What do you think?
Rate this book
The Serpentwar Saga #1-4
The Serpentwar Saga: The Complete 4-Book Collection
Return to a world of magic and adventure from best selling author Raymond E. Feist. This bundle includes the complete Serpentwar Saga.
The bundle Shadow of a Dark Queen (1), Rise of a Merchant Prince (2), Rage of a Demon King (3), and Shards of a Broken Crown (4).
Return to the world of Midkemia…
Ancient powers are readying themselves for a devastating confrontation, and a dark queen has raised a standard and is gathering armies of unmatched might.
Into this battleground of good and evil a band of desperate men are forced whose only hope for survival is to face this ancient power and discover its true nature. Their quest is at best dangerous and at worst suicidal.
Among them are some unlikely heroes – Erik, a bastard heir denied his birthright, and his friend Roo, an irrepressible scoundrel with a penchant for thievery are accompanied by the mysterious Miranda upon whom all must wager their lives. She appears to be an ally but also possess a hidden agenda and may prove to be a more deadly foe when the final confrontation is at hand…
This ebook bundle contains Shadow of a Dark Queen (1), Rise of a Merchant Prince (2), Rage of a Demon King (3), and Shards of a Broken Crown (4).
The bundle Shadow of a Dark Queen (1), Rise of a Merchant Prince (2), Rage of a Demon King (3), and Shards of a Broken Crown (4).
Return to the world of Midkemia…
Ancient powers are readying themselves for a devastating confrontation, and a dark queen has raised a standard and is gathering armies of unmatched might.
Into this battleground of good and evil a band of desperate men are forced whose only hope for survival is to face this ancient power and discover its true nature. Their quest is at best dangerous and at worst suicidal.
Among them are some unlikely heroes – Erik, a bastard heir denied his birthright, and his friend Roo, an irrepressible scoundrel with a penchant for thievery are accompanied by the mysterious Miranda upon whom all must wager their lives. She appears to be an ally but also possess a hidden agenda and may prove to be a more deadly foe when the final confrontation is at hand…
This ebook bundle contains Shadow of a Dark Queen (1), Rise of a Merchant Prince (2), Rage of a Demon King (3), and Shards of a Broken Crown (4).
2322 pages, Kindle Edition
First published March 14, 2013
240 people are currently reading
270 people want to read
About the author
Raymond E. Feist
289 books9,540 followersRaymond E. Feist was born Raymond E. Gonzales III, but took his adoptive step-father's surname when his mother remarried Felix E. Feist. He graduated with a B.A. in Communication Arts with Honors in 1977 from the University of California at San Diego. During that year Feist had some ideas for a novel about a boy who would be a magician. He wrote the novel two years later, and it was published in 1982 by Doubleday. Feist currently lives in San Diego with his children, where he collects fine wine, DVDs, and books on a variety of topics of personal interest: wine, biographies, history, and, especially, the history of American Professional Football.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
April 2, 2016
The first three books I don't like less than the Riftwar but the Shards of a Broken Crowd starts to lose me so much that I would actually prefer that it has never been written and that the Serpentwar ends with book 3. But the good news is that Book 4 can pretty much be viewed as a standalone if one wishes without any stretch at all.
February 29, 2016
Excellent but unsure bout the fourth book, I feel it could have been punchier if kept to the three books. Book four almost stands on its own
April 13, 2016
I read these books years ago and really enjoyed them.
June 7, 2020
I don't know I've finished .I couldn't open the first
June 13, 2021
Feist at his best!
August 28, 2021
Enjoyed as always, book four could of had more grit but still entertaining
March 23, 2024
Επιστροφή στο μαγικό κόσμο του Feist, μετά το εκπληκτικό Riftwar.
1
Ένας μπάσταρδος γιος ευγενούς και ο φίλος του, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους εξαιτίας ενός (μερικώς αιτιολογημένου) εγκλήματος και καταλήγουν στην αγχόνη… Παίρνουν προσωρινή αναστολή λίγο πριν βγάλουν την τελευταία τους πνοή και για ένα μικρό διάστημα κυκλοφορούν με τη θηλιά ακόμα στο λαιμό. Κυριολεκτικά. Έτσι, για να θυμούνται.
Ο λόγος; Γεγονότα έχουν μπει σε κίνηση, πολύ σημαντικότερα από την απόδοση δικαιοσύνης. Ερπετόμορφοι (αλλά όχι ενδογήινοι, εξόν ένα λαγούμι που θα μας απασχολήσει λιγότερο απ’ όσο θα περιμέναμε) έχουν εισβάλλει στον κόσμο τους και απειλούν να τον κατακτήσουν, χρησιμοποιώντας μέσα που θα έκαναν το τίμιο μέσο κανίβαλο να ανατριχιάσει και οι "φίλοι" μας, φαίνεται να έχουν "κάτι" πάνω τους που τους καθιστά χρήσιμους για τον αγώνα. Κι όταν λέω "πάνω τους" δεν εννοώ στα υπάρχοντά τους, τα οποία άλλωστε χάνουν πολύ γρήγορα, αλλά στο χαρακτήρα, την ψυχή, το "μέταλλο".
Το πρώτο βιβλίο της σεριάς Serpentwar τα έχει όλα. Κρυφές αποστολές, μαγεία, περάσματα ανάμεσα σε κόσμους, μια περαστική ματιά στο διάδρομο που συνδέει χώρους και χρόνους ακόμη και από (πιθανώς) άλλα σύμπαντα, φιδόμορφους εισβολείς, νυν υπέρ πάντων αγών, ηρωισμούς και πολύ πριν ξεκινήσει να μακαλεύει τους πρωταγωνιστές του ο G.R.R. Martin, συναντάμε κι εδώ κάτι αντίστοιχο, αλλά σε αρκετά μικρότερη κλίμακα.
Το βιβλίο είναι καλούτσικο, με αναλαμπές μεγαλείου και συγγραφικής μεγαλοφυΐας για το είδος, αλλά δυστυχώς έχει και τα πεζά «καθημερινά» τμήματα που το προσγειώνουν. Σίγουρα υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο scope που διαφαίνεται από τον πρώτο κιόλας τόμο (άλλωστε έχει προηγηθεί μια ακόμα σειρά, κάτι που σώζει την κατάσταση παρ’ όλες τις όποιες «κακοτεχνίες» στη διαδρομή). Hands down, οφείλει να παραδεχτεί κανείς, ότι οι σελίδες γυρνάνε αβίαστα, με κέφι, όντως ενδιαφέρεσαι να δεις τι θα γίνει παρακάτω. Άλλο αν μερικές φορές απογοητεύεσαι, ή δίνονται σχετικά τσαπατσούλικες λύσεις (βλ. παρέμβαση του Pug στη μάχη για τα ναυπηγεία), όσο δεν λείπουν οι μεγαλειώδεις στιγμές που δίνουν λόγο ύπαρξης σε ένα βιβλίο ή ακόμη και μια σειρά, ανασηκώνεις αδιάφορα τους ώμους και συνεχίζεις.
Ένα μικρό πρόβλημα είναι ότι φαίνεται να έχουμε ένα φαινόμενο «κυλιόμενων κεντρικών χαρακτήρων». Ξεκινάμε με αυτούς, προσθέτουμε άλλους τέσσερις, μετά άλλη μία, μετά ένα τσούρμο, μετά σκοτώνουμε μερικούς από τους πρώτους, προσθέτουμε νέους, αφαιρούμε από την εξίσωση μερικούς και συνεχίζουμε. Κρατάω μια επιφύλαξη, καθώς πρόκειται για τετραλογία, αλλά αν συνεχιστεί και δεν παγιωθούν κάποια χαρακτήρες πλην του Ρου και του Έρικ, θα χολοσκαστώ ασχήμως.
Η εξέλιξη των χαρακτήρων δεν είναι ακριβώς υποδειγματική, αλλά δεν είναι και ότι χειρότερο έχουμε δει, οπότε δίνουμε κι εδώ μια μικρή πίστωση χρόνου (σελίδων;). Επίσης, θα ήθελα να ρωτήσω, «ΤΕ ΦΑΣΕ» με το ρείκι (και τη γιόγκα) και τις αυτοϊάσεις, που μετά από λίγο… ξεχνιούνται και όταν λέω μετά από λίγο εννοώ μετά τις πρώτες μάχες όπου όντως θα χρειάζονταν. Ελπίζω να μην έχει ομοιοπαθητική στη συνέχεια, θα χάσω πάσα ιδέα…
Στο κλείσιμο του τόμου, η πρώτη παρτίδα έχει κερδηθεί, οι εισβολείς έχουν δει τα αρχικά τους σχέδια να ματαιώνονται, κάποιοι πάνε… διακοπές και κάποιοι επιστρέφουν σπίτι, ή έστω στη μητρική τους ήπειρο, είτε για να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους παντρευόμενοι άσχημες θυγατέρες πλούσιων εμπόρων, ή κατατασσόμενοι κανονικά στο στρατό ως υπαξιωματικοί, καραβανάδες εν ολίγοις, οποία ένδοξη κατάληξη για σωτήρες ηπείρων και κόσμων… Sic transit gloria mundi…
2
Οι φίλοι μας Έρικ και Ρου επιστρέφουν με την αποδεκατισμένη ομάδα τους στην Κρόντορ, όπου και τους απονέμεται χάρη και ο μεν Έρικ μπαίνει κανονικά στο στρατό του βασιλιά, ενώ ο Ρου αποφασίζει να δραστηριοποιηθεί στον τομέα των επιχειρήσεων.
Το υπόλοιπο βιβλίο είναι η προσπάθεια του Ρου να βγάλει λεφτά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κάτι που μέχρι το ¼ περίπου του βιβλίου έχει αρχίσει να ξενερώνει τον αναγνώστη, αλλά περιέργως, μετά αρχίζει και γίνεται ενδιαφέρον. Ο Feist μπαίνει για τα καλά στο πνεύμα του εμπορίου και της τέχνης των οικονομικών σε σημείο που πλησιάζει εκείνο το υπέροχο βιβλίο του Steven Erikson από τη σεριά Malazaan Book of the fallen (βαριά πεντάρια όσα έχω προλάβει να διαβάσω) που αποτελεί εγχειρίδιο πολιτικής οικονομίας -λέω για το «Midnight Tides» εκείνο με τον υπέροχο τσιγγούνη Tehol που έχει για υπηρέτη τον Mael με το ψευδώνυμο Bug. Λίγο πριν φτάσει στα χρηματιστήρια παραγώγων και ενώ αναπτύσσει μέχρι και το factoring, ο Feist σηκώνει το πόδι από το γκάζι και κρατάει το βιβλίο στο πλαίσιο του καλού fantasy.
Παράλληλα, για να μην ξεχνάει ο αναγνώστης ότι διαβάζει Serpentwar Saga, μια αποστολή προσπαθεί να κάνει στις σαύρες ό,τι έκανε και ο σμηναγός Ντουλίτλ στο Τόκιο, απλώς χωρίς ιπτάμενα μέσα. Αλλά, παρά το γεγονός ότι το θέμα της σάγκας είναι ο πόλεμος με τις σαύρες, αυτά θα μας απασχολήσουν ελάχιστα στο παρόν, σημασία έχει ότι ο Ρου κάνει ένα γάμο συμφέροντος και μετά «βγάνει λεφτά».
Φυσικά και θα υπάρξουν ατυχίες, πισωγυρίσματα, προδοσίες, κερατιλίκια, ίντριγκα, εκτελέσεις και χαρακτήρες που εκεί που πας να τους συνηθίσεις, τους ξεχνάει ο συγγραφέας για 250-300 σελίδες και μετά τους αναφέρει άλλη μια φορά και τους ξαναξεχνάει, φυσικά και θα πάνε να βρούνε τον πλάστη τους (όχι της κουζίνας, τον άλλο, τον θεϊκής υποστάσεως) φιγούρες που συμπαθήσαμε, αγαπήσαμε, αντιπαθήσαμε με την πρώτη ματιά κ.ο.κ. και φυσικά θα έχουμε και λίγη μαγεία και μάχη, αλλά περισσότερο ως γαρνιτούρα στο κυρίως πιάτο, το οποίο στο μενού αναφέρεται ως (δεν ξέρω αν σας το είπα ήδη) «ο Ρου βγάνει λεφτά».
Και, δε θα το πιστέψετε, μέχρι το τέλος του βιβλίου ο Ρου «έχει βγάλει ΠΟΛΛΑ λεφτά», τόσα ώστε η επιστροφή των ηρώων από την άλλη άκρη του κόσμου να πιάνει δύο παραγράφους σκάρτες, επειδή αφενός έχουμε πολλά λεφτά και, αφετέρου, έχουμε απ’ ό,τι φαίνεται μεγαλύτερα προβλήματα. Προβλήματα που ίσως σχετίζονται με την… Οργή ενός δαιμονικού βασιλιά.
Τριάρι, αλλά solid τριάρι, αξιοπρεπέστατο και ευχάριστο στην ανάγνωση.
3
Τρίτο βιβλίο της σειράς Serpentwar και τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά. Όχι μόνο για το βασίλειο, αλλά και για το βιβλίο το ίδιο, που επιδεικνύει μια πτώση ποιότητας σε σχέση με τα δυο προηγούμενα.
Η πλοκή γίνεται αχρείαστα μπερδεμένη, ό,τι έχει να κάνει με μαγεία κινείται μεταξύ του βαρετού, του αφελούς, του βλακώδους, ενώ ελάχιστες είναι οι αναλαμπές στη γραφή που δίνουν κουράγιο για τη συνέχεια της ανάγνωσης.
Η Κρόντορ πολιορκείται, η Κρόντορ πέφτει, κόσμος σκοτώνεται, αλλά τις κρίσιμες στιγμές, ο Feist δίνει απλοϊκές λύσεις που προχωράνε το στόρι. Για παράδειγμα: μας ενοχλεί εδώ και δυόμισι βιβλία ένας δαίμονας, που τώρα έρχεται κατά πάνω μας. ΟΚ, τον δένουμε με μαγικά λουριά και μετά φροντίζουμε να βρεθεί μερικές χιλιάδες μέτρα κάτω από τη θάλασσα. End of story. Συγγνώμη; Γιατί δεν κάναμε κάτι τέτοιο εδώ και 2,5 βιβλία; Δεύτερο παράδειγμα: Από την αρχή μας δυσκολεύουν κάτι σαύρες ύψους 3 μέτρων που μας δέρνουν ανελέητα. Λίγο πριν το τέλος, κάνουμε ένα «πόου - ουόου» και τους λέμε «ε, ναι, βασικά σας κοροϊδέψανε, τραλαλα, οπότε νο χαρμ νταν, τα λέμε, καλά να περνάτε». Παράδειγμα τρίτο: Ένας εισβολέας ζητάει την Άρτα με τα Γιάννενα και έχει όλα τα ατού στα χέρια του. Του δείχνουμε από μακριά μια σύντομη εκδήλωση μαγείας και του λέμε ότι θα πάθει βαβά αν επιμείνει. Ο εισβολέας αμέσως δέχεται όλες μας τις προτάσεις και μας ζητάει ευγενικά να ουρήσουμε στη μάπα του πριν φύγει (μεταφορικό το τελευταίο, δεν έχει κινκ ο Ρέιμοντ, μην ανησυχείτε).
Και, φυσικά, δύο υπέργηροι μαγικά ξανανιωμένοι μάγοι που δηλώνουν απερίφραστα ότι πάνε να γκαστρωθούν, απογειώνουν την αναγνωστική απόλαυση.
Με λίγα λόγια, ενώ συμβαίνουν πραγματάκια, ο Feist είτε φορτώνει το μυαλό του αναγνώστη με άκυρες πληροφορίες που δεν τον ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, είτε μπερδεύει την πλοκή αχρείαστα, είτε δίνει λύσεις πιο πρόχειρες κι από τσίζμπεργκερ στα Μαχτόναλτς, σα να προσπαθεί να αποδομήσει ό,τι έχτιζε επί δύο βιβλία. Και ενώ προσπαθεί να ανεβάσει λέβελ με τη «θεολογική του επέκταση» και μάλιστα πετυχαίνει ένα εξαιρετικό κομμάτι συμπαντικής θεολογικής κοσμογονίας κατά fantasy, σχεδόν αμιγώς φιλοσοφικό (έστω, για τα μέτρα του genre) απλώς το προσπερνάει (κρίμα, γιατί είναι από τα ωραιότερα κομμάτια του έργου) και εστιάζει σε μπότες, σπιρούνια και μαγικές αστραπές.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι έχει φορτώσει κάποιους από τους χαρακτήρες με υπερβολικά πολλές δυνάμεις και η κλασική συνταγή είναι να τους δώσει ακόμη δυνατότερους κάθε φορά αντιπάλους, που όπως γίνεται στο σύμπαν των power rangers (για κάποιο λόγο όλοι οι εξωγήινοι την πέφτουν σε ένα γυμνάσιο στο Μενίδι των ΗΠΑ) επιτίθενται στη Μιδκημία. Αλλά, οι μπάμιες, ό,τι συνταγή κι αν ακολουθήσεις, παραμένουν μπάμιες (αν είστε από αυτούς που λατρεύουν τις μπάμιες, λυπάμαι) και το αποτέλεσμα είναι σχετικά παιδαριώδες.
Οι χαρακτήρες, σε αντίθεση με τα δύο πρώτα βιβλία όπου είχαν υποδειγματική εξέλιξη πατάνε όρθιοι πάνω στο φρένο και βιώνουν μια εξελικτική «στασιμότητα», κάποιοι μάλιστα -δευτερεύοντες- αυτοκτονούν (έμμεσα) χωρίς επαρκή λόγο, απλώς περιμένουν τον εχθρό να τους σκοτώσει. Μπερκχ! Ενώ οι περισσότεροι, πετυχαίνουν σχεδόν αβίαστα ό,τι τους περάσει από το μυαλό, σαν παιδιά που κλειδώθηκαν σε candyshop.
Να το πω απλά; Ο Feist παθαίνει Salvatore και μετατρέπει ένα έπος σε pulp.
4
Τελευταίο βιβλίο της σειράς και κατρακύλα ως προς την ποιότητα γραφής.
Κόσμος πάει κι έρχεται για να δικαιολογηθεί η ύπαρξή του στο βιβλίο και να γεμίζουν σελίδες. Η πλοκή έχει ουσιαστικά τελειώσει από τον τρίτο τόμο, αλλά παρ’ όλο που οι «κακοί δαιμόνοι» έχουν εξοντωθεί με τα τραγικά τρικ του Παγκ, οι άνθρωποι συνεχίζουν να αλληλοσκοτώνονται.
Φυσικά, ενώ όλο το βασίλειο είναι παραδομένο στις μάχες και πιέζεται από παντού, ο Παγκ, ο ισχυρότερος εν ζωή μάγος του, κάπου κάνει διακοπές με το άρτι ανακαινισθέν κομενέτο του, τη Μιράντα, κόρη του μέντορά του, όπως και άπαντες οι αφοδεύοντες σε χρυσά καθίκια σε ξωτικοχώρες κ.λπ..
Φυσικά, ενώ υπάρχει ένας δράκος διαθέσιμος, κανείς δε σκέφτεται να τον χρησιμοποιήσει για βοήθεια. Απλώς κόσμος συνεχίζει να πεθαίνει. Μέχρι τα τελευταία κεφάλαια, που θυμούνται ότι ο κόσμος πεθαίνει και ότι έχουν ένα δράκο στο συρτάρι του κομοδίνου, πίσω από τα χάπια για την πίεση και τα γυαλιά πρεσβυωπίας.
Φυσικά, υπάρχει ένας δαίμονας ακόμα και (όταν γίνεται αντιληπτός επειδή μια μαθήτρια του τζογαδόρου ιδρυτή νέας θρησκείας αιωρείται λίγο πάνω από το έδαφος, ό,τι διαβάσατε, δεν το εμπνεύστηκα εγώ) τότε μόνο δραστηριοποιείται ο Παγκ. Και φυσικά, καθαρίζει, λευκαίνει απολυμαίνει, σφραγίζει ρήγματα και πετάει το κλειδί στη χωματερή, βάζει συρματόπλεγμα, εγγράφει την ιδιοκτησία στο κτηματολόγιο, πριν πάει να τα ψάλλει στους «ανώριμους ανθρώπους».
Δε θα μπω σε αναλυτικές περιγραφές, αλλά το βιβλίο είναι γεμάτο ανούσιες περιγραφές και δράσεις, ατέλειωτα πήγαιν’ έλα που μπερδεύουν και κουράζουν, δεν έχει κάποιο κεντρικό άξονα (όχι ότι γενικώς είναι απαραίτητο, αλλά σε αυτό το μπάχαλο θα χρειαζόταν) και το χειρότερο απ’ όλα είναι ο διδακτικισμός και οι νουθεσίες του Παγκ προς το τέλος.
Θα σας πω μόνο το χειρότερο: Όταν ο κόμπος έχει φτάσει στο (τρίτο) χτένι και οι δύο στρατοί είναι έτοιμοι να αλληλοεξοντωθούν έξω από την Κρόντορ, όλα τελειώνουν επειδή ο Παγκ εμφανίζεται από το πουθενά αιωρούμενος μερικά μέτρα πάνω όλους στον αέρα, χτυπάει παλαμάκια και φωνάζει «ΕΛΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ!». Κυριολεκτικά. Πάλι καλά που δε γύρισε να πει στους Κεσιανούς «μαλακισμένα, τον πούλο τώρα».
Έχει κάποια καλά σημεία το βιβλίο; Έχει, αλλά πνίγονται μέσα στα κλισέ, τις ατέλειωτες άνευ λόγου και αιτίας συμπλοκές και «αποστολές», την περίεργη αίσθηση ότι μόνο ο εχθρός έχει καλή επιμελητεία και πάντα είναι ακμαίος και έτοιμος για όλα -ενώ οι καλοί αντιμετωπίζουν το ένα παλούκι μετά το άλλο, τη μετριότητα και το μπάχαλο της πλοκής, τους χαρακτήρες που μοιάζουν να έχουν κολλήσει μεταξύ μιας και δύο διαστάσεων και, φυσικά, το κούνημα του δάχτυλου του Παγκ στον Πρίγκιπα που γίνεται σε τόνο «άκου να δεις τζογλάνι, εγώ είμαι υπεργαμάο και έχω ολάκερο τον κόσμο να προστατέψω, δε θα κάθομαι να νταντεύω κάθε κακομαθημένο, έτσι και μάθω ότι έχλασες έστω και κούφχια κι άοσμη χωρίς να ζητήσεις συγγνώμη, μαύρος όφις όστις σ’ έφαγεν» ή κάτι τέτοιο.
Σαν προοίμιο νέας πολυλογίας (τριλογίας, τετραλογίας, όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει ο Φέιστ) ο Ντας παίρνει τη θέση του αδελφού του παππού του, αποποιούμενος τα προνόμια της θέσης του και του τίτλου του και εντασσόμενος (ως αρχηγός, βεβαίως βεβαίως) στους χλευαστές, για να τηρήσει μια υπόσχεση που έδωσε σε μια νεκρή τύπισσα την οποία είχε... φιλήσει δύο φορές. Το αναφέρω γιατί δεν έχει καμία σημασία στην εξέλιξη της τετραλογίας που κλείνει με αυτό το βιβλίο. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι είτε νεκροί, είτε δυστυχισμένοι, είτε έχουν ακόμη να διαχειριστούν ένα κάρο προβλήματα, εξόν ο Έρικ που πάει να βρει τη γυναίκα του και ο Ρου, που, πότε στ’ αλήθεια είχε πρόβλημα; Α, και οι υψιπετείς βαλερού, ξωτικοί και μάγοι που βγαίνουν από το καβούκι τους μόνο όταν έχει καεί το σύμπαν, επιστρέφουν στα του οίκου τους χαρωποί και ξέγνοιαστοι. Μεχ.
Εν κατακλείδι και γενικά για την τετραλογία: Έχω την αίσθηση ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του ταλέντου του Φέιστ εξαντλήθηκε στη σειρά Riftwar. Τώρα, το μόνο που καταφέρνει είναι να παράξει δύο αξιοπρεπή βιβλία και δύο αθλιότητες γεμάτες κλισέ, σε σημείο να νομίζεις ότι διαβάζεις απομαγνητοφώνηση παιχνιδιού AD&D, με μάγους, κληρικούς και έναν πάλαντιν για τανκ να κάνουν πάρτι απέναντι σε δαίμονες, την ώρα που ο κοσμάκης σφάζεται κι εκείνοι συλλέγουν xp. Είναι κρίμα, γιατί συχνά αναδύεται μέσα στο έργο η ποιότητα που έκανε το Riftwar μια εξαιρετική σειρά, αλλά ούτε συνέχεια έχει, ούτε συνοχή. Σκόρπιες νησίδες καλής γραφής μέσα σε ένα αναξεμπούρμπουλο με εύκολες λύσεις και κουραστικά πέρα-δώθε. Αν ελπίζατε να μάθετε περισσότερα για τον πολύ ενδιαφέροντα διάδρομο ανάμεσα στους κόσμους, χάσατε, εδώ έχει κυρίως δηλητηριασμούς, άκαρπους έρωτες, άσχημα αποδοσμένες μάχες που -όπως με ειδοποιούν από το κοντρόλ- διακόπτονται «για να πεταχτούμε αλλού να μάθουμε αν έχει πέτρες τελικά στα νεφρά ένας δευτερεύων χαρακτήρας, ευχαριστώ, δεν έχει, περνάμε σε διαφημίσεις και επιστρέφουμε σε λίγα λεπτά στην έξαψη της μάχης».
Επειδή στη βαθμολογία μου το μισό είναι υπέρ του αναγνώστη, θα δώσω ένα συνολικό δυάρι στη σειρά και θα την ξεχάσω σύντομα. Φτήνια, ευκολίες γραφής, πολλές αδιάφορες σελίδες που απλώς κουράζουν και, δεν ξέρω, ίσως θα έπρεπε να χαρακτηριστεί young-adult fantasy, δεν είναι για ενήλικες αυτά τα σαλιαρίσματα.
1
Ένας μπάσταρδος γιος ευγενούς και ο φίλος του, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους εξαιτίας ενός (μερικώς αιτιολογημένου) εγκλήματος και καταλήγουν στην αγχόνη… Παίρνουν προσωρινή αναστολή λίγο πριν βγάλουν την τελευταία τους πνοή και για ένα μικρό διάστημα κυκλοφορούν με τη θηλιά ακόμα στο λαιμό. Κυριολεκτικά. Έτσι, για να θυμούνται.
Ο λόγος; Γεγονότα έχουν μπει σε κίνηση, πολύ σημαντικότερα από την απόδοση δικαιοσύνης. Ερπετόμορφοι (αλλά όχι ενδογήινοι, εξόν ένα λαγούμι που θα μας απασχολήσει λιγότερο απ’ όσο θα περιμέναμε) έχουν εισβάλλει στον κόσμο τους και απειλούν να τον κατακτήσουν, χρησιμοποιώντας μέσα που θα έκαναν το τίμιο μέσο κανίβαλο να ανατριχιάσει και οι "φίλοι" μας, φαίνεται να έχουν "κάτι" πάνω τους που τους καθιστά χρήσιμους για τον αγώνα. Κι όταν λέω "πάνω τους" δεν εννοώ στα υπάρχοντά τους, τα οποία άλλωστε χάνουν πολύ γρήγορα, αλλά στο χαρακτήρα, την ψυχή, το "μέταλλο".
Το πρώτο βιβλίο της σεριάς Serpentwar τα έχει όλα. Κρυφές αποστολές, μαγεία, περάσματα ανάμεσα σε κόσμους, μια περαστική ματιά στο διάδρομο που συνδέει χώρους και χρόνους ακόμη και από (πιθανώς) άλλα σύμπαντα, φιδόμορφους εισβολείς, νυν υπέρ πάντων αγών, ηρωισμούς και πολύ πριν ξεκινήσει να μακαλεύει τους πρωταγωνιστές του ο G.R.R. Martin, συναντάμε κι εδώ κάτι αντίστοιχο, αλλά σε αρκετά μικρότερη κλίμακα.
Το βιβλίο είναι καλούτσικο, με αναλαμπές μεγαλείου και συγγραφικής μεγαλοφυΐας για το είδος, αλλά δυστυχώς έχει και τα πεζά «καθημερινά» τμήματα που το προσγειώνουν. Σίγουρα υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο scope που διαφαίνεται από τον πρώτο κιόλας τόμο (άλλωστε έχει προηγηθεί μια ακόμα σειρά, κάτι που σώζει την κατάσταση παρ’ όλες τις όποιες «κακοτεχνίες» στη διαδρομή). Hands down, οφείλει να παραδεχτεί κανείς, ότι οι σελίδες γυρνάνε αβίαστα, με κέφι, όντως ενδιαφέρεσαι να δεις τι θα γίνει παρακάτω. Άλλο αν μερικές φορές απογοητεύεσαι, ή δίνονται σχετικά τσαπατσούλικες λύσεις (βλ. παρέμβαση του Pug στη μάχη για τα ναυπηγεία), όσο δεν λείπουν οι μεγαλειώδεις στιγμές που δίνουν λόγο ύπαρξης σε ένα βιβλίο ή ακόμη και μια σειρά, ανασηκώνεις αδιάφορα τους ώμους και συνεχίζεις.
Ένα μικρό πρόβλημα είναι ότι φαίνεται να έχουμε ένα φαινόμενο «κυλιόμενων κεντρικών χαρακτήρων». Ξεκινάμε με αυτούς, προσθέτουμε άλλους τέσσερις, μετά άλλη μία, μετά ένα τσούρμο, μετά σκοτώνουμε μερικούς από τους πρώτους, προσθέτουμε νέους, αφαιρούμε από την εξίσωση μερικούς και συνεχίζουμε. Κρατάω μια επιφύλαξη, καθώς πρόκειται για τετραλογία, αλλά αν συνεχιστεί και δεν παγιωθούν κάποια χαρακτήρες πλην του Ρου και του Έρικ, θα χολοσκαστώ ασχήμως.
Η εξέλιξη των χαρακτήρων δεν είναι ακριβώς υποδειγματική, αλλά δεν είναι και ότι χειρότερο έχουμε δει, οπότε δίνουμε κι εδώ μια μικρή πίστωση χρόνου (σελίδων;). Επίσης, θα ήθελα να ρωτήσω, «ΤΕ ΦΑΣΕ» με το ρείκι (και τη γιόγκα) και τις αυτοϊάσεις, που μετά από λίγο… ξεχνιούνται και όταν λέω μετά από λίγο εννοώ μετά τις πρώτες μάχες όπου όντως θα χρειάζονταν. Ελπίζω να μην έχει ομοιοπαθητική στη συνέχεια, θα χάσω πάσα ιδέα…
Στο κλείσιμο του τόμου, η πρώτη παρτίδα έχει κερδηθεί, οι εισβολείς έχουν δει τα αρχικά τους σχέδια να ματαιώνονται, κάποιοι πάνε… διακοπές και κάποιοι επιστρέφουν σπίτι, ή έστω στη μητρική τους ήπειρο, είτε για να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους παντρευόμενοι άσχημες θυγατέρες πλούσιων εμπόρων, ή κατατασσόμενοι κανονικά στο στρατό ως υπαξιωματικοί, καραβανάδες εν ολίγοις, οποία ένδοξη κατάληξη για σωτήρες ηπείρων και κόσμων… Sic transit gloria mundi…
2
Οι φίλοι μας Έρικ και Ρου επιστρέφουν με την αποδεκατισμένη ομάδα τους στην Κρόντορ, όπου και τους απονέμεται χάρη και ο μεν Έρικ μπαίνει κανονικά στο στρατό του βασιλιά, ενώ ο Ρου αποφασίζει να δραστηριοποιηθεί στον τομέα των επιχειρήσεων.
Το υπόλοιπο βιβλίο είναι η προσπάθεια του Ρου να βγάλει λεφτά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κάτι που μέχρι το ¼ περίπου του βιβλίου έχει αρχίσει να ξενερώνει τον αναγνώστη, αλλά περιέργως, μετά αρχίζει και γίνεται ενδιαφέρον. Ο Feist μπαίνει για τα καλά στο πνεύμα του εμπορίου και της τέχνης των οικονομικών σε σημείο που πλησιάζει εκείνο το υπέροχο βιβλίο του Steven Erikson από τη σεριά Malazaan Book of the fallen (βαριά πεντάρια όσα έχω προλάβει να διαβάσω) που αποτελεί εγχειρίδιο πολιτικής οικονομίας -λέω για το «Midnight Tides» εκείνο με τον υπέροχο τσιγγούνη Tehol που έχει για υπηρέτη τον Mael με το ψευδώνυμο Bug. Λίγο πριν φτάσει στα χρηματιστήρια παραγώγων και ενώ αναπτύσσει μέχρι και το factoring, ο Feist σηκώνει το πόδι από το γκάζι και κρατάει το βιβλίο στο πλαίσιο του καλού fantasy.
Παράλληλα, για να μην ξεχνάει ο αναγνώστης ότι διαβάζει Serpentwar Saga, μια αποστολή προσπαθεί να κάνει στις σαύρες ό,τι έκανε και ο σμηναγός Ντουλίτλ στο Τόκιο, απλώς χωρίς ιπτάμενα μέσα. Αλλά, παρά το γεγονός ότι το θέμα της σάγκας είναι ο πόλεμος με τις σαύρες, αυτά θα μας απασχολήσουν ελάχιστα στο παρόν, σημασία έχει ότι ο Ρου κάνει ένα γάμο συμφέροντος και μετά «βγάνει λεφτά».
Φυσικά και θα υπάρξουν ατυχίες, πισωγυρίσματα, προδοσίες, κερατιλίκια, ίντριγκα, εκτελέσεις και χαρακτήρες που εκεί που πας να τους συνηθίσεις, τους ξεχνάει ο συγγραφέας για 250-300 σελίδες και μετά τους αναφέρει άλλη μια φορά και τους ξαναξεχνάει, φυσικά και θα πάνε να βρούνε τον πλάστη τους (όχι της κουζίνας, τον άλλο, τον θεϊκής υποστάσεως) φιγούρες που συμπαθήσαμε, αγαπήσαμε, αντιπαθήσαμε με την πρώτη ματιά κ.ο.κ. και φυσικά θα έχουμε και λίγη μαγεία και μάχη, αλλά περισσότερο ως γαρνιτούρα στο κυρίως πιάτο, το οποίο στο μενού αναφέρεται ως (δεν ξέρω αν σας το είπα ήδη) «ο Ρου βγάνει λεφτά».
Και, δε θα το πιστέψετε, μέχρι το τέλος του βιβλίου ο Ρου «έχει βγάλει ΠΟΛΛΑ λεφτά», τόσα ώστε η επιστροφή των ηρώων από την άλλη άκρη του κόσμου να πιάνει δύο παραγράφους σκάρτες, επειδή αφενός έχουμε πολλά λεφτά και, αφετέρου, έχουμε απ’ ό,τι φαίνεται μεγαλύτερα προβλήματα. Προβλήματα που ίσως σχετίζονται με την… Οργή ενός δαιμονικού βασιλιά.
Τριάρι, αλλά solid τριάρι, αξιοπρεπέστατο και ευχάριστο στην ανάγνωση.
3
Τρίτο βιβλίο της σειράς Serpentwar και τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά. Όχι μόνο για το βασίλειο, αλλά και για το βιβλίο το ίδιο, που επιδεικνύει μια πτώση ποιότητας σε σχέση με τα δυο προηγούμενα.
Η πλοκή γίνεται αχρείαστα μπερδεμένη, ό,τι έχει να κάνει με μαγεία κινείται μεταξύ του βαρετού, του αφελούς, του βλακώδους, ενώ ελάχιστες είναι οι αναλαμπές στη γραφή που δίνουν κουράγιο για τη συνέχεια της ανάγνωσης.
Η Κρόντορ πολιορκείται, η Κρόντορ πέφτει, κόσμος σκοτώνεται, αλλά τις κρίσιμες στιγμές, ο Feist δίνει απλοϊκές λύσεις που προχωράνε το στόρι. Για παράδειγμα: μας ενοχλεί εδώ και δυόμισι βιβλία ένας δαίμονας, που τώρα έρχεται κατά πάνω μας. ΟΚ, τον δένουμε με μαγικά λουριά και μετά φροντίζουμε να βρεθεί μερικές χιλιάδες μέτρα κάτω από τη θάλασσα. End of story. Συγγνώμη; Γιατί δεν κάναμε κάτι τέτοιο εδώ και 2,5 βιβλία; Δεύτερο παράδειγμα: Από την αρχή μας δυσκολεύουν κάτι σαύρες ύψους 3 μέτρων που μας δέρνουν ανελέητα. Λίγο πριν το τέλος, κάνουμε ένα «πόου - ουόου» και τους λέμε «ε, ναι, βασικά σας κοροϊδέψανε, τραλαλα, οπότε νο χαρμ νταν, τα λέμε, καλά να περνάτε». Παράδειγμα τρίτο: Ένας εισβολέας ζητάει την Άρτα με τα Γιάννενα και έχει όλα τα ατού στα χέρια του. Του δείχνουμε από μακριά μια σύντομη εκδήλωση μαγείας και του λέμε ότι θα πάθει βαβά αν επιμείνει. Ο εισβολέας αμέσως δέχεται όλες μας τις προτάσεις και μας ζητάει ευγενικά να ουρήσουμε στη μάπα του πριν φύγει (μεταφορικό το τελευταίο, δεν έχει κινκ ο Ρέιμοντ, μην ανησυχείτε).
Και, φυσικά, δύο υπέργηροι μαγικά ξανανιωμένοι μάγοι που δηλώνουν απερίφραστα ότι πάνε να γκαστρωθούν, απογειώνουν την αναγνωστική απόλαυση.
Με λίγα λόγια, ενώ συμβαίνουν πραγματάκια, ο Feist είτε φορτώνει το μυαλό του αναγνώστη με άκυρες πληροφορίες που δεν τον ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, είτε μπερδεύει την πλοκή αχρείαστα, είτε δίνει λύσεις πιο πρόχειρες κι από τσίζμπεργκερ στα Μαχτόναλτς, σα να προσπαθεί να αποδομήσει ό,τι έχτιζε επί δύο βιβλία. Και ενώ προσπαθεί να ανεβάσει λέβελ με τη «θεολογική του επέκταση» και μάλιστα πετυχαίνει ένα εξαιρετικό κομμάτι συμπαντικής θεολογικής κοσμογονίας κατά fantasy, σχεδόν αμιγώς φιλοσοφικό (έστω, για τα μέτρα του genre) απλώς το προσπερνάει (κρίμα, γιατί είναι από τα ωραιότερα κομμάτια του έργου) και εστιάζει σε μπότες, σπιρούνια και μαγικές αστραπές.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι έχει φορτώσει κάποιους από τους χαρακτήρες με υπερβολικά πολλές δυνάμεις και η κλασική συνταγή είναι να τους δώσει ακόμη δυνατότερους κάθε φορά αντιπάλους, που όπως γίνεται στο σύμπαν των power rangers (για κάποιο λόγο όλοι οι εξωγήινοι την πέφτουν σε ένα γυμνάσιο στο Μενίδι των ΗΠΑ) επιτίθενται στη Μιδκημία. Αλλά, οι μπάμιες, ό,τι συνταγή κι αν ακολουθήσεις, παραμένουν μπάμιες (αν είστε από αυτούς που λατρεύουν τις μπάμιες, λυπάμαι) και το αποτέλεσμα είναι σχετικά παιδαριώδες.
Οι χαρακτήρες, σε αντίθεση με τα δύο πρώτα βιβλία όπου είχαν υποδειγματική εξέλιξη πατάνε όρθιοι πάνω στο φρένο και βιώνουν μια εξελικτική «στασιμότητα», κάποιοι μάλιστα -δευτερεύοντες- αυτοκτονούν (έμμεσα) χωρίς επαρκή λόγο, απλώς περιμένουν τον εχθρό να τους σκοτώσει. Μπερκχ! Ενώ οι περισσότεροι, πετυχαίνουν σχεδόν αβίαστα ό,τι τους περάσει από το μυαλό, σαν παιδιά που κλειδώθηκαν σε candyshop.
Να το πω απλά; Ο Feist παθαίνει Salvatore και μετατρέπει ένα έπος σε pulp.
4
Τελευταίο βιβλίο της σειράς και κατρακύλα ως προς την ποιότητα γραφής.
Κόσμος πάει κι έρχεται για να δικαιολογηθεί η ύπαρξή του στο βιβλίο και να γεμίζουν σελίδες. Η πλοκή έχει ουσιαστικά τελειώσει από τον τρίτο τόμο, αλλά παρ’ όλο που οι «κακοί δαιμόνοι» έχουν εξοντωθεί με τα τραγικά τρικ του Παγκ, οι άνθρωποι συνεχίζουν να αλληλοσκοτώνονται.
Φυσικά, ενώ όλο το βασίλειο είναι παραδομένο στις μάχες και πιέζεται από παντού, ο Παγκ, ο ισχυρότερος εν ζωή μάγος του, κάπου κάνει διακοπές με το άρτι ανακαινισθέν κομενέτο του, τη Μιράντα, κόρη του μέντορά του, όπως και άπαντες οι αφοδεύοντες σε χρυσά καθίκια σε ξωτικοχώρες κ.λπ..
Φυσικά, ενώ υπάρχει ένας δράκος διαθέσιμος, κανείς δε σκέφτεται να τον χρησιμοποιήσει για βοήθεια. Απλώς κόσμος συνεχίζει να πεθαίνει. Μέχρι τα τελευταία κεφάλαια, που θυμούνται ότι ο κόσμος πεθαίνει και ότι έχουν ένα δράκο στο συρτάρι του κομοδίνου, πίσω από τα χάπια για την πίεση και τα γυαλιά πρεσβυωπίας.
Φυσικά, υπάρχει ένας δαίμονας ακόμα και (όταν γίνεται αντιληπτός επειδή μια μαθήτρια του τζογαδόρου ιδρυτή νέας θρησκείας αιωρείται λίγο πάνω από το έδαφος, ό,τι διαβάσατε, δεν το εμπνεύστηκα εγώ) τότε μόνο δραστηριοποιείται ο Παγκ. Και φυσικά, καθαρίζει, λευκαίνει απολυμαίνει, σφραγίζει ρήγματα και πετάει το κλειδί στη χωματερή, βάζει συρματόπλεγμα, εγγράφει την ιδιοκτησία στο κτηματολόγιο, πριν πάει να τα ψάλλει στους «ανώριμους ανθρώπους».
Δε θα μπω σε αναλυτικές περιγραφές, αλλά το βιβλίο είναι γεμάτο ανούσιες περιγραφές και δράσεις, ατέλειωτα πήγαιν’ έλα που μπερδεύουν και κουράζουν, δεν έχει κάποιο κεντρικό άξονα (όχι ότι γενικώς είναι απαραίτητο, αλλά σε αυτό το μπάχαλο θα χρειαζόταν) και το χειρότερο απ’ όλα είναι ο διδακτικισμός και οι νουθεσίες του Παγκ προς το τέλος.
Θα σας πω μόνο το χειρότερο: Όταν ο κόμπος έχει φτάσει στο (τρίτο) χτένι και οι δύο στρατοί είναι έτοιμοι να αλληλοεξοντωθούν έξω από την Κρόντορ, όλα τελειώνουν επειδή ο Παγκ εμφανίζεται από το πουθενά αιωρούμενος μερικά μέτρα πάνω όλους στον αέρα, χτυπάει παλαμάκια και φωνάζει «ΕΛΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ!». Κυριολεκτικά. Πάλι καλά που δε γύρισε να πει στους Κεσιανούς «μαλακισμένα, τον πούλο τώρα».
Έχει κάποια καλά σημεία το βιβλίο; Έχει, αλλά πνίγονται μέσα στα κλισέ, τις ατέλειωτες άνευ λόγου και αιτίας συμπλοκές και «αποστολές», την περίεργη αίσθηση ότι μόνο ο εχθρός έχει καλή επιμελητεία και πάντα είναι ακμαίος και έτοιμος για όλα -ενώ οι καλοί αντιμετωπίζουν το ένα παλούκι μετά το άλλο, τη μετριότητα και το μπάχαλο της πλοκής, τους χαρακτήρες που μοιάζουν να έχουν κολλήσει μεταξύ μιας και δύο διαστάσεων και, φυσικά, το κούνημα του δάχτυλου του Παγκ στον Πρίγκιπα που γίνεται σε τόνο «άκου να δεις τζογλάνι, εγώ είμαι υπεργαμάο και έχω ολάκερο τον κόσμο να προστατέψω, δε θα κάθομαι να νταντεύω κάθε κακομαθημένο, έτσι και μάθω ότι έχλασες έστω και κούφχια κι άοσμη χωρίς να ζητήσεις συγγνώμη, μαύρος όφις όστις σ’ έφαγεν» ή κάτι τέτοιο.
Σαν προοίμιο νέας πολυλογίας (τριλογίας, τετραλογίας, όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει ο Φέιστ) ο Ντας παίρνει τη θέση του αδελφού του παππού του, αποποιούμενος τα προνόμια της θέσης του και του τίτλου του και εντασσόμενος (ως αρχηγός, βεβαίως βεβαίως) στους χλευαστές, για να τηρήσει μια υπόσχεση που έδωσε σε μια νεκρή τύπισσα την οποία είχε... φιλήσει δύο φορές. Το αναφέρω γιατί δεν έχει καμία σημασία στην εξέλιξη της τετραλογίας που κλείνει με αυτό το βιβλίο. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι είτε νεκροί, είτε δυστυχισμένοι, είτε έχουν ακόμη να διαχειριστούν ένα κάρο προβλήματα, εξόν ο Έρικ που πάει να βρει τη γυναίκα του και ο Ρου, που, πότε στ’ αλήθεια είχε πρόβλημα; Α, και οι υψιπετείς βαλερού, ξωτικοί και μάγοι που βγαίνουν από το καβούκι τους μόνο όταν έχει καεί το σύμπαν, επιστρέφουν στα του οίκου τους χαρωποί και ξέγνοιαστοι. Μεχ.
Εν κατακλείδι και γενικά για την τετραλογία: Έχω την αίσθηση ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του ταλέντου του Φέιστ εξαντλήθηκε στη σειρά Riftwar. Τώρα, το μόνο που καταφέρνει είναι να παράξει δύο αξιοπρεπή βιβλία και δύο αθλιότητες γεμάτες κλισέ, σε σημείο να νομίζεις ότι διαβάζεις απομαγνητοφώνηση παιχνιδιού AD&D, με μάγους, κληρικούς και έναν πάλαντιν για τανκ να κάνουν πάρτι απέναντι σε δαίμονες, την ώρα που ο κοσμάκης σφάζεται κι εκείνοι συλλέγουν xp. Είναι κρίμα, γιατί συχνά αναδύεται μέσα στο έργο η ποιότητα που έκανε το Riftwar μια εξαιρετική σειρά, αλλά ούτε συνέχεια έχει, ούτε συνοχή. Σκόρπιες νησίδες καλής γραφής μέσα σε ένα αναξεμπούρμπουλο με εύκολες λύσεις και κουραστικά πέρα-δώθε. Αν ελπίζατε να μάθετε περισσότερα για τον πολύ ενδιαφέροντα διάδρομο ανάμεσα στους κόσμους, χάσατε, εδώ έχει κυρίως δηλητηριασμούς, άκαρπους έρωτες, άσχημα αποδοσμένες μάχες που -όπως με ειδοποιούν από το κοντρόλ- διακόπτονται «για να πεταχτούμε αλλού να μάθουμε αν έχει πέτρες τελικά στα νεφρά ένας δευτερεύων χαρακτήρας, ευχαριστώ, δεν έχει, περνάμε σε διαφημίσεις και επιστρέφουμε σε λίγα λεπτά στην έξαψη της μάχης».
Επειδή στη βαθμολογία μου το μισό είναι υπέρ του αναγνώστη, θα δώσω ένα συνολικό δυάρι στη σειρά και θα την ξεχάσω σύντομα. Φτήνια, ευκολίες γραφής, πολλές αδιάφορες σελίδες που απλώς κουράζουν και, δεν ξέρω, ίσως θα έπρεπε να χαρακτηριστεί young-adult fantasy, δεν είναι για ενήλικες αυτά τα σαλιαρίσματα.
May 8, 2023
Was passiert, wenn man zu seinen Kindheitserinnerung zurückkehrt? Wenn man nicht wie Proust ein paar tausend Seiten darüber schreiben möchte, dann einfach nur soviel - es macht einen Heidenspass! Das ist jetzt sehr viel profaner ausgedrückt als bei Proust, aber ich habe ja auch keinen Anspruch an mich betreffend meinen literarischen Fähigkeiten.
Feist schreibt grundsätzlich dieselbe Geschichte wie in der Riftwar Saga. Eine böse Macht kommt nach Midkemia und droht, alles zu vernichten. Wieder stellen sich Menschen, Elfen, Magier und Zwerge gegen die Bösen, mit dem Unterschied, dass die Charaktere entweder alle 70 Jahre älter sind, tot oder Nachkommen vorgenannter. Diese Repetition macht es aus, dass man zwar einerseits diese Zyklen oder Sagen nicht alle nacheinander lesen sollte, dafür unglaublich Freude daran hat, wenn man dann mal wieder in die Welt eintaucht, die von alten Bekannten bewohnt wird, wo Gut und Böse klar gezeichnet sind und das Spektakel nie lange auf sich warten lässt.
Das vierte Buch, das manch andere Leser verägert hat, weil es sich wie einen 400-Seiten langen Epilog ausnimmt, habe ich besonders gerne gelesen. Hier werden Cliffhanger abgeschlossen, Geschichten zu Ende geschrieben und ein Neuanfang beschrieben, der Freude auf die nächste Saga macht. Genau so soll eine Serie geschrieben sein. All diese unfertigen Stränge finden einen gelungenen Abschluss, es muss schliesslich nicht immer alles der Interpretation des Lesers überlassen sein.
Feist schreibt grundsätzlich dieselbe Geschichte wie in der Riftwar Saga. Eine böse Macht kommt nach Midkemia und droht, alles zu vernichten. Wieder stellen sich Menschen, Elfen, Magier und Zwerge gegen die Bösen, mit dem Unterschied, dass die Charaktere entweder alle 70 Jahre älter sind, tot oder Nachkommen vorgenannter. Diese Repetition macht es aus, dass man zwar einerseits diese Zyklen oder Sagen nicht alle nacheinander lesen sollte, dafür unglaublich Freude daran hat, wenn man dann mal wieder in die Welt eintaucht, die von alten Bekannten bewohnt wird, wo Gut und Böse klar gezeichnet sind und das Spektakel nie lange auf sich warten lässt.
Das vierte Buch, das manch andere Leser verägert hat, weil es sich wie einen 400-Seiten langen Epilog ausnimmt, habe ich besonders gerne gelesen. Hier werden Cliffhanger abgeschlossen, Geschichten zu Ende geschrieben und ein Neuanfang beschrieben, der Freude auf die nächste Saga macht. Genau so soll eine Serie geschrieben sein. All diese unfertigen Stränge finden einen gelungenen Abschluss, es muss schliesslich nicht immer alles der Interpretation des Lesers überlassen sein.
January 1, 2025
Very unbalanced set of books. First is quite an exciting read. We get introduced to the main characters of Erik en Roo and the adventures they encounter. Nicely written, very entertaining. Second part very boring; about how Roo becomes a businessman. Roo is an unattractive character (he is both ugly and nasty) and the story is mainly about business. I don't really see the relevance of this part in the greater story. Third part is exciting again. But the fourth part is a mess. Very confusing at times. Not very well written. Feist should have left it at part three, probably, because I still don't see the necessity of this last part. Took me quite a while to get through, and I must say it's been an overall disappointing experience.
October 16, 2023
Magician was my first paranormal fantasy read. I fell in love instantly and the rest as they say is history. I have each and every book in this series and they are so old the pages are yellow but that doesn't stop me from re reading them all the time.
Raymond E Feist is an author like no other.
Do yourself a favour and get stuck into this series now. You will love Pug and his journey through life and the many other characters in spin off books.
Raymond E Feist is an author like no other.
Do yourself a favour and get stuck into this series now. You will love Pug and his journey through life and the many other characters in spin off books.
January 22, 2024
Good read
I've always enjoyed Raymond E First books so entertaining and enjoyable to read after reading magician it was inevitable I had to read other titles by this author will read more
I've always enjoyed Raymond E First books so entertaining and enjoyable to read after reading magician it was inevitable I had to read other titles by this author will read more
July 24, 2025
Extraordinarily compelling
An intriguing compelling read, weaves the story of the great and the good along with the lives of the ordinary into a gran narrative of life to be saved at the basic level of one person worth saving to the fate on an entire world and more.
An intriguing compelling read, weaves the story of the great and the good along with the lives of the ordinary into a gran narrative of life to be saved at the basic level of one person worth saving to the fate on an entire world and more.
March 10, 2024
I enjoyed this series but felt book four which was building to an epic finish ended a little weaker than I expected. However, I loved most of the characters and the pace of the books overall.
May 18, 2025
Just beautiful.
September 2, 2023
(FYI I tend to only review one book per series, unless I completely change my mind on a series, so want to change my scoring down a lot. -- I tend not to read reviews until after I read a book, so I go in with an open mind.)
4.5*
Finally getting around to actually saying something to go with 5 star ratings!
First time read the author's work?: No
Will you be reading more?: Yes
Would you recommend?: Yes
------------
How I rate Stars: 5* = I loved (must read all I can find by the author)
4* = I really enjoyed (got to read all the series and try other books by the author).
3* = I enjoyed (I will continue to read the series)
or
3* = Good book just not my thing (I realised I don't like the genre or picked up a kids book to review in error.)
All of the above scores means I would recommend them!
-
2* = it was okay (I might give the next book in the series a try, to see if that was better IMHO.)
1* = Disliked
Note: adding these basic 'reviews' after finding out that some people see the stars differently than I do - hoping this clarifies how I feel about the book. :-)
4.5*
Finally getting around to actually saying something to go with 5 star ratings!
First time read the author's work?: No
Will you be reading more?: Yes
Would you recommend?: Yes
------------
How I rate Stars: 5* = I loved (must read all I can find by the author)
4* = I really enjoyed (got to read all the series and try other books by the author).
3* = I enjoyed (I will continue to read the series)
or
3* = Good book just not my thing (I realised I don't like the genre or picked up a kids book to review in error.)
All of the above scores means I would recommend them!
-
2* = it was okay (I might give the next book in the series a try, to see if that was better IMHO.)
1* = Disliked
Note: adding these basic 'reviews' after finding out that some people see the stars differently than I do - hoping this clarifies how I feel about the book. :-)
Displaying 1 - 15 of 15 reviews