.
45 reviews4,964 followers
March 7, 2024
qué gozada leer una cosa que ni se te pasaba por la cabeza que existiera, lo pensé con ‘te di ojos y miraste las tinieblas’ y lo vuelvo a pensar con este libro: irene solà es el borrador de una nueva forma de escribir.

es triste hasta ser desolador y es tierno, el recurso de los narradores es de las cosas más bonitas que he leído últimamente.
Profile Image for Dina.
633 reviews396 followers
July 18, 2020
Maravilla. Emotivo, original y desgarrador. Me ha encantado y no me voy a cansar de recomendarlo.
Profile Image for Paula Mota.
1,573 reviews536 followers
July 6, 2025
E agora dirá algumas coisas. As que se podem dizer de enfiada, como uma corda.(…)As que têm de se arrancar como se fossem cebolas.(…)As que queimam. As que têm de se dizer a olhar para as árvores, e as que têm de se dizer a olhar para as ervas e as que têm de se dizer a olhar para as nossas próprias mãos.

“Eu canto e a montanha dança” é um livro original e lírico, uma ode prodigiosa aos Pirenéus, à simbiose que existe entre as suas gentes, os seus fantasmas e a sua fauna e flora.

Eu vejo tudo; os caminhos e as árvores, o céu e o Sol, as manhãs e as noites e as pedras e as urtigas e a bosta das vacas e os cumes, e as rochas, e o fumo ao longe, e os sendeiros de javali… tudo a rimar. Trago a poesia no sangue. E conservo todos os poemas dentro da memória, como numa cómoda arrumada.

Nesta obra, a catalã Irene Solà escolhe a cadeia montanhosa que separa a Espanha da França não só como cenário mas também como protagonista, incluindo até um capítulo extremamente criativo da sua formação geológica…

O terrível despertar.

…sendo os seus habitantes os intervenientes que com ela contracenam numa vida dura ditada pela geografia acidentada e pelo isolamento dos povoados, sem esquecer os seus costumes, as suas lendas e até o seu papel na fuga dos republicanos após a derrota na Guerra Civil.

Os camponeses sempre encontraram armamento e coisas que os soldados que batiam em retirada deixaram para trás. E sabes o que é que fazem os camponeses, que são os sábios destas terras? Sabes o que é que é que fazia o teu avô e o que é que fazia eu próprio quando encontrávamos uma coisa destas? Olhar para o outro lado.

Nas montanhas, seguimos perspectivas tão inusitadas como a das nuvens, a dos cogumelos ou a dos corços, que contribuem para a atmosfera mágica e para o desenrolar da narrativa que segue várias personagens, ainda que se centre sobretudo na família que vive na casa de Matavaques, massacrada em diferentes momentos pelo infortúnio…

Embora às vezes uma mulher queira deixar de viver. Quando o nosso marido é atravessado por um raio como se fosse um coelho. Quando uma mulher fica com o coração esburacado por um ramo, mas não morre. Uma mulher quer deixar de viver. Mas então obrigam-na a viver. As crianças gritam e obrigam-na a viver. O velho tem fome e reclama. As pessoas da aldeia levam-lhe feijão e curgetes para a obrigar a viver. E ela deixa de ser mulher converte-se em viúva, em mãe. Deixa de ser o centro da sua vida, deixa de ser a seiva e o sangue, porque a obrigam a renunciar a tudo o que queria.

…mas também nos seus vizinhos, uns reais, que não resistem ao apelo do regresso às montanhas ou nela se refugiam, outros mais incorpóreos, como as mulheres de água, um grupo de mulheres enforcadas por suspeitas de bruxaria.

E quando a Eulália lhes disse que a Joana era a mestra que trazia os fantasmas e preparava os unguentos com que nos besuntávamos, e a mestra que fazia os venenos de todo o país, e a que invocava o bode da Biterna e urdia todas as outras maldades que as bruxas fazem, e nós a três éramos as suas discípulas, a Joana não mexeu uma única palha.

“Eu canto e a montanha dança” é uma composição polifónica e luxuriante sobre uma natureza ora agreste ora delicada, a das montanhas e também a daqueles que a habitam.

A maior parte dos homens são mentirosos. Os homens que inventam histórias e os que as contam. Os que nos recortam, e nos comprimem e nos enfiam dentro das palavras, para que sejamos como a história que querem contar, com a moralidade que querem contar. Recortadas e empequenecidas e metidas nas suas cabecinhas. Não é por serem mais idiotas e diminutas que são menos cruéis.
Profile Image for Mangrii.
1,115 reviews461 followers
April 5, 2021
Nadie que haya leído o entrado a leer la novela de Irene Solà puede saber lo que va a experimentar con exactitud. Si, por que Canto yo y la montaña baila, más que una historia, es una experiencia. Es una aventura envolvente repleta de sensaciones, mezcla de lirismo, costumbrismo y un leve realismo mágico que permean por la piel y te hacen sentir la pura montaña pirenaica. O la montaña, simplemente.

Probablemente, eso es solo quedarse en la superficie. Es muy difícil hablar de esta novela, de verdad. Más aún, tratar de decir de que va. En realidad, no es más que un despliegue de elementos que construyen un escenario rural y montañoso a través de una escritura tan poética como detallista. Sin embargo, es la originalidad de los dieciocho narradores, pasando desde un rayo hasta un corzo o un oso, donde aparece la magia y crea cierta fascinación (o rechazo) por la novela. Canto yo y la montaña baila se va deshojando como una flor en monólogos internos mientras parece no contar nada, pero a la vez cuenta muchas cosas. Historias pequeñas, anécdotas, sensaciones y momentos de los habitantes (humanos o no) de un pequeño pueblo de Los Pirineos.

El verdadero protagonista, pese a la multitud de narradores, sigue siendo el paisaje. La montaña, con su fauna y su flora. La propia naturaleza. El resto, es un mero instrumento para Irene. Herramientas que sirven para reflejar la ruralidad de un pueblecito de montaña como Camprodon y evocar todas esas vidas que algunos no sentimos tan lejanas. Quizá no similares, porque están inspiradas y ancladas en la región Pirenaica, pero si cercanas en sentimiento. El escenario sobre el que contar leyendas y tradiciones, historias de espíritus y de brujas. Pero también de personas. De muertes trágicas y familias destrozadas. De amores y desamores. De triunfos y derrotas. De oportunidades y condenas. Un relato que refleja eso de que el tiempo pasa, pero a veces no olvida.

No nos engañemos. Pese a su buena fama y el Premi Llibres Anagrama 2019 o European Union Prize for Literature, Canto yo y la montaña baila no es un libro para todo el mundo. Requiere esfuerzo por parte del lector, gusto por la prosa lírica y conectar al completo con la novela. Las voces narradoras trascienden la página, una y otra vez, pese a no siempre llegan a conquistar del todo al lector. Sin embargo, algunos episodios fascinan por completo (acordaros cuando leáis el del corzo o el oso). Pero si de algo estoy seguro, es que todos te llevan a sentir, vivir y respirar la montaña.

Reseña en el blog: https://boywithletters.blogspot.com/2...
Profile Image for Sara.
98 reviews
July 17, 2020
Yo deseaba que este libro me gustara, lo deseaba de verdad. Sólo había leído críticas positivas. La premisa me parecía interesantísima. Pero me falló, y mucho, la ejecución. Cada capítulo está narrado desde una perspectiva distinta (vivos, muertos, animales, plantas, montañas). Focalizar desde el punto de vista no-humano es algo tremendamente difícil, y, a mi parecer, Solà no sale airosa de esta empresa. Tenía la sensación de que la mayoría de personajes, humanos y no-humanos, tenían una psique muy infantil (¿por qué?), y la narración de personajes no-humanos me chirriaba por humanocéntrica. Me esperaba una perspectiva femenina (y feminista) de la Comala de Juan Rulfo o el Northampton de Alan Moore, centrada en un territorio mucho más cercano y familiar para mí. Pero, a mi parecer, al final no acaba contando nada en concreto, y los fallos formales (sobre todo de focalización) deslucen muchísimo.
Profile Image for Juan Carlos Pascual -  TOC Libros .
140 reviews188 followers
January 24, 2020
Maravilloso.
El tejido narrativo plantado por Irene Solà en esta novela me ha parecido de lo mejor que he encontrado en los últimos tiempos.
Un libro regido por la naturaleza, la que sirve de escenario y de voz. Pero también la que envuelve el comportamiento, las tragedias y los amores narrados. Todo es natural, la vida, la muerte, las nubes y los corzos.
Y entretanto encontramos la historia entrelazada de varias personas a través de varios años, contada de una manera que solo puede hermanarse con la belleza.
Irene Solà escribe y el corazón del lector danza.
Profile Image for Trotalibros.
123 reviews959 followers
March 13, 2020
VÍDEORESEÑA COMPLETA AQUÍ

Aunque no transcurre allí, nunca ningún libro me ha trasladado tanto a mi hogar, Andorra, como Canto yo y la montaña baila, de Irene Solà. Con un catalán excelso, esta novela, ganadora del último premio Llibres Anagrama, te traslada al paisaje montañoso y montaraz de Camprodon, en los pirineos catalanes. Lo primero que llama la atención de esta novela es que cada capítulo tiene un narrador diferente: un excursionista de ciudad, una seta, un fantasma, una perra, la lluvia, un ciervo o la mismísima montaña; todos contribuyen a dotar de vitalidad y movimiento la naturaleza que los rodea. Con una pluma poética y de gran calado que bebe de la tradición y las leyendas pirenaicas, Irene no se propone contarnos una historia, o al menos no la historia de alguien en concreto, lo que quiere es inmortalizar, cual pintor impresionista, este paisaje vivo que es Camprodon y que baila al ritmo del canto de todos los narradores ansiosos de hacer oír su voz como si su eternidad, como si su salvación, como si su redención les fuera en ello. El resultado es una lectura especial e inolvidable que no se lee, sino que se canta, se baila, se respira, se vive.

VÍDEORESEÑA COMPLETA AQUÍ
Profile Image for Edgar Cotes Argelich.
Author 48 books148 followers
May 16, 2020
Amb aquest llibre he tingut un problema d’expectatives. Me l’havien pintat tan bé de totes bandes que quan m’he posat a llegir-lo, no m’he trobat amb el que m’esperava. Que és un molt bon llibre? Sí. Està sobrevalorat? No ho sé. El que puc dir objectivament és que l’estil poètic de Solà és meravellós, les paraules flueixen amb naturalitat, tenen el seu propi ritme i musicalitat. I l’univers que ens presenta és original i amb un fantàstic i un joc de realitats molt ben teixit. L’únic problema que li he trobat és que trobar-me tantes perspectives i tants punts de vista, m’ha dificultat poder entrar a la història i agafar-me a alguna trama o algun personatge. De totes maneres, segons el meu entendre, més que una novel·la, ho considero una prosa poètica, un poema èpic modern. Segurament no serà l’últim que llegeixi de l’autora i més si segueix jugant amb el fantàstic sense complexos com ha fet fins ara.

Podeu llegir la meua ressenya a El Biblionauta: https://elbiblionauta.com/ca/2020/03/...
Profile Image for Erica.
1,467 reviews493 followers
August 29, 2022
It's a bit early to say this, but I'm gonna call this my favorite book for the year. It absolutely enchanted me.

It's kind of a weirdly-constructed story. It's linear with each chapter told from a different perspective. That's not weird, that's pretty common. What's weird is it's kind of like a documentary of a small area in the Pyrenees and those "interviewed" include a thunderstorm, some ghosts, mushrooms, several people who live in the area, and a deer, among others.
It begins with the thunderstorm, gleeful to be controlling the actions of all life below as it comes barreling through the region. While it's doing its stormy thing, one of its lightnings is attracted by a shiny knife and strikes a man right through his head while trying to get to the metal blade. He dies. Four dead witches watch and take the chanterelles he'd been collecting while out on a poetry walk (he was a poet who recited all his poems to open spaces, never writing them down) but had dropped when he died.

There's no plot, the reader just follows along as some element from the last chapter becomes the focal point of the following chapter and through this string of connected slice-of-life moments, one learns about the entire region from people in town and the water nymphs in the mountains and the ghosts who wander. There's a whole gamut of emotions in each chapter and a wide range of personalities but it all comes together to create a kind of whimsical but somehow meaningful experience.

I thought the writing was lovely, sometimes archaic, sometimes very current. If I was this overwhelmed with a translation, I can't even imagine how stunning it is in Catalan which you can hear a snippet of here.

I wish I could write with as much charm and wonder so I could accurately describe why I loved this book so much.
Profile Image for Lucy.
445 reviews766 followers
April 14, 2022
4.5****

This book follows multiple perspectives located on a mountain in the Pyrenees. It mainly focuses on the Matavaques family and the tragedies that fall to them; the reaction of these. It looks at the interconnected-ness of life on this mountain, between both nature and the people.

The writing in this was lyrical. I loved how the different points of view were not just human- but the views of the wild mushrooms and lightning, which added a really interesting perspective to this book. This also included some parts of witchcraft and mythologies which I was not expecting (but certainly enjoyed!!).

This book had stunning prose and was steeped in magical realism. This had a great atmosphere from the descriptions of nature too and life on top of this mountain, as well as the isolation and loneliness.

Thank you to NetGalley for this E-Arc.
Profile Image for Rita.
855 reviews182 followers
June 20, 2024
Este livro é diferente de tudo o que li até agora. Demorei algum tempo a apanhar o fio à meada e ao ritmo, mas assim que consegui, tive a certeza de que se tornaria um favorito. Irene Solà tem uma escrita deslumbrante, terna, densa, lírica, poética, visceral e violenta... com uma variedade de estilos... uma espécie de caleidoscópio literário, que é urgente, impele-nos a uma leitura rápida, mas que contrariei e tornei lenta para poder saborear todas as suas nuances.

Este livro recebeu aclamação crítica e vários prémios literários, incluindo o Prémio de Literatura da União Europeia em 2020.

A narrativa deste romance é única, fragmentada, com diferentes vozes narrativas, incluindo personagens humanas, fantásticas, animais e até mesmo elementos naturais, que se entrelaçam para contar a história de uma família atingida pela tragédia, numa região montanhosa dos Pirenéus. Esta multiplicidade de perspectivas cria uma teia narrativa rica e complexa, que nos convida a reconstruir a história a partir de diferentes pontos de vista e sem ser pelo olhar antropocêntrico.

As personagens do romance são variadas e incluem seres humanos, como Domènec (o camponês poeta) e Sió, Hilari e Mia, Jaume, entre outros, bem como vários elementos não humanos que têm voz e nos oferecem as suas perspectivas:

Nuvens de Tempestade, Chuva e Raios


Chegámos com as barrigas cheias. Doridas. Os ventres negros, carregados de água escura e fria e de raios e trovões. Vínhamos do mar e de outras montanhas, e vá-se lá saber de que lugares mais, e vá-se lá saber o que tínhamos visto. (…) Tapámos tudo como um cobertor. (…) Depois da chegada, e da quietude, e da pressão, e de comprimir o ar suave contra o chão, disparámos o primeiro raio. Bang! (…)E então derramámos a água em gotas imensas (…)E nós rimo-nos, ih, ih, ih, ih, enquanto lhe molhávamos a cabeça, e a nossa água se metia por dentro do colarinho da camisa, e percorria os ombros e as costas, e as nossas gotinhas frias despertavam o seu mau humor.


Trombetas-da-morte


Os fungos simbolizam a ligação da vida e da morte, o mistério e a magia da natureza, a resiliência e adaptação, a nutrição e sustentabilidade, e oferecem uma perspectiva que enaltece a diversidade e a riqueza do mundo natural. Representam uma visão colectiva do mundo. Eles não existem uns sem os outros.

O chapéu de uma é o chapéu de todas. A carne de uma é a carne de todas. A memória de uma é a memória de todas. A escuridão. Sim, a escuridão. Como um abraço. Deliciosa. Protectora. Acolhedora. Como uma queda. Incipiente. A terra. Como uma manta, como uma mãe. Preta. Húmida. Aqui somos todas mães. Somos todas irmãs. Tias. Primas.(…)
Porque não há princípio nem fim. Porque o pé de uma é o pé de todas. O chapéu de uma é o chapéu de todas. Os esporos de uma são os esporos de todas. A história de uma é a história de todas. Porque a floresta é das que não podem morrer. Que não querem morrer. Que não morrerão porque sabem tudo. Porque transmitem tudo. Tudo o que é preciso saber. Tudo o que é preciso transmitir. Tudo o que é. Semente partilhada. A eternidade, coisa leve. Coisa diária, coisa pequena.


Corço
Que nos remete para a inocência e vulnerabilidade, e que perante a sua perseguição na floresta nos amplia a empatia e compaixão. O Corço é um símbolo poderoso do ciclo da vida e nos Pirenéus remete-nos também para lendas e mitos locais.

Lá dentro estava muito quentinho, muito apertadinho, e muito escuro. O meu irmão e as suas patas compridas, eu e as minhas patas compridas, enroscadinhos como as minhocas sob as pedras. (…)E então a mãe separou-nos, a mim e ao meu irmão. (…) Porque os corços só precisam de mãe quando nascem, e são pequenos e têm de aprender. E só têm irmãos quando estão dentro da mesma barriga e bebem o mesmo leite. Mas eu já não bebo leite. (…)muitas madrugadas e muitos anoiteceres depois (…)Levantei a cabeça e estiquei as costas, eriçadas, prontas.(…) E então ouvi-o. O barulho. Pum. O estouro mais terrível que ouvi na minha vida. (…)Eu morreria porque o som me tinha escolhido. Adeus, floresta. Adeus, madrugadas. Adeus, pássaros. Adeus, Sol. Adeus, corço que eu sou. Adeus, corços que são os outros.
Mas não morri e as pernas continuaram a correr, e a correr e a correr e a correr e a correr e a correr e a correr e a correr.


A Lluna
A cadela Lluna não desempenha apenas um papel prático como um animal de estimação na história, mas também simboliza o amor incondicional, a lealdade e companheirismo, a inocência e simplicidade.

Aquilo de que mais gosto é quando assobia. Com os dedos na boca. Porque, então, eu corro. Corro com toda a minha força, e salto, e voo, (…) Quando assobia, corro sobre a erva e a cerca e as rochas. Em direcção ao assobio. (…) E correria e saltaria sobre o carro, se fosse necessário, e sobre a casa, se fosse necessário, e sobre todos os perigos. Passando por cima e por dentro e pelo meio de todos os obstáculos. A toda velocidade, porque se tivesse de salvá-la, salvá-la-ia de tudo o que é mau. (…)E às vezes, quando vou ter com ela ofegante, toca-me suavemente na testa, e no lombo, e diz-me que fiz tudo muito bem, e diz-me coisas bonitas que não entendo, mas que entendo. E nessa forma de me tocar está todo o seu amor, e na minha forma de correr para salvá-la está todo o meu amor.


Há as Mulheres de Água que remetem para a magia dos Pirenéus,
e as que Fazem nascer bebés

As senhoras que sabem fazer nascer bebés são sempre quatro. E têm todas o cabelo branco. Há uma que manda, (…) Há a que se ri, (…) E depois há a (…), que chora sempre. E a (…), que nos conta histórias. Conta-nos umas histórias de que gostamos porque nunca têm a voz nem os olhos dos homens que escrevem as histórias más. As senhoras que sabem fazer nascer bebés vivem na floresta


Há o Urso que faz questão de nos lembrar que Homens repugnantes que matam o que não comem. Homens que querem tudo, que se apoderam de tudo. (…) Só os animais cobardes matam o que não comem.

E finalmente a Terra que reflecte sobre as mudanças geológicas, a formação da cadeia montanhosa dos Pirenéus e o passar do tempo. A montanha viu muitos chegarem e partirem ao longo da sua existência.



Nada durará muito tempo. Coisa nenhuma. Nem a quietude. Nem a calamidade. Nem o mar. Nem os vossos filhinhos tão feios. Nem a terra que segura as vossas patas enfezadas. (…) Terá começado o movimento de novo. O desastre. O princípio seguinte. O enésimo final. E vocês morrerão. Porque não há nada que dure muito. E ninguém se lembra do nome dos vossos filhos.


É um daqueles livros que ficou cheio de sublinhados e notas.

F A V O R I T E I
Profile Image for Sadie Hartmann.
Author 24 books7,241 followers
April 25, 2024
I have 19 notes/highlights from the book if you’re interested. This is available on Kindle Unlimited. Wow, this book was like a fresh breath of mountain air after reading several bleak & graphic translated stories of femicide and trauma.
Haunting and magical family saga set against rural, coastal farmland nestled up against a mountain range. So much heart, grief & loss, loneliness, forgotten dreams, motherhood,witches, folklore, and myths
CW: Child abuse
Profile Image for Víctor.
326 reviews26 followers
August 22, 2024
Qué viaje por los Pirineos, con sus leyendas, su alma y en definitiva su historia.

Qué viaje a través de sus personas y animales, de todos y cada uno, que calan, que sienten y te hacen sentir a ti en esta trama intergeneracional.

Qué viaje tan bellamente escrito, qué estilo, qué natural y qué humano.

Quin viatge ❤️‍🩹.
Profile Image for Repix Pix.
2,496 reviews523 followers
June 11, 2021
No entiendo el éxito, me ha parecido muy irregular y ñoño.
Profile Image for Hannah Greendale (Hello, Bookworm).
803 reviews4,138 followers
May 14, 2024
A bewitching little book comprised of unusual voices.

This book features in my Spring TBR video on BookTube.🌷



When I Sing, Mountains Dance is one of the most unusual books I've ever read. It's both a literary homage to the Pyranees and a heartbreaking story of a family wrestling with grief.

Irena Sola employs many unusual narrators to convey the story: storm clouds, ghosts, mushrooms, a fawn still in its mothers womb, and more.

Poetic, inventive, and over far too soon. Highly recommend if you enjoy unusual narrators and lyrical prose.

My thanks to Kim at MIDDLE of the Book MARCH for bringing this book to my attention.
--

ORIGINAL POST 👇

Said to be a book in which ghosts, storms, and more discuss the Pyrenees. You know I love a book with an unusual narrator, and it sounds like this book has that in spades.

This translated work of literary fiction ranks high on my list of anticipated reads this spring season.

It opens with a man being struck by lighting while picking black chanterelles. The ghosts of 17th century witches then gather around him to collect the mushrooms before setting off in a story that’s said to be as much about the mountains and the mushrooms as it is about the human dramas that unfold in their midst.

Looking forward to reading this book immensely!
Profile Image for Rubén Sarabia Jofre.
195 reviews19 followers
November 2, 2024
MI RESEÑA AMPLIADA EN MI PODCAST; https://open.spotify.com/episode/0E38...

"Lo primero que me gustó de mi marido fue el pelo. Después los poemas. Y después, cuanto más me fijaba en las otras cosas, más me gustaban. Las manos. Las piernas. Las orejas. Y las arrugas de los ojos, como una cola. Los hombros. La voz cuando hablaba bajito, como una lagartija que te sube por la espalda: «Me vuelves loco, Sió, ¡me vuelves loco!», me decía. Esa forma de mirar, como una lanza, como una flecha. Y esa cabeza llena de misterios, llena de palabras: «Sió, tienes los ojos tan azules que nadan peces en ellos»."

Hace unos días terminé de leer esta obra, algo que es mucho más que un libro y que he necesitado reposar un poco para terminar de entenderla del todo. Una maravilla de libro. Especial, diferente, único, con un clímax y una atmósfera singular, ahí donde nada de lo que aquí dentro se sucede es casualidad. Interconectado como nunca antes había leído nada, pero es que está hecho adrede por la autora y tiene todo el sentido en la obra. Han habido momentos que me he sentido algo perdido, pero creo que ese era el objetivo principal de la escritora al ofrecernos una narración plural con personas, montañas, piedras, ríos o perros como voces narrativas de la trama. Estaba avanzando y alucinaba al no saber donde estaba y quien me hablaba. No me quedó otro remedio que leer y empezar otra vez, consciente de la singularidad del libro, y fue a partir de ese momento cuando lo disfruté muchísimo. Estaba preparado para no seguir órdenes, para salir de lo ortodoxo y para disfrutar de la narración tal y como la escritora lo ofrecía y vaya sí lo he hecho.

Sí hay algo que quiero destacar y que merece ser destacado es precisamente eso: la manera en la que está escrito: original y fresca, con voces atemporales que cuentan y cantan mediante canciones, poemas, olores, colores, paisajes o voces, creando una mezcla de relatos luminosos y delicados, muy cerquita de donde vivo, entre las montañas del pirineo catalán se respira magia, un mundo onírico, poético y ensoñador, allí donde tienen cabida las cosas inexplicables.

Primera novela que leo de la autora y no será la última. Un libro para leer de manera pacífica, sin prisa, con atención, sin ningún tipo de prejuicio. Aquí dentro te habla cualquiera y cualquier cosa, desde un vecino de un pueblo de montaña hasta el propio desorden que aquí dentro impera, muchas historias inconexas pero que, de una manera u otra, se complementan y lo hacen hasta formar un hilo conductor entre vidas y situaciones paralelas: el dolor, la angustia, la preocupación, el amor, la tragedia, las ganas de vivir, de avanzar, de descubrir, todo a través de cuentos, mitos y leyendas de la montaña catalana. Brutal en su mensaje, en lo verdaderamente importante del vivir, en saber disfrutar del momento. No debemos darnos tanta importancia, cualquier día un rayo nos alcanza y nos parte por la mitad, pero las hojas caen y vuelven a crecer y la lluvia siempre pasa, siempre y, es a partir de ese momento que nosotros ya somos historia.

MI PUNTUACIÓN: 10/10
Profile Image for Vaso.
1,677 reviews221 followers
February 1, 2023
Σε ένα μικρό χωριό στα Πυρηναία Όρη, η πτώση ενός κεραυνού αποτελεί το έναυσμα της αφήγησης του συγκεκριμμένου βιβλίου.
Άνθρωπος, φύση, ζώα, φυτά είναι οι πρωταγωνιστές του κι έχουν όλοι χώρο και χρόνο να διηγηθούν θρύλους της τοπικής περιοχής κι αρκετές από τις δεισιδαιμονίες των κατοίκων.
Η συγγραφέας, χρησιμοποιώντας αυτή ακριβώς την πολυφωνικότητα και με τη γλαφυρότητα των περιγραφών της, μας παρασέρνει σε αυτό το ταξίδι στη φύση χωρίς όμως να παραλείψει να αναφερθεί σε γεγονότα που κυριάρχησαν στην ιστορία της χώρας, αποφεύγοντας να τους επιτρέωει να κυριαρχήσουν.
Ατμοσφαιρικό, λυρικό με διάχυτα στοιχεία μαγικού ρεαλισμου...ένα βιβλίο για την ζωή, την αγάπη, την απώλεια, τη μοναξια....


"Τραγουδώ στις μεγαλοψυχες μέρες,
στο δροσερό αγέρι του καλοκαιριού,
στου χειμώνα το δροσερό αγέρι,
στα πρωινά και στα δειλινά,
στο ψιλόβροχο, στη θυμωμένη τη βροχή.
Τραγουδώ στην πλαγιά, στην κορυφή, στο λιβάδι,
στις τσουκνίδες, στο βαθυκόκκινο τριαντάφυλλο, στη βατομουρια,
Τραγουδώ σαν αυτόν που βάζει περιβόλι,
που σκαλίζει ένα τραπέζι,
που χτίζει ένα σπίτι,
που ανεβαίνει σ'εναν λόφο, που τρώει ένα καρύδι,
που ανάβει τα κάρβουνα.
Σαν Θεός δημιουργός ζώων και φυτών.
Τραγουδώ εγώ και το βουνό χορεύει.
Displaying 1 - 30 of 5,828 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.